AUSTRALIË Waar kennen we de Australiërs van? Van de kangoeroes natuurlijk. Verder van het Opera House, steden als Sydney en Melbourne, de outback, Uluru, aboriginals, Daniel en Natasha Bedingfield, de Britse 'misdadigers' die het land stichtten, Tasmanian devils, Kylie en Dannii Minogue, de enorme afstanden, Great Barrier Reef, Nederlandse invloeden en namen als Cape Leeuwin en Arnhemland, Australian football en natuurlijk sinds kort ook als deelnemer aan het ESF.
Hoe doen ze het op het ESF? Australië debuteerde in 2015 op het ESF. Dat was voor velen een verrassende debutant. Hoewel de EBU al eerder landen had toegelaten die niet meteen in het centrum van Europa liggen, zoals Israël, Azerbeidzjan en Marokko, liggen die niet aan de andere kant van de wereld, zoals Australië dat wel doet.
Toch is het zeker niet onlogisch dat de Australiërs er tegenwoordig bij zijn. Al ruim voor hun deelname was het ESF bijzonder populair in het land. Dat uitte zich bijvoorbeeld in Eurovision parties, Australische deelnemers voor Europese landen en structureel hoge kijkcijfers voor het festival. Veel Australiërs hebben een Europese achtergrond. Zo is Melbourne de stad met de tweede grootste hoeveelheid Griekstalige inwoners ter wereld, na Athene. Ook andere landen in Zuidoost-Europa (waarvoor sinds de eeuwwisseling ook nog weleens iets te juichen was op het ESF) zijn goed vertegenwoordigd, net als uiteraard de Britse eilanden. Maar eigenlijk zijn er maar weinig landen zonder banden met Australië, want er wonen ook 335.000 inwoners met een relatie met Nederland.
Het ESF wordt uitgezonden door de zender SBS. Dit is een zender die zich richt op de vele minderheden in het land. Het is een niet alledaagse zender, waar je op een avond zomaar kunt genieten van eerst Griekse dansles, vervolgens een Italiaanse tuiniersshow, gevolgd door het nieuwsbulletin uit India. Ook het Nederlandse Acht Uur-Journaal is integraal te bekijken, net als Europese sporten als voetbal en rugby.
Het met vertraging uitgezonden ESF was jarenlang één van de best bekeken programma’s van het jaar. Daarop startte SBS de lobby voor deelname. Dit leidde tot een (matige) intervalact in 2014 van Jessica Mauboy, en mede dankzij een flinke zak geld, tot het debuut rechtstreeks in de finale van 2015.
De deelnames van Australië waren zeer succesvol, want alle deelnemers bereikten de finale en in 80% van de gevallen zelfs de Top 10. Van een overwinning is het nog niet gekomen. Mocht dat gebeuren, dan wordt het ESF het jaar erna waarschijnlijk in Duitsland of Engeland gehouden, in een gedeelde organisatie tussen SBS en de nationale omroep.
De inzendingen zijn prima in orde, maar de Australiërs maken op de één of andere manier vooral een grote indruk op de vakjury. Alle inzendingen tot nu toe kregen het merendeel van de punten van de jury. Hoewel dat enigszins verklaarbaar is door het gebrek aan diaspora- en burenstemmen, is de verhouding wel heel sterk uit het lood. Er is nog iets bij voor te stellen dat de EBU geen afgang wilde bij het Australische debuut, maar het verschil is sindsdien bepaald niet afgenomen, en heeft regelmatig nogal storende proporties.
Australië heeft na vijf jaar nog geen duidelijke vriendenband bij de puntenverdeling. Niet geheel verrassend scoort het Verenigd Koninkrijk hoog bij zowel het ontvangen als uitdelen. De meeste finale-punten gingen van en naar Zweden (waar vooral de vakjury helemaal gek is van Australië). Ook Belgische inzendingen vallen doorgaans goed down under.
Nederland gaf telkens punten aan Australië. Voor Guy Sebastian (4), Dami Im (12 (j) + 5 (p)) en Isaiah (4 (j)) en Kate Miller-Heidke (2 (j) + 2 (p)). Jessica Mauboy kreeg alleen 8 punten in de halve finale. Andersom waren er punten voor Douwe Bob (3 (j)) en OG3NE (3 (j)). Waylon kreeg alleen 2 punten in de halve finale.
Duncan Laurence ontving in totaal 6 (j) en 6 (p) punten.
Hoe ging het door de jaren heen? Australië debuteerde in
2015. Het zou oorspronkelijk eenmalig zijn, ter ere van het 60-jarig bestaan van het ESF. Maar al voor de show was duidelijk dat er een goede kans was op een terugkeer van het land een jaar later. De act werd intern geselecteerd en aangekondigd op een persconferentie in het Opera House. Toch leuk als je zo’n locatie beschikbaar hebt. Het werd Guy Sebastian. Dit was de winnaar van de eerste editie van Idols (maar dan met (nog) meer charisma dan Jamai), die ondertussen een indrukwekkend repertoire heeft opgebouwd met zes nummer 1-hits en nog eens 15 Top 20-hits. Hij werd geboren in Maleisië, maar groeide op in Melbourne en Adelaide. Zijn studie medical radiation moest hij afbreken vanwege zijn muzikale succes in Idols.
Op het ESF deed hij mee met
Tonight Again, op de valreep geschreven door hemzelf, D.R.Harris en Louis Schoorl, waarmee het nog een Nederlands tintje had. In aanloop naar het ESF deed de EBU er alles aan om Australië te promoten, en mede daardoor werd het land direct een favoriet voor de winst. Dat bleek toch iets te veel van het goede. Guy deed een prima optreden, hoewel de act na de enthousiaste entree van het land een beetje tegenviel, en bereikte een verdienstelijke 5e plaats. Het lied werd daarop een klein hitje in Europa, maar Guy bleef toch vooral successen vieren in eigen land. En nog een leuk feitje: Hij is na 20 jaar nog steeds gelukkig samen met zijn jeugdliefde, met wie hij twee kinderen heeft. Kom daar maar eens om in de showbizzwereld.
In
2016 moest Australië net als andere normale landen eerst deelnemen in de halve finale. Het was de bedoeling dat Delta Goodrem zou gaan, maar zij bedankte voor de eer. Daarop werd de vlag verdedigd door Dami Im. Deze 28-jarige zangeres, geboren in Seoul en op haar 9e verhuisd naar Brisbane, had naam gemaakt door X-Factor te winnen. Voor deze doorbraak was ze muziekinstructrice, maar die baan moest ze opgeven, vanwege haar successen in de hitlijsten. Al haar drie albums scoorden in de Top 10. Momenteel is ze actief in een musicalversie van Grease. Mocht u ooit indruk willen maken op Mevrouw Im, dan kan het een goed idee zijn om haar favoriete eten mee te nemen. Je kan haar 's nachts wakker maken voor Koreaanse pannenkoeken!
Dami werd gepresenteerd als ESF-deelneemster tijdens een concert van Conchita Wurst in Sydney. Haar lied was
Sound Of Silence.
Voorafgaand aan het ESF was Sergey Lazarev uit Rusland huizenhoog favoriet, ondanks zijn wat gedateerde lied. Destijds hadden alle concurrenten wel een& #8216;smetje’ waardoor ze vermoedelijk niet zouden winnen. Oekraïne zong over een moeilijk onderwerp, deportaties tijdens de oorlog. Australië stuurde een Koreaanse en er werd gevreesd dat racistische motieven succes voor haar zouden dwarsbomen.
Dami kwalificeerde zich uit de halve finale, naar later bleek als winnaar. In de finale straalde haar optreden weer de grandeur van een Nummer 1 uit, en dat leek ook te gaan lukken. Na de jury-stemmen had ze 109 punten voorsprong op Oekraïne, maar dat land maakte dit verschil goed bij de televoting. Rusland won die televoting, maar faalde bij de jury’s. Uiteindelijk werd Dami Im dus 2e, in een puntentelling die zoveel mooier had kunnen zijn, als de EBU niet was geswitcht naar het systeem met het in één keer bekend maken van de publieksstemmen.
In
2017 was er de zware taak voor Isaiah om de prestatie van het jaar ervoor te verbeteren. Hij was de eerste Aboriginal Australiër om mee te doen. Zijn
Don’t Come Easy is toch wel duidelijk de minste van de eerste drie Australische inzendingen en groot succes bleek al snel een illusie. Sterker nog, het was maar zeer de vraag of zijn lied de finale zou bereiken vanaf de 3e startpositie in een sterke semi.
Na zijn buitengewoon beroerde optreden bij de juryrepetitie leek het duidelijk, kwalificatie ging niet lukken, ook al ging het voor het publiek wel iets beter. Groot was de verbazing toen Australië toch uit de envelop kwam. Nog veel verbazender was dat hij 15e was bij het publiek en 2e (!) bij de jury’s. In de finale was de uitslag nog extremer. Isaiah kreeg 171 punten van de jury, goed voor een 4e plaats en van het publiek welgeteld 2 punten, goed voor de 25e plaats. Gecombineerd werd hij 9e, maar dat voelt toch wel als veel te veel eer voor dit liedje.
