Het OUD Estafette Topic deel 8

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 13:30 schreef Vlindur het volgende:

[..]

Wat lief!

Ik ben zo hormonaal, niks aan, gister onder August Rush moest ik ook zomaar ineens janken

Dat is permanent hoor dat hormonale Dacht jij dat het door de zwangerschap kwam?

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 13:40 schreef Vlindur het volgende:

[..]

Dan heb je wel gelijk.... zolang je niet denkt dat het na de bevalling over zal ijn

dacht je dat je NU hormonaal was, wacht maar tot de kraamtranen.
Ik zie me nog langs het wiegje zitten Ik vind hem zooooo lieeehieeeeeef snik wheeeeeeeeeeee

Nee hoor Vlindur geniet van je zwangerschap en alles wat erbij komt kijken

Ik ben vereerd om het stokje te mogen overnemen van Vlindur, maar jullie zullen toch nog even moeten wachten op mijn verhaal.
Ik moet er nog aan beginnen, maar ik probeer het vandaag nog af te krijgen.

Backstreet boys en Hanson!

Wat heftig, zeg, dat ongeluk!
Zou de PCOS daardoor kunnen zijn gekomen?

(En ik dacht dat je wel ouder zou zijn dan ik, maar bent 2 jaar jonger. grappig )

En je broer overleden aan Kroep? Ik dacht dat kinderen daar tegenwoordig niet meer zo snel aan stierven

Vlindur: we zijn gezellig samen een kwart-eeuw

Heb in het begin even meegelezn en ben daarna het topic een beetje vergeten.. Heb nu weer een paar verhalen gelezen...

Mooi, ontroerend en wat moet een mens soms toch allemaal meemaken!

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 14:19 schreef Vlindur het volgende:

[..]

Kun je PCOS door een ongeluk krijgen? Lijkt me toch wel sterk hoor
Oh, ik dacht dat jij ook ouder zou zijn! Maar 2 jaar valt mee ja!

Naja, kweenie, maar pcos is toch verklevingen in je baarmoeder e.o. ?

Door zo'n ernstig ongeluk kunenn toch verklevingen ontstaan, als soort littekenweefsel?

Misschien raaskal ik wel, hoor, maar dat schoot me door mn hoofd, vandaar.

Iig nog even een voor je zwangerschap

Maar Vlindur? Kroep?

Het OUD Estafette Topic deel 8

wat afschuwelijk, vlindur...

Wat erg zeg Zoiets drukt ook wel een stempel op je gezin....
Pseudokroep sterf je normaal inderdaad niet aan Wij hebben het thuis alle 7 wel eens gehad. Wat erg dat zoiets simpels als Pseudokroep zulke gevolgen kan hebben

_{Het is echt te lang geworden maar hier komt het dan toch maar.}

Ik ben Leonie, bijna 28 jaar geleden geboren in een ziekenhuis in Roeselare en grootgebracht in Dadizele. Mijn zus is 5 jaar ouder en ondanks de talrijke ruzies die we vroeger hebben gehad, weten we dat we er altijd zullen zijn voor elkaar. Ook (en misschien zelfs: zeker) als het even wat minder gaat.

De tijd die ik doorbracht op de lagere school was over het algemeen een heerlijke tijd: ik ging altijd graag naar school, moest eigenlijk niet zoveel leren en had dus alle tijd van de wereld om buiten te spelen met de kinderen van de straat. Zalig vond ik het om in een wijk vol kinderen te wonen. En aangezien ik het enige meisje van mijn leeftijd was, kon ik lekker veel met de jongens spelen: voetbal, knikkeren, baseball, ... Een poppenmeisje ben ik nooit geweest

Tijdens de eerste jaren van de middelbare school ging het allemaal wat minder. Lessen volgen en goeie punten halen, ging heel vlot, maar dat zorgde er ook voor dat de pesterijen begonnen. Mijn beste vriendin wist niet meer wat ze moest doen omdat ze haar ook begonnen te pesten aangezien ze nog met mij omging. Een eenzame periode waarover ik thuis niets durfde te vertellen tot de dag dat ik in de auto met mijn ma en zus begon te wenen en niet meer kon ophouden... Ik had (en heb) mijn zus nog nooit zo kwaad gezien: iemand bezorgde haar kleine zus zoveel verdriet en dat kon ze niet laten passeren. Ze heeft een bezoekje gebracht aan de ouders van de hoofdpester en mijn beste vriendin om de situatie uit te klaren en in september van datzelfde jaar heeft de pester zich ingeschreven aan een andere middelbare school. Opgeruimd staat netjes al merk ik nu nog steeds dat ze me vroeger hebben gepest. Ik voel me vaak onzeker als ik tussen een hoop ‘onbekenden’ sta, maar vind het nog erger om ergens alleen te moeten wachten _{(ik ben zo’n persoon die om 20u afspreekt op café met iemand en voor de zekerheid nog een toertje doet in ’t stad om zo maar om 20.15u toe te komen zodat ik zeker niet alleen aan een tafeltje moet zitten, want wat zouden de mensen wel niet van mij denken?)}. Steek je mij echter in een groep waar ik me echt ‘veilig’ voel dan staat mijn mond niet meer stil

Na de middelbare school heb ik een lerarenopleiding gevolgd waardoor ik les kan geven in het secundair onderwijs: boekhouden en informatica. Iedereen verklaarde me gek dat ik mijn kennis uit het secundair (talen en wiskunde) niet ging uitdiepen, maar ik wou iets nieuws. Ik heb er wel nog steeds spijt van dat ik geen masterdiploma heb behaald (zelfs niet heb geprobeerd). De lerarenopleiding ging opnieuw heel vlot en ik vraag me regelmatig af hoe ik het aan de universiteit zou gedaan hebben.
Tot mijn laatste jaar... mijn wereld stortte in toen ik op mijn verjaardag de bevestiging kreeg dat er iets mis was met mijn lichaam en dat het niet normaal was dat ik op mijn 20e nog nooit ongesteld was geweest. Op dat moment kon de gyn er nog geen naam op plakken (en dit maakte het in mijn hoofd alleen maar erger), 4 jaar later vertelde een andere gyn mij dat ik PCOS had. Toen pas kon ik eindelijk beginnen uitzoeken wat ik precies had. En alle puzzelstukjes vielen samen: mijn ma had me al sinds mijn 11e op dieet gezet: diëtisten, weightwatchers, pillen met Chinese kruiden, theetjes, ... Mijn zus is magerder dan ik en mijn ma heeft altijd gewild dat ik de figuur van mijn zus zou hebben, want dan zou ik pas écht gelukkig zijn _{(zegt zij...)}. Niet dat ik me achter PCOS wil verschuilen, maar nu had ik tenminste iets waardoor ik kon zeggen dat ik al die diëten wel goed heb gevolgd, terwijl ze niet zoveel effect hadden.
In de zomer voor mijn laatste jaar heb ik me helemaal opgesloten en me op Internet gestort. Maanden heb ik ’s nachts geleefd op internet (want daar is er altijd wel iemand bij wie je je hart kunt uitstorten zonder dat ze je ooit zullen zien) tot één van mijn docenten mij eens apart heeft genomen en me vroeg wat er precies aan de hand was. Dankzij die docent heb ik toch nog op tijd mijn diploma behaald: hij zag veel door de vingers, liet het toe dat ik soms 'zomaar' afwezig was tijdens zijn lessen, maar liet me vooral mijn verhaal vertellen als ik daar nood aan had. Nu pas besef ik eigenlijk dat ik door deze docent geen moment getwijfeld heb toen ze me mijn huidige job aanboden: studie- en trajectbegeleider aan een hogeschool in Brussel.
Door heel het internetverhaal ben ik er eigenlijk ook van overtuigd dat iedereen die op internet vertoeft dit om een bepaalde reden doet. Ik ken heel weinig mensen die 'zomaar' op Internet zijn terecht gekomen.

Aangezien ik vanaf mijn 20e heel veel op Internet vertoefde, is het ook niet vreemd dat ik er mijn man heb leren kennen Via een gemeenschappelijke vriend had hij mijn foto gekregen (als grap want het was nog niet zo lang uit met zijn vriendin) en een paar maand later toen hij zijn pc opruimde, vroeg hij aan die vriend wie dat meisje met die rode bril eigenlijk was. Ik zat toevallig net online en kreeg een invite voor de chatbox waar zij zaten. Het eerste wat mijn man mij vroeg was of ik nog van die foto’s had en of er ook geen naaktfoto’s tussen zaten De toon was gezet! Er werd veel gezeverd en gelachen en na een week dag in, dag uit chatten, begonnen we te telefoneren. Ik mag nog altijd niet weten hoe duur zijn eerste telefoonrekening was Op dat moment zat ik wel nog in een relatie en stelde om die reden steeds een ontmoeting uit: de vonk ging sowieso overslaan, daar bestond geen twijfel over. 40 dagen na ons eerste gesprek hebben we elkaar toch ontmoet en diezelfde dag heb ik mijn relatie nog beëindigd. Ondertussen zijn we _{(volgende week vrijdag)} 6 jaar later en bijna 3 jaar getrouwd.

We waren anderhalve maand samen toen mijn leven nog maar eens helemaal op z’n kop stond: op een avond kwam ik thuis van mijn werk en vond ik een briefje van mijn pa, gericht aan mijn ma, waarin stond dat het voor hem over was. Hij was, zonder ook maar één woord te zeggen, verhuisd... Bij zijn nieuwe vriendin (waar hij, bleek achteraf, al meer dan 15 jaar lang op en af een relatie mee had) ingetrokken, bleek na een paar dagen. Mijn vader, de man die altijd naar een oudercontact kwam, waarmee ik samen verkleed naar de voetbal keek (samen al juichend de straat op als de Rode Duivels scoorden), waar ik alles kon tegen vertellen, die me heeft leren koken, ... vond het niet nodig om een briefje voor mij achter te laten of om te reageren op de telefoons en sms’jes van mijn zus _{(zelf kon ik het niet stel je voor dat hij ook voor mij zijn telefoon zou afzetten)}. In die tijd werkte ik nog bij een notaris en na mijn vakantie kreeg ik het meest vreselijke dossier op mijn bureau: de echtscheiding van mijn ouders. De eerste keer dat ik mijn pa gehoord heb, was toen ik hem opbelde om een afspraak te maken om de akte te komen ondertekenen op kantoor.
Kort daarna ben ik (in het geheim want mijn ma kon dat niet aan) mijn pa (dankzij mijn man) terug gaan opzoeken. Hebben we stilletjesaan het contact terug opgebouwd (ook met zijn vriendin), maar sinds ons huwelijk in juli 2007 (waar hij niet naartoe wou komen), is alle contact verbroken. Er gaat eigenlijk geen dag voorbij zonder dat heel dit gedoe door mijn hoofd spookt. En dan vaak in combinatie met het idee dat wij zoveel doen om een kind te krijgen en hij zijn kinderen blijkbaar probleemloos in de steek kan laten. Dit zal ik, vrees ik, nooit kunnen begrijpen.

En dan zitten we nu in het hier en het nu: getrouwd, in ons eigen huis ingetrokken in Oost-Vlaanderen op 100km van mijn thuis, samen met mijn man op dezelfde plaats aan het werk (hij, als informaticus, les aan het geven en ik als leerkracht studenten begeleiden die het om de één of andere reden moeilijk hebben) en druk bezig met de zoveelste vruchtbaarheidsbehandeling. Een slopende periode, maar het is allemaal voor het goeie doel natuurlijk. Ooit moet het lukken, ooit komt het goed! _{(maar daar kom ik straks nog even op terug)}.

Het liefst heb ik eigenlijk dat je me niet wakker maakt ’s nachts. Ik slaap tegenwoordig al heel slecht (ik word gemiddeld 6 keer wakker per nacht) dus laat je mij het best slapen Ik lees het liefst boeken over politieonderzoeken (Aspe, Donna Leon, Patricia Cornwell, ...) maar kan de Potter-boeken blijven opnieuw lezen. Ook de LOTR-boeken heb ik zowel in het Engels als het Nederlands gelezen. Momenteel ben ik bezig in Angels and Demons van Dan Brown. Ik wil eerst het boek uit hebben voor ik de film ga zien.
En welke films kan ik blijven bekijken? Grease, Dirty Dancing, maar ook La vita è bella en Seven… veel verschillende genres dus
Qua muziek heb ik steeds het gevoel dat ik in de verkeerde tijd ben geboren: geef mij maar muziek uit de jaren ’70 – ’80.

En dan kom ik nu uiteindelijk bij de vraag van Vlindur:

quote:

Jullie zijn ook al zolang bezig met zwanger worden. Alles is gereed voor een kleine, een mooi huis en fijne ouders maar wat nou als het rampscenario zich echt voor doet en het lukt echt niet om een kindje te krijgen, wat doen jullie dan? Zetten jullie er een streep onder? Of ga je dan door voor adoptie? Of een draagmoeder?

Ik zei daarnet natuurlijk wel dat het ooit moet lukken en dat het ooit goed zal komen, maar inderdaad: wat als… Ik denk enerzijds dat adoptie/draagmoederschap iets is waar je moet in groeien. Net zoals ik mezelf een paar maand geleden nog niet zelf zag spuiten, was er tot enige tijd geleden voor mij eigenlijk maar één mogelijkheid om moeder te worden: zelf een kind op de wereld zetten.
Begrijp me niet verkeerd, ik zou héél graag zwanger zijn en een kind voelen groeien in mij (met alle gevolgen van dien ) maar we zitten natuurlijk niet alleen daarvoor in de MMM. Hoe graag ik ook zwanger zou willen zijn, het resultaat is natuurlijk het ultieme doel: een kind om (en dit klinkt zo melig) onze liefde te kunnen geven en een thuis te kunnen geven. Het liefst natuurlijk een kind van mijn man en van mij waarin we onze trekjes (zowel uiterlijk als karakter) kunnen herkennen. Maar soms heb je in je leven niet altijd hetgeen je het liefst zou hebben en dan blijft natuurlijk nog draagmoederschap en adoptie over. Ik zie eigenlijk maar één mogelijke draagmoeder en dat is mijn zus. Al lachend heb ik haar al eens gezegd dat ze misschien toch nog een derde keer zwanger zal zijn, maar heel serieus is daar nog niet op ingegaan. Ook met mijn man heb ik over die optie nog niet genoeg gesproken. Maar voor mij is het alvast niet uitgesloten.
En dan adoptie. Die optie staat alvast heel erg open, ook voor mijn man. Een paar weken geleden begon mijn man zelf over het opstarten van de adoptieprocedure. Als we zouden adopteren, zouden we alleszins niet wachten met het opstarten van de procedure tot de laatste IVF een feit is. De procedure duurt op zich nog 2 à 3 jaar, dus ik denk dat we ze zouden opstarten als we met IVF beginnen. Maar daar is natuurlijk nog één belangrijke voorwaarde aan verbonden: het prijskaartje. Ik weet niet of we het financieel zullen aankunnen om dit te doen, nu alvast niet. En dat baart me toch wel wat zorgen. Samen met alle gesprekken die eraan verbonden zijn. Stel je namelijk maar eens voor dat iemand ons niet geschikt vindt als ouder? Ik mag er niet aan denken

Ik heb al iemand gecontacteerd om het stokje over te nemen, maar dat wordt nog even wachten op een reactie.

