ESF-Land van de week: IERLAND

IERLAND

Waar kennen we de Ieren van?

Als het Groene Eiland natuurlijk. Verder van de eeuwige strijd met de Britten, U2, de grote hongersnood, de Meren van Connemara (en dat lied van Michel Sardou), Dublin, Westlife, grootscheepse emigratie, de pubs, de Cliffs of Moher, The Corrs, Jack Charlton, Terry Wogan en natuurlijk als veelwinnaar op 't ESF.



Hoe doen ze het op het ESF?

Ierland is een land met een geweldige traditie op het ESF. De Ieren debuteerden op het festival in 1965 en deden sindsdien 53 keer mee. Liefst zeven keer kon er gejuicht worden om een Ierse overwinning. Verder waren er nog vier 2e plaatsen en één 3e plaats. Ook alle andere posities in de Top 10 zijn meerdere malen ingenomen door Ierse inzendingen. De grootste ster is Johnny Logan, die twee keer wist te winnen. Linda Martin pakte zowel een gouden als een zilveren medaille.

De Ieren kenden verschillende glorieperiodes. In de beginjaren werden er vele mooie uitslagen neergezet, totdat Dana in 1970 wist te winnen. Daarna ging het iets minder, maar vanaf eind jaren '70 kwamen er weer betere resultaten, met als bekroning de eerste winst van Johnny Logan. De jaren '80 waren wat wisselvalliger, met nog wel Johnny Logan's tweede zege en enkele andere mooie eindposities. De jaren '90 waren het duidelijke hoogtepunt. Er werd gewonnen in 1992,1993, 1994 en 1996 en er waren tweede plaatsen in 1990 en 1997. In 1995 stal een Ierse violiste de show bij de overwinning van Nocturne uit Noorwegen, waardoor we dus wel kunnen stellen dat Ierland heerste op het festival in deze periode.

Hoewel de Ieren alle lof verdienen voor hun prestaties en de nodige ESF-klassiekers hebben gerealiseerd, kunnen we er niet omheen dat het taalvoordeel wel erg heeft meegewerkt. Liedjes als Why Me of In Your Eyes hadden nooit kunnen winnen als ze door Finland of Portugal waren ingezonden. Na het afschaffen van de taalregel in 1999 heeft Ierland nog maar drie keer de Top 10 gehaald en ontbrak het negen keer in de finale. Daarnaast vertegenwoordigde de jury bepaald niet de smaak van het brede publiek. De meeste winnaars uit de 90s werden maar bescheiden hits en vergelijkbare inzendingen bleken na de eeuwwisseling niet in de smaak te vallen bij de televoters. Daarmee is er een lastige tijd aangebroken voor de Ieren. In de voorbije dertien edities wist alleen de groep Jedward het publiek echt te vermaken met twee mooie scores. Van de andere elf inzendingen miste het merendeel de finale en als dat eens lukte volgde een positie in de achterhoede.

De Ieren hebben één keer in het Iers meegedaan in 1972, maar dat werd geen succes. De overwinningen waren dan ook allemaal Engelstalige liedjes. Na de zeges werd het festival zes keer georganiseerd in Dublin en één keer in het dorp Millstreet, dat in 1993 in één klap wereldberoemd werd.



Bij de puntenverdeling is het enige buurland het Verenigd Koninkrijk de grote vriend. Verder komen en gaan de punten vooral naar de andere landen in Noordwest-Europa. Zweden is nummer twee zowel als het om het geven als het ontvangen van punten gaat.

Ierland en Nederland geven elkaar ook geregeld punten, al valt dat van Nederland naar Ierland bij de niet-winnende liedjes soms wel een beetje tegen. De hoogste scores waren voor Maxi (6), The Swarbriggs (6), Johnny Logan1 (6), Sheeba (10), Linda Martin1 (7), Johnny Logan2 (12), Jump The Gun (6), Liam Reilly (10), Linda Martin2 (10), Niamh Kavanagh (10), Paul Harrington & Charlie McGettigan (12) en Eimear Quinn (12). In recentere tijden kreeg Jedward voor hun beide inzendingen nog 5 punten van Nederland.
Andersom was er enthousiasme over Sandra & Andres (8), Teach-In (8), Xandra (10), Maribelle (6), Marcha (6), Humphrey Campbell (8), Ruth Jacott(12), Edsilia (10), Anouk (6), Common Linnets (10), Douwe Bob (8 (j)) en Duncan Laurence (8 (j) + 8 (p)).

