Het OUD Estafette Topic deel 8

Zoals beloofd zou ik terug komen op de doorgifte van mijn stokje
Ik heb de eer deze door te mogen geven aan ...

Maffe haar hand Tan haar hand.

Tan mijn vraag aan jou is:
Jij hebt ook veel mee gemaakt en moeder van een vlinder, Hoe sta jij nu in het leven, en hoe zie jij jezelf over bijvoorbeeld 5 jaar ?

Bedankt voor het stokje! Ik heb mijn verhaaltje (nou ja... -tje... ) al geschreven, op de vraag na, die zal ik zo eens beantwoorden en dan plaats ik hier mijn autobiografie

Om heel eerlijk te zijn heb ik tot gisteren nog nooit één blik in het estafettetopic geworpen. Pure desinteresse, aangezien ik niet zo’n fan ben van estafettes, kettingbrieven, piramideacties en andere doorgeefsystemen. Daarnaast ben ik niet zo nieuwsgierig van aard – tot op zekere hoogte dan.
Maar met een persoonlijke vraag in mijn privé-berichten vond ik dat ik toch wel op zijn minst de moeite kon nemen een kijkje te nemen. Met verbazing heb ik de persoonlijk verhalen van een aantal van jullie gelezen. Ook voelde ik regelmatig enorme bewondering en respect opborrelen, ook (en voorál) voor de openhartigheid. Nou ben ik na het overlijden van Ayden op zich ook best digitaal in detail getreden, maar mijn andere wel en wee hou ik toch liever voor me.
Toch zal ik mijn best doen een globaal stuk van Tan te laten zien dat jullie nog niet kennen. Het lijkt misschien niet niks, maar het is zeker niet alles.

‘The story so far’:
Ergens op een zeer koude decemberochtend in 1975 zag ik het eerste Brabantse levenslicht. Als snel na de geboorte bleek dat ik het niet zo heel erg naar mijn zin had, ik had het wat benauwd, sliep heel veel en kreeg nog geen fles leeg. Vele onderzoeken later werd het duidelijk dat ik een aangeboren hartafwijking had, waar ik in de toekomst zeker aan geopereerd zou moeten worden. Tot die tijd moest mijn moeder mij om het uur met theelepeltjes voeden, zodat ik toch wat voeding binnen kreeg.
Gelukkig kon ik redelijk goed opgroeien; ik was wat sneller moe dan mijn leeftijdsgenootjes, maar het ging naar omstandigheden best heel goed. Heel veel later zou zelfs blijken dat de operatie niet meer nodig zou zijn.

Rond mijn derde levensjaar verhuisden we naar Apeldoorn. Voor zover mijn geheugen terug gaat begon toen de ellende. Een persoon uit de familie met losse handjes en bepaalde kindonvriendelijke lusten maakten mij het slachtoffer van allerlei nare praktijken. De details doen er niet toe.
Gek genoeg heb ik synchroon aan die narigheid een relatief leuke jeugd gehad. Afgezien van het feit dat mijn moeder onder andere overbezorgd was, met alle gevolgen van dien en dat mijn vader meer tijd doorbracht met studeren dan goed was voor het gezin, waardoor wij altijd door het huis moesten sluipen en nooit kindjes te spelen mochten hebben, heb ik veel fijne jeugdherinneringen. Maar, naast dat relatief goede leven was er ook al dat andere.

Dat ‘andere’ begon te wringen rond mijn puberteit, met een dieptepunt rond mijn negentiende. Gevolg: vluchten van mijn jeugd/ouderlijk huis in werk dat niet bij me paste (de marine) en in een onbezonnen relatie. Daarbij ook nog eens veel te vroeg op mijzelf/samen gaan wonen (ik was zestien). Achteraf bezien was ik toen ernstig depressief en ik had ik een extreem laag zelfbeeld.
In die tijd leerde ik mijn ex kennen, ik woonde inmiddels al een paar jaar in Den Helder. Het was een veel oudere, net gescheiden man die mij opving in tijden van nood. Een arm om mijn schouder, een luisterend en begrijpend oor. Precies wat ik nodig had. Met alle gevolgen van dien.
Samen kregen wij twee kinderen. Hoewel het huwelijk dat ik met deze man had niet zo denderend was, heeft het mij wel min of meer uit de ellende getrokken, of in ieder geval iets in gang gezet waardoor ik uit een dal kon kruipen. Ik had een doel om voor te vechten, een reden om door te gaan met mijn leven: namelijk mijn kinderen.

Maar toen het eindelijk wat beter met mij ging was het ook tijd om mijn vleugels uit te slaan. Een echtscheiding volgde. Destijds werd mij dat door iedereen verweten – ik wist niet wat ik deed en was egoïstisch – maar naarmate de jaren vorderden kreeg ik steeds meer mijn gelijk van anderen en de erkenning dat het de beste keus was geweest. Zelfs mijn ex is mij achteraf dankbaar voor deze beslissing. Wij hadden nooit moeten trouwen, maar gewoon vrienden moeten blijven. Gelukkig zijn we dat nog steeds (hetzij oppervlakkig), tot groot geluk van de oudste twee kinderen.

