Waar kennen we de Oostenrijkers van?
Van de bergen natuurlijk. Verder van de bewogen geschiedenis, waarin het land na de 19e eeuw altijd aan de verkeerde kant meedeed, de wintersport, de klassieke muziek, Wenen, de wals, Tirol, Sigmund Freud, schnitzels, Niki Lauda, de vele buurlanden en natuurlijk van de besnorde politicus die de wereldgeschiedenis nogal beïnvloedde.
Hoe doen ze het op het ESF?
Oostenrijk is al sinds 1957 actief op het Songfestival, en deed in totaal 50 keer mee. Voor een deelnemer van bijna het eerste uur, is het eigenlijk een wonder hoe weinig leuks het land door de jaren heen heeft gestuurd. De overgrote meerderheid van de inzendingen zijn weinig memorabele deuntjes, die de tand des tijds nauwelijks hebben doorstaan. Vooral ballads, maar ook truttige uptempo liedjes domineren de Oostenrijkse geschiedenis op het ESF. Het is dan ook lastig om er echt een leuk stukje over te fabriceren.
Er zijn twee artiesten die Oostenrijk uit de malaise wisten te trekken. Udo Jürgens deed in de jaren '60 drie keer op rij mee, en werd achtereenvolgens 6e, 4e en 1e. 48 jaar na deze overwinning zou ook Conchita Wurstdit huzarenstukje weten te volbrengen. Beiden leverden tijdloze topliedjes af, en pakten dan ook duidelijk de beste uitslagen voor Oostenrijk. Naast deze twee uitvoerenden zou het land nog vier keer 5e worden en recent nog eens 3e. Verder zijn de betere uitslagen bijna zonder uitzondering voor 1990 geboekt, hoewel Oostenrijk in de 90s nog vier keer als 10e zou eindigen. Pas sinds heel recent gaat het weer wat beter, want de voorbije vijf inzendingen leverden naast de overwinning van Conchita nog vier finaleplaatsen op en dus één bronzen medaille.
Verder valt het bij de inzendingen op dat die diverse malen niet in het Duits waren, maar in allerlei dialecten. Onder meer het Mühlviertlerish, Vorarlbergisch en plat Weens kwamen langs. Na het afschaffen van de taalregel zijn Spaans en Frans ook al gebruikt. Ook deden diverse artiesten meerdere malen mee. Naast Udo Jürgens deed bijvoorbeeld ook Gary Lux drie keer mee namens zijn land.
Bij de puntenverdeling heeft Oostenrijk geen echte vrienden. Zelfs met het cultureel vergelijkbare Duitsland of Zwitserland is de relatie nog vrij beperkt. De meeste puntenuitwisseling was met de Britse eilanden en Zweden. Verder gaat er het één en ander aan diaspora voting naar Voormalig-Joegoslavië.
Nederland en Oostenrijk geven elkaar zo nu en dan punten, waarbij er duidelijk meer onze kant op komt, dan dat er in omgekeerde richting vertrekt. Nederland gaf hoge finale-punten aan The Milestones (9), Waterloo & Robinson (7), Alf Poier (8), Conchita Wurst (12), Zoë (8 (j) & 6 (p)) en Cesár Sampson (10 (j) + 3 (p)).
Andersom waren de Oostenrijkers gecharmeerd van Corry Brokken (6), Saskia & Serge (6), Sandra & Andres (6), Maggie MacNeal (12), Maxine & Franklin Brown (12), Anouk (8), The Common Linnets (10), Douwe Bob (6 (p)), OG3NE(12 (j)) en Duncan Laurence (8 (j) + 7 (p)).
Hoe ging het door de jaren heen?
Het eerste ESF van 1956 kwam voor Oostenrijk nog iets te vroeg, maar in 1957 slaagde het land er wel in om een debutant af te vaardigen. Bob Martin, geboren in Siberië, was degene die het ijs mocht breken met Wohin, Kleines Pony? Hij zorgde voor de eerste Top 10-score voor Oostenrijk met een 10e plaats. Helaas voor Bob deden er ook maar tien landen mee, waardoor hij de rode lantaarn mee naar huis mocht nemen.
Ook in 1961 en 1962 eindigde Oostenrijk onderaan. In 1962 werd het een zwarte dag voor Eleonore Schwarz, want zij kreeg zelfs geen enkel punt. De beste uitslag in die beginfase was in 1958 voor nachtclubzangeres Liane Augustin met Die Ganze Welt Braucht Liebe. Op het ESF in Hilversum werd zij 5e. De vrolijkste inzending in die periode was zonder twijfel in 1959 Ferry Graf met Der K Und K Kalypso Aus Wien. Die afkorting betekent Kaiserlich und Königlich, een gebruikelijke uitdrukking in de goede oude Oostenrijk-Hongaarse tijd. De jury was er minder van gecharmeerd, want de breed lachende Ferry werd gedeeld 9e in de uitslag, en hield alleen Monaco achter zich.
In 1964 brak een succesvolle trilogie aan. Udo Jürgens mocht drie keer op rij zijn land vertegenwoordigen. Udo was één van de grootste muzikanten in de Oostenrijkse geschiedenis (en in dat land heb je op dat vlak eeuwen oude concurrentie). Hij verkocht meer dan 100 miljoen platen in zijn vijftig jaar durende carrière. Daarnaast schreef hij hits voor andere artiesten. Ook zijn veel van zijn hits in andere talen gecoverd, waarin ze dan vaak ook weer grote hits werden. Dat gold onder meer voor zijn ESF-liedjes, die tot in Amerika goed scoorden. In Nederland zijn onder meer de vertalingen van Griechischer Wein en Gib Mir Deine Angst bekend geworden in de Hollandse versies.
