Welke film heb jij vandaag/pas gezien deel CVII

Pas Crash gezien, een erg goede film naar mijn mening, de afloop is neit al na 10 minuten te voorspellen.
http://www.imdb.com/title/tt0375679/

Before Sunset / Before Sunrise

Lieve, melancholische films. Als je toch een 'romantische' film moet kijken met je vriendin, neem dan deze twee.
[edit: handig om er bij te vertellen dat het een film is die alleen om dialoog draait, geen actie e.d.]

[ Bericht 26% gewijzigd door -lucas- op 28-03-2007 17:03:15 ]

heb East of Eden es gezien met o.a James Dean. Had er ooit es een topic over gemaakt maar eignelijk nog nooit een film van m gezien Dus dat werd tijd



Wel leuk zo'n jaren 50 film waar sommige achtergronden duidelijk op van die blauwe schermen zijn geprojecteerd . Het verhaal gaat over een jonge Cal, gespeeld door James Dean, die steeds de liefde en goedkeuring van zn pa zoekt. Zn oudere broer Aron daarintegen kan eigenlijk niks verkeerds doen in de ogen van zn pa, wat Cal dus frustreert.

Crash is overgewaardeerde troep voor mensen die de waarde van subtiliteit nogal pijnlijk onderwaarderen.

Jules et Jim (Francois Truffaut, 1962)
Begint heel mooi, vlot en origineel maar verzandt een beetje als het einde nadert. Het leuke en mooie aan Jules et Jim vond ik de beelden, de muziek (met een fantasisch thema dat later zou worden overgenomen door La Meglio Gioventu) en de knap uitgebeelde thema's die de complexe vriendschap en liefde tussen de drie hoofddrolspelers treffend weten te beschrijven. Aan de andere kant is het juist die complexe en moeizame band tussen met name Jules en Jim aan de ene kant en Moreau aan de andere kant die het verhaal uiteindelijk wat doelloos doet voortslepen, al zal niet iedereen dat me me eens zijn. Hoe dan ook de moeite zeker waard. Ben nu ook wel benieuwd naar andere films van Truffaut want de manier van filmen is zeker erg tof. 3,5*

300

Superfilm, kan hem iedereen aanraden!

Mini's First Time

Heel bizar
Wel leuk om een keer gezien te hebben.
Voor de rest niet heel spectaculair.

Zwartboek.

Hele goeie film!

quote:

Op woensdag 28 maart 2007 17:01 schreef Doff het volgende:
Crash is overgewaardeerde troep voor mensen die de waarde van subtiliteit nogal pijnlijk onderwaarderen.

er moet ergens een grens zijn tussen film en documentaire he?

Onlangs Amélie gezien. Tof verhaaltje, lekker lichte film om blij van te worden. 8/10

quote:

Op woensdag 28 maart 2007 17:01 schreef Doff het volgende:
Jules et Jim (Francois Truffaut, 1962)

Dit vind ik ook een kandidaat voor de meest irritante verteller uit de filmgeschiedenis.

gister in het filmhuis

Efter brylluppet (Susanne Bier, 2006) :: 8.4



Na Brothers was ik erg benieuwd naar deze film van Susanne Bier, die mijn verwachtingen zeker waar kon maken, sterk stukje drama, scenes afgewisseld door mooie beelden gepaard met de wonderschone muziek en magistraal camarawerk.

quote:

Op woensdag 28 maart 2007 17:02 schreef Siyara het volgende:
300

Superfilm, kan hem iedereen aanraden!

inderdaad op sommige momente verbluffend, paar momenten wat minder maar niet storend, geweldige actie en fantasie inbrengetjes

quote:

Op woensdag 28 maart 2007 18:12 schreef pascalheister het volgende:
gister in het filmhuis

Efter brylluppet (Susanne Bier, 2006) :: 8.4

[afbeelding]

Na Brothers was ik erg benieuwd naar deze film van Susanne Bier, die mijn verwachtingen zeker waar kon maken, sterk stukje drama, scenes afgewisseld door mooie beelden gepaard met de wonderschone muziek en magistraal camarawerk.

Requiem (Hans-Christian Schmid, 2006)
Gadver de gadver, wat is dit een zit. Een erg onprettige anderhalf uur.

