abonnement bol.com Unibet Coolblue
pi_174783231
VERENIGD KONINKRIJK (1957-1987)

Waar kennen we de Britten van?

In de eerste plaats van Engeland, Wales, Schotland en Noord-Ierland. Verder als economische grootmacht, kolonisator van vele andere landen, van de wereldtaal, van het matige klimaat, als 'uitvinder' van het voetbal en grote clubs als Liverpool, Manchester United en Celtic, als het land dat in WO2 onverslaanbaar bleek voor de Duitsers, van het natte klimaat, van Queen Elizabeth, van de hooligans, van de problemen in Noord-Ierland, van irritante toeristen, van de Schotse hooglanden, van lelijke vrouwen, van Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch en natuurlijk van de topscores op het ESF!



Hoe doen ze het op het ESF?

Het Verenigd Koninkrijk is één van de meest succesvolle deelnemers aan het ESF. Met name in de 20e eeuw wisten de Britten de successen aan één te rijgen. Hoewel het land op de medaillespiegel misschien niet de nummer één is, omdat het niet het record aantal overwinningen in handen heeft, hebben ze wel een enorm aantal podiumplaatsen bereikt. Er werd vijf keer gewonnen, er waren 15 tweede plaatsen en nog eens 3 derde plaatsen. Behoudens één derde plaats in 2002 vonden al deze prestaties plaats in de vorige eeuw, waarin de Britten in 42 deelnames slechts drie keer de Top 10 misten (1978, 1987 en 1999). Verder werd het ESF in deze periode acht keer georganiseerd door de BBC. Dat was na vier van de vijf overwinningen (na de gedeelde zege in 1969 won Nederland de loting) en in andere jaren toen Nederland, Frankrijk, Luxemburg en Monaco afzagen van de organisatie vanwege de kosten, meestal wegens meerdere overwinningen in korte tijd. Iets wat zowel voor de UK als deze andere landen tegenwoordig lastig voor te stellen is.

De successen kwamen voort uit een muziekindustrie die al sinds het eerste ESF leidend in de wereld is, en daarmee de concurrentie vaak een stap voor was met eigentijdse inzendingen. Verder werkte het in het verleden ook mee dat de inzendingen in de Engelse taal gezongen mochten worden, wat goed aansloot bij de hitlijsten in Europa. Ook hielp de uitstraling van de BBC als synoniem voor kwaliteit mee. Het was voor vakjuryleden toch al gauw heel wat minder omstreden hen een paar punten te geven, dan het risico als enige voor Finland of Turkije te gaan. Met het afschaffen van de taalregel en de introductie van de televoting zijn die voordelen verdwenen en ook is het niveau van de inzendingen sindsdien nogal mager.



Bij de puntenverdeling is er één bondgenoot die ook in slechte tijden nog wat geeft en ontvangt, namelijk Ierland. Verder gaan de punten vooral naar West-Europese landen en ook die liefde is wederzijds. België en Oostenrijk gaven door de jaren heen 7 keer douze points aan de UK.

Tussen Nederland en de UK is er ook sprake van een redelijke puntenstroom, al ligt die wat lager dan op basis van de uitslagen en geografische ligging verwacht zou worden. Nederland gaf 12 punten aan Bucks Fizz en Katrina & The Waves. Verder nog 10 punten aan Cliff Richard en Brotherhood of Man en er waren 8 punten voor The New Seekers.
Andersom kreeg Teach-In twelve points. Ook waren er 10 punten voor Edsilia, 9 voor Sandra & Andres en 8 voor Marlayne en The Common Linnets. Duncan Laurence was ook redelijk geliefd met 6 (j) + 4 (p) punten.

Hoe ging het door de jaren heen?

Op het eerste ESF waren de Britten nog niet van de partij. De BBC gaf de voorkeur aan een nationale liedjeswedstrijd. Vanaf 1957 zou dit de nationale voorronde worden en in dat jaar won Patricia Bredin. Zij zong All en dit is eigenlijk de enige Britse inzending die anno nu echt ouderwets klinkt. Het resultaat was er ook naar, want ze werd 7e van de 10.

In 1958 deed de UK niet mee. Officieel was het omdat de BBC de organisatie niet rond kreeg. Kwade tongen beweren echter dat de slechte uitslag van een jaar eerder had geleid tot boosheid en dat dit de werkelijke reden van de afwezigheid was.

Vanaf 1959 was de UK altijd van de partij. In dat jaar begon ook meteen een succesvolle reeks. Pearl Carr & Teddy Johnson amuseerden het publiek met het vrolijke Sing Little Birdie. Het echtpaar had een spraakmakende act met een speelgoedvogeltje dat het deuntje ook voor een gedeelte meefloot. Het duo voelde weinig druk in de voorronde, omdat ze niet wisten dat het überhaupt een voorronde was. Na afloop van de show kwam een vertegenwoordiger van de BBC hen feliciteren dat ze naar het Franse Cannes mochten om het Verenigd Koninkrijk te representeren op het Eurovisie Songfestival. Daar hadden beiden nog nooit van gehoord, en het was alleen omdat hun agenda dat weekend nog leeg was dat ze daadwerkelijk gingen. Op het ESF ging het heel goed, maar kwamen ze uiteindelijk vijf punten te kort voor de zege, die ging naar een andere Teddy (Scholten). Pearl en Teddy werden 2e, maar waren zeer tevreden over de “makkelijkst verdiende ponden in hun carrière” en vermaakten zich tijdens hun trip opperbest. Anno 2017 is het echtpaar nog altijd samen. Pearl wordt deze week donderdag 94. Teddy is 97. Samen wonen ze al enige tijd in een verzorgingstehuis voor bejaarde artiesten.


Vanwege het grote succes waren Pearl & Teddy ook in 1960 weer van de partij in de voorronde. Ze wonnen die uiteindelijk net niet en de concurrentie kwam uit onverwachte hoek. De broer van Teddy, namelijk Bryan Johnson, won met Looking High, High, High. Hij mocht naar het eerste ESF op Britse bodem in Londen en opende zelfs het festival. Die slechte loting kostte hem wellicht de overwinning, want hij werd 2e achter Frankrijk, dat de show juist afsloot.

In 1961 mochten de Allison Brothers het proberen. Dit waren Bob Day en John Alford. Zoals de achternamen al suggereren, waren het geen broers, dat was gewoon een marketingtrucje van de platenmaatschappij, dat in het pré-internet tijdperk prima kon. Op het ESF maakten de heren, die aan een hevige vorm van hoogbeschaafdheid leden, een prima indruk. Are You Sure werd weer 2e, dit jaar lag Luxemburg dwars. Ook in de hitlijsten lukte het net niet. Het liedje bleef zes weken steken op, inderdaad, de 2e plaats



Het kleine stapje naar een eerste overwinning kon ook in 1962 en 1963 nog niet worden gezet. Ronnie Carroll won met overmacht de voorrondes, maar werd op het ESF zelf steeds 4e. Dat viel toch een beetje tegen, eigenlijk net als de carrière van Ronnie. Die leidde na een paar hitjes al snel naar de QE2, een cruiseschip waarop hij nog jarenlang zijn zangkunsten zou vertolken. Verder had hij nog een nachtclub op het eiland Grenada, die failliet ging nadat de revolutie uitbrak. Hij was daarna een tijdje actief in een club in Zuid-Afrika. Hij werkte ook enige tijd als makelaar in Singapore, maar ook die business ging failliet. Vervolgens opende hij een hotdogkraampje in Londen, maar ook dat werd geen doorslaand succes. Daarnaast zou hij nog het nieuws halen met een mislukte politieke uitstap en uiteraard in de roddelbladen met zijn vele echtgenotes door de jaren heen. Het was een echte afglijcarriere, zoals eigenlijk alleen Britten dat kunnen doen.

In 1964 kwam Matt Monro weer iets dichter bij de winst. I Love The Little Things werd weer eens 2e. The Man with the golden voice moest Italië voor laten gaan, ondanks tekstuele hoogstandjes van het type My love, I’m so in love with you. Het ESF zorgde wel voor succes. Hij kon zijn baan als buschauffeur opzeggen en zich op serieuze wijze op de muziek richten. Tot dan toe had hij ondanks zijn zangkwaliteiten van het kaliber van Frank Sinatra vooral geschitterd in een zeepreclame.

In 1965 werd de Engelse Marilyn Monroe gestuurd, namelijk Kathy Kirby. Met haar eigentijdse inzending was ze vanaf de verfoeide 2e startpositie bijna alle concurrentie te slim af. Bijna, want de winst ging naar France Gall namens Luxemburg. Samen met die winnares zorgde Kathy wel voor een soort van revolutie op het ESF, waar vanaf nu moderne inzendingen streden om de overwinning, en de top van de uitslag vaak in heel Europa in de hitlijsten kwam.


