Het OUD Estafette Topic deel 9

Jee Fuente, wat een verhaal. En net als iedereen moest ook ik huilen bij dat stukje over de band met je dochter. Vooral omdat ik het pijnlijk vond te lezen dat je jezelf met je moeder ging vergelijken. Wat kunnen mensen (je moeder in dit geval dus) toch een hoop stuk maken uit egoïsme.

Je verhaal straalt heel veel kracht en positiviteit uit. Sterk hoor!

Fuente ik ben diep onder de indruk en dan vooral van jouw ontzettende positieve instelling!

Fuente ook hier iemand die die onder de indruk is van je verhaal.

Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor jullie lieve reacties

Jemig Fuente, wat een heftig verhaal. Wat fijn dat jij ondanks alles zo positief in het leven kan staan. Ik vind het vooral erg knap dat jij door kan gaan ondanks dat er dingen zijn die niet te begrijpen zijn.

quote:

Op woensdag 17 juni 2009 23:05 schreef bixister het volgende:
sugar & lily, jullie verhalen vond ik ook heel boeiend! en appelsap ook! inmiddels officieel geslaagd hoop ik? gefeliciteerd!

Jep!

Indrukwekkend verhaal Fuente, vooral de manier waarop je er mee omgaat

Fuente heeft me gevraagd voor het stokje en heb ja gezegd, jullie oeten alleen even tot maandag geduld hebben.Kan fuente ook mooi een vraag bedenken

Voor de rest van de vrhalen, ik ben nog steeds verbaasd, ontroerd, soms een lach, maar vooral vereerd met de kijk in jullie leven.
Vind dit echt een bijzonder topic

Ik ga heel hard nadenken over een vraag

quote:

Op woensdag 17 juni 2009 23:05 schreef bixister het volgende:
sjonge fuente... ik ben er ook heel erg van onder de indruk. ik wens je samen met je lieve gezin een stabiele en hele fijne toekomst.

sugar & lily, jullie verhalen vond ik ook heel boeiend! en appelsap ook! inmiddels officieel geslaagd hoop ik? gefeliciteerd!
[..]

belana, dit zette me ineens aan het denken: hoe is het eigenlijk om met zo'n 'alternatief' verleden (waar ik me een zeker idealisme bij voorstel) nu ineens bij een bank (of wat is 't ook weer precies, in elk geval iets met beleggingen enzo toch?) te werken?

tja, dat is wel maf zoals dat werkt. Ik zou dat ook niet gedacht hebben toen ik 17 was
Maar naarmate je ouder wordt en iets minder naïef, besef je dat je weinig invloed hebt op de hele wereld.
Helaas zal ik moeten leven in deze wereld van economie en geld. En hoewel ik nog steeds anders tegen de dingen aan kijk, heb ik me erbij neergelegd. En op die manier kan ik dan wel weer dingen "van deze wereld" interessant vinden, zoals dus bijvoorbeeld de wereld van de effecten.

In mijn hart blijf ik geloven in een wereld zonder economie, zonder geld. Een wereld waar mensen samen, met elkaar, voor elkaar zorgen. Ik vind de economie namelijk een bedacht iets, ik vind het gebakken lucht. We kunnen zonder, maar dat betekent dat je op een andere manier naar de dingen moet kijken.
Ik ben niet zo naïef dat ik denk dat ik dat mee ga maken, maar ik streef er wel naar.
Ik doe dat door erover te praten met mensen. Door niet zo op mijn spullen te zitten of voor veel geld te verkopen, maar ze weg te geven aan iemand die het nodig heeft, of misschien wel verkopen, maar dan voor weinig. Ik geef graag en ik help graag waar mogelijk en probeer zo ook duidelijk te maken aan anderen dat het zo ook kan.
Ik weet het, het klinkt wazig misschien en misschien toch wel naïef, maar denk er maar eens over na zou ik zeggen. Met een beetje meer liefde in de wereld, een beetje meer behulpzaamheid, verdraagzaamheid, zouden we een eind verder komen

Fuente wat een verhaal, zit met natte oogjes op mijn werk!
Wat een super sterke meid ben je!

