quote:
De Engelse versie of de Amerikaanse uit dit jaar?
Yangguang Canlan de Rizi (In the Heat of the Sun) (1994, China, Wen Jiang) De verteller, Ma Xiaojun (alias Monkey), in de film kijkt terug op z'n jeugd in Peking in de jaren '70. Toen hij vooral rondhing met z'n vrienden op straat. Omdat na de Culturele Revolutie er zo goed als geen volwassenen zijn in Peking in de zomers. Hij raakte geobsedeerd door een meisje Mi Lan. Doordat hij in gebroken had bij haar. Z'n hobby was namelijk het inbreken bij mensen met zelf gemaakte sleutels.
Mooie coming of age film. De film gaat veel meer over volwassen worden, kameraadschap, ontluikende liefdes, jaloezie en alle andere emoties die gepaard gaan met opgroeien dan over de politieke achtergrond van die tijd.
De film speelt ook goed met de problemen van het geheugen. De verteller vervaagt steeds de lijn tussen wat echt gebeurd is en wat hij verzint. Maar weet zelf soms ook niet goed wat echt en verzonnen is. De film begint dan ook met de zin: "Peking has changed so fast. In 20 years, it's become a modern city. Almost nothing is as I remembered. Change has wiped out my memories. I can't tell what's imagined from what's real."
cijfer: 7.5
(Untitled) (2009, VS, Jonathan Parker)Adrian (gespeeld door de altijd sympathieke Adam Goldberg) is een muzikant die avantgardistische muziek (lees: onzinnige herrie) maakt waar geen hond op afkomt. Zijn broer is een succesvol kunstenaar. Nou succesvol, hij verkoopt goed aan hotels en ziekenhuizen, maar een tentoonstelling kan hij niet krijgen. Via z'n broer komt Adrien in contact met Madeleine. Die een galerie heeft waar de befaamde moderne kunstenaar (gespeeld door Vinnie Jones in een schoolboekvoorbeeld van een atypische rol ) Tussen Adrien en Madeleine bloeit iets op.
De film wil naast een indie romantische komedie te zijn ook de kunstwereld op de hak nemen. Hierin slaat de film te ver in door. De film zit zo vol met moderne kunst clichés en karikaturen, dat het er te dik bovenop ligt dat we moeten lachen om de belachelijkheid van de kunst en de onzin die de personages uitkramen. Gelukkig zijn de hoofdkarakters wel iets meer dan de karikaturen die ze op het eerste gezicht leken. Waardoor de film nog een beetje gered wordt.
cijfer: 5
The Trotsky (2009, Can, Jacob Tierney)De 17 jarige Canadese scholier Leon Bronstein heeft dezelfde naam als... hoe verrassend... Leon Bronstein, beter bekend als Leon Trotsky. Daarom wil hij z'n leven precies zo leven als Trotsky dat deed. Zijn doelen zijn dan ook o.a. het starten van de revolutie, het bevrienden van Vladimir Ulianov (aka Lenin), trouwen met een ouder meisje dat Alexandra heet en verbannen worden. Maar iedereen moet ergens beginnnen, dus begint Leon met het organiseren van stakingen op z'n school om een scholierenvakbond op te kunnen richten. Zijn tegenstander is naast de directie van de school ook de apathie onder z'n mede-leerlingen. Waarmee de film ook nog iets zegt over de huidige generatie.
Het is een leuke feelgood film. Vooral de manier waarop in het begin bijna niemand Leon serieus neemt en hij maar blijft door strijden zorgt voor een komische tegenstelling. Dat de film werkt is voor een groot deel te danken aan de charismatische Jay Baruchel. Hij probeert nooit echt grappig te zijn, maar neemt de zaak even serieus als z'n karakter dat doet. Door die serieusheid wordt het karakter juist absurder en grappiger. Voor de filmkenners zit er ook nog een mooie parodie op Battleship Potemkin in.
cijfer: 7.5
'Tamara Drewe' (2010, VK, Stephen Frears) Gemma Arterton is ongelofelijk lekker in deze film. Maar voor de rest is het een aardige, maar niet heel bijzondere film. De film heeft te veel karakters, waardoor het vooral in het begin nogal een onsamenhangend en onduidelijk zooitje is. De karakters zijn allemaal heel erg ééndimensionaal zijn. Ik snap dat deze grote clichégehalte bedoeld is als een ironische knipoog. Maar dat is leuk voor eventjes en niet een hele film lang. Bovendien zorgt het ervoor dat de meeste karakters weinig emoties opriepen bij me. Vooral titelheld Tamara Drewe zelf wekte weinig sympathie op. De leukste karakters waar ik het meest met meeleefde waren dan nog Amerikaanse schrijver en Beth, de vrouw .
cijfer: 6.5
Dung che sai duk (Ashes of Time Redux) (1994, HK, Kar Wai Wong) Een martial arts film van Kar Wai Wong dat kan niet misgaan zou je denken. Kennelijk dus wel. Want die kenmerkende stijl van hem die werkt in z'n andere film werkt voor mij niet in deze film. De grootste kracht van de film is dan ook meteen z'n ondergang; de overstyling. De film zit vol met mooie shots. Dus voor het oog valt er genoeg te genieten. Maar het maakt de film ook heel afstandelijk, kil en uiteindelijk saai. Het hielp niet dat het begin de film ook nog erg verwarrend is. Later vielen de puzzelstukjes gelukkig wel meer op hun plaats. Toen begreep ik beter wie wie was. Maar nog steeds lieten de karakters me koud. De weinige actiescene's zijn heel vaag en snel gefilmd, waardoor niet te volgen is wat er gebeurd. Dus dat weet de film ook niet te redden.
cijfer: 4.5