Waar kennen we de Noren van?
Van de prachtige kust met de fjorden natuurlijk, verder van het koude en drijfnatte klimaat, de wintersporters, de bodemschatten, de enorme rijkdom, de hoge prijzen, de Noordkaap, Rosenborg, Olympische Spelen, de rivaliteit met Zweden en natuurlijk als het land waar Kees Verkerk na zijn schaatscarrière een camping opende.
Hoe doen ze het op het ESF?
Noorwegen is een bijzondere deelnemer. Enerzijds vanwege het feit dat het land drie legendarische overwinningen boekte met La Det Swinge, Nocturne en Fairytale. Anderzijds van de vele flaters die de Noren sloegen op het ESF. Ze werden 11 keer laatste en eindigden minstens zo vaak in de allerlaagste regionen. Het is pas van de recente jaren dat Noorwegen regelmatig ‘gewoon’ in de Top 10 scoort.
De taalregel was één excuus voor de belabberde scores in de vorige eeuw. Maar minstens zo belangrijk waren de vele zelfs voor het ESF oubollige inzendingen, aangevuld met merkwaardige types die de Noren afvaardigden. In de jaren ‘80, toen het algehele niveau op het ESF kelderde, scoorde Noorwegen geleidelijk iets beter, met uiteraard als hoogtepunt en uitzondering op de regel de Bobbysocks. Maar het is pas sinds de liedjes in het Engels zijn dat Noorwegen echt een land is om rekening mee te houden. Sinds de introductie van de halve finales miste Noorwegen maar drie keer de finale en vijf van de zeven recentste inzendingen haalden de Top 10.
De Noorse voorronde wordt Melodi Grand Prix genoemd. Hoewel ze daarmee de Zweedse buren doorgaans niet naar de kroon steken, is het over heel Europa beschouwd tegenwoordig een prima voorselectie. Het valt verder op dat veel Noorse artiesten meerdere malen eraan deelnamen, en ook geregeld meerdere keren wisten te winnen, zelfs als een eerdere inzending op het ESF zelf hopeloos gefaald had.
Bij de puntenverdeling is er vooral wederzijdse interesse voor Zweden en Denemarken, hoewel er meer punten gaan dan komen. Met Finland en de Britse eilanden is er een vergelijkbare, maar zwakkere relatie.
Nederland en Noorwegen willen elkaar nog weleens iets geven, al duurde het lang voor de Nederlandse liefde op stoom kwam, mede door onze afwezigheid in 1985 en 1995 toen de Noren wonnen. Er waren hoge scores voor Jahn Teigen (8), Karoline Krüger (7), Elisabeth Andreasson & Jan Werner Danielson (10), Jostein Hasselgård (7), Alexander Rybak (12), Carl Espen (10), JOWST (7 (j)) en KEiiNO (12 (p)).
Andersom was er bovengemiddeld veel liefde voor Saskia & Serge (8), Sandra & Andres (8), Teach-In (12), Bernadette (7), Ruth Jacott (10), Edsilia (8), Anouk (8), The Common Linnets (12), Waylon (4 (j) + 5 (p)) en Duncan Laurence (7 (j) + 8 (p)).
Hoe ging het door de jaren heen?
In 1960 was Nora Brockstedt de eerste Noorse deelneemster. Haar Voi Voi was een alleraardigst debuut. Nora vertelt in het liedje over een ander liedje dat ze had gehoord toen ze op reis was. Voor de rest van Europa bleef vooral de aanstekelijke titel hangen en Nora werd 4e. Een mooie uitslag, die tot in de jaren ‘80 maar één keer verbeterd zou worden. Zelf zou ze een jaar later terugkeren en 7e worden. In 1963 won ze de voorronde nog eens, maar zegde ze het ESF op het laatste moment af, wegens een ‘drukke agenda’. Boze tongen beweren echter dat ze vreesde voor een slechte uitslag, vanwege haar matige liedje. Haar vervanger Anna Thallaug werd inderdaad puntloos laatste.
Die ene betere score kwam in 1966 van Åse Kleveland, die derde werd met Intet Er Nytt Under Solen (NL: Er Is Niets Nieuws Onder De Zon). Het liedje was niet zo bijzonder, maar ze viel op als eerste zangeres die niet in galajurk verscheen. Met de gitaar in de hand werd ze 3e.
Na het ESF ging ze op een wereldtournee die haar tot in Japan bracht. Later zou ze de muziek inruilen voor de politiek en werd ze Minister van Cultuur, waarmee ze onder meer verantwoordelijk werd voor een goede uitvoering van de Olympische Spelen in Lillehammer.
Ik zou hier met liefde een hoop ruimte vullen met kwalitatieve hoogtepunten van Noorse Songfestivalliedjes uit de jaren '60 en '70, maar die zijn nogal schaars. In 1970 ontbraken de Noren zelfs helemaal uit woede over de uitslag met vier winnaars. Dat betekende toch al gauw gemiddeld 0,1 punt extra voor de andere deelnemers. In 1971 zwaaide Hanne Krogh drie minuten met een paraplu. Dat was niet omdat het punten regende voor Noorwegen, want ook zij werd gewoon voorlaatste. De enige iets betere inzending uit deze periode was It’s Just A Game van de Bendik Singers in 1973. Dit was een gelegenheidsformatie van twee heren en twee dames, waarbij de broers Bjørn en Philip overigens wel een buschauffeursuitstraling hadden. Ze werden 7e en een jaar later kregen we met ABBA een sterk aftreksel (is er eigenlijk een tegenovergestelde versie van een slap aftreksel?) van deze groep. In dat jaar waren de Bendik Singers overigens ook weer terug, in een iets andere setting, waarin bandlid Anne-Karine Strøm, de inzending was en de andere leden de achtergrondzang deden voor The First Day Of Love. Al dan niet vanwege het Zweedse vergelijkingsmateriaal werd Noorwegen nu laatste met 3 punten. Het kan ook aan Anne-Karine hebben gelegen, want deze arme stakker kwam in 1976 nog eens solo terug en pakte nog eens de rode lantaarn.
Fast forward dan maar naar 1985, want toen gebeurde het. Zomaar vanuit het niets hadden de Noren een topinzending. Ze besloten van hun zwakte hun kracht te maken. Normaal stuurden ze immers liedjes die een jaar of 10-20 achter de feiten aanliepen. Deze keer werd er een plaatje in retrostijl gestuurd en dan valt het niet op als het de hitparadetrends niet volgt.
La Det Swinge werd vertolkt door de Bobbysocks, een gelegenheidsduo met oud-deelneemsters Hanne Krogh (van die paraplu) en Elisabeth Andreassen (die al namens Zweden had meegedaan). Op 4 mei 1985 werd het met acht keer 12 punten een prachtige overwinning voor Noorwegen. Na zo veel zwakke scores was het eindelijk reden voor feest. Het lied werd een nummer 1-hit in eigen land en in België en een fraaie ESF-klassieker. In hun thuisland hadden ze nog de nodige hits, alvorens de beide dames zich weer richtten op hun solocarrières, waarbij beiden nog regelmatig in voorrondes en zelfs weer op het ESF opdoken.
De zege werd gevolgd door een aantal inzendingen met iets betere uitslagen. De beste was For Vår Jord van Karoline Krüger, 5e in 1988. Voor een echte succesperiode moeten we naar het midden van de jaren ‘90. In 1993 werd Silje Vige 5e met het mysterieuze Alle Mine Tankar. Daarin bracht ze volgens de titel al haar gedachten naar het ESF. Daarmee was de koek blijkbaar ook meteen op, want daarna ging ze weer als schooljuffrouw aan de slag. Dit werd gevolgd door een 6e plaats voor Elisabeth Andreassen & Jan Werner Danielsen met een duet getiteld Duett. Elisabeth kennen we nog van de Bobbysocks. Jan Werner was als kindsterretje bekend geworden in Noorwegen en later beroemd gebleven, vooral in musicals. Hij overleed op zijn 30e aan hartklachten.
Het hoogtepunt van de Noorse opleving kwam in 1995. Secret Garden won het Songfestival met één van de mooiste ESF-liedjes allertijden Nocturne. Secret Garden bestond uit de Noor Rolf Løvland, die zowel dit liedje als La Det Swinge schreef, en Fionnuala Sherry, een Ierse violiste. Haar afkomst hielp mee, want de vakjuryleden werden in die jaren al wild als een delegatie een Ierse toiletjuffrouw meestuurde.
Het bijzondere aan Nocturne is dat het lied maar 24 woorden tekst kent en verder vooral op de prachtige vioolsolo van Fionnuala leunt. Daarmee omzeilde de plaat moeiteloos de taalbarrière die Noorwegen zo vaak punten had gekost. Ondanks de beperkte hoeveelheid tekst, werd Nocturne in diverse talen vertaald. Zo werd het ook een grote hit in het Chinees. Tegenwoordig zijn dit soort (bijna) geheel instrumentale inzendingen niet meer toegestaan.
In 1996 was Elisabeth Andreassen alweer terug. Geef haar eens ongelijk, ze was 1e en 6e geworden namens Noorwegen en eerder 8e namens Zweden. Het ESF lag haar dus wel. En dat bleek dit jaar weer, want met een rustige plaat I Evighet werd ze 2e.
Nog één Noorstalige inzending zou redelijk scoren. Altiid Sommer van gospelzanger Lars Frederiksen werd 8e in 1998. Daarna werd de taal vrijgegeven en dat betekende meestal Engelstalige inzendingen. De eerste aardige score in die taal was in 2000 toen de groep Charmed 11e werd.
Een echt succes volgde in 2003, toen Jostein Hasselgård meedeed met I'm Not Afraid To Move On. Dit is één van de betere Noorse inzendingen. In het gevoelige liedje begeleidde Jostein zichzelf op de piano en gaf hij alles tijdens het optreden. Dit leverde onder meer drie keer 12 punten op en een wat ondankbare 4e plaats. Dat is omdat de Top 3 van dat jaar (Turkije – België – Rusland) binnen een marge van drie punten eindigde, en Noorwegen daarachter in een soort niemandsland rustig naar de 4e plaats koerste. Misschien ook daardoor is Jostein ondanks zijn goede optreden snel in de vergetelheid geraakt. Tegenwoordig is hij meester op een kleuterschool.
In 2005 gooiden de Noren het eens over een andere boeg. De glam metal band Wig Wam werd de grote winnaar in de voorronde met In My Dreams, en zou ook op het ESF een sensatie blijken. Rock is the new schlager was het thema van de band, en dat bleek aan te slaan bij de televoters. In opvallende outfits bracht het gezelschap de broodnodige variatie op een editie van het festival die werd gedomineerd door ballads en belegen popdeuntjes. If this ain't real don't wake me up, I don't ever wanna stop. Dat zijn teksten en die zorgden voor een 9e plaats. Meer dan dat plaveide dit Noorse lied de weg voor het succes van Lordi een jaar later.
In 2006 was er een zeldzame inzending in het Noors. Christine Guldbrandsen zong Alvedansen, de dans van de elfjes. Een bijzonder mooi liedje, dat op zich wel wat meer had verdiend dan een 14e plaats. Het enige minpuntje is dat zowel de zangeres als de vijf achtergrondzangeressen bijzonder mooie vrouwen waren, maar wel met een ongelofelijke Vinexwijk-uitstraling.