Een lange tijd heb ik nodig gehad om mijn leven weer op poten te krijgen, wat niet meeviel als alleenstaande met een kind van twee en een baby van negen maanden. Maar het lukte met hier en daar wat terugval en herstel.
Ik vond werk, een au pair en stopte ook weer met werken toen aanvankelijk leek als of mijn toen nog jongste (ze was anderhalf) leukemie had. Het bleek na uitgebreid onderzoek gelukkig slechts een zeldzame maar goedaardige aandoening: een allergie op streptokokken die overal bloeduitstortingen veroorzaakte. Ook op haar hersenen en andere organen waardoor ze lange tijd moest revalideren. Het was voor mij de doorslaggevende reden om definitief te stoppen met werken. Ik besefte ineens hoe nodig ik was als moeder. En hoe betrekkelijk het leven is.

Na bijna anderhalf jaar alleen te zijn geweest ontmoette ik de ene rampzalige man na de andere, ik had een soort ECI-abonnement op slechte mannen: je krijgt er van alles bij cadeau maar komt er niet zo gauw meer van af.
In korte tijd werd ik in willekeurige volgorde stiefmoeder, vriendin van een drugskoerier en moordenaar en eveneens in willekeurige volgorde slachtoffer van: o.a. agressie, schizofrenie, een stalker en een vreemdganger. Dat verspreid over diverse ‘verkeerde mannen’. Een hectische tijd waar ik ondanks alles met licht plezier naar terug kijk. Zo was de schizofreen een zeer aantrekkelijke, geweldige minnaar en fantastisch romanticus, de agressieve heeft mij hele leuke kanten van het leven laten zien, en zo hadden ze allemaal wel wat moois.

Na deze roerige periode leerde ik via tweakers.net mijn huidige liefde kennen. Een rustige man waarmee ik reeds tijdens de derde ontmoeting zwanger raakte. Niet de meest handige actie, aangezien er allerlei factoren meespeelden die onze relatie zo goed als onmogelijk maakten. Pas in de laatste weken zwangerschap werd duidelijk dat wij voor onze relatie gingen knokken.
Inmiddels zijn we acht jaar samen, een verhuizing naar Overijssel en drie kinderen verder, met de twee kinderen uit mijn eerste huwelijk erbij dus vijf. Dat de laatste in het rijtje helaas maar drie uur heeft geleefd is inmiddels wel een bekend verhaal hier op Fok en daar zal ik mij ook niet verder meer over uitweiden. Sinds een paar weken is er zelfs een zesde kleintje op komst. En we leefden nog lang en gelukkig.

Wat doe ik tegenwoordig:
Momenteel ben ik nog steeds een gelukkige, fulltime moeder en huisvrouw, die dankzij de grootte van haar gezin, tuin en huis en haar vele hobby’s zich nooit hoeft te vervelen. Het grootste deel van mijn hobby’s is te vinden in de creatieve hoek. Tekenen, schilderen, schrijven, mijn weblog bijhouden, knutselen met de kinderen, viltwerkjes freubelen etc.


Films, muziek en boeken:
Mijn grootste passie is muziek luisteren. Ik hou er van om steeds weer nieuwe bekende en onbekende bands en artiesten te ontdekken en al dan niet naar hun concerten te gaan. Een passie die ik tot mijn grote genot deel met mijn partner, en zoals het er nu op lijkt ook al met de oudste kinderen. Mijn smaak is breed maar het liefste luister ik naar eenvoudige singer-songwriters. Nick Drake en Thomas Dybdahl zijn mijn muzikale helden!
Verder kijk ik graag films, bij voorkeur wazige filmhuisfilms, maar een goede hollywoodproductie kan mij ook wel bekoren. Eén van mijn favorieten is Amélie met Audrey Tautou.
Net zoals mijn muziek- en filmsmaak heb ik ook een tamelijk brede boekensmaak. Ik lees het liefst Nederlandse literatuur, maar een Amerikaanse thriller of een Spaans historisch roman kan mij evengoed bekoren. Lezen doe ik erg graag en bij vlagen veel.
Ik heb een diepgewortelde voorliefde voor de verhalen van Boudewijn Buch, een liefde die in mijn puberteit is ontstaan omdat ik zoveel herkende in zijn ellende en bijbehorende emoties, al was de strekking in zijn verhalen van totaal andere aard. Inmiddels heb ik meer favoriete boeken. Een voorbeeld van een exemplaar dat ik in één ruk heb uitgelezen is ‘de Heelmeester van Noah Gordon’.

Eten:
Misschien is het mijn Indonesisch en Chinees bloed dat door mijn aderen stroomt, maar ik ben dol op Aziatisch eten. Eigenlijk alles waar de knoflookpers overheen zwaait vind ik lekker. Maar een ouderwets boeren Hollands stamppotje is toch ook niet verkeerd.
Ik kook en experimenteer graag, maar helaas heb ik een aantal kieskeurige eters, dus niet alles wordt even dankbaar in ontvangst genomen. Ik blijf proberen.

De vraag die mij door maffemuts werd gesteld:
Jij hebt ook veel mee gemaakt en moeder van een vlinder. Hoe sta jij nu in het leven, en hoe zie jij jezelf over bijvoorbeeld 5 jaar ?
Het leven heeft mij gevormd zoals ik nu ben. Ik heb er een aantal dingen van geleerd. Eén daarvan is: alles komt goed. Het is voor mij geen levensmotto, want daar doe ik niet aan, maar het is wel een manier van leven. Wat er ook gebeurt, het komt weer goed. Misschien sla je andere wegen in dan je van te voren had bedacht, maar je vindt de juiste route wel weer.
Nu ik weer in verwachting ben, sta ik natuurlijk eens te meer stil bij de dingen die mis kunnen gaan. Maar het komt zoals het komt.
Zo zal ik over vijf jaar ook nog wel in het leven staan. Ik ben iemand die heerlijk kan zeuren over kleine dingen, maar de grote dingen in het leven kan ik over het algemeen goed accepteren. Op religieus gebied geloof ik nergens in, maar ik denk wel dat alles zo zijn doel en nut heeft. Of dat nu leuke of minder leuke ervaringen zijn.

