RUSLAND Waar kennen we de Russen van?Als het grootste land ter wereld natuurlijk. Verder als degenen die Duitsland op de knien kregen tijdens WO2, als de grote vijand in de Koude Oorlog, van het communisme, Lenin, Stalin, Gorbatsjov, de Hermitage, de kou van Siberi, de lange weg naar Omsk, de tsaren, vodka, onze tegenstander in de finale van het EK ‘88, Nova Zembla, permafrost, de gasproductie en natuurlijk van de huidige tijd onder Putin.
Hoe doen ze het op het ESF?Rusland neemt sinds 1994 deel aan het ESF. In de periode daarvoor deed het wel mee aan het
Intervisie Songfestival achter het IJzeren Gordijn. Maar na de val van de Muur traden de Russen met diverse regiogenoten toe op het grote Eurovisie Songfestival. Hoewel het land pas n keer won, heeft het indruk gemaakt door in 22 deelnames 9 keer het erepodium te bereiken. Verder haalde het land sinds de introductie van de halve finales bijna altijd de grote finale. Alleen Yuliya Samoylova greep mis in 2018.
De Russische muziek en deelnemers zijn meestal geliefd in de ex-Sovjetlanden, waardoor Russische inzendingen vaak goed scoren. Er wordt wel gekscherend geroepen dat Rusland maar de vlag hoeft neer te leggen om hoog te scoren, maar dat valt nog wel mee. Tien keer werd de Top 10 gemist. Het is wel zo dat als de Russen hun best doen, dit al snel leidt naar een topklassering, hoger dan wanneer Portugal of Cyprus zich op vergelijkbare wijze zou inspannen.
De Russen zijn ook niet bang voor wat ophef rond hun inzending. Al diverse malen genereerde de inzending mooie media-aandacht, doordat er vooraf een rel ontstaan was. Twee keer werd de ophef echter wel zo groot dat de hele inzending werd gediskwalificeerd.
Bij de puntenverdeling ontvangen de Russen veel punten uit Sovjetrepublieken, waar nog grote Russische minderheden wonen. Ook uit Isral komt op die manier veel. Estland is per saldo de grootste gever, mede doordat dit land al lang meedoet. Wit-Rusland, dat pas in 2004 toetrad, heeft de Esten al bijna ingehaald. Andersom gaan de punten ook veel naar vergelijkbare landen, zeker vanuit het publiek. De jury geeft doorgaans geen onredelijke punten. Oekrane is in totaal de Russische favoriet nummer 1. Griekenland is de grootste ontvanger buiten de voormalige Sovjet-Unie.
Nederland geeft af en toe punten aan Rusland, maar ook de betere inzendingen krijgen relatief weinig. Met name bij de televoters is Rusland weinig geliefd. Alla Pugachova kreeg 8 punten en dit was de hoogste score. Youddiph (5), Buranovskiye Babushki (4), Dina Garipova(4) en Polina Gagarina (6) kregen ook bovengemiddeld veel punten. Sergey Lazarev kreeg bij zijn eerste deelname 3 punten van het publiek en bij zijn tweede poging 5 punten van de vakjury.
Andersom was Esther Hart de grote favoriet van de Russen met 10 punten. Verder doen onze inzendingen weinig. Michelle (1), Anouk (3), The Common Linnets (3) en Duncan Laurence (5 (p)) waren alle anderen die punten kregen. Buiten deze deelnemers kregen we in de halve finale ook nooit iets uit Rusland.
Hoe ging het door de jaren heen?Rusland debuteerde in
1994. Hoewel het misschien wat ver gaat om alles te generaliseren, hebben ze ons voor de eeuwwisseling eigenlijk nooit getrakteerd op al te boeiende inzendingen. De resultaten waren ook vrij mager.
De eerste deelname was lange tijd de meest succesvolle. In de voorronde won Youddiph, een zangeres die naast haar zangwerk vooral actief was als stem voor nasynchronisatie van buitenlandse films. En van haar concurrenten in de voorronde Vika Tsiganova strandde al voor het begin van de show. Ze werd beschuldigd van anti-semitisme. Omdat over zoiets luchtigs ook weer niet al te moeilijk gedaan moest worden, mocht ze wel de intervalact doen.