In 2007 was het de beurt aan de 46-jarige (en voor televoters dus helaas veel te oude) Guri Schanke. Ven A Bailar Conmigo was een typisch Spaanse inzending die ergens in de achterhoede eindigt. Ook als die wordt ingezonden door Noorwegen. In 2008 ging het beter met de jongere Maria Haukaas Storeng. Deze musicalster werd met Hold On Be Strong vanaf de laatste startpositie 5e, met 12 punten uit Finland en Zweden. De act viel vooral op door het normale karakter, waar de meeste andere landen de gekste dingen uit de kast hadden gehaald om op te vallen. Ze zong het lied ook heel goed, maar het hield op de één of andere manier toch een ietwat kille uitstraling, waardoor het podium uit het zicht bleef.
Op dat moment de hoogste score ooit. 169 punten voorsprong op de nummer 2 IJsland. 16 keer 12 punten, uit alle hoeken van Europa. Bij 35 landen in de Top 3. Meer dan 600.000 televotes meer dan de nummer 2 in de Noorse voorronde. Een Top 3-hit in 11 landen. Een half miljoen verkochte exemplaren in Rusland. Kortom, Fairytale van Alexander Rybak was wel een redelijk overtuigende winnaar in 2009.
Het was niet zo'n spannende puntentelling dat jaar, omdat het niet de vraag was of Alexander zou winnen, maar met welke marge. Fairytale trok alle punten naar zich toe. Iets wat er bijvoorbeeld ook voor zorgde dat van de eerste 11 liedjes in de halve finale alleen Denemarken zich op eigen kracht nog net kon kwalificeren (Kroatië werd nog gered door de jury). Noorwegen moest daar als 6e aantreden. Het was een prachtige zegetocht voor de half Wit-Russische en half Noorse Alexander Rybak. Zijn sympathieke uitstraling deed de rest, al bleek in de jaren na het ESF nogal eens dat hij achter de schermen hevige woede-uitbarstingen kon hebben. Zo sloeg hij eens zijn viool kapot vlak voor een optreden op de Zweedse TV, waardoor de show niet doorging. Bij ons is hij ook weer vrij snel uit beeld geraakt, en hij richt zich tegenwoordig vooral op Noord- en Oost-Europa.
Het succes kon geen vervolg krijgen in 2010. Didrik Solli-Tangen had met My Heart Is Yours een uitstekende inzending, maar helaas bleek dat op de plaat toch indrukwekkender te klinken dan wat hij op het podium bracht. Na het ESF kwam Didrik als zanger ook minder in beeld, aangezien verdere hits uitbleven. Wel presenteerde hij het populaire Skal Vi Danse, wat hij enige tijd moest onderbreken vanwege een blindedarmontsteking. Voordat u kaarten en fruitmanden gaat sturen, dit speelde zich af in 2014. Na zwakke scores van Stella Mwangi en Tooji, maakte Noorwegen weer grote indruk in 2013. I Feed You My Love van Margaret Berger is een lied dat drie minuten spannend blijft, zonder daar grootse uithalen of een spectaculaire act voor nodig te hebben. Het was een zeer originele inzending. Uiteindelijk werd het 4e. Opvallend was wel dat hoewel Denemarken dit jaar won, dit lied de favoriet van de Scandinavische landen was. Het kreeg 12 punten van Zweden, Finland en Denemarken en 10 van IJsland. In die landen scoorde Margaret sowieso al de nodige hits. Ondertussen is ze ook moeder geworden van een zoon en haar Instagram is gevuld met lieve plaatjes.
In 2014 ging de zanger Carl Espen met Silent Storm. In het matige deelnemersveld, was dit meteen een kanshebber op een topklassering. Zeker vooraf, toen Conchita en de Common Linnets nog geen indruk hadden gemaakt op de repetities. Carl had alleen een probleem. De onervaren zanger was nogal zenuwachtig voor zijn optredens. Die stress had ook invloed gehad op zijn prestaties tijdens de voorronde. Zijn lied was met afstand het beste, maar hij klonk bij vlagen als Herbert the Pervert van Family Guy, in plaats van als een stoere Noorse kerel. Op het ESF ging het wel iets beter, maar met een 8e plaats haalde hij niet alles uit dit liedje, want Top 5 had zeker moeten kunnen.
In 2015 bleef Noorwegen in dezelfde sfeer. Mørland & Debrah Scarlett zongen A Monster Like Me. Een duister en mysterieus lied over verschrikkelijke dingen. Het is weer eens iets anders op een ESF. Het nadeel is natuurlijk wel dat het Songfestival in de eerste plaats een feestje is en televoters dat ook meewegen bij hun stemmen. Niet geheel verrassend werd dit dan ook 7e bij de jury en 17e bij het publiek en gecombineerd 8e. Waarbij we toch wel mogen stellen dat zo'n mooi lied ook in een sterk ESF-jaar gewoon in de Top 10 thuishoort. Het hielp ook niet echt mee dat het vlak voor de winnaar Zweden moest optreden. Debrah werd geboren in Basel, en niet geheel toevallig kwamen er dan ook 10 punten uit Zwitserland.
In 2016 redde Agnete het niet met haar Icebreaker. Rond het ESF kampte de zangeres met een depressie. In 2017 redde JOWST het wel. Dit is Joakim With Steen, een producer. De zang op het ESF werd gedaan door Aleksander Walmann. Voor Joakim werd het een mooi jaar want 5 weken voor de voorronde werd zijn dochter geboren en na de winst in de voorselectie werd Grab The Moment 10e op het ESF.
