abonnement bol.com Unibet Coolblue
pi_176217883
NEDERLAND (2011-2019)

Waar kennen we de Nederlanders in deze periode van?
Het was vooral de periode waarin we uit de crisis kropen natuurlijk. Verder was er na nog één hoogtepunt op het WK 2014 de ondergang van het Nederlandse voetbal. Het ging juist weer beter in het wielrennen en de F1. Willem-Alexander werd de nieuwe koning. V&D en nog vele andere winkelketens verdwenen. Mark Rutte bleef de hele tijd onze politieke leider. En natuurlijk kwam de welbekende zingende kraanmachinist Leen Huijzer veelvuldig in beeld, o.a. rond de Top 2000 en bij het kampioenschap van Feyenoord.



Hoe doen ze het op het ESF?

De jaren '10 vormen voor Nederland in de eerste plaats de periode van de ommekeer die uiteindelijk resulteerde in een stroom van behoorlijke inzendingen, met als bekroning de spraakmakende zege van Duncan Laurence. Met het succes van Anouk werd in 2013 eindelijk een streep gezet onder een beroerde tijd, die eigenlijk al was ingezet aan het begin van deze eeuw. In de jaren '00 werd hopeloos slecht gepresteerd (zie dit topic). Die trend werd overigens nog doorgezet in 2010, met vermoedelijk het absolute dieptepunt met Sieneke (zie dit topic). Daarna ging het geleidelijk beter. Hoewel er in 2011 en 2012 nog steeds gruwelijke beginnersfouten werden gemaakt, vertoonde de aanpak al verbeteringen. Ook op het ESF zelf draaide de wind van schijtlollige inzendingen en diaspora voting naar meer evenwichtige uitslagen, waarbij de ons omringende landen al meededen om de hoofdprijzen.

In Nederland duurde het dus nog iets langer. De TROS wilde in eerste instantie het NSF en ESF nog een TROS-karakter geven. Toen Anouk zich aanmeldde was de publieke druk echter zo groot, dat ook de Grootste familie van Nederland geen kant meer op kon. Vanaf dat jaar zijn ook de bedroevende nationale voorrondes definitief verleden tijd. Dat is spijtig, want in andere landen wordt jaarlijks aangetoond dat zo'n muziekspektakel prima mogelijk is. Maar in Nederland is de huidige manier van het intern aanwijzen van een artiest toch wel het hoogst haalbare. Na de inzendingen van de voorbije jaren moeten we er toch niet meer aan denken dat een stel goedwillende amateurs een liedje komt doen en een stel kansloze BN’ers dat gaat jureren en de kijker beïnvloeden.

Het is ook de enige manier om A-artiesten en topliedjes naar het ESF te krijgen. Die noodzaak is er in Nederland ook wel wat meer dan in de rest van de wereld, want er is nauwelijks geld en kennis beschikbaar om tot een goede act te komen. Goede podiumervaring is dan een must, want er is niemand die het amateurisme van een Joan of Trijntje ter plekke af kan stoppen. Ondanks de betere inzendingen blijft een goede en passende act toch wel een hoofdpijndossier.

De resultaten zijn in de voorbije jaren uitstekend. Na nog twee faaljaren heeft Nederland vijf van de zeven keer het linkerrijtje gehaald, met een 2e plaats in 2014 als hoogste score sinds de overwinning van Teach-In, lang geleden in 1975. Zoals in het verleden al vaker opgemerkt bij andere landen, geldt dat als je zo’n goede reeks neerzet, het ook belangrijk is door te pakken en een overwinning te behalen. Nederland slaagde daarin met vlag en wimpel dankzij Duncan Laurence in 2019. De enige recente misser kwam van een toch wat mindere inzending van Trijntje Oosterhuis in 2015.

Bij de puntenverdeling klinkt er tegenwoordig zowaar weer eens twelve points in combinatie met Netherlands. Bij The Common Linnets klonk dit zelfs 8 keer, wat voor een ongebruikelijk kijkgenot zorgde. Maar ook Anouk (1), Douwe Bob (1), OG3NE (2), Waylon (1) en Duncan Laurence (8) kregen de maximale score toegewezen. De punten komen vooral uit Noordwest-Europa, en natuurlijk België in het bijzonder, waar men een enigszins vergelijkbare muziekcultuur heeft. In landen als Moldavië, Oekraïne, Cyprus, Israël of Azerbeidzjan is er nog veel werk aan de winkel, want daarvandaan komen bijna nooit stemmen.
Andersom gaan de Nederlandse punten door de invloed van de jury gelukkig niet meer automatisch naar Armenië of Turkije. Meestal gaan ze naar dezelfde West-Europese landen als waar de punten vandaan komen, met België als logische favoriet.

Hoe ging het door de jaren heen?

Hoewel we achteraf weten dat er ergens een ommekeer zou komen, bevonden we ons in 2011 nog midden in de donkere middeleeuwen van Nederland op het ESF. Een jaar na het rampjaar van Sieneke, kregen we gewoon weer een soortgelijk NSF. Ook presentatrice Yolanthe was na haar blamerende optreden van een jaar eerder zonder problemen weer gevraagd door de TROS. Ook was er wederom een vakjury samengesteld met diverse leden met het IQ van een doperwt, zoals Hind, René Froger (proost) en Daniel Dekker.

Het enige wat vooraf nog hoop bood, was de aangewezen act. De 3JS mochten Nederland vertegenwoordigen. Dat was een keuze met wel enige balans tussen kwaliteit en het door de TROS zo geliefde Volendam. Ze hadden net een nummer 1-hit gescoord met Wat Is Dromen (met Ellen Ten Damme) en zo'n soort plaatje zou in alle opzichten geschikt zijn voor het ESF. Voor aanvang van het NSF waren ze naar Frankrijk gegaan en daar hadden ze met Franse inspiratie vijf naar eigen mening geschikte liedjes geproduceerd.



Tussen dat werk zat eigenlijk maar één liedje met ESF-potentieel, namelijk Weelderig Waardeloos, en zelfs daarvan is het nog maar de vraag hoe het zich had gehouden vanaf de derde startpositie in de halve finale. Maar goed, vooraf was sowieso al besloten dat Je Vecht Nooit Alleen moest winnen. Dat moest alleen nog even in een show gegoten worden.

Tijdens een tenenkrommend NSF werden de vijf liedjes zelf probleemloos gebracht. Tussendoor werden we echter getrakteerd op de ene na de andere debiele opmerking van de 'vak'juryleden. “We moeten de regie vragen of ze Nederland willen ondertitelen, dan kunnen we in het Nederlands zingen”, aldus René Froger. “Rustige liedjes zijn mooi, maar niet geschikt voor het Songfestival”, zo sprak het ESF-orakel Daniel Dekker, die bij deze de groeten krijgt van Conchita, Jamala en Salvador. En Hind zei ook nog weleens wat, maar dat waren vooral losse woorden, die ogenschijnlijk geen verband met elkaar hielden. “Dit wordt 'em”, zo klonk het door een open microfoon toen Je Vecht Nooit Alleen (niet geheel toevallig) als laatste liedje werd gezongen. En het werd 'em inderdaad. In het Engels vertaald naar Never Alone. Tijdens de reprise mochten de drie heren nog een minuutje van het liedje doen, waarna het wreed werd afgekapt, om te voorkomen dat Studio Voetbal twee minuten te laat zou beginnen.

Daarna gingen de 3JS druk repeteren, om er voor te zorgen dat Nederland met een goede act een grootse indruk zou maken op het ESF in Duitsland. Diverse topregisseurs werden benaderd om een zo goed mogelijke show samen te stellen. Hahahahaha, nee natuurlijk niet! Voor het Muziekfeest op het Plein hoef je toch ook niet te repeteren? Gewoon lekker op dat podium je ding doen en dan gaan met die banaan. Kom op zeg, als je op de Jaarmarkt van Medemblik een topshow kan neerzetten, dan schud je zo'n ESF-optreden zo uit de mouw.

En zo reisden de 3JS met een groots gezelschap vrolijk af. Met de boot, een reisje langs de Rijn-Rijn-Rijn van Volendam naar Düsseldorf. Ook daar was het bijzonder gezellig op de boot, maar op een gegeven moment was er toch een eerste repetitie gepland. “Weet je wat we moeten doen, we moeten heel veel bewegen op het podium”, vond een enthousiaste achtergrondzangeres. Toen dit heldere licht deze suggestie deed, zat het hele clubje al in de bus naar de hal toe. Daarmee begonnen ze nog wel iets eerder dan Treble na te denken over hun act, maar je zou kunnen stellen dat het wellicht ietwat aan de late kant was. Je hebt immers nog maar een paar oefenmomenten voor de grote show.