Na een teleurstellende 9e plaats voor Kenneth McKellar (in Schotse kilt) een jaar later, werd in 1967 eindelijk de ban gebroken. Sandie Shaw was intern aangewezen als deelneemster en haar Puppet On A String was de favoriet in de voorronde. En niet alleen in de voorronde. Ook op het ESF zelf verpletterde ze de concurrentie en won ze met meer dan twee keer zo veel punten als runner-up Ierland. Sandie had een dubbel gevoel na de overwinning. Ze was blij en trots, maar ze had ook een bloedhekel aan het liedje, dat vanaf nu voor altijd haar handelsmerk zou zijn. Toch was ze vooral heel blij, en de volgende ochtend werd ze slapend in de gang van haar hotel gevonden met nog een fles champagne in de hand. Het was een geslaagd feestje geworden.

Dat feestje was er bijna niet gekomen, want kort voor het ESF was Sandie betrokken bij een grote rel. Een medewerker van de BBC had enkele leuke affaires met haar gehad, en dat had hem zijn huwelijk gekost. Op een avond stond zijn vrouw namelijk opeens voor de deur en deed Sandie open, niet bepaald in dienstmeisjestenue. Sandie werd hierna beschuldigd van het veroorzaken van een echtscheiding, wat in die tijd nog lang niet zo gebruikelijk was als tegenwoordig. Uiteindelijk mocht ze na lang beraad alsnog geschiedenis gaan schrijven.


De overwinning leidde tot extra motivatie voor nieuwe successen en was het begin van een serie zeer sterke Britse inzendingen. In 1968 werd een andere nationale ster gestuurd, Cliff Richard. Na de Beatles en Elvis de bestverkopende artiest in de UK allertijden, met in totaal meer dan een kwart miljard verkochte platen wereldwijd. Congratulations was een passende titel van zijn lied, waarvan velen verwachtten dat de Britten in eigen huis nog eens de overwinning zouden grijpen. Het lukte echter net niet. Cliff bleef steken op 1 punt achter het Spaanse La, La, La. Meteen doken de geruchten op dat Spanje deze zege had gekocht, maar daar had Cliff weinig aan. Een schrale troost is dat zijn lied wel een klassieker werd en één van de grootste ESF-hits ooit, ondanks het niet winnen.


In 1969 werd weer een nationale topper gestuurd. Het was de beurt aan de Schotse Lulu, die vooral op de Britse eilanden al vele hits gescoord had. Dat zou, ondanks het succes van Boom-Bang-A-Bang in veel landen, ook na het ESF zo blijven. Zelfs nu is ze daar nog een celebrity.

En dat allemaal dankzij het ene puntje dat Finland in de laatste stemronde gaf. Dat zette haar gelijk met Frankrijk, Nederland en Spanje en maakte UK één van de vier winnaars dat jaar. Dat maakte het verschil tussen de zoveelste net-niet winnaar en één van de grote namen. Vermoedelijk had ze zonder het ESF ook veel bereikt, maar het leverde haar wel een enorme hit op, die zeker bijdroeg aan haar lange carrière. Of Boom-Bang-A-Bang echt de beste van de vier winnaars was, is discutabel. Het werd echter wel de bestverkopende plaat van de vier toppers.


Ook in 1970 wees de BBC weer een grote ster aan. Mary Hopkin, vooral bekend van Those Were The Days, reisde vanuit Wales naar Amsterdam met Knock, Knock, Who’s There? Naar goed Brits gebruik haatte ook deze deelneemster haar inzending tot op het bot. En naar even goed gebruik werd een inzending uit het Verenigd Koninkrijk weer eens 2e. Het is een voorbeeld van een inzending die prima past tussen de winnende liedjes uit die jaren, maar die de pech had dat een ander liedje net iets meer in de smaak viel. In dit geval was dat All Kinds Of Everything van de Ierse Dana. Maar Mary scoorde ook een wereldhit met haar inzending, ondanks haar eigen afkeer ervan.


