Het OUD Estafette Topic deel 5

quote:

Op zaterdag 21 maart 2009 00:05 schreef bixister het volgende:

[..]

pas op reinhilde, hij gaat er met je idee vandoor!

Ik denk dat ik meer van de lectuur ben.

quote:

Op vrijdag 20 maart 2009 22:21 schreef Swetsenegger het volgende:
Zijn hier ook nog mensen MET zelfvertrouwen??

Ja hoor, best wel.

Wat veel verhalen over pesten e.d. En wat een impact dat inderdaad heeft op iemands leven. Ik ben zelf nooit echt gepest, dus ik herken dat niet, maar het raakt me wel.

Mooi verhaal Reinhilde, indrukwekkend ook en bereisd. En ook triest, maar mooi.
Je lijkt me een leuk mens

Leuk Reinhilde! Een hoop dingen die ik niet achter je gezocht had

Waauw Reinhilde, Heel mooi

Erg leuk en boeiend om over je leven te lezen, Reinhilde. Ik vind je nogal dapper en fijn klinken! Naar Portugal, helemaal zelf, ingegeven door zo'n nare gebeurtenis... Echt bewonderenswaardig, vind ik.
Ik vind je klinken als 'ne fijne!

Reinhilde Dankje voor het kijkje in je leven. Wat lief dat je zo open en persoonlijk hebt geschreven. dankje daarvoor

Reinhilde, heel mooi geschreven Wat heb je veel meegemaakt met je vader! Kan me indenken dat het agstige tijden waren

Wat leuk dat je een boek schrijft Reinhilde!
En wat Suug zegt, bewonderenswaardig dat je alleen naar Portugal (en Londen) bent gegaan.

Mooi Reinhilde!

Mooi Reinhilde!

Een heel verhaal Reinhilde! Het lijkt in zoveel dingen (eigenlijk in bijna alles, behalve het jongere broertje en je 'reisverslagen', op iemand die ik van vroeger ken..) Bizar!

Ik vind je (en vond je al, ook toen ik je ontmoette) een leuke vrouw en zo'n fijne ouders voor Thomas, denk ik

Net als al de anderen van wie ik hier verhalen lees hoor! Ik zie zoveel reacties op iemand die een 'bewogen' leven heeft, terwijl iemand die een 'normaal' leven heeft die niet krijgt. Beetje jammer. Dat iemand veel heeft meegemaakt maakt hem of haar niet mooier dan een ander, vind ik

Wat een leven Reinhilde! Veel gedaan, veel beleefd. Ik vond je al bijzonder, maar nu nog meer. Ik wil graag een keer meeten!

Wat ben je toch een leuk mens Reinhilde
en audrey hepburn!

Reinhilde, wat een mooi verhaal! Wat heb je veel plotselinge wendingen in je leven meegemaakt zeg, en wat Belana ook zei, wat deed en doe je veel !
Ik vond je al een leuk mens op de high tea, maar zo'n kijkje in jouw leven biedt nog véél meer dan wanneer je in een ruimte vol kwekkende vrouwen zit Leuk om meer over je te lezen iig

Reinhilde, wat dapper om zo in het buitenland te gaan wonen! Dat zou ik dus nooit durven.

Wow, dank voor alle reacties! Ik zit helemaal met een glimlach op mn gezicht!

Ik geef het stokje door aan Owlet; ik ga vanmiddag eens broeden op een vraag!

Reinhilde wat een mooi kijkje hebben we mogen kijken in je leven. mooi hoor.
Thomas zal heel gelukkig zijn dat jij zijn moeder bent.

Reinhilde

Wat leuk en lief Reinhilde, ik voel me vereerd
tussen de drukke bedrijven door zal ik eens wat gaan schrijven, dan kan ik het maandag als Ronja op het KDV is uitwerken.

Hè wat een mooie en ontroerende verhalen

Mooi Reinhilde!

Ik ben ook heel benieuwd naar Owlet, leuk dat jij het stokje krijgt!

Mooi Reinhilde!

Wow, reinhilde, wat een verhaal!
Wat ik me dan afvraag, nu je thomas hebt, heeft dat je gevoelens over de abortus veranderd? zo ja, hoe?
En heb je nog contact met F.?
btw, je hebt een hele leuke man

* maandag weer F5'en gaat voor owlets verhaal

Davinia, eerst kon ik heel makkelijk zeggen dat ik in mijn hoofd wist dat ik de goed had gehandeld.
Nu weet ik dat niet meer, en daar schrok ik een beetje van...
F. zie ik nog heel af en toe, ze is psychisch niet helemaal meer in orde, het kost heel veel energie om haar te zien.

EDIT:

de vraag voor Owlet er nog even bij zetten:
'Avalon is nu 4 maanden, zijn jullie al helemaal aan elkaar gewend als gezin? En hoe is het om ineens voor twee kindjes te zorgen?'

[ Bericht 26% gewijzigd door Reinhilde op 23-03-2009 12:03:03 ]

Reinhilde, ik weet zeker dat als je destijds een andere mogelijkheid gezien had, je het anders had gedaan. Als het niet kan, kan het niet

Wat spannend om nu zelf aan de beurt te zijn! Ik heb geprobeerd het kort te houden maar dat bleek toch wel moeilijker dan ik dacht!

Ik ben dus Owlet, mijn echte naam is geen geheim maar hoeft niet in dit topic. In 1981 werd ik geboren in het toenmalige Westeinde ziekenhuis in Den Haag. Tot mijn vijfde heb ik daar gewoond op een kleine bovenwoning met tegen elke wand meters boekenkast. Mijn vader verkocht auto's, mijn moeder studeerde pedagogiek maar was diep in haar hart actrice, danseres en eeuwige hippie. Na de geboorte van de kinderen is ze gestopt met studeren en werken om thuis bij ons te kunnen zijn. Ze organiseerde moedergroepen en bijeenkomsten voor borstvoedende moeders en in mijn herinnering waren we altijd wel met een aantal moeders en heel veel kinderen bij elkaar.

Toen ik vijf was verhuisden we naar Waddinxveen en hoewel Waddinxveen als stad (dorp?) zo'n beetje alles vertegenwoordigt wat ik nu verafschuw heb ik daar met heel veel plezier gewoond. Van de kleine stadse bovenwoning naar een grote nieuwbouwwoning in een wijk in aanbouw. Heel wat bouwplaatsen heb ik met mijn zusje afgestruind, we waren de hele dag buiten.
Vergeleken met vriendjes en vriendinnetjes zijn we heel vrij opgevoed. Er was weinig wat niet mocht, iedereen was altijd welkom en we werden vrij gelaten om alles zelf te ontdekken en te ervaren.

