Het OUD Estafette Topic deel 7

Mooi verhaal Mefke

Beesie-Jen wat knap dat je zoveel afgevallen bent, want een kracht. Ik kan me heel goed voorstellen dat het raar en tegenstrijdig voelt dat je nu juist aan moet komen. Ik ben ooit 10 kilo afgevallen en voel het al als maf

Jeetje heftig hoor ymme, wel heel fijn dat jij en je man zo goed met elkaar kunnen praten!

Och mijsje wat een vreselijke weg voor je moeder en wat ontzettend heftig voor jou... is ze nu wel weer wat meer zichzelf?
Hopelijk vindt de gynaecoloog vandaag de oplossing zodat jullie snel zwanger kunnen worden!!

Mefke ik herken zoveel in jouw verhaal haha ik kan ook echt absoluut geen woordjes stampen, sowieso niets stampen. Ik weet nog dat ik standaard een 1 haalde voor engelse woordjes (grmbl) (Frans had ik gelukkig niet!). Om iets te onthouden moet ik het snappen en voor me zien. En ook ik lees alles wat los en vast zit, kan er niets aan doen

Ben ik een nuchter mens? Ja, in de zin van 'het komt zoals het komt en het is zoals het is'. Maar ik kan me ook echt gek maken in mijn hoofd met dingen als 'als dit, dan dat' enz. Als ik het zwart zie, dan is het ook echt diep zwart. Duurt gelukkig nooit al te lang, want is enorm vermoeiend.
En ik ben nuchter in de zin van dat ik niet echt spiritueel ben enzo. Heb tot nu toe ook nog maar 2 keer het gevoel gehad dat ik moest 'vluchten', 'rennen', 'gaan'. En beide keren bleek er achteraf een goede reden, de miskraam en het overlijden van mijn oma. Nou ik dat weet vind ik het niet meer zo erg en kan ik beter luisteren naar mijn gevoel.
En bedankt voor de complimenten over het stuk. Het is altijd erg lastig uitleggen dat je wel licht dyslectisch bent, maar toch makkelijk leest en schrijft. Ze zouden er eens een andere term voor moeten verzinnen...

Ik heb mijn opvolgster inmiddels gesproken en weet dat zij pas na het weekend tijd heeft. Ik ga haar de vraag mailen en zet em daarna hier.

Mefke, ik snap wat je bedoelt over dat lastig uitleggen over licht dyslectisch zijn... ik zie het vanaf de andere kant. ik heb kinderen in de groep (en heb gehad) die ook dyslectisch zijn (en waren), maar die ook heel graag en goed lezen. als iemand een hogere mate van intelligentie heeft, dan is de dyslexie makkelijker te compenseren. Als de intelligentie lager is (ik bedoel niet dom...) dan is de dyslexie minder goed te compenseren en valt het meer op dat een kind dyslectisch is. (veel mensen denken ook dat je als dyslect niet kan lezen, maar dat is zooooo niet waar...)

Leuk om nu ook mensen te leren kennen waar ik eigenlijk weinig van wist. De nieuwe groep zwangeren, eigenlijk Ik merk nu echt dat ik de laatste tijd niet meer de tijd heb om me in alle topics te verdiepen.

Leuk om jullie hier alsnog te leren kennen!

quote:

Op vrijdag 8 mei 2009 21:09 schreef mijsje het volgende:
Mefke, ik snap wat je bedoelt over dat lastig uitleggen over licht dyslectisch zijn... ik zie het vanaf de andere kant. ik heb kinderen in de groep (en heb gehad) die ook dyslectisch zijn (en waren), maar die ook heel graag en goed lezen. als iemand een hogere mate van intelligentie heeft, dan is de dyslexie makkelijker te compenseren. Als de intelligentie lager is (ik bedoel niet dom...) dan is de dyslexie minder goed te compenseren en valt het meer op dat een kind dyslectisch is. (veel mensen denken ook dat je als dyslect niet kan lezen, maar dat is zooooo niet waar...)

Helemaal mee eens... ik ben ook dyslectisch maar door mijn intelligentie kan ik het goed verbloemen...
Alles wat leerbaar is (dus stampwerk) gaat prima, moet ik echter zonder voorbereiding iets op mijn schoolbord schrijven...grote kans dat het fout gaat Gelukkig weten mijn leerlingen het en helpen ze me wel ff de fouten eruit te halen. Spellingsregels ???? Geen idee wat ik er mee moet..ik 'zie' wel of het fout is of niet (en soms ook niet) of de spellingscontrole verteld het wel. Andere talen leren ? een ramp... alleen engels is logisch in mijn ogen. Vraag me niets over frans.. .Duits spreek ik alleen van het horen op vakantie.
Routes ? Liever zo uit mijn hoofd dan met Tom Tom.. van dat mens moet ik nl links en rechts af en ik weet nooit wat dat is. (en als ik dan fout rij, ga ze zo vervelend roepen dat ik om moet keren
Een keer ergens geweest ? Ik weet de weg. (en mijn man heeft geleerd dat ie dat dan maar beter kan volgen) Klokkijken ? Doe ik wel met het horen van de slagen.. die wijzer lijken bij mij altijd wel te bewegen. Digitaal gaat iets beter maar dan moet ik altijd weer bedenken wat 45 is (kwart voor of kwart over)
Ach ik kan er prima mee leven, mijn omgeving lijkt er altijd meer moeite mee te hebben dan ik (en dan vooral mensen die me eigenlijk amper kennen )


Verder wil ik alle schrijvers bedanken : Mijsje, Mefke,Sjeen,Bessie-Jen, Ymme : ik heb genoten van jullie verhalen, veel herkend en meegeleefd. Dank jullie !!

Mooie verhalen weer...

Zita Swoon

Ik ben de volgende trouwens, wil er wel even goed voor gaan zitten om een mooi en eerlijk beeld te geven over mezelf. Dat betekent dat het vanavond zeker niet gaat lukken, want ik heb gasten in huis ivm FOK!radio. Ik ga er morgen mee aan de slag. En jullie kennen me, kort van stof ben ik in ieder geval niet

Take your time Flugel

Mag ik dan even voor de goede orde iets vragen voor de volgende keer? Ik zie het nu al een paar keer gebeuren dat de "volgende" zijn verhaal in het topic post, zonder dat er enige aankondiging wordt gegeven door diegene die het stokje doorgeeft.
Ik zou het leuk vinden als we dat gewoon weer terugkrijgen, iets van "ik geeft het stokje door aan user dinges en ik wil aan haar/hem de volgende vraag stellen......."

Of ben ik nu te formeel?