In 1971 ging de Noord-Ierse Clodagh Rodgers naar het ESF in Dublin. Dat was in de hoogtijdagen van de IRA geen vanzelfsprekendheid. Ze ontving meerdere doodsbedreigingen vanwege haar deelname. Het weerhield haar en de BBC niet om toch door te zetten met haar lied Jack In The Box. Er werd veel van verwacht, want Clodagh was in de Britse showbusiness ondertussen een grote naam, die al meerdere hits gescoord had en als actrice in TV-series en musicals ook indruk gemaakt had. Ook had ze de award voor “Best legs in British show business” gewonnen en verzekerde ze haar stem voor een miljoen pond. Op het ESF, waar ze in een zuurstokroze stoeipoezenpakje verscheen, zou ze 4e worden. Daar zou een willekeurige artiest zo voor tekenen, maar het was de slechtste Britse score in de periode 1967-1977. Of eigenlijk moeten we zeggen minst indrukwekkende, want zo’n reeks is natuurlijk bizar goed.

Voor Clodagh was het één van haar grootste hits, al ging haar carrière niet lang erna bergafwaarts. De voornaamste oorzaak was een conflict rond een rol in de musical Meet Me In London. Dat leidde ertoe dat ze een kwartier voor de première boos naar huis ging. Daarna werd ze geleidelijk steeds minder gevraagd en bleven nieuwe hits uit. Later volgden nog een echtscheiding, een overleden echtgenoot en het faillissement van haar restaurant business, waar ze niet lang ervoor ingestapt was.



In 1972 werd de zoveelste niet-winnende ESF-klassieker in korte tijd uit de grond gestampt. The New Seekers, een band die een doorstart maakte na het uiteenvallen van The Seekers, zong Beg, Steal Or Borrow. Ook dit lied was een prima representatieve winnaar kunnen het zijn, ware het niet dat Luxemburg (niet voor het eerst) de overwinning voor de neus van de Britten wegkaapte, deze keer met Après Toi van Vicky Léandros.


In 1973 moest het dan maar gebeuren. Cliff Richard was terug en uit op eerherstel na zijn ongelukkige 2e plaats in 1968. Het werd een bijzonder spannend ESF. Cliff had het zich niet makkelijk gemaakt, want de concurrentie van het Spaanse Eres Tú en het Luxemburgse Tu Te Reconnaîtras was hevig. Naar uiteindelijk zou blijken, was die te sterk. In een zinderende puntentelling eindigde Cliff met Power To All Our Friends als 3e, op 6 punten achterstand van de winnaar (weer) Luxemburg en 2 punten achter Spanje. Deze keer was er minder discussie over een eventueel gekochte overwinning, aangezien Luxemburg financieel alle moeite had om de organisatie te bekostigen. Wel was dit een nieuw teken van de overwaardering van Franstalige ballads, die nog tot in de jaren ‘80 zou aanhouden. En in alle redelijkheid zou Eres Tú eigenlijk de winnaar moeten zijn, niet Power To All Our Friends. Al was het wel een vervelend trekje van de Spaanse jury in deze jaren om concurrenten voor de winst opzettelijk een lage score te geven, iets wat de UK dit jaar ook overkwam. Hoe het ook zij, Cliff ontving waardering, scoorde een grote hit, maar moest een ESF-zege uit zijn hoofd zetten.

Ook in 1974 vaardigde het Verenigd Koninkrijk weer een grote ster af. Dat was op een festival in eigen huis, omdat Luxemburg de organisatie financieel niet rond kreeg. Het was de beurt aan Olivia Newton-John. Het was een mooie vijver om in te vissen. Als je alle verkochte LP’s van Cliff Richard en Olivia Newton-John achter elkaar zet, kun je drie keer de wereld rond. Maar op het ESF zegt dat niet alles, en dat bleek ook nu. De strijd om de overwinning ging tussen ABBA en Gigliola Cinquetti en achter Mouth & MacNeal werd Long Live Love 4e. Dat heeft de Britten zelf waarschijnlijk nog verbaasd, want Olivia zelf vond het nummer verschrikkelijk en The Daily Telegraph vermoedde dat dit het soort muziek is dat in Disneyland Noord-Korea® wordt gedraaid. Met Olivia zou het overigens nog wel goedkomen, met de Grease-successen die enkele jaren erna volgden.