Omdat wij (inmiddels was er een tweeling bijgekomen en waren we met vier kinderen) in Gouda naar school gingen kochten mijn ouders daar een huis. Door een beetje geluk, een goede huizenmarkt en een verkopende familie die het niet eens kon worden lukte het om een kast van een herenwoning te kopen. Volkomen verouderd en aan alle kanten bekleed met zes lagen behang en minstens zo veel lagen vloerbedekking, maar nog helemaal in originele staat. Het duurde een tijdje voor het tot een modernere versie van de oude staat terug gebacht was en mijn zusje en ik zijn heel wat uren zoet geweest met het ontdekken van alle door de jaren heen verzamelde "schatten" in de kelder, achter verborgen deurtjes en onder al die lagen vloerbedekking. In mijn herinnering bestond mijn jeugd vooral uit veel buitenspelen, boomhutten bouwen, heeeeeeeeeel veel lezen met mijn rug tegen de Aga, experimenteren met koken, pianospelen en veel tekenen en schilderen.

Ik ging in Den Haag naar de middelbare school. Elke dag met de trein heen en terug. Dat was vermoeiend maar ook fijn omdat ik mijn huiswerk in de trein kon doen en zo thuis echt helemaal vrij was. Het heeft er ook voor gezorgd dat ik altijd een soort liefde voor Den Haag heb gehouden. Verschillende familieleden woonden (en wonen) er en de bibliotheek was in tegenstelling tot die van Gouda een paradijs voor een boekenwurm als ik.
Ik weet niet meer hoe veel lessen ik gespijbeld heb om daar in een hoekje op de bovenste verdieping me met een stapel boeken te verstoppen of de sleutel van de pianostudiecel te lenen en uren te oefenen. Het waren er veel, dat weet ik wel!

Toen ik veertien was werd mijn broertje geboren. Een klein wondertje want mijn moeder had zich na de geboorte van de tweeling laten steriliseren. Maar het gezin bleek nog niet compleet en dus werd er een hersteloperatie gedaan. Mijn broertje is nu een beginnende puber, een heerlijke jongen met PDDnos en de bijbehorende uitgebreide gebruiksaanwijzing.

Met vijf kinderen waren we dus. Vijf kinderen die a la pippi langkous het huis op zijn kop konden zetten en die op de gebruikelijke broer-zus irritaties na met heel veel warmte en plezier samen opgroeiden.

Toen ik 18 was gingen mijn ouders scheiden. Je hoort vaak dat mensen het al jaren aan hebben zien komen maar voor ons kwam het echt als een donderslag bij heldere hemel. Ze hebben nog een jaar geprobeerd een latrelatie te laten werken maar uiteindelijk was de koek op. Het huis werd verkocht, mijn vader trok in bij zijn vriendin en mijn moeder en de inmiddels vijf kinderen verhuisden naar een huurwoning. Met passen en meten werden er kamertjes in kamertjes gebouwd. We zaten dicht op elkaar, leefden van aanbiedingen bij de Aldi en hebben heel wat afgehuild, gepraat en gelachen. Ik denk, eigenlijk weet ik het wel zeker, dat het ons als gezin nog sterker heeft gemaakt.

Het heeft mij in ieder geval vrij vroeg volwassen doen worden. Er was op dat moment geen mogelijkheid vanuit mijn ouders om me te helpen met zelfstandig worden. Niet financieel (dat hoeft natuurlijk ook niet) maar vooral ook niet emotioneel.
Maar ik ben door ploeteren, vallen en weer opstaan uiteindelijk in een leuk huisje voor mezelf terecht gekomen. Ik volgde de toelatingsprocedure voor de kunstacademie in Den Haag maar had nog te weinig werk om dat jaar al aangenomen te kunnen worden. En dus begon ik aan een studie biologie om die na een maand in te ruilen voor de Pabo voor vrijescholen.
Na twee jaar onderbrak ik die omdat ik eigenlijk wilde reizen maar daar eerst voor moest sparen. Ik kwam in een baan in de kraamzorg terecht waarbij ik naast het zelfstandig werken via het kraamzorgbureau de opleiding kon doen. Uiteindelijk werd ik gillend gek van de onzinnige protocollen en de domheid van de meeste collega's en besloot ik om maar snel mijn studie weer op te pakken. In afwachting van het begin van het nieuwe schooljaar ging ik via een uitzendbureau aan de slag bij een callcenter.

Van klantenservice voor een aantal grote bedrijven en verkoop van allerlei nare producten aan onwetende bejaarden klom ik in kleine stapjes omhoog om uiteindelijk met een klein team voor verschillende accountmanagers van verschillende bedrijven de agenda's vol te plannen en bij te houden. Ik zat steeds meer op kantoor in plaats van achter de telefoon en kreeg zelfs een salarisverhoging en een vast contract. Da's best een prestatie op een callcenter

Toen ik net was begonnen met werken op het callcenter werd ik ingepland op een voor mijn nieuw zaaltje. En daar viel mijn oog op een bijna twee meter lange, altijd een muts dragende, altijd pratende en altijd de meest flauwe grapjes makende collega. Maar ja, ook mijn zelfvertrouwen was na zeven jaar pesten nou niet echt meer echt aanwezig dus ik richtte me maar op het bellen van bejaarden, het citeren van Beau van Erven Dorens (u gaat alleen maar besparen, *ping*!) en het voltekenen van mijn kladblok.
Twee dagen later kreeg ik een lift van mijn leidinggevende, die me vertelde dat "die lange droogkloot" me wel leuk vond. Mij? Hij vind mij leuk? neeeeeee, dat denk ik niet. Maar om de een of andere reden besloot ik om de gok maar te wagen. Toen M. en ik na werktijd naar de bus liepen hield ik een nep-telefoongesprek met mijn zusje over een computerspelletje in de hoop daarmee zijn aandacht te trekken en *bingo!*, we raakten aan de praat.
We zijn niet meer opgehouden met praten. Een paar weken later trok hij bij mij in, en een half jaar na de eerste ontmoeting was ik (surprise!) zwanger van Ronja. Toen Ronja een half jaar oud was zijn we getrouwd. Met alleen de wederzijdse ouders, broers en zussen en onze dochter er bij op de gratis trouwochtend in normale kleding.
Mijn studie heb ik weer opgepakt toen Ronja een jaar oud was maar na de geboorte van onze tweede dochter gaan er weer andere dingen voor. Nu ben ik dus weer even fulltime thuis met de meisjes. Een peutermeisje dat met haar lieve stemmetje en grappige uitspraken het elke dag weer een feest maakt en een babymeisje dat met haar gevoeligheid een moederlijke beschermingsdrang bij me los maakt die ik nog niet van mezelf kende.