[ Bericht 0% gewijzigd door Tan op 14-05-2009 09:53:30 ]

En we leefden nog lang en gelukkig
Dat was echt het zinnetje wat het hem deed hoor

En het is je gegund! Ik hoop dat verdere ellende je bespaart blijft, je hebt je portie wel gehad dacht ik zo...

Super mooi en openhartig verhaal!

Bij jou ook al ademloos gelezen. Gelukkig ben je van je ECI abbo af. (moest er wel even om lachen om die vergelijking)
Heb respect voor jouw het komt zoals het komt houding.
Volgens mij hebben jullie een onwijs tof en gezellig gezin

Heel veel geluk met je fijne gezin En een fijne zwangerschap gewenst

Wow, maffe en Tan, wat een verhalen!
Wat een sterke vrouwen zijn jullie toch!

Ik wens voor jullie beiden een voorspoedige zwangerschap toe met als resultaat een gezond kindje! (en voor maffe dan uiteraard dat je snel weer zwanger bent.)

Tan bedankt voor een blik in je leven Ik ben ontzettend blij voor je dat zo lekker gaat nu

Oh ja, over het doorgeven aan de volgende moet ik nog even goed nadenken. Ik weet niet zoveel van de medefokkers af... tja, op zich wel, maar die zijn allemaal al geweest

Knap hoe je, zonder al te veel in detail te treden, zo je leven weet samen te vatten.

't Wordt vervelend, maar ik heb wéér vol bewondering en verbazing zitten lezen.

Mooi verhaal Tan!

Mooi Tan!

Ik heb al een PB verstuurd aan de volgende, of ze wil is dan nog de vraag natuurlijk, maar dat wordt vanzelf duidelijk en dan plaats ik (of zijzelf) de vraag hier ook nog wel.

ik moest ook lachen om dat eci-abonnement mooi verhaal Tan

Mooi Tan, dat je ook de leuke/mooie/grappige dingen van een slechte relatie weet te zien. Het is een groot goed om uit de diepste ellende ook een soort van vreugde te kunnen halen.

Ook ik heb je verhaal in 1 adem uitgelezen. Wat doen mensen elkaar toch aan? Ik vind het ook heel erg voor je spreken Tan, dat je uit moeilijke dingen toch het moois weet te halen (en te benoemen). Ik miste even of je nu wel geopereerd bent aan je hart of dat dat nog steeds zou moeten?

Openhartig dames!
Veel meegemaakt, zeker de laatste paar verhalen (:

quote:

Op donderdag 14 mei 2009 22:06 schreef sjak het volgende:
Ook ik heb je verhaal in 1 adem uitgelezen. Wat doen mensen elkaar toch aan? Ik vind het ook heel erg voor je spreken Tan, dat je uit moeilijke dingen toch het moois weet te halen (en te benoemen). Ik miste even of je nu wel geopereerd bent aan je hart of dat dat nog steeds zou moeten?

Nee, dat was dus niet meer nodig. Door de bevalling van Cheyenne, die heel zwaar en heftig was, schijnt de nietwerkende klep zijn werk te zijn gaan doen. De meeste ervaren artsen staan voor een raadsel, maar mijn destijds hele jonge cardioloog was zo verbaasd niet, die vond het heel logische en verklaarbaar. Ach ja, ik vind het wel best. Ben vorig jaar nog op controle geweest maar na 12 jaar doet die hartklep het nog steeds.

Overigens heeft _Bar_ nu het stokje in handen. Met de volgende vraag:

Hoe ervaar je deze zwangerschap ten op zichte van de zwangerschap van Thijs, toen je waarschijnlijk nog veel onbezorgder was?

Dank je wel voor het stokje Tan.

Het kan nog wel even duren eer ik hier m'n stukje neerzet.
waarschijnlijk pas na het weekend.

Mooi verhaal Tan!
Ik weet nog goed dat je eerste stapjes hier op FOK stroef verliepen, maar wat ben ik blij dat je bent blijven plakken! Mooi mens!

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 19:23 schreef Brighteyes het volgende:
Mooi verhaal Tan!
Ik weet nog goed dat je eerste stapjes hier op FOK stroef verliepen, maar wat ben ik blij dat je bent blijven plakken! Mooi mens!

Nou dat dus

wat een verhalen maffe en Tan

Tan.. je zinnetje : En toen leefden ze nog lang en gelukkig.... kippenvel !

wat een verhaal Tan! Heftig hoor, maar ik kan me voorstellen dat je tussen de ellende door ook mooie momenten zag... die zijn dan extra mooi...

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 19:23 schreef Brighteyes het volgende:
Mooi verhaal Tan!
Ik weet nog goed dat je eerste stapjes hier op FOK stroef verliepen, maar wat ben ik blij dat je bent blijven plakken! Mooi mens!