In 2018 was een oude bekende terug. Alexander Rybak won de voorronde met That’s How You Write A Song. Een gelikte inzending met een al even gelikte act, en uiteraard was de trouwe puppykop van Alexander door de jaren niet veranderd. Dit soort mensen lijken nooit ouder te worden. Zijn lied opende de tweede semi, en daarmee was het de 1500e plaat die aan het ESF deelnam. Het nummer scoorde verrassend goed vanaf die startpositie, want de semi werd gewonnen. In de finale lootte Noorwegen weer de eerste starthelft, en werden ze toch wel enigszins genaaid met de 7e startpositie. Of het alleen daaraan ligt is twijfelachtig, maar er trad een enorm verval op, met in de finale slechts een 15e plaats.
In 2019 werd de voorronde gewonnen door KEiiNO. Een trio, bestaande uit Alexandra Rotan, Tom Hugo en Sami-zanger Fred Buljo. Persoonlijk ben ik vooral erg gecharmeerd van deze Fred B. Hun lied Spirit In The Sky werd geschreven door Tom en zijn man, en leunde nogal op Monsters van de Finse Saara Alto, dat een jaar eerder 25e was geworden. Het yoik-gedeelte van Fred was de belangrijkste toevoeging om het een eigen gezicht te geven. Mede daardoor waren de verwachtingen niet zo hooggespannen, en in een semi met de nodige concurrentie leek kwalificatie een hele klus te worden.
Wat we toen nog niet wisten, is dat het publiek hun lied geweldig vond. De vakjury plaatste dit als 11e in de semi en als 18e in de finale. Dit was redelijk in lijn met de inschatting van de bookmakers. De televoters lieten Noorwegen zowel de semi als de grote finale winnen met steeds een voorsprong van 30 punten op runner-up Arcade van Duncan Laurence. Daarmee is 2019 toch wel het jaar geworden van een bizarre tegenstelling tussen de voorkeuren van de jury en het publiek. De kenners waren het er immers over eens dat Noord-Macedonië de beste was, waar het publiek met gefronste wenkbrauwen op reageerde. Andersom zag de vakjury hoofdschuddend aan hoe het platte vermaak van KEiiNO het publiek uit hun dak liet gaan. Overigens waren er ook grote verschillen in de twee scores bij onder meer Rusland, Zweden, IJsland en Tsjechië. Eigenlijk alleen Nederland en Italië scoorden twee keer sterk, en die werden dan ook met voorsprong eerste en tweede. Spirit In The Sky werd uiteindelijk 6e, en werd ondanks het enthousiasme van de kijker een bescheiden hitje. Het enige wat wel bevestigd werd in vergelijking met eerdere jaren, is dat het publiek het ESF als een feestje beschouwt, en passende inzendingen als Golden Boy, Hey Mamma en Toy hoog waardeert.
DE MEEST INDRUKWEKKENDE NOORSE FAALMOMENTEN
In de tekst tot nu toe hebben we er nog redelijk omheen kunnen laveren, maar er is uiteraard geen ontkomen aan om ook even aandacht te besteden aan de minder succesvolle deelnames van Noorwegen. Want die waren er nogal veel. 11 keer werd Noorwegen laatste op het ESF, waarvan 4 keer zelfs zonder punten. Anita Thalaug was bij de vierde deelname in 1963 de eerste en Tooji in 2012 de meest recente. Al haalde Tooji in elk geval de finale nog. Maar dat maakt zijn 7 punten daarin niet minder pijnlijk. Nederland hielp hem als 24e stemmende land met 3 punten eindelijk van de 0 af.
Naast de grote verzameling rode lantaarns heeft Noorwegen nog flink wat andere podiumplekken gepakt (van onderaf gerekend). De meest dramatische periode, het waren bijna Nederlandse toestanden, was tussen 1967 en 1981, toen de Noren maar 2 keer de onderste 5 wisten te ontlopen en in '69, '74, '76, '78 en '81 onderaan eindigden. Meestal waren het suffe ballads die door de taalregel onbegrepen bleven voor buitenlandse jury's, en zodoende laag scoorden. Maar er waren ook zeker inzendingen bij die best iets meer hadden mogen krijgen. Bij deze een Top 5 van opvallende pareltjes:
5. Als het om slechte Noorse prestaties op het ESF gaat, is het onvermijdelijk dat Kirsti Sparboe genoemd wordt. Ze ging drie keer naar het festival. Waar wij nog weleens willen klagen dat Sandra Reemer ook drie maal afreisde en geen enkele keer de Top 3 haalde, moeten de Noren zowat moedeloos zijn geworden toen Kirsti in al haar deelnames bij elkaar maar 4 punten wist te sprokkelen. Het liedje met de leukste titel en dat het beste scoorde met 2 punten, was Dukkemann in 1967. Dat gaat niet over Donald en zijn vrienden, want een dukkemann is een pop. Of eigenlijk een marionet (een onderwerp waar Nederland later ook nog weleens een liedje over had willen inzenden). De vrolijkheid spatte er vanaf, maar het leidde slechts naar 1 punt uit Nederland en 1 punt uit Zweden. Daarmee werd Kirsti gedeeld voorlaatste met het Nederlandse Ringe-Dinge-Ding.
4. In 2011 had Noorwegen al een flinke naam opgebouwd, vooral dankzij de overwinning van Alexander Rybak twee jaar eerder. Dit jaar hadden de Noren een tropische verrassing in de aanbieding. De Keniaanse Stella Mwangi was weer eens iets anders dan de meestal hoogblonde Noorse autochtonen die het podium bevolkten. Ze zorgde voor een primeur door een deel van haar lied Haba Haba in het Swahili te zingen. Toch nuttig dat zo'n taalregel is afgeschaft. Ondanks de 2e startpositie was ze een favoriet om de finale te halen. En na het optreden bleek ook dat het publiek wild enthousiast was over haar vrolijke show. Er was alleen één probleempje: ze kon niet zingen. En dat is op een ESF eigenlijk wel de bedoeling. Waar de televoters haar nog wel naar de finale lieten gaan, was de jury bikkelhard en daardoor werd ze slechts 17e. Het is één van de zeldzame keren dat bij een Noorse inzending de zang niet in orde was.