Het gaat wat ver om hier de hele biografie van Udo neer te zetten, maar hij heeft wel een leven gehad waar een boekje over te schrijven was. Hij groeide op in een rijke familie, zo was zijn oom burgemeester van Frankfurt. Maar zijn jeugd was door de oorlog niet helemaal onbezorgd. Zo werd hij in zijn tijd bij de Hitlerjugend een keer dusdanig mishandeld dat hij blijvende gehoorschade opliep. Maar na de oorlog riep de muziek. En natuurlijk de wereld van sex, drugs en rock'n'roll. Udo zat regelmatig achter de vrouwen aan en lustte wel een borrel. Ook legendarisch waren zijn optredens in badjas, die de dames in het publiek het hoofd op hol wisten te brengen.
Op het ESF verscheen hij telkens keurig in kostuum. In 1964 werd hij met Warum, Nur Warum nog 6e. In 1965 ging het al beter met Sag Ihr, Ich Laß Sie Grüßen en werd hij 4e. En in 1966 was hij weer terug en met Merci Chérie begon zijn heldenstatus. Dat was ook duidelijk de beste van zijn ESF-liedjes en sowieso de meest tijdloze van het trio. Hoewel het onder meer van Duitsland en Nederland geen enkel punt kreeg, pakte Udo in totaal bijna twee keer zo veel punten als runner-up Zweden, waardoor het een bijzonder fraaie overwinning werd.
Oostenrijk kon deze goede lijn niet vasthouden met andere artiesten. Op het ESF van 1967 in eigen huis werd Peter Horton weer gewoon 14e met 2 punten. Nadat Karel Gott in 1968 ook niet verder kwam dan 2 punten, bleef Oostenrijk in 1969 helemaal weg. Officieel was dat vanwege de locatie van het festival, namelijk Spanje, waar de kwaadaardige dictator Franco de scepter zwaaide. Of dit echt zo’n principieel probleem was, is nog maar de vraag, want het jaar ervoor had Spanje mede dankzij Oostenrijkse punten gewonnen. En ook in 1970 was het land weer afwezig. Deze keer was het officieel vanwege de uitslag met vier winnaars in 1969, wat als een schande werd beschouwd.
In 1971 en 1972 was Oostenrijk weer even terug, en in het tweede jaar werden ze zelfs 5e. Het gezelschap Milestones bracht Falter Im Wind. Een liedje dat enigszins in dezelfde sfeer gebracht werd als Tijd van Saskia & Serge, maar dan uptempo, en met 100 punten en de 5e plaats ook vergelijkbaar scoorde. Zweden gaf zelfs de maximale score van 10 punten.
Daarna ontbrak Oostenrijk weer drie jaar, om in 1976 wederom 5e te worden. Deze keer was de inzending My Little World van Waterloo & Robinson wat minder tijdloos, maar het was wel voor het eerst en lange tijd de enige keer dat een Oostenrijks lied volledig in het Engels was. Na het festival raakten Johann en Josef over de grens snel in de vergetelheid, totdat ze in 2004 weer opdoken in de nationale voorronde. Daarin werden ze 2e achter Tie Break. Heel goede verliezers waren het niet, want na de show probeerden ze de winnaars gediskwalificeerd te krijgen, omdat het liedje een paar seconde te lang was. Als bij skiërs elke honderdste van een seconde telt, dan geldt dat ook bij de voorronde van het ESF, zo was de logica. De Oostenrijkse omroep veegde dit bezwaar echter van tafel, waardoor een tweede deelname uitbleef.
En daarna werden de resultaten geleidelijk minder en minder, want Oostenrijk zou na 1976 in ruim 40 jaar nog maar drie keer de Top 5 halen. De eerste mislukte poging was in 1977, toen de groep de Schmetterlinge aantrad met Boom Boom Boomerang. Dat plaatje met een onzintekst was bedoeld om het festival op de hak te nemen. Echt heel overtuigend was het allemaal niet. Het komt vooral over als een doorsnee niemendalletje, maar misschien is het gewoon lastig om dit soort lolligheid in het juiste tijdsbeeld te plaatsen. De groepsleden hadden flink uitgepakt, en traden zelfs op met maskers op hun achterhoofd. Mensen met maskers heb je tegenwoordig ook niet zo vaak meer op TV, maar dat had je destijds bij ons in elk geval nog weleens als er een Carnavalsliedje in beeld werd gebracht. Als het echt goed werd gedaan, werd dat ook nog aangevuld met op de achtergrond een Raad van Elf, die ietwat ongemakkelijk stonden mee te deinen op de zoveelste vergelijkbare hit van Vader Abraham of De Twee Pinten.
Maar goed, dit zijsprongetje geeft dus een redelijk beeld hoe tijdloos de Schmetterlinge waren op het ESF, waar ze uiteindelijk 17e van de 18 deelnemers werden.
En dat soort uitslagen zouden meer regel dan uitzondering worden in de brede jaren ‘80. Tussen 1979 en 1991 werd Oostenrijk in 13 festivals 4 keer laatste. Alleen in de periode dat het ESF echt op zijn gat lag in het begin van de 80s werden er in korte tijd meerdere Top 10-klasseringen geboekt.
Zo werd de gelegenheidsgroep Blue Danube in 1980 in Den Haag 8e met Du Bist Musik. De groep leek even van het Schlagerfestival weggeroepen te zijn, maar gaf ondanks hun absurde gele pakken een prima optreden. De naam is ook niet zomaar uit de lucht komen vallen.
Dit wordt voor ons duidelijk uitgelegd op de Duitse Wikipedia:
U dacht natuurlijk dat de groep zich had genoemd naar het vliegveld van Linz, maar dat was toch zeker een misvatting! Hieronder een fotootje van het gezelschap. De Frank Masmeijer-look-a-like rechts op de foto was de voornaamste zanger van het stel.quote:Der Name der Gruppe verweist angeblich auf den Walzer An der schönen blauen Donau, nicht jedoch auf Blue Danube Radio oder den Flughafen Linz (Blue Danube Airport).
Blue Danube.
In 1982 haalde ook Mess de Top 10 met het vrolijke Sonntag. Ondanks hun enthousiasme en de leuke aankleding van het olijke duo, bleken het klassieke eendagsvliegen, en hebben ze sindsdien niet meer gescoord. Op het ESF werden ze 9e.
Dat van die eendagsvliegen kon niet gezegd worden van Gary Lux. Hij ging tussen 1983 en 1987 drie keer naar het ESF. Eigenlijk ging hij in totaal zelfs zes keer, want hij was later ook nog drie keer achtergrondzanger. De eerste keer als hoofdact was dat als onderdeel van de groep Westend. Zij hadden alle trucjes van hun keyboard uit de kast getrokken voor hun lied Hurricane, dat net als een jaar eerder 9e werd.
Gary kwam twee jaar later solo terug met Kinder Dieser Welt. Dit zou zijn meest succesvolle bijdrage worden, met als eindscore de 8e plaats.
Op deze plek zou nu een beschrijving met een licht positieve insteek moeten volgen, waarin de weg naar het succes van Gary en zijn ESF-optreden worden beschreven. Maar echt, wat een ongelofelijke zaadplaat is dat Kinder Dieser Welt. Het hangt van oeverloze clichés aan elkaar, hobbelt drie minuten voort en de hoge eindpositie illustreert alles wat er fout was aan het ESF in deze zwakke periode. Het was nota bene geschreven door Mick Jackson, die we ook kennen als maker van Blame It On The Boogie. Hij had waarschijnlijk nog 12 kasten vol met dit soort B-kantjes liggen, waarvan er wel één naar Oostenrijk kon. Afijn, nieuwsgierigen moeten het met de video doen, maar zeg niet dat ik niet heb gewaarschuwd voor de ietwat foute knipoog na twee minuten.
In 1987 was ook de jury wel klaar met Gary, en werd hij 20e. Daarmee deed hij het beter dan Wilfried in 1988. Dat was een wat oudere zanger met een oorbel en een ouderwets matje. Of het aan zijn uitstraling lag of aan zijn slaapverwekkende liedje is onduidelijk, maar hij kreeg van niemand punten.
Wilfried. Hij overleed vorig jaar op 67-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker.
Omdat de uitslagen tegenvielen, werd in 1989 teruggegrepen op de stijl van het eerdere succes van Gary Lux. Thomas Forstner was de muzikant van dienst dat jaar, en potjandorie nog eens aan toe, wat zag hij er fout uit in zijn lila galakostuum. Ter compensatie was de tekst van zijn liedje Nur Ein Lied net zo fout als zijn kostuum, zie hieronder in de spoiler. Het lied was een aanklacht tegen oorlog en geweld (gewaagde stellingname) en wederom werden er bibliotheken vol clichés leeggetrokken. Hoop voor alle kinderen, wapens veranderen in bloemen, vrijheid voor alle mensen, enz enz. Niet lang erna brak de oorlog in buurland Joegoslavië uit, dus echt indruk maakte paarse Thomas niet op de wereld. Wel op de vakjury natuurlijk. Italië, België en Griekenland vonden deze parodie op goede smaak zelfs het beste van de avond en gaven douze points. De Nederlandse vakjury was één van de weinigen die geen punten gaven, en mede daardoor werd het ‘slechts’ een 5e plaats. Na Conchita En Cesár de beste score van Oostenrijk in de voorbije 40 jaar.
SPOILERNUR EIN LIED
Damit morgen früh die Sonne wieder scheint
Und es Tränen nur noch gibt, wenn man sich freut
Damit jedes Kind noch Hoffnung haben kann
Auf ein Leben ohne Kriege, ohne Angst
Dafür lohnt es sich, ein Träumer zu sein
Ich singe nur ein Lied heut' Nacht
Ein Lied, das uns zu Freunden macht
Ich singe nur ein Lied und weiß
Mit jedem Wort zerbricht das Eis
Damit keiner mehr allein im Dunkeln steht
Und sie wiederkommt, die Liebe auf der Welt
Damit jeder Mensch in Freiheit leben kann
Und die Waffen werden Blumen irgendwann
Dafür lohnt es sich, ein Träumer zu sein
Ich singe nur ein Lied heut' Nacht
Ein Lied, das uns zu Freunden macht
Ich singe nur ein Lied und weiß
Mit jedem Wort zerbricht das Eis
Ich singe nur ein Lied heut' Nacht
Ein Lied, das wie ein Feuer macht
Ich singe es für dich und mich
Und für die ganze Welt
Thomas Forstner.