Gister 300 in de bios gezien; toch iets minder dan ik had gehoopt, maar qua spectakelgehalte helemaal in orde
Moet je ook zeker in de bios zien of iig thuis met een goeie geluidsinstallatie en groot scherm

(itt destijds bij sin city, was ik nu niet de enige vrouw in de zaal )

Ed Wood

Jaja, dit is de topper van de maand voor mij! Het karakter van regisseur Ed Wood, die het eigenlijk helemaal niet zo goed kan, wordt erg tof neergezet door Johnny Depp. Soms een beetje overdreven enthousiast, maar ik wil best geloven dat Ed Wood in het echt ook zo was. Hoe heeft hij dan drie films weten te maken, die niet bepaald goed te noemen zijn? Het leverde hoe dan ook bij mij de nodige compassie op. Landau als vergane filmster Bela Lugosi was ook genieten. Cijfer: 8,5-9 (zit nog te twijfelen)

Plan 9 from outer space

Tsja, dit was niet zo best inderdaad. Wat me wel opviel is dat Ed Wood wel een grote fantasie moet hebben. Die uitleg over die solarnite-bom . Verder zijn er gelukkig nog wel slechtere films als dit op te noemen. Cijfer: 3

Verder nog:
Army of Darkness

Mneeh, dit heeft het net niet. Het begin is allemaal wel leuk en veelbelovend (Bruce Campbell die per abuis in de Middeleeuwen terecht komt) maar naar het eind toe viel het me toch niet mee. Het is wel beter dan Evil Dead I, dat dan weer wel . Cijfer: 6

Spartacus

Lange zit, maar over het algemeen wel oke. Niet alles wist me evenveel te boeien en ik kan me ook voorstellen dat Kubrick niet zo enthousiast er over was. Cijfer: 7

Heb je Evil Dead II ook gezien, Falco?

quote:

Op woensdag 28 maart 2007 20:30 schreef Lonewolf2003 het volgende:
Heb je Evil Dead II ook gezien, Falco?

Nee, hoe is die eigenlijk? Ben wel benieuwd er naar .

Het leukst van de trilogie imo. Verklaart ook hoe Ash in de Middeleeuwen terecht komt. Maar je vond Army of Darkness ook niet, dus of je het leuk gaat vinden durf ik niet te zeggen.

Hm. Evil Dead II is toch wel een stuk serieuzer dan Army of Darkness. Die is het echt clowntje uit de trilogie.

Ah, dus daarom gaf ik die nog bijna een voldoende.

Idd.

quote:

Op woensdag 28 maart 2007 20:32 schreef Lonewolf2003 het volgende:
Het leukst van de trilogie imo. Verklaart ook hoe Ash in de Middeleeuwen terecht komt. Maar je vond Army of Darkness ook niet, dus of je het leuk gaat vinden durf ik niet te zeggen.

Ik had al het idee dat ik wat informatie miste, niet dat dat me veel uitmaakte.

Ik kom even melden dat Les Femmes... ou les Enfants d'abord… waarschijnlijk in mijn maandlijst zal komen.
Het komt vooral omdat de film, ondanks het thema, een ontspannen indruk geeft.
Het gaat over een getrouwde man met drie kinderen. Op een dag komt een ex-vriendin zeggen dat ze samen een dochter hebben. Ze vraagt of hij die dochter uit het tehuis wil halen en in zijn huis wil nemen.

quote:

Op woensdag 28 maart 2007 20:53 schreef Falco het volgende:

[..]

Ik had al het idee dat ik wat informatie miste, niet dat dat me veel uitmaakte.

Welk einde had je gezien?
Ik vind het post-apocalyptische einde het beste, maar dan mis je wel de "Hail to the King" quote in de supermarkt.

