ESF-Land van de week: PORTUGAL

PORTUGAL

Waar kennen we de Portugezen van?

Als het kleinere deel van het Iberisch Schiereiland natuurlijk. Daarnaast als een warm vakantieland, de vele ontdekkingsreizigers, de taal van Brazilië, Christiano Ronaldo, Eusebio, Lissabon, Madeira, Azoren, Algarve, de economische crisis, de wijn, de fado en natuurlijk van het lange wachten op winst op het ESF!



Hoe doen ze het op het ESF?

Wie begin 2017 had voorspeld dat het ESF van 2018 in Portugal zou gaan plaatsvinden, was ongetwijfeld voor gek verklaard. Er zijn maar weinig uitschieters op het ESF die zo enorm waren als de overwinning van Salvador Sobral op het Songfestival van 2017 in Kiev.

Maar liefst 53 jaar lang moesten de Portugezen wachten op deze eerste zege. En in die periode is het niet dat ze er ooit in de buurt kwamen. Nooit bereikte Portugal de Top 5. De enige periodes waarin de uitslagen iets beter waren, vonden plaats aan het begin van de 70s, met drie Top 10-klasseringen op rij en aan het begin van de 90s, met vier Top 10-scores in zes jaar, waaronder de 6e plaats als lange tijd beste uitslag allertijden. In alle andere periodes is het eigenlijk kommer en kwel, met vrijwel alleen maar zwakke uitslagen. Portugal werd drie keer laatste en scoorde nooit boven de 100 punten. Ook werd tussen 2004 en 2016 de finale maar drie keer bereikt. Op ESF-gebied leek het bij een optreden van Portugal jarenlang alsof de klok 25 jaar werd teruggezet.



En toen kwam Salvador dus. Hij slaagde erin om die schier eindeloze wachttijd op de eerste overwinning af te sluiten. En dat deed hij met een liedje in de eigen taal. En dat is dan weer geen toeval, want alle inzendingen tot nu toe waren minimaal gedeeltelijk in het Portugees. Dat is een gewaagde regel, die er mede de oorzaak van was dat het land vaak zo slecht scoorde. Frans en Engels waren altijd de talen die de juryleden aanspraken, en hoe verder het daarvan afweek, hoe minder doorgaans de resultaten werden. Daarnaast heeft Portugal logischerwijs weinig natuurlijke bondgenoten op het ESF door de wat geïsoleerde ligging.

Het is niet zo makkelijk om te bepalen wat de beste Portugese inzending is (of tegenwoordig de op één na beste na Salvador). Er is niet zo veel wat er echt bovenuit springt en andersom ook niet zo veel wat echt negatief opvalt. Meestal werden de uptempo liedjes iets beter gewaardeerd door de jury, al zijn er ook diverse ballads van zangeressen die relatief goede scores kregen.

Bij de puntenverdeling is Spanje de logische beste vriend. Al hebben beide landen nogal veel matige liedjes gestuurd, waardoor het absolute aantal onderlinge punten nog wel meevalt. Verder zijn Frankrijk en Italië cultureel nog enigszins vergelijkbaar, waarbij er uit Frankrijk en mindere mate Zwitserland en België ook nog weleens diaspora votes komen.

Nederland en Portugal zijn niet de beste vrienden op het ESF, maar gaven elkaar door de jaren heen zeker weleens punten. Nederland gaf relatief veel finale-punten aan Tonicha (5), Carlos Mendes (5), Fernando Tordo (5), José Cid (5), Armando Gama (6), Maria Guinot (6), Anabela (12), Lúcia Moniz (6), Vânia Fernandes (5) en Salvador Sobral (2x12).
Andersom waren er hoge scores voor Saskia en Serge (9), Sandra en Andres (5), Teach-In (7), Sandra Reemer (6), Linda Williams (7), Frizzle Sizzle (7), Maxine en Franklin Brown (7), Edsilia (7), Michelle (6), The Common Linnets (10) en Duncan Laurence (12 (j) + 8 (p)). Dit was de hoogste totaalscore die Arcade ontving.

Hoe ging het door de jaren heen?

