Korte samenvatting van vorige week:
Wild TargetNighy en Blunt vind ik wel tof en ze doen hier weinig mis, maar erg veel stelt het allemaal niet voor. Acceptabel tussendoortje, maar hier had toch wel meer ingezeten, nu beweegt de film zich met te veel horten en stoten vooruit en erg grappig wordt het eigenlijk nooit.
TangledUiteraard is het ontzettend voorspelbaar en een opeenstapeling van cliché's, maar het wordt zo charmant en onweerstaanbaar gebracht dat je 't wel tof moet vinden en ik vond het dus ook gewoon één van de leukere Disneys, de liedjes stoorden me niet eens. Ook prettig dat bewezen wordt dat dieren niet hoeven te praten om leuk te zijn in dit soort films.
The Green HornetAlles is slecht aan deze film. Rogen en Chou zijn compleet miscast, Diaz loopt ook niets te doen, het verhaal slaat nergens op, de grappen zijn pijnlijk ongrappig, de actie stelt niet veel voor, complete tijdsverspilling dus. Na Eternal Sunshine of the Spotless Mind vond ik Gondry al serieus tegenvallen met The Science of Sleep. Be Kind Rewind was nog een niveau lager en met deze film zakt hij nog dieper. Het is gewoon een erg matige regisseur die 1 keer een toevalstreffer had, die waarschijnlijk meer te danken was aan Carrey, Winslet en Kaufman.
The Tillman StoryPat Tillman was een NFL-speler die zijn carriere opzij schoof om zijn land te gaan verdedigen in Afghanistan. Hij kwam daarbij om en aangezien hij zowat de bekendste soldaat was, werd hij door het leger prompt uitgeroepen tot oorlogsheld die was doodgeschoten door stoute Moslims bij het beschermen van zijn medesoldaten. Later blijkt echter dat er nauwelijks vijanden in de buurt waren en dat hij werd neergeschoten door vermijdbaar en paniekerig "friendly fire", wat daarna (gezien het bestaan van deze docu weinig sucecsvol) werd toegedekt door de Bush administration.
Puike docu, vooral omdat overal uit blijkt dat Tillman om enigszins nobele redenen in het leger ging en de leugens omtrent zijn persoon waarschijnlijk zelf ook walgelijk had gevonden. Het toeval wil trouwens dat Tillman ook aanwezig was bij de "heroïsche" bevrijding van Jessica Lynch, nog zo'n Bush-leugen.
Best Worst MovieDocu over één van de bekendste slechte films, Troll 2. Deze film kreeg enkele jaren terug een cult-status waardoor hij terug in (volle) zalen ging draaien en deze docu volgt de mensen die ooit meewerkten aan deze film en nu terug in de aandacht komen. Goed idee, maar de uitwerking kan niet blijven boeien, na een tijdje wordt het gewoon een herhaling van zetten. Leukste aspect is de regisseur van Troll 2, die heeft helemaal geen zelfspot, denkt dat hij een meesterwerk heeft gemaakt en begint geregeld ruzie te maken met zijn acteurs wanneer die wel erkennen dat het allemaal maar bagger is.
Morning GloryNogal inhoudsloze film. Diane Keaton is vaak in beeld, maar eigenlijk nauwelijks aanwezig en Harrison Ford komt niet veel verder dan wat nors gegrom. De film wordt gelukkig gered door een sprankelende Rachel McAdams die van het scherm spat. Dat maakt het nog geen goede film, maar het zorgt er wel voor dat het geen vervelende zit is.
Kokuhaku (Confessions)Tetsuya Nakashima is waarschijnlijk niet de bekendste Japanse regisseur, maar toch één van mijn favorieten. Met Kamikaze Girls, Memories of Matsuko en Paco and the Magical Picture Book maakt hij al 3 prachtige films, allemaal erg vergelijkbaar met Amélie (of de TV-serie Pushing Daisies), dus erg kleurrijke en optimistische films. Zijn nieuwste is heel anders, namelijk een grimmige, donkere wraakfilm. Dat blijkt toch een goede zet, want ik vind 'm nog beter dan zijn ander materiaal.
De film gaat over een lerares wiens dochtertje een paar maanden eerder is gestorven. Op de laatste schooldag vertelt ze dat dit echter geen ongeluk was, maar een moord en ze weet wie het heeft gedaan, namelijk 2 van de leerlingen aanwezig in de klas. Door hun jeugdige leeftijd (13/14 jaar) zullen ze nooit een echte straf krijgen, maar onze hoofdrolspeelster beslist dat ze 't dan maar zelf zal doen en dat op een vrij wrede manier (psychologisch wreed, niet bloederig wreed). Ik vond het echt een topfilm, fantastisch camerawerk, erg goede soundtrack (onder meer Radiohead en de Japanse noise-groep Boris) en top acteerwerk. Vooral de openingsscene is sterk, dat is eigenlijk een heel spannende monoloog van een half uur.

Fair GameVerhaal van Valerie Plame, de CIA-agente wiens naam in de pers werd gegooid (wat niet handig is als spion), omdat haar echtgenoot had durven beweren dat meneer Saddam H. geen massavernietingswapens had en dat konden Bush, Rove, Cheney en co natuurlijk niet zo laten. De film is nogal rommelig en langdradig en is eigenlijk geen echt samenhangend verhaal, meer een verzameling van gebeurtenissen. Penn en Watts doen hun best, maar kunnen het in hun eentje ook niet rechttrekken.
The average burglar breaks in and leaves clues everywhere. But not me. I'm completely clueless.