3. In 1980 stuurden de Noren het lied Sámiid ædnan. Dit was een protestlied, dat gebruikt werd door het Sami (of Samen) volk tegen de bouw van een dam voor een energiecentrale in hun leefgebied in het noorden van Noorwegen. De protesten waren vrij heftig, tot aan hongerstakingen toe. Tijdens de demonstraties werd het refrein van dit lied gezongen, in de zangtaal van de Sami, die "Yoik" genoemd wordt (was het niet met een Y begonnen, dan had hier een leuke Twee Voor Twaalf-vraag ingezeten).
Het refrein werd uitgebouwd tot een volwaardig lied door de Noorse Sverre Kjelsberg en hij zong het samen met de Sami-zanger Mattis Hætta, waarbij Sverre in het Noors de situatie en de boosheid beschreef, en Mattis vervolgens kwam meegalmen in het Yoik (de aanhalingstekens zijn nu weg, want het begrip wordt bekend verondersteld). Op het ESF werd het 15e, met alleen punten van Duitsland, Nederland, Marokko en Frankrijk. Filmkenners kennen het lied wellicht van The Thing uit 2011. Beluister het lied vooral eens, na ongeveer anderhalve minuut neemt het een zeer interessante wending. Doe dit echter niet vlak voordat u naar bed gaat. Want dit Yoik-gezang blijft hangen. Buitengewoon lang.
2. Als de naam Jahn Teigen valt, dan denkt u ongetwijfeld meteen aan zijn redelijk succesvolle deelnames in '82 en '83 Adieu en Do-Re-Mi, die voor Noorse begrippen heel aardig scoorden. Of niet, dat kan natuurlijk ook. Maar dat geeft verder niet, want daar gaan we het nu toch niet over hebben. De focus is volledig op zijn eerste inzending Mil Etter Mil (Mile After Mile). Dat werd in 1978 gezongen door Jahn, die eigenlijk Jan heet, maar daar een H tussen zette om interessant te doen. Jan met een H was heel tevreden over zijn lied, maar dat enthousiasme verdween toen hij luisterde naar het muzikale arrangement van de Noorse componist en dirigent op het ESF Carsten Klouman.
Er brak een stevig conflict uit tussen de twee, dat niet werd opgelost voor het ESF. Uit protest besloot Jahn het optreden te verprutsen. Maar wel op een heel originele manier. In een belachelijke outfit en met rare stemmetjes leek het erop of de Noorse André van Duin dat jaar meedeed. Hij zwaaide en danste in het rond, en niet geheel verrassend slaagde zijn opzet om het lied naar de filistijnen te helpen wonderwel, en eindigde Noorwegen met 0 punten. Carsten Klouman is daarna niet meer gesignaleerd als ESF-dirigent.
Hoe Jahn het vooraf in gedachten had.
1. Het is moeilijk om al dit muzikale geweld te overtreffen, maar Odd Børre deed in 1968 een dappere poging met het liedje Stress. Dat liedje gaat over de stress die je krijgt als je haast hebt om de bus te halen. Geef toe, er zijn minder originele onderwerpen te bedenken. Odd is in gesprek met een vriend en schreeuwt hem toe om zich te excuseren voor zijn haast en dat hij moet rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan om op tijd bij de halte te zijn. Of iets in die richting in elk geval. Het schijnt dat de toenmalige buren van Odd nog steeds weleens badend in het zweet wakker worden, als ze terugdenken aan de wekenlange repetities thuis voor zijn ESF-deelname.
Het is een inzending waar je van houdt of die je haat. Wat dat betreft is het een geschikt liedje voor het Songfestival. Alleen is het niet echt het type muziek waar de jury's in die jaren op stemden. Daarom is het geen verrassing dat het lied slechts 2 punten kreeg. Wat wel jammer is, want laten we eerlijk zijn: Was de winnaar La, La, La nu zo enorm veel beter dan deze Noorse held?
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hier is een net overzicht van alle Noorse inzendingen en hun resultaten te vinden of kijk naar het filmpje hieronder of klik anders op de spoiler:
Wat is jouw favoriete Noorse inzending?SPOILER2019 F 6 (26) 331 15 KEiiNO Spirit in the Sky
2019 SF2 7 (18) 210 15 KEiiNO Spirit in the Sky
2018 F 15 (26) 144 7 Alexander Rybak That's How You Write A Song
2018 SF2 1 (18) 266 1 Alexander Rybak That's How You Write A Song
2017 F 10 (26) 158 17 JOWST Grab The Moment
2017 SF2 5 (18) 189 12 JOWST Grab The Moment
2016 SF2 13 (18) 63 15 Agnete Icebreaker
2015 F 8 (27) 102 9 Mørland & Debrah Scarlett A Monster Like Me
2015 SF2 4 (17) 123 6 Mørland & Debrah Scarlett A Monster Like Me
2014 F 8 (26) 88 5 Carl Espen Silent Storm
2014 SF2 6 (15) 77 3 Carl Espen Silent Storm
2013 F 4 (26) 191 24 Margaret Berger I Feed You My Love
2013 SF2 3 (17) 120 13 Margaret Berger I Feed You My Love
2012 F 26 (26) 7 12 Tooji Stay
2012 SF2 10 (18) 45 16 Tooji Stay
2011 SF1 17 (19) 30 2 Stella Mwangi Haba Haba
2010 F 20 (25) 35 3 Didrik Solli-Tangen My Heart Is Yours
2009 F 1 (25) 387 20 Alexander Rybak Fairytale
2009 SF2 1 (19) 201 6 Alexander Rybak Fairytale
2008 F 5 (25) 182 25 Maria Hold On Be Strong
2008 SF1 4 (19) 106 9 Maria Hold On Be Strong
2007 SF 18 (28) 48 19 Guri Schanke Ven A Bailar Conmigo
2006 F 14 (24) 36 5 Christine Guldbrandsen Alvedansen
2005 F 9 (24) 125 5 Wig Wam In My Dreams
2005 SF 6 (25) 164 13 Wig Wam In My Dreams
2004 F 24 (24) 3 3 Knut Anders Sørum High
2003 4 (26) 123 18 Jostein Hasselgård I'm Not Afraid To Move On
2001 22 (23) 3 4 Haldor Lægreid On My Own
2000 11 (24) 57 8 Charmed My Heart Goes Boom
1999 14 (23) 35 8 Stig André Van Eijk Living My Life Without You
1998 8 (25) 79 22 Lars A. Fredriksen Alltid Sommer
1997 24 (25) 0 3 Tor Endresen San Francisco
1996 2 (23) 114 12 Elisabeth Andreasson I Evighet
1995 1 (23) 148 5 Secret Garden Nocturne
1994 6 (25) 76 17 Elisabeth Andreasson and Jan Werner Danielsen Duett
1993 5 (25) 120 25 Silje Vige Alle Mine Tankar
1992 18 (23) 23 21 Merethe Trøan Visjoner
1991 17 (22) 14 14 Just 4 Fun Mrs. Thompson
1990 21 (22) 8 9 Ketil Stokkan Brandenburger Tor
1989 17 (22) 30 8 Britt Synnøve Johansen Venners Nærhet
1988 5 (21) 88 15 Karoline Krüger For Vår Jord
1987 9 (22) 65 1 Kate Gulbrandsen Mitt Liv
1986 12 (20) 44 4 Ketil Stokkan Romeo
1985 1 (19) 123 13 Bobbysocks La Det Swinge
1984 17 (19) 29 5 Dollie de Luxe Lenge Leve Livet
1983 9 (20) 53 2 Jahn Teigen Do Re Mi
1982 12 (18) 40 3 Jahn Teigen and Anita Skorgan Adieu
1981 20 (20) 0 13 Finn Kalvik Aldri I Livet
1980 16 (19) 15 11 Sverre Kjellsberg and Mattis Hætta Sámiid Ædnan
1979 11 (19) 57 16 Anita Skorgan Oliver
1978 20 (20) 0 2 Jahn Teigen Mil Etter Mil
1977 14 (18) 18 5 Anita Skorgan Casanova
1976 18 (18) 7 9 Anne-Karine Ström Mata Hari
1975 18 (19) 11 6 Ellen Nikolaysen You Touched My Life With Summer
1974 14 (17) 3 4 Anne-Karine Ström and the Bendik Singers The First Day Of Love
1973 7 (17) 89 5 Bendik Singers It's Just A Game
1972 14 (18) 73 6 Grethe Kausland and Benny Borg Småting
1971 17 (18) 65 18 Hanne Krogh Lykken Er...
1969 16 (16) 1 12 Kirsti Sparboe Oj, Oj, Oj, Så Glad, Jeg Skal Bli
1968 13 (17) 2 13 Odd Børre Stress
1967 14 (17) 2 13 Kirsti Sparboe Dukkemann
1966 3 (18) 15 6 Åse Kleveland Intet Er Nytt Under Solen
1965 13 (18) 1 7 Kirsti Sparboe Karusell
1964 8 (16) 6 3 Arne Bendiksen Spiral
1963 13 (16) 0 5 Anita Thallaug Solhverv
1962 10 (16) 2 10 Inger Jacobsen Kom Sol, Kom Regn
1961 7 (16) 10 12 Nora Brockstedt Sommer I Palma
1960 4 (13) 11 6 Nora Brockstedt Voi-voi
In deze reeks verschenen de volgende topics:
Albanië - Armenië - Australië - Azerbeidzjan - België - Bulgarije - Cyprus - Denemarken - Duitsland - Estland - Finland - Frankrijk - Georgië - Griekenland - Hongarije - Ierland - IJsland - Israel - Italië - Kroatië - Letland - Litouwen - Malta - Moldavië - Montenegro - NEDERLAND (Jaren '50-60-70) - NEDERLAND (Jaren '80 en '90) - NEDERLAND (Jaren '00) - NEDERLAND (Het jaar 2010) - NEDERLAND (2011-2019) - Noord-Macedonië - Noorwegen - Oekraïne - Oostenrijk - Polen - Portugal - Roemenië - Rusland - San Marino - Servië - Slovenië - Spanje - Tsjechië - Verenigd Koninkrijk (1957-1987) - Verenigd Koninkrijk (1988-2019) - Wit-Rusland - Zweden - Zwitserland
[ Bericht 3% gewijzigd door Fred_B op 24-05-2022 19:02:33 ]
Geweldig gedaan weer.
Noorwegen is op dit moment misschien wel een grote ESF favoriet van mij geworden.
Veel goede liedjes sinds 1960 en ik vond dat Noorwegen afgelopen tijd veel goede inzendingen in stuurde.
Waarvan 2009 de grote klapper was en natuurlijk 2015.
2006 had ook hoger moeten eindigen (ik moest even op zoeken wat een vixen wijk is).
1993 is ook geweldig, hoe de zaal meeklapt.
Dat liedje stress uit 1968, word ik onrustig van. Wel klinkt het orkest goed.