Ik vind dat ook wel erg leuk om te lezen Lois, miste het ook al een beetje

quote:

Op maandag 11 mei 2009 20:42 schreef Lois het volgende:
Take your time Flugel

Mag ik dan even voor de goede orde iets vragen voor de volgende keer? Ik zie het nu al een paar keer gebeuren dat de "volgende" zijn verhaal in het topic post, zonder dat er enige aankondiging wordt gegeven door diegene die het stokje doorgeeft.
Ik zou het leuk vinden als we dat gewoon weer terugkrijgen, iets van "ik geeft het stokje door aan user dinges en ik wil aan haar/hem de volgende vraag stellen......."

Of ben ik nu te formeel?

Daar zat ik inderdaad ook een beetje op te wachten, maar toen het er nog niet stond heb ik zelf maar effe gepost dat het effe duurt..

En nee, vink niet formeel. Is wel zo duidelijk lijkt me.

Niks formeel, gewoon vergeten (iets met hormonen en vergiet enzo). Flugel is dus inderdaad de volgende en de vraag die ik haar gesteld heb is:
Als je nu terugkijkt op je miskraam en de periode daarna, zou je dan achteraf nog iets op een andere manier hebben willen doen? En is er iets dat je een volgende zwangerschap anders zou willen doen?

Flugel, succes met schrijven, ben benieuwd!

@ stout: ik kan dus absoluut niet stampen. Ik moet er juist de logica van inzien of ik maak er een soort van beeld van, dan gaat het wel. Topografie ging om die reden prima want dat is een kaart. En woordjes leren niet want ik onthield wel het beeld van de pagina en wist waar het woord stond, maar de vertaling, geen idee. Grappig dat er toch best wel wat mensen zijn die daar 'last' van hebben. ('last' omdat ik zelf vind dat het geen groot probleem is zolang je er maar rekening mee houdt en omdat het ook z'n voordelen heeft. Wij hebben hier dus bijvoorbeeld echt geen tom-tom want volgens mijn manlief heeft ie een mefke-mefke, werkt net zo goed)

mooi geschreven Mefke leuk om mensen zo een beetje te leren kennen

Zo, nu ben ik aan de beurt om mijn verhaal op papier te zetten. Ben begonnen met teruglezen, want ik heb maar een paar verhalen gelezen toen de estafette net begonnen was. Ik zag dat iedereen heel oprecht een kijkje in het leven heeft gegeven en dat ga ik nu dus ook doen. Ik gebruik de vragen lijst uit de OP als leidraad, maar geef er toch een beetje m’n eigen draai dan.

De geschiedenis
Goed, flugeltje dus… Daniëlle eigenlijk en om precies te zijn word ik al sinds jaar en dag Daan of Daantje genoemd door iedereen die me langer dan 10 minuten kent. Ik ben 33 jaar geleden geboren in Alkmaar omdat mijn ouders na de teloorgang van de textiel in het Tilburgse naar Noord Holland zijn getrokken. Mijn vader heeft daar een baan bij Hoogovens gekregen. Na een jaar of tien Noord Holland (ik was toen een jaar oud) besloten mijn ouders terug naar Tilburg te verhuizen en daar ben ik dan ook opgegroeid. Ik voel mezelf op en top Tilburgs en ben daar nog trots op ook! Ik ben het enige meisje thuis en een nakomertje, heb vijf oudere broers waarvan eentje eigenlijk mijn neef is. Toen mijn tante psychisch in de problemen kwam hebben mijn ouders mijn neef opgevangen. En goed ook, want hij heeft langer bij mijn ouders gewoond dan bij z’n eigen ouders. Ons gezin is groot, maar nooit té groot geweest zoals je merkt. Altijd was er plaats om mensen op te vangen als het nodig was. Soms ook om onbegrijpelijke redenen bleven mensen maar een kans krijgen, de vergevingsgezindheid is nog altijd enorm groot. Dat is ook de reden dat mijn oudste broer (alcoholist en pathologisch leugenaar) nog steeds welkom is in huis. We zijn het niet eens met zijn levensstijl, vertrouwen hem ook niet altijd. Maar het is en blijft familie en dat is enorm belangrijk voor ons. Ik kan zelf overigens iets makkelijker afstand nemen dan mijn moeder dat kan. Die vind haar gezin het belangrijkste wat er is. Ik kan goed zonder mijn oudste broer leven, maar als puntje bij paaltje komt ben ik er ook voor hem.

De Achtergrond
Overigens hebben wij, als kinderen, nooit op de eerste plaats gestaan bij mijn ouders. Ze waren voor elkaar de enige onbetwiste nummer één! Ik heb daar van geleerd hoe liefdevol een relatie kan zijn. Hoe passievol ook, zowel in ruzies (altijd alleen met woorden) als in genegenheid. (sexualiteit was nooit een probleem bij ons in huis) Mijn ouders zijn tot op de laatste dag verliefd op elkaar geweest, liepen toen ze al ruim 35 jaar samen waren nog steeds hand in hand! Ik heb al vroeg besloten dat ik later ook zo’n grote liefde wilde meemaken. Helaas mocht de liefde tussen mijn ouders slechts 38 jaar duren. Toen kreeg mijn vader ‘griep’. Vijf weken later had ik geen vader meer. Ik woonde als enige thuis op dat moment en had het genoegen mijn moeder een groot deel van de tijd op te vangen. Hoe vang je iemand op die de man kwijt raakt met wie ze vanaf haar 15e samen was? Simpelweg: niet!! Niet op vangen zo iemand, ze was compleet de draad kwijt. Een tegendraadse puber was ze geworden en ik werd de ouder, de verzorger. Lang de tijd kreeg ze niet om te treuren, want ongeveer anderhalf jaar later (ik was inmiddels het huis uit) overleed plotseling de ex-vrouw (inmiddels weer vriendin) van mijn oudste broer. Aangezien mijn oudste broer niet de meest verantwoordelijke persoon is hebben we alles op alles gezet om ma de voogdij over de kids te laten krijgen. Dat is vrij snel gelukt waarna ze op haar 55e weer twee kids in huis kreeg. Een knul van 11 en eentje van 16. De oudste is door omstandigheden (al te ver verpest) niet lang bij haar gebleven, maar doet het inmiddels (6 jaar later) wel goed. De jongste woont nog steeds bij haar in huis en doet het prima. Een relatie heeft ze nooit meer gekregen. Pap was en is voor haar de enige man, de grote liefde. Ze stort zichzelf op haar gezin en is daar (inmiddels) gelukkig mee.

De jeugd
Zoals je uit bovenstaand verhaal kunt halen kom ik uit een liefdevolle omgeving, ik heb dan ook geen klote-jeugd gehad. Wel heb ik e.e.a. meegemaakt, zo ben ik geconfronteerd met misbruik (wijdt ik liever niet over uit) en is alcohol/feestjes wel een rode draad. Ik heb het niet altijd leuk gevonden als mijn ouders dronken of dronken waren, maar puur sec gezien ben ik er niet veel slechter van geworden. Ondanks dat ik altijd al fors ben geweest, rood haar had, een bril, zomersproeten en op enig moment zelfs een beugel (jaja, het kan :’) ) ben ik eigenlijk nooit echt gepest. Zowel op de lagere school als op de middelbare zocht ik gewoon het groepje op met de grootste bek en sloot mezelf daarbij aan. Dat heeft me veel leed bespaard denk ik. Op het MBO (reclame en presentatietechnieken) paste ik er gewoon tussen en kon ik voor het eerst echt mezelf zijn. Al heeft het nog ruim tien jaar geduurd voor ik leerde dat ik ‘mezelf zijn’ niet perse de ‘aangepaste’ variant van Daan hoeft te zijn.

De liefde
Ik en de liefde, boeken vol kan ik erover schrijven. Van rondneuken tot hartstochtelijk liefhebben alle facetten heb ik meegekregen. Ik heb een paar belangrijke relaties gehad, m’n eerste grote liefde op m’n 14e (1,5 jaar), op m’n 18e de eerste volwassen relatie (1 jaar) en vervolgens op m’n 22e de eerste relatie met toekomstperspectief. Twee jaar zijn we samen geweest, een jaar woonden we samen toen bleek dat hij een ander had.

Het huwelijk, de scheiding en de grote liefde…
Op m’n 25e, net na het overlijden van m’n vader leerde ik R. kennen. R was van het type waar ik vroeger nooit op viel. Rust, regelmaat en reinheid. Iets waar ik, na de dood van m’n vader, enorm veel behoefte aan had. R. zelf had nog nooit een relatie gehad en ik was voor hem de persoon die hem het ‘leven’ leerde kennen. Zo werden we eigenlijk best gelukkig samen. Ik kreeg rust en orde en hij iemand die er altijd voor hem was. Hoe belangrijk dat laatste was werd me pas later duidelijk. R is psychisch nogal een ‘uitdaging’ om het zo maar eens te zeggen. Hij heeft zo z’n buien en ongemerkt veranderde onze verkering in een relatie waarbij hij me nodig had en ik het nodig had om nodig gevonden te worden. Die laatste zin klinkt krom, maar lees ‘m maar eens een paar keer. Ik voelde mezelf sterker worden naarmate hij zwakker werd. Binnen pakweg een jaar zaten we compleet aan elkaar vergroeit. Toen een huwelijk ter sprake kwam was dat dan ook snel geregeld. Op dat moment kreeg ik een inzinking. We waren er met z’n allen van overtuigd dat het een verlate reactie op de dood van m’n pa was, maar waarschijnlijk wilde m’n innerlijk me iets vertellen. Ik kon deze ‘inner voice’ niet horen, trok m’n prachtige witte jurk aan en trouwde twee jaar nadat m’n vader was overleden met een man waar ik eigenlijk alleen maar heel veel genegenheid voor voelde. Begrijp me overigens niet verkeerd, op dat moment was ik 100% van overtuigd dat ik het juiste deed. Grote liefdes werkten bij mij blijkbaar niet en deze relatie werkte wel. Ik ben er ook van overtuigd dat het had kunnen blijven werken als na ons huwelijk niet alle kaarten anders kwamen te liggen.

Het zal enkele weken na ons huwelijk zijn geweest dat ik vroeg wanneer we aan kinderen zouden beginnen. We hadden het er al eerder over gehad, we wilden allebei en ik was er wel klaar voor. Nou, R dus overduidelijk niet. Hij wilde ineens geen kinderen meer! Nu niet, dan niet, nooit niet! Ik was er kapot van. Had altijd al kinderen gewild, dat wist hij, hij wilde ook en nu ineens…… Lang verhaal kort: Ik heb besloten bij R te blijven. Soms is iets vertrouwds wat niet helemaal klopt veiliger dan een sprong in het diepe. Vier jaar zijn we zo nog samen geweest, vier jaar waarbinnen we compleet uit elkaar groeiden. In die vier jaar volgden de psychische episodes van R elkaar steeds sneller op en werden ze heviger. Zelf heb ik in die periode FOK! ontdekt en kreeg ik door al mijn werkzaamheden voor FOK! steeds meer zelfvertrouwen. Hier was ik iemand, wilden mensen mij kennen en werd er nog naar me geluisterd ook! Er ging een wereld voor me open. En uiteindelijk na vier jaar en her en der een prikje van enkele mensen hier op FOK! durfde ik de stap te zetten. Ik blijf er van overtuigd dat ik met R tevreden oud had kunnen worden. Maar tevreden is iets voor vijftigers en niet voor dertigers. We waren het beide eens en wat volgde was een harmonieuze scheiding in goed onderling overleg. We hebben geen hekel aan elkaar, ruzie is er nooit geweest. In juli kreeg ik de sleutel van m’n eigen stek en ben ik vertrokken. We spreken elkaar nog wel eens, maar we hebben elkaar eigenlijk steeds minder te melden. Ik ben en blijf er van overtuigd dat het voor R nooit een bewust ‘kwetsen’ richting mij is geweest. Hij kon ook niet anders, het zat psychisch gewoon niet goed. Ik koester dan ook absoluut geen wrok richting hem. Hij was de persoon die ik op dat moment nodig had, we hebben ook mooie momenten gekend samen.

Toen ik net de sleutel van m’n nieuwe huisje had ben ik naar een 80’s feestje geweest met iemand die net als ik heel erg van dat soort muziek houdt. Ik had ‘m leren kennen via FOK! en hij kreeg via z’n werk kaartjes. Omdat hij wist dat ik dat tof vond was het zo geregeld dat ik mee zou gaan. Vooraf had ik overigens al eens aangegeven Martijn een gezellige gast te vinden en ik had hem gevraagd of we een keer iets konden gaan drinken. (echt alleen drinken, wilde nieuwe mensen leren kennen, niets meer) Nou dat feestje smaakte na meer en een week later zijn we uit eten geweest. Uiteindelijk was er een derde date voor nodig om aan elkaar toe te geven dat we elkaar wel heel leuk vonden en de eerste kus viel. Twee weken laten werd de scheiding uitgesproken. Weer een paar weken later besloten we een weekje op vakantie te gaan samen. Dit beviel zo goed dat Martijn daarna nooit meer vertrokken is. En eindelijk maak ik dan mee wat mijn ouders met elkaar hadden, de grote liefde!

Inmiddels hebben we samen een huisje gekocht hier in Tilburg en zijn we klaar voor een volgende stap. Eindelijk mocht mijn kinderwens in vervulling gaan!! Het is voor de mensen hier in OUD geen geheim dat ik inmiddels al twee keer zwanger ben geweest. De eerste keer liep met 5 weken al mis, de tweede keer eindigde afgelopen april met 11 weken in een miskraam. Ik heb een paar dagen heel diep gezeten, maar heb ook deze tegenslag weer overwonnen. Inmiddels ben ik wachtende op mijn eerste menstruatie. We willen zo snel mogelijk weer verder met proberen. Een kindje is zo enorm welkom, er staat een reservoir vol liefde klaar!

De vraag van Mefke:

quote:

Op maandag 11 mei 2009 21:54 schreef mefke79 het volgende:
Als je nu terugkijkt op je miskraam en de periode daarna, zou je dan achteraf nog iets op een andere manier hebben willen doen? En is er iets dat je een volgende zwangerschap anders zou willen doen?

Nee, ik ben compleet tevreden met hoe de zaken gelopen zijn. Ik heb zelf bepaald hoe het proces zou verlopen en we hebben de zaken met z’n tweetjes goed afgesloten. Vooral het feit dat we ons kindje in de tuin hebben kunnen begraven en we dus fysiek ook afscheid hebben kunnen nemen heeft me geholpen. Een volgende keer (god moge het verhoeden) zou ik het zo weer op deze manier doen. Overigens heb ik besloten dat er gewoon geen volgende keer komt. Een derde keer achter elkaar is zó enorm uitzonderlijk, dat zou zó sneu zijn dat ik gewoon vind dat het niet kan en niet mag. Een volgende zwangerschap hoop ik geen stemmetje in m’n achterhoofd te hebben dat er ‘misschien wel iets mis is’. Maar dat is dan ook het enige.

De wijze woorden:
Heb ik spijt van dingen die ik m’n leven gedaan heb? Nee, helemaal niet. Spijt is een verspilde emotie. Alles wat ik meemaakte maakte ik mee om een reden en geen kruis was zo zwaar dat ik het niet kon dragen. Hoe triest en verloren ik mezelf af en toe ook gevoeld heb, altijd overheerste bij mij het positivisme. Als ik iets grappigs zie moet ik gewoon lachen en als ik lach ben ik blij. Tot nu toe heb ik elke dag in m’n leven (verdrietige dag of niet) wel iets meegemaakt waardoor ik hardop moest lachen. Een dag waarop je hardop gelachen hebt is gewoon een gelukte dag. Alles komt altijd goed! Dat laatste is zo’n beetje m’n levensmotto. Ik ben een gelukkig mens!

[ Bericht 0% gewijzigd door flugeltje op 12-05-2009 09:58:53 ]

quote:

Op maandag 11 mei 2009 21:57 schreef mefke79 het volgende:
@ stout: ik kan dus absoluut niet stampen. ...

Je naam is een konijn!
te flauw, sorry

ik ga morgen het verhaal van flugel lezen.

quote:

Maar tevreden is iets voor vijftigers en niet voor dertigers.

Sorry hoor Flugeltje, maar wat een klinkklare nonsens!!
Na je 50e mag je alleen nog maar tevreden zijn en geen wensen, dromen en verlangens meer hebben ofzo?
Dan ziet het er slecht voor me uit over een paar jaar

Verder een zeer openhartig verhaal, mooi!

quote:

Op maandag 11 mei 2009 22:34 schreef ElizabethR het volgende:

[..]

Sorry hoor Flugeltje, maar wat een klinkklare nonsens!!
Na je 50e mag je alleen nog maar tevreden zijn en geen wensen, dromen en verlangens meer hebben ofzo?
Dan ziet het er slecht voor me uit over een paar jaar

Verder een zeer openhartig verhaal, mooi!

Ja tuuk mag dat nog, maar ik vind 'samen tevreden oud worden' (relatie-technisch gezien) echt iets wat meer bij vijftigers en zestigers past. Al mag je dan nog steeds van iedere dag een feest maken natuurlijk

[ Bericht 0% gewijzigd door flugeltje op 11-05-2009 22:51:16 ]

Wat een ontzettend ontroerende verhalen weer Iedereen heeft zo zijn eigen bagage en ik heb er bewondering voor hoe iedereen dat inderdaad op kan schrijven

Ik heb overigens DJMO bereid gevonden om het stokje van mij over te nemen.

Voor haar heb ik de volgende vraag:

De vraag: Je dochter woont in een pleeggezin. Nu je zelf goed met JJ bezig bent kan ik me voorstellen dat je haar op termijn wellicht ook wel weer thuiskrijgt. Maar in hoeverre is haar pleeggezin eigenlijk haar nieuwe gezin geworden en is het niet een dubbel gevoel om haar daar dan 'weg te halen'?

quote:

Op maandag 11 mei 2009 23:00 schreef flugeltje het volgende:
Ik heb overigens DJMO bereid gevonden om het stokje van mij over te nemen.

Voor haar heb ik de volgende vraag:

De vraag: Je dochter woont in een pleeggezin. Nu je zelf goed met JJ bezig bent kan ik me voorstellen dat je haar op termijn wellicht ook wel weer thuiskrijgt. Maar in hoeverre is haar pleeggezin eigenlijk haar nieuwe gezin geworden en is het niet een dubbel gevoel om haar daar dan 'weg te halen'?

ik ga maar eens beginnen met morgen wat te lezen, ik heb zo nu en dan wel verhalen mee gelezen maar verder nooit gepost hier.

ik denk dat ik morgenavond mijn verhaal neer kan zetten hier

flugeltje wat een mooi verhaal en sommige dingen zijn erg herkenbaar voor me.
Fijn om dan te lezen hoe een ander daar mee om is gegaan

Ik raak hier toevallig verzeild.
@Flugeltje:
Voor mij zo herkenbaar! Ik wens jullie alle goeds!
(alle anderen natuurlijk ook)

mefke wat herkenbaar over je eerste zwangerschap. Tussen Liam en Ezra in heb ik ook een miskraam gehad en op de 1 of andere manier kon ik die keer niet stoppen met roken. ik voelde me er ook niet schuldig over, er was gewoon iets en dat bleek dus ook na 9 weken. "grappig" zoals je dat blijkbaar toch voelt dan.
Fijn dat alles nu helemaal goed voelt!

Wow, wat een liefde spat er van je verhaal af, flugeltje Ik ga er bijna van tranen gewoon Mooi geschreven.

Mooi Flugel!

flugel, van een kant een leven vol geluk, van de andere kant een zwaar leven... Ik ben blij dat je gelukkig bent!

Ik ben ook heel benieuwd naar het verhaal van DJMO. Ik volgde je lurkend toen je zwanger was van JJ, en ben heel benieuwd hoe het nu met je gaat.

