abonnement bol.com Unibet Coolblue
pi_171995275
ITALIE

Waar kennen we de Italianen van?
Pizza, pasta, (scheve) torens, koffie, maffia, dure campings, middeleeuwse stadjes, catenaccio, een chronisch gebrek aan helden, mode-ontwerpers, de Giro, Fiat, ijsjes, bijzondere politici en natuurlijk als inspiratiebron voor Imca Marina's grote hit Bella Italia.



Hoe doen ze het op het ESF?

Italië is één van de deelnemers van het eerste uur, en heeft een lange traditie van het inzenden van kwaliteitsinzendingen. In totaal deden ze 45 keer mee en bereikten ze 32 keer de Top 10. Behoudens een aantal mindere uitslagen in de periode tussen het eind van de jaren ’60 en het begin van de jaren ’80, heeft Italië meerdere langdurige reeksen neergezet met bijna alleen maar goede scores.

Desondanks lijkt het erop dat de Italianen toch niet altijd de waardering kregen die ze verdienden. Zo hebben ze in totaal maar twee keer gewonnen, in 1964 met Non Ho L’Età en in 1990 met Insieme: 1992. Dat is net zo vaak als Oostenrijk en Spanje, om het enigszins in perspectief te plaatsen. En dat terwijl ze toch de nodige (semi-)klassiekers hebben gestuurd naar het festival, zoals Volare, Si, I Treni Di Tozeur, Gente Di Mare, Rapsodia, Madness Of Love, Grande Amore, Occidentali’s Karma en recent nog Soldi. Die hadden uiteraard niet allemaal hoeven winnen, maar één of twee extra zeges, ongeacht voor welke uit het lijstje, zouden de verhoudingen wellicht wat meer recht doen.

Naar goed Italiaans gebruik vonden ze uiteraard zelf ook dat ze ernstig benadeeld werden. Mede om die reden zijn ze diverse malen voor kortere of langere tijd afwezig geweest op het festival. Gegeven de kwaliteit van de liedjes, en stelselmatige bevoordeling van eerst de Franse en later de Engelse taal door de jury’s hadden ze op zich ook wel een punt. Anderzijds heeft Italië ook tegenwoordig nog een vervelende gewoonte om concurrenten voor de overwinning structureel lage punten te geven. Dan is het niet verrassend dat de liefde van de andere kant ook niet altijd komt.



De basis voor veel van de Italiaanse inzendingen is het Festival van San Remo. Dit is een muziekfestival dat al sinds 1951 gehouden wordt in deze badplaats nabij de Franse grens, en wat ook oorspronkelijk als voorbeeld diende voor het ESF zelf. Om te voorkomen dat dit festival verwordt tot een veredelde nationale voorronde, is het wel zo dat de winnaar slechts de eerste keus krijgt om wel of niet naar het ESF te gaan. Het is dus niet zo dat het winnende liedje automatisch de Italiaanse inzending is. Zeker recentelijk maakten de winnaars meestal wel gebruik van hun voorrecht.

Bij de puntenverdeling stromen veel punten doorgaans van en naar andere landen rond de Middellandse Zee. Verder is Zwitserland, waar ook Italiaans gesproken wordt, vaak een grote gever.

Tussen Nederland en Italië is er weinig onderlinge liefde. Sterker nog, wie de scoreborden van het ESF als samenvatting van de geschiedenis zou gebruiken, zou denken dat beide landen jaren in een enorm conflict verwikkeld waren, omdat er zo opmerkelijk weinig punten aan elkaar werden gegeven. In de eerste 15 jaar vanaf het begin van de huidige puntentelling (1 t/m 12) gaf Nederland in totaal welgeteld 1 punt aan Italië. Zelfs pareltjes van de muziekgeschiedenis als I Treni Di Tozeur of Gente Di Mare waren niet goed genoeg voor onze juryleden. In de jaren ’90 waren er wel wat hoge scores, voor Toto Cutugno (8), Mia Martini (de enige 12) en Jalisse (7). Sinds de recentste terugkeer vloeiden er punten naar Il Volo (7), Francesca Michielin (6 (j)), Francesco Gabbani (2 (p)), Ermal Meta e Fabrizio Moro (7 (p)) en Mahmood (6 (j) + 10 (p)). Andersom hadden de Italianen ook weinig over voor onze toppers, al waren er een paar uitschieters, zoals Teddy Scholten (7 (van de 21)), Harmony (5), Marcha (10), Justine Pelmelay (10), Ruth Jacott (6), Common Linnets (4) en Duncan Laurence (5 (p), niets van de jury).

Hoe ging het door de jaren heen?

Italië was er vanaf het eerste festival in 1956 bij en scoorde in die begintijd altijd Top 10. Al in 1957 was er een memorabele inzending. Nunzio Gallo ging met Corde Della Mia Chitarra. Dat liedje was op zich niet zo bijzonder, en zou 6e van de 10 worden. Nunzio was alleen nogal lang van stof, want hij ging meer dan 5 minuten door over zijn gitaarkoorden. Daarmee was dit lied het langste dat ooit aan een ESF deelnam. Hij trad op direct na het Verenigd Koninkrijk, en Patricia Bredin’s All, dat minder dan 2 minuten duurde, was juist jarenlang het kortste nummer ooit op het Songfestival (recent verbeterd door de Finse PKN). Mede door deze ongewenste tegenstelling besloot de EBU de maximale lengte op 3 minuten te zetten.

In 1958 bracht Italië één van de grootste en in elk geval oudste klassiekers uit de ESF-historie naar het Festival in Hilversum. Domenico Modugno met Nel Blu Dipinto Di Blu. Een liedje dat beter bekend is onder de titel Volare. Dat betekent ‘vliegen’ en dat deden vele artiesten van diverse niveaus die dit nummer coverden door de jaren heen richting de hitlijsten. Er zijn onder meer versies uitgebracht door de Gipsy Kings, Andre Hazes, Engelbert Humperdinck, U2, Frank Sinatra, Captain Jack, David Bowie en Louis Armstrong. Ook galmt de melodie vaak door stadions als Finale, Litmanen of het lichte tenenkromming genererende Oranje, dat kan je (Ja, het rijmt wel).

Het lied werd geschreven door Franco Migliacci, die dronken was op het moment dat hij de tekst schreef. Vandaar wellicht de interesse van Andre Hazes. Hij zag aan de muur twee schilderijen van Chagall. Eén met een persoon met een blauw hoofd en een ander met een man die door de lucht vliegt, en besloot daarom te schrijven over een man met een blauw hoofd die kon vliegen. Het zou een plaat worden die 22 miljoen keer werd verkocht en zelfs 5 weken op 1 stond in Amerika, dus wie zijn wij om de lyrics te bekritiseren.