In 1964 verblijde Portugal een ieder met hun entree op het ESF. António Calváro, geboren in Mozambique, was de eerste winnaar van het Festival da Canção, de Portugese voorronde. Hij was nog niet de eerste Portugees die punten ontving op het ESF, want Oração ontving van geen enkel ander land punten.

En hoewel Portugal snel daarna wel van de nul kwam, bleven de resultaten zeer pover. In een deelnemersveld van zo’n 16 landen lukte in de jaren ‘60 niet één keer om de Top 10 te bereiken. Het meest opvallende wapenfeit kwam in 1967, toen Eduardo Nascimento meedeed. Hij kwam uit Luanda (zoals u al wist, is dit de hoofdstad van Angola, dat destijds een kolonie van Portugal was) en hij was de eerste donkere zanger op het ESF. Een jaar eerder was de Nederlandse Milly Scott de eerste donkere zangeres geweest. Echt indruk maakte Eduardo niet, want hij kreeg slechts 3 punten.

In 1970 was Portugal een jaartje boos vanwege de vier winnaars in het jaar ervoor en werd het festival geboycot. Helaas voor Sergio Borgós, die zou gaan. In 1971 volgde prompt de beste uitslag tot dat moment. Zangeres Tonicha, die in eigen land op dat moment vooral bekend was vanwege haar kerstliedjes, werd 9e met Menina. De mensen die toen al een kleurentelevisie in de kamer hadden, waren de geluksvogels. Zij konden al nippend aan een glaasje Exota genieten van de kleurrijke bloemetjesjurk van Tonicha.


In 1972 ging het nog iets beter. Carlos Mendes, die in 1968 al had meegedaan zonder al teveel succes, werd nu 7e met Festa Da Vida. Dit is ook één van de weinige tijdloze inzendingen van Portugal uit die tijd. Je zou kunnen zeggen dat er met een betere mix nog wel iets meer ingezeten had. Nu duurde het lied ook amper twee minuten.

Carlos was eigenlijk van plan om architect te worden, maar de muziek bracht hem een grootse carrière op een ander gebied. Naast zijn Songfestivaldeelnames scoorde hij nog diverse hits en maakte hij indruk met de filmmuziek die hij componeerde. Verder kennen de Portugezen hem als acteur en TV presentator.


In 1973 werd het weer Top 10, deze keer precies 10e voor Fernando Torda en Tourada. De meest indrukwekkende Portugese inzending uit deze periode is echter die uit 1974. Paulo de Carvalho met E Depois Do Adeus. Dat was geen bijzonder liedje. Het werd zelfs laatste. Maar het zou wel een revolutionaire inzending blijken te zijn. In zeer letterlijke zin dan. Tijdens de Anjerrevolutie in Portugal werd dit plaatje namelijk gebruikt met een verborgen boodschap. Zodra het op de Portugese radio werd gedraaid, zou dat het startsein voor de revolutie zijn. Op 24 april 1974 om 22.55u was het grote moment daar en grepen de revolutionairen collectief de wapens om het dictatoriale regime van Marcelo Caetano omver te werpen. De revolutie slaagde (en over deze niet zo bekende gebeurtenis moet u maar eens naar deze interessante documentaire kijken) en zo werd dit onverwacht een ESF-lied met een enorme historie.


De volgende inzending met een mooie uitslag volgde in 1979. Portugal werd dat jaar vertegenwoordigd door Maria Manuela de Oliveira Moreira Bravo. Die naam zou op zich al een songtitel kunnen zijn. Het grote publiek kent haar vooral als Maria Bravo. Op het ESF deed ze mee met Sobe, Sobe, Balão Sobe. Dat betekent Stijg, Stijg, Ballonnetje Stijg. Wie dacht dat alleen Toon Hermans zong over ballonnetjes in de wind, heeft dus buiten Mevrouw Bravo gerekend. Het was overigens een alleszins vermakelijke inzending, die verdiend 9e werd.


Maria Bravo zong een aantal liedjes samen met José Cid. Een jaar later was hij de afgevaardigde namens de Portugezen. Deze opvallende verschijning met zijn zonnebril zong Um Grande, Grande Amor. Het zou één van zijn zeer vele grote hits in eigen land worden. Ook op het ESF in Den Haag van 1980 maakte het indruk met een 7e plaats.