Flugel, wat een ontroerend verhaal. Vooral het deel over het verdriet van je moeder raakt me erg!

quote:

Op dinsdag 12 mei 2009 11:08 schreef mijsje het volgende:
flugel, van een kant een leven vol geluk, van de andere kant een zwaar leven... Ik ben blij dat je gelukkig bent!

Ik heb veel meegemaakt, maar echt zwaar heb ik m'n leven eigenlijk nooit ervaren. In dit stuk is overigens nog niet mijn hele leven beschreven, maar dan zou het écht te lang worden. Ik weet zelf ook niet hoe het kan dat ik dingen zo snel weet te plaatsen en min of meer kan 'besluiten' om iets me er niet onder te laten krijgen. (terwijl ik me gelijktijdig wel druk maak over wat mensen van me vinden)

quote:

Op dinsdag 12 mei 2009 11:28 schreef Sorbootje het volgende:
Flugel, wat een ontroerend verhaal. Vooral het deel over het verdriet van je moeder raakt me erg!

Het verdriet van mijn moeder is ook mijn grote verdriet eerlijk gezegd. Ik mis mijn vader, maar het incompleet zijn van mijn moeder doet soms nog pijn.

Het was destijds echt een omgekeerde wereld. Een tegendraadse puber van 53 met een 'moeder' van 25. Ze weigerde zichzelf te wassen, aan te kleden. Eten kreeg je er niet in. De hele wereld was stom en zij heel, heel erg geknakt. Ze was samen met hem van haar 15e tot haar 53e, ze kende zichzelf niet eens echt in een leven zonder hem. Nu 8 jaar later is mijn moeder wat meer een individu dan de helft van het 'duo stapelverliefd'. Maar helemaal compleet zal ze nooit meer worden. Ik ben ervan overtuigd dat het zorgen voor mijn neefjes haar gered heeft. Ik heb haar kunnen ondersteunen en haar weer een rechte rug gegeven, maar die knullen zorgden ervoor dat ze door móest. Liefst had ik gehad dat ze voor zichzelf ook nog eens iemand tegenkwam, maar ik durf bijna met zekerheid te zeggen dat dat niet gaat gebeuren. Mijn vader is onvervanbaar voor haar, ze heeft, in haar ogen, haar grote liefde 'gehad' en daar teert ze de rest van haar leven op.

Normaal lurk ik veel in OUD, maar moet nu toch even reageren...
Heel herkenbaar, dat verhaal van je moeder. Mijn moeder verloor haar man (mijn vader) op haar 55e, en ze was daarna zo anders. Ze waren vanaf hun 16e samen... Ze zei zelf: we waren samen vergroeid, en er is echt een deel van haar overleden toen mijn vader doodging. Helaas is mijn moeder een jaar na mijn vader ook overleden, en ergens diep vanbinnen voel ik dat het zo moest zijn. Zij samen, waar dan ook.
Ik kan alleen maar hopen dat de sterke band die ik met mijn vriend heb, ook zo'n vergroeiing wordt als ik bij mijn ouders zag. Heel bijzonder...

(gaat weer verder lurken )

prachtig stuk Flugel

Het estafette stokje ..

Ik kreeg de pm van flugeltje en zei meteen dat ik wel wilde. Waarom, om het eens van me af te schrijven en hopelijk voorgoed af te zijn van de achterdocht die ik soms toch wel voel hier. Het is behoorlijk chronologsich van baby, jeugd, tiener naar nu. Het is een hele lap tekst, Dit komt recht uit mijn hart en geheugen. Het is echter géén kort verhaal

Ik werd bijna 30 jaar geleden in Rotterdam als Monique geboren. Van mijn baby/kleuter tijd kan ik me weinig herinneren. Het eerste wat me te binnen schiet was dat ik leerde fietsen in de huiskamer omdat ik buiten niet durfde. Daarna dat een van mijn ouders de ander met een stofzuigerstang achterna zat en die tegen de deur aansloeg ofzo. Vlak daarop verhuisde mijn moeder en ik moest mee. Daarna kan ik me eigenlijk alleen maar ruzie tussen die twee herinneren. Mijn moeder was alcoholiste en ik herinner me dat ze een keer in bad (we hadden toen en lavet) zat en mij vroeg een biertje te pakken. Ze heeft ook een poos in Delta gezeten, ik woonde toen bij mijn vader. Ik werd overigens schijnbaar al als baby meegenomen naar de stamkroeg van mijn vader die zijn biertje ook aardig lustte.

Ik heb van mijn 4e tot mijn 12e ongeveer onder toezicht van jeugdzorg gestaan. Ze lieten me gewoon bij mijn moeder wonen terwijl zij elke dag dronk, volop medicijnen slikte en ik vaak voor mezelf zorgde. Ik was onwijs dwars en wilde dit niet, dat niet, zus niet zo niet. Ik heb toen ook op een MKD/bso gezeten. In 1988 werd ik daarvandaan niet opgehaald door mijn moeder. Ze had een ongeluk gehad vlakbij en had een gebroken rug. Ik ging naar mijn vader en zijn vriendin (geloof ik hoor) Op mijn dertiende ben ik bij mijn moeder weggelopen en bij mijn vader gaan wonen. Ik vond het zielig voor haar, maar bij mijn vader zat ik gewoon beter voor mijn gevoel. Ik heb drie basisscholen gehad omdat ik onhandelbaar was en gepest werd. Twee aparte dingen die ik me herinner zijn dat twee jongens een ander meisje wegjoegen omdat ze mij pestte (ze heette lucie) en op een andere school was ik verliefd, en die knul deed voor de school alsof hij me niet mocht, maar na schooltijd zaten we wel op zijn kamer.. hij wilde zoenen, ik niet

Toen mijn vader en ik vanuit Hoogvliet naar Rotterdam-Noord verhuisden, zaten we vaak avond aan avond in het café. Mijn vader achter de gokkast met een biertje en ik achter de flipperkast met een cola. Ik weet nog dat ik eens wat vroeg en mijn vader antwoordde: “Ik doe niets wat jij ook niet mag” die uitspraak heb ik altijd onthouden. We aten ook heel vaak in dat cafe. Toch een van mijn betere herinneringen aan mijn jeugd. In dat cafe heb ik echt gelachen.. ik zat aan de bar, en iemand bood me een sigaret aan. Ik probeerde nog te seinen dat ze haar mond moest houden, toen ik mijn vader hoorde zeggen: “Pak maar aan hoor, ik weet toch wel dat je rookt.” Maar ik mocht nooit stappen met vriendinnen oid. Op mijn zeventiende was ik het zat en liep van huis weg.