Mooi Leonie, en ik hoop echt zo dat jullie lange wachten gauw beloond gaat worden

en Patricia Cornwell , ik heb alle Kay Scarpetta's hier staan en verslonden
Aspe kijken wij erg graag op tv, Hier in NL wordt dat ook uitgezonden

Leonieke, ik vind je een tof mens en ik hoop dat je gauw zwanger wordt
En wat een verhaal van je vader zeg, onbegrijpelijk

Leonieke, hopelijk hoeft het voor jullie niet zo ver te komen dat jullie daar echt serieus mee bezig hoeven te zijn.

Thx allemaal. Was het niet dat ik de nieuwe vraag hier moest posten, ik zou hier waarschijnlijk niet durven komen lezen

Wat grappig dat we allebei graag dezelfde boeken lezen, Poppejans Alhoewel, zo erg verbaast het me nu ook niet
Ow en dat van dat gauw zwanger worden, dat hopen we hier ook. In 2006 getrouwd voor de wet, in 2007 voor de kerk, in 2008 in ons huis getrokken... Er moet echt nog iets gebeuren in 2009

Maar ik geef het stokje graag door aan Asyniur met de volgende vraag:

Asyniur, ik vind je echt een heel toffe en lieve madam. Je staat altijd klaar om te luisteren of met troostende woorden of gewoon om mensen terug moed in te pompen. Je houdt zomaar bij hoe het met iedereen hier gaat (bij mij toch ) en als iemand een mindere dag heeft, sta jij klaar met je optimisme. Kortom, ik kan eigenlijk niets negatiefs over jou zeggen. Maar... toch heeft iedereen zijn/haar minpuntje
Nu jullie ook bezig zijn met zwanger worden _{(we gaan samen Z&G'en hé )} vraag ik me af of je al over de volgende vraag hebt nagedacht: welk negatief trekje zou je echt niet graag doorgeven aan jouw kinderen? Moest je er nog niet over nagedacht hebben, dan is het nu het moment want ik ben echt wel nieuwsgierig

Leonie ik hoop ook van harte dat 2009 het jaar is dat jullie zwanger worden.
Inderdaad alles op een mooi rijtje
En inderdaad echt onbegrijpelijk van je vader, ik snap echt niet dat een mens zoiets kan doen..

Leonieke, ik 'ken' je al zo lang... Erg fijn om je verhaal te lezen, hoe verdrietig het soms ook is.
Het stukje over je zus vind ik erg ontroerend:

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 20:12 schreef leonieke het volgende:
Ik had (en heb) mijn zus nog nooit zo kwaad gezien: iemand bezorgde haar kleine zus zoveel verdriet en dat kon ze niet laten passeren.

Die zusterliefde door dik en dun. Zo voel ik dat ook met mijn zus.

En jullie 'traject'.... Zo spijtig dat het zo lang duurt eer jullie wens in vervulling kan gaan.

Mooie verhalen weer _{enne Vlindur, mn schoonzusje woont ook in Drachten!!}

Leonieke, het komt ook vast een keer goed. Positive thinking

Leonieke mooi verhaal
Met plezier gelezen, ken je nog van een jaar of 3 geleden uit de chat
Je bent niet echt veranderd, maar volgens mij wel volwassener geworden in tijd _{(zo riep het kleine meisje )}

Ik heb hier ook weer even bij moeten lezen. Boeiende verhalen weer. Zoveel veerkracht bij iedereen. Ik vind dat mooi om te lezen.

Leonieke, onbegrijpelijk verhaal van je vader, inderdaad.

Ik heb de laatste verhalen weer bijgelezen. Wat een indrukwekkende verhalen allemaal. En ik vind het leuk om iedereen zo een beetje beter te leren kennen.

Allereerst Leonie, bedankt voor het stokje!
Ik had niet verwacht gevraagd te worden voor dit topic, dus ben een beetje overvallen.

Ik probeer vandaag nog mijn stukje 'in te leveren' bij de juf

Een tijdje niet gelezen, maar nu heel veel verhalen... Dank jullie wel ! Wat een prachtige, ontroerende verhalen. Bewondering voor jullie manier van schrijven, elk op zijn eigen wijze zo heel bijzonder. Dank !

Morgen ben ik 32 jaar geleden geboren in een dorpje in Noord-Limburg. Ik heb 4 zussen en een broer (3 zussen zijn niet van dezelfde vader). Mijn levensverhaal ga ik jullie niet teveel mee vermoeien. Laten we het er op houden dat mijn jeugd (achteraf bezien) niet zo makkelijk geweest is. Niet zo ernstig als sommige anderen hier, maar wel lastig.

Na enkele problematische relaties (2x samengewoond) en 8 verhuizingen heb ik me, na een flinke poos alleen te hebben gewoond, aangemeld bij een datingsite. Leuke contacten opgedaan maar de ware zat er nooit tussen. Tot die ene keer...

Ik kon het gewoon niet geloven dat deze jongeman MIJ leuk vond. Bovendien had deze jongeman zijn zaakjes allemaal goed voor elkaar. Heel in het begin heb ik nog even kort getwijfeld over het feit of mijn gevoelens oprecht waren, maar gelukkig waren ze dat wel. Dus er kwam een 9e verhuizing. Nu woon ik in een dorpje in Zuid-Limburg waar op Hemelvaartsdag om 6:00u 's morgens de Schutterij door de straten trommelt en toetert...

Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest en ik heb me nog nooit zo goed gevoeld. Elke dag nog vind ik dat ik geboft heb. Gelukkig vindt hij dat ook. Hij is echt mijn maatje, mijn vriend, mijn alles.
In augustus van dit jaar zijn we 4 jaar samen en gaan we trouwen. We hopen dan dat ik zwanger zal zijn, maar als dat niet zo is dan is het ook goed.

Ik werk in de verpleeg- en verzorgingshuizen sector. Laten we het er op houden dat ik niet in de zorg aan het bed werk, maar een hogere functie heb. Ik ben dol op mijn werk en heb ook het geluk dat ik er niet zo ver voor hoef te reizen.

Ik heb 2 honden. De ene is pas 12 geworden en de andere 11. Gelukkig is er net zo dol op als ik.

Hobby's ben ik opnieuw aan het ontdekken nu mijn leven in rustiger vaarwater zit. Met koken is al een start gemaakt
Ik wil binnenkort weer lid worden van de bieb zodat ik het lezen weer kan oppakken. Momenteel heb ik vooral chick-lit in mijn kast staan.
Qua films kijk ik graag de echte meidenfilms, de feel-goodmovies.
Qua muziek is mijn muzieksmaak nogal breed en waait met allerlei winden mee. Alanis Morissette vind ik tof, maar ook Smashing Pumpkins, the Doors, Heather Nova, Rolling Stones, Dargaard, Rammstein of nummers van Abba.

Waar kun je me 's nachts voor wakker maken? Om op vakantie te gaan! Maar ook voor lekker eten (frietje speciaal met bamischijf oriental , pasta's, salades eigenlijk vanalles). Ik ben een echte lekkerbek.

Ik ben een echt ochtendmens (in tegenstelling tot ), hoewel ik ook goed een nacht kan doorhalen. Ik heb wel echt mijn slaap nodig, maar dat mag ook op andere momenten van de dag.
Ik ben lief, eigenwijs, (meestal) optimistisch, impulsief, spontaan, initiefrijk en knatsjgek. Ik heb van mezelf donkerblond halflang haar, meestal zit er een kleurtje in (vandaag kastanjebruin). Ik draag een bril, heb maatje 40/42, zou graag een kilo of 5 nog willen afvallen maar het ontbreekt mij vaak aan de discipline .

Leukste uitspraak is mijn neefje van toen bijna 4 geloof ik over de nieuwe badstofhanddoeken: hmm heeeeerlijk, handdoeken met een vachtje...

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 20:49 schreef leonieke het volgende:
Asyniur, ik vind je echt een heel toffe en lieve madam. Je staat altijd klaar om te luisteren of met troostende woorden of gewoon om mensen terug moed in te pompen. Je houdt zomaar bij hoe het met iedereen hier gaat (bij mij toch ) en als iemand een mindere dag heeft, sta jij klaar met je optimisme. Kortom, ik kan eigenlijk niets negatiefs over jou zeggen. Maar... toch heeft iedereen zijn/haar minpuntje
Nu jullie ook bezig zijn met zwanger worden _{(we gaan samen Z&G'en hé )} vraag ik me af of je al over de volgende vraag hebt nagedacht: welk negatief trekje zou je echt niet graag doorgeven aan jouw kinderen? Moest je er nog niet over nagedacht hebben, dan is het nu het moment want ik ben echt wel nieuwsgierig

Allereerst vind ik het lief dat je zo over me denkt. Ik kan echter niet alles bijhouden en ook ik vergeet regelmatig wel iemand. Ook heb ik zo mijn buien en moet wel eens op mijn handen gaan zitten om niet een rottige reactie te geven.

Mijn grootste minpunt is denk ik wel het gebrek aan discipline. Ik hou niet veel lang vol wat betreft hobby's e.d. Bijvoorbeeld sporten ben ik fanatiek aan begonnen en ik vind het heel stoer van mezelf dat ik nu ruim 1 jaar later nog steeds gemiddeld 2x per week de sportschool bezoek. Maar hiervoor heb ik vaak wel even een schop onder mijn kont van voor nodig . Of bijvoorbeeld die paar kilootjes nog afvallen. Toch zwicht ik regelmatig weer voor korte termijn pleziertjes (lekker stukje taart of 2 ). Ook huishoudelijk werk blijft hier vaak lang liggen .
Ik moet echt supergemotiveerd zijn voor iets, dan heb ik ook een geweldige discipline. Maar anders...
Mijn lief is daarentegen veel gedisciplineerder. Ik hoop dat onze kinderen op dat gebied een beetje meer weg hebben van hem. _{en anders op zijn minst zijn enorm lange wimpers}

Nu komt het moeilijkste: iemand anders het stokje doorgeven. De lijst is al zo lang!
Maar PM is inmiddels verstuurd. Ik ga nog even broeden op een vraag...

Asyniur, jouw verhaal lees ik morgen, dan heb ik meer tijd. (kan ik er echt even voor gaat zitten)

Leonieke, wat een verhaal... je vader, de pcos, je onzekerheid... (ik ken ook een vader, niet de mijne, die opeens van de ene op de andere dag opeens vertrok... hij is naar Zweden gegaan, heel veel verdriet achterlatend... onbegrijpelijk)
Ik hoop zo dat door de behandelingen je gewoon een kindje gaat krijgen waar jullie karaktertrekjes in te vinden zijn! je verdient het zeker! En mocht je het traject ingaan voor adoptie, dan kan ik me niet voorstellen dat jullie niet geschikt bevonden gaan worden voor het ouderschap!

Asyniur, je klinkt gelukkig
Fijn dat het allemaal zo goed met je gaat. En je minpunten zijn zo herkenbaar dat ik ze maar niet eens minpunten wil noemen.

quote:

Op zaterdag 23 mei 2009 13:47 schreef livelink het volgende:
Asyniur, je klinkt gelukkig
Fijn dat het allemaal zo goed met je gaat. En je minpunten zijn zo herkenbaar dat ik ze maar niet eens minpunten wil noemen.

Ik ben het ook echt! Ik kan me geen fijner leven dan dit voorstellen!
En de minpunten: tja ik denk dat het gewoon de keerzijde is van het impulsieve. is erg behoudend, structureel en dus ook gedisciplineerd

Het stokje is aangenomen door Flower-Ti-Amo.
De vraag: we hebben samen nog gerammeld in het rammelaarstopic en nu ben je al een heel eind op weg in je zwangerschap. Hoe is het nu om zwanger te zijn? Is het zoals je je had voorgesteld? Wat is je mee- en wat is je tegengevallen?

_{en ik moet nog steeds met eens naar die Italiaan}

Leuk om te lezen Asyniur!

Asyniur bedankt voor het stokje, ik ga morgen even aan mijn verhaal zitten!

_{en die italiaan moet je echt doen hoor!!}

Asyniur, ik vind het heel fijn om te lezen dat je zo gelukkig bent. je hebt een lastige jeugd gehad, noem je het zelf, maar vaak maakt dat wie je bent. Heb je je honden ook al van jongs af aan? (honden zijn leuk)
Ik hoop ook dat je met een buikje in je trouwjurk/trouwpak staat straks! Rammelde je al lang in het rammelaarstopic voor je naar het wachten-op-een-tweede-streepjes topic kwam?
Leuk om je wat beter te leren kennen!

quote:

Op zaterdag 23 mei 2009 22:38 schreef mijsje het volgende:
Asyniur, ik vind het heel fijn om te lezen dat je zo gelukkig bent. je hebt een lastige jeugd gehad, noem je het zelf, maar vaak maakt dat wie je bent. Heb je je honden ook al van jongs af aan? (honden zijn leuk)
Ik hoop ook dat je met een buikje in je trouwjurk/trouwpak staat straks! Rammelde je al lang in het rammelaarstopic voor je naar het wachten-op-een-tweede-streepjes topic kwam?
Leuk om je wat beter te leren kennen!

Dat van die jeugd weet ik, maar soms worstel ik er nog wel mee...
Ik heb de honden van jongs af aan. De oudste vanaf ongeveer 8 weken en de 'jongste' vanaf ongeveer 13 weken. Ik vind het (nu ze oud worden) soms een raar idee dat ze er ooit niet meer zijn. Ik heb ze immers al zo lang!

Gelukkig sluit de jurk met veters, maar dan moet mijn buikje niet te dik worden

Ik rammel al een hele poos. Zelfs al voor ik in het rammelaarstopic postte. Maar wilde nog niet. En nu dus wel!!

Wat een leuke topicreeks. Ontdek 'm nu pas!

En toen was het mijn beurt.....

Ik ben Wendy, 23 jaar, geboren in Leidschendam en opgegroeid in Zoetermeer.
Op mijn 12e gingen mijn ouders scheiden en eigenlijk is het leven voor mijn moeder, broertje en mij er vanaf toen alleen maar leuker op geworden. We bleven in Zoetermeer wonen en ik ging net naar de middelbare school.
De tijd op de middelbare school was heerlijk! Ik zat op een school voor Dalton onderwijs, waar je erg veel zelfstandig moest werken. In de 3e klas van het havo/vwo kreeg ik de ziekte van pfeiffer. Hier heb ik erg veel last van gehad, waardoor ik van januari t/m april niet op school ben geweest en vanaf april slechts halve dagen. Aan het eind van dat schooljaar mocht ik kiezen, of het 3e jaar opnieuw, of naar 4 mavo.
Ik heb toen voor het laatste gekozen. Na het behalen van mijn mavo diploma ben ik de mbo opleiding onderwijsassistente in Rotterdam gaan volgen. Ik wilde deze opleiding per se in Rotterdam volgen omdat mijn vriend in Rotterdam woonde.
De opleiding doorliep ik moeiteloos en na drie jaar mocht ik mij onderwijsassistente noemen. In de tussentijd ben ik met 16,5 jaar uit huis gegaan. Mijn moeder ging samenwonen met een nieuwe man, daar had ik niet zoveel behoefte aan dus ben ik bij mijn vriend ingetrokken.
Zoals hij het zegt: Ik kwam logeren en ben nooit meer weggegaan.

Na de opleiding onderwijsassistente ben ik een hele andere kant op gegaan en studeer ik nu management, economie en recht. Ik zag mezelf niet voor de klas staan in Rotterdam.
Over 2 of 3 weken zal ik afstuderen in de richting vastgoed en makelaardij. Hiermee sla ik twee vliegen in 1 klap, ik krijg mijn bachelor diploma MER en ik krijg mijn VBO makelaarscertificaten. Ik hoef dan alleen nog maar een praktijktoets te doen en ben dan ook gecertificeerd VBO makelaar.
De diploma uitreiking staat gepland 2 dagen voor mijn uitgerekende datum, dus ik hoop dat ik er bij kan zijn. Ik heb nog geen werk voor na mijn zwangerschap, ik kan dus zelf de lengte van mijn verlof bepalen. Als het allemaal haalbaar is, denk ik dat ik pas eind 2009 opzoek ga naar een baan en de eerste tijd gewoon lekker ga genieten van ons kind!

Mijn vriend en ik hebben elkaar 8 jaar geleden ontmoet door onze gezamenlijke hobby, Feyenoord. Sinds mijn 11e heb ik een seizoenkaart en ging ik iedere wedstrijd met mijn moeder naar de Kuip. Inmiddels wonen we in Rotterdam erg dicht bij de Kuip.

Naast Feyenoord zijn we beiden gek op dieren. We hebben op dit moment 1 hond, 1 kat, 1 konijn, 2 cavia's en een hamster. Naast onze binnenkat hebben we ook nog een buitenkat, dit is een zwervertje die in onze voortuin woont. Iets meer dan een jaar geleden hadden we bijna het dubbele aan dieren, maar helaas hebben we van veel beestjes afscheid moeten nemen . De dieren zijn dan ook alles voor ons en we doen alles voor ze. Een jaar geleden is onze andere hond overleden. Hij had leukemie, maar met de nodige chemo's heeft hij nadat we het wisten nog vier mooie jaren gehad. De andere hond (shih-tzu) heeft suikerziekte en is hierdoor blind. De suikerziekte zorgt er voor dat we een erg strak schema hebben iedere dag, 7,5 uur na de insuline spuit, moet de hond eten en moeten we dus thuis zijn. Voor ons gelukkig geen probleem. De meeste dieren hebben we opgevangen, zo kwamen de honden uit limburg via mijn schoonouders, omdat hun baasje overleden was. De kat komt bij mijn opa vandaan die ineens heel erg allergisch bleek te zijn. Het konijn werd met een koninginnedag op de vrijmarkt aangeboden in een heel klein vogelkooitje en de cavia's komen ook bij iemand vandaan die allergisch bleek te zijn voor langharige cavia's. Alleen de hamster heb ik zelf gekocht.

Boeken lezen doe ik met vlagen, het liefst lees ik boeken die lekker makkelijk weg lezen zoals de boeken van Heleen van Royen of Kluun. Op dit moment ben ik bezig met het buzzer boek is er hoop van Renate Dorrestein. Ik vind het alleen een verschikkelijk boek en kom er echt niet doorheen! Straks tijdens mijn verlof ga ik beginnen aan de collectie boeken van mijn vriend, literaire thrillers.
Films kijken doe ik vooral in de winter erg veel, bergen dvd's liggen hier in huis en eigenlijk loopt mijn smaak heel erg uit een. Ik heb niet echt een voorkeur voor een bepaalde soort film, het hangt er maar net vanaf waar ik zin in heb.

Normaal zou ik 's nachts wakker gemaakt mogen worden voor chinees, alleen nu tijdens de zwangerschap is dat niet zo'n goed idee.

quote:

Op zaterdag 23 mei 2009 19:28 schreef Asyniur het volgende:
De vraag: we hebben samen nog gerammeld in het rammelaarstopic en nu ben je al een heel eind op weg in je zwangerschap. Hoe is het nu om zwanger te zijn? Is het zoals je je had voorgesteld? Wat is je mee- en wat is je tegengevallen?

Het zwanger zijn vind ik een hele bijzondere ervaring. De gedachte dat er gewoon een klein mensje in mijn buik groeit vind ik super, maar ook nog steeds erg moeilijk voor te stellen dat ik over 2 maanden moeder ben. Eigenlijk is nog niks me tegengevallen. Ik mag tot nu toe gewoon niet klagen over de zwangerschap, oke ik ben flink misselijk geweest de eerste 17 weken maar ach het is voor een goed doel. Ik kan nog steeds sporten, niet meer 4x in de week en zo intensief als voor de zwangerschap, maar ik probeer toch nog 2x in de week naar de sportschool te gaan en op een rustig tempo in beweging te blijven.
Ik kan niet wachten totdat het juli is, net als de aanstaande opa's en oma's

Ik ga zo een pm sturen voor het doorgeven van het stokje.

Mooie verhalen weer hier!
Leuk, al die huisdieren! wij zijn nooit verder gekomen dan een goudvis

wat een boel dieren inderdaad... leuk! Ik hou van dieren!

Leuk om je te leren kennen Flower Ti Amo

Ik geef het stokje door aan Tessie.

De vraag:
Je komt op mij over als een vrolijk en zelfverzekerd persoon. Denk je dat het moederschap je gaat veranderen? Zo ja, hoe ?

Leuk Flower-Ti-Amo, om jou ook te leren kennen. Op je 16e al samenwonen, dat is wel erg snel. Mis je het niet dat je nooit alleen hebt gewoond?

quote:

Op zondag 24 mei 2009 19:32 schreef livelink het volgende:
Leuk Flower-Ti-Amo, om jou ook te leren kennen. Op je 16e al samenwonen, dat is wel erg snel. Mis je het niet dat je nooit alleen hebt gewoond?

Het is inderdaad best snel ja, ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet erg vind om nooit alleen gewoond te hebben. We hebben het super samen en als ik een keer er alleen op uit wil dan doe ik dat, maar eigenlijk komt dat ook niet zo heel erg vaak voor. Ik weet natuurlijk niet hoe het is om alleen te wonen, maar zoals ik er nu tegenaan kijk heb ik daar ook geen behoefte aan. Ik hou wel van mensen (en dieren) om me heen

Thanx FTA Ik lees al de hele tijd mee in dit topic, allemaal mooie verhalen stuk voor stuk. Ik zal morgen proberen mijn stuk te posten.

Vlindur: wat ben je ook een lieverd

Moonah: we komen elkaar idd al een lange tijd tegen op Fok. Niet al te vaak, maar al van in het begin vind ik jou een heel leuke user hier op fok. En idd, die zusterliefde, door dik en dun. Het is een tijd anders geweest (oa door het leeftijdsverschil) maar ik denk dat dat wel bij de meeste mensen voorkomt

Freecell: idd, die mirc Maar ik denk zelfs dat het al langer dan 3 jaar geleden is, hoor Ik ben al heel lang niet meer op irc geweest En wat een compliment dat je me net gaf Onlangs had ik het er nog over met een paar van mijn studenten, hoe je nu zo zeker kunt zijn van iets of overtuigd kunt zijn dat jouw mening de juiste is, terwijl je misschien binnen een paar jaar compleet anders denkt over dezelfde situatie. En tot voor een paar jaar wist ik nochtans zeker dat ik dat niet ging tegenkomen

En wat mijn vader betreft: ah, ik kon heel mijn verhaal over mijn vader laten gaan, omdat het zo'n invloed heeft op mij. Maar ik ben er al genoeg mee bezig zodat ik vond dat één alinea aan hem besteden al meer dan genoeg was Onbegrijpelijk is het idd, maar ik vrees dat ik nooit het 'waarom' achter zijn gedrag zal weten.

Asyniur: thx voor jouw verhaal en het antwoord op mijn vraag En ik blijf me steeds verbazen dat je toch iets ouder bent dan mij. Ik denk altijd dat je mijn leeftijd hebt (niet dat we zoveel verschillen, hoor in leeftijd ).

Ik ben eindelijk weer een beetje bijgelezen, en ik heb erg genoten van alle verhalen

ik heb vandaag alle verhalen gelezen.. soms met een dikke glimlach, soms met een traan.. soms herkenning.. soms blij dat het voor mij ver van mijn bed iets is..

Wat ik ook heel bijzonder vind is dat je in de loop der jaren dat je meeleest/meetikt.. je mensen ziet veranderen. en dan lees je de verhalen waarom en dan snap je zoveel meer..

bijzonder heel bijzonder

fta, wij hebben op dezelfde school gezeten in zoetermeer.

Wat grappig Ticootje! Ik heb het er echt heel erg naar mijn zin gehad en vond het een top school!

ik heb er maar 2 jaar gezeten, maar inderdaad ik heb het er erg naar mn zin gehad.

En weer bij. Het blijven eigenlijk allemaal stuk voor stuk heftige verhalen

Ik ben dus Tessa, maar veel mensen noemen mij ook tessie Geboren in 1980 in Hilversum. Ik heb één broer, waar ik vroeger bijna altijd ruzie mee had. Nu zien en spreken we elkaar erg weinig, maar tegenwoordig gaat dat meestal wel zonder ruzie

Ik vind het moeilijk om te zeggen of ik mijn jeugd nou leuk vond of niet. Ik heb echt de liefste mams van de wereld, zij was en is er altijd voor mij. Ze was pannekoeken-moeder op de peuterspeelzaal, timmer-moeder op de kleuterschool en ga zo maar door.

Met mijn vader heb ik altijd wat meer moeite gehad. Hij was een vrij ongeinteresseerde vader en redelijk agressief. Ik geloof niet dat ik echt een band met hem heb, en vraag me nog steeds wel eens af of hij eigenlijk wel van mij houdt. Ik heb een tijd geen contact met hem gehad. Mijn moeder en hij zijn inmiddels een aantal jaren gescheiden. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat hij depressief was en zijn huis niet onderhield, zijn post niet open maakte, zijn medicijnen niet nam en gewoon al zijn zaakjes niet regelde. Ik heb hem toen geholpen samen met mijn broer, en sindsdien hebben we wel weer contact, maar eigenlijk moet dat altijd van mij uit komen, hij zal nooit zelf een keer bellen of vragen of ik op bezoek kom ofzo. En als ik hem dan zie, dan doet hij eigenlijk alsof alles normaal is.

Mijn basisschooltijd heb ik doorgebracht op een Montessorischool. Wat erg gezellig was, maar niet zo voor mij weggelegd, aangezien het mij nogal aan zelfdiscipline ontbreekt. Waarom zou ik gaan rekenen, als ik ook allemaal andere wél leuke werkjes kan gaan doen? Topografie? Ik lees wel een boek. En dan aan het eind van het jaar nachten wakker liggen, omdat ik alle rekenwerkjes nog lang niet af had. Uiteindelijk is het toch nog redelijk goedgekomen, en kreeg ik HAVO/VWO advies.

Ik ben naar een gewone middelbare school gegaan. Dat was echt wel even wennen. Klassikaal dingen doen, huiswerk, dat was ik niet gewend. Ik had een paar goede vriendinnen, maar werd ook veel gepest. De rest van de klas had besloten dat ze mij dik vonden, wat ik toen nog niet eens was. De tijd op school vond ik meestal dan ook vreselijk, altijd maar bang dat er weer een opmerking kwam. Dat is niet goed voor je zelfvertrouwen. Gelukkig was het na schooltijd meestal wel leuk, met vriendinnen, waar ik nu nog steeds contact mee heb.

Ik deed nooit echt moeite voor mijn schoolwerk, het huiswerk wende niet echt. Leren deed ik meestal op de avond of ochtend voor een toets, zelfs als het een heel boek was. Op een gegeven moment lukte dat niet meer, daardoor zou ik in 5 VWO blijven zitten. Aangezien ik het niet zag zitten om nóg 2 jaar op school te blijven, en ik toch niet n plan was naar de universiteit te gaan, ben ik toen naar 5 HAVO gegaan. Daar kon ik het nog makkelijk redden zoals ik het tot die tijd gedaan had, en heb toen dus ook gewoon mijn examen gehaald.

Ik had geen idee wat ik wou doen, maar aangezien er uit alle testen altijd kwam dat ik wat sociaals moest doen, ben ik een HBOopleiding gaan doen op de HvA, een mix van SPH, MWD en CMV. Vreselijk chaotische school, had niet het idee dat ik er echt wat van opstak aangezien de leraren vaker niet aanwezig waren dan wel. Na 1 jaar ben ik gestopt en overgestapt naar de Hogeschool Holland, opleiding Pedagogiek. Dit heb ik iets langer volgehouden, al had ik nog steeds dezelfde studeer methode als op de middelbare school, en nog steeds vrij weinig zin om uberhaupt te studeren. Na 3 jaar ben ik met deze opleiding gestopt.

Ik was toen ook net gaan samenwonen met mijn toenmalige vriendje in Amersfoort. En financieel hadden we het niet zo ruim, dus was het ook handiger dat ik gewoon ging werken. Achteraf vind ik het natuurlijk wel erg zonde dat ik mijn opleiding niet heb afgemaakt, alhoewel ik toch ook geen hulpverlener zou willen zijn.

