Het OUD Estafette Topic deel 9

ik weet echt even niet aan wie ik het stokje kan geven.

Aan Mrien, met haar stille "ik open het nieuwe topic" hint

is het er trouwens per ongeluk ingeslopen in het lijstje in de OP dat Maffemuts, Tan en _Bar_ er twee keer instaan?
(tevens mijn manier van tvp... )

_{(Ticootje, misschien een hele verse mama of juist iemand die heel graag mama zou willen worden?)}

dat is het punt, in die topics lees ik bijna niet meer mee. Maar ik ga vandaag weer iemand vragen.

Ik heb dit weekend eindelijk weer eens wat verhalen gelezen hier: mooi, boeiend en leuk om de verhalen en achtergronden achter jullie te kennen!

quote:

Op maandag 8 juni 2009 00:42 schreef mijsje het volgende:
is het er trouwens per ongeluk ingeslopen in het lijstje in de OP dat Maffemuts, Tan en _Bar_ er twee keer instaan?
(tevens mijn manier van tvp... )

_{(Ticootje, misschien een hele verse mama of juist iemand die heel graag mama zou willen worden?)}

Hee, dat was mijn tvp

Ben benieuwd wie Tico gaat vragen als volgende!

* Troel is ook benieuwd, maar wat ik vooral leuk vind is om de verhalen nog eens terug te lezen Gewoon af en toe kijken en dan merk je toch dat je in eerste instantie soms over dingen heen las.

tvp voor mooie verhalen

quote:

Op maandag 8 juni 2009 10:28 schreef mrien het volgende:
Ik heb het even gewijzigd

ik ben benieuwd naar wie Ticootje uiteindelijk gaat kiezen...
(en of die persoon dan wel ja zegt... )

ik heb er 2 benaderd die nee hebben gezegd, de vraag ligt nu weer bij iemand uit. Iemand waar ik al een tijdje een leuke vraag voor heb, dus dat kwam mooi uit.

En toch zijn er genoeg die nog niet zijn geweest. Maar natuurlijk wil niet iedereen, dus wordt het toch lastig..

spannend... wie gaat het worden...

misschien een idee om een nee lijstje te maken?
Anders vraagt iedereen straks de neezeggers weer?

is misschien een idee... het is wel al eens gebeurd dat iemand die eerst nee zei, daarna toch het stokje overnam... dus echt nodig? van mij hoeft het niet...

quote:

Op maandag 8 juni 2009 12:52 schreef MamsX het volgende:
misschien een idee om een nee lijstje te maken?
Anders vraagt iedereen straks de neezeggers weer?

Ik weet het niet. Het lijkt me dat dat ook weer allemaal vragen op kan roepen waar die personen niet op zitten te wachten zeg maar. Hoe zeg ik dat... er ligt dan zo de nadruk op dat iemand niet wil.

OUDers houden van lijstjes...

Ik wacht nog op antwoord...

Misschien staat het stom of genant zelfs, maar dat risico neem ik dan maar.
Ik heb 'nee' gezegd in het begin toen Bix me vroeg en ik ben nu idd van gevoel veranderd erover. Het stokje komt misschien helemaal niet meer mijn kant uit (en dat hoeft ook niet! ), maar ik kan me dus wel voorstellen dat het voor anderen ook zo is.

Een lijstje sluit je dan zo definitief uit. En wat BE ook zegt.

't kwam allemaal door mijn stomme vraag, sugar! je krijgt vast nog wel een keer een kans.

Welnee, bix!
_{Wel door mijzelf en shitzooi toen.}

geintjuh hoor! maar ik snap best dat je er in 't begin anders naar keek dan nu, dat heb ik zelf ook. ik twijfelde echt heel erg of ik wel zou meedoen, 't is puur toeval dat bij mij het dubbeltje de andere kant op viel volgens mij. en nu: het is gewoon een heel mooie reeks geworden!

Het stokje gat naar appelsap.

Mijn vraag: Jij bent heel jong moeder geworden. Heb je daardoor het idee dat je alles extra goed moet doen om jezelf tegenover anderen te bewijzen?

Leuk dat appelsap ja gezegd heeft! Zo drie jonge moeders achter elkaar, leuk
En ook leuk dat Sugar in de toekomst wel wil, ook daar ben ik benieuwd naar.

Wat misschien wel handig is, is om in de PM naar de volgende door te geven wie je al geprobeerd hebt maar die nee heeft gezegd. Dan is het niet zo publiekelijk, maar het lijkt me ook irritant voor de mensen die niet willen om elke keer weer benaderd te worden toch?

maar als die namen worden meegenomen van de een na de ander, dan kan iemand die van mening verandert en dus misschien wel weer wil, nooit meer gevraagd worden... dan alleen de namen doorgeven die je zelf geprobeerd hebt, en niet uit het pmmetje van degene voor je die namen ook meenemen?
(sorry, ik zeur en draaf door... )

Ik ben heel benieuwd naar appelsap...

Volgens mij heb ik geen enkel idee wie appelsap is
Dus ik ben heel erg benieuwd!

Ik vind het echt een hele eer dat ik het stokje gekregen heb!
Ik post de laatste tijd zo weinig op fok, dat ik het absoluut niet verwacht had.
Ik plaats mijn verhaal vanavond.

Allereerst wil ik zeggen, dat hoewel ik de laatste tijd weinig post, ik wel haast alle verhalen uit deze reeks gelezen heb. Vaak vol bewondering en soms ook herkenning, maar ik was er vooral verbaasd over dat vrijwel iedereen wel met dezelfde gevoelens te maken heeft zoals onzekerheid en angst bijvoorbeeld. Je weet het, maar toch als ik dat soort dingen lees schrik ik daar soms wel van.

Wie is appelsap?
Ik ben Samantha, ruim 21 jaar geleden werd ik geboren en vrijwel mijn hele leven heb ik in een dorpje bij Breda gewoond. Mijn leventje leek voorspoedig te gaan, ik vond het altijd leuk om naar school te gaan, dat ging me ook goed af en ik had veel vriendinnetjes.
Ik kreeg vwo-advies en ging naar een middelbare school waar niemand anders van mijn dorp heen ging. Het leek me heerlijk om weer opnieuw te beginnen en dat was ook zo.
Jammer genoeg brak toen ook een periode aan waarin ik me steeds bewuster werd van mezelf en de dingen om mij heen. Ik voelde me erg ongelukkig en ik ben ongeveer vanaf mijn 12de tot mijn 18de erg depressief geweest om verschillende redenen die ik liever voor mezelf houd.
Het was een hele heftige tijd waarin ik een hoop heb meegemaakt maar vooral ook een hoop dingen heb geleerd, en waar ik eigenlijk nog steeds niet graag aan terug denk.

Voor mijn gevoel begon mijn leven pas vanaf mijn 18de, zo zie ik dat nu nog steeds.
Ik had al verschillende vriendjes gehad voor ik Sander ‘tegenkwam’. In hoeverre zoiets tegenkomen is, hij sprak me aan via het fotoboek op fok en al vrij snel begonnen we met msn-en. Ik was toen 17. Het was gewoon gezellig en het was helemaal niet serieus want ik had een vriendje toen. Maar op een dag vroeg hij me mee naar de bioscoop. Ik zei nee en toen begon hij me elke dag opnieuw mee te vragen naar de bioscoop en ik zei elke dag weer nee. Toen op een dag, ging het uit met mijn vriendje en had ik zoiets van, dan zeg ik maar gewoon ja, maar nog steeds met de intentie dat het gewoon gezellig zou zijn en verder niks.
De dag waarop wij naar de bioscoop gegaan zijn, is de dag waarop ik voor het eerst écht verliefd werd. Ik ging er heen om een leuke avond te hebben maar ik kwam helemaal verward thuis, want dit was me nog nooit overkomen. Ik wilde hem wel vaker zien en ik kwam er achter dat hij daar ook zo over dacht. Na ruim een maand mocht ik mezelf zijn vriendin noemen.
In die periode was ik nog steeds erg depressief maar begon het langzaamaan beter te gaan.
Sander was een heel ander type dan de jongens waar ik normaal gesproken mee omging en hij heeft me onbewust wel ontzettend geholpen om uit de depressie te komen. Maand naar maand werd onze relatie serieuzer en toen na 9 maanden bleek ik zwanger te zijn. Dat was in 2007 en ik was toen 18. Achteraf gezien is dit een hele lastige periode geweest waarin er veel in onze relatie veranderd is, waar we nu af en toe nog mee worstelen.
We hebben er uiteindelijk voor gekozen om dit kindje te houden omdat ik het niet weg kon laten halen, en onze relatie was nog lang niet voorbij en elke andere beslissing die we genomen zouden hebben zou sowieso het einde betekend hebben.
Hoewel er heel veel mensen voor ons klaarstonden hebben wij wel altijd het idee gehad dat we het met elkaar moesten doen. We zijn in die periode veel naar elkaar gegroeid en hebben veel steun bij elkaar gezocht. Ik ging van 5 naar 6 vwo en zou proberen het jaar nog vol te maken zodat ik toch een diploma had. Ik februari zou Damian geboren worden maar uiteindelijk ben ik in december gestopt met school omdat het te zwaar werd.
In februari werd Damian geboren, voor mij is die periode erg heftig geweest. Aan Damian was ik vrij snel gewend, maar ik ben in die periode wel haast al mijn vrienden verloren. Sander en ik woonden nog niet samen, wat het ook vrij lastig maakte. En Sander zag zijn zoontje niet zo vaak wat voor hem erg moeilijk was.

Toen Damian 7 maanden was zijn wij gaan samenwonen in Vlissingen.
En dit is eigenlijk de gelukkigste periode van mijn leven tot nu toe. Het is ontzettend fijn om een gezinnetje te kunnen zijn en voor mij voelt dat elke dag nog als een groot geschenk. We proberen ons door alle moeilijkheden heen te slaan en gek genoeg blijf ik nog altijd het gevoel hebben van: jemig dat wij zo ver zijn gekomen. Het heeft voor mij, als jonge moeder, nooit zo gevoeld alsof het zo heeft mogen zijn. Ik heb nog altijd het gevoel dat er iets gigantisch mis zal gaan en wacht daar nog altijd op, juist omdat het ons nu zo goed afgaat.
Het eerste jaar in Vlissingen heb ik met Damian thuisgezeten. En in september (2008), toen Damian 1.5 was ben ik weer naar school gegaan om vwo af te maken. Dat betekent dus dat ik afgelopen weken examens gemaakt heb en 18 juni krijg ik hier de uitslag van, maar het is al vrijwel zeker dat ik geslaagd ben!
Dit jaar ging me zo goed af dat ik besloten heb om te gaan studeren. Ik wil het op zijn minst 1 jaar geprobeerd hebben, dus in september ga ik beginnen met Fiscale economie in Tilburg.

In mijn verhaal staat nog niets over waar ik van houd, en wie ik ben.
Omdat ik het idee heb dat mijn leven pas op mijn 18de echt begonnen is, heb ik zelf nog haast geen idee wie ik ben. Voor mijn gevoel begint mijn leven nu pas echt er moet nog zoveel op mijn pad komen... Ik hang nog teveel aan het verleden vast om te kunnen vertellen wie ik nu ben.
Wat ik de afgelopen tijd wel geleerd heb, is dat ik sterker ben dan ik gedacht heb, dat ik mezelf te vaak onderschat en vaak onnodig onzeker ben en ik durf nooit trots te zijn op mezelf.
Ik ben altijd bang dat ik dingen niet kan bereiken, opnieuw naar school gaan en komend jaar studeren is voor mij een uitdaging die ik nauwelijks aandurf(de).
Ook weet ik dat ik een enorme twijfelaar ben. Ik kan slecht beslissingen maken en ik ben dus zo iemand die geen hobby’s en passies heeft (mijn enige echte passie is Damian), geen echte muzieksmaak heeft, geen favoriete boeken en films heeft en ga zo maar door. Natuurlijk lees ik wel, kijk ik films en luister ik wel eens naar muziek, maar ik heb geen uitgesproken smaak en ik moet echt zin hebben in dat soort dingen. Dingen die ik verder wel graag doe, gewoon lekker luieren op de bank, zappen en af en toe een serie kijken. Met vriendinnen afspreken en wat we gaan doen maakt me niet uit want gezellig is het toch wel en ik ga graag naar het strand.
Qua eten kan je me wakker maken voor bloemkool, ananas, paprikachips, chocolade en natuurlijk appelsap.
Er zijn wel ontzettend veel dingen die ik nog zou willen doen of leren, zo wil ik nog eens leren naaien, leren koken zonder knorrpakjes, nog veel meer van de wereld zien en ga zo maar door. Maar op dit moment heb ik het daar echt te druk voor en houd ik me meer bezig met mijn gezin en mijn toekomst en daar ben ik tevreden mee.