Vechny Strannik was de titel van het winnende liedje van Youddiph, dat 9e zou worden
In
1995 ging Philipp Kirkorov. Hij werd twee weken voor het einde van de inschrijvingstermijn intern aangewezen en pakte uit zijn archief het lied
Kolybelnaya Dlya Vulkana. We weten van Hind en Trijntje hoe succesvol deze strategie meestal uitpakt, maar Rusland won dit jaar verrassend het ESF. Op de Russische TV dan. Daar werd het optreden van Philipp als laatste uitgezonden en de puntentelling achterwege gelaten. In de rest van Europa werd hij 17e met 17 punten, iets wat in Rusland zelf natuurlijk ook wel uitlekte. De communistische gebruiken waren er in 1995 blijkbaar nog niet helemaal uit.
Philipp zou nog vaker bij het ESF betrokken zijn. Hij was eerder in 1994 getrouwd met latere deelneemster Alla Pugacheva. Daarnaast schreef hij onder meer het Wit-Russische
Work Your Magic en het Oekraense
Shady Lady en diverse Russische inzendingen. Ook was hij vaak actief voor de Russische delegatie.
Verder is Philipp bekend als een zeer succesvolle zanger met muren vol gouden platen en prijzenkasten vol awards. Hij bereikt de media over de grens echter vaak door negatieve incidenten. Zo liet hij tijdens een persconferentie een journaliste de zaal uitzetten na een discussie waarin Philipp onder meer op weinig subtiele wijze zijn mening gaf over de borsten van deze vrouw. Buiten gekomen werd ze gemolesteerd door zijn bodyguards en werd haar tape recorder vernield. Philipp kreeg hierop 2000 euro boete. Later zou hij zijn bodyguards ook nog eens op de zanger Yuri Shevchuk afsturen, na een uit de hand gelopen ruzie. Nog weer later vernielde hij eens de camera van een fotografe. Toen bij een concert de belichting hem niet beviel, deelde hij nog eens een klap uit aan een vrouw. Na dit incident vluchtte Philipp uit angst voor de consequenties naar Isral, waar hij zich liet opnemen in een psychiatrische kliniek, om iets te doen aan zijn omgang met andere mensen. Daarna had hij inderdaad geen losse handjes meer, maar wel bleef hij met de hele wereld ruziezoeken.
Ook op het ESF was er nog een incident, toen hij als Russisch jurylid gesnapt werd tijdens een diner met deelnemer Alexander Rybak. Ook liet hij zich ontvallen al jaren bevriend te zijn met Sakis Rouvas. Dat kon uiteraard niet als onafhankelijk jurylid, waarop hij zich terugtrok en zich concentreerde op de Russische delegatie.
Philipp Kirkorov (r.) met een onbekende bewonderaar.In
1996 deed zich een klein drama voor. Vanwege het groeiende aantal deelnemers in de jaren ‘90, vooral uit Oost-Europa, werd er een besloten voorronde georganiseerd om het aantal deelnemers niet te hoog te laten worden. Hierin faalde Andrei Kosinski echter, door niet bij bovenste 22 van de 29 te scoren, waardoor Rusland niet mee mocht doen (en dat naar eigen zeggen als regerend titelhouder).
In
1997 werd Alla Pugacheva intern aangewezen. Dit was een enorme ster, zeker in de Sovjettijd. Tussen 1994 en 2005 was ze getrouwd met Philipp Kirkorov, haar vierde van tot nu toe vijf echtgenoten. Op het ESF zong ze
Primadonna, een liedje waarin ze een matige act van dronkenschap opvoerde. Het had een zeker Loes Luca-gehalte, en mede daarom verbaast het niet dat 8 van haar 33 punten van de Nederlandse vakjury kwamen. Daarmee werd ze 15e.
Door de magere prestaties mocht Rusland in
1998 niet meedoen. Uit woede hierover besloten de Russen het ESF in het geheel niet uit te zenden. Daarop werden ze door de EBU ook voor
1999 gediskwalificeerd.
In
2000 was Rusland terug. Met Alsou werd een onbekende, maar goede zangeres gestuurd. Ze kwam uit een schatrijke familie, en dan gaan er al snel wat meer deuren open. Haar lied
Solo werd geschreven door twee Amerikanen. Op het ESF was het lied niet de topfavoriet, maar streed het tijdens de puntentelling lange tijd met de Olsen Brothers uit Denemarken om de winst. Uiteindelijk werd het verschil naar het einde toe steeds groter, en moest Alsou zich tevreden stellen met een 2e plek achter de verrassende winnaars.
