De afgelopen tijd:
Chariots of Fire (Hugh Hudson, 1981)
Oscar-winnaar in 1982 voor beste film. De film heeft de tand des tijds echter niet geheel doorstaan. De muziek van Vangelis is best aardig, maar past totaal niet bij de sfeer van de film. De film vertelt het verhaal van twee rivaliserende atleten aan het begin van deze eeuw. Daarbij wordt de kijker echter niet geheel betrokken. Ik vond de film nogal afstandelijk. Ian Holm heeft wel een leuke bijrol als trainer van één van de studenten. ***½
The Number 23 (Joel Schumacher, 2007)
Jim Carrey probeert eens iets anders en dat werkt half. Het eerste twee-derde deel van de film is intrigerend en weet de aandacht te grijpen. Vooral de noirish droombeelden zijn tof vormgegeven. Als echter de aap uit de mauw komt verzandt de film in het eindeloos uitleggen en verloor ik al snel interesse en dooft de film als een nachtkaars. ***
Epic Movie (Jason Friedberg & Aaron Seltzer, 2007)
Wow! Nog slechter en minder grappig dan
Date Movie. Niets dan respect voor de makers. Dit had ik nooit mogelijk geacht. ½
Music and Lyrics (Marc Lawrence, 2007)
Clichematige romantische comedy, die dankzij Hugh Grant en Drew Barrymore, ook al spelen ze op de automatische piloot, nog best het aanzien waard wordt. ***
Spider-Man 3 (Sam Raimi, 2007)
Best tof derde deel wat wel een beetje ten onder gaat aan zijn eigen ambities. Drie villains en een gecompliceerde liefdesrelatie zijn te veel voor één film. Met name de ontwikkeling van de villains leidt hieronder. Ze komen letterlijk uit de lucht vallen zonder echt een gepaste introductie te krijgen. Alles voelt veel te gehaast aan. Een mislukking is de film ook zeker niet. De film zit weer vol spektakelstukken en Spider-Man zelf wordt wel genoeg ruimte gegeven om zich te ontwikkelen. ***½
Gwoemul (The Host) (Joon-ho Bong, 2006)
Leuke monsterfilm uit Zuid-Korea. De film ademt enigszins de sfeer van de monsterfilms uit de jaren '50. De manier waarop het monster ontstaat, de knulligheid en de komische elementen zorgen voor een leuke variatie op de op spektakel gefocuste Amerikaanse varianten. ***½
(
#697)
Lost Highway (David Lynch, 1997)
Voor het eerst sinds een jaar of zes. Fascinerende film zoals alleen David Lynch ze kan maken. De constante onduidelijkheid over wat echt is en wat niet, de sfeer, de personages, allemaal typisch Lynch. Een sluitende verklaring vinden is waarschijnlijk onbegonnen werk. Toch is het leuk om te puzzelen met de stukjes die Lynch aanbiedt. De film-noir invloeden zijn overigens duidelijk aanwezig, met Patricia Arquette als femme fatale, de jazz-muziek en sfeervolle camerawerk. ****½
The Hunchback of Notre Dame (William Dieterle, 1939)
Wat een geweldige eerste 20 minuten heeft deze film. In het begin wordt door de discussie over de drukpers zowel de tijd als de koning op goede wijze neergezet. Daarna komen we via de aankomende Esmeralda opeens op een bruisend feest terecht, waarna Quasimodo geïntroduceerd wordt. Een prachtig staaltje verteltechniek en opbouw van de film. Charles Laughton zet een prima performance neer als de gebochelde klokkenluider en Maureen O'Hara is betoverend als Esmeralda. ****
Eragon (Stefan Fangmeier, 2006)
Best aardige fantasy-film over de eerste drakenrijder sinds lange tijd. Het verhaal is eigenlijk wat te recht toe recht aan en clichematig om de film echt memorabel te maken. Het meeste gedenkwaardige is wellicht nog John Malkovich. Die schmiert er heerlijk op los als de tiran die op dit moment de macht over het rijk heeft. **½
(
#419)
Reds (Warren Beatty, 1981)
Goede epische film over de relatie tussen Warren Beatty en Diane Keaton, twee schrijvers/journalisten die zich mengen in de Russische Revolutie. Tegen deze achtergrond ontvouwt zich een romance in de traditie van
Dr. Zhivago en
Gone with the Wind. De film heeft dezelfde epische proporties, maar waar die film vooral zinspelen op tranentrekkerij, gaat deze film veel intellectueler met de relatie om. Dit zorgt er wel voor dat de film af en toe een beetje inzakt, maar dankzij de voortreffelijke performances van hoofd- en bijrolspelers blijft de film fier overeind staan. De toevoeging van de getuigen zorgt er ook voor dat de film een oprechte authenticiteit uitstraalt. ****
Blades of Glory (Josh Gordon & Will Speck, 2007)
Heerlijk over the top. Will Ferrel en Jon Heder zijn een leuk koppel wiens stijlen van humor prima bij elkaar passen. Haast geen enkele grap mist z'n uitwerking en de film staat dan ook garant voor een aantal hilarische momenten. De achtervolging op schaatsen, de enorm foute uitspraken van Ferrell en de belachelijke schaatspassen, erg leuk. ***½