Ik vind de live ESF uitvoering leuker klinken dan de saaie studio versie van Jahn Teigen.
Dat liedje van 1980!vond ik toen vreselijk, maar nu best wel bijzonder.
Ik vond Stella ook leuk en verdiende finale, ondanks matige zang.
Hanne Krogh had in 1971 (die later met De Bobby socks won) een pracht inzending en had veel hoger moeten eindigen.
En Nocturne blijft natuurlijk super mooi.
Dat betekend niet dat ik elk opmerkelijk nummer van de Noren ook echt goed vind. Fairytale vind ik een aardig nummer, maar niet meer dan dat. Het is wel heel wat anders dan de rest van de nummers en ook wel een terechte winnaar. Maar de winst was wel een beetje te groot. Ook van Silent Storm ben ik nog steeds niet heel kapot. Het is zeker wel een mooi liedje (en vooral ook weer volkomen anders), maar het deed mij niet zoveel. En ook Nocturne zal ik nooit snel met plezier opzetten. Wel is het mooi dat ook hier weer de diversiteit doorsijpelt.
Daar staat dan weer tegenover dat een van hun falende nummers Stay van Tooji ik juist weer vrij leuk vind. Hij is dan wel een ongelooflijke enge vent, maar het liedje luister ik nog graag naar. Het grote probleem bij dat nummer was, dat het alles rondom het plaatje en optreden nogal aan Popular van Eric Saade van het jaar ervoor deed denken (het nummer niet direct, maar veel andere dingen wel). En dat werkt vaak niet.
Verder vond ik Grab the Moment een erg tof nummer (en ook weer heel anders). Toch staat het liedje niet in mijn top drie. Dat geld wel voor A Monster Like Me, wat ik echt een geweldig nummer vind. Een heel erg goed duet en heel goed gezongen, waarbij vooral dat aanzetten naar 'Just goooo' erg sterk vind. Daarnaast nog I Feed You My Love, wat mijn favoriet dat jaar was. Veel beter dan het winnende niemendalletje. Ook weer een heel ander nummer, goed gezongen en ook nog een leuke dame die Margaret Berger.
Maar mijn nummer één blijft toch In My Dreams. Een van de weinige keren dat rock goed aansloeg (verder nog maNga, al waren die al vrij populair van zichzelf en hadden wat Turkse stemmen mee, al was Never Be the Same ook heel erg goed en Hard Rock Hallelujah scoorde alleen maar als proteststem en de monsterpakken). Wig Wam is ook een van de weinige artiesten/bands die ik ook nog buiten het festival om ben gaan volgen en waarderen. Ze maken veel leuke nummers.
Kortom, ik hoop dat de Noren hun veelzijdigheid en diversiteit blijven vasthouden en nog heel veel toffe nummers gaan insturen
Ik vond het wat saai, al waren er wat mindere nummers wel door naar de finale. Ik vond wel dat zij zelf nogal emotieloos het liedje bracht, alsof ze er geen zin in had. Er staat mij vaag iets bij dat er geruchten waren over depressiviteit bij de zangeres, al kan ik daar ook naast zitten.quote:Op dinsdag 5 december 2017 23:51 schreef ato het volgende:
Ik vond en vind nog steeds dat Icebreaker de finale had moeten halen.
Ja klopt zij is Manisch-depressief. Ik vond de overgangen in het liedje apart en ik vond dat zij het goed bracht.quote:Op woensdag 6 december 2017 00:08 schreef Redefine het volgende:
[..]
Ik vond het wat saai, al waren er wat mindere nummers wel door naar de finale. Ik vond wel dat zij zelf nogal emotieloos het liedje bracht, alsof ze er geen zin in had. Er staat mij vaag iets bij dat er geruchten waren over depressiviteit bij de zangeres, al kan ik daar ook naast zitten.
Het was ook niet slecht gezongen. Maar het optreden was te weinig sprankelend en het liedje toch wel wat vlak. De coupletten eigenlijk nog best goed, maar de refreinen wat vlak.quote:
[..]
Ja klopt zij is Manisch-depressief. Ik vond de overgangen in het liedje apart en ik vond dat zij het goed bracht.
De opbouw in de coupletten is best goed inderdaad, maar dan zakt het helemaal in tijdens het teleurstellende refrein. Jammer wel, want er had meer van die plaat gemaakt kunnen worden.quote:
[..]
Het was ook niet slecht gezongen. Maar het optreden was te weinig sprankelend en het liedje toch wel wat vlak. De coupletten eigenlijk nog best goed, maar de refreinen wat vlak.
Vind wel dat ze MGP echt flink moeten aanpassen, de manier zoals het nu gaat is niet echt geweldig vind ik.
Mijn persoonlijke favoriet kwam uit 2014: Silent Storm van Carl Espen, al was het niet mijn favoriet om dat jaar te winnen aangezien Hongarije zowaar met een nóg mooier nummer kwam (Running van Andras Kallay-Saunders). Verder was ik in 2005 een groot fan van Wig Wam, jammer dat er niet wat vaker dergelijke rockplaten meedoen. Ook A Monster Like Me, Grab The Moment en natuurlijk Fairytale waren prima nummers.Toch vind ik het ook wel komisch om de andere kant van het Noorse verhaal terug te lezen. Blijkbaar stonden ze vroeger op ESF-gebied bekend als totale kneusjes.
Alleen de inzending van Stella Mwangi kende ik uit dat rijtje, die kon inderdaad écht niet zingen.
Ik dacht eerst 'hé, hij raast een beetje over alle dieptepunten heen, waarom?' Dat 'Norway nil points' is niet voor niks een welbekende uitspraak geweest inde ESF contreien. Maar toen kwam daar het rijtje faal-inzendingen.
Redefine, ik ben het zowat woord voor woord met je eens. Enige verschil is dat Silent Storm een van mijn favoriete Noorse inzendingen is. Zó mooi, en dan die stoere en tegelijkertijd oh zo onzeker ogende zanger, ik word daar best wel een beetje week van.
Fairytale was leuk maar is daarna zo vaak gedraaid dat het me niet meer zoveel doet. Nocturne heb ik nooit echt boeiend gevonden.
Lordi vond ik too much en als Wig Wam de indirecte aanleiding van hun winst was so be it, maar ik heb dat nummer na het ESF nog vaak op mijn mp3-speler gehad. Dat soort over-the-topness kan ik wel waarderen.
Het zijn toch veelal de inzendingen van de afgelopen 10-15 jaar die me bekoren, alhoewel ik Bobbysocks en die zingende Sami ook stiekem leuk vind.
. Werd dat niet later gecoverd? Zo'n bekend deuntje.
De lijst goede artiesten die er vandaan komt is bizar lang; Noorwegen heeft dan ook een veel betere muziekcultuur dan Nederland.Ik heb op Radio 49 drie complete shows gewijd aan muziek uit Noorwegen en zo onderhand begint het materiaal voor een vierde show zich ook al op te stapelen. Het gaat maar door, er blijft maar kwaliteit vandaan komen.
Mijn favoriete Noorse inzending is zonder meer Feed You My Love van Margaret Berger. Wat een lef om zo'n vooruitstrevend, modern nummer te sturen. Het eindigde verdiend hoog.SPOILERN (#1) (30-11-2016) MUZ / Radio 49 #1569 - Radio voor Tinie met DJ 11...
N (#2) (20-12-2016) MUZ / Radio 49 #1590 - Ewaa
N (#3) (09-01-2017) MUZ / Radio 49 #1617 - Lieve Noor, hoe staat we er voor?
Sterk vond ik ook Hold On Be Strong van Maria Houkaas in 2008. Ze moest als vijfde optreden, meen ik. Ik herinner me het commentaar van Cornald Maas nog, na de vier matige nummers die eraan vooraf gingen: Hè, hè... eindelijk een echt liedje.
Verder ben ik hevig verslaafd geraakt aan de inzending van afgelopen jaar: JOWST met Grab The Moment. Wat een heerlijk, catchy, fijn in het gehoor liggend liedje is dat - met een heerlijke bridge.
Laat die Noren maar schuiven. Ze durven; iets dat van Nederland niet kan worden gezegd, met zo'n beetje elk jaar dezelfde conservatieve hap. Net als in Zweden is muziek in Noorwegen van levensbelang. Dat merk je aan alles, soms - helaas niet altijd - ook aan de Songfestivalinzendingen.
De keren dat Noorwegen hoog scoorde, vond ik het meestal ook wel terecht. Al heb ik niet veel met La det swinge, al zat er dat jaar ook weinig bij waarvan ik nu denk dat het een betere winnaar was geweest. Ook I Feed You My Love vind ik niet veel aan, maar dat is echt een smaakdingetje.
Mijn absolute topfavoriet is Nocturne van Secret Garden. Sowieso staat dit nummer steevast in mijn top 3 van favoriete ESF-nummers allertijden. Zo ongelooflijk mooi, en Secret Garden heeft sowieso veel mooie nummers. Het jaar daarop kwam Elisabeth Andreassen met I Evighet, wat ik ook een schitterend nummer vind. Uit de rest van de jaren ’90 vind ik eigenlijk alleen Alle mine tankar van Silje Vige (1993) echt interessant.
In 2003 was I’m Not Afraid to Move On van Jostein Hasselgard een van mijn favorieten, en ook nu vind ik het nog altijd een mooi nummer. In My Dreams van Wig Wam vind ik echt fantastisch en had van mij nog veel hoger mogen eindigen. Alvedansen had wat mij betreft veel meer verdiend dan de 14e plaats. De jaren ’00 werden goed afgesloten met een monsterzege van Fairytale. Destijds vond ik het wel een leuk liedje, maar de enorme winstmarge vond ik nogal overdreven. De afgelopen jaren ben ik het nummer echter veel meer gaan waarderen.
In 2010 vond ik My Heart Is Yours erg mooi en ik snap nog steeds niet waarom het zo laag eindigde; het linkerrijtje was toch wel minstens wat het verdiende. Mijn twee absolute topfavorieten van de afgelopen jaren zijn echter toch echt Silent Storm en A Monster Like Me. Beide zijn het prachtige nummers die mijn persoonlijke top 3 haalden. Grab the Moment was vorig jaar een grote groeier, maar stootte uiteindelijk toch niet door naar mijn favorieten.
Ik ben het met Elfletterig eens dat Noorwegen de afgelopen jaren in ieder geval wel durft. Ik waardeer het altijd als landen op het ESF lef durven te tonen in hun keuzes, zelfs al is niet alles dan mijn smaak.
Andere nummers die genoemd moeten worden zijn uiteraard Fairytale, Hold on be strong, In my dreams en My heart goes boom.
Eén van mijn grote favorieten blijft Knut Anders Sørum met High. Een nummer dat in 2004 verdorie laatste werd maar zo goed werd gezongen (oke Knut had beter gekund, i admit). Mag ik het geweldige koortje bedanken? Die geven dit nummer net dat beetje extra. Helaas was de kledingkeuze van Knut niet echt een succes. Ik denk dat dit nummer voor veel mensen een te hoge EO gehalte heeft maar ik hou hier van
Ik vond het liedje eerst verschrikkelijk, maar toen ik ze live hoorden bij EIC was ik verkocht. Het is echt een meezinger.
Het is voor het eerst dat ik Noorwegen vond tegenvallen in 2018, wat een ruk lied.