Hihi, ja ik was nogal bevooroordeeld geloof ik (en dankje) Het staat me bij dat ik nogal een hormonster was qua reageren Maar het zal vast nooit heel erg geweest zijn, anders was ik nooit gebleven hier (ik moet eerlijk bekennen dat ik hier voornamelijk kom als ik zwanger ben, de periodes ertussen was/ben ik hier aanmerkelijk minder frequent, ben niet zo'n baby/dreumes/peuter/etc. kletser)

[ Bericht 0% gewijzigd door Tan op 16-05-2009 14:00:20 ]

Mooi verhaal Tan, niet heel ver in de details getreden maar wel een leuk/heftig kijkje in je leven.

Tan, wat heb je veel meegemaakt zeg. Wat fijn dat je nu zo gelukkig bent met je gezin. En wat mij het meest treft is dat je geen wrok hebt over dingen van vroeger. Ik wens je een hele fijne, goede zwangerschap toe!

Hoi hierbij mijn bijdrage aan het estafette topic, heb er wel even over nagedacht, gezien de drukte en er toch een gedeelte best wel prive is.

Ik ben dus _Bar_ voorheen Bar_en_Mar.
In het dagelijks leven heet ik Barbara, in maart 1981 werd ik geboren.
Heb het m'n ouders de eerste 6 weken behoorlijk lastig en zwaar gemaakt door alleen maar te huilen en niet te willen slapen...

ben opgegroeid in een mosseldorp in zeeuws-vlaanderen, wat de vlamingen maar wat makkelijk weten te vinden.

Heb een rustige jeugd gehad,
met beide ouders die werkten, en dus zat ik met enige regelmaat bij opa en oma, wat ik altijd als een feestje zag. (samen met opa's naar het land, samen met oma's naar de stad, samen wandelen, koken, liedjes zingen,naar het strand enz enz)

Ben wel wat gepest, kwam mede doordat ik toen een vrij donker getintere huid had, heb ik van m'n moeder geërft.
maar sloeg me met een handje vol vrienden, prima door de lagere school heen.

Na de lagere school werd het 15 km fietsen naar de middelbare school, samen met een grote groep elke ochtend afspreken en dan samen op fietsen.
En dat was altijd wel lachen.
De middelbare school vond ik leuk, heb het er prima naar mijn zin gehad
had leuke klasgenootjes, en de lessen boeiden me.
Na een fusie, moesten we met de school verhuizen, en daar heb ik de laatste 2 jaren van vbo afgemaakt.
Een grotere school, met meer lokalen, wat de eerste weken nog wel eens voor handige/leuke verdwaal acties zorgden.
Maar wel geeindigd met diploma op zak.

Toen ik 6 jaar was, kreeg ik er een broertje bij, moest er even aan wennen, maar al snel was ik apetrots op mijn kleine broertje.
Heb hem leren fietsen,en ondanks dat hij al m'n barbie's moest uitmoorden (hoofden erzo af trekken dat nekken ingescheurd werden, en dus barbie stuk) bleef ik hem lief vinden.
hij was tenslotte mijn kleine broertje,en zo klein is hij toch al even niet meer (steekt kop en schouder boven mij uit)
ondertussen zou ik hem zo nu en dan het liefste achter het behang plakken of eens flink door elkaar schudden.

Op m'n 12de ben ik gaan oppassen, eerst bij de buren, en later bij een nogal rijk gezin,en dat rijke gezin bezorgde mij op m'n 14de een heerlijke "werk"vakantie op de bahama's (februari 1996) die ik tot op de dag vandaag nooit vergeten ben.
Het oppassen daar nam wel veel tijd in beslag, zodat het gebeurde dat ik op m'n 13de eigenlijk al door de weeks niet meer thuis woonde, maar bij dat gezin.
elke zondagochtend stapte ik dan op de fiets richting huis, waar ik dan een nachtje sliep om de maandag na school weer bij het oppas gezin te eindigen.
Het was een boeiende tijd, het was enorm goed voor mijn frans, heb er veel verdiend (er oa een scooter aan overgehouden), veel geleerd, maar ook een enorm spannende tijd.
wegens een plotselinge vermissing van de moeder van het gezin.
(Meer wijd ik daar niet over uit vanwege privacy)

En daarna ben ik begonnen in de horeca, eerst al afwasser en later in de bediening, was gewoon ideaal, ivm de vele restaurantjes in het dorp, en veel fam wat ook in de horeca actief was.
Heb daar ook 3 restaurtantjes gezien, en in alle 3 met veel plezier gewerkt.

Zo gebeurde het ook dat ik na de middelbare school ook vol enthousiasme aan een horecaopleidig begon en daar met vlag en wimpel sloeg.

Ben op m'n 18de samen gaan wonen, al liep dat op een mislukking uit en zo gebeurde het dat ik verliefd werd op iemand anders, en met hem meegegaan ben naar Doorn (holland zo noemde ik het, was nog nooit boven de moerdijk uitgekomen.)
(die persoon was dus Mar) Heb daar een heerlijke tijd gehad, maar ook een enorm moeilijke tijd, en de tijd waarin ik zwanger werd.
De heerlijke tijd kwam mede door vriend en mij, door de prachtige omgeving, het werk al koste dat een hoop tijd in de relatie, waardoor ik toch van baan wisselde om meer tijd in elkaar te kunnen steken, en ja ik woonde er gewoon graag, en toch wilde ik er weg na 5 mooie jaren.
De moeilijke tijd kwam doordat ik eindelijk eens ging rouwen om het overlijden van mijn moeder die plotseling overleed aan de gevolgen van een hersenbloeding, en dat uitte zich door middel van panniekaanvallen, hyperventilatie,een soort van straatvrees ontwikkelde (durfde niet meer uiteten en te gaan stappen enzo)
was erg zwaar voor mezelf, maar ook zeker voor Marco toendertijd, en al die tijd was hij toen mijn steun en toeverlaat.(wilde nooit rouwen, en heb mij toen echt letterlijk op m'n werk gestort)
De tijd dat ik zwanger werd, was juist een enorm drukke tijd, ons huis stond te koop, en een verhuizing en pas een kleine maand voor de uitgerekende data (2 aug de sleutel en 6 sept Thijs geboren) bezorgde mij nogal wat stress, maar met behulp van fam is het ons gelukt.