Belana, he tklinkt misschien naief, maar ook erg mooi. Niet alleen dat je zo naar de wereld kijkt, maar op je eigen manier in het klein toch bijft streven ernaar.

En weet je, ik denk dat een beetje meer naiviteit in de mensen helemaal niet slecht zou zijn.

De link naar mijn verhaal klopt totaal niet..
Dit is de goeie link
Kan iemand dit aanpassen?

Done.

Je bent mijn grote heldin BE!

Fuente ook ik ben onder de indruk van je verhaal.

Mijn vraag voor Evenstar:

Jullie hebben heel wat meegemaakt de laatste tijd. Hoe gaat het nu met jullie? Heb je het idee dat je je leven weer hebt kunnen oppakken? En hoe gaat Arwen er mee om?

_{als het te prive is, verzin ik uiteraard een andere vraag!}

Ik liep een beetje achter, net pas Fuentes verhaal gelezen. Wauw. Wat ontzettend heftig. Ook ik zat met tranen in mijn ogen bij je prachtige zin over wanneer je echt voelde dat Sara jouw kind was.
_{En ik besef dan maar weer hoe ontzettend dankbaar ik mag zijn met zo'n onbezorgde jeugd}

Wat heerlijk dat je nu zelf zo'n warm gezinnetje hebt met Bjorn en je twee prachtige meiden. Ik wens jullie alle goeds !

Na het stokje door gekregen te hebben van Fuente, toch even nadenken, wat wil ik wel en niet kwijt.
Sommige dingen zijn te prive, maar zo tekenend voor wie ik ben. Maar besloten we zien wel wat goed voor me voelt en niet. Waarschijnlijk wel warrig,
en voor sommigen misschien wat lastig ivm mijn niet zo goede grammatica in de nederlandse taal

