quote:quote:
Op donderdag 22 januari 2009 14:47 schreef Faja-Lobi het volgende:
Ik zag in het krantje van de creche een estafette staan waarin 1 ouder een aantal vragen krijgt voorgeschoteld en deze kan dan de estafette door spelen aan een andere ouder, een die je zelf kiest.
Het leek mij een leuk idee om hier op FOK ook zo een estafette te beginnen.
Vertel iets over je zelf,
wie je bent,
waar je (ongeveer) vandaan komt,
wat je zoal doet in het dagelijkse leven,
wat zijn je hobbies,
je grootste passies,
welk boek staat op je nummer 1 lijst of welk boek lees je momenteel,
welke film is je-van-het,
voor welk gerecht kunnen ze je 's nachts wakker maken,
wat is de leukste uitspraak die je in tijden hebt gehoord (mag van je kinderen zijn of als je nog geen kinderen hebt van je buurman of buurvrouw etc)
etc etc
en last but not least, stel een (persoonlijke) vraag aan de volgende van de estafette.
Het OUD Estafette topic
Het OUD Estafettetopic deel 2
Het OUD Estafette Topic deel 3
Het OUD Estafette Topic deel 4
Het OUD Estafette Topic deel 5
Het OUD Estafette Topic deel 6
Het OUD Estafette Topic deel 7
Het OUD Estafette Topic deel 8
Faja-lobi [updated op 23-02-2009]
Maneki.neko [updated op 22-02-2009]
Spuuglokje
bix
Marie
Rewimo
pinquit
Huup
Swets
Lois
Macka
PM-girl
KP
Troel
p_iglet
Belana
livelink
MeNicole
Kersjes
Sjak
Moussy
Stout
Brighteyes
just me
Yvonne
shmoopy
Moonah
Vivi
Slaapmeisje
Rockabella
Poppejans
Bass-Miss
Icicle
Lishe
debuurvrouw
ET
dutchie
phluphy
snoopy
Oxymoron
Miss_Sly
Texelonia
Dakota
Memmel
Vicky
Saffier
Reinhilde
Owlet
cattie
m@x
Loena-tik-
Five_Horizons
Grijs
Luchtbel
knorretje
jessie
Rottdog
Ireth
Madelieve
Guuzewuus
Bla_Bla_Bla
k_i_m
gr8w8
amaranta
Juup©
_Ingrid_
freecell
DaviniaHR
Ynske
Jojogirl
Sjeen
Beessie-Jen
Ymme
mijsje
mefke79
flugeltje
DJMO
Maffemuts
Tan
_Bar_
Diaan73
Estrys
Vlindur
Leonieke
Asyniur
Flower-Ti-Amo
Tessie
Chell
Innepin
Ticootje
appelsap
Sugar
Lily
Fuente
evenstar
Tazz
Digger
Igraine
Jelief
Pandora73
[ Bericht 5% gewijzigd door Lois op 11-08-2009 21:32:58 ]
(tevens mijn manier van tvp...
)(Ticootje, misschien een hele verse mama of juist iemand die heel graag mama zou willen worden?)
Wie weet vind je daar nog iemand. Er zijn nog genoeg mensen over. (tevens tvp)[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 08-06-2009 07:33:55 ]
quote:Hee, dat was mijn tvpOp maandag 8 juni 2009 00:42 schreef mijsje het volgende:
is het er trouwens per ongeluk ingeslopen in het lijstje in de OP dat Maffemuts, Tan en _Bar_ er twee keer instaan?
(tevens mijn manier van tvp...
(Ticootje, misschien een hele verse mama of juist iemand die heel graag mama zou willen worden?)
Ben benieuwd wie Tico gaat vragen als volgende!
Gewoon af en toe kijken en dan merk je toch dat je in eerste instantie soms over dingen heen las.quote:Ik heb het even gewijzigdOp maandag 8 juni 2009 00:42 schreef mijsje het volgende:
is het er trouwens per ongeluk ingeslopen in het lijstje in de OP dat Maffemuts, Tan en _Bar_ er twee keer instaan?
(tevens mijn manier van tvp...
(Ticootje, misschien een hele verse mama of juist iemand die heel graag mama zou willen worden?)
quote:
ik ben benieuwd naar wie Ticootje uiteindelijk gaat kiezen...
(en of die persoon dan wel ja zegt... )
Anders vraagt iedereen straks de neezeggers weer?
quote:Ik weet het niet. Het lijkt me dat dat ook weer allemaal vragen op kan roepen waar die personen niet op zitten te wachten zeg maar. Hoe zeg ik dat... er ligt dan zo de nadruk op dat iemand niet wil.Op maandag 8 juni 2009 12:52 schreef MamsX het volgende:
misschien een idee om een nee lijstje te maken?
Anders vraagt iedereen straks de neezeggers weer?
Ik wacht nog op antwoord...
Ik heb 'nee' gezegd in het begin toen Bix me vroeg en ik ben nu idd van gevoel veranderd erover. Het stokje komt misschien helemaal niet meer mijn kant uit (en dat hoeft ook niet!
), maar ik kan me dus wel voorstellen dat het voor anderen ook zo is.Een lijstje sluit je dan zo definitief uit. En wat BE ook zegt.
't kwam allemaal door mijn stomme vraag, sugar! je krijgt vast nog wel een keer een kans. Wel door mijzelf en shitzooi toen.
maar ik snap best dat je er in 't begin anders naar keek dan nu, dat heb ik zelf ook. ik twijfelde echt heel erg of ik wel zou meedoen, 't is puur toeval dat bij mij het dubbeltje de andere kant op viel volgens mij. en nu: het is gewoon een heel mooie reeks geworden! 
Mijn vraag: Jij bent heel jong moeder geworden. Heb je daardoor het idee dat je alles extra goed moet doen om jezelf tegenover anderen te bewijzen?
En ook leuk dat Sugar in de toekomst wel wil, ook daar ben ik benieuwd naar.
Wat misschien wel handig is, is om in de PM naar de volgende door te geven wie je al geprobeerd hebt maar die nee heeft gezegd. Dan is het niet zo publiekelijk, maar het lijkt me ook irritant voor de mensen die niet willen om elke keer weer benaderd te worden toch?
(sorry, ik zeur en draaf door...
)Ik ben heel benieuwd naar appelsap...
Dus ik ben heel erg benieuwd!
Ik post de laatste tijd zo weinig op fok, dat ik het absoluut niet verwacht had.
Ik plaats mijn verhaal vanavond.
Wie is appelsap?
Ik ben Samantha, ruim 21 jaar geleden werd ik geboren en vrijwel mijn hele leven heb ik in een dorpje bij Breda gewoond. Mijn leventje leek voorspoedig te gaan, ik vond het altijd leuk om naar school te gaan, dat ging me ook goed af en ik had veel vriendinnetjes.
Ik kreeg vwo-advies en ging naar een middelbare school waar niemand anders van mijn dorp heen ging. Het leek me heerlijk om weer opnieuw te beginnen en dat was ook zo.
Jammer genoeg brak toen ook een periode aan waarin ik me steeds bewuster werd van mezelf en de dingen om mij heen. Ik voelde me erg ongelukkig en ik ben ongeveer vanaf mijn 12de tot mijn 18de erg depressief geweest om verschillende redenen die ik liever voor mezelf houd.
Het was een hele heftige tijd waarin ik een hoop heb meegemaakt maar vooral ook een hoop dingen heb geleerd, en waar ik eigenlijk nog steeds niet graag aan terug denk.
Voor mijn gevoel begon mijn leven pas vanaf mijn 18de, zo zie ik dat nu nog steeds.
Ik had al verschillende vriendjes gehad voor ik Sander ‘tegenkwam’. In hoeverre zoiets tegenkomen is, hij sprak me aan via het fotoboek op fok en al vrij snel begonnen we met msn-en. Ik was toen 17. Het was gewoon gezellig en het was helemaal niet serieus want ik had een vriendje toen. Maar op een dag vroeg hij me mee naar de bioscoop. Ik zei nee en toen begon hij me elke dag opnieuw mee te vragen naar de bioscoop en ik zei elke dag weer nee. Toen op een dag, ging het uit met mijn vriendje en had ik zoiets van, dan zeg ik maar gewoon ja, maar nog steeds met de intentie dat het gewoon gezellig zou zijn en verder niks.
De dag waarop wij naar de bioscoop gegaan zijn, is de dag waarop ik voor het eerst écht verliefd werd. Ik ging er heen om een leuke avond te hebben maar ik kwam helemaal verward thuis, want dit was me nog nooit overkomen. Ik wilde hem wel vaker zien en ik kwam er achter dat hij daar ook zo over dacht. Na ruim een maand mocht ik mezelf zijn vriendin noemen.
In die periode was ik nog steeds erg depressief maar begon het langzaamaan beter te gaan.
Sander was een heel ander type dan de jongens waar ik normaal gesproken mee omging en hij heeft me onbewust wel ontzettend geholpen om uit de depressie te komen. Maand naar maand werd onze relatie serieuzer en toen na 9 maanden bleek ik zwanger te zijn. Dat was in 2007 en ik was toen 18. Achteraf gezien is dit een hele lastige periode geweest waarin er veel in onze relatie veranderd is, waar we nu af en toe nog mee worstelen.
We hebben er uiteindelijk voor gekozen om dit kindje te houden omdat ik het niet weg kon laten halen, en onze relatie was nog lang niet voorbij en elke andere beslissing die we genomen zouden hebben zou sowieso het einde betekend hebben.
Hoewel er heel veel mensen voor ons klaarstonden hebben wij wel altijd het idee gehad dat we het met elkaar moesten doen. We zijn in die periode veel naar elkaar gegroeid en hebben veel steun bij elkaar gezocht. Ik ging van 5 naar 6 vwo en zou proberen het jaar nog vol te maken zodat ik toch een diploma had. Ik februari zou Damian geboren worden maar uiteindelijk ben ik in december gestopt met school omdat het te zwaar werd.
In februari werd Damian geboren, voor mij is die periode erg heftig geweest. Aan Damian was ik vrij snel gewend, maar ik ben in die periode wel haast al mijn vrienden verloren. Sander en ik woonden nog niet samen, wat het ook vrij lastig maakte. En Sander zag zijn zoontje niet zo vaak wat voor hem erg moeilijk was.
Toen Damian 7 maanden was zijn wij gaan samenwonen in Vlissingen.
En dit is eigenlijk de gelukkigste periode van mijn leven tot nu toe. Het is ontzettend fijn om een gezinnetje te kunnen zijn en voor mij voelt dat elke dag nog als een groot geschenk. We proberen ons door alle moeilijkheden heen te slaan en gek genoeg blijf ik nog altijd het gevoel hebben van: jemig dat wij zo ver zijn gekomen. Het heeft voor mij, als jonge moeder, nooit zo gevoeld alsof het zo heeft mogen zijn. Ik heb nog altijd het gevoel dat er iets gigantisch mis zal gaan en wacht daar nog altijd op, juist omdat het ons nu zo goed afgaat.
Het eerste jaar in Vlissingen heb ik met Damian thuisgezeten. En in september (2008), toen Damian 1.5 was ben ik weer naar school gegaan om vwo af te maken. Dat betekent dus dat ik afgelopen weken examens gemaakt heb en 18 juni krijg ik hier de uitslag van, maar het is al vrijwel zeker dat ik geslaagd ben!
Dit jaar ging me zo goed af dat ik besloten heb om te gaan studeren. Ik wil het op zijn minst 1 jaar geprobeerd hebben, dus in september ga ik beginnen met Fiscale economie in Tilburg.
In mijn verhaal staat nog niets over waar ik van houd, en wie ik ben.
Omdat ik het idee heb dat mijn leven pas op mijn 18de echt begonnen is, heb ik zelf nog haast geen idee wie ik ben. Voor mijn gevoel begint mijn leven nu pas echt er moet nog zoveel op mijn pad komen... Ik hang nog teveel aan het verleden vast om te kunnen vertellen wie ik nu ben.
Wat ik de afgelopen tijd wel geleerd heb, is dat ik sterker ben dan ik gedacht heb, dat ik mezelf te vaak onderschat en vaak onnodig onzeker ben en ik durf nooit trots te zijn op mezelf.
Ik ben altijd bang dat ik dingen niet kan bereiken, opnieuw naar school gaan en komend jaar studeren is voor mij een uitdaging die ik nauwelijks aandurf(de).
Ook weet ik dat ik een enorme twijfelaar ben. Ik kan slecht beslissingen maken en ik ben dus zo iemand die geen hobby’s en passies heeft (mijn enige echte passie is Damian), geen echte muzieksmaak heeft, geen favoriete boeken en films heeft en ga zo maar door. Natuurlijk lees ik wel, kijk ik films en luister ik wel eens naar muziek, maar ik heb geen uitgesproken smaak en ik moet echt zin hebben in dat soort dingen. Dingen die ik verder wel graag doe, gewoon lekker luieren op de bank, zappen en af en toe een serie kijken. Met vriendinnen afspreken en wat we gaan doen maakt me niet uit want gezellig is het toch wel en ik ga graag naar het strand.
Qua eten kan je me wakker maken voor bloemkool, ananas, paprikachips, chocolade en natuurlijk appelsap.
Er zijn wel ontzettend veel dingen die ik nog zou willen doen of leren, zo wil ik nog eens leren naaien, leren koken zonder knorrpakjes, nog veel meer van de wereld zien en ga zo maar door. Maar op dit moment heb ik het daar echt te druk voor en houd ik me meer bezig met mijn gezin en mijn toekomst en daar ben ik tevreden mee.
Zoals ik al zei, ben ik erg onzeker en onderschat ik mezelf te vaak. Dat merk ik ook aan de opvoeding van Damian.
En dat brengt me bij de vraag van Ticootje: Jij bent heel jong moeder geworden. Heb je daardoor het idee dat je alles extra goed moet doen om jezelf tegenover anderen te bewijzen?
Ik heb altijd het idee gehad dat ik extra mijn best moet doen (Sander heeft dat nooit gehad) en Sander is dan ook de enige waar ik mijn onzekerheid tegen uit durf te spreken en waartegen ik durf te zeggen dat ik het af en toe wel eventjes anders gewild had.
Ik vond het belangrijk om tegenover anderen sterk over te komen en om dus extra mijn best te doen, omdat er weinig mensen waren die vertrouwen in me hadden, ook gezien mijn verleden.
Maar ik had dat gevoel ook heel erg vanuit mezelf. Ik ben een tijd erg bang geweest dat ik Damian niet genoeg kon geven en dat hij bij ons sowieso te kort zou komen, hoeveel liefde en geld we ook hadden. Daarnaast wilde ik echt niet eindigen als bijstandsmoeder met een rotkind.
Op dit moment heb ik dat gevoel trouwens helemaal niet meer en vind ik ‘gewoon’ mijn best doen goed genoeg, omdat ik zelf het gevoel heb dat als ik het over mocht doen ik helemaal niets zou veranderen. Daarnaast weet ik dat Damian bij ons niks te kort komt en dat hij het ontzettend fijn heeft bij ons.
Ik geef het stokje door aan Sugar. Ik vind dat jij gevoelens altijd krachtig en duidelijk kan beschrijven.
Daarom wil ik aan jou vragen: Hoe ervaar jij het moederschap en wat betekent moeder zijn voor jou? Wat zijn voor jou de makkelijke en leuke dingen en waar worstel je juist mee?
Alvast gefelciteerd met je diploma!
En wat stoer dat je gaat studeren!
Gaat vast lukken! 
Leuk om het hele verhaal te lezen
Kan me voorstellen dat het niet makkelijk is geweest, maar wat mooi dat jullie er samen zo uitgekomen zijn.
En het gevoel dat het leven niet goed kán blijven, en dat je dus wacht op iets slechts, is herkenbaar... maar gelukkig is het niet waar. Tenminste, ik heb het wachten uiteindelijk maar opgegeven omdat het zo lang zo goed ging
Goed dat je je nu echt beter voelt! En studeren is echt zo leuk! Daar moet je echt van genieten.
quote:Allereerst leuk om je verhaal te lezenOp dinsdag 9 juni 2009 21:07 schreef appelsap het volgende:
En dat brengt me bij de vraag van Ticootje: Jij bent heel jong moeder geworden. Heb je daardoor het idee dat je alles extra goed moet doen om jezelf tegenover anderen te bewijzen?
Ik heb altijd het idee gehad dat ik extra mijn best moet doen (Sander heeft dat nooit gehad) en Sander is dan ook de enige waar ik mijn onzekerheid tegen uit durf te spreken en waartegen ik durf te zeggen dat ik het af en toe wel eventjes anders gewild had.
Ik vond het belangrijk om tegenover anderen sterk over te komen en om dus extra mijn best te doen, omdat er weinig mensen waren die vertrouwen in me hadden, ook gezien mijn verleden.
Maar ik had dat gevoel ook heel erg vanuit mezelf. Ik ben een tijd erg bang geweest dat ik Damian niet genoeg kon geven en dat hij bij ons sowieso te kort zou komen, hoeveel liefde en geld we ook hadden. Daarnaast wilde ik echt niet eindigen als bijstandsmoeder met een rotkind.
Op dit moment heb ik dat gevoel trouwens helemaal niet meer en vind ik ‘gewoon’ mijn best doen goed genoeg, omdat ik zelf het gevoel heb dat als ik het over mocht doen ik helemaal niets zou veranderen. Daarnaast weet ik dat Damian bij ons niks te kort komt en dat hij het ontzettend fijn heeft bij ons.
Wat ik me dan afvraag, uiteraard hoef je geen antwoord te geven hoor.
Maar voor wie wilde je dan extra je best doen? Familie, ConsultatieBureau? Sander?
En hoe reageerde je familie?
Had die wel vertrouwen in je? De reden dat ik het vraag is omdat ik zelf redelijk jong ben, en eigenlijk juist alleen positieve feedback krijg.
(Vrienden, familie, ouders etc) Op af en toe weer een zuurpruim op straat na
.. (en moet toch zeggen dat ik het stoer vind dat je aan een studie gaat beginnen!)
Mijn familie en vrienden hebben wel altijd positief gereageerd, maar hebben nooit gezegd dat ze er vertrouwen in hadden. Van mijn directe familie wist ik ook dat zij daar aan twijfelden, ook al is dat nooit gezegd. Onlangs hebben ze dat voor het eerst tegen mij gezegd dat ze dat zo gevoeld hebben, nu ze zien dat het wel goed gaat.
Pyttpytt, hoe combineer je zoiets..
Qua kinderopvang ging Damian 2,5 dag in de week naar het kinderdagverblijf.
Financieel gezien zijn we voor elk jaar kosten kwijt voor kinderopvang en studie. Voor het eerste jaar hebben we gespaard en dan alles wat ik van de IB-groep kreeg ook gespaard en een deel voor kinderopvang.
Ik heb wel het geluk dat mijn vriend een goede baan heeft. Hij kan de andere kosten betalen waardoor ik niet persee hoef te werken.
Qua hulp op school heb ik vooral gemerkt, als jij de situatie bespreekt dat er vaak alleen maar begrip voor is.
Persoonlijk zou ik er wel mee wachten tot ik afgestudeerd bent, want het lijkt me makkelijker.
En wat goed dat je geslaagd bent!!
Heel veel succes met je toekomstplannen en alvast gefeliciteerd met het behalen van je diploma! Stoer!
Nu voel ik dat niet meer als bedreigend, misschien vooral omdat ik beter in mijn vel zit dan toen. En ook omdat ik merk hoe mooi en goed en boeiend het is jullie verhalen te lezen. Aan een mooi topic doe ik graag mee en daarmee kom ik dus terug op mijn eerste reactie.
Ik ben Merel, nu 32 jaar oud, jongste uit een Brabants gezin met drie dochters en een vader en moeder die nog bij elkaar zijn. Ze wonen ook nog steeds in het huis waar ik tot mijn 18e ook woonde, dus daar op bezoek gaan is nog altijd terug naar de straat waar ik fietsenmakertje speelde met buurkindjes.
Mijn jeugd was in de basis goed en fijn. Ik heb altijd veel en goed met mijn moeder kunnen praten en mijn zussen waren leuke speelkameraadjes en later ook fijn als klankbord. Ik was een beetje de clown van het gezin, de brutaalste en meest directe ook. (Dat directe heb ik nu nog).
Ook op de basisschool liep het wel goed, ik kwam goed mee gewoon. Wel had ik op mijn rapport uit de eerste klas al een geruststellend tekstje van de leraar staan: “Niet denken dat je het niet kunt, je redt het elke keer prima en ook nog eens heel goed.”
Vanaf groep 6 werd mijn basisschooltijd narrig. Ik werd buitengesloten door mijn drie vriendinnetjes die me elke dag weer leken te accepteren om me daarna toch te lozen. Ze wáren mijn vriendinnen, zo voelde ik dat ook echt en 1 op 1 lukte het prima, maar in het groepje van vier was ik te veel. De pesterijtjes waren meisjesachtig en dus venijnig. Ik kwam vaak vol verdriet thuis en mijn jongste zus (de middelste van ons drieën) maakte zich zorgen om me en nam het voor me op. Mijn ouders hebben ook gepraat met ons vieren en met de leraren. Dat hielp niet wezenlijk, uiteindelijk is het vanzelf wel minder geworden en konden we meer met zijn vieren door één deur.
En toen als drupke naar de brugklas, havo/vwo. Ik was een kind nog, zo plat als wat
en totaal niet bezig met jongens, uitgaan en puberen. En dat bleef een hele tijd zo! Pas rond mijn 16e zoende ik voor het eerst en met dat eerste echte vriendje wilde ik vooral niet veel verder gaan. Eng!In die tijd ging ik voor het eerst proberen wat af te vallen ook. Dat ik daarbij soms ‘gestimuleerd’ werd door mensen in mijn directe omgeving heeft mijn zelfvertrouwen geen goed gedaan. Toch lijnde ik toen wel op een 'normale' manier.
Ik heb op de middelbare school een paar vriendinnen voor het leven gemaakt en vooral veel lol gehad met feestcommissie, uitgaan, roken, hangen op pleintjes én toneel! Dat was het echt helemaal voor me.
Nadat ik het atheneum had afgerond, deed ik daarom auditie op de toneelschool in Eindhoven. Ik werd aangenomen, ging op kamers en had er een superspannende, heftige, leuke, boeiende én moeilijke tijd. Want oh, wat kwam ik mezelf tegen! Ik moest met de billen bloot, durfde niet, durfde dat niet te erkennen, kreeg kritiek en slokte al die kritiek in me op. Ze hadden gelijk, ik was niet goed! Ik móest veranderen! Ik ging dagelijks bang naar school, maar wilde zó graag dat ‘t me zou lukken, dat ik uiteindelijk ook ben afgestudeerd.
'Leuk' weetje: in die tijd liet ik mezelf testen op HIV en soa's, omdat ik het op vakantie onveilig gedaan had. De huisarts kon ik bellen boor de uitslag, maar toen ik belde, vertelde ze dat ik moest langskomen.