Hoe ging het door de jaren heen?

Ierland deed voor het eerst mee in 1965 met een man met een ballad. Kritische luisteraars zullen zeggen dat in de eerste vier deelnames vier keer min of meer dezelfde plaat werd ingestuurd, maar het scoorde vanaf de eerste poging, dus geef de Ieren eens ongelijk. En als je kijkt wat Nederland in die jaren stuurde, hebben wij sowieso weinig recht van spreken. Butch Moore was de eerste deelnemer en hij werd 6e.

In 1966 was het de beurt aan de legendarische Dickie Rock met Come Back To Stay. Dickie Rock, wie kent hem niet? Hij werd 83 jaar terug geboren als Richard Rock. Je zou zeggen dat dit een artiestennaam is die zonder enige wijziging al 'af' is. Het allitereert lekker, het klinkt als een klok: Ladies and Gentlemen, the one and only Rrrrrrrichard Rrrrrrock! Maar goed, in het Engels wordt Richard nogal eens afgekort naar Dickie, en daarmee kregen we deze nogal sullig overkomende naam.



Als kleine Dickie zong hij al in het kinderkoor van de kerk en ging hij naar bejaardenhuizen om de oudjes op te vrolijken. Toen hij wat ouder werd, ging hij als lasser aan de slag, en met een aantal collega's smeedde hij een band, waarvan Dickie de zanger werd. En vanaf dat punt ging het opeens snel. Zijn talenten werden snel opgepikt en als solo-zanger veroverde hij de harten van alle Ierse vrouwen en zo scoorde Dickie dikke hits. Zeven keer bereikte hij de eerste plaats in de Ierse hitlijsten. Dickie had (om onduidelijke redenen) nog geen geen vriendin toen hij doorbrak, en zijn ouders waren dan ook heel verbaasd dat er opeens hordes meisjes rond het huis van de familie Rock rondhingen, in de hoop een glimp op te vangen van hun idool.

Spit on me Dickie, was in de 60s en 70s een gevleugelde kreet, die de zanger nog altijd regelmatig naar zijn hoofd krijgt. Naast solo-successen kende Dickie ook een glorietijd in samenwerking met de Miami Show Band, en gezamenlijk werd het gezelschap ook wel de Ierse Beatles genoemd. Deze band werd overigens over de grens vooral bekend toen er enkele jaren na het verbreken van de samenwerking met Dickie een terroristische aanslag werd gepleegd, waarbij drie leden werden gedood.



Maar Dickie is de onschuld zelve. Voor hij getrouwd was, verboden zijn (schoon)ouders het zelfs dat zijn geliefde Judy met hem meeging op tournee. Stel je voor dat die twee iets geks zouden doen voor het huwelijk! Maar toch liet hij zich de aandacht van de vrouwelijke fans altijd goed welgevallen, zo is Dickie immers ook wel weer. Het ging blijkbaar zo ver dat het later opeens vervelende consequenties kreeg. Zo werd hij in de jaren '90 plotseling geconfronteerd met een buitenechtelijk kind. Blijkbaar liet Dickie de kleine Dick ook weleens buiten spelen, zeg maar.



Met Judy kreeg hij ook zes kinderen. Ook daar had hij heel wat met mee te stellen, want één ervan raakte aan de heroïne en dat was geen beste publiciteit. Tegenwoordig wonen Dickie en Judy een deel van het jaar in het zuiden van Spanje, waar hij nog massaal herkend wordt door de toeristen van de Britse Eilanden. Maar voor zijn fans heeft Dickie altijd alle tijd. Recentelijk was hij ook nog betrokken bij een Wikipedia-incident. Een medewerker van de Anglo-Irish Bank vond het wel leuk wat flauwe grappen in te voeren over de zanger (en u kunt wel ongeveer indenken welke kant dat opging). Dit leidde tot verontwaardiging onder het Ierse publiek, en de bank bood meteen excuses aan. Het mocht niet baten, want twee jaar later was de bank failliet (wellicht ook om andere redenen dan dit incident) en Dickie is nog altijd niet van het podium weg te slaan.



