35.
Unforgiven (
Clint Eastwood, 1992) ::
8.3 Unforgiven neemt klassieke items uit de western en gaat er zijn eigen weg mee. De film was Eastwoods laatste statement over het genre waarmee hij groot werd en geheel toepasselijk volgen we een afgetakelde schurk die hij zelf speelt. Hij kan moeilijk leven met zijn verleden en torst het verlies van zijn jong gestorven vrouw immer met zich mee. Hij voelt dat zijn huidige leven de straf is voor al het slechte dat hij vroeger heeft gedaan. Het levert geen klassieke romantische western op, maar een onthullende kijk in het leven van een oude bandiet die op zijn retour is. Voordeel hiervan is dat Eastwood als geen ander weet wat hij daarbij moet laten zien en het pakt uitstekend uit. De acteurs presteren stuk voor stuk prima, de actie is hard en genadeloos en de gehele aankleding van de film klopt als een bus.
36.
The Fighter (
David O. Russell, 2010) ::
8.0 Baanbrekend is het allemaal niet, maar pakkend is het zonder meer. Iedereen heeft inmiddels wel een sportfilm gezien over een underdog die weet te verrassen, het op waarheid gebaseerde The Fighter is net zon film. Ik verwachtte dan ook vooral een film waarbij de karakters de film moesten dragen. Grotendeels gebeurt dit ook.
Met name de acteurs weten de karakters veel geloofwaardigheid mee te geven. Ondanks dat de film draait om Mark Wahlbergs personage, lijkt het toch het karakter van Christian Bale te zijn dat in het middelpunt van de aandacht staat. Uitstekend weergegeven, want zijn karakter vond zichzelf ook verreweg het belangrijkst. Het redelijk timide, maar subtiel goede acteerwerk waarmee Wahlberg zich voor mij definitief op de kaart weet te zetten als acteur is een grote contradictie vergeleken met het uitbundige presteren van Bale. Overduidelijk voer voor een Oscar voor laatstgenoemde en de zoveelste topprestatie, na ditmaal weer vele kilos te hebben verloren in het kader van zijn rol.
De uitwerking van de karakters is echter niet optimaal. Wahlberg speelt niet alleen timide, zijn karakter is het ook. Zijn motivaties en keuzes worden niet volledig toegelicht, maar dit wordt gecompenseerd doordat zijn personage wellicht ook echt zo was. Naast zijn broer wordt hij namelijk overstemd door een verschrikkelijk dominante familie, met zijn moeder daarvan als opperbazin: een geweldige rol van Melissa Leo die ook zwaar in aanmerking komt voor een Oscar. Ze heeft hierbij (zowel voor de Oscar als in het verhaal) concurrentie van de talentvolle Amy Adams, die een mondige tante neerzet en net als Wahlbergs moeder de beslissingen voor hem lijkt te willen nemen.
Daarbij is er de bekende opbouw van het verhaal. Cliché? Het is te makkelijk om het zo te noemen, want de opbouw had simpelweg niet anders gekund. Dankzij de fantastische acteurs, de strakke montage en de goede keuze voor muziek is de weg naar de finale en de finale zelf een pakkend gevecht. De keuze voor het in beeld brengen van de gevechten als ware het documentairebeelden laat de gevechten weliswaar minder intens overkomen dan met veel close-ups en zoals je wellicht zou verwachten van een boksfilm, maar het oogt des te reëler en spannender.
The Fighter behandelt ook nog themas als hoop, loyaliteit en ambitie en het geheel wordt zo gesmeed tot een echte hoopgevende Oscarfilm. Al met al een film die wat kleine downs heeft, maar deze worden overstemd door ups en dan met name de fantastische prestaties van de acteurs. Je kan er geen liefhebber van zijn, maar ik waardeer het wel.