Goed Alweer bijna 28 jaar terug geboren en getogen in het mooie Brabant ,
Jongste van 3 meiden.
Na 2 jaar kleuteren vonden de juffen mij nog te speels, en gezien mijn leeftijd zou een extra jaar kleuteren niet veel uitmaken.
Daarbij kwam dat mijn moeder toen voor een jaar is opgenomen in huize Padua, voor zei die weten wat het is die snappen het, anderen google maar of pm maar. Soms denk ik is dat de reden geweest. kwam het net wat makkelijker uit.
Ik ging naar school met mijn zusjes en na shool hadden we gezinshulp, en vrijdag om de week was ik de hele dag vrij, dat was en feest, of papa bracht me naar mama, verstoppertje spelen en pickicken onder de mooiste treurwilg, pottenbakken met haar en een afdelingsgenoot genaamd J. ( die komt later nog terug )
Tot een dag ik bij een vriendje ging spelen, wat echt maar 5 minuutjes lopen was, mijn leven wel grotendeels tekend heeft.
En dat gebeurde wat je geen kind toewenst, geen volwassen persoon toewenst.
En als je als kind geleerd wordt dat een geheimpje is, dan vertel je dat niet.. zeker niet als er tegen je gezegd wordt dan gebeurt er wat met je papa.
Als 6 jarige uk, nam ik de verantwoording over iedereen, behalve mezelf.
Ik werd dat stille meisje, die niet buiten wou spelen, alleen maar lezen, muziek, tekenen, gedichten schrijven. Op die leeftijd leerde ik U2 kennen, mijn eerste grote liefde, mijn steun voor toen, voor nog steeds.
Diezelfde J. als voorheen gaf me mijn eerste lp's een week later was hij dood.. voor mij begin van de gedachte ik verdien niets leuks, zie je wel dan gebeurt er iets slechts.
Mijn basisschool periode was niet fijn, ik was de stille nerd dus het ultieme pest materiaal, de ontelbare bloedende neuzen, stukken haar afgesneden.. niet te tellen. maar ik kreeg wel mooi Havo.
Ik ging naar de school waar niemand zat, een nieuwe start.. keurige cijfers, alles ging goed, tot 2 havo.. het eerdere wat gebeurt is.. wederom na een volleybaltraining.
School kelderde, en na een gespek met mijn leraar engels goed gesprek thuis gehad en dus mijn ouders verteld ook van toen ik klein was.
Ga maar naar de Mavo.. dan kan je therapie volgen.. is makkelijker..
Ja op mijn sloffen. tot vlak voor mijn eindexamen het slecht ging met mijn moeder.
Ik heb mijn examens gehaald, opname na opname volgden. Ik was inmiddels nog de enige thuiswonende, en met een reumatieke vader komt er meer op je bord dan normaal.Heb nog 4 havo geprobeerd, maar werd 18 , wederom dat overdreven verantwoordeijkheidsgevoel, en ging werken.
Probleem was, ik had hersens genoeg, was capabel genoeg, maar mijn zelf vertrouwen was 0,0.
Maar als puber zie je dat niet.
kreeg vriendjes, en werd keer op keer besodemieterd.. tot ik dacht deze is anders, helaas weer die pecht op de verkeerde plek te zijn op het verkeerde moment.
gevolg ditmaal zwangerschap, die ik heb laten weghalen. Als dan nog geen jaar later, diegene waar je zo tegenop keek je vertrouwen zo beschaamt op een zelfde soort manier ( voor de duidelijkheid geen direchte familie )
Intussen via internet wat mensen leren kennen en een vriendschap opgebouwd.Met een aantal ben ik nog steeds goed bevriend, en beschouw ik als mijn beste vrienden, mijn maatjes door dik en dun, van wie ik zoveel hou.
Ik had intussen besloten naar enschede te verhuizen voor een vriendje.
Waar ik dus die ene klap kreeg die al veel erder had moeten komen, en ik in de wereld van de hulpverlening terecht kwam. Relatie ging uit, daarnaast huisgenoot die dus zijn huur niet betaalde ( ik betaalde aan hem) en deurwaarder voor de deurstond. gevolg in 2 jaar tijd denk ik wel zon 14 keer verhuisd. Tot ik bij het RIBW terecht kwam.
Ik was intussen studie SPW begonnen, theoretisch ging het me perfect af. maar tweede jaar stage niet. eerste keer zat ik in het ribw his, maar niet mijn vaste plek.
Daar was een huisgenoot die psychotisch e.d. was.. dus in overleg met school besloten ik mocht een herstage doen.
Dat werd op een basischool, geweldig, ging goed maar kreeg een knieblessure. Dag stage.. gezien mijn cijfers rkeeg ik een derde kans.
Intussen leerde ik M. kennen.
De meeste kennen dat verhaal wel.. snel zwanger snel verhuisd, stage ging niet door niet de fijnste zwanegrschap. verhuizen naar Limburg..
Ik was er heilig vanm overtuigd dat ik heel normaal bezig was..
En daar kwam Arwen.. en daar kwam ook de periode met veel pech.. en M. die zijn ware aard liet zien..
Arwen bleek extreem allergisch te zijn, in de eerste 2 jaar 66 tripjes/controles/onderzoeken etc. 2 keer ging hij mee..
Ik weet dat veel mensen hun twijfels hadden bij mij als moeder, terecht zeg ik nu.. maar Arwen is mijn redding geweest. Doordat ik moest opkomen voor haar, leerde ik ook steeds een beetje meer dat ik dingen wel goed deed ( de artsen prezen me om mijn goede intuitie met Arwen etc. )
Intussen kreeg ik bij de mondreaan ( is ggz daar) een nieuwe soort therapie.. Die therapie was het moment dat mijn leven veranderde.
Ik leerde dat ik wel iemand ben, ik wel iets waard ben, ik net alleen maar ellende verdiende, ik leerde voor mezelf opkomen.
Het punt waarje niet mer iemands gedragingen goed praat want hij is ziek etc. Bepaalde dingen doe je gewoon niet.
En na de zoveelste tik.. om een stomme pleerol besloten Weg te gaan..
De beste beslissing ooit..
Een periode waarin ik groeide en bloeide, ondanks dat ik geen eigen woning nog had, ik voelde me beter dan ooit. Dankzij mijn liefste ouders mijn liefste vrienden maar vooral dankzij mezelf
Al het aangekomen gewicht ging eraf als een gek, en als gevolg dat ik van maatje 54/56 nu na een 15 maanden op maat 42/44 zit.
Tot 23 september, dat je een telefoontje krijgt.. dat M. niet meer is... en zichzelf het leven ontnomen heeft.. je toh weer even denkt.. ja dat is mijn schuld.
Ik geloof dat de eerste paar weken mijn familie/mijn vrienden dit allemal hebben herhaald wetende hoe ik was. Maar meer dan 1 minuut is die gedachte niet geweest.
Ironisch genoeg, is zijn einde, mijn begin..
Ik leerde D. kennen , leerde hoe mooi liefde kan zijn.
kreeg mijn huisje, alles viel op zijn plek.
En nu zit ik ergens anders, even weg van alles een plek waar ik me een tijdje terug heerlijk voelde.
Gezien Arwen nog niet naar school gaat de beste tijd. Eng dood eng.. soms moeilijk, maar ook fijn.


