Het OUD Estafette Topic deel 9

quote:

Op woensdag 10 juni 2009 12:37 schreef DaviniaHR het volgende:
Mooi, Sugar. Wellicht een heel persoonlijke vraag, maar ben je bang dat maria ook een eetstoornis ontwikkelt later, of ben je daar niet echt mee bezig?

(achtergrond: mijn moeder heeft altijd (naja, atlijd... ) anorexia gehad (ook tijdens de zwangerschappen), vandaar dat ik het vraag.)

Ik ben daar zeker bang voor! En ik zou het haar erg gunnen te leven zonder die belasting.
Ik ben er bang voor omdat ik zelf de neiging heb te compenseren met eten en niet-eten en er dus altijd gevaar is dat mijn gedrag haar beïnvloedt. Ik denk wel oprecht (en de mensen die me bezig zien gelukkig ook) dat mijn gedrag nu geen duidelijk signaal hoeft te geven aan de kinderen. Ik eet gewoon mee, we praten niet over dunner zijn of worden en ik heb geen anorexia of boulimia natuurlijk! Nu is er dus niet snel iets zichtbaar van mijn worsteling, denk ik. En hoop ik!
In mijn streven om echt te stoppen met dat streng zijn tegen mezelf, zijn de kinderen (en inderdaad, met name Maria) wel een heel duidelijk baken en houvast. Als ik het al niet voor mezélf doe, dan wel voor hen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Sugar op 10-06-2009 22:07:40 ]

Ik heb alles gelezen maar kom er gewoon niet aan toe om overal op te reageren.
Appelsap, ik vind je een heel moedige vrouw. Wat goed van je studie en wat knap van je diploma

Sugar, ik vind jou zó'n tof mens! Wat leuk dat je nu wel zover was om het stokje aan te nemen. Ik hoop dat het leven voor jou soms wat liever wordt en dat je minder hoeft te worstelen
_{als je begrijpt wat ik bedoel}

quote:

Op woensdag 10 juni 2009 10:47 schreef Jelief het volgende:
Mooi sap en sjoeg!
Bij elk verhaal meer dat ik hier lees besef ik mij dat ik eigenlijk heel normaal ben. Ik zie bij bijna iedereen wel iets dat ik herken.

dat zijn we toch allemaal! dat is nu eenmaal dat ons mens maakt. ieder mens heeft nu eenmaal bagage. hier in deze reeks zie je de dingen die je anders 'zomaar op internet' niet ziet.

quote:

Op woensdag 10 juni 2009 21:59 schreef Sugar het volgende:

[..]

Ik ben daar zeker bang voor! En ik zou het haar erg gunnen te leven zonder die belasting.
Ik ben er bang voor omdat ik zelf de neiging heb te compenseren met eten en niet-eten en er dus altijd gevaar is dat mijn gedrag haar beïnvloedt. Ik denk wel oprecht (en de mensen die me bezig zien gelukkig ook) dat mijn gedrag nu geen duidelijk signaal hoeft te geven aan de kinderen. Ik eet gewoon mee, we praten niet over dunner zijn of worden en ik heb geen anorexia of boulimia natuurlijk! Nu is er dus niet snel iets zichtbaar van mijn worsteling, denk ik. En hoop ik!
In mijn streven om echt te stoppen met dat streng zijn tegen mezelf, zijn de kinderen (en inderdaad, met name Maria) wel een heel duidelijk baken en houvast. Als ik het al niet voor mezélf doe, dan wel voor hen.

Oke, helder!
Dank voor je antwoord.

Ik ben benieuwd naar jouw verhaal Simmu.

Sugar, mooi heb je dit weer opgeschreven, jouw vermogen om iets in een paar woorden heel duidelijk neer te zetten vind ik zo mooi. Jij hebt echt schrijfttalent

Appelsap wat een prachtig openhartig verhaal. Wat heb jij veel geleerd over jezelf en wat ben je gegroeid

Oh, ik zie nu dat jij ook je verhaal hebt geschreven Sugar. Ik ga het gauw lezen. _{Hopen dat den Stella nog even doortukt}. Ben benieuwd.

Ik heb weer veel bij te lezen hier

Mooi Sugar . Je klinkt zo volwassen en gelukkig. Aslof je echt afstand hebt kunnen nemen van moeilijke dingen van voorheen. .

En jeetje ja, dat hiv-verhaal. Dat was echt een bizarre tijd. En nog kan ik me natuurlijk niet voorstellen hoe jij toen gevoeld moet hebben zeg, pffff.

En Maria was zo'n leuk babietje om te zien , met haar karakteristieke koppie al meteen .

Enne, rammelen . Hoeft toch niet persé niet de bedoeling te zijn. Dingen veranderen toch met de tijd . Ik bedoel, hoe cool zou het zijn als we straks twee ongeveer evenoude droppies hebben rondkruipen .

Appelsap en Sugar, erg mooie openhartige verhalen. Appelsap je zal vast en zeker geslaagd zijn voor je diploma. En Suug, in alles wat je over je kinderen schrijft en de foto's die je plaatst straalt je moedertrots !

En Lily gaat het stokje van me overnemen!

Mijn vraag aan jou, Lily:
Elk gezin heeft vaak zo zijn eigen gewoonten, manieren van met dingen omgaan of zelfs tradities. Ik ken bijvoorbeeld een gezin dat altijd in een soort eigen taaltje grapjes maakte met elkaar en een gezin waarin regelmatig één van de ouders speciaal met één van de kinderen op een korte vakantie ging (en dat afgewisseld).