Het samenwonen viel erg tegen. Mijn vriendje bleek toch niet zo leuk en zijn grote alcoholbehoefte vond ik vreselijk. Zelf drink ik helemaal niet, hij moest minstens een sixpack bier of één fles wijn per dag. Bij elke ruzie maakte hij het uit, en dan na een uur had hij daar weer spijt van en meende hij het toch niet. Op een gegeven moment was voor mij de maat vol, en heb ik hem gezegd dat wanneer hij het weer uit zou maken, het ook echt uit was. En zo gebeurde het ook. En vertrok ik weer naar Hilversum, waar ik gelukkig al snel een kamer vond.

De periode die volgde was nogal een drama periode in mijn leven, die nogal veel weg had van een soap. Ik werd verliefd op een getrouwde man. Hij ook op mij. Uiteindelijk is hij gescheiden en na een hoop gedoe zijn we zelfs gaan samenwonen. Alleen werd hij nogal makkelijk verliefd. Voordat we samenwoonden, heeft hij nog een aantal andere vrouwen erbij gehad, de meeste wisten het niet van elkaar, omdat hij ook erg goed was met zijn leugens. Zijn hele leven was eigenlijk één grote leugen. Blind van verliefdheid ben ik dus toch gaan samenwonen met hem, in de veronderstelling dat het met mij anders zou gaan, en dat we bij elkaar hoorden. Het eindigde met dat hij een andere vrouw (bewust) zwanger heeft gemaakt, en dat ik overspannen was geworden.

In die periode heb ik via internet mijn man leren kennen. Hij heeft mij ontzettend gesteund in die periode en heel snel werden we beste vrienden. Ik was ervan overtuigt dat ik nooit meer verliefd zou worden, en nooit meer een relatie zou willen hebben. Ik was depressief, ging automutileren, wilde de straat niet meer op, nergens zin in. Belandde ook nog op een kamer zonder aansluiting voor tv, internet of telefoon. Mijn Lief heeft mij daar echt doorheen geholpen. En op een dag realiseerde ik me, dat ik verliefd geworden was op hem. Ik was echt even in de war. Gelukkig had ik ook het idee dat de liefde wel wederzijds was, dus uiteindelijk heb ik hem (held als ik ben) gesms´t dat ik verliefd op hem was. Het sms´je wat ik terug kreeg: ´Oh... dat dacht ik al.´ Ook mijn Lief had een psycho-ex, en was niet van plan ooit nog verliefd te worden of een relatie aan te gaan. Het duurde 2 weken, waarin ons contact gewoon hetzelfde bleef en ik zelfs ook bij hem bleef slapen. Op zondagochtend in bed bekende hij dat hij al de hele tijd ook verliefd op mij was. Gelukkiger dan dat kon hij me niet maken.

Na een half jaar woonden we samen, na een jaar gingen we samen op vakantie naar Italie (Cinque Terre , de vakantie van mijn leven!), waar hij bijna van een berg viel en mij daarna ten huwelijk vroeg. Weer een jaar later trouwden we en nu, bijna 9 maanden later, verwachten we bijna ons eerste kindje. Als je mij zo´n 3 jaar geleden verteld had dat mijn leven er nu zo uit zou zien, had ik je echt recht in je gezicht uitgelachen.

Mijn Lief en ik hadden al vrij snel besloten dat we kinderen wilden, maar wel nadat we getrouwd waren. Omdat in mijn familie de meeste vrouwen nogal moeilijk zwanger worden, was ik al een tijd voor ons trouwen gestopt met de pil, om te kijken of de boel nog wel werkte. Wat dus niet het geval was. Ik bleek PCOS te hebben. Mijn gyn adviseerde mij om te proberen af te vallen, dus dat deed ik. Met het atkins dieet, want andere dieeten deden niks. Na een half jaar bijna koolhydraatloos eten, was ik 15 kg afgevallen, en was mijn cycus van 90 dagen terug naar 38 dagen, een hele verbetering dus. Dat vond mijn gyn ook, en hij zei dat ik zo door moest gaan, en dat we over een jaar of 3 vast wel op de natuurlijke manier zwanger zouden worden, en als dat dan nog niet het geval was, dat we dan maar terug moesten komen.

Ok, het was niet helemaal de planning die wij in ons hoofd hadden, en drie jaar vond ik ook best wel lang, maar goed, het ging de goede kant op.

Dus toen ik een paar weken na ons trouwen een dag overtijd was (mijn cyclus was lang maar héél regelmatig) en ik naar de tandarts moest (die waarschijnlijk een rontgenfoto zou gaan maken), deed ik voor de zekerheid ´sochtends maar even een testje. En dat testje zei ´zwanger´. We waren echt in shock, zo snel hadden we het echt niet verwacht. De eerste weken waren we vol ongeloof, en die eerste echo was zo wonderlijk, zo´n klein beebje te zien, met kloppend hartje. Ik had dat echt niet verwacht. Nu kan ik het me soms nog steeds niet voorstellen, dat het werkelijk gebeurt, en dat ik over een paar weken gewoon moeder ben en echt een baby´tje heb!

Wat werk betreft heb ik mijn plekje echt nog niet gevonden. Ik werk nu sinds een half jaar bij de KvK, maar geloof niet dat dat echt mijn ding is. Kantoorbanen en ik gaan niet zo goed samen. (en natuurlijk vinden ze het ook niet leuk dat ik al zo snel zwanger was...). Hiervoor ben ik een half jaar notarieel secretaresse geweest, wat nog saaier was dan dit werk, en daarvoor heb ik vijf jaar in een sexshop gewerkt. Dat was echt super leuk, al snel mocht ik daar heel veel doen, de inkoop en dus ook het assortiment bepalen, winkel inrichting en zelfs de etalage. Heel veel vrijheid en veel contact met mensen, allerlei types kom je daar tegen. Het werken in het weekend en de avonden en het slechte salaris waren helaas toch rede om ermee te stoppen. Het liefst zou ik ooit nog mijn eigen sexshop openen, maar helaas is dat nogal moeilijk. Wie weet als ik ooit nog eens de loterij win

Sinds kort heb ik er een nieuwe hobby bij, taarten maken/decoreren. Ik heb een tijdje terug via meet van een ander forum een workshop gevolgt, en vond het zo leuk, dat ik nu regelmatig thuis ook taarten maak. Het kost wel erg veel tijd, maar aangezien ik toch verlof heb, en te weinig energie om op pad te gaan, is het ideaal en super leuk, ik word er erg vrolijk van! Verder vind ik het erg leuk om te fotograferen en daar zou ik graag wat meer aandacht aan besteden, zodat er misschien ooit eens wat vooruitgang in komt. Ik hou ook erg van lezen en films kijken, maar daar heb ik de laaste tijd geen geduld meer voor (hormonen?). Ook internetten is natuurlijk een grote hobby van mij, al besteed ik de laatste tijd toch écht wel teveel tijd online. Maar ja, nu kan het nog he?

Mijn favoriete boek is Het Parfum. Geweldig verhaal, zo mooi hoe alles daarin omschreven wordt. En het is ook het boek wat ik voor mijn verjaardag heb gekregen van mijn Lief, toen ik op dat sneue kamertje woonde, en wat ervoor gezorgd heeft dat ik na jaren weer met lezen begonnen ben. Verder lees ik graag dramatische waargebeurde verhalen, hoe dramatischer hoe beter , chicklits en boeken van Paulo Coelho, en verder alles wat me mooi lijkt.

Mijn favoriete film is de verfilming van The Phantom of the Opera. Ik ben een grote musical fan en wil ze het liefst zo´n beetje allemaal zien, en ik ga ook gerust meerdere keren naar dezelfde als ik het mooi vind.

Dan de vraag van FTA. Ik denk wel dat het moederschap mij gaat veranderen. Ik heb het idee dat ik nu in de zwangerschap al veranderd ben. Ik ben denk ik wat zachter geworden en maak me wat minder druk om (onbelangrijke) dingen. Maar het grote zorgen maken is al begonnen vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was. Het gevoel dat je niet alleen meer voor jezelf verantwoordelijk bent, maar ook voor je kindje. Ik hou nu al zoveel van dit kindje, ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat wanneer hij geboren is, het me niet zal veranderen. Mijn Lief en ik zijn straks niet alleen elkaars man en vrouw, maar ook papa en mama van Graeme. Ik weet nu al dat mijn Lief een geweldige vader zal zijn, en ik ben zo blij dat ons kindje wél een betrokken vader krijgt. En ik kan alleen maar hopen dat ik net zo´n leuke mama ga worden als mijn moeder was voor mij. Ons kindje staat straks samen met mijn Lief voor mij op nummer één, dat lijkt me echt een grote verandering en ik kan niet wachten tot het zover is.

Ik wil graag het stokje doorgeven aan mijn lieve vriendinnetje Chell.

Chell, jij post al heel lang mee in OUD en je hebt zelf (nog) geen kinderen. Hoe is dat, en wat ik voor jou de aantrekkingskracht van OUD?

Mooi verhaal tessie. Ik herken precies wat je zegt over je vader (zelfde problemen gehad hier) en over het Montessori-onderwijs (tekenen is leuker dan rekenen , het omschakelen van montessori naar de middelbare school was echt zwaar klote!). Wat een vervelende mannen heb jij gekend zeg Maar als ik af en toe foto's van jou zie, dan straalt het geluk er gewoon van af En zo klink je in de rest van het verhaal ook. Gelukkig.

KvK is wel iets héél anders dan een seksshop Kan me voorstellen dat als het laatste je droom is, dat je je dan niet op je plek voelt bij de KvK

Geniet van de rest van je zwangerschap en veel geluk verder

Ben benieuwd naar het verhaal van Chell!

Wow Tessie, wat een verhaal zit er achter dat vrolijke koppie op de foto's! Wat innepin al zegt, ik vind altijd dat je straalt op de foto's die je plaatst. Of dat komt door de zwangerschap of dat dat daarvoor ook al was weet ik natuurlijk niet, maar ik word in ieder geval erg vrolijk van jouw foto's en zo kom je ook over in je posts, altijd lekker positief!

Ik vind jou tof

Wow, wat een leven Tessie! ook heel heftig! Maar gelukkig met een hele goede afloop!
En ik ben het helemaal met Linda eens, ik word ook altijd heel vrolijk van je foto's en je posts, zo lekker positief! Super! Jij wordt vast een hele lieve mama!
Ik ben ook benieuwd naar Chell!

Pff, wat maak je me toch veel aan het janken de laatste tijd tessie Nu zat ik alweer te boenen op m'n werk Mooi geschreven hoor! En ik ben zo blij dat je nu zo happy bent! Ik weet nog zo goed hoe wanhopig ik me voelde toen met al dat gedoe met M. en jouw automutilatie en alles!

En ja, het stokje! Ik ben al druk aan het schrijven, maar het wordt wel erg lang geloof ik

quote:

Op maandag 25 mei 2009 15:40 schreef Chell het volgende:
Pff, wat maak je me toch veel aan het janken de laatste tijd tessie Nu zat ik alweer te boenen op m'n werk Mooi geschreven hoor! En ik ben zo blij dat je nu zo happy bent! Ik weet nog zo goed hoe wanhopig ik me voelde toen met al dat gedoe met M. en jouw automutilatie en alles!

En ja, het stokje! Ik ben al druk aan het schrijven, maar het wordt wel erg lang geloof ik

Ben erg benieuwd naar je stuk(je)!

Thanx voor de lieve complimenten, moet er helemaal van blozen
En Chell, je bent al net zo´n huilie als ik Zijn die hormonen besmettelijk? Ben benieuwd naar jouw stuk, geeft niks als het lang is hoor!

Tessie!
Je bent nu zoveel beter af meid.
Echt fijn om te lezen dat je na zoveel ellende op je pootjes terecht gekomen bent.

quote:

Op maandag 25 mei 2009 13:24 schreef tessie het volgende:
na een jaar gingen we samen op vakantie naar Italie (Cinque Terre , de vakantie van mijn leven!)

Cinque Terre is ook prachtig

quote:

Op maandag 25 mei 2009 13:24 schreef tessie het volgende:
Ik deed nooit echt moeite voor mijn schoolwerk, het huiswerk wende niet echt. Leren deed ik meestal op de avond of ochtend voor een toets, zelfs als het een heel boek was. Op een gegeven moment lukte dat niet meer, daardoor zou ik in 5 VWO blijven zitten. Aangezien ik het niet zag zitten om nóg 2 jaar op school te blijven, en ik toch niet n plan was naar de universiteit te gaan, ben ik toen naar 5 HAVO gegaan. Daar kon ik het nog makkelijk redden zoals ik het tot die tijd gedaan had, en heb toen dus ook gewoon mijn examen gehaald.

Grappig, dit kan zo in mijn levensverhaal (kwam dan wel van een "normale" basisschool, maar daar hadden we dus nooit huiswerk). Ben blij dat ik niet de enige ben

Maar jeetje wat een ellende heb jij meegemaakt kwa mannen, zou je idd niet zeggen op de foto's. Daar straal je gewoon! Bijzonder eigenlijk, als je ziet wat je meegemaakt heb. Maar gelukkig is dat nu in rustiger vaarwater gekomen.

Tja, en toen had ik ineens ook het stokje, want natuurlijk kon ik het aanbod van mijn beste vriendinnetje niet weigeren, hoewel ik wel even getwijfeld heb. Want tja, hóór ik nou eigenlijk wel hier in OUD? Maar goed, hierbij dus toch mijn verhaal Een deel van mijn verhaal komt overigens best wel overeen met dat van Tessa. Wellicht dat we daardoor méér dan beste vriendinnen zijn Vrienden noemen ons de Terror Twins en tessie voelt ook echt wel een beetje als mijn zusje

---------
Mijn verhaal:

Op de mooiste dag van het jaar om jarig te zijn en in de mooiste stad van het land, werd ik op 25 juni 1979 geboren. Mijn vader en moeder gaven mij een voornaam die net één lettertje anders is dan standaard, waardoor ik hem hier niet zal noemen, maar voor wie nieuwsgierig is: hij staat wel op mijn website. De nickname Chell is een afkorting van mijn naam en inmiddels ook de naam die de meeste mensen gebruiken als ze het over mij hebben

Mijn hele jeugd heb ik, op vier maanden in Almere na, doorgebracht in Haarlem. We zijn wel meerdere malen verhuisd, maar het grootste deel heeft zich afgespeeld op twee plekken. Net als tessie heb ik de allerliefste moeder van de hele wereld. En net als tessie heb ik een vader die op zijn zachtst gezegd nogal apart is.