Die mooie uitslag was eigenlijk meteen alles wat er voor de Portugezen in het vat zat in de jaren ‘80. Tijdens deze magere periode van het ESF in het algemeen, slaagde het land er toch nog in om moeiteloos nog een graadje minder te scoren dan de rest. Met een hele serie aan oubollige liedjes zou het tien jaar lang niet lukken om de Top 10 te halen, wat in het toenmalige deelnemersveld van rond de 20 landen toch wel erg matig is.

Pas in 1991 was er weer een inzending waar het land oprecht trots op mocht zijn. Vooral op de vertolker dan, die het niet zo heel geweldige liedje naar een hoger niveau trok. Dulce Pontes was de zangeres van dienst, met Lusitana Paixão (NL: Lusitaanse passie, genaamd naar de Romeinse provincie Lusitania). Het is een traditioneel Portugees lied, dat zelfs inhoudelijk over de nationale trots, de fadomuziek gaat.

Dulce zelf was ten tijde van dit ESF nog maar 22, en verscheen dankzij haar optreden voor het eerst internationaal goed in beeld. Met haar stem maakte ze veel indruk, en het zou ook leiden tot een aardige carrière, met als voornaamste klassieker haar versie van Canção De Mar. Toch blijft enigszins het gevoel dat ze ondanks haar vocale capaciteiten nooit helemaal is doorgebroken. Tegenwoordig is ze moeder van twee kinderen en richt ze zich meer op het maken van wereldmuziek. Op het ESF werd ze 8e, wat eindelijk weer eens een mooie rangschikking voor Portugal betekende.


Vanwege dit succes volgden in de jaren erna nog een aantal vergelijkbare liedjes, met ook een aantal aardige resultaten. In 1993 mocht Anabela. Zij is in eigen land een zeer gerespecteerde zangeres, die ook in de Portugese theaters het publiek aan zich bindt. Verder was ze de stem van Ariel in de plaatselijke versie van De Kleine Zeemeermin. Op het ESF kreeg haar A Cidade (Adé Ser Dia) twee punten minder dan Dulce Pontes twee jaar eerder en ze eindigde ook twee plaatsen lager als 10e. In tegenstelling tot deze inzending kreeg Anabela wel twee keer 12 punten, uit Spanje en Nederland.

Een jaar later werd weer dezelfde strategie gevolgd door de Kaapverdische Sara Tavares. Zij was kort ervoor de winnares geworden van Chuva de Estrelas, ter plekke ook wel bekend als het Endemol Songfestival. Bij ons kennen we deze productie vooral als de Soundmixshow van onze grote vriend Hennie Huisman. Ze zong One Moment In Time van Whitney Houston naar de eerste plek.

Met deze bekendheid won ze de Portugese voorronde van 1994 en gelukkig voor haar houden hier de gelijkenissen met Glennis Grace wel zo’n beetje op. Wat ze nog wel gemeen hebben is een goede stem en dat hielp Sara met haar lied Chamar A Música. Ondanks de vroege startpositie maakte ze genoeg indruk op de stemmende juryleden om 8e te worden. De Spaanse stemmers gaven 12 punten.


^{Sara Tavares.}

In 1996 bleek dat Portugal zelfs met uptempo muziek kon scoren. Lúcia Moniz won de voorronde met O Meu Coração Não Tem Cor (NL: Mijn Hart Heeft Geen Kleur). Dit is inhoudelijk een historisch liedje, waarin de schoonheid van Portugese Imperium wordt beschreven, dat ooit de wereld regeerde in de koloniale tijd. Mocht er ooit een standbeeld van Mevrouw Moniz worden neergezet, dan zal er in de huidige tijd ongetwijfeld ophef over worden gemaakt. In die tijd speelden dergelijke sentimenten nog niet zo, en Portugal zou dat jaar 6e worden, de beste uitslag na de overwinning in 2017. Cyprus en Noorwegen gaven 12 punten.

Het ESF was Lucia’s doorbraak als zangeres. Kort erna zou ze ook als actrice indruk maken. Ze speelde in een Portugese soap een tweeling (interessante acteerklus) en later in andere series. Internationaal zou ze bekend worden in de film Love Actually. Ze is tegenwoordig nog altijd actief als actrice en in Portugal als TV-persoonlijkheid, waarmee ze uiteindelijk meer heeft bereikt dan met haar zangcarrière.


In 1997 bleek de kleine succesperiode voorbij. Célia Lawson kreeg voor haar saaie ballad weer eens ouderwets nul punten. Hoewel de groep Alma Lusa in 1998 nog 12e werd, zorgde een 21e plaats van Rui Bandeira in 1999 ervoor dat het nieuwe millennium begon zonder een Portugese bijdrage.

In 2001 was het land terug, maar Só Sei Ser Feliz Assim van MTM werd 17e met slechts 18 punten (12 van Frankrijk en 6 van Spanje). Daarmee mochten ze nog net meedoen in 2002, maar Portugal besloot vrijwillig een jaar over te slaan. Dat was een belangrijke beslissing. Niet voor Portugal zelf, maar wel voor het festival. De vrijgekomen plaats werd immers ingenomen door de Letse Marie N, die als invalster het ESF van dat jaar zou winnen.

In 2003 was Portugal terug, maar het bleek het begin van een matige serie. Eerst werd Rita Guerra 22e. Daarna werd de halve finale geïntroduceerd en Portugal bleef daarin vanaf 2004 vier keer op rij steken. In alle gevallen was daar eigenlijk weinig op af te dingen. In 2007 kwam Sabrina’s Dança Conmigo overigens wel heel dichtbij succes. Ze werd in de halve finale 11e, op drie punten van Moldavië. Opvallend was dat juist de Moldavische minderheid in Portugal door fanatiek te stemmen ervoor gezorgd had dat Natalia Barbu de Portugese 12 punten had ontvangen. Daarmee werd het nog iets pijnlijker, al viel het wel op dat dit weinig indrukwekkende Portugese optreden überhaupt zo hoog scoorde. Naast het zingen is Sabrina nog een succesvol zaalvoetbalster.

In 2008 had het Festival da Canção eindelijk weer eens een goede winnaar. Senhora Do Mar van Vânia Fernandes won met een straatlengte voorsprong op de rest. De op Madeira geboren zangeres had eerder een Portugese talentenjacht gewonnen, waarmee ze bekend was geworden. Op het ESF kreeg ze de laatste startpositie in de halve finale geloot, en in combinatie met haar stem en het liedje kon het eigenlijk niet fout. Dat ging het ook bepaald niet, want ze werd 2e achter Ani Lorak. Normaliter leidt een zilveren medaille in de semi wel naar een Top 10-score in de finale, maar dat was deze keer niet het geval. De televoters hadden opvallend weinig waardering voor Vânia, want ze kreeg van het merendeel van de landen geen enkel punt (Nederland gaf wel 5 punten). Daardoor werd het een teleurstellende 13e plaats.


Vânia inspireerde wel om in de jaren erna betere inzendingen te sturen. In 2009 ging de groep Flor-De-Lis met Todas As Ruas Do Amor. Het was een atypisch Songfestivalliedje, waarin ‘alle straten van de liefde’ bezongen werden. Ook hiermee werd weer verdiend de finale bereikt, waarin het lied mede door een slechte startpositie 15e zou worden.


Ook in 2010 ging Portugal naar de finale. Filipa Azevedo zong het rustige Há Dias Assim. Daarmee werd ze in de nationale voorronde slechts 4e bij het publiek, maar de eerste plaats bij de jury hielp haar naar Oslo. Ook daar was de jury hevig onder de indruk, en dus ging ze bij hen als 2e naar de finale, bij het publiek als 9e. In die finale zou een 18e plaats volgen.

In 2011 bleek dat Portugal de goede lijn niet kon vasthouden. De nationale finale werd gewonnen door Homens da Luta, een band die vooral bekend was van parodieën op strijdersliederen uit de revolutionaire tijd van de 70s, van het type Sikkels klinken. Sikkels blinken. Ruisend valt het graan. Als je iemand weg ziet hinken. Heeft hij 't fout gedaan.