Ik kon meteen langskomen. Ze zei: “Ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Het goede is dat we geen soa’s hebben gevonden bij je. Het slechte is dat de HIV-test positief lijkt te zijn. Omdat de uitslag dubieus is (ze doen er dan meteen nog eentje achteraan met hetzelfde bloed), moet je nog een keer geprikt worden en wordt je DNA bekeken.” Ik zat er alleen en voelde de grond onder me wegzakken. De dokter zei ook nog: “Ik heb het nog niet meegemaakt dat een uitslag die positief lijkt bij de eerste test, daarna toch definitief negatief blijkt.” 
Bizarre week gehad waarin ik dacht dat ik besmet was en waarin ik mijn leven echt zag instorten. Ik voelde me een wapen, een gevaar voor anderen... Tót ik de uiteindelijk definitieve uitslag had: niets aan de hand! 
In de zomer na mijn afstuderen leerde ik S kennen in Brindisi (Italië) en na die vakantie bleven we verliefd en bij elkaar.
Eerst hij in Tilburg en ik in Eindhoven, al na een dik jaar samen in Eindhoven.Het jaar na mijn afstuderen ging het niet oké. Ik moest al snel aan mezelf toegeven dat het theatervak me niet gelukkig zou maken. Die beslissing luchtte me op, maar maakte ook dat ik mezelf niet veel meer waard vond. Ik deed een paar maanden psychologie in Nijmegen, had een bijbaantje bij Bruna en zocht naar wat ik wilde en wie ik echt was.
Ik had tijdens de Academie voor Drama ervaren hoe 'fijn' het was om mijn lijf te veranderen naar het plaatje dat ik wilde zijn en sloeg door. Ik ging maandenlang zo min mogelijk eten. Nog altijd is dat mijn zwakke plek, ik grijp ernaar in slechte tijden en moet mijn gedrag daarin dus nog veel beter onder controle zien te krijgen.
Ik wist het tij te keren dankzij lieve mensen om me heen, ging in deeltijd communicatie studeren omdat ik tekstschrijver wilde worden en vond daarin echt het vak dat past.
Godzijdank!Tijdens die studie besloten S en ik dat we heel graag een kindje wilden en Maria maakte mij moeder en S vader. Laatst hadden we het nog over de vraag ‘wat is de mooiste dag van je leven’ en voor ons allebei staat die dag van haar geboorte erg hoog in het rijtje mooiste dagen.
Ook nog tijdens die studie gingen we
(yeah!) en werd ik zwanger van Storm. De zwangerschap was emotioneel al moeilijker dan de eerste zwangerschap en na de bevalling werd ik depressief. Ik heb er veel over geschreven en dat stuk van mijn leven juist sterk hier gedeeld. Ik heb een tijd geleden oprecht een aantal mensen van hier in het topic bedankt voor alle lieve, steunende en helpende reacties. Ik heb veel gehad aan Fok! in die zware tijd voor mij en dat zal ik nooit vergeten. En nu zijn we compleet al rammel ik ineens sinds een paar weken, bizar en totaal niet de bedoeling is dat!!! en genieten we enorm van elkaar. Ik ben zo trots op ze en zo blij met ze, ik geniet van de manier waarop S hun vader is en ik geniet van ons samen. Ik ben bijna dagelijks nog een beetje verbaasd dat wij een echt gezin zijn, dat we zomaar in een huis wonen met z’n vieren, zo echt. Met een gezinsauto voor de deur, schommels in de tuin, met de verantwoordelijkheid over twee kindjes, helemaal van ons, bij ons, door ons.
* Sugar houdt van documentaires, van mooie dingen maken, van bladeren in de Viva, van meeblčren met André Hazes, van een waarachtig gesprek, van olijven, van schrijven, van analyseren, van winkelen als troost, van zon, van slenterfietsen, van foto’s maken, van sporten, van bellen met mijn zus én van Ben & Jerry’s.
De vraag van Appelsap:
Hoe ervaar jij het moederschap en wat betekent moeder zijn voor jou? Wat zijn voor jou de makkelijke en leuke dingen en waar worstel je juist mee?
Ik ervaar het moederschap als heel belangrijk en waardevol. Een grotere, meer zinvolle taak voel ik niet in het leven. Mijn eigen geluk en de kans mezelf in al mijn volheid te zijn ook een heel belangrijk doel! kleeft namelijk óók aan het moederschap, voel ik. Het dwingt me bijna de rust in, dwingt me de 'echte weg' te kiezen en te leven in mijn leven zoals het is. 't Is dat ik vrij hardnekkig ben in het kiezen van tijdelijk verleidelijke doodlopende zijweggetjes.
Het gaat me goed af om er echt voor ze te zijn, om ze héél sterk aan te voelen en ze te steunen in het zijn wie ze zijn. Alles mogen ze zijn: bang, wild, verlegen, brutaal, verdrietig, vrolijk, boos, stil...
Dat is ook wat ik ze graag wil blijven meegeven. Dat het echt oké is zoals ze zijn. En dat 'trouw blijven aan jezelf' een heel heel heel waardevolle kunst is.
Het moeilijke van het moederschap zit 'm voor mij in chaos in mijn hoofd die niet altijd 'goed combineert'
met een dochter wier billen afgeveegd moeten worden, een zoon die de la als opstapje gebruikt, een telefoon die gaat en de klok die ineens tien minuten heeft ingeslikt. 
Te veel lijntjes maken mijn lontje kort. Dus ik moet regelmatig besluiten dat ik dingen even ‘on hold’ zet (de dingen die zich afspelen in mijn hoofd) om de praktische zaken enigszins soepel te laten verlopen, zónder frustratie voor wie dan ook.
Ik oefen hard, laat ik het daarop houden.
[ Bericht 0% gewijzigd door Sugar op 10-06-2009 09:54:04 ]
En Sugar je post hier al zo lang en ik heb ooit eens een rotopmerking naar je gemaakt over een kilootje meer of minder en toen wist ik niet dat het zo "gevoelig" lag. Misschien klinkt het heel oppervlakkig maar niet wetend dat iedereen een andere achtergrond heeft dan ik, kom ik door deze verhalenreeks erachter dat ieder zo zijn eigen verhaal heeft. Met mindere kanten, maar vooral ook positieve kanten. En die positiviteit lees je terug in jouw verhaal. Over hoe liefdevol je praat over je passies, je kinderen, en het moederschap. En dat vind ik erg mooi.
en sorry van die opmerking nogmaals
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 10-06-2009 09:36:08 ]
zei de oude taart! Mooi stuk heb je geschreven.
Suug, wat fijn dat je nu wel zo openhartig durft te zijn. En jouw visie op je kinderen komt zo overeen met de mijne. Zó belangrijk. Jij lieve vrouw.
Mooi ook dat je nu kan onderkennen dat je jezelf wel eens onderschat hebt!Ik vind het zo stoer dat je vrijwel zeker geslaagd bent, dat heb je dan toch maar mooi even gedaan joh!
Leuk ook om te lezen over jou en Sander... voor mij blijft hij altijd de "Sandertje" die me altijd met de meeste vreselijke oneerbare voorstellen aansprak op msn.
Maar kleine jongetjes worden ook groot. Fijn om te lezen dat je nu weer wat beter in je vel zit Sugar!
Bij elk verhaal meer dat ik hier lees besef ik mij dat ik eigenlijk heel normaal ben. Ik zie bij bijna iedereen wel iets dat ik herken.
Hele mooie aflopen, terwijl het verhaal van appelsap nog niet af is...
(achtergrond: mijn moeder heeft altijd (naja, atlijd... ) anorexia gehad (ook tijdens de zwangerschappen), vandaar dat ik het vraag.)
Appelsap, jou "ken" ik uit de tijd dat ik zelf niet lekker in mn vel zat en uit verveling hele dagen op Fok! lurkte. Je huisje, je zwangerschap, alles toen "meegemaakt" en nu ik hier zelf mag posten, ben jij er niet meer. Heel erg leuk om dan op deze manier een kijkje in je leven te krijgen!
En Sugar, in je posts, je foto's ed. kom je altijd op me over als een supermoeder voor je kinderen. Erg mooi om nu eens het verhaal te lezen over de vrouw-sugar, naast het plaatje dat ik had van mama-sugar! Dank je wel hiervoor
LovelyLady, ben je mal! Ik kan me zo'n opmerking juist heel goed voorstellen, ook al wist je wel alles.
je hebt met zo'n opmerking ook gewoon hartstikke gelijk, gelukkig wel! hopelijk ten overvloede: niet meer over in zitten, hoor!
Ik reageer straks even op jouw vraag, Davinia. Nu op telefoon niet zo handig.
En ik heb iemand gepm'd om het stokje aan door te geven, dus ik wacht de reactie af!
Leuk dat we alsnog een kijkje in jouw hoofd mochten nemen Ik vind je namelijk echt over komen als een onwijs leuke mama.
En ik was benieuwd naar de rest van Sugar. Een erg mooi verhaal.
quote:Ik ben daar zeker bang voor! En ik zou het haar erg gunnen te leven zonder die belasting.
Mooi, Sugar. Wellicht een heel persoonlijke vraag, maar ben je bang dat maria ook een eetstoornis ontwikkelt later, of ben je daar niet echt mee bezig?
(achtergrond: mijn moeder heeft altijd (naja, atlijd... ) anorexia gehad (ook tijdens de zwangerschappen), vandaar dat ik het vraag.)
Ik ben er bang voor omdat ik zelf de neiging heb te compenseren met eten en niet-eten en er dus altijd gevaar is dat mijn gedrag haar beďnvloedt. Ik denk wel oprecht (en de mensen die me bezig zien gelukkig ook) dat mijn gedrag nu geen duidelijk signaal hoeft te geven aan de kinderen. Ik eet gewoon mee, we praten niet over dunner zijn of worden en ik heb geen anorexia of boulimia natuurlijk! Nu is er dus niet snel iets zichtbaar van mijn worsteling, denk ik. En hoop ik!
In mijn streven om echt te stoppen met dat streng zijn tegen mezelf, zijn de kinderen (en inderdaad, met name Maria) wel een heel duidelijk baken en houvast. Als ik het al niet voor mezélf doe, dan wel voor hen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Sugar op 10-06-2009 22:07:40 ]
Appelsap, ik vind je een heel moedige vrouw. Wat goed van je studie en wat knap van je diploma
Sugar, ik vind jou zó'n tof mens!
Wat leuk dat je nu wel zover was om het stokje aan te nemen. Ik hoop dat het leven voor jou soms wat liever wordt en dat je minder hoeft te worstelen als je begrijpt wat ik bedoel
quote:dat zijn we toch allemaal! dat is nu eenmaal dat ons mens maakt. ieder mens heeft nu eenmaal bagage. hier in deze reeks zie je de dingen die je anders 'zomaar op internet' niet ziet.Op woensdag 10 juni 2009 10:47 schreef Jelief het volgende:
Mooi sap en sjoeg!
Bij elk verhaal meer dat ik hier lees besef ik mij dat ik eigenlijk heel normaal ben. Ik zie bij bijna iedereen wel iets dat ik herken.
quote:Oke, helder!Op woensdag 10 juni 2009 21:59 schreef Sugar het volgende:
[..]
Ik ben daar zeker bang voor! En ik zou het haar erg gunnen te leven zonder die belasting.
Ik ben er bang voor omdat ik zelf de neiging heb te compenseren met eten en niet-eten en er dus altijd gevaar is dat mijn gedrag haar beďnvloedt. Ik denk wel oprecht (en de mensen die me bezig zien gelukkig ook) dat mijn gedrag nu geen duidelijk signaal hoeft te geven aan de kinderen. Ik eet gewoon mee, we praten niet over dunner zijn of worden en ik heb geen anorexia of boulimia natuurlijk! Nu is er dus niet snel iets zichtbaar van mijn worsteling, denk ik. En hoop ik!
In mijn streven om echt te stoppen met dat streng zijn tegen mezelf, zijn de kinderen (en inderdaad, met name Maria) wel een heel duidelijk baken en houvast. Als ik het al niet voor mezélf doe, dan wel voor hen.
Dank voor je antwoord.
Appelsap wat een prachtig openhartig verhaal. Wat heb jij veel geleerd over jezelf en wat ben je gegroeid
. Je klinkt zo volwassen en gelukkig. Aslof je echt afstand hebt kunnen nemen van moeilijke dingen van voorheen. .En jeetje ja, dat hiv-verhaal. Dat was echt een bizarre tijd. En nog kan ik me natuurlijk niet voorstellen hoe jij toen gevoeld moet hebben zeg, pffff.
En Maria was zo'n leuk babietje om te zien
, met haar karakteristieke koppie al meteen .Enne, rammelen
. Hoeft toch niet persé niet de bedoeling te zijn. Dingen veranderen toch met de tijd . Ik bedoel, hoe cool zou het zijn als we straks twee ongeveer evenoude droppies hebben rondkruipen . Mijn vraag aan jou, Lily:
Elk gezin heeft vaak zo zijn eigen gewoonten, manieren van met dingen omgaan of zelfs tradities. Ik ken bijvoorbeeld een gezin dat altijd in een soort eigen taaltje grapjes maakte met elkaar en een gezin waarin regelmatig één van de ouders speciaal met één van de kinderen op een korte vakantie ging (en dat afgewisseld).
Welke bijzonderheden uit je eigen jeugd (binnen het gezin waarin je opgroeide) zet je graag ook in je eigen gezin voort en koester je? En welke vaste patronen of kenmerken zou je juist willen vermijden?
Die moet voortaan standaard bij iedere post beantwoord worden vind ik!
Ik kan (of beter gezegd wil) deze niet beantwoorden omdat ik de privacy van mijn ouders niet wil schenden.
Het gaat in mijn geval eerder om vermijden dan koesteren namelijk..
(En als een volgende zo'n vraag wel graag beantwoordt: leuk!)
en je hebt zo'n onwijs tof gezin (S heb ik nooit ontmoet maar als ik jullie zie en de kids dan kan dat niet anders) Die lieve kids van jullie (Ik moet er nog zo vaak glimlachend aan denken, Storm die valt, Maria: "gaat het Storm?" Storm: "jaaa" en krabbelt overeind ) De teksten die je schrijft en de foto's die je maakt, echt wat een talent !
Ik heb trouwens ook bij Bruna gewerkt
Ik loop nu een jaar of 10 op Fok rond. Meestal lurkend en soms post ik eens wat hier en daar. Ik lees lang niet alles en mis daardoor wel veel in OUD.
Toen Lois in LIF het begin maakte met het topic “in mijn buik” was ik ook zwanger van de eerste en hoewel de meesten mij niet zullen kennen doordat ik weinig post ben ik op de achtergrond sinds die tijd wel aanwezig in het zwangerschapstopic en later in OUD.
Ik ben lily, 37 jaar, getrouwd en moeder van twee jongens.
Geboren en getogen in het uiterste zuiden van het land waar ik ook nu nog steeds woon. Ik heb een broer van 41 waar ik nog steeds goed contact mee heb. Helaas woont hij niet in de buurt dus we zien elkaar niet zo vaak (druk druk druk) maar bellen wel nog regelmatig. Hij is wel gek op zijn neefjes dus af en toe een trip naar Amsterdam is altijd leuk.
Ik leerde mijn echtgenoot al in 1986 kennen. Ik was toen 15 en hij 16 en we waren meteen onafscheidelijk. We zaten niet op dezelfde middelbare school maar leerde elkaar kennen in een uitgaansgelegenheid (nou ja, als je een zolder vol met hardrockers zo kunt noemen).
We hebben zeer uiteenlopende karakters maar dezelfde levensvisie en interesses. Onze grote liefde muziek loopt als een rode draad door ons leven.
Zelf in bandjes spelen, optreden in plaatselijke jongerencentra, veel concertbezoekjes., rondhangen in platenzaken, cd’s bespreken met vrienden, noem maar op. We hadden in die tijd een grote groep vrienden om ons heen.
Er is ook een tijd geweest van veel feesten, drinken en experimenteren met allerlei drugs. Leuk en ook soms minder leuk, maar er wel veel van geleerd.
We hebben beiden gestudeerd in Maastricht (ik IDM en hij Kunstacademie) en zijn in die tijd ook gaan samenwonen.
We hadden niks en zaten op kistjes en bankstellen die we langs de straat vonden (ja, dat kon toen nog
) Erg leuk vind ik dat, met niks iets proberen op te bouwen. Samen vechten voor iets.Toen we eenmaal een baan hadden en dus geld hebben we een paar reizen gemaakt ( USA, westkust en NY). Geweldige tijd gehad.
We hebben altijd het gevoel gehad van wij saampjes tegen de rest van de wereld. Klinkt misschien zwaar maar is het niet. Dat gevoel is er na 22 jaar nog steeds.
Mijn man heeft altijd kind(eren) gewild. Hij heeft zijn vader nooit gekend en wilde juist daarom vader worden en er wel zijn.
Ik hield dat altijd tegen, wilde geen kinderen, tot ik ineens op mijn 28ste, zomaar, out of the blue, het gevoel kreeg dat ik een kind wilde. Ik stopte direct met de pil en was gelijk zwanger. En ineens waren we met zijn drieën
en toen onze oudste zoon bijna 4 was werd onze jongste zoon geboren. We konden ons geluk niet op.Totdat de oudste naar school ging.
We kregen te horen dat er iets niet goed was. Dat er iets aan hem mankeerde.
Dat komt hard aan kan ik je vertellen. Zit je vier jaar smoorverliefd te wezen op je kind en dan komt de buitenwereld even vertellen dat er iets mis is met hem. In eerste instantie ontkende we het dan ook (ach wat, onzin, er is helemaal niks mis met hem).
Het waren twee vreselijk rottige jaren. Veel gepraat met leerkrachten, medici en therapeuten en vooral veel gehuild. Huilend in de auto na een gesprek op school en later in de tijd huilend op de bank omdat je wist dat ze gelijk hadden.
Verdriet omdat je kind een stempel krijgt, omdat je niet weet wat er aan de hand is, omdat je kind niet uitgenodigd wordt op feestjes. Niet omdat hij niet populair was bij zijn klasgenootjes, nee, maar omdat andere moeders het beter vinden dat hun kind niet met de mijne omging.
Moeilijke jaren.
Het gedrag van onze zoon werd er niet beter op en ik raakte hem kwijt. Heel erg is dat. Ik, zijn bloedeigen moeder, begreep hem ook niet. Ik stond mijlenver van hem af.
Hoe kon ik begrip van anderen verwachten als ik hem zelf ook niet begreep?
Allemachtig wat heb ik me schuldig gevoeld, later ook omdat ik dat gevoel met onze jongste niet had (en heb). Gelukkig had mijn man dat gevoel niet en kon hij hem wel de steun bieden die ik hem blijkbaar niet kon geven.
De diagnose ADHD heeft veel los gemaakt. Het klopte gewoon en door een schat van een leerkracht (en medicijnen) en tevens ons gedrag als ouders aan te passen ging het bergopwaarts.
Hij is nu 8 jaar en we zijn in een veel rustiger vaarwater terecht gekomen. Mijn band met hem is weer een stuk beter. Hij wordt ouder en wijzer. Begrijpt steeds meer van zichzelf, al zijn we er natuurlijk nog lang niet.
Het is een schat van een jongen. Lief, beleefd, slim, en bijzonder maar oh wat is hij anders dan ik, en wat botst dat vaak (en dat betekent niet dat ik niet lief, beleefd, slim en bijzonder ben
).Onze jongste zoon zit ondertussen ook alweer een half jaar op school. Het gaat heel goed met hem. Wij zijn echt “two peas in a pot”.
Het enige dat de jongens met elkaar gemeen hebben is hun geslacht, zo anders zijn ze, maar toch hebben ze veel aan elkaar. Het zijn echt broertjes.
Naast ons werk (ik heb een erg leuke baan van 28 uur bij een pensioenbedrijf) besteden we onze tijd voornamelijk óf aan ons gezin óf aan elkaar. Ons sociale leven staat op een laag pitje en daar kiezen we bewust voor.
Verder lees ik heel graag. Voornamelijk Nederlandse literatuur en thrillers (Nicci French, Saskia Noort).
Film is ook een grote hobby (van ons beiden). De bioscoop wordt nog wel eens bezocht maar meestal toch lekker thuis op de bank. Zalig!
We zijn echte natuurmensen en zijn vaak te vinden in de Belgische Ardennen (voor ons ook erg dichtbij). We zijn begaan met dieren en proberen ons steentje bij te dragen tegen allerlei dierenleed (niet alleen met geld, maar dat even terzijde)
Ook is muziek nog steeds erg belangrijk. Een liefde die we vanzelf doorgeven aan onze kinderen. Erg leuk.
We bezoeken nog steeds samen veel concerten en de kinderen kunnen niet wachten totdat ze een keer mee kunnen.
We hebben het goed.
Saampjes tegen de wereld
Hoewel de vraag van Sugar erg leuk is, kan ik hem toch niet beantwoorden (om privacy redenen). Dus Sugar; mocht je nog een andere vraag hebben...graag
edit:
Nieuwe vraag voor Lily:
Wat was de mooist gekleurde dag in jouw leven? En (als je wilt): wat was de zwartste?
Ik begin met de zwartste dag:
14 juni 1984
De dood van mijn neef van 14 (ik was toen bijna 13). Hij is die middag door een beschonken bestuurder van zijn fiets gereden en overleed later in het ziekenhuis.
Dat afschuwelijke telefoontje. De horror op het gezicht van mijn moeder. Het vreselijke verdriet van mijn oom en tante en de rest van de familie staat op mijn netvlies gebrand. Het feit dat dat zomaar kon gebeuren. Het heeft veel met me gedaan.
Het is 25 jaar geleden maar ik denk nog regelmatig aan hem.
De meest gekleurde dag:
hmm, ik zou bijna zeggen mijn geboorte
want er zijn gelukkig veel gekleurde dagen in mijn leven geweest. Ik weet het ook echt niet. Ik kan niet kiezen.Een willekeurige dag waar ik met man en kinderen lekker in de Ardennen ben.
[ Bericht 1% gewijzigd door lily op 12-06-2009 18:21:53 ]
Geinig! En dankjewel.
Nieuwe vraag voor Lily:
Wat was de mooist gekleurde dag in jouw leven? En (als je wilt): wat was de zwartste?
En ik ga nu je verhaal lezen, want ik had mijn scherm blijkbaar lang open!
Ik moet nu rennen, school is zo uit en ik zit nog op mijn werk...
Ik kan in je verhaal meevoelen wat een moeilijke tijd dat is geweest, ik kreeg er de tranen van in mijn ogen... 
Bijzonder eerlijk verteld, vind ik.
Goed te lezen dat alles nu veel beter loopt en voelt. En wat heerlijk dat je juist met de jongste zoveel herkenning hebt.