Ik ging samenwonen en raakte in verwachting. Mijn ex werd toen opgepakt om een straf uit te zitten wegens inbraken. Ik werd min of meer gedwongen abortus te laten plegen en ging in het tuinhuisje van mijn vader wonen. Hij was inmiddels hertrouwd en er was geen kamer meer over mij in haar huis. Na een tijdje kwam mijn ex vrij, en we waren al snel weer samen. Ik raakte opnieuw in verwachting en dit keer werd mijn dochter Yolanda geboren. Voor mij de mooiste vrouwelijke baby van de wereld. Yolanda was een huilbaby en ik mocht haar vaak niet troosten van mijn ex, hij was jaloers op alle aandacht die zij wel kreeg en hij niet. Hij mishandelde me en wist het zo te draaien dat ik, toen we een afspraak hadden dat ik naar een uitnodiging zou gaan van een opening van een cafe van een vriend van me, en hij voor de kleine zou zorgen, ik door de politie daar werd opgehaald omdat mijn dochter hoge koorts zou hebben. Gelogen, want toen ik thuis was was er niets aan de hand. Zo zijn er nog wel meer dingen gebeurd. Uiteindelijk ben ik gevlucht, in eerste instantie mét mijn dochter, maar hij vond me en nam ons mee met lieve woorden.

Het ging nog geen week later weer mis, toen hij in het bijzijn van anderen, mijn rug probeerde te breken. Ik ging weer naar de politie, die ijskoud zei: we nemen geen aangifte op in belang van het kind. Om wat kort te blijven: jeugdzorg wilde dat Yolanda bij hem bleef, want ik was bij mijn moeder ingetrokken (en ze had maar een twee kamerwoning) dus ik had geen eigen dak en geen inkomen meer omdat mijn ex mijn baan had opgezegd voor mij (met een vervalste handtekening). Ook dat ging mis en Yolanda kwam in een crisispleeggezin. Daar heeft ze een jaar gezeten. Daarna is ze bij verschillende gezinnen geweest, en heeft ze op een opvang gezeten. Er was zelfs sprake van een gezinshuis, dat werd “gerund” door Surinaamse mensen. Op zich niets tegen Surinamers hoor, maar ik wilde niet dat mijn dochter als blanke in een donker gezin geplaatst werd. Ze hoorde, als het dan niet bij mij mocht, in een gezin van haar eigen afkomst. Bij de pleegmoeder waar ze nu zit, zit ze met tussenpozen ongeveer een jaar of vijf, zes. Ze heeft volgens de kinderpsychiater last van ADHD, hechtingsproblematiek in remissie en een uitgestelde ticstoornis. Daar kom ik dadelijk nog op terug.

Ik ben nadat ik Yolanda kwijtraakte, steeds vaker en steeds meer alcohol gaan drinken. Dat werd nog erger toen eerst mijn moeder overleed, en drie jaar later mijn vader aan de ziekte K. het ging heel snel.. van het moment dat ik het hoorde heeft het een half jaar geduurd tot ik hem naar zijn graf droeg. Ik was degene die hem dood achter zijn bureau vond, hij was waarschijnlijk met een brief aan mij bezig geweest of met de videocamera. Ik heb later nog een niet afgemaakte videoboodschap gevonden die ik nog steeds niet kan bekijken. Dat was voor mij de klap, ik gleed nog verder af in het voorbeeld wat ik mijn jeugd gekregen had. De alcohol. Ik merkte het wel, maar deed er niets aan tot ik niet meer kon stoppen. Na zes jaar in Krimpen aan den Ijssel gewoond te hebben, ging ook die relatie kapot. Ik kwam via een user van FOK! In zwijndrecht terecht, waarna ik na een maand naar mijn tante ben gegaan. Nu had ik echt geluk, ik begon minder te drinken, kreeg een uitkering en had binnen twee maanden een eigen huisje! Mijn eerste echte eigen huis … ik was van plan minstens twee jaar alleen te blijven om alles op een rijtje te zetten. Tot ik Johan weer tegen kwam. Toen we zestien ofzo waren, hadden we ook al eens iets, een week ofzo. Toen ben ik er door een stomme zet vandoor gegaan. Nu klikte het gewoon gelijk weer en ik woonde nog geen halve maand op mezelf toen hij bij me introk. Ik dronk nog steeds maar, vond ik zelf, niet veel meer, ik was de alcohol wel de baas (dacht ik). Ik raakte in verwachting en probeerde helemaal te stoppen. Schande het lukte me niet. Ik dronk wel nog minder dan voor ik net zwanger raakte, maar helemaal stoppen ging niet zonder hulp. _{en ja ik weet dat ik daar destijds niet de waarheid over sprak hier, maar ik had al zat aan mijn hoofd, ik liep weer weg voor de waarheid zoals ik wel vaker heb gedaan in het verleden laat het een feit zijn dat ik bij de verloskundige wel altijd de waarheid heb verteld.}

Via de verloskundige werd het AMK ingeschakeld, waarna ik via de raad van de kinderbescherming bij de bouman kliniek terecht kwam. Ik wilde niet, maar moest naar de kliniek toe om af te kicken/tot rust te komen. Mijn gedachten op een rijtje te zetten. Daar ben ik zo ontzettend geschrokken.. er zaten junks, werkelijke junks, die op kosten van de kliniek naar hun dealer belde voor troep omdat ze weer eens een week ofzo wegmoesten (de draaideurafkickers zeg maar, die er al te lang zaten). Ik ben daar weggelopen, en ben thuis opgehaald en naar een gesloten afdeling op een andere vestiging gebracht. Daar ging het wel goed, en binnen een maand was ik weer thuis. Clean en wel. Ik heb uiteindelijk gedronken tot halverwege de vierde maand van mijn zwangerschap. De eerste tijd wist ik het niet, en ik heb anderhalve maand nodig gehad om volledig clean te worden en te blijven. Ik heb tot op heden geen behoefte gehad aan alcohol en verwacht dat ook niet te krijgen. Ik heb een prima vervanging gevonden voor mijn biertje en dat is de bavaria 0,0 %. Ik krijg soms blikken en opmerkingen van: zie je wel .. maar hey, ik mag toch wel iets drinken wat ik lekker vind? Alleen maar koffie of cola/sinas/spa groen word ik gewoon daabs van. En daarbij: ik drink toch geen alcohol, wat willen ze dan? Dat ik het klooster inga? Forget it

Op 17 november 2008 ben ik getrouwd, en 28 december werd de mooiste mannelijke baby van de wereld geboren. Jan Junior. Vernoemd naar onze beide vaders. Ik ben nu zielsgelukkig met mijn twee mannen. Dat ik onder toezicht sta van jeugdzorg begrijp ik. Dat ze mijn hele leven regisseren niet. Ik doe al genoeg aan controle uit vrije wil en dat is mijn vaste wijkverpleegkundige van het cb ook met me eens. Ik zit hier in de gemeente ook al in een team wat ze aan het opzetten zijn om de zogenoemde risicogezinnen in de gaten te houden en te begleiden waar nodig.

