OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Zoals beloofd zou ik terug komen op de doorgifte van mijn stokje 
Ik heb de eer deze door te mogen geven aan ...
Maffe haar hand Tan haar hand.
Tan mijn vraag aan jou is:
Jij hebt ook veel mee gemaakt en moeder van een vlinder, Hoe sta jij nu in het leven, en hoe zie jij jezelf over bijvoorbeeld 5 jaar ?
Ik heb de eer deze door te mogen geven aan ...
Maffe haar hand Tan haar hand.
Tan haar hand.Tan mijn vraag aan jou is:
Jij hebt ook veel mee gemaakt en moeder van een vlinder, Hoe sta jij nu in het leven, en hoe zie jij jezelf over bijvoorbeeld 5 jaar ?
Ja ik ben het, geen twijfel mogelijk, twijfel je dan toch? stuur me maar een private message ;)
Bedankt voor het stokje! Ik heb mijn verhaaltje (nou ja... -tje... 
) al geschreven, op de vraag na, die zal ik zo eens beantwoorden en dan plaats ik hier mijn autobiografie 
) al geschreven, op de vraag na, die zal ik zo eens beantwoorden en dan plaats ik hier mijn autobiografie
Om heel eerlijk te zijn heb ik tot gisteren nog nooit één blik in het estafettetopic geworpen. Pure desinteresse, aangezien ik niet zo’n fan ben van estafettes, kettingbrieven, piramideacties en andere doorgeefsystemen. Daarnaast ben ik niet zo nieuwsgierig van aard – tot op zekere hoogte dan.
Maar met een persoonlijke vraag in mijn privé-berichten vond ik dat ik toch wel op zijn minst de moeite kon nemen een kijkje te nemen. Met verbazing heb ik de persoonlijk verhalen van een aantal van jullie gelezen. Ook voelde ik regelmatig enorme bewondering en respect opborrelen, ook (en voorál) voor de openhartigheid. Nou ben ik na het overlijden van Ayden op zich ook best digitaal in detail getreden, maar mijn andere wel en wee hou ik toch liever voor me.
Toch zal ik mijn best doen een globaal stuk van Tan te laten zien dat jullie nog niet kennen. Het lijkt misschien niet niks, maar het is zeker niet alles.
‘The story so far’:
Ergens op een zeer koude decemberochtend in 1975 zag ik het eerste Brabantse levenslicht. Als snel na de geboorte bleek dat ik het niet zo heel erg naar mijn zin had, ik had het wat benauwd, sliep heel veel en kreeg nog geen fles leeg. Vele onderzoeken later werd het duidelijk dat ik een aangeboren hartafwijking had, waar ik in de toekomst zeker aan geopereerd zou moeten worden. Tot die tijd moest mijn moeder mij om het uur met theelepeltjes voeden, zodat ik toch wat voeding binnen kreeg.
Gelukkig kon ik redelijk goed opgroeien; ik was wat sneller moe dan mijn leeftijdsgenootjes, maar het ging naar omstandigheden best heel goed. Heel veel later zou zelfs blijken dat de operatie niet meer nodig zou zijn.
Rond mijn derde levensjaar verhuisden we naar Apeldoorn. Voor zover mijn geheugen terug gaat begon toen de ellende. Een persoon uit de familie met losse handjes en bepaalde kindonvriendelijke lusten maakten mij het slachtoffer van allerlei nare praktijken. De details doen er niet toe.
Gek genoeg heb ik synchroon aan die narigheid een relatief leuke jeugd gehad. Afgezien van het feit dat mijn moeder onder andere overbezorgd was, met alle gevolgen van dien en dat mijn vader meer tijd doorbracht met studeren dan goed was voor het gezin, waardoor wij altijd door het huis moesten sluipen en nooit kindjes te spelen mochten hebben, heb ik veel fijne jeugdherinneringen. Maar, naast dat relatief goede leven was er ook al dat andere.
Dat ‘andere’ begon te wringen rond mijn puberteit, met een dieptepunt rond mijn negentiende. Gevolg: vluchten van mijn jeugd/ouderlijk huis in werk dat niet bij me paste (de marine) en in een onbezonnen relatie. Daarbij ook nog eens veel te vroeg op mijzelf/samen gaan wonen (ik was zestien). Achteraf bezien was ik toen ernstig depressief en ik had ik een extreem laag zelfbeeld.
In die tijd leerde ik mijn ex kennen, ik woonde inmiddels al een paar jaar in Den Helder. Het was een veel oudere, net gescheiden man die mij opving in tijden van nood. Een arm om mijn schouder, een luisterend en begrijpend oor. Precies wat ik nodig had. Met alle gevolgen van dien.
Samen kregen wij twee kinderen. Hoewel het huwelijk dat ik met deze man had niet zo denderend was, heeft het mij wel min of meer uit de ellende getrokken, of in ieder geval iets in gang gezet waardoor ik uit een dal kon kruipen. Ik had een doel om voor te vechten, een reden om door te gaan met mijn leven: namelijk mijn kinderen.
Maar toen het eindelijk wat beter met mij ging was het ook tijd om mijn vleugels uit te slaan. Een echtscheiding volgde. Destijds werd mij dat door iedereen verweten – ik wist niet wat ik deed en was egoïstisch – maar naarmate de jaren vorderden kreeg ik steeds meer mijn gelijk van anderen en de erkenning dat het de beste keus was geweest. Zelfs mijn ex is mij achteraf dankbaar voor deze beslissing. Wij hadden nooit moeten trouwen, maar gewoon vrienden moeten blijven. Gelukkig zijn we dat nog steeds (hetzij oppervlakkig), tot groot geluk van de oudste twee kinderen.
Een lange tijd heb ik nodig gehad om mijn leven weer op poten te krijgen, wat niet meeviel als alleenstaande met een kind van twee en een baby van negen maanden. Maar het lukte met hier en daar wat terugval en herstel.
Ik vond werk, een au pair en stopte ook weer met werken toen aanvankelijk leek als of mijn toen nog jongste (ze was anderhalf) leukemie had. Het bleek na uitgebreid onderzoek gelukkig slechts een zeldzame maar goedaardige aandoening: een allergie op streptokokken die overal bloeduitstortingen veroorzaakte. Ook op haar hersenen en andere organen waardoor ze lange tijd moest revalideren. Het was voor mij de doorslaggevende reden om definitief te stoppen met werken. Ik besefte ineens hoe nodig ik was als moeder. En hoe betrekkelijk het leven is.
Na bijna anderhalf jaar alleen te zijn geweest ontmoette ik de ene rampzalige man na de andere, ik had een soort ECI-abonnement op slechte mannen: je krijgt er van alles bij cadeau maar komt er niet zo gauw meer van af.
In korte tijd werd ik in willekeurige volgorde stiefmoeder, vriendin van een drugskoerier en moordenaar en eveneens in willekeurige volgorde slachtoffer van: o.a. agressie, schizofrenie, een stalker en een vreemdganger. Dat verspreid over diverse ‘verkeerde mannen’. Een hectische tijd waar ik ondanks alles met licht plezier naar terug kijk. Zo was de schizofreen een zeer aantrekkelijke, geweldige minnaar en fantastisch romanticus, de agressieve heeft mij hele leuke kanten van het leven laten zien, en zo hadden ze allemaal wel wat moois.
Na deze roerige periode leerde ik via tweakers.net mijn huidige liefde kennen. Een rustige man waarmee ik reeds tijdens de derde ontmoeting zwanger raakte. Niet de meest handige actie, aangezien er allerlei factoren meespeelden die onze relatie zo goed als onmogelijk maakten. Pas in de laatste weken zwangerschap werd duidelijk dat wij voor onze relatie gingen knokken.
Inmiddels zijn we acht jaar samen, een verhuizing naar Overijssel en drie kinderen verder, met de twee kinderen uit mijn eerste huwelijk erbij dus vijf. Dat de laatste in het rijtje helaas maar drie uur heeft geleefd is inmiddels wel een bekend verhaal hier op Fok en daar zal ik mij ook niet verder meer over uitweiden. Sinds een paar weken is er zelfs een zesde kleintje op komst. En we leefden nog lang en gelukkig.
Wat doe ik tegenwoordig:
Momenteel ben ik nog steeds een gelukkige, fulltime moeder en huisvrouw, die dankzij de grootte van haar gezin, tuin en huis en haar vele hobby’s zich nooit hoeft te vervelen. Het grootste deel van mijn hobby’s is te vinden in de creatieve hoek. Tekenen, schilderen, schrijven, mijn weblog bijhouden, knutselen met de kinderen, viltwerkjes freubelen etc.
Films, muziek en boeken:
Mijn grootste passie is muziek luisteren. Ik hou er van om steeds weer nieuwe bekende en onbekende bands en artiesten te ontdekken en al dan niet naar hun concerten te gaan. Een passie die ik tot mijn grote genot deel met mijn partner, en zoals het er nu op lijkt ook al met de oudste kinderen. Mijn smaak is breed maar het liefste luister ik naar eenvoudige singer-songwriters. Nick Drake en Thomas Dybdahl zijn mijn muzikale helden!
Verder kijk ik graag films, bij voorkeur wazige filmhuisfilms, maar een goede hollywoodproductie kan mij ook wel bekoren. Eén van mijn favorieten is Amélie met Audrey Tautou.
Net zoals mijn muziek- en filmsmaak heb ik ook een tamelijk brede boekensmaak. Ik lees het liefst Nederlandse literatuur, maar een Amerikaanse thriller of een Spaans historisch roman kan mij evengoed bekoren. Lezen doe ik erg graag en bij vlagen veel.
Ik heb een diepgewortelde voorliefde voor de verhalen van Boudewijn Buch, een liefde die in mijn puberteit is ontstaan omdat ik zoveel herkende in zijn ellende en bijbehorende emoties, al was de strekking in zijn verhalen van totaal andere aard. Inmiddels heb ik meer favoriete boeken. Een voorbeeld van een exemplaar dat ik in één ruk heb uitgelezen is ‘de Heelmeester van Noah Gordon’.
Eten:
Misschien is het mijn Indonesisch en Chinees bloed dat door mijn aderen stroomt, maar ik ben dol op Aziatisch eten. Eigenlijk alles waar de knoflookpers overheen zwaait vind ik lekker. Maar een ouderwets boeren Hollands stamppotje is toch ook niet verkeerd.
Ik kook en experimenteer graag, maar helaas heb ik een aantal kieskeurige eters, dus niet alles wordt even dankbaar in ontvangst genomen. Ik blijf proberen.
De vraag die mij door maffemuts werd gesteld:
Jij hebt ook veel mee gemaakt en moeder van een vlinder. Hoe sta jij nu in het leven, en hoe zie jij jezelf over bijvoorbeeld 5 jaar ?
Het leven heeft mij gevormd zoals ik nu ben. Ik heb er een aantal dingen van geleerd. Eén daarvan is: alles komt goed. Het is voor mij geen levensmotto, want daar doe ik niet aan, maar het is wel een manier van leven. Wat er ook gebeurt, het komt weer goed. Misschien sla je andere wegen in dan je van te voren had bedacht, maar je vindt de juiste route wel weer.
Nu ik weer in verwachting ben, sta ik natuurlijk eens te meer stil bij de dingen die mis kunnen gaan. Maar het komt zoals het komt.
Zo zal ik over vijf jaar ook nog wel in het leven staan. Ik ben iemand die heerlijk kan zeuren over kleine dingen, maar de grote dingen in het leven kan ik over het algemeen goed accepteren. Op religieus gebied geloof ik nergens in, maar ik denk wel dat alles zo zijn doel en nut heeft. Of dat nu leuke of minder leuke ervaringen zijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door Tan op 14-05-2009 09:53:30 ]
Maar met een persoonlijke vraag in mijn privé-berichten vond ik dat ik toch wel op zijn minst de moeite kon nemen een kijkje te nemen. Met verbazing heb ik de persoonlijk verhalen van een aantal van jullie gelezen. Ook voelde ik regelmatig enorme bewondering en respect opborrelen, ook (en voorál) voor de openhartigheid. Nou ben ik na het overlijden van Ayden op zich ook best digitaal in detail getreden, maar mijn andere wel en wee hou ik toch liever voor me.
Toch zal ik mijn best doen een globaal stuk van Tan te laten zien dat jullie nog niet kennen. Het lijkt misschien niet niks, maar het is zeker niet alles.
‘The story so far’:
Ergens op een zeer koude decemberochtend in 1975 zag ik het eerste Brabantse levenslicht. Als snel na de geboorte bleek dat ik het niet zo heel erg naar mijn zin had, ik had het wat benauwd, sliep heel veel en kreeg nog geen fles leeg. Vele onderzoeken later werd het duidelijk dat ik een aangeboren hartafwijking had, waar ik in de toekomst zeker aan geopereerd zou moeten worden. Tot die tijd moest mijn moeder mij om het uur met theelepeltjes voeden, zodat ik toch wat voeding binnen kreeg.
Gelukkig kon ik redelijk goed opgroeien; ik was wat sneller moe dan mijn leeftijdsgenootjes, maar het ging naar omstandigheden best heel goed. Heel veel later zou zelfs blijken dat de operatie niet meer nodig zou zijn.
Rond mijn derde levensjaar verhuisden we naar Apeldoorn. Voor zover mijn geheugen terug gaat begon toen de ellende. Een persoon uit de familie met losse handjes en bepaalde kindonvriendelijke lusten maakten mij het slachtoffer van allerlei nare praktijken. De details doen er niet toe.
Gek genoeg heb ik synchroon aan die narigheid een relatief leuke jeugd gehad. Afgezien van het feit dat mijn moeder onder andere overbezorgd was, met alle gevolgen van dien en dat mijn vader meer tijd doorbracht met studeren dan goed was voor het gezin, waardoor wij altijd door het huis moesten sluipen en nooit kindjes te spelen mochten hebben, heb ik veel fijne jeugdherinneringen. Maar, naast dat relatief goede leven was er ook al dat andere.
Dat ‘andere’ begon te wringen rond mijn puberteit, met een dieptepunt rond mijn negentiende. Gevolg: vluchten van mijn jeugd/ouderlijk huis in werk dat niet bij me paste (de marine) en in een onbezonnen relatie. Daarbij ook nog eens veel te vroeg op mijzelf/samen gaan wonen (ik was zestien). Achteraf bezien was ik toen ernstig depressief en ik had ik een extreem laag zelfbeeld.
In die tijd leerde ik mijn ex kennen, ik woonde inmiddels al een paar jaar in Den Helder. Het was een veel oudere, net gescheiden man die mij opving in tijden van nood. Een arm om mijn schouder, een luisterend en begrijpend oor. Precies wat ik nodig had. Met alle gevolgen van dien.
Samen kregen wij twee kinderen. Hoewel het huwelijk dat ik met deze man had niet zo denderend was, heeft het mij wel min of meer uit de ellende getrokken, of in ieder geval iets in gang gezet waardoor ik uit een dal kon kruipen. Ik had een doel om voor te vechten, een reden om door te gaan met mijn leven: namelijk mijn kinderen.
Maar toen het eindelijk wat beter met mij ging was het ook tijd om mijn vleugels uit te slaan. Een echtscheiding volgde. Destijds werd mij dat door iedereen verweten – ik wist niet wat ik deed en was egoïstisch – maar naarmate de jaren vorderden kreeg ik steeds meer mijn gelijk van anderen en de erkenning dat het de beste keus was geweest. Zelfs mijn ex is mij achteraf dankbaar voor deze beslissing. Wij hadden nooit moeten trouwen, maar gewoon vrienden moeten blijven. Gelukkig zijn we dat nog steeds (hetzij oppervlakkig), tot groot geluk van de oudste twee kinderen.
Een lange tijd heb ik nodig gehad om mijn leven weer op poten te krijgen, wat niet meeviel als alleenstaande met een kind van twee en een baby van negen maanden. Maar het lukte met hier en daar wat terugval en herstel.
Ik vond werk, een au pair en stopte ook weer met werken toen aanvankelijk leek als of mijn toen nog jongste (ze was anderhalf) leukemie had. Het bleek na uitgebreid onderzoek gelukkig slechts een zeldzame maar goedaardige aandoening: een allergie op streptokokken die overal bloeduitstortingen veroorzaakte. Ook op haar hersenen en andere organen waardoor ze lange tijd moest revalideren. Het was voor mij de doorslaggevende reden om definitief te stoppen met werken. Ik besefte ineens hoe nodig ik was als moeder. En hoe betrekkelijk het leven is.
Na bijna anderhalf jaar alleen te zijn geweest ontmoette ik de ene rampzalige man na de andere, ik had een soort ECI-abonnement op slechte mannen: je krijgt er van alles bij cadeau maar komt er niet zo gauw meer van af.
In korte tijd werd ik in willekeurige volgorde stiefmoeder, vriendin van een drugskoerier en moordenaar en eveneens in willekeurige volgorde slachtoffer van: o.a. agressie, schizofrenie, een stalker en een vreemdganger. Dat verspreid over diverse ‘verkeerde mannen’. Een hectische tijd waar ik ondanks alles met licht plezier naar terug kijk. Zo was de schizofreen een zeer aantrekkelijke, geweldige minnaar en fantastisch romanticus, de agressieve heeft mij hele leuke kanten van het leven laten zien, en zo hadden ze allemaal wel wat moois.
Na deze roerige periode leerde ik via tweakers.net mijn huidige liefde kennen. Een rustige man waarmee ik reeds tijdens de derde ontmoeting zwanger raakte. Niet de meest handige actie, aangezien er allerlei factoren meespeelden die onze relatie zo goed als onmogelijk maakten. Pas in de laatste weken zwangerschap werd duidelijk dat wij voor onze relatie gingen knokken.
Inmiddels zijn we acht jaar samen, een verhuizing naar Overijssel en drie kinderen verder, met de twee kinderen uit mijn eerste huwelijk erbij dus vijf. Dat de laatste in het rijtje helaas maar drie uur heeft geleefd is inmiddels wel een bekend verhaal hier op Fok en daar zal ik mij ook niet verder meer over uitweiden. Sinds een paar weken is er zelfs een zesde kleintje op komst. En we leefden nog lang en gelukkig.
Wat doe ik tegenwoordig:
Momenteel ben ik nog steeds een gelukkige, fulltime moeder en huisvrouw, die dankzij de grootte van haar gezin, tuin en huis en haar vele hobby’s zich nooit hoeft te vervelen. Het grootste deel van mijn hobby’s is te vinden in de creatieve hoek. Tekenen, schilderen, schrijven, mijn weblog bijhouden, knutselen met de kinderen, viltwerkjes freubelen etc.
Films, muziek en boeken:
Mijn grootste passie is muziek luisteren. Ik hou er van om steeds weer nieuwe bekende en onbekende bands en artiesten te ontdekken en al dan niet naar hun concerten te gaan. Een passie die ik tot mijn grote genot deel met mijn partner, en zoals het er nu op lijkt ook al met de oudste kinderen. Mijn smaak is breed maar het liefste luister ik naar eenvoudige singer-songwriters. Nick Drake en Thomas Dybdahl zijn mijn muzikale helden!
Verder kijk ik graag films, bij voorkeur wazige filmhuisfilms, maar een goede hollywoodproductie kan mij ook wel bekoren. Eén van mijn favorieten is Amélie met Audrey Tautou.
Net zoals mijn muziek- en filmsmaak heb ik ook een tamelijk brede boekensmaak. Ik lees het liefst Nederlandse literatuur, maar een Amerikaanse thriller of een Spaans historisch roman kan mij evengoed bekoren. Lezen doe ik erg graag en bij vlagen veel.
Ik heb een diepgewortelde voorliefde voor de verhalen van Boudewijn Buch, een liefde die in mijn puberteit is ontstaan omdat ik zoveel herkende in zijn ellende en bijbehorende emoties, al was de strekking in zijn verhalen van totaal andere aard. Inmiddels heb ik meer favoriete boeken. Een voorbeeld van een exemplaar dat ik in één ruk heb uitgelezen is ‘de Heelmeester van Noah Gordon’.
Eten:
Misschien is het mijn Indonesisch en Chinees bloed dat door mijn aderen stroomt, maar ik ben dol op Aziatisch eten. Eigenlijk alles waar de knoflookpers overheen zwaait vind ik lekker. Maar een ouderwets boeren Hollands stamppotje is toch ook niet verkeerd.
Ik kook en experimenteer graag, maar helaas heb ik een aantal kieskeurige eters, dus niet alles wordt even dankbaar in ontvangst genomen. Ik blijf proberen.
De vraag die mij door maffemuts werd gesteld:
Jij hebt ook veel mee gemaakt en moeder van een vlinder. Hoe sta jij nu in het leven, en hoe zie jij jezelf over bijvoorbeeld 5 jaar ?
Het leven heeft mij gevormd zoals ik nu ben. Ik heb er een aantal dingen van geleerd. Eén daarvan is: alles komt goed. Het is voor mij geen levensmotto, want daar doe ik niet aan, maar het is wel een manier van leven. Wat er ook gebeurt, het komt weer goed. Misschien sla je andere wegen in dan je van te voren had bedacht, maar je vindt de juiste route wel weer.
Nu ik weer in verwachting ben, sta ik natuurlijk eens te meer stil bij de dingen die mis kunnen gaan. Maar het komt zoals het komt.
Zo zal ik over vijf jaar ook nog wel in het leven staan. Ik ben iemand die heerlijk kan zeuren over kleine dingen, maar de grote dingen in het leven kan ik over het algemeen goed accepteren. Op religieus gebied geloof ik nergens in, maar ik denk wel dat alles zo zijn doel en nut heeft. Of dat nu leuke of minder leuke ervaringen zijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door Tan op 14-05-2009 09:53:30 ]
En we leefden nog lang en gelukkig 
Dat was echt het zinnetje wat het hem deed hoor
En het is je gegund! Ik hoop dat verdere ellende je bespaart blijft, je hebt je portie wel gehad dacht ik zo...
Super mooi en openhartig verhaal!
Dat was echt het zinnetje wat het hem deed hoor
En het is je gegund! Ik hoop dat verdere ellende je bespaart blijft, je hebt je portie wel gehad dacht ik zo...
Super mooi en openhartig verhaal!
Bij jou ook al ademloos gelezen. Gelukkig ben je van je ECI abbo af. (moest er wel even om lachen om die vergelijking)
Heb respect voor jouw het komt zoals het komt houding.
Volgens mij hebben jullie een onwijs tof en gezellig gezin
Heel veel geluk met je fijne gezin
En een fijne zwangerschap gewenst
Heb respect voor jouw het komt zoals het komt houding.
Volgens mij hebben jullie een onwijs tof en gezellig gezin
Heel veel geluk met je fijne gezin
En een fijne zwangerschap gewenst
ti amo più di ieri ma meno di domani
Wow, maffe en Tan, wat een verhalen!
Wat een sterke vrouwen zijn jullie toch!
Ik wens voor jullie beiden een voorspoedige zwangerschap toe met als resultaat een gezond kindje! (en voor maffe dan uiteraard dat je snel weer zwanger bent.)
Wat een sterke vrouwen zijn jullie toch!
Ik wens voor jullie beiden een voorspoedige zwangerschap toe met als resultaat een gezond kindje! (en voor maffe dan uiteraard dat je snel weer zwanger bent.)
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Tan bedankt voor een blik in je leven Ik ben ontzettend blij voor je dat zo lekker gaat nu
Ik ben ontzettend blij voor je dat zo lekker gaat nu
Ja ik ben het, geen twijfel mogelijk, twijfel je dan toch? stuur me maar een private message ;)
Oh ja, over het doorgeven aan de volgende moet ik nog even goed nadenken. Ik weet niet zoveel van de medefokkers af... tja, op zich wel, maar die zijn allemaal al geweest 
Knap hoe je, zonder al te veel in detail te treden, zo je leven weet samen te vatten.
't Wordt vervelend, maar ik heb wéér vol bewondering en verbazing zitten lezen.
't Wordt vervelend, maar ik heb wéér vol bewondering en verbazing zitten lezen.