Zoals ik al zei, ben ik erg onzeker en onderschat ik mezelf te vaak. Dat merk ik ook aan de opvoeding van Damian.
En dat brengt me bij de vraag van Ticootje: Jij bent heel jong moeder geworden. Heb je daardoor het idee dat je alles extra goed moet doen om jezelf tegenover anderen te bewijzen?
Ik heb altijd het idee gehad dat ik extra mijn best moet doen (Sander heeft dat nooit gehad) en Sander is dan ook de enige waar ik mijn onzekerheid tegen uit durf te spreken en waartegen ik durf te zeggen dat ik het af en toe wel eventjes anders gewild had.
Ik vond het belangrijk om tegenover anderen sterk over te komen en om dus extra mijn best te doen, omdat er weinig mensen waren die vertrouwen in me hadden, ook gezien mijn verleden.
Maar ik had dat gevoel ook heel erg vanuit mezelf. Ik ben een tijd erg bang geweest dat ik Damian niet genoeg kon geven en dat hij bij ons sowieso te kort zou komen, hoeveel liefde en geld we ook hadden. Daarnaast wilde ik echt niet eindigen als bijstandsmoeder met een rotkind.
Op dit moment heb ik dat gevoel trouwens helemaal niet meer en vind ik ‘gewoon’ mijn best doen goed genoeg, omdat ik zelf het gevoel heb dat als ik het over mocht doen ik helemaal niets zou veranderen. Daarnaast weet ik dat Damian bij ons niks te kort komt en dat hij het ontzettend fijn heeft bij ons.

Ik geef het stokje door aan Sugar. Ik vind dat jij gevoelens altijd krachtig en duidelijk kan beschrijven.
Daarom wil ik aan jou vragen: Hoe ervaar jij het moederschap en wat betekent moeder zijn voor jou? Wat zijn voor jou de makkelijke en leuke dingen en waar worstel je juist mee?

Wow, appelsap! Mooi!
Alvast gefelciteerd met je diploma!
En wat stoer dat je gaat studeren! Gaat vast lukken!

Leuk om het hele verhaal te lezen

Mooi, appelsap! En wat goeoeoeoed dat je _{vrijwel zeker} geslaagd bent!
Kan me voorstellen dat het niet makkelijk is geweest, maar wat mooi dat jullie er samen zo uitgekomen zijn.
En het gevoel dat het leven niet goed kán blijven, en dat je dus wacht op iets slechts, is herkenbaar... maar gelukkig is het niet waar. Tenminste, ik heb het wachten uiteindelijk maar opgegeven omdat het zo lang zo goed ging

wauw appelsap, ik helemaal niet dat jouw leven zo heftig was. Ik vond/vind jou echt een hele stoere mama. Ik heb jullie wel gevolgd toen jullie gingen samenwonen. Jullie huisje zag er zo leuk uit op de foto's.
Goed dat je je nu echt beter voelt! En studeren is echt zo leuk! Daar moet je echt van genieten.

quote:

Op dinsdag 9 juni 2009 21:07 schreef appelsap het volgende:

En dat brengt me bij de vraag van Ticootje: Jij bent heel jong moeder geworden. Heb je daardoor het idee dat je alles extra goed moet doen om jezelf tegenover anderen te bewijzen?
Ik heb altijd het idee gehad dat ik extra mijn best moet doen (Sander heeft dat nooit gehad) en Sander is dan ook de enige waar ik mijn onzekerheid tegen uit durf te spreken en waartegen ik durf te zeggen dat ik het af en toe wel eventjes anders gewild had.
Ik vond het belangrijk om tegenover anderen sterk over te komen en om dus extra mijn best te doen, omdat er weinig mensen waren die vertrouwen in me hadden, ook gezien mijn verleden.
Maar ik had dat gevoel ook heel erg vanuit mezelf. Ik ben een tijd erg bang geweest dat ik Damian niet genoeg kon geven en dat hij bij ons sowieso te kort zou komen, hoeveel liefde en geld we ook hadden. Daarnaast wilde ik echt niet eindigen als bijstandsmoeder met een rotkind.
Op dit moment heb ik dat gevoel trouwens helemaal niet meer en vind ik ‘gewoon’ mijn best doen goed genoeg, omdat ik zelf het gevoel heb dat als ik het over mocht doen ik helemaal niets zou veranderen. Daarnaast weet ik dat Damian bij ons niks te kort komt en dat hij het ontzettend fijn heeft bij ons.

Allereerst leuk om je verhaal te lezen

Wat ik me dan afvraag, uiteraard hoef je geen antwoord te geven hoor.

Maar voor wie wilde je dan extra je best doen? Familie, ConsultatieBureau? Sander?
En hoe reageerde je familie? Had die wel vertrouwen in je?

_{De reden dat ik het vraag is omdat ik zelf redelijk jong ben, en eigenlijk juist alleen positieve feedback krijg.
(Vrienden, familie, ouders etc) Op af en toe weer een zuurpruim op straat na ..}

Hoe combineer je je school/ studie met je kind? Ook financieel zeg maar? Ben ik erg benieuwd naar. Voor mij is nu mijn niet afgeronde studie een reden nog niet aan kinderen te beginnen... Maar ik twijfel steeds meer of dit wel gegrond is... Ben nu 24 en vind dat een mooie leeftijd. Hoe heb jij dat aangepakt, en wat voor hulp was er beschikbaar? Als dit te privé is moet je 't eerlijk zeggen hoor!
(en moet toch zeggen dat ik het stoer vind dat je aan een studie gaat beginnen!)

MamsX, eigenlijk voor iedereen (zelfs voor de zuurpruimen op straat. )Waarom weet ik niet precies, misschien om mezelf dan wat zekerder te voelen.
Mijn familie en vrienden hebben wel altijd positief gereageerd, maar hebben nooit gezegd dat ze er vertrouwen in hadden. Van mijn directe familie wist ik ook dat zij daar aan twijfelden, ook al is dat nooit gezegd. Onlangs hebben ze dat voor het eerst tegen mij gezegd dat ze dat zo gevoeld hebben, nu ze zien dat het wel goed gaat.

Pyttpytt, hoe combineer je zoiets..
Qua kinderopvang ging Damian 2,5 dag in de week naar het kinderdagverblijf.
Financieel gezien zijn we voor elk jaar kosten kwijt voor kinderopvang en studie. Voor het eerste jaar hebben we gespaard en dan alles wat ik van de IB-groep kreeg ook gespaard en een deel voor kinderopvang.
Ik heb wel het geluk dat mijn vriend een goede baan heeft. Hij kan de andere kosten betalen waardoor ik niet persee hoef te werken.
Qua hulp op school heb ik vooral gemerkt, als jij de situatie bespreekt dat er vaak alleen maar begrip voor is.
Persoonlijk zou ik er wel mee wachten tot ik afgestudeerd bent, want het lijkt me makkelijker.

Mooi Appelsap!!
En wat goed dat je geslaagd bent!!

Goed verhaal, Appelsap. En wat knap dat je zo kunt zeggen dat je nog niet goed weet wie je bent. Dat alleen al zegt dat je toch wél weet hoe het zit, als je snapt wat ik bedoel.

Heel veel succes met je toekomstplannen en alvast gefeliciteerd met het behalen van je diploma! Stoer!

Dank voor het stokje. Nu heb ik het bijna 'gevraagd' lijkt 't, terwijl ik in het begin alleen maar bang werd van al die vragen. Me zo uitspreken over mijzelf, mijn leven, mijn voorkeuren… Te kwetsbaar voelde dat.
Nu voel ik dat niet meer als bedreigend, misschien vooral omdat ik beter in mijn vel zit dan toen. En ook omdat ik merk hoe mooi en goed en boeiend het is jullie verhalen te lezen. Aan een mooi topic doe ik graag mee en daarmee kom ik dus terug op mijn eerste reactie.

Ik ben Merel, nu 32 jaar oud, jongste uit een Brabants gezin met drie dochters en een vader en moeder die nog bij elkaar zijn. Ze wonen ook nog steeds in het huis waar ik tot mijn 18e ook woonde, dus daar op bezoek gaan is nog altijd terug naar de straat waar ik fietsenmakertje speelde met buurkindjes.
Mijn jeugd was in de basis goed en fijn. Ik heb altijd veel en goed met mijn moeder kunnen praten en mijn zussen waren leuke speelkameraadjes en later ook fijn als klankbord. Ik was een beetje de clown van het gezin, de brutaalste en meest directe ook. (Dat directe heb ik nu nog).

Ook op de basisschool liep het wel goed, ik kwam goed mee gewoon. Wel had ik op mijn rapport uit de eerste klas al een geruststellend tekstje van de leraar staan: “Niet denken dat je het niet kunt, je redt het elke keer prima en ook nog eens heel goed.”
Vanaf groep 6 werd mijn basisschooltijd narrig. Ik werd buitengesloten door mijn drie vriendinnetjes die me elke dag weer leken te accepteren om me daarna toch te lozen. Ze wáren mijn vriendinnen, zo voelde ik dat ook echt en 1 op 1 lukte het prima, maar in het groepje van vier was ik te veel. De pesterijtjes waren meisjesachtig en dus venijnig. Ik kwam vaak vol verdriet thuis en mijn jongste zus (de middelste van ons drieën) maakte zich zorgen om me en nam het voor me op. Mijn ouders hebben ook gepraat met ons vieren en met de leraren. Dat hielp niet wezenlijk, uiteindelijk is het vanzelf wel minder geworden en konden we meer met zijn vieren door één deur.

En toen als drupke naar de brugklas, havo/vwo. Ik was een kind nog, zo plat als wat en totaal niet bezig met jongens, uitgaan en puberen. En dat bleef een hele tijd zo! Pas rond mijn 16e zoende ik voor het eerst en met dat eerste echte vriendje wilde ik vooral niet veel verder gaan. Eng!
In die tijd ging ik voor het eerst proberen wat af te vallen ook. Dat ik daarbij soms ‘gestimuleerd’ werd door mensen in mijn directe omgeving heeft mijn zelfvertrouwen geen goed gedaan. Toch lijnde ik toen wel op een 'normale' manier.

Ik heb op de middelbare school een paar vriendinnen voor het leven gemaakt en vooral veel lol gehad met feestcommissie, uitgaan, roken, hangen op pleintjes én toneel! Dat was het echt helemaal voor me.
Nadat ik het atheneum had afgerond, deed ik daarom auditie op de toneelschool in Eindhoven. Ik werd aangenomen, ging op kamers en had er een superspannende, heftige, leuke, boeiende én moeilijke tijd. Want oh, wat kwam ik mezelf tegen! Ik moest met de billen bloot, durfde niet, durfde dat niet te erkennen, kreeg kritiek en slokte al die kritiek in me op. Ze hadden gelijk, ik was niet goed! Ik móest veranderen! Ik ging dagelijks bang naar school, maar wilde zó graag dat ‘t me zou lukken, dat ik uiteindelijk ook ben afgestudeerd.

_{'Leuk' weetje: in die tijd liet ik mezelf testen op HIV en soa's, omdat ik het op vakantie onveilig gedaan had. De huisarts kon ik bellen boor de uitslag, maar toen ik belde, vertelde ze dat ik moest langskomen. Ik kon meteen langskomen. Ze zei: “Ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Het goede is dat we geen soa’s hebben gevonden bij je. Het slechte is dat de HIV-test positief lijkt te zijn. Omdat de uitslag dubieus is (ze doen er dan meteen nog eentje achteraan met hetzelfde bloed), moet je nog een keer geprikt worden en wordt je DNA bekeken.” Ik zat er alleen en voelde de grond onder me wegzakken. De dokter zei ook nog: “Ik heb het nog niet meegemaakt dat een uitslag die positief lijkt bij de eerste test, daarna toch definitief negatief blijkt.” Bizarre week gehad waarin ik dacht dat ik besmet was en waarin ik mijn leven echt zag instorten. Ik voelde me een wapen, een gevaar voor anderen... Tót ik de uiteindelijk definitieve uitslag had: niets aan de hand!}

In de zomer na mijn afstuderen leerde ik S kennen in Brindisi (Italië) en na die vakantie bleven we verliefd en bij elkaar. Eerst hij in Tilburg en ik in Eindhoven, al na een dik jaar samen in Eindhoven.

Het jaar na mijn afstuderen ging het niet oké. Ik moest al snel aan mezelf toegeven dat het theatervak me niet gelukkig zou maken. Die beslissing luchtte me op, maar maakte ook dat ik mezelf niet veel meer waard vond. Ik deed een paar maanden psychologie in Nijmegen, had een bijbaantje bij Bruna en zocht naar wat ik wilde en wie ik echt was.
Ik had tijdens de Academie voor Drama ervaren hoe 'fijn' het was om mijn lijf te veranderen naar het plaatje dat ik wilde zijn en sloeg door. Ik ging maandenlang zo min mogelijk eten. Nog altijd is dat mijn zwakke plek, ik grijp ernaar in slechte tijden en moet mijn gedrag daarin dus nog veel beter onder controle zien te krijgen.
Ik wist het tij te keren dankzij lieve mensen om me heen, ging in deeltijd communicatie studeren omdat ik tekstschrijver wilde worden en vond daarin echt het vak dat past. Godzijdank!

Tijdens die studie besloten S en ik dat we heel graag een kindje wilden en Maria maakte mij moeder en S vader. Laatst hadden we het nog over de vraag ‘wat is de mooiste dag van je leven’ en voor ons allebei staat die dag van haar geboorte erg hoog in het rijtje mooiste dagen.