Door alle toezicht en de angst dat ze mijn zoontje toch bij me weghalen ben ik wel een overdreven zeikerd geworden. Ik wil de perfecte moeder zijn. Mijn huisje, hoe klein ook, moet elke dag gestofzuigd en het liefst ook nog gedweild worden. Afwas mag er (liever) niet staan. Schoenen onder tafel word ik gek van. Sokken naast het bed dito (daar staat nu een extra opvouwbare wasmand, speciaal daarvoor). Elke dag draai ik wel een was, vaak ook twee. Eén hydrofiel luier heb ik niet genoeg aan om jr. af te drogen na het badje, hij moet goed droog zijn om smetplekjes te voorkomen dus ik gebruik er minimaal twee, soms wel drie. En er moet een vast ritme zijn, elke dag moet hetzelfde zijn voor jr. dus hij gaat ook elke dag in bad . Ik moest en zou een flessenwarmer en een babyfoon hebben, zonder was ik een slechte moeder. Luieruitslag zie ik al als falen. Wat dat betreft doet angst heel veel rare dingen met je.

Voor de rest; ik ben “thuisgekomen”. Ik voel me goed, ik ben gelukkig, mijn zoontje doet het goed, groeit goed, mijn dochter is gek op haar (half)broertje en raakt bijna niet over hem uitgepraat. Omdat mijn man nu werkt, kan ik thuisblijven voor Jan. Dan doen we het maar met iets minder geld dan tweeverdieners, maar dit voelt goed. Er te zijn voor mijn zoon. Alsof ik zo aan hem kan goed maken wat ik mijn dochter tekort heb gedaan. Schuldig naar mijn dochter voel ik me wel, maar ik zie dat ze op haar manier gelukkig is. En dat stemt mij weer blij. Ik heb nu mijn rust gevonden, ik hoef niet meer dan het geluk te weten dat mijn kinderen gezond zijn en dat ik er tenminste voor één mag en kan zorgen.

Mijn hobby's zijn (zorgen voor) mijn zoon, naar mijn dochter toe gaan, koken, FOK!, lezen en puzzelen.
Favo films: Narnia (de eerste film) the sound of music, mary poppins, de kameleon.
Boeken: streekromans, de kameleon, harry potter
eten: graag: biefstuk met champignons of spaghetti/macaroni. absoluut niet: lever en spruitjes

Tot slot de vraag van flugeltje: Je dochter woont in een pleeggezin. Nu je zelf goed met JJ bezig bent kan ik me voorstellen dat je haar op termijn wellicht ook wel weer thuiskrijgt. Maar in hoeverre is haar pleeggezin eigenlijk haar nieuwe gezin geworden en is het niet een dubbel gevoel om haar daar dan 'weg te halen'?

Als het aan jeugdzorg ligt komt ze niet thuis. Dat komt onder andere door haar stoornissen, waardoor ze gespcialiseerde opvang en scholing nodig heeft. Een duidelijke structuur etc. Er loopt ook een verzoek om ontheffing uit het ouderlijk gezag. Daar ben ik wel tegenin gegaan. Niet omdat ik perse wil dat mijn dochter thuis komt wonen. Natuurlijk wil ik dat! Welke moeder wil zijn kinderen nu niet bij zich hebben?? Ze woont echter al negen jaar niet bij me. Ze kent me heel goed, is gek op me. Volgens de kinderpsychiater weet ze dan ook niet aan wie ze loyaal moet zijn. Aan tante hannie, mama of papa. Het liefst zou ze het alledrie willen. Wat wil ik? Ik wil haar niet losscheuren uit haar omgeving. Als ze zelf zegt op haar twaalfde: “ik wil bij mama wonen” staat mijn deur wijdopen voor haar. Als ze echter zegt: “ik wil liever hier (bij het pleeggezin dus) blijven wonen” heb ik daar vrede mee al zal mijn hart huilen. Ik zal haar wél laten weten dat ik achter haar sta, en dat mijn deur en vooral mijn hart altijd voor haar openstaan. Dat ze altijd welkom is om haar plaatsje en de aandacht die ze verdient te krijgen van me, op te eisen. De tijden dat ik haar zie, probeer ik er echt voor haar te zijn, ook al heb ik jr. bij me. De telefoongesprekken zijn ook echt om dingen over haar te vragen, haar over zichzelf te laten vertellen. Dan is haar broertje even niet aan de orde (voor mij) behalve wanneer zij expliciet naar hem vraagt.

Allejezus wat een heftig verhaal DJMO
Kan er even geen andere woorden voor bedenken. Wat knap dat je er zo eerlijk over bent, en je zo goed met jezelf durft te confronteren. Volgens mij ben je nu een hartstikke sterke vrouw.

Moon, ik kende het grootste deel van het verhaal al wel, maar het zo op een rijtje zien heeft weer wat lege plekken in de puzzel opgevuld. Dank voor deze kijk in je leven

Ik mis trouwens wel een beetje de invloed van Johan in het verhaal. Hoe keek hij destijds aan tegen het feit dat je stiekem toch doordronk en in hoeverre helpt hij je nu om je drankprobleem de baas te blijven?

Mensenlief en dan klaag ik al over een knie die het niet doet of soms over de EDS...

Maar ik vind het wel knap hoe jij jezelf een soort van herpakt heb en nu er kan zijn op ieder zijn individuele manier voor allebei je kinderen.

Dank je innepin. ik heb nog lang niet het zelfvertrouwen wat ik zou willen hebben, en jeugdzorg helpt me daar ook niet echt bij, door steeds nieuwe dingen te verzinnen wat ik moet doen of waar ik heen moet met JJ. Het was toch ook best wel een stuk om toch neer te zetten, heb nog even getwijfeld maar het is goed zo. ik heb afgedaan met het verleden. ik kijk alleen nog naar de toekomst en wil er daarin alleen nog maar zijn voor mijn kinderen. alcoholvrij.

Flugeltje, hij keurde het niet goed, maar kón me niet helpen. ik ben de sterkere geweest, overblufte hem gewoon. Na die periode in de kliniek ben ik dusdandig geschroken, wist ik zo zeker dat ik dat gewoon niet wilde worden, zo als zij daar, dat het me nu absoluut geen moeite kost om er vanaf te blijven. we kunnen samen uit eten gaan, ik drink alcohol vrij bier, of een cola. sommige alcoholisten kunnen dat niet (goed) maar ik heb er absoluut geen moeite mee.

Mibos, het kost me soms wel moeite, achteraf. dan bedenk ik me ineens dat ik nog wat aan mijn dochter wilde vragen, of haar iets wilde zeggen of geven. of zoals gisteren toen ik de brievenbus openmaakte en een kaart voor moederdag van mijn dochter vond. ik had zaterdag niet in de bus gekeken, en gisteren stond ik dus te janken.