We wonen nog steeds in mijn eerste kleine woning. Weliswaar met drie mini-slaapkamertjes maar nog steeds eigenlijk te klein voor een gezin met twee kinderen.
Maar we wonen er goedkoop en we willen geen huis kopen dat we eigenlijk nu nog niet goed kunnen betalen. De keus om één van ons thuis te laten zijn met de kinderen heeft dus als keerzijde dat we bepaalde zaken zoals een groter huis en meer financiele bestedingsruimte nog even uit moeten stellen.
Ach, het is het meer dan waard!

Het enige waar ik op dit moment mee worstel is dat ik weinig tot geen ruimte heb om iets te doen met de creatieve bubbels die ik altijd van binnen voel. Er is geen plek om mijn tekenwerk veilig neer te leggen en mijn textielwerk moet te voorschijn gehaald worden en weer opgeborgen worden als ik er aan wil werken. Dat gaat dus niet en ik tel diep van binnen de dagen af tot ik, al was het maar een klein bureautje, de mogelijkheid heb om echt weer lekker aan de slag te kunnen. Het is een bijna fysieke behoefte om met mijn handen aan de slag te gaan en iets te creëren. Maar het komt vanzelf wel weer en op dit moment doe ik er alles aan om met de mogelijkheden van nu toch zo veel mogelijk te kunnen doen.

Mijn andere passie: koken en bakken, combineer ik nu vooral met de liefde voor lezen. Kookboeken dus! Op dit moment lees ik de dikke van Dam op de wc, The silver palate in bed en het NRC handelsblad kookboek in de huiskamer.
Ik lees bij voorkeur in het Engels, zeker als het gaat om kookboeken, fantasyboeken en wegwerpthrillers. John Irving blijft ook wel favoriet, maar eigenlijk lees ik alles wat los en vast zit.
Ik kook nog steeds heel graag maar op de meeste doordeweekse dagen ben ik al blij als ik een gezonde, kindvriendelijke maaltijd in elkaar gedraaid krijg met een peuter op het aanrecht en een baby in de draagdoek.

Films.... tsja..... ik kijk ze graag maar ik geloof niet dat ik een lievelingsfilm heb. De laatste film die indruk op me maakte was Me and you and everyone we know

Mijn muzieksmaak is denk ik net zo eclectisch als mijn boeken- en filmsmaak. Als puber had ik een metallica-fase en daarna een britpop-fase en nu luister ik eigenlijk alles behalve R&B (bestaat dat nog?) en techno-achtige herrie. De speler speelt op dit moment Belle & Sebastian, fatboy slim, Robert Long, Paul Simon en Mozart. Door elkaar ja.

's Nachts mag je me overal voor wakker maken, als het maar met zorg en met goede ingrediënten klaar is gemaakt. Als ik echter één ding zou moeten kiezen dan zou het een uitgebreide broodmaaltijd met verschillende soorten beleg en goed brood mogen zijn.

De mooiste uitspraken komen zonder twijfel van mijn dochter, maar de uitspraak die het meeste met me heeft gedaan is die van mijn moeder.
"als iets je niet bevalt moet je er wat aan doen of het loslaten".
Ik probeer daar steeds weer aan te denken als ik merk dat ik ergens mee zit. Het is zó waar: er is niets waar je niet op een bepaald niveau een keuze in hebt. Dus kies er voor om iets te doen met je problemen of maak de keuze om ze los te laten. Ergens bij stil blijven staan heeft zo weinig zin.
Ik kan heel moelijk om gaan met slachtoffergedrag of mensen die klagen.


Van Reinhilde kreeg ik de volgende vraag:

'Avalon is nu 4 maanden, zijn jullie al helemaal aan elkaar gewend als gezin? En hoe is het om ineens voor twee kindjes te zorgen?'

Ja, ik denk dat we als gezin nu wel goed aan elkaar gewend zijn. Het lijkt ook wel alsof we nog meer een gezin zijn nu, inplaats van twee volwassenen en een kind. Avalon is, om met de vader van Dik Trom te spreken, een bijzonder kind, en dat is ze.
Ze is veel heftiger dan Ronja was en is. Ze lacht veel sneller maar huilt ook veel sneller. Ze geeft veel sneller liefde terug maar heeft ook meer liefde nodig. Waarmee ik dus niet wil zeggen dat Ronja minder lief is of minder liefde van ons krijgt, maar Avalon heeft meer behoefte aan direct merkbare aandacht. Knuffelen, vasthouden, veeeeeel in de draagdoek.
Dat is soms best zwaar, want er is ook nog een peuter die aandacht verdient en een huishouden dat gedaan moet worden.
Maar ook hier heeft de uitspraak van mijn moeder ons heel veel geholpen: "als iets je niet bevalt moet je er wat aan doen of het loslaten".

In ons geval kwam dat dus vooral neer op loslaten en accepteren in plaats van te blijven vechten en ontevreden te zijn. We hebben alle opvoedboekjes, richtlijnen, schema's en sociale regels losgelaten en hebben besloten om op dit moment vooral onze kinderen te volgen binnen een door ons opgesteld kader. De meiden slapen in ons bed, maar ze slapen wel zonder problemen. Avalon zit bijna de hele dag in de draagdoek, maar ze is dan wel een vrolijke en niet-overprikkelde baby.
We doen heel veel dingen anders dan de meeste mensen en zeker anders dan ze op het consultatiebureau willen zien. Maar we hebben geen stress meer en onze kinderen zijn blij en gezond dus blijkbaar past dit goed bij ons. Het is zeker geen vrijgevochten zooitje bij ons. Er mag veel en we zijn heel soepel en makkelijk maar wel binnen een kader van duidelijkheid. Niet strengheid, dat past niet bij ons. Maar wel de duidelijkheid die Avalon zo veel nodig heeft en waar Ronja ook blij mee is.

Er komt, waarschijnlijk sneller dan ik zou willen, vanzelf een tijd waarin we weer ons leven helemaal volgens ons eigen ritme en onze eigen wensen kunnen indelen maar op dit moment zijn we een gezin!
Wat dat betreft heeft de komst van Avalon dus veel meer verandering teweeg gebracht dan ik van te voren had gedacht.

Ik wil het stokje graag doorgeven aan Cattie.
Cattie, je komt over als een heel lieve, zachte en zorgzame moeder voor Ive en Fee en een leuk persoon. Dat heeft niets met mijn vraag te maken maar ik las je stukje over pesten en zelfvertrouwen dus ik wil het nog wel even tegen je zeggen

Mijn vraag is de volgende:

Fee is sinds kort aan het wennen op het kinderdagverblijf en jouw eerste werkdag komt steeds dichterbij. Voelt werken voor jou, nu je kinderen hebt, als een verplichting of een keuze? Zou je liever thuis zijn met je kinderen of heb je je werk voor jou als persoon ook nodig?

Owlet, zoals jij jouw jeugd beschrijft, zo zou ik het idealiter willen zien voor mijn kinderen. Veel vrijheid, overal ontdekkingsmogelijkheden en boeken. Dat klinkt zo geweldig. Ken je het boek "Kijk door mijn raam" van Jean Little? Jouw beschrijving van het grote herenhuis in Gouda doet me heel erg aan dat boek denken.