Die vier maanden in Almere zijn ontstaan door een woningruil. Wij woonden in een flat en konden in Almere een eengezinswoning krijgen. Dat is met een kind van vier natuurlijk wel zo aantrekkelijk en dus zijn we daar naar toe verhuisd. Zelf kan ik me er weinig van herinneren, behalve wat vage flarden over de school die ik niet leuk vond en waar je altijd op pantoffels moest lopen. Mijn moeder kan zich er echter des te meer van herinneren, want terwijl zij daar zat met haar kleuter en zonder vrienden en familie, zat mijn vader nog steeds meer in Haarlem dan daar. Dit was het moment dat mijn moeder zich realiseerde dat ze beter af was zonder hem. Ze zijn gescheiden en mijn moeder en ik verhuisden terug naar onze, door de ruilers inmiddels compleet uitgewoonde, flat in Haarlem. Ook dit weet ik overigens alleen vanuit de verhalen, net zoals zoveel dingen die gebeurd zijn in mijn jeugd met betrekking tot mijn vader. Mijn moeder is altijd heel goed in staat geweest mij daar voor een groot deel afzijdig van te houden en mij zelf mijn eigen beeld van mijn vader te laten vormen. Ze heeft nooit partij getrokken, mij nooit tegengehouden contact met hem te hebben en is uiteindelijk pas begonnen met vertellen toen ik een jaar of 18 was.

Mijn jeugd is daardoor eigenlijk heel goed geweest. Ik heb uiteindelijk echt verbazingwekkend weinig meegekregen van de rare fratsen die mijn vader uithaalde (ondanks dat mijn moeder niet heeft kunnen voorkomen dat hij voor mijn ogen opgepakt werd, er af en toe ‘vage’ schuldeisers voor de deur stonden en mijn vader mij regelmatig niet kwam ophalen voor de afgesproken weekends of voor paardrijles). Eigenlijk heb ik alleen bij dat laatste echt nog een helder beeld. Of meer een helder gevoel: teleurstelling. En teleurstelling is ook nú nog het gevoel wat ik heb bij de band met mijn vader. Tegen beter weten in, heb ik soms nog steeds de hoop dat hij verandert en stoot ik nog steeds keer op keer mijn neus, ondanks dat we maar zéér sporadisch contact hebben. Ik heb hierdoor ook weinig gevoel bij het fenomeen ‘vader’.

Achteraf had ‘ie wellicht beter alleen zoons kunnen krijgen, want voor mijn halfbroertje van bijna 15 zorgt hij wel. Mijn broertje woont inmiddels zelfs sinds zijn twaalfde bij hem. Voor mijn halfzusje (18) is hij net zo als voor mij.

Maar goed, naast die rare vader, heb ik dus de allerliefste moeder van de hele wereld. Een moeder die er altijd voor me was (en is!) en er, ondanks schulden door de scheiding en een bijstandsuitkering, voor gezorgd heeft dat ik nooit iets tekort kwam. Ik kon op balletles, vriendjes en vriendinnetjes waren altijd welkom en samen met onze huisdieren hadden we het gewoon heel gezellig Op school had ik altijd de lekkerste traktatie van het jaar: aardbeien of vruchtjes met slagroom of waterijsjes. Achteraf was dit simpelweg uit kostenoverwegingen (aardbeien waren toen nog goedkoop!), maar het was jarenlang een groot succes in mijn klassen

Mijn moeder was nog best jong toen mijn ouders gingen scheiden (27) en dus kwamen er in de loop der jaren een aantal mannen op haar pad en bij de wat serieuzere gevallen dus ook op mijn pad. De derde serieuzere ‘scharrel’ was raak. Ik was toen net acht en door een heftige longontsteking van mijn moeder kwam L. eigenlijk al heel snel bij ons over de vloer. Ook hier kan ik me echter niet zo heel veel van herinneren, behalve dat ik vond dat hij zo’n zware stem had Inmiddels zijn mijn mams en L. alweer 19 jaar getrouwd. Hoewel we onze strubbelingen hebben (allebei erg eigenwijs) ben ik heel blij met L. als mijn stiefvader. Als ik spreek over mijn ouders heb ik het over mijn moeder en stiefvader. En hij ziet mij ook echt als zijn dochter. Mijn moeder en hij hebben helaas geen kinderen meer gekregen, ondanks drie IVF-pogingen.

Omdat L. een koophuis in Haarlem-Noord had en wij een woningbouwflatje in Schalkwijk (niet de meest geweldige buurt), verhuisden we op een gegeven moment naar Haarlem-Noord. Dit hield voor mij ook een andere school in. De eerste twee jaar op die school waren lastig. Ik was een ontzettend meisjes-meisje, met jurkjes en lange vlechten met strikken. Hierdoor werd ik best wel gepest en ging ik vooral om met de kinderen uit de klas onder mij. Nadat ik mijn kledingstijl aanpaste en mijn lange haren afknipte, werd dit wel beter. In groep zeven trof ik vervolgens een leerkracht die me niet lag en het hele jaar op me heeft lopen foeteren. Hij beweerde ook bij hoog en bij laag dat ik met móeite naar de MAVO zou kunnen. Uiteindelijk in het derde jaar op die school kwam alles goed. Ik had een geweldige leerkracht en scoorde torenhoog op de CITO. Ik ging dus gewoon naar de HAVO.

Mijn middelbare schooltijd was fantastisch. Ik zat op een ontzettend leuke school, waar heel veel toffe dingen georganiseerd werden. We hadden toneelstukken waar ik bij grimeerde, een geweldige schoolband (onder leiding van oud-Ekseptionlid Huib van Kampen), elk jaar een serieuze talentenshow en nog veel meer! Ik was behoorlijk populair, had leuke vriendinnen en ik hoefde geen flikker uit te voeren Proefwerken leerde ik de avond vooraf of gewoon niet en ook mijn examens heb ik op die manier gehaald. Ik had achteraf gezien ook makkelijk VWO aangekund (zoals ook uit de CITO bleek), maar omdat ik in de brugklas wel even omschakelproblemen heb gehad, heb ik toen HAVO advies gekregen. De school heeft me overigens nog wel geprobeerd zover te krijgen om die twee jaar VWO eraan vast te plakken, maar ik was er wel klaar mee. Zonde achteraf.

Tja, en dan ben je 16, heb je een diploma op zak en moet je beslissen wat je wilt worden als je groot bent. Dat wist ik dus niet. Ik besloot naar de PABO te gaan, want werken met kinderen leek me wel wat. En de open dag was tof De PABO zelf was op zich ook tof. Leuke meiden, ook hier weer superleuke activiteiten, geweldig! Alleen ging ik keihard op mijn bek. Ik had nooit geleerd te plannen, was altijd van het ‘last minute’ en dat ging nu tegen me werken. Mijn tentamens haalde ik allemaal wel (nog steeds op mijn sloffen, ik heb zelfs ooit een tentamen voor een vriendin gemaakt), maar al die werkstukken en stagelessen! Drama! Zeker toen ik op mezelf ging wonen, werd het echt hopeloos. Uiteindelijk ben ik na drie jaar gestopt en gaan werken als administratief medewerker en iets later als medewerker op de salarisadministratie bij Randstad.

Dat op mezelf gaan wonen is het begin van een nare periode in mijn leven geweest. Niet alleen qua studie ging ik op mijn bek, ook op een hoop andere vlakken. Het wegvallen van de structuur van thuis heeft vrij funest uitgepakt. Toen ik vrij snel na het uit huis gaan, ging samenwonen met mijn toenmalige vriendje, ging het allemaal nog wel redelijk, maar nadat wij in 2000 na drie jaar uit elkaar gingen, ging het écht grandioos mis. Ik liep te klooien met werk, begon een traineetraject als webdeveloper wat heel slecht uitpakte, kwam financieel niet uit, raakte uiteindelijk werkloos, werd aan de kant gezet door de liefde van mijn leven en eindigde uiteindelijk depressief en diep in de schulden. Ik opende mijn post niet meer, sliep overdag en ‘leefde’ ’s nachts (lees: ik zat achter internet), stal af en toe kleine dingen uit de supermarkt om te kunnen eten en zorgde nauwelijks voor mezelf. Ik had vooraf nooit kunnen bedenken dat het zo ver met mij kon komen. En ook achteraf kan ik er met mijn pet eigenlijk niet bij. Je geest kan rare dingen met een mens doen.

De ‘redding’ kwam op een vrij heftige manier: de woningbouw stond samen met de politie voor de deur om mijn woning te komen ontruimen. Zo ver was het dus. Gelukkig hebben mijn ouders me geholpen, de achterstand betaald en zo de ontruiming op het nippertje weten te voorkomen.

Rond die periode had ik ook net weer een nieuwe relatie. Door al het gedoe zijn wij heel snel gaan samenwonen en verhuisde ik naar Nijmegen. Mijn flat verhuurde ik onder aan een vriendin. Dit onderverhuren liep mis, ze hielden zich niet aan de afspraken en betaalden niet of veel te laat en uiteindelijk heb ik de huur opgezegd om haar en haar agressieve vriend uit mijn woning kwijt te raken. Een maand later ging mijn relatie uit en zat ik met lege handen in Nijmegen. Het huis van mijn ex was een soort studentenhuis in zijn eigendom en dus ging ik onze slaapkamer huren . Ik werkte als gastouder (erg leuk!) en keek ondertussen rond naar een normale baan in de ICT. In Nijmegen blijven wilde ik niet, want hoe mooi het daar ook is, ik miste het westen.

Na een paar maanden kreeg ik ook weer een nieuw vriendje, T. Via een van zijn honkbalteamgenoten vond ik een baan in Rijswijk en verhuisde ik vervolgens naar een kamertje in Alphen a/d Rijn. Vre-se-lijk vond ik het daar. Zowel de kamer, als mijn huisgenoten, als Alphen a/d Rijn zelf. Maar goed, dit was wel het begin van de weg omhoog! Saillant detail: T. is ook de ex van onze eigen Brighteyes. Hier kom ik later nog op terug

Na een paar maanden in Alphen verhuisde ik naar een appartementje in het centrum van Den Haag. Ook deze woning was niet ideaal, maar het was wel van mij alleen! Ik heb er, ondanks diverse ongemakken, bijna drie jaar met veel plezier gewoond. Na drie jaar verhuisde ik naar mijn huidige woning. Een prachtig gerenoveerde vierkamerflat in één van Den Haags zogenaamde ‘krachtwijken’. Geen superbuurt dus, maar ik woon er heerlijk! Vooral omdat het ook écht mijn plekje is geworden. Veel nieuw, alles zoals ik dat mooi vond, lekker meisjesachtig. Mijn.

Hoewel Haarlem altijd mijn ‘thuis’ zal blijven, is Den Haag de stad waar mijn leven opnieuw is begonnen. Ik heb veel van mezelf ontdekt, een deel van mijn problemen opgelost, mijn schulden afbetaald, de kans gekregen opnieuw te beginnen. Ik ontdekte in Den Haag mijn voorliefde en talent voor fotografie. Eindelijk weet ik nu echt wat ik wil worden als ik later groot ben: fotograaf! Tevens is Den Haag de plek waar een hele hoop puzzelstukjes op zijn plaats vielen: in 2004 werd bij mij de diagnose ADHD gesteld. Het gevoel dat ik ‘anders’ ben, werd hiermee bevestigd en hoewel omgaan met mijn ADHD nog steeds niet makkelijk is, heeft het me enorm veel rust en duidelijkheid gegeven, ook over heel veel dingen die in het verleden zijn gebeurd. Naast de ADHD is er vermoeden van hoogbegaafdheid. Dit verklaart wel waarom ik op school relatief weinig last van mijn ADHD had. Ik heb die hoogbegaafdheid echter verder niet laten testen, ik vind dat etiketje niet belangrijk.

Over naar wat luchtigere dingen Mijn allergrootste hobby is dus fotografie. Kinderfotografie, bruidsfotografie, zwangere buikjes en concertfotografie (jazz!) zijn mijn grootste passies. Inmiddels heb ik sinds januari zelfs een eigen bedrijfje naast mijn full-time baan als system engineer en dat begint al best behoorlijk te lopen.

Naast fotograferen lees ik erg graag, hoewel ik daar eigenlijk te weinig tijd voor heb/maak. Ik lees van alles en nog wat, van Nederlandse literatuur tot chicklits, van thriller tot zoetsappige roman. Onderwerpen waar ik niet over zal lezen zijn fantasy en sc-fi. Televisie kijk ik nauwelijks, ik volg hooguit een serietje Idols, X-Factor of Wie is de Mol? en ook films kijk ik eigenlijk vrij weinig. Mijn allerallerallerallerfavorietste films zijn Amélie (Parijs!) en PS. I love You. Sowieso hou ik erg van romantische feelgood movies.

Ook Parijs is een passie van me. Ik ben echt madly in love met die stad. Mijn droom is om er ooit een poosje te kunnen wonen.

Me ’s nachts wakker maken kun je beter niet doen. Als ik slaap, wil ik dat graag blijven doen. Hoewel de kans wel bestaat dat ik nog wakker bén als je toch een poging waagt, want ik ben nogal een nachtbraker Mocht je me nou tóch wakker willen maken, neem dan maar chocolade-ijs en zacht fruit mee

En dan de vraag van tessie:

quote:

Chell, jij post al heel lang mee in OUD en je hebt zelf (nog) geen kinderen. Hoe is dat, en wat is voor jou de aantrekkingskracht van OUD?

Leuke vraag

Ik ben op FOK! terecht gekomen door BE, hoewel ze dat niet bewust heeft veroorzaakt Dit was ten tijde van T. Ik wist dat BE veel op FOK! zat en daar ook schreef over de breuk met T. Omdat wat zaken wat raar in elkaar staken, ben ik het e.e.a. gaan lezen (sorry BE!). Omdat ik niet wilde dat zij wist wie ik was, heb ik een andere nick genomen dan degene die ik normaal gebruik: yoni, hoewel ik in het begin niet of nauwelijks poste. Via de posthistory van BE kwam ik dus ook in OUD terecht en ging daar mee lezen. En meeleven! En door dat meeleven ben ik blijven hangen en ook steeds meer gaan posten. Ik vind OUD een heel bijzonder plekje op FOK!, ondanks dat het soms wordt afgeschilderd als een hysterische groep hormonsters . Soms twijfel ik echter wel of mijn aanwezigheid wel gewenst is, of mensen me niet als een soort van wazige voyeur zien. Dan neem ik me voor om even minder in OUD te komen, maar uiteindelijk lukt me dat toch nooit .