Oostenrijk had daarmee de smaak van het smakeloze goed te pakken, en een jaar later verscheen Simone met Keine Mauern Mehr. Ze had tientallen jaren de kans gehad om haar statement te maken, maar nu dat ding omver lag in 1990, kwam ze pas haar punt maken. Voor de jury overigens ruim op tijd, want ook deze rommel werd 10e.
In 1991 was Thomas Forstner terug. Het ESF was in Italië en dus zong hij over Venedig Im Regen. Nu is Venetië in de regen op zich een origineler thema dan de vrede in de wereld, maar echt beter was het liedje niet. Ook zijn outfit was niet beter geworden dan twee jaar eerder. Hij was wederom in het paars, en hij had zich bij de Oostenrijkse mode aangesloten om zijn haar net iets langer dan verstandig te laten groeien. Dat ging iedereen toch te ver en 21 landenjury’s verder bleek hij geen punten te hebben gekregen.
Thomas Forstner (wederom).
In 1992 en 1993 mocht Tony Wegas naar het ESF. Hoewel ook hij geen muzikale meesterwerken afleverde, waren het in elk geval bekwame pogingen van iemand die gewoon goede muziek wilde maken. Onder het motto Veni Vidi Wegas ging hij twee keer naar het festival, waar hij 10e en 14e zou worden. Daarna raakte hij verslaafd aan drank en drugs en zat hij 30 maanden in de gevangenis wegens cocaïnebezit en tasjesdiefstallen. Na zijn vrijlating kickte hij af van de drugs, maar kwam hij wel in grote financiële moeilijkheden en zag hij drie huwelijken stranden. Ja, ik had deze alinea ook liever met een happy end afgesloten, maar zo gaan die dingen soms.
Tony Wegas in betere tijden (1993).
Tony Wegas in mindere tijden (2017).
In 1994 bleek dat Oostenrijkse tandartsen blijkbaar hadden geklaagd dat er te weinig liedjes werden gestuurd waarvan het glazuur van de tanden sprong. Daarom mocht Petra Frey met een liedje met een origineel thema. De titel verklapt het al Für Den Frieden Der Welt. Nou ja goed, Oostenrijk gaf dat jaar als enige punten aan Willeke, dus we zullen ze het voordeel van de twijfel gunnen.
In 1996 ging George Nussbaumer. Deze blinde zanger had met het enthousiaste Weil’s Dr Guat Got een vermakelijk lied meegenomen. Eindelijk weer eens iets leuks uit Oostenrijk. Het lied werd gezongen in het Vorarlbergisch, een dialect uit de gelijknamige regio. Het heeft van die typisch Amerikaanse gospel-invloeden, maar door de aanstekelijke wijze waarop het werd gebracht, kwam het tot een 10e plaats.
Het meest tijdloze liedje van de 90s kwam in 1999. Bobbie Singer met Reflection. Bobbie is een vrouw, die eigenlijk Tina heet (in beide richtingen zou deze naamsverandering niet echt een verbetering zijn) en ze was ten tijde van het ESF pas 18. Haar Engelstalige lied lag prettig in het gehoor en werd 10e. Helaas was dit de absolute piek van de carrière van D’jonge Bob, want na het ESF verdween ze geruisloos in de anonimiteit.
De 21e eeuw werd afgetrapt met de Oostenrijkse versie van Ebonique, namelijk The Rounder Girls. Ze werden 14e, dus dan kunnen we enigszins inschatten hoe ons alternatief voor Michelle het had gedaan.
The Rounder Girls.
Een zeldzame topscore kwam in 2003. De cabaretier Alf Poier mocht naar het ESF met het lied Weil Der Mensch Zählt. Enigszins in de traditie van de Schmetterlinge was dit een plaatje waarin het festival op de hak genomen werd. De absurdistische humor van Alf landde prima bij de televoters. Zijn rustig gezongen teksten van het kaliber Kleine hazen hebben korte neuzen werden afgewisseld met beukende gitaren. Aangevuld met een even absurde act eindigde dit lied op de 6e plaats.
In de jaren erna was er vooral ophef rond de voorronde, meer dan dat de Oostenrijkse liedjes op het ESF zelf indruk maakten. Eerst in 2004 rond het eerder genoemde liedje van Tie Break (Du Bist), dat al dan niet een paar seconde te lang duurde. Het mocht na alle ophef toch naar het ESF, en daar bleek dat het allemaal voor een 21e plaats met 9 punten was geweest. In 2005 was er weer ophef over de nummers 1 en 2. Alf Poier was terug en zijn belangrijkste concurrent in de voorronde was de band Global Kryner. Alf pakte in de voorronde bijna twee keer zo veel stemmen (106.000 tegen 60.000), maar greep toch naast de overwinning. Door een ingenieus systeem met punten per deelstaat, werd het gewicht van vele dunbevolkte deelstaten onevenredig groot, waardoor Alf uiteindelijk 4 punten tekort kwam. Een idiote uitkomst natuurlijk, van een duidelijk niet-functionerend stemsysteem. Global Kryner mocht naar het ESF, met Y’asi. Het lied is deels Spaans en deels Engels, over een meisje dat van Cuba naar Oostenrijk komt. Het lied moest de halve finale openen, en zou uiteindelijk met een 21e plaats wel erg weinig krijgen.
Na deze mislukking haakte Oostenrijk af op het ESF. Ze klaagden over het gebrek aan waardering voor hun goede inzendingen. Daar bedoelden ze dan blijkbaar sneue rommel mee als Get A Life - Get Alive van Eric Papilaya, dat in 2007 als uitzondering nog wel werd gestuurd en 27e werd in de halve finale.
Pas toen grote broer Duitsland opeens het ESF wist te winnen, kwam Oostenrijk terug in 2011. Nadine Beiler was enige jaren ervoor doorgebroken als winnares van de show Star Mania. Ook op het Songfestival deed haar mooie stem een groot deel van het werk van haar lied The Secret Is Love. Daarmee pakte ze vooral de juryleden in, want dankzij hen ging dit overtuigend naar de finale, waarin het volgens hen 5e moest worden. De televoters zetten haar slechts op de 24e plaats en door dit bizarre verschil werd het gezamenlijk een 18e plaats.
Zoals telkens kwam op deze goede inzending geen passend vervolg. In 2012 faalde het rap/hip hop-geluid Woki Mit Dem Popo kansloos in de halve finale. Het lied eindigde helemaal onderaan. Ook in 2013 greep Natália Kelly naast een finaleplaats. Haar liedje Shine was absoluut niet slecht. Zeker voor een plaatje met die titel. Op het ESF werd dit lied als openingsact echter een teleurstelling. Natália straalde aan alle kanten uit dat ze eigenlijk veel liever op de bank had gehangen om naar een leuke Netflix-serie te kijken, dan hier nu op het podium haar optreden te doen. Het publiek reageerde teleurgesteld met een voorlaatste plek in de halve finale. De jury was enthousiaster en plaatste haar als 5e. De complete score leverde een 14e plaats op.
En toen volgde in 2014 ineens volledig uit het niets een nieuwe overwinning voor Oostenrijk. Conchita Wurst, de vrouw met de baard, presteerde met Rise Like A Phoenix wat jarenlang voor onmogelijk werd gehouden in het land.
Conchita groeide op als Thomas in een klein dorpje. Als kind ging hij graag in een rokje naar school en was hij geïnteresseerd in mode en vooral in zijn stijlicoon Victoria Beckham. Daarmee merkte hij dat hij afweek van de andere kinderen in het dorp. Toen hij ouder werd kreeg hij ook interesse in muziek en dat resulteerde in een deelname aan Star Mania. Hij werd hierin met een normaal uiterlijk 2e (achter Nadine Beiler).
Daarna introduceerde hij het karakter Conchita Wurst. Conchita betekent vagina, wurst betekent penis, vandaar deze naam. In 2012 nam zij in die hoedanigheid deel aan de Oostenrijkse ESF-voorronde, maar werd ze nipt verslagen door het ‘lied’ Woki Mit Dem Popo.
In 2014 werd Conchita intern aangewezen als deelnemer. Haar lied werd heel laat gepresenteerd, maar was wel gelijk een favoriet voor een goede uitslag. De overwinning leek te veel van het goede, want haar uiterlijk was een mogelijke spelbreker en zo vaak hadden ballads in de jaren ervoor ook weer niet gewonnen.
Bij de repetities bleek dat een onderschatting van de praktijk. Rise Like A Phoenix werd op indrukwekkende wijze gebracht en in ESF-kringen ging het alleen nog maar over de vrouw met de baard. In de finale maakte ze haar favorietenpositie met glans waar. Met ruime voorsprong op Nederland en Zweden en 13x de maximale 12 punten ging de titel naar Oostenrijk.
Na het ESF is Conchita een nog prominentere voorvechter van LGBT-belangen geworden en reisde ze de hele wereld rond. Naast haar optredens sprak ze onder meer het Europees Parlement en de Verenigde Naties toe. Nieuwe hits bleven overigens uit, maar daar had waarschijnlijk ook niemand echt op gerekend.
In 2015 bleek wederom dat Oostenrijk een goede prestatie niet kon laten volgen door een nieuwe topuitslag. Al maakten de Makemakes het in eigen huis wel heel erg bont, door in de finale geen enkel punt te krijgen. Iets wat in de lange traditie van het ESF nog nooit was voorgekomen.
In 2016 ging Zoë. Zij zong het Franse Loin D’ici. Op voorhand was het geliefd bij de fans, maar het leek er toch op dat de tijd van dit soort deuntjes op het ESF voorbij was en de fans het vooral uit nostalgische overwegingen steunden. Dat viel in de praktijk wel mee. Ook op het festival zelf waren de fans nog laaiend enthousiast, wat resulteerde in een 8e plaats in de finale bij de televoting. De jury’s waren veel minder overtuigd, en wilden Oostenrijk eerst in de halve finale laten sneuvelen en plaatsten haar daarna als 24e in de finale (ondanks 8 jury-punten van Nederland). Gezamenlijk werd het de 13e plaats.
In 2017 was het precies andersom met het wat onbenullige Running On Air van Nathan Trent. Alleen de jury wilde dit naar de finale hebben en zette het daarin op de 11e plaats. Bij de televoters kreeg hij in die finale precies 0 punten, waardoor het in totaal de 16e plaats werd.
In 2018 zorgde Oostenrijk voor een verrassende uitslag op het ESF. Gelukkig voor hen was het een zeldzame uitschieter naar boven. Cesár Sampson was hiervoor verantwoordelijk. Hij is in het dagelijks leven een zanger, een songwriter, een producer, een danser, een model, een sociaal werker, een therapeut en een fitnessleraar. In de tijd die nog overbleef was hij vooral actief als achtergrondzanger. Dat deed hij onder meer in de Oostenrijkse versie van Dancing With The Stars en op de ESF’s van 2016 en 2017 namens Bulgarije voor Poli Genova en Kristian Kostov.
Ook zijn ouders zijn niet de eersten de besten. Zijn vader is ook fitnessleraar en hij was als zodanig degene die de Pilatesmethode introduceerde in Oostenrijk. Ik zou u als potentieel onwetende hier nu kunnen gaan uitleggen wat dat is, maar dan dwalen we weer zo ver af. Cesár’s moeder was zangeres en zij zong onder meer de begintune van Commissaris Rex. Die kent u wel, dat is die leuke politiehond, die vroeger op RTL4 altijd spannende avonturen beleefde.
In 2018 wilde Cesár zelf eens in de schijnwerpers treden, en dat deed hij namens zijn eigen land met het nummer Nobody But You. Het liedje werd geschreven door dezelfde mensen die verantwoordelijk waren voor de Bulgaarse inzendingen waar hij op meegezongen had. In tegenstelling tot die liedjes trok dit nummer voorafgaand aan het festival weinig aandacht. Het was best aardig, maar vooral onopvallend. Ook waren er twijfels aan de podiumpresentatie van Cesár. Dit was zijn eerste grote klus op de voorgrond.
De finale werd bereikt en daarin werd het lied prima gebracht. Wat toen weinigen nog hadden voorzien, was hoe enorm onder de indruk de jury’s zouden zijn. Waar een strijd tussen Israël en Cyprus werd verwacht voor de overwinning, en wellicht Estland en het onvermijdelijke Zweden bij de jury’s, stroomden de punten massaal naar Oostenrijk. Liefst negen keer gingen de douze points naar Nobody But You en daardoor werd het de eerste plaats halverwege de uitslag. Helaas voor Cesár was het publiek minder enthousiast met een 13e plaats, waardoor Oostenrijk zakte naar de 3e plaats. Dat was nog altijd een bijzondere prestatie, en buiten de twee zeges zelfs duidelijk de beste uitslag in de Oostenrijkse ESF-historie. Hoewel dit de sympathieke vertolker zeker is gegund, voelt het toch wel als iets te veel eer indien het ESF van 2019 in Wenen was gehouden.
Op dat ESF een jaar later, dat dus in Tel Aviv plaatsvond, ging het heel wat minder. Deelneemster was zangeres Pænda uit Deutschlandsberg. Een stad waar een jaar of 80 terug de rechterarm overigens nogal makkelijk de lucht in ging, maar daar kan Pænda natuurlijk weinig aan doen.
Zij maakt namelijk bijzondere muziek, en bij de bekendmaking van de uitvoerende was er hoop op iets tofs als inzending. Dat kwam er niet van. Limits was een teleurstellend lied. En het was niet onbegrepen of blijven steken in goede bedoelingen, het was gewoon saai. Daar waren jury (21 punten) en publiek (0 punten) het helemaal over eens. Alleen omdat Ierland er echt niets van kan, werd de laatste plaats in de halve finale vermeden.
Zo is Oostenrijk uiteindelijk een land met een lange ESF-traditie en twee overwinningen. Daarbuiten was het echter veelal kommer en kwel en gaf het land veelvuldig de indruk weinig interesse in het festival te hebben. Waarschijnlijk heeft niemand ze dan ook gemist in de jaren dat ze ontbraken. Hopelijk houdt de recente trend van betere inzendingen nog even aan.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hier is een net overzicht van alle Oostenrijkse inzendingen en hun resultaten te vinden of kijk naar het filmpje hieronder of klik anders op de spoiler:
Wat is jouw favoriete Oostenrijkse inzending?SPOILER2019 SF2 17 (18) 21 9 PÆNDA Limits
2018 F 3 (26) 342 5 Cesár Sampson Nobody But You
2018 SF1 4 (19) 231 13 Cesár Sampson Nobody But You
2017 F 16 (26) 93 4 Nathan Trent Running On Air
2017 SF2 7 (18) 147 2 Nathan Trent Running On Air
2016 F 13 (26) 151 24 ZOË Loin d'ici
2016 SF1 7 (18) 170 12 ZOË Loin d'ici
2015 F 26 (27) 0 14 The Makemakes I Am Yours
2014 F 1 (26) 290 11 Conchita Wurst Rise Like a Phoenix
2014 SF2 1 (15) 169 6 Conchita Wurst Rise Like a Phoenix
2013 SF1 14 (16) 27 1 Natália Kelly Shine
2012 SF1 18 (18) 8 16 Trackshittaz Woki Mit Deim Popo
2011 F 18 (25) 64 18 Nadine Beiler The Secret Is Love
2011 SF2 7 (19) 69 2 Nadine Beiler The Secret Is Love
2007 SF 27 (28) 4 27 Eric Papilaya Get A Life - Get Alive
2005 SF 21 (25) 30 1 Global.Kryner Y Así
2004 F 21 (24) 9 2 Tie Break Du Bist
2003 6 (26) 101 2 Alf Poier Weil Der Mensch Zählt
2002 18 (24) 26 3 Manuel Ortega Say A Word
