Ik heb afgelopen avond, nacht, ochtend 3 films gezien in volgorde van saai tot spannend:
Woman of the Year (1942)Het gegeven is wel leuk. Spencer Tracy en Katherine Hepburn zijn twee tegenpolen van elkaar. Hepburn schrijft columns over politieke zaken en begeeft zich in elitaire kringen. Spencer schrijft columns over sport en vertoeft meestal in zijn stamkroeg. En tegengestelde polen trekken elkaar natuurlijk aan. Het begon ook best veel belovend, maar wat volgt is voorspelbaar en saai. Er zitten misschien één of twee niet saaie scené's in de film.
cijfer: 5.5
Saikaku ichidai onna (The Life of Oharu) (1952)Oharu is een 17e eeuwse dochter van een samurai, die verliefd wordt op iemand van lagere klasse. En wordt daarom met haar familie verbannen uit de stad. Vanaf dat moment komt Oharu van de ene situatie in de andere terecht. En steeds als er weer een sprankje hoop is op een goede toekomst, gaat het weer van kwaad tot erger.
Al is Kenji Mizoguchi een uitstekende regisseur en ziet het er allemaal prachtig uit. Merkte ik bij mezelf dat mijn gedachten tijdens de film vaak afdwaalden. En ik soms niet goed meer wist wat er nu weer aan de hand was. In andere woorden de film was op sommige momenten erg saai.
![]()
Echter het laatste half uur wordt de film stukken en stukken beter. Was de hele film maar zo goed geweest. Maar aan de andere kant kon het laaste half uur niet zo goed zijn zonder al die saaie stukken ervoor.
cijfer: 7
I Confess (1953)Montgomery Clift speelt een priester, die een confessie over een moord te horen krijgt. Al snel raakt hij natuurlijk zelf vals beschuldigd voor de moord. En door zijn relatie met een vrouw, die weer iets te maken heeft met het slachtoffer ziet het er allemaal nog verdachter uit voor hem.
Een niet al te ingewikkeld plot, maar Hitchcock zou de Master of suspense niet zijn als die niet wist hoe je toch zo'n hele film spannend kan houden. Hij krijgt daarbij steun door de in het geheel erg goed spelende cast.
cijfer: 7.5