Domenico Modugno zelf kwam uit de buurt van Bari en brak door met dit lied. Hij won er het San Remo-festival mee en ging dus naar het ESF. Daar ging technisch niet alles even vlekkeloos bij zijn openingsnummer van de avond, waardoor hij aan het eind van de show nog eens mocht. Gebaseerd op de verkopen zou je verwachten dat hij dan ook wel een derde keer, als winnaar dan, op het podium mocht komen, maar dat zat er niet in. Frankrijk kreeg meer dan het dubbele aantal punten en Italië werd slechts derde.

Dit ESF-optreden met hindernissen en een matige uitkomst kenmerkte het leven van Domenico. Van de opbrengsten van zijn hit kocht hij een Ferrari, die hij vrij snel in de prak reed. Hij won nog vaker in San Remo, en zou terugkeren op het ESF in 1959 en 1966. Dat leverde eerst een 6e plaats op en later een 17e (en laatste plaats) met nul punten. Hij had daarnaast ook een succesvolle filmcarrière, maar op zijn 56e kreeg hij een serie beroertes, die leidden tot ernstige gezondheidsklachten. Op zijn 66e kreeg Domenico er ook nog een hartaanval overheen, en toen was het definitief over. Toch zullen we hem vooral herinneren van die eerste grote hit.

In 1963 konden we genieten van een andere ster, Emilio Pericoli, die vooral bekend werd met Quando, Quando, Quando. Op het ESF bracht hij veel Italiaanse vrolijkheid met Uno Per Tutte, aangekleed met een opmerkelijke act met posters van mooie dames op de achtergrond. Ook dit lied werd 3e.


Emilio Pericoli (zittend rechts).

In 1964 kon de cava eindelijk ontkurkt worden. Gigliola Cinquetti uit Verona was nog maar zestien toen ze het Festival van San Remo won met de fraaie ballad Non Ho L'Età . Gigliola was meteen een sensatie en de te kloppen favoriet op het ESF. Dat bleek onbegonnen werk. Italië pakte meer punten dan de nummers 2, 3 én 4 bij elkaar in de uitslag, en met deze monsterscore werd ze de jongste winnaar op het festival. Een record dat later alleen nog zou worden verbroken door Sandra Kim. Haar lied werd een mooie hit door heel Europa en zou het begin zijn van een niet onaardige carrière, maar wel één die internationaal vooral volgde uit verdere successen op het podium van San Remo en het ESF.


Daarna brak een periode aan met mindere resultaten. Het ESF ontwikkelde zich eind jaren '60 gestaag naar meer modernere inzendingen. Italië bleef daarin wat te lang hangen in ietwat oubollige inzendingen, die vooral inspeelden op sentiment en melancholie. Het zorgde voor veel matige uitlagen. In 1971 werd overigens nog wel een hoogtepuntje bereikt met Massimo Ranieri, die met een Italiaanse palingsound vijfde werd met L'Amore E Un Attomo.

Voor het echte succes moest een oude bekende opgetrommeld worden. Gigliola Cinquetti werd geselecteerd in 1974 terug om met het nummer Si haar eerdere eerste plaats te evenaren. Het is een moeilijke keuze welke van Gigliola’s inzendingen de beste is. Het is wel vrij duidelijk in welk jaar de concurrentie het hevigste was. Want waar ze 10 jaar eerder al de rest op een hoop veegde, had ze nu te maken met internationale sterren als ABBA, Mouth & MacNeal en Olivia Newton-John.

Op haar optreden was niets aan te merken. En waar nu nog weleens de schijn wordt gecreëerd dat ABBA iedereen kansloos liet op het ESF, was dat niet helemaal hoe het ging. Gedurende de puntentelling nam Zweden vanaf het begin een kleine voorsprong, maar bleef Italië hen continu in de nek hijgen op een minimale achterstand. Pas vlak voor het einde was het beslist, toen Zwitserland, als normaliter gulle gever, opeens niets aan de Italiaanse buren gaf, maar wel de maximale score van 5 punten aan Zweden, waarmee het uiteindelijke gat van 6 punten grotendeels was gevormd. ABBA ging door voor wereldfaam, Gigliola voor een grote hit. Si werd vertaald in het Duits als Ja, in het Spaans als Si, in het Engels als Go en in het Frans als Lui. En in al die talen werd het een enorm succes. Groter nog dan haar eerdere hit Non Ho L'Età.


In Italië zelf waren er overigens wel wat strubbelingen rond deze inzending. Kort na het ESF was daar een referendum gepland over echtscheidingen, en “Si” is dan wel een vrij duidelijk stemadvies (ook al gaat het liedje over heel andere dingen). Om de neutraliteit te bewaren, besloot de RAI om de inzending volledig te boycotten, en het ESF zelf voor het gemak maar een maand later pas integraal uit te zenden.

Een jaar later in 1975 kwamen de Italianen weer dicht bij de winst. Hoewel Zweden als gastland nu wat minder fanatiek was, kwam de concurrentie wederom uit Nederlandse en Britse hoek. Achter Teach-In en The Shadows scoorden Wess & Dori Ghezzi met het tijdloze Era zeer sterk met een derde plaats en punten uit alle landen, behalve Nederland. Het artiestenduo bestond uit de Amerikaanse Wess uit North Carolina en de Italiaanse Dori Ghezzi uit de regio van Milaan. Meer dan van haar muzikale werk is Dori bekend omdat ze in 1979 met haar echtgenoot ontvoerd werd op Sardinië, en vier maanden werd vastgehouden, totdat ze na betaling van een half miljard lire losgeld ongedeerd vrijgelaten werd.

Hierna volgde een bijzondere periode, waarin een lange reeks aan grote namen naar het ESF werd gestuurd. Het zijn niet altijd namen die meteen herkenning oproepen, maar hun halve repertoire is gecoverd door Nederlandse A-, B- en C-sterren, en in de al dan niet vertaalde versie hier vaak wel succesvol geweest. Het enige probleem dat deze Italiaanse sterren eigenlijk zonder uitzondering op het Songfestival hadden, was het liedje zelf. Waar de uitvoering doorgaans van topniveau was, vormde de inzending zelf in veel gevallen niet bepaald het hoogtepunt van het oeuvre van de artiest in kwestie.

Dat begon al in 1976. Toen gingen Al Bano & Romina Power. Al Bano komt uit de Hak van de Laars in de regio Puglia. Zijn moeder noemde hem Albano, omdat zijn vader op dat moment voor het Italiaanse leger vocht in Albanië tijdens de Tweede Wereldoorlog. Vermoedelijk de enige tegenstander die Italië wel kon hebben in die strijd, maar daar gaat het nu even niet om. Twee decennia later brak Al Bano door als zanger en acteur, en kort daarna ontmoette hij de Amerikaanse Romina Power op de filmset. Enkele jaren later trouwden de twee met elkaar, en Romina was toen 18 en Al Bano 27. Op de één of andere manier voelt dit verhaal niet helemaal lekker aan, maar we moeten door.

