ESF Eurovisie Songfestival
Het Eurovisie Songfestival
ZWITSERLAND
Waar kennen we de Zwitsers van?
Van de bergen natuurlijk. Maar ook van de kazen, de neutraliteit, de meren, de banken, de vier talen, de hoge levensstandaard, de vele organisaties die er gevestigd zijn, het trage bouwtempo, de horloges, de zakmessen en natuurlijk van Lys Assia en het eerste ESF.
Hoe doen ze het op het ESF?
Zwitserland was één van de oprichters van het ESF. Sterker nog, het eerste ESF ooit vond plaats in het Zwitserse Lugano en om het verhaal af te maken werd dit ook nog gewonnen door de Zwitsers zelf. Ze konden toen nog niet vermoeden wat een historische avond het zou zijn en wat er nog allemaal zou volgen in de jaren daarna. Lys Assia was de gelukkige en zij zou nog twee keer een gooi doen naar de overwinning in de jaren erna. Sowieso deden de Zwitsers bij de allereerste festivals bijna jaarlijks mee om de prijzen.
Na deze successen in de absolute begintijd hebben de Zwitsers in hun 58 deelnames toch vaak wel wat teleurgesteld. De enige periode waarin het structureel wat beter ging was tussen 1975 en 1988, niet geheel toevallig de tijd waarin de jury massaal plat ging voor Franse ballads. Andere successen waren toch vaak incidenten, waarbij vooral de kwaliteit van de soms buitenlandse uitvoerenden de doorslag gaven, zoals onder meer Esther Ofarim, Céline Dion, Annie Cotton en Vanilla Ninja. Uit eigen land kwamen de successen vooral van de onvermijdelijke Peter, Sue & Marc, die 4 keer deelnamen in vier verschillende talen en twee 4e plaatsen scoorden.
In de recente tijd waren de prestaties van Zwitserland meestal ronduit bedroevend. Na 1993 werd in 2005 nog eens de 8e plaats gescoord als zeldzame Top 10-klassering. Pas in 2019 werd dat verbeterd met een verrassende 4e plaats. Tussen 2007 en 2018 werd in twaalf pogingen de finale maar twee keer bereikt. In die twee finales werden de Zwitsers vervolgens 13e en nog eens laatste. Het is verbazend dat de Zwitsers 60 jaar terug liedjes en artiesten wisten te sturen met een enorme grandeur en klasse en nu zo ongelofelijk ver zijn afgezakt naar het braderie-niveau dat bijna elke inzending nu al ruim 20 jaar heeft. Aan gebrek aan geld kan het toch niet liggen.
In de tijd van de taalregel had Zwitserland het voordeel dat het uit de vier landstalen mocht kiezen voor hun inzendingen. De meeste liedjes waren in het Frans, en dat was niet geheel toevallig. 7 van de 8 podiumplaatsen die de Zwitsers pakten waren met Franse plaatjes. Tegen de trend in was juist de Franse inzending van Peter, Sue & Marc hun minst succesvolle bijdrage. De kleinste taal, het Reto-Romaans werd één keer gebruikt in 1989, het jaar na de tweede Zwitserse winst.
Zwitserland heeft niet echt duidelijke vrienden bij de puntenverdeling. Er is een zwakke relatie met de vier buurlanden, al is die sterker aan de geef- dan aan de ontvangkant. In totaal is UK de nummer 1 bij zowel de meeste punten gegeven als ontvangen.
Nederland is de tweede grootste donateur aan Zwitserland. Er waren hoge scores voor Lys Assia(1958, 6), Patrick Juvet (8), Simone Drexel (7), Peter, Sue & Marc (1976, 6), Carole Vinci (8), Paola (10), Arlette Zola (10), Daniela Simons (12), Carole Rich (7), Céline Dion (10), Furbaz (10), Annie Cotton (8), Jane Bogaert (6) en Luca Hänni (10 (j) + 6 (p)).
Andersom komt Nederland iets lager op het prioriteitenlijstje, maar er waren mooie scores voor Corry Brokken (1957, 7), Sandra & Andres (6), Teach-In (6), Heddy Lester (7), Bernadette (12), Marcha (10), Gerard Joling (7), Edsilia (7), Common Linnets (10), OG3NE (7 (j)) en Duncan Laurence (10 (j) + 6 (p)).
Hoe ging het door de jaren heen?
In 1955 was een groepje pioniers bij elkaar gekomen in Monaco, om te discussiëren over de introductie van een Europese liedjeswedstrijd, vergelijkbaar met het Italiaanse San Remo-festival. Er werd besloten dat een jaar later al de eerste editie zou plaatsvinden in het Zwitserse Lugano. Door een gebrek aan voorbereidingstijd, was het aantal deelnemers bij dit eerste ESF nog laag. Zeven landen deden mee, en om er een avondvullende show van te maken, mocht elk land twee liedjes insturen.
Op 24 mei 1956 was het zo ver, en Jetty Paerl zou met haar Vogels Van Holland het startschot geven voor wat nu de grootste liedjeswedstrijd ter wereld is. Voor wat spaarzame kijkers met een televisie en een grote meerderheid met een radio was het spektakel in gang gezet. Zwitserland werd vertegenwoordigd door Lys Assia. Na een voorronde met 11 liedjes, waarvan 5 van Lys, werden twee van haar nummers de winnaars. Dat waren het vergeten Das Alte Karussel en natuurlijk Refrain. Haar liedjes mochten als 2e en 8e aantreden.
Er was nog geen puntentelling zoals nu, aan het eind van de show werd alleen de winnaar bekend gemaakt. De rest was in Hennie Huisman-stijl allemaal 2e. Het gerucht gaat dat Duitsland eigenlijk die nummer 2 was, omdat het ESF in het jaar erna daar werd gehouden, maar dat is dus nooit officieel gepubliceerd. Wie had gedacht dat er in dit eerste jaar nog geen gedoe zou zijn rond de puntenverdeling, die heeft het mis. Er was een probleem, omdat Luxemburg er niet in slaagde een vakjury af te vaardigen. Daarop besloot de Zwitserse organisatie twee Zwitsers aan te wijzen om dit klusje namens Luxemburg uit te voeren. Toen Zwitserland uiteindelijk de winnaar bleek, had iedereen dan ook wel een vermoeden naar welk land de Luxemburgse punten waren gegaan.
Maar Refrain was een prima eerste winnaar. De beelden van het oorspronkelijke optreden zijn helaas verloren gegaan. Het enige wat nu nog resteert zijn beelden van de reprise aan het eind van de show:
Ook in 1957 en 1958 deed Lys Assia (3 maart 1924-24 maart 2018) mee namens Zwitserland. In 1957 was dat zelfs op haar verjaardag. Hoewel haar liedjes natuurlijk niet vergelijkbaar zijn met de Top 40 van nu, stralen ze in alles klasse uit, zowel de zang als de melodie hebben een veel tijdlozer karakter dan veel van haar concurrenten in die tijd. Toch zou ze niet nog eens winnen. In 1957 kreeg L'Enfant Que J'Etais met een 8e plaats vrij weinig. In 1958 redde ze het net niet met Giorgio. Ze wist Volare te verslaan, maar bleef steken op 3 punten achter het Franse Dors Mon Amour. De Deense jury, die liefst 9 van hun 10 punten aan Frankrijk gaven, deed haar de das om en daarmee werd het een 2e plaats.
De Zwitsers pakten in die jaren nog meer mooie uitslagen. De Duitse Christa Williams werd in 1959 4e met Irgendwoher. De Italiaan Franca Di Rienzo werd in 1961 zelfs 3e met Nous Aurons Demain.
Maar het dichtste bij succes kwam de Israelische Esther Ofarim in 1963. Haar lied T'En Vas Pas leek zelfs te hebben gewonnen. Maar dankzij een merkwaardige dwaling aan de kant van Noorwegen, greep ze toch nog mis. Tijdens de puntentelling gaf Noorwegen zijn punten op rommelige wijze, en nadat ze gegeven waren, vroeg de Noorse spokesperson om aan het einde het nog eens over te mogen doen. Zo gaven alle landen netjes hun punten, en aan het einde stond Zwitserland bovenaan, vlak voor het Deense Dansevise. Maar toen kwam Noorwegen dus nog een keer, en deze keer waren de Noorse punten heel anders. In het voordeel van de mede-Scandinaviërs uit Denemarken en in het nadeel van Zwitserland, waardoor Denemarken nog net over de Zwitsers heen wipte naar de eerste plaats. De officiële verklaring was dat de eerste Noorse punten helemaal fout waren, en genegeerd moeten worden, maar dat was niet genoeg om de Zwitserse delegatie, die kookte van woede, tevreden te stellen. Het werd daarmee toch wel één van de grootste rellen uit de ESF-geschiedenis.