Ook in
2018 werd er een interne selectie doorgevoerd en de keuze viel op een oude bekende. Jessica Mauboy, die in 2014 niet bepaald de beste intervalact uit de Songfestivalhistorie had uitgevoerd, mocht het nog eens proberen met een echte inzending. De titel werd
We Got Love.
Jessica komt uit Darwin. Dat is de grootste stad in het noorden van Australië, in een regio waar mensenetende krokodillen leven. Na succes in Idols brak ze door en werkte ze jarenlang aan het uitbreiden van haar verzameling platina platen.
De plaatselijke bevolking rond Darwin. Jessica’s ESF-lied bevond zich niet echt in een genre dat tegenwoordig vanzelf scoort, maar vanwege de populaire uitvoerende en de onvermijdelijke steun van de vakjury leek een finaleplek wel een zekerheid. Dat lukte ook, maar dat was toch ook wel te danken aan de matige concurrentie. Het solo-optreden van Mevrouw Mauboy was een bijzonder matig geheel. Van het truttige spijkerjack in de postcard tot haar weinig flatteuze korte paarse glitterjurkje tijdens het optreden was haar outfit geen succes, en ook de zang was voor verbetering vatbaar. De jury deed uiteraard niet moeilijk en zette Australië in de finale op de 12e plaats. Het publiek was genadeloos met een 26e en laatste plaats. Gezamenlijk was het de 20e score.
In
2019 moest het dus beter, en om dat te bereiken werd er door SBS voor het eerst een voorronde georganiseerd. Daarin deed de band Sheppard mee, en vanwege hun internationale successen leken zij de logische favoriet. Hun liedje
On My Way viel echter tegen, en zou 3e worden. De strijd om de winst ging tussen Electric Fields met
2000 And Whatever en Kate Miller-Heidke met
Zero Gravity.
Beide acts waren ietwat raar en vooral heel bijzonder.
2000 And Whatever vooral vanwege het lied zelf, dat deels in de Pitjantjatjara taal gezongen was. Dat is een Aboriginal taal die in Centraal-Australië gesproken wordt in de regio rond Uluru. Het was vermoedelijk ook de muzikaal interessantere inzending van de twee favorieten, maar het won niet.
De winst ging naar
Zero Gravity, een pop-opera deuntje, dat na een enthousiast begin niet echt ergens naartoe gaat. Dat hoefde ook niet, want iedereen keek ademloos naar de act. Kate zong vanaf een hoge plek in een hele lange jurk, op zich niet de meest originele vondst. De meeste aandacht ging echter naar de achtergrond, waar een soort heks op een paal heen en weer zwaaide. Je vraagt je af hoe dit soort acts bedacht worden, want er moet toch iemand zijn geweest die aan de koffietafel heeft voorgesteld om het zo te doen.
Op het ESF was Australië vanwege het liedje geen favoriet, maar dat veranderde toen tijdens de repetities bleek dat het zowaar nog gekker kon met de act. De heks was verdwenen, en in plaats daarvan zweefden Kate en haar achtergrondzangeressen drie minuten door de lucht (niet echt hoor, want dat kan natuurlijk niet). Het was een adembenemend schouwspel, en het leek er even op dat deze klassieke plaat misschien eindelijk de stap naar de winst kon zetten, iets waar zoveel andere nummers in het genre in het verleden ondanks een favorietenstatus niet in waren geslaagd. Dat zou niet lukken. Ondanks de zeer gunstige 25e startpositie en winst in de eerste halve finale, zou het uiteindelijk een 9e plaats worden.
Kate Miller-Heidke. Dan rest natuurlijk nog de vraag of de jury zelfs deze kitsch hoger waardeerde dan de televoters? Jawel hoor, van de muziekdeskundigen kreeg dit 153 punten, terwijl het domme publiek er 131 punten voor overhad.
Zo heeft Australië zich gepresenteerd als een deelnemer die het festival serieus neemt en probeert mee te strijden om de zege, vanzelfsprekend met wisselend succes. Al met al lijkt het een mooie toevoeging aan het deelnemersveld, al is het bij de jury wel het lievelingetje van de klas.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hier is een net overzicht van alle Australische inzendingen en hun resultaten te vinden of kijk naar het filmpje hieronder of klik anders op de spoiler:
SPOILER
De Sahara is zonder meer erg droog.