Het echtpaar was namelijk extreem succesvol en verkocht meer dan 150 miljoen platen wereldwijd. Hun grootste populariteit hadden ze in Centraal-Europa en achter het IJzeren Gordijn. De grote hit waar ze het sterkst mee scoorden was Felicità. Dat nummer werd opvallend genoeg 2e in San Remo, maar scoorde als een trein, mede dankzij de in Leningrad opgenomen videoclip. In Nederland werd het onder meer uitgebracht door Jan en Annie van BZN en het al even olijke duo Corry Konings & Johan Heuser.

Na nog vele successen op de plaat en het witte doek, liep het huwelijk na een kleine 30 jaar op de klippen. Dat betekende ook meteen het eind van het zangduo en hun optredens. Maar sinds een paar jaar zijn ze weer on speaking (/cashing) terms, en treden ze zo nu en dan weer samen op.

Op het ESF deden ze mee met We’ll Live It All Again. Zoals al aangekondigd over deze periode was dat niet echt representatief voor de kwaliteit van hun verdere werk, en op het ESF kwamen ze dan ook niet verder dan de 7e plaats.


Al Bano & Romina Power.

In 1977 moest het gebeuren met Mia Martini, in eigen land beschouwd als de beste Italiaanse zangeres allertijden. Ondanks die status, en de nodige grote hits, is ze er nooit in geslaagd het San Remo-festival te winnen. Dat past wel enigszins bij haar tragische leven, dat voortijdig eindigde op haar 47e in 1995 na een overdosis cocaïne. Het is nog altijd niet helemaal duidelijk of dit een ongeluk, moord of zelfmoord was. Ze was op dat moment al enige tijd uit de gratie gevallen in de Italiaanse showbizzwereld, en dat hielp mee aan deze speculaties.

Van al haar muziek zijn in onze regionen vermoedelijk vooral haar tweede ESF-deelname in 1992 Rapsodia en haar plaat Agapimu enigszins bekend. Die tweede vooral in de versie Ik Weet Niet Hoe van de ook al betreurde Benny Neyman. Haar eerste ESF-lied Libera was gewoon echt niet zo best, en zou 13e worden.

De grote sterren van dienst in 1978 kwamen uit de groep Ricchi e Poveri. Dat betekent Rijk en Arm, maar van de muziek is deze band uit Genoa vooral rijk geworden, want ze verkochten meer dan 20 miljoen platen. Dat hadden ze vooral te danken aan hun grote hit Sara Perché Ti Amo, in het Nederlands nog vertaald door cultuurdragers Monique Smit & Tim Douwsma als Eén Zomeravond Met Jou en ook bewerkt door de Limburgers Frank Galan en Fabrizio. Ook hun ESF-lied kon weinig potten breken. Het saaie Questo Amore werd 12e.

In 1979 mocht een andere bekende band uit Genoa, te weten Matia Bazar. Zij zijn in onze regionen vooral bekend van Ti Sento, dat één van de grootste Italiaanse hits van de jaren ’80 zou worden. Het werd overigens later nog eens vertaald door de Zweedse ESF-ster Lena Philipsson. Maar ook door vele anderen, waaronder de Duitse groep Scooter, die er een Top 10-hit in Duitsland mee scoorden. En als die je coveren, weet je dat je carrière wel redelijk compleet is. Songfestivalsucces bleef daarin overigens achterwege. Hun Raggio Di Luna was afwijkend, maar kreeg van maar 4 landen punten en werd 15e van de 19.


Matia Bazar, in eigentijdse outfits.

In 1980 ging Alan Sorrenti. Hij is iets minder bekend. Alan komt uit Napoli en is half-Italiaans en half-Welsh. Zijn grote hit is Tu Sei L’Unica Donna Per Me. Dat werd ook gecoverd in diverse talen, maar volgens mij voor de verandering eens niet in het Nederlands. Wat ook afweek, is dat zijn Songfestivalliedje best aardig was. Non So Che Darei blijft 40 jaar later misschien niet helemaal overeind meer, maar het zat goed in elkaar en resulteerde in een 6e plaats en een aardige hit voor de uitvoerende. Die op de avond zelf overigens in een paarse broek zong. Dat heeft hem geen punten opgeleverd.


Alan Sorrenti (l.) bij de opname van de postcard voor het ESF van 1980.

Met de matige resultaten en een tanende publieke belangstelling besloot de RAI zich terug te trekken in 1981 en 1982. In 1983 waren ze toch weer terug, en was het de beurt aan Riccardo Fogli uit Pisa. Hij begon met geld verdienen door te werken in een Vespa scooterfabriek, maar brak al gauw door met zijn band Pooh. Later ging hij solo en zou hij nog veel succesvoller worden. Zijn grootste meesterwerk, waarmee hij in 1982 in San Remo won, was Storie Di Tutti I Giorni. In het Nederlands werd dit uiteraard ook uitgebracht, en wel als Dromen Zijn Bedrog, door de zanger Marco Borsato, die hiermee zijn grote doorbraak had. En bedankt.
Op het ESF kwam Per Lucia niet verder dan de 11e plaats.

En zo werd het 1984. Het jaar waarin Italië niet alleen één van de beste inzendingen uit hun land naar het ESF stuurden, maar één van de beste nummers uit de Songfestivalhistorie. I Treni Di Tozeur, zo heette dit pareltje. Het lied gaat over een spoorlijn in Tunesië, die leidt naar Tozeur, een oase aan de rand van de Sahara nabij een groot zoutmeer. De lijn was oorspronkelijk gebouwd voor de Tunesische koning, die er 100 jaar terug met een luxe trein gebruik van maakte om bij zijn vakantieverblijf te komen. Na jaren van verval zijn zowel de trein als de spoorlijn weer opgeknapt, dit even voor de liefhebber.


De trein naar Tozeur.

De uitvoerenden waren zangeres Alice en zanger Franco Battiato. Alice heet eigenlijk Carla, maar voor succes was die naam blijkbaar niet geschikt, dus werd het Alice. Ze is vooral bekend door haar zege in San Remo in 1981 met Per Elisa, wat werd geschreven door Franco Battiato. Haar hoogtijdagen lagen in het begin van de jaren ‘80, waarin ze in heel West-Europa aardig scoorde.
Zangpartner Franco was zeker ten tijde van zijn ESF-deelname in onze regio vooral bekend als look-a-like van nieuwslezer Harmen Siezen. Hij groeide op aan de voet van de Etna, en kende een cultureel zodanig geslaagde carrière, dat zijn bijnaam Il Maestro is. Hij heeft de hitlijsten bereikt in alle decennia sinds de jaren ’70. Hij was daarbij ook zeer actief en vanzelfsprekend succesvol als songwriter voor anderen. Verder schilderde hij graag.

Het is verder vermeldenswaardig dat Franco de reïncarnatie is van een vrouw die in de 19e eeuw leefde. Dat gelooft hij zelf tenminste, want het is ook wel een vreemde snoeshaan. Als overtuigd linkse strijder heeft hij verder weinig op met de rijke kringen, waar hij door zijn muzikale successen en inkomsten in terecht kwam. Hij is ook vegetariër, bleef altijd vrijgezel en had een sterke band met zijn moeder. Hij trok ook de aandacht door een LP-hoes met daarop een foetus in de baarmoeder, waar de rest van zijn land niet zo van gecharmeerd was. Desondanks is hij zelf wel religieus, en zo zong hij ook eens voor de Paus. Verder is Franco beïnvloed door een periode dat hij in Kathmandu woonde. Daar bracht hij een DVD over uit, met als thema de overgangsperiode tussen wakker zijn en slapen. Het werd geweldig verkocht. Hij bleef zich ook politiek uiten. Zo maakte hij zich zorgen over de armoede in Italië, het wanbestuur van het land en de mislukking van de euro als gemeenschappelijke munt (op zichzelf allemaal correcte constateringen). Hij was ook kortstondig actief als politicus op Sicilië, maar tijdens een werkbezoek aan de EU in Brussel noemde hij de parlementsleden hoeren. Omdat dit niet helemaal het taalgebruik is dat paste binnen het plaatselijke protocol, eindigden zijn politieke activiteiten weer net zo snel als ze waren begonnen. Lang verhaal kort, er moet wel een goede biografie van deze man te maken zijn. Helaas gaat hij daar zelf niet echt meer van genieten, want hij is al enige jaren ernstig ziek.


Alice & Battiato.

Terug naar het ESF, waar I Treni Di Tozeur gegeven de concurrentie eigenlijk moeilijk met minder dan 100 punten voorsprong had moeten kunnen winnen. Maar ja, dat is natuurlijk zonder de juryleden van het ESF gerekend, die zeker in de jaren ’80 gekenmerkt werden door een enorme wansmaak. Slechts 9 landen hadden überhaupt punten over voor Italië. De rest had minstens tien keer naar iets gekeken wat ze beter vonden dan dit. Dat Italië op een gekke dag wel kon eindigen achter de Herreys is tot daaraan toe, maar een gedeelde 5e plaats is wel heel weinig eer. Op het optreden zelf was ook niets aan te merken. Nou ja goed, één ding dan. De drie achtergrondzangeressen hadden jurken aan in het groen, wit en rood, de kleuren van de Italiaanse vlag. Helaas stonden ze op het moment suprême verkeerd om, waardoor de vlag in spiegelbeeld werd uitgezonden. Dat soort geklungel past normaliter meer bij Nederland in de jaren ’00, maar zou toch geen punten moeten kosten.

I Treni Di Tozeur werd een grote Europese hit, die Alice & Battiato op de mooiste plekken bracht. Wat te denken van het immer bruisende Zierikzee?


In 1985 kwamen Al Bano & Romina Power nog eens terug met Magic Oh Magic. Het liedje kon de titel niet echt waarmaken, en ze werden wederom 7e. In 1986 ontbrak Italië nog maar eens.

In 1987 kwamen ze spectaculair terug, met wederom een klassieker in de Songfestivalhistorie. Gente Di Mare van Umberto Tozzi & Raf was de plaat waar het om gaat.
De minst bekende helft van dit duo is Raf. Dat is een disco-zanger die in 1984 doorbrak met Self Control, wat op de Duits-Italiaanse as in Centraal-Europa een grote hit werd. Over de grens bleef verder succes uit, maar in eigen land timmerde hij nog jarenlang aan de weg. Om verwarring met de Rote Armee Fraktion te voorkomen deed hij dat bij onze Oosterburen overigens als Raff.

Umberto Tozzi was in onze regio ook al vooral bekend als look-a-like, in dit geval van Emile Schelvis. Het mag ook gezegd worden dat hij al 70 miljoen platen verkocht en San Remo won in 1987. Enkele bekende hits zijn Gloria, Tu en Ti Amo. Die derde is zelfs één van de grootste Italiaanse hits in de muziekgeschiedenis. Dat bracht hem over de hele wereld, variërend van Amerikaanse nachtclubs tot het Sydney Opera House.


Umberto Tozzi.

Het duo ging vol goede moed naar Brussel voor hun Songfestivaloptreden. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit niet zo overtuigend ging. En dat is misschien de voornaamste reden dat deze inzending niet ‘gewoon’ gewonnen heeft. Het zou een derde plaats worden, niet slecht, maar wel op enorme achterstand van Johnny Logan en Wind.


Na twee middenmootposities kwam het succes in 1990 dan toch. De zanger Toto Cutugno was daar enigszins onverwacht verantwoordelijk voor. Hij was niet de eerste de beste, want vooral als schrijver voor anderen had hij al flink wat furore gemaakt. Zo schreef hij voor Joe Dassin de klassieker L’été Indien. Zelf had hij een grote hit met L'Italiano een liedje dat de gemiddelde Italiaan beschrijft. Dit viel ook over de grens enorm in de smaak, en zo had hij ook op eigen titel een wereldhit te pakken. Echt goed blijven hangen is het in ons land overigens niet. In de eerste Top 2000 in 1999, waarbij Radio 2 zelf 2000 plaatjes had uitgekozen, stemde Nederland Toto’s hit slechts naar de 1992e plaats. Sindsdien is het verdwenen uit de lijst.

Met eigen werk ontpopte Toto zich ook als de Joop Zoetemelk van het San Remo-festival. Hij werd liefst zes keer tweede, maar in 1980 wist hij te winnen. Op het ESF deed hij mee met het lied Insieme 1992 . Dit is een ode aan de Europese samenwerking, uit een tijd dat de EU en de open grenzen nog vrijwel unaniem als vooruitgang werden beschouwd. Zo rond de Val van de Muur waren er veel liedjes die de Europese eenheid bezongen, en veel ervan gingen erin als koek bij de jury. Toto was flink zenuwachtig tijdens zijn optreden, maar goed begeleid door zijn Sloveense achtergrondartiesten van Pepel In Kri (die ooit nog namens Joegoslavië meededen), slaagde hij erin zijn boodschap overtuigend over te brengen. Ondanks slechts drie keer douze points, werd het een vrij ruime overwinning.


Zo kwam het ESF van 1991 naar Rome. Toto Cutugno was terug, deze keer als presentator. Hij deed dat samen met Gigliola Cinquetti, waardoor de twee Italiaanse winnaars de show leidden. Ze hadden beiden veel kwaliteiten, maar eentje ontbrak, dat was kennis van de Engelse taal. Dat zorgde voor een bijzonder rommelige show, die ook nog eindigde in een gelijkspel tussen Zweden en Frankrijk. Italië zelf werd vertegenwoordigd door Peppino di Capri. Dat klinkt als de naam van een pizza, maar het is een zanger, die als eerste en enige ooit in het Napolitaans zong op het ESF. Hij werd er 7e mee.

Een jaar later verscheen weer een pareltje waarvan werd verwacht dat het mee kon doen om de eindzege. Mia Martini was in 1992 terug en deze keer met een beduidend beter lied. Ze had haar zangtalent 15 jaar verder ontwikkeld, ervaring opgedaan in vele shows, en daarbij de zware shag overigens zeker niet laten staan. Dat resulteerde in het zwaarmoedige Rapsodia. Het waren de jaren ’90, dus de vakjury’s stemden vooral op Engelse liedjes. Achter Ierland, UK en Malta werd Italië best-of-the-rest op de vierde plaats. Het was wel het enige Italiaanse nummer dat 12 punten van Nederland kreeg.


Nadat tweevoudig San Remo-winnaar Enrico Ruggeri in 1993 niet verder kwam dan de 12e plaats, was de RAI er wel klaar mee. De kijkcijfers waren al jaren laag, de scores vaak tegenvallend, en Italië besloot zich dan ook terug te trekken. Ze kwamen nog één keer terug, in 1997, en nog met het nodige succes ook, want Fiumi Di Parole werd 4e. Maar dat was alleen omdat de RAI vergeten was op tijd de deelname af te zeggen en een boete van de EBU dreigde. Buiten deze inzending bleef Italië 18 jaar weg van het ESF. Pas toen kleine buur San Marino mee ging doen, begon het weer te kriebelen, en werd mede op aandringen van de nodige oud-deelnemers en TV-sterren besloten tot een terugkeer.

En het zou een indrukwekkende rentree worden! Raphael Gualazzi was de talentvolle zanger die daarvoor verantwoordelijk was. Hij maakte al enige tijd indruk met jazzplaten, en nadat hij het ook goed deed in San Remo, besloot de RAI hem in 2011 naar Dusseldorf te sturen met Madness of Love . In de finale zong hij de sterren van de hemel en stal hij de harten van de jury. Helaas stal Azerbeidzjan met enthousiast verstrekte SIM-kaarten de Oost-Europese televotes, waardoor het belabberde Running Scared won, in plaats van dit meesterwerk. Het is op zich een wonder dat Italië niet net zo hard weer wegrende als dat ze teruggekomen waren, na dit nieuwe onrecht, maar gelukkig bleven ze erbij.

Raphael zelf bleef ook aan de weg timmeren, en deed nog enkele malen in San Remo mee. Ook maakte hij de nodige nieuwe albums, waarvoor hij meerdere gouden platen ontving. Het enige wat enigszins ontbreekt in zijn oeuvre zijn andere hits dan zijn ESF-inzending.


De sterke inzending van 2011 bleek de opmaat voor een serie aan zonder uitzondering sterke/representatieve inzendingen van Italië, die tot op de dag van vandaag voortduurt. De klunzigheid van sommige andere BIG 5-landen wordt vaak pijnlijk duidelijk wanneer het wordt vergeleken met het gemak waarmee de Italiaanse liedjes indruk maken.

In 2012 was Nina Zilli uit Piacenza de afvaardiging. Ze woonde jarenlang in Ierland en de VS, en werd in Italië vooral bekend als presentatrice. Pas tegen haar 30e brak ze echt door als zangeres. Haar hit L’Amore È Feminna, waar ze later mee naar het ESF zou gaan, stimuleerde haar carrière ook enorm. Het zou op het ESF uiteindelijk 9e worden. Dat was een mooi resultaat, maar gaf geen antwoord op de vraag of het verstandig was geweest dat ze op het laatste moment haar liedje Per Sempre had ingewisseld voor deze inzending.

Marco Mengoni met L'Essenziale was de inzending van 2013. Dit was weer een groot talent, want Marco was enige jaren eerder doorgebroken in de Italiaanse X-Factor. Tot die tijd werkte hij als zanger en pianist op al uw feesten en partijen in de regio Rome. Dat zal hij nu wellicht nog wel willen doen, maar dan wel tegen een ander tarief, want zijn debuutsingle Dove Si Vola kwam meteen op nummer 1 binnen. Sindsdien heeft hij al 49 platina platen ontvangen voor zijn albums en singles en een overwinning in San Remo op zak. En natuurlijk een ESF-deelname. Hoewel L’Essenziale ook de eerste plaats haalde in de Italiaanse hitlijst, was zijn optreden in Malmö niet zo indrukwekkend, en soms zelfs wat ongemakkelijk. Hij werd 7e, waarbij er wellicht wat meer ingezeten had.


In 2014 was er zeker ook ruimte voor een beter resultaat voor Emma. Zij faalde met een 21e plaats voor La Mia Città. Het was niet zo slecht als de eindpositie doet vermoeden, maar wel een Italiaans geluid dat over de grens zelden echt scoort. Ook haar optreden was niet zo best.

Dan moest het in 2015 maar gebeuren. De razend populaire popopera groep Il Volo nam het vliegtuig naar Wenen voor het uitvoeren van hun lied Grande Amore. Ze hadden snel naam gemaakt, en hun albums deden het goed tot in Amerika aan toe. Drie Italiaanse charmeurs, met een liedje waarin het Amore veel terugkomt en de laatste startpositie, alle signalen leken op groen te staan voor een nieuwe Italiaanse overwinning. En het publiek ging ook massaal plat voor hun spectaculaire optreden. Met een voorsprong van 80 punten wonnen ze de televoting voor Rusland en Zweden. Maar ja, bij de vakjury’s hoeft Zweden tegenwoordig alleen nog maar de vlag neer te leggen voor een topscore. En met Heroes hadden ze dat jaar ook een prima inzending, die mede dankzij de act extra indruk maakte op de juryleden, die Zweden uiteindelijk ruim lieten winnen. Mede door een minder geslaagde juryrepetitie werd Italië derde, net achter Rusland.


In 2016 was het de beurt aan Francesca Michielin uit Bassano del Grappa. Haar geboortestad klinkt al meteen mooier dan Waspik of Stompetoren, en haar liedjes klinken net zo mooi als de stadsnaam. De bekendste daarvan voor ons is No Degree Of Separation, zoals de titel al suggereert deels in het Engels gezongen, waarmee ze aan het ESF deelnam. Top 10 leek binnen de mogelijkheden te liggen, maar de loting was vrij ongunstig. Ze moest als 6e optreden, en zo’n vroege startpositie is sowieso niet echt lekker. Maar in dit geval kwamen direct na haar achtereenvolgens Hovi Star (Isr), Poli Genova (Bul), Frans (Zwe), Jamie-Lee (Dui), Amir (Fra), Michal Szpak (Pol) en Dami Im (Aus). En nog later in de show zouden ook Sergey Lazarev en Jamala nog komen, kortom iedereen was Francesca aan het eind van de avond al lang en breed vergeten, waardoor ze 16e werd.

Van Francesca naar Francesco dan maar. Want in 2017 was het de beurt aan Francesco Gabbani, en zijn lied Occidentali’s Karma was zo goed, dat het ESF voor de bookmakers een formaliteit was. Het Songfestival van het jaar erna in Rome, dit kon niet meer mis, dit. Het lied werd voorafgaand aan het festival al een grote hit. Het thema was een bekritisering van de Westerse levensstijl en hun gebrekkige begrip van Oosterse wijsheden, wat onder meer werd uitgelegd met een dansende aap.

Het zou niet winnen. En dat lag niet zozeer aan het liedje zelf, maar door de omstandigheden op het ESF. Waar Francesco in de maanden voorafgaand aan het festival de topfavoriet was, kwamen Portugal en Bulgarije na de semi’s stevig op de deur bonzen. Het optreden zelf viel ook tegen. Het liedje klonk veel minder overtuigend dan op de plaat, de styling van de uitvoerenden was dramatisch, de aap werd door niemand begrepen, en het resultaat was dat de hele hype weg was en het slechts een 6e plaats werd.


In 2018 werd er juist niet zo veel verwacht van de Italiaanse inzending Non Mi Avete Fatto Niente van Ermal Meta & Fabrizio Moro. Het was een liedje over oorlog en terrorisme, en aangezien het geheel in het Italiaans gedaan werd, leek het spijtig dat de nummer twee in San Remo, Lo Stato Sociale met een veel toegankelijker liedje, niet was afgevaardigd. Bij de vakjury werd Italië dan ook 17e. Groot was de verbazing van velen dat het publiek hen op de 3e plaats zette. Gecombineerd werd het een 5e plaats.

Ook in 2019 werd de winnaar van San Remo naar het ESF gestuurd. Die was echter niet geheel onomstreden. De uiteindelijke winnaar Mahmood had hevige concurrentie van Ultimo, Il Volo en Simone Cristicchi. En bij het publiek van nog heel wat anderen, want op de eerste avond eindigde zijn lied Soldi 21e van de 24, met nog geen 2% van de stemmen. Naar het einde van de week toe werd hij wel populairder, maar dat hij de superfinale bereikte met Ultimo en Il Volo was toch wel een grote verrassing. Daarin had het publiek een duidelijke voorkeur voor Ultimo, boven Il Volo en Mahmood, met respectievelijk 50%, 30% en 20% van de stemmen. Het leek daarmee klaar voor Soldi, maar doordat de vakjury Mahmood bijna 2/3 van de punten gaf, wipte hij nog net over Ultimo heen en werd hij opeens de winnaar.

Daar ontstond uiteraard een stevige discussie over, waarbij het ook de aandacht trok dat Mahmood Egyptische roots had en een stukje van zijn lied in het Arabisch zong. Alles werd eigenlijk uit de kast getrokken, corrupte vakjuryleden, de racismekaart, een complot tegen Ultimo. Kortom, het bleef nog lang onrustig daar aan de Bloemenrivièra. Na enige twijfel besloot Mahmood wel naar Tel Aviv te gaan om zijn inzending op het ESF te laten horen.

Dat was een verstandige keuze. Het ESF van 2019 was vrij niveauloos en als de vakjury net zo zou stemmen als in Italië, zou Top 10 prima binnen de mogelijkheden liggen. Niet meteen via het publiek natuurlijk, want als de Italianen het zelf al niets vonden, waarom zou de rest van Europa, die de tekst niet eens konden verstaan, dan wel de telefoon pakken? Dat bleek erg mee te vallen. Italië zou zelfs heel dicht bij de overwinning komen en dat mede doordat het publiek zelfs meer punten gaf dan de jury. Helaas voor hen zou Nederland in beide rankings nipt hoger scoren, waardoor het met een kleine achterstand de 2e plaats werd.

Zo is Italië zeker in recente jaren structureel een sterke deelnemer, en lijkt het een kwestie van tijd voordat de derde overwinning eindelijk binnengesleept wordt.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hier is een net overzicht van alle Italiaanse inzendingen en hun resultaten te vinden of kijk naar het filmpje hieronder of klik anders op de spoiler:


SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Wat is jouw favoriete Italiaanse inzending?
:)

In deze reeks verschenen de volgende topics:
Albanië - Armenië - Australië - Azerbeidzjan - België - Bulgarije - Cyprus - Denemarken - Duitsland - Estland - Finland - Frankrijk - Georgië - Griekenland - Hongarije - Ierland - IJsland - Israel - Italië - Kroatië - Letland - Litouwen - Malta - Moldavië - Montenegro - NEDERLAND (Jaren '50-60-70) - NEDERLAND (Jaren '80 en '90) - NEDERLAND (Jaren '00) - NEDERLAND (Het jaar 2010) - NEDERLAND (2011-2019) - Noord-Macedonië - Noorwegen - Oekraïne - Oostenrijk - Polen - Portugal - Roemenië - Rusland - San Marino - Servië - Slovenië - Spanje - Tsjechië - Verenigd Koninkrijk (1957-1987) - Verenigd Koninkrijk (1988-2019) - Wit-Rusland - Zweden - Zwitserland


[ Bericht 5% gewijzigd door Fred_B op 20-05-2022 11:27:20 ]
De Sahara is zonder meer erg droog.
  PR en moderator dinsdag 27 juni 2017 @ 18:27:50 #2
288245 crew  Moira
Heeft al lang geen punt meer.
pi_171995287
Occidentali's Karma _O_ Franscesco Gabbani _O_
Leuke vent en leuke muziekstijl O+
Op zondag 12 maart 2023 00:29 schreef Nova het volgende:
Haha, Moira heeft gelijk!
  Eurovisie Songfestival Queen dinsdag 27 juni 2017 @ 18:41:18 #3
163650 Greys
pi_171995589
Dit topic weer!
_O_ _O_

En zo veel Italiaanse favorieten.. Gente di Mare inderdaad. Maar ook Madness of Love. En Il Volo. Francesco. En Francesco. O+

Straks allemaal nog eens luisteren om te bepalen wie nou m'n echte echte echte favorietste favoriet is.
IT'S GREYSIE IT'S PARTY
  Moderator dinsdag 27 juni 2017 @ 19:17:38 #4
375570 crew  Cyan9
pi_171996410
Applausje voor de uitgebreide OP! Hier gaan we eens even voor zitten.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
pi_171996431
Vond dit ook zo'n mooi nummer, jammer dat het live wat tegenviel.


O+ O+
  Moderator dinsdag 27 juni 2017 @ 19:31:27 #6
375570 crew  Cyan9
pi_171996901
Na alle inzendingen te beluisteren is m'n conclusie.... Ik vind niet eens zo heel veel nummers leuk, vooral de recente.

De jaren die er voor mij uitspringen zijn:
* 1964
* 2011
* 2012 (viel live wat tegen)
* 2014 (viel live wat tegen)
* 2016 (viel live wat tegen)
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
pi_171997515
Italië is echt een van mijn favoriete ESF landen. Ook de afgelopen jaren (m.u.v. 2014 waar ik niets mee had) leveren ze weer steevast persoonlijke favorieten op.

Tot dit jaar (Amar Pelos Dois staat momenteel bij mij op 1), was dit mijn favoriete ESF nummer ooit:


Zo ontzettend mooi gewoon dit! Dit nummer had echt moeten winnen dat jaar, hoewel ik de Herreys ook leuk vind.

En dit geweldige lied is mijn op een na favoriete nummer van dit decennium tot nu toe:


Ik had van tevoren echt het gevoel alsof ik een van de weinigen was die dit goed vond en probeerde vooraf te accepteren dat dit het waarschijnlijk niet goed zou gaan doen. En toen zeer onverwacht toch die 2e plek (wat gewoon eerste had moeten zijn; dat Azerbeidzjan hiervan won is iets dat ik nog altijd een beetje moeilijk te verkroppen vind).

De rest van mijn lijstje met absolute topfavorieten:
- 1958: Domenico Modugno - Nel blu dipinto di blu (Volare)
- 1964: Gigliola Cinquetti - Non ho l'eta (staat in mijn top 10 van favoriete ESF winnaars)
- 1974: Gigliola Cinquetti - Si
- 1987: Umberto Tozzi & Raf - Gente di Mare
- 1992: Mia Martini - Rapsodia
- 1997: Jalisse - Fiumi di parole
- 2012: Nina Zilli - L'amore e femmina
- 2013: Marco Mengoni.- L'essenziale
- 2015: Il Volo - Grande Amore
- 2016: Francesca Michielin - No Degree of Separation
- 2017: Francesco Gabbani - Occidentali's Karma

Nu ik het lijstje met Italiaanse inzending zo overkijk zijn er ook een boel nummers waarbij ik denk "oh ja, hoe ging dat nummer ook alweer". Veel is weggezakt, dus wie weet zitten daar voor mij ook weer onbekendere pareltjes tussen.
Op dinsdag 2 augustus 2022 22:02 schreef Domnivoor het volgende:
Jij bent een eindeloze bron van leuke quotes :D
pi_172001817
die deelname in 1997 :') (niet het liedje, maar de reden van de terugkeer)
  Eurovisie Songfestival Queen dinsdag 27 juni 2017 @ 21:42:48 #9
163650 Greys
pi_172002098
quote:
0s.gif Op dinsdag 27 juni 2017 19:46 schreef Aoibhin het volgende:
En dit geweldige lied is mijn op een na favoriete nummer van dit decennium tot nu toe:


Ik had van tevoren echt het gevoel alsof ik een van de weinigen was die dit goed vond en probeerde vooraf te accepteren dat dit het waarschijnlijk niet goed zou gaan doen. En toen zeer onverwacht toch die 2e plek (wat gewoon eerste had moeten zijn; dat Azerbeidzjan hiervan won is iets dat ik nog altijd een beetje moeilijk te verkroppen vind).
Ik wed ver vooraf altijd op een land. Dit jaar was het Portugal toen niemand er nog in geloofde en dat leverde best wat op voor m'n ingelegde tientje.. Maar Raphael had me nog veel meer op kunnen leveren. Hij stond toen bijna onderaan in de odds en ik wedde op hem omdat ik het geweldig vond. Kwaliteit. Ik wed op wat ik mooi vind, niet per se op de favoriet dus. Werd ie tweede _O- Bijna 'rijk'. Ik kan ook nog steeds niet geloven dat die knettervalse Azerbeidzjan won toen idd.

Wij hebben aardig dezelfde smaak :D
IT'S GREYSIE IT'S PARTY
  † In Memoriam † dinsdag 27 juni 2017 @ 23:32:25 #10
368283 ato
pi_172005207
quote:
1s.gif Op dinsdag 27 juni 2017 19:18 schreef Em31 het volgende:
Vond dit ook zo'n mooi nummer, jammer dat het live wat tegenviel.


O+ O+
Ja, was ook toren hoog favoriet van mij. Maar live in Zweden kwam het niet uit de verf, of van de grond.

Overigens, vind ik Si (1974) 1 van de beste Italiaanse inzendingen ooit.
Voor mij de winnaar van 1974, ja nog boven ABBA.

Ook Rapsodia (1992), I treni (1984), Gente di Mare (87) zijn prachtig.
Jammer dat Francesco dit jaar live wat tegen viel.

Ps:Italië heeft veel pracht nummers gebracht op ESF.
Life can be a bitch, so like it..
  dinsdag 27 juni 2017 @ 23:46:36 #11
214634 luchtverkeersleider
Ready for take off
pi_172005576
Laatste 3 jaren _O_ _O_ _O_

Il Volo, Francesca, Francesco O+ O+
Voor 2011 weet ik niks van Italië op het ESF, bij de laatste inzending in 1997 was ik 4 :+
pi_172005791
Occidentali's Karma _O_
Genti di mare is idd ook prachtig
~The present is all there is~
  † In Memoriam † woensdag 28 juni 2017 @ 00:12:31 #13
368283 ato
pi_172006180
quote:
0s.gif Op dinsdag 27 juni 2017 23:46 schreef luchtverkeersleider het volgende:
Laatste 3 jaren _O_ _O_ _O_

Il Volo, Francesca, Francesco O+ O+
Voor 2011 weet ik niks van Italië op het ESF, bij de laatste inzending in 1997 was ik 4 :+
Gewoon in verdiepen en kijken op you tube.
Life can be a bitch, so like it..
pi_172009817
Dit topic _O_ mijn favoriete Italiaanse inzendingen blijven Gente di Mare (1987) en Fiumi di Parole (1997)

Il Treni di Tozeur blijft ook geweldig O+


O+


O+
Op maandag voel ik me als Robinson Crusoë: Op zoek naar Vrijdag!
Het leven is als Lucille Werner: het kan raar lopen!
  woensdag 28 juni 2017 @ 09:47:07 #15
462731 TheVoice4ever
Dilano de Kleijn superfan
pi_172010069
quote:
0s.gif Op woensdag 28 juni 2017 09:34 schreef TheVulture het volgende:
Dit topic _O_ mijn favoriete Italiaanse inzendingen blijven Gente di Mare (1987) en Fiumi di Parole (1997)

Il Treni di Tozeur blijft ook geweldig O+


O+


O+
Jalisse O+ O+ O+
Big Brother Favo: Ronahi, Jimmy, Sabeau, Tom
Verraders Favo: Ihsane, Tom
  † In Memoriam † woensdag 28 juni 2017 @ 09:57:06 #16
368283 ato
pi_172010289
Ook zo'n pareltje:


En deze single heb ik nog gekocht, nog steeds een mooi nummer:

Life can be a bitch, so like it..
pi_172010905
Het valt me trouwens nu pas op wat een bizar klein bovenlijf die Raf heeft _O-

En sowieso blijft een schande dat Italie van al die pareltjes juist met een van hun zwakste inzendingen wél won... dat Insieme 1992 is echt geen geweldig lied
Op maandag voel ik me als Robinson Crusoë: Op zoek naar Vrijdag!
Het leven is als Lucille Werner: het kan raar lopen!
  † In Memoriam † woensdag 28 juni 2017 @ 10:29:48 #18
368283 ato
pi_172010933
quote:
0s.gif Op woensdag 28 juni 2017 10:28 schreef TheVulture het volgende:
Het valt me trouwens nu pas op wat een bizar klein bovenlijf die Raf heeft _O-

En sowieso blijft een schande dat Italie van al die pareltjes juist met een van hun zwakste inzendingen wél won... dat Insieme 1992 is echt geen geweldig lied
Hij had ook rare kleding aan..
Life can be a bitch, so like it..
pi_172011180
Qua Il Treni di Tozeur:

Vorig jaar zongen ze hem nog samen, ruim 30 jaar later :P

Op maandag voel ik me als Robinson Crusoë: Op zoek naar Vrijdag!
Het leven is als Lucille Werner: het kan raar lopen!
pi_172013003
Wat een geweldig land en fijn dat ze weer teruggekeerd zijn.

Teveel favorieten om te noemen. Gelukkig zijn de meeste dus ook al genoemd. Maar deze verdient het ook om in dit topic te staan:


O+ O+ O+
  † In Memoriam † woensdag 28 juni 2017 @ 19:56:17 #21
368283 ato
pi_172025101
quote:
0s.gif Op woensdag 28 juni 2017 11:57 schreef Arth_NL het volgende:
Wat een geweldig land en fijn dat ze weer teruggekeerd zijn.

Teveel favorieten om te noemen. Gelukkig zijn de meeste dus ook al genoemd. Maar deze verdient het ook om in dit topic te staan:


O+ O+ O+
Prachtige intro ook.
Life can be a bitch, so like it..
  woensdag 28 juni 2017 @ 22:03:16 #22
351614 ijs_beer
ijskoud de lekkerste
pi_172029350
Eigenlijk alles van Italië na hun comeback vind ik (meer dan) prima.
Favorieten:

en natuurlijk die van dit jaar. *O*
Op donderdag 15 juni 2017 16:53 schreef Cyan9 het volgende:
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
  ESF Reporter woensdag 28 juni 2017 @ 22:18:23 #23
87554 Cee
Welluk?
pi_172029896
Heerlijke OP weer, bezaaid met rare feitjes waar ik oh zo veel van hou. Bijvoorbeeld het constante wederzijdse negeren bij het geven van punten tussen Italië en Nederland, behalve bij Marga Bult. _O- En dan die reden dat ze er in '97 ineens weer bij waren, geweldig!

Italië is een van mijn favoriete landen als er een wedstrijd gespeeld wordt. Ongeacht of ze nu goed zijn of niet. Van jongs af aan ben ik om onverklaarbare reden geobsedeerd door Italiaans en Italianen, Panini-boeken vol met voetballerplaatjes van het Italiaanse elftal, volume op 11 als op tv het Fratelli d'Italia werd gespeeld, toen we net internetverbinding hadden was het volkslied een van de eerste mp3tjes waar ik een half uur aan spendeerde om te downloaden en op mijn discman te zetten, wegzwijmelen als ik ergens de taal hoorde, kwijlen bij al die donkerharige mafiatypes en toen ik op mijn 22e als eerste van de hele familie naar Italië ging nam ik als souvenir een pak tricolore spaghetti mee die mijn moeder in een bus deed en welke als trofee minstens 12 jaar lang nog op de keukenkast heeft gestaan.

Wauw.

Maar echt warm word ik niet van de meeste nummers in het ESF. :') Ik ken er niet heel veel, maar de fragmentjes klinken veel van het zelfde. Vrij klassiek en de melodie vind ik in een nummer wel heel belangrijk. Grande Amore heb ik net nog een keer in zijn geheel bekeken en het viel me nu op dat de middelste snor aan het eind echt flink de mist in ging en de uitvoering van L'Essenziale klonk ook niet al te best.
Absolute nummer 1 is voor mij nog steeds Gente di Mare (ook niet al te best gezongen in de finale, maar doordat de melodie zo heerlijk hatsekidee en aanstekelijk is, is dat voor mij hier niet zo erg) en ik denk niet dat dat, ook als ik alle nummers zou kennen (ik streef ernaar ze ooit allemaal uit mijn hoofd te kennen, ik hoop nog even de tijd te hebben :P ), zal veranderen.
Zelfs niet nadat ik zojuist de fout heb begaan om een live versie van Tozzi met Johnny Logan uit 2015 te kijken.
pi_172032697
quote:
0s.gif Op dinsdag 27 juni 2017 18:27 schreef Moira. het volgende:
Occidentali's Karma _O_ Franscesco Gabbani _O_
Leuke vent en leuke muziekstijl O+
Ik ken geen betere Italiaanse inzending. Ik draai het nummer nog steeds regelmatig.
  donderdag 29 juni 2017 @ 01:24:18 #25
118453 Pinnenmutske
Tante Sara maal 7
pi_172034202
Goh Italie.

Die Italiaanse Amy Winehouse vond ik wel goed.
Koning, keizer, admiraal, schijten moeten ze allemaal by cafca.
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')