In 1975 werd er nog maar eens grote naam uitgezonden. The Shadows waren jarenlang de grootste band van Engeland, totdat ze overvleugeld werden door de Beatles. Apache en Wonderful Land zijn twee bekendere van hun vijf Nummer 1-hits. Hun ESF-lied Let Me Be The One kwam na hun glorieperiode nog tot de 12e plaats in de hitlijst. Op het Songfestival kreeg het veel waardering, maar helaas, het was het jaar van Ding-A-Dong en dus was er wéér een zilveren medaille voor het Verenigd Koninkrijk.


In 1976 werd de opzet van de voorronde aangepast. Nadat jarenlang de act intern geselecteerd werd, was er nu een open inschrijving. De finale werd gewonnen door Brotherhood Of Man, met een nipte zege op Co-Co. Dat bleek in alle opzichten een zeer gelukkige uitkomst, zo zou later blijken.

De loting voor het ESF was ongunstig. Save Your Kisses For Me moest het festival openen. Maar dat had Teach-In een jaar eerder ook niet weerhouden van de winst, dus vol goede moed deden de twee dames en twee heren hun act in een passende Rood-Wit-Zwarte outfit. Bij de puntentelling bleek het Franse Un, Deux, Trois een geduchte concurrent. Dit was ook de favoriet van de Nederlandse jury. Met nog 8 jury’s te gaan nam de UK de leiding over van de Fransen, om uiteindelijk met 17 punten verschil te winnen. Het verschil is vermoedelijk gemaakt door het feit dat Brotherhood Of Man al enkele hits had gescoord in West-Europa, waar veel punten vandaan kwamen. En misschien nog wel door de verrassende wending aan het eind van het lied “even though you’re only three...”.

Save Your Kisses For Me werd een gigantische hit. De single werd 6 miljoen keer verkocht, waarvan 1 miljoen keer in Engeland, waarmee het best eens de grootste ESF-hit allertijden zou kunnen zijn. Het verkocht in elk geval iets beter dan de meest voor de hand liggende concurrent Waterloo. De Brotherhood Of Man wist met name in eigen land door te pakken, en zou nog vele grote hits scoren. Pas in de jaren ‘80 bleek de rek eruit, en verdween de groep geleidelijk uit beeld. Toch treden ze ook tegenwoordig nog op, al is dat meer helemaal van het niveau van 40 jaar terug.


Vanwege het succes werd er in 1977 weer een open voorronde gehouden, om te bepalen wie er naar Wembley mocht afreizen. Het werd een lied met een opvallende act, waarin de zanger en zangeres met de ruggen naar elkaar piano speelden. Al hielp dat niet in de voorronde, die was door een staking bij de BBC-televisie alleen op de radio te beluisteren. Lynsey de Paul & Mike Moran wonnen met Rock Bottom. Net als de act was ook het lied wat merkwaardig. Misschien juist daardoor trok het de aandacht en daarmee veel punten. Pas naar het einde van de puntentelling wist de Franse Marie Myriam het duo te achterhalen en daarmee de Britten andermaal naar de 2e plek te verwijzen.


Na 11 edities op rij mee te hebben gestreden om de overwinning, ging het vanaf het einde van de jaren ‘70 minder met het Verenigd Koninkrijk. De publieke belangstelling was tanende en de heel grote namen werden niet meer gestuurd. Ook het festival zelf raakte in een depressie. Met het herinvoeren van de taalregel zou er een voordeel voor de Britten hebben moeten zijn, maar dat bleek pas vanaf eind jaren ‘80. In de tussenliggende periode ontwikkelde het ESF zich in een richting, waar de Britten weinig mee konden.

Desondanks was het een flinke klap dat Co-Co in 1978 opeens 11e werd. Behoudens een 7e plaats bij het debuut en een 9e plaats in 1966 was er altijd bij de beste 4 gescoord. Maar deze score was geheel terecht voor het matige The Bad Old Days. Zowel de zang als de chaotische staging waren weinig anders dan een regelrechte ramp. En dan te bedenken dat deze groep twee jaar eerder op een haar na de Brotherhood Of Man van het ESF afgehouden had.



Zo slecht als Co-Co werd het in de jaren erna zeker niet, maar de inzendingen van de UK hadden wel gemeen dat het meestal weinig inspirerende deuntjes waren, die elders in de (Britse) popwereld al beter gedaan waren. Het was vooral de taal die ervoor zorgde dat de scores meestal acceptabel waren, ergens midden in de Top 10. Tekenend voor de situatie op het ESF was de 3e plaats voor het bijzonder zwakke Love Enough For Two in 1980. Dat liedje was overigens geschreven door de zelfde makers als die van The Bad Old Days, die konden juichen na een opmerkelijke voorronde, waarin de nummers 1 en 2 gelijk eindigden en de regionale jury's opnieuw moesten stemmen (en veelal compleet andere punten gaven).