Na dit incident verdween het Zwitserse enthousiasme om alles te doen voor een overwinning en de resultaten werden ook minder. In 1964 bleef Anita Traversi puntloos, iets wat ook Géraldine in 1967 overkwam.
Een betere uitslag kwam in 1970. Toen vaardigden de Zwitsers Henri Dès af. Dit was de zoon van een pedicure en een kapster, die wegliep van school om in Parijs op straat op zijn gitaar te gaan spelen. En dat maakte indruk, want al snel mocht hij ook binnen spelen in de Parijse clubs en theaters, en dat succes werd alleen maar groter toen hij de Zwitserse voorronde won met Retour in 1970. Later zou hij ook zijn eigen platenmaatschappij starten, en begon hij CD's voor kinderen te maken. Dat bleek een absoluut schot in de roos. Zijn grappige liedjes waren populair bij de kinderen in het hele Franstalige deel van Europa. Hij ontving vele gouden platen, er zijn 30 scholen naar hem vernoemd en de teksten van zijn grootste hits zijn in stripvorm verschenen. Zijn kindermuziek is tijdloos en daarmee ook nu nog populair bij de (groot)ouders. Op het ESF hadden we al een soort voorproefje van de vrolijkheid waarmee hij de wereld zou gaan veroveren. Retour kent de ouderwetse gezelligheid van het Franse chanson, iets wat de Fransen zelf maar heel zelden instuurden. Hij werd er gedeeld 4e mee, samen met Julio Iglesias en Guy Bonnet. Maar hij maakte wel heel Europa blij met zijn traditionele geluid. Het was een soort Radio Tour de France avant la lettre.
Voor de rest was dit vooral de tijd van Peter, Sue & Marc. Tussen 1971 en 1981 deden ze vier keer mee aan het ESF, en nog aan diverse voorrondes. Ze hadden een originele muziekstijl met invloeden uit diverse genres, waar zeker in het Duitstalige deel van Europa een groot publiek voor was. Op het ESF zongen ze in 4 verschillende talen. Hun laatste deelname in 1981 met Io Senza Te (NL: Ik Zonder Jou) was toch wel hun grootste meesterwerk. Het werd 4e op het ESF, en groeide uit tot een klassieker, die later nog in het Nederlands werd gecoverd door Willeke Alberti en Gerard Joling.
De prestatie werd in 1982 verbeterd door Arlette Zola, die met Amour On T'Aime 3e werd. Het was een liedje dat nogal geïnspireerd leek door Congratulations van Cliff Richard. Maar het was de tijd van de Franse muziek, en een Franstalige inzending Pas Pour Moi van Daniela Simmons bracht de Zwitsers heel dicht bij de tweede overwinning. Daniela werd geboren in Perugia, de Italiaanse hoofdstad van de jazz. Maar ze studeerde aan het conservatorium van Lausanne, en dat bracht haar naar het Franse chanson. Haar lied werd geschreven door Atilla Şereftuğ, met wie ze later zou trouwen. Op het ESF werd het 2e, ruim achter Sandra Kim. De Zwitsers probeerden nog even om Sandra vanwege haar leeftijd te laten diskwalificeren, maar hadden daarmee geen succes. Het bleef een zilveren plak voor Pas Pour Moi, een liedje dat Daniela ook in het Nederlands uitbracht. Of ze enig idee had wat ze zong, is niet helemaal duidelijk. Maar ze deed haar best.
En zo werd het 1988. Het hoogtepunt in de Zwitserse ESF-geschiedenis. Aan de voorronde deed onder meer een Canadese zangeres mee, genaamd Céline Dion. Het is niet zo dat Céline toen nog volslagen onbekend was. Ze had enkele jaren daarvoor al een gouden plaat ontvangen in meerdere landen voor D'Amour Ou D'Amitié. Daarna kwam haar carrière echter niet echt van de grond. Dit ondanks het feit dat Céline in die beginperiode een aantal buitengewoon leuke plaatjes heeft gemaakt, maar dat even terzijde. Het ESF moest haar onder de aandacht brengen van een nog groter publiek, zo had haar manager René Angélil bedacht. Ze won in elk geval de voorronde relatief gemakkelijk, dus ze mocht naar Dublin met Ne Partez Pas Sans Moi (NL: Vertrek Niet Zonder Mij), wederom een liedje van Atilla Şereftuğ.
Daar trad Céline als 9e aan. Dat deed ze in een bijzonder jurkje. Laten we zeggen dat het niet de meest flatteuze outfit van de avond was en er was nog wel een Canadese ontwerper ingevlogen voor dit misbaksel. Maar het deerde Céline niet, want ze zong de sterren van de hemel. Zonder achtergrondkoortjes of geluidseffecten vulde ze met haar stem alleen het hele podium en de rest van de zaal.
En toen kwam de puntentelling. Het leek in het begin een eclatante zege te worden voor Zwitserland, want de hoge scores stroomden binnen uit alle hoeken van Europa en alleen UK kon enigszins bijblijven. Maar toen kwam er opeens twee keer niets uit Oostenrijk en Denemarken. En toen juist de Franstalige jury's uit Frankrijk, Luxemburg en Wallonië nauwelijks punten gaven, nam opeens het Verenigd Koninkrijk een flinke voorsprong, en leek dat land ook te gaan winnen. Het zou achteraf toch een wonder zijn geweest als na Cliff Richard en Mocedades ook nu weer een enorme ster ten onrechte een overwinning door de neus geboord zou worden. Dat gebeurde niet, vooral omdat Portugal en Joegoslavië het verschil nog wisten om te buigen in een Zwitserse zege met 1 punt voorsprong op het Verenigd Koninkrijk.
Het is moeilijk voor te stellen dat er nog spannendere puntentellingen zijn geweest. De Zwitserse delegatie ontplofte in één grote vreugde-explosie. Bij Céline zelf en haar manager was die zo groot dat ze besloten om met elkaar te trouwen. De ESF-winst leidde niet meteen naar de wereldwijde doorbraak. Die kwam voor Céline een jaar later, toen ze met Where Does My Heart Beat Now de openingsact deed op het ESF in Lausanne. Naar later tijdens de show bleek, was er geen enkele deelnemer aan het festival die meer indruk wist te maken dan dit openingsnummer, en dit werd dan ook een grote hit, onder meer nummer 4 in de VS. En de rest is natuurlijk geschiedenis. Céline heeft ondertussen al zo'n 200 miljoen platen verkocht.
In 1989 was Furbaz de Zwitserse deelname, met het enige lied ooit in het Reto-Romaans. Het werd 13e en kreeg vooral punten via de organisatorsbonus, al had Nederland hier om onduidelijke redenen zelfs nog 10 punten voor over. In 1991 was er weer een succesje toen Sandra Simó (tegenwoordig bekend als Sandra Studer) 5e werd met Canzone Per Te.
Dat werd nog verder verbeterd door Annie Cotton. Haar Moi, Tout Simplement werd 3e in 1993. Het was een klassieke ESF-ballad, op prima wijze gezongen. De Canadese zangeres kreeg van bijna alle landen punten, waarvan drie keer zelfs douze points. Maar de jaren ‘80 waren voorbij en Engels was nu de leidende taal op het festival en dus moest ze Ierland en UK voor laten gaan.
En na dit succes van Annie begon een lijdensweg voor de Zwitsers die het land van de hoge bergen al naar diepe dalen leidde. In 1994 werd Duilio 19e, waardoor de Zwitsers in 1995 niet mee mochten doen. Zo’n verplichte afwezigheid gebeurde ook in 1999, nadat zangeres Gunvor het jaar ervoor laatste was geworden met nul punten. Zij zou later nog in het nieuws komen wegens winkeldiefstal en verzekeringsfraude. Verder ging ze op een bepaald moment failliet, maar ze is ondertussen getrouwd met een zakenman.