Ze wonnen de voorronde met A Luta É Alegria, dat betekent iets als ‘de strijd is plezier’. De groepsleden zwaaiden op het podium met boze borden alsof het demonstranten waren. Daarmee riepen ze op om in het geweer te komen tegen de situatie in Portugal, dat als één van de PIIGS-landen op dat moment in diepe crisis verkeerde. Het liedje had echter een dubbele bodem, omdat tegelijkertijd de beroepsklagers die altijd maar boos zijn ook op de hak werden genomen. Daarmee is het iets beter te begrijpen waarom er in Portugal zelf een publiek was voor dit nummer, zelfs dusdanig dat het de televoting won en aan de 5e plaats bij de jury precies genoeg had.

Na de overwinning brak er inderdaad meteen protest uit in de zaal. Dat was alleen niet tegen de regering ofzo, maar tegen de makers van het liedje en het feit dat dit had kunnen winnen. Een deel van het publiek verliet direct de studio. Later was er nog een stevige publieke discussie, maar Homens da Luta mocht naar het ESF. Voor het buitenlandse publiek dat geen Portugees spreekt, was het gewoon de zoveelste joke entry en niet eens met een aanstekelijke melodie of al te bijzondere act, en was het dus volstrekt kansloos voor de finale.


^{Homens da Luta.}

Ook in 2012 werd het niets met het saaie Vida Minha van Filipa Sousa. In 2013 ontbrak Portugal een jaartje vanwege de financiën. In 2014 waren ze weer terug met Suzy en Quero Ser Tua. Dit zomerse niemendalletje was in alle opzichten weer kansloos voor een goede score. Het viel nog het meest op door de outfit van Suzy. Of meer het gebrek daaraan. Mede daardoor kwam het nog wel dichtbij kwalificatie, maar het nietige San Marino versloeg Portugal met 1 punt verschil. In 2015 was het liedje Há Um Mar Que Nos Separa nog een klasse minder en echt volstrekt ongeschikt voor het ESF. Het was vooral een prestatie dat Leonor Andrade de rode lantaarn wist te missen. In 2016 zou Portugal nog eens een editie overslaan vanwege de kosten.


^Suzy.

En toen brak het historische jaar 2017 aan. 53 lange jaren na het debuut zou Portugal eindelijk geschiedenis gaan schrijven. Het was niet zo dat daar vanaf het prille begin allerlei hints voor waren. We kennen het winnende lied Amor Pelos Dois nu als de onomstreden winnaar van het ESF, maar zo soepel ging het allemaal niet voor Salvador Sobral.

Hij moest eerst maar eens proberen om de Portugese voorronde door te komen. 16 liedjes deden mee en in twee halve finales gingen de beste 4 naar de eindronde. Salvador kwam in actie in de eerste semi en ondanks de voorlaatste startpositie maakte hij weinig indruk op het Portugese publiek. Hij werd slechts 3e. Omdat hij bij de vakjury wel won, ging hij in elk geval onbedreigd de finale in, als nummer 2 overall. Het lied Nova Glória werd de winnaar.


Samen met vier liedjes uit de andere voorronde werd twee weken later in de finale bepaald wie er naar Kiev mocht. Hoewel Amor Pelos Dois wel wat gegroeid was, bleef het publiek bij hun eerste keuze. Het weinig interessante Nova Glória won de televoting. We mogen de vakjury van dienst voor eeuwig dankbaar zijn dat zij wel gevoel hadden voor wat goed is en wat niet. Wat had de wereld er anders uit kunnen zien als zij een muzikale koekwaus van het kaliber Daniel Dekker voorzitter van de jury hadden gemaakt. Die had Salvador’s liedje ongetwijfeld afgebrand als ‘mooi, maar niet geschikt voor het Songfestival’, zoals hij dat in zijn jaren in de Nederlandse voorronde geregeld presteerde. Deze jury zette Amor Pelos Dois op 1 en Nova Glória op 4, waardoor Salvador de eindwinnaar werd.

Salvador Vilar Braamcamp Sobral werd geboren op 28 december 1989 in Lissabon in een familie met een lange en rijke traditie. Eén van zijn voorouders is Hermano José Braamcamp de Almeida Castelo-Branco (5th Lord, 2nd Baron, 1st Viscount and 1st Count of Sobral, 5th Lord of the Majorat of Sobral, 3rd Lord of the Majorat of Luz), die in de 19e eeuw Minister van Financiën en van Buitenlandse Zaken was. Salvador zelf droomde er vooral van om beroemd te worden als zanger. Zijn eerste wapenfeit was een deelname aan Ídolos in 2010, waarin hij 7e werd. Daarna ging hij naar een muziekschool in Barcelona, waarna hij in 2016 zijn debuutalbum Excuse Me uitbracht, waarvan het titelnummer en Nem Eu de Portugese hitlijsten haalden. Met die ervaring op zak won hij de Portugese voorronde voor het ESF.

Ook op dat ESF in Kiev was hij zeker niet vanaf het begin de topfavoriet. Dat lag enerzijds aan de matige prestaties in voorgaande jaren van Portugal. Het land had nog nooit echt succes gehad, en waarom zou het met deze ballad in de eigen taal opeens wel lukken. Anderzijds was het moeilijk in te schatten hoe het optreden zou worden vanwege een vervelende reden, namelijk de hartproblemen van Salvador. Die waren zodanig ernstig, dat hij in de repetities zijn zus gebruikte als invaller. Hij ging er zelf vanuit dat het wel goed zou komen met zijn optreden zonder officiële oefening. Iets vergelijkbaars als wat de 3JS ook ooit dachten, maar dat even terzijde. Met Luísa als zangeres zag het er allemaal wat minder spannend uit, al rekende iedereen wel op een finaleplaats en een goede score. Het Italiaanse Occidentali’s Karma was echter de favoriet voor de ESF-overwinning en ook het Bulgaarse Beautiful Mess drong stevig aan als concurrent. Puur op de versies van de plaat is het ook maar een kwestie van smaak welke van deze grote drie het beste liedje is.

In de halve finale deed Salvador natuurlijk wel zijn optreden en het werd een magisch moment. Zoals dat soms gaat bij dit soort rustige plaatjes, viel op het grote moment alles op zijn plaats en klopte alles aan het optreden. Het paste daarmee in een ESF-traditie van plaatjes variërend van Rock’n’Roll Kids tot Rise Like A Phoenix. Portugal ging uiteraard naar de finale, en het gonsde meteen van de geruchten dat ze dat als winnaar deden. Ook Bulgarije ging ongetwijfeld als winnaar naar de finale uit de zwakke tweede halve finale. Daarin hadden Portugal en Italië eerste helft geloot en Bulgarije in een gênante vertoning de tweede helft van de startvolgorde ‘geloot’.

Maar het deerde uiteindelijk niet. Het optreden van Portugal was het grote moment van de avond. De honderdduizenden fans en de spelers van Benfica legden in Lissabon speciaal voor de gelegenheid hun kampioensfeest even stil om te kunnen kijken. Italië faalde op het podium en werd 6e. Bulgarije deed alles goed en had een jaar eerder wellicht wel gewonnen. Maar nu was er geen houden aan. Portugal won bij zowel de jury als de televoting. Eindelijk ging de zo fel begeerde trofee mee naar Portugal.

Echt hitgevoelig was Amor Pelos Dois overigens niet. Net als het winnende lied 1944 een jaar eerder was het vooral het optreden dat indruk maakte, meer dan het onverstaanbare nummer zelf. Salvador had ook wel andere zaken aan zijn hoofd, aangezien hij nog altijd hevige gezondheidsproblemen had. Gelukkig was er op dat vlak recent goed nieuws en heeft hij een harttransplantatie ondergaan. Daarmee kan hij nu gaan werken aan zijn herstel en verdere carrière.


Zo komt er in alle opzichten een happy end aan het zo moeizame verhaal van Portugal op het ESF. Wellicht zouden ze nu moeten stoppen op het hoogtepunt, want zo mooi als in 2017 gaat het nooit meer worden en deze toevalstreffer is ook eigenlijk geen resultaat waar een echte strategie achter zat. Maar dat zou onrecht doen aan de populariteit van het festival in het land en sowieso hebben de trotse Portugezen natuurlijk de eer om hun debuut maken als ESF-organisator.