Er is wel een grote uitzondering op de regel. In 1981 ging de groep Bucks Fizz met Making Your Mind Up. Dit gezelschap was speciaal voor het Songfestival samengesteld, maar zou na hun overwinning nog jaren actief blijven en meerdere Nummer 1-hits scoren. De zege was veelbesproken, vanwege de act bij het liedje. Halverwege het lied trokken de zangeressen de jurkjes uit, waarna er kortere pakjes verschenen. Tegenwoordig niet echt schokkend, maar toen baanbrekend. Nederland deed dat jaar mee met Linda Williams en een keyboardspeler ernaast, die uit de maat stond mee te klappen. Dan was dit heel wat memorabeler, en mede doordat de zang niet altijd top klonk, was de kritiek na afloop dat niet het lied maar de act voor de overwinning had gezorgd. Dat was waarschijnlijk ook zo, maar er was geen enkele regel die deze truc met de kleding verbood.

De overwinning kwam op het scorebord vooral uit de breedte, want alleen Nederland en Israel gaven 12 punten aan het Verenigd Koninkrijk. Nederland gaf de nummer 2 Duitsland maar 3 punten, waardoor het gat van 4 punten meer dan veroorzaakt werd. Het Duitse Johnny Blue kreeg overigens wel vier keer 12 punten. Het publiek stemde indirect door de plaatjes te kopen, en dat was wel zeer gecharmeerd van Bucks Fizz. Making Your Mind Up werd een Nummer 1-hit in 9 landen en zou jaren later nog altijd een klassieker blijven.


In de jaren erna waren het weer veelal liedjes die na één keer luisteren naar de vergetelheid verdwenen. In 1984 werden de dames van Belle & The Devotions met Love Games (en met rood, groen en geel haar) 7e op het ESF in Luxemburg. Na hun optreden klonk er boe-geroep uit het publiek. Niet meteen voor de zangeresjes met hun onschuldige liedje, maar omdat enige tijd daarvoor Engels voetbalhooligans zich hadden misdragen in het Groothertogdom. Dit soort geluiden uit het publiek, dat toen nog bestond uit alleen genodigden, waren in die tijd echter zeer ongebruikelijk.

De mindere reeks werd afgesloten met een flinke flater in 1987. Deelnemer Rikki was vooral bekend van zijn werk voor de groep Middle of the Road, en deed nu solo mee met Only The Light. Dat had hij beter niet kunnen doen, want behalve de belichting ging er eigenlijk niets goed met deze inzending en het werd met een 13e plaats de slechtste uitslag van de hele 20e eeuw voor de Britten.

Maar deze slechte score, zorgde wel voor een ommekeer bij de BBC. Vanaf het jaar erna werd er bij de voorronde gebruik gemaakt van televoting en ging het niveau van de deelnemers omhoog. Het zou leiden naar een nieuwe glorietijd, met zes podiumplaatsen in de elf jaar erna. Maar meer daarover in het tweede deel over het Verenigd Koninkrijk.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hier is een net overzicht van alle Britse inzendingen en hun resultaten te vinden of kijk naar het filmpje hieronder of klik anders op de spoiler:


SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Wat is jouw favoriete inzending van het Verenigd Koninkrijk in deze periode 1957-1987?
:)

In deze reeks verschenen de volgende topics:
Albanië - Armenië - Australië - Azerbeidzjan - België - Bulgarije - Cyprus - Denemarken - Duitsland - Estland - Finland - Frankrijk - Georgië - Griekenland - Hongarije - Ierland - IJsland - Israel - Italië - Kroatië - Letland - Litouwen - Malta - Moldavië - Montenegro - NEDERLAND (Jaren '50-60-70) - NEDERLAND (Jaren '80 en '90) - NEDERLAND (Jaren '00) - NEDERLAND (Het jaar 2010) - NEDERLAND (2011-2019) - Noord-Macedonië - Noorwegen - Oekraïne - Oostenrijk - Polen - Portugal - Roemenië - Rusland - San Marino - Servië - Slovenië - Spanje - Tsjechië - Verenigd Koninkrijk (1957-1987) - Verenigd Koninkrijk (1988-2019) - Wit-Rusland - Zweden - Zwitserland