Welke bijzonderheden uit je eigen jeugd (binnen het gezin waarin je opgroeide) zet je graag ook in je eigen gezin voort en koester je? En welke vaste patronen of kenmerken zou je juist willen vermijden?

Ohw Suug, leuke vraag!

_{Die moet voortaan standaard bij iedere post beantwoord worden vind ik!}

De vraag van Sugar vind ik juist het moeilijkste
Ik kan (of beter gezegd wil) deze niet beantwoorden omdat ik de privacy van mijn ouders niet wil schenden.
Het gaat in mijn geval eerder om vermijden dan koesteren namelijk..

Dan verzin ik gewoon een nieuwe! Geen probleem.
_{(En als een volgende zo'n vraag wel graag beantwoordt: leuk!)}

Appelsap en Sugar ook weer mooie bijzondere verhalen

Wat een mooi verhaal Sugar en je hebt zo'n onwijs tof gezin (S heb ik nooit ontmoet maar als ik jullie zie en de kids dan kan dat niet anders) Die lieve kids van jullie (Ik moet er nog zo vaak glimlachend aan denken, Storm die valt, Maria: "gaat het Storm?" Storm: "jaaa" en krabbelt overeind )
De teksten die je schrijft en de foto's die je maakt, echt wat een talent !

_{Ik heb trouwens ook bij Bruna gewerkt}

_{Het is lekker rustig op kantoor vandaag dus in de baas zijn tijd geschreven}

Ik loop nu een jaar of 10 op Fok rond. Meestal lurkend en soms post ik eens wat hier en daar. Ik lees lang niet alles en mis daardoor wel veel in OUD.
Toen Lois in LIF het begin maakte met het topic “in mijn buik” was ik ook zwanger van de eerste en hoewel de meesten mij niet zullen kennen doordat ik weinig post ben ik op de achtergrond sinds die tijd wel aanwezig in het zwangerschapstopic en later in OUD.

Ik ben lily, 37 jaar, getrouwd en moeder van twee jongens.
Geboren en getogen in het uiterste zuiden van het land waar ik ook nu nog steeds woon. Ik heb een broer van 41 waar ik nog steeds goed contact mee heb. Helaas woont hij niet in de buurt dus we zien elkaar niet zo vaak (druk druk druk) maar bellen wel nog regelmatig. Hij is wel gek op zijn neefjes dus af en toe een trip naar Amsterdam is altijd leuk.

Ik leerde mijn echtgenoot al in 1986 kennen. Ik was toen 15 en hij 16 en we waren meteen onafscheidelijk. We zaten niet op dezelfde middelbare school maar leerde elkaar kennen in een uitgaansgelegenheid (nou ja, als je een zolder vol met hardrockers zo kunt noemen).
We hebben zeer uiteenlopende karakters maar dezelfde levensvisie en interesses. Onze grote liefde muziek loopt als een rode draad door ons leven.
Zelf in bandjes spelen, optreden in plaatselijke jongerencentra, veel concertbezoekjes., rondhangen in platenzaken, cd’s bespreken met vrienden, noem maar op. We hadden in die tijd een grote groep vrienden om ons heen.
Er is ook een tijd geweest van veel feesten, drinken en experimenteren met allerlei drugs. Leuk en ook soms minder leuk, maar er wel veel van geleerd.

We hebben beiden gestudeerd in Maastricht (ik IDM en hij Kunstacademie) en zijn in die tijd ook gaan samenwonen.
We hadden niks en zaten op kistjes en bankstellen die we langs de straat vonden (ja, dat kon toen nog ) Erg leuk vind ik dat, met niks iets proberen op te bouwen. Samen vechten voor iets.
Toen we eenmaal een baan hadden en dus geld hebben we een paar reizen gemaakt ( USA, westkust en NY). Geweldige tijd gehad.

We hebben altijd het gevoel gehad van wij saampjes tegen de rest van de wereld. Klinkt misschien zwaar maar is het niet. Dat gevoel is er na 22 jaar nog steeds.

Mijn man heeft altijd kind(eren) gewild. Hij heeft zijn vader nooit gekend en wilde juist daarom vader worden en er wel zijn.
Ik hield dat altijd tegen, wilde geen kinderen, tot ik ineens op mijn 28ste, zomaar, out of the blue, het gevoel kreeg dat ik een kind wilde. Ik stopte direct met de pil en was gelijk zwanger. En ineens waren we met zijn drieën en toen onze oudste zoon bijna 4 was werd onze jongste zoon geboren. We konden ons geluk niet op.

Totdat de oudste naar school ging.
We kregen te horen dat er iets niet goed was. Dat er iets aan hem mankeerde.
Dat komt hard aan kan ik je vertellen. Zit je vier jaar smoorverliefd te wezen op je kind en dan komt de buitenwereld even vertellen dat er iets mis is met hem. In eerste instantie ontkende we het dan ook (ach wat, onzin, er is helemaal niks mis met hem).
Het waren twee vreselijk rottige jaren. Veel gepraat met leerkrachten, medici en therapeuten en vooral veel gehuild. Huilend in de auto na een gesprek op school en later in de tijd huilend op de bank omdat je wist dat ze gelijk hadden.
Verdriet omdat je kind een stempel krijgt, omdat je niet weet wat er aan de hand is, omdat je kind niet uitgenodigd wordt op feestjes. Niet omdat hij niet populair was bij zijn klasgenootjes, nee, maar omdat andere moeders het beter vinden dat hun kind niet met de mijne omging.
Moeilijke jaren.