En wat ging er uiteindelijk mis in die show? Om een aantal dingen te noemen (en vul dit vooral aan in de reacties hieronder):
-De loting als 3e was ongelukkig.
-Het liedje was dertien-in-dozijn en makkelijk te vergeten, zeker vanaf zo'n startpositie.
-De zang was niet zo goed als we van Jan Dulles gewend zijn.
-Jan trad ook aan in een raar wit pooierpak.
-Hij had ook nog wel even zijn haar kunnen wassen vooraf, want dat was nu vies en vet.
-De achtergrond, die elk land zelf mag aandragen, was door Nederland niet gestuurd, waardoor de plaatselijke regisseur er zonder veel nadenken iets willekeurigs donkers en paars op gooide.
-De cameravoering had te veel wide shots.
-De linkerachtergrond-J liep heen en weer te dartelen over het podium, terwijl de rechterachtergrond-J een enkelband leek te hebben en nauwelijks van zijn plaats kwam. Met zijn rare zonnebril.
-Jan Dulles keek te weinig in de camera om contact te maken met de kijkers thuis.
-Naar het einde toe ging het achtergrondkoortje iejohoho schreeuwen en rondlopen, waardoor het een geweldige chaos werd op het podium. De linkse zangeres had ook nog een enorme tattoo vol in beeld.
-Het kwam al met al over als een ongeïnspireerd optreden, dat er even tussendoor werd gedaan.

“Naar de finale, dit kan niet meer misgaan, dit”, concludeerde ESF-expert Jan Smit toen het voorbij was jubelend door de microfoon. 8 punten uit België en 5 punten uit Bulgarije leidden naar een laatste plaats in een veld van 43 deelnemers voor Nederland op het ESF van 2011. En dat lag volgens de uitvoerenden allemaal aan de rest van Europa.


In 2012 werd het over een andere boeg gegooid. Na het aanwijzen van een schrijver van het liedje (Pierre Kartner in 2010) of de artiesten (in 2011) werd er nu gekozen voor een volledig open inschrijving, gevolgd door een Nationaal Songfestival. Er werd een brievenbus voor de studio van de TROS gezet, en iedereen kon daarin zijn bijdrage gooien. Uiteindelijk varieerde dat van complete inzendingen, tot mensen die er bladmuziek of alleen eigen teksten inworpen. Van die Sinterklaasrijmelarij hebben we helaas weinig meer meegekregen. Onder de artiesten die een lied instuurden, behoorden onder meer Vinzzent, Gebroeders Ko, Ben Cramer, Antje Monteiro en Miss Brandi Russell.

Toen volgde opeens een koerswijziging. John de Mol bood zijn diensten voor het NSF aan. Omdat zo'n grote naam natuurlijk altijd welkom is als je net zeven keer achter elkaar niet gekwalificeerd bent voor de finale, was hij meteen welkom. Bovendien heeft de Familie De Mol een traditie rond het NSF. John de Mol Sr. deed in 1959 als zanger mee met het lied Een Beetje. Dat lied won ook, maar werd uiteindelijk in de versie van Teddy Scholten afgevaardigd. En Linda de Mol heeft het NSF meerdere malen gepresenteerd. Naar later bleek, nam De Mol wel zijn eigen artiesten mee. Toen de line-up voor het NSF bekend werd gemaakt, bleken daar vijf artiesten uit talentenjachten van De Mol bij te zitten en één excuus-TROS-artiest Tim Douwsma. Dit zorgde uiteraard voor veel woede onder de artiesten die liedjes hadden ingezonden, want met die hele selectie-procedure werd niets meer gedaan. Officieel waren dit daadwerkelijk de besten die iets hadden ingestuurd, maar dat geloofde natuurlijk niemand.

De voorronde kreeg de nodige media-aandacht, al waren de meeste liedjes niet al te spectaculair. Met name Undercover Lover van Tim Douwsma of Chocolatte van Raffaëla zouden een stevige blamage op het ESF hebben betekend. Op voorhand was op basis van de studioversie You And Me van Joan Franka de logische winnaar. Ze kon het op het NSF eigenlijk alleen maar verpesten.

En dat probeerde ze dan ook op een zeer originele manier. Waar een leuk jurkje of zelfs een T-shirt voldoende had kunnen zijn om een eclatante zege te boeken, verscheen Joan in een indianenpak. En dat bij een liedje dat inhoudelijk eigenlijk niets met indianen te maken heeft. De vraag is natuurlijk WAAROM zou je dit doen? Een ieder kan wel honderd redenen bedenken om het niet te doen, maar waarom wel? Aandacht trekken waarschijnlijk. Maar daar merkte Freek de Jonge al jaren terug over op dat je het podium kunt betreden mét of zonder clownsneusje. En dat het publiek bij je entree kan gaan lachen of niet kan gaan lachen. Als ze niet lachen, kun je ook maar beter geen clownsneus op hebben gezet. In het geval van Joan was er eerst in Nederland en daarna in Europa vooral verbijstering over haar absurde outfit. Het onzinverhaal dat het betrekking had op haar jeugd kwam natuurlijk totaal niet over.

Toch wist Joan te winnen in de voorronde. Hoewel de vakjury, met Songfestivaldeskundigen als onder meer Ali B en Carlo Boszhard, haar met afstand op de laatste plaats zette, stemde het publiek haar met een grote meerderheid naar Baku.

Daar in Azerbeidzjan aangekomen deed zich al meteen een probleempje voor. Waar Dima Bilan of Måns Zelmerlöw bijna klaarkwamen van het idee hoe zij op het podium zouden gaan schitteren voor het oog van 200 miljoen kijkers, reageerde Joan iets minder gelukkig toen ze even ging kijken bij de repetities voor de eerste halve finale. Na enige tijd te hebben toegekeken, en ze een redelijk idee had gekregen dat ook zij op dat grote podium voor al die mensen moest gaan zingen, kon ze hyperventilerend worden afgevoerd door haar sociale omgeving.

Faalangst dus, en er was binnen de Nederlandse delegatie niemand met de ervaring of het gezonde verstand die hier iets aan kon doen. Laten we eerlijk zijn, als u of ik ooit vrezen dat iets hopeloos fout dreigt te gaan, zouden we ook niet meteen de telefoon pakken om Daniel Dekker of Jan Smit om advies te vragen. De act van de 3JS had al aangetoond dat er ook op het gebied van de podiumpresentatie nul komma nul inzicht was aan Nederlandse kant. En die combinatie is vanzelfsprekend verschrikkelijk op een ESF.

Tijdens haar optreden in de tweede halve finale vloog Joan vocaal stevig uit de bocht. Het hele optreden leek nergens op. En dat lag niet alleen aan dat achterlijke indianenpak, maar eveneens aan het muzikale kwartet dat in een hoekje op het podium op de instrumenten speelde. En dan omschrijf ik het nog heel netjes. In werkelijkheid waren het vier ingevlogen modellen, die hun muziekinstrumenten vasthielden alsof het vliegenmeppers waren. Al met al werd het finalewaardige liedje op gênante wijze naar de knoppen geholpen. Bij het publiek werd het nog 10e, maar de jury's konden weinig anders dan dit bijna onderaan zetten.

Daarmee werd het een treurige aftocht voor Joan. Achteraf riep ze nog wat over kapotte oortjes, maar dat geloofde niemand. Het is bijzonder spijtig hoe dit jonge en onervaren meisje door een gebrek aan begeleiding fout op fout heeft kunnen stapelen. In een normale outfit, met een normale act en normale zang, was dit gewoon naar de finale gegaan en dan 18e ofzo geworden. Nu herinneren we haar vooral als Klukkluk die niet kon zingen.


In 2013 had de TROS weer plannen voor een traditioneel NSF. Omdat de samenwerking met John de Mol eindigde met ruzie en een slechte score, mocht Reinout Oerlemans nu proberen het beter te doen. Maar ook nu volgde er weer een verrassende wending. Zangeres Anouk had wel interesse om mee te doen, en ze had zelfs al een liedje klaarliggen. Je zou zeggen, na al het gepruts van Sieneke en Treble enzo, dat het dan tijd is om de rode loper uit te leggen. Maar de TROS reageerde dat ze hooguit welkom was om mee te doen aan de nationale voorronde. Maar het was uiteraard niet het idee van Anouk dat ze in zo'n braderie-show mee ging doen met allerlei onbenullen, en om daarbij allerlei nutteloos commentaar van even onbenullige juryleden te slikken. Omdat ze er niet uitkwamen, stapte Anouk naar De Telegraaf.

Dat was het begin van een absurde ruzie tussen enerzijds Peter Kuipers, de directeur van de TROS, en Anouk (die de steun had van de rest van Nederland). Kuipers bleef bij het standpunt dat Anouk mee mocht doen aan de voorrondes, en dat de omroep deze mogelijkheid van het promoten van eigen talent uit de TROS-vijver niet zou loslaten op het moment dat er een iets bekendere artiest mee zou doen. Nadat heel Nederland zijn zegje erover had gedaan, viel het een beetje stil. Uiteindelijk heeft onze vriend Daniel Dekker de positie van mediator op zich genomen en beide partijen bij elkaar gebracht. Met grote tegenzin, maar tot vreugde van het land, kreeg Anouk toestemming om zonder NSF naar het ESF te gaan.

