ESF Eurovisie Songfestival
Het Eurovisie Songfestival
NEDERLAND (Jaren '00)
Waar kennen we de Nederlanders in die tijd van?
Het was een vreemde tijd. Na het optimisme en de financiële voorspoed van de jaren '90 volgde de neergang. Tevens waren er niet lang na de schokkende gebeurtenissen op 11 september in ons land de aanslagen op Pim en Theo en later nog een aanslag op ons gehoor van Lange Frans die daar een liedje over maakte. Verder natuurlijk de introductie van de euro, de kabinetten Balkenende, de opkomst van Geert Wilders, de kredietcrisis, Idols, puntschoenen, kookprogramma's, Harry Potter, de ondergang van Dirk Scheringa, penalty's van Frank de Boer, Boer Zoekt Vrouw, Uggs, omvallende banken, het verdwijnen van de relevantie van de Top 40, de Tour van Rasmussen en de Rabo-ploeg, en ook nog wel wat dingen die wel leuk waren, zoals de successen op de Olympische Spelen in Sydney, het huwelijk van Willem en Maxima, de opkomst van de smartphone, een Nederlandse overwinning op het JESF en verder was het een periode van consolidatie van het succes voor de welbekende zingende kraanmachinist Leen Huijzer.
Niet alleen op het ESF ging het met Nederland in die tijd als een trein.
Hoe doen ze het op het ESF?
In het eerste decennium van de nieuwe eeuw ging het bijzonder matig met Nederland. De Top 10 werd geen enkele keer gehaald, Nederland moest vanwege de zwakke prestaties een jaar overslaan in 2002 en na het introduceren van de halve finales werd de finale maar één keer gehaald. In de eerste jaren werden er nog twee 13e plaatsen als redelijke middenmootposities gepakt. In latere jaren gleed het niveau steeds verder af, en was niet alleen kwalificatie een utopie, maar zelfs überhaupt een serieuze kans maken om mee te doen om die plekken al te hoog gegrepen. Wie dacht dat de jaren '60 de donkere middeleeuwen van Nederland op het Songfestival waren geweest, werd in het begin van de 21e eeuw met zijn neus op de feiten gedrukt.
De methode voor het bepalen van de ESF-inzending varieerde tussen NSF's met meerdere voorronden en het intern aanwijzen van een artiest, die alleen nog het liedje presenteerde. In de resultaten was weinig verschil te merken.
De drie acts die in de finale deelnamen, kregen geen enkele keer 12 punten. Wel kreeg Esther Hart eens 10 punten van Rusland. In de halve finale kreeg Re-Union 12 punten van België en Ierland. Ook Glennis Grace ontving de maximumscore van de Belgen. Andersom faalde Nederland niet alleen in het ontvangen van punten, maar ook in het geven ervan. Door de diaspora voting ging de Nederlandse douze points zes keer naar Turkije en één keer naar Armenië. Verder kregen Estland (met Arubaan Dave Benton) en Noorwegen (Alexander Rybak) eens het volle pond.
Hoe ging het door de jaren heen?
Nederland begon de nieuwe eeuw met een behoorlijk optimisme. Edsilia (4e) en Marlayne (9e) hadden sterk gescoord en ook de goede prestaties van Ruth Jacott en Maxine & Franklin Brown lagen nog relatief vers in het geheugen. Het jaar 2000 zou echter een nogal vervelend Songfestivaljaar worden. Dat begon al op het NSF, waar het niveau van de liedjes een stuk minder was dan de twee jaar ervoor. Daarnaast was er de presentator Paul de Leeuw. In de twee voorgaande jaren deed hij de presentatie samen met Linda de Mol en die hield hem nog enigszins in bedwang. Maar nu werd het NSF een decor van kinderachtige homo-erotische grapjes. Daarnaast kon de kijker genieten van een opgestoken middelvinger van Linda Wagenmakers tijdens de puntentelling en een obsceen gebaar van Gerard Joling. Al met al een vrij niveauloos avondje.
Met Linda Wagenmakers is wel direct de winnares genoemd met No Goodbyes. In dit matige deelnemersveld ging iedereen plat voor de act met de jurk, het enige memorabele moment van de show. Daarmee komen we meteen op het punt waar het natuurlijk allemaal om draaide. Een act die in herinnering elk jaar een beetje grootser wordt. Alsof Linda nietsvermoedend begon te zingen en er opeens, zomaar vanuit het niets aan de ene kant het Metropole Orkest en aan de andere kant Peter Beense onder die jurk vandaan kwamen. De werkelijkheid was helemaal niet zo spectaculair, zeker op het ESF. Achter Linda stonden al vanaf het begin twee achtergronddansers interessant te doen met de jurk die ze optilden en weer neerlegden. Van IJsland tot Cyprus was het wel duidelijk: daar zat natuurlijk iemand onder. En inderdaad, na het eerste couplet kwamen er twee heren op een ietwat suffe manier onder de jurk vandaan en gingen ze allemaal samen dansen. Het was daarmee zeker een goede vondst, maar bepaald niet van het kaliber van de rokjes van Bucks Fizz. De uitvoering had veel minder knullig gemoeten.
Op het ESF moest Nederland als 2e aantreden. Die slechte startpositie temperde het optimisme van de delegatie totaal niet. De zwart-witte jurk ging mee, net als een rood-wit-blauwe variant die ze ging dragen tijdens de reprise, nadat Nederland uitgeroepen zou zijn tot winnaar van de show. Daarnaast hadden Linda en haar delegatie nog een hele lading outfits bij zich voor de media-optredens ter plekke. Het mocht allemaal wat kosten, maar Linda had een radio-commercial ingezongen voor World Online en Nina Brink had volgens geruchten een half miljoen euro aan extra budget gedoneerd, vandaar deze on-Nederlandse benaderingswijze. Als die aanpak al tot extra punten zou leiden, dan heeft Linda's divagedrag ter plekke dat overigens wel ongedaan gemaakt.
Zo deed Nederland het optreden, en daar bleken onverwachts twee problemen te spelen. Ten eerste bleek de musicalster niet goed bij stem tijdens het optreden, en resteerde naast de jurk een schreeuwerige uitvoering van het toch al niet zo beste liedje. Belangrijker was echter dat in Enschede een vuurwerkfabriek ontploft was, waardoor een woonwijk veranderd was in een maanlandschap en een onbekend aantal slachtoffers was gevallen. Omdat pas laat de omvang duidelijk werd, deed Nederland wel mee, maar op TV ging na 13 liedjes de stekker eruit en gingen Nederland 1, 2 en 3 alleen nog het Journaal uitzenden. Ook de televoting verviel en namens Nederland gaf Marlayne de back-up jurypunten door en vermeldde ze ietwat hakkelend de oorzaak daarvan. De presentatoren en EBU hadden daar verder ook geen interesse in, het was immers feest. Zo kwam er op een wrange manier een abrupt einde aan het ESF-jaar 2000. Nederland werd 13e op 13 mei. Maar dat boeide op dat moment niemand.
Ook in 2001 was er weer een NSF. Het werd gewonnen door Michelle, met de ballad Out On My Own, die het ESF daarmee zou gaan openen. Het uptempo alternatief van Ebonique werd 2e, hoewel dat volgens sommigen geschikter was om als eerste aan te treden. Het zou echter wel de keuze zijn voor drie wat oudere dames, in plaats van één jonge blonde zangeres, dus dit is een lastige discussie. Het winnende liedje werd in elk geval een grote hit.
Dat is een mooie opsteker voor de 18-jarige Michelle, die buiten het NSF nog geen enkele relevante ervaring had. Omdat de begeleiding in Nederland altijd knudde is, hield niemand haar tegen toen ze haar kledingbudget er doorheen jaste in de H&M, haar haar verfde op kosten van de omroep en haar ESF-outfit vlak voor haar optreden verkreukeld uit de koffer trok. Er speelden nog meer problemen op het moment dat de hele delegatie al in Kopenhagen was. Michelle had stevige ruzie met de mede-componisten van het liedje, die de naam van het naïeve meisje weg hadden gelaten op de single, waardoor zij dus de royalties misliep. Die ruzie werd tijdens de ESF-week tot diep in de nacht uitgevochten. Verder had Michelle al enige tijd last van anorexia, en bestond de vrees voor een soort Carpenters-optreden. Ook twijfelde de zangeres over haar coming out, die ze uiteindelijk toch maar niet op dat moment besloot te doen. In alle chaos vergat ze ook nog de pil, en juist tijdens het ESF was ze in haar periode, waardoor ze drie minuten lang vreesde om door te lekken (het is wellicht beter om dit niet te visualiseren). We kunnen dus stellen dat Michelle er niet echt lekker inzat op het moment dat ze moest schitteren. En niet geheel verrassend werd het geen succes, met een 18e plaats, waardoor Nederland in 2002 thuis moest blijven. Naast de al genoemde problemen miste Michelle elke vorm van charisma, en verzoop ze op het grote podium. Michelle is na haar ESF-ervaring wel blijven zingen, en scoorde zowaar nog een hitje in 2009, met Boobs 'n' Brains. En dat liedje was eigenlijk precies wat ze acht jaar eerder nodig had gehad.
In 2003 werd het NSF nog grootser opgezet. In Zweedse stijl, met diverse voorronden en een grote finale. Om te voorkomen dat het domme publiek de verkeerde keuze zou maken, was er een prominente rol voor de vakjury, onder leiding van Cornald Maas, die direct na elk liedje aan de kijkers uitlegden of wat ze net hadden gezien goed of slecht was.
Paul de Leeuw was aan de kant geschoven, maar we raakten van de regen in een lekkende strontkar, want Loes Luca mocht de finale show vernaggelen. Gelukkig was de uitzending tegelijk met de halve finale van Idols, dus keek er bijna niemand. Die finale was wel sterk bezet. Esther Hart zou winnen, maar had flinke concurrentie van Gordon & Re-Play met een R&B-lied en Alwin Kluft met een klassieke inzending. Mede dankzij de dringende oproep van juryvoorzitter Cornald Maas ging na de vakjury ook het publiek voor One More Night. Zo moest Gordon thuisblijven, en sindsdien is zijn relatie met Cornald gebrouilleerd. Ook wilde daarna geen enkele grote artiest nog meedoen aan een NSF.
One More Night was een zeer geschikt liedje om een goede klassering te bereiken op het ESF. Ook nu ging het toch weer fout. De act werd, zoals wel vaker bij Nederland, een grote flop. Het is een wonder hoe de Nederlandse delegatie het voor elkaar kreeg om zo'n chaotisch geheel het podium op te sturen. Esther trad op in een gouden SM-pak, waarbij haar voorgevel vakkundig was ingesnoerd. Daarbij werd ze omringd door één mannelijke en drie vrouwelijke achtergrondartiesten. Een man in een gifgroen T-shirt en met een raar mutsje. Ook nog een manwijf met een kort, pittig kapsel en een witte bloes en broek. Dan nog een veel te dikke dame in een rode galajurk en een misplaatst petje. En ten slotte een bijzonder mooie vrouw in een kort en sexy paars jurkje. Het geheel mengde als Andries Knevel en de Cheeky Girls. En voor het optreden leek Esther er nog een XTC-pilletje ingegooid te hebben, want met uitpuilende ogen denderde ze door haar performance. Top 10 had moeten kunnen, maar het werd uiteindelijk een 13e plaats.
In 2004 was er een vergelijkbare voorronde als een jaar eerder en hoewel de kwalificatieronden nogal matig waren, was de finale van redelijk niveau. Met Nance en Humberto waren er professionele presentatoren en kwam het tot een behoorlijke show, waarin het publiek Anja Wessels als winnares koos, ware het niet dat alle juryleden (C.Maas, R.Stenders, C.Bakker, R.Jacott en D.Lohues) de twee heren van Re-Union het maximumaantal punten gaven, en de televoting er eigenlijk niet meer toedeed.
Without You was de titel van het rustige lied dat in de halve finale als laatste mocht optreden. Een enorm voorrecht waar we ons toen nog nauwelijks van bewust waren. De punten stroomden binnen en als 6e van de 22, met 146 punten, ging het duo ondanks het duidelijk zenuwachtige optreden overtuigend naar de finale. Ons land werd zelfs een dark horse voor de zege genoemd, vanwege het refrein dat goed bleef hangen.
In die finale verzamelde Re-Union welgeteld 11 punten, waarvan 6 uit België. Na het geluk in de halve finale, was de loting nu een stuk ongelukkiger, als 7e van de avond. Dat was nog niet het ergste, ze moesten ook vlak voor Duitsland, dat met zanger Max een vergelijkbaar liedje stuurde, maar dan beter. In de Top 10 van redenen voor onvermijdelijk falen op een ESF staat dat waarschijnlijk ergens tussen het kopiëren van de winnaar van het jaar ervoor en het loten van de tweede startpositie. Daarmee werd de finale een grote teleurstelling. De heren verborgen die ook niet bepaald. Dit is een greep uit hun reacties:
Deze afleidingen van de werkelijke oorzaken van het falen gingen er natuurlijk in als koek bij media en publiek. Als we naar de praktijk kijken, zien we dat winnares Ruslana met Wild Dances een grote hit scoorde in heel Europa. Het was dus wel meer dan een show. De nummer 2 Lane Moje werd eveneens een ESF-klassieker en vertolker Zeljko Joksimovic een grote naam in ESF-kringen. Ook Shake It van Sakis Rouvas, For Real van Athena en It Hurts van Lena Philipsson zijn nog bepaald niet vergeten en kwalitatief van heel andere orde dan Without You.
Het zou natuurlijk een beetje flauw zijn om alleen deze act aan te pakken op basis van hun uitspraken, aangezien vergelijkbare teksten ook klonken in de jaren ervoor en erna. Maar zo'n opsomming leidde wel tot veel negatief sentiment rond het ESF en door het zo onsportief op te nemen, hielpen ze min of meer hun eigen carrière om zeep. Ook de componist Ed van Otterdijk had beter moeten weten. Deze Brabander was jarenlang manager van de meidengroep Close To You (en die dames menen allemaal nog geld van hem tegoed te hebben) en daarbij ging het ook overduidelijk om hun uiterlijk en de show eromheen. Zelfs bij Re-Union gold dat het wel meehielp om te winnen op het NSF dat ze er niet verkeerd uitzagen. Wat dat betreft lijken er hier toch de nodige krokodillentranen gehuild te worden. Het waren de laatste stuiptrekkingen van een groepje dat later alleen nog jarenlang eens per jaar zou worden genoemd als de laatste act die wél de finale wist te halen.
In 2005 werd een vergelijkbaar NSF georganiseerd. In de niet al te verheffende finale ging het tussen Airforce met How Does It Feel (geschreven door Johnny Logan) en Glennis Grace met My Impossible Dream. De meest lovende kritieken van de jury, onder leiding van Cornald Maas (daar issie weer...), waren voor de stem van Glennis en het Nederlandse publiek volgde trouw dit stemadvies en zo werd zij de winnares. Het enige waarschuwingsschot dat die avond werd gelost, kwam van de 'internationale' jury, die My Impossible Dream maar op de derde plaats neerzette.
Glennis heeft twee bijzondere kwaliteiten. Aan de ene kant is er haar overweldigende stem. Aan de andere kant heeft iedereen die haar vijf seconden in beeld ziet, instinctief een hekel aan haar. Die combinatie had haar er niet van weerhouden om in 1994 de Soundmixshow te winnen, maar wel om in de tien jaren erna de hitlijsten te bereiken. Het NSF bracht haar weer onder de aandacht en zorgde voor een hit.
Ook tijdens de repetities in Kiev komen beide kwaliteiten samen. Ze zong de sterren van de hemel, maar had tegelijkertijd hevige ruzie met haar manager John van Katwijk. Om te voorkomen dat Glennis in niet al te vleiende bewoordingen de situatie zou gaan uitleggen aan de pers, werd ze drie dagen opgesloten in haar hotelkamer. Ze was ziek geworden na een muggenbeet en moest rust houden, zo was de officiële lezing (en die was best origineel gevonden).
Op de avond van de halve finale mocht ze weer los, en zong ze haar lied op uitstekende wijze. Maar ja, de uitstraling hè. En het oubollige liedje, dat niet direct een ontwikkeling sinds de Soundmixshow suggereerde. En dan was er ook nog de Israëlische zangeres Shiri Maimon, die ook een ballad zong, maar dan eigentijdser en met echte emotie, waardoor zij bij liefhebbers van het genre de hoofdmoot van de punten wegkaapte. Al met al werd het een kansloze missie en aan het einde van de avond was iedereen boos, verbijsterd of teleurgesteld toen Nederland niet uit de envelop kwam.
In 2006 werd de formule van het NSF aangepast. Omdat 90% van de deelnemers onbekenden waren, meestal met nauwelijks ervaring en ongeschikt voor een ESF, werden er drie professionele acts aangesteld. Dat waren talentenjachtsterretje Maud, rockgroep Behave en fantasietaaltrio Treble. Allen zongen drie liedjes, de jury bepaalde daarvan de beste en het publiek zou dan in de grote finale de winnaar bepalen. Maud was vocaal dusdanig matig dat jurylid Giel Beelen zich onthield van stemmen, omdat hij al haar liedjes te zwak vond. De onvermijdelijke Cornald Maas riep ook op om in elk geval op Behave of Treble te stemmen. Behave was echter zo saai dat het in een competitie met een witte muur en een huisje van CenterParcs nog alle moeite zou hebben. Zo werd het dus Treble, dat kort daarvoor een Nummer 1-hit had gescoord met Ramaganana en nu won met Amambanda. En heel Europa zou dat weten, want ze besloten een bustour te maken langs alle landen die in de halve finale gingen stemmen.
Waar de slechte prestaties van de eerdere jaren vooral ergernis opwekten, was de geheel verwachte afgang van Treble er vooral één die op de lachspieren werkte. Het begon in de repetitieweek al met de jurken. De dames van Treble, zusjes Djem en Niña en de wat oudere Caroline, zouden outfits dragen die door de moeder van de zusjes gemaakt waren. Op zich geen probleem, alleen bij vertrek naar Athene waren die nog niet klaar. Dus gingen moeder, naaimachine en drie halve jurken mee het vliegtuig in. Na aankomst ging moeder weer aan de slag om ze op de hotelkamer af te maken. Daar sloeg het noodlot toe, want 2 dagen voor de repetities van de halve finale ging de naaimachine stuk. Zo moest het oefenen voor het optreden even wachten, en ging de Nederlandse delegatie eerst op zoek naar een naaimachine. En ook naar het Griekse woord voor naaimachine.
Gelukkig wist een plaatselijke taxichauffeur een naai-atelier aan de andere kant van de stad, waar ze konden proberen een professionele naaimachine te lenen. Omdat dit natuurlijk in het Grieks moest, werd de buitenlandcorrespondent van de NOS in Athene als tolk ingezet en die kon blijkbaar praten als Brugman, want de naaimachine mocht gebruikt worden. De hele kermis sprong weer in de taxi terug naar het hotel en moeder kon aan de slag om een kostuumdrama te voorkomen. Net op tijd waren de outfits soort van 'klaar' en wonder boven wonder had de pers niets gemerkt.
Treble in 2007.
Daarmee kon er dus gerepeteerd worden. Dat zijn zeg maar de sessies waar landen als Zweden of Rusland nog eens de puntjes op de i zetten en checken of alle camerastandpunten goed uitkomen. Naar goed Nederlands gebruik was Treble bij aankomst in de zaal nog niet eens begonnen met nadenken over wat ze wilden doen. Daar gingen ze dus eerst eens op het gemak over discussiëren, terwijl de klok met minuten wegtikte. Uiteindelijk wist men toch nog een paar keer iets van een show te tonen, en toen kwam het volgende probleem: Treble deed maar wat. Maar dan letterlijk. Elke repetitierun lieten ze hun gevoel het werk doen, waardoor er telkens weer een heel ander resultaat uitkwam. En dat zorgde er voor dat de Griekse eindregisseur op een gegeven moment bijna ontplofte, omdat het ESF geen Muziekfeest op het Plein is, waar iedereen maar wat doet, maar een professionele show, waar elk camerabeeld doordacht is. En als de dames zich dan drie minuten lang op willekeurige plekken op het podium bevinden, is het nogal lastig inzoomen.
Echt druk maakte Treble zich niet, want het was immers feest en de drie spontane, blonde dames waren geliefd bij de pers en deden het goed op de feestjes. Het optreden zou vanzelf wel goedkomen. Dat was het moment dat de Nederlandse delegatieleider ingreep. In een poging te redden wat er te redden viel, huurde hij een Engelse choreograaf in en regelde hij een oefenruimte. Maar dit was toch een gevalletje too little, too late. Zelfs met deze extra oefentijd kreeg Treble het niet voor elkaar om zich op de juiste manier over het podium te begeven en moesten ze zich geregeld haasten om op tijd bij de camera te zijn, waardoor ze al snel buiten adem zongen. Ook pakten ze nog af en toe simpelweg de verkeerde camera. Het eindresultaat was vermoedelijk het maximaal haalbare, maar kon toch niet voorkomen dat televoters van IJsland tot Armenië zich drie minuten hebben afgevraagd waar ze in vredesnaam naar aan het kijken waren. Nederland werd dan ook 20e.
De leden van Treble hebben ze zich echter prima vermaakt, en ze maakten zelfs als enigen kennis met de heren in de pakken van Lordi. Ook hadden ze van elk land een kinderliedje ingestudeerd om indruk te maken op de lokale pers, stuurden ze tussendoor nog een stylist naar huis en zadelden ze de platenmaatschappij op met een telefoonrekening van meer dan 10.000 euro. Maar degenen die meer over die avonturen willen weten, moeten het boek van onze grote vriend Richard van de Crommert maar lezen. Zelf zijn de dames sindsdien in de relatieve anonimiteit verdwenen. Djem en Niña deden nog eens mee aan The Voice, maar zonder al te veel succes. Niña heeft tegenwoordig een Amsterdamse muziekschool. Djem werkt als zangeres en componiste en houdt elke zondag Djem Sessions. Caroline houdt zich bezig met haar paarden en is naar eigen zeggen actief als Independent Music Professional.
Omdat het jaar 2006 op zijn zachtst gezegd niet helemaal had gebracht wat er van gehoopt werd, zocht men in 2007 naar een alternatief voor het NSF. Fluitsma & Van Tijn waren bereid om alle zorgen op zich te nemen en een artiest (Raffaëla) en een goed nummer te regelen, maar dat soort kwaliteit kostte geld, namelijk twee ton. Als daarmee topsport van het kaliber RKC Waalwijk - Roda JC beter in beeld gebracht zou kunnen worden, was dat een no-brainer, maar hier ging het slechts om het Songfestival. Dat is na EK/WK-wedstrijden van Oranje het best bekeken TV-programma van het jaar, maar dat boeide de NOS niet. Tot hun vreugde konden ze de voorronde bij de VARA lozen. Die vonden oud-deelneemster Edsilia Rombley bereid om voor een blijkbaar minder hoge prijs nog eens te gaan.
Voorafgaand aan het NSF was er een competitie uitgeschreven, waarbij een ieder in Nederland een liedje kon sturen, waaruit Edsilia dan de beste zou kiezen. Iedereen die het NSF al wat langer volgt, weet dat een gezond wantrouwen in dit soort situaties op zijn plaats is. En inderdaad, uit al die inzendingen uit het land koos Edsilia precies drie liedjes die door haar partner Tjeerd Oosterhuis geschreven waren. Die waren echt duidelijk de beste, en dat de royalties binnen de familie bleven, speelde uiteraard helemaal niet mee.
Je zou verwachten dat er wel wat ophef zou ontstaan over deze gang van zaken. Het ging uiteindelijk toch om belastinggeld. Maar het ESF was in Nederland op een dusdanig dieptepunt aangekomen, dat de pers het onderwerp negeerde, en geërgerde opmerkingen online vrij snel werden gecounterd met de standaardreactie dat 'we' maar niet meer mee moesten doen. Ook tijdens het NSF speelde presentator Paul de Leeuw het spelletje vrolijk mee. Hij was waarschijnlijk sowieso al blij weer eens gevraagd te zijn. Zelfs jurylid Cornald Maas, die normaliter over elk onderwerp wel een meninkje klaar heeft liggen, zweeg in alle talen. Op een soort parodie op een NSF werd Nooit Meer Zonder Jou de winnaar, later vertaald naar On Top Of The World.
Hoewel niemand twijfelde aan de kwaliteiten van Edsilia zelf, was het toch al wel vrij snel duidelijk dat dit liedje zo weinig om het lijf had, dat het veel te onopvallend was om in een halve finale met 28 deelnemers er uit te springen. Toch gingen Edsiel en aanhang enthousiast repeteren. Waar ze dat hebben gedaan, is niet helemaal duidelijk. In de plaatselijke sporthal of in een groot theater waarschijnlijk. Er was een act met vier achtergrondzangeressen bedacht, en één danser, die de hoofdrol zou spelen.