Hoewel me dat misschien ook een dubbel gevoel lijkt, om dat met de één wel te voelen en met de ander veel minder. Maar ik vind het vooral heel warm klinken, dat "two peas in a pot". Enne, ik vind ze uiterlijk ook toch wel op elkaar lijken, hoor!
.quote:Absoluut waar.Op vrijdag 12 juni 2009 14:51 schreef Sugar het volgende:
En wat heerlijk dat je juist met de jongste zoveel herkenning hebt.
Dat is ook best moeilijk want er zitten gevaren aan.
Gelukkig ben ik me ervan bewust en kan er daardoor rekening mee houden in mijn gedrag naar de kinderen.
Last but not least: het "two peas in a pot" gevoel heeft oudste ook.
Met zijn papa
Lily ook al zo'n mooi stuk. Wat lijkt me dat lastig als je zo ver van je kind af staat en vooral dat jij daar eerlijk voor uit durfde te komen, want dat lijkt me ook best zwaar voor jezelf. Erg fijn dat het nu weer beter gaat.
Jullie klinken als een prachtgezin, saampjes tegen de wereld.
Ik heb wel even een traantje moeten wegvegen toen ik las over je struggle met de oudste. Dát lijkt me moeilijk.
Dankjewel!quote:Wat fijn dat je dat toch zo hebt kunnen zien. Want ik kan me helemaal voorstellen dat je het vooral rot zou vinden dat je het zelf niet kan. Maar ik vind het knap dat je toch ook kan zien dat er toch iemand is die dat wel kan. Dat maakt jullie zo sterk denk ikAllemachtig wat heb ik me schuldig gevoeld, later ook omdat ik dat gevoel met onze jongste niet had (en heb). Gelukkig had mijn man dat gevoel niet en kon hij hem wel de steun bieden die ik hem blijkbaar niet kon geven.
Ik vind het knap dat je zo je best doet voor alles en jullie
Sugar, wat meot ik zeggen...ik vind je verhaal erg mooi, maar ik vind je ook een mooi mens. Niet alleen lijk je me een hele fijne, lieve moeder, maar ik vind je ook als mens fijn overkomen. Heel echt; ik hou van echte mensen.
lily, ik ken je wel, ook al post je niet veel. Ik vind het juist zo leuk hoe je er telkens gewoon weer tussen past, als je even wat minder aanwezig was. Heftig van je oudste, wat hebben jullie een moeilijke tijd gehad.
Wat moeilijk van het gebeuren rond/met jullie oudste, maar ik vind het altijd wel mooi om te zien/lezen dan hoe mensen zich wel heel erg bewust zijn van eventuele valkuilen enzo. Ik wacht nog op pm van een eventuele opvolger(ster)
[BE: je bent een engel, ik plak de lijst even in de OP]
[ Bericht 96% gewijzigd door BE op 15-06-2009 12:53:19 ]
Ik stel haar de vraag die Sugar aan mij stelde (maar ik niet wilde beantwoorden
) Misschien kan Fuente dit wel;
Elk gezin heeft vaak zo zijn eigen gewoonten, manieren van met dingen omgaan of zelfs tradities. Ik ken bijvoorbeeld een gezin dat altijd in een soort eigen taaltje grapjes maakte met elkaar en een gezin waarin regelmatig één van de ouders speciaal met één van de kinderen op een korte vakantie ging (en dat afgewisseld).
Welke bijzonderheden uit je eigen jeugd (binnen het gezin waarin je opgroeide) zet je graag ook in je eigen gezin voort en koester je? En welke vaste patronen of kenmerken zou je juist willen vermijden?
Ben benieuwd naar Fuente's verhaal!
En ook leuk dat mijn vraag nu in de herhaling gaat. Ik besef me dat het verhaal wat ik neerzet A) heel erg lang is, B) heel erg open is. Mijn openheid in sommige privedingen is misschien vreemd, maar het is wel een groot stuk uit mijn leven dat me gevormd heeft, dus ik vermeld het toch, anders zou 'mijn' verhaal niet compleet zijn.
Mijn naam 'in het echt' is Laura. Ik ben net 26 geworden en ik woon in Hengelo (Overijssel). Ik ben getrouwd met Bjorn en zoals jullie weten mama van 2 prachtige meiskes, Sara en Merel.
Mijn allergrootste hobby is lezen. Ik heb geen favoriet boek, ik lees eigenlijk alles wel (behalve science fiction). Ik houd ook veel van reizen, dingen zien, warmte en water. Vakantie is dus echt wat voor mij
. Verder ben ik muziekverslaafd. Van rammstein tot ramses shaffy, ik vind alles mooi. Festivals (en dan vooral Lowlands) staan hoog op m'n lijstje. Mijn lievelingsgerecht is pasta pesto, maar daar mag je me niet voor wakker maken, je mag me nergens voor wakker maken trouwens, ik wil gewoon slapen in bed. Op dit moment werk ik voor de belastingtelefoon, niet echt mijn ding, maar hey, er is financiële crisis in dit land en ik was al lang blij dat ik wat had. Ik ben me aan het oriënteren op weer een nieuwe opleiding (maatschappelijk werk en dienstverlening), maar ik durf de stap nog niet zo goed te nemen, dus eerst maar goed rondkijken. Verder lach ik veel, ik praat veel, ik ben luid en vaak erg aanwezig Ik ben geboren in Rhenen. Mijn ouders woonden in Veenendaal omdat mijn vader daar gestationeerd zat in het leger. Mijn moeder werkte destijds als verpleegkundige, ook in het leger. Na mij kwam mijn zusje (nu 24). Toen mijn zusje 4 maanden oud was, kwam mijn broertje (25). Mijn ouders adopteerden hem uit Haiti. Vlak hierna besloten mijn ouders terug te gaan naar het Oosten, waar onze familie woont. Mijn vader ging uit het leger, evenals mijn moeder.
Echt heel vroege herinneringen heb ik niet, behalve dan dat ik het altijd heel gezellig vond, zo'n groot gezin. En ik herinner me ook de zomers bij mijn oma op de camping. Heerlijke tijden waren dat!
Het huwelijk van mijn ouders was turbulent. Veel ruzie, vaak eindigde dat met dat mijn vader wegging om af te koelen en mijn moeder ons erachter aan stuurde om hem op te halen.
Ik heb weinig harmonieuze herinneringen aan die tijd, er zullen vast ook fijne dingen geweest zijn, maar ik voelde me vooral onveilig. Mijn moeder wist niet goed wat ze wou met haar leven, of met ons. Toen wij groter werden vond ze het moeilijk om met ons om te gaan. Ze kon zich op de een of andere manier moeilijk aan ons hechten en er was veel afstand.
We zijn een aantal maal verhuisd, vooral wegens financiële problemen, een zaak die failliet ging en een huis dat verkocht werd. We bleven wel lang in hetzelfde dorp wonen.
Uiteindelijk zijn we verhuisd naar een klein katholiek dorpje bij Almelo. Daar gingen we toen ook naar de basisschool. Achteraf denk ik dat ze een beetje wereldvreemd waren daarzo, mijn broertje was de eerste 'zwarte' in het dorp en we waren bijna een bezienswaardigheid
.De situatie thuis werd er niet beter op. Toen ik 11 was pakte mijn moeder haar tas op kerstavond en ging weg, ze kwam ook niet meer terug. Hoewel het aan de ene kant een hele opluchting was (de rust!) was ik ook erg verward. Ik begreep niet hoe ze zo weg kon gaan en ons achter kon laten. Met oud en nieuw belde ze ons op en hoorden we van mijn vader dat ze bij haar nieuwe vriend was ingetrokken aan de andere kant van het land. Ze wilde graag vrijheid en voor mij voelde het alsof wij niet meer in haar nieuwe leven pasten. We gingen om de maand een weekend naar haar toe, maar nooit van harte.
Ik weet nog goed dat wij als kinderen voelden dat we meer verantwoordelijkheid kregen. Die tijd was op zich heerlijk, wij met mijn vader. Mijn vader werkte veel om alles rond te kunnen krijgen en wij bakten dan roereieren voor hem die half rauw waren, en hij at die op, zei dat het lekker smaakte
Het was een goede tijd waarin we allemaal probeerden alles op de rit te krijgen.Toch ontwikkelde ik een angst-paniek stoornis. Ik voelde me zo verantwoordelijk voor alles (ik weet niet of ik dat ook was, maar zo voelde het wel). Ik was bang om ouder te worden, bang om dood te gaan, bang dat mijn vader doodging. 's Nachts bleef ik wakker tot mijn vader naar bed ging, dan ging ik eruit en checkte keer op keer het gas, de koelkast, de deur, om dan tegen 4 uur te kunnen slapen, dan zakte het gevoel weer af.
Mijn moeder kreeg met haar vriend nog een kindje, mijn jongste broertje (nu 12). Voor ons echt slikken, weggaan omdat je de vrijheid wilt en dan opnieuw een gezin stichten.
Ik ging havo doen, niet een hele fijne tijd in verband met pesten (mijn moeder was een hoer, wij waren ketters (want niet katholiek) etc.
Toen ik 14 was deed ik een zelfmoordpoging met pijnstillers, niet genoeg, maar waarschijnlijk was het van mij uit meer een schreeuw om aandacht. Hierna ging ik in therapie, waarna ik de angstgevoelens kon beheersen.
Mijn vader vond zijn nieuwe liefde via internet, rechtstreekse import uit de VS, samen met haar dochter kwam ze bij ons wonen. Het ging al snel heel erg mis. Mijn stiefmoeder had echt hele andere opvattingen over het leven dan wij. Mijn vader was echt gek op haar en stond er vaak tussen in. Mijn stiefmoeder had het idee dat wij een soort duivelsgebroed waren. Ze had eigenlijk niet zoveel op met donkere mensen, mijn zusje vond ze maar hoerig en mij kon ze al helemaal niet uitstaan. Ze vond van alles nodig, zo wou ze bijvoorbeeld een paard en mijn vader moest dan maar zorgen dat hij er 1 kon kopen voor haar. Eten ging achter slot en grendel en wij mochten wat eten wanneer zij dat ok vond. 's Avonds met z'n allen tv kijken kon niet, dat was tijd voor haar en mijn vader en haar dochter.
Zo kabbelden de ruzies door. Mijn moeder hoorde wel van alles, maar dacht dat het meeviel en greep niet in. Bovendien stonden zij en mijn vader niet op goede voet, dus ja, dan valt er weinig te bepraten.
Mijn vader ging het verkeerde pad op om mijn stiefmoeder in haar behoeften te kunnen voorzien (dat is in ieder geval wel het excuus dat ik eraan geef, misschien wil ik dat wel graag geloven). Op een dag kwam ik thuis en het hele huis zat vol politie. Ik was toen een jaar of 15. Mijn vader werd meegenomen en allerlei papieren en dingen werden in beslag genomen.
De paniek was echt overweldigend. Alleen met mijn stiefmoeder in huis, niets mogen zeggen tegen familie of onze moeder. Na 3 dagen kwam hij terug en ging alles eigenlijk op de oude tour verder, ik heb nooit precies begrepen wat er aan de hand was.
Toen ik 16 was ronde ik de havo af en daarna ben ik begonnen met SPH. Ik was net 17 toen ik op kamers ging (ik mocht niet meer thuis wonen van stiefmoederlief). Het was de tijd van mijn leven. Ik had superhuisgenoten, kwam echt wat los. Ik kwam eigenlijk niet meer thuis, mijn broertje en zusje kwamen incidenteel bij mij op bezoek. Mijn vader mocht geen contact met mij hebben van m'n stiefmoeder, dus behalve af en toe een mailtje hadden we geen contact. In het tweede jaar van mijn opleiding belde mijn zusje op, dat mijn vader niet thuis was gekomen. Ze wisten niet waar hij uithing, mijn stiefmoeder wou ook niets zeggen. Het bleek dat hij gearresteerd was in Spanje, ik ga hier ivm een beetje privacy niet neerzetten waarom, maar wie het wil weten mag pm'en.
De straf die hij zou moeten uitzitten zou minimaal 4 jaar bedragen. Er was geen contact mogelijk, mijn vader kon van daaruit niet bellen.
Thuis liep het echt uit de hand waardoor mijn zusje uit huis geplaatst werd, ze ging bij mijn oma wonen. Mijn broertje kwam vlak bij mij op kamers wonen. We konden wel schrijven naar mijn vader, maar dat duurde erg lang, veel communicatie was er niet. 9 maanden later belde hij ineens op, hij was terug in Nederland en vrijgekomen wegens een soort procesfout (vormfout?). Diezelfde dag kwam hij langs, het was heel verwarrend, maar ik was heel erg blij dat hij terug was.
Het contact werd daarna een beetje beter. Ik was inmiddels gestopt met m'n studie en werkte op dat moment fulltime. Mijn leven werd weer wat relaxter en alles ging eigenlijk goed! Ik leerde Bjorn op mijn werk kennen en al snel waren we een stel
. Ik schreef me in voor een studie journalistiek en werd vlak erna door de pil heen zwanger van Sara. Even schrikken, maar we besloten al snel dat de kleine heel erg welkom was. Ik ben toen gestopt met m'n studie, we trouwden, gingen samenwonen en een paar maanden later was daar ons kleine spekkie Sara. Na de bevalling is het een tijd niet goed gegaan. Ik kon me niet goed hechten aan Sara, ze huilde veel en ik voelde een afstand van mij naar haar toe. Ik had het gevoel dat ik haar gewoon zou kunnen weggeven en dat ik er niet wakker van zou liggen. Het beangstigde me, het deed me herinneren aan mijn moeder en hoe ik me toen voelde. Ik heb in die tijd geen hulp gezocht hiervoor.Een paar maanden later groeide het gevoel voor haar wel en ik herinner me precies het moment waarop ik voelde dat ze 'mijn kind' was. Ik droogde haar af na een badje, ze moest lachen en keek me aan, zo lief, en ik bedacht me dat zij zich zo afhankelijk opstelde, dat ze van mij hield, dat ze echt uit mij kwam. Het was echt een keerpunt in onze relatie.
Mijn vader had ondertussen eindelijk zijn relatie met mijn stiefmoeder verbroken (ze is ook weer terugverhuist naar de VS dus gelukkig helemaal weg), ons contact en het contact tussen hem en mijn broer en zus werd veel beter toen.
Ik begon een studie verpleegkunde, werken en leren tegelijk. De combinatie met een gezin bleek na 2 jaar echt teveel, daar ben ik dus helaas ook mee gestopt. In die tijd ben ik wederom in therapie geweest voor een angst-paniek stoornis, daar heb ik echt veel aan gehad.
Toen ik ze weer allemaal op een rijtje had
besloten we dat een tweede kindje erg welkom was. Het geluk dat het na 1 maand al raak was, we waren echt overdonderd en heel erg blij.Ik had een leuke administratieve baan bij een energiemaatschappij. Alles ging z'n gangtje. Tot het bericht dat mijn vader wederom in het buitenland vastzat (Duitsland ditmaal). Alles stond op z'n kop. Ook hier zou een straf van minimaal 4 jaar aan vastzitten. Ik was aangesteld als contactpersoon en dus met al mijn zwangere hormonen en moeheid alles geregeld. Van advocaat tot zijn huis leeghalen, huur opzeggen, opslag, financiële puinzooi ruimen. Toen het bezoekticktet eenmaal geregeld was elke vrijdag 180 km heen en dan weer terug rijden om hem te bezoeken, de rechtzaak, de vernedering naar familie, dit moeten vertellen tegen zijn hoogbejaarde moeder, de vernedering op je werk en bij vrienden (want ja, als je 4 jaar verwacht ga je niet al die tijd je mond houden), het uitleggen aan je schoonfamilie, je eigen verdriet, het eeuwige bellen naar Duitsland om iets geregeld te krijgen (zoals tickets voor mijn broer en zus), altijd je telefoon bij de hand, want stel dat de advocaat belt, en toen na 4 maanden het hoger beroep waar we allemaal ook bijwaren en tot onze grote verrassing mijn vader ineens weer vrij was. Dit keer geen fouten, maar gewoon puur geluk (of misschien ook wel niet, want zo-leert-ie-het-nooit).
En toen was er ineens weer rust. Heel veel rust! Hierbij is voor mij ook de grens, dit doe ik nooit meer. Alles ontwricht, omdat hij verkeerde keuzes maakt.
Mereltje zat ondertussen lekker in m'n buik, er waren wat zorgen om haar groei en mogelijke afwijkingen, maar toch, op 10 december kwam ze razendsnel op de wereld en ze was helemaal gezond. Achteraf vind ik het wel jammer dat er in het begin zo'n schaduw op de hele zwangerschap lag. Dit is hoogstwaarschijnlijk ons laatste kindje, maar goed, belangrijker is dat ze er is, en dat ze helemaal ok is.
Mijn leven lijkt soms een aaneenschakeling van familieproblemen. Mijn ouders komen beide uit goede families, ze hebben voor zover ik weet nooit iets essentieels gemist in hun jeugd en toch zijn ze er beide in geslaagd om er een puinhoop van te maken.
Zoals uit het verhaal ook wel blijkt heb ik mijn moeilijkheden gehad, maar ik heb ermee gedeald en het is nu goed.
Hoewel het misschien raar klinkt heb ik de laatste jaren met mijn beide ouders een hele goede band. Mijn moeder en ik hebben elkaar weer een beetje gevonden toen Sara geboren werd. Tegenwoordig bellen we dagelijks en zien we elkaar regelmatig. Mijn vader komt hier zo'n 3 keer per week langs, hij woont dichterbij. Ik denk dat wij (mijn broertje, zusje en ik) op een bepaalde manier flexibel in het leven staan. Er zijn ook veel dingen waar we gewoon overheen gestapt zijn, zo heb ik met mijn moeder nooit gesprekken gehad over die tijd, maar omdat het nu goed gaat heb ik er minder moeite mee. Ik ga er nog steeds vanuit dat mijn ouders deden, wat zij dachten dat goed was. Daar wil ik ook vanuit gaan. Er zijn veel dingen die ik niet kan begrijpen, maar misschien is dat beter zo.
Het is wel een afgesloten hoofdstuk voor mij, het heeft me gemaakt tot wie ik ben, maar ik sta heel positief in het leven, ben een opgewekt persoon, heb echt wel mijn nukken en buien, maar daar valt volgens mijn lieve mannetje wel mee te leven
Ik heb lieve vriendinnen, mijn broertje is m'n beste vriend en ik ben gewoon blij en gelukkig De vraag van Lily:
Elk gezin heeft vaak zo zijn eigen gewoonten, manieren van met dingen omgaan of zelfs tradities. Ik ken bijvoorbeeld een gezin dat altijd in een soort eigen taaltje grapjes maakte met elkaar en een gezin waarin regelmatig één van de ouders speciaal met één van de kinderen op een korte vakantie ging (en dat afgewisseld).
Welke bijzonderheden uit je eigen jeugd (binnen het gezin waarin je opgroeide) zet je graag ook in je eigen gezin voort en koester je? En welke vaste patronen of kenmerken zou je juist willen vermijden?
Uit mijn jeugd heb ik geen enkele gewoonte of traditie die ik zou willen voortzetten in mijn gezin
Ik vind het tegenwoordig niet meer erg, want het heeft er wel voor gezorgd dat ik heel goed weet wat ik niet wil.In mijn gezinnetje vind ik openheid, eerlijkheid, jezelf kunnen zijn, vooral Kind kunnen zijn het aller-, allerbelangrijkste. Ik wil dat mijn meiskes zich veilig voelen bij ons, dat ze weten dat wij er altijd zijn, bij al hun fouten, bij al hun pijntjes, vreugde, verdriet en geluk. Dat ik ze altijd zal accepteren en dat ik ze nooit, maar dan ook nooit in de steek zal laten.
We maken onze eigen nieuwe tradities en gewoonten en nemen ook dingen over van mijn man zijn ouders (hele lieve mensen). En ik denk bij het opvoeden van mijn kinderen heel vaak 'het zijn de kleine dingen die 't doen'. De knuffels, slaapritueeltjes, samen douchen met Sara, samen monsterlijk gek doen, stoeien op bed, papa klieren samen met mama
. Kleine ritueeltjes die een soort knusheid geven.Heerlijk, ik geniet daar 100 % van.
Gemene stiefmoeder rechtstreeks uit een sprookjesboek... etcetera. En wat naar én raar dat jij zoveel moest regelen toen je vader vast zat Ben je ook mooi klaar mee Ik vind het knap dat je nu zo met je ouders om kan gaan, ik denk niet dat ik dat gekund zou hebben
Ik ben blij dat je gelukkig bent!
En ik wens je heel veel goeds toe Ik ben blij dat je besloten hebt zo openhartig te zijn.
Heel veel succes met het bouwen aan jullie eigen traditietjes en je eigen toekomst qua opleiding en werk.
quote:Hier moest ik huilen.Op woensdag 17 juni 2009 21:08 schreef Fuente het volgende:
ik herinner me precies het moment waarop ik voelde dat ze 'mijn kind' was. Ik droogde haar af na een badje, ze moest lachen en keek me aan, zo lief, en ik bedacht me dat zij zich zo afhankelijk opstelde, dat ze van mij hield, dat ze echt uit mij kwam.
quote:Mooi van je. En knap. En ik denk ook dat het waar is. Soms zitten mensen in het nauw, met zichzelf, met hun omgeving. En dan kunnen ze (voor anderen) zeer vreemde keuzes maken.Ik ga er nog steeds vanuit dat mijn ouders deden, wat zij dachten dat goed was. Daar wil ik ook vanuit gaan. Er zijn veel dingen die ik niet kan begrijpen, maar misschien is dat beter zo.
Heel fijn dat het nu zo goed met je gaat.
En jeetje Fuente, wat heb jij ook veel moeten doorstaan zeg.
En wat knap dat je jezelf zo goed en zo kwaad dan soms staande hebt weten te houden. sugar & lily, jullie verhalen vond ik ook heel boeiend! en appelsap ook! inmiddels officieel geslaagd hoop ik? gefeliciteerd!
quote:belana, dit zette me ineens aan het denken: hoe is het eigenlijk om met zo'n 'alternatief' verleden (waar ik me een zeker idealisme bij voorstel) nu ineens bij een bank (of wat is 't ook weer precies, in elk geval iets met beleggingen enzo toch?) te werken?Op dinsdag 16 juni 2009 10:49 schreef Belana het volgende:
lily, wat leuk om over jou te lezen. grappig trouwens hoe mij al lang heel duidelijk was dat jij en je man ook uit het altervatieve circuit komen, ik vind daar dan toch altijd iets van herkenning in
Dat stukje kree gik ook tranen vna in mijn ogen, Moonah.
Lily, jouw verhaal was goed om te lezen. Je schets een heel mooi, liefdevol beeld van je gezin. Op sommige punten pijnlijk herkenbaar.
Sugar, wat fijn dat je nu toch het stokje hebt opgepakt. Jouw verhaal hoort er echt bij in dit topic
Jouw creativiteit, eerlijkheid en openheid vind ik heel fijn.
en wat ontzettend knap dat je er zo goed mee om hebt kunnen gaan (en nog steeds) En Sara en Merel zijn gewoon om op te vreten
Lekker genieten van je gezinnetje en eigen tradities Je verhaal straalt heel veel kracht en positiviteit uit. Sterk hoor!
quote:Jep!Op woensdag 17 juni 2009 23:05 schreef bixister het volgende:
sugar & lily, jullie verhalen vond ik ook heel boeiend! en appelsap ook! inmiddels officieel geslaagd hoop ik? gefeliciteerd!
Voor de rest van de vrhalen, ik ben nog steeds verbaasd, ontroerd, soms een lach, maar vooral vereerd met de kijk in jullie leven.
Vind dit echt een bijzonder topic
quote:tja, dat is wel maf zoals dat werkt. Ik zou dat ook niet gedacht hebben toen ik 17 was
sjonge fuente... ik ben er ook heel erg van onder de indruk. ik wens je samen met je lieve gezin een stabiele en hele fijne toekomst.
sugar & lily, jullie verhalen vond ik ook heel boeiend! en appelsap ook! inmiddels officieel geslaagd hoop ik? gefeliciteerd!
[..]
belana, dit zette me ineens aan het denken: hoe is het eigenlijk om met zo'n 'alternatief' verleden (waar ik me een zeker idealisme bij voorstel) nu ineens bij een bank (of wat is 't ook weer precies, in elk geval iets met beleggingen enzo toch?) te werken?
Maar naarmate je ouder wordt en iets minder naďef, besef je dat je weinig invloed hebt op de hele wereld.
Helaas zal ik moeten leven in deze wereld van economie en geld. En hoewel ik nog steeds anders tegen de dingen aan kijk, heb ik me erbij neergelegd. En op die manier kan ik dan wel weer dingen "van deze wereld" interessant vinden, zoals dus bijvoorbeeld de wereld van de effecten.
In mijn hart blijf ik geloven in een wereld zonder economie, zonder geld. Een wereld waar mensen samen, met elkaar, voor elkaar zorgen. Ik vind de economie namelijk een bedacht iets, ik vind het gebakken lucht. We kunnen zonder, maar dat betekent dat je op een andere manier naar de dingen moet kijken.
Ik ben niet zo naďef dat ik denk dat ik dat mee ga maken, maar ik streef er wel naar.
Ik doe dat door erover te praten met mensen. Door niet zo op mijn spullen te zitten of voor veel geld te verkopen, maar ze weg te geven aan iemand die het nodig heeft, of misschien wel verkopen, maar dan voor weinig. Ik geef graag en ik help graag waar mogelijk en probeer zo ook duidelijk te maken aan anderen dat het zo ook kan.
Ik weet het, het klinkt wazig misschien en misschien toch wel naďef, maar denk er maar eens over na zou ik zeggen. Met een beetje meer liefde in de wereld, een beetje meer behulpzaamheid, verdraagzaamheid, zouden we een eind verder komen
Wat een super sterke meid ben je!
En weet je, ik denk dat een beetje meer naiviteit in de mensen helemaal niet slecht zou zijn.
Dit is de goeie link
Kan iemand dit aanpassen?
Jullie hebben heel wat meegemaakt de laatste tijd. Hoe gaat het nu met jullie? Heb je het idee dat je je leven weer hebt kunnen oppakken? En hoe gaat Arwen er mee om?
als het te prive is, verzin ik uiteraard een andere vraag!
En ik besef dan maar weer hoe ontzettend dankbaar ik mag zijn met zo'n onbezorgde jeugd
Wat heerlijk dat je nu zelf zo'n warm gezinnetje hebt met Bjorn en je twee prachtige meiden. Ik wens jullie alle goeds
!Sommige dingen zijn te prive, maar zo tekenend voor wie ik ben. Maar besloten we zien wel wat goed voor me voelt en niet. Waarschijnlijk wel warrig,
en voor sommigen misschien wat lastig ivm mijn niet zo goede grammatica in de nederlandse taal
Goed Alweer bijna 28 jaar terug geboren en getogen in het mooie Brabant
, Jongste van 3 meiden.
Na 2 jaar kleuteren vonden de juffen mij nog te speels, en gezien mijn leeftijd zou een extra jaar kleuteren niet veel uitmaken.
Daarbij kwam dat mijn moeder toen voor een jaar is opgenomen in huize Padua, voor zei die weten wat het is die snappen het, anderen google maar of pm maar. Soms denk ik is dat de reden geweest. kwam het net wat makkelijker uit.
Ik ging naar school met mijn zusjes en na shool hadden we gezinshulp, en vrijdag om de week was ik de hele dag vrij, dat was en feest, of papa bracht me naar mama, verstoppertje spelen en pickicken onder de mooiste treurwilg, pottenbakken met haar en een afdelingsgenoot genaamd J. ( die komt later nog terug
) Tot een dag ik bij een vriendje ging spelen, wat echt maar 5 minuutjes lopen was, mijn leven wel grotendeels tekend heeft.
En dat gebeurde wat je geen kind toewenst, geen volwassen persoon toewenst.
En als je als kind geleerd wordt dat een geheimpje is, dan vertel je dat niet.. zeker niet als er tegen je gezegd wordt dan gebeurt er wat met je papa.
Als 6 jarige uk, nam ik de verantwoording over iedereen, behalve mezelf.
Ik werd dat stille meisje, die niet buiten wou spelen, alleen maar lezen, muziek, tekenen, gedichten schrijven. Op die leeftijd leerde ik U2 kennen, mijn eerste grote liefde, mijn steun voor toen, voor nog steeds.
Diezelfde J. als voorheen gaf me mijn eerste lp's een week later was hij dood.. voor mij begin van de gedachte ik verdien niets leuks, zie je wel dan gebeurt er iets slechts.
Mijn basisschool periode was niet fijn, ik was de stille nerd dus het ultieme pest materiaal, de ontelbare bloedende neuzen, stukken haar afgesneden.. niet te tellen. maar ik kreeg wel mooi Havo.
Ik ging naar de school waar niemand zat, een nieuwe start.. keurige cijfers, alles ging goed, tot 2 havo.. het eerdere wat gebeurt is.. wederom na een volleybaltraining.
School kelderde, en na een gespek met mijn leraar engels goed gesprek thuis gehad en dus mijn ouders verteld ook van toen ik klein was.
Ga maar naar de Mavo.. dan kan je therapie volgen.. is makkelijker..
Ja op mijn sloffen. tot vlak voor mijn eindexamen het slecht ging met mijn moeder.
Ik heb mijn examens gehaald, opname na opname volgden. Ik was inmiddels nog de enige thuiswonende, en met een reumatieke vader komt er meer op je bord dan normaal.Heb nog 4 havo geprobeerd, maar werd 18 , wederom dat overdreven verantwoordeijkheidsgevoel, en ging werken.
Probleem was, ik had hersens genoeg, was capabel genoeg, maar mijn zelf vertrouwen was 0,0.
Maar als puber zie je dat niet.
kreeg vriendjes, en werd keer op keer besodemieterd.. tot ik dacht deze is anders, helaas weer die pecht op de verkeerde plek te zijn op het verkeerde moment.
gevolg ditmaal zwangerschap, die ik heb laten weghalen. Als dan nog geen jaar later, diegene waar je zo tegenop keek je vertrouwen zo beschaamt op een zelfde soort manier ( voor de duidelijkheid geen direchte familie )
Intussen via internet wat mensen leren kennen en een vriendschap opgebouwd.Met een aantal ben ik nog steeds goed bevriend, en beschouw ik als mijn beste vrienden, mijn maatjes door dik en dun, van wie ik zoveel hou.
Ik had intussen besloten naar enschede te verhuizen voor een vriendje.
Waar ik dus die ene klap kreeg die al veel erder had moeten komen, en ik in de wereld van de hulpverlening terecht kwam. Relatie ging uit, daarnaast huisgenoot die dus zijn huur niet betaalde ( ik betaalde aan hem) en deurwaarder voor de deurstond. gevolg in 2 jaar tijd denk ik wel zon 14 keer verhuisd. Tot ik bij het RIBW terecht kwam.
Ik was intussen studie SPW begonnen, theoretisch ging het me perfect af. maar tweede jaar stage niet. eerste keer zat ik in het ribw his, maar niet mijn vaste plek.
Daar was een huisgenoot die psychotisch e.d. was.. dus in overleg met school besloten ik mocht een herstage doen.
Dat werd op een basischool, geweldig, ging goed maar kreeg een knieblessure. Dag stage.. gezien mijn cijfers rkeeg ik een derde kans.
Intussen leerde ik M. kennen.
De meeste kennen dat verhaal wel.. snel zwanger snel verhuisd, stage ging niet door niet de fijnste zwanegrschap. verhuizen naar Limburg..
Ik was er heilig vanm overtuigd dat ik heel normaal bezig was..
En daar kwam Arwen.. en daar kwam ook de periode met veel pech.. en M. die zijn ware aard liet zien..
Arwen bleek extreem allergisch te zijn, in de eerste 2 jaar 66 tripjes/controles/onderzoeken etc. 2 keer ging hij mee..
Ik weet dat veel mensen hun twijfels hadden bij mij als moeder, terecht zeg ik nu.. maar Arwen is mijn redding geweest. Doordat ik moest opkomen voor haar, leerde ik ook steeds een beetje meer dat ik dingen wel goed deed ( de artsen prezen me om mijn goede intuitie met Arwen etc. )
Intussen kreeg ik bij de mondreaan ( is ggz daar) een nieuwe soort therapie.. Die therapie was het moment dat mijn leven veranderde.
Ik leerde dat ik wel iemand ben, ik wel iets waard ben, ik net alleen maar ellende verdiende, ik leerde voor mezelf opkomen.
Het punt waarje niet mer iemands gedragingen goed praat want hij is ziek etc. Bepaalde dingen doe je gewoon niet.
En na de zoveelste tik.. om een stomme pleerol
besloten Weg te gaan..De beste beslissing ooit..
Een periode waarin ik groeide en bloeide, ondanks dat ik geen eigen woning nog had, ik voelde me beter dan ooit. Dankzij mijn liefste ouders
mijn liefste vrienden maar vooral dankzij mezelf Al het aangekomen gewicht ging eraf als een gek, en als gevolg dat ik van maatje 54/56 nu na een 15 maanden op maat 42/44 zit.
Tot 23 september, dat je een telefoontje krijgt.. dat M. niet meer is... en zichzelf het leven ontnomen heeft.. je toh weer even denkt.. ja dat is mijn schuld.
Ik geloof dat de eerste paar weken mijn familie/mijn vrienden dit allemal hebben herhaald wetende hoe ik was. Maar meer dan 1 minuut is die gedachte niet geweest.
Ironisch genoeg, is zijn einde, mijn begin..
Ik leerde D. kennen , leerde hoe mooi liefde kan zijn.
kreeg mijn huisje, alles viel op zijn plek.
En nu zit ik ergens anders, even weg van alles een plek waar ik me een tijdje terug heerlijk voelde.
Gezien Arwen nog niet naar school gaat de beste tijd. Eng dood eng.. soms moeilijk, maar ook fijn.
Dat is dus zo;n beetje mijn leven, Zoals al eerder geschreven al van kinds af an heb ik een grote liefde voor muziek, sowieso wel allerlei soorten muziek. rock/metal/punk/jaren 50/60/70/80, bob dylan., maar ook r&b/jazz/dance/pop kan ik goed verdragen. Maar mijn aller grootste liefde is U2. alweer 21 jaar lang.
Qua films, is mijn smaak intussen wat breder geworden, maar mijn passie blijft vooral lord of the rings, al kan ik andere fantasy films als labyrinth, dark chrystal, harry potter etc ook goed waarderen.
Waarschijnlijk om het droom effect.. de behoefte die ik zolang had om te kunnen ontsnappen aan de relatiteit.
Een mooie quote uit lord of the rings is die me altijd raakt is als Sam zegt: to believe that there is some good in this world...
De hoop die in de film de rode draad is, de hoop op beter die ook in mijn leven een rode draad was.
Qua eten kun je me voor niks wakker maken, ik heb mijn slaap nodig.
Verder is mijn allergrootste liefde mijn liefde voor Arwen, zij is mijn alles, mijn leven.
Dan de vraag van Fuente:
Jullie hebben heel wat meegemaakt de laatste tijd. Hoe gaat het nu met jullie? Heb je het idee dat je je leven weer hebt kunnen oppakken? En hoe gaat Arwen er mee om?
als het te prive is, verzin ik uiteraard een andere vraag!
De vraag is merendeeld al beantwoord, ik denk dat we beiden ons leven goed hebben kunnen oppakken.
Met alle respect, maar ik ben feitelijk ook toen we nog samen waren alleen de ouder geweest.M. hield veel van Arwen, maar een ouder zijn kon hij helaas niet. Ik sta versteld hoe Arwen met alles om gaat. Ze is een wijs meisje, sterk/veerbaar, geniet van alles. Laat duidelijk merken wt haar grens is. En ik luister naar de grenzen.
Als ik ook maar een moment het gevoel zou hebben ik arwen met een bepaalde keuze zou schaden zou ik het niet doen.
Voorals nog genieten we, gaat het goed.
En dit mede dankzij de steun van mijn lieve familie, mijn lieve vrienden
zo en nu ga ik nadenken aan wie het stokje gaat.
Het is niet het makkelijkste verhaal om te lezen, maar - misschien wel juist door de manier waarop je het vertelt - het komt wel héél intens over. En wat spreek je prachtig over Arwen, echt de liefde spat er af Ik hoop dat je je plekje gevonden hebt En ik heb je dit al vaker gezegd, maar ik heb echt superveel bewondering voor jou! Als er iemand toch gegroeid is de afgelopen jaren (jaja, ik was ook zo'n scepticus in de tijd van jullie andere nicks
) ben jij het wel. Petje af en een hele diepe buiging. Ik vind jou een lieverd, maar dat weet je wel denk ik
en ik heb enorme bewondering voor je! je hebt het goed gedaan!
BE
ik weet zelfs mijn zus, maar die reageert nu net als jij , en dat kan ik veel beter hebben als mensen gewoon erlijk zeggen ja ik twijfelde, maar je hebt het goed gedaan, dan schijnheilig, ach ik wist het altijd wel Toen zag ik dingen gewoon niet, en ben vol van besef dat het toen ook een naieve beslissing etc was.
Maar aan de andere kant, misschien de dromer in mij? denk ik alles gebeurt om een reden, al zien we niet altijd hoe en wat.
Al het gebeurde heeft me gemaakt tot wie ik nu ben, iemand waar ik trots op ben.
Misschien een beetje als rivella, je moet ervan leren houden.. maar als je eenmaal die moeite gedaan hebt ben ik best wel lief
en minder chaotisch En ik vind ook, net als BE en jijzelf uiteraard, dat je ontzettend gegroeid bent! Dat lijkt raar, om zoiets te zien in wat posts op een forum, maar toch merk ik dat daarachter een sterkere, vrolijkere en wijzere vrouw zit dan voorheen.
Bedankt voor je verhaal!
Ik ben nog niet bij met teruglezen van de andere verhalen, dat ga ik nu of later doen.
en thnks allemaal
En aan de andere kant ook gekrompen, petje af!
Ook wel een erg indrukwekkende tijd achter de rug, een mooi verhaal.
En na regen komt een boel zonneschijn!!
Petje af voor jou en de manier waarop je je door alles heengeslagen hebt. Ik hoop dat het allemaal wat gemakkelijker mag worden voor jullie.
fijn dat je weer contact hebt met het hele gezin ondertussen!Evenstar, ook jouw verhaal is erg indrukwekkend. je denkt alles goed te doen, maar ondertussen heeft de omgeving dingen eerder door dan jezelf... goed ook dat je de hulp hebt gezocht. hij is daarvoor heb ik ook al aan den lijve moeten ondervinden... Fijn dat je dochter zo positief en zo sterk is.
Wat ben jij geschaad door mensen en wat heb jij dankzij jezelf en dankzij lieve anderen (met Arwen voorop?) juist je héle zelf weer opgesnord! Knap en mooi.
quote:Leer haar maar haar eigen grenzen te respecteren. Jij hebt inmiddels geleerd hoe dat moet!Op maandag 22 juni 2009 12:27 schreef _evenstar_ het volgende:
Ze is een wijs meisje, sterk/veerbaar, geniet van alles. Laat duidelijk merken wt haar grens is. En ik luister naar de grenzen.
). Heel fijn om te lezen hoe je je eigen leven bent gaan bepalen, en dat het zo goed met Arwen gaat, net zo'n sterke meid als d'r mama Met als vraag heel simpel, wat doet het avderschap met je? is het anders als verwacht?
quote:Hoi Evenstar, bedankt voor het stokje.
Het stokje gaat naar Tazz.
Met als vraag heel simpel, wat doet het avderschap met je? is het anders als verwacht?
Ik heb me niet veel laten zien in deze reeks maar ik heb wel alles meegelezen. Ik zal er eens goed voor zitten.
Heftig verhaal verder, blij dat het nu beter gaat..
Goed, wat te vertellen. Hmm, laat ik beginnen dat ik 34 jaar geleden in Veenendaal ben geboren. Mijn naam laat ik hier achterwege ivm Google maar daar maak ik normaal geen geheim van. Ik doe een stukje jeugd, hoe ik op Fok! ben gekomen en mijn belevenissen als OUDer.
De hele jonge jaren herinner ik me weinig van, tot ik tiener werd. Toen brak wel een moeilijke periode aan doordat mijn moeder in het ziekenhuis belandde ivm borstkanker. Er volgende enkele moeilijke jaren met veel ziekenhuis bezoek of dat mijn moeder weer thuis was, maar wel erg ziek was. Als beginnende puber begreep ik het allemaal niet en was denk ik erg moeilijk af en toe.
Toen ik 11 was is mijn moeder uiteindelijk overleden.
De jaren hierna tot mijn 18e waren niet de makkelijkste. Hier ga ik om prive redenen verder niet op in. Toen ik na mijn schoolperiode ging werken ontdekte ik ook het uitgaansleven. Veel werken en veel stappen.
Na wat omzwervingen kwam ik in 1999 in de ICT terecht en kon ik van hobby mijn beroep maken. Op mijn werk krijg ik ook meer met internet en email te maken en zodoende ook Fok! leren kennen. In juli 1999 begon BigBrother en Fokzine had een paar trailers hiervoor op de site. Zodra Fok begon las ik mee over BB. Ik kon me helaas niet registreren, ik had alleen een werkmailadres wat eindigde op *.com
Maar, ik kon wel op de chat komen, dat was wel lachen… Om 8:00 uur begon ik met werken en om 8:05 zat ik al op de chat en ’s avonds na werktijd ook tot vaak wel 2/3 uur ’s nachts… Na wat slaaptekort heb ik dit maar een beetje afgebouwd.
Ik las op een gegeven moment ook van de OMA actie en dat leek me wel wat. Aanmelden ging via mail en zodoende was ik (met 2 vrienden) bij een Fok! actie zonder geregistreerd te zijn! Een paar dagen later lukte het me eindelijk om te registreren en kon het
In jan. 2000 werd de allereerste meet georganiseerd en ondanks dat we elkaar niet hebben gezien,
was het erg geslaagd. Het meeten was erg leuk en Blauwe M&M benaderde mij of we een Meet en Greet konden organiseren. 19-2-2000 was de datum, half onzin fok! uitgenodigd en dat was heel leuk om te organiseren en mee te maken.Goed, de smaak van Meeten te pakken en veel op fok! te vinden (op mijn 25e verjaardag stond o.a. Yvonne bij mij op de tafel te dansen). Ook half Nederland afgereden om bij de Fok!kers thuis te komen en soms zelfs blijven
Ten tijde van dit alles was ik nog vrijgezel en woonde ik bij mijn ouders, alhoewel ik bijna nooit thuis was. Een paar maanden later leerde ik iemand in Apeldoorn kennen en voordat ik het wist woonde ik samen, kochten we een flatje... In die periode door o.a. studie en werk een tijd niet meer op Fok! geweest. In 2003 ging ik trouwen en in die periode ook weer veel in LIF gepost in het huwelijkstopic. Hierna weer wat minder online totdat in 2005 bleek dat Lenaatje zwanger was. Toen in OUD terecht gekomen om ervaringen aan te horen van andere users en wat mee te posten over het wel en wee (leuk grapje)…van anderen. 20 mei 2006 is onze dochter geboren en vanaf die tijd trotse papa!
Daarmee kom ik ook bij de vraag van Evenstar
quote:Ik kon me 10 jaar geleden niet voorstellen dat ik getrouwd en papa zou zijn. Daar was ik toen helemaal niet mee bezig. Ook na het trouwen niet. In het begin had ik er nog niet veel mee met het vaderschap, ’s nachts wakker worden van een huilend kind dat dan de fles moest hebben, pfft.. wel zwaar. Na een paar maanden veranderde dit, ze begon wat meer te bewegen en het werd telkens leuker. Nu kan ik me geen leven zonder dochter voorstellen. Mah-re is een echt papa’s kindje, soms tot frustratie van Lenaatje en ik vind het erg gezellig om wat met haar te doen. Dat kan zwemmen, naar de kinderboerderij (of een Fok! Meet) etc. Ze is altijd wel aanwezig en weet vaak ook wel mensen om haar vingertjes te winden. Normale zaken als boodschappen doen is soms alleen al erg leuk. Na haar operatie voor haar amandelen is ze veranderd, zebegint nu eindelijk wat te praten, een klein gezellig peutertje die toch wel een zeer belangrijk deel van mijn leven is geworden. Het is anders dan verwacht, het gaat me meestal makkelijker af dan verwacht.Met als vraag heel simpel, wat doet het vaderschap met je? is het anders als verwacht?
Hobbies: Computers, internetten
Sport: 2x in de week fitness
Boek: Ben vooral een fan van John Grisham boeken
Film: Top Gun, verder kijk ik bijna alles, neem wel eens vage films op om deze op een regenachtige zondag te bekijken (als ik tijd heb).
Muziek: Nederpop/rock (Ilse de Lange
) rock (Greenday) en gouwe ouwe (Queen)Waarvoor ’s nachts wakker maken: Ik hecht er aan mijn nachtrust en zal niet gauw mijn bed ergens voor uit komen…
Ik heb al een PM gestuurd voor de volgende, ik wacht even op een reactie.
[ Bericht 0% gewijzigd door Tazz op 27-06-2009 13:03:12 (grammatica iets verbeterd...) ]
En de beantwoording van de vraag van Evenstar. Eigenlijk een onmogelijke vraag, want je kunt je inderdaad nauwelijks een voorstelling maken van je leven met kinderen. Maar dat het je makkelijk afgaat, dat was me al wel duidelijk. Volgens mij hebben jullie een heel gezellig gezin.
zeker die historie stukjes die ik helemaal niet ken. grappig om bix tegen te komen ook Ik wist wel van BB meet maar niet dat ie door sloten en greppels is gegaan enzo! Haha zie het al voor me.Leuk verhaal
voor jou, Arwen en D. quote:Ja, historische topics zijn meestal leuk om te lezen, helemaal omdat het echt heel lang geleden is.
wat leuk Tazz
En Bix tegenkomen is altijd leuk..
Ook anderen, altijd wel nieuwsgierig wie er achter een gebruikersnaam zit. Leuk om te lezen Tazz!
De vraag aan DIGGER is:
In je sig heb je een ierse biertje staan en ik kan me herinneren dat je in het verleden wel eens vaker over Ierland gepost hebt. Ben je fan van Ierland? Ik ben benieuwd waarom je Ierland leuker vindt dan bv Frankrijk...
Digger, do tell!
quote:en bix, was 't liefde op het eerste gezicht?Op maandag 29 juni 2009 23:53 schreef bixister het volgende:
ik zag een oudere man met een hoedje op voor GHaven aan.
quote:Op zaterdag 27 juni 2009 15:43 schreef Anitra het volgende:
Sorry voor mijn late antwoord evenstar. Door alle chaotische taverelen hier in huis momenteel geen tijd voor internet. Ik zelf die nog prut is, Rick zijn moeder die 3 weken op ic ligt en niet goed gaat en elke dag in Amsterdam zit. Om gek van te worden, maar we redden het! Dankzij jou! Ja dankzij jou, want jij hebt laten zien aan ons dat weinige wat we maar kunnen dat dat liefde is en dat we dat eeuwig moeten koesteren en je smsjes en berichtjes zijn altijd warm en geven ons weer hoop
Dank je!quote:nee, maar op het tweede (echte) gezicht wel!Op dinsdag 30 juni 2009 01:10 schreef Reese het volgende:
[..]
en bix, was 't liefde op het eerste gezicht?
anitra!
quote:Inderdaad!
Leuk om weer een verhaal van een man te lezen Tazz!
quote:Leuk om het stokje te krijgen van een oldbie, met een goede smaak qua pilsOp maandag 29 juni 2009 22:39 schreef Tazz het volgende:
Ik heb een mede-oldie-papa bereid gevonden om het stokje over te nemen.
De vraag aan DIGGER is:
In je sig heb je een ierse biertje staan en ik kan me herinneren dat je in het verleden wel eens vaker over Ierland gepost hebt. Ben je fan van Ierland? Ik ben benieuwd waarom je Ierland leuker vindt dan bv Frankrijk...
OK wat over mezelf: Ik ben Robert, 33, hier al sinds heel vroeg mee lezend en postend (en dan kun je niet ontkennen dat je hier door BB gekomen bent) onder de naam DIGGER.
Ben geboren in Arnhem, heb 1 broertje en ben in m'n leven vaker van adres/woonplaats gewisseld dan menigeen zal doen (zit nu op lokatie 13 geloof ik) waarbij de rooie draad is dat alle 13 boven de grote rivieren waren, hoewel nu nog maar net, de zolder kijkt uit op "de overkant".
Heb mede door deze verhuizingen en omwegen van VWO via HAVO weer naar VWO wat lang over de middelbare school gedaan - wat op zich wel erg relaxed was, OV jaarkaart erbij en heel veel in te brengen bij de leraren - en uiteindelijk 2 maal cum laude diploma gehaald.
Studeren ging een beetje op dezelfde manier, kwam in die tijd ook in aanraking met Fok! en soms ging daar wel eens te veel tijd in zitten. En komt tijd, komt Grolsch....
Zoals elke oldbie zal beamen: de begintijd was het leukste.
Justme die 's ochtends vroeg zat te wachten tot je uit de kroeg gerold was, alleen maar om te kijken hoe slecht je nu weer kon typen; met Dolfina Chica een kip kopen als cadeautje voor Brechtje, 'vroege pasen' vieren met Harry oftewel de Geileneukfurby, Diverse meetings (van Bevrijdingsfestivals tot jazz tent in Utrecht tot bij de FA cupfinals en meer).
Ook een andere kant was wel bijzonder en is me zeer nadrukkelijk bijgebleven: Ik kon destijds live verslag doen van de vuurwerkramp in Enschede en enkelen die ongerust waren over b.v. familie van info voorzien over hoe wat en waar.
Uiteindelijk op Fok ook m'n Italiaanse vrouw (Elegantly Wasted) leren kennen. Als ik vertel hoe ga ik al een stukje op de vraag in: Uiteraard was er sprake van gedeelde interesse, qua Sport (Voetbal, Maradona, Napoli, Formule 1/Ferrari), maar ook muzieksmaak en een stuk voorliefde voor Ierland - toen allebei nog nooit geweest.
Ik gaf haar aan, toen ze ging stappen met een vriendin, eens een Black & Tan te bestellen in de betreffende pub, zonder uit te leggen wat ze zou krijgen. Dat deed ze, smaakte bijzonder goed en op m'n vraag de volgende een keer samen te gaan halen antwoordde ze gelukkig positief
I.v.m. de nog lange studieduur voor de boeg en de grote afstand tussen beider woonplaatsen heb ik niet al te lang daarna een "bouquetreeks quote alert" keuze voor de liefde gemaakt omdat ik voelde dat dit de ware was, waardoor we al snel samenwoonden.
Inmiddels zijn we ruim 6 jaar getrouwd, 2 bijzondere Fok kindjes rijk. De 1e moet een van de zwaarste Fok babies zijn (en blijft dat met zijn 5235 gram hopelijk voor de a.s. Fok!moeders ook). Het leidde zelfs tot ruzie tussen het echtpaar van de drukkerij - hij beschuldigde haar ervan het gewicht verkeerd genoteerd te hebben, zij belde het ziekenhuis en zelfs de telefoniste was op de hoogte want wist direct waar het over ging.
De 2e kwam 2 maanden te vroeg, heeft lang op de IC gelegen en moest uiteindelijk met 3 maanden gedotterd worden. En periode dat m'n linker helft niet meer wist of de rechter helft nog leefde en andersom maar een periode die ik achteraf heel positief ervaar omdat het ten eerste met Kady helemaal goed kwam en tevens de banden onderling nog eens zo extra versterkt heeft, ook met m'n schoonouders die altijd al veel doen maar toen helemaal.
In het dagelijks leven werk ik, graag en hard, bij een prettige werkgever bijzonder dichtbij (bewust), wat veel praktische voordelen biedt voor beiden waardoor werk en prive prima te combineren is. En aangezien het een gecombineerde binnen en buiten functie is, afwisseling te over.
Hobbies:
- De kinderen, uiteraard. Inclusief hun hobbies, dus heb ik nu een huis vol Hello Kitty's
- Voetbal (ben een wandelende encyclopedie, vraag me gerust wie in en bepaalde wedstrijd lang geleden een gele kaart kreeg, gewisseld werd of wie op dat moment sponser van die club was of wat dan ook, maar vraag me niet naar verjaardagen en zo). Typisch iets mannelijks, typisch iets waar vrouwen geen klap van begrijpen
- Fotograferen (Landschappen, kids/portretten)
- Reizen/vakantie (Italie & Ierland)
- Koken, Lekker eten en drinken (naast bier en whiskey inmiddels ook een aardige wijnkenner)
- Muziek: Als het maar goed rockt. Van Ligabue tot Oasis, van Type o Negative tot Rammstein, van Vasco Rossi tot Blackmetal, van de Stone roses tot Black Sabbath. Heerlijk. En toch ook weer Ierse muziek. Christy Moore is echt zo fucking geweldig
- En raar maar waar, er schuilt ergens een enorme winkel fan in mij (wel eens 5 uur voor je lol in een buitenlandse (mega) supermarkt rondgeshopt incl. kleine kids?)
Boeken, daar doe ik niet echt aan, kan ik het geduld of de tijd doorgaans niet voor opbrengen en ik ben ook liever iets actiever bezig. En als ik lees, dan gaat het over Voetbal, koken, Ierland of Italie.
Films: Ben ook niet zo'n film kijker, ik heb letterlijk nog nooit een film op DVD of zo gekocht. Op TV ben ik meer geinteresseerd in, daar is het rijtje weer, voetbal, reizen en koken, alsmede docu's, actualiteiten en technische zaken (stukje werk gerelateerd). Meest indrukwekkende film recent gezien: Gomorra, omdat ik de regio en achtergronden gewoon goed ken en begrijp en het hier om waargebeurde zaken gaat. Boek is nog indrukwekkender overigens.
Meer kan ik melden bij waar je me 's nachts voor kunt wakker maken: Een lekkere schotel gegrild vlees, hotwings, een goede pasta (aglio & olio met ansjovis bv), cactusfruit, een guinness stew in de winter, allerlei lekkere (Napolitaanse) zoetigheden, buffelmozzarella, toblerone (wit!), een goede salmai, parmaham, een echte pizza (dus zuidelijker dan Rome), eigen gestookte limoncello, bring it on!
Wel alles met mate
Leukste uitspraak, dat zijn er zo veel van de kids. Bijna in m'n broek piesen moest ik toen we onlangs zeiden tegen de kids dat we, ondanks dat we de dag ervoor al geweest waren, toch nog even naar de supermarkt moesten. "In halve mandarijn" vroeg Glenn toen met serieus gezicht. Euhhh wat? Hij herhaalde z'n zin en voegde toe, "ja daar waar we gisteren waren" Het bleek zijn fonetische interpretatie van "Alphen aan de Rijn" te zijn.
Met 2-talige kids is het hier sowieso vaak lachen geblazen, zeker als talen gecombineerd worden. Meest lachwekkende was lang geleden toen hier met familie erbij mosselen gegeten gingen worden. Glenn kon alleen niet zo snel op het woordje "mosselen" komen. Dus riep hij in vol volume uit toen de pannen op tafel kwamen "Ik wil kotsen" Althans dat maakte m'n pa ervan, die als een idioot richting keuken rende om al doekjes te gaan halen. Alle Italianen aan tafel bleven zitten en moesten hard lachen, want Cozze (uispraak: kotse zonder 'n') is het Italiaans voor mosselen
Nog even voor de mensen die mij al van vroeger kennen (nu wordt het voor sommigen shocking): Ik ben een echter burger*** geworden, een familie man, die uitziet naar b.v. de kerstperiode, netjes 1 of 2 wijntjes drinkt bij het eten, in een nieuwbouwwijk woont, graag tuiniert, geen (half) lang haar meer heeft en houdt van z'n schoonouders. Alleen die stationwagen of labrador komt er hier niet in
Dan, de vraag: Ben je fan van Ierland? Ik ben benieuwd waarom je Ierland leuker vindt dan bv Frankrijk...
Ik denk dat m'n antwoord tussen de regels door al aardig te lezen valt maar een volmondig ja.
Onze 1e gezamelijke vakantie is naar Ierland geweest, alwaar we ook besloten samen te gaan wonen terug in Nederland (1 iemand van hier had daar weer een belangrijke invloed in, zo heeft Fok me toch veel mooie, speciale dingen gebracht).
Onze honeymoon ging naar Ierland.
Onze kids hebben beide een Ierse naam
Als je mij ooit kunt betrappen zonder Ierse whiskey of bier in huis mag je een ton van me hebben.
En Glenn was recent etiketten aan het lezen (dit maal van de Sheridans), en vroeg "Wanneer gaan wij nou ook eens naar Ierland?" en dat hebben we maar meteen even geregeld voor hem
Eigenlijk moesten we sowieso, we komen er nl. om het jaar en de laatste keer was 2007.
En waarom? Omdat de Ieren het meest gastvrije volk zijn wat ik ken, de natuur, de rust, de landschappen er fantastisch zijn (wel even Dublin & Killarney in hoogseizoen mijden), er niks boven een verse Guinness of Black & Tan gaat, het land geweldige muzikanten voort brengt en zo kan ik nog wel even door gaan.
Er zijn trouwens ook wel duidelijke overeenkomsten tussen Italie & Ierland: periodes in de geschiedenis met massale emigratie en dus zeer veel Ieren die niet in Ierland wonen (veel meer dan Ieren in Ierland), de folk muziek en zoals Glenn altijd opmerkt, ook de vlaggen lijken zo op elkaar.
Niet dat Frankrijk niet leuk is - komen we ook regelmatig omdat mijn vader daar woont - maar het kan er simpelweg niet aan tippen.
Ik ga nog even een denken over wie de volgende zou kunnen zijn en wat ik hem/haar dan wil vragen, dus die info volgt
En ook mooi geschreven.
quote:
Mooi verhaal Digger! Ik weet nog zo goed dat je toen poste rond de bevalling van EW van Kady, hoe a la minute je naar het ziekenhuis geroepen werd
Dit jaar begon wie is de Mol in Ierland en ook toen weer zag ik mooie beelden. Over een paar jaar toch maar eens heen gaan op vakantie, kom ik tegen die tijd wel eens vragen voor tips!
quote:Ehhh ja, ik weet nog dat ik koud terug was uit het Sophia "want er zou toch niks meer gaan gebeuren die avond/nacht" of ik werd gebeld dat ik haast moest maken en me direct op de OK kon melden. Dat zijn van die gekke "jojo dagen" dat je eigenlijk niet meer in staat bent om normaal na te denken, maar meegaat met je gevoel en erop vertrouwen moet dat dat goed zit. Nooit meer zo blij geweest met een gillend kind als toen de keizerlijke rits open was.Op dinsdag 30 juni 2009 23:58 schreef mrien het volgende:
[..]
Mooi verhaal Digger! Ik weet nog zo goed dat je toen poste rond de bevalling van EW van Kady, hoe a la minute je naar het ziekenhuis geroepen werd
Heb overigens echt super herinneringen aan het Sophia. De arts die vertelde dat Kady gedotterd moest worden relativeerde het met de woorden "Meneer, mevrouw, noem me beroepsgedeformeerd, maar uw dochter is groot, helemaal voor haar leeftijd. Wij voeren dit soort ingrepen ook uit op babies van 5 a 600 gram."
En ze waren heel zorgzaam en coulant met avondeten nuttigen daar, bezoektijden etc.
Meest bijgebleven uit die periode waren de balonnen of kaartjes bij andere kindjes, later op de high care afdeling. "Hoera, 1 kilo" stond er dan bijvoorbeeld. Bij een kindje van al 16 weken oud.
Maar vooral de piepjes van de IC. Ik krijg nog steeds kippenvel en koude rillingen zodra ik 1 zo'n piepje hoor, kijk dus ook echt nooit naar medische programma's
Maar even terug naar de basis van het topic; ik heb een PM gestuurd naar de potentiele volgende, dus even afwachten op reactie nu (om vervolgens nog de bijbehorende vraag te verzinnen).
En wat vind je dan van Italië? Neem aan dat je daar ook regelmatig komt. Jouw gevoel voor Ierland herken ik van ons gevoel voor Italië. Tot en met de kinderen aan toe die echt bijna elke dag vragen: 'wanneer gaan we weer naar Italië?'
Gomorra vond ik ook erg indrukwekkend maar volgens mij moet je echt eerst het boek gelezen hebben om iets van de film te begrijpen. Maar die sfeer zeg, pfffff!
We komen inderdaad veel in Italie, voor onze kids wonen hun overgrootmoeder en enkele ooms en tantes daar. We gaan nu binnenkort echter nog verder zuid, om ook andere delen van Italie te ontdekken
Ik heb inmiddels positieve reactie van de volgende persoon en dat is Igraine.
Igraine, voor jou geen werk gerelateerde vraag (ik weet dat je ooit gewerkt hebt voor dezelfde werkgever als m'n vrouw) maar verder weet ik niet veel van je. Wel echter dat je geen vlees eet.
Nu is eten bij on heel belangrijk en eten de kids gelukkig echt alles wat los en vast zit. Maar met jouw keuze in deze ben ik benieuwd hoe je dat doet met de kids. Zet je ze alles voor? Vertel je ze waarom je geen vlees eet? Kook je wel eens apart voor de kids naast jezelf i.v.m. verschillende eetpatronen/wensen/behoeften?
Kortom, een kijkje in je keuken
Ok, nou ik ga er eens goed voor zitten, dus het kan wel even duren en zal zeker je vraag beantwoorden.
k ben in augustus 1974 geboren in Rotterdam en daar en in Vlaardingen opgegroeid. Ik heb 1 broer die 6 jaar ouder is dan ik en ik heb altijd een leuke jeugd gehad. Als kind vond ik het leuk dingen te leren, uit te zoeken en te lezen. Ik was altijd goed op school en liep altijd voor. Omdat ik me hierdoor ook vaak verveelde, hield ik andere kinderen van hun werk door met ze te praten, of ik was aan het dagdromen. Wat minder leuk was, is dat ik hierdoor vaak apart werd gezet met een groepje lege tafels om me heen. Dit heeft mijn spontaniteit wel wat onderdrukt. Ik was als kind altijd iets te dik, maar ben nooit gepest. Het feit dat ik erg adrem was en een oudere broer die bereid was iedereen in elkaar te trimmen die het aandurfde me te pesten, heeft daar wellicht aan bijgedragen. Verder ging alles goed, ik mocht een klas overslaan. Mijn ouders hebben dit uiteindelijk tegengehouden omdat ik al een vroege leerling, en dus de jongste van klas, was. Zij waren bang dat het leeftijdsverschil met de andere kinderen anders op sociaal vlak te groot zou zijn. Op mijn zevende nam ik het besluit om vegetarier te worden, als enige van ons gezin. Mijn ouders moesten hier wel aan wennen, maar er is nooit echt strijd over geweest. Ik kon heel duidelijk aangeven waarom ik dit wilde (dierenliefde) en mijn mening werd gerespecteerd. Nu, 27 jaar later, ben ik nog steeds vegetarier. Mijn jeugd is eigenlijk vlekkeloos verlopen en ook mijn middelbare schooltijd heeft niet echt voor problemen gezorgd. Ik ben wel een niveua lager gegaan, van het atheneum naar de HAVO, omdat de meiden waar ik mee omging dat moesten. Ik hoefde niet naar de HAVO, maar wilde niet in een klas blijven met mensen die me verder niet aanstonden. Mijn ouders vonden dit goed, nadat ik met duidelijke argumenten kwam. Ik heb van jongs af aan meegekregen dat mijn mening telt en waardevol is. In mijn puberteit deed ik, zoals elke puber, dingen die mijn ouders niet leuk vonden. Zij waarschuwden me wel, maar verboden nooit iets. Met uitgaan mocht ik zelf weten hoe laat ik thuiskwam, mits op een 'redelijk tijdstip. Ik heb altijd veel vertrouwen gekregen en de mogelijkheid mijn eigen keuzes te maken en dus ook van mij eigen fouten te leren. Met een goed vangnet kan je het wel eens permitteren om uit te glijden, dat was mijn basis. Na de HAVO wist ik nog steeds niet zo goed wat ik verder wilde gaan doen. Ik twijfelde tussen de kunstacademie, opleiding meubelmaken en scheikunde studeren. Wat ik wel heel zekerwist was dat ik nooooooit op een kantoor wilde werken. Omdat ik het na het behalen van mijn diploma nog steeds niet wist, besloot ik maar even een tijdje te gaan werken, tot ik het wel wist. En zo ging ik aan de slag, op een kantoor. Eerst op een kantoor van een herenkledingzaak, later bij een verzekeringskantoor. Vanaf het moment dat ik aan het werk was, beviel me dat eigenlijk wel en had ik helemaal niet meer zo'n behoefte om terug naar school te gaan. Wel heb ik in al die jaren verschillende op leidingen op verzekerings-en managementgebied gevolgd en ben ik een aantal keer van werkgever veranderd. Ik heb verschillende functies uitgevoerd, van administratief medewerker tot teamleider, van assurantie- tot hypotheekadviseur.
Nadat mijn eerste vriendje me op mijn 18e bedroog met een vrouw van 36 (hij was toen 23) had ik het even gehad met mannen, tot ik op mijn 20e R. leerde kennen. Hij was het stereotype 'foute man' maar ik vond het reuze interessant en spannend. Na een half jaar woonden we samen en ik leefde in een wereld die compleet anders was dan die waar ik uit kwam. Ineens zat ik tussen de bikers en leefde ik tussen mensen waarbij overmatig drugs- en drankgebruik meer regel dan uitzondering was. Het was een hele destructieve groep, op een zekere begraafplaats in Schiedam, liggen zeker 5 mensen uit die groep op hetzelfde veld. Na 5 jaar was ik die achtbaanrit zat ben ik eruit gestapt. Ik ben toen alleen gaan wonen en heb twee jaar lang mijn vrijgezellenstatus uitgebuit. In die periode zat ik zelf ook zo'n 5 dagen per week in de kroeg en zat ik regelmatig met hele kleine oogjes een een punthoofd op m'n werk. 7 jaar geleden leerde ik mijn huidige man kennen. Ik ging naar een vriend kijken die in een gelegenheidsbandje als begeleiding van o.a. Thijs van Leer en Kaz Lux moest optreden. Ik zag een langharige gitarist opkomen en vroeg aan de vriendin van die vriend "Zo, wie is dat?" En ze zei: "Dat is L. en hij is net vrijgezel"."Rot voor die jongen" dacht ik, maar ik wist dat ik hem moest hebben. Ik had toen nog een soort vriendje, dus via allerlei omwegen heb ik hem uiteindelijk veroverd.
We waren allebei iets ouder en hadden allebei een langere relatie achter de rug, dus het onderwerp kinderen kwam sneller aan bod dan voorheen. Na iets meer dan een jaar gingen we ervoor, het ging niet zo makkelijk en na een klein stukje de MMM in, was ik dan anderhalf jaar later eindelijk zwanger. Onze prachtige dochter Myhron is in 2005 geboren en ze is echt het mooiste wat me ooit overkomen is. Ik werkte toen nog steeds in de verzekeringen.
Een jaar of drie geleden was ik dat ineens helemaal zat, mijn dochter was bijna een jaar en ik had heel sterk het "is dit het nu?" gevoel. Ik wilde graag weer een opleiding gaan doen, maar niets in de verzekeringssfeer. Na veel praten kwam mijn man met: "Waarom ga je niet iets met psychologie doen, daar ben je altijd zo geinteresseerd in". En dat was ook zo, nou had ik niet zo veel zin in een universitaire opleiding, omdat het mij meer om de kennis psychologische stromingen en klinische psychologie ging, dan om statistieken of onderzoek. Dus HBO-psychologie gaan doen, in deeltijd en een sprintversie en daar ben ik nu, sinds vorige week, na 3 jaar mee klaar. In de tussentijd ook nog zwanger geweest en mijn jongste dochter gekregen. Sinds twee jaar werk ik als begeleider van mensen met psychosociale en/of psychiatrische problematiek. Ik bezoek mensen thuis en geef ondersteuning op verschillende vlakken, zoals financiën, dagbesteding, structuur, sociale contacten etc. Mijn werk bestaat vooral uit veel praten met mensen en dat vind ik fijn.
Verder, muziek. Ik ben gek op muziek, vooral rock en metal. Ik ben gek op rock uit de 70's zoals Led Zeppelin, op stonerrock zoals Kyuss, Orange Goblin en Monstermagnet. Op metal zoals Megadeth, Type O Negative. Mijn all-time fav is the Cult, het hoogtepunt was toen in ik '94, terwijl ik tijdens het voorprogramma op een van hun concerten een beetje om me heen stond te kijken en er engelsman op me afkwam met twee stickers. "Voor jou en een vriendin" zei hij. Ik dacht: "leuk" maar het bleken toegangspassen te zijn tot een aftershow party met de band. Dat was echt supertof. Na het concert heel het pand doorgeleid worden en dan in een kamer met allemaal drank en eten, chillen en kletsen met de band en crew. Toen ik wegging werd me nog aangeboden om de dag erna ook te komen. Ik zei dat ik geen kaartjes had, dus hij (de drummer) bood aan me op de gastenlijst te zetten. Dus wat zeg ik: "Nee sorry, ik moet morgen met m'n moeder naar de chippendales". Het was wel waar, maar nu schaam ik me er nog voor. Twee jaar later werd ik backstage uitgenodigd bij Megadeth, maar dat sloeg ik af omdat ik met 6 gasten was en ik maar twee kaartjes kon krijgen. Groupie zijn is duidelijk niet voor mij weggelegd dus.
Om de vraag van DIGGER te beantwoorden. Ja ik ben al 27 jaar vegetarier. Mijn kinderen (of in ieder geval de oudste) eten wel 'gewoon' vlees. Mijn man eet ook vlees, dus ik kan het moeilijk verbieden. Dat wil ik ook niet. Het is mijn keuze en mijn ding en ik wil dat aan niemand opdringen. We eten regelmatig geheel vegetarisch, maar ik maak ook vleesgerechen klaar. Ik kook dus vaak meerdere dingen, of in ieder geval in meerdere fasen. Ik maak bijvoorbeeld een pastasaus vol met groente, waar ik dan soms later bij een deel nog vlees bijvoeg. Voor mij is het geen probleem. Mijn dochter weet dat ik het niet eet, ze denkt dat ik het niet lust, hoewel ik dat nooit gezegd heb. Ik zal er altijd open over zijn, maar geen issue van maken. Ik ben gek op eten, en vind het ook belangrijk als sociaal gebeuren. Helaas is me dat ook aan te
zien, ondanks dat ik pas 20 kilo ben afgevallen. Eten en ik zullen altijd een haat-liefde verhouding hebben. Mijn garderobe bestaat dan ook uit kleding van maat 38 tot maat 46. Op dit moment zit ik er ergens tussenin
. Nou dit was het geloof ik wel, lang verhaal geworden, terwijl ik erom bekend sta kort van stof te zijn.
Ik ga nadenken over mijn opvolger en over een vraag.
(In mijn stukje van de estafette, noemde ik dat als 1 van mijn wensen).
heb je ook ergens geschreven hoe het was?
Tazz en Digger, wat heerlijk om jullie stukjes te lezen. Ik "ken" jullie nu al zo lang, en wist eigenlijk weinig van jullie leven nu. Tazz ik was helemaal vergeten dat we door greppels gingen, en die waakhonden had ik ook verdrongen
Ik vind foto's van Mahre altijd zo leuk omdat ik zoveel van jouw gezicht in haar herken.Digger je hebt een prachtige, lieve vrouw en beeldschone kinderen. Geen lang haar meer wist ik al maar of ik je nog zal herkennen op straat?
Nu even Igraine lezen.
Ik vond het stukje over je ouders heel mooi, dat jouw mening telt en ook gerespecteerd werd. Mooi vind ik dat
ik heb bewondering ervoor dat je je opleiding hebt gedaan de afgelopen 3 jaar! wat vreselijk goed zeg!quote:Ja, maar ik ben in eerste instantie begonnen als begeleider van mensen met complexe financiële problematiek. Dus dat was een leuke brug. Tegenwoordig doe ik voornamelijk intakes en let ik dus meer op het gedragscomponent.Op vrijdag 3 juli 2009 21:12 schreef livelink het volgende:
Igraine, leuk om jou ook te leren kennen. Eigenlijk wist ik heel weinig van je. Je baan klinkt leuk en die heb je dus al gekregen toen je nog bezig was met de opleiding? Ik vind het altijd zo dapper als mensen radicaal een ommezwaai in hun leven weten te maken.
quote:Leuk is dat Lois!! Ik zie het ook hoor. maar ik vind het grappig dat mensen die Tazz beter kennen Mahre op hem vind lijken en mensen die mij beter kennen vinden dat ze op mij lijkt! Ze heeft dus van ons beide denk ik dan!!Op vrijdag 3 juli 2009 20:33 schreef Lois het volgende:
Tazz ik was helemaal vergeten dat we door greppels gingen, en die waakhonden had ik ook verdrongen
Nu even Igraine lezen.
Ik reageer eigenlijk nooit maar vind het altijd wel heel mooi en ontroerend te lezen over anderen! Echt een kijkje in iemands leven, zo open ook!
Mooie verhalen allemaal!
Vele malen beter
Mensen, help. Ik heb nu een aantal mensen benaderd voor het stokje, maar niemand wil. Ik weet echt niet wie ik nog kan vragen, daarvoor kom ik hier niet vaak genoeg denk ik. Dus graag suggesties via PM ofzo.
edit: Iedereen bedankt voor de pm's met inspiratie! Top
[ Bericht 22% gewijzigd door Igraine op 08-07-2009 22:22:27 ]
wie je bent,
Ik ben Jelief, als je mijn echte naam nog niet weet dan mag je mij pm-en als je het écht wilt weten.
Ik ben geboren in Utrecht in 1973 als vierde kind van mijn moeder en eerste van mijn vader. Nog een aardigheidje over mijn geboorte: Mijn oom van vaders kant heeft de bevalling begeleid.
Ik heb gewoont in Utrecht, Zutphen en sinds mijn 7e in Haarlem,vanaf morgen woonik in een dorpje ten zuiden van Haarlem in een grote mensen huis
Mijn ouders zijn gescheiden voor ik 2 jaar was. SIndsdien heeft mijn moeder verschillende relaties van verschillende intensiteit en duur gehad, dat verhaal vertel ikniet omdat dat vooral haar verhaal is. Het heeft wel invloed op wie ik ben en wat ik doe, wat dat betreft bof ik met een man wiens ouders nog steeds gelukkig getrouwd zijn
Voor de beeldvorming: mijn moeder is een wat alternatieve, licht rebelse vrouw ,in vroeger tijden zou ze de titel 'heks' krijgen
Mijn eerste jaren op school waren op een vrije school, daar heb ik heel prettige herinneringen aan. Toen we in Haarlem kwamen wonen ging ik naar een montessorischool. Ook daar een fijne tijd gehad, zo fijn dat ik een jaartje extra heb gedaan,niet blijven zitten maar een jaartje extra om wat 'groter' te worden.
De middelbare school was minder leuk maar niet verschrikkelijk. Ik kan goed leren maar het kost mij veel energie om mij te concentreren ik ben snel verveeld. Na een overstap van havo/vwo naar athaneum en daar eenstap terug van de 4e naar de 3e ga iknaar het mbo.(in de4e gaat mijn moeder bij haar vriend wonen, op mijn 16 woon ik alleen in een eengezinswoning)
Mijn eerste liefde is het petekind van mijn moeder, het is een jaar van rijden op 4 takt honda's en illegaal in een tentje midden in een maisveld slapen.
Ik doe de richting Activiteitenbegeleiding, op mijn sloffen.
Op de open dag heb ik P. leren kennen. Hij is cruciaal voor het vervolg van mijn leven. Hij neemt mij en een vriendin mee naar een jongerenhuis van de doopgezinde gemeente. Daar maak ik veel vrienden waaronder de 14 jarig Mike
Het voelt alsof ik daar thuiskom. Er werken Amerikanen waar ik het heel goed mee kan vinden en veel gesprekken heb over geloven.Ik besluit om lid te worden van de kerk.
In februari 94 geven Mike en ik na een half jaar om elkaar heen draaien eindelijk toe dat we ontzettend verliefd op elkaar zijn. Een kennis maakt op een gegeven moment een opmerking Hé zijn jullie verliefd? De eerste tijd houden we het een beetje stil , hij is net 17en ik ben bijna 21. Zijn ouders zijn er niet echt blij mee, wij wel
Na mijn examens vertrek ik in december 94 naar Amerika om jongerenzendingswerk te doen. Het brengt mij in Brazilië en het brengt mij veel zelfstandigheid. 9 maanden zonder familie en vrienden is best zwaar.
Na terugkomst ga ik aan het werk in de gezinszorg. Mike en ik hebben steeds vaker ruzie over de tijd die hij voor mij (niet) heeft. Bij elkaar slapen mag niet van zijn ouders (ja inmiddels is hij bijna18) Dan besluiten we om onze relatie maar om te zetten in vriendschap. Omdat hij gewoonweg niet meer tijd in mij kan investeren en ik niet genoegen kan nemen metde tijd die er wel is. Ongeveer een jaar later vinden we elkaar weer, ik realiseer mij bij het opruimen van de kerstmusical dat de verkeerde man met mij mee naar huis gaat die avond. Eigenlijk wil ik die man die zo leuk zit te boeren met onze vrienden mee naar huis
Ik rol vanhet ene baantje in het andere en doe ondertussen nog een poging tot het volgen van een opleiding tot kraamverzorgende maar dat lukt niet...
Kerst 2001 is Mike ziek, heel ziek. Na veel onderzoeken blijkt dat hij een hernia diafragmatica heeft en dat door het overgeven van de griep zijn maag, milt, alvleesklier en een deel van zijn darmen erdoor naar boven zijn geschoten. Een zware operatie volgt. meer dan ooit voelen wij ons verbonden, ik baal omdat ik niet door zijn haar kan kroelen, het is te vies door het niet kunnen douchen.
Twee jaar later wonen we samen
Na een jaar wilde ik wel aan kinderen beginnen, Mike niet. Na heel wat gesteggel heb ik het aan hem overgedragen, Hij zorgde er maar voor dat er geen baby kwam. En tja als je geen condoom wilt gebruiken dan kan dat wel eens iets tot gevolg hebben...En weer een jaar later zijn we verhuisd en pies ik de dag na de verhuizing twee streepjes. We waren overdonderd. Het is februari 2005
28 oktober 2005 wordt Emma geboren. Wat een geluk! Na een jaar blijkt dat ik toch wel depressief ben, ik kom er met hulp en medicatie uit.
In april 2008 vind ik dat ik uit de put ben en stop met de medicijnen, ook omdat we graag nog een kindje willen.
Ik heb mij nog maar net aangemeld in het tweede streepje of ik kan er al een laten zien. 23 januari wordt Ruben geboren. We zijn compleet, het is goed zo.
En dan nu, we hebben een grote mensen huis! Alles lijkt dit jaar op zijn plek te komen.Mijnwens om mijn kinderen in een dorpje op te voeden komt uit, de super is om de hoek en de school ook,hier blijven we voorlopig wel wonen!
wat je zoal doet in het dagelijkse leven, Op het moment werk ik in de kinderopvang maar ik zoek nog steeds de ideale baan voor een moeder die thuis wil zijn voor haar kinderen. En als ik niet werk dan zorg ik voor mijn kindjes en het huishouden
wat zijn je hobbies,lezen al doe ik dat heel weinig sinds ik kinderen heb, wandelen, geocaching, fietsen,naaien, fok!
je grootste passies, Borstvoeding.
welk boek staat op je nummer 1 lijst of welk boek lees je momenteel,De magische mantels van Diana Jones, een kinderboek maar ik heb daarna nooit meer een boek gelezen dat ik zo voor mijn ogen zag. Al is HTe lord of the Rings ook eenheelgoede, ikheb het boek gelezen ver voordat de film er kwam en vond het heel lastig om de film te kijken, te veel anders dan in mijn hoofd, volgens mij heb ik ze nogsteeds niet allemaal gezien.
welke film is je-van-het,Kiss the girls met Morgan Freeman, The usual suspects, The omen
voor welk gerecht kunnen ze je 's nachts wakker maken, Thaise nasi, maar liever eet ik het gewoon 's avonds
wat is de leukste uitspraak die je in tijden hebt gehoord (mag van je kinderen zijn of als je nog geen kinderen hebt van je buurman of buurvrouw etc)
Emma tegen het nieuwe buurjongentje: Kom dan stel ik je voor aan mijn moeder.
Ow en dan vergeet ik nog dat ik vorig jaar een diagnose heb gekregen voor ADD met een vleugje autisme.Het verklaart watmij betreft mijn onvermogen om vriendschappen aan te houden,afspraken na te komen en lang bij eenzelfde baas te blijven. Ook kan ik mij soms heel moeilijk inleven in een ander.
Ow2, muziekin gronologische volgorde: Simon en Garfunkel, Jesus Christsuperstar, Evita, Herman van Veen, Bruce springsteen, Cristal Gale (Don't it make my browneyes blue') BZN
Roberto Jacketti, Sting, Paul Simon, Aha, Enya, Clannad, Blöf, van dik hout,Acda en de Munnick, Ilse de Lange. golden Earing. E alles water tussenin zit.Zo nu is het wel zo'n beetje klaar. Een beetje afgeraffeld want ik moet naar bed en had een huilend kind vanavond. Komende week heb ik nog geen i-net, na de 18e kan ik hopelijk weer reageren. e'n dan ook een vraag van Igraine beantwoorden....
[ Bericht 9% gewijzigd door Jelief op 10-07-2009 10:00:53 (wat toevoegingen en wijzigingen) ]
Niet,
Ik loop af en toe als eenkip zonder kop rond en doe dingen die niet logisch zijn. Denk aan van tape letters knippen om op een plastic doos te plakken omdat ik er niet op wil schrijven ( in die tijd had ik nog 4 andere dozen in kunne pakken) . La mijn concentratie gaat nu wel naar de kinderen, zorgen dat het voor hen 'gewoon' blijft. Ik hunkernaar ons eigen huis en eigen spullen omdat dat vertrouwd is en veilig. Ik heb duizend ideeën voordekinderkamers en hoop dat ik er 1 tot uitvoering breng. Ikben ondertussen ook nog bezig met het naaien van een jurkej voor Emma voor het trouwen van schoonzus en zwager en een MeiTai voor Ingrid meot er ook nog komen.
dusssss...
succes met de verhuizing! klinkt wel als een plek waar je snel kunt wennen. (wat heftig trouwens dat je op je 16e al alleen moest wonen... ). Mooi verhaal, en ik hoop dat je in je grote mensen huis heel gelukkig bent/wordt!En de andere verhalen zijn ook al zo persoonlijk.
Ik zou het niet kunnen, mijn hele verhaal hier neer zetten...
Dapper van iedereen die het wel doet!
En anders misschien toch Pandora? Je kan natuurlijk ook een wat oppervlakkiger verhaal houden. Mijn vraag aan jou zou zijn: Je bent mee-mama in een latrelatie zou je op den duur wél bij je lief willen wonen om de zorg voor B helemaal samen te doen?
(en nog succes met de verhuizing)quote:het was niet ideaal, maar het is zoals het is. Als ik alle dingen die in de loop der jaren beter hadden gekunt blijf herhalen dan kom ik nooit een steek verder. Mijn oudste zus is er zo een, die komt ook gewoon niet verder in haar leven, jammer vind ik dat.
mooi & eerlijk geschreven, jelief. ik vind je een tof mens!
quote:Deze vraag wil ik op zich wel beantwoorden, maar mijn hele levensverhaal hier neer zetten durf / kan / wil ik echt niet... Dus ik denk niet dat ik een geschikte ben om het stokje aan aan te bieden.Op vrijdag 10 juli 2009 11:47 schreef Jelief het volgende:
En anders misschien toch Pandora? Je kan natuurlijk ook een wat oppervlakkiger verhaal houden. Mijn vraag aan jou zou zijn: Je bent mee-mama in een latrelatie zou je op den duur wél bij je lief willen wonen om de zorg voor B helemaal samen te doen?
Kijk maar naar de allereerste verhalen in het eerste topic, de vraag die Faja daar stelt aan de volgende is niet meer dan een lijstje met je favoriete boeken en je favoriete eten.
Dan hou je het daar toch bij?Niemand is verplicht zijn of haar grote of minder grote dingen te posten.
Mooi verhaal Jelief!
* Pandora73 vindt het heel moeilijk...
De vraag was, of ik op den duur bij mijn lief zou willen gaan wonen en de zorg voor B samen zou willen delen. Het antwoord hierop is: Ja, heel graag. Ik zou heel graag een gezinnetje willen vormen met haar en B. Helaas zijn de omstandigheden daar nu nog niet naar, en is het allemaal nog te pril en te wankel om nu al dit soort grote beslissingen te nemen. Bovendien wíl zij stiekem B nog helemaal niet delen, omdat ze nu zelf eerst haar plek met B wil vinden. Maar... Als het aan mij ligt, verhuis ik volgend jaar. (En aangezien vorige week is aangekondigd dat het bedrijf waar ik werk wordt opgeslokt, is er een kans dat ik met een leuk bedragje kan vertrekken, dus dat zou wel een hoop schelen).
Om toch iets persoonlijks te kunnen melden, hier nog een fragment uit mijn "van-me-af-schrijf-bestand" (te onregelmatig om dagboek te heten, en het is een Word-bestand dus ook helemaal geen boek ;-) ) van eerder deze week. Dit geeft hopelijk een beetje aan hoe het nu zit.
==============================
It just hit me... with a bang!
Ik realiseerde me eerder vandaag opeens wat er aan de hand is.
Ik heb eindelijk iets om voor te vechten.
Dus niet meer vechten tégen, zoals ik al zo lang gewend ben, maar echt vechten vóór.
Hoe moeilijk het nu ook is, en hoe zeer ik ook gewend ben om gemakkelijk op te geven omdat het me - althans, dat is tot enkele maanden terug mijn ervaring - toch niet gegund is gelukkig te worden, of als ik me al eens gelukkig voelde ik daarna altijd weer keihard op de grond ben teruggesmeten… Dit voelt heel diep van binnen als iets waar ik keihard voor wil vechten.
Oerdrift, bijna.
Maar wat is dat dan, waar ik voor wil vechten? Tja, dat is lastig te omschrijven. Het is zo veelzijdig...
De enorme klik, gelijk vanaf het begin, vanaf de eerste berichtjes eigenlijk al.
Het begrip voor elkaar.
De eerlijkheid, die nog nooit zo weinig eng is geweest.
De zekerheid van het 'weten', ook al was het nog zo pril.
De openheid, die zo opvallend veilig voelde.
Het - eigenlijk voor het eerst, althans in mijn geval - niet bang zijn voor wat er zou kunnen (of waarschijnlijk zelfs moeten) veranderen.
De dingen die we ervaarden - waaronder niet in de laatste plaats de energieën die we letterlijk van elkaar voelden en delen konden.
De overtuiging dat dit goed is.
Natuurlijk, er zijn zonder al te diep na te denken al tientallen redenen te bedenken waarom het sowieso niet goed zou kunnen gaan. Denk alleen maar aan afstand, omstandigheden, verledens.
Bovendien: opgeven is inmiddels mijn tweede natuur geworden. Immers, dan valt het tenminste niet tegen als het later (zoals het bij mij tenslotte altijd steeds weer is gegaan) misloopt. Waarom dus al die energie ergens in stoppen, om daarna alleen maar extra teleurgesteld te raken? Dat is maar zonde van de tijd en moeite, en het bespaart veel pijn.
Maar ik wíl dit keer helemaal niet opgeven.
Het komt zelfs niet eens in mijn gedachten op, om de makkelijke weg te lopen.
Het is voor mij juist ineens volkomen vanzelfsprekend om *niet* te vluchten.
Omdat het zo enorm diep en goed voelt.
Maar degene voor wie ik wil vechten, kan - door haar eigen op hun kop gezette omstandigheden, en alle veranderingen en de heftigheid van haar nieuwgeboren emoties - juist datgene waar ik zo hard voor wil vechten, even niet meer zien. Omdat er te veel dingen en gevoelens nu vele malen dringender zijn. Omdat ze te moe is. Omdat er te veel te snel is veranderd. Omdat ze het zelf ook allemaal even niet meer weet.
Heel erg logisch, en volkomen begrijpelijk, vanuit haar standpunt bekeken. En rationeel gesproken vanuit mijn standpunt ook wel te snappen. Maar ja, ratio en emotie… dat zijn bij mij niet altijd de beste vrienden - helaas.
Zij moet momenteel al haar energie gebruiken om te leren omgaan met het heden; ze moet haar plaats weer vinden, haar leven opnieuw inrichten, haar dingen doen, haar ritme zoeken, haar veranderingen plaatsen.
En dan kom ik - voor het eerst van mijn leven vanuit mijn diepste ik overtuigd - superenthousiast met van alles aan, zowel daden als dingen als dromen; en wil ik haar letterlijk en figuurlijk uit dat voor haar toch al zo wankele heden, meesleuren op weg naar de toekomst. Althans, iets waarvan ik denk dat het een toekomst zou kunnen zijn.
En dat gaat niet.
Rationeel gezien snap ik volkomen dat zij nu het heden wil, en veiligheid en vertrouwdheid en een plek vinden. En natuurlijk kan ik me in mijn wildste verbeelding geen voorstelling maken van hoe heftig het allemaal voor haar is, zowel fysiek als geestelijk en emotioneel.
Maar het bizarre is dat er voor mij ook iets heel heftigs aan de hand is. Namelijk dat ik me eindelijk, na 35 jaar, met een goed gevoel op de toekomst wil richten. Ineens heeft het leven wél zin.
Ik wil opeens plannen maken, ik wil vooruit, ik wil verder, ik wil dingen doen, ik wil een leven.
Maar ik verlies daarbij uit het oog dat de basis voor de toekomst, altijd in het heden ligt.
En daar moet ik meer bij stilstaan.
Ik moet leren geduld te hebben, en accepteren dat ik niet meer alleen met mezelf rekening kan houden, maar plaats moet maken voor de behoeften en gevoelens van een ander. Dat heb ik nog nooit hoeven doen. Dus dat is een heftige verandering.
En daarbij zal ik ongetwijfeld nog veel fouten maken. Hoe vreselijk ik dat ook vind. Maar ik weet zeker dat ik het zal kunnen leren. Want ik weet waar ik het voor doe. Voor haar.
[ Bericht 88% gewijzigd door Pandora73 op 10-07-2009 12:57:10 ]
Mooi stukje Pandora mei tai heeft geen haast he pandora, ook heel mooi zo, echt! er is geen vaste vorm voor de stukjes hier, ik vind jouw stuk een hele leuke afwisseling! thanks!
alle schrijvers ontzettend bedankt ! Het is erg mooi om al jullie verhalen te lezen en een kijkje in jullie leven te krijgen ! Dankjewel !
Althans, Jelief gaf het als 1 van de 2 opties, maar die heeft niet gePMd zei ze en ik zie ook niet staan dat Pandorah haar gePMd heeft... mss dat even doen? Wellicht leest ze hier niet eens mee.
Waar bemoei ik me toch ook weer mee.
PM jij pandora dan?
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 16-07-2009 21:54:52 ]
En Pandorah leest hier wel mee hoor, die ziet het vanzelf wel volgens mij.
Jeutje, ik heb geen idee mensen, ik zou niet weten wie ik moet kiezen...
Heb ook eerlijk gezegd geen fut en tijd om een zoektocht naar een nieuwe stokjesdrager te starten... Er zijn al zoveel mensen geweest zag ik in de OP... Dus hoe met ik dan in vredesnaam iemand vragen?
Zijn er vrijwilligers, mensen die graag iets kwijt willen of zo?
Jelief, dankjewel voor t stokje, maar ik laat m toch graag aan me voorbij gaan. Ik voel me er zonder hele duidelijke reden toch niet prettig bij om hier zo uitgebreid over mezelf te posten. Ik weet en begrijp dat dat helemaal niet zo privé hoeft te zijn als wel door velen is gedaan, maar het voelt gewoon niet fijn. Inmiddels heb ik een aantal uitnodigingen ontvangen en ik vind het echt hartstikke lief dat jullie aan me gedacht hebben, maar heb toch een beetje hetzelfde gevoel als Pandorah... ik wil het niet ineens wél doen omdat ik me er enigzins "schuldig" over ga voelen dat ik steeds t stokje afwijs... Dat is ook de reden dat ik besloten heb hier geen eerdere berichtjes achter te laten!
Sorry!
Ik ben benieuwd naar de verhalen van Beefcake, LadyS, Buzzer, Icaa, Tinkepink, Phileine en Melonovy.
of je leest wat verder terug...
Goed, Ik zal ff een pm sturen om het stokje door te sturen,ikzag wat leuke opties!
Poppedein ik begrijp het hoor.
quote:goed van je, ik heb er gister nog naar zitten zoeken, maar ik was m kwijt
Misschien iemand van de nieuwe OUD-bezoekers?
Of mensen die zichzelf aanmelden om een stokje over te nemen? (wie nog niet geweest zijn, maar wel willen, alleen nog nooit gevraagd zijn?)
Dus als er iemand is die graag het stokje wil doen dan graag!
Hopelijk gaat het snel weer een beetje lopen, want ik vind het een super mooi topic geworden
Maar ik doe het wel
quote:Op maandag 17 augustus 2009 21:14 schreef mrien het volgende:
Uhm..ik twijfel eigenlijk
Maar ik doe het wel
Ben benieuwd Hoort er nog een vraag bij Jelief of iemand anders?
Hoe verslaafd ben jij aan OUD? En wat voor invloed heeft dat op je 'echte' leven?
Melden is mogelijk
EDIT: oh, ja, ben ingelogd op compu van manlief...
Die zal morgen schrikken als hij dit topic in n MyAT ziet staan!
leuk, ik ben benieuwd naar je verhaal Mrien!Ik ben geboren in Rotterdam, maar heb daar zelf niet gewoond.
Mijn jeugd heb ik doorgebracht in Spijkenisse. Aan mijn basisschooltijd heb ik niet echt goede herinneringen. Ik viel er een beetje buiten, had op zich wel een paar vriendjes/vriendinnetjes , maar ben ook regelmatig gekwetst en gepest.
Toen ik bijna 12 was gingen we verhuizen (tussen Rotterdam en Zoetermeer in) en ging ik ook naar de middelbare school. De mavo werd het, in Rotterdam. De eerste 2 jaar ging niet echt geweldig, in de groei zijn en leren schijnt niet echt een goede combinatie te zijn bij mij
Bijna bleef ik in de 2e zitten, dat was echt wel even schrikken. Mijn beste vriend bleef toen wel zitten en ik was echt zo boos op hem In de derde ging het een stuk beter en in de 4e deed ik examen met hogere cijfers voor schoolonderzoeken dan ik zelf had verwacht.
Ik wist toen nog niet zo goed wat ik worden wilde, maar je moest toen een keuze maken en ik koos voor MBO Secretarieel. Nog voor ik begonnen was aan de opleiding wisselde ik al naar MBO Automatisering
De opleiding zelf was echt 20x niks, uiteindelijk heb ik een diploma systeembeheer/netwerkbeheer gehaald, maar vind niet dat je daar echt wat mee kunt. De praktijk heb ik in ieder geval in de stages goed geleerd.
In 1999 heb ik S. leren kennen op vakantie in Italië. Hij zou daar niet op vakantie gaan en ik zou helemaal niet op vakantie gaan, en toch leer je elkaar dan kennen. Hij woonde aan de ene kant van het land en ik aan de andere, toch hield de relatie stand ondanks een reis van elke keer 3,5 uur om bij elkaar te komen.
Na een jaar (we waren toen allebei nog wel heel jong), wilden we gaan samenwonen omdat we het gereis gewoon helemaal zat waren.
Er is toen heel veel gebeurd waarover ik nu niet ga uitweiden, het komt er in ieder geval op neer dat ik geen contact meer heb met mijn ouders, inmiddels al een behoorlijke tijd dus.
We gingen samenwonen in Hengelo (OV) omdat de opleiding van S. in Enschede was en mijn opleiding (MBO Automatisering) ook daar verder kon. Het 3e en laatste jaar deed ik dus in Hengelo en na mijn examen ging ik werken in de IT.
Ik heb jaren in de IT gewerkt, tot ik teveel last kreeg van m'n pols. Toen wilde ik wel weer gaan studeren, het werd de PABO. Ik heb deze opleiding anderhalf jaar gevolgd en toen ben ik gestopt. Ook weer 2 verschillende scholen vanwege de verhuizing naar Emmen ondertussen en dat heeft uiteindelijk veel meegeteld alhoewel ik op de pabo in Hengelo ook al twijfelde. Ik vind kinderen geweldig, het lesgeven ook, maar ik miste iets. Dit was niet wat ik wilde..en uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt om te stoppen.
Inmiddels was S. begonnen met werken in de makelaardij (andere richting dan hij in eerste instantie deed) en waren we daarom verhuisd. De reisafstand was op zich prima te doen (uurtje), maar door drukte werd het vaak veel meer en hij kreeg steeds meer afspraken ’s avonds.
Emmen dus. Inmiddels wonen we hier alweer bijna 3 jaar en hebben we het goed naar ons zin.
Na de pabo ben ik weer gaan werken, ik ben bij Tempo Team terecht gekomen als Vestigingsassistent en verzorgde daar de planning voor een groot aantal productiebedrijven.
Na mijn zwangerschapsverlof ben ik weer gaan werken en toen werd vanwege de crisis mijn contract niet verlengd.
Inmiddels heb ik een nieuwe en hele leuke baan gevonden bij de gemeente Emmen. Ik werk nu op de afdeling Multimedia, verzorg de ontvangstbevestigingen, afschrijvingen van sollicitaties, loop op de repro mee, verzorg het samenstellen en printen van raads –en commissiestukken en malingen en van alles en nog wat. Ik ben de hele dag bezig en dat is echt een verademing t.o.v. mijn vorige banen. Ik heb het er echt goed naar m’n zin
Mijn hobbies zijn koken, lezen, computeren, spelletjes, de Wii. In mijn hoofd wil ik heel veel maar het komt er allemaal nog niet zo uit. Zo wil ik heel graag weer meer creatief bezig zijn, maar ik kan me er niet toe zetten. Hopelijk gaat dat een keer goed komen Bakken vind ik ook erg leuk en doe ik regelmatig.
!Ik vind mountainbiken en skaten heerlijk, maar het komt er momenteel eigenlijk nooit van. Ik heb jaren aan judo gedaan, bruine band, les gegeven en ik was scheids. Maar door blessures ben ik daar mee gestopt. Daarna heb ik een hele tijd paardgereden, heerlijk! Dat wil ik op den duur ook echt weer gaan doen.
De komende tijd ga ik energie steken in de opleiding als contactpersoon voor de VBN (Vereniging borstvoeding natuurlijk) en de nieuwbouwplannen die wij hebben!
Ik ben fan van de boeken van James Patterson, Karin Slaughter, Tess Gerritsen en JK Rowling. Verder lees ik eigenlijk alles wat los en vast zit, maar m'n voorkeur gaat naar Thrillers. Laatste boek dat ik gelezen heb is van Brain Haig – Moordenaar van de president
Lezen vind ik echt heerlijk, ik verslind ze echt. Ik lees snel en mensen kijken vaak verbaasd als ik weer een boek uit heb
Toevallig zijn we momenteel de zolder aan het opruimen en ik heb echt veel boeken De beste film vind ik lastig, ik heb veel films gezien die ook echt wel goed waren. Waar ik in ieder geval fan van ben zijn: LOTR triologie, Harry Potter films, Oceans 11/12/13, A walk to Remember, the Lake House. De film die ik volgens mij wel tig keer gezien heb ondertussen is the Italian Job, blijft een goede film vind ik en ik kan hem gerust nog meerdere malen bekijken!
Qua eten hou ik erg van Italiaans eten. Ik ben gek op allerlei soorten kaas, in het buitenland vind ik de supermarkten dan ook altijd geweldig met hun grote en mooie uitgebreide kaasafdelingen! We zijn net weer in Italië geweest en ik vind het land ook echt helemaal fijn. De cultuur, de omgeving, de mensen, gewoon alles bij elkaar.
’s Nachts wakker maken, liever niet. Al wordt ik momenteel teveel wakker gemaakt door Lotte. Maar een bord gnocci met gorgonzola saus laat ik denk ik niet zo snel staan
quote:Mooie vraag! Hoe verslaafd ben ik aan OUD…Op maandag 17 augustus 2009 22:07 schreef Jelief het volgende:
Ik heb wel een vraag voor je. Ik heb via jou OUD op de hoogte gehouden tijdens de bevalling van Ruben. Heel fijn om zo'n lijntje met mijn verslaving te hebben vond ik.
Hoe verslaafd ben jij aan OUD? En wat voor invloed heeft dat op je 'echte' leven?
Ik ben op FOK! Terecht gekomen toen Genuivere & Bastardhost in afwachting waren op de geboorte van Sverre. Bastardhost was destijds mijn collega (op andere vestiging) en ik leefde toen erg mee met de zwangerschap van Genuivere en de vroeggeboorte van Sverre.
Toen ben ik eigenlijk blijven lurken tot ik af en toe eens mee begon te posten. Toen we zelf zwanger wilden worden heb ik me aangemeld onder een kloon (had wat bekenden langs zien komen) en actief begonnen met posten. Na de 12 weken echo ben ik verder gegaan onder mijn eigen naam (waar ik ook op andere fora’s mee post).
Ik denk ondertussen dat ik toch wel behoorlijk verslaafd geraakt ben. Op m’n mobiel heb ik nu ook internet en de startpagina is OUD. Het meeleven, meelezen en ervaren, tja..dat werkt blijkbaar verslavend. Ik kan me nog genoeg situaties bedenken die ik nog weet van de afgelopen jaren en waar ik zo heb meegeleefd zelfs thuis nog.
Qua invloed op mijn echte leven..lastig. Ik internet graag wat op m’n mobiel als Lotte ook aan het spelen is, vaak staat OUD er dan op, even bijlezen. Reageren wil niet altijd even makkelijk dan, maar lezen wel.
Sowieso zit ik normaal wel veel achter de computer, die verslaving heb ik toch wel over gehouden aan de IT. Ik denk dat de verslaving soms best wel eens wat minder mag zijn
Ik heb LovelyLady gevraagd het stokje over te nemen en die heeft ze geaccepteerd
Mijn vraag aan jou is:
Jij bent nu mama van Sander en Koen. Jouw vriend is niet de vader van Sander. In hoeverre merk je een verschil in opvoeding tussen Sander en Koen.
Nu snel op invoeren drukken, voor ik misschien spijt krijg
Ik ben overigens op een bepaald stuk niet openhartig geweest omdat het al ellende genoeg in de familie veroorzaakt heeft, helaas.
Leuk verhaal en oud is verslavend idd
maar snel even je profiel gechecked en nu snap ik 'm pas. stom he, ik had me nooit gerealiseerd dat 't daar een verbastering van was. en hey, anitra!
ook leuk om jou hier weer tegen te komen!!! heb jij 't stokje al eens gehad? (hint ).quote:bijna wel
leuk om te lezen mrien, en grappig dat dit je eigen naam is. had ik nooit gedacht!
en hey, anitra!
kon toen niet en daarna waren er anderen aan de beurt. Maar ik heb ook heel geen boeiend verhaal zoals de anderen 
ben wel benieuwd hoe 't met je gaat. maar daarvoor moet ik ws op 't speeltuinbankje zijn? (ik moet nog veel bijlezen, net terug van vakantie). was net aa het afsluiten En ik ben benieuwd naar lovelylady
Ik ben Sacha, geboren in 1980 in de kaasstad Alkmaar, opgegroeid in het kunstenaarsdorpje vlakbij, Bergen.
Daar opgroeiende samen met mijn ouders en mijn half broer.
Even ter uitleg, mijn vader was eerst getrouwd met een andere vrouw, zij hebben 2 dochters gekregen waar ik tot op heden jammer genoeg geen contact mee heb.
Mijn moeder was eerst getrouwd met een andere man, zij hebben samen een zoon gekregen, mijn halfbroer dus
Mijn broertje, zoals ik hem altijd noem, is 6 jaar ouder
Inmiddels is hij *telt* bijna 36 en een talentvolle, soms iets te hard werkende, succesvolle jongeman met een eigen bedrijf. Waar hij samen met nog iemand websites maakt, fotograaf is en alles wat daarbij komt kijken maakt/ontwerpt.
Ik ben ook ontzettend trots op mijn broertje
Hij is ambitieus, iets waar ik toch iets meer moeite mee heb.Mijn vader stond voor de klas, mijn moeder was thuis, inmiddels is zij werkzaam in een dierenasiel en heeft het erg naar haar zin.
Als ieniemini-meisje ging ik naar een openbare basisschool, de laatste 3 jaar van de basischool werd ik gepest Ik was dan ook blij dat ik naar de middelbare school mocht.
Het advies van de cito/leraar was LBO, toch ging ik de MAVO doen, welke ik in 4 jaar keurig heb afgerond. Het was een supertijd, met een eerste vriendje op mijn 14e wat tot mijn 16e duurde.
Na de Mavo begon eigenlijk een beetje de ellende... wat ga ik doen? Ik wilde wel kapster worden, dat mocht niet baten, ik kon geen geschikte stageplek vinden. Ik was toen 17 en eigenlijk al te oud
De keus van mijn ouders was duidelijk: OF je gaat werken, OF je gaat naar school. Het werd school, een soort tussenjaartje, om te oriënteren. Ik denk dat ik hooguit 3 maanden op school heb gezeten van dat jaar. De rest van de tijd spijbelde ik en zat ik met diverse andere klasgenootjes te blowen in de coffeeshop. Dat liep een beetje uit de hand, tot ik op zo'n 6 of 7 jointjes per dag zat.
Ik kwam alleen nog thuis om te eten en te slapen. Tot mijn ouders erachter kwamen dat dit niet de goede kant op ging. Mijn moeder was heel verdrietig en mijn vader was boos. Ik ben toen een paar maanden thuis gebleven om "af te kicken" Ook blowen brengt een soort verslaving mee, een geestelijke verslaving want je wilt de hele tijd dat "lekkere" gevoel hebben. Er zitten veel gaten in mijn hoofd, kleine dingen weet ik niet meer. Soms fijn, soms heeeeel vervelend. Toen ik zwanger was van Sander ben ik gestopt met roken. Daarna heb ik 2 jaar weer gerookt en nu in oktober ben ik inmiddels alweer 3 jaar gestopt.
Oke weer verder:
Weer een nieuwe opleiding: Systeembeheer, ik was helemaal into the computers! Maar dat was het ook niet. Na een jaartje ben ik hier maar mee gestopt.
Mijn beslissing was duidelijk, aangezien ik niet wist welke opleiding ik nog wilde doen ben ik gaan werken. Ik ben toen begonnen als soort van secretaresse in vastgoedbedrijfje, waar ik het wel een hele week heb volgehouden. In deze periode lagen mijn ouders in een scheiding. Ik ben, denk ik, een jaar of 19, 20.
Ik ga werken bij een callcenter, een reisorganisatie gespecialiseerd in het verhuren van huisjes in Europa. Hier heb ik een half jaartje gewerkt. Later kwam ik een klasgenoot tegen die op A'dam CS werkte en die hielp mij letterlijk aan een baantje bij Free Record Shop.
Ik heb zo'n beetje alle filialen van Noord-Holland gehad maar vond mijn plekje op Alkmaar CS. Na een maand samengewoond te hebben (dat ging snel
) heb ik een tijdje bij mijn vader gewoond en mijn stiefmoeder. Uiteindelijk kreeg ik een plekje voor mijzelf. Ik woonde al snel samen met M. samen. De biologische vader van Sander. Ik werd zwanger en kwam uiteindelijk in Hoorn terecht.
Er volgt hier een spoiler over mijn ex, de reden daarvoor is dat ik snap dat niet iedereen behoefte heeft om dit te lezen en het verhaal al zo lang is. Voor mij is het nog steeds "gevoelig" en door het op te schrijven heeft voor mij een soort van helende werking. Iedereen mag mijn verhaal weten, ik schaam me nergens voor.
SPOILERNa de FRS ben ik bij de Media Markt gaan werken. Ik moest van de bijstand meer uren maken. En dat deed ik. Sander ging met veel plezier naar een gastouder en ik werkte. En dat was het dan ook wel. Ik werkte maar ik leerde verder niets. Het werk was saai, de collega's waren super.Op 9 juli 2004 is Sander geboren.
Na de bevalling kreeg ik de mededeling van M dat hij geen vader wilde zijn. Ik was boos en verdrietig en heb hem in de kraamweek amper gezien. Achteraf gezien had ik er toen al mee moeten stoppen. Maar nee, er moest getrouwd worden want dat zou onze relatie wel redden
Blind en naďef zijn we in januari 2005 getrouwd. Gratis op het gemeentehuis en thuis een feestje met bezorgpizza
Een week voor kerst 2005 heeft hij mij verlaten.
Ik leefde in een soort roes, ik had een huurhuis welke ik amper kon betalen door de hoge kosten, M beloofde de huur te betalen maar deed het niet. Ik ben bijna mijn huis uitgezet. Ik heb zo'n beetje 3 maanden bij mijn vader en stiefmoeder geleefd, alleen maar om M en zijn familie niet tegen te komen.
Uiteindelijk ben ik na 3 maanden terug gegaan naar mijn eigen huis, samen met Sander.
De scheiding kwam moeilijk op gang maar er kwam een omgangsregeling voor Sander, er werd geen alimentatie betaald omdat M. te weinig zou verdienen.
Ik ging de bijstand in zodat ik een aanvullende bijstandsuitkering kreeg, en weer een beetje lucht kreeg om mijn rekeningen te betalen. Al die tijd heeft mijn ex NIETS gedaan om in de verzorging van Sander tegemoet te komen.
Inmiddels zijn we alweer 3 jaar verder. Waarvan anderhalf jaar de omgang goed gegaan is. Daarna heeft hij het zelf laten afweten omdat hij in scheiding lag met zijn 2e vrouw. Afgelopen dinsdag(gister dus) kreeg ik een brief van een advocaat in de bus dat hij weer omgang wil met Sander.
Maar op zijn voorwaarde, dat dat al aankomende zaterdag is accepteer ik niet.
Dus ik ben weer bezig met een zaak.
Sander ziet J. als zijn vader ook al noemt hij hem J. Hoe ga je dan uitleggen dat een man die hij waarschijnlijk niet eens zal herkennen dat je met hem mee moet.
Een moeilijke periode, en soms nog steeds, maar ik heb er zoveel van geleerd. Ik ben bijna schulden vrij en dat heb ik zelf gedaan en daar ben ik echt fucking trots op.
Ik leerde dat jaar J. kennen.
We kennen elkaar via FoK!fotoboek
Hij gluurde bij mij, ik reageerde en zo is het balletje gaan rollen. We praatten via msn, telefoonnummers werden uitgewisseld en we spraken af. En dat binnen een week. We spraken af in A'dam hebben door de stad gelopen, eventjes gepoold en zijn uiteindelijk in het Vondelpark terecht gekomen. Daar hebben we ontzettend veel gelachen en de vonk sloeg over. Ik vroeg (ja OMG ik vroeg
) of ik hem mocht zoenen waar hij mee instemde. En de liefde was geboren.
We zijn zelfs virtueel eigenaar van een stukje vondelpark.
Precies het stukje waar wij hebben gezeten
Sindsdien is het heel snel gegaan. In oktober kwam ik erachter dat ik zwanger was en het was even shocking maar het voelde goed en we gingen ervoor.
We keken naar de mogelijkheden en ik wilde niet meer bij de MM werken. Ik heb mijn ontslag ingediend en ben in januari 2008 begonnen als gastouder. Ik ben thuis voor Sander als hij uit school komt en ik kan mijn eigen tijd indelen. Op 1 juli 2008 is Koen geboren
2 broertjes komen op onregelmatige tijden en dagen hier bij mij thuis. Druk, maar ze kunnen allemaal zo lief en leuk met elkaar spelen. De oudste wordt in september 2 en de jongste is bijna 3 maanden.
Lezen:
Lezen doe ik TE weinig maar als ik dan mag kiezen hou ik van spannende boeken. Tom Clancy bijvoorbeeld met het boek Netforce. Veel boeken liggen op zolder. Op mijn nachtkastje ligt "Manlief" van Daphne Deckers voorzien van een laagje stof.
Ik weet niet eens uit mijn hoofd wat ik heb liggen.
Mijn favoboeken zijn: Evelyn en Waar is de zon van Evelyn Doyle, ik heb deze 2 boeken samen in 1 week uitgelezen.
Hobbies:
Fietsen, wandelen, lekker naar zee, met het gezin op stap. Fok-ken natuurlijk. Fotografie en computers.
Binnekort ga ik een naaimachine kopen en ga ik daar mee knutselen en freubelen
Mijn grootste passie: mijn gezin. Ik hecht veel waarde aan het gezinsleven, Ik hou van mijn jongens en mijn gezin. Daarnaast geniet ik van kleine dingen, Sander die weer eens een gekke opmerking maakt, J. met zijn gevoel voor humor, Koen die iets nieuws kan/doet.
Film:
De enige film waar ik ooit een traan om moest laten was Pearl Harbor. Verder staat LOTR hoog in de lijst, maar mijn all time favo's zijn DISNEY/PIXAR films
Animatiefilms dus Drakenjagers en Avatar horen daar ook bij. Muziek:
Ik ben opgegroeid met muziek. Mijn vader speelt gitaar en heeft van 1980 tot 1983 illegaal radio uitgezonden op de zolderverdieping, mijn oom is zelfs bij de oudere garde een bekende volkszanger. Mijn andere oom heeft in een band gezeten en zingt ook regelmatig in zijn eigen cafe.
Mijn smaak voor muziek is breed, heel breed. De radio staat hier vrijwel altijd op 3fm maar mijn voorkeur gaat uit naar Rock en alles wat je daar onder kan verstaan.
Ik ben een fan van Blue October en we gaan ze in september dan voor de 3e keer weer zien.
Het nummer Calling You is "ons" nummer
In oktober staat er een concert gepland voor Black Stone Cherry
In november een concert van Shinedown
Waar ze mij 's nachts voor wakker mogen maken...
Als er oorlog uitbreekt of brand is. Ik wil nog wel eens in coma liggen
Maar voor welk gerecht? Een lekkere verse carpaccio met oude kaas en pijnboompitjes en pesto en zongedroogde
tomaatjes? *jummie*
Leukste uitspraak:
Sander die voor het eerst giraf uitspreekt: rieffieraf
En de mooiste blijft toch: "Mama, je bent lief" of "ik hou van jou."
Dan de vraag van Mrien:
Jij bent nu mama van Sander en Koen. Jouw vriend is niet de vader van Sander. In hoeverre merk je een verschil in opvoeding tussen Sander en Koen.
Het leeftijdsverschil is 4 jaar tussen de jongens. J. is pas in Sander's leven gekomen toen Sander bijna 3 was. Ik ben altijd duidelijk en consequent (althans dat probeer ik) geweest naar Sander toe. We werken met veel routine en consequentie, zowel met Koen als met Sander. Dit werkt voor iedereen het prettigst. De kinderen weten waar ze aan toe zijn. Natuurlijk zijn er voor Sander ook andere regels mbt buiten spelen, naar het speeltuintje gaan, regels waar Koen nog maling aan zou hebben omdat hij bepaalde principes nog niet snapt
. Verder is respect naar elkaar toe erg belangrijk, openheid en vooral EERLIJKHEID. En deze dingen willen we als basis meegeven aan onze kinderen. Ik hoop je vraag hiermee beantwoord is.
Mijn oprechte excuses voor de ontzettende langdradigheid, maar zo ben ik nou eenmaal. Ik vind het fijn om mijn verhaal te delen en die van andere te lezen.
Mrien bedankt voor het stokje.
Ik moet nog even een leuke vraag bedenken voor mijn opvolgster... later meer
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 19-08-2009 11:37:49 ]
quote:Welke jaren heb je daar gezeten mrien?
LovelyLady, ook jouw verhaal is heel wat. (en dan heb ik het niet over de lengte...) Heel anders dan dat van Mrien, en ook jij komt op mij over als gelukkig in je leven. (met natuurlijk het schaduwrandje van je ex die opeens zijn zoontje weer wil zien...)
bedankt dat jullie dit weer wilden delen met ons...
LL, dat spoilerstuk is een behoorlijke heftige tijd geweest volgens mij en jammer dat de vader van de oudste alleen maar aan zich zelf denkt en niet aan de gevoelens van zijn kind en ex. Heel veel succes en sterkte met de stap naar de rechter.
En wat maken sommige mensen toch hoogte en dieptepunten mee in hun leven..
LL, dat stuk uit de spoiler is echt zo'n dieptepunt.. En ook nog eentje met een staartje blijkbaar
Maar mooi om te lezen dat het goed gaat nu!quote:Toen jij daar ook zatOp woensdag 19 augustus 2009 11:33 schreef Troel het volgende:
[..]
Welke jaren heb je daar gezeten mrien?
Ik heb je d'r weleens zien lopenSeptember 2005 tot juli 2006
Mooi LL
Het stukje in de spoiler had ik eerlijk gezegd niet verwacht
Ik ben trots op je
@ LL, leuk stuk geworden. Ik vind het helemaal niet langdradig. En erg leuk zo, met die youtube-linkjes erbij!
LL, ik vind het juist fijn dat je verhaal zo compleet is. En Mrien, wat een toeval dat jij en Troel op de zelfde school hebben gezeten!
En LL, ik voel me niet de oudere garde
(Ik heb overigens op de Berger Scholengemeenschap gezeten. Dat was wél lang geleden
) dat was DE school voor kakkers hahaha ) Iemand anders die een vraag heeft?Na nog een paar verhuizingen en als gevolg daarvan ook andere scholen, kwamen we uiteindelijk 2 huizen naast het huis waar ik ben geboren te wonen. Dit was voor mij vrij heftig, omdat het in dezelfde straat was waar lange tijd mijn vader ook nog gewoond heeft en waar voor mij veel ingrijpende dingen gebeurd zijn. Al van kleins af aan heb ik mijn moeder gevraagd hoe oud ik moest zijn om niet meer naar papa te hoeven. Steevast was haar antwoord: Als je 12 bent, kunnen we het daar nog eens over hebben. Toen baalde ik daar van, maar achteraf vind ik dat een goed standpunt. Uiteindelijk heeft ze toen ik 11 was, contact gezocht met een advocaat, omdat ik echt niet meer 4 dagen achter elkaar bij mijn vader en zijn nieuwe vriendin wilde zijn. Ik voelde me daar niet prettig. Je eigen mening hebben was alleen mogelijk als dat ook zijn mening was en haar kinderen (2 jongens, beide ouder dan ik) zijn regelmatig geslagen door zowel hun moeder als mijn vader. In de brief van de advocaat stond dat ik alleen nog de zaterdag en de zondag daar wilde zijn, in plaats van vrijdag tot maandag. Nadat mijn vader de brief onder ogen kreeg is er 3u lang op me ingepraat, gedreigd met kinderrechters, het nooit meer mogen zien van mijn moeder enzovoorts, enzovoorts. De volgende dag kwam zijn vriendin me wakker maken met de vraag of ik al van gedachte veranderd was. Het antwoord was nog steeds: Nee. Ze is toen weggegaan met de mededeling: “Als je mijn kind was geweest, had ik het er wel uitgeslagen.” Iets wat voor mij bevestigde dat ik de goede beslissing nam. Ik ben na het ontbijt, waarbij ik compleet genegeerd werd, naar het huis van een collega van mijn moeder gegaan. Hij heeft mijn moeder gebeld en ze heeft me opgehaald. Een tijdlang ben ik helemaal niet meer bij mijn vader geweest, tot ik het langzaamaan weer ging proberen, met 1 zondag per keer. Tot ik daar op zondag kwam en me meegedeeld werd dat ik weer normaal kon doen en dus van vrijdag tot maandag kon komen of ik hoefde helemaal niet meer te komen en hoorde dan ook niet meer bij het gezin. Ik koos voor het laatste en ben nu dus al 10 jaar niet meer bij mijn vader thuis geweest.
Doordat ik op 3 verschillende basisscholen gezeten heb, is het me nooit gelukt om daar goede vriendschappen aan over te houden. Op de middelbare school kreeg ik daar wel de kans voor. Ik was echter al zo gewend aan de oppervlakkige contacten dat er nu nog 1 iemand is die ik regelmatig zie van de middelbare school en verder niet. Dat is ook goed zo, maar af en toe kan ik wel een steekje van jaloezie voelen bij mensen die echte vriendschappen voor het leven hebben.
Op het VWO, waar ik liever lui dan moe was, maar toch makkelijk doorheen gerold ben, leerde ik J. kennen. Met hem ben ik 3 jaar samen geweest, tot ik er achter kwam dat hij vreemd gegaan was. Hij koos voor z’n nieuwe vriendin, met wie hij nu bijna anderhalf jaar samen is. Ik koos ervoor om even lekker niks te moeten. Na het behalen van m’n propedeuse Management Economie en Recht ben ik 5 weken naar Zweden gegaan om te werken in het hotel/restaurant van vrienden van mijn moeder. En daar werkte Ronny. Hij was de kok, 29 jaar oud en Duitser. Hoewel ik naar Zweden gegaan ben om rust te krijgen en m’n hoofd op orde te krijgen, werd m’n hoofd juist nog meer overhoop gehaald. Halsoverkop besloot ik een jaar in Zweden te blijven in plaats van de vooraf afgesproken 5 weken. Uiteindelijk zijn we eind september naar Berlijn verhuisd. Onze eerste keer seks resulteerde, ondanks nuvaring-gebruik, in een zwangerschap en miskraam. Hierdoor kwam het thema kinderen iets sneller naar boven dan bij andere stellen. Begin augustus waren we 1 jaar samen en was ik 34 weken zwanger van een meisje dat op 17 september dezelfde naam zal krijgen als 1 van de kindjes van mijn voorgangsters.
Wat betreft films, lezen en dergelijke staat alles een beetje op een laag pitje. Ik lees eigenlijk alles wat los en vast zit, maar wel ter ontspanning. Doordat ik de hele dag al leef in een vreemde taal, is het voor mij niet echt ontspannend om dan ’s avonds ook nog op de bank te kruipen met een Duits boek. Precies zo met films, alles is hier nagesynchroniseerd. Tegenwoordig bestaat mijn leeswereld dus uit Nederlandse tijdschriften van een paar maanden terug die ik meeneem als ik bij mijn moeder was of die zij meebrengt hierheen en boeken over zwangerschap en geboorte. Volgend jaar ga ik weer verder met m’n studie, dus dan gaat ook het aantal leesuren weer drastisch omhoog!
En dan de vraag van Faja:
Linda, zo ver ik begrijp uit je linkje ben je zwanger van je eerste kindje. Toen ik zwanger was van de eerste heb ik mijn moeder het hemp van het lijf gevraagd over haar zwangerschappen. Vraag jij ook je moeder, schoonmoeder etc om ervaringsverhalen en hoe sta je daar in?
Door de afstand tussen mij en mijn moeder, die er vooral letterlijk is, heb ik het op dit moment soms best moeilijk. Kleine dingetjes als leuk winkelen voor rompertjes en dergelijk is niet voor ons weggelegd. Ik heb wel veel contact met d’r, via mail, MSN en telefoon. Als ik vragen heb, stel ik die ook altijd wel, maar zoals ze zelf ook zegt, er zijn sinds haar zwangerschappen heel veel dingen veranderd. Ze was 21 toen ik kwam en had na de geboorte iets wat ze tegenwoordig een postnatale depressie zouden noemen. Hierdoor heeft ze heel veel dingen verdrukt of is ze vergeten. Ik kan met haar dus prima over mijn eigen zwangerschap praten, maar met dingen van haar eigen zwangerschappen kan ze me helaas niet helpen.
Mijn schoonmoeder is een heel ander verhaal. Ronny heeft zelden tot nooit contact met haar. Ik heb d’r nu 3 keer gezien. Sowieso zijn ze hier in Duitsland (of in Berlijn, dat weet ik niet) vrij afstandelijk. Aangezien ik hier pas een jaar ben, is het voor mij vrij lastig om op zo’n manier te praten met bijvoorbeeld Ronny’s zussen. Al met al is het dus tijdens deze zwangerschap vooral een kwestie van zelf uitzoeken geweest. Waar ga ik heen nu ik zwanger ben, hoe zit het met kinderbijslag, waar vindt de bevalling plaats enzovoorts. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant is het een gevolg van de keuze die ik 1 jaar geleden gemaakt heb.
Best een lang verhaal geworden uiteindelijk, sorry daarvoor. Ik heb iemand benaderd voor het stokje, dus ik wacht nog even op reactie daarop.
[ Bericht 0% gewijzigd door Linda2205 op 19-08-2009 21:28:44 ]
)Ik ga er binnenkort even voor zitten.
Wilde je zusje ook niet naar je vader toe of is zij wel blijven gaan?
Je hebt na de te vroege geboorte van Mila best een moeilijke tijd gehad, met Mila in het ziekenhuis. Geniet je nu ze thuis en helemaal gezond is, meer van de kleine dingen in haar leventje en in welk opzicht denk je dat dat anders was geweest als ze niet te vroeg geboren zou zijn?
quote:Mijn zusje is wel gegaan. Zij is iemand die altijd probeert te pleasen. Het was zielig voor papa als hij beide kinderen niet meer zou zien. Hij heeft daar ook handig op ingespeeld door altijd tegen haar te zeggen dat hij geen idee heeft waarom ik niet meer kom en dat hij me zo mist. Hij is niks veranderd, maar zij heeft nog steeds contact met hem, zij het met tegenzin.Op woensdag 19 augustus 2009 21:30 schreef livelink het volgende:
Linda, ik wist niet dat je nog zo jong was. Alles gaat wel snel bij jou
Wilde je zusje ook niet naar je vader toe of is zij wel blijven gaan?
En ja, het gaat inderdaad erg snel. Als je me anderhalf jaar geleden gezegd had dat ik er nu zo bij zou zitten, zwanger in mn eigen huisje, 600km bij "thuis" vandaan, had ik je echt uitgelachen
quote:Geen probleem, ik hou er wel van als mensen het zo zeggenOp woensdag 19 augustus 2009 21:38 schreef Faja-Lobi het volgende:
Linda, wat een ongelovelijke eikel van een vader heb je zeg! Sorry dat ik het zo zeg maar het idee dat mensen zo met hun kinderen om gaan, gaat mijn pet te boven. Jammer dat je vooral zelf veel info hebt moeten opzoeken over zwanger zijn etc. Hopelijk heeft FOK OUD ook een hoop info voor je die je normaliter niet of nauwelijks in boeken vindt. Bedankt voor het beantwoorden van mijn vraag trouwens.
. Beter dan de reactie die ik regelmatig krijg: "Je zal het er wel zelf naar gemaakt hebben en flink de puber hebben uitgehangen." En dat dan niet alleen van volwassenen, maar ook van klasgenoten en vrienden.Het blijven interessante verhalen om te lezen.
en toen waren we weer drie verhalen verder! Mrien, leuk dat je ook james patterson leest!
(al heb ik nu geen geduld meer voor die moord en doodslag, al heeft een collega me wel tess gerrritsen aanbevolen )LL, pfff, ik kende je verhaal al een beetje, maar het blijft erg heftig! er is iig heel veel iefde in jullie fam, dus das helemaal goed!
Linda, ook al zo'n heftig verhaal, zeg! weet niet echt iets nuttigs te zeggen, sorry
Van de rillingen over mijn rug tot een dikke glimlach om de mooie dingen die er ook tussen verstopt zitten.
Dames, heel erg bedankt dat jullie zo openhartig durven zijn! (Zoals bekend: ik durf het niet...)
In mijn jeugd heb ik een hoop meegemaakt, een hoop 'foute vriendjes' met verstrekkende gevolgen. Ik heb er voor gekozen hier verder niet over te schrijven, ik vind het moeilijk om er een samenhangend verhaal in te krijgen.
Op mijn 15e begon mijn ziekte de kop op te steken. Ik werd onverklaarbaar moe en hing iedere dag meerdere malen boven het toilet om er mijn maaginhoud in te deponeren. Na vele artsen gezien te hebben en verschillende diagnoses (o.a. anorexia, PDS en "tussen je oren") te hebben gekregen ging het steeds slechter. In 2005 ging het dusdanig slecht dat ik op de hartbewaking terecht kwam, ze hadden me zolang laten lopen dat mijn hart er ieder moment mee op kon houden. Na enkele dagen was er dan eindelijk de diagnose, de ziekte van crohn. Toen die diagnose er eenmaal was heeft het nog even geduurd voordat het beter ging, na drie jaar sukkelen ging het dan eindelijk wat beter en leek mijn ziekte onder controle.
Doordat ik zo lang heb lopen sukkelen met mijn gezondheid heb ik na 4 jaar VWO te hebben gedaan gekozen om een MBO opleiding (economie en detailhandel) te gaan doen, dan had ik in ieder geval een papiertje op zak. De opleiding heb ik met een 9,3 vanuit mijn ziekenhuisbed afgerond. Mijn oorspronkelijke plan was om informatica of rechten te gaan studeren, uiteindelijk is daar niks meer van terecht gekomen. Maar omdat ik leren wel heel erg leuk vind ben ik maar wat studies via de LOI en NTI gaan volgen, Assurantie B, Spaans, Loonadministratie. Allemaal met goed gevolg afgesloten.
Milanese heb ik leren kennen via een vriend. Hij heeft een blinddate voor ons geregeld en dat bleek te klikken! Sinds januari 2005 zijn we bij elkaar, sinds april 2006 wonen we samen in Lelystad.
In juni 2008 werd ik zwanger van Mila. In veel gevallen houdt de ziekte van crohn zich rustig tijdens de zwangerschap, bij mij helaas niet het geval. Het kwam in alle hevigheid weer terug. De zwangerschap begon met extreme misselijkheid, in eerste instantie werd dit gewijt aan de zwangerschap achteraf
bleek dat dit het eerste symptoom was van een opvlammende crohn. Met 25 weken zwangerschap ben ik met gillende sirenes opgehaald omdat ik weeën had, eenmaal in het ziekenhuis werd de weeënactiviteit gelukkig minder en uiteindelijk stopte ze, zonder hulp. De rest van mijn zwangerschap heb ik voornamelijk
in bed doorgebracht, doordat ik vrijwel continu (ook 's nachts en dat putte me uit) enorm pijnlijke harde buiken had (die veroorzaakt werden door mijn ontstoken darmen).
Met 33 weken en 4 dagen zwangerschap braken dan opeens mijn vliezen, op 11 januari 2009 om 06:04 is Mila geboren. Veel te vroeg. Toen Mila op mijn buik werd gelegd heb ik gehuild omdat ze zo verschrikkelijk klein was en ik zeker wist 'dat kan toch niet goed gaan'.
Inmiddels is Mila 7 maanden oud en je merkt er niks van dat ze te vroeg geboren is, gelukkig maar want dat had heel anders kunnen lopen! Zelf ben ik in de tussentijd geopereerd omdat de ziekte niet meer rustig te krijgen was met medicatie. Zoals veel mensen wel denken ben ik nu niet genezen maar hoop ik wel de komende paar jaren klachtenvrij te kunnen leven.
Wat doe ik op dit moment? Ik werk, zorg voor Mila en run het huishouden, al schiet dat laatste er nog weleens bij in
Ik kan qua werk gelukkig mijn eigen tijd indelen, ik doe verschillende werkzaamheden (administratie, PZ, marketing) voor een beveiligingsbedrijf en daarnaast heb ik een webshop met verlichting.Mijn hobbies, ik heb jaren de paardensport beoefend. Mijn eigen paard heb ik een aantal jaar geleden weggedaan omdat ik een liesblessure had. Ik heb het 3 jaar geleden weer opgepakt maar vanwege de zwangerschap, problemen met mijn rug en doordat ik nu erg weinig tijd heb ben ik hier weer mee gestopt. Lekker lezen in een warm bad is ook een van mijn hobbies. Ik mag de boeken van Saskia Noort, René Appel, Heleen van Royen, Esther Verhoef, Siska Mulder, etc. Litheraire thrillers dus. Op dit moment ben ik bezig in Mijn laatste bekentenis van H. Fitzgerald.
Voor welk gerecht mag je mij wakker maken? Hmmm... lastig. Aangezien ik redelijk last heb van een ochtendhumeur zou ik je niet aanraden mij midden in de nacht wakker te maken. Maar als je het dan toch doet dan graag voor een tournedos met kruidenboter en lekkere frietjes en tomaten!
Dan nu de vraag van Linda2205:
quote:Op woensdag 19 augustus 2009 21:30 schreef Linda2205 het volgende:
Zo, ik heb dus Raissa benaderd voor het stokje en het is aangenomen. Mijn vraag:
Je hebt na de te vroege geboorte van Mila best een moeilijke tijd gehad, met Mila in het ziekenhuis. Geniet je nu ze thuis en helemaal gezond is, meer van de kleine dingen in haar leventje en in welk opzicht denk je dat dat anders was geweest als ze niet te vroeg geboren zou zijn?
De geboorte van Mila kwam totaal onverwacht, voor mijn gevoel had ik me nog nergens op voorbereid. De schrik dat de geplande keizersnede niet door kon gaan omdat het hoofdje inmiddels al te zien was was dan ook erg groot, hoewel ik er nooit vanuit ben gegaan dat ik "op tijd" zou bevallen maar te vroeg kwam het toch redelijk rauw op mijn dak. Ik had me totaal niet verdiept in een natuurlijke bevalling. En ik zou moeder worden! Ik! Dat kon helemaal niet want ik moest nog zoveel lezen en voorbereiden en vragen!
Toen ze er eenmaal was voelde het heel erg onwerkelijk, ze bleef in het ziekenhuis en ik ging met een lege buik weer naar huis. De volgende dagen heb ik me zo schuldig gevoeld, ik kon niet ieder moment bij haar zijn omdat ik simpelweg te veel pijn had en te moe was. Mijn kleine meisje lag daar helemaal alleen aan allerlei draadjes en slangetjes en infuzen en ik kon maar 2 of 3 keer paar dag naar haar toe.. Na een paar dagen bleek dat ze meer voor de sier was aangesloten op de draadjes dan dat ze zich echt zorgen om haar hebben gemaakt, ze is zo sterk! Ik ben zo gelukkig dat alles goed met haar is, dat ze geen schade heeft ondervonden van de medicatie die ik tijdens de zwangerschap heb gebruikt het had zo fout kunnen gaan! De eerste vraag die mijn arts stelde toen ik vertelde dat Mila geboren was was: "Heeft ze geen hersenbloedingen gehad?" Nee, ze heeft helemaal niks! Geen beademing nodig, geen opstartproblemen! Ze is alleen wat klein en moet warm gehouden worden.
Ik ben nog nooit zo verliefd geweest als op Mila. Alles moet op de foto om voor altijd te kunnen onthouden. Of ik meer geniet dan wanneer ze op tijd geboren zou zijn.. Een hele moeilijke vraag omdat ik denk dat mijn lichaam zo'n lange zwangerschap niet had kunnen volhouden. Wat ik wel weet is dat ik geniet met
volle teugen van zo'n mooi kindje.
Dan ga ik nu maar een speurtocht op touw zetten naar een opvolg(st)er om het stokje over te nemen, aanmelden mag via PM
Raissa
ik moest huilen muh quote:Huilen? Waarom?Op donderdag 20 augustus 2009 13:10 schreef huuphuup het volgende:
Linda mooi verhaal, heftig maar wel mooi hoe je voor jezelf gekozen hebt.
Raissa
quote:Daarom:
quote:jouw schuld!Met 33 weken en 4 dagen zwangerschap braken dan opeens mijn vliezen, op 11 januari 2009 om 06:04 is Mila geboren. Veel te vroeg. Toen Mila op mijn buik werd gelegd heb ik gehuild omdat ze zo verschrikkelijk klein was en ik zeker wist 'dat kan toch niet goed gaan'.
en omdat ik het zo mooi vind dat je mooie meisje het zo goed doet nu
Fijn dat alles nu goed gaat idd.