Maar goed, we dwalen enigszins af van het ESF. Voor zover dat detail van de biografie van Dickie nog boeit natuurlijk. Hij werd met zijn lied 4e.


In 1967 behaalde Sean Dunphy zelfs een 2e plaats, weliswaar op enorme afstand van winnares Sandie Shaw, maar Ierland maakte zo toch telkens indruk. Sean is in Ierland vooral bekend als de eerste Ier die naar Nashville ging om platen op te nemen.
De grootste indruk werd gemaakt in 1970, want toen wist Dana voor het eerst namens Ierland te winnen. Dana was een jaar eerder bekend geworden door haar deelname aan de Ierse voorronde. Toen verloor ze nog van de Noord-Ierse Muriel Day, maar in 1970 mocht ze wel naar Amsterdam afreizen om haar land te vertegenwoordigen met All Kinds Of Everything. Vanaf de laatste startpositie liet ze iedereen achter zich. Overigens vooral dankzij de Waalse jury, die haar 9 van de 10 Belgische punten gaf, waarmee haar voorsprong van 6 punten op de favoriete Mary Hopkin wel verklaard is. Haar lied werd het startschot voor een bijzonder mooie carrière, waarin ze nog meerdere internationale hits scoorde, zoals Fairytale en It's Gonna Be A Cold Cold Christmas.


De overwinning werd gevolgd door een mindere periode. In 1972 faalde Sandie Jones met de enige Ierstalige inzending. In eigen taal ging het duidelijk minder. Dat viel ook op toen de taal enige jaren werd vrijgegeven voor de andere landen. Nadat het taalvoordeel in ere was hersteld, scoorden de Ieren ook weer beter. The Swarbriggs deden in 1975 en 1977 mee. In de versie van 1977 heette het herenduo Swarbriggs plus two. Die twee waren twee zangeressen, waardoor het twee keer man, twee keer vrouw werd en dus naadloos paste in de ABBA-traditie van de 70s. Hun liedje It's Nice To Be In Love Again had ook wel enige inspiratie opgedaan bij de Brotherhood Of Man, en zodoende maakte het indruk op de jury's met een 3e plaats als resultaat.

Wat dat betreft is de minder goed scorende inzending van 1978 indrukwekkender. Colm Wilkinson werd gestuurd. Hij is een grote, zo niet de allergrootste musicalster die Ierland heeft voortgebracht. Hij speelde in de grootste musicals op Broadway, waarbij zijn optreden in Les Misérables legendarisch werd. Zijn ESF-optreden werd niet zo goed herinnerd, maar alsof hij een sinaasappel was, perste hij alles uit zichzelf voor zijn lied Born To Sing. Colm, die niet rookt, niet drinkt en zelfs geen koffie aanraakt, werd hiermee 5e.


In 1980 dook een nieuwe ster op in Ierland, genaamd Seán Patrick Michael Sherrard, beter bekend onder zijn artiestennaam Johnny Logan. Zijn lied What's Another Year was simpel maar effectief. Het heeft maar één luisterbeurt nodig om de luisteraar te pakken en was zo ideaal voor het ESF. Met ook nog een late startpositie kon het eigenlijk niet fout, en het lied won dan ook, al bleef de Duitse Katja Ebstein hem nog lang op de hielen zitten. De winst werd enthousiast gevierd in het nachtleven van Den Haag, waar het ESF dat jaar werd gehouden, maar ondanks het volgende hitsucces bleef een verdere doorbraak uit. Er werden twee plaatjes tegelijk uitgebracht als opvolger, die allebei leden onder een gebrek aan airplay, waardoor Johnny weer net zo snel uit beeld verdween als hij was verschenen.


In 1984 was Johnny Logan terug op het ESF. Deze keer als schrijver van het winnende liedje van de voorronde Terminal 3 van Linda Martin. Het was in tegenstelling tot zijn eigen lied meer uptempo. Zangeres Linda Martin had als lid van de band Chips al meerdere malen meegedaan aan de Ierse voorronde, maar zonder succes. Nu was het raak en mocht ze naar het ESF in Luxemburg. Haar optreden was bijzonder overtuigend en de punten stroomden dan ook binnen. Het was een spannende strijd tussen meerdere landen, waarbij de Herreys uit Zweden uiteindelijk enigszins vanuit het niets kwamen opstomen met meerdere topscores achter elkaar en zouden winnen. Linda werd 2e.