Ik kreeg rust en dat werd beloond met de geboorte van onze zoon Thijs, de prachtigste dag, en een geluk zo bijzonder.
We hadden 21 bijzondere maanden, waarvan ik het overgrote gedeelte zelf ook heerlijk thuismoeder was.
Het was geregeld zwaar omdat papa best wel uurtjes maakte en met behoorlijk ongeregelde tijden.
Wat ook nog wel eens voor woordwisselingen zorgden.
En toen de zwarte dag in juni waar ik niet teveel meer over ga uitwijden gezien de meeste dat wel weten, en ik daar momenteel even niet de behoefte aan heb om dit wederom op te rakelen.
Maar het plotselinge overlijden van Thijs.
Een zware klap, voor ons beide, voor de fam.
En helaas mede door dit en door meerdere omstandigheden, hebben mar en ik het niet gered samen en heb ik de knoop doorgehakt door de scheiding aan te vragen.

Een moeilijke tijd volgde, maar al snel besloot ik de draad terug op te pakken en probeerde wat van het leven te maken,, met gevolg een nieuwe fijne relatie, waarvan ik nu 28 weken zwanger ben,
een zwangerschap die mij behoorlijke ups en downs bezorgd, en tot op heden het genieten niet gemakkelijk is.
Maar met de steun van vriendlief, zijn engelengeduld, kom ik al een hele eind.

tot zover een stukje vanuit mijn leven, al heb ik een aantal details bewust nog even weggelaten.
_{oa het alcoholisme van beide ouders, wat het leven in de weekenden helemaal niet rooskleurig maakten.
Het stiekeme trouwen van mijn vader met zijn nieuwe vrouw, het drama van het nichtje wat verongelukte, enzo kunnen we nog wel even door gaan}


of ik hobbies heb, of heb gehad ;-)
In het verleden deed ik aan kunstschaatsen, badminton, turnen, volleybal, toneelstukken schrijven, enorm veel boeken lezen, kon uren knutselen.
tegenwoordig heb ik een stuk minder hobbies, maar ben wel creatief bezig met de kindermeubels op te knappen.
en probeer rust terug in mijn leven te vinden.

mijn passies, poeh daar weet ik echt even geen antwoord op.
zal er wel eens over na gaan denken

mijn favo boek is
Schaduw van de wind, en het sinasappelmeisje (het laatste is een filosofisch boek)
verder lees ik eigenlijk alles, maar ben zeer geintereseerd in filosofische boeken, omdat die mij aan het denken zetten.

mijn favo film.
the big fish, het verhaal bezorgd mij nog elke keer tranen.

voor welk gerecht je mij snachts wakker kunt maken;

scampies in de look, of pannekoeken,
maar of je mij wakker moet maken ik denk van niet

Een uitspraak die mij is bijgebleven nadat Thijs is komen te overlijden;

We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven

muziek;

Ik heb een diverse muzieksmaak waardoor ik makkelijk het ene moment naar klassiek luister en het andere moment naar veldhuis en kemper zap.
maar mijn grote idool blijft
Boudewijn de Groot.
prachtige teksten, en kan er veel gevoel in kwijt.

En nu komen we bij de vraag die Tan mij stelde;
Hoe ervaar je deze zwangerschap ten op zichte van de zwangerschap van Thijs, toen je waarschijnlijk nog veel onbezorgder was?

leuke vraag Tan

ben opzich niet bezorgd over de zwangerschap, het gaat eigenlijk voorspoedig,elke controlle is tot nu toe wel goed geweest.
okay de ongemakken maar dat hoort erbij.
(en er is alleen een heleboel gebeurd tijdens deze weken, waardoor ik nooit echt de rust gehad heb, mij echt met dit bezig te houden) _{de afronding van de scheiding waar we middenin verwikkeld zitten stukje verdeling, een broertje wat momenteel voor de nodige zorgen zorgt, en dat neem ik nu gewoon wat heftiger mee.}
het zijn meer de gedachtes die erbij komen.
De angst dat ik dit kindje ook zou moeten laten gaan,
hoe ga ik nu reageren op het kindje,
enz enz
ik kan er een enorm lang verhaal over neerzetten, maar dan word het helemaal zo'n lap tekst.

Maar de grootste angst blijft toch,
hoelang mag ik dit keer mama van een kindje zijn.

En nu is het enige wat ik nog graag wil en dat is deze laatste maanden rust in mijn hoofd, gewoon bezig kunnen zijn met het verdriet rondom thijs, de blijdschap van deze zwangerschap, het geluk ik mag echt serieus opnieuw mama worden het rommelen in de babykamer.
en dat is wat ik momenteel wil.