Ik heb al een PB verstuurd aan de volgende, of ze wil is dan nog de vraag natuurlijk, maar dat wordt vanzelf duidelijk en dan plaats ik (of zijzelf) de vraag hier ook nog wel.
ik moest ook lachen om dat eci-abonnement mooi verhaal Tan
mooi verhaal Tan
Ik heb er één en ik ben er trots op
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
Muts en Tan, wat een leventje hebben jullie achter de rug. Wat heftig allemaal. Bedankt dat we een kijkje mochten nemen in jullie leventjes. Hopelijk blijft het geluk jullie toelachen en blijft verder narigheid bespaart
Mooi Tan, dat je ook de leuke/mooie/grappige dingen van een slechte relatie weet te zien. Het is een groot goed om uit de diepste ellende ook een soort van vreugde te kunnen halen.
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Ook ik heb je verhaal in 1 adem uitgelezen. Wat doen mensen elkaar toch aan? Ik vind het ook heel erg voor je spreken Tan, dat je uit moeilijke dingen toch het moois weet te halen (en te benoemen). Ik miste even of je nu wel geopereerd bent aan je hart of dat dat nog steeds zou moeten?
Lekker douchen!
Nee, dat was dus niet meer nodig. Door de bevalling van Cheyenne, die heel zwaar en heftig was, schijnt de nietwerkende klep zijn werk te zijn gaan doen. De meeste ervaren artsen staan voor een raadsel, maar mijn destijds hele jonge cardioloog was zo verbaasd niet, die vond het heel logische en verklaarbaar. Ach ja, ik vind het wel best. Ben vorig jaar nog op controle geweest maar na 12 jaar doet die hartklep het nog steeds.quote:Op donderdag 14 mei 2009 22:06 schreef sjak het volgende:
Ook ik heb je verhaal in 1 adem uitgelezen. Wat doen mensen elkaar toch aan? Ik vind het ook heel erg voor je spreken Tan, dat je uit moeilijke dingen toch het moois weet te halen (en te benoemen). Ik miste even of je nu wel geopereerd bent aan je hart of dat dat nog steeds zou moeten?
Overigens heeft _Bar_ nu het stokje in handen. Met de volgende vraag:
Hoe ervaar je deze zwangerschap ten op zichte van de zwangerschap van Thijs, toen je waarschijnlijk nog veel onbezorgder was?
Dank je wel voor het stokje Tan.
Het kan nog wel even duren eer ik hier m'n stukje neerzet.
waarschijnlijk pas na het weekend.
Het kan nog wel even duren eer ik hier m'n stukje neerzet.
waarschijnlijk pas na het weekend.
Herinnering is een vorm van ontmoeting.
Mooi verhaal Tan!
Ik weet nog goed dat je eerste stapjes hier op FOK stroef verliepen, maar wat ben ik blij dat je bent blijven plakken! Mooi mens!
Ik weet nog goed dat je eerste stapjes hier op FOK stroef verliepen, maar wat ben ik blij dat je bent blijven plakken!
Mooi mens!
***
Nou dat dusquote:Op vrijdag 15 mei 2009 19:23 schreef Brighteyes het volgende:
Mooi verhaal Tan!
Ik weet nog goed dat je eerste stapjes hier op FOK stroef verliepen, maar wat ben ik blij dat je bent blijven plakken!
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
wat een verhaal Tan! Heftig hoor, maar ik kan me voorstellen dat je tussen de ellende door ook mooie momenten zag... die zijn dan extra mooi...
Hihi, ja ik was nogal bevooroordeeld geloof ik (en dankje)quote:Op vrijdag 15 mei 2009 19:23 schreef Brighteyes het volgende:
Mooi verhaal Tan!
Ik weet nog goed dat je eerste stapjes hier op FOK stroef verliepen, maar wat ben ik blij dat je bent blijven plakken!
Het staat me bij dat ik nogal een hormonster was qua reageren 
Maar het zal vast nooit heel erg geweest zijn, anders was ik nooit gebleven hier (ik moet eerlijk bekennen dat ik hier voornamelijk kom als ik zwanger ben, de periodes ertussen was/ben ik hier aanmerkelijk minder frequent, ben niet zo'n baby/dreumes/peuter/etc. kletser)[ Bericht 0% gewijzigd door Tan op 16-05-2009 14:00:20 ]