En daar is het succesverhaal uiteraard bekend. Birds had meer kwaliteit dan alle inzendingen die Nederland sinds de eeuwwisseling pgestuurd had bij elkaar. Als dit niet naar de finale zou gaan, dan hoefden we nooit meer mee te doen. Maar ja, op het ESF weet je het nooit. Zeker niet in een halve finale met vier ex-Joegoslavische landen. En dat maakte de enveloppenceremonie bloedstollend spannend. De eerste gelukkige was Moldavië, bepaald geen verrassende finalist. Maar daarna volgden Litouwen, Ierland en Estland, alle drie borderline qualifiers op zijn best. Wit-Rusland en Denemarken mochten zoals verwacht ook door. En toen werd de spoeling toch wel dun. Er waren nog vier plekken en niemand twijfelde over Rusland, Oekraïne en minimaal één ex-Joegoslavische deelnemer, waarschijnlijk Servië. Rusland was de volgende. Daarna werd het in het Nederlandse kamp even ijzig stil, toen de naam België klonk. Dat liet twee plaatsen voor Oekraïne, Nederland, Servië of nog een verrassing. Oekraïne kwam als negende uit de envelop. Dan moest het nu dus gebeuren. Het publiek scandeerde luid voor Nederland, en jawel, het wonder geschiedde. Nederland ging ein-de-lijk weer eens naar de finale.


In die finale lootte Nederland de eerste helft, maar de EBU gaf Anouk een zetje in de rug door haar op de laatste startpositie van die eerste helft te zetten. Naar later bleek, wel een ietwat vergiftigd geschenk, tussen de reclame-onderbreking en de Roemeense Cezar. Maar het lukte voor het eerst sinds 1999 de Top 10 te halen en zelfs weer eens 12 punten te krijgen (uiteraard uit België). Daarmee werd de vloek die Nederland zo lang geteisterd had eindelijk gebroken. Met een goed lied was ons land na zo veel lange jaren niet meer het lachertje van het ESF.



En toch. Eindelijk weer naar de finale en dan 9e. Het is een keurige prestatie. Maar had er nu echt niet meer ingezeten voor een zangeres van het kaliber Anouk? Natuurlijk hielp de startpositie niet mee en het feit dat niemand Nederland echt serieus nam na alle faalpogingen in de jaren ervoor. Maar toch, er werden nog steeds grove fouten gemaakt. De outfit van Anouk was voor verbetering vatbaar. Ze keek nauwelijks in de camera. Er waren nog veel wide shots, met hinderlijk veel vlaggen in beeld. Dat zorgde voor een wat tegenvallende score bij de televoters (9e in de zwakke semi, en 11e in de finale) en eigenlijk ook wel bij de jury (6e en 7e), voor een liedje dat zeker Top 5-potentieel had. Na alle ellende mogen we Anouk voor eeuwig dankbaar zijn voor wat ze heeft betekend voor het ESF in Nederland, maar ze mag nog best een keer terugkomen voor een betere uitslag.


De deelname van Anouk zorgde wel voor enthousiasme bij andere grote namen om aan het ESF deel te nemen. Op die manier was het een serieuze revolutie met de verschrikkelijke jaren ervoor. In 2014 traden Ilse DeLange en Waylon aan als The Common Linnets. De kneuën, in het Nederlands. Na diverse schrijfsessies kwamen ze met het lied Calm After The Storm op de proppen. Dat viel toch een beetje tegen. Twee van zulke grote sterren die dan drie minuten een countrydeuntje in de microfoon mompelen. Zowel bekende als onbekende Nederlanders hadden snel hun oordeel klaar: Wat moest zoiets nou gaan doen op het ESF?

Naarmate het ESF dichterbij kwam, balanceerde Nederland bij de bookmakers op het randje tussen wel en niet kwalificeren naar de finale. Het liedje was kleurloos, het land had geen vrienden, maar het was in elk geval in het Engels, en de jury zou het nog wel wat steun geven. Armenië en Zweden waren de favorieten en in dat lijstje hing Nederland ergens in de middenmoot.
Wat kan zo'n eerste repetitie dan een hoop veranderen hè. Iedereen die aanwezig was keek drie minuten ademloos toe hoe de act van Hans Pannecoucke Jan en Alleman versteld deed staan. Nederland denderde opeens naar de top van de favorieten, iets wat ook Conchita een paar dagen later zou overkomen.

Nederland kwam wederom uit de envelop, deze keer uit de negende. In de finale kregen Ilse en Waylon nog een steuntje in de rug met de 24e startpositie. Heel Europa was diep onder de indruk van de schitterende act en er werd dan ook rijkelijk op Nederland gestemd. Helaas was er nog een vrouw met een baard aanwezig, die zowel bij publiek als jury won, maar met een 2e plaats, was Nederland op het ESF definitief weer op de kaart gezet.

In veel landen werd Calm After The Storm een grotere hit dan Rise Like A Phoenix. Met name in het Duitstalige deel van Europa werd het een enorm hitparade succes, maar in totaal kwam het in 17 landen in de Top 10. Het blijft dan ook voor altijd jammer dat de twee uitvoerenden in conflict met elkaar raakten (zoals dat wel vaker gaat bij Nederlandse ESF-duo's). Anders hadden ze een mooie carrière in de ons omringende landen kunnen opbouwen. Dat bleef helaas uit, waardoor we het moeten doen met een mooie herinnering.


Na de twee successen hadden veel bekende artiesten interesse om mee te doen in 2015. De keuze viel op Trijntje Oosterhuis, met een liedje van Anouk. Vol enthousiasme presenteerde Trijntje haar lied Walk Along bij The Voice. Hoewel dat van nature een incestueuze bende is waarin iedereen doet alsof we net iets heel bijzonders hebben gezien, bijv. als het meisje van de kaasboer uit Oldenzaal Beyoncé zo leuk na kan doen, was eigenlijk heel BN'erland laaiend enthousiast over het lied. Ze wilden niet nog een keer de fout maken van een jaar eerder. Slechts een enkeling, zoals Giel Beelen, gaf zijn echte mening. Uit buitenlandse kringen waren de reacties gematigd. De voornaamste vraag/conclusie was of het lied nog niet af was. Zo klonk het immers wel.

Waarschijnlijk was het liedje ook gewoon echt nog niet af, toen Trijntje het bij Anouk uit de computer viste. Alleen is er in de maanden voor het ESF om onduidelijke redenen niets meer mee gedaan. Sowieso is er niet veel meer gedaan, want ook de act was bedroevend. En ook de outfit was een drama. De legendarische scheurjurk had nog een aandachtsmomentje opgeleverd. Maar nu kreeg Nederland alleen de aandacht van de lachers om zo veel onkunde.


De scheurjurk.

Het werd na twee mooie jaren weer een ouderwetse afgang. Trijntje werd opmerkelijk genoeg met deze wanvertoning nog 5e bij de jury's. De televoters bespaarden het Europese publiek een tweede uitzendmoment van deze onzin, door haar op de voorlaatste plaats te zetten, 1 punt voor VJR Macedonië. Of Trijntje dat erg vond? Ach, ze was er vooral voor haar plezier naartoe gegaan. Wat kon haar de precieze uitslag schelen.


In 2016 lag er stevige druk op Douwe Bob. Hij moest aantonen dat het falen van Trijntje een incident was, en Nederland niet na twee successen terug zou vallen naar de magere periode ervoor. Twee maanden voor het ESF presenteerde Douwe zijn lied Slow Down. Hoewel het niet echt een muzikaal meesterwerk was, zijn dit soort radiovriendelijke liedjes uitermate geschikt voor de jury's en leek een finaleplek al snel een formaliteit.

Douwe openbaarde zich al snel als één van de leukste deelnemers op het ESF. Hij opende zijn eigen bar in Stockholm. Hij werd verliefd op de Armeense zangeres (zij niet op hem). Hij sprong naakt in een Zweeds meer. Hij deed vrolijk alle interviews. Kortom, Nederland werd op uitstekende wijze gerepresenteerd door deze enthousiaste participant.

Bij het optreden had hij nog een extra truc. Tijdens het lied viel er midden in het refrein opeens een lange stilte. Slow Down, maar dan volledig. Het was een gewaagd en uniek experiment op het ESF. Of dat echt het beste idee was, is te betwijfelen. Maar winnaars hebben altijd gelijk en Nederland plaatste zich voor de finale. Daar werd Slow Down wel genaaid door de Zweedse regie met de 3e startpositie. Met dit type lied is er dan bij de televoters weinig eer aan te behalen. Nederland werd dan ook 11e bij de jury en 17e bij de televoters, en gedeeld ook 11e. Daarmee miste hij helaas net de Top 10, maar in alle eerlijkheid moeten we concluderen dat er ook weer niet zo heel veel liedjes boven Nederland eindigden die dat minder hard verdienden.