Zo eindigde dit topic twee jaar terug. En in 2018 was het ESF dus voor het eerst op Portugese bodem. In de Altice Arena in Lissabon, de grootste zaal van het land. Het werd een prima georganiseerde versie van het festival. Zoals al enigszins in de lijn verwachtingen lag, zijn de prestaties sindsdien weer naar het gebruikelijke niveau afgegleden. Toch was de inzending van Cláudia Pascoal zeker niet onaardig. O Jardim (NL: De tuin) was het lied van deze zangeres uit de regio Porto. Vanaf de 8e startpositie maakte het in de eerste luisterbeurt echter te weinig indruk op de televoters, die behoudens wat diaspora voting uit Frankrijk en Zwitserland helemaal niets gaven. Het is spijtig voor Cláudia dat de jury meeging in dat oordeel, want daardoor eindigde ze in eigen huis helemaal onderaan. Van haar 21 jurypunten kwamen er zowaar nog 2 uit Nederland. Dat was vooral te danken aan vakjurylid Sharon den Adel die Portugal zelfs op de 3e plaats zette, iets wat wel grotendeels ongedaan gemaakt werd doordat Rick Vol hen als 23e had gerangschikt. Smaak en gebrek eraan komen hier mooi samen.

In 2019 werd het weer niets met de Portugese ESF-deelname. En in dit geval vroegen ze er zelf toch ook wel om. De winnaar van de voorronde Conan Osiris was namelijk niet helemaal lekker in zijn bovenkamer. Dat wil zeggen, dat was de belangrijke eerste indruk die iedereen van hem kreeg.


^{Conan Osiris.}

Met deze uitstraling probeerde sexshopmedewerker Conan het met een niet al te standaard lied in de eigen taal op het ESF. Daarmee werd hij zowaar nog 12e bij de televoters in de halve finale. De jury constateerde echter al snel dat dit te weinig leek op een Zweedse inzending en zette Portugal helemaal onderaan. De finale bleef dan ook ruim uit zicht.

Zo blijft de overwinning van Salvador Sobral de enige zwaluw die geen zomer heeft gemaakt in Portugal. Het is echter wel te prijzen dat ze doorgaans originele inzendingen sturen in de eigen taal.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hier is een net overzicht van alle Portugese inzendingen en hun resultaten te vinden of kijk naar het filmpje hieronder of klik anders op de spoiler:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat is jouw favoriete Portugese inzending?


_{In deze reeks verschenen de volgende topics:
Albanië - Armenië - Australië - Azerbeidzjan - België - Bulgarije - Cyprus - Denemarken - Duitsland - Estland - Finland - Frankrijk - Georgië - Griekenland - Hongarije - Ierland - IJsland - Israel - Italië - Kroatië - Letland - Litouwen - Malta - Moldavië - Montenegro - NEDERLAND(Jaren '50-60-70) - NEDERLAND(Jaren '80 en '90) - NEDERLAND(Jaren '00) - NEDERLAND (Het jaar 2010) - NEDERLAND (2011-2019) - Noord-Macedonië - Noorwegen - Oekraïne - Oostenrijk - Polen - Portugal - Roemenië - Rusland - San Marino - Servië - Slovenië - Spanje - Tsjechië - Verenigd Koninkrijk (1957-1987) - Verenigd Koninkrijk (1988-2019) - Wit-Rusland - Zweden - Zwitserland}

[ Bericht 4% gewijzigd door Fred_B op 24-05-2022 19:04:59 ]

quote:

Op dinsdag 6 februari 2018 17:43 schreef Greys het volgende:
Is dat echt zo Fred, dat ze voetbal stillegden om naar Salvador in de finale te kijken? Krijg er al kippenvel van als ik het alleen maar lees maar ik weet niet of het een grap is waar ik in trap (vergeef me in dat geval want ik heb geen verstand van voetbal )

Nee, niet tijdens de wedstrijd, maar bij de kampioenshuldiging. Zeg maar de Coolsingel-scène in Lissabon. Dat feest was op de zelfde avond als het ESF, en dat werd dus even gestopt toen Salvador aan de beurt was:

Deze is ook aangevuld.