Ik heb dus inderdaad zelf (nog) geen kinderen. En ik weet ook niet meer of ze er ooit nog komen. Mijn kinderwens is altijd wel heel erg aanwezig geweest, maar mijn leven is anders gelopen dan ik hoopte. Ik droomde van huisje-boompje-beestje, trouwen en jong moeder worden. Inmiddels ben ik bijna 30. Ook heb ik altijd al geroepen dat ik liever een kindje zou adopteren en een goed leven bieden, dan er nog eentje op deze overbevolkte aarde te zetten. Ik ben zelfs in mijn eentje een adoptieprocedure begonnen, die helaas zeer vroegtijdig is afgebroken: alle kanalen voor alleenstaanden werden in no time, al dan niet tijdelijk, gesloten en omdat ik was beland op een punt in de procedure dat ik redelijk wat geld moest gaan investeren, heb ik het risico dat het voor niets zou zijn, niet genomen. Later opstarten kon en kan altijd nog.

Of ik dan toch kinderen van mezelf zou willen, weet ik ook nog steeds niet. Ik zit met een grote mate van erfelijkheid van de ADHD. Mijn vader heeft het vermoedelijk (ik herken enorm veel van mezelf in hem), mijn halfbroertje ook (hoewel niet getest, mijn vader weigert want er is volgens hem niks mis met zijn kinderen) en mijn halfzusje heeft last van lichte dwanghandelingen en tics, iets wat verwant is aan ADHD. Ik weet niet of ik mijn kind of kinderen wil opzadelen met dezelfde ‘handicap’ als ik heb, ondanks dat ik weet dat ik er alert op zou zijn. Ook weet ik niet of ik wel een goede moeder zou zijn, ook weer door die ADHD. En dan is er nog mijn huidige partner, die pertinent geen kinderen wil.

Het is een onderwerp waar ik in ieder geval nog niet klaar mee ben. En een onderwerp waarbij hoofd, hart en biologische klok het niet bepaald met elkaar eens zijn Voorlopig blijf ik hier in OUD maar gewoon lekker meegenieten met alle verhalen en opgroeiende kindjes. En ga ik intens genieten van mijn ‘surrogaatneefje’ Graeme die dus binnenkort geboren gaat worden. Ik verheug me enorm om dat jochie vreselijk te gaan verwennen! De eerste logeerpartijtjes zijn al bijna gepland
-------------------------------
Sorry voor het lange verhaal Ik heb nog een heel stuk geschrapt zelfs

Ik ben nog in afwachting van antwoord terug van diegene aan wie ik het stokje wil geven. Als ze niet wil, moet ik even nadenken over wie ik dan ga kiezen, er zijn al zoveel mensen geweest!

Chell Ik vind je echt een geweldig mens. En ik weet zeker dat je een super goede moeder zou zijn, en ik weet ook zeker dat je de leukste TerrorTante ever gaat zijn!

ik ben weer een beetje bijgelezen (nog niet helemaal), wat een verhalen allemaal
die datum 1337 was nieuw voor mij estrys

even speciaal voor Tan en Bar, thanks ik gun jullie het aller allerbeste!

ook weer bijgelezen is!

wat een mooie, ontroerende, heftige verhalen!

quote:

Op dinsdag 26 mei 2009 00:03 schreef Chell het volgende:
Ook Parijs is een passie van me. Ik ben echt madly in love met die stad. Mijn droom is om er ooit een poosje te kunnen wonen.

Oh Parijs, een herkenbare passie!! Ben er al een keer of 13 voor een midweek geweest, en kan er geen genoeg van krijgen! Er te wonen is ook een grote droom van mij!

Chell, mooi verhaal! Heftig hoor, wat heb je een lange periode "rondgezworven"...
En ik vind het eigenlijk heel grappig dat je op FOK! bent gekomen als een soort stalker

wat een verhaal weer Chell. ups en downs, maar wel een gelukkig leven als ik het zo lees. heel positief uiteindelijk!

wat leuk dat jullie zulke goede vriendinnen zijn, chell & tessie, dat wist ik helemaal niet. en inderdaad heel grappig hoe je hier beland bent. en ach, andersom zou ze er ook vast toe in staat zijn geweest, niewaar BE? (ik dacht eigenlijk dat jullie elkaar ook al kenden voor fok! ).

gekke wereld.. en heftige verhalen over 't algemeen. maar ook heel mooi! bedankt voor het delen allemaal!

Chell, jeetje meid wat een verhaal gelukkig heb je alles weer op de rails gekregen!
en ik vind je geen storende factor hier hoor, met je oprechte interesse in iedereen en de in de kinderen

Chell
Ik weet nog zo goed dat ik eerst zo mijn twijfels had over jou toen T. jou aan mij voorstelde, maar ondanks dat er wat hem betreft zo hier en daar idd het een en ander niet klopt had hij het met jou toch goed gezien.
Ik weet nog dat ik dacht dat D. een risico nam door jou te introduceren bij zijn werkgever, je weet ten slotte maar nooit, maar je hebt die kans met beide handen aangegrepen en zo enorm waar gemaakt. Echt super, en zo enorm gegund gezien het hele gebeuren in Nijmegen en daarvoor.



Bix, we kenden elkaar wel voor FOK idd, doordat T. en ik nog steeds goede vrienden waren en zijn.
Chell heeft ook wel eens bij mij een avondje zitten kleppen als hij zijn Dungeons and Dragons spel ging spelen enzo. Maar ik heb lange tijd niet geweten dat zij hier ook mee was gaan lezen.
En ja, als ik het had geweten was ik ook wel elders gaan zoeken naar haar idd.
_{Toen T. en Chell uit elkaar waren en zij en ik een keertje bij klepten bleek bijvoorbeeld dat T. al met haar aan het rommelen was toen wij het zogenaamd nog een keertje gingen proberen. Gingen T. en ik naar Egypte, als lijmpoging, maar hij had tegen haar gezegd 'in gedachten en in mijn hart ben ik bij jou'.}

ah, da's zeker de T van Tact?

Grinnik. Zoiets ja!
Maar goed, dit is natuurlijk een zijlijntje van het verhaal van Chell.
_{Sorry, wilde de aandacht niet afleiden.}

malle, dat doe je toch niet

Thnx allemaal

En ja, ik was inderdaad een soort stalker hihihi. Hoewel ik vrij lang niks heb gedaan met de informatie die ik had. Behalve 1+1 bij elkaar optellen voor mezelf

@Bix: tessie is hier weer via mij beland. Volgens mij toen ze zich ooit verveelde en ik zei dat ze dan eens op FOK! moest gaan kijken. Eerst zat ze voornl. in andere subfora en sinds de kinderplannen dus ook hier in OUD

Helaas heeft diegene aan wie ik het stokje wilde geven, besloten het niet aan te nemen. Om begrijpelijke redenen overigens! Ik ga nu even heeeeel diep nadenken over iemand anders Suggesties zijn welkom

Mooi geschreven Chell! Veel meegemaakt dus, fijn dat je nu je passie gevonden hebt!

Duurde even maar ik ben weer bij gelezen.

Sta er van te kijken, hoe iedereen zo z'n eigen verhaal heeft.
Met goeden en slechte tijden.

Voor iedereen hier.

Chell Ik kon jou steeds niets plaatsen bij een kind
Tot ik ooit in een speeltuinbankje geloof ik las dat jij geen kinderen hebt..
En ik maar mijn brein er op breken

Ik heb in het begin echt moeite gehad met het niet door elkaar halen van de vele verhalen..
Wie is toch het kind van chell ging er best vaak door mijn hoofd.
Maar ik vind dat je hier prima op je plaats zit, ook al heb je (nog) geen kinderen.

Ook kan ik je fotografie kunsten erg waarderen

Chell, we hebben op dezelfde schoterschool gezeten Ik had het alleen een stuk minder naar mijn zin daar Je was er wat jaren later...
van Kampen was geweldig, ook voor de klas. Ik vond de docenten daar sowieso wel erg goed.

Mooi verhaal ook weer. Wat fijn dat je jezelf overal zo goed hebt uitkunnen redden. Dat zal wel zelfvertrouwen geven, dat je weet dat ondanks alles wat je deed je er toch weer uit kon komen.

Chell ik vind je een hele fijne user in OUD en 1tje die ik ook erg mis als je een tijdje niet post Ik "ken" je weer via BE, ik hoorde de verhalen over jou en T. en ik heb je daarna leren kennen hier op Fok. Ik vind je lief
Tessie leuk om jou ook weer wat beter te leren kennen, bedankt dat jij je verhaal met ons wilde delen.

quote:

Op dinsdag 26 mei 2009 00:03 schreef Chell het volgende:
Soms twijfel ik echter wel of mijn aanwezigheid wel gewenst is, of mensen me niet als een soort van wazige voyeur zien. Dan neem ik me voor om even minder in OUD te komen, maar uiteindelijk lukt me dat toch nooit .

Niet aan twijfelen hoor! Natuurlijk is jouw aanwezigheid gewenst en ik vind je juist géén wazige voyeur.

Heel flauw, maar het is te veel om op iedereen afzonderlijk te reageren dus ik tvp even met 'wow!'

chell, ik ben het met Raissa eens hoor, ik vind het ook leuk om van je te lezen en te zien hoe je over dingen denkt...

quote:

Op woensdag 27 mei 2009 20:19 schreef MamsX het volgende:
Ik heb in het begin echt moeite gehad met het niet door elkaar halen van de vele verhalen..

Hier nog steeds
Bij sommige mensen weet ik inmiddels wel wat erbij hoort, maar er zijn zovéél mensen...

Zo bijzonder al die verhalen...

Ben bij sommigen ook heel erg benieuwd naar een foto

Jullie zijn lief Vind het wel fijn hoor om even te horen dat mijn aanwezigheid niet ongewenst is

Ennuh Sjak, wat grappig dat we op dezelfde school hebben gezeten! Jammer dat jij het er minder leuk vond, ik heb soms nog steeds heimwee

al bekend wie het volgende verhaal mag doen? Ik ben zo benieuwd!

Chell dankje voor je verhaal

Ik heb nog eens terug gelezen...wat een verhalen allemaal zeg ! Elk verhaal is op zijn eigen wijze uniek, bijzonder en nog veel meer...

Ben benieuwd wie het stokje nu aanneemt...

Ik ben nog zoekende naar een kandidaat. Mijn nummertje twee heeft ook besloten even over te slaan. Dus ik speur weer verder

En de estafette gaat verder! Innepin gaat het stokje van me overnemen

Mijn vraag aan Innepin (of eigenlijk stiekem twee vragen):
Als ik het goed heb begrepen heeft jouw vriend al een ouder kind of oudere kinderen. Wat voor rol denk je en wil je dat dit kind/deze kinderen gaan spelen nu er bij jullie een kleintje op komst is? En merk jij dat je vriend anders naar dingen kijkt omdat het niet zijn eerste is?

Ja hoi, ik ben druk aan 't typen!

Muhhhh eng! *post-en-ren-weg*

Ik had al stiekempjes best een paar keer bedacht wat ik zou gaan schrijven als ik het stokje zou krijgen, maar nu ik 'm ook heb, vind ik het eigenlijk heel moeilijk, wat schrijf ik op en wat laat ik weg? En ik heb in het dagelijks leven al genoeg moeite om uit m'n woorden te komen, en om dan zo'n verhaal te schrijven... maar goed, hierbij mijn poging.

Ik ben Indra, geboren in Hoorn, in 1986, in het huis waar ik zeventien jaar lang zou wonen. Eerst met mijn ouders en grote broer, na de scheiding van mijn ouders op m'n negende zonder vader erbij.

Mijn broer en ik zijn héél andere mensen, we hebben weinig met elkaar. Dat is nu prima, maar vroeger botste dat vaak, en flink. Altijd ruzie dus. Mijn ouders schijnen ooit een normale relatie gehad te hebben, verzekert mijn moeder mij, maar de geestelijke gezondheid van mijn vader is met de jaren flink achteruit gegaan. In de eerste versie van dit verhaal stond hier een heel stuk over de relatie met mijn vader, die toch wel essentieel is om te begrijpen hoe mijn leven is verlopen, maar ik zal het korter illustreren want het moet niet allemaal drama zijn. Mijn vader ging van "Je mag geen Sesamstraat kijken, want ik vind Aart Staartjes irritant" en "ik rook binnenshuis continu zware shag, ook al heeft mijn zoon astma, longontstekingen en veelvoudig bronchitis" (toen hij nog bij ons woonde) via "Je moeder is een kuthoer" en "de hele wereld is tegen mij" (beide letterlijk) naar uiteindelijk "als je dat ene zinnetje niet weghaalt van je online blog, haal ik een advocaat erbij en sleep ik je voor de rechter" en "ik wil geen alimentatie betalen, maar ze dwingen me, dus sleep ik jullie voor de rechter om het alsnog ongedaan te krijgen" en als absolute hoogtepunt: "Ja, ik probeerde je broer in elkaar te slaan in de supermarkt, maar daar had ik een reden voor, want hij daagde me uit!" Na die laatste heb ik voor de zoveelste keer maar gezegd dat het voor mij genoeg was. Op een gegeven moment zat dat echter weer zo hoog, ik was zó bang hem ergens tegen te komen, dat ik maar in therapie ben gegaan. Dat hielp. Zelfs de psychologe denkt dat hij waarschijnlijk steeds verder aan het wegzakken is in een persoonlijkheidsstoornis, maar ik denk niet dat wij daar iets aan kunnen doen. Ook al heeft hij al zijn familie en vrienden verstoten, hij zal nooit erkennen dat er iets mis is met hém.