DJMO, wat een open, eerlijk verhaal.
Ik vind het moedig dat je dit zo durft te vertellen, ook over het drinken in de zwangerschap.
Wel kan ik me goed voorstellen dat jeugdzorg je zo strak in de gaten houd, ook al is het voor jou misschien soms beklemmend of vervelend.
Je zit op een goed pad zo, ik wens je alle goeds!

dank je fuente

ik denk overigens te weten aan wie ik het stokje wil doorgeven. straks even vragen of ze wil

DJMO, ik heb je zaterdag gezien en ik moet zeggen dat ik echt vond dat je er stukken beter uit zag dan toen ik jou de vorige keer, ik dacht een jaar of anderhalf-twee terug ook eens tijdens een crewmeet, zag. Ik was toen vlgs mij zwanger van Sasha, dus ergens in 2007.
Veel gezonder en volgens mij ook meer rust in je gezicht.

En ja... ik beken... ik heb ook even gespiekt om te zien wat je zat te drinken.

Ik vind het heel knap van je dat je uit al je ellende gekomen bent waar je nu bent en ik hoop met heel mijn hart dat de weg omhoog alleen nog maar verder omhoog zal blijven gaan.

quote:

Op dinsdag 12 mei 2009 16:47 schreef Brighteyes het volgende:
DJMO, ik heb je zaterdag gezien en ik moet zeggen dat ik echt vond dat je er stukken beter uit zag dan toen ik jou de vorige keer, ik dacht een jaar of anderhalf 2 terug ook eens tijdens een crewmeet, zag. Veel gezonder en volgens mij ook meer rust in je gezicht.

En ja... ik beken... ik heb ook even gespiekt om te zien wat je zat te drinken.

Ik vind het heel knap van je dat je uit al je ellende gekomen bent waar je nu bent en ik hoop met heel mijn hart dat de weg omhoog alleen nog maar verder omhoog zal blijven gaan.

ik moet wel bekennen dat die pepsi cola met citroen niet voor herhaling vatbaar is .. wat vind ik dat smerig zeg .. dan maar water ofzo _{ik had trouwens wel verwacht dat je op me zou letten}

Ik wilde zeggen 'old habits die hard' maar het is niet zo dat ik je wekelijks zie, maar ik was wel nieuwsgierig. Gelukkig zag ik idd dat bruine flesje ipv de tapjes van de rest.
Anyway... mooi openhartig verhaal. Ik hoop echt dat het je goed blijft gaan.

Er is weer veel bij te lezen.
Dit ga ik morgen middag dan ook meteen doen

quote:

Op dinsdag 12 mei 2009 16:31 schreef Fuente het volgende:
DJMO, wat een open, eerlijk verhaal.
Ik vind het moedig dat je dit zo durft te vertellen, ook over het drinken in de zwangerschap.
Wel kan ik me goed voorstellen dat jeugdzorg je zo strak in de gaten houd, ook al is het voor jou misschien soms beklemmend of vervelend.
Je zit op een goed pad zo, ik wens je alle goeds!

Ik sluit me hier helemaal bij aan.

Flugeltje, ook een heel openhartig verhaal!!

DJMO, mooi en openhartig.

Bedankt voor jullie reacties allemaal ik heb mijn opvolgster gesproken, en mijn stokje gaat door naar Maffemuts omdat ik bewondering heb voor haar, en hoe zij omgaat met haar twee engeltjes ...

mijn vraag aan haar is: Je bent twee zoontjes verloren tijdens de zwangerschap door een erfelijk gen. Beleef je het moederzijn van rachel intenser hierdoor??

DJMO eigenlijk heb ik laatst de verkorte samenvatting al gekregen via de pm.
Dat vond ik al openhartig, maar dit helemaal. Ik vind het knap en goed om te zien dat je over bepaalde dingen toch eerlijk durft te zijn,

ik heb tegenwoordig zoiets van: wat heb ik eraan als ik lieg? het komt toch wel uit en het kan tegen me gebruikt worden. tuurlijk zullen er mensen zijn die me hierom afbranden, maar het is een eerlijk verhaal. ik ben er sterker door geworden, en kan nu met een glimlach omkijken. wetend dat het achter me ligt. dat ik er nog dagelijks mee geconronteerd word dmv jeugdzorg heb ik aan mezelf te danken, en is op dit moment ook wel een goede eye-opener hoor. het geeft mij de kracht, toch telkens weer, om door te gaan zoals ik nu bezig ben en niet stil te blijven staan, of erger nog terug te vallen. dat die kans bestaat , dat weten we allemaal, maar ik heb het gevoel dat ik krachtig genoeg ben om nee te zeggen. Wat BE ook al aangaf: ik had afgelopen zaterdag met gemak toch een biertje kunnen nemen, omdat ik pas komende vrijdag weer een urinecontrole heb. ik heb toch bewust en eigenlijk uit gewoonte cola besteld toen ik hoorde dat er geen alcoholvrij bier in die tent was. dat ik pepsi niet lekker vind is jammer, maar ik drink het liever dan een biertje met alcohol

Bijzonder verhaal...
Het kan best benauwend zijn, al die toestanden om je heen. Kan ik me best voorstellen van jouw kant. Maar je weet natuurlijk o.a. uit media dat het vaak genoeg misgaat, en ja, waar was de jeugdzorg toen? Het is dus wel te begrijpen, en goed ook. En wellicht had het jouw moeder geholpen destijds om meer onder toezicht te staan, en om jou in het middelpunt te zetten, zoals dat nu met je zoontje gebeurt. Ik zou zeggen dat al dat toezicht een extra reden is om de wereld eens een dikke poep te laten ruiken!

^{Wat mij wel tegen de borst stoot (zeg je dat zo?) is iets van die instanties. Ogenschijnlijk krijg je als er iets mis is vrij snel een woning (dat lees ik hier maar heb ik veel ook op andere plaatsen gehoord). Toen ik echter na het overlijden van mijn ouders het huis niet meer kon betalen, werd mij doodleuk verteld dat ik maar moest wachten tot ik aan de beurt was op de wachtlijst (4 jaar) en 'dat ik toch een huis had'. Dit heeft niet direct iets met jou te maken DJMO, maar toen ik een paar keer keihard nee kreeg, deed dat behoorlijk zeer. (Geldt overigens evengoed voor mensen die via wat vriendjes zo in een huurwoninkje zitten)}
maargoed, doet er verder niet toe, je lijkt me een bikkel! Zet 'm op met je kleine kanjer, en geef hem het goede voorbeeld. Ik geloof er heilig in dat goede voorbeelden bepalend zijn!