![]()
Oh... my... FUCKING...
GOD!!!
Forget it. Ik ga niet wachten tot iemand mij vraagt wat er is. Ik moet dit nú van mij afschrijven.
Proza-style!Hoe ik mijn eigen avond vergaldeIk verliet het pand van mijn cliënt en constateerde blij dat mijn weekend was aangebroken. Het eerste weekend sinds tijden helemaal voor mijzelf alleen en ik zou beginnen met een heerlijke chill-avond.
Het Lot had andere plannen met mij...
Ik had nog geen tien meter gelopen, of ik positioneerde mijn voet nogal ongelukkig op de stoeprand. Een verzwikte enkel, en de hele straat mocht het horen. Met de tanden op elkaar fietste ik naar huis om mijn beklag te doen op FOK! Toen gebeurden er twee dingen die mijn avond volledig zouden veranderen:
1 - Ik kreeg honger en besloot eten te gaan kopen. Een pizza, daar had ik zin in!
2 - Een vriend belde mij op.
Terwijl ik op "invoeren" drukte om heel netjes aan te kondigen dat ik boodschappen ging doen, greep ik al bellend mijn spullen bijeen. Ik had de deur nog maar net achter mij gesloten, of ik vloekte, daarmee mijn gesprekspartner ruw onderbrekend.
"Mijn sleutels liggen nog binnen!"
"Ga dat dan maar eerst even uitzoeken," kreeg ik te horen. Het feit dat ik nog geen reserve sleutels had laten maken deed mij vermoeden dat dit wel eens vervelender kon uitpakken dan dat ik mij op dat moment realiseerde (paradoxaal van mij, nietwaar?).
Gelukkig had de zus van de vorige bewoonster (die ik goed kende) een reserve sleutelbos.
Althans, dat dacht ik.
Ze vertelde mij dat ze de sleutels aan haar ouders had gegeven. Shit. Maar wacht eens! Daar vond zij dan toch twee sleutels aan een ring! De ene was van de deur naar het trappenhuis, dus moest de andere wel van mijn voordeur zijn.
Althans, dat dacht ik.
Strompelend door Amsterdam (ik miste net alle trams en bussen) haalde ik de sleutels op. Dolblij dat alles met een sisser was afgelopen kocht ik de pizza waar ik steeds meer naar begon te hunkeren en nog wat andere niet-noemenswaardige artikelen. Dit keer vond ik daadwerkelijk een bus en even later (rond kwart over zeven) was ik thuis. De eerste deur ging open... enthousiast kroop ik de trap op (mijn voet was nu wel erg opgezwollen en gepijnigd), om boven te ontdekken dat de sleutel allerminst paste.
"KUT!
![]()
:!!!!!!
![]()
11
![]()
111!!!!!
![]()
~!!1!!1
![]()
1
![]()
!!"
De ouders van het meisje opgebeld. Ik kon de sleutels wel komen ophalen. Dus naar het centraal, 40 kilometer met de trein (de eerste miste ik, want ik strompelde niet snel genoeg), verdwaald raken in een kutgat, de weg terugvinden en aanbellen. HOERA! Er was bier.
![]()
Inmiddels was ik zo vermoeid, dat ik er melig van werd. De alcohol hielp mij om de humor van de situatie in te zien. Even bijkletsen, sleutels overhandigen en weer met de trein terug.
Althans, dat dacht ik.
"10 minuten vertraging?" ik lachte schamper. Dat kon er nog wel bij. Het NS-bordje klapte om: 15 minuten. Okee, zelfs daar kon ik mee leven. Maar de trein kwam niet. Om 22.30 uur stond er nog steeds de trein van 22.03 uur op het bord vermeld. En toen die gruwelijke... monotone...
zielloze stem: "De trein van 22.33 uur heeft vijftien minuten vertraging."
Er knapte iets. Met moeite kon ik mijn schreeuwen tegenhouden, maar intern brulde ik:
"DAT ZEI JE NET OOK, JIJ VIEZE, GORE, KUTHOER MET JE LOZE BELOFTEN EN NAZI-VERLEDEN!!!1!!
![]()
1!!!1!
![]()
!
![]()
!!!!111!!1
![]()
!!!!!
(Dat laatste, daar kwam ik op vanwege de posters waarop de NS "excuses maakt voor hun rol in de Jodenvervolging", maar was bij nader inzien best wel onterecht)
Om 22.45 uur kwam de trein binnen sjokken. Om 23.30 uur kwam ik thuis.
![]()
DE DEUREN OPENDEN ZICH!!!!
En thuiskomen was nog nooit zo heerlijk.
P.S.: sorry voor het ellenlange verhaal, maar ik móest dit even van me afschrijven!
[b]Op maandag 12 december 2005 22:25 schreef MissBliss het volgende:[/b]
Ik sta in niemands sig ;(