2000 14 (24) 34 24 The rounder girls All To You
1999 10 (23) 65 18 Bobbie Singer Reflection
1997 21 (25) 12 4 Bettina Soriat One Step
1996 10 (23) 68 8 George Nußbaumer Weil's Dr Guat Got
1995 13 (23) 67 8 Stella Jones Die Welt Dreht Sich Verkehrt
1994 17 (25) 19 20 Petra Frey Für Den Frieden Der Welt
1993 14 (25) 32 10 Tony Wegas Maria Magdalena
1992 10 (23) 63 15 Tony Wegas Zusammen Geh'n
1991 22 (22) 0 6 Thomas Forstner Venedig Im Regen
1990 10 (22) 58 20 Simone Keine Mauern Mehr
1989 5 (22) 97 13 Thomas Forstner Nur Ein Lied
1988 21 (21) 0 12 Wilfried Lisa Mona Lisa
1987 20 (22) 8 3 Gary Lux Nur Noch Gefühl
1986 18 (20) 12 16 Timna Brauer Die Zeit Ist Einsam
1985 8 (19) 60 17 Gary Lux Kinder Dieser Welt
1984 19 (19) 5 13 Anita Einfach Weg
1983 9 (20) 53 18 Westend Hurricane
1982 9 (18) 57 10 Mess Sonntag
1981 17 (20) 20 1 Marty Brem Wenn Du Da Bist
1980 8 (19) 64 1 Blue Danube Du Bist Musik
1979 18 (19) 5 18 Christina Simon Heute In Jerusalem
1978 15 (20) 14 19 Springtime Mrs. Caroline Robinson
1977 17 (18) 11 4 Schmetterlinge Boom Boom Boomerang
1976 5 (18) 80 14 Waterloo and Robinson My Little World
1972 5 (18) 100 11 The Milestones Falter Im Wind
1971 16 (18) 66 1 Marianne Mendt Musik
1968 13 (17) 2 4 Karel Gott Tausend Fenster
1967 14 (17) 2 3 Peter Horten Warum Es Hunderttausend Sterne Gibt
1966 1 (18) 31 9 Udo Jürgens Merci Chérie
1965 4 (18) 16 6 Udo Jürgens Sag Ihr, Ich Lass' Sie Grüßen
1964 6 (16) 11 6 Udo Jürgens Warum Nur, Warum?
1963 7 (16) 16 4 Carmela Corren Vielleicht Geschieht Ein Wunder
1962 13 (16) 0 4 Eleonore Schwarz Nur In Der Wiener Luft
1961 15 (16) 1 3 Jimmy Makulis Sehnsucht
1960 7 (13) 6 7 Harry Winter Du Hast Mich So Fasziniert
1959 9 (11) 4 9 Ferry Graf Der K. Und K. Kalypso Aus Wien
1958 5 (10) 8 9 Liane Augustin Die Ganze Welt Braucht Liebe
1957 10 (10) 3 5 Bob Martin Wohin, Kleines Pony
In deze reeks verschenen de volgende topics:
Albanië - Armenië - Australië - Azerbeidzjan - België - Bulgarije - Cyprus - Denemarken - Duitsland - Estland - Finland - Frankrijk - Georgië - Griekenland - Hongarije - Ierland - IJsland - Israel - Italië - Kroatië - Letland - Litouwen - Malta - Moldavië - Montenegro - NEDERLAND(Jaren '50-60-70) - NEDERLAND(Jaren '80 en '90) - NEDERLAND(Jaren '00) - NEDERLAND (Het jaar 2010) - NEDERLAND (2011-2019) - Noord-Macedonië - Noorwegen - Oekraïne - Oostenrijk - Polen - Portugal - Roemenië - Rusland - San Marino - Servië - Slovenië - Spanje - Tsjechië - Verenigd Koninkrijk (1957-1987) - Verenigd Koninkrijk (1988-2019) - Wit-Rusland - Zweden - Zwitserland
[ Bericht 1% gewijzigd door Fred_B op 28-09-2020 14:11:48 ]
Ik luister nog wel eens chansons van haar, erg mooi. Verder: het lied van Wurst vond ik simpelweg geweldig, zeker met de context van de artiest, hoe het in beeld werd gebracht, de tekst en de opbouw van het lied zelf. Wat mij betreft een echte winnaar en een winnaarslied, alleen jammer dat het in hetzelfde lpjaar was als TCL.
Nooit gewetenquote:Conchita betekent vagina
Maar het was me wel memorabel!!quote:In 2012 faalde het rap/hip hop-geluid Woki Mit Dem Popo kansloos in de halve finale
Van dit dingen die je nooit meer vergeet.Memorabel slecht
Ja, dat was ook nieuw voor mij. Zo zie je maar dat deze topics toch nog een soort van leerzaam zijn.quote:
Op 
Oostenrijk is dat jaar echt heel ernstig tekortgedaan.
Hij heeft 3 prachtige liedjes uitgevoerd, 3 jaar achter elkaar.
Verder vind ik Conchita goed voor Oostenrijk, net zo goed als TCL.
Ook in de jaren '00 stuurde Oostenrijk heel weinig interessants. Pas sinds hun meest recente terugkeer in 2011 sturen ze regelmatig best leuke nummers.
Het absolute hoogtepunt is Rise Like a Phoenix; goed lied, geweldig optreden en Conchita droeg echt die hele inzending. Ik vind het een zeer terechte winnaar (al had ik dat van CATS ook gevonden; het is inderdaad jammer dat die twee in hetzelfde jaar zaten).
Ook het jaar daarop vond ik het nummer van The Makemakes erg leuk en ik vind die 0 punten erg onterecht. Ik denk dat ze pech hadden dat het een sterke finale was, en het liedje beklijft dan ook niet meteen na een eerste luisterbeurt.