Het gedrag van onze zoon werd er niet beter op en ik raakte hem kwijt. Heel erg is dat. Ik, zijn bloedeigen moeder, begreep hem ook niet. Ik stond mijlenver van hem af.
Hoe kon ik begrip van anderen verwachten als ik hem zelf ook niet begreep?
Allemachtig wat heb ik me schuldig gevoeld, later ook omdat ik dat gevoel met onze jongste niet had (en heb). Gelukkig had mijn man dat gevoel niet en kon hij hem wel de steun bieden die ik hem blijkbaar niet kon geven.
De diagnose ADHD heeft veel los gemaakt. Het klopte gewoon en door een schat van een leerkracht (en medicijnen) en tevens ons gedrag als ouders aan te passen ging het bergopwaarts.
Hij is nu 8 jaar en we zijn in een veel rustiger vaarwater terecht gekomen. Mijn band met hem is weer een stuk beter. Hij wordt ouder en wijzer. Begrijpt steeds meer van zichzelf, al zijn we er natuurlijk nog lang niet.
Het is een schat van een jongen. Lief, beleefd, slim, en bijzonder maar oh wat is hij anders dan ik, en wat botst dat vaak (en dat betekent niet dat ik niet lief, beleefd, slim en bijzonder ben ).
Onze jongste zoon zit ondertussen ook alweer een half jaar op school. Het gaat heel goed met hem. Wij zijn echt “two peas in a pot”.
Het enige dat de jongens met elkaar gemeen hebben is hun geslacht, zo anders zijn ze, maar toch hebben ze veel aan elkaar. Het zijn echt broertjes.

Naast ons werk (ik heb een erg leuke baan van 28 uur bij een pensioenbedrijf) besteden we onze tijd voornamelijk óf aan ons gezin óf aan elkaar. Ons sociale leven staat op een laag pitje en daar kiezen we bewust voor.
Verder lees ik heel graag. Voornamelijk Nederlandse literatuur en thrillers (Nicci French, Saskia Noort).
Film is ook een grote hobby (van ons beiden). De bioscoop wordt nog wel eens bezocht maar meestal toch lekker thuis op de bank. Zalig!

We zijn echte natuurmensen en zijn vaak te vinden in de Belgische Ardennen (voor ons ook erg dichtbij). We zijn begaan met dieren en proberen ons steentje bij te dragen tegen allerlei dierenleed (niet alleen met geld, maar dat even terzijde)
Ook is muziek nog steeds erg belangrijk. Een liefde die we vanzelf doorgeven aan onze kinderen. Erg leuk.
We bezoeken nog steeds samen veel concerten en de kinderen kunnen niet wachten totdat ze een keer mee kunnen.

We hebben het goed.

Saampjes tegen de wereld


Hoewel de vraag van Sugar erg leuk is, kan ik hem toch niet beantwoorden (om privacy redenen). Dus Sugar; mocht je nog een andere vraag hebben...graag


edit:

Nieuwe vraag voor Lily:
Wat was de mooist gekleurde dag in jouw leven? En (als je wilt): wat was de zwartste?

Ik begin met de zwartste dag:
14 juni 1984
De dood van mijn neef van 14 (ik was toen bijna 13). Hij is die middag door een beschonken bestuurder van zijn fiets gereden en overleed later in het ziekenhuis.
Dat afschuwelijke telefoontje. De horror op het gezicht van mijn moeder. Het vreselijke verdriet van mijn oom en tante en de rest van de familie staat op mijn netvlies gebrand. Het feit dat dat zomaar kon gebeuren. Het heeft veel met me gedaan.
Het is 25 jaar geleden maar ik denk nog regelmatig aan hem.

De meest gekleurde dag:
hmm, ik zou bijna zeggen mijn geboorte want er zijn gelukkig veel gekleurde dagen in mijn leven geweest. Ik weet het ook echt niet. Ik kan niet kiezen.
Een willekeurige dag waar ik met man en kinderen lekker in de Ardennen ben.

[ Bericht 1% gewijzigd door lily op 12-06-2009 18:21:53 ]

Edit: dit ging over Estrys:
Geinig! En dankjewel.

Nieuwe vraag voor Lily:
Wat was de mooist gekleurde dag in jouw leven? En (als je wilt): wat was de zwartste?

En ik ga nu je verhaal lezen, want ik had mijn scherm blijkbaar lang open!

Ik beantwoord je vraag vanavond, Sugar.

Ik moet nu rennen, school is zo uit en ik zit nog op mijn werk...

Och, Lily. Wat heb je dat mooi geschreven en ik ben blij dat ik je het stokje heb gegeven. Want ik wist niet van de problemen die je oudste had! Ik kan in je verhaal meevoelen wat een moeilijke tijd dat is geweest, ik kreeg er de tranen van in mijn ogen...
Bijzonder eerlijk verteld, vind ik.