Wat een mooi, ontroerend en ook minder fijn verhaal.
Ik als nieuwkomer wist het niet van Thijs. Ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen.
Behalve dat je me erg dapper en sterk lijkt, en dat je volgens mij heel goed in het leven staat

Bar

Mooi verhaal Bar, dankjewel voor het delen ervan

Mooi Bar! De inhoud niet altijd natuurlijk, maar je manier van schrijven des te meer! Wat ik me wel afvraag, hoe is je nieuwe partner in je leven gekomen? Of wil je dat niet kwijt?

Moeilijk Bar. Ik hoop dat je toch eindelijk die rust in je hoofd krijgt en 100% kan genieten.
Heb je nog andere hulp steeds om die rust wat beter te krijgen?

Bijzondere Bar
Fijn dat je het toch hebt willen delen. Ik kan me je overwegingen wel voorstellen. Ik hoop dat het jou ook wat oplevert om dingen zo eens op te schrijven.

Bar

De volgende is al per Pm benaderd en ook al antwoord van gekregen, de volgende in rij is Diaan73 geworden.

De vraag die ik haar gesteld heb;

Hoe voelt het om nu weer opnieuw moeder te zijn, na de lange weg van alle ziekenhuis bezoekjes en onderzoeken en hormonen.



_{zou iemand van de modjes de laatste verhalen erbij in het lijstje willen zetten aub.}

[ Bericht 22% gewijzigd door _Bar_ op 18-05-2009 13:17:04 (nu met de gestelde vraag aan) ]

Bar, ik wil nog wel even zeggen dat ik het van jou een heel mooi en bijzonder verhaal vind.

Bedankt voor het stokje, ik ga eens nadenken over wat er allemaal in "mijn stukje" moet. Verwacht in ieder geval vandaag nog geen stukje van mij, komt hopelijk morgen, anders later deze week. Drukke week.....

quote:

Op maandag 18 mei 2009 13:10 schreef _Bar_ het volgende:
_{zou iemand van de modjes de laatste verhalen erbij in het lijstje willen zetten aub.}

Het lijstje wordt steeds aangevuld als er een nieuw topic geopend word. Al dan niet door de TS of door een van de modjes dan.

Bar

Ik verveelde me, hierbij de laatste 3 verhalen:
Maffemuts
Tan
_Bar_

Ook weer een bijzonder verhaal Bar, bedankt ook voor het beantwoorden van mijn vraag.

Het boek Schaduw van de Wind kreeg ik voor mijn verjaardag, ben er nu in bezig en ik vind het een erg mooi boek.

Bar Ik hoop dat jullie tot in lengte van jaren van jullie kindje mogen genieten en hij/zij van jullie.

quote:

Op maandag 18 mei 2009 17:50 schreef Vlindur het volgende:

[..]

_{Het is wel erg zoeken hoor, naar de verhalen die in zo'n laatste topic zijn geweest, Zoveel moeite is het toch niet om het aan te passen? Als ik het nog kon had ik het gedaan, maar ik kan het niet meer}

Dat is het dus blijkbaar wel.

quote:

Op dinsdag 12 mei 2009 19:16 schreef Vlindur het volgende:
Ja, wat een klote werk om het in te voeren
Nu is mn eten koud

Maar ben wel blij dat het netjes is gelukt

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 18 mei 2009 14:13 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Het lijstje wordt steeds aangevuld als er een nieuw topic geopend word. Al dan niet door de TS of door een van de modjes dan.

_{okay dank je wel, dan weet ik dat}

Pfff het is nog best een verhaal geworden maar hier is dan mijn verhaal.

Op een maandag na een autoloze zondag in november 1973 ben ik geboren in Enschede als Diana. Mijn moeder was toen nog maar net 4 weken 18 jaar jong en mijn vader 23 jaar _{ben dus een zgn. ongelukje}. Zij waren in juni van dat jaar getrouwd en woonden nog bij mijn opa en oma toen ik geboren ben, ik heb daar ook de eerste 3 maanden van mijn leven gewoond. Toen kregen ze een eigen huis. Ik kreeg een broertje toen ik 2,5 jaar was. Kort daarna kreeg ik een ongeluk: het glas in het raam boven waaide eruit en waaide in mijn gezicht. Gelukkig net niet in mijn oog maar wel in/over mijn neus. Omdat het vel van mijn neus af was, hebben ze vel achter mijn oren weggehaald en op mijn neus gezet. Vroeger had ik daar wel last van, werd blauw enz. maar tegenwoordig zien mensen het niet eens meer. Het is altijd wat donkerder van kleur omdat het een stukje “dood” vlees is. Na 6 weken ziekenhuis mocht ik weer naar huis en was toen een minder leuke dreumes als voorheen, met flinke driftbuien, ook omdat ik toen waarschijnlijk dacht dat ze mij hadden ingeruild voor mijn broertje. Later is dat wel weer goed gekomen. Ik had verder een onbezorgde jeugd en kan me eigenlijk alleen maar leuke dingen herinneren. Zowel thuis als op school. Ik was veel bij mijn opa en oma, zij waren elke zaterdagavond bij ons thuis om spelletjes te doen en ik vond naar school gaan ook erg leuk. Op mijn 11e overleed mijn opa, dat was best shocking, mijn lievelingsopa was er niet meer. Ik mis hem nu soms nog.

Na de lagere school ben ik de HAVO gaan doen, op zich ben ik die jaren goed doorgekomen, kon makkelijk leren en was ook niet verschrikkelijk aan het puberen. Ik kreeg in 4HAVO de ziekte van Pfeiffer, dat jaar ben ik ook blijven zitten en heb ik over gedaan. 5HAVO was dus erg makkelijk en haalde mijn examens dus ook met glans. Ik wist al vroeg dat ik secretaresse wilde worden, dus ben ik na de HAVO de eenjarige directie-secretaresse opleiding gaan doen en heb die met een diploma afgerond. Eenjarig omdat ik eigenlijk niet meer zoveel zin had om nog naar school te gaan en wilde gaan werken en samenwonen.

Samenwonen? Yeps, op mijn 16e kreeg ik mijn eerste vaste vriendje die 3 jaar ouder was. In die periode was ik ook erg veel bij FC Twente te vinden, hij en ik waren vaste supporters in vak-p en lid van de supportersvereniging vak-p waar ik ook veel gewerkt heb achter de bar en in een promotieteam. Na de eenjarige opleiding, ik was toen 19 jaar, heb ik meteen werk gevonden als secretaresse bij een advocatenkantoor. Geweldige tijd daar gehad met leuke en interessante strafzaken. Tegelijk met het gaan werken, zijn we ook gaan samenwonen, erg wennen dus allemaal. Na 4 jaar te hebben samengewoond, ging het niet meer tussen ons en heb ik besloten bij hem weg te gaan en alles achter te laten.

Terug naar mijn ouders en gelukkig kreeg ik kort daarna een appartement in de binnenstad, een nieuw begin. Ook wat werk betreft, wilde ik een nieuw begin: ik werd directie-secretaresse bij een architectenbureau. Dat jaar leerde ik de vader van Twan kennen. Hij heeft nog een paar maand bij mij ingewoond toen we besloten een huis te kopen en dat hebben we gedaan, een mooi oud huis. Dat jaar heeft hij mij ook ten huwelijk gevraagd en heb ik ja gezegd. Omdat de directie-secretaresse bij het architectenbureau in de praktijk niet meer was dan receptioniste en ik dat geen uitdaging vond, ben ik gaan solliciteren bij een overheidsinstantie en ben daar aangenomen als management-assistente van de directeur.

In het “rampjaar” 2000 zijn we getrouwd, 3 weken na de vuurwerkramp in Enschede en in onze buurt_{hemelsbreed 300 meter afstand}: we mochten 6 dagen ons huis niet in. We hebben besloten de bruiloft wel door te laten gaan. Het was een mooie en rare dag. In een koets door de rampwijk. Toen we getrouwd waren, wilden we ook graag kinderen. Dat lukte niet echt maar dmv clomid was ik in maart/april 2001 zwanger, deze zwangerschap eindigde in een miskraam in mei, op de dag van de bekerfinale van FC Twente tegen PSV, waar wij ook bij waren. Vreemde dag dus. In juli kwamen we erachter dat ik zwanger was zonder dat ik nog ongi was geweest. Bij de echo bleek ik al 11 weken zwanger te zijn. Apart was dat ik uitgerekend was op de datum dat mijn opa is overleden, dat vond ik erg bijzonder. Echter, ik ben niet op deze datum bevallen, maar 2 weken later: een mooie gezonde jongen Twan.

In 2001 was er een reorganisatie op mijn werk en was er geen werk meer voor mij als MA, ik ben toen bij personeelszaken gaan helpen en daar niet meer weggegaan. Ik werk daar nog steeds en met heel veel plezier en ben zelfs adviestaken gaan doen en projecten gaan leiden.

2 jaar na de geboorte van Twan zijn we gaan scheiden, we waren uit elkaar gegroeid, deden onze eigen dingen, het ging niet meer. We hebben toen meteen besloten om een co-ouderschap aan te gaan, welke nog steeds tot ieders tevredenheid werkt. Hij is blijven wonen in ons oude huis en ik ging – weer – terug naar mijn ouders. Een paar weken later kreeg ik een bovenwoning dichtbij het centrum toegewezen en heb het helemaal naar mijn smaak ingericht. Ik was daar ook veel gelukkiger met Twan, die om de week bij mij is/was. Dat was bij pozen best zwaar, omdat Twan heel veel last had van driftbuien.

In 2004 leerde ik ook Peaceman “kennen” via een REM-forum. Het klikte online en we raakten verder aan de praat op eerst MSN, later telefoon/sms en uiteindelijk een ontmoeting. Die ontmoeting was in Apeldoorn, tussen onze woonplaatsen in. Hij haalde mij op van het station en het was meteen vertrouwd en goed. Die dag is ook onze relatie begonnen. We hebben ruim 1,5 jaar heen en weer gereden tussen Enschede en Gorinchem. In januari 2006 is hij bij mij en Twan komen wonen. Eind 2006 werd ik opgenomen in het ziekenhuis met uitval van de spieren in de armen en benen, erg eng allemaal, maar uiteindelijk nooit achter gekomen wat het was. Dit hele gebeuren deed ons beseffen dat we toch ook wel met elkaar wilden trouwen. Zo gezegd zo gedaan: 31 mei 2007 werd en is onze trouwdag. Een bijzondere dag en helemaal in onze stijl.

Aangezien we toch ook wel graag een eigen huis wilden, hebben we in juni 2007, een maand na ons trouwen, een huis gekocht en daar veel aan verbouwd en we wonen daar nu ook alweer ruim 1,5 jaar met heel veel plezier. We hebben ons plekje echt gevonden.

