Het OUD Estafette Topic deel 6

Ik ben ademloos LB, wat een stortvloed van woorden, wat kun jij veel met taal Mooi mens ben je, je hebt een heel gevecht achter de rug en ik ben blij te lezen dat je op de weg naar boven bent.
Bedankt voor je openhartigheid

Die gelijkenis op die foto!

ik ben diep onder de indruk Luchtbel. het moet even bezinken...

Jee. Ik kan begrijpen dat het heel lang duurde voor je daar wijs uit werd. Die wirwar. Moet het ook even laten bezinken. Maar ik ben heel blij te lezen dat het goed met je gaat. Ballettert!

mooie stukjes!!
LB, ik ben ook heel erg onder de indruk!

Luchtbel, wat vind ik dit een mooi, open verhaal. Geen opsmuk, gewoon een heel mooi mens.

LB....
Een aantal dingen wist ik al van je. En je chaos herken ik. Heel erg.
Tnx voor je verhaal.

Grijs, jij ook bedankt voor je verhaal. Prachtig, je username.

We kijken wel heel anders normaal hoor Swets. Jolie heeft een zachte blik. Ik niet. Maar op die foto zie je echt goed dat het mijn dochter is. Een oud-collega herkende Jolie overigens een keer als mijn dochter terwijl ik er zelf niet bij was. Bizar.

En Lois, het voelt voor mij ook goed en oké nu. Om dit hier neer te zetten, juist nu.

quote:

Op zondag 5 april 2009 21:47 schreef Lishe het volgende:
Jee. Ik kan begrijpen dat het heel lang duurde voor je daar wijs uit werd. Die wirwar. Moet het ook even laten bezinken.

Dit geld voor mij ook trouwens.

Wauw LB. Ik ben er even stil van. Ik vind je een ontzettend mooi mens en je mag met recht trots zijn op jezelf, niet niks om jezelf zo te ontwirwarren.

Idd weer een mooi verhaal! Mooie topic-reeks is het toch!

quote:

Op zondag 5 april 2009 21:52 schreef Luchtbel het volgende:
We kijken wel heel anders normaal hoor Swets. Jolie heeft een zachte blik. Ik niet. Maar op die foto zie je echt goed dat het mijn dochter is. Een oud-collega herkende Jolie overigens een keer als mijn dochter terwijl ik er zelf niet bij was. Bizar.

Dat wil ik tegenspreken! Jij kan net zo zacht als Jolie kijken, en dat is als jij naar haar kijkt

quote:

Maar het is oké. Ik kan ook huilen van het lachen en lachen om het huilen.

Ik vind dit zo'n mooie zin...
Zowel inhoudelijk als 'zinmatig' (semantisch?).

Mooi stuk LB. Ik ga het morgen nog een keer lezen, om het eerst te laten bezinken. Maar het is echt zoals ik dacht dat je was. Veerkrachtig en eerlijk. Heel knap wat je helemaal zelf bereikt hebt.

quote:

Op zondag 5 april 2009 21:57 schreef huuphuup het volgende:
Wauw LB. Ik ben er even stil van. Ik vind je een ontzettend mooi mens en je mag met recht trots zijn op jezelf, niet niks om jezelf zo te ontwirwarren.

Ik sluit me bij Huup aan. Realiseren dat er iets moet gebeuren is al een ding, het ook nog uitvoeren getuigt van karakter!

Mooi verhaal LB, dynamisch en chaotisch en toch fijn om te lezen!

Erg mooi.

Ik ben onder de indruk. Heel mooi verhaal Luchtbel. Dankjewel voor het delen.

Luchtbel, wat ben je bijzonder. Ik vond je verhaal heel openhartig en mooi. Bedankt dat je dat allemaal hebt willen vertellen. Ik ga het zeker nog eens herlezen!

Mooi Luchtbel

LB wat een bijzonder verhaal heb je geschreven. Chaotisch ja maar heel erg open en eerlijk. Ik vind je een prachtmens

Gaan we weer

Slaapmeisje, het blijft bijzonder jouw zwangerschap. Heb je daar nou ook tarotkaarten voor gelegd of kan dat niet? Ik weet er niet veel van, alleen dat ik mijn vader eens heel kwijt heb gemaakt door alle kaarten uit het doosje te halen en ze te bekijken.
Over dat traject kun je je denk ik niet voorstellen hoe veel invloed dat heeft op alles. Op je hele leven, en dat dan jaren lang en maar wachten of het ooit wel het resultaat krijgt dat je wilt.

Leuk dat je echt afgestudeerd bent in de kunst Rocka, dat had ik niet verwacht, omdat je nu heel ander werk hebt. Dacht dat je het erbij deed. Wat dan eigenlijk ook wel zo is. Mooi dat je wel je dromen heb gevolgd. Ook al bleken ze maar kort te duren.

Keigaaf dat je die New York prijs won poppejans, wat heftig, zo oog in oog met je idolen. Ben benieuwd hoe je het ervaart als je moeder bent.

Wowie BM, in de Efteling fanfare! Dat is pas carrière. Ik heb ook zoiets gedaan, maar dan anders en dat was eigenlijk wel een ontzettend leuke tijd. Werken op een plek waar mensen het zo naar hun zin hebben en helemaal als het leuk werk ik. Weet je inmiddels wat je gaat doen met de muziek? Het klinkt wel als een roeping.

Icicle, op je eerste stukje had ik nog niet gereageerd. Wat zwaar lijkt het me, zo'n bedrijf 'tussen de kinderen door'. Overdag moeder zijn en dan 's avonds je bedrijf draaiende houden. In de weekenden ook werk. Let je wel op jezelf?

Luchtbel, wat een mooi stuk heb je geschreven (maar ik had niet anders verwacht ).
En zo openhartig! Fijn dat de zon nu schijnt, zowel buiten als bij jullie binnen.

Luchtbel ! Dankje voor je verhaal, hoe prachtig verwoord, ik ben er stil van !
Geniet van de zon in je leven, van je kind en jezelf ...
Een applaus voor je

Luchtbel ik vind het echt een bijzonder stuk. Luchtig, en toch kan je lezen dat het je niet altijd gemakkelijk is voor je. Ik vind je een sterke persoonlijkheid en je mag trots zijn op wie je bent en op die mooie meid van je.

quote:

Op zondag 5 april 2009 23:25 schreef YPPY het volgende:

Keigaaf

Je woont boven de grote rivieren hoor

LB, ik ben zo blij dat je jezelf nu accepteert.
Heftig leven, prachtig beschreven.
LB, je bent mooier dan je zelf beseft.

LB mooi!

Inderdaad LB, een heel mooi verhaal!

LB, ik kreeg een traan van je verhaal. Wat een eerlijkheid, openheid. Wat ben je een mooi, fijn mens! En Jolie, nou ja, ik ben sowieso altijd al verliefd geweest op Jolie. Jullie lijken uiterlijk trouwens enom op elkaar!
Dikke voor jou!

LB, wat en woordenpracht. Een stroom die wat mij betreft nog wel even door had mogen gaan. Ik heb me er in ondergedompeld en het ademloos gelezen. Ik herken veel en ook weer niet.

Ik ben altijd zo trots op je, gek is dat, we kennen elkaar niet eens. Echt, ik heb dat gevoel al vanaf het begin dat je postte. Je stelde je toen al zo kwetsbaar op. En wat ben ik blij om te lezen dat je weet dat je Jolie een thuis geeft! Als ik zie hoe Jolie o(op foto's) naar jou en gewoon kijkt dan weet je dat het goed zit.

Dank jullie wel voor alle lieve reacties.
En Sjak

Vergeet ik er helemaal bij te zetten dat ik het stokje doorgeef aan Knorretje! waarvan ik weet dat ze heel veel dingen op de school van haar kinderen doet en daarnaast thuis ook nog erg creatief is. En dat is iets wat mij blijft verbazen. Naast dat ik er de tijd niet voor heb, ben ik niet handig met andermans kinderen en zou ik niet weten hoe ik dat allemaal moest bedenken en uitvoeren. Vandaar mijn vraag: waar haal je dat vandaan? De energie en de inspiratie om al die leuke dingen met de kinderen en de school te doen?

Succes met schrijven lieve Knorretje

Mooie verhalen weer hier... _{was het topic uit het oog verloren}

Prachtige verhalen!

En Luchtbel, je dochter en jij lijken als twee druppels water op elkaar!

Het gevreesde stokje is mijn kant opgekomen. En hoezeer ik me ook had voorgenomen nee te zeggen ik kon het voor mijn gevoel niet maken tegenover Luchtbel.

De redenen om nee te zeggen waren voor mij vrij voor de handliggend, ik ben niet zo enorm goed met woorden opschrijven en al helemaal niet ze in volgorde gooien die voor iedereen te volgen/begrijpen is. Daarnaast voel ik mij al tijden geen FOK!ouder meer, ik lees hier nog dagelijks maar reageren vind ik erg moeilijk en als ik al reageer is dat nietszeggend. Ben een aantal keren hier op FOK! flink op mijn bek gegaan, gekwetst bij het opdoen van contacten, contacten waartegen ik achteraf gezien veel te veel van me eigen heb verteld, waardoor ik nu gewoon dat niet meer zo graag doe) Dus waarom zou ik hier een stukje schrijven. Maar goed zoals zo veel dingen hier liep dit ook even iets anders dan van te voren bedacht. En wie A zegt moet ook B zeggen.

Ik ben dus Jolanda en woon, op een klein uitstapje na van ongeveer 5 jaartjes, m'n hele leven in het oosten van het land. Heb prima de basisschool doorlopen (hier en daar wat strubbelingen in de vorm van wat pesterijtjes, maar over het algemeen niets te klagen gehad) Samen met wat andere meiden van de kerk naar de mavo gegaan, iedere ochtend een stuk fietsen, maar we voelden ons heel stoer. We gingen in de stad naar school! Het was een klein grevo mavo'tje en alles was veilig en beschermend, toen we in de tweede zaten werd er besloten te fuseren met een andere christelijke scholengemeenschap en alles wat maar veranderen kon veranderde. Het was er groot, de klassen waren groot, leerlingen die allemaal hun eigen kliek hadden, er werd gerookt, er werd gedronken, er waren zelfs leerlingen die niet eens geloofden !

Er ontstonden nieuwe vriendschappen, maar ben ook flink wat keren flink op mijn bek gegaan door pure ontwetendheid. En opeens was daar M. Smoorverliefd was ik, hij was van verre de ideale schoonzoon voor mijn ouders (maar ja sinds de fusie liep het allemaal toch al iets anders thuis) hij had lang haar, rookte, dronk, gebruikte en over zijn muziekkeuzes zullen we het maar niet meer hebben. In zijn vriendengroep werd ik volledig geaccepteerd en heb enorm genoten die tijd. En nog steeds vond ik dat de allertofste tijd die ik toen heb gekend. Alles was gewoon goed. Alleen mocht het allemaal veel te kort duren.
_{al met al maar een krappe 8 maand}

Ik ging in die tijd wekelijks naar catechisatie en aangezien we, als elk verliefd koppel, natuurlijk alle mogelijke tijd wilden doorbrengen met elkaar ging hij stiekum gewoon mee. Hij kende het helemaal niet, was van huis uit niet zo opgevoed en we hebben in onze groep van de kerk menig felle, maar heerlijke discusie mogen voeren. En ik herinner dat we dat die avond ook hadden, het was een erg toepasselijk thema voor wat er ging gebeuren (leven en dood etc etc). Hij heb mij teruggebracht en op weg naar zijn eigen huis is hij aangereden door een tractor die hem niet opgemerkt heeft. Hoe lang hij er gelegen heeft is nog steeds niet met zekerheid te zeggen, maar een jogger vond hem tegen middernacht, heeft hulpdiensten ingeschakeld, maar het mocht allemaal niet meer zo zijn. Het was gewoon over.

Ik had nog nooit zo dichtbij bewust de dood meegmaakt en ik ben geheel kapot eraan gegaan (en nog steeds heb ik het niet echt goed verwerkt) ik ging spijbelen, roken, drinken, gebruiken, zorgde dat ik aan geld kwam (ja ook op die manier) en kreeg een groot probleem als in bindingsangst. Ik was nergens meer graag, voelde me nergens fijn, liep van de een naar de ander en door het gebruiken was het ook alleen maar moeilijker om me fijn te voelen. Bij 1 van de beste vrienden van M was ik nog het allerliefst en die was er net als mij goed kapot van. Ons leven hield echt voor ons op op het moment dat hij stierf. We spraken veel over de dood en over mogelijke manieren om zelfmoord te plegen, hij heb het uiteindelijk ook gedaan en ik was verrotter dan rot. Ging verder met waar ik 'goed' in was, verdiende m'n centjes, maakte ze net zo snel weer op en heb het op de een of andere manier overleefd. En ben er min of meer weer bovenop gekomen.

'Jaren' later heb ik Danny leren kennen op de FOK!chat, hij had zijn hart verpand aan een andere chatter, en ik hing er een beetje bij rond, hij was hevig verliefd op haar zij niet op hem (bekende verhaaltje). Toch is het op de een of andere manier zo gekomen dat ik hem zou ontmoeten, eenmaal in r'dam op station zijn we in het cd-rek van de freerecordshop beland en zijn we onafscheidelijk geraakt. Ik zou voor 1 dag gaan, bleef er drie (ik mistte steeds de trein op de een of andere manier). Danny's vader vond het allemaal minder geslaagd van ons, vond ons luidruchtig, te aanwezig en heeft ons uiteindelijk in zeer korte tijd het huis uitgezet, samen zijn we toen op een klein zolderkamertje terrecht gekomen en daar hebben we elkaar pas leren kennen. Chatten is toch anders dan face tot face met elkaar over dingen te spreken. 9 maanden lang leefden we op 2x3 meter, het was onze woonkamer, het was onze slaapkamer en als het sneeuwde, sneeuwde het bij ons binnen gezellig mee. Danny had toen net FOK! opgericht en samen hadden we het gewoon prima, tja we aten ketchup met water onder de noemer tomatensoep en ons brood kon stuiteren, maar we hadden het goed.

Binnen die negen maanden hebben we ons verloofd, ik ging werken, 12 uur in de week en we kregen het steeds een beetje beter. Precies een jaar na de eerste ontmoeting zijn we getrouwd. Eenvoudig, gratis, en met veel fokkers (al ging dat trouwen niet helemaal zoals geplanned, getuigen die afhaakten etc etc). Ons 3bij2 kamertje hebben we ingeruild voor een echt huisje, een pijpelaartje, wonen en slapen op 1 verdieping allemaal in het verlengde van elkaar, we hielden zielsveel van elkaar het was gewoon voor ons echt de perfecte match.

Na ons trouwen wilde we gelijk aan kinderen beginnen, die baby liet alleen wat langer op zich wachten dan we hoopten. FOK! bracht geen geld op, ik had de 12 uur omgeruild voor 20 uur maar kon daar net de vaste lasten mee betalen. Danny moest dus echt werk gaan zoeken. En dat heeft ie gedaan, vrij snel na het begin van zijn zoekactie vond ie een baan als verkoper en uiteindelijk testten we op 11 september 2001 eindelijk positief. Dwars door alle commotie heen die er was op die dag meldde ik hem dat ie papa werd en wij hadden even ons eigen feestje.

Alicia d'r zwangerschap is niet supertof geweest, de eerste weken deed ik niets anders dan spugen, het werd bijna een opname destijds maar met nog meer medicatie kon ik gelukkig thuis blijven en dat gebeurde dan ook de rest van de zwangerschap, ik kreeg Bi en tijdens 1 van mijn loopacties verzakte mijn heup en kwam in de rolstoel daar heb ik eeuwen ingezeten, na de bevalling ben ik verder gaan revalideren (de eerste 4 maanden was ik alleen maar melk koe voor alicia, de rest kon ik niet en heeft oma gedaan na die eerste vier maand kon ik haar eindelijk een keertje gewoon zelf vast pakken, zelf in bad doen (staand) nog wel met hulp maar ik werd toen een mama) De rolstoel had ik uiteindelijk steeds minder nodig, ik had een nieuw speeltje een rollator (en boven op het zitvlak van de rollator kon de maxi cosi) uiteindelijk de rolllator verruilt voor krukken en zo kreeg ik met het opgroeien van alicia dat eerste jaar steeds meer vrijheid terug. De verzakking van de heup was het enige wat bleef, Bi was er misschien nog wel misschien niet, het was niet goed vast te stellen omdat de klachten aan beiden dingen toegeschreven konden worden. Dus voor ons een redelijke vrijbrief voor een tweede kindje (er werd ons zelfs een beetje hoop gegeven dat het misschien wel beter zou gaan als alles weer verweekt was). We raakte snel zwanger maar na 13 weken gaat het mis, ik krijg een miskraam en wordt uiteindelijk gecurreteerd omdat het vanzelf niet geheel wilde loskomen. Daarna heb ik nog een miskraam gehad voor we eindelijk zwanger van Jayden zijn. Jayden's zwangerschap was compleet anders dan die van Alicia. Geheel voorbereid op de BI en overal waar maar kon hielden we rekening mee.

We verruilden ons huis voor een groter huisje, zelfde straat, zelfde gebouw. Wij op de slaapbank in de
woonkamer en Alicia kreeg haar eigen slaapkamertje op de zolderverdieping (met een babyhoekje voor Jayden. In de praktijk kwam het er uiteindelijk op neer dat we gewoon gezellig met z'n allen in de woonkamer sliepen.) Nu was het wachten op de baby, die zich wel heel erg vroeg aan wilde dienen. Met ongeveer 22 weken kom ik in het ziekenhuis terrecht met weeen, krijg bedrust en weeenremmers en we hebben het nog weken volgehouden. Door al het voorwerk was Jayden er in een vloek en een zucht, onze groene minimonster(gepoept in het vruchtwater) is nu niet zo groen meer, maar nog steeds stronteigenwijs en behoorlijk aanwezig. We zijn na Jayden nog 1 maal zwanger geweest maar ook dat mocht niet zo zijn en toen hebben we het hele zwanger gebeuren aan de wilgen gehangen (alhoewel het ergens nog steeds wel enorm kriebelt)

Ik ben door de problemen in Alicia d'r zwangerschap in de WAO geraakt, en noodgedwongen thuisblijf mama geworden. Geheel anders dan geplanned (ik zou mijn baantje van 20 uur gewoon houden en Danny zou een aantal uur buitenshuis werken en zo konden we om beurten bij haar zijn en ombeurten zorgen dat we te eten hadden). Inmiddels zit ik niet meer in de WAO maar ben nog steeds thuisblijf moeder, sterker nog Danny is min of meer ook thuisblijfpapa. We hebben Rotterdam bijna 3 jaar geleden verruild voor Zwolle en sindsdien werkt Danny van huis uit voor FOK! En we vinden het geweldig. Onze kinderen gaan naar de Vrije school wat in houdt dat ze alle middagen thuis zijn en alle middagen kunnen we van ze genieten (of ze achter het behang plakken) We kennen een ongeloofelijke vrijheid daardoor met ze. Het standaard uit school komen, evt BSO/sport/club, eten, slapen ritueel wat we veel om ons heen horen kennen we hier in veel mindere mate. Onze middag begint om half 2 als we thuis zijn en dan is er tijd genoeg om dingen te ondernemen voor ze alweer naar bed moeten, dierentuinen, attractieparken, speeltuinen en bossen zijn niet veilig (niet dat we dat alle dagen doen, maar we zijn wel erg impulsief en gestoord ingesteld, we kennen niet een vaste indeling in de middagen en alles is mogelijk. We wonen klein, veeeeel te klein maar daardoor hebben we wel alle mogelijkheden om van alles te doen. En als we niet weg gaan zijn we lekker thuis en spelen we tot we erbij neervallen, knutselen of bedenken iets geks, inmiddels hebben ze mij daar allang niet meer voor nodig en kunnen ze heel goed zelf zich vermaken. Had het al eerder geschreven we wonen klein en door ruimtegebrek liggen/slingeren overal in huis stapels met 'uitdagingen', ik ben een enorme verzamelaar en alles wat in mijn ogen nog gebruikt kan worden wordt op zo'n stapel gemikt en vind ik vanzelf terug in een of ander spel bij de kids of tijdens een creatieve bui. Rommelmarkten, kringlopen en soms het grof vuil is een heerlijke inspiratiebron.

In de ochtenden als ze naar school zijn, doe ik het huishouden, naai ik me een slag in de rondte (ik maak
kinderkleding, etc in opdracht, eerst alleen voor Alicia en Jayden, toen kennissen, buren en nu sinds korte tijd voor een veel grotere doelgroep: iedereen die maar wil) en smiddags ben ik 'vrij', savonds doen we de ochtend nog eens dunnetjes over. Idem dito voor Danny (al werkt hij regelmatig ook nog de middagen en nachten erbij, FOK! vergt nog steeds veel tijd, soms gewoon TE veel tijd. Maar FOK is gewoon ons derde kindje en die wil ook zijn aandacht.) Om FOK! de extra nodige aandacht te geven gaat Danny om de drie weken, voor een volle week (soms iets korter, soms langer) naar R'dam, daar kan hij in volle rust werken en haalt hij de evt 'tekorten' in uren in die ontstaan zijn doordat we bv weg geweest zijn. Die week dat Danny weg is is een voor ons fijne regeling, niet alleen hij kan ff goed doorwerken, we zijn daardoor ook niet fulltime dag in dag uit, maand in maand uit op elkaars lip. We laden ons in die week gewoon een beetje op, en hebben daarna oa weer genoeg gesprekstof voor de weekjes dat we wel weer tegenover elkaar aan de eettafel zitten (Danny werkt hier in zwolle gezellig aan de eettafel).

Ik heb niet echt muziek waar ik graag naar luister of vaak draai dat gaat bij vlagen er gaan ook tijden voorbij dat er niets gedraaid word, evenals TV, dat kijken we ook niet (we kijken enkele series, en dan graag zonder reclame anders is het tijdverspilling en ben ik al weer met iets anders bezig) Lezen doe ik eigenlijk ook niet meer, sinds ik niet meer werk lees ik niet meer (ik werkte in een boekhandel) Mijn grootste hobby is eigenlijk creatief bezig zijn er gaat geen minuut voorbij of ik ben wel ergens mee bezig, of tekenen/ontwerpen van kleding of haken, breien, vilt prikken, sieraden maken, naaien, knutselen. Er is altijd iets wat ik moet doen en je ziet mij dan ook niet snel ergens zonder een zware handtas met wat spul erin. Het maakt me rustig, ik kan me goed daardoor afsluiten en me concentreren en ontspannen. Als ik me verveel ga ik piekeren en raak ik in een dip en in dipjes raken is niet erg, ik ben alleen niet zo sterk dat ik er makkelijk uitkom en er dus weken mee worstel en het zijn weerslag heeft op iedereen om meheen. En dat is het me niet waard. Ik blijf dus lekker druk bezig, geen seconde rust, geen vuiltje in de lucht. (tenminste het merendeel van de tijd. De wintermaanden blijven het moeilijkst.)
_{(ik weet en besef dat ik dat niet ga volhouden de rest van me leven, maar iedere dag, week, jaar dat ik het wel red is er 1 waar we van kunnen genieten en waar ik de oa de kinderen niet mee benadeel)}