Goed te lezen dat alles nu veel beter loopt en voelt. En wat heerlijk dat je juist met de jongste zoveel herkenning hebt. Hoewel me dat misschien ook een dubbel gevoel lijkt, om dat met de één wel te voelen en met de ander veel minder. Maar ik vind het vooral heel warm klinken, dat "two peas in a pot".
_{Enne, ik vind ze uiterlijk ook toch wel op elkaar lijken, hoor!}

Sugar en Lily, wat een mooie verhalen, dank voor het delen .

quote:

Op vrijdag 12 juni 2009 14:51 schreef Sugar het volgende:
En wat heerlijk dat je juist met de jongste zoveel herkenning hebt. Hoewel me dat misschien ook een dubbel gevoel lijkt, om dat met de één wel te voelen en met de ander veel minder. Maar ik vind het vooral heel warm klinken, dat "two peas in a pot".

Absoluut waar.
Dat is ook best moeilijk want er zitten gevaren aan.
Gelukkig ben ik me ervan bewust en kan er daardoor rekening mee houden in mijn gedrag naar de kinderen.

Last but not least: het "two peas in a pot" gevoel heeft oudste ook.
Met zijn papa

Sugar, fijn dat je weer wat beter in je vel zit. Ik vind dat je echt een mooi en vooral openhartig stuk geschreven hebt. Erg leuk om te lezen hoe jij het moederschap probeert in te vullen!

Lily ook al zo'n mooi stuk. Wat lijkt me dat lastig als je zo ver van je kind af staat en vooral dat jij daar eerlijk voor uit durfde te komen, want dat lijkt me ook best zwaar voor jezelf. Erg fijn dat het nu weer beter gaat.
Jullie klinken als een prachtgezin, saampjes tegen de wereld.

Oh Lily! Wat leuk om over jou te lezen! Hoewel ik je meer zijdelings 'kende' heb ik je altijd graag gemogen. En nu nog meer. En je weet dat je jongste een favorietje van me is he!
Ik heb wel even een traantje moeten wegvegen toen ik las over je struggle met de oudste. Dát lijkt me moeilijk.


Dankjewel!

quote:

Allemachtig wat heb ik me schuldig gevoeld, later ook omdat ik dat gevoel met onze jongste niet had (en heb). Gelukkig had mijn man dat gevoel niet en kon hij hem wel de steun bieden die ik hem blijkbaar niet kon geven.

Wat fijn dat je dat toch zo hebt kunnen zien. Want ik kan me helemaal voorstellen dat je het vooral rot zou vinden dat je het zelf niet kan. Maar ik vind het knap dat je toch ook kan zien dat er toch iemand is die dat wel kan. Dat maakt jullie zo sterk denk ik

Sugar, fijn dat je toch nog het stokje hebt aangegrepen en je verhaal hier hebt verteld.
Ik vind het knap dat je zo je best doet voor alles en jullie

appelsap, wat knap dat je waarschijnlijk geslaagd bent! Petje af!

Sugar, wat meot ik zeggen...ik vind je verhaal erg mooi, maar ik vind je ook een mooi mens. Niet alleen lijk je me een hele fijne, lieve moeder, maar ik vind je ook als mens fijn overkomen. Heel echt; ik hou van echte mensen.

lily, ik ken je wel, ook al post je niet veel. Ik vind het juist zo leuk hoe je er telkens gewoon weer tussen past, als je even wat minder aanwezig was. Heftig van je oudste, wat hebben jullie een moeilijke tijd gehad.

Lily, mooi verhaal om te lezen. Wat moeilijk van het gebeuren rond/met jullie oudste, maar ik vind het altijd wel mooi om te zien/lezen dan hoe mensen zich wel heel erg bewust zijn van eventuele valkuilen enzo.

Lily, wat een verhaal. vol liefde en opeens ook met heel veel verdriet. maar de liefde overheerst! mooi om te lezen

Thx, voor jullie reacties

_{Ik wacht nog op pm van een eventuele opvolger(ster)}

Op alfabetische volgorde

[BE: je bent een engel, ik plak de lijst even in de OP]

[ Bericht 96% gewijzigd door BE op 15-06-2009 12:53:19 ]

Toch niet op alfabet dus, de OP. Zie FB topic.

Fuente heeft het stokje van me overgenomen

Ik stel haar de vraag die Sugar aan mij stelde (maar ik niet wilde beantwoorden )
Misschien kan Fuente dit wel;

Elk gezin heeft vaak zo zijn eigen gewoonten, manieren van met dingen omgaan of zelfs tradities. Ik ken bijvoorbeeld een gezin dat altijd in een soort eigen taaltje grapjes maakte met elkaar en een gezin waarin regelmatig één van de ouders speciaal met één van de kinderen op een korte vakantie ging (en dat afgewisseld).

Welke bijzonderheden uit je eigen jeugd (binnen het gezin waarin je opgroeide) zet je graag ook in je eigen gezin voort en koester je? En welke vaste patronen of kenmerken zou je juist willen vermijden?

Leuk leuk leuk!
Ben benieuwd naar Fuente's verhaal! En ook leuk dat mijn vraag nu in de herhaling gaat.

lily, wat leuk om over jou te lezen. grappig trouwens hoe mij al lang heel duidelijk was dat jij en je man ook uit het altervatieve circuit komen, ik vind daar dan toch altijd iets van herkenning in

Jaaaah heel erg leuk! Ik ga vanavond eerst even snel bijlezen en ondertussen zelf tikken. Kan even duren, maar leuk dat ik het stokje heb

Ik heb het stokje gekregen en ga er maar eens goed voor zitten. Wat vertel ik nu wel, en wat niet? Best lastig dit

Ik besef me dat het verhaal wat ik neerzet A) heel erg lang is, B) heel erg open is. Mijn openheid in sommige privedingen is misschien vreemd, maar het is wel een groot stuk uit mijn leven dat me gevormd heeft, dus ik vermeld het toch, anders zou 'mijn' verhaal niet compleet zijn.