Zo werd het 2017 en OG3NE mocht Nederland vertegenwoordigen. Binnen de selectiecommissie noemde Daniel Dekker dit trio “K3 op hakken”, maar een woedende Jan Smit wist de rest van de commissie te overtuigen dat dit de enige juiste groep was om carte blanche te geven voor het ESF. Zingen kunnen ze natuurlijk ook wel. Na een schrijfsessie met diverse grote namen, bleef verrassend genoeg precies het liedje van hun eigen vader over als favoriet. Tien jaar na Edsilia's echtgenoot was het weer eens een ander familielid dat de royalties kon bijschrijven. Dat Light And Shadows namens Nederland ging, was bijzonder spijtig, want met de kwaliteiten van OG3NE hadden ze met een goede song ver kunnen komen. Het liedje gaat over hun zieke moeder, en de titel is gebaseerd op de namen van de uitvoerenden Lisa, Amy & Shelley. Tussen de regels door was het duidelijk dat Cornald het ook een flutlied vond, maar dit was Jan’s feestjaar.

Op het ESF deden de dames ook een foutloos optreden. Ondanks de wat smakeloze act. Met van die Marskramer-letters met Engelse teksten aan de wand en een projectie van een veenlijk in de glazen vloer. Niet geheel verrassend beloonde de jury de zang hevig. Zeer hevig zelfs, met een 2e plaats in de halve finale en een 5e plaats in de grote finale. Bij het publiek ging Nederland met de hakken over de sloot naar de finale als 9e en werd het daarin 19e (met 15 punten van 41 landen, waarvan 10 uit België). Gecombineerd werd het een 11e plaats. En dat geeft toch wel mixed feelings. Enerzijds hadden de dames veel meer uit het ESF kunnen halen met een beter lied. Anderzijds hadden wij er ongetwijfeld schande over gesproken als Azerbeidzjan of Malta na de jury-stemmen 5e had gestaan met zo'n draak van een lied. Al met al was het in elk geval weer een uitslag in de bovenste helft van het scorebord.


In 2018 werd Nederland al vroeg in het Songfestivalseizoen verrast met een filmpje van de AvroTros waarin de deelnemer van het komende ESF werd gepresenteerd. Hoewel hij er zelf niet herkenbaar in voorkwam, was het meteen duidelijk dat Waylon terug ging komen. Na de mooie uitslag, maar door de ruzies erna nogal wrange nasmaak aan het ESF van 2014, was de mannelijke helft van de Common Linnets nu terug om in plaats van zilver de gouden medaille te pakken.

Waylon zelf had ook goed nagedacht over de beste manier van het presenteren van zijn inzending. Hij ging vijf uitzendingen op rij optreden bij DWDD met even veel nummers van zijn nieuwe CD. Aan het eind van de week zou hij dan zeggen welke zijn favoriet was en waarmee hij dan naar het ESF zou gaan. Waylon was wel zo verstandig die keuze niet aan het publiek over te laten.

De volgende liedjes kwamen voorbij:

1. Vrijdag: Back Together
2. Maandag: Outlaw In ‘em
3. Dinsdag: The World Can Wait
4. Woensdag: That’s How She Goes
5. Donderdag: Thanks But No Thanks


Waylon bij DWDD.

Hoewel het publiek niet mocht stemmen, had iedereen uiteraard wel een mening over de liedjes, en brak er een flinke discussie los. Het eerste beoogde effect van Waylon’s nieuwe ESF-deelname werd daarmee alvast bereikt. De populairste liedjes leken vooral 2 en 5 te zijn. Outlaw In ‘em was duidelijk de wildste van het stel, waarbij Waylon lekker los kon gaan op het podium. Thanks But No Thanks gaf de beste mogelijkheid om zijn gevoelige kant te tonen, en leek meer een jury-pleaser. Ook de andere liedjes hadden hun publiek, zo was onder meer het AD groot fan van The World Can Wait, wat ook de naam was van de tournee van Waylon.

Op vrijdag kwam het verlossende antwoord en bleek dat Waylon met zijn hart had gekozen voor Outlaw In ‘em. Dat was een keuze die breed gesteund werd en het deed Nederland ook flink stijgen naar de subtop bij de bookmakers.

In de periode tussen de bekendmaking in februari en het ESF in mei werd het wat rustiger rond de inzending. Ondanks de enthousiaste reacties rond de presentatie, bleek het lied toch niet zo in de smaak te vallen bij het publiek, en verdween het na één week al weer uit de Top 100. Wel deed Waylon een sterke uitvoering bij Eurovision In Concert, wat een goede generale was voor vertrek naar Lissabon. In aanloop naar het ESF zelf had Cornald Maas de bijbehorende act al gezien, en deze immer deskundige commentator sprak enthousiast over een betekenisvolle act. Dat optreden zou overigens zonder de vaste band van Waylon zijn. Kort voor het festival reisde hij zelf met een busje van Nederland naar Portugal.



Tsja, en toen begon dus de complete meltdown van Nederland op het ESF van 2018. Het eerste, doch late, waarschuwingsschot werd gegeven in de vroege middag van dinsdag 1 mei, de dag van de eerste arbeid van Waylon in Lissabon. Hij was enige tijd voor zijn eerste repetitie in de hal gesignaleerd in een jas met tijgerprint. Zo’n Nel Veerkamp-outfit was niet helemaal de smaakvolle aankleding die de fans voor hem in gedachten hadden. De hoop was toen echter nog vooral dat dit onverwacht onderdeel zou zijn van iets heel tofs.

Een tweede tegenvaller was de repetitie van Moldavië. Dat moest als 7e optreden vlak voor Nederland met het matige My Lucky Day van DoReDos. Dat leek op voorhand een voordeel, want de kwaliteit van Waylon zou dit lied (en ook de Russische Julia die daar nog voor kwam) zo de vergetelheid in zingen. Dat scenario kon de prullenbak in, want het dak ging er af bij Moldavië. Met een briljante act met drie deuren op het podium wonnen ze iedereen voor zich en denderden ze naar boven bij de bookmakers.

Nederland moest dus uitgaan van eigen kracht. Dat was niet de beste strategie. Het optreden riep vanaf de eerste seconde vooral verbazing op bij de verslaggevers in het perscentrum. Waylon werd geflankeerd door onduidelijke nepmusici die later agressief gingen dansen. We wisten toen nog niet dat dat krumpers waren. Waar alle volgers ter plekke het wel over eens waren, dat was dat dit buitengewoon slecht was. Nederland kelderde bij de odds van de subtop naar een kansloze positie. De act was ongepast en in alle opzichten ongeschikt voor een familieshow als het ESF. Het blijft een raadsel hoe de Nederlandse delegatie (types als d’n Pannecoucke, Cornald en Jan) dit ooit hadden kunnen goedkeuren.

Al het enthousiasme van de drie maanden voorafgaand aan het ESF was binnen drie minuten verdwenen, en een voor Nederland bijzonder vervelende periode volgde. De kansen op een goede uitslag waren verkeken. De act was slecht. Waylon kreeg het aan de stok met journalisten van het AD en de Telegraaf. En er waren beschuldigingen van racisme, aangezien Waylon als boze witte man op een verhoging ‘orders’ uitdeelde aan de donkere dansers onder hem.


Met name het AD liet zich kennen als een groep enorme kneuzen.

Hoewel dat laatste ongetwijfeld een onredelijke beschuldiging was naar Waylon, bleek uiteindelijk kwalificatie naar de finale de voornaamste prestatie. Met een 4e plaats bij de jury en een 12e plek bij het publiek werd dit bereikt. In de finale werd Outlaw In ‘em opvulmateriaal tussen topfavorieten Israël en Cyprus en volgde een 18e plaats.


(De winst van Duncan verdient op zich wel een eigen topic, maar omdat het lastig is om geschiedenis te beschrijven op het moment dat er nog geschiedenis wordt geschreven, is dat iets voor over een paar jaar).


Ondanks deze mislukking bleef het Songfestival in Nederland bijzonder populair, bijna ongebruikelijk populair eigenlijk. In tegenstelling tot een jaar of 10 eerder werd de oorzaak voor het falen nu in de eigen kring gezocht. Dat moest worden rechtgezet in 2019. Het gonsde in het najaar van 2018 dan ook al snel van de geruchten wie Nederland moest gaan vertegenwoordigen in Tel Aviv. Eigenlijk iedereen die redelijk kon zingen werd naar voren geschoven, met Davina Michelle en Maan als twee van de grote favorieten van demense thuis.