Ik zou echt meer op jou willen lijken in de aanpak van je opvoeding.

owlet ik word helemaal blij van jou bijdrage, ik weet niet wat het is, maar het spreekt mij aan.
en de uitspraak van je moeder ik neem hem even mee naar achter, want misschien dat dit de "sleutel"is om voor mij zelf eens het een en ander op een rijtje te zetten en mezelf misschien wel beter te voelen.

"als iets je niet bevalt moet je er wat aan doen of het loslaten".

dank je wel, mooi geschreven

Leuk owlet. je hebt een soort gezin waar ik ook ooit op gehoopt had (dat klinkt wel heel triest )

Owlet, wat schrijf je heerlijk, ik kan me helemaal voorstellen hoe de dingen zijn gegaan!
En ook herken ik veel.
Wat je schrijft over je moeder en die borstvoedingsbijeenkomsten, deed ze dat ook nog in '84/'85?
Ik weet dat mijn moeder toen regelmatig naar borstvoedingsgroepen ging (in Den Haag!), wij woonden in de Archipel toen.

Wat ben je een leuke vrouw! En een hele fijne moeder voor die 2 kleine meisjes, dat weet ik zeker!

En leuk dat je Cattie hebt gekozen!

quote:

Op maandag 23 maart 2009 12:16 schreef Reinhilde het volgende:
Wat je schrijft over je moeder en die borstvoedingsbijeenkomsten, deed ze dat ook nog in '84/'85?
Ik weet dat mijn moeder toen regelmatig naar borstvoedingsgroepen ging (in Den Haag!), wij woonden in de Archipel toen.

Ja, juist in die tijd

En bedankt voor jullie lieve woorden

Owlet, ik vind het een heel leuk stuk. Je komt op mij over als een volwassen vrouw die stevig in haar schoenen staat en het belang van haar gezin voor op stelt. Ik dacht wel altijd dat jij ouder was dan mij maar je bent juist 2 jaar jonger. En wat lijkt het me leuk om een groot gezin te hebben zoals het geen waarin jij bent opgegroeid. En zo heerlijk vrij opgevoed. Mijn ouders waren ontzettend streng en mijn moeder was net een waakhond qua zorgzaamheid (beetje te veel van het goede). Ik merk dat ik ook vaak te veel bovenop de kinderen zit qua bezorgdheid en overbeschermend.Misschien moet ik eens wat losser worden.

Sommige stukjes zijn echte eye openers.

Owlet, wat ben je een heerlijke vrouw en zo creatief! Jouw opvoedmanier spreekt mij ook aan. Heel erg bedankt voor je lieve woorden en het estafettestokje. Morgen als Ive en Fee naar het kdv zijn ( ) ga ik er voor zitten!

owlet, wat een prachtig verhaal!
heel liefdevol over je hele leven, zo mooi!
maar dat is ook geen verrassing, gezien je persoon

Mooi verhaal owlet! Grappig jij bent in hetzelfde jaar geboren als mijn dochter, en ik heb in Delft jaren lang moedergroepen gedraaid! Was jouw moeder actief bij LLL of bij Borstvoeding Natuurlijk ?

Volgens mij was er in Den Haag op dat moment nog niet zo'n duidelijke scheiding. Mijn moeder was in ieder geval niet bij een van de verenigingen maar ik geloof dat de meeste van haar collega's wel verder zijn gegaan bij LLL

Wat leuk zeg! Ik spreek mn moeder morgen weer, ga ik het eens vragen!

Leuk Owlet

Er was in Den Haag inderdaad een "wilde groep"

Wat me wel opvalt is dat (veel) vrouwen veel 'chaotischer' leven dan mannen. Half afgemaakte studies, abrupt afgebroken relaties, etc. Veel meer emotie dan ratio.

Niet aanvallend bedoeld overigens.

zoveel mannen zijn er nog niet aan bod geweest geloof ik?

Ik weet niet of dat afbreken van studies altijd met emotie te maken heeft (in mijn geval iig niet).

quote:

Op maandag 23 maart 2009 13:47 schreef bixister het volgende:
zoveel mannen zijn er nog niet aan bod geweest geloof ik?

quote:

Op maandag 23 maart 2009 13:47 schreef bixister het volgende:
zoveel mannen zijn er nog niet aan bod geweest geloof ik?

Ik heb het toch ook niet per definitie over mannen die hier gepost hebben?

Heel gek, maar IRL ken ik ook mannen.

haha de wilde haagse groep. zou wel toevallig zijn owlet, als jouw moeder en die van reinhilde elkaar kenden in die tijd!

verder ook een mooi verhaal, owlet! klinkt als een leven uit een boek!

Reinhilde en Owlet, wat hebben jullie er weer mooie en ontroerende verhalen neergezet Zoals al door velen voor mij is geroepen: wat blijft dit een bijzonder topic!!

Misschien zijn er wel foto`s waar owlet en Reinhilde samen spelen
owlet het klinkt bij jullie thuis als een warm nest. Toen maar ook nu. Fijn

quote:

Op maandag 23 maart 2009 13:51 schreef Swetsenegger het volgende:

[..]

Ik heb het toch ook niet per definitie over mannen die hier gepost hebben?

Heel gek, maar IRL ken ik ook mannen.

maar geldt dit dan voor alle vrouwen die jij kent? ik vind dat onderscheid in mijn kennissenkring helemaal niet zo aanwezig in elk geval.

owlet, wat heerlijk geschreven, fijn om te lezen. ik zou willen dat ik iets meer van jouw opvoedingsmanieren had, maar ik ben anders. ach, dat is ook niet fout hoor, maar ik vind het altijd leuk zoals jij (jullie) een eigen weg daarin bewandelen

swets, ik denk dat vrouwen uberhaupt meer twijfelen aan vanalles, maar vooral aan zichzelf. ik zie het aan Nick, die DOET gewoon en heeft inmiddels een hoge functie terwijl ie eigenlijk alleen zijn mavo diploma heeft, ik zou veel te veel twijfelen aan mezelf.

quote:

Op maandag 23 maart 2009 13:57 schreef bixister het volgende:

[..]

maar geldt dit dan voor alle vrouwen die jij kent? ik vind dat onderscheid in mijn kennissenkring helemaal niet zo duidelijk eerlijk gezegd.

Ik moet je eerlijk zeggen dat ik geen uitgebreid netwerk van vrouwen om me heen hebt waarvan ik alle ins en outs weet. Maar het is ook wel iets wat ik meer zie bij vrouwen.

Ik heb het idee dat mannen wat vaker door blijven ploeteren in een uitzichtloze situatie 'omdat het zo hoort' daarentegen heb ik ook wel het idee dat vrouwen soms wel erg makkelijk een gevoel volgen ipv ratio.