Goed, dat moest even, want het heeft natuurlijk veel impact gehad, maar nu even vrolijkere dingen. Ondanks wat pesterijen ben ik altijd dol op school geweest, vond het héérlijk om te leren. Was er nog goed in ook, dus groep zeven mocht ik overslaan. Ook dat ging prima. Heb zonder enige noemenswaardige inzet het gymnasium gehaald (wel in de cultuurhoek, en met vijf talen in m'n pakket, want van schei- en natuurkunde snap ik niets), en ben toen op m'n 17e naar Utrecht verhuisd om een sjieke, Engelstalige, brede, elitaire, zware opleiding te volgen (deze) waar niemand ooit van gehoord heeft Ik heb echt drie jaar lang genoten. Hard werken, maar zó veel geleerd, zoveel vrienden gemaakt, voor het eerst op mezelf wonen, en de heerlijke mentaliteit van “volg maar wat vakken hier en daar” wat er toe leidde dat ik nu een _{cum laude} diploma heb in een ratjetoe aan interesses als literatuurstudies, linguïstiek, religiestudies, theaterwetenschappen, muziekwetenschappen.... en nog wat andere kleine bijvakken zoals Oud-Egyptische Literatuur (= hiërogliefen ontcijferen)

Hoewel ik hiervoor dus zeventien jaar lang op één plek gewoond had, was het nu tijd om een beetje de wereld te verkennen. Eerst een zomer lang in Frankrijk werken als animatrice op een camping, en daarna een half jaar studeren aan de University of California in Santa Cruz. Dat laatste was niet per se heel goed voor mijn academische vaardigheden, maar ohhh wat een relaxte tijd heb ik daar gehad!

Een paar vriendjes versleten ondertussen, stuk voor stuk van het type helemaal-niet-goed-voor-je, wat ik natuurlijk elke keer weer veel te laat besefte; tegen die tijd was ik allang meegesleurd in hun ideeën en levensstijl, waar ik daarna dan weer uit moest kruipen. Hoogtepunt daarin was De Amerikaan, met wie ik anderhalf jaar geLAT heb. Die deed hele dagen niks, gaf nergens om, was de hele dag zo stoned dat ie besloot zelf maar te dealen want dat was makkelijker en dan had ie tenminste geld voor meer wiet en bijbehorende snacks. Ik deed vrolijk mee in zijn levensstijl, en geloof me, ik word géén leuk mens van die troep. Na anderhalf jaar was ik gesloopt was door de drugs en de afstand tussen ons, en breide er een eind aan. In die tijd trouwens wel van maatje 36 naar 42 gegaan, wat wil je met die ongezonde gewoontes Vind het nog steeds stom van mezelf, want ik zit nu een stuk minder lekker in m'n vel dan toen ik slank was. Vetrollen brengen een hoop onzekerheid met zich mee.


Ondertussen (juli 2006) was ik voor bijbaantje nummer zoveel _{elitaire opleiding zei ik, hè, dat kost geld} aangenomen als serveerster in een restaurant in Utrecht, waar ik een heel gezellige tijd had, met hele leuke collega's. Ik kon het heel goed vinden met de chefkok, maar dat was helemaal niks voor mij joh, veel te oud en hij had kinderen! Pubers nog wel, kwam ik later achter, en hij bleek niet een beetje ouder (ik schatte hem 30) maar wel zestien jaar ouder. Niks voor mij dus.
Mja, dat werkt dus niet zo, en voor ik het wist hadden we wat. Rustig aan, zei ik nog, want het was toch allemaal wat ehhh anders dan ik in gedachten had gehad, en ik had het nét uitgemaakt met de Amerikaan. Twee maanden later woonden we samen.

Ik vind het nog altijd moeilijk om aan mensen te vertellen, want op papier klinkt het verschrikkelijk vind ik zelf: ik ben maar vijf jaar ouder dan zijn oudste kind, bijvoorbeeld. Daar kan je hele foute grapjes over maken - toen hij de luiers van zijn dochter verschoonde, ging ik naar de kleuterschool - maar uiteindelijk heb ik besloten dat als het in de praktijk zo geweldig goed gaat, de theorie er totaal niet toe doet. Kort samengevat zijn we gewoon erg gelukkig samen! Ik hoor wel eens van mensen dat ze eerst wat skeptisch waren, maar als ze ons samen zien, valt dat weg, omdat we simpelweg zo ontzettend bij elkaar horen.
Ik durf nu te zeggen dat ik min of meer weet wie ik ben, ook buiten mijn relatie om. Ik ben vrolijker, spontaner, minder onzeker over mijn eigen persoonlijkheid geworden. D. krijgt heus niet alle credit, maar hij heeft wel gigantisch geholpen door simpelweg van me te houden zoals ik ben, en bewust of onbewust, te stimuleren dat ik ook uit zou vogelen wie dat dan was. Ik ben als het ware - eindelijk - uit de knoop.


Wat nog meer? Ik was bezig met een masterstudie in cultureel erfgoed, wat min of meer inhoudt dat ik mij bezighoud met de vraagstelling “wat doen we met onze oude schatten?” zoals monumenten, museumcollecties, maar ook immaterieel erfgoed zoals bijvoorbeeld de verhalen van holocaustoverlevenden. Best interessante studie, waarvoor ik vorig jaar nog ruim vier maanden in Berlijn heb mogen vertoeven om stage te lopen bij de Nederlandse ambassade (très chic jawohl!). Het plan was vervolgens: mij bezighouden met afstuderen, op 20 juni 2009 trouwen, dan een baan zoeken en dan kinderen. Het wordt nu wat omgegooid, eerst kindje, dan afstuderen, en dan volgend jaar ergens trouwen. Maakt ook niet uit.


Hobby's en passies? Ik lees alles. Gratis krantjes, literatuur, folders, melkpakken, alles. Ik teken ook nog altijd graag, heb ook nog een tijdje kunstacademie gedaan (grafisch ontwerp), maar hoewel ik grafisch ontwerp heel leuk vind om te doen, vond ik de studie verschrikkelijk, dus daar ben ik maar mee gestopt. Wel doe ik nog altijd dingetjes hier en daar, geboortekaartjes ontwerpen en dergelijke. En ik speel graag piano, mijn prachtige bijna-antieke piano. Ik ben geen Wibi Soerjadi maar ik vermaak mij er prima mee. Weinig actieve hobby's dus, ben ook nooit zo'n atleet geweest Ohja, ik deed nog aan handbal, maar dat was iets te ruig voor tijdens de zwangerschap, misschien dat ik het later weer oppik. Ik ben ook nog dol op beesten, zou het liefst het hele huis vol hebben, maar we houden het voorlopig bij drie (straks vier) katten en Henk de hamster.


Een favoriet boek moet je niet naar vragen bij een ex-literatuurstudente.. Een paar hoogtepunten: Lolita van Vladimir Nabokov, To Kill a Mockingbird van Harper Lee, maar ook gewoon Harry Potter en Pride & Prejudice. Roald Dahl's Matilda is nog altijd mijn ultieme favoriete boek Maar zoals gezegd, ik lees alles. Als het me meevoert naar een andere wereld, ben ik al gauw verkocht. Om dezelfde reden ben ik nog altijd een enorm fan van sprookjes ( ).


Wat betreft films ben ik geen goede recensent, ben ik bang. Ik vind bijna alles wel leuk, van hele foute meidenfilms via meeslepend drama tot bloedspetters-en-kettingzagen. Ik kan rustig op één avondje The Princess Diaries en Saw III kijken ofzo. Ik hou het even bij Amélie en de laatste film die ik gezien heb, Sunshine Cleaning, die was erg goed.


Waar kan je me 's nachts voor wakker maken? Nou, niet voor eten in 't bijzonder, hoewel ik een enorme zoetekauw ben. Wel voor mijn vriend. Omdat hij in de horeca werkt en ik op kantoor, zien we elkaar bijzonder weinig – ik lig allang in bed als hij om half twee thuiskomt, en hij gaat écht niet samen met mij om kwart over zes opstaan dan. Dus, ook al doet ie het niet, mag hij me altijd wakker maken, gewoon om elkaar even te zien.


Dan nu de vraag van Chell, want het wordt wel een erg lang verhaal zo.

Als ik het goed heb begrepen heeft jouw vriend al een ouder kind of oudere kinderen. Wat voor rol denk je en wil je dat dit kind/deze kinderen gaan spelen nu er bij jullie een kleintje op komst is? En merk jij dat je vriend anders naar dingen kijkt omdat het niet zijn eerste is?

Mijn vriend heeft twee kinderen, een van 18 en een van 14. De relatie tussen ons is erg casual, ik stel me niet op als stiefmoeder (ze zien me aankomen !), gewoon, luchtig, en dat gaat al vanaf het begin prima. Ze wonen niet bij ons, en zullen dus ook niet dagelijks betrokken zijn bij dit kindje. Ik denk niet dat er heel veel gaat veranderen voor hun, ze zijn er in elk geval niet al te veel mee bezig. De oudste zal misschien af en toe oppassen, dat lijkt me erg leuk. Verder laat ik het helemaal aan hun over, daar zijn ze oud genoeg voor. Ik zal niets van ze verwachten. Ze mogen van ons verwachten dat ze altijd welkom zijn, dat ze volwaardige broer en zus zijn van dit kindje, en dat ze niet minder belangrijk worden omdat hun vader een nieuw gezin heeft. Dat probeer ik ook wel uit te stralen.

Hoe mijn vriend geweest zou zijn bij een eerste kind van hem, weet ik natuurlijk niet Wat ik wel weet, omdat hij dat verteld heeft, is dat hij zich er nu veel meer 'klaar' voor voelt. Hij kreeg op zijn twintigste zijn eerste kind bij zijn eerste vriendinnetje, heeft daarvoor - met liefde- zijn hele leven overhoop gehaald, terwijl hij op dat moment er totaal niet klaar voor was. Hij is nu volwassener, vanzelfsprekend, en (naar eigen zeggen) klaar voor een kindje van ons samen. Ook al was dit kindje niet helemaal gepland, hij maakt het toch een stuk bewuster mee dan destijds. Voor hem is er dus vooral verschil in hoe hij in elkaar zit. Ik denk niet dat hij erg bezig is met het vergelijken van mij en zijn ex

Tussen z'n eerste en z'n tweede kind zaten vier (!) miskramen, waardoor ik wat extra angst of bezorgdheid verwacht had, maar daar heb ik niets van gemerkt eigenlijk. Verder is hij echt een héél nuchter persoon, dus ik denk niet dat hij bij een eerste boeken zou lezen over wat-te-doen-voor-dummy's enzo. Het is niet zo dat ik me naast hem heel onervaren voel omdat hij het allemaal al een keer meegemaakt heeft, tenminste, dat straalt hij niet uit. Hij straalt uit dat hij dol is op kinderen en kinderen op hem _{ik wou dat ik wist hoe ie dat voor elkaar kreeg kindermagneet} . Of het nou de eerste is of niet, hij laat in elk geval wel weten dat het heel bijzonder is, dat wij samen een kindje mogen krijgen. En dat is ook maar net zo

Innepinneke
wat klink je ontzettend enorm gelukkig met D. wat mooi

Owww Innepin, wat mooi.

Innepin, je klinkt idd heel gelukkig. Mooi!

Mooi!

Wat mooi Innepin. En leuk om jou ook wat beter te leren kennen zo

Mooi verhaal Innepin!!

quote:

Vetrollen brengen een hoop onzekerheid met zich mee.

herkenning!

mooi verhaal hoor Innepin! en die leeftijd maakt inderdaad niet uit, mits je daar zelf geen problemen van maakt. zo te lezen gaat dat je prima af!

Echt een mooi verhaal Innepin

Innepin

Jemig innepin, wat een enorm veelzijdig persoon ben jij zeg! Leuk om zoveel dingen te weten en kunnen

Wauw.... mooi Enne dat cum laude, dat mag wel in CAPS hoor, geweldige prestatie

quote:

Op dinsdag 2 juni 2009 18:50 schreef innepin het volgende:

Wat nog meer? Ik was bezig met een masterstudie in cultureel erfgoed, wat min of meer inhoudt dat ik mij bezighoud met de vraagstelling “wat doen we met onze oude schatten?” zoals monumenten, museumcollecties, maar ook immaterieel erfgoed zoals bijvoorbeeld de verhalen van holocaustoverlevenden. Best interessante studie, waarvoor ik vorig jaar nog ruim vier maanden in Berlijn heb mogen vertoeven om stage te lopen bij de Nederlandse ambassade (très chic jawohl!). Het plan was vervolgens: mij bezighouden met afstuderen, op 20 juni 2009 trouwen, dan een baan zoeken en dan kinderen. Het wordt nu wat omgegooid, eerst kindje, dan afstuderen, en dan volgend jaar ergens trouwen. Maakt ook niet uit.

die doe ik nu!! Bij HH? Hihi
Ik vind het stiekem een beetje tegenvallen, ik ben meer van de kunst, en niet zo theoretisch. Maar heb ook een leuke stage in het buitenland achter de rug haha. Zorgde helaas wel voor vertraging... Ben je nu gestopt met studeren of ga je verder op een laag pitje?

Innepin
_{Ja die Amerikaan was toch echt niets}

Oh ja btw, hierbij bevestig ik dat Innepin's verhaal een goede reflectie is van de realiteit . Met name ook dat zij en vriendje errug lief zijn samen
En oh ja btw, dat cum laude he, da's op het elitaire instituut niet zo'n hele topprestatie, minstens een derde slaagt cum laude _{want het is tenslotte een elitair bootcamp waar ze je academische vaardigheden er zo'n beetje in slaan}

Mooi verhaal innepin! Ik kende het een beetje door onze PM-men, maar erg leuk om het zo in 1 verhaal te lezen!

_{en ik wil even zeggen dat ik University College wel ken, werd nogal gestimuleerd bij ons op school, maar goed, wat wil je, onder de rook van Utrecht}

Leuk verhaal!

Mooi geschreven Innepin!

Omdat ik het wel leuk vind om op te zoeken
Maffemuts
Tan
_Bar_
Diaan73
Estrys
Vlindur
Leonieke
Asyniur
Flower-Ti-Amo
Tessie
Chell
Innepin

leuk innepin, ik zie 't helemaal voor me met je antieke piano en jullie katten. klinkt heel fijn! ik kende 't University College lekker ook. en brittie kan zeggen wat ze wil, ik vind dat cum laude ook hartstikke knap!

No worries, ik vind het ook knap van haar Een beetje plagen mag toch (bovendien zei ze me zelf dat ik maar ff moest zeggen dat het niet zo'n big deal was dus dat deed ik braaf)

Bedankt voor de lieve woorden! 't is toch eigenlijk heel eng, zo'n stuk over jezelf neerzetten

@ Snoopy: ik vind mezelf helemaal niet zo bijzonder veelzijdig hoor. Ik ben gewoon leergierig
@ Pyttpytt: HH? Ik zit op de UvA, wellicht dat jij op de UU of VU zit? Ik ben nu in slakkengangentempo m'n scriptie aan het schrijven, naast een parttime baantje. Ik vond de opleiding een beetje tegenvallen, had meer praktische kennis gehoopt, ipv eeuwig gezever over authenticiteit, identiteit en 'wat is erfgoed' blabla. Jammer.
@ Brittie: Je maakt m'n reputatie hier er niet beter op hè _{brittie is trouwens irl m'n beste vriendinnetje, voor de rest van de lezers hier} En ze heeft helaas wel gelijk dat echt 40% cum laude slaagt op UCU Maar toch.
Leuk ook dat er toch mensen zijn die University College kennen, daar kom ik er niet veel van tegen.