Ook nog tijdens die studie gingen we (yeah!) en werd ik zwanger van Storm. De zwangerschap was emotioneel al moeilijker dan de eerste zwangerschap en na de bevalling werd ik depressief. Ik heb er veel over geschreven en dat stuk van mijn leven juist sterk hier gedeeld. Ik heb een tijd geleden oprecht een aantal mensen van hier in het topic bedankt voor alle lieve, steunende en helpende reacties. Ik heb veel gehad aan Fok! in die zware tijd voor mij en dat zal ik nooit vergeten.

En nu zijn we compleet ^{al rammel ik ineens sinds een paar weken, bizar en totaal niet de bedoeling is dat!!!} en genieten we enorm van elkaar. Ik ben zo trots op ze en zo blij met ze, ik geniet van de manier waarop S hun vader is en ik geniet van ons samen. Ik ben bijna dagelijks nog een beetje verbaasd dat wij een echt gezin zijn, dat we zomaar in een huis wonen met z’n vieren, zo echt. Met een gezinsauto voor de deur, schommels in de tuin, met de verantwoordelijkheid over twee kindjes, helemaal van ons, bij ons, door ons.

* Sugar houdt van documentaires, van mooie dingen maken, van bladeren in de Viva, van meeblèren met André Hazes, van een waarachtig gesprek, van olijven, van schrijven, van analyseren, van winkelen als troost, van zon, van slenterfietsen, van foto’s maken, van sporten, van bellen met mijn zus én van Ben & Jerry’s.

De vraag van Appelsap:
Hoe ervaar jij het moederschap en wat betekent moeder zijn voor jou? Wat zijn voor jou de makkelijke en leuke dingen en waar worstel je juist mee?

Ik ervaar het moederschap als heel belangrijk en waardevol. Een grotere, meer zinvolle taak voel ik niet in het leven. Mijn eigen geluk en de kans mezelf in al mijn volheid te zijn ^{ook een heel belangrijk doel!} kleeft namelijk óók aan het moederschap, voel ik. Het dwingt me bijna de rust in, dwingt me de 'echte weg' te kiezen en te leven in mijn leven zoals het is. 't Is dat ik vrij hardnekkig ben in het kiezen van tijdelijk verleidelijke doodlopende zijweggetjes.

Het gaat me goed af om er echt voor ze te zijn, om ze héél sterk aan te voelen en ze te steunen in het zijn wie ze zijn. Alles mogen ze zijn: bang, wild, verlegen, brutaal, verdrietig, vrolijk, boos, stil...
Dat is ook wat ik ze graag wil blijven meegeven. Dat het echt oké is zoals ze zijn. En dat 'trouw blijven aan jezelf' een heel heel heel waardevolle kunst is.

Het moeilijke van het moederschap zit 'm voor mij in chaos in mijn hoofd die niet altijd 'goed combineert' met een dochter wier billen afgeveegd moeten worden, een zoon die de la als opstapje gebruikt, een telefoon die gaat en de klok die ineens tien minuten heeft ingeslikt. Te veel lijntjes maken mijn lontje kort.
Dus ik moet regelmatig besluiten dat ik dingen even ‘on hold’ zet (de dingen die zich afspelen in mijn hoofd) om de praktische zaken enigszins soepel te laten verlopen, zónder frustratie voor wie dan ook.
Ik oefen hard, laat ik het daarop houden.

[ Bericht 0% gewijzigd door Sugar op 10-06-2009 09:54:04 ]

Wauw dames wat een mooie treffende verhalen

Appelsap, ik vind het best logisch dat je op je 21e nog niet helemaal weet wie je bent. Komt vanzelf met de jaren. _{zei de oude taart!}
Mooi stuk heb je geschreven.

Suug, wat fijn dat je nu wel zo openhartig durft te zijn. En jouw visie op je kinderen komt zo overeen met de mijne. Zó belangrijk. Jij lieve vrouw.

Appelsap! Wauw wat een verhaal! Mooi ook dat je nu kan onderkennen dat je jezelf wel eens onderschat hebt!
Ik vind het zo stoer dat je vrijwel zeker geslaagd bent, dat heb je dan toch maar mooi even gedaan joh!
_{Leuk ook om te lezen over jou en Sander... voor mij blijft hij altijd de "Sandertje" die me altijd met de meeste vreselijke oneerbare voorstellen aansprak op msn. Maar kleine jongetjes worden ook groot.}

Fijn om te lezen dat je nu weer wat beter in je vel zit Sugar!

Mooi sap en sjoeg!
Bij elk verhaal meer dat ik hier lees besef ik mij dat ik eigenlijk heel normaal ben. Ik zie bij bijna iedereen wel iets dat ik herken.

appelsap en sugar, allebei heftige verhalen met heftig op z'n eigen manier...
Hele mooie aflopen, terwijl het verhaal van appelsap nog niet af is...

Mooi, Sugar. Wellicht een heel persoonlijke vraag, maar ben je bang dat maria ook een eetstoornis ontwikkelt later, of ben je daar niet echt mee bezig?

(achtergrond: mijn moeder heeft altijd (naja, atlijd... ) anorexia gehad (ook tijdens de zwangerschappen), vandaar dat ik het vraag.)

Wat een prachtige verhalen weer!

Appelsap, jou "ken" ik uit de tijd dat ik zelf niet lekker in mn vel zat en uit verveling hele dagen op Fok! lurkte. Je huisje, je zwangerschap, alles toen "meegemaakt" en nu ik hier zelf mag posten, ben jij er niet meer. Heel erg leuk om dan op deze manier een kijkje in je leven te krijgen!

En Sugar, in je posts, je foto's ed. kom je altijd op me over als een supermoeder voor je kinderen. Erg mooi om nu eens het verhaal te lezen over de vrouw-sugar, naast het plaatje dat ik had van mama-sugar! Dank je wel hiervoor

Bedankt voor de lieve reacties!
LovelyLady, ben je mal! Ik kan me zo'n opmerking juist heel goed voorstellen, ook al wist je wel alles. je hebt met zo'n opmerking ook gewoon hartstikke gelijk, gelukkig wel!
_{hopelijk ten overvloede: niet meer over in zitten, hoor!}

Ik reageer straks even op jouw vraag, Davinia. Nu op telefoon niet zo handig.

En ik heb iemand gepm'd om het stokje aan door te geven, dus ik wacht de reactie af!

sugar

Sugar, mooi verhaal Leuk dat we alsnog een kijkje in jouw hoofd mochten nemen

Sugar. Leuk dat je toch het stokje aan genomen hebt want ik vond het erg jammer dat je weigerde.
Ik vind je namelijk echt over komen als een onwijs leuke mama.
En ik was benieuwd naar de rest van Sugar. Een erg mooi verhaal.

quote:

Op woensdag 10 juni 2009 12:37 schreef DaviniaHR het volgende:
Mooi, Sugar. Wellicht een heel persoonlijke vraag, maar ben je bang dat maria ook een eetstoornis ontwikkelt later, of ben je daar niet echt mee bezig?

(achtergrond: mijn moeder heeft altijd (naja, atlijd... ) anorexia gehad (ook tijdens de zwangerschappen), vandaar dat ik het vraag.)

Ik ben daar zeker bang voor! En ik zou het haar erg gunnen te leven zonder die belasting.
Ik ben er bang voor omdat ik zelf de neiging heb te compenseren met eten en niet-eten en er dus altijd gevaar is dat mijn gedrag haar beïnvloedt. Ik denk wel oprecht (en de mensen die me bezig zien gelukkig ook) dat mijn gedrag nu geen duidelijk signaal hoeft te geven aan de kinderen. Ik eet gewoon mee, we praten niet over dunner zijn of worden en ik heb geen anorexia of boulimia natuurlijk! Nu is er dus niet snel iets zichtbaar van mijn worsteling, denk ik. En hoop ik!
In mijn streven om echt te stoppen met dat streng zijn tegen mezelf, zijn de kinderen (en inderdaad, met name Maria) wel een heel duidelijk baken en houvast. Als ik het al niet voor mezélf doe, dan wel voor hen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Sugar op 10-06-2009 22:07:40 ]

Ik heb alles gelezen maar kom er gewoon niet aan toe om overal op te reageren.
Appelsap, ik vind je een heel moedige vrouw. Wat goed van je studie en wat knap van je diploma

Sugar, ik vind jou zó'n tof mens! Wat leuk dat je nu wel zover was om het stokje aan te nemen. Ik hoop dat het leven voor jou soms wat liever wordt en dat je minder hoeft te worstelen
_{als je begrijpt wat ik bedoel}

quote:

Op woensdag 10 juni 2009 10:47 schreef Jelief het volgende:
Mooi sap en sjoeg!
Bij elk verhaal meer dat ik hier lees besef ik mij dat ik eigenlijk heel normaal ben. Ik zie bij bijna iedereen wel iets dat ik herken.

dat zijn we toch allemaal! dat is nu eenmaal dat ons mens maakt. ieder mens heeft nu eenmaal bagage. hier in deze reeks zie je de dingen die je anders 'zomaar op internet' niet ziet.

quote:

Op woensdag 10 juni 2009 21:59 schreef Sugar het volgende:

[..]

Ik ben daar zeker bang voor! En ik zou het haar erg gunnen te leven zonder die belasting.
Ik ben er bang voor omdat ik zelf de neiging heb te compenseren met eten en niet-eten en er dus altijd gevaar is dat mijn gedrag haar beïnvloedt. Ik denk wel oprecht (en de mensen die me bezig zien gelukkig ook) dat mijn gedrag nu geen duidelijk signaal hoeft te geven aan de kinderen. Ik eet gewoon mee, we praten niet over dunner zijn of worden en ik heb geen anorexia of boulimia natuurlijk! Nu is er dus niet snel iets zichtbaar van mijn worsteling, denk ik. En hoop ik!
In mijn streven om echt te stoppen met dat streng zijn tegen mezelf, zijn de kinderen (en inderdaad, met name Maria) wel een heel duidelijk baken en houvast. Als ik het al niet voor mezélf doe, dan wel voor hen.

Oke, helder!
Dank voor je antwoord.

Ik ben benieuwd naar jouw verhaal Simmu.

Sugar, mooi heb je dit weer opgeschreven, jouw vermogen om iets in een paar woorden heel duidelijk neer te zetten vind ik zo mooi. Jij hebt echt schrijfttalent

Appelsap wat een prachtig openhartig verhaal. Wat heb jij veel geleerd over jezelf en wat ben je gegroeid

Oh, ik zie nu dat jij ook je verhaal hebt geschreven Sugar. Ik ga het gauw lezen. _{Hopen dat den Stella nog even doortukt}. Ben benieuwd.

Ik heb weer veel bij te lezen hier

Mooi Sugar . Je klinkt zo volwassen en gelukkig. Aslof je echt afstand hebt kunnen nemen van moeilijke dingen van voorheen. .

En jeetje ja, dat hiv-verhaal. Dat was echt een bizarre tijd. En nog kan ik me natuurlijk niet voorstellen hoe jij toen gevoeld moet hebben zeg, pffff.

En Maria was zo'n leuk babietje om te zien , met haar karakteristieke koppie al meteen .

Enne, rammelen . Hoeft toch niet persé niet de bedoeling te zijn. Dingen veranderen toch met de tijd . Ik bedoel, hoe cool zou het zijn als we straks twee ongeveer evenoude droppies hebben rondkruipen .

Appelsap en Sugar, erg mooie openhartige verhalen. Appelsap je zal vast en zeker geslaagd zijn voor je diploma. En Suug, in alles wat je over je kinderen schrijft en de foto's die je plaatst straalt je moedertrots !

En Lily gaat het stokje van me overnemen!

Mijn vraag aan jou, Lily:
Elk gezin heeft vaak zo zijn eigen gewoonten, manieren van met dingen omgaan of zelfs tradities. Ik ken bijvoorbeeld een gezin dat altijd in een soort eigen taaltje grapjes maakte met elkaar en een gezin waarin regelmatig één van de ouders speciaal met één van de kinderen op een korte vakantie ging (en dat afgewisseld).

Welke bijzonderheden uit je eigen jeugd (binnen het gezin waarin je opgroeide) zet je graag ook in je eigen gezin voort en koester je? En welke vaste patronen of kenmerken zou je juist willen vermijden?

Ohw Suug, leuke vraag!

_{Die moet voortaan standaard bij iedere post beantwoord worden vind ik!}

De vraag van Sugar vind ik juist het moeilijkste
Ik kan (of beter gezegd wil) deze niet beantwoorden omdat ik de privacy van mijn ouders niet wil schenden.
Het gaat in mijn geval eerder om vermijden dan koesteren namelijk..

Dan verzin ik gewoon een nieuwe! Geen probleem.
_{(En als een volgende zo'n vraag wel graag beantwoordt: leuk!)}

Appelsap en Sugar ook weer mooie bijzondere verhalen

Wat een mooi verhaal Sugar en je hebt zo'n onwijs tof gezin (S heb ik nooit ontmoet maar als ik jullie zie en de kids dan kan dat niet anders) Die lieve kids van jullie (Ik moet er nog zo vaak glimlachend aan denken, Storm die valt, Maria: "gaat het Storm?" Storm: "jaaa" en krabbelt overeind )
De teksten die je schrijft en de foto's die je maakt, echt wat een talent !

_{Ik heb trouwens ook bij Bruna gewerkt}

_{Het is lekker rustig op kantoor vandaag dus in de baas zijn tijd geschreven}

Ik loop nu een jaar of 10 op Fok rond. Meestal lurkend en soms post ik eens wat hier en daar. Ik lees lang niet alles en mis daardoor wel veel in OUD.
Toen Lois in LIF het begin maakte met het topic “in mijn buik” was ik ook zwanger van de eerste en hoewel de meesten mij niet zullen kennen doordat ik weinig post ben ik op de achtergrond sinds die tijd wel aanwezig in het zwangerschapstopic en later in OUD.

Ik ben lily, 37 jaar, getrouwd en moeder van twee jongens.
Geboren en getogen in het uiterste zuiden van het land waar ik ook nu nog steeds woon. Ik heb een broer van 41 waar ik nog steeds goed contact mee heb. Helaas woont hij niet in de buurt dus we zien elkaar niet zo vaak (druk druk druk) maar bellen wel nog regelmatig. Hij is wel gek op zijn neefjes dus af en toe een trip naar Amsterdam is altijd leuk.

Ik leerde mijn echtgenoot al in 1986 kennen. Ik was toen 15 en hij 16 en we waren meteen onafscheidelijk. We zaten niet op dezelfde middelbare school maar leerde elkaar kennen in een uitgaansgelegenheid (nou ja, als je een zolder vol met hardrockers zo kunt noemen).
We hebben zeer uiteenlopende karakters maar dezelfde levensvisie en interesses. Onze grote liefde muziek loopt als een rode draad door ons leven.
Zelf in bandjes spelen, optreden in plaatselijke jongerencentra, veel concertbezoekjes., rondhangen in platenzaken, cd’s bespreken met vrienden, noem maar op. We hadden in die tijd een grote groep vrienden om ons heen.
Er is ook een tijd geweest van veel feesten, drinken en experimenteren met allerlei drugs. Leuk en ook soms minder leuk, maar er wel veel van geleerd.

We hebben beiden gestudeerd in Maastricht (ik IDM en hij Kunstacademie) en zijn in die tijd ook gaan samenwonen.
We hadden niks en zaten op kistjes en bankstellen die we langs de straat vonden (ja, dat kon toen nog ) Erg leuk vind ik dat, met niks iets proberen op te bouwen. Samen vechten voor iets.
Toen we eenmaal een baan hadden en dus geld hebben we een paar reizen gemaakt ( USA, westkust en NY). Geweldige tijd gehad.

We hebben altijd het gevoel gehad van wij saampjes tegen de rest van de wereld. Klinkt misschien zwaar maar is het niet. Dat gevoel is er na 22 jaar nog steeds.

Mijn man heeft altijd kind(eren) gewild. Hij heeft zijn vader nooit gekend en wilde juist daarom vader worden en er wel zijn.
Ik hield dat altijd tegen, wilde geen kinderen, tot ik ineens op mijn 28ste, zomaar, out of the blue, het gevoel kreeg dat ik een kind wilde. Ik stopte direct met de pil en was gelijk zwanger. En ineens waren we met zijn drieën en toen onze oudste zoon bijna 4 was werd onze jongste zoon geboren. We konden ons geluk niet op.

Totdat de oudste naar school ging.
We kregen te horen dat er iets niet goed was. Dat er iets aan hem mankeerde.
Dat komt hard aan kan ik je vertellen. Zit je vier jaar smoorverliefd te wezen op je kind en dan komt de buitenwereld even vertellen dat er iets mis is met hem. In eerste instantie ontkende we het dan ook (ach wat, onzin, er is helemaal niks mis met hem).
Het waren twee vreselijk rottige jaren. Veel gepraat met leerkrachten, medici en therapeuten en vooral veel gehuild. Huilend in de auto na een gesprek op school en later in de tijd huilend op de bank omdat je wist dat ze gelijk hadden.
Verdriet omdat je kind een stempel krijgt, omdat je niet weet wat er aan de hand is, omdat je kind niet uitgenodigd wordt op feestjes. Niet omdat hij niet populair was bij zijn klasgenootjes, nee, maar omdat andere moeders het beter vinden dat hun kind niet met de mijne omging.
Moeilijke jaren.

Het gedrag van onze zoon werd er niet beter op en ik raakte hem kwijt. Heel erg is dat. Ik, zijn bloedeigen moeder, begreep hem ook niet. Ik stond mijlenver van hem af.
Hoe kon ik begrip van anderen verwachten als ik hem zelf ook niet begreep?
Allemachtig wat heb ik me schuldig gevoeld, later ook omdat ik dat gevoel met onze jongste niet had (en heb). Gelukkig had mijn man dat gevoel niet en kon hij hem wel de steun bieden die ik hem blijkbaar niet kon geven.
De diagnose ADHD heeft veel los gemaakt. Het klopte gewoon en door een schat van een leerkracht (en medicijnen) en tevens ons gedrag als ouders aan te passen ging het bergopwaarts.
Hij is nu 8 jaar en we zijn in een veel rustiger vaarwater terecht gekomen. Mijn band met hem is weer een stuk beter. Hij wordt ouder en wijzer. Begrijpt steeds meer van zichzelf, al zijn we er natuurlijk nog lang niet.
Het is een schat van een jongen. Lief, beleefd, slim, en bijzonder maar oh wat is hij anders dan ik, en wat botst dat vaak (en dat betekent niet dat ik niet lief, beleefd, slim en bijzonder ben ).
Onze jongste zoon zit ondertussen ook alweer een half jaar op school. Het gaat heel goed met hem. Wij zijn echt “two peas in a pot”.
Het enige dat de jongens met elkaar gemeen hebben is hun geslacht, zo anders zijn ze, maar toch hebben ze veel aan elkaar. Het zijn echt broertjes.

Naast ons werk (ik heb een erg leuke baan van 28 uur bij een pensioenbedrijf) besteden we onze tijd voornamelijk óf aan ons gezin óf aan elkaar. Ons sociale leven staat op een laag pitje en daar kiezen we bewust voor.
Verder lees ik heel graag. Voornamelijk Nederlandse literatuur en thrillers (Nicci French, Saskia Noort).
Film is ook een grote hobby (van ons beiden). De bioscoop wordt nog wel eens bezocht maar meestal toch lekker thuis op de bank. Zalig!

We zijn echte natuurmensen en zijn vaak te vinden in de Belgische Ardennen (voor ons ook erg dichtbij). We zijn begaan met dieren en proberen ons steentje bij te dragen tegen allerlei dierenleed (niet alleen met geld, maar dat even terzijde)
Ook is muziek nog steeds erg belangrijk. Een liefde die we vanzelf doorgeven aan onze kinderen. Erg leuk.
We bezoeken nog steeds samen veel concerten en de kinderen kunnen niet wachten totdat ze een keer mee kunnen.

We hebben het goed.

Saampjes tegen de wereld


Hoewel de vraag van Sugar erg leuk is, kan ik hem toch niet beantwoorden (om privacy redenen). Dus Sugar; mocht je nog een andere vraag hebben...graag


edit:

Nieuwe vraag voor Lily:
Wat was de mooist gekleurde dag in jouw leven? En (als je wilt): wat was de zwartste?

Ik begin met de zwartste dag:
14 juni 1984
De dood van mijn neef van 14 (ik was toen bijna 13). Hij is die middag door een beschonken bestuurder van zijn fiets gereden en overleed later in het ziekenhuis.
Dat afschuwelijke telefoontje. De horror op het gezicht van mijn moeder. Het vreselijke verdriet van mijn oom en tante en de rest van de familie staat op mijn netvlies gebrand. Het feit dat dat zomaar kon gebeuren. Het heeft veel met me gedaan.
Het is 25 jaar geleden maar ik denk nog regelmatig aan hem.

De meest gekleurde dag:
hmm, ik zou bijna zeggen mijn geboorte want er zijn gelukkig veel gekleurde dagen in mijn leven geweest. Ik weet het ook echt niet. Ik kan niet kiezen.
Een willekeurige dag waar ik met man en kinderen lekker in de Ardennen ben.

[ Bericht 1% gewijzigd door lily op 12-06-2009 18:21:53 ]

Edit: dit ging over Estrys:
Geinig! En dankjewel.

Nieuwe vraag voor Lily:
Wat was de mooist gekleurde dag in jouw leven? En (als je wilt): wat was de zwartste?

En ik ga nu je verhaal lezen, want ik had mijn scherm blijkbaar lang open!

Ik beantwoord je vraag vanavond, Sugar.

Ik moet nu rennen, school is zo uit en ik zit nog op mijn werk...

Och, Lily. Wat heb je dat mooi geschreven en ik ben blij dat ik je het stokje heb gegeven. Want ik wist niet van de problemen die je oudste had! Ik kan in je verhaal meevoelen wat een moeilijke tijd dat is geweest, ik kreeg er de tranen van in mijn ogen...
Bijzonder eerlijk verteld, vind ik.

Goed te lezen dat alles nu veel beter loopt en voelt. En wat heerlijk dat je juist met de jongste zoveel herkenning hebt. Hoewel me dat misschien ook een dubbel gevoel lijkt, om dat met de één wel te voelen en met de ander veel minder. Maar ik vind het vooral heel warm klinken, dat "two peas in a pot".
_{Enne, ik vind ze uiterlijk ook toch wel op elkaar lijken, hoor!}

Sugar en Lily, wat een mooie verhalen, dank voor het delen .

quote:

Op vrijdag 12 juni 2009 14:51 schreef Sugar het volgende:
En wat heerlijk dat je juist met de jongste zoveel herkenning hebt. Hoewel me dat misschien ook een dubbel gevoel lijkt, om dat met de één wel te voelen en met de ander veel minder. Maar ik vind het vooral heel warm klinken, dat "two peas in a pot".

Absoluut waar.
Dat is ook best moeilijk want er zitten gevaren aan.
Gelukkig ben ik me ervan bewust en kan er daardoor rekening mee houden in mijn gedrag naar de kinderen.

Last but not least: het "two peas in a pot" gevoel heeft oudste ook.
Met zijn papa

Sugar, fijn dat je weer wat beter in je vel zit. Ik vind dat je echt een mooi en vooral openhartig stuk geschreven hebt. Erg leuk om te lezen hoe jij het moederschap probeert in te vullen!

Lily ook al zo'n mooi stuk. Wat lijkt me dat lastig als je zo ver van je kind af staat en vooral dat jij daar eerlijk voor uit durfde te komen, want dat lijkt me ook best zwaar voor jezelf. Erg fijn dat het nu weer beter gaat.
Jullie klinken als een prachtgezin, saampjes tegen de wereld.

Oh Lily! Wat leuk om over jou te lezen! Hoewel ik je meer zijdelings 'kende' heb ik je altijd graag gemogen. En nu nog meer. En je weet dat je jongste een favorietje van me is he!
Ik heb wel even een traantje moeten wegvegen toen ik las over je struggle met de oudste. Dát lijkt me moeilijk.


Dankjewel!

quote:

Allemachtig wat heb ik me schuldig gevoeld, later ook omdat ik dat gevoel met onze jongste niet had (en heb). Gelukkig had mijn man dat gevoel niet en kon hij hem wel de steun bieden die ik hem blijkbaar niet kon geven.

Wat fijn dat je dat toch zo hebt kunnen zien. Want ik kan me helemaal voorstellen dat je het vooral rot zou vinden dat je het zelf niet kan. Maar ik vind het knap dat je toch ook kan zien dat er toch iemand is die dat wel kan. Dat maakt jullie zo sterk denk ik

Sugar, fijn dat je toch nog het stokje hebt aangegrepen en je verhaal hier hebt verteld.
Ik vind het knap dat je zo je best doet voor alles en jullie

appelsap, wat knap dat je waarschijnlijk geslaagd bent! Petje af!

Sugar, wat meot ik zeggen...ik vind je verhaal erg mooi, maar ik vind je ook een mooi mens. Niet alleen lijk je me een hele fijne, lieve moeder, maar ik vind je ook als mens fijn overkomen. Heel echt; ik hou van echte mensen.

lily, ik ken je wel, ook al post je niet veel. Ik vind het juist zo leuk hoe je er telkens gewoon weer tussen past, als je even wat minder aanwezig was. Heftig van je oudste, wat hebben jullie een moeilijke tijd gehad.

Lily, mooi verhaal om te lezen. Wat moeilijk van het gebeuren rond/met jullie oudste, maar ik vind het altijd wel mooi om te zien/lezen dan hoe mensen zich wel heel erg bewust zijn van eventuele valkuilen enzo.

Lily, wat een verhaal. vol liefde en opeens ook met heel veel verdriet. maar de liefde overheerst! mooi om te lezen

Thx, voor jullie reacties

_{Ik wacht nog op pm van een eventuele opvolger(ster)}

Op alfabetische volgorde

[BE: je bent een engel, ik plak de lijst even in de OP]

[ Bericht 96% gewijzigd door BE op 15-06-2009 12:53:19 ]

Toch niet op alfabet dus, de OP. Zie FB topic.

Fuente heeft het stokje van me overgenomen

Ik stel haar de vraag die Sugar aan mij stelde (maar ik niet wilde beantwoorden )
Misschien kan Fuente dit wel;

Elk gezin heeft vaak zo zijn eigen gewoonten, manieren van met dingen omgaan of zelfs tradities. Ik ken bijvoorbeeld een gezin dat altijd in een soort eigen taaltje grapjes maakte met elkaar en een gezin waarin regelmatig één van de ouders speciaal met één van de kinderen op een korte vakantie ging (en dat afgewisseld).

Welke bijzonderheden uit je eigen jeugd (binnen het gezin waarin je opgroeide) zet je graag ook in je eigen gezin voort en koester je? En welke vaste patronen of kenmerken zou je juist willen vermijden?

Leuk leuk leuk!
Ben benieuwd naar Fuente's verhaal! En ook leuk dat mijn vraag nu in de herhaling gaat.

lily, wat leuk om over jou te lezen. grappig trouwens hoe mij al lang heel duidelijk was dat jij en je man ook uit het altervatieve circuit komen, ik vind daar dan toch altijd iets van herkenning in

Jaaaah heel erg leuk! Ik ga vanavond eerst even snel bijlezen en ondertussen zelf tikken. Kan even duren, maar leuk dat ik het stokje heb

Ik heb het stokje gekregen en ga er maar eens goed voor zitten. Wat vertel ik nu wel, en wat niet? Best lastig dit

Ik besef me dat het verhaal wat ik neerzet A) heel erg lang is, B) heel erg open is. Mijn openheid in sommige privedingen is misschien vreemd, maar het is wel een groot stuk uit mijn leven dat me gevormd heeft, dus ik vermeld het toch, anders zou 'mijn' verhaal niet compleet zijn.

Mijn naam 'in het echt' is Laura. Ik ben net 26 geworden en ik woon in Hengelo (Overijssel). Ik ben getrouwd met Bjorn en zoals jullie weten mama van 2 prachtige meiskes, Sara en Merel.
Mijn allergrootste hobby is lezen. Ik heb geen favoriet boek, ik lees eigenlijk alles wel (behalve science fiction). Ik houd ook veel van reizen, dingen zien, warmte en water. Vakantie is dus echt wat voor mij . Verder ben ik muziekverslaafd. Van rammstein tot ramses shaffy, ik vind alles mooi. Festivals (en dan vooral Lowlands) staan hoog op m'n lijstje. Mijn lievelingsgerecht is pasta pesto, maar daar mag je me niet voor wakker maken, je mag me nergens voor wakker maken trouwens, ik wil gewoon slapen in bed. Op dit moment werk ik voor de belastingtelefoon, niet echt mijn ding, maar hey, er is financiële crisis in dit land en ik was al lang blij dat ik wat had. Ik ben me aan het oriënteren op weer een nieuwe opleiding (maatschappelijk werk en dienstverlening), maar ik durf de stap nog niet zo goed te nemen, dus eerst maar goed rondkijken. Verder lach ik veel, ik praat veel, ik ben luid en vaak erg aanwezig

Ik ben geboren in Rhenen. Mijn ouders woonden in Veenendaal omdat mijn vader daar gestationeerd zat in het leger. Mijn moeder werkte destijds als verpleegkundige, ook in het leger. Na mij kwam mijn zusje (nu 24). Toen mijn zusje 4 maanden oud was, kwam mijn broertje (25). Mijn ouders adopteerden hem uit Haiti. Vlak hierna besloten mijn ouders terug te gaan naar het Oosten, waar onze familie woont. Mijn vader ging uit het leger, evenals mijn moeder.
Echt heel vroege herinneringen heb ik niet, behalve dan dat ik het altijd heel gezellig vond, zo'n groot gezin. En ik herinner me ook de zomers bij mijn oma op de camping. Heerlijke tijden waren dat!
Het huwelijk van mijn ouders was turbulent. Veel ruzie, vaak eindigde dat met dat mijn vader wegging om af te koelen en mijn moeder ons erachter aan stuurde om hem op te halen.
Ik heb weinig harmonieuze herinneringen aan die tijd, er zullen vast ook fijne dingen geweest zijn, maar ik voelde me vooral onveilig. Mijn moeder wist niet goed wat ze wou met haar leven, of met ons. Toen wij groter werden vond ze het moeilijk om met ons om te gaan. Ze kon zich op de een of andere manier moeilijk aan ons hechten en er was veel afstand.
We zijn een aantal maal verhuisd, vooral wegens financiële problemen, een zaak die failliet ging en een huis dat verkocht werd. We bleven wel lang in hetzelfde dorp wonen.
Uiteindelijk zijn we verhuisd naar een klein katholiek dorpje bij Almelo. Daar gingen we toen ook naar de basisschool. Achteraf denk ik dat ze een beetje wereldvreemd waren daarzo, mijn broertje was de eerste 'zwarte' in het dorp en we waren bijna een bezienswaardigheid .
De situatie thuis werd er niet beter op. Toen ik 11 was pakte mijn moeder haar tas op kerstavond en ging weg, ze kwam ook niet meer terug. Hoewel het aan de ene kant een hele opluchting was (de rust!) was ik ook erg verward. Ik begreep niet hoe ze zo weg kon gaan en ons achter kon laten. Met oud en nieuw belde ze ons op en hoorden we van mijn vader dat ze bij haar nieuwe vriend was ingetrokken aan de andere kant van het land. Ze wilde graag vrijheid en voor mij voelde het alsof wij niet meer in haar nieuwe leven pasten. We gingen om de maand een weekend naar haar toe, maar nooit van harte.
Ik weet nog goed dat wij als kinderen voelden dat we meer verantwoordelijkheid kregen. Die tijd was op zich heerlijk, wij met mijn vader. Mijn vader werkte veel om alles rond te kunnen krijgen en wij bakten dan roereieren voor hem die half rauw waren, en hij at die op, zei dat het lekker smaakte Het was een goede tijd waarin we allemaal probeerden alles op de rit te krijgen.
Toch ontwikkelde ik een angst-paniek stoornis. Ik voelde me zo verantwoordelijk voor alles (ik weet niet of ik dat ook was, maar zo voelde het wel). Ik was bang om ouder te worden, bang om dood te gaan, bang dat mijn vader doodging. 's Nachts bleef ik wakker tot mijn vader naar bed ging, dan ging ik eruit en checkte keer op keer het gas, de koelkast, de deur, om dan tegen 4 uur te kunnen slapen, dan zakte het gevoel weer af.
Mijn moeder kreeg met haar vriend nog een kindje, mijn jongste broertje (nu 12). Voor ons echt slikken, weggaan omdat je de vrijheid wilt en dan opnieuw een gezin stichten.
Ik ging havo doen, niet een hele fijne tijd in verband met pesten (mijn moeder was een hoer, wij waren ketters (want niet katholiek) etc.
Toen ik 14 was deed ik een zelfmoordpoging met pijnstillers, niet genoeg, maar waarschijnlijk was het van mij uit meer een schreeuw om aandacht. Hierna ging ik in therapie, waarna ik de angstgevoelens kon beheersen.
Mijn vader vond zijn nieuwe liefde via internet, rechtstreekse import uit de VS, samen met haar dochter kwam ze bij ons wonen. Het ging al snel heel erg mis. Mijn stiefmoeder had echt hele andere opvattingen over het leven dan wij. Mijn vader was echt gek op haar en stond er vaak tussen in. Mijn stiefmoeder had het idee dat wij een soort duivelsgebroed waren. Ze had eigenlijk niet zoveel op met donkere mensen, mijn zusje vond ze maar hoerig en mij kon ze al helemaal niet uitstaan. Ze vond van alles nodig, zo wou ze bijvoorbeeld een paard en mijn vader moest dan maar zorgen dat hij er 1 kon kopen voor haar. Eten ging achter slot en grendel en wij mochten wat eten wanneer zij dat ok vond. 's Avonds met z'n allen tv kijken kon niet, dat was tijd voor haar en mijn vader en haar dochter.
Zo kabbelden de ruzies door. Mijn moeder hoorde wel van alles, maar dacht dat het meeviel en greep niet in. Bovendien stonden zij en mijn vader niet op goede voet, dus ja, dan valt er weinig te bepraten.
Mijn vader ging het verkeerde pad op om mijn stiefmoeder in haar behoeften te kunnen voorzien (dat is in ieder geval wel het excuus dat ik eraan geef, misschien wil ik dat wel graag geloven). Op een dag kwam ik thuis en het hele huis zat vol politie. Ik was toen een jaar of 15. Mijn vader werd meegenomen en allerlei papieren en dingen werden in beslag genomen.
De paniek was echt overweldigend. Alleen met mijn stiefmoeder in huis, niets mogen zeggen tegen familie of onze moeder. Na 3 dagen kwam hij terug en ging alles eigenlijk op de oude tour verder, ik heb nooit precies begrepen wat er aan de hand was.

Toen ik 16 was ronde ik de havo af en daarna ben ik begonnen met SPH. Ik was net 17 toen ik op kamers ging (ik mocht niet meer thuis wonen van stiefmoederlief). Het was de tijd van mijn leven. Ik had superhuisgenoten, kwam echt wat los. Ik kwam eigenlijk niet meer thuis, mijn broertje en zusje kwamen incidenteel bij mij op bezoek. Mijn vader mocht geen contact met mij hebben van m'n stiefmoeder, dus behalve af en toe een mailtje hadden we geen contact. In het tweede jaar van mijn opleiding belde mijn zusje op, dat mijn vader niet thuis was gekomen. Ze wisten niet waar hij uithing, mijn stiefmoeder wou ook niets zeggen. Het bleek dat hij gearresteerd was in Spanje, ik ga hier ivm een beetje privacy niet neerzetten waarom, maar wie het wil weten mag pm'en.
De straf die hij zou moeten uitzitten zou minimaal 4 jaar bedragen. Er was geen contact mogelijk, mijn vader kon van daaruit niet bellen.
Thuis liep het echt uit de hand waardoor mijn zusje uit huis geplaatst werd, ze ging bij mijn oma wonen. Mijn broertje kwam vlak bij mij op kamers wonen. We konden wel schrijven naar mijn vader, maar dat duurde erg lang, veel communicatie was er niet. 9 maanden later belde hij ineens op, hij was terug in Nederland en vrijgekomen wegens een soort procesfout (vormfout?). Diezelfde dag kwam hij langs, het was heel verwarrend, maar ik was heel erg blij dat hij terug was.
Het contact werd daarna een beetje beter. Ik was inmiddels gestopt met m'n studie en werkte op dat moment fulltime. Mijn leven werd weer wat relaxter en alles ging eigenlijk goed! Ik leerde Bjorn op mijn werk kennen en al snel waren we een stel . Ik schreef me in voor een studie journalistiek en werd vlak erna door de pil heen zwanger van Sara. Even schrikken, maar we besloten al snel dat de kleine heel erg welkom was. Ik ben toen gestopt met m'n studie, we trouwden, gingen samenwonen en een paar maanden later was daar ons kleine spekkie Sara. Na de bevalling is het een tijd niet goed gegaan. Ik kon me niet goed hechten aan Sara, ze huilde veel en ik voelde een afstand van mij naar haar toe. Ik had het gevoel dat ik haar gewoon zou kunnen weggeven en dat ik er niet wakker van zou liggen. Het beangstigde me, het deed me herinneren aan mijn moeder en hoe ik me toen voelde. Ik heb in die tijd geen hulp gezocht hiervoor.
Een paar maanden later groeide het gevoel voor haar wel en ik herinner me precies het moment waarop ik voelde dat ze 'mijn kind' was. Ik droogde haar af na een badje, ze moest lachen en keek me aan, zo lief, en ik bedacht me dat zij zich zo afhankelijk opstelde, dat ze van mij hield, dat ze echt uit mij kwam. Het was echt een keerpunt in onze relatie.
Mijn vader had ondertussen eindelijk zijn relatie met mijn stiefmoeder verbroken (ze is ook weer terugverhuist naar de VS dus gelukkig helemaal weg), ons contact en het contact tussen hem en mijn broer en zus werd veel beter toen.
Ik begon een studie verpleegkunde, werken en leren tegelijk. De combinatie met een gezin bleek na 2 jaar echt teveel, daar ben ik dus helaas ook mee gestopt. In die tijd ben ik wederom in therapie geweest voor een angst-paniek stoornis, daar heb ik echt veel aan gehad.
Toen ik ze weer allemaal op een rijtje had besloten we dat een tweede kindje erg welkom was. Het geluk dat het na 1 maand al raak was, we waren echt overdonderd en heel erg blij.
Ik had een leuke administratieve baan bij een energiemaatschappij. Alles ging z'n gangtje. Tot het bericht dat mijn vader wederom in het buitenland vastzat (Duitsland ditmaal). Alles stond op z'n kop. Ook hier zou een straf van minimaal 4 jaar aan vastzitten. Ik was aangesteld als contactpersoon en dus met al mijn zwangere hormonen en moeheid alles geregeld. Van advocaat tot zijn huis leeghalen, huur opzeggen, opslag, financiële puinzooi ruimen. Toen het bezoekticktet eenmaal geregeld was elke vrijdag 180 km heen en dan weer terug rijden om hem te bezoeken, de rechtzaak, de vernedering naar familie, dit moeten vertellen tegen zijn hoogbejaarde moeder, de vernedering op je werk en bij vrienden (want ja, als je 4 jaar verwacht ga je niet al die tijd je mond houden), het uitleggen aan je schoonfamilie, je eigen verdriet, het eeuwige bellen naar Duitsland om iets geregeld te krijgen (zoals tickets voor mijn broer en zus), altijd je telefoon bij de hand, want stel dat de advocaat belt, en toen na 4 maanden het hoger beroep waar we allemaal ook bijwaren en tot onze grote verrassing mijn vader ineens weer vrij was. Dit keer geen fouten, maar gewoon puur geluk (of misschien ook wel niet, want zo-leert-ie-het-nooit).
En toen was er ineens weer rust. Heel veel rust! Hierbij is voor mij ook de grens, dit doe ik nooit meer. Alles ontwricht, omdat hij verkeerde keuzes maakt.

Mereltje zat ondertussen lekker in m'n buik, er waren wat zorgen om haar groei en mogelijke afwijkingen, maar toch, op 10 december kwam ze razendsnel op de wereld en ze was helemaal gezond. Achteraf vind ik het wel jammer dat er in het begin zo'n schaduw op de hele zwangerschap lag. Dit is hoogstwaarschijnlijk ons laatste kindje, maar goed, belangrijker is dat ze er is, en dat ze helemaal ok is.

Mijn leven lijkt soms een aaneenschakeling van familieproblemen. Mijn ouders komen beide uit goede families, ze hebben voor zover ik weet nooit iets essentieels gemist in hun jeugd en toch zijn ze er beide in geslaagd om er een puinhoop van te maken.
Zoals uit het verhaal ook wel blijkt heb ik mijn moeilijkheden gehad, maar ik heb ermee gedeald en het is nu goed.
Hoewel het misschien raar klinkt heb ik de laatste jaren met mijn beide ouders een hele goede band. Mijn moeder en ik hebben elkaar weer een beetje gevonden toen Sara geboren werd. Tegenwoordig bellen we dagelijks en zien we elkaar regelmatig. Mijn vader komt hier zo'n 3 keer per week langs, hij woont dichterbij. Ik denk dat wij (mijn broertje, zusje en ik) op een bepaalde manier flexibel in het leven staan. Er zijn ook veel dingen waar we gewoon overheen gestapt zijn, zo heb ik met mijn moeder nooit gesprekken gehad over die tijd, maar omdat het nu goed gaat heb ik er minder moeite mee. Ik ga er nog steeds vanuit dat mijn ouders deden, wat zij dachten dat goed was. Daar wil ik ook vanuit gaan. Er zijn veel dingen die ik niet kan begrijpen, maar misschien is dat beter zo.

Het is wel een afgesloten hoofdstuk voor mij, het heeft me gemaakt tot wie ik ben, maar ik sta heel positief in het leven, ben een opgewekt persoon, heb echt wel mijn nukken en buien, maar daar valt volgens mijn lieve mannetje wel mee te leven Ik heb lieve vriendinnen, mijn broertje is m'n beste vriend en ik ben gewoon blij en gelukkig

De vraag van Lily:
Elk gezin heeft vaak zo zijn eigen gewoonten, manieren van met dingen omgaan of zelfs tradities. Ik ken bijvoorbeeld een gezin dat altijd in een soort eigen taaltje grapjes maakte met elkaar en een gezin waarin regelmatig één van de ouders speciaal met één van de kinderen op een korte vakantie ging (en dat afgewisseld).

Welke bijzonderheden uit je eigen jeugd (binnen het gezin waarin je opgroeide) zet je graag ook in je eigen gezin voort en koester je? En welke vaste patronen of kenmerken zou je juist willen vermijden?

Uit mijn jeugd heb ik geen enkele gewoonte of traditie die ik zou willen voortzetten in mijn gezin Ik vind het tegenwoordig niet meer erg, want het heeft er wel voor gezorgd dat ik heel goed weet wat ik niet wil.
In mijn gezinnetje vind ik openheid, eerlijkheid, jezelf kunnen zijn, vooral Kind kunnen zijn het aller-, allerbelangrijkste. Ik wil dat mijn meiskes zich veilig voelen bij ons, dat ze weten dat wij er altijd zijn, bij al hun fouten, bij al hun pijntjes, vreugde, verdriet en geluk. Dat ik ze altijd zal accepteren en dat ik ze nooit, maar dan ook nooit in de steek zal laten.
We maken onze eigen nieuwe tradities en gewoonten en nemen ook dingen over van mijn man zijn ouders (hele lieve mensen). En ik denk bij het opvoeden van mijn kinderen heel vaak 'het zijn de kleine dingen die 't doen'. De knuffels, slaapritueeltjes, samen douchen met Sara, samen monsterlijk gek doen, stoeien op bed, papa klieren samen met mama . Kleine ritueeltjes die een soort knusheid geven.
Heerlijk, ik geniet daar 100 % van.

Over aan wie ik het stokje ga doorgeven moet ik nog even nadenken!

Oh jakkes Fuente wat een horrorstory, die jeugd van jou. Moeders die hun gezin zomaar dumpen.... Gemene stiefmoeder rechtstreeks uit een sprookjesboek... etcetera. En wat naar én raar dat jij zoveel moest regelen toen je vader vast zat Ben je ook mooi klaar mee
Ik vind het knap dat je nu zo met je ouders om kan gaan, ik denk niet dat ik dat gekund zou hebben

Ik ben blij dat je gelukkig bent! En ik wens je heel veel goeds toe

Wat een geschiedenis, Fuente! Jeetje, meid, wat heb je meegemaakt! En wat een veerkracht inderdaad om nu zo goed met je vader en met je moeder om te kunnen gaan. Echt, knap en getuigend van een groot hart!
Ik ben blij dat je besloten hebt zo openhartig te zijn.

Heel veel succes met het bouwen aan jullie eigen traditietjes en je eigen toekomst qua opleiding en werk.

Wat een mooi en erg droevig verhaal Fuente.

quote:

Op woensdag 17 juni 2009 21:08 schreef Fuente het volgende:
ik herinner me precies het moment waarop ik voelde dat ze 'mijn kind' was. Ik droogde haar af na een badje, ze moest lachen en keek me aan, zo lief, en ik bedacht me dat zij zich zo afhankelijk opstelde, dat ze van mij hield, dat ze echt uit mij kwam.

Hier moest ik huilen.

quote:

Ik ga er nog steeds vanuit dat mijn ouders deden, wat zij dachten dat goed was. Daar wil ik ook vanuit gaan. Er zijn veel dingen die ik niet kan begrijpen, maar misschien is dat beter zo.

Mooi van je. En knap. En ik denk ook dat het waar is. Soms zitten mensen in het nauw, met zichzelf, met hun omgeving. En dan kunnen ze (voor anderen) zeer vreemde keuzes maken.
Heel fijn dat het nu zo goed met je gaat.

Heel mooi en indrukwekkend verhaal Fuente!

Ik kreeg om dat stukje ook tranen in mijn ogen Moonah.
En jeetje Fuente, wat heb jij ook veel moeten doorstaan zeg. En wat knap dat je jezelf zo goed en zo kwaad dan soms staande hebt weten te houden.

sjonge fuente... ik ben er ook heel erg van onder de indruk. ik wens je samen met je lieve gezin een stabiele en hele fijne toekomst.

sugar & lily, jullie verhalen vond ik ook heel boeiend! en appelsap ook! inmiddels officieel geslaagd hoop ik? gefeliciteerd!

quote:

Op dinsdag 16 juni 2009 10:49 schreef Belana het volgende:
lily, wat leuk om over jou te lezen. grappig trouwens hoe mij al lang heel duidelijk was dat jij en je man ook uit het altervatieve circuit komen, ik vind daar dan toch altijd iets van herkenning in

belana, dit zette me ineens aan het denken: hoe is het eigenlijk om met zo'n 'alternatief' verleden (waar ik me een zeker idealisme bij voorstel) nu ineens bij een bank (of wat is 't ook weer precies, in elk geval iets met beleggingen enzo toch?) te werken?

Fuente, ik vind dat uit je verhaal, ondanks alle narigheid die je hebt meegemaakt, een heel positieve instelling klinkt. ERg knap dat je dat kan en zo fijn dat je je nu goed en gelukkig voelt en toch een goede band met je ouders kan hebben.

Dat stukje kree gik ook tranen vna in mijn ogen, Moonah.

Fuente, jouw verhaal is echt nauwelijks te bevatten. Wat ben ik dan toch bevoorrecht, zeg. Ik vind het heel knap dat je de kracht hebt gevonden om hiermee om te gaan op zo'n goede manier.

Lily, jouw verhaal was goed om te lezen. Je schets een heel mooi, liefdevol beeld van je gezin. Op sommige punten pijnlijk herkenbaar.

Sugar, wat fijn dat je nu toch het stokje hebt opgepakt. Jouw verhaal hoort er echt bij in dit topic
Jouw creativiteit, eerlijkheid en openheid vind ik heel fijn.

Fuente mooi!

Fuente, wat een sterke vrouw ben je dat je met jouw achtergrond zo veerkrachtig en positief bent gebeleven.

Jee Fuente, wat een verhaal. En net als iedereen moest ook ik huilen bij dat stukje over de band met je dochter. Vooral omdat ik het pijnlijk vond te lezen dat je jezelf met je moeder ging vergelijken. Wat kunnen mensen (je moeder in dit geval dus) toch een hoop stuk maken uit egoïsme.

Je verhaal straalt heel veel kracht en positiviteit uit. Sterk hoor!

Fuente ik ben diep onder de indruk en dan vooral van jouw ontzettende positieve instelling!

Fuente ook hier iemand die die onder de indruk is van je verhaal.

Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor jullie lieve reacties

Jemig Fuente, wat een heftig verhaal. Wat fijn dat jij ondanks alles zo positief in het leven kan staan. Ik vind het vooral erg knap dat jij door kan gaan ondanks dat er dingen zijn die niet te begrijpen zijn.

quote:

Op woensdag 17 juni 2009 23:05 schreef bixister het volgende:
sugar & lily, jullie verhalen vond ik ook heel boeiend! en appelsap ook! inmiddels officieel geslaagd hoop ik? gefeliciteerd!

Jep!

Indrukwekkend verhaal Fuente, vooral de manier waarop je er mee omgaat

Fuente heeft me gevraagd voor het stokje en heb ja gezegd, jullie oeten alleen even tot maandag geduld hebben.Kan fuente ook mooi een vraag bedenken

Voor de rest van de vrhalen, ik ben nog steeds verbaasd, ontroerd, soms een lach, maar vooral vereerd met de kijk in jullie leven.
Vind dit echt een bijzonder topic

Ik ga heel hard nadenken over een vraag

quote:

Op woensdag 17 juni 2009 23:05 schreef bixister het volgende:
sjonge fuente... ik ben er ook heel erg van onder de indruk. ik wens je samen met je lieve gezin een stabiele en hele fijne toekomst.

sugar & lily, jullie verhalen vond ik ook heel boeiend! en appelsap ook! inmiddels officieel geslaagd hoop ik? gefeliciteerd!
[..]

belana, dit zette me ineens aan het denken: hoe is het eigenlijk om met zo'n 'alternatief' verleden (waar ik me een zeker idealisme bij voorstel) nu ineens bij een bank (of wat is 't ook weer precies, in elk geval iets met beleggingen enzo toch?) te werken?

tja, dat is wel maf zoals dat werkt. Ik zou dat ook niet gedacht hebben toen ik 17 was
Maar naarmate je ouder wordt en iets minder naïef, besef je dat je weinig invloed hebt op de hele wereld.
Helaas zal ik moeten leven in deze wereld van economie en geld. En hoewel ik nog steeds anders tegen de dingen aan kijk, heb ik me erbij neergelegd. En op die manier kan ik dan wel weer dingen "van deze wereld" interessant vinden, zoals dus bijvoorbeeld de wereld van de effecten.

In mijn hart blijf ik geloven in een wereld zonder economie, zonder geld. Een wereld waar mensen samen, met elkaar, voor elkaar zorgen. Ik vind de economie namelijk een bedacht iets, ik vind het gebakken lucht. We kunnen zonder, maar dat betekent dat je op een andere manier naar de dingen moet kijken.
Ik ben niet zo naïef dat ik denk dat ik dat mee ga maken, maar ik streef er wel naar.
Ik doe dat door erover te praten met mensen. Door niet zo op mijn spullen te zitten of voor veel geld te verkopen, maar ze weg te geven aan iemand die het nodig heeft, of misschien wel verkopen, maar dan voor weinig. Ik geef graag en ik help graag waar mogelijk en probeer zo ook duidelijk te maken aan anderen dat het zo ook kan.
Ik weet het, het klinkt wazig misschien en misschien toch wel naïef, maar denk er maar eens over na zou ik zeggen. Met een beetje meer liefde in de wereld, een beetje meer behulpzaamheid, verdraagzaamheid, zouden we een eind verder komen

Fuente wat een verhaal, zit met natte oogjes op mijn werk!
Wat een super sterke meid ben je!

Belana, he tklinkt misschien naief, maar ook erg mooi. Niet alleen dat je zo naar de wereld kijkt, maar op je eigen manier in het klein toch bijft streven ernaar.

En weet je, ik denk dat een beetje meer naiviteit in de mensen helemaal niet slecht zou zijn.

De link naar mijn verhaal klopt totaal niet..
Dit is de goeie link
Kan iemand dit aanpassen?

Done.

Je bent mijn grote heldin BE!

Fuente ook ik ben onder de indruk van je verhaal.

Mijn vraag voor Evenstar:

Jullie hebben heel wat meegemaakt de laatste tijd. Hoe gaat het nu met jullie? Heb je het idee dat je je leven weer hebt kunnen oppakken? En hoe gaat Arwen er mee om?

_{als het te prive is, verzin ik uiteraard een andere vraag!}

Ik liep een beetje achter, net pas Fuentes verhaal gelezen. Wauw. Wat ontzettend heftig. Ook ik zat met tranen in mijn ogen bij je prachtige zin over wanneer je echt voelde dat Sara jouw kind was.
_{En ik besef dan maar weer hoe ontzettend dankbaar ik mag zijn met zo'n onbezorgde jeugd}

Wat heerlijk dat je nu zelf zo'n warm gezinnetje hebt met Bjorn en je twee prachtige meiden. Ik wens jullie alle goeds !

Na het stokje door gekregen te hebben van Fuente, toch even nadenken, wat wil ik wel en niet kwijt.
Sommige dingen zijn te prive, maar zo tekenend voor wie ik ben. Maar besloten we zien wel wat goed voor me voelt en niet. Waarschijnlijk wel warrig,
en voor sommigen misschien wat lastig ivm mijn niet zo goede grammatica in de nederlandse taal

Goed Alweer bijna 28 jaar terug geboren en getogen in het mooie Brabant ,
Jongste van 3 meiden.
Na 2 jaar kleuteren vonden de juffen mij nog te speels, en gezien mijn leeftijd zou een extra jaar kleuteren niet veel uitmaken.
Daarbij kwam dat mijn moeder toen voor een jaar is opgenomen in huize Padua, voor zei die weten wat het is die snappen het, anderen google maar of pm maar. Soms denk ik is dat de reden geweest. kwam het net wat makkelijker uit.
Ik ging naar school met mijn zusjes en na shool hadden we gezinshulp, en vrijdag om de week was ik de hele dag vrij, dat was en feest, of papa bracht me naar mama, verstoppertje spelen en pickicken onder de mooiste treurwilg, pottenbakken met haar en een afdelingsgenoot genaamd J. ( die komt later nog terug )
Tot een dag ik bij een vriendje ging spelen, wat echt maar 5 minuutjes lopen was, mijn leven wel grotendeels tekend heeft.
En dat gebeurde wat je geen kind toewenst, geen volwassen persoon toewenst.
En als je als kind geleerd wordt dat een geheimpje is, dan vertel je dat niet.. zeker niet als er tegen je gezegd wordt dan gebeurt er wat met je papa.
Als 6 jarige uk, nam ik de verantwoording over iedereen, behalve mezelf.
Ik werd dat stille meisje, die niet buiten wou spelen, alleen maar lezen, muziek, tekenen, gedichten schrijven. Op die leeftijd leerde ik U2 kennen, mijn eerste grote liefde, mijn steun voor toen, voor nog steeds.
Diezelfde J. als voorheen gaf me mijn eerste lp's een week later was hij dood.. voor mij begin van de gedachte ik verdien niets leuks, zie je wel dan gebeurt er iets slechts.
Mijn basisschool periode was niet fijn, ik was de stille nerd dus het ultieme pest materiaal, de ontelbare bloedende neuzen, stukken haar afgesneden.. niet te tellen. maar ik kreeg wel mooi Havo.
Ik ging naar de school waar niemand zat, een nieuwe start.. keurige cijfers, alles ging goed, tot 2 havo.. het eerdere wat gebeurt is.. wederom na een volleybaltraining.
School kelderde, en na een gespek met mijn leraar engels goed gesprek thuis gehad en dus mijn ouders verteld ook van toen ik klein was.
Ga maar naar de Mavo.. dan kan je therapie volgen.. is makkelijker..
Ja op mijn sloffen. tot vlak voor mijn eindexamen het slecht ging met mijn moeder.
Ik heb mijn examens gehaald, opname na opname volgden. Ik was inmiddels nog de enige thuiswonende, en met een reumatieke vader komt er meer op je bord dan normaal.Heb nog 4 havo geprobeerd, maar werd 18 , wederom dat overdreven verantwoordeijkheidsgevoel, en ging werken.
Probleem was, ik had hersens genoeg, was capabel genoeg, maar mijn zelf vertrouwen was 0,0.
Maar als puber zie je dat niet.
kreeg vriendjes, en werd keer op keer besodemieterd.. tot ik dacht deze is anders, helaas weer die pecht op de verkeerde plek te zijn op het verkeerde moment.
gevolg ditmaal zwangerschap, die ik heb laten weghalen. Als dan nog geen jaar later, diegene waar je zo tegenop keek je vertrouwen zo beschaamt op een zelfde soort manier ( voor de duidelijkheid geen direchte familie )
Intussen via internet wat mensen leren kennen en een vriendschap opgebouwd.Met een aantal ben ik nog steeds goed bevriend, en beschouw ik als mijn beste vrienden, mijn maatjes door dik en dun, van wie ik zoveel hou.
Ik had intussen besloten naar enschede te verhuizen voor een vriendje.
Waar ik dus die ene klap kreeg die al veel erder had moeten komen, en ik in de wereld van de hulpverlening terecht kwam. Relatie ging uit, daarnaast huisgenoot die dus zijn huur niet betaalde ( ik betaalde aan hem) en deurwaarder voor de deurstond. gevolg in 2 jaar tijd denk ik wel zon 14 keer verhuisd. Tot ik bij het RIBW terecht kwam.
Ik was intussen studie SPW begonnen, theoretisch ging het me perfect af. maar tweede jaar stage niet. eerste keer zat ik in het ribw his, maar niet mijn vaste plek.
Daar was een huisgenoot die psychotisch e.d. was.. dus in overleg met school besloten ik mocht een herstage doen.
Dat werd op een basischool, geweldig, ging goed maar kreeg een knieblessure. Dag stage.. gezien mijn cijfers rkeeg ik een derde kans.
Intussen leerde ik M. kennen.
De meeste kennen dat verhaal wel.. snel zwanger snel verhuisd, stage ging niet door niet de fijnste zwanegrschap. verhuizen naar Limburg..
Ik was er heilig vanm overtuigd dat ik heel normaal bezig was..
En daar kwam Arwen.. en daar kwam ook de periode met veel pech.. en M. die zijn ware aard liet zien..
Arwen bleek extreem allergisch te zijn, in de eerste 2 jaar 66 tripjes/controles/onderzoeken etc. 2 keer ging hij mee..
Ik weet dat veel mensen hun twijfels hadden bij mij als moeder, terecht zeg ik nu.. maar Arwen is mijn redding geweest. Doordat ik moest opkomen voor haar, leerde ik ook steeds een beetje meer dat ik dingen wel goed deed ( de artsen prezen me om mijn goede intuitie met Arwen etc. )
Intussen kreeg ik bij de mondreaan ( is ggz daar) een nieuwe soort therapie.. Die therapie was het moment dat mijn leven veranderde.
Ik leerde dat ik wel iemand ben, ik wel iets waard ben, ik net alleen maar ellende verdiende, ik leerde voor mezelf opkomen.
Het punt waarje niet mer iemands gedragingen goed praat want hij is ziek etc. Bepaalde dingen doe je gewoon niet.
En na de zoveelste tik.. om een stomme pleerol besloten Weg te gaan..
De beste beslissing ooit..
Een periode waarin ik groeide en bloeide, ondanks dat ik geen eigen woning nog had, ik voelde me beter dan ooit. Dankzij mijn liefste ouders mijn liefste vrienden maar vooral dankzij mezelf
Al het aangekomen gewicht ging eraf als een gek, en als gevolg dat ik van maatje 54/56 nu na een 15 maanden op maat 42/44 zit.
Tot 23 september, dat je een telefoontje krijgt.. dat M. niet meer is... en zichzelf het leven ontnomen heeft.. je toh weer even denkt.. ja dat is mijn schuld.
Ik geloof dat de eerste paar weken mijn familie/mijn vrienden dit allemal hebben herhaald wetende hoe ik was. Maar meer dan 1 minuut is die gedachte niet geweest.
Ironisch genoeg, is zijn einde, mijn begin..
Ik leerde D. kennen , leerde hoe mooi liefde kan zijn.
kreeg mijn huisje, alles viel op zijn plek.
En nu zit ik ergens anders, even weg van alles een plek waar ik me een tijdje terug heerlijk voelde.
Gezien Arwen nog niet naar school gaat de beste tijd. Eng dood eng.. soms moeilijk, maar ook fijn.


Dat is dus zo;n beetje mijn leven, Zoals al eerder geschreven al van kinds af an heb ik een grote liefde voor muziek, sowieso wel allerlei soorten muziek. rock/metal/punk/jaren 50/60/70/80, bob dylan., maar ook r&b/jazz/dance/pop kan ik goed verdragen. Maar mijn aller grootste liefde is U2. alweer 21 jaar lang.
Qua films, is mijn smaak intussen wat breder geworden, maar mijn passie blijft vooral lord of the rings, al kan ik andere fantasy films als labyrinth, dark chrystal, harry potter etc ook goed waarderen.
Waarschijnlijk om het droom effect.. de behoefte die ik zolang had om te kunnen ontsnappen aan de relatiteit.
Een mooie quote uit lord of the rings is die me altijd raakt is als Sam zegt: to believe that there is some good in this world...
De hoop die in de film de rode draad is, de hoop op beter die ook in mijn leven een rode draad was.

Qua eten kun je me voor niks wakker maken, ik heb mijn slaap nodig.

Verder is mijn allergrootste liefde mijn liefde voor Arwen, zij is mijn alles, mijn leven.

Dan de vraag van Fuente:


Jullie hebben heel wat meegemaakt de laatste tijd. Hoe gaat het nu met jullie? Heb je het idee dat je je leven weer hebt kunnen oppakken? En hoe gaat Arwen er mee om?

als het te prive is, verzin ik uiteraard een andere vraag!


De vraag is merendeeld al beantwoord, ik denk dat we beiden ons leven goed hebben kunnen oppakken.
Met alle respect, maar ik ben feitelijk ook toen we nog samen waren alleen de ouder geweest.M. hield veel van Arwen, maar een ouder zijn kon hij helaas niet. Ik sta versteld hoe Arwen met alles om gaat. Ze is een wijs meisje, sterk/veerbaar, geniet van alles. Laat duidelijk merken wt haar grens is. En ik luister naar de grenzen.
Als ik ook maar een moment het gevoel zou hebben ik arwen met een bepaalde keuze zou schaden zou ik het niet doen.
Voorals nog genieten we, gaat het goed.
En dit mede dankzij de steun van mijn lieve familie, mijn lieve vrienden

zo en nu ga ik nadenken aan wie het stokje gaat.

Evenstar, dankjewel voor het delen van je verhaal Het is niet het makkelijkste verhaal om te lezen, maar - misschien wel juist door de manier waarop je het vertelt - het komt wel héél intens over. En wat spreek je prachtig over Arwen, echt de liefde spat er af Ik hoop dat je je plekje gevonden hebt

Wat een heerlijk chaotisch evenstar-verhaal!

En ik heb je dit al vaker gezegd, maar ik heb echt superveel bewondering voor jou! Als er iemand toch gegroeid is de afgelopen jaren (jaja, ik was ook zo'n scepticus in de tijd van jullie andere nicks ) ben jij het wel. Petje af en een hele diepe buiging.

evenstar, misschien warrig, maar geschreven zoals jij bent!
Ik vind jou een lieverd, maar dat weet je wel denk ik
en ik heb enorme bewondering voor je! je hebt het goed gedaan!

Evenstar ook hier bewondering hoe je het allemaal doet.

ik moet eigenlijk me nick veranderen in Evenwarrig

BE ik weet zelfs mijn zus, maar die reageert nu net als jij , en dat kan ik veel beter hebben als mensen gewoon erlijk zeggen ja ik twijfelde, maar je hebt het goed gedaan, dan schijnheilig, ach ik wist het altijd wel

Toen zag ik dingen gewoon niet, en ben vol van besef dat het toen ook een naieve beslissing etc was.
Maar aan de andere kant, misschien de dromer in mij? denk ik alles gebeurt om een reden, al zien we niet altijd hoe en wat.
Al het gebeurde heeft me gemaakt tot wie ik nu ben, iemand waar ik trots op ben.
Misschien een beetje als rivella, je moet ervan leren houden.. maar als je eenmaal die moeite gedaan hebt ben ik best wel lief en minder chaotisch

evenstar! ik heb je verhaal met open mond gelezen! Ik wist dat er wel iets gespeeld had, maar je hebt het echt niet makkelijk gehad!
En ik vind ook, net als BE en jijzelf uiteraard, dat je ontzettend gegroeid bent! Dat lijkt raar, om zoiets te zien in wat posts op een forum, maar toch merk ik dat daarachter een sterkere, vrolijkere en wijzere vrouw zit dan voorheen.

Bedankt voor je verhaal!

_{Ik ben nog niet bij met teruglezen van de andere verhalen, dat ga ik nu of later doen.}

Evenstar, je verhaal mag dan choatisch zijn maar dat pastte ook wel bij jouw leven als ik dat zo lees. Jemig wat heb jij een hoop meegemaakt. Jij bent echt enorm gegroeid! Wat fijn dat jij nu trots op jezelf kan zijn.

o ja heb verzoek gedaan voor het stokje dus nog even afwachten tot ik daar wat van hoor.

en thnks allemaal

Evenstar, ik kan het alleen maar eens zijn met de rest in dat je enorm gegroeid bent.
_{En aan de andere kant ook gekrompen, petje af!}

Een beetje warrig, maar zo typ ik ook, dus ik vond het warrige helemaal niet lastig.
Ook wel een erg indrukwekkende tijd achter de rug, een mooi verhaal.
En na regen komt een boel zonneschijn!!

evenstar, ik kende je niet in het verleden, dus ik weet niet of je gegroeid bent. Ik weet alleen dat ik je verhaal indrukwekkend vind en dat de liefde voor Arwen zo duidelijk door klinkt. Jullie klinken echt als een twee-eenheid en ik heb het idee dat je een geweldige moeder bent voor Arwen!
Petje af voor jou en de manier waarop je je door alles heengeslagen hebt. Ik hoop dat het allemaal wat gemakkelijker mag worden voor jullie.

Evenstar, je weet dat ik vroegah geen hoge pet van je op had, maar die is intussen best hoog geworden!

wow Fuente, wat een liefde heb jij te geven. je hebt je dipmomentjes gehad, maar de pieken gaan verder overheersen! fijn dat je weer contact hebt met het hele gezin ondertussen!

Evenstar, ook jouw verhaal is erg indrukwekkend. je denkt alles goed te doen, maar ondertussen heeft de omgeving dingen eerder door dan jezelf... goed ook dat je de hulp hebt gezocht. hij is daarvoor heb ik ook al aan den lijve moeten ondervinden... Fijn dat je dochter zo positief en zo sterk is.

en wederom mooie indrukwekkende verhalen !!!

Evenstar, ik vind het ontzettend fijn om te lezen hoe je zo bent uitgegroeid tot iemand waar je zelf ook trots op bent

evenstartje toch, wat veel ellendige dingen bij elkaar... fijn dat het nu zoveel beter gaat. goed voor jezelf (blijven) zorgen he, ook daar verweg!

Evenstar, ook ik deel die bewondering die de anderen hebben voor je!
Wat ben jij geschaad door mensen en wat heb jij dankzij jezelf en dankzij lieve anderen (met Arwen voorop?) juist je héle zelf weer opgesnord! Knap en mooi.

quote:

Op maandag 22 juni 2009 12:27 schreef _evenstar_ het volgende:


Ze is een wijs meisje, sterk/veerbaar, geniet van alles. Laat duidelijk merken wt haar grens is. En ik luister naar de grenzen.

Leer haar maar haar eigen grenzen te respecteren. Jij hebt inmiddels geleerd hoe dat moet!

_{Bizar. Ik moest bij die regel aan jou denken, Moonah. Dat jij die eruit zou pikken. Echt! En je doet het.}

Hm, ja, dat is wel bizar ja.

Evenstar, ik kende je verhaal een klein, piep beetje, maar ben er echt van onder de indruk. Je doet het hartstikke goed met Arwen, je bent zo gegroeid (figuurlijk dan ). Heel fijn om te lezen hoe je je eigen leven bent gaan bepalen, en dat het zo goed met Arwen gaat, net zo'n sterke meid als d'r mama

nogmaals lief allemaal, ik wacht nog even tot morgen af of die persoon mijn stokje wil overnemen anders vraag ik iemand anders

ik wacht op antwoord van de volgende

Het stokje gaat naar Tazz.

Met als vraag heel simpel, wat doet het avderschap met je? is het anders als verwacht?

Evenstar, respect

quote:

Op vrijdag 26 juni 2009 16:57 schreef _evenstar_ het volgende:
Het stokje gaat naar Tazz.

Met als vraag heel simpel, wat doet het avderschap met je? is het anders als verwacht?

Hoi Evenstar, bedankt voor het stokje.
Ik heb me niet veel laten zien in deze reeks maar ik heb wel alles meegelezen. Ik zal er eens goed voor zitten.

Heftig verhaal verder, blij dat het nu beter gaat..

Lieve Evenstar, ik ben 'fan' van je sinds onze ontmoeting inUtrecht. Ik ben blij dat je op je pootjes terecht bent gekomen. Dikke kus voor jou en Arwen!

Ja, en toen ik kreeg ik ook het stokje.

Goed, wat te vertellen. Hmm, laat ik beginnen dat ik 34 jaar geleden in Veenendaal ben geboren. Mijn naam laat ik hier achterwege ivm Google maar daar maak ik normaal geen geheim van. Ik doe een stukje jeugd, hoe ik op Fok! ben gekomen en mijn belevenissen als OUDer.

De hele jonge jaren herinner ik me weinig van, tot ik tiener werd. Toen brak wel een moeilijke periode aan doordat mijn moeder in het ziekenhuis belandde ivm borstkanker. Er volgende enkele moeilijke jaren met veel ziekenhuis bezoek of dat mijn moeder weer thuis was, maar wel erg ziek was. Als beginnende puber begreep ik het allemaal niet en was denk ik erg moeilijk af en toe.

Toen ik 11 was is mijn moeder uiteindelijk overleden.

De jaren hierna tot mijn 18e waren niet de makkelijkste. Hier ga ik om prive redenen verder niet op in. Toen ik na mijn schoolperiode ging werken ontdekte ik ook het uitgaansleven. Veel werken en veel stappen.

Na wat omzwervingen kwam ik in 1999 in de ICT terecht en kon ik van hobby mijn beroep maken. Op mijn werk krijg ik ook meer met internet en email te maken en zodoende ook Fok! leren kennen. In juli 1999 begon BigBrother en Fokzine had een paar trailers hiervoor op de site. Zodra Fok begon las ik mee over BB. Ik kon me helaas niet registreren, ik had alleen een werkmailadres wat eindigde op *.com
Maar, ik kon wel op de chat komen, dat was wel lachen… Om 8:00 uur begon ik met werken en om 8:05 zat ik al op de chat en ’s avonds na werktijd ook tot vaak wel 2/3 uur ’s nachts… Na wat slaaptekort heb ik dit maar een beetje afgebouwd.

Ik las op een gegeven moment ook van de OMA actie en dat leek me wel wat. Aanmelden ging via mail en zodoende was ik (met 2 vrienden) bij een Fok! actie zonder geregistreerd te zijn! Een paar dagen later lukte het me eindelijk om te registreren en kon het onzinposten beginnen. Ja, de leukste tijd was toch wel onzin, tòt het Veronica forum uit de lucht ging en al die spam-users met namen als Bolletje, Ludo en Yvonne op het forum kwamen spammen..

In jan. 2000 werd de allereerste meet georganiseerd en ondanks dat we elkaar niet hebben gezien, was het erg geslaagd. Het meeten was erg leuk en Blauwe M&M benaderde mij of we een Meet en Greet konden organiseren. 19-2-2000 was de datum, half onzin fok! uitgenodigd en dat was heel leuk om te organiseren en mee te maken.

Goed, de smaak van Meeten te pakken en veel op fok! te vinden (op mijn 25e verjaardag stond o.a. Yvonne bij mij op de tafel te dansen). Ook half Nederland afgereden om bij de Fok!kers thuis te komen en soms zelfs blijven slapencoma liggen. Zeer leuke tijd gehad.

Ten tijde van dit alles was ik nog vrijgezel en woonde ik bij mijn ouders, alhoewel ik bijna nooit thuis was. Een paar maanden later leerde ik iemand in Apeldoorn kennen en voordat ik het wist woonde ik samen, kochten we een flatje... In die periode door o.a. studie en werk een tijd niet meer op Fok! geweest. In 2003 ging ik trouwen en in die periode ook weer veel in LIF gepost in het huwelijkstopic. Hierna weer wat minder online totdat in 2005 bleek dat Lenaatje zwanger was. Toen in OUD terecht gekomen om ervaringen aan te horen van andere users en wat mee te posten over het wel en wee (leuk grapje)…van anderen. 20 mei 2006 is onze dochter geboren en vanaf die tijd trotse papa!

Daarmee kom ik ook bij de vraag van Evenstar

quote:

Met als vraag heel simpel, wat doet het vaderschap met je? is het anders als verwacht?

Ik kon me 10 jaar geleden niet voorstellen dat ik getrouwd en papa zou zijn. Daar was ik toen helemaal niet mee bezig. Ook na het trouwen niet. In het begin had ik er nog niet veel mee met het vaderschap, ’s nachts wakker worden van een huilend kind dat dan de fles moest hebben, pfft.. wel zwaar. Na een paar maanden veranderde dit, ze begon wat meer te bewegen en het werd telkens leuker. Nu kan ik me geen leven zonder dochter voorstellen. Mah-re is een echt papa’s kindje, soms tot frustratie van Lenaatje en ik vind het erg gezellig om wat met haar te doen. Dat kan zwemmen, naar de kinderboerderij (of een Fok! Meet) etc. Ze is altijd wel aanwezig en weet vaak ook wel mensen om haar vingertjes te winden. Normale zaken als boodschappen doen is soms alleen al erg leuk. Na haar operatie voor haar amandelen is ze veranderd, zebegint nu eindelijk wat te praten, een klein gezellig peutertje die toch wel een zeer belangrijk deel van mijn leven is geworden. Het is anders dan verwacht, het gaat me meestal makkelijker af dan verwacht.

Hobbies: Computers, internetten
Sport: 2x in de week fitness
Boek: Ben vooral een fan van John Grisham boeken
Film: Top Gun, verder kijk ik bijna alles, neem wel eens vage films op om deze op een regenachtige zondag te bekijken (als ik tijd heb).
Muziek: Nederpop/rock (Ilse de Lange ) rock (Greenday) en gouwe ouwe (Queen)
Waarvoor ’s nachts wakker maken: Ik hecht er aan mijn nachtrust en zal niet gauw mijn bed ergens voor uit komen…

Ik heb al een PM gestuurd voor de volgende, ik wacht even op een reactie.

[ Bericht 0% gewijzigd door Tazz op 27-06-2009 13:03:12 (grammatica iets verbeterd...) ]

Leuk Tazz, met al die links naar de Fok-historie. Ik ga me straks weer even in de nostalgie storten

En de beantwoording van de vraag van Evenstar. Eigenlijk een onmogelijke vraag, want je kunt je inderdaad nauwelijks een voorstelling maken van je leven met kinderen. Maar dat het je makkelijk afgaat, dat was me al wel duidelijk. Volgens mij hebben jullie een heel gezellig gezin.

wat leuk Tazz zeker die historie stukjes die ik helemaal niet ken. grappig om bix tegen te komen ook

Zo lees je nog eens wat nieuws Ik wist wel van BB meet maar niet dat ie door sloten en greppels is gegaan enzo! Haha zie het al voor me.

Hahaha altijd handig dus een estafette topic. Zo kom je nog eens ergens achter
Leuk verhaal

Sorry voor mijn late antwoord evenstar. Door alle chaotische taverelen hier in huis momenteel geen tijd voor internet. Ik zelf die nog prut is, Rick zijn moeder die 3 weken op ic ligt en niet goed gaat en elke dag in Amsterdam zit. Om gek van te worden, maar we redden het! Dankzij jou! Ja dankzij jou, want jij hebt laten zien aan ons dat weinige wat we maar kunnen dat dat liefde is en dat we dat eeuwig moeten koesteren en je smsjes en berichtjes zijn altijd warm en geven ons weer hoop voor jou, Arwen en D.

quote:

Op zaterdag 27 juni 2009 13:17 schreef Belana het volgende:
wat leuk Tazz zeker die historie stukjes die ik helemaal niet ken. grappig om bix tegen te komen ook

Ja, historische topics zijn meestal leuk om te lezen, helemaal omdat het echt heel lang geleden is.
En Bix tegenkomen is altijd leuk.. _{Ook anderen, altijd wel nieuwsgierig wie er achter een gebruikersnaam zit.}