Zondag en maandag:

300
Ook de 2e keer erg cool

IMDB Cijfer: 8,1/10
Mijn Cijfer: 8,5/10

INLAND EMPIRE
Een film die veel verder gaat dan het film alleen. Dit in de bios zien is een ervaring op zich, een lange grote trip. En wat voor een? De drie uur vlogen voorbij en de hele tijd zit je geboeid te kijken. In het begin is het zeker wennen doordat het geheel (of toch in ieder geval het grootste gedeelte) is gefilmd met een home video camera. Dat zorgt voor camerawerk dat anders is dan normaal en dus wat gewenning nodig heeft. Maar dat duurt niet lang, want dan zit je midden in het verhaal. Voor zover je van een verhaal kunt spreken natuurlijk. Want ik denk dat daar het "probleem" ligt (voor zover je van een probleem kunt spreken): in het begin zit er nog wel enige lijn in het verhaal maar die lijn wordt al snel verlaten en wordt je gestort in een keur van vreemde maar tevens prachtig vormgegeven scenes en personages. Als je teveel gaat nadenken tijdens het kijken dan raak je al snel het spoor bijster. Als je je gewoon laat meevoeren dan heb je een geweldige film. De twists, de manier van filmen, de muziek en het uitermate sterke acteerwerk vormen samen de perfecte mix. Dit is een film zoals ik het nog niet eerder heb gezien en die me waarschijnlijk nog heel lang bij zal blijven. Vooral naar het einde toe zijn er een paar fantastische shots te zien die zo ongeveer op je netvlies gebrand blijven.
Hier kun je nog heel lang over nadenken en INLAND EMPIRE komt waarschijnlijk dan ook het beste tot z`n recht als je `m een paar keer hebt gezien. Dat gaat dan ook zeker nog gebeuren. Als je Mulholland Drive niets vond, dan is dit waarschijnlijk niet echt aan je besteed. Als je echter eens wat anders wilt proberen (iets compleet anders wel te verstaan) en je de kans hebt dit in de bios/ het filmhuis te zien dan moet je dat zeker doen.
Wat mij betreft is INLAND EMPIRE nu al 1 van de beste films van het jaar.

IMDB Cijfer: 7,7/10
Mijn Cijfer: 9,0/10

Dit weekend Imagine Me & You

Ja leuk voor de zondagavond, maar ook niet meer dan dat!

zozo timo

Ik ben toch wel benieuwd naar Inland Empire.M'n neef is gewoon 'n David Lynch-freak,maar hij vond de film tegenvallen vergeleken met z'n andere films.Toch binnenkort maar eens gaan kijken....

Casino Royale
Erg leuke film waarbij ik de karakterontwikkelingen van andere "remake" series zoals batman & superman mis. Je ziet hoe bond voor het eerst in aanraking komt met voor onze bekende objecten. Een Autotje, drankje, vrouwtje & bevelletje... Maar toch konden ze naar mijn mening meer aandacht besteden aan de persoonlijke kant.

Ze hebben het wel geprobeerd. Tegen het eind van de film krijg je een langdradig liefdes spel waar enkel groene heuvels en vlinders ontbreken. Een kunstmatig liefdes spel dat duidelijk in de film is gepropt om de aankomende climax (voor Bond iig) te versterken. De film probeert dan nog even dunnetjes het begin van de film over te doen zonder een erg goed resultaat. De film is niet verassend, voelt niet nieuw aan maar is wel een leuke actiefilm.

Mijn cijfer: 7


Hoshi no koe Voices of a Distant Star
Een 25 minutende anime over de relatie tussen een jonge meid (Mikako) en haar iets oudere vriend Noboru. Als Mikako zich inschrijft bij het leger word ze de ruimte in gestuurd om de mensen te beschermen tegen een buitenaards kwaad. Het enige wat de geliefden met elkaar in contact houd zijn de SMSjes die Mikako vanuit haar mech verstuurd. Hoe verder Mikako van aarde verwijderd raakt hoe langer het duurt voor de berichten Noboru bereiken.

Het verhaal word zo stijlvol en depressief verbeeld dat ik er zelf ook een beetje depri van geworden ben. De korte, niet interessante actiescenes worden afgewisseld met mooie tekeningen die de relatie tussen de twee verbeelden. De stemacteurs blijven ingetogen tot het eind en geven precies weer hoe de personages zich voelen. Niet bijster mooi geanimeerd of uitgewerkt, maar dat doet er niet toe. Dit is film die een emotie overbrengt op de kijker. Wat wil je nog meer?

cijfer: 8

quote:

Op woensdag 28 maart 2007 22:45 schreef pascalheister het volgende:
zozo timo

zozo??

Blade Runner was de tweede keer nog steeds erg mooi om te zien, maar ik zag dit keer beter welke plotelementjes mij stoorde. Gaat een half puntje naar beneden naar een 8½. 12 Angry Men daartentegen blijft nog even sterk. Was alweer een tijdje geleden dus de beleving was weer fris. Fenomenale film. 9+

Stranger than Fiction geeft ons de weinig originele boodschap “leef het leven volop” mee, maar is in de presentatie erg geslaagd. De dialogen van Zach Helm zijn erg grappig en en qua acteerwerk zit het natuurlijk helemaal goed. Cliché bij vlagen, dat wel, maar gewoon erg leuk om naar te kijken. 8-

300 had, ironisch genoeg, meer bezieling dan ik dacht. Ik had me echt ingesteld op een ongenuanceerd slagersfeest en al die poeha over eer overviel me een beetje. Daarom weet ik niet of ik nou teleurgesteld of content moet zijn, want ik heb me niet verveeld. Maar de puntjes die Sokolsky eerder noemde stoorde mij ook, en de super-duper aankleding van de film kon dat niet helemaal goedmaken. 7½ dan maar.

Tenslotte was Offside een lastige. Enerzijds is het thema van de film, de tegenstellingen tussen man en vrouw, prima uitgewerkt. Met de kwalificatiewedstrijd van Iran als kapstokje worden toch vrij fundamentele denkwijzes aan de kaak gesteld, maar wel op een speelse manier. Dit zorgt ook dat er wel wat grappige momenten zijn. Anderzijds zit de film vol met loze conversatie en gekrijs en wordt gewoon erg snel saai. Het acteerwerk was soms ook van een bedroevend niveau, dat kan je zelfs door het Farsi heen zien. Een 6½.

Onibaba (1964) - Is de derde Shindo titel die ik zie, en wederom ben ik zéér onder de indruk. Na zichzelf internationaal op de kaart te zetten met het, ietwat ontoegankelijke, meesterwerk The Naked Island (1960), komt Shindo terug met een erotisch geladen drama. Op het eerste gezicht lijkt het weinig van doen te hebben met het documentaireachtige Naked Island, en meer van het latere Kuroneko (1968) weg te hebben. Maar als je iets verder kijkt zijn de invloeden van The Naked Island toch niet te ontkennen.

De film handelt over twee vrouwen. Een oudere vrouw en haar jonge schoondochter. De zoon/man heeft hen verlaten om met Hachi ten strijde te trekken. Door de oorlog en de slechte weersomstandigheden is de oogst mislukt, en zijn ze gedwongen gewonde smourai, die terugkomen van het slagveld, om het leven te brengen. Deze worden gestript en hun spullen worden doorverkocht voor een kleine hoeveelheid voedsel. Na een tijd zo te leven komt Hachi terug van de oorlog, hij heeft kunnen ontsnappen maar zijn vriend heeft het helaas niet gered. In eerste instantie moet de jonge weduwe niets van Hachi hebben. Maar na een tijdje begint het verlangen toch te branden, en geeft ze zich over aan de enige man in de wijde omtrek. De oudere vrouw heeft hier problemen mee; ze is bang alleen achter gelaten te worden, en enigszins jaloers op haar schoondochter. Ze probeert Hachi te verleiden, maar hij moet niets van haar hebben en vernedert haar. Gedwongen door haar angst om alleen achter te blijven besluit ze wraak te nemen. Met het masker van een vervloekte samourai jaagt ze de jonge dame de stuipen op het lijf. Maar uiteindelijk komt het haar duur te staan.

De omgeving van de film heeft net als in The Naked Island een hoofdrol. De film speelt zich af in een moerasachtige setting, helemaal vol met lang gras. Dit is samen met de geluidseffecten een uiterst geslaagde combinatie. Want het lange gras alleen brengt al een heleboel mysterie met zich mee, maar de geluidseffecten geven er nog een extra dimensie aan, waadoor er toch extra dreiging van uitgaat. Je weet nooit wie of wat er zich in schuilhoudt en wat dit weer met zich meebrengt. Zoals ik al gewend ben van Shindo is het visueel ook dik in orde. Zeer stijlvolle beelden, nooit te veel van het goede maar perfect gedoseerd. En ook weer doordrenkt met symboliek. Ook de percussie score van Hikaru Hayashi was weer om te smullen. Persoonlijk vond ik de film net iets minder sterk dan Kuroneko, maar al met al toch zeker een aanrader!

Er zijn drie verschillende DVD-releases van de film, maar als we DVDBeaver mogen geloven is de Masters of Cinema versie "the one to own".

Idiocracy (2006)

Imdb: 6,3/10
Mijn cijfer: 9,0/10

Geniale film! Heerlijk absurde humor, maar toch met een erg goede boodschap voor de gehele mensheid.

Die xue jie tou (Bullet in the Head)(1990)
Deze film van John Woo gaat over drie kleine criminelen, Ben, Frank en Paul, die vrienden voor het leven zijn. Nadat ze vanwege problemen Hong Kong moeten ontvluchten, moeten ze van hun baas wat medicijnen e.a. naar Saigon smokkelen. (De film speelt zich af eind jaren ´60). Er gaat wat mis en ze verliezen hun smokkelwaar. Hierna besluiten ze een gangsterbaas te overvallen en tegelijkertijd een meisje uit zijn klauwen te redden. Hierbij wordt het drietal bijgestaan door de coole Luke. Maar tijdens hun lange ontsnapping wordt de vriendschap steeds meer op de proef gesteld. Ben en Frank (en Luke) richten zich vooral op het redden van het meisje en hun eigen levens. Terwijl Paul compleet geobsedeerd raakt door het goud en zijn vriendschap vergeet. En langzaam drijven ze uit elkaar. Woo doet in deze film dus het omgekeerde van in The Killer en Hard-Boiled, i.p.v. de versterking van vriendschap en loyaliteit wordt de band steeds zwakker.
En dit alles tegen de achtergrond van de Vietnamoorlog. Waarbij vooral de verschrikkelijke scené in het Vietnamese gevangenkamp meer dan het vermelden waard is. Een scené, die associaties met the Deer Hunter oproept.
Zoals altijd is de actie bij John Woo van de bovenste plank. Tony Leung was ook in zijn jonge jaren een begaafd acteur. Jackie Cheung, die vooral schittert tegen het einde van de film, Simon Yam en Waise Lee doen het ook goed. Het betere verhaal, meer diepgang, betere karakterontwikkeling en de imo grotere emotionele impact maakt dit de beste Woo film.
Minpunt is wel dat de film vooral in het eerste half uur best lastig te volgen is. Terwijl dat niet zou hoeven. Pas na de aankomst in Vietnam wordt het verhaal helderder en beter volgbaar. Dit zou wel te maken hebben met de cuts die Woo heeft gemaakt om van 3u naar 2 uur te komen
cijfer: 8,5

Stranger Than Fiction (2006)
Erg leuk om Will Ferrell eens in een intelligentere, goed geschreven comedy te zien. En niet geheel onverwacht laat hij zien dit ook met gemak te kunnen. In deze film speelt hij saaie piet, Harold Crick, die opeens erachter komt dat hij de hoofdpersoon in een verhaal is als hij een alwetende verteller hoort praten. Will Ferrel doet het dus erg goed. Ook sterk is Emma Thompson als de schrijfster van het boek, die een writers-block heeft. Verder leuke bijrollen voor Dustin Hoffman als literatuurprofessor en Maggie Gyllenhaal als love interest. Ook het vermelden waard zijn de aantekening in het begin op het scherm, die mij deden denken aan de Microsoft reclames.
Al met al een erg leuke en intelligente komedie.
cijfer: 8

hey, ga jij eens een vraag stellen in dat andere topic

Hoop testeron gehalte maar een dijk van een film.

Timo

Lonewolf , blijf het vreemd vinden dat het een relatief onbekende film van Woo is gebleven. Alhoewel ik The Killer en Hard-Boiled wel net wat beter vind.

Der Himmel uber Berlin (1987, Wim Wenders)
Natuurlijk schandalig dat ik deze nog niet gezien had, maar o wat heb ik genoten. Prachtige cinema-poème, elke shot is een kunstwerk, geniale muziek en voor het eerst zie ik in dat Duits toch best een mooie taal is. Een kunstwerk, veel beter dan dit wordt het voor mij niet. 9,3

[ Bericht 39% gewijzigd door JelleS op 30-03-2007 17:20:01 ]

quote:

Op woensdag 28 maart 2007 22:01 schreef victorinox het volgende:

[..]

Welk einde had je gezien?
Ik vind het post-apocalyptische einde het beste, maar dan mis je wel de "Hail to the King" quote in de supermarkt.

Welke is er nog meer dan?

Salvador(2006)

Vandaag in de bioscoop gekeken.De film gaat over de Spaanse anarchist/bankrover Salvador Puig Antich die onder de dictator Franco gevangen word genomen en ter dood word veroordeeld.De film bestaat uit 2 delen;het eerste uur vertelt het levensverhaal van Antich,het laatste uur gaat over zijn laatste uren in gevangenschap.Ik vond het eerste deel is het meest boeiend om naar te kijken,het tweede deel was me 'n beetje te dramatisch en sentimenteel.De film werd me dan ook wat langdradig(de film duurt dik 2 uurtjes).Het camerawerk was af en toe echt om te huilen.Hoogtepuntje was het acteerwerk van Daniël Brühl als de hoofdpersoon.

A Space Odyssey (Stanley Kubrick, 1968)
Ik was waarschijnlijk een van de weinigen hier de deze nog niet had gezien, maar vandaag was het dan eindelijk zo ver en wat heb ik hiervan genoten. Echt een fantastische film, die misschien beter een beleving kan worden genoemd. Afijn, alles is hier over al wel gezegd. Hoe dan ook, zonder twijfel een van de mooiste films die ik tot nu toe heb gezien. Ik gebruik het woord niet vaak, maar dit is echt geniaal

quote:

Op vrijdag 30 maart 2007 23:13 schreef Doff het volgende:
A Space Odyssey (Stanley Kubrick, 1968)
Ik was waarschijnlijk een van de weinigen hier de deze nog niet had gezien, maar vandaag was het dan eindelijk zo ver en wat heb ik hiervan genoten. Echt een fantastische film, die misschien beter een beleving kan worden genoemd. Afijn, alles is hier over al wel gezegd. Hoe dan ook, zonder twijfel een van de mooiste films die ik tot nu toe heb gezien. Ik gebruik het woord niet vaak, maar dit is echt geniaal

[afbeelding]

Ik heb em (gedeeltelijk) gezien toen ik klein was.. Ik vond hem afschuwelijk. Eerst 10 minuten aapjes kijken met overgeproduceerde muziek en daarna een wandeling die te lang duurde en als doel had de kijkers te imponeren met alle grafische pracht en praal. Ik vond de film zeer verouderd over komen.

Ik ben wel benieuwd wat ik er tegenwoordig van vind

quote:

Op vrijdag 30 maart 2007 23:28 schreef BMH het volgende:
Ik vond de film zeer verouderd over komen.
[...]

Dat hoor/lees ik weleens vaker, maar als me er juist iets opviel is dat de effecten (al helemaal als je bedenkt dat het uit 1968(!) komt) absoluut nog heel indrukwekkend zijn. Die beelden zien er vind ik verre van gekunsteld uit en ik heb zat recente films gezien die minder overtuigen. Ik neem aan dat je daar op doelt met 'verouderd'?

quote:

Op vrijdag 30 maart 2007 23:34 schreef Doff het volgende:

[..]

Dat hoor/lees ik weleens vaker, maar als me er juist iets opviel is dat de effecten (al helemaal als je bedenkt dat het uit 1968(!) komt) absoluut nog heel indrukwekkend zijn. Die beelden zien er vind ik verre van gekunsteld uit en ik heb zat recente films gezien die minder overtuigen. Ik neem aan dat je daar op doelt met 'verouderd'?

Verouderd als in "het werkt niet" of "het komt niet over". Ik heb het zelfde met acteerwerk van oudere films. Ik vind het tenenkrommend omdat het zo slecht overkomt. Soort soapniveau.

A Space Odyssey kijken nadat je o.a. werk van filosofen als Heidegger hebt gelezen is helemaal geweldig, pas dan snap je het echt op alle niveaus, de eerste keer vond ik het ook niet zo goed, saai zelfs.