Deze beider gechargeerde vooroordelen zie ik wel terug in de regel.

quote:

Op maandag 23 maart 2009 13:59 schreef Swetsenegger het volgende:

[..]

Ik moet je eerlijk zeggen dat ik geen uitgebreid netwerk van vrouwen om me heen hebt waarvan ik alle ins en outs weet. Maar het is ook wel iets wat ik meer zie bij vrouwen.

Ik heb het idee dat mannen wat vaker door blijven ploeteren in een uitzichtloze situatie 'omdat het zo hoort' daarentegen heb ik ook wel het idee dat vrouwen soms wel erg makkelijk een gevoel volgen ipv ratio.

Deze beider gechargeerde vooroordelen zie ik wel terug in de regel.

Ik denk dat je daar ook wel een beetje gelijk in hebt hoor.... ik herken me er zelf in ieder geval wel in. Ik ga vaak meer op mijn gevoel af dan op mijn ratio. En ik vind het prima zo....

owlet, dat je de dochter van een autohandelaar bent
Mooi geschreven verhaal, veel liefde en warmte!

Dit is echt mijn lievelingstopic

Saffier (had ik volgens mij nog niet gezegd), bedankt voor je openheid.
Reinhilde, niet aan Swets geven! Eerst ik.
Wat een bewogen leven ook heb jij gehad.
Owlet, prachtig zoals jullie je gevoel volgen en daardoor gelukkig zijn.

Ik vond het weer heerlijk om te lezen.

Owlet....
Dat Pippi Langkous vind ik écht bij jullie passen!
Wat een fijn stuk heb je geschreven.

Mooi weer Owlet!

Leuk verhaal Owlet! Het klinkt precies zoals je ook verwacht bij hoe je overkomt, vind ik.

Fijn verhaal Owlet. En die zin van je moeder ga ik ergens opschrijven

Owlet...wat een heerlijk verhaal ! Dankje voor je kijkje in je leven !
Geniet van je huisje-boompje-beestje !

Ik ben Cattie en geboren op 17 maart 1979 in de Achterhoek. Ik ben daar opgegroeid met mijn ouders, 2 broers en een zus in een boerderij waar al meer dan 150 jaar mijn familie in woont (boerderij is nog veel ouder). Ik ben een echt plattelandsmeisje. We hadden altijd veel dieren en ook veel land. Tot mijn 12e was ik bijna altijd buiten te vinden. Ik ging naar een kleine basisschool in het dichtstbijzijnde dorp en later naar het dichtstbijzijnde atheneum, 13 km fietsen. Op de middelbare school ben ik erg gepest. Ik heb toen een paar erg moeilijke jaren gehad. Thuis kon ik ook niet echt bij mijn ouders terecht. Mijn vader was altijd aan het werk en met mijn moeder boterde het niet, met haar had ik vaak ruzie.

Op mijn 18e ging ik het huis uit, Rechten studeren in Nijmegen. Een wereld ging voor mij open. Ik paste veel beter bij de studenten daar en het pesten was voorbij. Heel langzaam werd de relatie met mijn moeder ook beter. In het 2e jaar kwamen er nieuwe studenten in mijn studentenhuis. 1 van de jongens vond mij erg leuk, ik hem wat minder. Tot de vonk oversloeg! Ruim 10 jaar later zijn we nog steeds gelukkig en nu wonen we in een mooi huis in een mooi dorp in de Randstad. De wens om ooit weer naar het platteland te gaan is er echter wel.

Een paar maanden nadat ik mijn man leerde kennen, ik was al wel vaak niet zo lekker, werd ik erg ziek. Bij mijn ouders ben ik naar de huisarts gegaan, die me maar direct doorstuurde naar het ziekenhuis. Daar wisten ze niet wat er was, wel dat het niet goed was, dus werd ik met spoed naar de ok gebracht. Ik was toen erg kalm. Achteraf besef ik me dat ik zo kalm was omdat ik al afscheid had genomen van iedereen en het leven. Na een lange operatie werd ik toch wakker. Ik bleek de ziekte van Crohn te hebben en een ernstige afsluiting in mijn darmen. De operatie was net op tijd.

Daarop volgde een lange weg van acceptatie van mijn ziekte, vechten voor mijn gezondheid en het zoeken van een balans. Een periode waarin ik veel steun heb gehad van mijn man. Ik ben ondertussen wel afgestudeerd en gaan werken. Uiteindelijk vond ik een redelijke balans in 24 uur werken en tijd met mijn man en vrienden doorbrengen. Energie voor hobby’s of uitstapjes en dergelijke was er niet.

In 2005 ben ik getrouwd en ging een al jaren zeer grote wens in vervulling, ik werd zwanger! De komst van Ive heeft heel veel veranderd. Ik ben veranderd, het moederschap bleek een levensvervulling, ik ben nu pas compleet. Het moederschap heeft op veel punten een positieve invloed op mij, lichamelijk gaat het beter en geestelijk ook. De relatie met mijn ouders is ook erg veranderd. Nu pas hebben mijn ouders (indirect en heel soms direct) kunnen laten merken hoeveel ze van me houden en dat ze trots op me zijn. Al die jaren dacht ik dat ze niet om me gaven, maar ze konden het alleen niet tonen. En nu is Fee er ook nog. Geweldig, 2 mooie, gezonde kinderen, wat een geluk. Ik voel me gezegend. Samen met mijn man en kinderen ben ik zeer gelukkig.

Lezen doe ik graag, als ik er tijd voor heb. Ik lees alles, van Shakespeare via fantasy naar chicklit. Mijn favoriete schrijver is Salman Rushdie. Mijn smaak in films is ook breed, drama, documentaires, horror (hoe fouter hoe beter), maar geen komedie. Pan’s Labyrinth is een echte aanrader wat mij betreft. Mijn muzieksmaak is erg mainstream. U2 vind ik de beste band ter wereld, 20 en 21 juli ga ik dan ook weer naar ze toe. 2 dagen achter elkaar.

Voor Ive en Fee mag je me altijd wakker maken, maar zelfgemaakte brownies sla ik ook niet af!

Echte hobby’s ofzo heb ik niet. Te weinig tijd, te weinig energie. Wel ben ik ook een erg spiritueel mens. Als het er niet bij in schiet mediteer ik graag. Ik ben ook bezig met reïncarnatie en engelen.

En dan de vraag van Owlet:
Fee is sinds kort aan het wennen op het kinderdagverblijf en jouw eerste werkdag komt steeds dichterbij. Voelt werken voor jou, nu je kinderen hebt, als een verplichting of een keuze? Zou je liever thuis zijn met je kinderen of heb je je werk voor jou als persoon ook nodig?