Dat is dus zo;n beetje mijn leven, Zoals al eerder geschreven al van kinds af an heb ik een grote liefde voor muziek, sowieso wel allerlei soorten muziek. rock/metal/punk/jaren 50/60/70/80, bob dylan., maar ook r&b/jazz/dance/pop kan ik goed verdragen. Maar mijn aller grootste liefde is U2. alweer 21 jaar lang.
Qua films, is mijn smaak intussen wat breder geworden, maar mijn passie blijft vooral lord of the rings, al kan ik andere fantasy films als labyrinth, dark chrystal, harry potter etc ook goed waarderen.
Waarschijnlijk om het droom effect.. de behoefte die ik zolang had om te kunnen ontsnappen aan de relatiteit.
Een mooie quote uit lord of the rings is die me altijd raakt is als Sam zegt: to believe that there is some good in this world...
De hoop die in de film de rode draad is, de hoop op beter die ook in mijn leven een rode draad was.

Qua eten kun je me voor niks wakker maken, ik heb mijn slaap nodig.

Verder is mijn allergrootste liefde mijn liefde voor Arwen, zij is mijn alles, mijn leven.

Dan de vraag van Fuente:


Jullie hebben heel wat meegemaakt de laatste tijd. Hoe gaat het nu met jullie? Heb je het idee dat je je leven weer hebt kunnen oppakken? En hoe gaat Arwen er mee om?

als het te prive is, verzin ik uiteraard een andere vraag!


De vraag is merendeeld al beantwoord, ik denk dat we beiden ons leven goed hebben kunnen oppakken.
Met alle respect, maar ik ben feitelijk ook toen we nog samen waren alleen de ouder geweest.M. hield veel van Arwen, maar een ouder zijn kon hij helaas niet. Ik sta versteld hoe Arwen met alles om gaat. Ze is een wijs meisje, sterk/veerbaar, geniet van alles. Laat duidelijk merken wt haar grens is. En ik luister naar de grenzen.
Als ik ook maar een moment het gevoel zou hebben ik arwen met een bepaalde keuze zou schaden zou ik het niet doen.
Voorals nog genieten we, gaat het goed.
En dit mede dankzij de steun van mijn lieve familie, mijn lieve vrienden

zo en nu ga ik nadenken aan wie het stokje gaat.

Evenstar, dankjewel voor het delen van je verhaal Het is niet het makkelijkste verhaal om te lezen, maar - misschien wel juist door de manier waarop je het vertelt - het komt wel héél intens over. En wat spreek je prachtig over Arwen, echt de liefde spat er af Ik hoop dat je je plekje gevonden hebt

Wat een heerlijk chaotisch evenstar-verhaal!

En ik heb je dit al vaker gezegd, maar ik heb echt superveel bewondering voor jou! Als er iemand toch gegroeid is de afgelopen jaren (jaja, ik was ook zo'n scepticus in de tijd van jullie andere nicks ) ben jij het wel. Petje af en een hele diepe buiging.

evenstar, misschien warrig, maar geschreven zoals jij bent!
Ik vind jou een lieverd, maar dat weet je wel denk ik
en ik heb enorme bewondering voor je! je hebt het goed gedaan!

Evenstar ook hier bewondering hoe je het allemaal doet.