Naar later bleek, had de selectiecommissie het op dat moment moeilijker. De ingezonden liedjes, al dan niet onder meer van de genoemde namen, misten de kwaliteit die nodig was om te scoren. Op dat moment moet onze grote dank uitgaan naar commissielid Daniel Dekker, die op het idee kwam om eens met Ilse DeLange te bellen of ze nog iemand had. En zij had nog wel iemand, die ook nog een geweldig lied had. Onder meer via Cornald kwamen er berichten naar buiten dat de inzending van Nederland iets bijzonders ging worden. Hoewel er eerder ook zulke geluiden uit zijn mond waren gekomen rond Esther en Glennis, leek het er deze keer toch op dat het menens was.



Duncan Laurence gaat het doen, zo wist RTL Boulevard te ontdekken. Een gehaaste persconferentie presenteerde hem aan het grote publiek. Duncan Wie? was de meest gehoorde reactie, want behoudens een weinig spectaculaire deelname aan The Voice was deze zanger uit Hellevoetsluis volledig onbekend. Zijn liedje was op dat moment nog niet gepresenteerd, maar op basis van zijn oude repertoire was de verwachting dat het iets zou worden als het Noorse Silent Storm uit 2014. Zonder het lied te kennen was Nederland al naar de Top 5 bij de bookmakers gekropen.

Enige tijd later presenteerde Duncan zijn liedje, en ook nog wel een beetje zichzelf, live bij DWDD. Het lied waarmee hij het ging doen was Arcade. Een nummer dat al eerder was uitgelekt, zij het dat het nu in een duidelijk verbeterde versie was uitgebracht, mede dankzij producer Wouter Hardy. Het lied viel direct in de smaak bij zowel het publiek als de bookmakers. Nederland steeg langzaam maar zeker richting de absolute top, hoewel er nog enkele toplanden bekend moesten worden, zoals Zweden en de topfavoriet Rusland (Sergey Lazarev).

Bij die andere toppers presenteerde Zweden zoals verwacht de als favoriet getipte John Lundvik als winnaar van Melodifestivalen. Nog weer wat later kon het eerste echte nagelbijten beginnen, toen Sergey namens Rusland zijn nieuwe inzending aan het grote publiek presenteerde op een zonnige zaterdagnamiddag. Vier jaar na You’re The Only One was hij immers terug op het Eurovisiepodium, en deze keer met maar één ambitie, namelijk de eerste plaats. Dat zou moeten gebeuren met Scream, een dramatische ballad, die uit een musical had kunnen komen. Maar ook een plaat die, als het niet Sergey en Rusland waren geweest die het hadden gepresenteerd, toch niet als kanshebber zou worden beschouwd. Daarmee kwam Nederland steviger in het zadel aan kop bij de bookmakers. Alleen Armenië moest hun inzending nog doen. De getalenteerde Srbuk presenteerde vol trots Walking Out, voorzien van een prachtige video, maar in alle redelijkheid totaal geen bedreiging voor de Top 10. De eerste geluiden van LT United’s We Are The Winners begonnen toen al langzaam te klinken.

In de periode naar het ESF toe bleef Nederland de toppositie bij de bookmakers steeds verder verstevigen. Er kwam ook niet zo veel nieuws meer naar buiten. Duncan was de ster van de show in de thuiswedstrijd op Eurovision in Concert. Nieuws van de concurrentie ging vooral over de geruchten van een geweldige act van Rusland en de indrukwekkend hoge YouTube views van Italië. Zweden ging naar alle waarschijnlijkheid het voorronde-optreden kopiëren en geleidelijk speelde Zwitserland zich ook meer en meer in de kijker als een moderne uptempo inzending.


De winnaarsmarkt op Betfair op 10 maart.

Reikhalzend werd er uitgekeken naar de repetities. Dat is toch het belangrijkste moment waarop concurrenten vanuit het niets opeens naar de top kunnen vliegen en andersom favorieten met een zwak optreden een omgekeerde beweging kunnen maken. Australië, de uiteindelijke winnaar van de eerste semi, bleek het eerste land dat aan de deur klopte voor een positie tussen de favorieten. Kate Miller-Heidke had een indrukwekkende act meegenomen waarin ze zweefde boven het podium. In combinatie met de goklustige Australiërs steeg Zero Gravity kortstondig naar de tweede plaats. Het genre en het liedje leken niet echt geschikt voor een absolute topscore, zeker bij de jury, maar het bleef Australië.

Voor de rest gebeurde er eigenlijk niet zo veel. De spectaculaire act van Rusland was aardig, maar niet zo uitmuntend dat het een game-changer zou kunnen zijn. En de rest was redelijk in lijn met de verwachtingen. Alleen Azerbeidzjan zou later een flinke sprong maken, maar niet naar verontrustende hoogten. En toen moest Duncan voor de eerste keer. Met een act van Hans Pannecoucke. En dan weet je het wel, dat is een enorme berg artistieke creativiteit, die vaak onbegrepen blijft, en behoudens The Common Linnets eigenlijk niemand verder geholpen heeft. Deze keer viel het vooral op dat Duncan, die doorgaans gewoon staand achter de microfoon zijn optredens deed, nu zittend was geplaatst achter een piano. Een goedkope piano ook trouwens. Verder was er een onduidelijke lichtgevende bal die halverwege het optreden indaalde, iets wat telkens misging. Ook het camerawerk was voor verbetering vatbaar. Mede doordat de rest ook niet echt overtuigd had, bleef Nederland eerste bij de bookmakers, maar er was wel een trendbreuk in de zin dat de continu dalende odds nu opeens licht begonnen te stijgen.

Wie rond dit moment goed (of minder goed) had geluisterd rond de thuislocatie van uw schrijver, en vermoedelijk rond die van de meeste Nederlandse ESF-volgers, kon een geërgerd en wellicht niet altijd even subtiel gevloek waarnemen. Want hoe was het toch weer mogelijk dat Nederland, nu het voor het eerst in 44 jaar op pole position lag naar de overwinning, de act zo rommelig en slecht uitgedacht had? Er werd een nieuwe lichtbal ingevlogen, meer gerepeteerd en Nederland kreeg van de EBU zelfs de gelegenheid voor een extra technische repetitie buiten de reguliere kantooruren.

Daar werd het optreden gelukkig wel beter van. Als de vraag is of Duncan’s act zijn winstkansen heeft vergroot, verkleind of niet veranderd heeft, kunnen we op zijn best zeggen dat die onveranderd zijn gebleven. Dit nog ondanks het feit dat in de recap er een stukje werd uitgezonden waarin Duncan zelf onzichtbaar was, doordat het licht juist op dat moment te fel was. Maar het blijft een SONGfestival, en Arcade bleef in dit deelnemersveld toch wel de inzending om te verslaan.

De tweede halve finale was de eerste echte test, om te beoordelen hoe het in beeld overkwam. Dat was redelijk in lijn der verwachtingen en boven alles was Duncan zelf geweldig. Kwalificatie leek een formaliteit. Dat kwam ook goed, en direct na de show was het in lokale tijd al de dag van de jury-finale.


In de nacht werd de startvolgorde bepaald. Naar goed Nederlands gebruik had Nederland de eerste helft geloot, maar andere toppers als Zweden en Rusland hadden die pech ook. De 12e startpositie, tussen opvulmateriaal van Cyprus en Griekenland hintte zeer sterk op een goede uitslag in de semi van Nederland. Zweden mocht als 10e, en Rusland werd enigszins belemmerd door de 5e startpositie. Naar later bleek was Sergey slechts 6e geworden in de halve finale, en dat brak hem hier op. Nadelig voor Nederland waren de concurrenten Italië, Zwitserland en Australië, die een startpositie bij de laatste vijf kregen.

Omdat overal iets in te lezen was, werd dat ook getracht in de volgorde van de puntengevers. Met gebruikelijke weiniggevers als Azerbeidzjan, Malta, Noord-Macedonië en Nederland zelf bij de eerste spokespersons, gaf ook dit weer een indicatie van een Nederlandse zege. De odds voor een overwinning daalden naar een niveau ruim onder de 2/1. Als het er zo dik bovenop ligt, zou het dan een monsterzege worden?

In de finale deed Duncan wat hij moest doen, een uitstekend optreden neerzetten. Daarna begon het lange afwachten. In een langdradige show, met een eindeloze intervalact, met onder meer een niet altijd even toonvaste Madonna, duurde het vooral heel erg lang. Maar eindelijk begon de puntentelling dan toch. Normaliter het leukste onderdeel van het ESF, maar in dit geval was die mening toch wel erg afhankelijk van of de manier waarop het verging niet naar een nationaal trauma zou leiden.


De Nederlandse delegatie wacht vol spanning op de uitslag.