Mijn naam 'in het echt' is Laura. Ik ben net 26 geworden en ik woon in Hengelo (Overijssel). Ik ben getrouwd met Bjorn en zoals jullie weten mama van 2 prachtige meiskes, Sara en Merel.
Mijn allergrootste hobby is lezen. Ik heb geen favoriet boek, ik lees eigenlijk alles wel (behalve science fiction). Ik houd ook veel van reizen, dingen zien, warmte en water. Vakantie is dus echt wat voor mij . Verder ben ik muziekverslaafd. Van rammstein tot ramses shaffy, ik vind alles mooi. Festivals (en dan vooral Lowlands) staan hoog op m'n lijstje. Mijn lievelingsgerecht is pasta pesto, maar daar mag je me niet voor wakker maken, je mag me nergens voor wakker maken trouwens, ik wil gewoon slapen in bed. Op dit moment werk ik voor de belastingtelefoon, niet echt mijn ding, maar hey, er is financiële crisis in dit land en ik was al lang blij dat ik wat had. Ik ben me aan het oriënteren op weer een nieuwe opleiding (maatschappelijk werk en dienstverlening), maar ik durf de stap nog niet zo goed te nemen, dus eerst maar goed rondkijken. Verder lach ik veel, ik praat veel, ik ben luid en vaak erg aanwezig

Ik ben geboren in Rhenen. Mijn ouders woonden in Veenendaal omdat mijn vader daar gestationeerd zat in het leger. Mijn moeder werkte destijds als verpleegkundige, ook in het leger. Na mij kwam mijn zusje (nu 24). Toen mijn zusje 4 maanden oud was, kwam mijn broertje (25). Mijn ouders adopteerden hem uit Haiti. Vlak hierna besloten mijn ouders terug te gaan naar het Oosten, waar onze familie woont. Mijn vader ging uit het leger, evenals mijn moeder.
Echt heel vroege herinneringen heb ik niet, behalve dan dat ik het altijd heel gezellig vond, zo'n groot gezin. En ik herinner me ook de zomers bij mijn oma op de camping. Heerlijke tijden waren dat!
Het huwelijk van mijn ouders was turbulent. Veel ruzie, vaak eindigde dat met dat mijn vader wegging om af te koelen en mijn moeder ons erachter aan stuurde om hem op te halen.
Ik heb weinig harmonieuze herinneringen aan die tijd, er zullen vast ook fijne dingen geweest zijn, maar ik voelde me vooral onveilig. Mijn moeder wist niet goed wat ze wou met haar leven, of met ons. Toen wij groter werden vond ze het moeilijk om met ons om te gaan. Ze kon zich op de een of andere manier moeilijk aan ons hechten en er was veel afstand.
We zijn een aantal maal verhuisd, vooral wegens financiële problemen, een zaak die failliet ging en een huis dat verkocht werd. We bleven wel lang in hetzelfde dorp wonen.
Uiteindelijk zijn we verhuisd naar een klein katholiek dorpje bij Almelo. Daar gingen we toen ook naar de basisschool. Achteraf denk ik dat ze een beetje wereldvreemd waren daarzo, mijn broertje was de eerste 'zwarte' in het dorp en we waren bijna een bezienswaardigheid .
De situatie thuis werd er niet beter op. Toen ik 11 was pakte mijn moeder haar tas op kerstavond en ging weg, ze kwam ook niet meer terug. Hoewel het aan de ene kant een hele opluchting was (de rust!) was ik ook erg verward. Ik begreep niet hoe ze zo weg kon gaan en ons achter kon laten. Met oud en nieuw belde ze ons op en hoorden we van mijn vader dat ze bij haar nieuwe vriend was ingetrokken aan de andere kant van het land. Ze wilde graag vrijheid en voor mij voelde het alsof wij niet meer in haar nieuwe leven pasten. We gingen om de maand een weekend naar haar toe, maar nooit van harte.
Ik weet nog goed dat wij als kinderen voelden dat we meer verantwoordelijkheid kregen. Die tijd was op zich heerlijk, wij met mijn vader. Mijn vader werkte veel om alles rond te kunnen krijgen en wij bakten dan roereieren voor hem die half rauw waren, en hij at die op, zei dat het lekker smaakte Het was een goede tijd waarin we allemaal probeerden alles op de rit te krijgen.
Toch ontwikkelde ik een angst-paniek stoornis. Ik voelde me zo verantwoordelijk voor alles (ik weet niet of ik dat ook was, maar zo voelde het wel). Ik was bang om ouder te worden, bang om dood te gaan, bang dat mijn vader doodging. 's Nachts bleef ik wakker tot mijn vader naar bed ging, dan ging ik eruit en checkte keer op keer het gas, de koelkast, de deur, om dan tegen 4 uur te kunnen slapen, dan zakte het gevoel weer af.
Mijn moeder kreeg met haar vriend nog een kindje, mijn jongste broertje (nu 12). Voor ons echt slikken, weggaan omdat je de vrijheid wilt en dan opnieuw een gezin stichten.
Ik ging havo doen, niet een hele fijne tijd in verband met pesten (mijn moeder was een hoer, wij waren ketters (want niet katholiek) etc.
Toen ik 14 was deed ik een zelfmoordpoging met pijnstillers, niet genoeg, maar waarschijnlijk was het van mij uit meer een schreeuw om aandacht. Hierna ging ik in therapie, waarna ik de angstgevoelens kon beheersen.
Mijn vader vond zijn nieuwe liefde via internet, rechtstreekse import uit de VS, samen met haar dochter kwam ze bij ons wonen. Het ging al snel heel erg mis. Mijn stiefmoeder had echt hele andere opvattingen over het leven dan wij. Mijn vader was echt gek op haar en stond er vaak tussen in. Mijn stiefmoeder had het idee dat wij een soort duivelsgebroed waren. Ze had eigenlijk niet zoveel op met donkere mensen, mijn zusje vond ze maar hoerig en mij kon ze al helemaal niet uitstaan. Ze vond van alles nodig, zo wou ze bijvoorbeeld een paard en mijn vader moest dan maar zorgen dat hij er 1 kon kopen voor haar. Eten ging achter slot en grendel en wij mochten wat eten wanneer zij dat ok vond. 's Avonds met z'n allen tv kijken kon niet, dat was tijd voor haar en mijn vader en haar dochter.
Zo kabbelden de ruzies door. Mijn moeder hoorde wel van alles, maar dacht dat het meeviel en greep niet in. Bovendien stonden zij en mijn vader niet op goede voet, dus ja, dan valt er weinig te bepraten.
Mijn vader ging het verkeerde pad op om mijn stiefmoeder in haar behoeften te kunnen voorzien (dat is in ieder geval wel het excuus dat ik eraan geef, misschien wil ik dat wel graag geloven). Op een dag kwam ik thuis en het hele huis zat vol politie. Ik was toen een jaar of 15. Mijn vader werd meegenomen en allerlei papieren en dingen werden in beslag genomen.
De paniek was echt overweldigend. Alleen met mijn stiefmoeder in huis, niets mogen zeggen tegen familie of onze moeder. Na 3 dagen kwam hij terug en ging alles eigenlijk op de oude tour verder, ik heb nooit precies begrepen wat er aan de hand was.

Toen ik 16 was ronde ik de havo af en daarna ben ik begonnen met SPH. Ik was net 17 toen ik op kamers ging (ik mocht niet meer thuis wonen van stiefmoederlief). Het was de tijd van mijn leven. Ik had superhuisgenoten, kwam echt wat los. Ik kwam eigenlijk niet meer thuis, mijn broertje en zusje kwamen incidenteel bij mij op bezoek. Mijn vader mocht geen contact met mij hebben van m'n stiefmoeder, dus behalve af en toe een mailtje hadden we geen contact. In het tweede jaar van mijn opleiding belde mijn zusje op, dat mijn vader niet thuis was gekomen. Ze wisten niet waar hij uithing, mijn stiefmoeder wou ook niets zeggen. Het bleek dat hij gearresteerd was in Spanje, ik ga hier ivm een beetje privacy niet neerzetten waarom, maar wie het wil weten mag pm'en.
De straf die hij zou moeten uitzitten zou minimaal 4 jaar bedragen. Er was geen contact mogelijk, mijn vader kon van daaruit niet bellen.
Thuis liep het echt uit de hand waardoor mijn zusje uit huis geplaatst werd, ze ging bij mijn oma wonen. Mijn broertje kwam vlak bij mij op kamers wonen. We konden wel schrijven naar mijn vader, maar dat duurde erg lang, veel communicatie was er niet. 9 maanden later belde hij ineens op, hij was terug in Nederland en vrijgekomen wegens een soort procesfout (vormfout?). Diezelfde dag kwam hij langs, het was heel verwarrend, maar ik was heel erg blij dat hij terug was.
Het contact werd daarna een beetje beter. Ik was inmiddels gestopt met m'n studie en werkte op dat moment fulltime. Mijn leven werd weer wat relaxter en alles ging eigenlijk goed! Ik leerde Bjorn op mijn werk kennen en al snel waren we een stel . Ik schreef me in voor een studie journalistiek en werd vlak erna door de pil heen zwanger van Sara. Even schrikken, maar we besloten al snel dat de kleine heel erg welkom was. Ik ben toen gestopt met m'n studie, we trouwden, gingen samenwonen en een paar maanden later was daar ons kleine spekkie Sara. Na de bevalling is het een tijd niet goed gegaan. Ik kon me niet goed hechten aan Sara, ze huilde veel en ik voelde een afstand van mij naar haar toe. Ik had het gevoel dat ik haar gewoon zou kunnen weggeven en dat ik er niet wakker van zou liggen. Het beangstigde me, het deed me herinneren aan mijn moeder en hoe ik me toen voelde. Ik heb in die tijd geen hulp gezocht hiervoor.
Een paar maanden later groeide het gevoel voor haar wel en ik herinner me precies het moment waarop ik voelde dat ze 'mijn kind' was. Ik droogde haar af na een badje, ze moest lachen en keek me aan, zo lief, en ik bedacht me dat zij zich zo afhankelijk opstelde, dat ze van mij hield, dat ze echt uit mij kwam. Het was echt een keerpunt in onze relatie.
Mijn vader had ondertussen eindelijk zijn relatie met mijn stiefmoeder verbroken (ze is ook weer terugverhuist naar de VS dus gelukkig helemaal weg), ons contact en het contact tussen hem en mijn broer en zus werd veel beter toen.
Ik begon een studie verpleegkunde, werken en leren tegelijk. De combinatie met een gezin bleek na 2 jaar echt teveel, daar ben ik dus helaas ook mee gestopt. In die tijd ben ik wederom in therapie geweest voor een angst-paniek stoornis, daar heb ik echt veel aan gehad.
Toen ik ze weer allemaal op een rijtje had besloten we dat een tweede kindje erg welkom was. Het geluk dat het na 1 maand al raak was, we waren echt overdonderd en heel erg blij.
Ik had een leuke administratieve baan bij een energiemaatschappij. Alles ging z'n gangtje. Tot het bericht dat mijn vader wederom in het buitenland vastzat (Duitsland ditmaal). Alles stond op z'n kop. Ook hier zou een straf van minimaal 4 jaar aan vastzitten. Ik was aangesteld als contactpersoon en dus met al mijn zwangere hormonen en moeheid alles geregeld. Van advocaat tot zijn huis leeghalen, huur opzeggen, opslag, financiële puinzooi ruimen. Toen het bezoekticktet eenmaal geregeld was elke vrijdag 180 km heen en dan weer terug rijden om hem te bezoeken, de rechtzaak, de vernedering naar familie, dit moeten vertellen tegen zijn hoogbejaarde moeder, de vernedering op je werk en bij vrienden (want ja, als je 4 jaar verwacht ga je niet al die tijd je mond houden), het uitleggen aan je schoonfamilie, je eigen verdriet, het eeuwige bellen naar Duitsland om iets geregeld te krijgen (zoals tickets voor mijn broer en zus), altijd je telefoon bij de hand, want stel dat de advocaat belt, en toen na 4 maanden het hoger beroep waar we allemaal ook bijwaren en tot onze grote verrassing mijn vader ineens weer vrij was. Dit keer geen fouten, maar gewoon puur geluk (of misschien ook wel niet, want zo-leert-ie-het-nooit).
En toen was er ineens weer rust. Heel veel rust! Hierbij is voor mij ook de grens, dit doe ik nooit meer. Alles ontwricht, omdat hij verkeerde keuzes maakt.

Mereltje zat ondertussen lekker in m'n buik, er waren wat zorgen om haar groei en mogelijke afwijkingen, maar toch, op 10 december kwam ze razendsnel op de wereld en ze was helemaal gezond. Achteraf vind ik het wel jammer dat er in het begin zo'n schaduw op de hele zwangerschap lag. Dit is hoogstwaarschijnlijk ons laatste kindje, maar goed, belangrijker is dat ze er is, en dat ze helemaal ok is.

Mijn leven lijkt soms een aaneenschakeling van familieproblemen. Mijn ouders komen beide uit goede families, ze hebben voor zover ik weet nooit iets essentieels gemist in hun jeugd en toch zijn ze er beide in geslaagd om er een puinhoop van te maken.
Zoals uit het verhaal ook wel blijkt heb ik mijn moeilijkheden gehad, maar ik heb ermee gedeald en het is nu goed.
Hoewel het misschien raar klinkt heb ik de laatste jaren met mijn beide ouders een hele goede band. Mijn moeder en ik hebben elkaar weer een beetje gevonden toen Sara geboren werd. Tegenwoordig bellen we dagelijks en zien we elkaar regelmatig. Mijn vader komt hier zo'n 3 keer per week langs, hij woont dichterbij. Ik denk dat wij (mijn broertje, zusje en ik) op een bepaalde manier flexibel in het leven staan. Er zijn ook veel dingen waar we gewoon overheen gestapt zijn, zo heb ik met mijn moeder nooit gesprekken gehad over die tijd, maar omdat het nu goed gaat heb ik er minder moeite mee. Ik ga er nog steeds vanuit dat mijn ouders deden, wat zij dachten dat goed was. Daar wil ik ook vanuit gaan. Er zijn veel dingen die ik niet kan begrijpen, maar misschien is dat beter zo.

Het is wel een afgesloten hoofdstuk voor mij, het heeft me gemaakt tot wie ik ben, maar ik sta heel positief in het leven, ben een opgewekt persoon, heb echt wel mijn nukken en buien, maar daar valt volgens mijn lieve mannetje wel mee te leven Ik heb lieve vriendinnen, mijn broertje is m'n beste vriend en ik ben gewoon blij en gelukkig

De vraag van Lily:
Elk gezin heeft vaak zo zijn eigen gewoonten, manieren van met dingen omgaan of zelfs tradities. Ik ken bijvoorbeeld een gezin dat altijd in een soort eigen taaltje grapjes maakte met elkaar en een gezin waarin regelmatig één van de ouders speciaal met één van de kinderen op een korte vakantie ging (en dat afgewisseld).

Welke bijzonderheden uit je eigen jeugd (binnen het gezin waarin je opgroeide) zet je graag ook in je eigen gezin voort en koester je? En welke vaste patronen of kenmerken zou je juist willen vermijden?

Uit mijn jeugd heb ik geen enkele gewoonte of traditie die ik zou willen voortzetten in mijn gezin Ik vind het tegenwoordig niet meer erg, want het heeft er wel voor gezorgd dat ik heel goed weet wat ik niet wil.
In mijn gezinnetje vind ik openheid, eerlijkheid, jezelf kunnen zijn, vooral Kind kunnen zijn het aller-, allerbelangrijkste. Ik wil dat mijn meiskes zich veilig voelen bij ons, dat ze weten dat wij er altijd zijn, bij al hun fouten, bij al hun pijntjes, vreugde, verdriet en geluk. Dat ik ze altijd zal accepteren en dat ik ze nooit, maar dan ook nooit in de steek zal laten.
We maken onze eigen nieuwe tradities en gewoonten en nemen ook dingen over van mijn man zijn ouders (hele lieve mensen). En ik denk bij het opvoeden van mijn kinderen heel vaak 'het zijn de kleine dingen die 't doen'. De knuffels, slaapritueeltjes, samen douchen met Sara, samen monsterlijk gek doen, stoeien op bed, papa klieren samen met mama . Kleine ritueeltjes die een soort knusheid geven.
Heerlijk, ik geniet daar 100 % van.

Over aan wie ik het stokje ga doorgeven moet ik nog even nadenken!

Oh jakkes Fuente wat een horrorstory, die jeugd van jou. Moeders die hun gezin zomaar dumpen.... Gemene stiefmoeder rechtstreeks uit een sprookjesboek... etcetera. En wat naar én raar dat jij zoveel moest regelen toen je vader vast zat Ben je ook mooi klaar mee
Ik vind het knap dat je nu zo met je ouders om kan gaan, ik denk niet dat ik dat gekund zou hebben

Ik ben blij dat je gelukkig bent! En ik wens je heel veel goeds toe

Wat een geschiedenis, Fuente! Jeetje, meid, wat heb je meegemaakt! En wat een veerkracht inderdaad om nu zo goed met je vader en met je moeder om te kunnen gaan. Echt, knap en getuigend van een groot hart!
Ik ben blij dat je besloten hebt zo openhartig te zijn.

Heel veel succes met het bouwen aan jullie eigen traditietjes en je eigen toekomst qua opleiding en werk.

Wat een mooi en erg droevig verhaal Fuente.

quote:

Op woensdag 17 juni 2009 21:08 schreef Fuente het volgende:
ik herinner me precies het moment waarop ik voelde dat ze 'mijn kind' was. Ik droogde haar af na een badje, ze moest lachen en keek me aan, zo lief, en ik bedacht me dat zij zich zo afhankelijk opstelde, dat ze van mij hield, dat ze echt uit mij kwam.

Hier moest ik huilen.

quote:

Ik ga er nog steeds vanuit dat mijn ouders deden, wat zij dachten dat goed was. Daar wil ik ook vanuit gaan. Er zijn veel dingen die ik niet kan begrijpen, maar misschien is dat beter zo.

Mooi van je. En knap. En ik denk ook dat het waar is. Soms zitten mensen in het nauw, met zichzelf, met hun omgeving. En dan kunnen ze (voor anderen) zeer vreemde keuzes maken.
Heel fijn dat het nu zo goed met je gaat.

Heel mooi en indrukwekkend verhaal Fuente!

Ik kreeg om dat stukje ook tranen in mijn ogen Moonah.
En jeetje Fuente, wat heb jij ook veel moeten doorstaan zeg. En wat knap dat je jezelf zo goed en zo kwaad dan soms staande hebt weten te houden.

sjonge fuente... ik ben er ook heel erg van onder de indruk. ik wens je samen met je lieve gezin een stabiele en hele fijne toekomst.

sugar & lily, jullie verhalen vond ik ook heel boeiend! en appelsap ook! inmiddels officieel geslaagd hoop ik? gefeliciteerd!

quote:

Op dinsdag 16 juni 2009 10:49 schreef Belana het volgende:
lily, wat leuk om over jou te lezen. grappig trouwens hoe mij al lang heel duidelijk was dat jij en je man ook uit het altervatieve circuit komen, ik vind daar dan toch altijd iets van herkenning in

belana, dit zette me ineens aan het denken: hoe is het eigenlijk om met zo'n 'alternatief' verleden (waar ik me een zeker idealisme bij voorstel) nu ineens bij een bank (of wat is 't ook weer precies, in elk geval iets met beleggingen enzo toch?) te werken?

Fuente, ik vind dat uit je verhaal, ondanks alle narigheid die je hebt meegemaakt, een heel positieve instelling klinkt. ERg knap dat je dat kan en zo fijn dat je je nu goed en gelukkig voelt en toch een goede band met je ouders kan hebben.

Dat stukje kree gik ook tranen vna in mijn ogen, Moonah.

Fuente, jouw verhaal is echt nauwelijks te bevatten. Wat ben ik dan toch bevoorrecht, zeg. Ik vind het heel knap dat je de kracht hebt gevonden om hiermee om te gaan op zo'n goede manier.

Lily, jouw verhaal was goed om te lezen. Je schets een heel mooi, liefdevol beeld van je gezin. Op sommige punten pijnlijk herkenbaar.

Sugar, wat fijn dat je nu toch het stokje hebt opgepakt. Jouw verhaal hoort er echt bij in dit topic
Jouw creativiteit, eerlijkheid en openheid vind ik heel fijn.

Fuente mooi!

Fuente, wat een sterke vrouw ben je dat je met jouw achtergrond zo veerkrachtig en positief bent gebeleven.