[ Bericht 4% gewijzigd door Fred_B op 14-01-2020 10:40:18 ]
De Sahara is zonder meer erg droog.
  Moderator dinsdag 31 oktober 2017 @ 17:46:56 #2
375570 crew  Cyan9
pi_174783570
De tijd toen het Verenigd Koninkrijk nog goed presteerde. Ik heb niet echt favorieten, maar ik vind het wel leuk om af en toe alle nummers bij langs te gaan. :)
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
  dinsdag 31 oktober 2017 @ 21:22:46 #3
260796 DecoAoreste
aka Aleimon Thimble
pi_174790652
Ik weet weinig van de nummers uit die tijd, maar het lijkt me dat zij en ook Ierland altijd onevenredig veel voordeel hebben gehad van de taalregel. Sinds die is afgeschaft bakt de UK er niet veel meer van.
pi_174830594
quote:
0s.gif Op dinsdag 31 oktober 2017 17:30 schreef Fred_B het volgende:
Vanaf 1959 was de UK altijd van de partij. In dat jaar begon ook meteen een succesvolle reeks. Pearl Carr & Teddy Johnson amuseerden het publiek met het vrolijke Sing Little Birdie. (...) Anno 2017 is het echtpaar nog altijd samen. Pearl wordt deze week donderdag 94. Teddy is 97. Samen wonen ze al enige tijd in een verzorgingstehuis voor bejaarde artiesten.

Vandaag mag ze dus 94 kaarsjes uitblazen en is het groot feest in het bejaardenhuis *O*
De Sahara is zonder meer erg droog.
pi_174833454
Toetertjes! *O*
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
  † In Memoriam † zondag 5 november 2017 @ 21:24:46 #6
368283 ato
pi_174892610
Kathy kirby, Brotherhood of man, Lulu, Sandy Shaw.
Uk was geweldig destijds, goede uitvoeringen van goede liedjes die bijna altijd ook hits waren.
Ik vond Uk ook sterk in begin jaren 80, sorry Fred maar ik vind I got love enough wel geweldig in 1980, Bucks Fizz, Bardo, Sweet dreams, Belle and the devotions heerlijk. Na 195 vond ik het wat minder.
Life can be a bitch, so like it..
pi_174910951
quote:
1s.gif Op zondag 5 november 2017 21:24 schreef ato het volgende:
Ik vond Uk ook sterk in begin jaren 80, sorry Fred maar ik vind I got love enough wel geweldig in 1980,
Daar hoef je geen excuses voor aan te bieden :P

Ik vind zo’n hoge eindpositie nogal rijk beloond voor zo’n liedje. Ik vind Amsterdam uit 1980 al veel beter, om maar wat te noemen.
De Sahara is zonder meer erg droog.
  † In Memoriam † maandag 6 november 2017 @ 21:07:29 #8
368283 ato
pi_174911054
quote:
1s.gif Op maandag 6 november 2017 21:04 schreef Fred_B het volgende:

[..]

Daar hoef je geen excuses voor aan te bieden :P

Ik vind zo’n hoge eindpositie nogal rijk beloond voor zo’n liedje. Ik vind Amsterdam uit 1980 al veel beter, om maar wat te noemen.
Ik vind het zo aanstekelijk gezongen en goed uitgevoerd.
Life can be a bitch, so like it..
pi_179651059
quote:
0s.gif Op donderdag 2 november 2017 19:45 schreef Fred_B het volgende:

[..]

Vandaag mag ze dus 94 kaarsjes uitblazen en is het groot feest in het bejaardenhuis *O*
Vandaag is het even geen feest, want Teddy is helaas op 98-jarige leeftijd overleden.
De Sahara is zonder meer erg droog.
  † In Memoriam † donderdag 7 juni 2018 @ 16:53:03 #10
368283 ato
pi_179657086
quote:
9s.gif Op donderdag 7 juni 2018 10:33 schreef Fred_B het volgende:

[..]

Vandaag is het even geen feest, want Teddy is helaas op 98-jarige leeftijd overleden.
Ah Rip
Life can be a bitch, so like it..
  † In Memoriam † donderdag 7 juni 2018 @ 16:53:52 #11
368283 ato
pi_179657104
Ps ik vind je verslagen altijd weer heerlijk om terug te lezen. ^O^
Life can be a bitch, so like it..
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')