[ Bericht 4% gewijzigd door JelleS op 31-03-2007 00:11:16 ]

Heb je Solyaris gezien Doff? Is ook erg de moeite waard en benadert meer de menselijke dan de technische kant en is eveneens SF in een apart sausje. Ik denk dat ik maar weer gauw 2001 ga zien, want er zijn veel opmerkelijke overeenkomsten en ook verschillen te vinden tussen die twee .

It's a Boy Girl Thing
Dit is een film die precies past in het hokje "been there, done that." Een aardige "gedaante verwisselings comedy" die echter de cliches zeker niet uit de weg gaat. Sterker nog: ze zijn veel te dik aangezet. Het acteerwerk is wel ok en de humor kan er mee door. Het is niet superslecht en hij is best een beetje te doen maar er zijn betere films in dit genre gemaakt. Veel betere...

IMDB Cijfer: 5,6/10
Mijn Cijfer: 6,0/10

Nijushi no hitimi (1954 – Keisuke Kinoshita)

Twenty-four Eyes (zoals de film in het westen bekend is) wordt, door zowel de gewone kijker als de critici, gezien als een hoogtepunt in de geschiedenis van de Japanse film. De film heeft in 1954 de Kinema Junpo prijs voor beste film gewonnen (gewonnen van Kurosawa’s Seven Samourai) en een Golden Globe voor beste niet Engelstalige film. Dan is het toch vreemd, om te zien dat deze tranentrekker zo enorm onbekend is in het westen.

We beginnen de film met een korte introductie van het Eiland (Shodoshima), en haar bewoners. We zien een lerares afscheid nemen van haar klas. En we zien de nieuwe lerares (Mevrouw Oishi) arriveren. Maar ze past niet echt in het traditionele plaatje. Ze komt aan op een fiets, en ze draagt een pak. Er wordt schande gesproken over haar door de bewoners van het kleine dorpje. Maar met haar vooruitstrevende methoden weet ze toch het hart van de kinderen te winnen.

Na een aantal maanden is ze nog steeds niet helemaal geaccepteerd door haar omgeving, een mannelijke collega is zelfs een beetje bang voor de ‘onafhankelijke’ vrouw. Tijdens een ochtend op het strand gebeurt er een ongeluk met de lerares. Ze valt in een kuil en blesseert zich zodanig dat ze bijna een jaar geen les mag geven. De kinderen komen bij haar op bezoek, maar hebben zich toch een beetje verkeken op de afstand van hun dorpje naar het huis van de lerares. Maar ondanks hun tranen zijn ze toch vastberaden om door te gaan. Gelukkig komen ze onderweg Oishi tegen. Ze rennen op haar af alsof het hun moeder is die terugkomt van een lange reis. Vervolgens neemt ze kinderen met de bus mee naar haar woning, om daar te kinderen te verzorgen en ze wat te eten te geven. En zo wint ze ook de harten van de ouders. Maar na een tijdje komt er toch slecht nieuws. Door haar blessure kan ze niet werken in het dorpje, en wordt ze overgeplaatst naar een andere school. Het afscheid volgt, maar het zal niet lang duren voordat ze haar 24 ogen weer tegenkomt.

Het eerste deel van de film is erg ‘vrolijk’. En tijdens het kijken moest ik vaak terugdenken aan mijn eigen jeugd. Het uittesten van de nieuwe leraar, met de hele klas op ziekenbezoek om maar eens wat te noemen. Ook visueel is de film zeer interessant, dat komt niet alleen door de prachtige compositie. Maar ook door de effectieve montage. Het is erg sterk gevonden hoe bijvoorbeeld de kinderen geïntroduceerd worden. We zien telkens een naam, en dan een kort shot van het jongetje/meisje die daar op reageert. Dit laat weer eens zien hoe Oishi haar leerlingen ziet. Niet als één groot geheel dat klaargestoomd wordt om hun plichten voor het land te vervullen. Maar als twaalf verschillende personen met elk hun eigen ambities.