Omdat het financieel niet zo lekker ging bij de Logannetjes thuis, besloot Johnny nog eens mee te doen aan de Ierse voorronde. Hold Me Now kreeg hierin 95% van het maximaal haalbare aantal punten en won dus vrij overtuigend. Op het ESF kreeg hij net als zeven jaar eerder de twee-na-laatste startpositie, waardoor er wederom weinig fout leek te kunnen gaan. En inderdaad, Ierland won, net als bij Johnny's vorige poging met Duitsland op nummer 2, zij het deze keer met een zeer comfortabele marge. Ook dit lied werd weer een grote hit. Helaas ook nu niet gevolgd door een sprankelende internationale carrière, maar met twee ESF-zeges in de tas, had hij wel een resultaat binnen waar hij de rest van zijn tijd op kon teren.


Na twee mindere inzendingen begonnen de voor Ierland zo succesvolle jaren '90 in 1990 met Liam Reilly en Somewhere in Europe. De odes aan Europa vlogen ons in die tijd om de oren en de jury was ook scheutig met punten voor deze liedjes voor de goede zaak. Toto Cutugno won dit jaar, maar Liam Reilly werd gedeeld 2e met Frankrijk.

In 1992 was Linda Martin terug. En Johnny Logan als schrijver ook. Na hun succesvolle samenwerking acht jaar eerder, ging het gezelschap nu voor goud. Why Me won de voorronde overtuigend en mocht naar Malmö. Het was midden in de periode waarin de jury massaal stemde op Engelstalige liedjes, waardoor Ierland, UK en Malta de ene na de andere toppositie scoorden. En deze landen vormden ook in deze volgorde de Top 3 van dit jaar. Johnny Logan had het van achter de schermen toch maar weer mooi geflikt.


Zo was het ESF in 1993 in Ierland. Om precies te zijn in het piepkleine Millstreet, waar het hele dorp alles op alles zette om zo'n groot evenement mogelijk te maken. Het zou nu niet meer kunnen, maar toen ging alles vlekkeloos. Niamh Kavanagh won de Ierse voorronde met In Your Eyes. Ook dit jaar deden Ierland en UK een één-tweetje. Ogenschijnlijk meer tijdloze nummers als Mama Corsica en Vrede waren kansloos achter In Your Eyes en Better The Devil You Know. De vocaal perfecte Niamh wist het festival te winnen, en in eigen land een grote hit te scoren. Buiten de Britse Eilanden haalde het lied nagenoeg nergens de hitlijsten. Daarna werd het redelijk stil rond haar, en nadat ze twee kinderen had gekregen en de familie een hond had genomen, besloot ze huisvrouw te worden. Later besloten ze om ook nog een tweede hond te nemen. Heel veel spannender kan ik het rond onze Niamh helaas niet maken.


In 1994 was het ESF in Dublin en Ierland wist de trofee wederom succesvol te verdedigen. Hoewel er enig gemopper klonk rond weer een Ierse zege, was Rock'n'Roll Kids van Paul Harrington & Charlie McGettigan een onomstreden winnaar en van het zegevierende trio duidelijk de meest indrukwekkende en tijdloze inzending. Vanaf de slechte 3e startpositie wist het lied een monsterzege te boeken. Heel even leek het in de puntentelling mis te gaan toen Hongarije van de eerste drie jury's telkens 12 punten kreeg, maar dat land zakte uiteindelijk ver weg, en Polen zou op 60 punten de eerste achtervolger worden. De uitvoerende artiesten zouden later nog solo aan de weg proberen te timmeren, maar de magie van hun ESF-song werd nooit meer bereikt.


Rond de derde winnende inzending van Ierland waren geruchten geweest dat de Ieren bewust een wat oubollig plaatje hadden gestuurd, in de hoop niet nog eens veroordeeld te worden tot de dure organisatie. In 1995 werd dit doel met Eddie Friel in elk geval bereikt. Dreamin' was net zo slaapverwekkend als de titel doet vermoeden. Hij werd 14e.