Voor mij is het heel dubbel. Ik ben een moeder die heel graag haar kinderen dicht bij zich heeft. Ik geef dan ook met groot plezier borstvoeding en gebruik graag de draagdoek. Veel knuffelen, veel bij ze zijn en veel liefde geven. Daarnaast heb ik echter ook echt iets voor mezelf nodig. Dat had ook een studie kunnen zijn of een hobby of vrijwilligerswerk, maar het is werk geworden. Ik werk als jurist bij een rechtbank in de kindersector. Daarbij gaat het om kinderen die onder toezicht gesteld worden of uit huis geplaatst worden en omgangsregelingen en gezagskwesties bij scheidingen. Werk waarbij ik echt het idee heb iets goeds te doen.
Ik kies er dus voor om te werken. Maar dat wil niet zeggen dat het me altijd makkelijk valt, zeker niet met een hele kleine baby. Ive is alweer ouder en die gaat met plezier naar het kdv en speelt daar lekker. Fee heeft helemaal niets aan het kdv nog en dat vind ik wel moeilijk.
Volgende week ga ik weer werken. Met een lach en een traan.

Ik geef het stokje door aan M@x. Ik vind je een stoer wijf, mede vanwege de moedige beslissing dat Kai het grootste deel van de tijd bij zijn vader woont. Mijn vraag is:
Kai is het grootste deel van de tijd bij zijn vader en krijgt zijn basisopvoeding bij hem. Zijn er wel eens verschillen met hoe jij hem opvoed? Hoe ga je daar mee om?

[ Bericht 0% gewijzigd door cattie op 24-03-2009 15:01:12 ]

Cattie, wat een leuk en mooi verhaal. Enne we werken voor dezelfde werkgever... alleen ik in het oosten van het land. Enne knap dat je voor beide dagen kaartjes van U2 hebt kunnen krijgen... wij hebben het 3 uur geprobeerd, maar tevergeefs. _{wij wilden alleen veldkaarten}

[ Bericht 27% gewijzigd door Diaan73 op 24-03-2009 09:08:18 ]

cattie ik kende je verhaal al en kan alleen nogmaals zeggen wat een vreselijk lief en mooi mens ik jou vind!

Cattie, wat een mooi stukje, leuk om wat meer over je te weten je klinkt echt als een heerlijke moeder voor je kinders (dat vond ik hiervoor ook al hoor )

Cattie, bedankt voor je verhaal Je bent een leuk mens

quote:

Op dinsdag 24 maart 2009 09:02 schreef Diaan73 het volgende:
Cattie, wat een leuk en mooi verhaal. Enne we werken voor dezelfde werkgever... alleen ik in het oosten van het land. Enne knap dat je voor beide dagen kaartjes van U2 hebt kunnen krijgen... wij hebben het 3 uur geprobeerd, maar tevergeefs. _{wij wilden alleen veldkaarten}

Ik ben lid van de officiele website en kon op dinsdag al kaarten kopen, dat zijn veldkaarten geworden. Voor de tweede dag hebben we zaterdags achter de pc gezeten en hebben we zitplaatsen (veldplaatsen was toen idd onmogelijk).
Ik heb er zin in!

quote:

Op dinsdag 24 maart 2009 09:07 schreef pinquit het volgende:
Cattie, wat een mooi stukje, leuk om wat meer over je te weten je klinkt echt als een heerlijke moeder voor je kinders (dat vond ik hiervoor ook al hoor )

je haalt me de woorden uit mn mond, danwel toetsenbord

Cattie, wat gaaf van die kaartjes!
Leuk stukje!

quote:

Op dinsdag 24 maart 2009 10:30 schreef cattie het volgende:

[..]

Ik ben lid van de officiele website en kon op dinsdag al kaarten kopen, dat zijn veldkaarten geworden. Voor de tweede dag hebben we zaterdags achter de pc gezeten en hebben we zitplaatsen (veldplaatsen was toen idd onmogelijk).
Ik heb er zin in!

kan ik me voorstellen we hadden graag gewild, maar alleen op het veld... en de prijzen die ze er nu voor durven te vragen op marktplaats daar doen wij niet aan mee.

quote:

Op vrijdag 20 maart 2009 22:21 schreef Swetsenegger het volgende:
Zijn hier ook nog mensen MET zelfvertrouwen??

Jazekers. En veul ook.

En wat zijn er mooie verhalen geschreven!

Owlet, wat een geweldig mooi verhaal!
Zoals Faja zegt, je schrijft zo wijs (op een mooie manier, niet betweterig of wat dan ook). Ik weet dat ik ooit eens ergens zag hoe jong je nog was (nouja, 1 jaar jonger dan ik) en ik was daar toen echt verbaasd over, je klinkt wat ouder, wijzer, volwassener en zelfbewuster dan ik mezelf zie. En dat is dus een dik compliment!

En van lieve Cattie ook al zo'n prachtstuk!
Ik wist dat je de ziekte van Crohn hebt, maar niet dat je dat met zo'n heftige situatie hebt ontdekt. Fijn dat het nu beter gaat. Zoals anderen zeggen, je bent een hele lieve mama van twee mooie kindjes!

Mooi verhaal Cattie. Ik vind jou op de een of andere manier altijd heel veel rust uitstralen. Een mooie eigenschap vind ik dat.

Dan ben ik nu aan de beurt geloof ik.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En nu ga ik even heel hard nadenken over wie ik het stokje ga geven en wat mijn vraag dan wordt. Suggesties zijn welkom via de pm

Enn toch vind ik je stoer en moedig! Want je hebt wel gekozen voor wat het beste voor Kai was, misschien naar jouw zin niet snel genoeg, maar beter iets later dan nooit!

Owlet, wat mooi om zo een kijkje in je leven te hebben gehad

Cattie, wat fijn om te lezen dat je band met je ouders zo verbeterd is! En wat een tijden, met Crohn, de operatie, fijn dat het betergaat

Nou idd, ik vind dat wel een moedige keuze
Wat ingrijpend om zo ineens niet te kunnen lopen. Ik kan me nog goed herinneren dat Kai zo laat was met lopen. Speelde er toen nog extra "angst" vanwege je eigen geschiedenis?
_{veels te persoonlijke vraag. misschien voel je maar niet verplicht om te antwoorden, ik vond het nou ook weer niet zo belangrijk dat ik er een PM aan wilde wagen maar het kwam wel ineens in me op}

Weer twee mooie verhalen. Ik lees ze allemaal met veel plezier .

[ Bericht 28% gewijzigd door Guuzewuus op 24-03-2009 20:10:50 ]

Die angst heb ik eigenlijk nooit gehad. Bij Kai was er een aanwijsbare reden voor het niet lopen en bij mij in eerste instantie niet. Pas na heel lang door de medische molen te zijn gegaan werd bij mij duidelijk waar het aan lag. Het was toendertijd nog niet zo 'normaal' om op die manier op psychische problemen te reageren. Ik geloof dat ik uiteindelijk nog als voorbeeld voor een congres voor psychologen heb gefungeerd. Ze hebben er toen zelfs een dia-serie over gemaakt waarbij ik naderhand moest doen alsof ik niet kon lopen enzo

M@x, ik vind het ook een moedige keuze. Zelf ben ik ook door mijn vader opgevoed (samen met mijn zusje en broertje) en achteraf weet ik dat dit voor mijn moeder ook niet makkelijk was. Mensen hebben ook vaak een stereotype beeld over hoe het 'moet' zijn.
Je doet het supergoed zo, het belangrijkste is dat jullie er allemaal vrede mee hebben

M@x, ik vind het knap hoe je je leven weer op de rit hebt gekregen na de scheiding. Moedig is inderdaad misschien niet het goede woord, sterk zeker wel!

Ik ben eindelijk bijgelezen en diep diep onder de indruk van de verhalen van Reinhilde, Owlet, Cattie en M@x. Bijzonder hoeveel jullie vertellen over je jeugd, en hoe je dat gevormd heeft. Mooi om te lezen allemaal.
Reinhilde bij jou spreekt heel duidelijk de liefde voor je familie, waar nu ook Nixx en Thomas bij horen, door alles heen. Owlet wat een prachtige manier van opvoeden heb jij, ik heb heel veel van jouw woorden in me opgenomen omdat ik zelf ook graag zo wil opvoeden.
Cattie ik kende al veel van je verhaal maar je Crohn verhaal nog niet. Dapper ben je, en wat fijn dat het heel veel beter gaat met je nu. M@x ik vind je dapper, dapper dat je durfde toe te geven dat Kai beter af is bij M, dapper dat je alle cliches hebt doorbroken "een kind hoort bij zijn moeder" maar juist hebt gekeken wat het beste is voor Kai. Je doet het goed

m@x, wat een heerlijk nuchter verhaal! Sterk klink je! Ik denk dat je je motto idd heel mooi in de praktijk hebt gebracht. En dat bedoel ik echt als een compliment!

M@x, ik ben echt om exact dezelfde reden van de academie in Tilburg gegaan, Zo grappig om te lezen. Ik ben onder de indruk van de beslissing om Kai bij zijn vader te laten wonen. Wat andere ook vinden of wat jij zelf er van zegt, ik vind het wel heel moedig

m@x, ik weet nog goed hoe je geworsteld hebt, hoe moeilijk het was allemaal en ik vind het dus ook een moedige keuze, want je hebt zoveel mensen tegen je bij een dergelijke keuze, toch koos je voor je zoon, voor wat het beste voor hem was en meid, daar is moed voor nodig, heus! je bent tof

Mooi verhaal cattie, heerlijk rustig en warm kom je over.
EN m@x, supersnel! Ook een mooi verhaal om te lezen!

M@x, wat BE zegt, lekker nuchter! Terwijl het helemaal niet luchtig is waar je over schrijft, lees je tussen de regels toch een hele down-to-earth-instelling bij je.

ik worstel nu met hetzelfde als jij destijds max.
had jij ook het gevoel constant tekort te schieten op allerlei gebieden?

Wat een lieve reacties

Lastige vraag Lady. Ik heb net even snel je posts in het andere topic gelezen en het lijkt me afschuwelijk als je kind aangeeft liever ergens anders te willen zijn. Kai was nog heel klein en wij hebben die beslissing voor hem genomen maar Luca is natuurlijk al een stuk ouder en wil nu zelf die keuze maken.

Ik denk dat je vooral in je achterhoofd moet houden dat Luca hier waarschijnlijk niet voor kiest omdat hij jou niet wil als moeder maar omdat hij nieuwsgierig is naar hoe het zou zijn als hij bij zijn vader zou wonen. Hij wijst jou niet af, hij is alleen benieuwd of het gras bij de buren zo groen is als hij denkt dat het is. Dat het nu lijkt alsof hij jou verder niet wil zien wil niet direct zeggen dat hij dat na een eventuele verhuizing nog net zo voelt. Ik denk dat hij de grote gevolgen die zo'n verandering heeft nu gewoon nog niet goed kan zien.

Voor mij was het vooral heel moeilijk om aan mezelf toe te geven dat ik de verkeerde keuze had gemaakt en daarmee te bevestigen dat ik bepaalde dingen gewoon niet kan. Ik wil namelijk altijd alles kunnen dus het voelde als een soort van nederlaag. In die zin voelde het dus wel heel erg als tekort schieten.

Ik hoop in ieder geval dat jij je later net zo goed kan voelen over de beslissing die je gaat nemen (welke dat ook zal zijn) als ik dat nu voel. Dat gevoel zal er niet direct zijn maar als je de beslissing neemt die voor jullie allebei het beste voelt dan zal het er vast wel komen.

M@x en Cattie, dank jullie wel voor jullie verhalen ! Mooi om te lezen !!

Max best indrukwekkend verhaal vind ik!

Ben al de verhalen een beetje aan het lezen hier, wat leuk.
Estafette topic, klonk zo sportief dat ik het steeds maar oversloeg
Maar super ropic, leuk om te lezen wie de personen nu echt zijn achter die nicks en de verhaaltjes hier in oud!

M@x ook al zo'n mooi verhaal

Mooie Verhalen weer dames

m@x

mooi verhaal owlet

Cattie ook..ik link je posts altijd naar die zwangerfoto met kerst (rooie wangen, warme trui) dus bijna al je posts zien er gezellig uit

Ik geef mijn stokje door aan Loena. Eigenlijk heb ik niet zo gek veel wat ik je wil vragen, maar ik ben wel heel benieuwd hoe jij je als enige vrouw staande houdt in een mannenhuishouden.

M@x mooi verhaal, toch nog nieuwe dingen over je te weten gekomen

Het stokje, ok daar gaat ie dan...

Geboren in 1976 te Spijkenisse luisterend naar de naam Lonneke...of Lon..Loena...verbaster maar raak, alles beter dan die eerste boerentrien-naam _{sorry pa en ma verder hou ik heel veel van jullie}

Ik ben opgegroeid in een fijn gezin, mijn (iets) oudere zus en ik kregen een strenge opvoeding, waar wel voldoende ruimte was voor commentaar van onze kant. Stelregel bij ons was dat je je mening mocht uiten, maar dan alleen als je het respectvol deed èn met een goede onderbouwing. Ik ben mijn ouders daar nog steeds dankbaar voor. Deze basisregel heeft mij altijd geprikkeld tot zèlf nadenken, niet doen wat de kudde doet, maar; 'Wat vind ìk hiervan?'

De basisschooltijd...heerlijk, geen zorgen, het leren ging mij gemakkelijk af, ik kon met iedereen in mijn klas goed opschieten. Ik werd wel gepest door oudere kinderen uit andere klassen. Van mijn vader kreeg ik een heerlijk niet-pedagogisch advies: "Als negeren en praten niet helpt, dan mag je een beuk geven. " Ik vond het doodeng, echt, stel je voor dat je iemand blijvende schade zou toebrengen? Gelukkig is het maar 1 keer nodig geweest, een flinke dreun waardoor het ettertje in de prikkelbosjes viel. Vanaf dat moment ben ik nooit meer gepest, volgens mij was mijn zelfvertrouwen door deze actie zo gesterkt dat ik vanaf dat moment uitstraalde dat je met mij niet hoefde te sollen

De middelbare school...afschuwelijk. Ik kwam op het VWO terecht, dat ging prima tot de 5de klas. Toen werd de stof een stuk pittiger. Als perfectionistisch trutje moest en zou ik doorgaan met de exacte vakken( wiskunde B, scheikunde, natuurkunde, biologie). Ok ik bleef dus zitten in de 5de klas, de tweede keer gelukkig over, met een geweldig rapport. Ik had inmiddels een flinke faalangst ontwikkeld, slecht slapen en overgeven 's morgens als ik die dag een toets had. Als ik erop terug kijk, zie ik pas hoe erg het was. Nou; lang verhaal kort: de eindexamens waren een nog groter drama. Ik kreeg een her voor scheikunde...gezakt...weer opnieuw begonnen met het zesde( voor mij dus achtste schooljaar)...mijn eerste schoolonderzoek was natuurkunde, ik heb toen zo'n ontzettende black-out gekregen, ik geloof dat er 2 cijfers en drie letters op papier stonden. Toen heeft mijn moeder ingegrepen_{thanks mom, je hebt mij hiermee gered van het gesticht} Ze heeft erop aangedrongen dat ik zou stoppen en lekker in zou stromen in een interne opleiding tot verpleegkundige( ik was van plan HBO-V te gaan doen). Heerlijk, nooit spijt van gehad!!!

Oh en de middelbare school was niet alleen kommer en kwel, ik heb daar mijn lief ontmoet. Hij was 16 ik bijna 16, hij vroeg mij bij de "pingpong"-tafel, zeventien jaar geleden We hebben twee jaar bij elkaar in de klas gezeten, een godswonder dat het stand heeft gehouden!!! Hij schaamde zich dood voor mij omdat ik volgens hem een te grote bek had in de les, terwijl ik hem een grote betweter vond( hij hoefde amper 5 minuten te leren voor een toets, terwijl ik echt moest blokken, grrr)

Magoe...de verpleging. Helemaal leuk, de stof was echt makkelijk, de praktijk erg heftig. In mijn derde jaar kreeg ik letterlijk de grootste verrassing in mijn schoot geworpen. Ik was zwanger. Gestopt met de pil( hoe ironisch; daar werd ik zo misselijk van) en gerommel met condooms. Een paar weken voor ons trouwen kwam ik erachter. Five studeerde nog en kluste bij bij de plaatselijk Shoarma-tent als bezorger. Ik weet het nog heel goed, ik had stiekem getest (want er was toch niets aan de hand) en heb het hem verteld toen hij terug kwam van "shoarma-rijden" . Whehehe ik heb hem nog nooit zo wit weg zien trekken. Gelukkig waren wij snel de schrik te boven en we zouden wel zien hoe het zou lopen; we waren er eigenlijk heel blij mee. Ik heb mijn opleiding met slechts een half jaar vertraging af kunnen ronden. Ik moest zo'n beetje fulltime blijven werken omdat Five nog studeerde, verschrikkelijk vond ik het Connor achter te moeten laten bij steeds een ander. We hadden een heel netwerk van mensen die oppasten: mijn moeder, schoonmoeder en zus.

De laatste twee jaar in mijn verpleegkundigenloopbaan heb ik doorgebracht op de kraamafdeling. Ik genoot van de bevallingen die ik mee mocht maken, de babietjes badderen, de moeders helpen met de borstvoeding, ik voelde mij bevoorrecht dat ik zulke intieme dingen mocht delen met mensen. Helaas is natuurlijk niet alles leuk op de kraamafdeling, als het mis gaat hakt het er ook vierkant in.

Van buiten oog ik rustig, relativerend, vrolijk en soms misschien hard. Dit is voor mij de enige manier waarop ik soms met dingen om kan gaan. Ik zeg altijd dat ik geboren ben met "poorten" die te ver open staan , ik neem sferen en gevoelens van een ander snel op. Heel fijn dat je je kunt inleven in een ander maar ook heel erg vermoeiend. Niet echt handig ook in een ziekenhuis, die nare gebeurtenissen op de kraamafdeling hebben mij dat leren inzien, ik kan mijn poorten nu wat sluiten_{maar zal de namen van de kindjes nooit vergeten}

Zo luchtiger nu...ik was een jaar gediplomeerd en toen was ik het zat. Het hollen, rennen en vliegen op de afdeling, de drukkende verantwoordelijkheid, uitgekafferd te worden door horkerige artsen, het na je dienst afvragen of je wel een patiënt gezien hebt, laat staan een beetje aandacht hebt kunnen geven. Five ging werken, ik ging moederen, geweldig!!! Eén jaar en 1 kind later(Ewen ) was ik weer aan het werk, whehehe. Alles ging mij te gladjes af zo thuis, dus ik ben gaan werken bij de Bloedbank twee daagjes in de week. Ik heb daar leren prikken. Doodeng vond ik het, want wat als ik het niet zou kunnen?! Gelukkig ging het mij allemaal makkelijk af en deze baan was zelfs goed te combineren met derde knul Kian Er wordt bij mij op mijn werk nog soms lacherig gedaan en gevraagd of ik niet meer moet kolven, ik heb al met al twee jaar zitten kolven daar op zo'n keuringskamer.

Tja en nu, nu zitten de knullen allemaal op school en ik merk meer en meer aan mijzelf dat ik meer uitdaging nodig heb. "Help mijn hersens verschrompelen!!!" Ik ben dus heel hard aan het nadenken over de manier waarop ik mijzelf uitdaging ga bieden...wordt vervolgd...

Nu de vraag van M@x...

Hoe hou ik mij staande binnen dat knullengezin, nou gewoon...niet. Ik was vroeger echt zo'n poppenmoedertje, tutje tot en met. Een dochter had dus echt op zijn plek geweest bij mij. Maar wij kregen gewoon knullen Met elke knul die er kwam was ik weer zo gelukkig dat het helemaal prima was zo. Je groeit er gewoon in mee, dat knullengedoe, voetbal, judo, eeuwige prestatiedrang, ik lach erom. Ik ben zo gelukkig met mijn mannen, ze noemen mij vaak gekscherend hun koninginnetje. Wat wil je nog meer als vrouw zijnde?