Zo dit was in een notendop mijn levensverhaal, al is het nog best heel veel…

Muziek: ik hou van heeel veel soorten muziek/bands, maar REM, Bob Marley, Radiohead, Tom McRae spannen de kroon. Ik vind het ook superleuk om concerten en vooral festivals te bezoeken.
Films: tja ik heb niet echt een bepaalde film die ik echt geweldig vind. Ik ben meer van de series. Grey’s Anatomy vind ik echt erg leuk. Maar ook Lost, Prison Break, 24 en momenteel zijn we Oz aan het kijken.
Boeken: ik lees veel, vooral in de trein. Van psychische thrillers tot chicklit. Heb alle boeken van Nicci French gelezen, maar tegenwoordig lees ik toch meer Karin Slaughter, Simone van der Vlugt en Saskia Noort. Jill Mansell vind ik soms ook heerlijk om te lezen. De Harry Potters zijn ook erg leuk. Een aanrader vind ik trouwens Finale als voorspel (A town like Alice) van Nevill Shute.

Je kunt mij niet voor eten wakker maken ’s nachts, dan slaap ik en heb dan geen behoefte aan eten. Als je mij al wakker kunt krijgen, ik slaap vrij vast en hoor dan bijna niets, behalve de kinderen.

De leukste uitspraak die ik mij kan herinneren van Twan is dat hij vroeg waarom ik losse tieten had? Hij en Peaceman had ze vast.. dat vond hij toch wel vreemd.

De vraag van Bar:
Hoe voelt het om nu weer opnieuw moeder te zijn, na de lange weg van alle ziekenhuis bezoekjes en onderzoeken en hormonen.
Voordat ik hier het antwoord op geef, even een weergave van hoe het is gegaan. In 2005 begon het bij ons al te kriebelen, we wilden ook graag samen een kind. Spiraaltje laten verwijderen en we zouden wel zien hoe het zou gaan. Het ging dus niet… in 2006 de diagnose PCOS en begonnen met Clomid. Heel veel last van had en toen ik eind 2006 “ziek” werd, hebben we besloten met Clomid te stoppen en de natuur zn gang te laten gaan. 2007 stond in het teken van ons trouwen en het nieuwe huis en ondertussen gingen we gewoon druk en actief verder met het proberen zwanger te worden, dat lukte dus niet. In 2008 besloten te beginnen met acupunctuur en iom onze gyn ben ik toen doorverwezen naar de fertiliteitsarts. Zij bedacht met ons dat het het beste was om meteen de volgende cyclus met hormonen te beginnen en IUI te doen… zo gezegd zo gedaan en op 21 april was de inseminatie. Het wonder geschiedde: ik was meteen zwanger en de zwangerschap ging helemaal goed al was ik wel wat onzekerder dan de vorige zwangerschap. Op 23 januari van dit jaar ben ik bevallen van Lennon ons grote wonder en het voelt geweldig. Het is een heerlijk en tevreden ventje. De hele weg van alle ziekenhuis bezoekjes, onderzoeken enz. is het dubbel en dwars waard geweest. We prijzen ons ook gelukkig dat het gewoon al bij de 1e keer raak is, daar waren we echt niet van uit gegaan. Ik geniet elke dag van dat kleine mannetje dat o zo gewenst was en er nu dan eindelijk is.


Ik moet nog even nadenken over wie ik ga vragen om het stokje over te nemen!!!

[ Bericht 0% gewijzigd door Diaan73 op 19-05-2009 22:34:03 ]

Een mooi verhaal

Afgelopen oktober verloor ik de kracht in mijn arm, eerst helse pijn, daarna werd mijn arm 24/7 moe.
En dat is nu nogsteeds. Veel fysio, veel oefeningen. en flink wat gebaal als ik X geen eten kan geven met mijn arm omdat hij niet meer te bewegen valt. ook hier onbekend hoe, wat, waar.
En ik begin het nu ook op andere plekken te voelen.

Karin Slaughter is ook 1 van mijn favorieten
En je muzieksmaak vind ik ook top!

quote:

Op dinsdag 19 mei 2009 22:09 schreef MamsX het volgende:
Een mooi verhaal

Afgelopen oktober verloor ik de kracht in mijn arm, eerst helse pijn, daarna werd mijn arm 24/7 moe.
En dat is nu nogsteeds. Veel fysio, veel oefeningen. en flink wat gebaal als ik X geen eten kan geven met mijn arm omdat hij niet meer te bewegen valt. ook hier onbekend hoe, wat, waar.
En ik begin het nu ook op andere plekken te voelen.

Karin Slaughter is ook mijn favorieten
En je muzieksmaak vind ik ook top!

Thnx!!

Bij mij kwam het na een migraine aanval, ze denken ook dat het daarmee te maken zou kunnen hebben, maar de volgorde is dan verkeerd. Aan een TIA is ook nog gedacht maar er was niets te zien op de hersenscan en MRI. Ik had ook geen controle meer over mn armen en benen en mn armen trilden als een gek.

Balen trouwens dat je er nog zoveel last van hebt!!

zowel het verhaal van bar _{ik weet wel van thijs, maar niet het hoe en wat, daar post ik te kort voor mee} als dat van jou bijzonder diaan... weer een stukje mens achter de nick leren kennen. dank jullie wel

you must be shitting me. ik ben al vanaf heel jongs af aan migraine klant.
En in die periode heb ik mijn aller aller aller ergste aanval gehad, en in die dagen begon de pijn.
Ik vind het zo apart, het is gewoon onduidelijk wat het is, en ik geef dan meerdere dingen aan die ik denk dat het ook kunnen zijn, maar dan krijg ik de reacties, je bent zo jong dat zal het niet zijn, of neeejoh dat is het ook niet etc.