De organisator van het jaar ervoor Portugal gaf direct 12 punten. Een lekkere start, en wellicht een opmaat naar een overwinning met groot verschil. Daarna bleven hoge scores uit, maar sprokkelde Nederland hier en daar het één en ander, wat zoals verwacht was gegeven de stemmende landen. Toen kwamen er meer bevriende landen, en zouden de douze points moeten binnen gaan stromen. Dat gebeurde echter niet. Landen als Estland, UK en Noorwegen, van wie veel verwacht werd, gaven wel punten, maar dat waren subtopscores. Ook minder goede vrienden gaven middenmootscores. Toen ook Duitsland en België hun 12 aan Italië gaven en respectievelijk 8 en 6 aan Nederland, dreigde een somber scenario, want Nederland schommelde rond de 6e plaats, met een toenemende achterstand op landen als Zweden en Italië en de verrassende leider Noord-Macedonië, die dreigde te groeien naar een onoverbrugbaar verschil. Juist op dat moment gaf Zweden de tweede 12 punten, waarmee het gat met dat land in elk geval stevig verkleind werd. Ondanks een flinke wisselvalligheid in de eindfase van jurystemming, pakte Duncan nog eens vier twaalven. Ook andere landen hadden wisselende scores, daardoor klom Nederland naar de derde plaats, met een minimale achterstand van 8 punten op Zweden en 6 punten op Noord-Macedonië. Italië hijgde in de nek op 19 punten, terwijl het gat met Rusland geruststellend was met meer dan 100 punten. Kortom, er was niets aan de hand, het publiek ging de winnaar bepalen, en daarvan was vooraf verwacht dat die de emotie van Duncan hoger zouden waarderen dan de jury. Maar ja, met vier landen op een zakdoek, kon het nog alle kanten op.


De publieke punten gingen redelijk vlot, met onder meer nul punten voor Duitsland en zeer hoge scores voor Noorwegen en Rusland. Die landen lagen echter al te ver achter om voor een bedreiging te zorgen. Subtoppers als Zwitserland, Australië en Azerbeidzjan kregen redelijke scores. Italië maakte echter een grote klapper. Mahmood, die in de Italiaanse voorronde amper publiekspunten had gekregen, schoot als een raket naar de eerste plaats met 253 punten. Vanaf dat punt ging de puntentelling trager, met beelden van de vier laatste kanshebbers. Nederland was nu aan de beurt en kreeg 261 punten. Daarmee schoof het naar de eerste plaats, met een kleine voorsprong op Italië. Noord-Macedonië volgde, al verwachtte niemand daar al te veel van. Ze kregen 58 punten en vielen weg uit de top. Daardoor ging de strijd tussen Nederland en Zweden. John Lundvik moest 253 pakken om de Nederlandse score te bereiken. Gewoon het zelfde doen als Italië dus, geen onmogelijke opdracht. Helaas voor hen, was de Zweedse score 93 punten, en maakte een lichte teleurstelling zich meester van de Zweedse delegatie en ontplofte het Nederlandse team.



Duncan had het gedaan! Na 44 lange jaren was Nederland eindelijk weer de winnaar van het Songfestival. De delegatieleden vielen elkaar juichend in de armen. Duncan omhelsde alle mensen om hem heen. Jan en Cornald schreeuwden zich de kelen schor. Thuis danste men door de kamer. Het publiek in de zaal was dolenthousiast. Duncan rende naar het podium voor de reprise. Het ESF ging naar Nederland komen. Arcade ging de wereld veroveren. Duncan mocht een enthousiast statement maken over Music First. Het achtergrondkoor mocht nu in beeld, aangevuld met mensen variërend van Ilse DeLange tot Henk Bakhuijzen. Kortom, alles waar we zolang op hadden gewacht.


En natuurlijk is er alle reden om heel blij te zijn met Duncan, maar er zijn genoeg redenen om nog eens extra blij te zijn dat Nederland echt eerste is geworden. In de eerste plaats was het uiteindelijke gat met de nummer twee Italië maar 26 punten, wat met 41 deelnemende landen erg weinig is. Bij de 15 recentste Songfestivals is het maar één keer voorgekomen dat het verschil tussen de nummers 1 en 2 kleiner was (Jamala). Estland gaf Nederland in totaal 15 punten en Italie helemaal niets. Draai dat om het verschil is weg. Daarbij was 2019 een bijzonder zwak ESF-jaar. Zowel de kans dat Nederland het op korte termijn beter gaat doen, als de kans dat er een nog minder ESF komt, is bijzonder klein. Dit was echt hét moment om te scoren. Dit uit zich ook in de scores voor Arcade. In totaal waren er 80 stemrondes van andere landen (41 deelnemers, min Nederland zelf, maal twee voor jury en publiek). Daarin kreeg Nederland welgeteld 8 keer 12 punten, waarvan 6 van de jury en maar 2 van het publiek, die kwamen van de Roemenen en de (Neder)Belgen. Dit vermoedelijke laagterecord toont aan dat het een breed gedragen winnaar is, met bij de televoting zelfs uit alle landen punten. Maar ook dat Arcade zelden de echte favoriet was, iets wat ook wordt bevestigd door het niet winnen van zowel de publieks- als jury-stemming. En wat als bijvoorbeeld Oekraïne gewoon had meegedaan, en punten van Nederland had afgesnoept uit de Sovjet-regio, waar Nederland beter scoorde dan Italië?

Het is ook belangrijk dat Nederland zichzelf beloond heeft in een langdurig goede fase, met veel sterke artiesten als deelnemers, die soms door lied en act iets minder pakten dan wat mogelijk was. Wie naar de ESF-geschiedenis kijkt, ziet namelijk dat de 20 winnende landen die Duncan voorgingen vaak niet zo heel toevallig wonnen. Zweden, Rusland en Oekraïne vormen duidelijk de Grote Drie, met 30% van de overwinningen en nog een heleboel topklasseringen. Italië probeert hier bij aan te sluiten, maar wacht nog op een zege. Voor de rest geldt dat zeges van landen vaak de kers op de taart zijn in een sowieso al goede periode. Griekenland, Turkije en Servië scoorden veel Top 10-posities in de jaren ‘00 en wonnen ook. Azerbeidzjan bekleedde rond 2010 alle posities van de Top 5 en won dus ook (even los van hoe dat ging). Ook Duitsland, Noorwegen en Denemarken pakten de beker in een periode met meerdere goede uitslagen. Wat dat betreft zijn overwinningen uit het niets, zoals Lordi of Salvador Sobral veel minder gebruikelijk.

Er zijn echter ook landen die zo’n goede serie niet hebben weten te volmaken met een overwinning. Denk aan Malta dat vanaf de jaren ‘90 jarenlang goed scoorde, de mooie Balkanballads van Kroatië rond de eeuwwisseling, de succesreeks van Hongarije in de jaren ‘10 of de recente Belgische/Waalse successen. Vaak volgt na de glorietijd een periode waarin het succes verdwijnt. De goede artiesten zijn even op of een succesmethode werkt niet meer. Landen als Duitsland, Malta, Griekenland en Kroatië bakken er tegenwoordig weinig van. Dat is des te pijnlijker als er niet is gewonnen. Het is geen leuk vooruitzicht, maar er is een goede kans dat ook Nederland in de komende jaren minder gaat scoren. Daarom verdient Duncan absoluut alle eer dat hij op het juiste moment koel gebleven is en de prijs gepakt heeft. Als dit mis was gegaan, dan had Ding-A-Dong nog weleens heel lang de recentste winnaar kunnen blijven.



Na het ESF wachtte een juichende menigte Duncan op bij aankomst op Schiphol. Zoals de publieksscore al enigszins suggereerde werd Arcade over de grens niet zo’n heel grote hit. Toch trad Duncan op door heel Europa, van festivals tot TV-shows, waar hij dankzij zijn sympathieke uitstraling het ideale uithangbord werd voor de EBU. Het is alleen wel te hopen dat het geen one hit wonder wordt. Een opvolger bleef lang uit en Love Don’t Hate It flopte uiteindelijk. Ook werd de samenwerking met producer Wouter Hardy stopgezet. Het duo Laurence en Hardy bleek niet voor de eeuwigheid.

Hoe het ook zij, dankzij Arcade komt het ESF naar Rotterdam en plaatst Nederland zich op ESF-gebied voor het eerst sinds 1980 weer in het middelpunt van de belangstelling. De in dit topic beschreven periode heeft een geweldige ontwikkeling getoond van het dieptepunt van de laatste plaats van de 3JS aan het begin, naar de schitterende overwinning van Duncan aan het einde.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoe heb jij de meest recente jaren van Nederland op het ESF ervaren? Deel al je ervaringen hieronder!
:)

In deze reeks verschenen de volgende topics:
Albanië - Armenië - Australië - Azerbeidzjan - België - Bulgarije - Cyprus - Denemarken - Duitsland - Estland - Finland - Frankrijk - Georgië - Griekenland - Hongarije - Ierland - IJsland - Israel - Italië - Kroatië - Letland - Litouwen - Malta - Moldavië - Montenegro - NEDERLAND (Jaren '50-60-70) - NEDERLAND (Jaren '80 en '90) - NEDERLAND (Jaren '00) - NEDERLAND (Het jaar 2010) - NEDERLAND (2011-2019) - Noord-Macedonië - Noorwegen - Oekraïne - Oostenrijk - Polen - Portugal - Roemenië - Rusland - San Marino - Servië - Slovenië - Spanje - Tsjechië - Verenigd Koninkrijk (1957-1987) - Verenigd Koninkrijk (1988-2019) - Wit-Rusland - Zweden - Zwitserland


[ Bericht 4% gewijzigd door Fred_B op 24-12-2019 13:14:38 ]
De Sahara is zonder meer erg droog.
  Moderator maandag 1 januari 2018 @ 18:04:03 #2
375570 crew  Cyan9
pi_176219139
Anouk en The Common Linnets. Pareltjes, hadden beide mogen winnen.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
  maandag 1 januari 2018 @ 20:31:30 #3
351614 ijs_beer
ijskoud de lekkerste
pi_176222077
We gaan best lekker de laatste 5 jaar. Birds en CATS zijn ook echt fantastische nummers, met zeer goede uitvoeringen. O+
Op donderdag 15 juni 2017 16:53 schreef Cyan9 het volgende:
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
  † In Memoriam † dinsdag 2 januari 2018 @ 12:32:58 #4
368283 ato
pi_176234169
Birds en CATS waren perfect.
Misschien had er ook iets meer in gezeten voor Joan als zij dezelfde act deed als in de nationale finale.

Maar nee er moest het een en ander veranderd worden aan de act en het kind straalde doodsangst uit.

Goed verslag weer Fred _O_
Life can be a bitch, so like it..
  dinsdag 2 januari 2018 @ 12:38:48 #5
351614 ijs_beer
ijskoud de lekkerste
pi_176234265
quote:
1s.gif Op dinsdag 2 januari 2018 12:32 schreef ato het volgende:
Birds en CATS waren perfect.
Misschien had er ook iets meer in gezeten voor Joan als zij dezelfde act deed als in de nationale finale.

Maar nee er moest het een en ander veranderd worden aan de act en het kind straalde doodsangst uit.

Goed verslag weer Fred _O_
En niet met een dooie kalkoen op dr hoofd had rondgelopen. :')
Op donderdag 15 juni 2017 16:53 schreef Cyan9 het volgende:
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
  Eurovisie Songfestival Queen dinsdag 2 januari 2018 @ 13:39:44 #6
163650 Greys
pi_176235390
Topic _O_ _O_

En het blijft toch zonde van de 3Js en Joan. Daar had bij allebei meer in gezeten. De Jees met Weelderig Waardeloos en gewoon stilstaand ipv hupsend in een maffiapak zoals ze normaal nooit zijn. En Joan met minder zenuwen en/of goed geluid en zonder die toestanden erbij. Want het liedje was leuk genoeg om hoger (niet hoog maar wel hoger) te eindigen.
IT'S GREYSIE IT'S PARTY
  † In Memoriam † dinsdag 2 januari 2018 @ 13:42:13 #7
368283 ato
pi_176235446
Ik ben alle optredens aan het kijken, maar wat is dat met Trijntje?
Dat ooglapje, dat vage grootwordende figuur op de achtergrond, die gekke meiden op de achtergrond met die vreselijke shirts aan, Trijntje schreeuwt alleen maar dramatisch..alles ging verkeerd.
Life can be a bitch, so like it..
  † In Memoriam † dinsdag 2 januari 2018 @ 13:45:08 #8
368283 ato
pi_176235513
quote:
0s.gif Op dinsdag 2 januari 2018 12:38 schreef ijs_beer het volgende:

[..]

En niet met een dooie kalkoen op dr hoofd had rondgelopen. :')
Op zich had die indianentooi wel wat bij de nationale finale. De achtergrondzangeres, die vuurtjes.
Het bracht wel de sfeer wat zij wilde, toen zij als kind Indiaantje speelde met haar buurjongetje en verliefd was (zo was het toch?) het had meer die sfeer gebracht als de videoclip die zij uitbracht liet zien op led.
Life can be a bitch, so like it..
  † In Memoriam † dinsdag 2 januari 2018 @ 13:50:50 #9
368283 ato
pi_176235648
Achteraf gezien vind ik dat stilte moment bij Douwe, toch wel ackward.
Life can be a bitch, so like it..
  † In Memoriam † dinsdag 2 januari 2018 @ 13:55:39 #10
368283 ato
pi_176235783
Liedje van OGENE was vreselijk, maar zij maakte er wel een goed optreden van.
Allee leek alles donker tijdens dat optreden, ik denk dat als het lichter en bruisende was geweest een paar puntjes extra's heeft opgeleverd.

Maar goed nu aan Waylon.
Life can be a bitch, so like it..
pi_176239657
quote:
1s.gif Op dinsdag 2 januari 2018 13:45 schreef ato het volgende:

[..]

Op zich had die indianentooi wel wat bij de nationale finale. De achtergrondzangeres, die vuurtjes.
Het bracht wel de sfeer wat zij wilde, toen zij als kind Indiaantje speelde met haar buurjongetje en verliefd was (zo was het toch?) het had meer die sfeer gebracht als de videoclip die zij uitbracht liet zien op led.
Het punt is wel dat het ESF op dat moment juist aan het wegbewegen was van die rare gimmicks. En zeker bij zo'n relatief serieus nummer is het dan helemaal ongepast. Joan is wat mij betreft dan ook wel echt de meest onnodige misser in al die jaren. Dat had gewoon probleemloos naar de finale moeten gaan.
De Sahara is zonder meer erg droog.
pi_176239817
1. Birds
2. Lights And Shadows
3. Calm After The Storm
4. Slow Down
5. Walk Along
freedom comes when you learn to let go, creation comes when you learn to say no.
  donderdag 4 januari 2018 @ 00:21:34 #13
350717 Redefine
Ignorance is bliss
pi_176272485
Wederom heel leuk en goed geschreven Fred ^O^ Misschien zelfs wel de beste beschrijvingen tot nu toe. En dan ook nog even mijn visie op de nummers.

Never Alone. Er zijn veel slechtere nummers en artiesten ingezonden, maar uiteindelijk was het bijzonder terecht dat ze laatste werden. Na Trijntje vind ik dit denk wel de grootste schande qua totaalpakket van de afgelopen twintig jaar. Die gasten hebben zoveel podiumervaring, de hele entourage eromheen had zoveel kunnen bedenken. En Jan en Daniël die zich onsterfelijk belachelijk maakten met hun commentaar (Jan die woedend was over het doorgaan van de puntmutsen van Macedonië, terwijl dat gewoon een steengoed nummer was).

Echt zoveel was er mis met dat optreden. Inderdaad die, voor zijn doen, matige zang. Die gekke bewegingen, die rare achtergrondzangeres. Jan Dulles die er inderdaad uit zag als een verlopen en louche figuur. Gewoon helemaal niks met de visuals doen. Wat een ongelooflijke idioten waren al die mensen bij elkaar zeg. En dan nog achteraf klagen dat het een schande is dat je niet door bent.

Dan Joan, tsja. Ook dat was als pakket natuurlijk een aanfluiting. Maar zij is toch wel even een stukje minder ervaren dan anderen, plus dat niemand haar hielp. Dat jaar vind ik toch vooral een gemiste kans. Het liedje vond ik best leuk en had best goed kunnen blijven hangen. De aankleding had je heel veel kanten op gekund. Maar inderdaad niet die achterlijke tooi op haar hoofd. En dan die huppelende modellen daarnaast. Zag er niet uit. Plus dat Joan in de camera keek als een hertje die staart in de koplampen. Nee dat had zoveel meer kunnen zijn (ondanks dat het ook geen wereldliedje was).

Dan eindelijk het jaar van de verlossing met Anouk. Waarbij het natuurlijk bizar is dat als het aan de TROS had gelegen het niet eens zover had kunnen komen. Eindelijk iemand die veel ervaring had en die ervaring ook ten gelde maakte op het podium. Zelf ben ik geen enorme fan van Birds (al komt dat ook wel omdat ik hoopte op een rock nummer van Anouk), maar het blijft wel een zeer bijzonder nummer. Een rustig nummer, maar totaal niet te vergelijken met andere nummers. Het jammere was wel dat de aankleding, en de gehele act niet helemaal tot in de puntjes was uitgewerkt, waardoor ook hiervoor gold dat niet het maximale eruit is gehaald. Zonde.

Dat was met CATS dan juist totaal het tegenovergestelde. Al was ik van tevoren best wel teleurgesteld over het liedje. Vooral in de combi met Waylon had ik wel wat meer verwacht dan zo'n voortkabbelend country liedje zonder climax. En ook bij mij kwam die ommekeer na de halve finale. Wat was de act als geheel goed zeg _O_ De staging, de visuals, de kleding, de chemie van Ilse en Waylon, de zang van beiden, het spelen met de camera. Als totaalpakket gewoon de allerbeste inzending ooit die we hebben gehad (wel zijn er betere liedjes). En je ziet ook gelijk dat het wordt beloond. Europa waardeert wel degelijk kwaliteit. Jammer dat ze niet niet wonnen, maar die tweede plek was ook fantastisch.

Om het jaar erna dan de meest schandalige act te sturen. Trijntje kan heel erg goed zingen, maar heeft al jaren weinig inspirerende nummers gebracht. Als je dan ook nog zo'n niemendalletje kiest, waar zelfs de componiste al niet eens achter staat. Dan gaat het al niet de goede kant op. Als je vervolgens denkt er al te zijn, dan wordt het er niet beter op. Toch had ook hier het nog best de finale kunnen halen. Hoe vreselijk het liedje ook was, catchy is het wel en eigenlijk is dat hele why-ai-ai een behoorlijke oorwurm. Maar ja dan kreeg je dat gedoe nog met die kleding. Eerst die bizarre jurk, maar dat had dan nog best wat geweest. Nu kreeg je een vrouw van middelbare leeftijd die er uitzag als ze bij de Russische omatjes was weggelopen. Getooid in die bizarre rouwdoek die na een paar seconden het publiek in werd gekwakt. Daaromheen een groep zangeressen die het Trijntje niveau niet overstegen. Trijntje die het liedje niet echt goed breng, getooid in een vuilniszak die zes maten te groot is. Man, man, man, wat heb ik mij toen als Nederlander kapot geschaamd.

Dat was gelukkig de laatste twee jaren niet het geval. En eigenlijk zijn dat twee inzendingen die heel veel overeenkomsten hebben. Twee liedjes die heel weinig bijzonder zijn, maar ook verre van slecht. Twee artiesten die zeer goed kunnen zingen. Die beide ook een zeer goede performance hebben neergezet. Visueel was Lights and Shadows dan wel iets minder (ook nog steeds niet slecht), dan Slow Down. Die laatste werd ook perfect neergezet. Plus dat Douwe de perfect ESF kandidaat was. Die ging er echt vol voor, wat heel erg knap was.

Beiden dan ook niet vreemd dat de jury de inzendingen wel kon waarderen. Waardoor beiden dus zeer hoog stonden na de jury uitslag. Jammer genoeg faalden beiden gigantisch bij het publiek, waardoor ze beiden toch wel wat wegzakten. Maar desalniettemin beiden zeer goed gedaan en ook beiden een prima uitslag.

Zo was het dus overwegend zeer goed van ons land. Maar hoop ik toch dat Waylon komend festival een nummer stuurt, waar ik ook echt enthousiast over wordt. Want ondanks de diverse goede inzendingen van de afgelopen jaren, zou ik geen enkel nummer in mij top vijf van dat jaar gezet hebben. En staat geen van deze nummers in mij top vijf Nederlandse liedjes op het ESF.
Buren wordt doorgeschoven naar morgen.
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
  † In Memoriam † vrijdag 5 januari 2018 @ 09:03:14 #14
368283 ato
pi_176295838
Welke Nederlandse liedjes staan in jouw top 5) Redefine?

Ik heb een top 6)
1) Hemel & Aarde ( de tekst, liedje, uitvoering, charisma van Edsilia)
2) Vrede ( eigenlijk het zelfde al bij Edsilia, jammer van de slechte belichting en regie)
3) Birds ( het liedje en uitvoering)
4) Amsterdam
5) Net als toen (dit was voor mijn tijd, maar wat een geweldige tekst en uitvoering)
6) Calm after the storm het had alles, wat zou het nog mooier geweest zijn met orkest.
Life can be a bitch, so like it..
  vrijdag 5 januari 2018 @ 17:43:07 #15
350717 Redefine
Ignorance is bliss
pi_176306122
quote:
1s.gif Op vrijdag 5 januari 2018 09:03 schreef ato het volgende:
Welke Nederlandse liedjes staan in jouw top 5) Redefine?

Ik heb een top 6)
1) Hemel & Aarde ( de tekst, liedje, uitvoering, charisma van Edsilia)
2) Vrede ( eigenlijk het zelfde al bij Edsilia, jammer van de slechte belichting en regie)
3) Birds ( het liedje en uitvoering)
4) Amsterdam
5) Net als toen (dit was voor mijn tijd, maar wat een geweldige tekst en uitvoering)
6) Calm after the storm het had alles, wat zou het nog mooier geweest zijn met orkest.
Mijn top vijf:
1) Vrede
2) Hemel en Aarde
3) De Eerste Keer
4) Ding a Dong
5) One Good Reason

Waarbij denk ik alleen de eerste twee in mijn top 100 aller tijden zouden staan (al is dat altijd lastig schatten).
Buren wordt doorgeschoven naar morgen.
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
  † In Memoriam † vrijdag 5 januari 2018 @ 18:10:06 #16
368283 ato
pi_176306642
quote:
0s.gif Op vrijdag 5 januari 2018 17:43 schreef Redefine het volgende:

[..]

Mijn top vijf:
1) Vrede
2) Hemel en Aarde
3) De Eerste Keer
4) Ding a Dong
5) One Good Reason

Waarbij denk ik alleen de eerste twee in mijn top 100 aller tijden zouden staan (al is dat altijd lastig schatten).
Wij hebben zo en zo een top 2) :)

Beide liedjes hebben natuurlijk veel van elkaar, maar zijn zo goed uitgevoerd.
Life can be a bitch, so like it..
  vrijdag 5 januari 2018 @ 18:18:58 #17
350717 Redefine
Ignorance is bliss
pi_176306802
quote:
1s.gif Op vrijdag 5 januari 2018 18:10 schreef ato het volgende:

[..]

Wij hebben zo en zo een top 2) :)

Beide liedjes hebben natuurlijk veel van elkaar, maar zijn zo goed uitgevoerd.
Ze hebben inderdaad wel wat van elkaar weg (je ziet nog weleens dat mensen ze door elkaar halen, afgelopen week nog bij De Slimste). En beiden zijn inderdaad zeer goed uitgevoerd.
Buren wordt doorgeschoven naar morgen.
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
  † In Memoriam † vrijdag 5 januari 2018 @ 19:32:05 #18
368283 ato
pi_176308443
Voor Redefine, omdat ik een beetje van je hou Hahaha
Life can be a bitch, so like it..
  zaterdag 6 januari 2018 @ 00:47:40 #19
350717 Redefine
Ignorance is bliss
pi_176315911
quote:
1s.gif Op vrijdag 5 januari 2018 19:32 schreef ato het volgende:
Voor Redefine, omdat ik een beetje van je hou Hahaha
_O- Je dacht van de top vijf naar de flop vijf :P
Buren wordt doorgeschoven naar morgen.
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
pi_176329583
Gordon heeft zich wel ontzettend ontwikkeld naar Shine hè :P
De Sahara is zonder meer erg droog.
  † In Memoriam † zaterdag 6 januari 2018 @ 22:30:29 #21
368283 ato
pi_176333916
quote:
0s.gif Op zaterdag 6 januari 2018 20:14 schreef Fred_B het volgende:
Gordon heeft zich wel ontzettend ontwikkeld naar Shine hè :P
Nou, nou
Life can be a bitch, so like it..
  zondag 7 januari 2018 @ 12:49:21 #22
351614 ijs_beer
ijskoud de lekkerste
pi_176343149
quote:
0s.gif Op zaterdag 6 januari 2018 20:14 schreef Fred_B het volgende:
Gordon heeft zich wel ontzettend ontwikkeld naar Shine hè :P
Dat het nog slechter kon is inderdaad een bijzonder ontwikkeling. :')
Op donderdag 15 juni 2017 16:53 schreef Cyan9 het volgende:
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
pi_190628605
Dit topic heeft een mooie update gekregen!
De Sahara is zonder meer erg droog.
  dinsdag 24 december 2019 @ 13:44:14 #24
351614 ijs_beer
ijskoud de lekkerste
pi_190628878
Mooie update. ^O^

Maar love don't hate is toch niet echt geflopt? T is niet de knaller waarop ie gehoopt had waarschijnlijk, maar hij wordt best wel veel gedraaid en volgens mij ook heel behoorlijk gestremd. Ach ja.


Gewonnen. *O* *O*
Op donderdag 15 juni 2017 16:53 schreef Cyan9 het volgende:
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
  Moderator dinsdag 24 december 2019 @ 14:01:10 #25
375570 crew  Cyan9
pi_190629059
Het leest weer heerlijk weg. Mooie analyse ook aan het eind. :Y
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')