In 2000 waren de Zwitsers terug voor een nieuwe inzending die ertoe zou leiden dat ze een jaar afwezig zouden zijn. Jane Bogaert is een zangeres met een lange, doch weinig productieve carrière. Ze komt uit Basel, in het Noordwestelijke hoekje van Zwitserland waar het Frans en het Duits bij elkaar komen. Jane zelf zong echter in het Italiaans. Op het ESF zong ze La Vita Cos’è naar de 20e plaats. Ze deed dat met de Italiaanse ster en oud-ESF-deelnemer Al Bano op de achtergrond. Het was een typisch juryliedje, dat door de televoters totaal niet gewaardeerd werd.
In 2002 ging het ook weer fout. Zwitserland werd vertegenwoordigd door Francine Jordi, een zangeres die als kind voor de Japanse toeristen in Interlaken zong. Het heeft altijd iets prettigs als tienregelige biografieën over doorsnee artiesten dit soort nutteloze specificaties hebben. Als volwassene werd ze ook een TV-presentatrice, en ze deed aan het ESF mee met Dans Le Jardin De Mon Âme. Dat was een Frans liedje en dat voor iemand uit het Duitstalige Bern, die amper Frans sprak. Het werd een inspiratiebron voor de artiestennaam van onze ster Frans Duijts, want met een sterk Schweizerdeutsch accent bakte Francine er weinig van, met de 22e plaats als resultaat.
Het lukte dus maar niet en de Zwitsers kregen flinke klappen. Soms zelfs van zichzelf, toen zanger Piero zichzelf onbedoeld een klap verkocht met zijn microfoon tijdens zijn ESF-optreden in 2004. Hij werd met het zeldzaam bedroevende Celebrate dan ook puntloos laatste in de halve finale. Dit zal vermoedelijk toch wel in de Top 10 van slechtste ESF-inzendingen ooit komen.
Het enige hoogtepunt in een zeer breed tranendal kwam in 2005. Zoals wel vaker moest het succes van over de grens komen. Deze keer was de vrouwelijke rockgroep Vanilla Ninja intern geselecteerd. Ze hadden al geprobeerd om in hun thuisland Estland naar het ESF te gaan, maar daar slaagden ze niet in, ondanks het feit dat ze al diverse hits hadden gescoord in Centraal en Oost-Europa.
De leden van Vanilla Ninja.
Hun ESF-lied Cool Vibes zou ook een grote hit worden, maar dan vooral op het ESF. Zwitserland haalde de Top 10 in de halve finale, wat al vrij zeldzaam is, maar wist zelfs in de grote finale een 8e plaats te bereiken. In de beginfase van de puntentelling ging het land zelfs even aan de leiding, maar zo gek werd het niet. De single werd daarna een bescheiden hit. Niet in Duitsland overigens, want daar was Vanilla Ninja uit de hitlijsten verbannen na geruchten over manipulatie van de verkopen.
Door de goede score mocht Zwitserland in 2006 rechtstreeks meedoen in de finale, maar dat werd geen succes. De groep Six4One, met leden uit zes verschillende landen, werd met het belegen If We All Give A Little 16e, ondanks hoge scores uit enkele landen waar leden vandaan kwamen.
In 2007 mocht de grote naam uit de 90s DJ Bobo het proberen met Vampires Are Alive. Toen deze held van toen zijn optreden aanving met de kreet Vampires in Helsinki, come alive! keek heel Europa hem even als een collectieve huillach-smiley aan, maar toen er daarna ook nog drie minuten knettervals werd gezongen, was het feest snel voorbij.
In 2008 faalde Paolo Meneguzzi met Era Stupendo. In 2009 ging het mis voor de Lovebugs met Highest Heights. Beiden hadden wel meer verdiend, al was in 2008 de zang niet top en had het optreden in 2009 een 3JS uitstraling.
In 2010 was de zang of de act niet de grootste oor-zaak van een nieuwe oor-wassing. Dit jaar wilden de Zwitsers de oor-log winnen met een oor-igineel lied, een echte oor-wurm eigenlijk. Met eindelijk weer eens een oor-spronkelijk Zwitsers plaatje getiteld Il Pleut De L’(o)or. Ondanks een oor-verdovend applaus kreeg zanger Michael von der Heide ongeh-oor-d weinig punten en werd hem duidelijk een oor aangenaaid met deze draai om de oren. De vraag blijft natuurlijk waar kwam dat d-oor?
Michael von der Heide. Het gebruik van een windmachine tijdens zijn optreden werd afgeraden door de EBU.
In 2011 ging Zwitserland zowaar weer eens naar de finale. Anna Rossinelli, een jonge zangeres, die verrassend genoeg nog altijd populair is, glipte als 10e naar de grote show met In Love For A While. Vooral de jury was hiervan onder de indruk. In de finale eindigde ze helaas wel helemaal onderaan, met maar 19 punten, waarvan 10 uit het Verenigd Koninkrijk.
In 2012 redde SinPlus het niet met Unbreakable, en dit voelt toch wel als een onterecht lage score voor de Zwitsers. Ieder land met enige burenliefde had hiermee middenmoot in de finale moeten kunnen halen. Dat gold minder voor Takasa in 2013. Ook The Artists Known As Salvation Army faalden met het braderieliedje You And Me (ook in Nederland geen onbekende titel). Hun voornaamste gimmick was de aanwezigheid van een 95 jaar oud bandlid. Die man was niemand tot last, maar waarom er zo’n stokoude man meedeed was nogal vaag. Moldavië nam ooit een oma mee, maar daar draaide het hele liedje om. Ook bij de Russische oma’s was de leeftijd logisch. Maar waarom we hier een opa kregen die drie minuten verbaasd in de camera bleef koekeloeren, was onduidelijk voor heel Europa.
Ook in 2014 was er een liedje dat ogenschijnlijk tekort kwam. Maar Sebalter wist zijn Hunter For Stars op zo’n aanstekelijke wijze te brengen dat Zwitserland naar de finale ging en zelfs 13e wist te worden. Daarmee haalde Sebalter absoluut alles uit zijn lied. Hij is eigenlijk advocaat, maar als hobby maakt hij muziek en werkt hij voor tv-shows in Italiaanstalig Zwitserland. Die ervaring kwam hem goed van pas op het ESF.
Hoewel het de sympathieke Sebalter gegund was om zo goed te scoren, strooide zijn verrassende score zand in de ogen van de Zwitserse omroep. In de jaren erna was het niveau bijzonder laag, en er zouden twee rode lantaarns op rij volgen in de halve finale. In 2015 overkwam dit Mélanie René uit Mauritius met Time To Shine. Het was weer een typisch oninteressant vergeetbaar Zwitsers niemendalletje. Het pakte in totaal vier punten. In 2016 werd ook Rykka laatste in de halve finale. Dit is een zangeres uit Vancouver, maar er hebben weleens Canadezen meegedaan voor Zwitserland die iets toonvaster waren. Hoewel het liedje The Last Of Our Kind nog wel iets boeiender was dan de inzending van een jaar eerder, zong Rykka zo zwak dat ook nu de laatste plaats onvermijdelijk was.
In 2017 werd in arren moede maar weer eens gekozen voor een buitenlandse uitvoerende. Het werd de Roemeense groep Timebelle met het matige Apollo. Het voordeel van deze inzending was dat er in elk geval wat Roemeense of Moldavische punten zouden komen. Uiteindelijk werden dat er 16 uit Roemenië. Mede daardoor kwam dit lied nog in de buurt van kwalificatie, maar Denemarken pakte net 4 punten meer en werd 10e in de tweede semi.
In 2018 was het de beurt aan Zibbz. Dat zijn broer en zus Corinne en Stefan. In het Engels zijn het ‘siblings’ en de groepsnaam is een verbastering daarvan. Ze werken vanuit Los Angeles en hoewel ze in Zwitserland wel enigszins hebben gescoord met hun CD’s, verdienen ze vooral de kost met het maken van muziek voor reclames of evenementen. Zo maakten ze het themanummer One Shot van het WK Floorball in 2012. Dat is een soort zaalhockey, met zes spelers per team, wat in Scandinavië en Duitstalig Europa enige populariteit kent. In Nederland is het nooit zo doorgebroken, maar Estland werd op dit toernooi 9e van de wereld, met volgens de statistieken welgeteld 1585 actieve spelers, dus het is sowieso niet zo’n enorm grote sport.