In 2016 hoorde Loin d'ici van Zoe bij mijn favorieten. Het deed nogal retro aan, maar op een leuke en toch ook weer verfrissende manier. Jammer dat de jury's het zo laag plaatsten.
Afgelopen jaar, hoewel het een leuk liedje was met een sympathieke zanger, vond ik toch een stapje terug. Hopelijk blijft Oostenrijk niet teveel 'veilige' liedjes sturen. Hun recente geschiedenis laat zien dat ze daar de televote niet mee inpakken.
In 1990 ging het liedje wat 2e werd in de Nationale finale, naar Joegoslavië.
Omdat Duett een liedje zong wat al eerder is gezongen voor Duitsland in de Nationale finale in 1988 ( dom he).
Tijdens de live uitzending viel de zangeres flauw, zie video.
Het is weer goed gekomen met haar hoor.
Maar wel bizar om te zien.
Dan terug naar Oostenrijk. Een land dat al heel lang meedoet, maar er weinig liedjes zijn blijven hangen. Merci Cherie dan nog wel, maar dat komt ook omdat Udo Jürgens daarna nog bekend was. Van al die decennia daarna kan ik eigenlijk niet echt warm of koud worden. Af en toe wel een aardig nummer, maar echt blijven hangen doet dat niet. Datzelfde geldt voor de liedjes van de afgelopen twintig jaar. Ik zou er voor dit topic denk ik maar een handvol van kunnen noemen. Sterker nog, ik was volkomen vergeten dat ze er een paar jaar helemaal niet meer bij waren.
Het nummer waarmee ze terug kwamen was dan gelukkig wel nog alleraardigst. The Secret of Love is weliswaar geen briljant nummer, maar Nadine Beiler zong het wel erg goed. Plus dat ze sympathiek overkwam, ondanks dat ze een blinde kapster had. Als liedje blijft het als geheel in ieder geval voldoende hangen. De jaren erna is dat alweer een stuk lastiger. Shine doet mij totaal geen belletje rinkelen. En zelfs dat gedrocht Woki mit deim Popo zegt mij eigenlijk helemaal niks meer. Dat terwijl je normaal dergelijke debiliteit toch wel bij blijft.
Dat was natuurlijk wel heel anders bij Conchita Wurst. En dan ook gelijk op alle vlakken. Het vervelende is wel dat het altijd de man verkleed als vrouw met baard zal herinnerd worden. En dat daardoor al die mensen die maar al te graag afgeven op het ESF het steeds kunnen gebruiken als excuus om het festival te ridiculiseren (in die zin kun je mijn rant over Lordi ook bij Conchita kopiëren). Daarnaast is het ook het nummer dat TCL en ons land van een overwinning afhield. Al vind ik dat ook weer niet echt onterecht. Want ondanks al het gedoe eromheen is Rise of the Phoenix echt een dijk van een nummer. Het zou niet misstaan als opening van een James Bond nummer.
Niet dat ik het nummer elke dag zomaar even zal draaien, maar graag luisteren doe ik het zeker. Daarbij zong Conchita gewoon heel erg goed en heeft zij (ondanks de baard) een overdosis charisma die de performance extra kracht bijzette. Tel daar dan de visuals erbij op en je hebt gewoon een hele goede act als totaalpakket te pakken. Waarbij het jammer blijft dat de baard vooral blijft hangen. En het overdreven theatrale gedrag van Conchita. In alles eromheen moest er overdrijving zitten. Jammer, maar uiteindelijk alsnog mijn op één na favoriete inzending van het land.
Mijn favoriete Oostenrijkse act is namelijk Loin d'ici van Zoë. Als nummer eigenlijk ook weer niet eens zo bijzonder. Maar het maakt wel enorm vrolijk en blijft goed hangen. Ook prima gezongen, zij het iets minder dan Conhita. Maar verder zijn er nog wel wat vergelijkingen te trekken. Want ook Zoë had een overdosis charisma, waardoor ze heel leuk overkwam en het nummer wat meer maakte dan het was. Plus dat ook hier de visuals het nummer enorm versterkte.
Sympathiek was ook Nathan Trent van afgelopen jaar. En zijn liedje was absoluut ook sympathiek. In die zin doet het mij wel denken aan de zingende tandarts uit Malta en zijn Tomorrow. Leuke liedjes, gezongen door een sympathieke zanger, maar als liedje ook weer niet super bijzonder. Voor The Makemakers geldt dat eigenlijk precies andersom. Niet dat die onsympathiek overkwamen. Maar de performance als geheel doet het liedje (ondanks de brandende piano) meer vergeten dan terecht is. De nul punten zullen daardoor ook wel gekomen zijn. Niet terecht, want het is best een goed liedje.
Al met al is het voor mij nog vrij lastig om voor Oostenrijk een fatsoenlijke top vijf op te stellen. Zoveel nietszeggendheid en/of troep hebben ze naar het festival gestuurd. Kortom niet echt een van mijn favoriete landen. Maar hopelijk komen ze dit en komende jaren wel met wat goeds en leuks.
Ik vond zijn nummer Zushamen gehn best mooi, maar werd helaas vlak uitgevoerd.
Ja, Tony is niet zo goed geconserveerdquote:Op dinsdag 23 januari 2018 07:33 schreef ato het volgende:
Ps die Tony Wegas tegenwoordig
Ik vond zijn nummer Zushamen gehn best mooi, maar werd helaas vlak uitgevoerd.