In 1996 werd er weer een inzending gestuurd die de potentie had om mee te strijden om de winst. Eimear Quinn met The Voice combineerde Keltische geluiden met een geweldige stem. Het lied won de Ierse voorronde overtuigend. Daarna moest het lied meedoen aan een besloten voorronde voor het ESF, omdat er meer landen wilden deelnemen dan er plaatsen waren. Ierland werd hierin 2e achter het Zweedse Den Vilda. Op de grote avond zelf maakte Eimear meer indruk, en wist ze een ruime zege te boeken. Ze kreeg zeven keer de maximale douze points en eindigde met 48 punten voorsprong op Noorwegen.




Het succes van The Voice leidde tot veel complimenten voor Eimears indrukwekkende zangprestaties, maar zorgde aan de kant van de EBU ook voor ergernis. Dit was de zoveelste ESF-winnaar op rij met een plaat met 0,0 hitpotentieel. Het lied zou op het Continent uiteindelijk alleen in België en Nederland een hitje worden. De EBU wilde de aansluiting met de hitlijsten terugvinden, en deze nieuwe Ierse overwinning was één van de drijvers achter het snel invoeren van de televoting.

In 1997 was het ESF terug in Dublin en Marc Roberts met Mysterious Woman moest proberen de succesreeks te continueren. Hoewel hij niet won, was zijn 2e plaats weer een uitstekende uitslag. Love Shine A Light was deze avond onverslaanbaar. Marc heeft daarna niet zo veel bereikt als zanger. Grote hits bleven uit, en een nieuwe poging om nog eens aan het ESF deel te nemen strandde in de voorronde op pijnlijke wijze achter Dustin The Turkey. In Ierland is hij wel een gewaardeerde radio-DJ geworden.

1998 was het laatste jaar met de taalregel en Ierland zou er nog één keer van profiteren met een Top 10-score. Dawn Martin werd in een voor de Ieren incidentrijk ESF-jaar 9e met Is Always Over Now. De favorieten van de voorronde waren de Carter Twins. Zij kwamen met een liedje van Ronan Keating en werden begeleid door Louis Walsh, de manager van onder meer Johnny Logan en Boyzone. De tweeling werd slechts 4e en daar was Louis’tje het niet mee eens. Hij schamperde _{(mooie bezigheid is dat sowieso, schamperen)} dat Dawn slechts een amateur was. Daar was de RTE het gedeeltelijk mee eens, in zoverre dat haar vrienden die op de achtergrond meezongen uit de show werden geschreven, en werden vervangen door grotere professionals, zoals Paul Harrington. Met dit doorsnee liedje hadden ze zich al die moeite toch wel kunnen besparen.

En vanaf dit punt werd het geleidelijk steeds minder voor de Ieren. De Top 5 is na 1997 sowieso geen enkele keer meer gehaald. De beste prestatie kwam in 2000 van Eamonn Toal. Zijn Millennium Of Love was tekstueel een draak van een lied, maar muzikaal was het precies boeiend genoeg om vanaf de voorlaatste startpositie 6e te worden. In 2001 werd Gary O'Slaughnessy 21e, waardoor Ierland in 2002 niet mee mocht doen. In 2003 zorgde Mickey Harte voor een klein hoogtepuntje door 11e worden, waardoor Ierland in 2004 rechtstreeks naar de finale mocht. Zijn We’ve Got The World was ook nog best een aardig liedje, dat een nogal ongelukkige startpositie lootte. Hij moest als derde, vlak voor de Turkse Sertab, die zou winnen. Mickey is één van de weinigen uit de reeks die nog wel iets van een carrière aan het ESF heeft overgehouden. Een jaar later werd Chris Doran dan weer 22e met alleen 7 punten van het Verenigd Koninkrijk, waardoor zus en broer Donna & Joe in 2005 wel moesten proberen via de semi naar de grote finale te gaan. Hun amateurisme maakte pijnlijk duidelijk hoe snel Ierland was afgegleden op het ESF. Love bleef in de halve finale hangen.


^{Donna & Joe.}

In 2006 was er gelukkig wel weer een mooie inzending. Eentje die tien jaar eerder zeker in de Top 3 was geëindigd. Brian Kennedy's Every Song Is A Cry For Love herbergde alle positieve zaken waar we de Ieren in de 90s van hadden leren kennen. Zelfs de boze televoters uit Oost-Europa hadden hier punten voor over en mede daardoor werd het een fraaie 10e plaats. Een leuk feitje is dat zijn liedje in de halve finale het 1000e optreden ooit was op een ESF.
Na dit succes had Brian nog een aantal hitjes op de Britse Eilanden. Zijn grootste succes was zijn versie van You Raise Me Up, dat hij uitbracht als een tribute aan voetballer George Best en hij ook zong op diens begrafenis. Verder was hij onder meer actief in diverse muzikale TV-programma's. Privé ging het een aantal jaar een stuk minder goed, want hij streed geruime tijd tegen darmkanker. Gelukkig kon hij recent melden dat hij er bovenop gekomen was.


Door de goede uitslag was Ierland weer rechtstreeks geplaatst voor de finale in 2007. Vreemd genoeg inspireerde de mooie score niet tot het sturen van betere liedjes, want bijzonder veel bagger zou ons in deze jaren bereiken vanuit Ierland. Dat begon in 2007 met Dervish en They Can't Stop The Spring. Zeker niet het slechtste liedje dat Ierland ooit stuurde, maar de uitvoering... Tsja, je kunt een keer een noot missen, maar om er gewoon drie volle minuten naast te zitten is wel een prestatie op zich. Voor zo'n serieus bedoelde inzending is het extra pijnlijk, maar het optreden kwalificeert zeker in de Top 10 van slechtste performances ooit op het ESF. Niet geheel verrassend eindigde het onderaan, met alleen 5 punten uit Albanië.

Het lag niet echt in de lijn der verwachtingen, maar de inzending van 2008 was zowaar nog slechter dan een jaar eerder. Uiteraard was niet de zang van Cathy Jordan van Dervish de oorzaak van de Ierse score het jaar ervoor, maar lag het aan Europa. Dus gingen we lollig doen met Dustin The Turkey. Zijn Irelande Douze Pointe zorgde voor een nieuwe afgang van de Ieren. Ondanks aandacht van de pers en de onvermijdelijke 'ophef' in de media, bleef het lied kansloos steken in de halve finale.



In 2009 was het de vraag of Ierland na een hattrick aan overwinningen in de jaren '90 nu ook drie keer op rij de slechtste inzending van het jaar naar het ESF zou sturen. Dat viel gelukkig nog wel mee. Et Cetera van Sinéad Mulvey en de band Black Daisy was bepaald geen muzikaal pareltje, maar werd toch nog 11e in de halve finale. Het lied kwam 14 punten tekort.

In 2010 dook Niamh Kavanagh opeens weer op in de voorronde. De winnares van 1993 had genoeg van het uitlaten van de honden en het naar school brengen van de kinderen en wist de voorronde ook te winnen met It's For You. Ze was haar mooie stem niet kwijtgeraakt door de jaren heen. Het liedje was wederom een gevoelige ballad. Het was genoeg om de dat jaar teruggekeerde vakjury weer enthousiast te maken. Zij stemden dit dan ook naar de finale. Bij het publiek eindigde Niamh nog achter Sieneke. In de finale was de concurrentie wel echt te groot en werd ze 23e.

In 2011 konden de Ieren eindelijk weer eens indruk maken op het ESF. De tweeling John en Edward, gezamenlijk bekend als Jedward, hadden een jaar eerder meegedaan aan de Britse versie van X-Factor. Hoewel ze niet uitblonken door hun goede zang, maakten hun energieke optredens en opvallende verschijningen het duo tot een ongelofelijke hype op de Britse Eilanden. Hoewel ze niet wonnen, werden ze wel de morele winnaars, en er volgden enkele coverhits.

In 2011 deden de broers mee aan de Ierse voorronde van het ESF met het nummer Lipstick. Daar bleken de heren zelf wel geliefd, maar dat het plaatje wat langer moest groeien. Het won met minimaal verschil en mocht naar Düsseldorf. Daar voltrok zich een vergelijkbaar scenario. Jedward ging met vrij veel moeite naar de finale. Vanaf de laatste startpositie werd het 8e. In die finale moest het lied al als 6e, maar wist het wederom 8e te worden en ondanks de veel mindere startpositie diverse tegenstanders uit de halve finale in te halen.


Hoewel ze dus ook het ESF niet wonnen, maakten ze ook hier grote indruk en dit zorgde ervoor dat de heren in de jaren erna niet van de buis weg te slaan waren in hun thuisland. Het ging zelfs zo ver dat ze optraden vlak voor het staatsbezoek van Obama aan Ierland. Ook over de grens traden ze regelmatig op, met name in de landen van het Britse Gemenebest.

Ook over de grens traden ze op in Baku, want in 2012 was Jedward terug op het ESF. Door hun bekendheid gingen ze nu fluitend door de voorronde en de halve finale, maar het kwalitatief wat mindere Waterline, geschreven door Linda Martin, werd in de finale 19e.

Niet dat iemand zich daar druk over maakte, want in eigen land verschenen ze nog steeds telkens op TV. Onder meer in Celebrity Big Brother, in muziekshows, met hun eigen reality show en met een eigen kinderprogramma. Ook waren ze actief voor het goede doel, deden ze meerdere reclamespotjes en zelfs, het is moeilijk te geloven bij deze drukteschoppers, een pantomime-show.

In 2013 werd er een iets minder gehypete deelnemer gestuurd. Ryan Dolan, in het dagelijks leven medewerker op het plaatselijke GrensWisselKantoor, ging met Only Love Survives. Met de act werd vooral gegokt op de homo-stem, en dat bleek in de bijzonder zwakke eerste semi van dit jaar voldoende. Normaliter is deze strategie meestal gedoemd te falen, en dat bleek dan ook in de finale, waar hij helemaal onderaan eindigde.

Hoewel Ryan's finalescore dus een anti-climax betekende, kon hij in elk geval nog zeggen dat hij die finale wist te halen. In de vier volgende ESF-deelnames kreeg Ierland het vier keer op rij voor elkaar om een niemendalletje te sturen, waar niemand aanstoot aan nam, maar ook geen hond de telefoon voor pakte om te stemmen (zelfs de honden van Niamh Kavanagh niet). In 2014 faalden Can-Linn & Kasay Smith met het uptempo Heartbeat. In 2015 was Molly Sterling Playing With The Numbers, maar zeker niet met haar landenscores. In 2016 mocht Nicky Byrne van Westlife naar het ESF. Tijdens zijn optreden bleek dat leden van die band niet alleen op hun stem waren geselecteerd, want uit de maat zong hij Sunlight naar de 15e plaats in zijn halve finale. En in 2017 zong Brendan Murray met Dying To Try wel een iets minder onopvallend liedje, maar nog steeds ruim onvoldoende om in aanmerking te komen voor de finale.

In 2018 werd de naam van Ierland eindelijk weer eens genoemd tijdens de enveloppenceremonie. Ryan O’Slaughnessy was hiervoor verantwoordelijk met het nummer Together. Hij is het neefje van Gary O’Shaughnessy, die in 2001 faalde op het ESF. In zijn eigen land is Ryan vooral bekend als soapacteur. Al op zijn 9e debuteerde hij in Fair City, en hij bleef bijna 10 jaar actief in zijn rol als opgroeiend weeskind. Daarna wilde hij de muziekwereld in, want hij kon aardig zingen en meerdere instrumenten bespelen. Deelnames aan diverse talentenjachten op de Britse Eilanden leverden niet al te veel op, maar in de ESF-voorronde had hij wel succes. Dit tot vreugde van zijn landgenoten, die meteen doorsloegen en hem tot favoriet voor een topscore bombardeerden. Dat was wat te hoog gegrepen. Het werd een 16e plaats. Niet spectaculair, maar buiten Jedward wel duidelijk de beste score in lange tijd.

In 2019 ging het gerucht dat RTE bezig was met een grote act als Ierse inzending in Tel Aviv. Of dat zo was, en wie dat dan geweest zou zijn, is nooit helemaal duidelijk geworden. Het was in elk geval niet de werkelijk ingezonden artiest Sarah McTernan. Die kon er namelijk helemaal niets van, wat dan weer leidde tot speculaties dat de oorspronkelijke onderhandelingen mislukt waren, en zij snel naar voren was geschoven.
Zowel bij Sarah als haar liedje 22, was eigenlijk al vanaf het begin het volstrekt zinloze van de Ierse deelname duidelijk. Het nummer is saai en onopvallend en leunt nogal op Ordinary World van Duran Duran. Daarbij had de uitvoerende een nogal chagrijnige uitstraling. Bovendien was ze geen 22, maar 25 jaar oud. De EBU was er in zoverre blij mee, dat ze een mooi slachtoffer hadden om op de tweede startpositie te zetten. Ierland was dan ook topfavoriet voor de laatste plaats in de tweede semi en dat werd het ook. De enigen die het wel leuk vonden, waren de vakjuryleden van Italië, die dit in de Top 3 zetten, terwijl Duncan Laurence voor hen slechts 7e werd en John Lundvik zelfs 13e.

Zo is Ierland dus ernstig afgegleden naar een nogal kansloze deelnemer op het ESF. Het is nogal een understatement om te zeggen dat er 'iets' moet gebeuren, want op de huidige voet verder gaan is nogal zinloos. Het is een geweldig contrast met de goede oude tijd met sterren als Johnny Logan en Linda Martin. En natuurlijk de man die in eigen land nog de grootste carrière heeft overgehouden aan het ESF, niemand minder dan Dickie Rock!



-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hier is een net overzicht van alle Ierse inzendingen en hun resultaten te vinden of kijk naar het filmpje hieronder of klik anders op de spoiler:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat is jouw favoriete Ierse inzending?


_{In deze reeks verschenen de volgende topics:
Albanië - Armenië - Australië - Azerbeidzjan - België - Bulgarije - Cyprus - Denemarken - Duitsland - Estland - Finland - Frankrijk - Georgië - Griekenland - Hongarije - Ierland - IJsland - Israel - Italië - Kroatië - Letland - Litouwen - Malta - Moldavië - Montenegro - NEDERLAND (Jaren '50-60-70) - NEDERLAND (Jaren '80 en '90) - NEDERLAND (Jaren '00) - NEDERLAND (Het jaar 2010) - NEDERLAND (2011-2019) - Noord-Macedonië - Noorwegen - Oekraïne - Oostenrijk - Polen - Portugal - Roemenië - Rusland - San Marino - Servië - Slovenië - Spanje - Tsjechië - Verenigd Koninkrijk (1957-1987) - Verenigd Koninkrijk (1988-2019) - Wit-Rusland - Zweden - Zwitserland}

[ Bericht 1% gewijzigd door Fred_B op 18-03-2022 20:25:59 ]

quote:

Op maandag 8 januari 2018 00:44 schreef Redefine het volgende:
En dan ook bizar dat Linda Martin uit hetzelfde land dat bijna ook nog vliegt. Waarvan ik de eerste Terminal 3 de betere vind. Dat had wel mogen winnen. Die andere die wel won, vind ik ook nog wel te pruimen. Maar ook weer niet heel veel meer dan dat.

Ja, het valt wel op dat Terminal 3 eigenlijk volledig in de vergetelheid is geraakt, terwijl het naar mijn mening ook de betere van de twee inzendingen van Linda is.

quote:

Er zijn nog wel wat liedjes die het domein van de nietszeggendheid net aan weten te ontstijgen. Ryan Dolans Only Loves Survives was een prima liedje en bleef nog redelijk hangen. Maar zal toch vooral bij mij bekend blijven staan als het liedje dat zowel in de halve finale als in de eindstrijd, als laatste mocht starten van de regisseur (als het goed is het eerste jaar dat er gekozen werd i.p.v. geloot).

Nee, Ryan moest in de halve finale als 13e van de 16. Het Servische Moje 3 mocht die bizar zwakke halve finale afsluiten. In de finale mocht hij wel als laatste, maar bij mindere liedjes is dat toch meer een straf dan een meevaller.

quote:

Op zondag 21 januari 2018 10:35 schreef Cee het volgende:
Oh, en @Fred, mis ik iets, wie is die knakker op de eerste twee foto's in je OP? Ervan uitgaande dat het dezelfde persoon is.

Ga me nou niet vertellen dat je de levende legende Dickie Rock niet herkende.

Deze is nu ook aangevuld.