Op het ESF deden ze mee met een nummer dat enigszins in het verlengde ligt van het linkje waar u even hiervoor niet op geklikt heeft. Het heette Stones, en net als zo veel Zwitserse inzendingen was het niet onaardig, maar miste het toch een bepaalde urgentie en doortastendheid om echt aan te spreken. Ondanks een goede 17e startpositie werd het in de halve finale de 13e plaats, met vooral weinig liefde van het publiek.
Wat niemand verwacht had, gebeurde in 2019 dan toch. Zwitserland kwam met een inzending op de proppen die het in zich had om mee te doen voor de prijzen. Het nummer She Got Me werd op de presentatiedag weliswaar enigszins overvleugeld door Duncan Laurence, die Arcade op dezelfde dag presenteerde, maar dat maakte het niet minder goed.
Luca Hänni was de uitvoerende. Hij werd in 1994 geboren in de Zwitserse hoofdstad Bern en zijn hobby was vanaf jonge leeftijd de muziek. Omdat hij daar niet van kon leven, werd hij metselaar om de kost te verdienen. Maar al snel stapelde hij de muzikale successen op elkaar (soms liggen ze gewoon voor het oprapen, red.). Zo wist hij in 2012 vanuit het niets Deutschland Sucht Den Superstar te winnen, en daarmee was hij in één keer bekend als zanger en omdat de hoofdprijs ook een half miljoen euro was, waren de financiële zorgen meteen voorbij.
Zoals wel vaker bij sterren uit talentenjachten was zijn debuutplaat een gigantisch succes, maar raakte Luca daarna enigszins uit beeld, zeker in Duitsland. In zijn thuisland had hij nog wel enkele hitjes, maar het ESF kwam toch wel als geroepen om weer in het middelpunt van de aandacht te komen. En dat lukte natuurlijk, want 14 jaar na Vanilla Ninja was er eindelijk weer eens een Zwitserse inzending die van alle kanten bejubeld werd.
She Got Me ging fluitend naar de finale en daarin kreeg het de gunstige 24e startpositie. Met een spetterend optreden maakte Luca grote indruk, wat uiteindelijk zou resulteren in de 4e plaats. Dat was de beste uitslag in 26 jaar. Het is ergens spijtig dat Zwitserland het podium nipt miste, met een achterstand van 6 punten op nummer 3 Rusland. Met name bij de jury had het wellicht iets meer verdiend dan de 7e plaats, nog achter Azerbeidzjan en Australië. Maar het is hoe dan ook eindelijk weer eens een lichtpunt in de Zwitserse ESF-geschiedenis, dat hoop biedt voor de toekomst.
Zo is er vanachter de bergen opeens een zwaluw opgedoken om de Zwitserse zomer aan te kondigen. De vraag is nu of de inzending van 2019 een zeldzaam hoogtepunt was, of dat de Zwitsers nu eindelijk moeite gaan doen om vaker iets goeds te sturen. Financieel moet dat zeker haalbaar zijn. Hopelijk is de wil er ook bij de omroep en helpt dat in betere publieke interesse.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hier is een net overzicht van alle Zwitserse inzendingen en hun resultaten te vinden of kijk naar het filmpje hieronder of klik anders op de spoiler:
Waar kennen we de Zwitsers van?
Van de bergen natuurlijk. Maar ook van de kazen, de neutraliteit, de meren, de banken, de vier talen, de hoge levensstandaard, de vele organisaties die er gevestigd zijn, het trage bouwtempo, de horloges, de zakmessen en natuurlijk van Lys Assia en het eerste ESF.
Hoe doen ze het op het ESF?
Zwitserland was één van de oprichters van het ESF. Sterker nog, het eerste ESF ooit vond plaats in het Zwitserse Lugano en om het verhaal af te maken werd dit ook nog gewonnen door de Zwitsers zelf. Ze konden toen nog niet vermoeden wat een historische avond het zou zijn en wat er nog allemaal zou volgen in de jaren daarna. Lys Assia was de gelukkige en zij zou nog twee keer een gooi doen naar de overwinning in de jaren erna. Sowieso deden de Zwitsers bij de allereerste festivals bijna jaarlijks mee om de prijzen.
Na deze successen in de absolute begintijd hebben de Zwitsers in hun 58 deelnames toch vaak wel wat teleurgesteld. De enige periode waarin het structureel wat beter ging was tussen 1975 en 1988, niet geheel toevallig de tijd waarin de jury massaal plat ging voor Franse ballads. Andere successen waren toch vaak incidenten, waarbij vooral de kwaliteit van de soms buitenlandse uitvoerenden de doorslag gaven, zoals onder meer Esther Ofarim, Céline Dion, Annie Cotton en Vanilla Ninja. Uit eigen land kwamen de successen vooral van de onvermijdelijke Peter, Sue & Marc, die 4 keer deelnamen in vier verschillende talen en twee 4e plaatsen scoorden.
In de recente tijd waren de prestaties van Zwitserland meestal ronduit bedroevend. Na 1993 werd in 2005 nog eens de 8e plaats gescoord als zeldzame Top 10-klassering. Pas in 2019 werd dat verbeterd met een verrassende 4e plaats. Tussen 2007 en 2018 werd in twaalf pogingen de finale maar twee keer bereikt. In die twee finales werden de Zwitsers vervolgens 13e en nog eens laatste. Het is verbazend dat de Zwitsers 60 jaar terug liedjes en artiesten wisten te sturen met een enorme grandeur en klasse en nu zo ongelofelijk ver zijn afgezakt naar het braderie-niveau dat bijna elke inzending nu al ruim 20 jaar heeft. Aan gebrek aan geld kan het toch niet liggen.
In de tijd van de taalregel had Zwitserland het voordeel dat het uit de vier landstalen mocht kiezen voor hun inzendingen. De meeste liedjes waren in het Frans, en dat was niet geheel toevallig. 7 van de 8 podiumplaatsen die de Zwitsers pakten waren met Franse plaatjes. Tegen de trend in was juist de Franse inzending van Peter, Sue & Marc hun minst succesvolle bijdrage. De kleinste taal, het Reto-Romaans werd één keer gebruikt in 1989, het jaar na de tweede Zwitserse winst.
Zwitserland heeft niet echt duidelijke vrienden bij de puntenverdeling. Er is een zwakke relatie met de vier buurlanden, al is die sterker aan de geef- dan aan de ontvangkant. In totaal is UK de nummer 1 bij zowel de meeste punten gegeven als ontvangen.
Nederland is de tweede grootste donateur aan Zwitserland. Er waren hoge scores voor Lys Assia(1958, 6), Patrick Juvet (8), Simone Drexel (7), Peter, Sue & Marc (1976, 6), Carole Vinci (8), Paola (10), Arlette Zola (10), Daniela Simons (12), Carole Rich (7), Céline Dion (10), Furbaz (10), Annie Cotton (8), Jane Bogaert (6) en Luca Hänni (10 (j) + 6 (p)).
Andersom komt Nederland iets lager op het prioriteitenlijstje, maar er waren mooie scores voor Corry Brokken (1957, 7), Sandra & Andres (6), Teach-In (6), Heddy Lester (7), Bernadette (12), Marcha (10), Gerard Joling (7), Edsilia (7), Common Linnets (10), OG3NE (7 (j)) en Duncan Laurence (10 (j) + 6 (p)).
Hoe ging het door de jaren heen?
In 1955 was een groepje pioniers bij elkaar gekomen in Monaco, om te discussiëren over de introductie van een Europese liedjeswedstrijd, vergelijkbaar met het Italiaanse San Remo-festival. Er werd besloten dat een jaar later al de eerste editie zou plaatsvinden in het Zwitserse Lugano. Door een gebrek aan voorbereidingstijd, was het aantal deelnemers bij dit eerste ESF nog laag. Zeven landen deden mee, en om er een avondvullende show van te maken, mocht elk land twee liedjes insturen.
Op 24 mei 1956 was het zo ver, en Jetty Paerl zou met haar Vogels Van Holland het startschot geven voor wat nu de grootste liedjeswedstrijd ter wereld is. Voor wat spaarzame kijkers met een televisie en een grote meerderheid met een radio was het spektakel in gang gezet. Zwitserland werd vertegenwoordigd door Lys Assia. Na een voorronde met 11 liedjes, waarvan 5 van Lys, werden twee van haar nummers de winnaars. Dat waren het vergeten Das Alte Karussel en natuurlijk Refrain. Haar liedjes mochten als 2e en 8e aantreden.
