Maar goed dat jij de lapo had dan.quote:Op donderdag 17 oktober 2013 00:22 schreef Moody het volgende:
[..]
Sigur Ros is al te vaak geweest
MUZ / (Indie Central LXXX) Kveikur-Indie
Ik luister 'm zo. Zit nu nog midden in m'n CB - trip,quote:Op donderdag 17 oktober 2013 00:22 schreef Moody het volgende:
Maar goed, Herby Hancock
Is het wat DO2?
Hier heb je deels wel een punt. Echter, jazzopnames zijn niets meer dan verkapte improvisaties. Ik vind dat je die dynamiek juist extreem goed voelt. De muzikanten krijgen wat bladmuziek voor hun neus geflikkerd, en daarbij allemaal ruimte om te improviseren. Het blijft natuurlijk een momentopname, maar de energie kan wel degelijk gevangen worden. Mijn favoriete moment in de jazz qua opnames is Giant Steps. Coltrane had daar een tamelijk revolutionaire manier van akkoordprogressies, maar had de sessiemuzikanten van tevoren niet ingelicht, waardoor ze hopeloos achter 'm aan snellen. De pianosolo van Flanagan op 2.56 is tamelijk hilarisch, je hoort 'm wanhopig zoeken naar houvast, maar de akkoordprogressies zijn 'm te vreemd.quote:Op donderdag 17 oktober 2013 00:16 schreef Tchock het volgende:
Ik kies voor Kamp Moody. Sommige muziek is bedoeld voor live. Op een album is het 'gevangen'. Wat het juist zo bijzonder maakt is de onvoorspelbaarheid, de dynamiek, de moeite. Dat verdwijnt allemaal op een CD.
Hetzelfde heb ik met Jimi Hendrix. Zijn solo's zijn wereldbekend en niemand lijkt zich te beseffen dat dat helemaal niet de solo's zijn. Die waren elke keer totaal anders, want dat is wat hij het beste deed. De muziek is als het ware niet bedoeld om uit te geven. Wat je op de albums hoort is niets meer dan wat er toevallig in zijn hoofd zat, en dat is eigenlijk heel zonde.
Ik ben volledig met je eens dat het briljante en prachtige resultaten op kan leveren, maar je bevestigt mijn punt alleen maar meer. Jazz-opnames zijn improvisatie, zeg je zelf. Is het dan niet heel erg tegen de essentie van de muziek en artiest in er ééntje uit te pakken, die vast te leggen en duizend keer te luisteren? Waarmee nogmaals absoluut niet gezegd is dat die ene improvisatie niet heel goed kan zijn.quote:Op donderdag 17 oktober 2013 00:32 schreef Maxerazzi het volgende:
[..]
Hier heb je deels wel een punt. Echter, jazzopnames zijn niets meer dan verkapte improvisaties. Ik vind dat je die dynamiek juist extreem goed voelt. De muzikanten krijgen wat bladmuziek voor hun neus geflikkerd, en daarbij allemaal ruimte om te improviseren. Het blijft natuurlijk een momentopname, maar de energie kan wel degelijk gevangen worden. Mijn favoriete moment in de jazz qua opnames is Giant Steps. Coltrane had daar een tamelijk revolutionaire manier van akkoordprogressies, maar had de sessiemuzikanten van tevoren niet ingelicht, waardoor ze hopeloos achter 'm aan snellen. De pianosolo van Flanagan op 2.56 is tamelijk hilarisch, je hoort 'm wanhopig zoeken naar houvast, maar de akkoordprogressies zijn 'm te vreemd.
Als je dan Hendrix als voorbeeld pakt, ik vind bijvoorbeeld dat deze 'battle' met Winwood juist extreem goed op plaat is gevangen.
Compliment voor het niet gebruiken van het woord pretentieusquote:Op donderdag 17 oktober 2013 00:39 schreef DO2 het volgende:
Ik ben anders maar wat blij met die studioalbums, hoor. Stelletje snobs,.
Vraag het zijn zoonquote:Op donderdag 17 oktober 2013 00:38 schreef Tchock het volgende:
Ik vraag me bijvoorbeeld af wat iemand als Coltrane er van gevonden zou hebben dat mensen zijn nummers mee kunnen neuriën.
Staat zijn telefoonnummer op Wikipedia of zo?quote:Op donderdag 17 oktober 2013 00:40 schreef Moody het volgende:
[..]
Vraag het zijn zoon
http://en.wikipedia.org/wiki/Ravi_Coltrane
Oh, dat geldt voor mij sowieso. Ik wil zo graag meer jazz ontdekken en leren kennen maar op een of andere manier... kom er nooit aan toe. Geen wonder ook dat ik het gesprek richting Hendrix trokquote:Op donderdag 17 oktober 2013 00:41 schreef Moody het volgende:
[..]
Eigenlijk ben ik jaloers op je dat je zoveel voorloopt op het gebied van Jazz
Niet echt. Dit geldt tot aan de jaren '60, maar daarna krijg je een duidelijke switch naar composities, waar jazzmuzikanten ook echt over de plaat zelf nadachten. Tot aan het eind van de jaren '50 nam men gewoon wat nummers op, en dan kieperde de platenmaatschappij het bij elkaar. Het was een soort promotiemateriaal. Dit is niet meer het geval bij artiesten als Mingus, Davis, Hill, Dolphy en Coltrane op den duur. Die platen werden echt goed uitgedacht, vergis je niet.quote:Op donderdag 17 oktober 2013 00:35 schreef Tchock het volgende:
[..]
Ik ben volledig met je eens dat het briljante en prachtige resultaten op kan leveren, maar je bevestigt mijn punt alleen maar meer. Jazz-opnames zijn improvisatie, zeg je zelf. Is het dan niet heel erg tegen de essentie van de muziek en artiest in er ééntje uit te pakken, die vast te leggen en duizend keer te luisteren? Waarmee nogmaals absoluut niet gezegd is dat die ene improvisatie niet heel goed kan zijn.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |