abonnement bol.com Unibet Coolblue
pi_174927254
VERENIGD KONINKRIJK (1988-2019)

Waar kennen we de Britten van?

Van de dominante hoofdstad London natuurlijk. Maar ook van de industriële revolutie, de slag om Chatham, Prinses Diana, The Old Firm, de bloeiende muziekindustrie, Shakespeare, de bal net wel/niet over de lijn in de WK-finale van 1966, Oxford, Cambridge, Edinburgh, de whiskeyconsumptie, Mr. Bean, Keeping Up Appearances, Are You Being Served, en natuurlijk van de publieke omroep BBC.



Hoe doen ze het op het ESF?

Zoals we in het eerste deel hebben geconstateerd, was het Verenigd Koninkrijk in de jaren ‘60 en ‘70 buitengewoon succesvol op het ESF en was het een garantie voor kwaliteit en hoge scores. De Britten zetten een hoge standaard neer, waar andere landen zich aan konden optrekken. Naar het eind van de jaren ‘70 toe begon een mindere fase, met scores nog wel veelal in de subtop.

Vanaf het einde van de jaren ‘80 begon er weer een nieuwe bloeifase. Tussen 1988 en 1998 scoorden zes inzendingen bij de beste 2 en werd de Top 10 telkens gehaald. Er is wel een duidelijk verschil met de eerdere glorietijd. De Britse inzendingen uit deze nieuwe sterke serie zijn ondanks dat ze relatief verser in het geheugen liggen in de meeste gevallen geen echte klassiekers geworden. Er werd regelmatig goed gescoord vanwege het taalvoordeel. Vanaf de tweede helft van de eighties raakten Franse ballads geleidelijk uit de gratie op het ESF en werd de Engelse taal, die de hitlijsten ook toen al domineerde, soms onredelijk bevoordeeld. Dit hielp enorm mee aan de successen, die ook Ierland en Malta in deze tijd boekten. Toen eind jaren ‘90 de televoting zijn intrede deed op het festival, was het direct gedaan met de topscores en zou er nog maar één keer Top 3 worden gescoord in 2002. Omdat ook de kwaliteit van de liedjes en de vertolkers omlaag ging, zakte de UK regelmatig door de ondergrens, wat leidde tot vier laatste plaatsen en een veelvoud aan volstrekt kansloze inzendingen. Het is eigenlijk ronduit gênant te noemen wat het land van de Beatles en Spice Girls in de voorbije 20 jaar heeft afgevaardigd. Op een enkele uitzondering na vierde het amateurisme hoogtij en is het de vraag waarom er überhaupt tijd en moeite werd gestoken in de voorbereiding en uitvoering.



De Britten zelf willen nog weleens klagen dat ze in Europa niet geliefd zijn om allerlei redenen, zoals de Brexit en de medewerking aan de oorlog in Irak, maar dat zijn echt geen zaken die de Moldavische of Letse televoter gaat meewegen op de avond zelf. De slechte liedjes en vaak ook slechte staging zijn de hoofdoorzaken van de ondergang van de voormalige grootmacht op het ESF.

Hoe ging het door de jaren heen?

In 1988 ging Scott Fitzgerald met Go. Het is één van de grootste wonderen in de ESF-historie dat dit lied niet gewonnen heeft. Niet meteen vanwege de kwaliteit van het lied. Het was een nogal oubollige ballad, van een (goede) zanger waar het charisma niet bepaald van afdroop. Het was meer het verloop van de puntentelling wat het niet-winnen zo opmerkelijk maakte. Scott had meerdere malen niet met anderhalf been gewonnen, maar minstens met negen tenen. Hij kwam meermaals tot op een seconde van de winst, maar de gouden punten om de strijd te beslissen kwamen nooit.

Het ging in dit jaar tussen twee favorieten. Céline Dion namens Zwitserland en Scott Fitzgerald dus voor de UK. Zwitserland nam meteen een flinke voorsprong, en nadat de jury van Nederland geen enkel punt aan de Westerburen gaf, werd de stand 64-38 in het voordeel van de Zwitsers. Daarna begon Scott aan een indrukwekkende inhaalrace en greep Céline mis bij Denemarken, Oostenrijk en de eigen Zwitserse punten. Nadat Italië de Britten de derde twaalfpunter gaf, werd de stand 133-118 voor het Verenigd Koninkrijk, met nog maar drie jury’s te gaan.

Als eerste van die drie mocht Frankrijk. Tot verbazing van velen gaven zij maar 1 punt aan het Franstalige lied van Zwitserland. De strijd was hiermee min of meer beslist, want Céline kon nog maximaal 24 punten pakken en op 143 komen, dus Scott was nog maximaal 11 punten verwijderd van de champagne. Dat moment leek snel te komen, want Frankrijk gaf allerlei landen punten, maar bij het aankondigen van de douze points, had Le Royaume-Uni nog niets gekregen. De hele Britse delegatie zat klaar om een gat in de lucht te springen, maar de 12 gingen naar Le Danemark. Dat viel even tegen, maar dan moesten de Portugezen het maar doen. Zij toonden weinig liefde, en gaven de Britten maar 3 punten. Maar ze gaven de Zwitsers ook niets tot aan de 12 punten. Als die niet naar Céline zouden gaan, zou het gat ook onoverbrugbaar worden, dus sprongen de Britten weer in de starthouding voor de polonaise. Maar de 12 gingen wel naar Zwitserland, dus ging de stand naar 136-131. De laatste jury uit Joegoslavië moest de verlossing van dit nagelbijtende schouwspel brengen. Of zoals de presentator van de show zei: “We hebben Agatha Christie gevraagd om het script te schrijven”. De Joegoslaven gaven Zwitserland 6 punten. Daarmee werd het 136-137 en móést het Verenigd Koninkrijk dus de 7, 8, 10 of 12 pakken. De 7 punten gingen naar Nederland, de 8 naar Duitsland en de 10 naar Noorwegen. Toen moest het dus gebeuren, maar tot verbijstering van iedereen met een Britse voorkeur, volgden de legendarische woorden: “and finally France, 12 points”.

De tribune ontplofte, Scott kon wel door de grond zakken, de Zwitsers buitelden over elkaar van vreugde en de camera was winnares Céline Dion geruime tijd helemaal kwijt. Het was een ongekende ontknoping, die in jaren niet vertoond was. Maar achteraf toonde Scott zich een op en top gentleman. Hij gaf aan dat Céline de beste stem van de avond had en daarmee verdiend had gewonnen. Hij gaf Europa een lesje in waardig verliezen, en dwong daarmee respect af van de hele Eurovisie-wereld. Afijn, het filmpje hieronder zegt genoeg:


In 1989 werden de Britten weer 2e, maar waar de nederlaag een jaar eerder vooral op waarde en enigszins ongelukkig tot stand kwam, was de nieuwe nederlaag een stuk onverkwikkelijker. Live Report deed mee met Why Do I Always Get It Wrong. Deze groep draait om de Maltese zanger Ray Caruana. Dit is een griezeligere versie van John Metgod, maar zijn vocalen waren uitstekend. Hoewel het lied verre van briljant was, en wellicht niet beter dan nummer 3 Denemarken, was het in combinatie met de uitvoering toch zeker beter dan de winnaar. Dat was het Joegoslavische Riva met Rock Me, één van de minste winnaars van het festival. Daarmee slaagden de Joegoslaven er voor het tweede jaar op rij in om de Britten dwars te zitten, op een ESF dat in de breedte toch wel erg zwak was.



Rond 1990 werd het ESF gedomineerd door liedjes over vrede en voor het goede doel, en hoewel winnaar Toto Cutugno best een aardig lied rond dat thema fabriceerde, was het ook een periode waarin wanstaltige inzendingen met zo’n positieve boodschap het podium betraden. Het Verenigd Koninkrijk was geen uitzondering op deze regel. Give A Little Love Back To The World was een gedrocht over het milieu, dat door de 15-jarige Emma naar de 6e plaats werd gezongen. Ze werd omringd door nog een stel achtergrondartiesten met een kijk-ons-eens-goed-bezig-zijn uitstraling en dat maakte blijkbaar indruk op de jury’s. Niet op het publiek, want van Emma hebben we daarna nooit meer iets gehoord.

In 1991 was er in elk geval weer een normaal lied. Samantha Janus met A Message To Your Heart. Als ze had kunnen zingen, absoluut Top 5-materiaal. Ze werd 10e en daaruit moet u als lezer dan maar concluderen hoe toonvast Mevrouw Janus is.

Omdat de BBC niet nog eens zo’n uitglijder op het vocale vlak wilde, werd in 1992 de open voorronde losgelaten en musicalster Michael Ball aangewezen. Hij was voor het ESF een grote favoriet, want wat je ook van One Step Out Of Time vindt, het heeft de magie om een ieder in één luisterbeurt te pakken. Het lied kwam ook heel dichtbij, maar de jury bleek uiteindelijk iets enthousiaster over de Ierse Linda Martin, ondanks het feit dat Michael minstens zo enthousiast met zijn armen zwaaide als Lee Towers.

Het was wel de doorbraak voor Michael Ball buiten de theaters. Zijn CD kwam op 1 en nog vele andere albums zouden hoog scoren. Ook in 1992 vond hij de liefde van zijn leven, dus het was ondanks de ESF-nederlaag een prachtig jaar. En het bleek echte liefde, want 8 jaar later redde Cathy het leven van Michael, door hem op heldhaftige wijze uit hun brandende huis te slepen.


In 1993 was er in vele opzichten een herhaling van zetten. Een vrolijk Brits uptempo deuntje verloor van een saaie Ierse ballad. Better The Devil You Know van Sonia verloor van Niamh Kavanagh. En dat was jammer, want dat was eigenlijk niet alleen een nederlaag voor de Britten, maar ook voor het festival in het geheel.


In 1994 scoorde Frances Ruffelle nipt de Top 10, waar ze wellicht wel wat meer had verdiend. In 1995 deden de Britten onbedoeld een test op de jury’s, maar het bleek echt zo te zijn dat wat ze ook stuurden, de Top 10 werd wel gehaald. In dat jaar probeerde Love City Groove om indruk te maken in de rap/hiphop hoek. Ze kwamen in beeld helaas over als MC Miker G & DJ Sven en het is een wonder dat ook dit liedje nog 10e werd.

In 1996 ging het niveau weer omhoog. De vertegenwoordiger van de Britse belangen was de Australische Gina G. Ze zong Ooh, Ah, Just A Little Bit en ging, niet geremd door valse bescheidenheid, voor niets anders dan de winst. Ook de vervloekte tweede startpositie zorgde niet voor enige twijfel. Het moet gezegd worden dat het ook één van de betere Britse inzendingen is. Het werd in eigen land een nummer 1-hit en scoorde in meerdere landen. In de VS werd het nummer genomineerd voor een Grammy Award. Dat was op het ESF niet genoeg. Het lied werd 8e vlak achter Maxine & Franklin Brown. Zou dat dan aan de startpositie hebben gelegen? Het vermoedelijke antwoord is ja, want in de besloten kwalificatieronde werd ze nog 3e. Toen werden de optredens echter in alfabetische volgorde per land gedaan, en daar had United Kingdom opeens een groot voordeel gehad om als laatste beluisterd te worden.


Gina scoorde nog enkele grote hits in 1996 en 1997, maar zowel haar inzending als zij zelf zijn nogal in de vergetelheid geraakt door wat een jaar later kwam.

Zoals we nu weten zouden Katrina & The Waves in 1997 geschiedenis schrijven met Love Shine A Light. Het lied boekte een monsterzege met liefst 70 punten voorsprong op Ierland en kreeg tien keer 12 punten. Maar het had weinig gescheeld of Katrina had het ESF op de TV kunnen bekijken. In de open voorronde werd haar lied het vuur aan de schijnen gelegd door een lied met de opmerkelijke titel Yodel In The Canyon Of Love. Uiteindelijk lukte het de jodelaars net niet, en bleken er genoeg verstandige Britten gebeld te hebben.


Love Shine A Light werd een wereldhit. Het lied was eigenlijk bedoeld als herkenningstune voor een goed doel, dat zich op mensen met psychische problemen richt. Maar toen het af was, vonden de makers het een typisch Songfestivalliedje (een niet onaardige inschatting) en besloten ze het in te sturen. De platenbaas van Warner Bros. Records was als ESF-fan meteen verkocht en overtuigde Katrina & The Waves het in te zingen. De rest is geschiedenis.


In eigen huis in 1998 werden de Britten vertegenwoordigd door de zangeres Imaani met Where Are You. Dat was wederom een prima lied, en velen verwachtten dat de UK twee keer op rij ging winnen. Dat zou een knappe prestatie zijn geweest, want het ESF in 1998 is één van de beste edities in de historie. Het was de laatste met de taalregel, maar veel landen slaagden er ondanks die beperking in om met moderne inzendingen te komen. De concurrentie kwam onder meer van Edsilia, Chiara, Guildo Horn, Danijela en de veelbesproken Dana International.

De puntentelling was spannend, maar uiteindelijk ging de winst naar Israël en pakte de UK voor de 15e keer de 2e plaats. Het verschil was 6 punten. Dat was ondanks 12 punten van Israël naar UK en maar 5 andersom. De Britten gingen zelf voor Malta. Maar er waren ook 54000 kijkers die wild werden van Edsilia en dat was genoeg voor 10 punten, het waren 15000 televotes te weinig voor de maximale score.

Imaani heeft niet echt een spectaculaire carrière overgehouden aan het ESF. Door een conflict met de platenmaatschappij kwam er geen vervolgsingle. Later zou ze in eigen land nog wel wat succesjes boeken. Imaani is wel een mooie naam, en dat bracht haar concurrente Edsilia ertoe om haar eerste dochter ook zo te noemen.


De zo succesvolle 20e eeuw werd in 1999 afgesloten met Say It Again van Precious. Dat was een cliché-meidengroepje, met een blonde, een zwartharige en donkere vertegenwoordiging. Ze scoorden een 12e plaats. Helemaal geen onaardige uitslag, maar op dat moment wel de één-na-slechtste uitslag ooit voor de UK.

Het was een voorbode van een mindere fase die zou aanbreken. Het taalvoordeel was vanaf 1999 verdwenen en televoters hebben geen aandacht voor de historie of de uitstraling van de BBC. De eerste die dat merkte was Nicki French in 2000. Deze coverzangeres zong met Don’t Play That Song Again eindelijk eens iets van zichzelf. Hoewel de titel op zich al een aanrader is bij dit matige lied, hielp het ook niet mee dat ze als een iets te oude tante over het podium dartelde. Ze werd dan ook 16e. Een jaar later werd in een vergelijkbare setting Lindsay 15e. De enige opleving kwam van Jessica Garlick in 2002. Ze werd vanaf de derde startpositie ook derde in de uitslag met Come Back. Een bijzonder knappe positie. Ondanks de topscore is ze daarna op haar teentjes uit de showbizzwereld verdwenen, want we hebben later weinig meer van Jessica Garlick gehoord.


De bronzen medaille strooide nog even zand in de ogen voor de Britten. In 2003 werden ze zeer hard met hun neus op de feiten gedrukt. De groep Jemini, bestaande uit Chris en Gemma, ging naar Riga met Cry Baby. En dat werd niet zo’n groot succes. Beiden zongen nogal vals, naar eigen zeggen omdat de oortjes het niet deden, en dat was het Europese publiek niet ontgaan. Jemini werd als eerste act in de historie 26e en deed dat met nul points.

Het was een schok voor de Britten. Buiten het geneuzel over de oortjes werd de oorzaak door commentator Terry Wogan gezocht in de Britse betrokkenheid bij de oorlog in Irak. Want waarom de hand in eigen boezem steken na deze beschamende vertoning. Met Jemini liep het slecht af. Na de slechte score werden ze gedumpt door de platenmaatschappij. Ze gingen uit elkaar en verdwenen uit de showbizzwereld. Chris werkt tegenwoordig anoniem in een kledingwinkel. Gemma werkte in een autoshowroom. Maar daar kwam een abrupt einde aan, toen ze werd opgepakt wegens bijstandsfraude. Ze inde haar kinderbijslag al 7 jaar als alleenstaande moeder, terwijl ze enkele jaren ervoor getrouwd was. Ze heeft daarna dertig weken in de gevangenis gezeten, maar is ondertussen weer op vrije voeten.

In de jaren die volgden, ging het nauwelijks beter. In 2004 werd James Fox met een onopvallend deuntje 16e. In 2005 faalde Javine, een namaak-Beyoncé, met de 22e plaats. Zij had de voorronde voornamelijk gewonnen omdat halverwege haar optreden één van haar borsten uit haar strakke jurkje vloog. In 2006 werd Daz Sampson ingezet, een DJ die al heel lang furore maakte met bewerkingen van oude nummers. Zijn eigen Teenage Life viel in eigen land enorm in de smaak en werd een grote hit, maar het lied en de nogal Britse act met schoolmeisjes wisten over de grens geen potten te breken met een 19e plaats.

Net op het moment dat iedereen dacht dat het niet minder kon, werd het 2007. Voor aanvang van de voorronde werden grote namen gefluisterd, zoals Ace Of Base en The Scissor Sisters. Uiteindelijk doken onder meer de Big Brovaz en Brian Harvey van East 17 op. De strijd om de overwinning ging tussen Cindy en Scooch. Na een spannende show kondigde Terry Wogan Cindy aan als de winnares van de show. In een periode waarin eigenlijk niets goed ging op ESF-vlak voor de Britten, kon dit er ook nog wel bij, want het was de verkeerde. Scooch was de juiste winnaar.


Flying The Flag is zo slecht als inzending, dat het de omschrijving ‘lachwekkend’ voorbij is en het niet leuk meer is. Dat kwam natuurlijk ook door de bar slechte uitvoering van dit amateurtoneel. Want het idee van een cabin crew die op de hak wordt genomen is niet eens zo slecht, hooguit weinig origineel. Maar doe het dan goed. Leuk bedoelde zinnetjes als Blow in the mouthpiece” en “Would you like something to suck on for landing” werden onverstaanbaar in de microfoon gebrabbeld. De rest werd uit de maat ingezongen. Het werd, ook volgens de BBC zelf, een ‘crash landing’. Het lied werd voorlaatste met 7 punten uit Ierland en 12 punten van de ‘vak’jury van Malta. De Maltezers protesteerden met deze score naar eigen zeggen tegen het burenstemmen van veel landen waar zij door gedupeerd werden. Want Malta speelt zelf nooit vals. Het behoedde Scooch in elk geval voor de ultieme vernedering.

In 2008 bleek dat de gifbeker nog lang niet leeg was. Andy Abraham zong het lied Even If. Dat was zeker niet de slechtste Britse inzending in de historie en ook de enthousiaste performance van Andy was prima in orde. Alleen het probleem was dat het liedje zo onopvallend was, dat het geen enkele televoter wild maakte om erop te gaan stemmen, zeker niet als het snel vergeten is vanaf de tweede startpositie. Het was voor iedereen een middenmoter, en vermoedelijk zou ook iedereen er vrede mee hebben gehad als dit 13e ofzo was geworden. Maar daarvoor pakt niemand de telefoon. Het resultaat was 8 punten van de buren uit Ierland en 6 van de vakjury van San Marino. En uiteraard de laatste plaats. Dat was een hard gelag voor Andy en zijn delegatie. De tijden waren echt veranderd, want 20 jaar eerder was zo’n liedje moeiteloos 7e geworden.

Omdat het zo niet langer kon, werd er in 2009 ingegrepen. De inzending It's My Time werd geschreven door niemand minder dan Andrew Lloyd Webber, die om het af te maken ook zelf op het podium de piano zou bespelen.

Om de artiest erbij te vinden, werd een Idols-achtige afvalrace gebruikt. Op zich geen slecht idee, ware het niet dat in de voorstelronde zangeres Jade Ewen op het laatste moment de show ingeschreven werd, waarna het vrij duidelijk was wie er moest gaan winnen.

Maar met Jade voor de zang en Andrew op de piano, straalde de inzending voor het eerst in jaren weer eens iets uit wat de BBC al jaren kwijt was, namelijk kwaliteit. De sterke uitvoering en late loting zorgden voor de 5e plaats. Daarmee werd absoluut het maximale uit de inzending gehaald, want laten we reëel zijn: zo briljant was het liedje ook weer niet.

Andrew Lloyd Webber herbevestigde voor de zoveelste keer zijn talenten en Jade brak met dit lied door bij het grote publiek. Jade, dochter van twee blinde ouders, zou zich later bij de Sugababes aansluiten. Hoewel die groep toen al redelijk over-the-hill was, heeft het in elk geval gezorgd voor blijvende aandacht.


Wegens succes werd de methode in 2010 grotendeels gekopieerd. Er werd weer een grote componist aangesteld, deze keer Pete Waterman, vooral bekend van zijn samenwerking met Mike Stock en Matt Aitken. De zanger werd Josh Dubovie. Hij vertolkte het lied That Sounds Good To Me. En als er nu één ESF-lied is waarbij het publiek de titel níét onderschreef, dan was het dit wel. Met dit niemendalletje waren de Britten binnen een jaar weer terug bij af. Het werd weer een kansloze en terechte laatste plaats, met in totaal 10 punten. Josh mag zich achteraf overigens wel beklagen over de beroerde achtergrondzangeressen die hij toegewezen kreeg.

In 2011 paste de BBC weer een andere strategie toe. De boyband Blue werd intern geselecteerd. Dat was een grote naam, maar het enthousiasme spatte niet meteen van de reacties af. “Te oud”, “te lang uit beeld geweest” en “achterkamertjespolitiek om de voorronde af te schaffen”, zo klonk het. Toch deden ze een prima optreden op het ESF. Op de zaterdagavond dan. Op vrijdagavond, tijdens de juryshow, was de BBC even vergeten te melden dat dit ook voor de helft meetelde voor de uitslag. Blue freewheelde zich vrolijk door deze ‘vrije repetitie’, zonder zich te bekommeren over de zangkwaliteit. Daardoor werd Blue 5e bij het publiek en 22e bij de vakjury’s. Gecombineerd werd het een 11e plaats, waar natuurlijk veel meer ingezeten had.

Waren er bij Blue al voorzichtige kritieken geweest dat ze te oud waren, in 2012 werd de 76-jarige Engelbert Humperdinck gestuurd. Het werd een hopeloze poging. Hoewel het liedje niet onaardig was, slaagde Humpie er niet meer in de hoge noten nog te halen en kreeg het vanaf de eerste startpositie iets heel pijnlijks. Hij werd 25e van de 26 en bleef uit woede weg van de afterparty.

Ook in 2013 werd er een oudgediende van stal gehaald. Bonnie Tyler, die in 1983 ook al eens gevraagd was, zong 30 jaar en heel wat hectoliters sherry verder het nummer Believe In Me. Wederom geen onaardig lied, maar dan wel met een frissere en fruitigere uitvoerende, dan een doorgerookte 62-jarige tante. Het werd een 19e plaats.

In 2014 hadden de Britten eindelijk weer eens hoop mee te strijden om de overwinning. Zangeres Molly zong Children Of The Universe. Een lied dat klonk als een themasong, met de sterke hook “power to the people”, die regelmatig terugkwam. Het was kwalitatief van een andere orde, maar het ademde enigszins de sfeer van Love Shine A Light. Molly had daarbij het geluk van de 26e en laatste startpositie. Althans, dat leek een mazzeltje. In de praktijk maakten de Common Linnets, die als 24e moesten, zo veel indruk, dat niemand nog aandacht had voor San Marino en UK, die daarna nog de avond officieel mochten afsluiten. Daarnaast waren de staging en zang ook niet echt overtuigend. Uiteindelijk bleef de teller steken op 40 punten, vrijwel allemaal uit Noordwest-Europa, en een 17e plaats.

Ook op deze dappere poging van Molly kwam geen goed vervolg. In 2015 kwam het duo Electro Velvet, het debiele broertje en zusje van Caro Emerald, niet verder dan 5 punten en een 24e plaats. In 2016 werd het publiek getrakteerd op Joe & Jake. Twee sympathieke jongens, maar hun muziek zou zelfs op de vlooienmarkt thuis in Newcastle niet opvallen. Ook zij werden 24e. Lucie Jones deed het in 2017 iets beter met een 15e plaats, hoewel er Top 10 verwacht was. Ze zong Never Give Up On You foutloos, maar het geheel bleek in beeld toch wel wat aan de saaie kant. Lucie zelf gaf na de show aan dat haar matige score aan de Brexit lag. En dat mag zij natuurlijk denken.

In 2018 was er weer een inzending waar de donderwolken met de tekst “Bottom 5” in groten getale boven hingen. Dat lag niet aan de zangeres van dienst. SuRie kon namelijk echt wel zingen. SuRie heet eigenlijk Susanna Marie Cork, en haar naam is een samenvoeging van haar voornamen. Ze had zichzelf ook SanMar kunnen noemen, maar dan had het geleken of ze namens een ander land op het ESF zou meedoen. Weliswaar vergelijkbaar matig scorend, maar toch.

Haar lied Storm was overigens niet echt slecht. Hoe moeten we dit plaatje, dat in ernstige mate leed aan Edsilia’s On Top Of The World-syndroom, eens omschrijven? Het was geen onopvallende liftmuziek en ook niet echt telefoonwachtstandmuziek. Het was meer het soort muziek dat tijdens Langs de Lijn gedraaid wordt. Het is vrolijk, niemand stoort zich eraan, en niemand vindt het ook erg als het halverwege wordt onderbroken, omdat Andy Houtkamp een doelpunt bij Heracles-ADO Den Haag komt melden.

En het werd op het ESF ook daadwerkelijk onderbroken. Halverwege SuRie’s optreden bestormde een malloot het podium om haar de microfoon af te pakken. Wat hem bezielde is onduidelijk, maar de security wist hem snel af te voeren, waarna SuRie de rest van haar liedje deed. De interruptie deed UK naar de Top 10 stijgen bij de bookmakers, want alle (al dan niet beschonken) Britten verwachtten meteen dat iedereen sympathy votes zou sturen. Wellicht dat dit ook de reden was dat SuRie afzag van een extra optreden aan het eind van de show. Het hielp echter niet. Het gedoe hielp vermoedelijk wel om UK de laatste plaats te laten missen, maar verder dan de 24e plaats kwamen ze toch niet.


Ook in 2019 was de voorronde weer van een erbarmelijk niveau. Het enige liedje dat enig niveau had was Bigger Than Us van Michael Rice, een oud-X-Factordeelnemer. Het was oorspronkelijk de inzending van John Lundvik in de Zweedse voorronde, maar die was zo verstandig nog even door te werken en met Too Late For Love naar Tel Aviv te gaan namens Zweden. Met dit niemendalletje had hij ongetwijfeld ook de Melodifestivalenfinale niet kunnen winnen. Michael deed zijn best maar er was geen eer aan te behalen. Met 11 punten eindigde het Verenigd Koninkrijk voor de vierde keer in 17 jaar helemaal onderaan. Of dit liedje echt slechter was dan het Duitse Sister is twijfelachtig, maar in geen enkel universum zou het in deze uitvoering meedoen voor een hogere klassering dan ergens in de 20s. Volgens de uitvoerende lag het ook deze keer aan de Brexit.

Zo is het ondertussen al heel wat jaren kommer en kwel met het Verenigd Koninkrijk op het ESF. Met de muziektraditie van het land is het onbegrijpelijk dat men er maar niet in slaagt om iets beters te sturen dan de rommel die we te vaak hebben gekregen. Er is helaas weinig reden om aan te nemen dat er verbetering op komst is. Het enige wat we kunnen hopen, is dat de BBC een grote, nog niet uitgerangeerde, naam kan overtuigen naar het ESF te gaan. Op de voorrondes komen immers alleen maar goedwillende amateurs af en de staging is ook vaak van een niveau dat suggereert dat de uitvoerende artiest beter maar wat podiumervaring mee kan nemen.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hier is een net overzicht van alle Britse inzendingen en hun resultaten te vinden of kijk naar het filmpje hieronder of klik anders op de spoiler:


SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Wat is jouw favoriete inzending van het Verenigd Koninkrijk in deze periode 1988-2017?
:)

In deze reeks verschenen de volgende topics:
Albanië - Armenië - Australië - Azerbeidzjan - België - Bulgarije - Cyprus - Denemarken - Duitsland - Estland - Finland - Frankrijk - Georgië - Griekenland - Hongarije - Ierland - IJsland - Israel - Italië - Kroatië - Letland - Litouwen - Malta - Moldavië - Montenegro - NEDERLAND (Jaren '50-60-70) - NEDERLAND (Jaren '80 en '90) - NEDERLAND (Jaren '00) - NEDERLAND (Het jaar 2010) - NEDERLAND (2011-2019) - Noord-Macedonië - Noorwegen - Oekraïne - Oostenrijk - Polen - Portugal - Roemenië - Rusland - San Marino - Servië - Slovenië - Spanje - Tsjechië - Verenigd Koninkrijk (1957-1987) - Verenigd Koninkrijk (1988-2019) - Wit-Rusland - Zweden - Zwitserland


[ Bericht 3% gewijzigd door Fred_B op 17-05-2022 16:56:44 ]
De Sahara is zonder meer erg droog.
  dinsdag 7 november 2017 @ 19:13:09 #2
351614 ijs_beer
ijskoud de lekkerste
pi_174927511
Love shine a light. O+

Nu even lezen.
Op donderdag 15 juni 2017 16:53 schreef Cyan9 het volgende:
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
  Moderator dinsdag 7 november 2017 @ 22:31:26 #3
375570 crew  Cyan9
pi_174932669
Van de laatste 10 dramatische jaren ben ik toch wel een fan van Molly en Lucie Jones, die hadden wat mij betreft veel hoger mogen scoren.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
  vrijdag 10 november 2017 @ 10:55:47 #4
260796 DecoAoreste
aka Aleimon Thimble
pi_174976700
In 2006 was ik best wel fan van Daz Sampson, weet ik nog. :P Het is allemaal een beetje goedkoop, maar wel catchy, en aangezien ik toen zelf midden in de puberteit zat sprak het thema me wel aan. Het eindigde jammer genoeg niet hoog, maar ik was dik tevreden met de uitslag aangezien ik ook fan van Lordi was. :D

Verder vond ik Children of the Universe wel een aardig liedje, die had wel wat hoger mogen eindigen. Afgezien daarvan kan ik er stiekem wel om lachen dat de UK altijd zo bespottelijk slecht scoort op het ESF. Zeker nu we in Nederland eindelijk een beetje de weg omhoog hebben gevonden.
  † In Memoriam † vrijdag 10 november 2017 @ 19:51:02 #5
368283 ato
pi_174986762
quote:
0s.gif Op vrijdag 10 november 2017 10:55 schreef DecoAoreste het volgende:
In 2006 was ik best wel fan van Daz Sampson, weet ik nog. :P Het is allemaal een beetje goedkoop, maar wel catchy, en aangezien ik toen zelf midden in de puberteit zat sprak het thema me wel aan. Het eindigde jammer genoeg niet hoog, maar ik was dik tevreden met de uitslag aangezien ik ook fan van Lordi was. :D

Verder vond ik Children of the Universe wel een aardig liedje, die had wel wat hoger mogen eindigen. Afgezien daarvan kan ik er stiekem wel om lachen dat de UK altijd zo bespottelijk slecht scoort op het ESF. Zeker nu we in Nederland eindelijk een beetje de weg omhoog hebben gevonden.
Ik vond het liedje van Daz ook wel leuk en aanstekelijk, had hoger mogen eindigen.

Verder heb ik niet veel met het winnend liedje 'love shine a light'.
Imaani was geweldig.
Life can be a bitch, so like it..
pi_174987605
Wat is het VK toch ontzettend de weg kwijtgeraakt de afgelopen decennia. Toen ik er nog woonde had ik het ook vaak met vrienden over het ESF en het blijkt dus echt wel populair te zijn en veel bekeken te worden, maar meer op een manier van 'joh, lachen, kijken hoe we weer laatste worden'. Iedereen kijkt ernaar, maar niemand verwacht ook maar iets van hun eigen inzending. De verhaaltjes over het Oostblok, 'ze mogen ons gewoon niet' en 'we kunnen nooooit meer winnen, omdat wij het nou eenmaal zijn' klinken daar net zo luid als hier tijdens onze rampjaren. Helaas zie ik daar nog niet zo snel een nieuwe Anouk opstaan...

Maar goed, wat betreft deze jaren is Imaani - Where Are You (1998) toch echt mijn absolute favoriet. Wat een geweldig nummer is dat zeg. Ik vind het een beter nummer dan Diva van Dana International, hoewel ik dat verder ook een prima winnaar vind.

Ook heb ik echt een zwak voor het nummer van Engelbert Humperdinck (2012). Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik vind het een mooi nummer en van mij had het hoger mogen eindigen.

Jade Ewen - It's My Time en Blue - I Can vind ik ook prima nummers, hoewel er meer uitgehaald had kunnen worden. De afgelopen twee jaar is het VK ook weer steeds beter aan het worden, ondanks dat het nog te degelijk is.

Het VK mist vooral de durf, het lef om af te wijken van de massa. Zelfs wanneer ze nog prima nummers hebben, mist er altijd wat. Ik zie ze de komende jaren echt niet iets artistieks of afwijkends sturen, terwijl ik echt denk dat ze (net als wij) wat meer die kant uit moeten om echt het tij te keren. Er loopt genoeg jong alternatief talent rond daar, maar de selectiecommissie doet er niets mee.
Op dinsdag 2 augustus 2022 22:02 schreef Domnivoor het volgende:
Jij bent een eindeloze bron van leuke quotes :D
  woensdag 29 november 2017 @ 00:07:12 #7
350717 Redefine
Ignorance is bliss
pi_175373860
Wat blijven die Britten toch rare keuzes maken voor het ESF. Zoveel kwaliteit in huis qua artiesten en songwriters en dan stuur je zoveel rommel. Waarbij ik het toch vooral zie als een ontzettende misplaatste arrogantie dat ze niet beter hun best doen. Want ze vinden zelf nog dat het niet aan hen ligt. Toch zitten er in deze reeks toch best wel een aantal liedjes die ik erg leuk vind.

Better the Devil You Know vind ik nu wel wat oubollig, maar is ook alweer 25 jaar oud. Maar alsnog toch wel een erg leuk nummer. Jammer dat die inderdaad niet won. Dat deed Love Shine a Light dan gelukkig weer wel. Blijf dat toch wel een erg goed nummer vinden.

Imaani deed dat dan helaas weer niet. Hoewel ik Diva nog wel een prima nummer vind, had Where Are You? van mij toch wel mogen winnen (liever Hemel en Aarde natuurlijk, maar van de buitenlandse inzendingen dan). Echt een heel goed nummer, met ook een hele goede zangeres.

Typisch dat ze het in de jaren negentig wel zo goed begrepen. Natuurlijk zat er af en toe een misser tussen, maar die heeft elk land wel. Het gekke is dat de concurrentie vanaf 2000 door de taalregels groter werd, maar ze minder hard hun best zijn gaan doen.

Daarna volgde toch vooral veel niemendalletjes of waardeloze inzendingen. Flying the Flag is echt absurd slecht in al zijn facetten. Baby Come Back daarvoor is niet meer dan alleraardigst. En de liedjes na de slechte vlag waren ook weinig verheffend.

Pas bij It's My Time begonnen ze het weer te begrijpen. Bijna alles klopt aan die productie. Al vind ik zelf het liedje ook weer niet heel geweldig. Maar dat is een kwestie van smaak. Kwaliteit was het in ieder geval.

Daarna was dat er maar zelden. That Sounds Good to Me was al een heel sullig liedje, maar de zanger was nog een heel stuk sulliger. Eigenlijk straalde alles aan dat nummer 'veilig' uit. Het was niet slecht, niet goed, niet bijzonder, maar het zat ook niemand in de weg. Josh zong best ok en deed zijn best, maar het was allemaal erg suf.

I Can vind ik daarentegen wel een heel prettig nummer. Die staat zeker wel in mij top vijf van Britse inzendingen in dit tijdperk. Wel heel jammer dat ze live erg zwak waren. Daardoor verdienden ze ook niet veel hoger.

Al waren ze wel nog beter bij stem dan Hump en Drunk eh Bonnie. Onbegrijpelijk dat ze daar dachten dat het een goed idee was om die twee in die jaren te sturen. Puur omdat iemand ooit groot was, betekend het nog niet dat ze op het ESF wat te zoeken hebben. Waarbij veel van de kijkers ze ook nog eens hooguit van naam kenden, omdat de faam toch flink voor hun tijd was. En ja als Hump dan nog met een suf liedje komt en een enorme valse noot erin gooit, dan is het wel klaar. Dan denk je dat doen we volgend jaar anders. Maar nee hoor stuur doodleuk dronken Bonnie (met overigens nog best een aardig nummer), dat ging ook nergens over.

Daarna stapten ze gelukkig van de fossielen af en werd het wat frisser. Al was het nummer van Molly eigenlijk ook wel allesbehalve modern qua look and feel. De tekst is toch wel heel erg suf. In het begin vond ik het nummer best goed, maar al snel vond ik het gaan vervelen.

Electro Velvet vond ik dan eigenlijk wel weer leuk, qua nummer dan. Al was het ook weer niet super origineel (wel op ESF, niet in de muziekscene). Maar ja de performance was dan weer lachwekkend slecht. De hele aankleding sloeg nergens op en hij zong echt heel slecht.

De laatste twee jaar was dat gelukkig wel weer beter. Lucie Jones zong heel erg goed en had best een behoorlijk nummer, maar toch ook wel wat saai. Maar vooral haar theatrale uitstraling stond mij heel erg tegen. Ze had iets heel erg onsympathieks.

Joe & Jake waren wat dat betreft het tegenovergestelde. Maar waren dan wel weer vrij saai. Het liedje daarentegen vind ik dan wel weer erg goed. Oké misschien niet heel bijzonder, maar ik vind het toch echt lekker klinken.

Ik hoop toch dat de Britten eens echt hun best gaan doen. Want nu is het meestal toch echt niks. Terwijl ze ondertussen maar blijven klagen dat het aan alles en iedereen behalve henzelf ligt.
Buren wordt doorgeschoven naar morgen.
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
pi_191112455
Deze is aangevuld met twee nieuwe pareltjes.
De Sahara is zonder meer erg droog.
pi_191112572
quote:
Ze had zichzelf ook SanMar kunnen noemen, maar dan had het geleken of ze namens een ander land op het ESF zou meedoen. Weliswaar vergelijkbaar matig scorend, maar toch.
Hardop gieren hierom _O- _O-
Op dinsdag 2 augustus 2022 22:02 schreef Domnivoor het volgende:
Jij bent een eindeloze bron van leuke quotes :D
  Moderator maandag 20 januari 2020 @ 13:26:26 #10
375570 crew  Cyan9
pi_191114533
Het blijft triest dat een land met een enorme muziekindustrie niet in staat is wat fatsoenlijks te sturen.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
pi_191115987
quote:
15s.gif Op maandag 20 januari 2020 13:26 schreef Cyan9 het volgende:
Het blijft triest dat een land met een enorme muziekindustrie niet in staat is wat fatsoenlijks te sturen.

Juist dat ja ..helemaal mee eens
Betalen ze flink en staan ze in de finale en dan vern..ken ze het
Stop er dan mee als je niks fatsoenlijks kunt of wilt insturen
pi_191116166
Als ze dit jaar weer roemloos laatste worden, krijgen Harry en Meghan de schuld. Mark my words. _O-
pi_191129089
welnee, ze kunnen nog een keer de brexit kaart spelen.
  Moderator zondag 5 juli 2020 @ 11:43:20 #14
375570 crew  Cyan9
pi_193938394
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
  Moderator zondag 27 juni 2021 @ 21:58:00 #15
375570 crew  Cyan9
pi_200100188
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
pi_204780020
Prachtige update. Nu staan hebben ze precies 1 op de 4 keer een 2e plaats gescoord.
Op vrijdag 16 oktober 2020 11:18 schreef molloot200 het volgende: De ESF Playlist Hero :Y
Het ESF-playlist topic
  Moderator woensdag 31 mei 2023 @ 15:20:21 #17
375570 crew  Cyan9
pi_209349951
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')