De goede en moderne inzending van Alsou kreeg niet meteen een goed vervolg. In
2001 werd
Lady Alpine Blue 12e en in
2002 Northern Girl 10e. In beide gevallen niet echt memorabele inzendingen. Het is sinds
2003 dat de Russen eindelijk de definitieve stap maakten naar het sturen van moderne inzendingen. Die waren lang niet altijd even goed, maar hebben in elk geval de tand des tijds beter doorstaan dan het meeste van wat daarvoor werd ingezonden.
In
2003 ging de grote naam t.A.T.u. Deze groep was meteen na het bekend worden van hun deelname de grote topfavoriet. De twee dames hadden al enkele enorme hits gescoord in heel Europa en trokken de aandacht met hun lesbische act en diverse andere controversile acties.
Op het ESF zochten ze ruzie met de Duitse deelnemer Lou en de aanwezige pers, en arriveerden ze een dag te laat voor de eerste repetitie. De meeste aandacht kregen ze nog door het gerucht dat ze tijdens het optreden van hun lied
Ne Ver’, Ne Boysia elkaar een tongzoen zouden geven en dat de EBU dat dan verschrikkelijk zou vinden.
De zoen kwam niet en wat overbleef was een ietwat mat optreden van een liedje dat, in combinatie met de naamsbekendheid, wel de potentie had van een ESF-overwinning. Ook die zege kwam niet. Het duo strandde op drie punten van winnaar Turkije en n punt van Belgi op de 3e plaats. Je vraagt je af of het zonder die negatieve ophef niet beter had gescoord.
Als hoofdschuldige van het missen van de zege werd Ierland aangewezen. Daar ging iets mis met de televoting en de backup jury had Rusland geen punt gegeven, waar 3 punten hadden volstaan voor de eerste plaats. Het is immers makkelijk de oorzaak elders te zoeken.
In
2004 en
2005 stuurde Rusland twee liedjes in die beide niet onaardig waren, maar in beide gevallen al wel eens beter gedaan door anderen. Yulia Savicheva werd 11e, terwijl Natalia Podolskaya 15e werd. In allebei de jaren kwamen nagenoeg alle punten uit Sovjetrepublieken.
Omdat het de Russen stak dat kleine buren Estland, Letland en Oekrane ondertussen hadden gewonnen, terwijl het grote Rusland daar nog niet in geslaagd was, werd vanaf
2006 alles op alles gezet voor een Russische overwinning.
In dit jaar vertegenwoordigde de
Russische Iglesias Dima Bilan het land. Dima, die volgens zijn paspoort Viktor heet, is in eigen land een regelrechte hitmachine met meerdere nummer 1-hits. Ook over de grens scoorde hij met Engelse en Spaanse albums en duetten met internationale sterren als Nelly Furtado en Anastacia.
Op het ESF bracht hij
Never Ever Let You Go met verve en kreeg hij 12 punten uit Armeni, Wit-Rusland, Oekrane, Isral, Letland, Litouwen en Finland. Bulgarije, Estland, Moldavi en Polen gaven nog eens 10 punten. Dat was niet genoeg. Waar Dima in West-Europa veel lage scores kreeg, wist het Finse Lordi in Oost-Europa nog subtop te scoren en in West-Europa veel topscores te pakken. Daarmee is het verschil verklaard, en greep Rusland wederom mis, zelfs nog in een tweestrijd met een buurland.
In
2007 werden wederom kosten noch moeite gespaard. Het moest nu gaan lukken met een lied met de veelzeggende titel
Song#1, uitgevoerd door Serebro. Dit plaatje had een meer internationale sound, waardoor er meer punten uit West-Europa moesten komen (iets wat overigens ook zou gebeuren).
Op het ESF was Rusland een schaduwfavoriet achter Servi en Oekrane. De bookmakers verwachtten niet dat traditioneel slecht scorende meidengroepen konden winnen. En misschien dat de repetities al iets hadden weggeven, want het ietwat houterige optreden van de drie dames stelde toch een tikje teleur. Mede daardoor kreeg Rusland wel van veel landen punten, maar waren dit vooral middenmootscores. Uit eigen regio kwam juist iets minder, omdat Servi en Oekrane hier ook enorm in de smaak vielen. Daardoor werd
Song#1 uiteindelijk
Song#3. Daarmee werd het ESF niet de kickstart van Serebro’s successen, maar de internationale hits zouden met enige vertraging in latere jaren nog wel volgen.
In
2008 moest het dan toch echt gebeuren. Omdat de interne selectie niet het gewenste resultaat bracht, werd er gewerkt met een grote nationale finale met 27 deelnemers. Dit is prima vergelijkbaar met het ESF en daarmee de ideale voorselectie. Uiteraard op voorwaarde dat er een sterk deelnemersveld is. En dat was er. Diverse artiesten die in andere jaren schitterden op het ESF deden mee, zoals Polina Smolova en Sergey Lazarev. Zowel vakjury als publiek hadden aan het einde n winnaar: Dima Bilan mocht twee jaar na zijn zilveren medaille proberen voor goud te gaan.
Het winnende lied was
Believe, een plaatje gecomposeerd door het productiehuis van Timbaland. Alles moest nu wijken voor een Russische overwinning. Op het ESF-podium werd een kleine ijsvloer neergelegd, en terwijl Dima zijn optreden deed, cirkelde de Russische kunstschaatser Evgeni Plushenko om hem heen. Naast hem speelde de violist Edvin Marton, die vooral bekend was omdat zijn muziek vaak gebruik werd door Oost-Europese kunstschaatsers.
Tipje tussendoor: Mocht er ooit over kunstschaatsen worden gesproken, zeg dan vooral dat u weinig met de sport heeft, maar wel kunt genieten van de achtergrondmuziek van Marton. Het geeft op eenvoudige wijze de indruk dat u cultureel onderlegd bent. Met deze act maakte Dima indruk in de finale. Meer dan in de halve finale waarin hij 3e werd. De finale werd zelfs gewonnen. Vr drie zangeressen met uptempo nummers werd het rustige
Believe de eerste Russische winnaar. Het bleek geen
impaaasssable dream.
Het blijft natuurlijk de vraag of dit nu de slechtste winnaar allertijden was. Wat in elk geval vastgesteld kan worden, is dat elk decennium wel een liedje heeft waarvan de vraag is hoe het ooit heeft kunnen winnen.
Believe past prima in dit lijstje met
Rock Me,
The Voice en
Running Scared.
Dima Bilan won als cokesnuiver het ESF alleen omdat hij de organisatie een miljoen euro gedoneerd had. Dat zei zijn Nederlandse concurrente (nou ja, mede-deelneemster) Hind enkele jaren later. Was dat de reden van de Russische overwinning? We zullen het nooit weten...
Met de zo vurig gewenste overwinning op zak, kon de boog even ontspannen worden. In de jaren erna waren er minder commercile inzendingen, met duidelijk het doel niet nog een keer de organisatie te moeten bekostigen. Op het ESF van
2009 in Moskou deed Anastasia Prikhodko mee met
Mamo. Het liedje had een bijzondere act met een foto van de zangeres, die geleidelijk steeds ouder werd en eindigde als 11e. Anastacia had als Oekraense eerder deelgenomen aan de Oekraense voorronde van 2009 en was daarin op dubieuze gronden gediskwalificeerd, op zichzelf niet ongebruikelijk in de regio, en was nu gebrand op revanche voor Rusland. Dat veranderde later weer andersom. Na de Russische inval in Oekrane weigerde ze ooit nog op te treden in Rusland.
In
2010 werd de voorronde enigszins verrassend gewonnen door Peter Nalitch met
Lost And Forgotten. Dat wil zeggen: dit lied was een ouderwetse tranentrekker, en op het ESF is dit genre bepaald niet oververtegenwoordigd. Hij versloeg onder meer de oma’s van Buranovskiye Babushki, die 3e werden. Op het ESF werd weinig verwacht van het lied, maar het werd toch 11e. Buiten 2 Portugese punten kwamen alle stemmen van de oostelijke helft van de landkaart.
Hey man, what are you doing? I’m just looking at your photo. In
2011 was er een interne selectie voor Alexey Vorobyov, ook wel bekend als Alex Sparrow. Zijn lied
Get You klonk als een jaren ‘90 boyband-deuntje, maar moest met een leuke zanger en goede act nog wel aardig kunnen scoren. Dat was half correct. Vanaf 2011 ging de jury weer meestemmen. Bij het publiek werd Alexey nog 7e, maar bij de jury’s werd hij verrassend laatste. En dat op niet bepaald het best bezette ESF in de historie. Gecombineerd werd hij 16e, duidelijk het minste resultaat in de voorbije jaren.
Na dit mindere resultaat was er in
2012 weer een open voorronde. Topfavoriet was Dima Bilan, die na een tweede en eerste plaats terug was om zijn vaderland voor de derde keer te vertegenwoordigen, deze keer in duet met Julia Volkova van t.A.T.u., die ook al eens aan ESF-winst had geroken. Zij werden het niet, want de nationale finale nam bij de 24e van 25 deelnemende acts een verrassende wending. De oma’s van Buranovskiye Babushki waren er dit jaar ook weer bij en nu met een leuker liedje.
Party For Everybody werd een gigantisch succes. De zaal, de juryleden en de kijkers thuis, iedereen ging plat. De show was eigenlijk meteen beslist en met bijna 2/5 van de stemmen, gingen de oma’s naar Baku.
Op dit ESF bleek ook het publiek uit de rest van Europa dol op hen, en dat leidde naar een publiekscore van maar liefst 332 punten. Na diverse alleen muzikaal bekwame inzendingen waren de Russen er nu eindelijk ook in geslaagd om de gunfactor in West-Europa te pakken. Wie kon immers de dames op leeftijd verantwoordelijk houden voor het politieke beleid in Moskou. Toch was het niet genoeg voor een overwinning. Ten eerste was de vakjury minder enthousiast, en kregen de oma’s daar maar 94 punten (11e). Ten tweede deed n van de beste ESF-liedjes allertijden mee in dit jaar, namelijk
Euphoria namens Zweden. Loreen pakte hiermee zowaar nog iets meer punten bij het publiek (343) en werd ook eerste bij de jury’s. Daarmee werd Rusland 2e met 259 punten, een score waarmee men in de jaren ervoor overigens wel had gewonnen.
Het Engelstalige deel van het liedje werd geschreven door Mary Susan Applegate, vooral bekend van
The Power Of Love, maar dus ook in andere genres actief. Met het geld dat de ESF-deelname opleverde, is in hun regio Buranovo een kerk gebouwd. Eigenlijk is die herbouwd, want in de communistische tijd werd deze kerk in 1939 op bevel van de machthebbers vernietigd. De dames treden nog steeds op, al valt er door de leeftijd weleens een bandlid weg. Zo is onder meer de oudste oma die op het ESF actief was, helaas sinds 2014 niet meer onder ons.
In
2013 was er een interne keuze voor Dina Garipova. Haar nummer
What If was wat dan een competente ballad heet. Ook de uitvoering was foutloos. Het resultaat was een onberispelijke 5e plaats.
In
2014 had Rusland op politiek vlak nogal wat vijanden gemaakt door de situatie in Oekrane. Er werd ook voor gevreesd dat dit invloed zou hebben op het resultaat van de Tolmachevy Sisters. Deze charmante zussen, die eerder het JESF wonnen, waren intern gekozen met het lied
Shine (vermoedelijk de meest voorkomende titel van ESF-platen), een liedje gecomposeerd door Philipp Kirkorov. Negatieve invloed op de uitslag bleef uiteindelijk uit. Hun act met een wip landde prima bij het publiek in de eigen regio, waardoor hun lied 7e werd. Wel klonk er in de zaal boe-geroep op het moment dat Rusland aandacht kreeg.
De negatieve reacties motiveerden de Russen om iedereen het zwijgen op te leggen door het hele ESF te winnen in
2015. Polina Gagarina moest dit gaan doen, en voor haar lied werd een team samengesteld uit Rusland, Zweden en Australi. Na een creatief samenzijn in Duitsland kwam het Eureka-moment met
A Million Voices. Een liedje over vrede en vriendschap in de wereld, om de aandacht even af te leiden van de oorlog in de Krim. Het bleek een schot in de roos.
Polina is een geweldige zangeres. In haar stijlvolle witte jurk zong ze de sterren van de hemel. Nadat ze de halve finale had gewonnen, kreeg ze in de finale de 25e startpositie (van de 27) en leek er een overwinning in de maak. Het enige minpuntje was dat Il Volo uit Itali als 27e mocht en wellicht wat punten zou gaan afsnoepen van Rusland.
Bij de puntentelling ging Polina echter als een trein, met een gemiddelde van 9,3 punten van de eerste 23 stemmende landen. Daarmee nam het een mooie voorsprong op Zweden, terwijl Itali duidelijk tekort kwam voor de hoofdprijs. Alleen had de EBU de stemvolgorde bewust zo aangepast dat de landen die anti-Rusland of pro-Zweden waren, pas laat in de puntentelling langs kwamen. Zo moesten o.a. Noorwegen, IJsland, Nederland, UK en Rusland zelf nog stemmen. De klad kwam erin en daardoor wipte Zweden nog over Rusland heen in de uitslag, waardoor Polina het met een 2e plaats moest doen. Bij de onderverdeling was Rusland 2e bij de televoting, achter Itali, en 3e bij de vakjury, achter Zweden en Letland. Niemand kon dus de schuld krijgen, en sowieso was Il Volo dan eerder de morele winnaar.
In
2016 kwam een herkansing. Sergey Lazarev zong
You Are The Only One, wederom van Philipp Kirkorov. Sergey uit Moskou zong al sinds zijn kindertijd in diverse koren, waarbij hij onder meer samen zong met de latere leden van t.A.T.u. Hij was een zeer artistiek kind, en werd al snel tot over de grens beroemd als zanger en acteur. Zo won hij een belangrijke prijs in Italie. Zijn echte doorbraak kwam in het popduo Smash!! Daarmee had hij groot succes in zijn eigen regio en het Verre Oosten. Later ging hij solo, en probeerde hij via het ESF ook in Europa bekender te worden. Dat lukte dus uiteindelijk in 2016.
In dat jaar pakte Rusland groot uit en was het de grote favoriet bij de bookmakers. Dat uitpakken gold ook voor de act van de ervaren Griek Fokas Evangelinos. Sergey danste, klom, zweefde, verdween en kwam weer terug. Het was drie minuten visueel spektakel. Daarmee werd de aandacht enigszins afgeleid van het feit dat het niet zo’n heel geweldig plaatje was. Dat uitte zich ook in de scores. Bij het publiek werd het een fraaie zege, met van alle landen hoge scores. Slechts drie landen hadden Rusland buiten hun Top 5, de laagste score was 3 punten uit Nederland. Bij de jury’s was Rusland slechts 5e, en doordat Oekrane en Australi hier veel beter scoorden, eindigden zij in de totaaluitslag boven Rusland.
In
2017 eindigde de succesvolle Russische reeks aan finaleplaatsen. Ze waren er zelfs helemaal niet bij. Het werd een nogal treurig verhaal. Door de winst van Oekrane vond het ESF plaats in Kiev, de hoofdstad van dat land. Vanwege de oorlog op de Krim is de relatie tussen Rusland en Oekrane ernstig bekoeld. De Russische deelneemster Yuliya Samoylova had voor haar deelname in deze regio opgetreden, wat kwaad bloed zette bij de Oekraense autoriteiten. Hierop besloten zij om Yuliya geen visum te verlenen. En zonder het land binnen te komen, is het lastig om op te treden, waardoor het ESF doorging zonder Russische inbreng.
Ter compensatie richting Yuliya, besloot de Russische selectiecommissie dat zij in
2018 alsnog haar opwachting mocht maken op het ESF in Lissabon. Yuliya werd geboren in 1989 in Ukhta, een stad diep in Rusland, waar de maximumtemperatuur in januari gemiddeld -13 C is. Yuliya heeft last van de spierziekte spinale musculaire atrofie, waardoor ze een rolstoel gebruikt. Dat belemmerde haar niet om 2e te worden in de Russische X-Factor en op te treden bij de Paralympics in Sochi.
In 2018 mocht ze met enige vertraging dus naar het ESF, met het nummer
I Won’t Break. En dat nummer was niet zo heel goed. En de zangkunsten van Yuliya bleken tijdens de repetities ook niet echt briljant. De act waarin Yuliya grotendeels verstopt was in een berg, was ook niet meteen formidabel. Laten we er niet omheen draaien, dit was gewoon wanstaltig slecht. Puur en alleen omdat het Rusland was, stonden ze bij de bookmakers nog nipt op een kwalificatieplaats.
Yuliya Samoylova zingt I Won't Break (hiejeehee).Tot tevredenheid van velen kwam het daar niet van. Zelfs bij het publiek bleek de diaspora voting onvoldoende voor kwalificatie, en werd
I Won’t Break 11e. Daarmee eindigde het overigens nog wel boven Waylon en de Krumpers, maar dat even terzijde. Bij de jury eindigde Rusland voorlaatste. Hierbij valt het op dat de juryleden van Noorwegen, Moldavi en Frankrijk blijkbaar kroketten in de oren hadden, want dat waren de drie landen die Rusland nog een paar punten gaven. Overall werd het de 15e plaats in de tweede semi, en daarmee bleef Yuliya ver verwijderd van kwalificatie.
Die schande moest worden rechtgezet in
2019. En als Rusland zich kwaad maakt, berg je dan maar. Al voor het liedje bekend was, ging het land aan kop bij de bookmakers. Dat was niet zo gek, want al snel was bekend dat Sergey Lazarev terug zou komen. De man die in 2016 huisgehouden had in de televoting kwam nu terug om revanche te nemen met een inzending die ook het publiek zou aanspreken.
Het duurde lang voordat dit liedje bekend was, maar vlak voor het sluiten van de inzendingstermijn kwam de presentatie van
Scream. Een dramatische ballad, geschreven door wie anders dan Philipp Kirkorov. De verwachtingen waren zeer hooggespannen, en wellicht iets te hoog. Het was geen slecht lied, maar het was toch moeilijk hier een winnaar in te horen. Bij de bookmakers daalde Rusland dan ook, en Nederland en Zweden werden de favorieten. Het was niet zo dat Rusland echt uit beeld raakte als kanshebber voor een topscore. Het bleef een land met een gegarandeerde basisscore uit de eigen regio en de delegatie liet doorschemeren dat er gewerkt werd aan een geweldige act.
Dat bleek bij de repetities wel mee te vallen. Het was een optreden dat gewoon goed was, maar toch dat beetje extra miste om massaal punten te pakken uit West-Europa, wat voor een eerste plaats wel nodig was. Dat bleek ook tijdens de tweede halve finale. Rusland werd hierin verrassend genoeg slechts 6e, achter Nederland, Noord-Macedoni, Zweden, Zwitserland en Azerbeidzjan, en maar net voor publiekslieveling Noorwegen. Na de show lootte Sergey ook nog de eerste starthelft, waarin de EBU hem de 5e startpositie gaf. Dat was wel erg veel tegenslag. Maar de EBU kon moeilijk om Nederland heen voor een late startpositie, en Zweden en Noord-Macedoni hadden ook meer recht op een relatief late plek in de eerste helft.
Met zo veel moeilijkheden was het eigenlijk wel redelijk klaar voor de overwinningskansen voor Rusland. Toch sprong Sergey er uiteindelijk nog wel uit in de beginfase van de show, waarin hij omringd werd door landen die de Top 10 niet haalden, en zo werd Rusland 4e bij het publiek, met een minieme achterstand op Nederland en Itali, en alleen een groot verschil met winnaar Noorwegen. Dat was op dat moment echter al niet zo relevant meer, want bij de jury was Rusland 9e geworden, waardoor er al een te groot gat geslagen was. Door het verdeelde stemmen van jury en publiek in het algemeen werd het net als 3 jaar eerder nog wel een derde plaats. Een verdienstelijke uitslag voor een niet zo goed lied.
Daarmee blijft Rusland een omstreden deelnemer en lijkt dat zelfs met de tijd geleidelijk erger te worden. Omdat de Russische minderheden in vele landen in elk geval wel voor een finaleplek zorgen, kunnen wij vooral hopen twee keer in beeld een kwalitatief sterk inzending te krijgen.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hier is een net overzicht van alle Russische inzendingen en hun resultaten te vinden of kijk naar het filmpje hieronder of klik anders op de spoiler:
SPOILER
De Sahara is zonder meer erg droog.