La Terza madre (Mother of Tears) (2007)Waar oh waar zijn de geniale kanten van Dario Argento toch gebleven.
5Een film waar ik als Argento fan aan de ene kant naar uitkeek, maar gezien Dario's resultaten de laatste jaren ook bang was voor een mislukking. En dat laatste is het helaas geworden. Is Dario zijn touch dan echt kwijtgeraakt... In meerdere films van Argento kun je je twijfels hebben over dingen als het acteerwerk, het verhaal, soms een gebrek aan logica, soms bijna onoverkomelijke nasynchronisatie rampen, maar in zijn hoogtij dagen wist hij deze meer dan te counteren en kon hij zijn films soms onverwacht ver boven de middelmaat doen uitstijgen. De man kon een heerlijk dromerig, mysterieus, spannend, subjectief en/of voyeuristisch sfeertje creeeren m.b.v. zijn zweverige camerabewegingen, de typische first person views, het soms extroverte gebruik van primair gekleurde belichtingen en de bij tijd en wijlen geniale samensmeltingen van beeld en geluid onder aanvoering van de eigenlijk belachelijke muziek van Goblin, dat bijna nooit ook maar enig recht had om te werken, maar het zo vaak onbegrijpelijk wel deed. Het deuntje uit Suspiria achtervolgt me nog altijd.
Nou heb ik nog met geen woord gerept over dit derde deel van de Three Mothers trilogie (eerdere delen zijnde:
Suspiria en
Inferno), maar het lijkt me duidelijk waar ik heen wil gaan. Alles wat zo'n echte Dario Argento film maakt waar ik zo van houd is totaal afwezig of werkt gewoon niet zoals in La Terza Madre is uitgevoerd. Dit is gewoon stompzinnige Argento onwaardige troep dat het predikaat horror niet waard is. Zal Dario Argento ooit nog een leuke film maken... ik weet het niet, maar mijn hoop is wederom geslonken.
REC (2007)De Spanjaarden laten eens zien hoe het wel moet.
8-De derde keer dit jaar dat ik zo een "ik vind filmen belangrijker dan mijn leven" film aanschouw. Als dat enigszins minachtend klinkt, dan klopt dat wel redelijk na de vorige twee. Maar met REC is er dan eindelijk (nou goed eigenlijk was die veel eerder, maar ik zie hem nu pas) een waarbij ik na afloop geen zin had om de film ritueel te verbranden als vergelding voor het roven van mijn tijd. Sterker nog, ik vond de film vrij aardig. Eindelijk wenste ik de cameraman zelf niet de meest gruwelijke filmdood toe en zelfs de hoofdrolspeelster was eens niet te irritant voor woorden. Eindelijk eens niet zoveel ultiem stompzinnige keuzes onder het mom van "selectieve paniek wanneer het de film goed uitkomt". En de ongeloofwaardige momenten waren relatief gezien miniem vertegenwoordigd. Wat minder waren de standaard voorspelbare schrikmomenten die gelukkig dan wel werden afgewisseld met minder voorspelbaren. Het einde van dit soort films begint helaas ook een beetje op een deja vu te lijken. Maar goed dat was gelukkig nu niet echt storend.
Sukiyaki Western DjangoTypische crazy Miike film, een western in dit geval.
7The RuinsIk had een slechte film verwacht, maar het viel allemaal reuze mee. Vrij recht toe recht aan psychologische horror/thriller achtig iets. Weinig schrikmomenten, naar verwachting vrij weinig gore en gewoon eerlijk eenvoudig uitgevoerd. Niet echt iets over te zeuren of op te hemelen, ik kwam de tijd er goed mee door.
6,5
This is the way the world ends
Not with a bang but a whimper
Mijn reviews