Dat klinkt als een stuk beter voorbereid dan Treble. Aangekomen in Helsinki bleek echter een tegenvaller. Het podium was veel kleiner dan verwacht. Daardoor kwam met name de danser ruimte tekort voor zijn spectaculaire act. Alsof je Epke Zonderland zijn oefeningen laat doen in een telefooncel. Zodoende moest er weer het nodige improvisatievermogen van stal gehaald worden in de repetitieweek, en werd de act nog continu aangepast. Het probleem was dat de danser eigenlijk weinig kon doen op dit kleine podium, maar hem helemaal weghalen, zou wel een heel kleurloos optreden overlaten. Het compromis werd gevonden door de danser naar het einde van het nummer tijdens de bridge op indrukwekkende wijze het beeld in te laten denderen met veel salto's en meteen weer te laten verdwijnen. En aan het begin mocht hij nog even gitaar-playbacken. Dat sloeg natuurlijk nergens op, en hoewel het niet de hoofdreden van het falen is, doe je het iemand niet aan om 6 seconden in beeld te verschijnen, en een paar dingetjes te doen die niets met de rest van het geheel te maken hebben. Nederland werd die avond 20e en daar keek niemand van op.
In 2008 werd er zelfs geen uitgekleed NSF meer gehouden. Er werd alleen een artiest aangewezen, die een zelf gekozen liedje mocht presenteren. Die artiest werd de zangeres Hind, die vooral bekend was geworden als halvefinalist in de eerste editie van Idols. Daarna had ze enkele mooie hits en veel waardering gescoord. Dat was veelal met rustige liedjes en de combinatie van dat genre en haar stem moesten het mogelijk maken om haar successen in de hitlijsten te vertalen naar het ESF.
De presentatie van het liedje vond plaats bij Claudia de Breij in de talkshow Thank God It's Friday. Die programmatitel geeft in elk geval een soort van geruststellende gedachte dat Nederland in die jaren niet alleen op het ESF was afgezakt naar een chronisch gebrek aan originaliteit. Want dat gold even goed voor het liedje. Your Heart Belongs To Me was een uptempo niemendalletje, dat vijf jaar op de plank had gelegen, en nu misbruikt werd om als Songfestivalinzending te dienen. Er valt eigenlijk weinig van te zeggen, het was gewoon een flutlied, waar Hinds kwaliteiten als zangeres totaal niet in naar voren kwamen. Het liedje had “oosterse invloeden”, een kenmerk dat door de jaren heen vaker terugkwam in NSF-liedjes, zelfs nog in het jaar van Sha-La-Lie. Dat kan een paar bonuspunten opleveren uit Turkije, maar in Estland of Moldavië hebben de televoters daar net zo weinig mee als hier, dus veel levert het niet op. Het liedje was wederom vooraf al kansloos.
De logische vraag is nu natuurlijk of de Nederlandse Songfestivaldelegatie er nog in slaagde om een fout te maken van het kaliber “Hoe is het in hemelsnaam toch weer mogelijk dat ze dit voor elkaar hebben gekregen?” Jazeker, ze stelden ons niet teleur. Hind trad op in een blauwe jurk, terwijl de kleur van de achtergrond en de vloer een groot deel van de tijd ook blauw was. Alsof het om een soort van kameleon ging, viel een groot deel van het lichaam van Hind dan ook regelmatig weg tegen de achtergrond. Veertig jaar na de introductie van de kleurentelevisie lukte het blijkbaar nog steeds niet om dat soort elementaire zaken goed te doen.
Het liedje werd 13e van de 19 in de eerste halve finale. Van de laatste zeven liedjes gingen er zes door naar de finale, en Nederland was die zevende. Het sierde de zangeres dat ze in tegenstelling tot vele andere deelnemers niet begon rond te strooien met verwijten aan de hele wereld, maar het verlies sportief opnam. Jaren later was Hind weer in beeld voor het ESF. Deze keer als lid van de Nederlandse vakjury. Maar dat feest ging niet door. In een interview vlak voor het festival vertelde ze dat in 2008 de winnende Russische zanger Dima Bilan tijdens de show coke snuivend in de toiletten rondhing en Rusland met de EBU een deal had gesloten dat hij voor een bedrag van één miljoen euro de overwinning zou krijgen. Interessante achtergrondinformatie, waar de EBU minder gecharmeerd van was. Hind werd uit de jury gezet (naar eigen zeggen omdat ze te druk was) en vervangen door Do.
Na twee jaren zonder al te veel succes was de VARA weer uitgekeken op het Songfestival. Daardoor zat de NOS in 2009 weer met die onzin in haar maag. Op het juiste moment kwamen de Toppers langs met een zak geld om zich kandidaat te stellen als deelnemers. Dat waren vermoedelijk de kortste onderhandelingen allertijden, zeker toen ook nog werd bepaald dat de TROS de uitzending van de nationale voorronde zou verzorgen. De presentatie was in handen van Jack van Gelder (want als je Fiets 'em erin zo leuk doet, moet een NSF ook kunnen). De jury bestond uit Daniel Dekker (grote ESF-kenner), Tatjana (Oost-Europa-deskundige), Getty Kaspers (van Teach-In), Emile Hartkamp (tekstschrijver van F.Bauer, M.Weber en het clublied van Vitesse) en Tony Berk (platenbaas).
Deelname aan het ESF was vooral een droom van Gordon, die al twee keer faalde op een NSF. Maar waar Gordon komt, daar komt ook automatisch gedonder. En dat begon al vrij snel toen hij ruzie kreeg met Gerard Joling, en deze uit de Toppers stapte. Het valt niet helemaal uit te sluiten dat het SBS-boegbeeld het kansloze van de deelname al snel inzag en ook niet voor de TROS wilde werken, maar hij kreeg een vervanger in Jeroen van der Boom. Volgens Gordon had Gerard ruzie met René Froger, die toen al een drankprobleem had en bij de Toppers altijd zijn eigen microfoon harder zette en die van Gordon zachter. Daarnaast was Jeroen altijd aan het stoken, waardoor er continu spanningen bij de Toppers waren en was hij niet eens een echte grote artiest. Afijn, in dat sfeertje werd er toegewerkt naar het NSF.
Op dit NSF werden er zes liedjes gebracht. Eén van die liedjes was, zogenaamd stiekem, geschreven door Gordon en die moest dus winnen. Dat was Shine, dat als laatste kwam en waarvoor de mensen in de zaal speciale lampjes hadden gekregen om mee te zwaaien. De liedjes waren die avond allemaal even matig, dus het maakte ook weer niet zo heel veel uit. De vakjury gaf overigens de voorkeur aan Angel Of The Night. Vakjurylid Daniel Dekker complimenteerde de heren nog dat ze die avond zeer goed bij stem waren. Dat was op zich niet zo vreemd, want het was playback Daniel...
Het publiek koos netjes in ruime meerderheid voor Shine, en daarmee gingen ze naar Moskou. Dat liedje was natuurlijk een aanfluiting, maar een onbekende DJ slaagde erin om zelfs dit flutlied nog te verkrachten, door er een beat onder te zetten. Daarmee was ook alle opbouw uit het nummer verdwenen, en bleef er eigenlijk gewoon niets over. Je kwam ongeveer uit op het overgangspunt van wat geluid is en wat muziek is.
Om zijn collega's te pesten, nam Gerard Joling met Engel Van De Nacht een Nederlandstalige versie van Angel Of The Night op, en hij scoorde daarmee tot ergernis van de andere Toppers een grote hit. Toch was er ook goed nieuws in de voorbereiding op het ESF, want de loting leidde tot de laatste startpositie voor de heren. Van die startpositie is het nagenoeg onmogelijk om je niet te kwalificeren voor de finale, aangezien het lied dan goed blijft hangen op het moment dat de telefoonlijnen opengaan om te stemmen. Re-Union was er op die manier ook in geslaagd om een karrenvracht aan punten in de wacht te slepen in de halve finale.
Zo vertrok het gezelschap naar Moskou, waar tijdens de repetities enige tegenslag volgde. De Toppers zouden optreden in pakken met lampjes. Maar op het grote moment bleek dat de lampjes het niet deden. Op zich een vertrouwd beeld bij een Nederlandse voorbereiding. Verder verbaasde het niemand dat de repetitie in het algemeen niet zo heel goed was. Achter de drie Toppers waren drie nogal stevige achtergrondzangeressen gepositioneerd, waarvan één met een onduidelijke pizzadoos voor haar buik. Verder gebeurde er in de drie minuten niet zo veel spannends op het podium.
Waar de aanwezige pers zich echter wel over verbaasde, was waar ze precies naar zaten te kijken. Het liedje was niet alleen heel zwak, het was ook volstrekt onduidelijk of dit nu Nederlandse humor was en waar dan precies de grap inzat. En toen de heren op de persconferentie (waar ze op de fiets binnen kwamen rijden en in Delfs Blauwe pakken plaatsnamen) uitlegden dat het eigenlijk serieus bedoeld was en de tekst een boodschap had, begreep niemand er meer iets van.
Uiteraard was Gordon ook in Moskou een probleemkind. Hij kreeg ruzie met de Deense zanger, die zich stoorde aan zijn aandachttrekkerij. Hij vernederde de Maltese zangeres Chiara tot op het bot door telkens oerwoudgeluiden te maken als ze in zijn buurt kwam. En waarschijnlijk het meest gênante was toen de Moldavische zangeres hem tijdens een persmomentje een cadeautje uit eigen land wilde aanbieden, en zij domweg van het podium werd gestuurd met de toevoeging “Wat moet je hier, kleintje?” Ook voor Gordons manager werd dit de laatste klus. Zij werd om onduidelijke redenen kort voor het festival ontslagen na 3,5 jaar samenwerking.
Om nog wat meer aandacht te genereren, dreigde Gordon dat hij en de Toppers niet zouden optreden tijdens de finale als een homo-demonstratie in Moskou verboden zou worden. Het Kremlin daverde waarschijnlijk op de grondvesten. Het heeft altijd iets pijnlijks om zoiets te roepen op het moment dat iedereen al weet dat je die finale toch niet gaat halen. Want dat lukte uiteraard niet. Ondanks de laatste startpositie hadden alleen de Deense televoters precies één puntje over voor Nederland. En uit Albanië, waar alleen een vakury stemde, kwamen nog tien punten. In die jaren was het een publiek geheim dat de Albanezen standaard hoge punten gaven aan de slechtste liedjes, in de hoop zelf meer kans te maken om door te gaan. Daarmee waren deze wél ontvangen punten eigenlijk nog een grotere vernedering dan alle andere landen die geen punten gaven.
Zo kwam er een einde aan een zeer teleurstellend decennium voor Nederland, waarin de uitslagen niet alleen slecht waren, maar de kwaliteit van de inzendingen ook met het jaar minder leek te worden. De gifbeker was na de Toppers overigens nog lang niet leeg, want het zou nog een kleine 4 jaar duren voordat Anouk eindelijk weer eens Nederlands succes zou gaan boeken.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hier is een net overzicht van alle Nederlandse inzendingen en hun resultaten te vinden of klik anders op de spoiler:
Waar kennen we de Nederlanders in die tijd van?
Het was een vreemde tijd. Na het optimisme en de financiële voorspoed van de jaren '90 volgde de neergang. Tevens waren er niet lang na de schokkende gebeurtenissen op 11 september in ons land de aanslagen op Pim en Theo en later nog een aanslag op ons gehoor van Lange Frans die daar een liedje over maakte. Verder natuurlijk de introductie van de euro, de kabinetten Balkenende, de opkomst van Geert Wilders, de kredietcrisis, Idols, puntschoenen, kookprogramma's, Harry Potter, de ondergang van Dirk Scheringa, penalty's van Frank de Boer, Boer Zoekt Vrouw, Uggs, omvallende banken, het verdwijnen van de relevantie van de Top 40, de Tour van Rasmussen en de Rabo-ploeg, en ook nog wel wat dingen die wel leuk waren, zoals de successen op de Olympische Spelen in Sydney, het huwelijk van Willem en Maxima, de opkomst van de smartphone, een Nederlandse overwinning op het JESF en verder was het een periode van consolidatie van het succes voor de welbekende zingende kraanmachinist Leen Huijzer.
Niet alleen op het ESF ging het met Nederland in die tijd als een trein.
Hoe doen ze het op het ESF?
In het eerste decennium van de nieuwe eeuw ging het bijzonder matig met Nederland. De Top 10 werd geen enkele keer gehaald, Nederland moest vanwege de zwakke prestaties een jaar overslaan in 2002 en na het introduceren van de halve finales werd de finale maar één keer gehaald. In de eerste jaren werden er nog twee 13e plaatsen als redelijke middenmootposities gepakt. In latere jaren gleed het niveau steeds verder af, en was niet alleen kwalificatie een utopie, maar zelfs überhaupt een serieuze kans maken om mee te doen om die plekken al te hoog gegrepen. Wie dacht dat de jaren '60 de donkere middeleeuwen van Nederland op het Songfestival waren geweest, werd in het begin van de 21e eeuw met zijn neus op de feiten gedrukt.
De methode voor het bepalen van de ESF-inzending varieerde tussen NSF's met meerdere voorronden en het intern aanwijzen van een artiest, die alleen nog het liedje presenteerde. In de resultaten was weinig verschil te merken.
De drie acts die in de finale deelnamen, kregen geen enkele keer 12 punten. Wel kreeg Esther Hart eens 10 punten van Rusland. In de halve finale kreeg Re-Union 12 punten van België en Ierland. Ook Glennis Grace ontving de maximumscore van de Belgen. Andersom faalde Nederland niet alleen in het ontvangen van punten, maar ook in het geven ervan. Door de diaspora voting ging de Nederlandse douze points zes keer naar Turkije en één keer naar Armenië. Verder kregen Estland (met Arubaan Dave Benton) en Noorwegen (Alexander Rybak) eens het volle pond.
Hoe ging het door de jaren heen?
Nederland begon de nieuwe eeuw met een behoorlijk optimisme. Edsilia (4e) en Marlayne (9e) hadden sterk gescoord en ook de goede prestaties van Ruth Jacott en Maxine & Franklin Brown lagen nog relatief vers in het geheugen. Het jaar 2000 zou echter een nogal vervelend Songfestivaljaar worden. Dat begon al op het NSF, waar het niveau van de liedjes een stuk minder was dan de twee jaar ervoor. Daarnaast was er de presentator Paul de Leeuw. In de twee voorgaande jaren deed hij de presentatie samen met Linda de Mol en die hield hem nog enigszins in bedwang. Maar nu werd het NSF een decor van kinderachtige homo-erotische grapjes. Daarnaast kon de kijker genieten van een opgestoken middelvinger van Linda Wagenmakers tijdens de puntentelling en een obsceen gebaar van Gerard Joling. Al met al een vrij niveauloos avondje.
Met Linda Wagenmakers is wel direct de winnares genoemd met No Goodbyes. In dit matige deelnemersveld ging iedereen plat voor de act met de jurk, het enige memorabele moment van de show. Daarmee komen we meteen op het punt waar het natuurlijk allemaal om draaide. Een act die in herinnering elk jaar een beetje grootser wordt. Alsof Linda nietsvermoedend begon te zingen en er opeens, zomaar vanuit het niets aan de ene kant het Metropole Orkest en aan de andere kant Peter Beense onder die jurk vandaan kwamen. De werkelijkheid was helemaal niet zo spectaculair, zeker op het ESF. Achter Linda stonden al vanaf het begin twee achtergronddansers interessant te doen met de jurk die ze optilden en weer neerlegden. Van IJsland tot Cyprus was het wel duidelijk: daar zat natuurlijk iemand onder. En inderdaad, na het eerste couplet kwamen er twee heren op een ietwat suffe manier onder de jurk vandaan en gingen ze allemaal samen dansen. Het was daarmee zeker een goede vondst, maar bepaald niet van het kaliber van de rokjes van Bucks Fizz. De uitvoering had veel minder knullig gemoeten.
Op het ESF moest Nederland als 2e aantreden. Die slechte startpositie temperde het optimisme van de delegatie totaal niet. De zwart-witte jurk ging mee, net als een rood-wit-blauwe variant die ze ging dragen tijdens de reprise, nadat Nederland uitgeroepen zou zijn tot winnaar van de show. Daarnaast hadden Linda en haar delegatie nog een hele lading outfits bij zich voor de media-optredens ter plekke. Het mocht allemaal wat kosten, maar Linda had een radio-commercial ingezongen voor World Online en Nina Brink had volgens geruchten een half miljoen euro aan extra budget gedoneerd, vandaar deze on-Nederlandse benaderingswijze. Als die aanpak al tot extra punten zou leiden, dan heeft Linda's divagedrag ter plekke dat overigens wel ongedaan gemaakt.
Zo deed Nederland het optreden, en daar bleken onverwachts twee problemen te spelen. Ten eerste bleek de musicalster niet goed bij stem tijdens het optreden, en resteerde naast de jurk een schreeuwerige uitvoering van het toch al niet zo beste liedje. Belangrijker was echter dat in Enschede een vuurwerkfabriek ontploft was, waardoor een woonwijk veranderd was in een maanlandschap en een onbekend aantal slachtoffers was gevallen. Omdat pas laat de omvang duidelijk werd, deed Nederland wel mee, maar op TV ging na 13 liedjes de stekker eruit en gingen Nederland 1, 2 en 3 alleen nog het Journaal uitzenden. Ook de televoting verviel en namens Nederland gaf Marlayne de back-up jurypunten door en vermeldde ze ietwat hakkelend de oorzaak daarvan. De presentatoren en EBU hadden daar verder ook geen interesse in, het was immers feest. Zo kwam er op een wrange manier een abrupt einde aan het ESF-jaar 2000. Nederland werd 13e op 13 mei. Maar dat boeide op dat moment niemand.
Ook in 2001 was er weer een NSF. Het werd gewonnen door Michelle, met de ballad Out On My Own, die het ESF daarmee zou gaan openen. Het uptempo alternatief van Ebonique werd 2e, hoewel dat volgens sommigen geschikter was om als eerste aan te treden. Het zou echter wel de keuze zijn voor drie wat oudere dames, in plaats van één jonge blonde zangeres, dus dit is een lastige discussie. Het winnende liedje werd in elk geval een grote hit.
Dat is een mooie opsteker voor de 18-jarige Michelle, die buiten het NSF nog geen enkele relevante ervaring had. Omdat de begeleiding in Nederland altijd knudde is, hield niemand haar tegen toen ze haar kledingbudget er doorheen jaste in de H&M, haar haar verfde op kosten van de omroep en haar ESF-outfit vlak voor haar optreden verkreukeld uit de koffer trok. Er speelden nog meer problemen op het moment dat de hele delegatie al in Kopenhagen was. Michelle had stevige ruzie met de mede-componisten van het liedje, die de naam van het naïeve meisje weg hadden gelaten op de single, waardoor zij dus de royalties misliep. Die ruzie werd tijdens de ESF-week tot diep in de nacht uitgevochten. Verder had Michelle al enige tijd last van anorexia, en bestond de vrees voor een soort Carpenters-optreden. Ook twijfelde de zangeres over haar coming out, die ze uiteindelijk toch maar niet op dat moment besloot te doen. In alle chaos vergat ze ook nog de pil, en juist tijdens het ESF was ze in haar periode, waardoor ze drie minuten lang vreesde om door te lekken (het is wellicht beter om dit niet te visualiseren). We kunnen dus stellen dat Michelle er niet echt lekker inzat op het moment dat ze moest schitteren. En niet geheel verrassend werd het geen succes, met een 18e plaats, waardoor Nederland in 2002 thuis moest blijven. Naast de al genoemde problemen miste Michelle elke vorm van charisma, en verzoop ze op het grote podium. Michelle is na haar ESF-ervaring wel blijven zingen, en scoorde zowaar nog een hitje in 2009, met Boobs 'n' Brains. En dat liedje was eigenlijk precies wat ze acht jaar eerder nodig had gehad.
In 2003 werd het NSF nog grootser opgezet. In Zweedse stijl, met diverse voorronden en een grote finale. Om te voorkomen dat het domme publiek de verkeerde keuze zou maken, was er een prominente rol voor de vakjury, onder leiding van Cornald Maas, die direct na elk liedje aan de kijkers uitlegden of wat ze net hadden gezien goed of slecht was.
Paul de Leeuw was aan de kant geschoven, maar we raakten van de regen in een lekkende strontkar, want Loes Luca mocht de finale show vernaggelen. Gelukkig was de uitzending tegelijk met de halve finale van Idols, dus keek er bijna niemand. Die finale was wel sterk bezet. Esther Hart zou winnen, maar had flinke concurrentie van Gordon & Re-Play met een R&B-lied en Alwin Kluft met een klassieke inzending. Mede dankzij de dringende oproep van juryvoorzitter Cornald Maas ging na de vakjury ook het publiek voor One More Night. Zo moest Gordon thuisblijven, en sindsdien is zijn relatie met Cornald gebrouilleerd. Ook wilde daarna geen enkele grote artiest nog meedoen aan een NSF.
One More Night was een zeer geschikt liedje om een goede klassering te bereiken op het ESF. Ook nu ging het toch weer fout. De act werd, zoals wel vaker bij Nederland, een grote flop. Het is een wonder hoe de Nederlandse delegatie het voor elkaar kreeg om zo'n chaotisch geheel het podium op te sturen. Esther trad op in een gouden SM-pak, waarbij haar voorgevel vakkundig was ingesnoerd. Daarbij werd ze omringd door één mannelijke en drie vrouwelijke achtergrondartiesten. Een man in een gifgroen T-shirt en met een raar mutsje. Ook nog een manwijf met een kort, pittig kapsel en een witte bloes en broek. Dan nog een veel te dikke dame in een rode galajurk en een misplaatst petje. En ten slotte een bijzonder mooie vrouw in een kort en sexy paars jurkje. Het geheel mengde als Andries Knevel en de Cheeky Girls. En voor het optreden leek Esther er nog een XTC-pilletje ingegooid te hebben, want met uitpuilende ogen denderde ze door haar performance. Top 10 had moeten kunnen, maar het werd uiteindelijk een 13e plaats.
In 2004 was er een vergelijkbare voorronde als een jaar eerder en hoewel de kwalificatieronden nogal matig waren, was de finale van redelijk niveau. Met Nance en Humberto waren er professionele presentatoren en kwam het tot een behoorlijke show, waarin het publiek Anja Wessels als winnares koos, ware het niet dat alle juryleden (C.Maas, R.Stenders, C.Bakker, R.Jacott en D.Lohues) de twee heren van Re-Union het maximumaantal punten gaven, en de televoting er eigenlijk niet meer toedeed.
Without You was de titel van het rustige lied dat in de halve finale als laatste mocht optreden. Een enorm voorrecht waar we ons toen nog nauwelijks van bewust waren. De punten stroomden binnen en als 6e van de 22, met 146 punten, ging het duo ondanks het duidelijk zenuwachtige optreden overtuigend naar de finale. Ons land werd zelfs een dark horse voor de zege genoemd, vanwege het refrein dat goed bleef hangen.
In die finale verzamelde Re-Union welgeteld 11 punten, waarvan 6 uit België. Na het geluk in de halve finale, was de loting nu een stuk ongelukkiger, als 7e van de avond. Dat was nog niet het ergste, ze moesten ook vlak voor Duitsland, dat met zanger Max een vergelijkbaar liedje stuurde, maar dan beter. In de Top 10 van redenen voor onvermijdelijk falen op een ESF staat dat waarschijnlijk ergens tussen het kopiëren van de winnaar van het jaar ervoor en het loten van de tweede startpositie. Daarmee werd de finale een grote teleurstelling. De heren verborgen die ook niet bepaald. Dit is een greep uit hun reacties:
Bronquote:“Ik schaam me diep. De politiek heeft hier beslist.”
“Dit is geen songfestival, dit is een festival waar het enkel om de show gaat. Ze moeten de naam van het festival maar veranderen in Eurovisie Showfestival. “
“In de top 10 staan eigenlijk maar twee echte liedjes.”
“Bosnië-Hercegovina eindigt boven ons, dat vind ik echt een schande.”
“Je ziet dat het Oostblok zichzelf door dik en dun steunt. Terwijl het westen dat juist niet doet.”
"Overigens vind ik het wel een overwinning dat we boven België zijn geëindigd.”
Ed van Otterdijk, die met zijn vrouw Angeline 'Without You' schreef, wilde maar één ding kwijt: ,,Ik roep alle componisten van Nederland op om geen liedjes meer naar het Songfestival op te sturen.''
Na afloop van het liedjesfestijn zocht een nagenoeg ontroostbare Fabrizio Pennisi steun bij vrienden, Paul de Corte ontvluchtte de pers. Ed van Otterdijk beende pisnijdig rond, terwijl Angeline van Otterdijk probeerde iedereen wat te kalmeren.
Deze afleidingen van de werkelijke oorzaken van het falen gingen er natuurlijk in als koek bij media en publiek. Als we naar de praktijk kijken, zien we dat winnares Ruslana met Wild Dances een grote hit scoorde in heel Europa. Het was dus wel meer dan een show. De nummer 2 Lane Moje werd eveneens een ESF-klassieker en vertolker Zeljko Joksimovic een grote naam in ESF-kringen. Ook Shake It van Sakis Rouvas, For Real van Athena en It Hurts van Lena Philipsson zijn nog bepaald niet vergeten en kwalitatief van heel andere orde dan Without You.
Het zou natuurlijk een beetje flauw zijn om alleen deze act aan te pakken op basis van hun uitspraken, aangezien vergelijkbare teksten ook klonken in de jaren ervoor en erna. Maar zo'n opsomming leidde wel tot veel negatief sentiment rond het ESF en door het zo onsportief op te nemen, hielpen ze min of meer hun eigen carrière om zeep. Ook de componist Ed van Otterdijk had beter moeten weten. Deze Brabander was jarenlang manager van de meidengroep Close To You (en die dames menen allemaal nog geld van hem tegoed te hebben) en daarbij ging het ook overduidelijk om hun uiterlijk en de show eromheen. Zelfs bij Re-Union gold dat het wel meehielp om te winnen op het NSF dat ze er niet verkeerd uitzagen. Wat dat betreft lijken er hier toch de nodige krokodillentranen gehuild te worden. Het waren de laatste stuiptrekkingen van een groepje dat later alleen nog jarenlang eens per jaar zou worden genoemd als de laatste act die wél de finale wist te halen.
In 2005 werd een vergelijkbaar NSF georganiseerd. In de niet al te verheffende finale ging het tussen Airforce met How Does It Feel (geschreven door Johnny Logan) en Glennis Grace met My Impossible Dream. De meest lovende kritieken van de jury, onder leiding van Cornald Maas (daar issie weer...), waren voor de stem van Glennis en het Nederlandse publiek volgde trouw dit stemadvies en zo werd zij de winnares. Het enige waarschuwingsschot dat die avond werd gelost, kwam van de 'internationale' jury, die My Impossible Dream maar op de derde plaats neerzette.
Glennis heeft twee bijzondere kwaliteiten. Aan de ene kant is er haar overweldigende stem. Aan de andere kant heeft iedereen die haar vijf seconden in beeld ziet, instinctief een hekel aan haar. Die combinatie had haar er niet van weerhouden om in 1994 de Soundmixshow te winnen, maar wel om in de tien jaren erna de hitlijsten te bereiken. Het NSF bracht haar weer onder de aandacht en zorgde voor een hit.
Ook tijdens de repetities in Kiev komen beide kwaliteiten samen. Ze zong de sterren van de hemel, maar had tegelijkertijd hevige ruzie met haar manager John van Katwijk. Om te voorkomen dat Glennis in niet al te vleiende bewoordingen de situatie zou gaan uitleggen aan de pers, werd ze drie dagen opgesloten in haar hotelkamer. Ze was ziek geworden na een muggenbeet en moest rust houden, zo was de officiële lezing (en die was best origineel gevonden).
Op de avond van de halve finale mocht ze weer los, en zong ze haar lied op uitstekende wijze. Maar ja, de uitstraling hè. En het oubollige liedje, dat niet direct een ontwikkeling sinds de Soundmixshow suggereerde. En dan was er ook nog de Israëlische zangeres Shiri Maimon, die ook een ballad zong, maar dan eigentijdser en met echte emotie, waardoor zij bij liefhebbers van het genre de hoofdmoot van de punten wegkaapte. Al met al werd het een kansloze missie en aan het einde van de avond was iedereen boos, verbijsterd of teleurgesteld toen Nederland niet uit de envelop kwam.
In 2006 werd de formule van het NSF aangepast. Omdat 90% van de deelnemers onbekenden waren, meestal met nauwelijks ervaring en ongeschikt voor een ESF, werden er drie professionele acts aangesteld. Dat waren talentenjachtsterretje Maud, rockgroep Behave en fantasietaaltrio Treble. Allen zongen drie liedjes, de jury bepaalde daarvan de beste en het publiek zou dan in de grote finale de winnaar bepalen. Maud was vocaal dusdanig matig dat jurylid Giel Beelen zich onthield van stemmen, omdat hij al haar liedjes te zwak vond. De onvermijdelijke Cornald Maas riep ook op om in elk geval op Behave of Treble te stemmen. Behave was echter zo saai dat het in een competitie met een witte muur en een huisje van CenterParcs nog alle moeite zou hebben. Zo werd het dus Treble, dat kort daarvoor een Nummer 1-hit had gescoord met Ramaganana en nu won met Amambanda. En heel Europa zou dat weten, want ze besloten een bustour te maken langs alle landen die in de halve finale gingen stemmen.
Waar de slechte prestaties van de eerdere jaren vooral ergernis opwekten, was de geheel verwachte afgang van Treble er vooral één die op de lachspieren werkte. Het begon in de repetitieweek al met de jurken. De dames van Treble, zusjes Djem en Niña en de wat oudere Caroline, zouden outfits dragen die door de moeder van de zusjes gemaakt waren. Op zich geen probleem, alleen bij vertrek naar Athene waren die nog niet klaar. Dus gingen moeder, naaimachine en drie halve jurken mee het vliegtuig in. Na aankomst ging moeder weer aan de slag om ze op de hotelkamer af te maken. Daar sloeg het noodlot toe, want 2 dagen voor de repetities van de halve finale ging de naaimachine stuk. Zo moest het oefenen voor het optreden even wachten, en ging de Nederlandse delegatie eerst op zoek naar een naaimachine. En ook naar het Griekse woord voor naaimachine.
Gelukkig wist een plaatselijke taxichauffeur een naai-atelier aan de andere kant van de stad, waar ze konden proberen een professionele naaimachine te lenen. Omdat dit natuurlijk in het Grieks moest, werd de buitenlandcorrespondent van de NOS in Athene als tolk ingezet en die kon blijkbaar praten als Brugman, want de naaimachine mocht gebruikt worden. De hele kermis sprong weer in de taxi terug naar het hotel en moeder kon aan de slag om een kostuumdrama te voorkomen. Net op tijd waren de outfits soort van 'klaar' en wonder boven wonder had de pers niets gemerkt.
Treble in 2007.
Daarmee kon er dus gerepeteerd worden. Dat zijn zeg maar de sessies waar landen als Zweden of Rusland nog eens de puntjes op de i zetten en checken of alle camerastandpunten goed uitkomen. Naar goed Nederlands gebruik was Treble bij aankomst in de zaal nog niet eens begonnen met nadenken over wat ze wilden doen. Daar gingen ze dus eerst eens op het gemak over discussiëren, terwijl de klok met minuten wegtikte. Uiteindelijk wist men toch nog een paar keer iets van een show te tonen, en toen kwam het volgende probleem: Treble deed maar wat. Maar dan letterlijk. Elke repetitierun lieten ze hun gevoel het werk doen, waardoor er telkens weer een heel ander resultaat uitkwam. En dat zorgde er voor dat de Griekse eindregisseur op een gegeven moment bijna ontplofte, omdat het ESF geen Muziekfeest op het Plein is, waar iedereen maar wat doet, maar een professionele show, waar elk camerabeeld doordacht is. En als de dames zich dan drie minuten lang op willekeurige plekken op het podium bevinden, is het nogal lastig inzoomen.
Echt druk maakte Treble zich niet, want het was immers feest en de drie spontane, blonde dames waren geliefd bij de pers en deden het goed op de feestjes. Het optreden zou vanzelf wel goedkomen. Dat was het moment dat de Nederlandse delegatieleider ingreep. In een poging te redden wat er te redden viel, huurde hij een Engelse choreograaf in en regelde hij een oefenruimte. Maar dit was toch een gevalletje too little, too late. Zelfs met deze extra oefentijd kreeg Treble het niet voor elkaar om zich op de juiste manier over het podium te begeven en moesten ze zich geregeld haasten om op tijd bij de camera te zijn, waardoor ze al snel buiten adem zongen. Ook pakten ze nog af en toe simpelweg de verkeerde camera. Het eindresultaat was vermoedelijk het maximaal haalbare, maar kon toch niet voorkomen dat televoters van IJsland tot Armenië zich drie minuten hebben afgevraagd waar ze in vredesnaam naar aan het kijken waren. Nederland werd dan ook 20e.
De leden van Treble hebben ze zich echter prima vermaakt, en ze maakten zelfs als enigen kennis met de heren in de pakken van Lordi. Ook hadden ze van elk land een kinderliedje ingestudeerd om indruk te maken op de lokale pers, stuurden ze tussendoor nog een stylist naar huis en zadelden ze de platenmaatschappij op met een telefoonrekening van meer dan 10.000 euro. Maar degenen die meer over die avonturen willen weten, moeten het boek van onze grote vriend Richard van de Crommert maar lezen. Zelf zijn de dames sindsdien in de relatieve anonimiteit verdwenen. Djem en Niña deden nog eens mee aan The Voice, maar zonder al te veel succes. Niña heeft tegenwoordig een Amsterdamse muziekschool. Djem werkt als zangeres en componiste en houdt elke zondag Djem Sessions. Caroline houdt zich bezig met haar paarden en is naar eigen zeggen actief als Independent Music Professional.
Omdat het jaar 2006 op zijn zachtst gezegd niet helemaal had gebracht wat er van gehoopt werd, zocht men in 2007 naar een alternatief voor het NSF. Fluitsma & Van Tijn waren bereid om alle zorgen op zich te nemen en een artiest (Raffaëla) en een goed nummer te regelen, maar dat soort kwaliteit kostte geld, namelijk twee ton. Als daarmee topsport van het kaliber RKC Waalwijk - Roda JC beter in beeld gebracht zou kunnen worden, was dat een no-brainer, maar hier ging het slechts om het Songfestival. Dat is na EK/WK-wedstrijden van Oranje het best bekeken TV-programma van het jaar, maar dat boeide de NOS niet. Tot hun vreugde konden ze de voorronde bij de VARA lozen. Die vonden oud-deelneemster Edsilia Rombley bereid om voor een blijkbaar minder hoge prijs nog eens te gaan.
Voorafgaand aan het NSF was er een competitie uitgeschreven, waarbij een ieder in Nederland een liedje kon sturen, waaruit Edsilia dan de beste zou kiezen. Iedereen die het NSF al wat langer volgt, weet dat een gezond wantrouwen in dit soort situaties op zijn plaats is. En inderdaad, uit al die inzendingen uit het land koos Edsilia precies drie liedjes die door haar partner Tjeerd Oosterhuis geschreven waren. Die waren echt duidelijk de beste, en dat de royalties binnen de familie bleven, speelde uiteraard helemaal niet mee.
Je zou verwachten dat er wel wat ophef zou ontstaan over deze gang van zaken. Het ging uiteindelijk toch om belastinggeld. Maar het ESF was in Nederland op een dusdanig dieptepunt aangekomen, dat de pers het onderwerp negeerde, en geërgerde opmerkingen online vrij snel werden gecounterd met de standaardreactie dat 'we' maar niet meer mee moesten doen. Ook tijdens het NSF speelde presentator Paul de Leeuw het spelletje vrolijk mee. Hij was waarschijnlijk sowieso al blij weer eens gevraagd te zijn. Zelfs jurylid Cornald Maas, die normaliter over elk onderwerp wel een meninkje klaar heeft liggen, zweeg in alle talen. Op een soort parodie op een NSF werd Nooit Meer Zonder Jou de winnaar, later vertaald naar On Top Of The World.
Hoewel niemand twijfelde aan de kwaliteiten van Edsilia zelf, was het toch al wel vrij snel duidelijk dat dit liedje zo weinig om het lijf had, dat het veel te onopvallend was om in een halve finale met 28 deelnemers er uit te springen. Toch gingen Edsiel en aanhang enthousiast repeteren. Waar ze dat hebben gedaan, is niet helemaal duidelijk. In de plaatselijke sporthal of in een groot theater waarschijnlijk. Er was een act met vier achtergrondzangeressen bedacht, en één danser, die de hoofdrol zou spelen.
Dat klinkt als een stuk beter voorbereid dan Treble. Aangekomen in Helsinki bleek echter een tegenvaller. Het podium was veel kleiner dan verwacht. Daardoor kwam met name de danser ruimte tekort voor zijn spectaculaire act. Alsof je Epke Zonderland zijn oefeningen laat doen in een telefooncel. Zodoende moest er weer het nodige improvisatievermogen van stal gehaald worden in de repetitieweek, en werd de act nog continu aangepast. Het probleem was dat de danser eigenlijk weinig kon doen op dit kleine podium, maar hem helemaal weghalen, zou wel een heel kleurloos optreden overlaten. Het compromis werd gevonden door de danser naar het einde van het nummer tijdens de bridge op indrukwekkende wijze het beeld in te laten denderen met veel salto's en meteen weer te laten verdwijnen. En aan het begin mocht hij nog even gitaar-playbacken. Dat sloeg natuurlijk nergens op, en hoewel het niet de hoofdreden van het falen is, doe je het iemand niet aan om 6 seconden in beeld te verschijnen, en een paar dingetjes te doen die niets met de rest van het geheel te maken hebben. Nederland werd die avond 20e en daar keek niemand van op.
In 2008 werd er zelfs geen uitgekleed NSF meer gehouden. Er werd alleen een artiest aangewezen, die een zelf gekozen liedje mocht presenteren. Die artiest werd de zangeres Hind, die vooral bekend was geworden als halvefinalist in de eerste editie van Idols. Daarna had ze enkele mooie hits en veel waardering gescoord. Dat was veelal met rustige liedjes en de combinatie van dat genre en haar stem moesten het mogelijk maken om haar successen in de hitlijsten te vertalen naar het ESF.
De presentatie van het liedje vond plaats bij Claudia de Breij in de talkshow Thank God It's Friday. Die programmatitel geeft in elk geval een soort van geruststellende gedachte dat Nederland in die jaren niet alleen op het ESF was afgezakt naar een chronisch gebrek aan originaliteit. Want dat gold even goed voor het liedje. Your Heart Belongs To Me was een uptempo niemendalletje, dat vijf jaar op de plank had gelegen, en nu misbruikt werd om als Songfestivalinzending te dienen. Er valt eigenlijk weinig van te zeggen, het was gewoon een flutlied, waar Hinds kwaliteiten als zangeres totaal niet in naar voren kwamen. Het liedje had “oosterse invloeden”, een kenmerk dat door de jaren heen vaker terugkwam in NSF-liedjes, zelfs nog in het jaar van Sha-La-Lie. Dat kan een paar bonuspunten opleveren uit Turkije, maar in Estland of Moldavië hebben de televoters daar net zo weinig mee als hier, dus veel levert het niet op. Het liedje was wederom vooraf al kansloos.
De logische vraag is nu natuurlijk of de Nederlandse Songfestivaldelegatie er nog in slaagde om een fout te maken van het kaliber “Hoe is het in hemelsnaam toch weer mogelijk dat ze dit voor elkaar hebben gekregen?” Jazeker, ze stelden ons niet teleur. Hind trad op in een blauwe jurk, terwijl de kleur van de achtergrond en de vloer een groot deel van de tijd ook blauw was. Alsof het om een soort van kameleon ging, viel een groot deel van het lichaam van Hind dan ook regelmatig weg tegen de achtergrond. Veertig jaar na de introductie van de kleurentelevisie lukte het blijkbaar nog steeds niet om dat soort elementaire zaken goed te doen.
Het liedje werd 13e van de 19 in de eerste halve finale. Van de laatste zeven liedjes gingen er zes door naar de finale, en Nederland was die zevende. Het sierde de zangeres dat ze in tegenstelling tot vele andere deelnemers niet begon rond te strooien met verwijten aan de hele wereld, maar het verlies sportief opnam. Jaren later was Hind weer in beeld voor het ESF. Deze keer als lid van de Nederlandse vakjury. Maar dat feest ging niet door. In een interview vlak voor het festival vertelde ze dat in 2008 de winnende Russische zanger Dima Bilan tijdens de show coke snuivend in de toiletten rondhing en Rusland met de EBU een deal had gesloten dat hij voor een bedrag van één miljoen euro de overwinning zou krijgen. Interessante achtergrondinformatie, waar de EBU minder gecharmeerd van was. Hind werd uit de jury gezet (naar eigen zeggen omdat ze te druk was) en vervangen door Do.
Na twee jaren zonder al te veel succes was de VARA weer uitgekeken op het Songfestival. Daardoor zat de NOS in 2009 weer met die onzin in haar maag. Op het juiste moment kwamen de Toppers langs met een zak geld om zich kandidaat te stellen als deelnemers. Dat waren vermoedelijk de kortste onderhandelingen allertijden, zeker toen ook nog werd bepaald dat de TROS de uitzending van de nationale voorronde zou verzorgen. De presentatie was in handen van Jack van Gelder (want als je Fiets 'em erin zo leuk doet, moet een NSF ook kunnen). De jury bestond uit Daniel Dekker (grote ESF-kenner), Tatjana (Oost-Europa-deskundige), Getty Kaspers (van Teach-In), Emile Hartkamp (tekstschrijver van F.Bauer, M.Weber en het clublied van Vitesse) en Tony Berk (platenbaas).
Deelname aan het ESF was vooral een droom van Gordon, die al twee keer faalde op een NSF. Maar waar Gordon komt, daar komt ook automatisch gedonder. En dat begon al vrij snel toen hij ruzie kreeg met Gerard Joling, en deze uit de Toppers stapte. Het valt niet helemaal uit te sluiten dat het SBS-boegbeeld het kansloze van de deelname al snel inzag en ook niet voor de TROS wilde werken, maar hij kreeg een vervanger in Jeroen van der Boom. Volgens Gordon had Gerard ruzie met René Froger, die toen al een drankprobleem had en bij de Toppers altijd zijn eigen microfoon harder zette en die van Gordon zachter. Daarnaast was Jeroen altijd aan het stoken, waardoor er continu spanningen bij de Toppers waren en was hij niet eens een echte grote artiest. Afijn, in dat sfeertje werd er toegewerkt naar het NSF.
Op dit NSF werden er zes liedjes gebracht. Eén van die liedjes was, zogenaamd stiekem, geschreven door Gordon en die moest dus winnen. Dat was Shine, dat als laatste kwam en waarvoor de mensen in de zaal speciale lampjes hadden gekregen om mee te zwaaien. De liedjes waren die avond allemaal even matig, dus het maakte ook weer niet zo heel veel uit. De vakjury gaf overigens de voorkeur aan Angel Of The Night. Vakjurylid Daniel Dekker complimenteerde de heren nog dat ze die avond zeer goed bij stem waren. Dat was op zich niet zo vreemd, want het was playback Daniel...
Het publiek koos netjes in ruime meerderheid voor Shine, en daarmee gingen ze naar Moskou. Dat liedje was natuurlijk een aanfluiting, maar een onbekende DJ slaagde erin om zelfs dit flutlied nog te verkrachten, door er een beat onder te zetten. Daarmee was ook alle opbouw uit het nummer verdwenen, en bleef er eigenlijk gewoon niets over. Je kwam ongeveer uit op het overgangspunt van wat geluid is en wat muziek is.
Om zijn collega's te pesten, nam Gerard Joling met Engel Van De Nacht een Nederlandstalige versie van Angel Of The Night op, en hij scoorde daarmee tot ergernis van de andere Toppers een grote hit. Toch was er ook goed nieuws in de voorbereiding op het ESF, want de loting leidde tot de laatste startpositie voor de heren. Van die startpositie is het nagenoeg onmogelijk om je niet te kwalificeren voor de finale, aangezien het lied dan goed blijft hangen op het moment dat de telefoonlijnen opengaan om te stemmen. Re-Union was er op die manier ook in geslaagd om een karrenvracht aan punten in de wacht te slepen in de halve finale.
Zo vertrok het gezelschap naar Moskou, waar tijdens de repetities enige tegenslag volgde. De Toppers zouden optreden in pakken met lampjes. Maar op het grote moment bleek dat de lampjes het niet deden. Op zich een vertrouwd beeld bij een Nederlandse voorbereiding. Verder verbaasde het niemand dat de repetitie in het algemeen niet zo heel goed was. Achter de drie Toppers waren drie nogal stevige achtergrondzangeressen gepositioneerd, waarvan één met een onduidelijke pizzadoos voor haar buik. Verder gebeurde er in de drie minuten niet zo veel spannends op het podium.
Waar de aanwezige pers zich echter wel over verbaasde, was waar ze precies naar zaten te kijken. Het liedje was niet alleen heel zwak, het was ook volstrekt onduidelijk of dit nu Nederlandse humor was en waar dan precies de grap inzat. En toen de heren op de persconferentie (waar ze op de fiets binnen kwamen rijden en in Delfs Blauwe pakken plaatsnamen) uitlegden dat het eigenlijk serieus bedoeld was en de tekst een boodschap had, begreep niemand er meer iets van.
Uiteraard was Gordon ook in Moskou een probleemkind. Hij kreeg ruzie met de Deense zanger, die zich stoorde aan zijn aandachttrekkerij. Hij vernederde de Maltese zangeres Chiara tot op het bot door telkens oerwoudgeluiden te maken als ze in zijn buurt kwam. En waarschijnlijk het meest gênante was toen de Moldavische zangeres hem tijdens een persmomentje een cadeautje uit eigen land wilde aanbieden, en zij domweg van het podium werd gestuurd met de toevoeging “Wat moet je hier, kleintje?” Ook voor Gordons manager werd dit de laatste klus. Zij werd om onduidelijke redenen kort voor het festival ontslagen na 3,5 jaar samenwerking.
Om nog wat meer aandacht te genereren, dreigde Gordon dat hij en de Toppers niet zouden optreden tijdens de finale als een homo-demonstratie in Moskou verboden zou worden. Het Kremlin daverde waarschijnlijk op de grondvesten. Het heeft altijd iets pijnlijks om zoiets te roepen op het moment dat iedereen al weet dat je die finale toch niet gaat halen. Want dat lukte uiteraard niet. Ondanks de laatste startpositie hadden alleen de Deense televoters precies één puntje over voor Nederland. En uit Albanië, waar alleen een vakury stemde, kwamen nog tien punten. In die jaren was het een publiek geheim dat de Albanezen standaard hoge punten gaven aan de slechtste liedjes, in de hoop zelf meer kans te maken om door te gaan. Daarmee waren deze wél ontvangen punten eigenlijk nog een grotere vernedering dan alle andere landen die geen punten gaven.
Zo kwam er een einde aan een zeer teleurstellend decennium voor Nederland, waarin de uitslagen niet alleen slecht waren, maar de kwaliteit van de inzendingen ook met het jaar minder leek te worden. De gifbeker was na de Toppers overigens nog lang niet leeg, want het zou nog een kleine 4 jaar duren voordat Anouk eindelijk weer eens Nederlands succes zou gaan boeken.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hier is een net overzicht van alle Nederlandse inzendingen en hun resultaten te vinden of klik anders op de spoiler:
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Het is deze week misschien niet echt gepast om te vragen wat de favoriete inzending is, aangezien het merendeel niet al te best was. In plaats daarvan een meer algemene vraag, namelijk: Hoe heb jij de jaren '00 van Nederland op het ESF beleefd? Waar ergerde je je het meest aan? Wanneer werd de grootste blunder gemaakt? In welk jaar had je toch nog hoop op een goed resultaat? Waren er ook momenten dat je blij was dat een lied niet scoorde? Wat was achteraf de grootste gemiste kans? Wat was de grootste teleurstelling?
Kortom, deel al jouw ervaringen van dit eerste decennium van de eeuw hieronder!
In deze reeks verschenen de volgende topics:
Albanië - Armenië - Australië - Azerbeidzjan - België - Bulgarije - Cyprus - Denemarken - Duitsland - Estland - Finland - Frankrijk - Georgië - Griekenland - Hongarije - Ierland - IJsland - Israel - Italië - Kroatië - Letland - Litouwen - Malta - Moldavië - Montenegro - NEDERLAND (Jaren '50-60-70) - NEDERLAND (Jaren '80 en '90) - NEDERLAND (Jaren '00) - NEDERLAND (Het jaar 2010) - NEDERLAND (2011-2019) - Noord-Macedonië - Noorwegen - Oekraïne - Oostenrijk - Polen - Portugal - Roemenië - Rusland - San Marino - Servië - Slovenië - Spanje - Tsjechië - Verenigd Koninkrijk (1957-1987) - Verenigd Koninkrijk (1988-2019) - Wit-Rusland - Zweden - Zwitserland
[ Bericht 3% gewijzigd door Fred_B op 31-01-2020 17:09:37 ]De Sahara is zonder meer erg droog.
Het was bagger tot aardig/middelmatig.
Ik had nog enkele hoop op een top 10) voor Linda Wagemakers en Esther Hart.
En hun liedjes vind ik nog steeds leuk in de kroeg.
Maar hun optredens waren slecht, live was Esther nog goed maar optreden was rommelig.
Teleurstellend vond ik Glennis Grace, ik had wel verwacht dat zij de finale zou halen.
Toch is haar eerste optreden in de voorronde bij de Tros het beste. Zij was minder diva.
Maar verder allemaal slecht tot matig hoor.
Ik had nog enkele hoop op een top 10) voor Linda Wagemakers en Esther Hart.
En hun liedjes vind ik nog steeds leuk in de kroeg.
Maar hun optredens waren slecht, live was Esther nog goed maar optreden was rommelig.
Teleurstellend vond ik Glennis Grace, ik had wel verwacht dat zij de finale zou halen.
Toch is haar eerste optreden in de voorronde bij de Tros het beste. Zij was minder diva.
Maar verder allemaal slecht tot matig hoor.
Life can be a bitch, so like it..
Het drama decennium. Hoe kun je zó de weg kwijt zijn zeg...
Zelf vind ik Out On My Own wel een goed nummer, maar totaal ongeschikt als openingsnummer en het optreden was saai, dus wel begrijpelijk dat het zo laag eindigde.
One More Night vind ik ook goed, maar ik heb begrepen dat er destijds beteren bij waren op het NSF en dat Esther erg gepusht werd? Geen idee, want ik heb dat NSF nooit gezien. Op het ESF was de staging en styling natuurlijk ook een groot drama, wat ongetwijfeld ook een heleboel punten heeft gekost.
My Impossible Dream had zeker de finale moeten kunnen halen als je bekijkt wat voor troep er dat jaar in de semi zat. Achteraf gezien vind ik het ook niet zo'n geweldig nummer, maar het blijft wel een van de weinige jaren waarin Nederland van mij best de finale had mogen halen.
En dan de rest? Daar heb ik het niet over. Na Glennis kwamen overigens die rare ideeën dat ballads nooit kunnen scoren en dat we vooral allemaal gekkigheid in moeten sturen "want dat scoort". Maar dan nooit leuke gekkigheid; nee, met de meest doodgejureerde en meest uitgekauwde muziek, want we moeten natuurlijk vooral niet voor schut gaan staan daar.
Ik ben Anouk eeuwig dankbaar dat ze daar in 2013 allemaal een einde aan heeft gemaakt. En dan te bedenken dat we haar in 2009 al hadden kunnen sturen... Aan de andere kant hadden we dan het legendarische NSF van 2010 moeten missen.
Zelf vind ik Out On My Own wel een goed nummer, maar totaal ongeschikt als openingsnummer en het optreden was saai, dus wel begrijpelijk dat het zo laag eindigde.
One More Night vind ik ook goed, maar ik heb begrepen dat er destijds beteren bij waren op het NSF en dat Esther erg gepusht werd? Geen idee, want ik heb dat NSF nooit gezien. Op het ESF was de staging en styling natuurlijk ook een groot drama, wat ongetwijfeld ook een heleboel punten heeft gekost.
My Impossible Dream had zeker de finale moeten kunnen halen als je bekijkt wat voor troep er dat jaar in de semi zat. Achteraf gezien vind ik het ook niet zo'n geweldig nummer, maar het blijft wel een van de weinige jaren waarin Nederland van mij best de finale had mogen halen.
En dan de rest? Daar heb ik het niet over. Na Glennis kwamen overigens die rare ideeën dat ballads nooit kunnen scoren en dat we vooral allemaal gekkigheid in moeten sturen "want dat scoort". Maar dan nooit leuke gekkigheid; nee, met de meest doodgejureerde en meest uitgekauwde muziek, want we moeten natuurlijk vooral niet voor schut gaan staan daar.
Ik ben Anouk eeuwig dankbaar dat ze daar in 2013 allemaal een einde aan heeft gemaakt. En dan te bedenken dat we haar in 2009 al hadden kunnen sturen... Aan de andere kant hadden we dan het legendarische NSF van 2010 moeten missen.
Op dinsdag 2 augustus 2022 22:02 schreef Domnivoor het volgende:
Jij bent een eindeloze bron van leuke quotes :D
Jij bent een eindeloze bron van leuke quotes :D
Wat een vreselijke periode was dit toch. En dan te bedenken dat ik pas in 2006 echt begon met het kijken van het ESC. Ik heb dus alleen het slechtste van het slechtste gezien in deze periode. 
Pas vanaf 2012 volgde ik ook het NSF/selectie procedure, maar ik heb blijkbaar heel wat vermakelijke televisie gemist. Dieptepunt voor mij is denk ik toch wel de Toppers, slechter kan eigenlijk niet.
M'n favoriete nummer van deze periode is Out On My Own, wat misschien in een recenter jaar beter zou hebben gescoord. Want ondanks dat de reacties over het showgehalte vaak overdreven zijn, was het algemene niveau van het ESC deze jaren nou ook niet heel geweldig. Pas sinds de laatste jaren lijken echt rustige nummers weer beter te kunnen scoren.
Pas vanaf 2012 volgde ik ook het NSF/selectie procedure, maar ik heb blijkbaar heel wat vermakelijke televisie gemist. Dieptepunt voor mij is denk ik toch wel de Toppers, slechter kan eigenlijk niet.
M'n favoriete nummer van deze periode is Out On My Own, wat misschien in een recenter jaar beter zou hebben gescoord. Want ondanks dat de reacties over het showgehalte vaak overdreven zijn, was het algemene niveau van het ESC deze jaren nou ook niet heel geweldig. Pas sinds de laatste jaren lijken echt rustige nummers weer beter te kunnen scoren.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Out on my own van Michelle kwam ook beter en meer relaxt over in de nationale finale.
Ebonique de favoriet, kwam matig uit de verf. Tv optreden was zo verkrampt.
Jammer want het nummer is goed.
Was Michelle echt zo ongelukkig in de ESF week in Denemarken?
Arm kind.
Overigens vond ik Hind goed vooraf het ESF 2008 ik had haar debuut cd gekocht, wat was ik teleurgesteld in het liedje.
Ebonique de favoriet, kwam matig uit de verf. Tv optreden was zo verkrampt.
Jammer want het nummer is goed.
Was Michelle echt zo ongelukkig in de ESF week in Denemarken?
Arm kind.
Overigens vond ik Hind goed vooraf het ESF 2008 ik had haar debuut cd gekocht, wat was ik teleurgesteld in het liedje.
Life can be a bitch, so like it..
Dat vermakelijke viel wel mee hoorquote:Op dinsdag 22 augustus 2017 19:11 schreef Cyan9 het volgende:
Wat een vreselijke periode was dit toch. En dan te bedenken dat ik pas in 2006 echt begon met het kijken van het ESC. Ik heb dus alleen het slechtste van het slechtste gezien in deze periode.
Pas vanaf 2012 volgde ik ook het NSF/selectie procedure, maar ik heb blijkbaar heel wat vermakelijke televisie gemist.
Zeker in die jaren dat er niet alleen een finale was, maar soms nog wel 4 voorrondes, waarin echt de grootste bagger voorbij kwam en je je afvroeg hoe dat ooit door de voorselectie was gekomen. Het was achteraf gezien wel mooie ergernis-televisie, ook mede dankzij Cornald, maar op het moment zelf vroeg je je regelmatig af waar je naar zat te kijken.
De Sahara is zonder meer erg droog.
Oh mensen mensen wat moeten we ons toch dood schamen voor al deze inzendingen zo op een rijtje eigenlijk.
En Edsilia die geheel toevallig drie liedjes van heur man koos. Og3ne heeft het goed van haar afgekeken.
Ik vond Re-Union destijds best een mooi liedje hebben, daar had ik geen top vijf van verwacht maar wel meer dan dit.
En Edsilia die geheel toevallig drie liedjes van heur man koos. Og3ne heeft het goed van haar afgekeken.
Ik vond Re-Union destijds best een mooi liedje hebben, daar had ik geen top vijf van verwacht maar wel meer dan dit.
IT'S GREYSIE IT'S PARTY
Ik vond Réunion niets.
Ik was in 2004 voor dit liedje:
En dit liedje:
Ik was in 2004 voor dit liedje:
En dit liedje:
Life can be a bitch, so like it..
En dit optreden in de voorronde vond ik beter en mooier van Glennis Grace:
Life can be a bitch, so like it..
Internationaal publiek koos voor dit ipv Glennis
Dit bleef steken in de voorronde
En dit mocht naar de herkansing, vond ik toen aardig.
En Bruce RF Smith de Amerikaan die oa dit liedje schreef en het winnende lied voor Glennis, had 7 liedjes ingestuurd en deden ook mee in de verschillende voorrondes.
Hij schreef ook oa de liedjes voor Tim Douwsma (2012) en Toppers Angels of the night ( 2009).
Dit bleef steken in de voorronde
En dit mocht naar de herkansing, vond ik toen aardig.
En Bruce RF Smith de Amerikaan die oa dit liedje schreef en het winnende lied voor Glennis, had 7 liedjes ingestuurd en deden ook mee in de verschillende voorrondes.
Hij schreef ook oa de liedjes voor Tim Douwsma (2012) en Toppers Angels of the night ( 2009).
Life can be a bitch, so like it..
Ja, het is jammer dat het een Michelle-achtige zangeres was, die waarschijnlijk wat te licht was om zo'n ballad echt indrukwekkend te brengen. Het liedje is naar mijn mening wel beter dan My Impossible Dream.quote:Op dinsdag 22 augustus 2017 23:15 schreef ato het volgende:
Internationaal publiek koos voor dit ipv Glennis
Hoewel niveau 0,0, vond ik dit ook erg leuk op dat NSF:
De Sahara is zonder meer erg droog.
Bagger. Dat hele decenium. zelfs een alleraardigst liedje als one more night werd verneukt.
Nouja, we kunnen iig wel zeggen dat we een rollade op het podium hebben gehad, ook wat waard.
Nouja, we kunnen iig wel zeggen dat we een rollade op het podium hebben gehad, ook wat waard.
Op donderdag 15 juni 2017 16:53 schreef Cyan9 het volgende:
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
Wel een mooie rolladequote:Op donderdag 24 augustus 2017 09:10 schreef ijs_beer het volgende:
Bagger. Dat hele decenium. zelfs een alleraardigst liedje als one more night werd verneukt.
Nouja, we kunnen iig wel zeggen dat we een rollade op het podium hebben gehad, ook wat waard.
Life can be a bitch, so like it..
Jaja, dit zijn onze cultuurdragersquote:Op donderdag 24 augustus 2017 13:29 schreef Em31 het volgende:
Kreeg gewoon plaatsvervangende schaamte tijdens het lezen.
Ik heb het idee dat er alleen in het jaar van Esther Hart en van Hind nog echt wel iets meer ingezeten had. Bij Esther omdat het liedje heel behoorlijk was en de act het zo verpestte. Bij Hind omdat ze met haar stem en uitstraling veel meer had kunnen bereiken dan met dit waardeloze liedje (ondanks de sterke semi).
De Sahara is zonder meer erg droog.
Een beetje laat, maar ik heb het net pas gelezen. Het was weer van A tot Z een GENOT. Wat kun je heerlijk schrijven over zo veel ellende, Fred. 
Favoriet uit dit decennium is voor mij Edsiel's inzending en als goede tweede - start de lachband maar - Shine.
Ja dus dat.
Mijn Hind-haat is niet echt verklaarbaar maar zeker aanwezig en derhalve de enige inzending waarvan ik hoopte dat deze het niet zou halen.
Oh dit ja, dit is toch wel het meest ergerlijke aan die periode. Nog niet eens de inzendingen, maar het gegeven dat het falen tijdens het ESF aan alles lag behalve de act en het nummer en de manier waarop er hier bij de selectie ervan mee werd omgegaan. Waardoor het ESF steeds verder werd ondergeschoven.quote:Fluitsma & Van Tijn waren bereid om alle zorgen op zich te nemen en een artiest (Raffaëla) en een goed nummer te regelen, maar dat soort kwaliteit kostte geld, namelijk twee ton. Als daarmee topsport van het kaliber RKC Waalwijk - Roda JC beter in beeld gebracht zou kunnen worden, was dat een no-brainer, maar hier ging het slechts om het Songfestival.
Favoriet uit dit decennium is voor mij Edsiel's inzending en als goede tweede - start de lachband maar - Shine.
Ja dus dat.
Mijn Hind-haat is niet echt verklaarbaar maar zeker aanwezig en derhalve de enige inzending waarvan ik hoopte dat deze het niet zou halen.
Twee zelfs eigenlijk, als je Rene Froger in dat pak meerekent.quote:
Op donderdag 15 juni 2017 16:53 schreef Cyan9 het volgende:
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
De rollade van Esther vond ik dan mooierquote:Op dinsdag 5 september 2017 11:24 schreef ijs_beer het volgende:
[..]
Twee zelfs eigenlijk, als je Rene Froger in dat pak meerekent.
Life can be a bitch, so like it..
Dat zeker.quote:
[..]
De rollade van Esther vond ik dan mooier
Op donderdag 15 juni 2017 16:53 schreef Cyan9 het volgende:
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
In deze jaren hebben we inderdaad wel heel veel troep gestuurd. Maar was het eigenlijk vooral zo, dat we dachten het ei van Columbus gevonden te hebben. Dat is dan nog niet zo erg, maar het is echt bizar hoe slecht er al die tijd werd nagedacht over onze inzendingen. Want ik denk dat als je veel van die matige nummers goed had ingepakt best wel een aantal keer de finale had kunnen halen. Omdat het hier maar tien nummers zijn, kan ik net zo goed mijn visie per nummer toelichten.
2000 No Goodbyes. Misschien wel het grootste voorbeeld dat 'we' dachten er al te zijn met een gimmick. Maar ja dan moet dat wel goed uitgevoerd worden. Het idee was best leuk en had goed kunnen werken, maar de uitvoering was zo ontzettend slecht dat het alleen maar tegen je werkt. Al is het wel de vraag hoe goed het echt had kunnen scoren, want Linda Wagemakers zong toen zo vals dat er nog steeds door heel Europa geld wordt geëist voor herstelwerkzaamheden aan al het glas dat gesprongen is.
2001 Michelle Tsja eigenlijk is er niet heel veel mis met het liedje. Al is er ook weer niet heel veel goeds aan. Te onopvallend liedje. Dat ook nog eens gebracht wordt door iemand met de uitstraling van een pak sokken van de Zeeman. Plus dat de uitvoering ook nog eens heel suf was. Dan gaat het gewoon niets worden.
2003 Esther Hart. Prima liedje (al was het weinig origineel) en goede zangeres. Maar wie die act en vooral die kleding inderdaad bedacht heeft. Dat zal wel een blinde zijn geweest.
2004 Re-Union. Een beetje een suffig liedje, maar had wel iets sympathieks. Is denk ik de enige keer dat het gehele product wel klopte. Daardoor (en ook die goede startpositie) haalde je de finale nog. Twee sympathieke gasten die op een stoel een liedje zingen wat ondanks het suffige ook nog wel een beetje blijft hangen.
2005 Glennis Grace. Destijds begreep ik inderdaad niet waarom het niet doorging. Maar de ballad is wel wat te generiek. En haar uitstraling blijft echt een probleempunt. Moet zeggen dat ik toen nog niet zo'n hekel aan haar had. Dat is de laatste jaren wel gekomen. Wat betreft het optreden herinner ik mij alleen dat haar armbewegingen wat theatraal waren, verder niet zo heel veel mis met deze productie.
2006 Treble. De tweede keer dat Nederland vooral dacht het te gaan doen met een gimmick. Treble was toen al een beetje over het hoogtepunt heen, maar toch dachten we dat dit toen een goed idee was. Toch vond ik de kritiek destijds niet terecht. Pas later kwamen al die verhalen naar buiten. Het grootste probleem van het nummer was denk ik dat het precies tussen de monsters van Lordi en die andere absurde inzending: We Are the Winners inzat. Daardoor vergeten veel kijkers wat ertussenin zit. Zeker als het dan nog rommeliger is dan het had kunnen zijn.
2007 Edsilia Rombley. Vreemd geval. Aan de ene kant is er weinig mis mee, maar aan de andere kant rammelt het aan alle kanten. Zoals Fred al beschrijft is het nogal een niemendalletje. Ik snap dan ook niet waarom ze niet de Nederlandstalige versie instuurden. Om dan vervolgens ook nog zo'n suffe act te sturen, tja dan wordt het er al niet beter op. Hetzelfde geldt ook weer voor Edsilia zelf. Aan de ene kant ging ze er wel vol voor, door te proberen met de camera te spelen. Maar tegelijkertijd ademde alles wat ze deed (die typische knipogen) uit dat ze dacht dat het nog 1998 was. Dat kon gewoon niet meer. En ja dan haal je de finale niet.
2008 Hind. Ook hier weer zo'n geval waarin het idee niet eens slecht is. Hind is een goede zangeres en het liedje was nog niet eens onaardig, maar het geheel klopte gewoon niet. Eigenlijk een probleem wat Hind zelf al jaren heeft. Goede zangeres en ook niet onaantrekkelijk, maar de uitstraling van lik mijn vestje gaat niet helpen, als je ook nog eens geen topnummers uitbrengt. Qua optreden was het ook een beetje niveau alleraardigst. Ze wilden er een zuidelijk tintje aangeven, maar dat werd veel te bescheiden gedaan. Ze hadden vol in moeten zetten op de Marokkaanse look en feel, dan had het misschien nog wat geworden. Nu was het vlees noch vis.
2009 De Toppers. Dit is zo'n inzending waar je hele boeken vol mee kan schrijven. Er was zoveel mis met deze inzending. Maar ik denk dat als er net wat minder fouten werden gemaakt de finale nog wel gehaald had kunnen worden. Daarvoor is de laatste startplek gewoon te gunstig. Plus dat het liedje de potentie had om behoorlijk aanstekelijk en zelfs wat oorwurmerigs te hebben. Maar ja je hebt al een probleem dat je artiesten als De Toppers neerzet die eigenlijk alleen in Nederland begrepen wordt. Het buitenland ziet drie mannen op leeftijd die zich jeugdig proberen te gedragen. Dan sleutel je ook nog eens tig keer aan een liedje wat niet helpt. Zet je een onbegrijpelijke act neer. Als je dan drie bejaarde mannen neerzet, zet daar dan wat mooie vrouwen achter, maar nee hoor. En dan die ene met die mislukte dj set in haar handen, wat dachten de mensen achter de act? En dan tot slot nog de performance van de mannen zelf. Gordon en Froger, zoveel ervaring en dan zo matig zingen? Van de drie vond ik dat alleen de minst ervaren Jeroen van der Boom overeind bleef qua zang. En dan nog denken dat ze het zo goed gedaan hebben...
2000 No Goodbyes. Misschien wel het grootste voorbeeld dat 'we' dachten er al te zijn met een gimmick. Maar ja dan moet dat wel goed uitgevoerd worden. Het idee was best leuk en had goed kunnen werken, maar de uitvoering was zo ontzettend slecht dat het alleen maar tegen je werkt. Al is het wel de vraag hoe goed het echt had kunnen scoren, want Linda Wagemakers zong toen zo vals dat er nog steeds door heel Europa geld wordt geëist voor herstelwerkzaamheden aan al het glas dat gesprongen is.
2001 Michelle Tsja eigenlijk is er niet heel veel mis met het liedje. Al is er ook weer niet heel veel goeds aan. Te onopvallend liedje. Dat ook nog eens gebracht wordt door iemand met de uitstraling van een pak sokken van de Zeeman. Plus dat de uitvoering ook nog eens heel suf was. Dan gaat het gewoon niets worden.
2003 Esther Hart. Prima liedje (al was het weinig origineel) en goede zangeres. Maar wie die act en vooral die kleding inderdaad bedacht heeft. Dat zal wel een blinde zijn geweest.
2004 Re-Union. Een beetje een suffig liedje, maar had wel iets sympathieks. Is denk ik de enige keer dat het gehele product wel klopte. Daardoor (en ook die goede startpositie) haalde je de finale nog. Twee sympathieke gasten die op een stoel een liedje zingen wat ondanks het suffige ook nog wel een beetje blijft hangen.
2005 Glennis Grace. Destijds begreep ik inderdaad niet waarom het niet doorging. Maar de ballad is wel wat te generiek. En haar uitstraling blijft echt een probleempunt. Moet zeggen dat ik toen nog niet zo'n hekel aan haar had. Dat is de laatste jaren wel gekomen. Wat betreft het optreden herinner ik mij alleen dat haar armbewegingen wat theatraal waren, verder niet zo heel veel mis met deze productie.
2006 Treble. De tweede keer dat Nederland vooral dacht het te gaan doen met een gimmick. Treble was toen al een beetje over het hoogtepunt heen, maar toch dachten we dat dit toen een goed idee was. Toch vond ik de kritiek destijds niet terecht. Pas later kwamen al die verhalen naar buiten. Het grootste probleem van het nummer was denk ik dat het precies tussen de monsters van Lordi en die andere absurde inzending: We Are the Winners inzat. Daardoor vergeten veel kijkers wat ertussenin zit. Zeker als het dan nog rommeliger is dan het had kunnen zijn.
2007 Edsilia Rombley. Vreemd geval. Aan de ene kant is er weinig mis mee, maar aan de andere kant rammelt het aan alle kanten. Zoals Fred al beschrijft is het nogal een niemendalletje. Ik snap dan ook niet waarom ze niet de Nederlandstalige versie instuurden. Om dan vervolgens ook nog zo'n suffe act te sturen, tja dan wordt het er al niet beter op. Hetzelfde geldt ook weer voor Edsilia zelf. Aan de ene kant ging ze er wel vol voor, door te proberen met de camera te spelen. Maar tegelijkertijd ademde alles wat ze deed (die typische knipogen) uit dat ze dacht dat het nog 1998 was. Dat kon gewoon niet meer. En ja dan haal je de finale niet.
2008 Hind. Ook hier weer zo'n geval waarin het idee niet eens slecht is. Hind is een goede zangeres en het liedje was nog niet eens onaardig, maar het geheel klopte gewoon niet. Eigenlijk een probleem wat Hind zelf al jaren heeft. Goede zangeres en ook niet onaantrekkelijk, maar de uitstraling van lik mijn vestje gaat niet helpen, als je ook nog eens geen topnummers uitbrengt. Qua optreden was het ook een beetje niveau alleraardigst. Ze wilden er een zuidelijk tintje aangeven, maar dat werd veel te bescheiden gedaan. Ze hadden vol in moeten zetten op de Marokkaanse look en feel, dan had het misschien nog wat geworden. Nu was het vlees noch vis.
2009 De Toppers. Dit is zo'n inzending waar je hele boeken vol mee kan schrijven. Er was zoveel mis met deze inzending. Maar ik denk dat als er net wat minder fouten werden gemaakt de finale nog wel gehaald had kunnen worden. Daarvoor is de laatste startplek gewoon te gunstig. Plus dat het liedje de potentie had om behoorlijk aanstekelijk en zelfs wat oorwurmerigs te hebben. Maar ja je hebt al een probleem dat je artiesten als De Toppers neerzet die eigenlijk alleen in Nederland begrepen wordt. Het buitenland ziet drie mannen op leeftijd die zich jeugdig proberen te gedragen. Dan sleutel je ook nog eens tig keer aan een liedje wat niet helpt. Zet je een onbegrijpelijke act neer. Als je dan drie bejaarde mannen neerzet, zet daar dan wat mooie vrouwen achter, maar nee hoor. En dan die ene met die mislukte dj set in haar handen, wat dachten de mensen achter de act? En dan tot slot nog de performance van de mannen zelf. Gordon en Froger, zoveel ervaring en dan zo matig zingen? Van de drie vond ik dat alleen de minst ervaren Jeroen van der Boom overeind bleef qua zang. En dan nog denken dat ze het zo goed gedaan hebben...
Buren wordt doorgeschoven naar morgen.
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
Ik denk dat dit wel een treffende typering is ja. Zeker vanaf die eerste startpositie moest het wel iets memorabels zijn.quote:
2001 Michelle Tsja eigenlijk is er niet heel veel mis met het liedje. Al is er ook weer niet heel veel goeds aan. Te onopvallend liedje. Dat ook nog eens gebracht wordt door iemand met de uitstraling van een pak sokken van de Zeeman. Plus dat de uitvoering ook nog eens heel suf was. Dan gaat het gewoon niets worden.
De Sahara is zonder meer erg droog.
Dat is lange tijd het grote probleem geweest (en eigenlijk is het nog steeds geen zekerheid). Geen energie willen steken in hoe je een liedje over laat brengen. Zeker als iemand zelf al weinig uitstraling heeft, dan moet de rest wel kloppen. Maar de Nederlandse organisatie maakt te gemakkelijk van af.quote:
[..]
Ik denk dat dit wel een treffende typering is ja. Zeker vanaf die eerste startpositie moest het wel iets memorabels zijn.
Buren wordt doorgeschoven naar morgen.
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
Als Treble nou het lied Ramaganana een jaar eerder had gestuurd, kon het nog wat worden. Want dat nummer is wel 10x beter dan Amanbanda..
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |