ESF Eurovisie Songfestival
Het Eurovisie Songfestival
GEORGIË
Waar kennen we de Georgiërs van?
De bekendste Georgiër is Joseph Stalin natuurlijk. Verder kennen we het land van de oorlog om Zuid-Ossetië, cameraman Stan Storimans die niet meer kan navertellen over zijn werk ter plekke, Shota Arveladze, Merab Jordania, de hoofdstad Tbilisi, Katie Melua, de ligging aan de Zwarte Zee, de Gelati Monastery en verrassend genoeg na de oorlog een betrekkelijk veilig land.
Hoe doen ze het op het ESF?
Georgië doet sinds 2007 mee aan het ESF. In die periode hebben ze nog niet echt een wow-moment op het festival gekend. De beste scores zijn twee 9e plaatsen. Het land bereikte 7 van de 12 keer de finale en daarin scoort het dan, mede dankzij regionale stemmen, meestal ergens op de grens van het linker- en rechterrijtje. De recentste drie edities bleven de Georgiërs overigens in de halve finale steken.
De inzendingen van Georgië zijn meestal competent en ze blijven in de meeste gevallen ook trouw aan een eigen traditioneel geluid. Dit is te prijzen, maar zorgt er wel voor dat de Georgiërs er heel veel moeite mee hebben om punten te ontvangen uit West-Europa. Sommige inzendingen bleken overigens zelfs in Oost-Europa een te beperkte niche aan te spreken om goed te scoren.
Wat verder opvalt, is dat Georgië bijna alleen maar vrouwen naar het ESF stuurt. Een zangeres met een ballad was in hun ogen in de meeste jaren de ideale inzending. Het moet ook gezegd worden dat als er mannen op de voorgrond traden, de score daar meteen onder te lijden had.
Bij de puntenverdeling is de focus van en naar Georgië extreem beperkt op de eigen regio. Armenië, Azerbeidzjan, Oekraïne en Rusland scoren Top 5 in beide richtingen. Daarna komen Litouwen en Wit-Rusland.
Nederland en Georgië hebben eigenlijk nauwelijks interesse in elkaars inzendingen. Debutante Sopho kreeg 5 punten in de semi en 2 in de grote finale. Ook Sofia Nizharadze kreeg nog 5 punten in de halve finale en Nina Sublatti kreeg in de semi 1 punt. Andersom waren er in de finale punten voor OG3NE (1 (j)), Waylon (5 (j)) en Duncan Laurence (8 (j) + 5 (p)). In de halve finale was er eerder nog waardering voor Sieneke (1) en Trijntje (2).
Hoe ging het door de jaren heen?
In 2007 was Sopho Khalvashi de eerste deelneemster namens Georgië. Ze zong vijf liedjes in de voorronde, waarvan Visionary Dream het meeste aansprak. Sopho was in eigen land wel enigszins bekend, maar het ESF is toch wel het hoogtepunt uit haar carrière gebleken. Dat is dan uiteraard naast haar niet te onderschatten single met de opvallende titel Hippopotomonstrosesquippedaliophobia, een liedje over angst voor lange woorden. Op het ESF werd haar Visionary Dream 12e en kreeg het de eerste douze points uit de historie uit Litouwen. In de halve finale viel het op dat Georgië 12 punten gaf aan België. Dit was omdat de vrouw van de toenmalige was president, Sandra Roelofs, uit Terneuzen komt. Geen 12 punten voor topografie dus voor de Georgiërs.
In 2008 boekte Diana Gurtskaya een eclatante overwinning in de voorronde met Peace Will Come. Deze blinde zangeres heeft veel bereikt in de voormalige Sovjet-Unie. Zowel hits, awards als speciale onderscheidingen vielen haar ten deel. Zo ontving ze een speciale medaille uit handen van Vladimir Putin voor haar muzikale verdiensten. In ruil daarvoor zou zij jaren later een steunbetuiging geven rond de Russische acties op de Krim. De titel Peace Will Come van haar ESF-liedje was ze toen blijkbaar al weer vergeten. En vermoedelijk was ze niet de enige, want hoewel de zang feilloos was, betekende de 11e plaats ook wel het maximaal haalbare.
Door de Russische inval in het land, was het onduidelijk of Georgië in 2009 mee zou doen. Nadat ze het JESF wonnen (met onder meer 12 punten van Rusland), besloten ze toch te gaan. Stephane & 3G wilden participeren met We Don’t Wanna Put In. Dat was een vrolijk discodeuntje, met zeker potentie voor een mooie score. Niet geheel verrassend ontdekte de EBU hier echter een politieke boodschap in en trok Georgië zich terug.
In 2010 werd Sopho Nizharadze gekozen en in haar voorronde viel de keus op het lied Shine. Een gewaagde keuze, want een jaar eerder had Nederland met zo’n titel nog wat minder goed gescoord. Maar haar versie was succesvoller, want het bereikte de finale en daarin de 9e plaats, de beste score van Georgië.
Sopho brak overigens door toen ze als 11-jarige in de Franse Ambassade in Tbilisi het lied Sous Le Ciel De Paris zong, wat indruk maakte op een Franse journalist. Hij nodigde haar uit bij de Franse TV en sinds dat moment trad Sopho door heel Europa op.
Een jaar later was er weer een open voorronde en hierin wist de groep Eldrine met One More Day te winnen. Deze nu metalband vormde een trendbreuk met de wat gezapige inzendingen die tot dan toe telkens gestuurd waren. Hun geluid was ook opvallend binnen het deelnemersveld van 2011 en vanaf de laatste startpositie slaagde de groep erin om de 9e plaats van het jaar ervoor te evenaren. Ondanks het meer internationale geluid bleef de interesse vrijwel beperkt tot de landen onder Russische invloedsfeer en Griekenland en Turkije. Naast muzikaal succes ontving de groep ook de Barbara Dex Award voor slechtst geklede artiesten.
In 2012 hadden de Georgiërs hun ‘humor’momentje met Anri Jokhadze. Deze zanger, uiterlijk een kruising van de zanger van Scooter en Gordon, trakteerde het publiek op I’m A Joker. Dat had hij beter kunnen laten. Opvallend is wel dat deze lolbroek ook verantwoordelijk is voor de veel serieuzere Georgische inzending van 2017.
Om te voorkomen dat het publiek nog eens zo’n gekke keuze zou maken en dat de finale nog een keer gemist zou worden, werd in 2013 de voorronde geannuleerd en Thomas G:Son gevraagd een liedje te schrijven. Deze Zweed zou vanaf dit jaar nog diverse malen betrokken worden bij de Georgische inzendingen. Deze poging was voor de artiesten Sopho Gelovani en Nodiko Tatishvili. Dat is inderdaad al de derde Sopho die langskomt. Het liedje werd het mierzoete Waterfall. Gecombineerd met vuurregens langs het podium sprong het glazuur bijna van een ieders tanden, maar de verwachting was wel dat het zou scoren. Dat deed het niet. Het glipte als 10e de finale in en werd daarin dankzij de regio nog net 15e.
Georgië was het in deze periode even helemaal kwijt, want ook de inzending van 2014 faalde. Three Minutes To Earth van The Shin & Mariko had een zeker Jiskefet-gehalte en bleef onbegrepen door heel Europa. Eén van de bandleden zwaaide enthousiast met een parachute tijdens het optreden. Het publiek zwaaide vrolijk terug, maar een dag later kon hij met parachute en al in elk geval veilig terugvliegen naar Tbilisi.
In 2015 was er weer een normalere en betere inzending. Warrior van Idols-winnares Nina Sublatti won de voorronde. Het was een opvallend ESF, want ook in de tweede halve finale deed een Warrior mee, in dat geval namens Malta. Maar ze konden de degens niet kruisen in de finale, want Malta vloog er al in de semi uit. Georgië niet. Ondanks ziekte van Nina en daarmee matige zang, was het nummer zelf goed genoeg voor kwalificatie, zeker vanaf de laatste startpositie, en kon de vlag uit. In die finale viel de score met 51 punten een beetje tegen, al werd ze daarmee nog wel 11e.
Tegenwoordig is Nina gepromoveerd tot jurylid bij Idols en getrouwd met een echtgenoot die nogal wat geluid produceert. Ze is namelijk samen met een bekende Georgische trompettist. U en ik zouden er niet aan moeten denken.
In 2016 werd met Midnight Gold enigszins teruggegrepen op het genre van Eldrine. Dit was wel een wat mindere poging, en het werd in de finale dan ook 20e.
Sowieso werd het in recente jaren allemaal wat minder. In 2017 werd een slechtere ballad gestuurd dan we van Georgië in de beginjaren gewend waren. Keep The Faith was een niemendalletje voor Tamara Gachechiladze. Zo’n goede zangeres had iets veel beters verdiend en ze mocht oprecht balen van haar 11e plek in de halve finale. Tamara was overigens eerder één van de uitvoerenden geweest die in 2009 wilden meedoen met We Don’t Wanna Put In.
In 2018 ging de Ethno-Jazz Band Iriao. Hun liedje For You was zeker niet onaardig, maar ze hadden het Ethno-gedeelte in de bandnaam nogal nadrukkelijk laten meewegen. Dat zorgde voor een inzending die niet landde bij het brede publiek, en uiteraard ook niet bij de jury. Het zou dan ook de eerste keer worden dat Georgië laatste werd. Het meest memorabele aan de inzending is dat de clip werd opgenomen in een hal waar later een opdracht van de Nederlandse Wie Is De Mol zou plaatsvinden.
In 2019 bleken de Georgiërs daar niet echt van geleerd te hebben, want er werd wederom een weinig toegankelijke inzending gestuurd. Keep On Going van Oto Nemsadze, een zanger die in de regio erg veel successen had gehad in verschillende talentenjachten. Hij was vocaal geweldig, maar zijn liedje was simpelweg te moeilijk om brede waardering te krijgen. Daardoor kon Oto op dinsdagavond aan het eind van de eerste semi nog net met de Midnight Train To Georgia terug vanuit Tel Aviv.
Zo heeft Georgië door de jaren heen goede en eigenzinnige liedjes gestuurd, maar wordt het geleidelijk wel eigenzinniger, maar niet beter. Muzikaal talent lijkt er in het land in overvloed te zijn. Hopelijk duiken er ook goede nationale tekstschrijvers op.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hier is een net overzicht van alle Georgische inzendingen en hun resultaten te vinden of kijk naar het filmpje hieronder of klik anders op de spoiler:
Waar kennen we de Georgiërs van?
De bekendste Georgiër is Joseph Stalin natuurlijk. Verder kennen we het land van de oorlog om Zuid-Ossetië, cameraman Stan Storimans die niet meer kan navertellen over zijn werk ter plekke, Shota Arveladze, Merab Jordania, de hoofdstad Tbilisi, Katie Melua, de ligging aan de Zwarte Zee, de Gelati Monastery en verrassend genoeg na de oorlog een betrekkelijk veilig land.
Hoe doen ze het op het ESF?
Georgië doet sinds 2007 mee aan het ESF. In die periode hebben ze nog niet echt een wow-moment op het festival gekend. De beste scores zijn twee 9e plaatsen. Het land bereikte 7 van de 12 keer de finale en daarin scoort het dan, mede dankzij regionale stemmen, meestal ergens op de grens van het linker- en rechterrijtje. De recentste drie edities bleven de Georgiërs overigens in de halve finale steken.
De inzendingen van Georgië zijn meestal competent en ze blijven in de meeste gevallen ook trouw aan een eigen traditioneel geluid. Dit is te prijzen, maar zorgt er wel voor dat de Georgiërs er heel veel moeite mee hebben om punten te ontvangen uit West-Europa. Sommige inzendingen bleken overigens zelfs in Oost-Europa een te beperkte niche aan te spreken om goed te scoren.
Wat verder opvalt, is dat Georgië bijna alleen maar vrouwen naar het ESF stuurt. Een zangeres met een ballad was in hun ogen in de meeste jaren de ideale inzending. Het moet ook gezegd worden dat als er mannen op de voorgrond traden, de score daar meteen onder te lijden had.
Bij de puntenverdeling is de focus van en naar Georgië extreem beperkt op de eigen regio. Armenië, Azerbeidzjan, Oekraïne en Rusland scoren Top 5 in beide richtingen. Daarna komen Litouwen en Wit-Rusland.
Nederland en Georgië hebben eigenlijk nauwelijks interesse in elkaars inzendingen. Debutante Sopho kreeg 5 punten in de semi en 2 in de grote finale. Ook Sofia Nizharadze kreeg nog 5 punten in de halve finale en Nina Sublatti kreeg in de semi 1 punt. Andersom waren er in de finale punten voor OG3NE (1 (j)), Waylon (5 (j)) en Duncan Laurence (8 (j) + 5 (p)). In de halve finale was er eerder nog waardering voor Sieneke (1) en Trijntje (2).
Hoe ging het door de jaren heen?
In 2007 was Sopho Khalvashi de eerste deelneemster namens Georgië. Ze zong vijf liedjes in de voorronde, waarvan Visionary Dream het meeste aansprak. Sopho was in eigen land wel enigszins bekend, maar het ESF is toch wel het hoogtepunt uit haar carrière gebleken. Dat is dan uiteraard naast haar niet te onderschatten single met de opvallende titel Hippopotomonstrosesquippedaliophobia, een liedje over angst voor lange woorden. Op het ESF werd haar Visionary Dream 12e en kreeg het de eerste douze points uit de historie uit Litouwen. In de halve finale viel het op dat Georgië 12 punten gaf aan België. Dit was omdat de vrouw van de toenmalige was president, Sandra Roelofs, uit Terneuzen komt. Geen 12 punten voor topografie dus voor de Georgiërs.
In 2008 boekte Diana Gurtskaya een eclatante overwinning in de voorronde met Peace Will Come. Deze blinde zangeres heeft veel bereikt in de voormalige Sovjet-Unie. Zowel hits, awards als speciale onderscheidingen vielen haar ten deel. Zo ontving ze een speciale medaille uit handen van Vladimir Putin voor haar muzikale verdiensten. In ruil daarvoor zou zij jaren later een steunbetuiging geven rond de Russische acties op de Krim. De titel Peace Will Come van haar ESF-liedje was ze toen blijkbaar al weer vergeten. En vermoedelijk was ze niet de enige, want hoewel de zang feilloos was, betekende de 11e plaats ook wel het maximaal haalbare.
Door de Russische inval in het land, was het onduidelijk of Georgië in 2009 mee zou doen. Nadat ze het JESF wonnen (met onder meer 12 punten van Rusland), besloten ze toch te gaan. Stephane & 3G wilden participeren met We Don’t Wanna Put In. Dat was een vrolijk discodeuntje, met zeker potentie voor een mooie score. Niet geheel verrassend ontdekte de EBU hier echter een politieke boodschap in en trok Georgië zich terug.
In 2010 werd Sopho Nizharadze gekozen en in haar voorronde viel de keus op het lied Shine. Een gewaagde keuze, want een jaar eerder had Nederland met zo’n titel nog wat minder goed gescoord. Maar haar versie was succesvoller, want het bereikte de finale en daarin de 9e plaats, de beste score van Georgië.
Sopho brak overigens door toen ze als 11-jarige in de Franse Ambassade in Tbilisi het lied Sous Le Ciel De Paris zong, wat indruk maakte op een Franse journalist. Hij nodigde haar uit bij de Franse TV en sinds dat moment trad Sopho door heel Europa op.
Een jaar later was er weer een open voorronde en hierin wist de groep Eldrine met One More Day te winnen. Deze nu metalband vormde een trendbreuk met de wat gezapige inzendingen die tot dan toe telkens gestuurd waren. Hun geluid was ook opvallend binnen het deelnemersveld van 2011 en vanaf de laatste startpositie slaagde de groep erin om de 9e plaats van het jaar ervoor te evenaren. Ondanks het meer internationale geluid bleef de interesse vrijwel beperkt tot de landen onder Russische invloedsfeer en Griekenland en Turkije. Naast muzikaal succes ontving de groep ook de Barbara Dex Award voor slechtst geklede artiesten.
In 2012 hadden de Georgiërs hun ‘humor’momentje met Anri Jokhadze. Deze zanger, uiterlijk een kruising van de zanger van Scooter en Gordon, trakteerde het publiek op I’m A Joker. Dat had hij beter kunnen laten. Opvallend is wel dat deze lolbroek ook verantwoordelijk is voor de veel serieuzere Georgische inzending van 2017.
Om te voorkomen dat het publiek nog eens zo’n gekke keuze zou maken en dat de finale nog een keer gemist zou worden, werd in 2013 de voorronde geannuleerd en Thomas G:Son gevraagd een liedje te schrijven. Deze Zweed zou vanaf dit jaar nog diverse malen betrokken worden bij de Georgische inzendingen. Deze poging was voor de artiesten Sopho Gelovani en Nodiko Tatishvili. Dat is inderdaad al de derde Sopho die langskomt. Het liedje werd het mierzoete Waterfall. Gecombineerd met vuurregens langs het podium sprong het glazuur bijna van een ieders tanden, maar de verwachting was wel dat het zou scoren. Dat deed het niet. Het glipte als 10e de finale in en werd daarin dankzij de regio nog net 15e.
Georgië was het in deze periode even helemaal kwijt, want ook de inzending van 2014 faalde. Three Minutes To Earth van The Shin & Mariko had een zeker Jiskefet-gehalte en bleef onbegrepen door heel Europa. Eén van de bandleden zwaaide enthousiast met een parachute tijdens het optreden. Het publiek zwaaide vrolijk terug, maar een dag later kon hij met parachute en al in elk geval veilig terugvliegen naar Tbilisi.
In 2015 was er weer een normalere en betere inzending. Warrior van Idols-winnares Nina Sublatti won de voorronde. Het was een opvallend ESF, want ook in de tweede halve finale deed een Warrior mee, in dat geval namens Malta. Maar ze konden de degens niet kruisen in de finale, want Malta vloog er al in de semi uit. Georgië niet. Ondanks ziekte van Nina en daarmee matige zang, was het nummer zelf goed genoeg voor kwalificatie, zeker vanaf de laatste startpositie, en kon de vlag uit. In die finale viel de score met 51 punten een beetje tegen, al werd ze daarmee nog wel 11e.
Tegenwoordig is Nina gepromoveerd tot jurylid bij Idols en getrouwd met een echtgenoot die nogal wat geluid produceert. Ze is namelijk samen met een bekende Georgische trompettist. U en ik zouden er niet aan moeten denken.
In 2016 werd met Midnight Gold enigszins teruggegrepen op het genre van Eldrine. Dit was wel een wat mindere poging, en het werd in de finale dan ook 20e.
Sowieso werd het in recente jaren allemaal wat minder. In 2017 werd een slechtere ballad gestuurd dan we van Georgië in de beginjaren gewend waren. Keep The Faith was een niemendalletje voor Tamara Gachechiladze. Zo’n goede zangeres had iets veel beters verdiend en ze mocht oprecht balen van haar 11e plek in de halve finale. Tamara was overigens eerder één van de uitvoerenden geweest die in 2009 wilden meedoen met We Don’t Wanna Put In.
In 2018 ging de Ethno-Jazz Band Iriao. Hun liedje For You was zeker niet onaardig, maar ze hadden het Ethno-gedeelte in de bandnaam nogal nadrukkelijk laten meewegen. Dat zorgde voor een inzending die niet landde bij het brede publiek, en uiteraard ook niet bij de jury. Het zou dan ook de eerste keer worden dat Georgië laatste werd. Het meest memorabele aan de inzending is dat de clip werd opgenomen in een hal waar later een opdracht van de Nederlandse Wie Is De Mol zou plaatsvinden.
In 2019 bleken de Georgiërs daar niet echt van geleerd te hebben, want er werd wederom een weinig toegankelijke inzending gestuurd. Keep On Going van Oto Nemsadze, een zanger die in de regio erg veel successen had gehad in verschillende talentenjachten. Hij was vocaal geweldig, maar zijn liedje was simpelweg te moeilijk om brede waardering te krijgen. Daardoor kon Oto op dinsdagavond aan het eind van de eerste semi nog net met de Midnight Train To Georgia terug vanuit Tel Aviv.
Zo heeft Georgië door de jaren heen goede en eigenzinnige liedjes gestuurd, maar wordt het geleidelijk wel eigenzinniger, maar niet beter. Muzikaal talent lijkt er in het land in overvloed te zijn. Hopelijk duiken er ook goede nationale tekstschrijvers op.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hier is een net overzicht van alle Georgische inzendingen en hun resultaten te vinden of kijk naar het filmpje hieronder of klik anders op de spoiler:
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Ondanks dat het meestal niet het typische Top 40-geluid is, ook hier weer de vraag: Wat is jouw favoriete Georgische inzending?
In deze reeks verschenen de volgende topics:
Albanië - Armenië - Australië - Azerbeidzjan - België - Bulgarije - Cyprus - Denemarken - Duitsland - Estland - Finland - Frankrijk - Georgië - Griekenland - Hongarije - Ierland - IJsland - Israel - Italië - Kroatië - Letland - Litouwen - Malta - Moldavië - Montenegro - NEDERLAND (Jaren '50-60-70) - NEDERLAND (Jaren '80 en '90) - NEDERLAND (Jaren '00) - NEDERLAND (Het jaar 2010) - NEDERLAND (2011-2019) - Noord-Macedonië - Noorwegen - Oekraïne - Oostenrijk - Polen - Portugal - Roemenië - Rusland - San Marino - Servië - Slovenië - Spanje - Tsjechië - Verenigd Koninkrijk (1957-1987) - Verenigd Koninkrijk (1988-2019) - Wit-Rusland - Zweden - Zwitserland
[ Bericht 3% gewijzigd door Fred_B op 11-03-2022 14:55:28 ]De Sahara is zonder meer erg droog.
Ik vind Georgië echt een aanwinst voor het ESF, omdat ze vaak afwijkende muziek laten horen. Bij mij valt dat niet altijd even goed en hun resultaten zijn ook erg wisselvallig, maar ze laten in ieder geval lef tonen en dat kan ik veel meer waarderen dan landen die altijd maar op safe spelen.
Ik vind vooral hun rock inzendingen goed, zoals One More Day (2011) en Midnight Gold (2016). Ook Warrior (2015) en hun debuut Visionary Dream (2007) kunnen op mijn goedkeuring rekenen. Waterfall (2013) is inderdaad mierzoet en zo'n beetje het meest mainstream wat ze hebben gestuurd, maar vind ik ook zeker nog een prima nummer.
Met de rest heb ik dus echt een heel stuk minder. We Don't Wanna Put In had echter nog wel een leuke guilty pleasure kunnen worden.
Ik vind vooral hun rock inzendingen goed, zoals One More Day (2011) en Midnight Gold (2016). Ook Warrior (2015) en hun debuut Visionary Dream (2007) kunnen op mijn goedkeuring rekenen. Waterfall (2013) is inderdaad mierzoet en zo'n beetje het meest mainstream wat ze hebben gestuurd, maar vind ik ook zeker nog een prima nummer.
Met de rest heb ik dus echt een heel stuk minder. We Don't Wanna Put In had echter nog wel een leuke guilty pleasure kunnen worden.
Op dinsdag 2 augustus 2022 22:02 schreef Domnivoor het volgende:
Jij bent een eindeloze bron van leuke quotes :D
Jij bent een eindeloze bron van leuke quotes :D
Georgië moet verplicht worden om enkel rock te sturen. "Midnight gold" 
is geniaal, "One more day" en "Warrior" zijn wel aardig. De andere liedjes zou ik niet gemist hebben als ze niet meegedaan hadden.
is geniaal, "One more day" en "Warrior" zijn wel aardig. De andere liedjes zou ik niet gemist hebben als ze niet meegedaan hadden.
Ik vind Georgië leuk, de inzendingen wijken zo af en toe lekker af. Het begon al goed met het aparte Visionary Dreams. One More Day was niet echt m'n smaak, maar ik kon het wel echt waarderen omdat je dat geluid niet zo vaak hoort op het songfestival. Verder vond ik Warrior een prima nummer, en ook Keep the Faith van dit jaar kon ik wel waarderen, al kwam dat meer door mevrouw haar vocale kwaliteiten. 
We Don't Wanna Put In had inderdaad een heerlijke guilty pleasure kunnen zijn.
We Don't Wanna Put In had inderdaad een heerlijke guilty pleasure kunnen zijn.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Ik vind hun debuut prachtig, mooie act en goede act en zang.
Verder vind ik ook Eldrine goed.
Diepte punt is dat gekke zweverige Three minutes to earth en dat laatste liedje met die schreeuw geit afgelopen jaar.
Verder vind ik ook Eldrine goed.
Diepte punt is dat gekke zweverige Three minutes to earth en dat laatste liedje met die schreeuw geit afgelopen jaar.
Life can be a bitch, so like it..
Oh ja Put in was erg leuk, ik snap die heisa niet, dat het liedje niet mee mocht doen.
Schreeuwgeit zat in die band, trouwens.
Schreeuwgeit zat in die band, trouwens.
Life can be a bitch, so like it..
De politieke boodschap in de titel was toch wel redelijk duidelijkquote:Op dinsdag 19 december 2017 18:47 schreef ato het volgende:
Oh ja Put in was erg leuk, ik snap die heisa niet, dat het liedje niet mee mocht doen.
De Sahara is zonder meer erg droog.
Na de wat gezapige landen Litouwen en San Marino en eerder ook al de niet echt overdreven inspirerende Israëliërs dan nu toch weer een land wat vaak toffe dingen stuurt. En met name een van de landen een liedje dat anders is in te sturen.
Dat begon eigenlijk gelijk al met Visionary Dream. Niet echt een doorsnee ballad. Was het eigenlijk alweer een beetje vergeten, maar dat was al best een goed nummer. Daarna was het dan wel een paar jaar wat minder spannend wat ze stuurden. Waarbij ik Shine eigenlijk wel perfect vind uitgevoerd. Het is geen bijzonder liedje. Maar ze zong het echt heel goed, waarbij het knap was dat het haar zo lukte i.c.m. die choreografie.
Het liedje het jaar erna van Eldrine was qua uitvoering eigenlijk dan juist weer iets minder. Een beetje rommelig en ze wonnen niet voor niets de Barbara Dex award. Maar het liedje vind ik nog steeds heel erg goed. Waarbij het vooral gedurfd was om zoiets te sturen. Natuurlijk wordt er af en toe wel een rocknummer ingestuurd, maar dit was toch net even wat gedurfder voor het ESF
Maar ja dan kom je daarna met die joker. Alsof ze even helemaal de weg kwijt waren. Het zal waarschijnlijk wel de Georgische Daniël Dekker die toen even aan het roer stond. Want ook die jaren erna was het niet heel erg geweldig wat ze stuurde. Al was dat duet het jaar erna ook weer niet heel erg slecht, maar te weinig opvallend. Dat was Three Minutes to Earth dan weer wel. Maar ja je kunt ook weer te opvallend zijn. Want hierbij had je als kijker toch echt weer zoiets van waar zit ik nu weer naar te kijken? Waarschijnlijk begreep bijna niemand die keek er wat van, zo raar was het. Maar ik vind in dit geval ook weer geen slechte inzending, omdat ze wel een risico durfde te nemen. Door eens heel wat anders te doen. En een slecht nummer is het nou ook weer niet. Alleen die skydiver op het podium was natuurlijk achterlijk.
Gelukkig kwamen ze wel weer heel sterk terug met Nina Sublatti en Warrior. Een erg tof nummer, wat stond als een huis. Ook al was ze niet zo overtuigend als ze wel had kunnen zijn. Al is bij dit nummer mij vooral bijgebleven dat de zangeres driekwart minuut van de beeldbuis verdwenen was, omdat er teveel rook op het podium was en de cameravoering op dat moment ook nog eens slecht (als er op de weg zoveel mist hing als er toen rook op het podium, had het KNMI direct code rood aangegeven).
En vorig jaar had je ook nog Midnight Gold dat weer een heel ander nummer had. Britpop meets Georgië. Ook dat was weer een lekker nummer, en ook prima uitgevoerd. Al zullen mensen met epilepsie dat nummer niet zo kunnen waarderen. Die liggen vermoedelijk nog steeds schuimbekkend en trillend op de grond na het zien van het optreden.
Dit jaar was dan wel weer een beetje een niemendalletje. Maar het kan niet elk jaar prijs zijn. Ze hebben ook niet elk jaar wat goeds en/of gedurfds ingestuurd. Maar gezien hun algehele trackrecord vind ik het een van mijn meer favoriete landen op het ESF.
Dat begon eigenlijk gelijk al met Visionary Dream. Niet echt een doorsnee ballad. Was het eigenlijk alweer een beetje vergeten, maar dat was al best een goed nummer. Daarna was het dan wel een paar jaar wat minder spannend wat ze stuurden. Waarbij ik Shine eigenlijk wel perfect vind uitgevoerd. Het is geen bijzonder liedje. Maar ze zong het echt heel goed, waarbij het knap was dat het haar zo lukte i.c.m. die choreografie.
Het liedje het jaar erna van Eldrine was qua uitvoering eigenlijk dan juist weer iets minder. Een beetje rommelig en ze wonnen niet voor niets de Barbara Dex award. Maar het liedje vind ik nog steeds heel erg goed. Waarbij het vooral gedurfd was om zoiets te sturen. Natuurlijk wordt er af en toe wel een rocknummer ingestuurd, maar dit was toch net even wat gedurfder voor het ESF
Maar ja dan kom je daarna met die joker. Alsof ze even helemaal de weg kwijt waren. Het zal waarschijnlijk wel de Georgische Daniël Dekker die toen even aan het roer stond. Want ook die jaren erna was het niet heel erg geweldig wat ze stuurde. Al was dat duet het jaar erna ook weer niet heel erg slecht, maar te weinig opvallend. Dat was Three Minutes to Earth dan weer wel. Maar ja je kunt ook weer te opvallend zijn. Want hierbij had je als kijker toch echt weer zoiets van waar zit ik nu weer naar te kijken? Waarschijnlijk begreep bijna niemand die keek er wat van, zo raar was het. Maar ik vind in dit geval ook weer geen slechte inzending, omdat ze wel een risico durfde te nemen. Door eens heel wat anders te doen. En een slecht nummer is het nou ook weer niet. Alleen die skydiver op het podium was natuurlijk achterlijk.
Gelukkig kwamen ze wel weer heel sterk terug met Nina Sublatti en Warrior. Een erg tof nummer, wat stond als een huis. Ook al was ze niet zo overtuigend als ze wel had kunnen zijn. Al is bij dit nummer mij vooral bijgebleven dat de zangeres driekwart minuut van de beeldbuis verdwenen was, omdat er teveel rook op het podium was en de cameravoering op dat moment ook nog eens slecht (als er op de weg zoveel mist hing als er toen rook op het podium, had het KNMI direct code rood aangegeven).
En vorig jaar had je ook nog Midnight Gold dat weer een heel ander nummer had. Britpop meets Georgië. Ook dat was weer een lekker nummer, en ook prima uitgevoerd. Al zullen mensen met epilepsie dat nummer niet zo kunnen waarderen. Die liggen vermoedelijk nog steeds schuimbekkend en trillend op de grond na het zien van het optreden.
Dit jaar was dan wel weer een beetje een niemendalletje. Maar het kan niet elk jaar prijs zijn. Ze hebben ook niet elk jaar wat goeds en/of gedurfds ingestuurd. Maar gezien hun algehele trackrecord vind ik het een van mijn meer favoriete landen op het ESF.
Buren wordt doorgeschoven naar morgen.
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
Oh en heb zelf geen enkel probleem ermee dat de Georgiërs vooral vrouwen naar het festival sturen 
Buren wordt doorgeschoven naar morgen.
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
Ja maar Jamala gaf naar mijn idee meer heisa...quote:Op dinsdag 19 december 2017 20:53 schreef Fred_B het volgende:
[..]
De politieke boodschap in de titel was toch wel redelijk duidelijk
Dak kon dan weer wel.
Life can be a bitch, so like it..
Georgië is meestal wel tof! Er zijn 2 nummers die er voor mij bovenuit steken: One More Day en Warrior. One More Day vind ik dan nog net iets beter, denk ik. Echt verfrissend dat de Georgiërs vaak dit soort geluiden laten horen op het ESF.
Warrior van Nina Sublatti is een van mijn meest favoriete inzendingen. Ik vond en vind Nina ook een leuke persoonlijkheid die in interviews heel sympathiek overkwam.
quote:Lock me up, lock me down
Lock me in, lock me out
Lock me sideways
Lock me up, lock me down
Lock me in, lock me out
Lock me sideways
(Circus Mircus)
Life is what happens to you while you're busy making other plans
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |