quote:

Op dinsdag 16 november 2004 20:17 schreef Z het volgende:
... Like antennas to heaven

Wou het ook posten.

tvp-je

_tvp

Wat vinden we hier eigenlijk van The Bigger Lovers?

Ik ken ze niet (tevens tvp)

Die laatste plaat van hun is volgens mij overal aardig de grond in geschreven, maar ik vind 'm in al z'n zoetheid best leuk!

Ik heb Honey In The Hive, die is erg cool!

Dat is nou juist de enige die ik niet heb.... zal de afprijsbakken eens in de gaten gaan houden!

tvp

Aan welke bands moet ik denken als het over indie gaat?

Zoals in de OP al staat biedt Allmusic je een aardig uitgebreide definitie van indie(rock/pop). Lees die eens, er staan ook diverse links naar bandjes! Ga eens wat luisteren!

haha ik merk nu pas dat vanaf topic numero 3 in alle OP die link naar AMG verkeerd is

[irritante ogenuitsteek-modus]
Ik ga zometeen naar Blonde Redhead, hier in San Francisco
[/irritante ogenuitsteek-modus]



Blonde Redhead

Just when everyone figured they had this trio pegged as purveyors of stylized experimentalism and classic no-wave nihilism, the band switched gears. Sparse, atmospheric indie rock -- as hushed and restrained as their earlier records were chaotic -- has become Blonde Redhead's stock-in-trade.

The Band: Blonde Redhead formed in 1993 and has since been an integral part of the New York underground. They cut a couple of records before inking with Touch and Go. Since then, the band has received national attention from college radio and signed to 4AD.

The Songs: Blonde Redhead have shown its capable of everything from the ear-splitting din of their formative years, to its current complicated and poised spin on indie rock from the recent 'Misery Is a Butterfly.' Expect the band to showcase its new, quieter numbers more often than those from its hurricane past.

An International Affair: Blonde Redhead calls New York home, but its members aren't typical New Yorkers. Bassist Kazu Makino hails from Japan, and is backed by the identical Italian-born twins Simone and Amedeo Pace. -- Matt Schild

Music: Rock

Nightlife: life in Bimbo 365, San Francisco on 17 Nov. 2004


Fok!'s Bioslock over BR.

De legendarisch indieband Blonde Redhead heeft een nieuw album uit. En wat voor één. Een betere en passender titel dan ‘Misery Is A Butterfly’ had het trio niet kunnen verzinnen. KindaMuzik schreef over dat album: “Kazu Makino's en Amedeo Pace's onzeker fluisterende, haast wanhopende vocalen worden gedragen door vrolijke keyboardplingels en een sfeervolle gitaarsound. 'Elephant Woman' zet met rijke, oriëntaalse gitaarmelodieën een sterke openingstrack neer, Kazu's vocalen glijden gracieus over een bedje van sfeer. “ en live klinkt dit trio als een mix van de Cocteau Twins en Sonic Youth. Wonderschone gitaarsfeercollages van Amadeo omringen met soms spaarzame maar altijd perfect getimede ritme- en maatwerk van Simone het fragiele engelenzangwerk van de Japanse Kazo. Aaibaar maar venijnig. En door inzet van hypnotiserende galm en orkestrale instrumentatie (vooral op plaat) is er absoluut sprake van een unieke act. Blonde Redhead telt samen met acts als Slint, Mercury Rev en Sonic Youth – bewust of onbewust - tot één van de invloedrijkste bands van de laatste twintig jaar.





officiele site
Fok!topic over laatste CD 'misery is a butterfly (van ranja)
Fok!topic over 013 concert (van bioslock)

Tevens TVPeetje dus

Nou, dit begint al een mooi topic te worden

Is Jack Adaptor hier al eens voorbijgekomen? Staat nu op de Luisterpaal. Bij het eerste nummer vond ik het al meteen heel aardig, maar daarna zakte het in. Nummer 6 (Albino Alligator) is leuk, No good for you (nr 9) ook wel okee, laatste nummer is leuk, maar er zitten ook nummers tussen waarbij ik werkelijk in slaap val. Jammer, want als de hele cd zo was geweest zoals de genoemde nummers had ik hem erg leuk gevonden! Maar dat is vaak het euvel bij die kleine bandjes he, dan weten ze een of twee erg prettige nummers te schrijven, en dan vullen ze het album voor de rest op met niemendalletjes.

Dat Jack Adaptor ken ik al een tijdje en ik vind het helemaal niets... erg vlak, bij vlagen irritant, niet funky en behoorlijk voorspelbaar.. niet door te komen!

Wat wel weer leuk is, is Language Of Flowers. Die plaat is werkelijk niet uit m'n speler weg te slaan...

[ Bericht 0% gewijzigd door DaisyDuke op 19-11-2004 16:26:14 ]

Stukje uit mijn originele Amerika weblog over Blonde Redhead. Het is een beetje voor muziekleken geschreven, ik hoop maar dat niemand er aanstoot aan neemt. Met 'tamelijk onbekend' bedoel ik dan ook 'het is geen U2', want BR is volgens mij best groot in de VS.

quote:

Woensdag ben ik naar het concert van Blonde Redhead geweest, in 'the city', zoals hier in Berkeley SF genoemd wordt. Ze speelden in 'the bimbo', een hele oude club hier, met een interieur uit de jaren 30 (art nouveau, veel rood pluche en goudkleurig messing, barpersoneel in livrei).
Met de Bart moest ik eerst naar Powell, de stop in hartje centrum, om vandaar uit over te stappen op de 'cable car'. Jawel, na de Golden Gate de meest toeristische attractie van San Francisco, en ik had hem gewoon nodig als openbaar vervoer.

(...)gezeur over die cable cars (...)

De Bimbo was, ondanks de naam, prima. Met je paspoort een stempel halen om te bewijzen dat je boven de 21 bent voor je een biertje kunt halen, en dan bestellen bij een van die 'overdressed' barmannen. Zoals altijd bij wat meer onbekende bandjes heerste er meteen een oergezellig 'ons-kent-ons' sfeertje (corporate rock sucks! indiepop rocks!). Goed geluid.
Blonde Redhead is een indie-rock bandje uit New York, begonnen in de noise traditie van Sonic Youth, maar met de laatse twee CD's hebben zich m.i. helemaal losgemaakt van invloeden waarmee ze nog steeds altijd vergeleken worden. Het is een trio dat bestaat uit een eeneiige tweeling van italiaanse oorsprong (drums en gitaar/zang) en een aziatische zangeres, wat de meest vreemde accenten in nummers oplevert. Een van hun CD's heet "Fake can be just as good", en helaas brachten ze dat een beetje in de praktijk, want af en toe kwamen hele partijen van de basgitaar of extra keyboards van een DAT-tapeje door de speakers. Dat DAT-gevoel vind ik maar niks, je voelt je toch een beetje genept. Het is toch geen Britney Spears ofzo. En dat terwijl de rest van het concert toch echt heel goed was...

(...)

Blonde Redhead was verder erg goed, ik heb nog een eenmalige limited zeefdruk van het concert gekocht (met de concertdatum erop en genummerd, op mooi geschept papier), en met heel erg ingehouden om (wat verstandig) geen T-shirt te kopen (waar ik tot nu toe vooral heel veel spijt van heb). Daarna kostte het nog wat moeite om thuis te komen, de Bart rijdt hier slechts tot 12:30 (ja, en dat in een wereldstad). Maar de transbay bussen gingen nog wel.

Overigens heb ik ook voor het eerst wat gemerkt van de naam van 'the gay capital of the world', die SF in heel Amerika heeft. Tegen het eind van het concert begon een lesbisch stelletje pal voor me (de rij voor me, ongeveer 10" away) onwijs te kleffen, erg afleidend.

plaatje erbij, altijd leuk *smack!*

ow, daisyduke ("when you get low, she takes you by the hand - daisy duke" - soulwax), ik heb een oud (tikje vaal geworden) dEUS shirt met je icon op de voorkant.

Je weet het vast al, maar het is een schilderij van Rudy Trouve getiteld 'maria'.

En tevens deel van het artwork van w.c.s.

Morgen naar The Decemberists... ben benieuwd!

Blonde Redhead heeft idd een prachtige plaat met 'misery is a butterfly' afgeleverd. Ik wil niet op je parade rainen, maar het optreden dat Blonde Redhead in Paradiso gaf eerder dit jaar was echt niet om over naar huis te schrijven..statisch en qua podiumpresentatie doen ze niet onder voor de Pixies...oh well

terug vind postje

quote:

Op maandag 22 november 2004 16:09 schreef Aschkael het volgende:
Blonde Redhead heeft idd een prachtige plaat met 'misery is a butterfly' afgeleverd. Ik wil niet op je parade rainen, maar het optreden dat Blonde Redhead in Paradiso gaf eerder dit jaar was echt niet om over naar huis te schrijven..statisch en qua podiumpresentatie doen ze niet onder voor de Pixies...oh well

Niet erg hoor, er mag geregent worden op elk van mijn parades.
Ik vond het vooral sneu dat sommige dingen van DAT kwamen, dat vind ik echt 'not done'.

Ik heb verder nooit zo'n probleem met statische podiumpresentaties (dat was het inderdaad), ik ben denk ik een beetje saai. Hoewel ik het ook heel ok vind als een band wel helemaal uit zijn dak gaat.
Het was vooral technisch erg goed. Die drummer (Simone? of die andere Pace?) is echt onvoorstelbaar goed, en heel origineel (hij legt zijn accenten net waar je het niet verwacht, heeft geen problemen met triolen tussen door, en doet onwijs coole dingen tussendoor met shakers en andere percussie, echt fantastisch (ik drum zelf ook). En er gebeurde af en toe heel mooie dingen in de uitgesponnen instrumentale jams, met de interactie tussen Kazu en een van die Twins, en soms echt heel intens (alles bijna stil, en Kazu perst er alles uit dat het fragiele aziatische lijfje in zich heeft (in 'an expression of the inexpressible')). En Kazu droeg een heel kort wit jurkje , nou dan kan er bij mij geen slecht woord meer vanaf.

Maar de DAT dus, dat was echt jammer. Naar huis schrijven is er dan ook niet meer van gekomen, maar een optreden om over naar huis te mailen was het wel.