Er was nog geen puntentelling zoals nu, aan het eind van de show werd alleen de winnaar bekend gemaakt. De rest was in Hennie Huisman-stijl allemaal 2e. Het gerucht gaat dat Duitsland eigenlijk die nummer 2 was, omdat het ESF in het jaar erna daar werd gehouden, maar dat is dus nooit officieel gepubliceerd. Wie had gedacht dat er in dit eerste jaar nog geen gedoe zou zijn rond de puntenverdeling, die heeft het mis. Er was een probleem, omdat Luxemburg er niet in slaagde een vakjury af te vaardigen. Daarop besloot de Zwitserse organisatie twee Zwitsers aan te wijzen om dit klusje namens Luxemburg uit te voeren. Toen Zwitserland uiteindelijk de winnaar bleek, had iedereen dan ook wel een vermoeden naar welk land de Luxemburgse punten waren gegaan.
Maar Refrain was een prima eerste winnaar. De beelden van het oorspronkelijke optreden zijn helaas verloren gegaan. Het enige wat nu nog resteert zijn beelden van de reprise aan het eind van de show:
Ook in 1957 en 1958 deed Lys Assia (3 maart 1924-24 maart 2018) mee namens Zwitserland. In 1957 was dat zelfs op haar verjaardag. Hoewel haar liedjes natuurlijk niet vergelijkbaar zijn met de Top 40 van nu, stralen ze in alles klasse uit, zowel de zang als de melodie hebben een veel tijdlozer karakter dan veel van haar concurrenten in die tijd. Toch zou ze niet nog eens winnen. In 1957 kreeg L'Enfant Que J'Etais met een 8e plaats vrij weinig. In 1958 redde ze het net niet met Giorgio. Ze wist Volare te verslaan, maar bleef steken op 3 punten achter het Franse Dors Mon Amour. De Deense jury, die liefst 9 van hun 10 punten aan Frankrijk gaven, deed haar de das om en daarmee werd het een 2e plaats.
De Zwitsers pakten in die jaren nog meer mooie uitslagen. De Duitse Christa Williams werd in 1959 4e met Irgendwoher. De Italiaan Franca Di Rienzo werd in 1961 zelfs 3e met Nous Aurons Demain.
Maar het dichtste bij succes kwam de Israelische Esther Ofarim in 1963. Haar lied T'En Vas Pas leek zelfs te hebben gewonnen. Maar dankzij een merkwaardige dwaling aan de kant van Noorwegen, greep ze toch nog mis. Tijdens de puntentelling gaf Noorwegen zijn punten op rommelige wijze, en nadat ze gegeven waren, vroeg de Noorse spokesperson om aan het einde het nog eens over te mogen doen. Zo gaven alle landen netjes hun punten, en aan het einde stond Zwitserland bovenaan, vlak voor het Deense Dansevise. Maar toen kwam Noorwegen dus nog een keer, en deze keer waren de Noorse punten heel anders. In het voordeel van de mede-Scandinaviërs uit Denemarken en in het nadeel van Zwitserland, waardoor Denemarken nog net over de Zwitsers heen wipte naar de eerste plaats. De officiële verklaring was dat de eerste Noorse punten helemaal fout waren, en genegeerd moeten worden, maar dat was niet genoeg om de Zwitserse delegatie, die kookte van woede, tevreden te stellen. Het werd daarmee toch wel één van de grootste rellen uit de ESF-geschiedenis.
Na dit incident verdween het Zwitserse enthousiasme om alles te doen voor een overwinning en de resultaten werden ook minder. In 1964 bleef Anita Traversi puntloos, iets wat ook Géraldine in 1967 overkwam.
Een betere uitslag kwam in 1970. Toen vaardigden de Zwitsers Henri Dès af. Dit was de zoon van een pedicure en een kapster, die wegliep van school om in Parijs op straat op zijn gitaar te gaan spelen. En dat maakte indruk, want al snel mocht hij ook binnen spelen in de Parijse clubs en theaters, en dat succes werd alleen maar groter toen hij de Zwitserse voorronde won met Retour in 1970. Later zou hij ook zijn eigen platenmaatschappij starten, en begon hij CD's voor kinderen te maken. Dat bleek een absoluut schot in de roos. Zijn grappige liedjes waren populair bij de kinderen in het hele Franstalige deel van Europa. Hij ontving vele gouden platen, er zijn 30 scholen naar hem vernoemd en de teksten van zijn grootste hits zijn in stripvorm verschenen. Zijn kindermuziek is tijdloos en daarmee ook nu nog populair bij de (groot)ouders. Op het ESF hadden we al een soort voorproefje van de vrolijkheid waarmee hij de wereld zou gaan veroveren. Retour kent de ouderwetse gezelligheid van het Franse chanson, iets wat de Fransen zelf maar heel zelden instuurden. Hij werd er gedeeld 4e mee, samen met Julio Iglesias en Guy Bonnet. Maar hij maakte wel heel Europa blij met zijn traditionele geluid. Het was een soort Radio Tour de France avant la lettre.
Voor de rest was dit vooral de tijd van Peter, Sue & Marc. Tussen 1971 en 1981 deden ze vier keer mee aan het ESF, en nog aan diverse voorrondes. Ze hadden een originele muziekstijl met invloeden uit diverse genres, waar zeker in het Duitstalige deel van Europa een groot publiek voor was. Op het ESF zongen ze in 4 verschillende talen. Hun laatste deelname in 1981 met Io Senza Te (NL: Ik Zonder Jou) was toch wel hun grootste meesterwerk. Het werd 4e op het ESF, en groeide uit tot een klassieker, die later nog in het Nederlands werd gecoverd door Willeke Alberti en Gerard Joling.
De prestatie werd in 1982 verbeterd door Arlette Zola, die met Amour On T'Aime 3e werd. Het was een liedje dat nogal geïnspireerd leek door Congratulations van Cliff Richard. Maar het was de tijd van de Franse muziek, en een Franstalige inzending Pas Pour Moi van Daniela Simmons bracht de Zwitsers heel dicht bij de tweede overwinning. Daniela werd geboren in Perugia, de Italiaanse hoofdstad van de jazz. Maar ze studeerde aan het conservatorium van Lausanne, en dat bracht haar naar het Franse chanson. Haar lied werd geschreven door Atilla Şereftuğ, met wie ze later zou trouwen. Op het ESF werd het 2e, ruim achter Sandra Kim. De Zwitsers probeerden nog even om Sandra vanwege haar leeftijd te laten diskwalificeren, maar hadden daarmee geen succes. Het bleef een zilveren plak voor Pas Pour Moi, een liedje dat Daniela ook in het Nederlands uitbracht. Of ze enig idee had wat ze zong, is niet helemaal duidelijk. Maar ze deed haar best.
En zo werd het 1988. Het hoogtepunt in de Zwitserse ESF-geschiedenis. Aan de voorronde deed onder meer een Canadese zangeres mee, genaamd Céline Dion. Het is niet zo dat Céline toen nog volslagen onbekend was. Ze had enkele jaren daarvoor al een gouden plaat ontvangen in meerdere landen voor D'Amour Ou D'Amitié. Daarna kwam haar carrière echter niet echt van de grond. Dit ondanks het feit dat Céline in die beginperiode een aantal buitengewoon leuke plaatjes heeft gemaakt, maar dat even terzijde. Het ESF moest haar onder de aandacht brengen van een nog groter publiek, zo had haar manager René Angélil bedacht. Ze won in elk geval de voorronde relatief gemakkelijk, dus ze mocht naar Dublin met Ne Partez Pas Sans Moi (NL: Vertrek Niet Zonder Mij), wederom een liedje van Atilla Şereftuğ.
Daar trad Céline als 9e aan. Dat deed ze in een bijzonder jurkje. Laten we zeggen dat het niet de meest flatteuze outfit van de avond was en er was nog wel een Canadese ontwerper ingevlogen voor dit misbaksel. Maar het deerde Céline niet, want ze zong de sterren van de hemel. Zonder achtergrondkoortjes of geluidseffecten vulde ze met haar stem alleen het hele podium en de rest van de zaal.
En toen kwam de puntentelling. Het leek in het begin een eclatante zege te worden voor Zwitserland, want de hoge scores stroomden binnen uit alle hoeken van Europa en alleen UK kon enigszins bijblijven. Maar toen kwam er opeens twee keer niets uit Oostenrijk en Denemarken. En toen juist de Franstalige jury's uit Frankrijk, Luxemburg en Wallonië nauwelijks punten gaven, nam opeens het Verenigd Koninkrijk een flinke voorsprong, en leek dat land ook te gaan winnen. Het zou achteraf toch een wonder zijn geweest als na Cliff Richard en Mocedades ook nu weer een enorme ster ten onrechte een overwinning door de neus geboord zou worden. Dat gebeurde niet, vooral omdat Portugal en Joegoslavië het verschil nog wisten om te buigen in een Zwitserse zege met 1 punt voorsprong op het Verenigd Koninkrijk.
Het is moeilijk voor te stellen dat er nog spannendere puntentellingen zijn geweest. De Zwitserse delegatie ontplofte in één grote vreugde-explosie. Bij Céline zelf en haar manager was die zo groot dat ze besloten om met elkaar te trouwen. De ESF-winst leidde niet meteen naar de wereldwijde doorbraak. Die kwam voor Céline een jaar later, toen ze met Where Does My Heart Beat Now de openingsact deed op het ESF in Lausanne. Naar later tijdens de show bleek, was er geen enkele deelnemer aan het festival die meer indruk wist te maken dan dit openingsnummer, en dit werd dan ook een grote hit, onder meer nummer 4 in de VS. En de rest is natuurlijk geschiedenis. Céline heeft ondertussen al zo'n 200 miljoen platen verkocht.
In 1989 was Furbaz de Zwitserse deelname, met het enige lied ooit in het Reto-Romaans. Het werd 13e en kreeg vooral punten via de organisatorsbonus, al had Nederland hier om onduidelijke redenen zelfs nog 10 punten voor over. In 1991 was er weer een succesje toen Sandra Simó (tegenwoordig bekend als Sandra Studer) 5e werd met Canzone Per Te.
Dat werd nog verder verbeterd door Annie Cotton. Haar Moi, Tout Simplement werd 3e in 1993. Het was een klassieke ESF-ballad, op prima wijze gezongen. De Canadese zangeres kreeg van bijna alle landen punten, waarvan drie keer zelfs douze points. Maar de jaren ‘80 waren voorbij en Engels was nu de leidende taal op het festival en dus moest ze Ierland en UK voor laten gaan.
En na dit succes van Annie begon een lijdensweg voor de Zwitsers die het land van de hoge bergen al naar diepe dalen leidde. In 1994 werd Duilio 19e, waardoor de Zwitsers in 1995 niet mee mochten doen. Zo’n verplichte afwezigheid gebeurde ook in 1999, nadat zangeres Gunvor het jaar ervoor laatste was geworden met nul punten. Zij zou later nog in het nieuws komen wegens winkeldiefstal en verzekeringsfraude. Verder ging ze op een bepaald moment failliet, maar ze is ondertussen getrouwd met een zakenman.
In 2000 waren de Zwitsers terug voor een nieuwe inzending die ertoe zou leiden dat ze een jaar afwezig zouden zijn. Jane Bogaert is een zangeres met een lange, doch weinig productieve carrière. Ze komt uit Basel, in het Noordwestelijke hoekje van Zwitserland waar het Frans en het Duits bij elkaar komen. Jane zelf zong echter in het Italiaans. Op het ESF zong ze La Vita Cos’è naar de 20e plaats. Ze deed dat met de Italiaanse ster en oud-ESF-deelnemer Al Bano op de achtergrond. Het was een typisch juryliedje, dat door de televoters totaal niet gewaardeerd werd.
In 2002 ging het ook weer fout. Zwitserland werd vertegenwoordigd door Francine Jordi, een zangeres die als kind voor de Japanse toeristen in Interlaken zong. Het heeft altijd iets prettigs als tienregelige biografieën over doorsnee artiesten dit soort nutteloze specificaties hebben. Als volwassene werd ze ook een TV-presentatrice, en ze deed aan het ESF mee met Dans Le Jardin De Mon Âme. Dat was een Frans liedje en dat voor iemand uit het Duitstalige Bern, die amper Frans sprak. Het werd een inspiratiebron voor de artiestennaam van onze ster Frans Duijts, want met een sterk Schweizerdeutsch accent bakte Francine er weinig van, met de 22e plaats als resultaat.
Het lukte dus maar niet en de Zwitsers kregen flinke klappen. Soms zelfs van zichzelf, toen zanger Piero zichzelf onbedoeld een klap verkocht met zijn microfoon tijdens zijn ESF-optreden in 2004. Hij werd met het zeldzaam bedroevende Celebrate dan ook puntloos laatste in de halve finale. Dit zal vermoedelijk toch wel in de Top 10 van slechtste ESF-inzendingen ooit komen.
Het enige hoogtepunt in een zeer breed tranendal kwam in 2005. Zoals wel vaker moest het succes van over de grens komen. Deze keer was de vrouwelijke rockgroep Vanilla Ninja intern geselecteerd. Ze hadden al geprobeerd om in hun thuisland Estland naar het ESF te gaan, maar daar slaagden ze niet in, ondanks het feit dat ze al diverse hits hadden gescoord in Centraal en Oost-Europa.
De leden van Vanilla Ninja.
Hun ESF-lied Cool Vibes zou ook een grote hit worden, maar dan vooral op het ESF. Zwitserland haalde de Top 10 in de halve finale, wat al vrij zeldzaam is, maar wist zelfs in de grote finale een 8e plaats te bereiken. In de beginfase van de puntentelling ging het land zelfs even aan de leiding, maar zo gek werd het niet. De single werd daarna een bescheiden hit. Niet in Duitsland overigens, want daar was Vanilla Ninja uit de hitlijsten verbannen na geruchten over manipulatie van de verkopen.
Door de goede score mocht Zwitserland in 2006 rechtstreeks meedoen in de finale, maar dat werd geen succes. De groep Six4One, met leden uit zes verschillende landen, werd met het belegen If We All Give A Little 16e, ondanks hoge scores uit enkele landen waar leden vandaan kwamen.
In 2007 mocht de grote naam uit de 90s DJ Bobo het proberen met Vampires Are Alive. Toen deze held van toen zijn optreden aanving met de kreet Vampires in Helsinki, come alive! keek heel Europa hem even als een collectieve huillach-smiley aan, maar toen er daarna ook nog drie minuten knettervals werd gezongen, was het feest snel voorbij.
In 2008 faalde Paolo Meneguzzi met Era Stupendo. In 2009 ging het mis voor de Lovebugs met Highest Heights. Beiden hadden wel meer verdiend, al was in 2008 de zang niet top en had het optreden in 2009 een 3JS uitstraling.
In 2010 was de zang of de act niet de grootste oor-zaak van een nieuwe oor-wassing. Dit jaar wilden de Zwitsers de oor-log winnen met een oor-igineel lied, een echte oor-wurm eigenlijk. Met eindelijk weer eens een oor-spronkelijk Zwitsers plaatje getiteld Il Pleut De L’(o)or. Ondanks een oor-verdovend applaus kreeg zanger Michael von der Heide ongeh-oor-d weinig punten en werd hem duidelijk een oor aangenaaid met deze draai om de oren. De vraag blijft natuurlijk waar kwam dat d-oor?
Michael von der Heide. Het gebruik van een windmachine tijdens zijn optreden werd afgeraden door de EBU.
In 2011 ging Zwitserland zowaar weer eens naar de finale. Anna Rossinelli, een jonge zangeres, die verrassend genoeg nog altijd populair is, glipte als 10e naar de grote show met In Love For A While. Vooral de jury was hiervan onder de indruk. In de finale eindigde ze helaas wel helemaal onderaan, met maar 19 punten, waarvan 10 uit het Verenigd Koninkrijk.
In 2012 redde SinPlus het niet met Unbreakable, en dit voelt toch wel als een onterecht lage score voor de Zwitsers. Ieder land met enige burenliefde had hiermee middenmoot in de finale moeten kunnen halen. Dat gold minder voor Takasa in 2013. Ook The Artists Known As Salvation Army faalden met het braderieliedje You And Me (ook in Nederland geen onbekende titel). Hun voornaamste gimmick was de aanwezigheid van een 95 jaar oud bandlid. Die man was niemand tot last, maar waarom er zo’n stokoude man meedeed was nogal vaag. Moldavië nam ooit een oma mee, maar daar draaide het hele liedje om. Ook bij de Russische oma’s was de leeftijd logisch. Maar waarom we hier een opa kregen die drie minuten verbaasd in de camera bleef koekeloeren, was onduidelijk voor heel Europa.
Ook in 2014 was er een liedje dat ogenschijnlijk tekort kwam. Maar Sebalter wist zijn Hunter For Stars op zo’n aanstekelijke wijze te brengen dat Zwitserland naar de finale ging en zelfs 13e wist te worden. Daarmee haalde Sebalter absoluut alles uit zijn lied. Hij is eigenlijk advocaat, maar als hobby maakt hij muziek en werkt hij voor tv-shows in Italiaanstalig Zwitserland. Die ervaring kwam hem goed van pas op het ESF.
Hoewel het de sympathieke Sebalter gegund was om zo goed te scoren, strooide zijn verrassende score zand in de ogen van de Zwitserse omroep. In de jaren erna was het niveau bijzonder laag, en er zouden twee rode lantaarns op rij volgen in de halve finale. In 2015 overkwam dit Mélanie René uit Mauritius met Time To Shine. Het was weer een typisch oninteressant vergeetbaar Zwitsers niemendalletje. Het pakte in totaal vier punten. In 2016 werd ook Rykka laatste in de halve finale. Dit is een zangeres uit Vancouver, maar er hebben weleens Canadezen meegedaan voor Zwitserland die iets toonvaster waren. Hoewel het liedje The Last Of Our Kind nog wel iets boeiender was dan de inzending van een jaar eerder, zong Rykka zo zwak dat ook nu de laatste plaats onvermijdelijk was.
In 2017 werd in arren moede maar weer eens gekozen voor een buitenlandse uitvoerende. Het werd de Roemeense groep Timebelle met het matige Apollo. Het voordeel van deze inzending was dat er in elk geval wat Roemeense of Moldavische punten zouden komen. Uiteindelijk werden dat er 16 uit Roemenië. Mede daardoor kwam dit lied nog in de buurt van kwalificatie, maar Denemarken pakte net 4 punten meer en werd 10e in de tweede semi.
In 2018 was het de beurt aan Zibbz. Dat zijn broer en zus Corinne en Stefan. In het Engels zijn het ‘siblings’ en de groepsnaam is een verbastering daarvan. Ze werken vanuit Los Angeles en hoewel ze in Zwitserland wel enigszins hebben gescoord met hun CD’s, verdienen ze vooral de kost met het maken van muziek voor reclames of evenementen. Zo maakten ze het themanummer One Shot van het WK Floorball in 2012. Dat is een soort zaalhockey, met zes spelers per team, wat in Scandinavië en Duitstalig Europa enige populariteit kent. In Nederland is het nooit zo doorgebroken, maar Estland werd op dit toernooi 9e van de wereld, met volgens de statistieken welgeteld 1585 actieve spelers, dus het is sowieso niet zo’n enorm grote sport.
Op het ESF deden ze mee met een nummer dat enigszins in het verlengde ligt van het linkje waar u even hiervoor niet op geklikt heeft. Het heette Stones, en net als zo veel Zwitserse inzendingen was het niet onaardig, maar miste het toch een bepaalde urgentie en doortastendheid om echt aan te spreken. Ondanks een goede 17e startpositie werd het in de halve finale de 13e plaats, met vooral weinig liefde van het publiek.
Wat niemand verwacht had, gebeurde in 2019 dan toch. Zwitserland kwam met een inzending op de proppen die het in zich had om mee te doen voor de prijzen. Het nummer She Got Me werd op de presentatiedag weliswaar enigszins overvleugeld door Duncan Laurence, die Arcade op dezelfde dag presenteerde, maar dat maakte het niet minder goed.
Luca Hänni was de uitvoerende. Hij werd in 1994 geboren in de Zwitserse hoofdstad Bern en zijn hobby was vanaf jonge leeftijd de muziek. Omdat hij daar niet van kon leven, werd hij metselaar om de kost te verdienen. Maar al snel stapelde hij de muzikale successen op elkaar (soms liggen ze gewoon voor het oprapen, red.). Zo wist hij in 2012 vanuit het niets Deutschland Sucht Den Superstar te winnen, en daarmee was hij in één keer bekend als zanger en omdat de hoofdprijs ook een half miljoen euro was, waren de financiële zorgen meteen voorbij.
Zoals wel vaker bij sterren uit talentenjachten was zijn debuutplaat een gigantisch succes, maar raakte Luca daarna enigszins uit beeld, zeker in Duitsland. In zijn thuisland had hij nog wel enkele hitjes, maar het ESF kwam toch wel als geroepen om weer in het middelpunt van de aandacht te komen. En dat lukte natuurlijk, want 14 jaar na Vanilla Ninja was er eindelijk weer eens een Zwitserse inzending die van alle kanten bejubeld werd.
She Got Me ging fluitend naar de finale en daarin kreeg het de gunstige 24e startpositie. Met een spetterend optreden maakte Luca grote indruk, wat uiteindelijk zou resulteren in de 4e plaats. Dat was de beste uitslag in 26 jaar. Het is ergens spijtig dat Zwitserland het podium nipt miste, met een achterstand van 6 punten op nummer 3 Rusland. Met name bij de jury had het wellicht iets meer verdiend dan de 7e plaats, nog achter Azerbeidzjan en Australië. Maar het is hoe dan ook eindelijk weer eens een lichtpunt in de Zwitserse ESF-geschiedenis, dat hoop biedt voor de toekomst.
Zo is er vanachter de bergen opeens een zwaluw opgedoken om de Zwitserse zomer aan te kondigen. De vraag is nu of de inzending van 2019 een zeldzaam hoogtepunt was, of dat de Zwitsers nu eindelijk moeite gaan doen om vaker iets goeds te sturen. Financieel moet dat zeker haalbaar zijn. Hopelijk is de wil er ook bij de omroep en helpt dat in betere publieke interesse.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hier is een net overzicht van alle Zwitserse inzendingen en hun resultaten te vinden of kijk naar het filmpje hieronder of klik anders op de spoiler:
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Wat is jouw favoriete Zwitserse inzending?
In deze reeks verschenen de volgende topics:
Albanië - Armenië - Australië - Azerbeidzjan - België - Bulgarije - Cyprus - Denemarken - Duitsland - Estland - Finland - Frankrijk - Georgië - Griekenland - Hongarije - Ierland - IJsland - Israel - Italië - Kroatië - Letland - Litouwen - Malta - Moldavië - Montenegro - NEDERLAND (Jaren '50-60-70) - NEDERLAND (Jaren '80 en '90) - NEDERLAND (Jaren '00) - NEDERLAND (Het jaar 2010) - NEDERLAND (2011-2019) - Noord-Macedonië - Noorwegen - Oekraïne - Oostenrijk - Polen - Portugal - Roemenië - Rusland - San Marino - Servië - Slovenië - Spanje - Tsjechië - Verenigd Koninkrijk (1957-1987) - Verenigd Koninkrijk (1988-2019) - Wit-Rusland - Zweden - Zwitserland
[ Bericht 4% gewijzigd door Fred_B op 29-05-2022 18:58:56 ]De Sahara is zonder meer erg droog.
Tja Zwitserland.. De laatste jaren is echt heel erg droevig gesteld met de kwaliteit. Ik volg meestal de voorronde, en meestal is het ook gewoon allemaal niks. Waar het aan ligt? Misschien ligt de interesse voor het ESF heel laag in het land. Hopelijk staat de Zwitserse Anouk binnenkort op, of laten ze een goede Canadese artiest invliegen.
Vanilla Ninja was eigenlijk de laatste inzending die ik echt leuk vond.
Vanilla Ninja was eigenlijk de laatste inzending die ik echt leuk vond.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Ach Zwitserland... de laatste jaren is het een beetje huilen met de pet op, terwijl ze in 2008, 2009, 2011, 2013 en 2014 toch nog best wel aardige liedjes hadden. Ik denk dat de Zwitsers eens de bezem door hun selectiecommissie moeten halen, ze lijken steeds voor liedjes te gaan die erg veilig en saai zijn.
Zwitserland. Wat is het toch een gek land. Ik kom er al ruim twintig jaar (niet elk jaar) heel erg graag. Vind het een prachtig land met heel veel positieve punten. Heb ook Zwitserse vrienden. Maar tegelijkertijd is er op het land ook heel aan te melden. Het is sowieso een land van tegenstrijdigheden. Een van die tegenstrijdigheden zie je ook terug op het ESF. De Zwitsers zijn ontzettend nationalistisch en zelfs behoorlijk xenofoob (je moet ze eens over voormalig Joegoslaven horen praten), maar ondanks dat is er bijna geen land ter wereld waarbij zoveel sporthelden geen geboren Zwitser zijn. En is er haast geen land te bedenken (zeker niet met een fatsoenlijk inwoneraantal) dat zoveel buitenlanders heeft gestuurd naar het ESF. Het is ook een land dat tegelijkertijd heel veel en heel weinig cultuur heeft. Zwitserse muziek, kunst, film en TV is eigenlijk nergens echt een uitblinker.
Tot zover deze voor anderen nietszeggende info. Dan de liedjes zelf. De eerste decennia waren de Zwitsers vrij sterk. Gewoon direct het festival winnen. Om het de jaren erna nog heel vaak erg goed te doen. Om dan eind jaren tachtig weer eens een keer te winnen met Celine Dion (geheel verrassend geen Zwitserse). Aardig liedje en natuurlijk goed gezongen van Celine. De jaren erna kan ik mij eigenlijk weinig herinneren van de Zwitserse inzendingen.
Pas in 2005 staken ze er weer echt bovenuit. En ook niet geheel verrassend geen Zwitserse artiest. Ik was direct heel erg enthousiast over het liedje en het optreden. En ook op slag 'verliefd' op leadzangeres Lenna Kuurmaa
Het liedje was mijn favoriet dat jaar (op de voet gevolgd door Wig Wam). En zoals ik al in diverse andere topics niet onder stoelen of banken heb geschoven, is het mijn favoriete ESF liedje ooit. Vanilla Ninja heeft verder ook veel andere toffe muziek gemaakt en het is een van de weinige ESF artiesten die ik buiten het festival ook ben gaan volgen (toevallig gold dat ook voor Wig Wam).
De jaren erna stuurden de Zwitsers vooral weer inzendingen die geen mens ter wereld zich meer kan herinneren. Want daar zijn ze de afgelopen twintig jaar meest in. En als ze dan (op een uitzondering na) de finale eens halen is het ook met een liedje, zangeres en performance die een hoog
gehalte hebben. In Love For a While is geen onaardig liedje en de zangeres was best leuk, maar het woord verheffend zou ik voor het liedje en de act zeker niet gebruiken. Maar ja dat was dan nog beter dan wat de Zwitsers verder hebben gestuurd de jaren eromheen.
Voor mij zijn de enige uitzonderingen de laatste jaren Sebalter en Takasa. Die laatste haalden de finale niet, wat ik wel jammer vond. Ik vind het een zeer leuk liedje en had voldoende in huis om de finale te halen. Maar ja die performance met die seniele oude man op het podium ging natuurlijk nergens over. Dat was met Sebalter dan wel anders. Als liedje nog niet zozeer opvallend. Maar het fluitje maakte het wel heel erg apart. Plus dat Sebalter een zeer energiek optreden gaf. En ook een goede uitstraling naar het publiek.
De jaren erna is het weer huilen met de pet op wat betreft de Zwitsers. En dat terwijl de liedjes geen enkele keer echt slecht waren. Ook de zang of performance waren zelfs niet eens onder de maat. Maar op geen enkel vlak ontstijgen die nummers en optredens een gemiddeld niveau. Of hadden ze ook maar iets wat bleef hangen. Het zijn alleen niemendalletjes in hun eigen soort. En allen terecht niet door naar de finale. Eigenlijk van die inzendingen die wij hadden kunnen sturen (geen al te sterke nummers, maar wel nog potentie om de finale te halen, maar als geheel veel te zwak neer gezet, om dan achteraf te klagen dat je steeds de finale niet haalt).
Kortom ik wordt wel blij van het land Zwitserland. En ze hebben mijn meest favoriete inzending allertijden gestuurd. Maar als deelnemend land wordt ik juist totaal niet blij van het land. Ze moeten echt eens wat pit en passie in hun inzendingen gaan stoppen om het leuk te maken.
Tot zover deze voor anderen nietszeggende info. Dan de liedjes zelf. De eerste decennia waren de Zwitsers vrij sterk. Gewoon direct het festival winnen. Om het de jaren erna nog heel vaak erg goed te doen. Om dan eind jaren tachtig weer eens een keer te winnen met Celine Dion (geheel verrassend geen Zwitserse). Aardig liedje en natuurlijk goed gezongen van Celine. De jaren erna kan ik mij eigenlijk weinig herinneren van de Zwitserse inzendingen.
Pas in 2005 staken ze er weer echt bovenuit. En ook niet geheel verrassend geen Zwitserse artiest. Ik was direct heel erg enthousiast over het liedje en het optreden. En ook op slag 'verliefd' op leadzangeres Lenna Kuurmaa
Het liedje was mijn favoriet dat jaar (op de voet gevolgd door Wig Wam). En zoals ik al in diverse andere topics niet onder stoelen of banken heb geschoven, is het mijn favoriete ESF liedje ooit. Vanilla Ninja heeft verder ook veel andere toffe muziek gemaakt en het is een van de weinige ESF artiesten die ik buiten het festival ook ben gaan volgen (toevallig gold dat ook voor Wig Wam).De jaren erna stuurden de Zwitsers vooral weer inzendingen die geen mens ter wereld zich meer kan herinneren. Want daar zijn ze de afgelopen twintig jaar meest in. En als ze dan (op een uitzondering na) de finale eens halen is het ook met een liedje, zangeres en performance die een hoog
gehalte hebben. In Love For a While is geen onaardig liedje en de zangeres was best leuk, maar het woord verheffend zou ik voor het liedje en de act zeker niet gebruiken. Maar ja dat was dan nog beter dan wat de Zwitsers verder hebben gestuurd de jaren eromheen.Voor mij zijn de enige uitzonderingen de laatste jaren Sebalter en Takasa. Die laatste haalden de finale niet, wat ik wel jammer vond. Ik vind het een zeer leuk liedje en had voldoende in huis om de finale te halen. Maar ja die performance met die seniele oude man op het podium ging natuurlijk nergens over. Dat was met Sebalter dan wel anders. Als liedje nog niet zozeer opvallend. Maar het fluitje maakte het wel heel erg apart. Plus dat Sebalter een zeer energiek optreden gaf. En ook een goede uitstraling naar het publiek.
De jaren erna is het weer huilen met de pet op wat betreft de Zwitsers. En dat terwijl de liedjes geen enkele keer echt slecht waren. Ook de zang of performance waren zelfs niet eens onder de maat. Maar op geen enkel vlak ontstijgen die nummers en optredens een gemiddeld niveau. Of hadden ze ook maar iets wat bleef hangen. Het zijn alleen niemendalletjes in hun eigen soort. En allen terecht niet door naar de finale. Eigenlijk van die inzendingen die wij hadden kunnen sturen (geen al te sterke nummers, maar wel nog potentie om de finale te halen, maar als geheel veel te zwak neer gezet, om dan achteraf te klagen dat je steeds de finale niet haalt).
Kortom ik wordt wel blij van het land Zwitserland. En ze hebben mijn meest favoriete inzending allertijden gestuurd. Maar als deelnemend land wordt ik juist totaal niet blij van het land. Ze moeten echt eens wat pit en passie in hun inzendingen gaan stoppen om het leuk te maken.
Buren wordt doorgeschoven naar morgen.
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
Zij moeten de formule veranderen, die zij al jaren doen.
Toch heeft Zwitserland veel prachtige inzendingen gehad, Esther Farid bv maar ook Sandra Simo, Annie Cotton.
Toch heeft Zwitserland veel prachtige inzendingen gehad, Esther Farid bv maar ook Sandra Simo, Annie Cotton.
Life can be a bitch, so like it..
Emil Ramsauer, de oude man van Takasa (ESF 2013) viert vandaag zijn 100e verjaardag 
De Sahara is zonder meer erg droog.
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |