OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Rottdog, lieve Rottdog, wat heb je dat prachtig geschreven. Heel aangrijpend, jouw leven, heftig geweest en dan die rust, tevredenheid en trots over hoe je nu je eigen leven leidt zoals jij het kunt, durft, wilt. Je verhaal heeft me erg geraakt, ik hield het niet droog.
Dankjewel voor dat dappere delen. Ik vind jou trouwens wel een heel eigen en herkenbare Fok!ster, hoor! En bovendien een heel prettige en oprechte.
[ Bericht 0% gewijzigd door Sugar op 19-04-2009 09:17:44 ]
Dankjewel voor dat dappere delen. Ik vind jou trouwens wel een heel eigen en herkenbare Fok!ster, hoor! En bovendien een heel prettige en oprechte.
[ Bericht 0% gewijzigd door Sugar op 19-04-2009 09:17:44 ]
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Rottdog, bij alles wat Sugar zegt kan ik me alleen maar aansluiten. Als ik je lijstje zie van wat je doet en kunt met en voor je gezin, dan is dat enorm veel. En die dierentuin gaat natuurlijk ook gewoon lukken 
Ik vond het wel erg om te lezen dat je door de familie van je stiefvader niet wordt geaccepteerd als zijn kind. En door je eigen vader ook niet. Waarom zijn mensen in vredesnaam zo wreed? Ik wil en kan dat niet begrijpen.
[ Bericht 1% gewijzigd door livelink op 19-04-2009 09:37:36 ]
Ik vond het wel erg om te lezen dat je door de familie van je stiefvader niet wordt geaccepteerd als zijn kind. En door je eigen vader ook niet. Waarom zijn mensen in vredesnaam zo wreed? Ik wil en kan dat niet begrijpen.
[ Bericht 1% gewijzigd door livelink op 19-04-2009 09:37:36 ]
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Rottdog, voor mij was je idd een Fok!ker die ik niet zo kende. Wel je naam, maar we komen niet in dezelfde topics. Generatieverschil, qua kinderen dan . 
Dank voor je levensverhaal. Als ik nu je naam langs zie komen, weet ik wat beter wie er achter schuilgaat. Ik wens je veel geluk.
Dank voor je levensverhaal. Als ik nu je naam langs zie komen, weet ik wat beter wie er achter schuilgaat. Ik wens je veel geluk.
Onvoorstelbaar. Mensen hebben geen idee wat voor leed zoiets aan kan brengen, hoe iemand daardoor beschadigd kan raken. Evenzo het noemen van de geboorte van 'de eerste dochter' door de biologische familie.... Hoe hard wordt je bestaan dan niet ontkend?quote:Op zondag 19 april 2009 09:12 schreef livelink het volgende:
Ik vond het wel erg om te lezen dat de familie van je stiefvader jou niet wordt geaccepteerd als zijn kind. En door je eigen vader ook niet. Waarom zijn mensen in vredesnaam zo wreed? Ik wil en kan dat niet begrijpen.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ineens zag ik dit topic weer, was het even kwijt na Knorretjes verhaal. En die gaf het door aan Jessie! Lieve Jessie, wat ben je een mooi mens. Zo hartelijk, lief en positief, het straalt door al je woorden heen. Dikke knuffel!
En dan Rottdog, pfoe meid wat een verhaal. Ik vind het heel mooi om te lezen dat je die rust gevonden hebt. Dat het zo goed met je gaat nu. Dapper hoor, dat je zo openhartig van alles vertelt. Het raakte me echt.
En dan Rottdog, pfoe meid wat een verhaal. Ik vind het heel mooi om te lezen dat je die rust gevonden hebt. Dat het zo goed met je gaat nu. Dapper hoor, dat je zo openhartig van alles vertelt. Het raakte me echt.
Jessie en Rotdogg... respect voor jullie verhalen. Beide verhalen hebben me geraakt. Dank voor de openhartigheid !
Jeetjemina Rottdog... ik had geen idee. Wat een hel, wat een verdriet.
Ik vind het enorm dapper dat je jezelf zo goed staande hebt weten te houden en weer opgekrabbeld bent.
Ik ga duimen dat het 13 juni gaat lukken.
Ik vind het enorm dapper dat je jezelf zo goed staande hebt weten te houden en weer opgekrabbeld bent.
Ik ga duimen dat het 13 juni gaat lukken.
***
lieve rottdog, meisje wat een leven heb je achter de rug en wat doe je het goed dan nu zeg! je mag heel trots zijn op jezelf!!
stormy waters...
sailin'
sailin'
Knorretje, Jessie, Rottdog, ik ken jullie allemaal niet, maar heb wel jullie mooie verhalen gelezen. respect hoor dames, voor alledrie 
.
Van Knorretje heb ik wel hele mooie buikfoto's gezien in dat topic uit de oude doos buikfoto's
, dus een klein beetje had ik wel van je gezien al.
.Van Knorretje heb ik wel hele mooie buikfoto's gezien in dat topic uit de oude doos buikfoto's
, dus een klein beetje had ik wel van je gezien al.
Rottdog een dikke
Heb geen zin om hier te zeggen waarom maar een gedeelte verhaal doet mij goed.
Klinkt stom maar dankjewel
Niet gedacht dat deze heerlijke zonnige dag nog zonniger kon worden maar het kan blijkbaar wel 1
Heb geen zin om hier te zeggen waarom maar een gedeelte verhaal doet mij goed.
Klinkt stom maar dankjewel
Niet gedacht dat deze heerlijke zonnige dag nog zonniger kon worden maar het kan blijkbaar wel 1
Jessie en Rottdog wat een mooie verhalen. 
En Rottdog, dit verhaal kende ik helemaal niet en had ik ook niet achter jou gezocht.
@Jessie: koud hart van Tess Gerritsen is inderdaad een aanrader, heb hem net uit..
En Rottdog, dit verhaal kende ik helemaal niet en had ik ook niet achter jou gezocht. @Jessie: koud hart van Tess Gerritsen is inderdaad een aanrader, heb hem net uit..
Make love, not war ☮
Rottdog allereerst dank je wel voor je oprechte verhaal. Jeetje wat was 1998 een rampjaar voor je. Gelukkig ben je er grotendeels boven op gekomen. Treurig dat de familie van je stiefvader je nooit als zijn eigen kind heeft geschouwd maar je stiefvader wel en dat is het belangrijkste. En je echte vader is zo een beetje de grootste loser die er bestaat. Hoe kan je je eigen vlees en bloed nou negeren, kleineren en zo harteloos zijn.
Rottdog, je bent een sterk mens en je hebt het mooi omschreven allemaal
De jan lul van het geheel.
Alles is gaan hangen, behalve me lach :)
Kutsch; tussen kut en kitsch
Het voelt heerlijk!!!!
Alles is gaan hangen, behalve me lach :)
Kutsch; tussen kut en kitsch
Het voelt heerlijk!!!!
Het is een topje van een ijsberg mijn levensverhaal maar wat een lieve reacties, dank jullie wel
Heeft een stokje opgegooit wacht dus op antwoord.
Heeft een stokje opgegooit wacht dus op antwoord.
Rottdog wat een verhaal, je hebt me diep geraakt met je openhartigheid. Dapper om zo open te zijn over je angsten, en wat goed dat je al zoveel dingen kunt! Ik vind dat je allemachtig trots op jezelf mag zijn, moet je eens kijken hoever je bent gekomen!
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
Mijn stokje is aangenomen door Ireth 
Ik lees dus heel graag het kinderpraatjes topic en ben gewoon op de praatjes van Suus.
Nu is mijn vraag: Van wie heeft Suus al die wijsheid.
Ik lees dus heel graag het kinderpraatjes topic en ben gewoon
op de praatjes van Suus.Nu is mijn vraag: Van wie heeft Suus al die wijsheid.
Ik doe ff met klotsende oksels een tvp plaatsen 
Was al (als ik tijd had) een meelezer hiero, maar we zijn net begonnen met een flinke verbouwing en daar ergens tussendoor ga ik proberen mijn gedachten te ordenen en te noteren
Was al (als ik tijd had) een meelezer hiero, maar we zijn net begonnen met een flinke verbouwing en daar ergens tussendoor ga ik proberen mijn gedachten te ordenen en te noteren
Goedemiddag! Kan ik u ergens mee helpen?
Oke, en bedankt Rottdog! Ipv nu lekker onder de douche te staan en mijn mand in te duiken zit ik nu dus hier, met een bak dampende koffie en een pak kokosmakronen.
Ik ben dus Ireth, geboren als Miranda. Begonnen op Fok! als Luckepuk, later verder gegaan onder deze nick. Ik ben 34 jaar geleden in Utrecht ter wereld gekomen en mijn eerste woonstek was een kraakpand. Na een half jaar kraken mochten mijn ouders blijven zitten van de gemeente en kwam er ook gas en licht bij. Het verlengssnoer over de schutting (er naast woonde een tante) kon dus weg.
Na een dramatische kleuterschooltijd (we woonden tegenover de school en ik wou alleen maar naar huis) kwam een nog ellendigere basischooltijd (pispaal) gevolgd door een nog ergere middenbare schooltijd (pispaal in het kwadraat). Na anderhalf jaar had ik het voor gezien. Braaf elke ochtend vertrok ik de deur uit op de fiets, tas achterop onder de snelbinder om vervolgens bij het plaatselijke zwembad de dag door te brengen. Schoolboeken lagen onder mijn bed, in mijn tas zaten mijn zwemspullen. Na anderhalve maand zo flink doorgeweekt te zijn van al dat chloor kwam ik op een dag 'braaf uit school' thuis aan om te ontdekken dat er visite was. Gezellig! "Goedemiddag, Jan 't Hart, Leerplicht!" Kut.
Ruim 3 maanden later mocht ik weer daglicht aanschouwen van mijn pa en kwam ik op een tijdelijke tussenschool terecht. En daar begon de ellende pas echt. Ik was 14.. en ontmoette mijn eerste vriendje. Eindelijk iemand die me wel zag staan! Wat was ik blij! Dat ie me liever zag liggen ontdekte ik later pas. Na de nodige blauwe plekken (nooit zichtbaar voor de buitenwereld) had ie mij zover dat ik als een bolletje klei in zijn handen was. Drie lange jaren van vernedering en mishandeling en misbruik volgde. Tot ik eindelijk uit de relatie durfde te stappen. Mede dankzij het feit dat ik verliefd was geworden op iemand anders. Het gevolg was dat de auto van mijn pa in de hens is gestoken, de ramen zijn ingegooid, zijn banden zijn lek gestoken er dreigbrieven in de brievenbus kwamen en ik zelfs beschoten ben. Na een bezoekje van de politie werd het stil.. goddelijk stil..
Hierna volgde wat normalere relaties tot ik in 1994 Willem leerde kennen. Het gevoel van thuiskomen was daar. Het gevoel van veiligheid en geborgenheid. Het gevoel van er gewoon mogen 'zijn'. Omdat ik, ik was. In 1995 zijn we gaan samenwonen en hebben we de pil de deur uit gegooid. Met als gevolg dat dat samenwonen perfect ging.. en die pil weinig veranderde. Het eerste jaar ben je nog laconiek. Het lukt toch vaak nooit in het eerste jaar. Het tweede jaar vraag je je af hoe lang het gaat duren. Het derde jaar voel je je hoop beetje bij beetje afbrokkelen. Het vierde jaar komt er de woede. Waarom niet? Het vijfde jaar is er intens verdriet.. het mag schijnbaar niet. Het zesde jaar is er berusting, dan maar niet. Het zevende jaar is er rust, soort enge rust. Niet over praten, dan bestaat het niet. En het achtste jaar is er ongeloof. En een tweede streepje. Hoelang ik over tijd ben? Geen idee? We waren er niet mee bezig? Ik kan toch niet zwanger worden? Maar toch issie er.. een dikke vette streep.
Dat is in maart 2003. En dan rijst er ineens de angst. In december 2002 is er bij Willem COPD geconstateerd. Hoe zit dat met een kind van ons? Mijn moeder had ook longemfyseem. In hoeverre is het erfelijk? Wat voor toekomst heeft ons kind? Het antwoord was duidelijk. De kans dat een kind met dit genenpakket COPD kon krijgen is aanwezig, maar niet groter als bij elk ander kind wat in de puberteit zal beginnen met roken. We konden dus ongestoord gaan genieten van zwanger zijn. Nog steeds vol ongeloof. Dat verdween overigens wel op het moment dat ik 2 gekneusde ribben kreeg van het trappen.
Op 2 november belande Willem in het ziekenhuis. Hoogzwanger als ik was besloot ik mijn benen bij elkaar te houden. Onze D-Day was namelijk 15 november. Echter bleek het toen al een eigenwijs krengetje met een eigen wil te zijn, want in de nacht van 5 op 6 november kon ik bellen naar de longafdeling dat ze hem konden wakker maken. Zijn dochter was onderweg. Met manlief naast me aan de zuurstof is op 6 november 2003 Susanne geboren. Twee dagen later mochten we alledrie naar huis. WIllem in de rolstoel met zijn kersverse dochter op schoot en ik (als net bevallen vrouw) er achter de rolstoel duwend. We zijn nog lang onderwerp van gesprek geweest op de kraamafdeling.
Susanne groeit op, wij groeien mee. Willem is fulltime thuis en door de COPD ook fulltime ziek. De verzorging en opvoeding van Susanne is dus grotendeels mijn taak. Tel daarbij de zorg op voor een zieke echtgenoot en het hele huishouden incl. alle buitenhuiselijke activeiten en mijn agenda is vol. Mede daardoor met mijn hoofd besloten dat Susanne enig kind zal blijven. Mijn draaiboek is nu al te volgeboekt en ik kom nu al vaak niet eens aan mezelf toe. Tel daarbij op dat we over Susanne 8 jaar gedaan hebben, ik ben nu 34.. 1 + 1 = 3 in ons geval en daar blijft het bij. Maar mijn hart spreekt vaak nog anders.
Vanwege het ontbreken van een rijbewijs deed ik bijna alles alleen met Susanne op de fiets. Maar Willem kan dus niet meer fietsen en ook lopen valt hem erg zwaar. Om toch nog enigzins een gezinsleven te hebben met zijn 3en ben ik vorig jaar in januari begonnen met rijlessen. Een spoedcursus. In 8 weken zou ik mijn rijbewijs hebben... Op de dag van examen stond ik in het crematorium, mijn oma was overleden. Examen en overige lessen verzet. Op 7 maart mocht ik weer op. Op 2 maart overleed mijn moeder en op 7 maart stond ik dus wéér in het(zelfde) crematorium. Mijn spoedcursus roeide mijn familie uit. Weer opnieuw aangevraagd en van de zenuwen (blijven ze nou leven?) finaal gezakt. Uiteindelijk in september toch nog een keer geslaagd. Mijn spoedcursus werden 9 maanden. Bijna een bevalling. Sindsdien een Ford Ka voor de deur en ons gezinsleven speelt zich nu ook buitenshuis af.
De weinige vrije tijd die ik heb mag ik graag achter de computer doorbrengen. Ook hang ik erg graag bank met een goed boek. De Shopaholic-achtige boeken hebben mijn voorkeur al heb ik "Komt een vrouw bij de dokter" ook al helemaal stuk gelezen. Verder mag ik graag rommelen in de tuin (al heb ik een spinnenfobie!) en probeer ik mijn familie enigzins bijeen te houden. Sinds mijn moeder vorig jaar maart is overleden voel ik me soms het dunne lijmdraadje tussen mijn vader en mijn broertje. Zonder mij als tussenpersoon zouden zij elkaar makkelijk maanden niet kunnen spreken. Ook hangen Suus en ik graag rond op de kinderboerderijen rond en in Utrecht en genieten we met volle teugen van het heule grote park wat onze 'achtertuin' is.
De vraag van rottdog dan, Hoe komt Suus aan al die wijsheid. Dat is dus iets wat wij ons ook vaak genoeg afvragen. Ik krijg zelf akelig vaak te horen dat ik ook creatief met woorden kan zijn, maar vaak is dat na enig denkwerk op papier/monitor. Zij flapt het er zo uit. Soms ook minder leuke dingen. Vorige week zocht ze een toverstokje.. kon ze mij wegtoveren, want ze had genoeg van me. Ik hoop dat die wijsheid geen voorbode is van hoe ze in de puberteit zal zijn, dan mogen we waarschijnlijk wel enige seresta in voorraad in gaan slaan
Tot zover even wat er nu uit mijn hoofd vloeit, misschien vul ik later nog aan/bij. En ik ga de volgende even een pb sturen met de vraag of zij het wil overnemen.
Ipv nu lekker onder de douche te staan en mijn mand in te duiken zit ik nu dus hier, met een bak dampende koffie en een pak kokosmakronen.Ik ben dus Ireth, geboren als Miranda. Begonnen op Fok! als Luckepuk, later verder gegaan onder deze nick. Ik ben 34 jaar geleden in Utrecht ter wereld gekomen en mijn eerste woonstek was een kraakpand. Na een half jaar kraken mochten mijn ouders blijven zitten van de gemeente en kwam er ook gas en licht bij. Het verlengssnoer over de schutting (er naast woonde een tante) kon dus weg.
Na een dramatische kleuterschooltijd (we woonden tegenover de school en ik wou alleen maar naar huis) kwam een nog ellendigere basischooltijd (pispaal) gevolgd door een nog ergere middenbare schooltijd (pispaal in het kwadraat). Na anderhalf jaar had ik het voor gezien. Braaf elke ochtend vertrok ik de deur uit op de fiets, tas achterop onder de snelbinder om vervolgens bij het plaatselijke zwembad de dag door te brengen. Schoolboeken lagen onder mijn bed, in mijn tas zaten mijn zwemspullen. Na anderhalve maand zo flink doorgeweekt te zijn van al dat chloor kwam ik op een dag 'braaf uit school' thuis aan om te ontdekken dat er visite was. Gezellig! "Goedemiddag, Jan 't Hart, Leerplicht!" Kut.
Ruim 3 maanden later mocht ik weer daglicht aanschouwen van mijn pa en kwam ik op een tijdelijke tussenschool terecht. En daar begon de ellende pas echt. Ik was 14.. en ontmoette mijn eerste vriendje. Eindelijk iemand die me wel zag staan! Wat was ik blij! Dat ie me liever zag liggen ontdekte ik later pas. Na de nodige blauwe plekken (nooit zichtbaar voor de buitenwereld) had ie mij zover dat ik als een bolletje klei in zijn handen was. Drie lange jaren van vernedering en mishandeling en misbruik volgde. Tot ik eindelijk uit de relatie durfde te stappen. Mede dankzij het feit dat ik verliefd was geworden op iemand anders. Het gevolg was dat de auto van mijn pa in de hens is gestoken, de ramen zijn ingegooid, zijn banden zijn lek gestoken er dreigbrieven in de brievenbus kwamen en ik zelfs beschoten ben. Na een bezoekje van de politie werd het stil.. goddelijk stil..
Hierna volgde wat normalere relaties tot ik in 1994 Willem leerde kennen. Het gevoel van thuiskomen was daar. Het gevoel van veiligheid en geborgenheid. Het gevoel van er gewoon mogen 'zijn'. Omdat ik, ik was. In 1995 zijn we gaan samenwonen en hebben we de pil de deur uit gegooid. Met als gevolg dat dat samenwonen perfect ging.. en die pil weinig veranderde. Het eerste jaar ben je nog laconiek. Het lukt toch vaak nooit in het eerste jaar. Het tweede jaar vraag je je af hoe lang het gaat duren. Het derde jaar voel je je hoop beetje bij beetje afbrokkelen. Het vierde jaar komt er de woede. Waarom niet? Het vijfde jaar is er intens verdriet.. het mag schijnbaar niet. Het zesde jaar is er berusting, dan maar niet. Het zevende jaar is er rust, soort enge rust. Niet over praten, dan bestaat het niet. En het achtste jaar is er ongeloof. En een tweede streepje. Hoelang ik over tijd ben? Geen idee? We waren er niet mee bezig? Ik kan toch niet zwanger worden? Maar toch issie er.. een dikke vette streep.
Dat is in maart 2003. En dan rijst er ineens de angst. In december 2002 is er bij Willem COPD geconstateerd. Hoe zit dat met een kind van ons? Mijn moeder had ook longemfyseem. In hoeverre is het erfelijk? Wat voor toekomst heeft ons kind? Het antwoord was duidelijk. De kans dat een kind met dit genenpakket COPD kon krijgen is aanwezig, maar niet groter als bij elk ander kind wat in de puberteit zal beginnen met roken. We konden dus ongestoord gaan genieten van zwanger zijn. Nog steeds vol ongeloof. Dat verdween overigens wel op het moment dat ik 2 gekneusde ribben kreeg van het trappen.
Op 2 november belande Willem in het ziekenhuis. Hoogzwanger als ik was besloot ik mijn benen bij elkaar te houden. Onze D-Day was namelijk 15 november. Echter bleek het toen al een eigenwijs krengetje met een eigen wil te zijn, want in de nacht van 5 op 6 november kon ik bellen naar de longafdeling dat ze hem konden wakker maken. Zijn dochter was onderweg. Met manlief naast me aan de zuurstof is op 6 november 2003 Susanne geboren. Twee dagen later mochten we alledrie naar huis. WIllem in de rolstoel met zijn kersverse dochter op schoot en ik (als net bevallen vrouw) er achter de rolstoel duwend. We zijn nog lang onderwerp van gesprek geweest op de kraamafdeling.
Susanne groeit op, wij groeien mee. Willem is fulltime thuis en door de COPD ook fulltime ziek. De verzorging en opvoeding van Susanne is dus grotendeels mijn taak. Tel daarbij de zorg op voor een zieke echtgenoot en het hele huishouden incl. alle buitenhuiselijke activeiten en mijn agenda is vol. Mede daardoor met mijn hoofd besloten dat Susanne enig kind zal blijven. Mijn draaiboek is nu al te volgeboekt en ik kom nu al vaak niet eens aan mezelf toe. Tel daarbij op dat we over Susanne 8 jaar gedaan hebben, ik ben nu 34.. 1 + 1 = 3 in ons geval en daar blijft het bij. Maar mijn hart spreekt vaak nog anders.
Vanwege het ontbreken van een rijbewijs deed ik bijna alles alleen met Susanne op de fiets. Maar Willem kan dus niet meer fietsen en ook lopen valt hem erg zwaar. Om toch nog enigzins een gezinsleven te hebben met zijn 3en ben ik vorig jaar in januari begonnen met rijlessen. Een spoedcursus. In 8 weken zou ik mijn rijbewijs hebben... Op de dag van examen stond ik in het crematorium, mijn oma was overleden. Examen en overige lessen verzet. Op 7 maart mocht ik weer op. Op 2 maart overleed mijn moeder en op 7 maart stond ik dus wéér in het(zelfde) crematorium. Mijn spoedcursus roeide mijn familie uit. Weer opnieuw aangevraagd en van de zenuwen (blijven ze nou leven?) finaal gezakt. Uiteindelijk in september toch nog een keer geslaagd. Mijn spoedcursus werden 9 maanden. Bijna een bevalling. Sindsdien een Ford Ka voor de deur en ons gezinsleven speelt zich nu ook buitenshuis af.
De weinige vrije tijd die ik heb mag ik graag achter de computer doorbrengen. Ook hang ik erg graag bank met een goed boek. De Shopaholic-achtige boeken hebben mijn voorkeur al heb ik "Komt een vrouw bij de dokter" ook al helemaal stuk gelezen. Verder mag ik graag rommelen in de tuin (al heb ik een spinnenfobie!) en probeer ik mijn familie enigzins bijeen te houden. Sinds mijn moeder vorig jaar maart is overleden voel ik me soms het dunne lijmdraadje tussen mijn vader en mijn broertje. Zonder mij als tussenpersoon zouden zij elkaar makkelijk maanden niet kunnen spreken. Ook hangen Suus en ik graag rond op de kinderboerderijen rond en in Utrecht en genieten we met volle teugen van het heule grote park wat onze 'achtertuin' is.
De vraag van rottdog dan, Hoe komt Suus aan al die wijsheid. Dat is dus iets wat wij ons ook vaak genoeg afvragen. Ik krijg zelf akelig vaak te horen dat ik ook creatief met woorden kan zijn, maar vaak is dat na enig denkwerk op papier/monitor. Zij flapt het er zo uit. Soms ook minder leuke dingen. Vorige week zocht ze een toverstokje.. kon ze mij wegtoveren, want ze had genoeg van me. Ik hoop dat die wijsheid geen voorbode is van hoe ze in de puberteit zal zijn, dan mogen we waarschijnlijk wel enige seresta in voorraad in gaan slaan
Tot zover even wat er nu uit mijn hoofd vloeit, misschien vul ik later nog aan/bij. En ik ga de volgende even een pb sturen met de vraag of zij het wil overnemen.
Goedemiddag! Kan ik u ergens mee helpen?
Ireth! 
Wat erg zeg, dat je gaat spijbelen omdat je zo erg de pispaal bent...
En ja, dan ben je blijkbaar een makkelijke prooi voor 'foute mannen'.
Fijn dat jullie leven zich nu ook buitenshuis kan afspelen. Well done dame!
Ik vind het trouwens heftig in dit topic de laatste tijd...
Wat erg zeg, dat je gaat spijbelen omdat je zo erg de pispaal bent...
En ja, dan ben je blijkbaar een makkelijke prooi voor 'foute mannen'.
Fijn dat jullie leven zich nu ook buitenshuis kan afspelen. Well done dame!
Ik vind het trouwens heftig in dit topic de laatste tijd...
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Goh ja, dat weet ik idd nog wel, dat Willem in het ziekenhuis lag toen jij ging bevallen. Wat een rare gewaarwording moet dat geweest zijn, maar wat een ongelofelijk geschenk dat je alsnog zwanger raakte na 8 jaar zeg! 
Ook weer zoiets dat ik niet (meer?) wist.
Mooi verhaal om te lezen. Zo sterk als ik je nu 'ken' en je nu overkomt zeg maar zou je dat van al die pest-ellende echt nooit vermoeden.
[ Bericht 10% gewijzigd door BE op 19-04-2009 22:33:31 ]
Ook weer zoiets dat ik niet (meer?) wist. Mooi verhaal om te lezen.
Zo sterk als ik je nu 'ken' en je nu overkomt zeg maar zou je dat van al die pest-ellende echt nooit vermoeden. [ Bericht 10% gewijzigd door BE op 19-04-2009 22:33:31 ]
***
Ireth, wat een heftige dingen allemaal En wat ontzettend cool dat je je rijbewijs hebt gehaald na alle ellende Petje af
En wat ontzettend cool dat je je rijbewijs hebt gehaald na alle ellende Petje af
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
Zeker!quote:Op zondag 19 april 2009 22:11 schreef Moonah het volgende:
Ik vind het trouwens heftig in dit topic de laatste tijd...
Hoewel ik ook wel vermoed dat veel van de meiden die aan het begin het stokje kregen ook nog wel het eea aan verleden hebben dat toen onvermeld gebleven is omdat het topic inmiddels zo'n andere wending heeft gekregen.
***
Het heeft me juist gevormd tot wie ik nu ben. Ik ben ik en bevalt je dat niet, dan heb jij een probleem. Het is voor mij geen eer om iemand te mogen kennen, het is voor hun een eer dat ik ze wil kennen. Zonder mijn verleden was ik er misschien nu juist wel slechter aan toe. (alleen dat foute vriendje, dat is iets waar ik absoluut niets positiefs van kan maken, die moet echt nooit oversteken terwijl ik voor rood sta te wachten, sta niet voor mezelf in)quote:Op zondag 19 april 2009 22:18 schreef Brighteyes het volgende:
Zo sterk als ik je nu 'ken' en je nu overkomt zeg maar zou je dat van al die pest-ellende echt nooit vermoeden.
Goedemiddag! Kan ik u ergens mee helpen?
nou, ik hoop niet dat zulke heftige ervaringen gemiddeld zijn eerlijk gezegd.quote:Op zondag 19 april 2009 22:32 schreef Brighteyes het volgende:
Zeker!
Hoewel ik ook wel vermoed dat veel van de meiden die aan het begin het stokje kregen ook nog wel het eea aan verleden hebben dat toen onvermeld gebleven is omdat het topic inmiddels zo'n andere wending heeft gekregen.
ik loop vreselijk achter met reageren hier, heb inmiddels wel alle bijdragen bijgelezen maar nog geen tijd / rust gevonden om er op te reageren. ben diep onder de indruk van de verhalen in elk geval. heel erg bedankt voor 't delen allemaal!
Inderdaad onbegrijpelijk.quote:
Ik vond het wel erg om te lezen dat je door de familie van je stiefvader niet wordt geaccepteerd als zijn kind. En door je eigen vader ook niet. Waarom zijn mensen in vredesnaam zo wreed? Ik wil en kan dat niet begrijpen.
Ik ben diep onder de indruk van de verhalen weer, van dingen die men hier meegemaakt heeft. Ik kan niets anders dan veel respect hebben voor jullie
Een beetje vreemd, maar wel lekker
Ik geef het stokje door aan Madelieve! (en ze neemt hem graag aan heb ik net bevestigd gekregen)
Waarom aan Madelieve? Ik wil namelijk erg graag weten hoe het nu gaat met je gezinnetje en de ziekte van je partner. Juist omdat ik in een soortgelijke situatie zit ben ik heel benieuwd hoe jullie hier in het dagelijks leven met een kindje mee omgaan. Zijn er dingen compleet anders dan je van te voren had verwacht of juist niet.
Waarom aan Madelieve? Ik wil namelijk erg graag weten hoe het nu gaat met je gezinnetje en de ziekte van je partner. Juist omdat ik in een soortgelijke situatie zit ben ik heel benieuwd hoe jullie hier in het dagelijks leven met een kindje mee omgaan. Zijn er dingen compleet anders dan je van te voren had verwacht of juist niet.
Goedemiddag! Kan ik u ergens mee helpen?
Ireth, wat een heftig verhaal.
Als je die geweldige praatjes van suus leest, verwacht je niet dat jij zo'n heftige achtergrond hebt.
En, uit dit verhaal blijkt ook wel dat jij echt wel heel begaafd bent met woorden, hoor! Prachtig geschreven ook!
Als je die geweldige praatjes van suus leest, verwacht je niet dat jij zo'n heftige achtergrond hebt.
En, uit dit verhaal blijkt ook wel dat jij echt wel heel begaafd bent met woorden, hoor! Prachtig geschreven ook!
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Dat vind ik ook! Erg krachtig!quote:Op maandag 20 april 2009 09:45 schreef DaviniaHR het volgende:
En, uit dit verhaal blijkt ook wel dat jij echt wel heel begaafd bent met woorden, hoor! Prachtig geschreven ook!
Ik vond het ook heel mooi om te lezen, ondanks de echt moeilijke dingen die je hebt meegemaakt.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Ireth, wat schuilt er toch veel achter die vrolijke posts van jou.
Diepe waardering voor jou en hoe je het leven op je neemt.
Rottdog, die van jou moet ik nog lezen, kom ik nog op terug.
Diepe waardering voor jou en hoe je het leven op je neemt.
Rottdog, die van jou moet ik nog lezen, kom ik nog op terug.
Als je niet lacht, ben je dood.
Jessie, Rottdog en Irith, wat een openhartige verhalen!
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
Ik denk dat idd veel mensen in het begin ook stukken weg hebben gelaten. Ik heb hier oko niet alles neer gezet. Sommige dingen vertel je nou eenmaal niet graag over. Of dat nu hier is of persoonlijk!!quote:Op zondag 19 april 2009 22:11 schreef Moonah het volgende:
Ik vind het trouwens heftig in dit topic de laatste tijd...
Maar idd de verhalen zijn wel heftig.
Voor jullie!
Liefde
Rij nooit harder dan je beschermengel kan vliegen!!
Rij nooit harder dan je beschermengel kan vliegen!!
Ik wil wel graag benadrukken dat het niet verplicht is, om zoveel van jezelf bloot te geven!
Het is een richting die in de loop van het topic vanzelf is ontstaan maar het is geen heilige moeten. Als je je wilt beperken tot je muziekkeuze etc. dan is dat natuurlijk ook prima.
Het is een richting die in de loop van het topic vanzelf is ontstaan maar het is geen heilige moeten. Als je je wilt beperken tot je muziekkeuze etc. dan is dat natuurlijk ook prima.
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
Ehm, je reed toch een Ford Kick Ass?quote:Op zondag 19 april 2009 22:41 schreef Ireth het volgende:
[..]
Het heeft me juist gevormd tot wie ik nu ben. Ik ben ik en bevalt je dat niet, dan heb jij een probleem. Het is voor mij geen eer om iemand te mogen kennen, het is voor hun een eer dat ik ze wil kennen. Zonder mijn verleden was ik er misschien nu juist wel slechter aan toe. (alleen dat foute vriendje, dat is iets waar ik absoluut niets positiefs van kan maken, die moet echt nooit oversteken terwijl ik voor rood sta te wachten, sta niet voor mezelf in)
Ik zeg altijd "Ik mis mijn ex nog steeds... maar leer al beter richten!quote:
"(maar serieus, ik denk dat ik echt mijn gaspendaal volledig intrap als ie voor mijn auto komt.. de kans is klein, hij woont niet meer in de buurt en das maar goed ook..)
Goedemiddag! Kan ik u ergens mee helpen?
quote:Op maandag 20 april 2009 20:24 schreef Ireth het volgende:
[..]
Ik zeg altijd "Ik mis mijn ex nog steeds... maar leer al beter richten!
Wat een ontzettende mooie, open verhalen weer. Wat schuilt er toch veel meer achter mensen dan je zo op een forumpje oppikt.
knorretje, jou kende ik eigenlijk niet echt. Ik kende je alleen als heel creatieve en lieve mama, en ook dat blijkt uit je verhaal. Wat fijn dat je leven nu zo goed is na alles wat je hebt meegemaakt.
jessie, wat kun je heerlijk schrijven. Gewoon fijn om te lezen, met liefde en humor, geweldig!
Rottdog, voor mij ben je bepaald geen onbekende, want we kwamen ook vele in dezelfde topics. Ik vind je altijd overkomen als een lieve moeder, iemand met oprechte belangstelling voor anderen en een positieve instelling. Wat knap dat je je angsten zo hebt overwonnen al en ik hoop van harte dat de dag dierentuin doorgaat en een succes wordt
Ireth, ongelofelijk dat dit allemaal zit achter die sterke vrouw met die lieve, wijze dochter. Ik ben stiekem een beetje fan van Suus, vind het zo'n leuke meid om te zien op de foto's en haar praatjes zijn ook zo geweldig! Jullie klinken als een fijn, close gezin
Leuk dat het stokje naar Madelieve gaat, voor mij ook geen onbekende door het posten in dezelfde topics. Leuk om wat meer van je te weten te komen
knorretje, jou kende ik eigenlijk niet echt. Ik kende je alleen als heel creatieve en lieve mama, en ook dat blijkt uit je verhaal. Wat fijn dat je leven nu zo goed is na alles wat je hebt meegemaakt.
jessie, wat kun je heerlijk schrijven. Gewoon fijn om te lezen, met liefde en humor, geweldig!
Rottdog, voor mij ben je bepaald geen onbekende, want we kwamen ook vele in dezelfde topics. Ik vind je altijd overkomen als een lieve moeder, iemand met oprechte belangstelling voor anderen en een positieve instelling. Wat knap dat je je angsten zo hebt overwonnen al en ik hoop van harte dat de dag dierentuin doorgaat en een succes wordt
Ireth, ongelofelijk dat dit allemaal zit achter die sterke vrouw met die lieve, wijze dochter. Ik ben stiekem een beetje fan van Suus, vind het zo'n leuke meid om te zien op de foto's en haar praatjes zijn ook zo geweldig! Jullie klinken als een fijn, close gezin
Leuk dat het stokje naar Madelieve gaat, voor mij ook geen onbekende door het posten in dezelfde topics. Leuk om wat meer van je te weten te komen
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Lieve Ireth, dank je wel voor het stokje!
Mijn echte naam is Suzanne en ik ben in '72 geboren in Delft. Ik heb een hele gelukkige jeugd gehad met lieve ouders en een lieve grote zus en ook op school heb ik het altijd erg naar mijn zin gehad.
Via wat omwegen (drie studies, tussendoor jaartje India en Nepal ) uiteindelijk op mijn 27ste afgestudeerd aan de Opleiding Boekhandel & Uitgeverij. Ik had niet echt een heel duidelijk plan wat ik wilde qua werk, ben echt altijd overal ingerold maar dat heeft gelukkig wel goed uitgepakt.
Al tijdens mijn afstuderen werkte ik bij een stichting die vrije media op de Balkan steunde, daarna bij een stichting die kunsteducatie op scholen verzorgde en nu zit ik alweer ruim vier jaar bij de importeur van het leukste automerk dat er is. Ik was al fan van het merk dus toen ik mogelijkheid kreeg hier aan de slag te gaan was dat echt een beetje een droom die uitkwam. Na drie zwangerschapsvervangingen kon ik gelukkig blijven in een hele leuke afwisselende functie op de communicatie-afdeling. Veel contact met reclameburo's, met dealers en intern. Ik ben altijd met 20 dingen tegelijk bezig en mijn bureau is een slagveld maar waar ik voorheen alles feilloos onthield heeft de zwangerschap voor ernstige dementie gezorgd en to-do boekjes en post-its (die ik regelmatig kwijtraak in de stapels) zijn tegenwoordig mijn beste vrienden. Ik verveel me echt nooit en ga elke dag met plezier naar mijn werk
!
Ook met de liefde zit het goed, ik ben alweer bijna twaalf jaar samen met J., ik heb hem geschaakt tijdens een barbecue . Al voordat we echt iets kregen wist ik dat hij een erfelijke ziekte had, het Syndroom van Alport, wat zorgt voor een slechte nierfunctie, slechte oren en ogen. Uit zijn verhalen begreep ik dat er misschien een kleine kans was dat hij ooit - net als zijn oma op haar 70ste- zou moeten gaan dialyseren. Het was iets waar we allebei helemaal niet mee bezig waren totdat hij - zo'n acht jaar geleden - steeds vermoeider werd en last kreeg van zijn benen.
Op een dag kon hij echt zijn bed niet meer uit en nog diezelfde middag zaten we in het AMC waar werd verteld dat zijn nierfunctie zo slecht was, dat hij misschien al op hele korte termijn moest gaan dialyseren. Het suffe toeval was dat ik twee dagen daarvoor een gezichtsverlamming had gekregen. Het klinkt ernstiger dan het is, je gezicht hangt op half zeven en je bent heel moe maar over het algemeen herstelt het goed. In de weken die volgden moesten we bijna dagelijks naar het AMC (waar we gelukkig echt vlakbij wonen): J. in een rolstoel en ik met mijn scheve kop door de gezichtsverlamming erachter
. Het klinkt heel sneu maar zo hebben we het eigenlijk niet ervaren, we zaten echt niet op de bank te sippen. Ik heb toen veel te horen gekregen: ' de klap zal later wel komen' maar we zijn nu acht jaar verder en die klap is er nooit gekomen. We zijn geloof ik allebei wel nuchter en positief ingesteld, iedereen kent wel tegenslagen en die suffe nierziekte is die van ons - maar uiteraard voornamelijk van J.
Het dialyseren hebben ze uiteindelijk nog twee jaar uit weten te stellen maar inmiddels dialyseert hij alweer ruim zes jaar. Ik het begin werkte hij er nog vier dagen naast (onderbroken door een paar langdurige ziekenopnames) maar gaandeweg is zijn conditie steeds slechter geworden en hij werkt nu zo'n 10-15 uur per week. Op de dagen dat hij dialyseert (di,do,za) gaat hij om acht uur de deur uit en komt om half twee thuis en dan is hij zo moe dat die dagen afvallen als werkdagen.
Voordat J. ziek werd hadden we het wel over kinderen maar nog niet heel serieus en toen hij zo ziek werd was daar eigenlijk helemaal geen plaats meer voor. Op een gegeven moment hadden we ook besloten dat het te onpraktisch zou zijn. Ik dacht ook echt dat ik daar vrede mee had - totdat onze beste vrienden in verwachting waren en ik ineens stond te janken want dit wilde ik ook! J. jankte gezellig mee want eigenlijk wilde hij toch ook wel heel graag vader worden. Behalve de praktische bezwaren (kunnen we het wel aan?), ethische overwegingen (het is een erfelijke ziekte en een eventuele dochter zou draagster zijn en het weer kunnen doorgeven aan een zoon die er ook ziek van zou kunnen worden) was er ook een fysiek aspect want door een nierziekte gaat je vruchtbaarheid rap achteruit. Uit voorzorg hadden we enkele jaren daarvoor toen de nierziekte net geconstateerd was wel sperma laten invriezen.
Nadat we de beslissing hadden genomen dat we echt heel graag kinderen wilden volgde een behoorlijk lang proces met afspraken, onderzoeken enz. en de conclusie was dat we in aanmerking kwamen voor ISCI - voor veel andere stellen het eindstation, wij begonnen hier gelijk. Het voordeel is wel dat het helder is: geen jarenlang gedoe en elke maand weer onzekerheid en teleurstelling, je hebt drie kansen en zo simpel maar ook zo hard is het. Op de voorlichtingsbijeenkomst werd het nog eens een keer gezegd: bij 50% zal het lukken om een kind te krijgen, bij de andere 50% niet. Dat is echt keihard en je kan alleen maar hopen dat je bij de gelukkigen zal horen. Ondertussen had ik me op Fok aangemeld om mee te kunnen posten in het "Als zwanger worden/blijven niet zo makkelijk gaat".
Na een heerlijke vakantie in Toscane in het voorjaar van 2007 zijn we begonnen met de eerste ICSI en die viel me heel erg mee. Behalve ontzettende vermoeidheid had ik weinig last van de hormonen maar helaas liep deze poging op niets uit. Bij de tweede poging sloegen de zenuwen wel wat toe. Helaas leverde deze poging - net als de eerste- maar een embryootje op dus dat hield niet over... Maar dat ene ene embryootje bleek voldoende want ik was zwanger ! Ik was zo vreselijk blij en kon het niet bevatten, ik was echt al vrij ver in mijn zwangerschap toen ik het pas durfde te geloven. Ik heb me al die tijd goed gevoeld en heel erg genoten van die dikke buik .
Helaas ging het met J. wat minder, hij moest stoppen met de buikdialyse die hij vijf jaar lang elke nacht gewoon thuis had gedaan en overstappen op hemodialyse in een centrum drie keer per week. Hierna moest het slangetje dat nog in zijn buik zat verwijderd worden en op ons verzoek hebben ze dit zo snel mogelijk gedaan om te voorkomen dat het gelijk zou vallen met mijn bevalling. Helaas heeft hij bij die relatief simpele ingreep een buikvliesontsteking en later ook een darmbacterie opgelopen wat ervoor gezorgd heeft dat hij gedurende mijn eerste verlofdag tot een dag voor de bevalling (zes weken in totaal) in het ziekenhuis heeft gelegen en 25 kilo lichter en totaal uitgeput thuiskwam. Tussen alle ziekenhuisbezoeken door genoot ik nog steeds heel erg van mijn zwangerschap! Ons eigenwijze kindje bleek in een stuit te liggen waardoor het een keizersnee werd waar ik stiekem erg blij mee was aangezien ik echt vreselijk opzag tegen een bevalling. Er was nog een hoop gedoe want het AMC had eigenlijk geen plaats, maar uiteindelijk is alles goedgekomen. En op Fok is zeer intensief meegeleefd in die tijd, heel erg lief!
Jasja Katarina Madelieve is op 7 augustus geboren en oooh wat was en ben ik verliefd op haar! Het is echt een heel blij en makkelijk meisje en we genieten allebei met volle teugen van het ouderschap. J. heeft de eerste maanden eigenlijk veel te weinig van haar meegekregen omdat hij nog zo herstellende was maar inmiddels is dat ruimschoots goedgemaakt. Hij is weer behoorlijk opgeknapt en hij haalt Jasja maandag, dinsdag en woensdagmiddag lekker vroeg van het kdv op. Mijn ouders passen donderdag op Jasja en voorlopig (ik heb gelukkig nog heel veel vakantiedagen) ben ik zelf op vrijdag vrij.
Voor en tijdens het ISCI-traject wilde en durfde ik niet na te denken over de mogelijkheid dat het niet zou gaan lukken. Gelukkig is dit ook niet nodig gebleken maar ik weet zeker dat ik het er vreselijk moeilijk mee zou hebben gehad. En als ik denk aan al die stellen bij de voorlichtingsbijeenkomst en besef dat voor een aantal van hen inmiddels duidelijk is dat ze nooit kinderen zullen krijgen kan ik daar heel verdrietig van worden
. En ook in het topic waar ik ooit gestart ben staan af en toe verhalen waar ik flink van moet slikken.
Sowieso ben ik veel emotioneler dan vroeger, zelfs van 'gewone' foto's in het kinderfototopic kan ik al volschieten .
Concreet antwoord op de vraag van Ireth: het gaat momenteel eigenlijk heel goed met ons gezinnetje! J. heeft op dit moment voldoende energie om af en toe ook leuke dingen te doen dus op zondag gaan we vaak met zijn drieën op pad. We hebben er goede hoop op dat er binnenkort een nieuwe nier beschikbaar komt (hij staat al veel langer op de wachtlijst dan gemiddeld dus het wordt nu maar eens tijd dat hij aan de beurt is ) en hopelijk zal die nier aanslaan en lang meekunnen. We beseffen allebei dat J. waarschijnlijk geen 80 zal worden - een nierziekte is echt een ontzettende aanslag op je hele lichaam - maar dat is ook iets waar we niet teveel bij stil willen staan. We genieten nu en kunnen de beperkingen die zijn ziekte met zich meebrengen over het algemeen goed accepteren. Natuurlijk doet het mij wel pijn om te zien wat hij allemaal moet doen en laten om eigenlijk 'in leven te blijven' maar het is gewoon niet anders.
Ok, dan nog even wat overig nieuws:
Hobbies: ik moet eerlijk zeggen dat de dagen behoorlijk gevuld zijn tegenwoordig en ik aan weinig meer toekom buiten werken en Jasja maar dat kan ik allebei ook wel onder hobbies scharen . Voor ik zwanger werd, reed ik paard dus wie weet pak ik dat wel weer eens op. Toen we gisteren in het bos liepen en ik een ruiterpad zag begon het in ieder geval wel weer te kriebelen .
Verder heeft J. een mooie oude auto (zelfde merk als waar ik voor werk) en zijn we af en toe te vinden op meetings en ritten die georganiseerd worden.
Boeken: was vroeger mijn grootste hobby, heb ook niet voor niets de Opleiding Boekhandel & Uitgeverij gedaan. Mijn all time favourite is Koning van Katoren van Jan Terlouw, een jeugdboek maar ook als volwassene nog steeds een feestje om te lezen. Verder lees ik graag John Irving en Jonathan Coe.
Tv: staat nauwelijks aan. "Wie is de Mol?" volg ik altijd braaf maar momenteel gaat de tv eigenlijk alleen echt bewust aan voor "Het zesde zintuig". Ik ben helemaal niet zo van het paranormale maar ik viel vorig jaar in een uitzending en vond het zo fascinerend dat ik voorgaande seizoenen gelijk op internet heb gekeken en nu elke donderdag braaf voor de buis zit.
Eten: ik geef eigenlijk niet zoveel om 'normaal' eten maar ben echt een vreselijke snoeper. Voor een schaaltje nachochips met kaas en salami uit de oven met een lekkere dip mag je me wakker maken. Of voor patat. Of kroketten en chocomel. Of bitterkoekjes.
Dit zijn wel weer genoeg bekentenissen en het verhaal is al veeeeel langer geworden dan ik het gepland.
Ik ga diegene die ik het stokje wil doorgeven een pm sturen, wordt vervolgd.....
[ Bericht 0% gewijzigd door Madelieve op 20-04-2009 23:17:07 ]
Mijn echte naam is Suzanne en ik ben in '72 geboren in Delft. Ik heb een hele gelukkige jeugd gehad met lieve ouders en een lieve grote zus en ook op school heb ik het altijd erg naar mijn zin gehad.
Via wat omwegen (drie studies, tussendoor jaartje India en Nepal
) uiteindelijk op mijn 27ste afgestudeerd aan de Opleiding Boekhandel & Uitgeverij. Ik had niet echt een heel duidelijk plan wat ik wilde qua werk, ben echt altijd overal ingerold maar dat heeft gelukkig wel goed uitgepakt.Al tijdens mijn afstuderen werkte ik bij een stichting die vrije media op de Balkan steunde, daarna bij een stichting die kunsteducatie op scholen verzorgde en nu zit ik alweer ruim vier jaar bij de importeur van het leukste automerk dat er is. Ik was al fan van het merk dus toen ik mogelijkheid kreeg hier aan de slag te gaan was dat echt een beetje een droom die uitkwam. Na drie zwangerschapsvervangingen kon ik gelukkig blijven in een hele leuke afwisselende functie op de communicatie-afdeling. Veel contact met reclameburo's, met dealers en intern. Ik ben altijd met 20 dingen tegelijk bezig en mijn bureau is een slagveld maar waar ik voorheen alles feilloos onthield heeft de zwangerschap voor ernstige dementie gezorgd en to-do boekjes en post-its (die ik regelmatig kwijtraak in de stapels) zijn tegenwoordig mijn beste vrienden. Ik verveel me echt nooit en ga elke dag met plezier naar mijn werk
! Ook met de liefde zit het goed, ik ben alweer bijna twaalf jaar samen met J.
, ik heb hem geschaakt tijdens een barbecue . Al voordat we echt iets kregen wist ik dat hij een erfelijke ziekte had, het Syndroom van Alport, wat zorgt voor een slechte nierfunctie, slechte oren en ogen. Uit zijn verhalen begreep ik dat er misschien een kleine kans was dat hij ooit - net als zijn oma op haar 70ste- zou moeten gaan dialyseren. Het was iets waar we allebei helemaal niet mee bezig waren totdat hij - zo'n acht jaar geleden - steeds vermoeider werd en last kreeg van zijn benen. Op een dag kon hij echt zijn bed niet meer uit en nog diezelfde middag zaten we in het AMC waar werd verteld dat zijn nierfunctie zo slecht was, dat hij misschien al op hele korte termijn moest gaan dialyseren. Het suffe toeval was dat ik twee dagen daarvoor een gezichtsverlamming had gekregen. Het klinkt ernstiger dan het is, je gezicht hangt op half zeven en je bent heel moe maar over het algemeen herstelt het goed. In de weken die volgden moesten we bijna dagelijks naar het AMC (waar we gelukkig echt vlakbij wonen): J. in een rolstoel en ik met mijn scheve kop door de gezichtsverlamming erachter
. Het klinkt heel sneu maar zo hebben we het eigenlijk niet ervaren, we zaten echt niet op de bank te sippen. Ik heb toen veel te horen gekregen: ' de klap zal later wel komen' maar we zijn nu acht jaar verder en die klap is er nooit gekomen. We zijn geloof ik allebei wel nuchter en positief ingesteld, iedereen kent wel tegenslagen en die suffe nierziekte is die van ons - maar uiteraard voornamelijk van J. Het dialyseren hebben ze uiteindelijk nog twee jaar uit weten te stellen maar inmiddels dialyseert hij alweer ruim zes jaar. Ik het begin werkte hij er nog vier dagen naast (onderbroken door een paar langdurige ziekenopnames) maar gaandeweg is zijn conditie steeds slechter geworden en hij werkt nu zo'n 10-15 uur per week. Op de dagen dat hij dialyseert (di,do,za) gaat hij om acht uur de deur uit en komt om half twee thuis en dan is hij zo moe dat die dagen afvallen als werkdagen.
Voordat J. ziek werd hadden we het wel over kinderen maar nog niet heel serieus en toen hij zo ziek werd was daar eigenlijk helemaal geen plaats meer voor. Op een gegeven moment hadden we ook besloten dat het te onpraktisch zou zijn. Ik dacht ook echt dat ik daar vrede mee had - totdat onze beste vrienden in verwachting waren en ik ineens stond te janken want dit wilde ik ook! J. jankte gezellig mee want eigenlijk wilde hij toch ook wel heel graag vader worden. Behalve de praktische bezwaren (kunnen we het wel aan?), ethische overwegingen (het is een erfelijke ziekte en een eventuele dochter zou draagster zijn en het weer kunnen doorgeven aan een zoon die er ook ziek van zou kunnen worden) was er ook een fysiek aspect want door een nierziekte gaat je vruchtbaarheid rap achteruit. Uit voorzorg hadden we enkele jaren daarvoor toen de nierziekte net geconstateerd was wel sperma laten invriezen.
Nadat we de beslissing hadden genomen dat we echt heel graag kinderen wilden volgde een behoorlijk lang proces met afspraken, onderzoeken enz. en de conclusie was dat we in aanmerking kwamen voor ISCI - voor veel andere stellen het eindstation, wij begonnen hier gelijk. Het voordeel is wel dat het helder is: geen jarenlang gedoe en elke maand weer onzekerheid en teleurstelling, je hebt drie kansen en zo simpel maar ook zo hard is het. Op de voorlichtingsbijeenkomst werd het nog eens een keer gezegd: bij 50% zal het lukken om een kind te krijgen, bij de andere 50% niet. Dat is echt keihard en je kan alleen maar hopen dat je bij de gelukkigen zal horen. Ondertussen had ik me op Fok aangemeld om mee te kunnen posten in het "Als zwanger worden/blijven niet zo makkelijk gaat".
Na een heerlijke vakantie in Toscane in het voorjaar van 2007 zijn we begonnen met de eerste ICSI en die viel me heel erg mee. Behalve ontzettende vermoeidheid had ik weinig last van de hormonen maar helaas liep deze poging op niets uit. Bij de tweede poging sloegen de zenuwen wel wat toe. Helaas leverde deze poging - net als de eerste- maar een embryootje op dus dat hield niet over... Maar dat ene ene embryootje bleek voldoende want ik was zwanger
! Ik was zo vreselijk blij en kon het niet bevatten, ik was echt al vrij ver in mijn zwangerschap toen ik het pas durfde te geloven. Ik heb me al die tijd goed gevoeld en heel erg genoten van die dikke buik . Helaas ging het met J. wat minder, hij moest stoppen met de buikdialyse die hij vijf jaar lang elke nacht gewoon thuis had gedaan en overstappen op hemodialyse in een centrum drie keer per week. Hierna moest het slangetje dat nog in zijn buik zat verwijderd worden en op ons verzoek hebben ze dit zo snel mogelijk gedaan om te voorkomen dat het gelijk zou vallen met mijn bevalling. Helaas heeft hij bij die relatief simpele ingreep een buikvliesontsteking en later ook een darmbacterie opgelopen wat ervoor gezorgd heeft dat hij gedurende mijn eerste verlofdag tot een dag voor de bevalling (zes weken in totaal) in het ziekenhuis heeft gelegen en 25 kilo lichter en totaal uitgeput thuiskwam. Tussen alle ziekenhuisbezoeken door genoot ik nog steeds heel erg van mijn zwangerschap! Ons eigenwijze kindje bleek in een stuit te liggen waardoor het een keizersnee werd waar ik stiekem erg blij mee was aangezien ik echt vreselijk opzag tegen een bevalling. Er was nog een hoop gedoe want het AMC had eigenlijk geen plaats, maar uiteindelijk is alles goedgekomen. En op Fok is zeer intensief meegeleefd in die tijd, heel erg lief!
Jasja Katarina Madelieve is op 7 augustus geboren en oooh wat was en ben ik verliefd op haar! Het is echt een heel blij en makkelijk meisje en we genieten allebei met volle teugen van het ouderschap. J. heeft de eerste maanden eigenlijk veel te weinig van haar meegekregen omdat hij nog zo herstellende was maar inmiddels is dat ruimschoots goedgemaakt. Hij is weer behoorlijk opgeknapt en hij haalt Jasja maandag, dinsdag en woensdagmiddag lekker vroeg van het kdv op. Mijn ouders passen donderdag op Jasja en voorlopig (ik heb gelukkig nog heel veel vakantiedagen) ben ik zelf op vrijdag vrij.
Voor en tijdens het ISCI-traject wilde en durfde ik niet na te denken over de mogelijkheid dat het niet zou gaan lukken. Gelukkig is dit ook niet nodig gebleken maar ik weet zeker dat ik het er vreselijk moeilijk mee zou hebben gehad. En als ik denk aan al die stellen bij de voorlichtingsbijeenkomst en besef dat voor een aantal van hen inmiddels duidelijk is dat ze nooit kinderen zullen krijgen kan ik daar heel verdrietig van worden
. En ook in het topic waar ik ooit gestart ben staan af en toe verhalen waar ik flink van moet slikken.Sowieso ben ik veel emotioneler dan vroeger, zelfs van 'gewone' foto's in het kinderfototopic kan ik al volschieten
.Concreet antwoord op de vraag van Ireth: het gaat momenteel eigenlijk heel goed met ons gezinnetje! J. heeft op dit moment voldoende energie om af en toe ook leuke dingen te doen dus op zondag gaan we vaak met zijn drieën op pad. We hebben er goede hoop op dat er binnenkort een nieuwe nier beschikbaar komt (hij staat al veel langer op de wachtlijst dan gemiddeld dus het wordt nu maar eens tijd dat hij aan de beurt is
) en hopelijk zal die nier aanslaan en lang meekunnen. We beseffen allebei dat J. waarschijnlijk geen 80 zal worden - een nierziekte is echt een ontzettende aanslag op je hele lichaam - maar dat is ook iets waar we niet teveel bij stil willen staan. We genieten nu en kunnen de beperkingen die zijn ziekte met zich meebrengen over het algemeen goed accepteren. Natuurlijk doet het mij wel pijn om te zien wat hij allemaal moet doen en laten om eigenlijk 'in leven te blijven' maar het is gewoon niet anders.Ok, dan nog even wat overig nieuws:
Hobbies: ik moet eerlijk zeggen dat de dagen behoorlijk gevuld zijn tegenwoordig en ik aan weinig meer toekom buiten werken en Jasja maar dat kan ik allebei ook wel onder hobbies scharen
. Voor ik zwanger werd, reed ik paard dus wie weet pak ik dat wel weer eens op. Toen we gisteren in het bos liepen en ik een ruiterpad zag begon het in ieder geval wel weer te kriebelen .Verder heeft J. een mooie oude auto (zelfde merk als waar ik voor werk) en zijn we af en toe te vinden op meetings en ritten die georganiseerd worden.
Boeken: was vroeger mijn grootste hobby, heb ook niet voor niets de Opleiding Boekhandel & Uitgeverij gedaan. Mijn all time favourite is Koning van Katoren van Jan Terlouw, een jeugdboek maar ook als volwassene nog steeds een feestje om te lezen. Verder lees ik graag John Irving en Jonathan Coe.
Tv: staat nauwelijks aan. "Wie is de Mol?" volg ik altijd braaf maar momenteel gaat de tv eigenlijk alleen echt bewust aan voor "Het zesde zintuig". Ik ben helemaal niet zo van het paranormale maar ik viel vorig jaar in een uitzending en vond het zo fascinerend dat ik voorgaande seizoenen gelijk op internet heb gekeken en nu elke donderdag braaf voor de buis zit.
Eten: ik geef eigenlijk niet zoveel om 'normaal' eten maar ben echt een vreselijke snoeper. Voor een schaaltje nachochips met kaas en salami uit de oven met een lekkere dip mag je me wakker maken. Of voor patat. Of kroketten en chocomel. Of bitterkoekjes.
Dit zijn wel weer genoeg bekentenissen en het verhaal is al veeeeel langer geworden dan ik het gepland.
Ik ga diegene die ik het stokje wil doorgeven een pm sturen, wordt vervolgd.....
[ Bericht 0% gewijzigd door Madelieve op 20-04-2009 23:17:07 ]
Wat een onwijs lief en mooi verhaal.
Ik vind het altijd mooi om te lezen hoe sterk mensen kunnen zijn.
Dingen niet als een straf zien, en positiviteit uit stralen.. echt prachtig
Ik vind het altijd mooi om te lezen hoe sterk mensen kunnen zijn.
Dingen niet als een straf zien, en positiviteit uit stralen.. echt prachtig
Oeh, erg mooi, leuk, goed om gelezen te hebben, Madelieve!
Je klinkt inderdaad als een erg positief mens, heelrijk is dat. En Jasja ís ook een geweldig leuk, lief meisje, volgens mij. Logisch dat jullie zo van haar genieten.
Je klinkt inderdaad als een erg positief mens, heelrijk is dat.
En Jasja ís ook een geweldig leuk, lief meisje, volgens mij. Logisch dat jullie zo van haar genieten.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
ireth, wat een heerlijk mens ben jij toch zo lekker nuchter, terwijl (of misschien juist wel doordat) je veel mee gemaakt hebt. ik schrok erg van je geweldadige relatie, wat goed dat je de kracht hebt gevonden toen om erbij weg te gaan en zeker dat je nu geen last meer van hem hebt. (ik weet er alles van...)
madelieves stuk lees ik straks even
zo lekker nuchter, terwijl (of misschien juist wel doordat) je veel mee gemaakt hebt. ik schrok erg van je geweldadige relatie, wat goed dat je de kracht hebt gevonden toen om erbij weg te gaan en zeker dat je nu geen last meer van hem hebt. (ik weet er alles van...)madelieves stuk lees ik straks even
stormy waters...
sailin'
sailin'
Ireth, jeetje joh, je schrijft het alsof het niks is . Wat een verhaal zeg en wat heerlijk dat jullie Susanne hebben .
En Madelieve, ik vind Jasja altijd zo''n heerlijk popje op de foto's , met zo'n prachtige naam . En dan blijk jij ook nog zo lekker in het leven te staan . Kon natuurlijk ook niet anders . Fijn om te lezen, en mooi hoe jullie omgaan met de situatie zoals die is.
. Wat een verhaal zeg en wat heerlijk dat jullie Susanne hebben .En Madelieve, ik vind Jasja altijd zo''n heerlijk popje op de foto's
, met zo'n prachtige naam . En dan blijk jij ook nog zo lekker in het leven te staan . Kon natuurlijk ook niet anders . Fijn om te lezen, en mooi hoe jullie omgaan met de situatie zoals die is.
Ireth en Madelieve... wat een prachtige verhalen !
De liefde straalt er vanaf...
Madelieve ik hoop dat er snel een nier komt !
De liefde straalt er vanaf...
Madelieve ik hoop dat er snel een nier komt !
Wat een lieve reacties, ik zit helemaal te blozen hier .
Ok, zojuist bericht ontvangen dat Guuzewuus het stokje wil overnemen . Ik lees haar posts altijd met veel plezier en zou het leuk vinden wat meer over haar te lezen.
Guus is de mama van prachtige Stella en zwanger van de tweede. Ze heeft aangegeven dat ze hoopt dat er ook nog een leuke man op haar pad komt dus mijn vraag aan haar is:
Wanneer was het moment dat je echt dacht: en nu wil ik een kindje.
Ik kan me namelijk voorstellen dat je het moment uitstelt omdat je voorkeur toch uitgaat naar de volgorde: eerst man en dan kindje.
Ik kijk uit naar je verhaal!
.Ok, zojuist bericht ontvangen dat Guuzewuus het stokje wil overnemen
. Ik lees haar posts altijd met veel plezier en zou het leuk vinden wat meer over haar te lezen.Guus is de mama van prachtige Stella en zwanger van de tweede. Ze heeft aangegeven dat ze hoopt dat er ook nog een leuke man op haar pad komt dus mijn vraag aan haar is:
Wanneer was het moment dat je echt dacht: en nu wil ik een kindje.
Ik kan me namelijk voorstellen dat je het moment uitstelt omdat je voorkeur toch uitgaat naar de volgorde: eerst man en dan kindje.
Ik kijk uit naar je verhaal!
jeejtje dames wat een heftige verhalen.
zeer bijzonder om bij jullie een kijkje te mogen nemen.
zeer bijzonder om bij jullie een kijkje te mogen nemen.
mama van 3 kids!
Ik ben snel hoor, want Stella ligt slapperdepappie in bedje en ik zit dus thuis.
Heb het net getypt, ga het nu al invoeren . Tot zo 
Heb het net getypt, ga het nu al invoeren
. Tot zo
Madelieve, ik kende je natuurlijk uit 'ons' topic en daar kwam je ook al over als zo'n positief mens. Ik ben zo blij dat de ICSI gelukt is en dat jullie Jasja gekregen hebben. Ook jullie klinken als een heel fijn, close gezin
Wat leuk, het stokje naar Guus Ben benieuwd
Wat leuk, het stokje naar Guus
Ben benieuwd
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Madelieve, van jou wist ik nog nauwelijks iets. Erg fijn om je verhaal te lezen! Je straalt echt 1 en al positiviteit uit, ondanks de zware ziekte van je partner. Knap!
Eerste vraag die bij me op komt is wel, zou hij gebaat zijn bij een niertransplantatie? (Misschien een stomme vraag hoor, maar dat is het eerste wat bij me op komt.)
De overige verhalen heb ik ook allemaal aandachtig gelezen, hoe bijzonder om dit allemaal van jullie te mogen weten! Maar zoals ik al eerder zei, ik vind iedereen hier met een 'doorsnee' verhaal net zo lief, mooi en bijzonder als iemand met een verhaal waar zoveel reacties op komen. Voel niet zo de behoefte om dat na ieder verhaal uit te roepen
Eerste vraag die bij me op komt is wel, zou hij gebaat zijn bij een niertransplantatie? (Misschien een stomme vraag hoor, maar dat is het eerste wat bij me op komt.)
De overige verhalen heb ik ook allemaal aandachtig gelezen, hoe bijzonder om dit allemaal van jullie te mogen weten! Maar zoals ik al eerder zei, ik vind iedereen hier met een 'doorsnee' verhaal net zo lief, mooi en bijzonder als iemand met een verhaal waar zoveel reacties op komen. Voel niet zo de behoefte om dat na ieder verhaal uit te roepen
♥ ♥ Jij een beetje van mij, ik een beetje van jou. ♥ ♥
Oh, weer een nieuw stukje! (had m'n scherm te lang open staan)
Waarom onder een spoiler trouwens?
(had m'n scherm te lang open staan)Waarom onder een spoiler trouwens?
♥ ♥ Jij een beetje van mij, ik een beetje van jou. ♥ ♥
Madelieve, ook al zo een sterke vrouw. Ik vind het erg knap hoor dat mensen zo positief in het leven staan en dat ze niet bij de pakken neer gaan zitten.
Guuzewuus, ik wist dat je single moeder van Stella was maar niet hoe en wat. Leuk om te lezen dat je voor het moederschap hebt gekozen ook al had je geen partner. En nu de 2e onderweg. Lijkt me best zwaar om 2 kleintjes op te voeden zonder partner maar aan de andere kant heb je ook geen discussies over standpunten wat betreft opvoeden. Hoe ga je het doen rond je bevalling en na de bevalling? Past je broertje op Stella als het zo ver is? En zie je je zelf ook nog in de toekomst terug verhuizen naar Aruba?
Guuzewuus, ik wist dat je single moeder van Stella was maar niet hoe en wat. Leuk om te lezen dat je voor het moederschap hebt gekozen ook al had je geen partner. En nu de 2e onderweg. Lijkt me best zwaar om 2 kleintjes op te voeden zonder partner maar aan de andere kant heb je ook geen discussies over standpunten wat betreft opvoeden. Hoe ga je het doen rond je bevalling en na de bevalling? Past je broertje op Stella als het zo ver is? En zie je je zelf ook nog in de toekomst terug verhuizen naar Aruba?
Ik ben opgegroeid zo'n 7km van jou vandaan Guuzewuus! Bijna net zo oud ook, dus denk dat we wel gezamenlijke kennissen hebben, van vroeger
Veelbewogen leven heb je! Kan ik ook altijd wel uit je posts lezen Mag ik vragen of je nieuwe kindje van dezelfde donor (vader? Weet niet of je hem zo noemt ) is als Stella?
Veelbewogen leven heb je! Kan ik ook altijd wel uit je posts lezen
Mag ik vragen of je nieuwe kindje van dezelfde donor (vader? Weet niet of je hem zo noemt ) is als Stella?
♥ ♥ Jij een beetje van mij, ik een beetje van jou. ♥ ♥
Van dezelfde donor ja . Ik vind het zo fijn voor Stella, dat er iemand bijkomt die in dezelfde situatie zit, helemaal alles deelt met Stella. Want ik kan ze nog wel een heel rustig en gewoon leventje bieden, uitzonderlijk zijn ze nu al .
Mijn ouders hadden al voor mijn zwangerschap geboekt om de 13e dec naar ned te komen. En mijn moeder komt nu eerder, zodat ze weer bij de bevalling kan zijn. En wie weet, ook weer mijn vroegere oppasmoeder (net als bij Stella). Mijn broer kan idd best oppassen, die is laatst met vlag en wimpel geslaagd voor zijn eerste oppasavond . Maar daar ben ik allemaal nog niet zo mee bezig hoor.
Verder heb ik dat gevoel dus helemaal niet eigenlijk, dat mijn leven veelbeowgen zou zijn. Ik hou gewoon van rust, duidelijkheid en fijn en gezellig.
. Ik vind het zo fijn voor Stella, dat er iemand bijkomt die in dezelfde situatie zit, helemaal alles deelt met Stella. Want ik kan ze nog wel een heel rustig en gewoon leventje bieden, uitzonderlijk zijn ze nu al .Mijn ouders hadden al voor mijn zwangerschap geboekt om de 13e dec naar ned te komen. En mijn moeder komt nu eerder, zodat ze weer bij de bevalling kan zijn. En wie weet, ook weer mijn vroegere oppasmoeder (net als bij Stella). Mijn broer kan idd best oppassen, die is laatst met vlag en wimpel geslaagd voor zijn eerste oppasavond
. Maar daar ben ik allemaal nog niet zo mee bezig hoor.Verder heb ik dat gevoel dus helemaal niet eigenlijk, dat mijn leven veelbeowgen zou zijn. Ik hou gewoon van rust, duidelijkheid en fijn en gezellig.
HIhi, leuk je (voor mij deels bekende) leven zo terug te lezen, Guuzewuus.
En ik ben het met Icicle eens dat het jammer zou zijn als 't door het aantal reacties soms lijkt alsof een heftig leven meer doet met de lezers. Volgens mij is dat niet echt aan de hand, hoor, maar ik snap wel dat je het (nog een keer) zegt.
En ik ben het met Icicle eens dat het jammer zou zijn als 't door het aantal reacties soms lijkt alsof een heftig leven meer doet met de lezers. Volgens mij is dat niet echt aan de hand, hoor, maar ik snap wel dat je het (nog een keer) zegt.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Nou, dat laatste lees ik ook wel tussen de regels door in je posts hoor Maar al met al heb je toch veel gedaan in je leven. Opleidingen, verhuizen..
Fijn voor zowel jou, Stella als de donor, dat het straks twee échte broer/zus en zus zijn
Maar al met al heb je toch veel gedaan in je leven. Opleidingen, verhuizen..Fijn voor zowel jou, Stella als de donor, dat het straks twee échte broer/zus en zus zijn
♥ ♥ Jij een beetje van mij, ik een beetje van jou. ♥ ♥
Mooi Madelieve en Guus!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Guus, wat een heerlijk verhaal En wat een heerlijk mens lijk je me. Stella en haar brusje mogen erg blij zijn met jou als hun mama
En wat een heerlijk mens lijk je me. Stella en haar brusje mogen erg blij zijn met jou als hun mama
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
En toen stonden er alweer 2 verhalen bij!
Mooie verhalen, weer!
Idd, wel heftig van de nierziekte.
Blijft jasja nu enig kind?
En guus, ik was idd wel nieuwsgierig naar jouw verhaal, en je alleenstaand moederschap!
Fijn dat je je dromen kunt volgen!
Mooie verhalen, weer!
Idd, wel heftig van de nierziekte.
Blijft jasja nu enig kind?
En guus, ik was idd wel nieuwsgierig naar jouw verhaal, en je alleenstaand moederschap!
Fijn dat je je dromen kunt volgen!
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
madelieve, wat een mooi verhaal, ik hoop dat je man snel aan de beurt is voor een nier en dat jullie nog heeeeel lang van elkaar mogen genieten!
stormy waters...
sailin'
sailin'
Guuzweuus heeft mij gevraagd het stokje over te nemen, ik ga straks of vanavond even bijlezen hier want ook dat is er door de verhuizing niet van gekomen en dan zal ik mijn verhaal hier neerzetten en uiteraard guuzewuus vraag beantwoorden
Jaaaa, ik heb Bla_Bla_Bla gevraagd of zij het stokje wilde overnemen .
Je schreef een keer dat je je nu als moeder misschien nog wel beter, of meer jezelf voelt dan daarvoor. Alsof het moederschap je tot bloei heeft doen komen. Dat vond ik zo mooi, dat is me echt bijgebleven. Mijn vraag is dan ook: "Wat haalt het moederschap in jou naar boven, wat dus eigenlijk juist zo goed bij je aard past?" Zou je daar eens wat meer over willen vertellen? Ik ben heel benieuwd .
En dankjulliewel voor alle lieve en leuke reacties.
[ Bericht 5% gewijzigd door Guuzewuus op 21-04-2009 13:09:25 ]
.Je schreef een keer dat je je nu als moeder misschien nog wel beter, of meer jezelf voelt dan daarvoor. Alsof het moederschap je tot bloei heeft doen komen. Dat vond ik zo mooi, dat is me echt bijgebleven. Mijn vraag is dan ook: "Wat haalt het moederschap in jou naar boven, wat dus eigenlijk juist zo goed bij je aard past?" Zou je daar eens wat meer over willen vertellen? Ik ben heel benieuwd
.En dankjulliewel voor alle lieve en leuke reacties.
[ Bericht 5% gewijzigd door Guuzewuus op 21-04-2009 13:09:25 ]
Ireth wat een heftig maar mooi verhaal.
Madelieve, je klinkt als een fijn persoon, nuchter maar wel met veel gevoel. En ik hoop dat er snel een nier beschikbaar komt! Mijn schoonmoeder heeft sinds vorig jaar een nieuwe nier en ik weet hoe spannend die tijd is.
Guus, ik heb het je al een keer eerder gezegd hoeveel respect ik voor je heb, ik vind je gewoon een tof wijf
Madelieve, je klinkt als een fijn persoon, nuchter maar wel met veel gevoel. En ik hoop dat er snel een nier beschikbaar komt! Mijn schoonmoeder heeft sinds vorig jaar een nieuwe nier en ik weet hoe spannend die tijd is.
Guus, ik heb het je al een keer eerder gezegd hoeveel respect ik voor je heb, ik vind je gewoon een tof wijf
Madelieve! Leuk om je verhaal te lezen! Helemaal omda tik er dus wel dingen in herken als zijnde rode draad qua partner en kind!
Guus! Ik val compleet om van verbazing! Ik had niet eens meegekregen her of der dat je een allengaande mama was! Erg leuk en boeiend om je verhaal te lezen! Bedankt voor het delen!
Guus! Ik val compleet om van verbazing! Ik had niet eens meegekregen her of der dat je een allengaande mama was! Erg leuk en boeiend om je verhaal te lezen! Bedankt voor het delen!
Goedemiddag! Kan ik u ergens mee helpen?
Mooie nieuwe verhalen. Ik vind vooral de verschillende achtergronden leuk om te lezen. Sommige verhalen zijn heftig qua gebeurtenissen maar niet minder intens.
I'm so glamourous I piss glitter!
Ik vind het erg leuk dat Guuzewuus mij heeft gevraagd. Aangezien ik niet zo heel erg meepost hier in de meeste topics had ik dat niet verwacht
Mijn echte naam is Renate, ik ben 28 en geboren in Roermond.
Ik heb tot mijn 10e ongeveer samen met mijn ouders en broertje in een klein dorpje gewoont.
Tot mijn ouders op een avond vertelde dat ze gingen scheiden, een enorme schok voor ons want ze hadden nooit ruzie en natuurlijk waren wij te jong om verder op te vangen dat er iets niet goed zat.
Mijn ouders hadden beiden heel snel een nieuwe relatie.
Mijn broertje en ik gingen bij mijn moeder en dr vriend wonen en mijn vader bleef samen met zijn nieuwe vriendin in ons oude huis.
Wij gingen meestal 1 weekend per maand naar mijn vader en om de beurt op woensdag.
Ik vond het maar raar en moeilijk en vond het lastig me daar echt thuis te voelen.
Uiteindelijk heb ik een paar jaar later wel nog bij mijn vader gewoond ipv bij mijn moeder, maar ook toen heb ik me daar nooit echt thuisgevoeld.
Dit lag absoluut niet aan mijn vader hoor, het was gewoon een gevoel wat ik zelf had.
Mijn grootste hobby vroeger was lezen, ik heb zo ontzettend veel boeken gelezen, stephen king was ik gek op, boeken van virginia andrews heb ik bijna
allemaal gelezen. Dean koontz is ook een van mijn favorieten...en verder alles wat ik maar tegen kwam
Uiteindelijk is dat veel minder geworden toen ik het veel leuker vond met vrienden buiten "rond te hangen" en op stap te gaan.
Ik heb ook een hoop met verschillende drugs geexperimenteerd, eerst overal en nergens, later alleen nog op feesten.
Anyway, op mijn 24e was ik daar klaar mee, ik vond het goed geweest.
Het lezen heb ik nooit meer echt opgepakt. In bad wil ik nog wel eens een boek meenemen, maar verder komt het er niet echt meer van.
Nu besteed ik mijn vrije tijd aan het huishouden, Dana, mijn hond Kyra en als Dana in bed ligt word en meestal veel tijd aan World of warcraft besteed waar ik dankzij mijn vriend een redelijke verslaving aan heb opgelopen
Mijn huidige vriend heb ik via mijn beste vriendin leren kennen. In mei kennen we elkaar 3 jaar. Ik zag hem voor de eerste keer en ik was op slag verliefd
Ik wist het direct: "dit is hem" zijn uitstraling, zijn humor, zijn manier van praten, alles.
Gelukkig was het wederzijds. Ik was in die tijd bezig met een eigen huis kopen en een maand nadat ik er woonde trok hij bij me in.
Ik heb altijd heel hard geroepen dat ik geen kinderen wou, maar het begon tot me door te dringen dat ik dit met hem wel wilde.
Het heeft wel een tijdje geduurd voor ik het tegen hem durfde te vertellen hoor. We kende elkaar tenslotte nog niet zo lang (als je nagaat dat Dana nu bijna 10 maanden is en welk elkaar komende maand pas 3 jr kennen)
Uiteindelijk heb ik het durven vertellen, gelukkig wou het net zo graag een kindje met mij......alleen nog niet nu direct. Begrijpelijk.
Maar binnen een half jr ofzo was hij er ook klaar voor. En nu zijn wij papa en mama van het mooiste meisje van de wereld.
Het meisje dat mij compleet heeft gemaakt.
en zo kom ik dan ook op de vraag van Guuzewuus:
"je hebt eens geschreven dat het moederschap jou helemaal tot bloei heeft gebracht (misschien niet precies die woorden, maar in mijn geheugen wel die strekking).
Zou je daar eens wat meer over willen vertellen? Wat haalt het moederschap in jou naar boven, wat dus eigenlijk juist zo goed bij je aard past?"
Ik heb eigenlijk zolang ik me kan herrineren altijd last gehad van ontzettende onzekerheid. Ik voelde me nooit ergens echt op mijn gemak en ik had voor mijn gevoel geen "thuis" (zo raar om regelmatig door een gevoel van heimwee te worden overvallen, en je weet niet waarnaar je die heimwee hebt dan)
Ook had ik nooit echt het idee mezelf te kunnen zijn.
Dit werd allemaal al een stuk minder toen ik een tijdje samen was met mijn huidige vriend, hij voelde me haarfijn aan en dat voelde super!
Maar toen Dana geboren was leek het net of ineens alles op zijn plek viel.
Zo'n klein mensje dat helemaal afhankelijk was van mij, die mij zoveel dingen kon laten voelen.
Ik heb nooit geweten dat ik zoveel liefde voor iets of iemand kon voelen. Het klinkt mischien vreemd maar het was net alsof er een enorme last van mijn
schouders was gevallen. Geen onzekerheid meer, ik voelde me helemaal compleet zo met ons drietjes.
Ineens lukt het me wel mezelf te zijn, net of je ineens thuis komt in je eigen leven hihi
Ook zo raar om je dat ineens te realiseren!
Naja ik vind het nog steeds moeilijk te beschrijven, want nu lijkt het mischien zo dat ik altijd ongelukkig was, dat het mijn leven beheerste.
Dat was niet altijd zo hoor.Het was gewoon een soort gevoel wat altijd op de achtergrond aanwezig was.
Ik hoop dat het verhaal niet te veel van de hak op de tak is. Heb het volgens mij wel 3 keer opnieuw geschreven en als ik nu niet op "invoeren" ga klikken blijf ik aan t veranderen
Mijn echte naam is Renate, ik ben 28 en geboren in Roermond.
Ik heb tot mijn 10e ongeveer samen met mijn ouders en broertje in een klein dorpje gewoont.
Tot mijn ouders op een avond vertelde dat ze gingen scheiden, een enorme schok voor ons want ze hadden nooit ruzie en natuurlijk waren wij te jong om verder op te vangen dat er iets niet goed zat.
Mijn ouders hadden beiden heel snel een nieuwe relatie.
Mijn broertje en ik gingen bij mijn moeder en dr vriend wonen en mijn vader bleef samen met zijn nieuwe vriendin in ons oude huis.
Wij gingen meestal 1 weekend per maand naar mijn vader en om de beurt op woensdag.
Ik vond het maar raar en moeilijk en vond het lastig me daar echt thuis te voelen.
Uiteindelijk heb ik een paar jaar later wel nog bij mijn vader gewoond ipv bij mijn moeder, maar ook toen heb ik me daar nooit echt thuisgevoeld.
Dit lag absoluut niet aan mijn vader hoor, het was gewoon een gevoel wat ik zelf had.
Mijn grootste hobby vroeger was lezen, ik heb zo ontzettend veel boeken gelezen, stephen king was ik gek op, boeken van virginia andrews heb ik bijna
allemaal gelezen. Dean koontz is ook een van mijn favorieten...en verder alles wat ik maar tegen kwam
Uiteindelijk is dat veel minder geworden toen ik het veel leuker vond met vrienden buiten "rond te hangen" en op stap te gaan.
Ik heb ook een hoop met verschillende drugs geexperimenteerd, eerst overal en nergens, later alleen nog op feesten.
Anyway, op mijn 24e was ik daar klaar mee, ik vond het goed geweest.
Het lezen heb ik nooit meer echt opgepakt. In bad wil ik nog wel eens een boek meenemen, maar verder komt het er niet echt meer van.
Nu besteed ik mijn vrije tijd aan het huishouden, Dana, mijn hond Kyra en als Dana in bed ligt word en meestal veel tijd aan World of warcraft besteed waar ik dankzij mijn vriend een redelijke verslaving aan heb opgelopen
Mijn huidige vriend heb ik via mijn beste vriendin leren kennen. In mei kennen we elkaar 3 jaar. Ik zag hem voor de eerste keer en ik was op slag verliefd
Ik wist het direct: "dit is hem" zijn uitstraling, zijn humor, zijn manier van praten, alles.
Gelukkig was het wederzijds. Ik was in die tijd bezig met een eigen huis kopen en een maand nadat ik er woonde trok hij bij me in.
Ik heb altijd heel hard geroepen dat ik geen kinderen wou, maar het begon tot me door te dringen dat ik dit met hem wel wilde.
Het heeft wel een tijdje geduurd voor ik het tegen hem durfde te vertellen hoor. We kende elkaar tenslotte nog niet zo lang (als je nagaat dat Dana nu bijna 10 maanden is en welk elkaar komende maand pas 3 jr kennen)
Uiteindelijk heb ik het durven vertellen, gelukkig wou het net zo graag een kindje met mij......alleen nog niet nu direct. Begrijpelijk.
Maar binnen een half jr ofzo was hij er ook klaar voor. En nu zijn wij papa en mama van het mooiste meisje van de wereld.
Het meisje dat mij compleet heeft gemaakt.
en zo kom ik dan ook op de vraag van Guuzewuus:
"je hebt eens geschreven dat het moederschap jou helemaal tot bloei heeft gebracht (misschien niet precies die woorden, maar in mijn geheugen wel die strekking).
Zou je daar eens wat meer over willen vertellen? Wat haalt het moederschap in jou naar boven, wat dus eigenlijk juist zo goed bij je aard past?"
Ik heb eigenlijk zolang ik me kan herrineren altijd last gehad van ontzettende onzekerheid. Ik voelde me nooit ergens echt op mijn gemak en ik had voor mijn gevoel geen "thuis" (zo raar om regelmatig door een gevoel van heimwee te worden overvallen, en je weet niet waarnaar je die heimwee hebt dan)
Ook had ik nooit echt het idee mezelf te kunnen zijn.
Dit werd allemaal al een stuk minder toen ik een tijdje samen was met mijn huidige vriend, hij voelde me haarfijn aan en dat voelde super!
Maar toen Dana geboren was leek het net of ineens alles op zijn plek viel.
Zo'n klein mensje dat helemaal afhankelijk was van mij, die mij zoveel dingen kon laten voelen.
Ik heb nooit geweten dat ik zoveel liefde voor iets of iemand kon voelen. Het klinkt mischien vreemd maar het was net alsof er een enorme last van mijn
schouders was gevallen. Geen onzekerheid meer, ik voelde me helemaal compleet zo met ons drietjes.
Ineens lukt het me wel mezelf te zijn, net of je ineens thuis komt in je eigen leven hihi
Ook zo raar om je dat ineens te realiseren!
Naja ik vind het nog steeds moeilijk te beschrijven, want nu lijkt het mischien zo dat ik altijd ongelukkig was, dat het mijn leven beheerste.
Dat was niet altijd zo hoor.Het was gewoon een soort gevoel wat altijd op de achtergrond aanwezig was.
Ik hoop dat het verhaal niet te veel van de hak op de tak is. Heb het volgens mij wel 3 keer opnieuw geschreven en als ik nu niet op "invoeren" ga klikken blijf ik aan t veranderen
Mooie verhalen hier boven mij. En zo mooi geschreven ook.
Er lopen behoorlijk wat sterke dames met een positieve instelling rond op fok!
Ik ga nog even denken voor wie ik een vraag heb om het stokje vervolgens aan door te geven.
Er lopen behoorlijk wat sterke dames met een positieve instelling rond op fok!
Ik ga nog even denken voor wie ik een vraag heb om het stokje vervolgens aan door te geven.
Bla_Bla_Bla, ik vind het heel duidelijk en helemaal niet van de hak op de tak hoor. Mooi verhaal ook. Wat zo'n scheiding toch kan doen hè. En dank voor je antwoord, fijn om te lezen .
.
Guuzewuus : wat een heerlijk stuk heb je geschreven ! En wat een prachtig verhaal ! Nog een juf Veel plezier in het onderwijs, geniet van je pubers en laat je niet gek maken !!
Blablabla.... dankje voor je verhaal . Ik ken je niet zo goed helaas maar vond je verhaal mooi !
Veel plezier in het onderwijs, geniet van je pubers en laat je niet gek maken !!Blablabla.... dankje voor je verhaal . Ik ken je niet zo goed helaas maar vond je verhaal mooi !
Ik vind het altijd zo mooi als mensen zeggen "ik zag hem, en ik wist dat hij de ware was"
En dat het dan nog uitkomt ook!
Zwijmel, zwijmel, zwijmel...
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Is toch ook mooi dat je die ene man of vrouw ziet en weet dat je daar je leven mee wilt delen, ongeacht of dat nou liefde op het eerste, 2e of 500ste gezicht is.
Ik leerde mijn man kennen toen we 6 jaar waren, rond mijn 12e wist ik dat ik verliefd op hem was maar ja verder dan dat vond ik jongens nog niet interessant. Hij verhuisde en we hebben allebei onze eigen levens gehad tot 8 jaar geleden we door het noodlot elkaar weer ontmoeten. Een jaar later was zijn relatie over en wist hij ook dat hij bij mij hoorde,
Bla-Bla-Bla, leuk om jou ook eens beter te leren kennen. En fijn dat je "thuis" hebt gevonden bij je vriend en je dochter.
Ik leerde mijn man kennen toen we 6 jaar waren, rond mijn 12e wist ik dat ik verliefd op hem was maar ja verder dan dat vond ik jongens nog niet interessant. Hij verhuisde en we hebben allebei onze eigen levens gehad tot 8 jaar geleden we door het noodlot elkaar weer ontmoeten. Een jaar later was zijn relatie over en wist hij ook dat hij bij mij hoorde,
Bla-Bla-Bla, leuk om jou ook eens beter te leren kennen. En fijn dat je "thuis" hebt gevonden bij je vriend en je dochter.
Leuke reacties
Een scheiding kan idd meer doen als je in eerste instantie gedacht had. Maargoed, ik ben blij dat mijn ouders datgene hebben gekozen wat hun uiteindelijk gelukkig maakt.
@Fajawat leuk zeg dat jij je man al kende toen je klein was
Een scheiding kan idd meer doen als je in eerste instantie gedacht had. Maargoed, ik ben blij dat mijn ouders datgene hebben gekozen wat hun uiteindelijk gelukkig maakt.
@Fajawat leuk zeg dat jij je man al kende toen je klein was
Leuk om te lezen Bla!
Guus en Madelieve, mooi geschreven en leuk om iets meer over jullie te weten te komen
Guus en Madelieve, mooi geschreven en leuk om iets meer over jullie te weten te komen