dan de vraagjes van luchtbel:
Als ik bij ons op school kijk zie ik meer moeders enorm druk met school, dus ben daar niet enige in, al is
het wel zo dat het inderdaad vaak dezelfden zijn. Maar ik wijd het voorlopig nog maar even aan het feit dat ik mijn eigen tijd indeel en van huis uit werk. Tevens is ook de schoolgaande periode een tijd die nooit meer terugkomt, de kids vinden het enorm leuk dat ik op school rond hang (nog wel) en waarom het dan niet doen. Ik bak pannenkoeken wanneer er pannenkoeken moeten komen, cake en taarten, maak de klas schoon (samen met Danny), doe de was en wanneer er geknutseld moet worden sta ik min of meer vooraan, ik brei wekelijks met de klas en naai alle verkleedkleren (of andere dingen (pennenzakjes, pantoffelzakken etc) die er gemaakt moeten worden, ik loop mee op de spelletjesochtenden en jaarfeesten, avond4daagse etc etc en sla eigenlijk liever geen activiteit over waar ze ouderhulp bij nodig hebben (en dat zijn er bij ons best veel zoals je weet).

Ik doe het eigenlijk stiekum ook nog om een andere reden. Ik vind het best moeilijk om met volwassenen om te gaan, ik weet nooit wat ik moet zeggen en als ik wat zeg is het nietszeggend of totaal niet boeiend. Op de een of andere manier mis ik altijd aansluiting, ik denk, voel en leef anders op de een of andere manier, wij kennen dan ook nauwelijks sociale contacten. Als ik dus actief op school ben weet ik zeker dat ik alles meekrijg wat ik moet weten, zonder dat ik daarvoor iets hoef te vragen aan een ander, sterker nog ik kan zelfs als een ander me wat vraagt een goed antwoord geven. Ik ben dus zo'n moeder die hier in OUD wel eens tersprake komt die vrijwel altijd op het juiste moment de juiste spullen meegeeft naar school. En als ik twijfel dan zeul ik gewoon dagen lang de troep mee die misschien wel eens nodig kan zijn.

Het omgaan met andermans kinderen, kinderen in het algemeen, kost me totaal geen moeite. Vind het heerlijk om met ze bezig te zijn, ze te leren kennen en hele gesprekken met ze te voeren over de meest uiteenlopende dingen. Of dat nu over de dood van oma is of over die rara wiebeltand is die los zit, het gaat me gewoon makkelijk af. Ik kan me gewoon lekker laten gaan, mezelf zijn. Daarnaast zijn de meeste kinderen dol op knutselen of in elk geval dol op lekker actief bezig zijn dus klikt het over het algemeen vrij snel.
Creatief bezig zijn gaat me eigenlijk net zo makkelijk af als het contact hebben met kinderen. Ik zie wat en bedenk vrijwel tegelijkertijd wat ik er mee kan doen/van kan maken of hoe ik iets kan namaken (bv
merkkleding, accessoires voor in huis etc etc) zodat ik het ook heb (en dan het liefst voor minder geld).
Alles om meheen kan me inspireren, de kids, Danny (ja jij ook!) onze poezen, het vuil langs de straatkant,
etc etc ik heb niet echt 1 duidelijke inspiratiebron en begin ook wel eens gewoon aan iets zonder dat ik weet waar ik eindig, maar gaandeweg komt het dan meestal wel goed, zoniet dan leg ik het weg tot een 'betere' tijd en gaan we vrolijk verder met iets anders. Ik doe het liefst van alles door elkaar heen. lekker afwisselend en lekker op mijn eigen manier. En wat vandaag niet afkomt of goed gaat komt dan wel weer een andere keer.

Geen idee of dit stuk een beetje volstaat van wat er verwacht wordt, maar weet even niet meer te schrijven.

Ik heb totaal geen idee aan wie ik dit stokje moet doorgeven, laat staan een vraag bedenken, dus heb al wat 'raad' gevraagd, maar ben er nog niet helemaal over uit, sorry maar probeer vandaag nog iemand gepm't te hebben _{(wij gaan morgenvroeg voor een weekend weg dus zie dinsdag pas weer de pc)}

knor Gek genoeg weet ik wel veel van jouw verleden maar heel weinig van het heden. Leuk om daar eens iets meer over te lezen, de dingen die je doet op school, hoe jullie het thuis indelen etc.
Ik vind je helemaal niet onhandig in contact hoor, de keren dat ik jou gezien heb heb ik daar weinig van gemerkt, je lijkt juist iemand waarmee je makkelijk kunt babbelen.
Ik vind het leuk dat je het stokje toch hebt willen aannemen

Stoer dat je het toch gedaan hebt Knor.
Ik wist natuurlijk al wel wat van je bewogen leven, maar om het zo bij elkaar te lezen is het toch wel indrukwekkend.

Ademloos gelezen, net zoals de meeste verhalen hier.

Mooi en indrukwekkend Knorretje.

Wauw Knor, mooi verhaal!
En jouw creativiteit, wees er zuinig op! Je kan er zoveel mee en je maakt er volgens mij meer dan alleen je eigen kinderen enorm blij mee!

Knorretje, je kan prima met woorden omgaan. Ik vind jouw posts altijd heel goed verwoord en begrijpelijk en dit verhaal al helemaal. Jij bent als moeder gewoon volstrekt het tegenovergestelde van mij, maar ik vind het geweldig! Die creativiteit en inzet vind ik heel bijzonder. Ik weet zeker dat jouw kinderen terug kunnen kijken op een hele bijzondere jeugd. Ben nu al benieuwd hoe zij hun jeugd ooit zullen beschrijven in een 'estafettetopic'
Wat betreft je verleden, wat een enorm zware periode moet dat zijn geweest. Bijzonder heftig alleen al om te lezen. Gelukkig ben je er doorheen gekomen

Oooh Knor wat een mooi verhaal en de keren die ik je ontmoet heb (waaronder in dat piepkleine knusje huisje) heb ik je altijd een bijzonder waardevolle vrouw gevonden

Lieve Knorretje, wat goed dat je toch dit verhaal wilt delen. Erg leuk om te lezen, mooi ook.

Je redenen om niet te willen meedoen zijn erg herkenbaar, dat was eerlijk gezegd ook mijn angst toen ik het stokje kreeg (wie gaan me kwetsen of veroordelen? ) Knap dat je dit los kon koppelen van eerdere vervelende ervaringen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Sugar op 09-04-2009 19:51:18 ]

knorretje, dankjewel! Je hebt heel wat mee gemaakt zeg! en je hebt het heel mooi opgeschreven! het geluk van jou en danny straalt er zo vanaf, prachtig vind ik dat!
ik heb je 1 keer ontmoet, in de linneushof en ik vond je verlegen, maar heel lief en dat spreekt ook hieruit vind ik.
en die creativiteit van je... daar buig ik voor! als ik daar toch maar een sprankje van had!

quote:

Op donderdag 9 april 2009 17:17 schreef Estrys het volgende:
Ademloos gelezen, net zoals de meeste verhalen hier.

Precies wat ik wilde zeggen. Wow, Knorretje.

Ook ik heb je verhaal ademloos gelezen Knor! Wow!

Knorretje ik vind je een superstoere vrouw. Als je leest uit welke situatie je bent gekomen en hoe je je leven nu hebt ingericht, echt petje af! Ook heerlijk om te lezen hoe jullie je middagen doorbrengen. Lijkt me een ontzettend gezellige boel

Wat fijn dat je toch hebt willen schrijven Knorretje En jij bent een hele fijne moeder vind ik

Wow Knor

Wat een verhaal ook inderdaad.

tnx vor jullie lieve woorden

Jeu, heftig Knorretje.
Heb ik nu goed begrepen dat jullie (bijna) helemaal van Fok rondkomen? Wat super zeg!
En je creatieve geest is bewonderenswaardig, erg leuk dat je je daar zo in kunt verliezen.

Zo, twee superverhalen op een rij!

Luchtbel, wat schrijf je fantastisch! En je lijkt me een fantastisch mens!

Knorretje, ik wist eigenlijk niets van je, behalve dat jij en Danny bij elkaar horen en twee kinderen hebben. Leuk om van jou meer te lezen, ik vind het ook een duidelijk verhaal geworden, waarin heftige dingen naar voren komen! Bedankt!

Pfffff heavy stories, petje af

Knorretje wat een indrukwekkend verhaal. Je hebt heel wat moeten doostaan in je leven zeg, pfoe heel heftig allemaal. Prachtig om te lezen dat je nu het leven leidt zoals dat goed voelt.

zowel LB als Knor : Echt wow wat een prachtig verhaal.
Zo mooi verwoord dat het je helemaal in het verhaal sleept

mooi verhaal weer

Knorretje

Knorretje.. dankje voor je prachtige, ontroerende en sterke verhaal ! Wat een kracht moet jij in je hebben !
Jammer dat je je in OUD niet meer thuis voelt, voor mij hoor je er echt bij !
Dikke knuffel voor je

Lieve Knorretje, wat een verhaal. En toch nog zo veel geschreven. Zorg je wel goed voor jezelf ondertussen want je schrijft zelf de disclaimer al....:*
En je inzet op school, echt waar. Je wist het al maar ik vind dat echt knap. Ik weet hoeveel je kunt doen aangezien Jolie op een zelfde soort school zit. Ik zet me wel in maar altijd op dezelfde dingen, bakken en schoonmaken. Want voor die andere dingen heb ik geen puf en ook geen moed eerlijk gezegd. Bijzonder vind ik het, die inzet!

_{Even een subtiel schopje, is er al driftig heen en weer gePMed over en met de volgende OUD Fokker?}

quote:

Op dinsdag 14 april 2009 14:37 schreef Faja-Lobi het volgende:
_{Even een subtiel schopje, is er al driftig heen en weer gePMed over en met de volgende OUD Fokker?}

ik heb een aantal pm's de deur uitgedaan voor ik weg ging , en vandaag nogmaals iemand gepolst. het is wachten op een ja als antwoord.

leuk ben erg benieuwd _{(en hoe was je weekend weg?)}

Knor, ik vind je altijd overkomen als een super mama eigenlijk. De tomeloze energie die je in die kinderen steekt, je creativiteit. Ik zou regelmatig willen dat ik zoveel kon opbrengen voor mijn kinderen. Vooral op die dagen dat ik er door omstandigheden weinig zin in heb.

quote:

Op dinsdag 14 april 2009 15:16 schreef Faja-Lobi het volgende:
leuk ben erg benieuwd _{(en hoe was je weekend weg?)}

_{weekendje was leuk, kompleet uitgeleefd door de kids, veel dingen weer 'geleerd' en beleelfd (tand door tween gebroken van Alicia, een van haar goeie tanden Inmiddels ook weer gelijmd door de tandarts, Jayden's watervrees niet kunnen verbeteren, we stoppen dus met de zwemlessen, beiden kinderen zijn geen angsthazen en slagharen wordt te easy voor ze. Vriendinnetjes meeslepen een pretpark in die nog nooit in een pretpark zijn geweest is super leuk maar moet je niet doen op de laatste dag van je vakantie aangezien je enegie niveau dan al erg laag is. Zal morgen wat foto's neergooien in het daarvoor bestemde topic.}


Ik heb een Ja terug van.... Jessie !!

Ik heb heel lang getwijfeld wie ik nou het stokje zou willen doorgeven. De eerste die in me opkwam was Jessie, maar wou haar gezien haar situatie niet 'lastig' vallen met dit soort futiliteiten. Maar bij iedere andere naam die nog niet geweest was had ik al helemaal niets mee, daarnaast vond ik hoe langer ik er over nadacht het vreemd van me eigen dat ik voor haar ging bepalen of ze wel of niet nu een 'stokje' kan aannemen, dat kan ze heel goed zelf

Toen hadden we 'opdracht 2' een vraag bedenken. In de tijd dat ik in Rotterdam gewoond heb woonde ik niet ver van Jessie af en we hebben dan ook best wel eens gemeet met onze meiden en samen de speel ochtenden op de spel-o-theek bezocht, ze is een enorm tof wijf! en een hartstikke lieve moeder. We hebben in die tijd natuurlijk al het een en ander met elkaar van gedachten gewisseld, zeker in jayden's zwangerschap heb ik veel aan haar gehad, ik heb bv destijds een kettingkje gekregen dat hoop en kracht zou geven (toen ik met die weeen in het zhuis lag, die ketting heb ik tot de bevalling gedragen en hangt nu op het prikbord zo dat ik er dagelijks na kan kijken (ik ben af en toe een emotrut, heb zelfs nog een klein beetje bodylotion bewaard wat ik toen van d'r kreeg na het bevallen )Zo was ze zelfs, op uiteraard yvonne na, de eerste fokker die Jayden vast hield Maar goed. In mijn ogen is ze een super moeder, zo begripvol, lief, stoer en sterk, hoe ze met haar meiden omgaat, en ook nu hoe ze met het verlies omgaat van Ischa-Gabriel.

Zo nadenkend over hoe ik haar ken en wat ik dan zou willen vragen kwam ik gewoon echt op helemaal niets uit Veel mooie vragen zijn al gesteld en echt prangende vragen naar haar toe heb ik (nu) niet, de enige vraag die steeds naar boven kwam was: hoe gaat het nu met jou en de meiden, en het antwoord daarop kunnen we eigenlijk al steeds een beetje lezen in het Engeltjes topic.

Dus ik ga het stokje vraagloos doorgeven, tnx Jessie dat je hem hebt willen aannemen

[ Bericht 19% gewijzigd door knorretje op 15-04-2009 22:38:27 ]

Mooi uitgelegd Knorretje!
En ik ben benieuwd naar Jessie's verhaal.

Ik ben heel blij dat Jessie het stokje wil aannemen en ik vind je uitleg heel mooi en ontroerend knor.

Mooie en goede keuze Knor. Jessie komt op mij idd ook over als een super lieve vrouw en moeder.

Ik ga er morgenavond of van het weekend helemaal voor zitten, heb er helemaal zin in!

En Knor die bodylotion mutsie

Hier komt mijn verhaal dan. Lekker warrig van de hak op de tak, maar he dat ben ik en daar moest het nou net over gaan


Ok, ik ben dus Nathalie, 38 jaar en moeder van Bo en Janneke.
Ik post hier op fok al vanaf het begin mee. Vanaf big brother en toen ook alleen in big brother . Niemand kent mij echt van die tijd, ik was een nogal een opvallend persoon.
En dat ben ik altijd wel een beetje geweest, een heel doodnormaal mens, waar er zovele van zijn
Mijn 1e post in oud ging over onze stap in het adoptieproces. Ik heb endometriose en na een jaar of 3 proberen bleven de kindertjes uit. We kwamen voor ivf in aamerking maar beide wilde we dat niet. Als er zoveel lieve kindjes op een vader en moeder zaten te wachten, nou tada daar waren we.
Dat proces is dus echt een heel proces, het bestaat uit wachten, informatie verzamelen, wachten en informatie verzamelen en vooral van wachten.
Mijn menstruaties waren heel onregelmatig en ik deed dan ook geregeld een zwagerschapstest voor de zekerheid, maar altijd negatief. tot die ene keer dus
Wat was dat verwarrend allemaal, zwanger, maar dat had ik toch een beetje van me afgezet, er zat ergens op de wereld al een kindje op ons te wachten. Hoe moest dat nou allemaal. Adopteren en zwanger zijn dat mocht niet. Dus na en paar maanden de adoptie stop gezet. En dat voelde toch wel rot. Alsof ik ergens op de wereld een lief klein kindje gewoon in de steek liet.
Maar goed hoe verder de zwangerschapo vorderde hoe echter het werd. En daar was Bo na ruim 9 maanden. Wat was ik blij en trots.
Ze hadden me verteld dat als ik nog een kindje wilde dit binnen een jaar moest proberen omdat mijn buik dan schoon zou zijn van de endometriose.
En na een precies een jaar was ik weer zwanger en na weer ruim 9 maanden was daar Janneke
Pittig 2 meiden zo na elkaar maar ook heerlijk.

Net voor Bo werkte ik nog met mensen met een verstandelijk handicap en gedragsproblematieken. Dit heb ik zo'n 13 jaar met veel plezier en liefde gedaan. Maar omat Gerard ook onregelmatig werkte en ik dus ook was dat niet te doen. Ik kwam thuis en hij ging werken en andersom. En ik vond eigenlijk dat na 13 jaar voor anderen gezorgd te hebben ik ook best wel lekker voor me eigen kind mocht gaan zorgen. En daar heb ik nog steeds geen spijt van gehad.

Nu ongeveer 2 jaar geleden zijn Gerard en ik gescheiden. Niet iets wat je zomaar even doet. En voor de kinderen natuurlijk een grote klap. Gelukkig kan ik nu achteraf zeggen dat het de juiste keus geweest is. We hebben altijd gezegd dat wij niet meer van elkaar houden maar wel van onze kinderen. En die staan dan ook voorop. Klinkt gek, maar een betere ex kan je niet wensen. De meiden weten beide waar ze aan toe zijn bij wie. En bij onverwachte dingen (ziekte van mij, de kinderen, vrije dag van school enz) kunnen we op elkaar bouwen.
En zowel Gerard als ik bloeien weer helemaal op.

Ik had het in me eerste stukje over onopvallendheid. Zo ben ik me schoolperiode ook een beetje doorgekomen. Had vriendjes en vriendinnetjes, was geen gangmaker maar ook geen muurbloempje. Geen studiebol en ook geen luilak. Ik was geen pester en werd ook niet gepest. Ik was echt zo'n doodnormaal mens dus
Ik deed als kind graag aan toneel en gaf me op voor allerlei dingen. Ik heb mee gedaan aan playbackshows (ja ook bij hennie huisman ) deed mee met de fame danswedstrijd enz. En dat vertelde ik me ouders nooit, want ik vond het nooit zo leuk als ze kwamen kijken. Maar ja dan kwam er weer post binnen en moest ik weer naar de andere kant van t land ofzo en dan moest ik het toch vertellen want ik was nog te klein om daar alleen heen te gaan, wist niet eens hoe ik er moest komen. En dan zei ik altijd dat ze niet mochten klappen of gek mochen doen. Maar daar hielden ze zich niet aan
Ik was ook echt een laatbloeier. Toen vriendinnen al achter de jognens aanzaten deed ik nog "hand op de pot voor boompie verwissel"
De puberteit vond ik echt een ramp, vreselijk. Alles wat in me lijf veranderde en wat ik niet onder woorden kon brengen. Ik was echt niet te genieten.
Ik kreeg heel laat borsten en toen ze kwamen........ bleven ze groeien Mijn 1e bh een ramp vond ik het. Ik weet nog dat ik buiten liep met een vriendinnetje en zei ff wachten hoor, en hup ik deed hem uit onder me kleren. Dat vond iedereen maar raar want juist al mijn vriendinnen vonden een bh prachtig, nou ik dus niet.

Als ik naar de bios ga ga ik meestal naar een thriller of een mooi drama. De reader wil ik echt snel gaan zien. Comedies vind ik echt zo stom, ik vind ze gewoon echt nooit leuk. Ik vind me eigen humor veel leuker. Beetje nare eigenschap van me maar ik lach echt heel hard om me eigen grapjes Dat is best wel eens genant
Ik lees heel veel boeken, ook altijd thrillers. Ben nu bezig in Koud hart van Tess Gerritsen een aanrader.
Verder vind ik het heerlijk om te shoppen met vriendinnen, uit eten te gaan en ik ga geregeld nog lekker stappen. Heerlijk ff een nachtje doorhalen.
En op mijn vrije dagen lekker met mijn meiden op stap, naar de speeltuin, het theater, museum enz.

Inmiddels werk ik sinds de scheiding 3 dagen in de week op een kdv. En ik vind het heerlijk. Nu merk ik dat ik het contact met collega's toch ook wel gemist heb. Als het geen noodzaak zou zijn zou ik liever 2 dagen willen werken omdat het voor de meiden toch wel lange dagen zijn. Doordat ik werk moeten hun soms ook al om 7 uur op de bso zijn en soms zijn ze ook pas om half 7 thuis. Maar ik zit in de luxe positie dat de meiden hun bso 2 lokalen verder bevinden dan mijn kdv groepje. En dus kan ik ze als ze uit school komen lekker even kus geven en als ze gevallen zijn, verdriet hebben of wat dan ook zijn ze ook zo weer bij mij.

Het alleenstaande moederschap is soms wel pittig maar het bevalt me ook goed. Ik regel alles zelf lekker hoe ik denk dat het het beste is. En ik denk dat ik dat best goed doe.

Ja en dan is er ook Ischa-Gabriel Mijn kadootje, mijn 3e wondertje.
Deze zwangerschap kwam zo onverwachts. Nic de vader van hem is iemand waar ik zo intens verliefd op ben geweest en soms weer ben en soms is het weer geweest. Nog nooit heb ik zoiets voor iemand gevoeld. Kriebels in je buik die maar niet over lijken te gaan. Het is niet iets waar toekomst in zit. Hij is 13 jaar jonger als ik heeft een hele andere cultuur en het gaat ook gewoon echt niet samen. Maar zonder elkaar lukt ook nog niet. Ja en dan word je dus zwanger. Ik die in dat adoptieproces zat heel wat jaartjes terug. Nu 38 en dan weer zwanger. Hoe ga ik dat doen, kan ik dit alleen. Nic wil het niet, dan weer wel en dan weer niet. En ik bedenk dat ik het diep in me hart wel weet. Dit wondertje is er niet voor niets. Dit kan ik dit wil ik en ik ga ervoor. En ik word blijer en me buik begint steeds meer te groeien. Echo's gehad, me kleintje zien koppeltje duikelen, hartje gehoord. Mijn kindje, een jongen ik weet het dan al. Maar iets in me zegt me dat dit niet voor altijd zal zijn. Hoe en wat weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik van elk fijne moment moet genieten en dat doe ik dan ook.
En dan, nou ja jullie weten hoe het verder gaat. Ischa-Gabriel leeft niet meer.
Bo heeft op school zo mooi tegen haar vriendinnetjes gezegd "ik heb een broertje, hij is er niet meer, maar ik heb hem wel" En zo is het maar net.
Hij is dan niet hier, maar ik heb hem toch mooi wel, die zoon van me

Mooi geschreven Jessie!

prachtig jessie! vooral die laatste zin

Jessie en zo is dat.

Jessie, die laatste zin, van Bo. Prachtig....
En die onopvallendheid... Toen ik hier net kwam viel je me juist op door de rust die je uit leek te stralen. O, en dat je Nathalie heet en geen Jessie, daar blijf ik me over verbazen.
Mooi.

Prachtig verhaal jessie. Je laatste zin maakt me aan het huilen. Ik heb je altijd een prachtig mens gevonden en heerlijk om je verhalen te lezen.

Phoe, Jessie.... Dat heb je mooi omschreven. Je verhaal klopt met hoe ik je heb ontmoet. Fijn en warm.

Jessie, leuk weer wat uitgebreid van je te lezen. Ergens mis ik je hier wel, gewoon bij het alledaagse geleuter, waarbij ik ook wel erg moest lachen om jouw humor, hoor. Ik moest er nu weer om lachen, om dat stuk dat je altijd zelf het hardst moet lachen om je eigen grapjes.

Ik had het je zo gegund dat je Ischa-Gabriel heel lang bij je had kunnen hebben. Jouw jongen in een meisjeshuishouden

Ik ben er stil van Jessie. En zo is het idd, je hebt een zoon. En 2 heerlijke meiden!
Maar gek genoeg dacht ik dat je nick afgeleid was van je echte naam, daar had ik dus nooit Nathalie achter gezocht. Hoe ben je op die nick gekomen?

jessie

Jessie mooi verhaal!

Mooi Jessie!
En die sig van jou, of iig het eerste deel, dat klopt echt niet hoor!

Inderdaad helemaal Jessiejessiejessie en dat is heel erg fijn! Bij mij toveren jouw posts ook altijd een lach op mijn gezicht, soms zelfs mét geluid. En ook je verdrietige posts raken me.
_{Eigenlijk altijd roep je een warm gevoel op , hoe klef dat ook klinkt.}
Je bent echt een lieve goeie.

En ik vind je stuk heel erg mooi.

Jessie wat een onwijs mooi verhaal.

Jessicaa was het toch? En inderdaad, je bent geen jan lul van het geheel maar ik heb je altijd juist als enorm waardevol voor OUD gezien. Mama van 2 prachtige meiden en 1 zoon

Jessie wat een mooi verhaal. Ik vind het bijzonder hoe je heel gelukkig klinkt, ondanks het gemis van je zoontje. Je trots en liefde voor je 3 kinderen spat van het scherm af

quote:

Op vrijdag 17 april 2009 22:38 schreef jessie het volgende:
Hier komt mijn verhaal dan. Lekker warrig van de hak op de tak, maar he dat ben ik en daar moest het nou net over gaan

wat een fijne echte jessie posting, als vanouds, heb heerlijk kunnen lachen , kunnen meeknikken van herkenning, en even moeten slikken.

jessie mooi geschreven, precies zoals ik me jou voorstel en van wat ik van je gezien heb

quote:

Op zaterdag 18 april 2009 07:38 schreef Fuente het volgende:
Jessie wat een mooi verhaal. Ik vind het bijzonder hoe je heel gelukkig klinkt, ondanks het gemis van je zoontje. Je trots en liefde voor je 3 kinderen spat van het scherm af

Helemaal waar

quote:

Op vrijdag 17 april 2009 22:38 schreef jessie het volgende:
Bo heeft op school zo mooi tegen haar vriendinnetjes gezegd "ik heb een broertje, hij is er niet meer, maar ik heb hem wel" En zo is het maar net.
Hij is dan niet hier, maar ik heb hem toch mooi wel, die zoon van me

Ontroerend!

quote:

Op zaterdag 18 april 2009 08:54 schreef knorretje het volgende:

[..]

wat een fijne echte jessie posting, als vanouds, heb heerlijk kunnen lachen , kunnen meeknikken van herkenning, en even moeten slikken.

Jessie, je bent echt een lieverd

Prachtig verhaal jessie, ik moest ook een beetje huilen op het eind

Helemaal Jessie, wederom zo'n post waarbij ik moet glimlachen, iets moet wegslikken en met je meekriebel als je het over Nic hebt. De liefde voor jouw kinderen is overduidelijk maar jouw liefde voor kinderen in het algemeen vind ik ook zo opvallend. Ik vond dat al die keren dat ik je ontmoet hebt en ik denk dat de kindjes van het kdv enorm boffen met jou

Bedankt voor de lieve woordjes iedereen. Ik ga me best doen voor de volgende

Degene aan wie ik het stokje doorgeef is Rottdog. Iemand die ook al een hele tijd meepost en iemand die ik altijd erg attent vind. En dan ook nog eens een dochter heeft om op te vreten
Ze vertelde op oud wel eens over haar sociale angsten/fobie en mijn vraag aan haar is. Hoe gaat dat zo in het dagelijkse leven met jou en je dochter .Daarbij denk ik dan aan kinderfeestjes, sociale gedoetjes in bv speeltuinen enz. Neemt jou man/vriend die rol een beetje over, doe je veel dingen samen met vriendinnen enz.


(Natuurlijk in pm overlegd)

wow jessie, wat ontroerend mooi!!

Na eerst 10 min gekeken te hebben na een leeg vel dan toch in hele grote lijnen mijn “levensverhaal”. Ten eerste had ik nooit verwacht dat het balletje mijn kant op zou rollen vindt mijzelf nou niet echt een aanwezige interessante fokker.

Ik ben dus irl Danielle en geboren in het jaar 1975, in het schone mooie Drenthe. Sinds het jaar 2003 hooked geraakt aan fok dankzij de heer Berkery of te wel mijn vriend/man/partner. Berkery had verkondigt in Z&G dat hij vader zou worden en ik als aanstaande mama leek het wel lekker te beppen over bepaalde ondersteuningen/onzekerheden/plezierigheden die zo’n eerste zwangerschap met zich mee brengt.

Terug naar het jaar 1975 mijn geboorte, wat ten eerste al heel veel voeten in aarde heeft gehad en alleen om de simpele reden ik was geen jongetje. Na een huwelijk van heel veel vallen zonder opstaan kwam er na 4 jaar een eind aan hun huwelijk en ging mijn vader bij zijn vriendin wonen. Nu moet ik wel ff melden dat ik vind dat zij het op hun zelf hebben afgeroepen dat het mis zou gaan. Welke idioten trouwen er dan ook op een vrijdag de dertiende om 15.00 uur.

Na een jaar lang om het weekend bij mijn vader te verblijven had hij er geen zin meer in om mij nog langer voor een weekend op te halen. Naar later zal blijken is dat in het jaar dat mijn “halfzusje” geboren werd. Vanaf hier is er dus ook geen contact meer geweest met “mijn vader” of zijn familie. Gelukkig voor mij hertrouwde mijn moeder op mijn 6-de met een schat van een man wat met trots de rol als mijn vader heeft aangenomen. Zelfs tot zoverre dat ik in mijn 10-de jaar van achternaam en van voogd ben veranderd. Wettelijk en gevoelsmatig voor mij de cirkel rond een echte vader. Ook al ben ik door de familie van mijn stiefpa nooit geaccepteerd als zijne zijn kind.

Tussendoor ook nog een broertje gekregen een etterbak, een lullo een wereldgozer echte broer en zus liefde ondanks dat we 8 jaar met elkaar verschillen.

Ben wel altijd een dikkerd geweest maar ben er nooit echt mee gepest kon goed mijn mond roeren en zo kabbelde ik de basisschool door. Tot het jaar dat ik 12 werd in dit jaar schoot/brak mijn heup heel vaag in elk geval. Volgens de dokter was er niets aan de hand en moest ik me niet aanstellen had vast met mijn overgewicht te maken moest maar gaan lijnen en we gingen weer naar huis. Vanaf hier is zo’n beetje het vertrouwen naar de mensen om me heen echt beschadigd. Ik heb het als verschrikkelijk ervaren dat ik niet geloofd werd naar de klachten die ik had. Het gevoel door mijn vader in de steek zijn gelaten kwam ook heel sterk naar boven en vooral de haat die ik naar hem toe ging ontwikkelen. Kwam hem op straat zo vaak tegen en nooit heeft hij een woord tegen me gezegd. Met als grote klapper de dag dat ik hem bijna met mijn auto aanreed dat was dan wel per ongeluk hij stak plots over.

Vanaf daar kwam een heel groot masker van tevoorschijn die altijd lacht, lol heeft en vooral erg stoer is en alles durft. De Mavo doorgelopen met gemak door gegaan met SPW en daar werd ik erg geconfronteerd met mezelf en mijn echte ik. Tijd om met de opleiding te stoppen en maar gewoon te gaan werken hoef ik tenminste niet aan mezelf te werken. Beland op een atelier wat gordijnen maakt zelfs bijna cheffin geworden. Vriendjes versleten bij de vleet hoezo bindingsangst mocht graag mannen op de hak nemen. Heel veel hard/rock concerten bezocht met Metallica als favoriet, houseparty’s en vooral nachten lang doorgaan met feesten.

Totdat ene telefoontje in september 1998 met de mededeling je vader is dood. Het jaar waarin mijn leven op de schop ging, mijn vragen kwamen en de echte bevestiging dat ik voor mijn vader nooit maar dan ook nooit bestaan heb. Ben op zijn crematie geweest om voor mezelf een hoofdstuk af te sluiten beter niet kunnen doen vanaf hier ging de beerput open. Hier ben ik alleen maar aangestaard door heel veel familie van zijn kant en heb moeten aanhoren hoe blij hij wel niet was met de geboorte van zijn eerste dochter “Tamara”. Verstomd heb ik het hele verhaal over mijn vader aangehoord en verbaasd geluisterd naar de vele karakter trekken die naar boven kwamen die ook ik bezit.

Het jaar waarin mijn stiefvader kanker kreeg, mijn moeder een knobbeltje en voor mijn broer de diagnose ziekte van Crohn werd gesteld. Ik alleen maar sterk wilde zijn voor iedereen wat ten koste van mezelf is gegaan. Ik stortte in, durfde niets meer en alleen al de gedachten van het naar buiten gaan maakte me ziek. Daar zit je dan als 23 jarige in de bloei van je leven alleen maar 24 uur per dag thuis met ook daar je angstaanvallen. Die aanvallen uitten zich in hartkloppingen, overgeven, spontane diarree en de hele dag je lichaam in de aanval met wat er gebeuren gaat. Vele therapieën gevolgd en medicatie hier knapte ik iets van op, ik was in elk geval niet meer bang thuis. Vele vriendschappen verloren en heel veel verdriet gehad.

In het jaar 2000 leerde ik Berkery kennen via de Ilse chat met als vaste kamer de muziekdoos. Net als een heleboel anderen zaten we avonden aan avonden te chatten met Jan en alleman en ook “vaste posters” tot in de late/ vroege uurtjes. In 2001 kwam er een ontmoeting tot stand en vanaf die tijd ben ik geen weekend zonder Berkery geweest. In dat jaar ben ik op mezelf gegaan om te proberen sterker te worden en niet meer zo afhankelijk te zijn van mijn ouders. Oktober 2001 gaan samenwonen en langzaamaan klom ik naar boven. De angst/ paniek is al die jaren aanwezig geweest in soms milde mate en soms gigantische terugvallen.

Juni 2004 is onze dochter Zoë ter wereld gekomen, een heel gemakkelijk kind wat helemaal bij ons hoort. Ondanks de enorme kutbevalling en zwangerschapsvergiftiging. Jammer genoeg niet van mijn kraamtijd kunnen genieten mijn broertje belandde meer levend dan dood op de eerste hulp. Zijn darm was op een zwakke plek (door de Crohn) geknapt waardoor alle giftige stoffen zijn lichaam in liepen. Overdag opgenomen s’nachts geopereerd met grote spoed in Groningen. Dat is een uur rijden vanaf mijn woonplaats dus mijn ouders onderweg en ik met mijn broer aan de telefoon. In dit uur heel veel gepraat, gehuild en echt gedacht dit is de laatste keer dat ik hem ooit nog eens spreek. Hij was zo ziek geworden onder tijd dat ik echt dacht hij gaat dood.

Door de jaren heen nog steeds veel shit niet zwanger kunnen raken/worden wat zo zijn effect heeft totdat de gyn me naar de psych in het ziekenhuis stuurde. Hij moest maar eens kijken naar mijn medicatie gebruik aangezien ik toen al 8 jaar hetzelfde slikte. Hier kwam de ommezwaai, voor het ongeboren kind zou namelijk verandering van medicatie belangrijk zijn ivm effecten, bijwerkingen die zo’n medicatie met zich meebrengt. Eerst door een hel afbouwen van het oude en opbouwen van het nieuwe. Toen we dat op peil hadden kwam ik tot leven. Ik durf weer te leven, gelukkig te zijn, te dromen en zie weer toekomst.

Wat me nu brengt bij de vraag van Jessie
Ze vertelde op oud wel eens over haar sociale angsten/fobie en mijn vraag aan haar is. Hoe gaat dat zo in het dagelijkse leven met jou en je dochter.Daarbij denk ik dan aan kinderfeestjes, sociale gedoetjes in bv speeltuinen enz. Neemt jou man/vriend die rol een beetje over, doe je veel dingen samen met vriendinnen en

Wat Zoë en mezelf betreft ben ik nu een gewone moeder die in haar woonplaats alles kan en durft mits ik me aan mijn regels hou. Telefoon op zak, naar de wc gaan voor je de deur uitgaat en sleutels checken. Genieten van uren in de speeltuin zitten kijkend naar spelende kinderen. Koffie drinken met vriendinnen, auto rijden, verjaardagen, avondje klaverjassen in het clubgebouw simpele kleine dingen mijn leven. Heb wel eens terugvallen maar ook daar worstel ik doorheen soms maak ik een ritje naar de flevopolder omdat mijn schoonouders daar wonen. Dit kost me wel iets meer moeite maar ik kom er toch. Draai 2 dagen in de week mee op school als computerjuf van de kleutertjes. Haal heel soms kleine boodschappen, grote boodschappen doet Berkery want in een winkel ben ik nog steeds angstig. Mijn leven van toen wil ik voor geen goud meer ruilen met nu ook al is dat met heel veel vallen en opstaan. Heb maar kleine wensen en hopelijk wordt 13 juni mijn eerste wens werkelijkheid. Wil graag met Zoë naar de dierentuin en daarna zien we wel weer verder. Dit is mijn leven en ik ben er trots op.

Wat me nu brengt tot het volgende probleem, aan wie ga ik het stokje doorgeven.
Daar kom ik dus nog op terug eerst polsen en vraag bedenken.

En nu snel posten en mijn bed in duiken, kan niet meer terug

Rottdog, lieve Rottdog, wat heb je dat prachtig geschreven. Heel aangrijpend, jouw leven, heftig geweest en dan die rust, tevredenheid en trots over hoe je nu je eigen leven leidt zoals jij het kunt, durft, wilt. Je verhaal heeft me erg geraakt, ik hield het niet droog.

Dankjewel voor dat dappere delen. Ik vind jou trouwens wel een heel eigen en herkenbare Fok!ster, hoor! En bovendien een heel prettige en oprechte.

[ Bericht 0% gewijzigd door Sugar op 19-04-2009 09:17:44 ]

Rottdog, bij alles wat Sugar zegt kan ik me alleen maar aansluiten. Als ik je lijstje zie van wat je doet en kunt met en voor je gezin, dan is dat enorm veel. En die dierentuin gaat natuurlijk ook gewoon lukken

Ik vond het wel erg om te lezen dat je door de familie van je stiefvader niet wordt geaccepteerd als zijn kind. En door je eigen vader ook niet. Waarom zijn mensen in vredesnaam zo wreed? Ik wil en kan dat niet begrijpen.

[ Bericht 1% gewijzigd door livelink op 19-04-2009 09:37:36 ]