Dan maakt de film een sprong van vijf jaar. De kleur van de zee, en de grootsheid van de bergen veranderen niet, maar de dag van morgen is nu. Zo komen we aan in het tweede, heel wat grimmigere, stuk van de film. De leerlingen zitten inmiddels in hun 6e schooljaar, en hebben eindelijk hun weerzien met Oishi. De werelden zijn alleen veranderd. Iedere leerling heeft zijn of haar eigen problemen, en ook, de nu getrouwde Oishi, heeft het niet altijd even gemakkelijk. Zo worden haar methoden wederom afgekeurd. Omdat ze niet denkt aan het grote goed. De jongens moeten krijgers worden, ze moeten goede dingen over het land horen. In plaats daarvan legt ze de situatie uit aan haar klas, waardoor ze het risico loopt als communist gezien te worden. Ze wordt verboden dit nog te doen, en zo verliest ze haar plezier in het lesgeven. Ze wil haar kinderen beschermen, en niet de dood insturen door leugens te verspreiden.

Het is mooi te zien hoe de kinderen ontwikkeld zijn in de vijf jaar. Iedereen is goed uitgediept en de problemen van de kinderen zijn eigenlijk tijdloos, en dus nog steeds herkenbaar. In het eerste deel van de film zijn de kinderen al in aanraking gekomen met afscheid (Oishi die heel toepasselijk wegdrijft op een boot, terwijl ze toegezongen wordt door haar leerlingen en collega’s). Maar nu komen ze toch op een heel andere manier in aanraking met het afscheid: de dood. Matsu-Chan, wiens moeder overlijdt door de geboorte van een baby. Met als gevolg dat Matsu van school moet om voor haar vader te zorgen. En als de baby overlijdt, wordt het alsmaar slechter voor haar. Haar vader raakt aan de drank, en Matsu wordt van haar vader gescheiden om elders te gaan werken als bediende. Het is pijnlijk te zien hoe dit Oishi persoonlijk raakt, telkens die lege stoel in de klas, en ze is één van haar kinderen kwijt. Hartverscheurend is ook de confrontatie die later plaatsvindt op een schoolreisje. En zo komen er nog een aantal kinderen voorbij (ik zal het mezelf en jullie besparen er allemaal op in te gaan).

Dan wordt er nog twee keer in de tijd gesprongen. En ik ga direct naar de tweede sprong. We komen een jaar na de oorlog aan. Iedereen is ouder geworden. Oishi’s man is omgekomen in de oorlog, net als het merendeel van haar mannelijke leerlingen. Ze moet alleen voor de kinderen zorgen, maar heeft besloten toch weer op school te gaan werken. Op deze school krijgt ze weer een eerste klas. Het zijn bijna allemaal afstammelingen van haar vroegere kinderen. En zo wordt ze weer herinnerd aan haar oude klas, en hoe het met de leerlingen is afgelopen. Uiteindelijk komt er weer een reünie. Het merendeel van de vrouwen is aanwezig, en ook de enige overgebleven man, blind door een ongeluk in de oorlog, is gekomen. Mooi is het eerbetoon van de nu volwassen leerlingen aan hun leraar. Een nieuwe fiets, om weer bij school te komen. Maar nog mooier is hoe de herinnering aan vroeger in het geheugen gegrift is: de blinde man weet nog precies hoe de foto van het eerste afscheid eruit ziet.

Al met al is Twenty-Four Eyes dus een prachtig anti-oorlog drama en een zeer indrukwekkende tour door de een boeiende periode in de Japanse geschiedenis. En een geweldige introductie met het werk van Kinoshita Alles is met zo veel bewondering en respect in beeld gebracht. De film doet hier en daar zelfs nog aan het Italiaanse neo-realisme denken. Zeker als je later terugziet dat een groot deel van de cast niet eens acteurs/actrices zijn. Ook goed gevonden zijn de constante verwijzingen naar vroeger in de film. Dat je even weg wil van de ellende, en door een subtiele hint gelijk terugdenkt aan de jeugd. Zo is er bijvoorbeeld de toespraak van de Keizer door de radio. De keizer, de man waar een leerling vroeger van dacht dat hij in een kastje zat. En zo zijn er nog talloze dingetjes waardoor Kinoshita keer op keer de gevoelige snaar weet te raken. Ik kan niets anders doen dan deze film aanraden, hoewel hij bij sommige mensen vast in de categorie “kijken naar het groeien van gras” en “kijken naar het drogen van de verf” zal vallen.