Ik heb het stokje doorgegeven aan Ticootje! Waarom? Omdat ze de eerste OUD-er is die ik in het echt zag, al was het alleen maar om de hond En omdat ze in een ogenschijnlijk vergelijkbare situatie zit als ik: het clichéplaatje "oudere vent met kinderen doet tweede leg met jonge blondine" - maar achter dat cliché zit natuurlijk altijd een verhaal, en ik heb het vermoeden dat haar verhaal héél anders is dan dat van mij.

Mijn vraag aan haar is:
We hebben allebei te maken met een man die een stuk meer "bagage" met zich meebrengt dan de gemidelde vriendjes van iemand van onze leeftijd - levende bagage zelfs - maar volgens mij gaan we er allebei op een heel andere manier mee om. Hoe heb je voor jezelf een positie gecreëerd ten opzichte van Priscilla? Zie je jezelf als een stiefmoeder, hoe ga je met haar om, vertel jij haar ook wat ze wel en niet mag, bijvoorbeeld? En hoe bevalt deze rol je?

quote:

Op woensdag 3 juni 2009 08:55 schreef innepin het volgende:
O Je maakt m'n reputatie hier er niet beter op hè _{brittie is trouwens irl m'n beste vriendinnetje, voor de rest van de lezers hier} En ze heeft helaas wel gelijk dat echt 40% cum laude slaagt op UCU Maar toch.

Hoi, nu dan mijn verhaal… Ik laat de ellende er een beetje uit hoor… Natuurlijk heb ik ook foute vriendjes gehad en ik heb ook een nare tijd gehad met angstaanvallen, maar dat vind ik helemaal niet belangrijk genoeg om te noemen in mijn verhaal.

Ik ben Britt, 25 jaar, geboren in Leidschendam en opgegroeid in Zoetermeer. Ik heb mijn hele jeugd in het oude dorp gewoond, eerst op een flat daarna een straat verderop in een woonhuis, waar mijn ouders nu nog steeds wonen. Ik ging als kleine meid naar de montessori basisschool, die op 3 minuten loopafstand van ons was. Helaas ging die school verhuizen en kwam er een vrije school voor terug. Wij gingen toen naar een andere school, Jenaplanonderwijs.

Je leest inderdaad wij, daar bedoel ik mijn broertje en mezelf mee. Mijn broertje is 2,5 jaar jonger en woont nu nog bij mijn ouders, hij doet de politieopleiding.

Goed terug naar mijn verhaal. In groep 8 kreeg ik een MAVO/HAVO advies en ik ging naar het Oranje Nassau College, locatie parkdreef. Eigenlijk wilde ik nooit naar deze school, maar het was de enige school die de eerste 2 jaar jenaplanonderwijs aanbood. Ik had altijd enorm veel vriendinnen om me heen, tot ik wisselde van school. In 4 Havo bleef ik zitten, dat was niet zo heel raar, en de rest van de Havo heb ik afgemaakt op het Erasmus College, Dalton onderwijs. Daar ergens tussenin heb ik ook nog geprobeerd om naar het MBO te gaan om te gaan leren en werken. Dat leek mij veel leuker dan alleen school, alleen ik werd nergens aangenomen omdat ik nog veel te jong was. Wat ook wel leuk is, is dat ik op veel verschillende soorten onderwijs heb gezeten. Ik heb wel een duidelijke voorkeur en dat is Dalton onderwijs.

Na de middelbare school ging ik naar de Technische Hogeschool in Rijswijk. Daar heb ik in 5 jaar mijn opleiding Technische informatica afgerond, ik was 11 weken zwanger toen ik mijn diploma in ontvangst mocht nemen.

Ik ben afgestudeerd bij TNO defensie en veiligheid en daar werk ik u nog steeds. Ik werk op de ICT afdeling waar ik gewoon lekker m’n ding doe. Ik hou ervan om mezelf te blijven uitdagen. Ik leer heel makkelijk en ik vind het ook echt leuk om dingen te leren. Nu ben ik weer bezig met een certificering halen. Tegenwoordig ben ik ook in opleiding als contactpersoon bij de VBN.

Mijn eerste serieuze vriendje kreeg ik op de middelbare school. Dat was wel een jongen van mijn eigen leeftijd. Toen ik een jaar of 18 was, ging ik nog met mijn ouders mee op vakantie en ontmoette ik een hele leuke man. Hij was Canadees en 8 jaar ouder. Natuurlijk werd het verder niets, de afstand Canada – Nederland is erg groot, en op je 18e zo’n afstand relatie… Dat ging niet werken. Heel af en toe heb ik nog wel contact met hem. Maar toen al ging mijn voorkeur duidelijk uit naar een oudere man.

Toen ik bezig was met mijn opleiding informatica ontmoette ik Michel.
[Soapverhaal]Ik had toendertijd een vriendje, zijn moeder was de vriendin van Michel[/soapverhaal]

Vanaf het begin heb ik hem altijd erg leuk gevonden. Maar in het begin niet meer dan dat. Hij had op dat moment een relatie (hij was toen ook al niet meer samen met de moeder van Priscilla) en ik ook. Na een jaar om elkaar heen draaien was hij degene die een eerste stap zette. (Heel netjes trouwens, gewoon 1 kus) Uiteindelijk duurde het vanaf de eerste stap naar dat we samenwoonden bijna een jaar. De breuk met zijn ex was erg naar, zij nam het hem behoorlijk kwalijk.
We zijn wel meteen gaan samenwonen, meer omdat we geen andere keus hadden. Ik had ervoor gekozen om niet langer in het huisje te blijven waar ik met mijn ex woonde en zijn ex wilde in het andere huis blijven.
We zijn getrouwd op 06-06-06. Dat vonden we gewoon een leuke datum. Ons huwelijk is later tijdens de eredienst van onze kerk bevestigd. (dat is gebruikelijk)

Priscilla gaf na een half jaar aan dat ze bij ons wilde wonen. Ondertussen woont ze nu alweer 3 jaar bij ons. (Ik ga hier niet heel veel uitweiden over Priscil, het wordt dan ook haar verhaal, en dat zet ik liever niet online)

Om zwanger te worden van Jennifer hebben we zeker 1,5 bij het IVF-centrum gelopen in Voorburg. Uiteindelijk na 7 terugplaatspogingen bleef er eindelijk 1 plakken en dat resultaat is nu bijna 1,5 jaar oud en stapt heerlijk door de huiskamer rond: “mamamamamamamama”.

----hier de vraag----
We hebben allebei te maken met een man die een stuk meer "bagage" met zich meebrengt dan de gemiddelde vriendjes van iemand van onze leeftijd - levende bagage zelfs - maar volgens mij gaan we er allebei op een heel andere manier mee om. Hoe heb je voor jezelf een positie gecreëerd ten opzichte van Priscilla? Zie je jezelf als een stiefmoeder, hoe ga je met haar om, vertel jij haar ook wat ze wel en niet mag, bijvoorbeeld? En hoe bevalt deze rol je?

Priscilla was 10 toen ze bij ons kwam wonen. Dat ze uiteindelijk de keuze maakte om bij ons te wonen heeft ook te maken gehad met hoe ik met haar om ging/ga. Ook toen ze 1x in de 2 weken bij ons kwam liet ik haar duidelijk merken dat ze gewoon welkom was, dat we het fijn vonden dat ze er weer was. (Wat uiteraard niet betekende dat alles mocht en alles kon)
Omdat Priscilla echt duidelijk voor ons koos (en niet te maken had met iemand die opeens bij haar kwam wonen) heeft ze mij vanaf het begin geaccepteerd. Wij hebben nog nooit een nare aanvaring gehad. En er zijn echt wel momenten geweest dat ze had kunnen zeggen “waar bemoei jij je mee??”.
Ik ben echt een (stief)moeder voor Priscil. Zij is voor mij minstens zo belangrijk als Jennifer. Soms maak ik me zelf meer zorgen om haar dan om de kleine, maar dat komt misschien door de leeftijd en dat ik allerlei gevaren zie.. Daarbij komt inderdaad ook dat ik haar ook wel eens moet vertellen dat ze iets niet mag, of dat ik degene ben die een straf oplegt. Hoe reageert ze dan? Zoals iedere puber zou doen denk ik. “De blik”.

Deze rol als moeder van zowel Priscil als Jen bevalt mij prima. Dat Priscil bij ons woont zie ik ook niet als belemmering, ook niet toen Jen er nog niet was.

We hebben gewoon een heel leuk gezin zo. Soms een beetje raar, maar altijd gezellig.

---Er is eigenlijk nog zoveel meer, maar dan wordt het verhaal gewoon te lang----

Leuk verhaal Tico! Lekker snel ook
Heb je niet enorm moeten wenen aan die positie van stiefmoeder, zo op je 20e ofzo?

_{en hee ik heb ook op een montessorischool gezeten en op m'n achttiende een latrelatie gehad met iemand aan de andere kant van de oceaan}

quote:

Op woensdag 3 juni 2009 10:05 schreef innepin het volgende:
Leuk verhaal Tico! Lekker snel ook
Heb je niet enorm moeten wenen aan die positie van stiefmoeder, zo op je 20e ofzo?

_{en hee ik heb ook op een montessorischool gezeten en op m'n achttiende een latrelatie gehad met iemand aan de andere kant van de oceaan}

Echt leuk dat onze verhalen best op elkaar lijken..

Ja ik heb er wel aan moeten wennen hoor. Priscil kon niet erg goed tegen switchen en werd altijd heel druk. Ik kan helemaal niet tegen drukke kinderen. Dus na een weekendje Priscil had ik echt wel hoofdpijn.

@innepin, ik zit idd op de uu. Heb ook dezelfde ervaring, altijd maar die 'wat is erfgoed' discussies, vreselijk. Ik ga ws switchen van master. Succes met je scriptie iig!

ticootje, wat een mooi verhaal... ik wist helemaal niet dat je ook nog een (stief)dochter had, maar ik kan me voorstellen dat je eigen dochter en je (stief)dochter gelijken voor je zijn... heel fijn ook dat het klikt, zodat Priscill dat ook voelt.

quote:

Op woensdag 3 juni 2009 10:10 schreef Ticootje het volgende:

[..]

Echt leuk dat onze verhalen best op elkaar lijken..

Ja ik heb er wel aan moeten wennen hoor. Priscil kon niet erg goed tegen switchen en werd altijd heel druk. Ik kan helemaal niet tegen drukke kinderen. Dus na een weekendje Priscil had ik echt wel hoofdpijn.

Ja, ze lijken op elkaar, en toch ook weer helemaal niet, vind ik
Heb jij nooit moeite gehad met het leeftijdsverschil? Ik was vóór D. nog nooit verliefd geworden op een 'oudere man', dat scheelt misschien, maar zoals geschreven, vond ik t best moeilijk.

Een leuk verhaal Tico, eigenlijk wist ik op het Eramsus college na niet heel veel van je.
Maar dit vult alles weer een beetje in

Tico! dat [soapverhaal] .
Wat moet dat een vreemde situatie zijn geweest.
Dank voor je verhaal! Ik ben blij dat je eindelijk aan de beurt was. Oh, en ik vind het ook erg knap, zo jong al moeder van een puber!

Innepin, een gevarieerd leven!
_{Vraag die meteen bij me opkwam, maar die wellicht veel te impertinent is....
Je bent met en door je vriend 'uit de knoop' gekomen. Super! Heeft hij een beetje een vaderlijke rol (gehad) in jullie relatie? Gezien het feit dat je eigen vader daar nogal in faalde...}

Leuk om te lezen Ticootje!
Mooi ook om te weten dat Priscil idd heel bewust ervoor koos bij jullie te komen wonen, dan moet het wel goed zitten.

quote:

Op woensdag 3 juni 2009 15:21 schreef Moonah het volgende:Innepin, een gevarieerd leven!
_{Vraag die meteen bij me opkwam, maar die wellicht veel te impertinent is....
Je bent met en door je vriend 'uit de knoop' gekomen. Super! Heeft hij een beetje een vaderlijke rol (gehad) in jullie relatie? Gezien het feit dat je eigen vader daar nogal in faalde...}

Heh, ik had deze vraag eigenlijk veel eerder al verwacht. Het ligt zo voor de hand, hè, slechte relatie met vader -> vaderfiguur opzoeken in relatie. Maar ik kan eerlijk zeggen dat dat totaal niet het geval is. We zijn heel anders, maar wel gelijken. Ik heb ook niet het idee dat ik het nodig heb, een vervangend vaderfiguur. Ik ben juist in m'n eentje sterk geworden door de ellende, wat 'ouder' ook, denk ik.

Weet je, alle andere mensen die hier reageerden hadden gewoon het fatsoen in hun lijf om er niet naar te vragen.
Dank voor je antwoord. Fijn hoor, dat het je zo goed gaat.

_{Oh, en 39 joh, is helemaaaaal niet oud!}

Ticootje, wat een mooi levensverhaal!
Bijzonder en fijn dat je zo'n veilige thuishaven kunt zijn voor Priscilla. En dat zij ook ervoor gekozen heeft bij jullie te komen wonen.

Wel grappig dat er hier toch best wat oud-Erasmianen zitten Ik ben er namelijk ook een.

quote:

Op woensdag 3 juni 2009 16:06 schreef Moonah het volgende:
Weet je, alle andere mensen die hier reageerden hadden gewoon het fatsoen in hun lijf om er niet naar te vragen.
Dank voor je antwoord. Fijn hoor, dat het je zo goed gaat.

_{Oh, en 39 joh, is helemaaaaal niet oud!}

Ik vind het altijd maar fijner als mensen wel gewoon vragen wat ze willen vragen ipv het binnenhouden en misschien zelf wel allerlei theorieën gaan verzinnen - ik heb wel meegemaakt dat mensen maar gewoon aannamen dat ik op een oudere man verliefd werd omdat ik op zoek was naar een vaderfiguur. Dan heb ik toch liever dat ik de kans krijg om me te verdedigen, of gewoon de vraag te beantwoorden.
_{en 39 is helemáál niet oud nee! Tuurlijk niet!}

quote:

Op woensdag 3 juni 2009 16:06 schreef Moonah het volgende:
Weet je, alle andere mensen die hier reageerden hadden gewoon het fatsoen in hun lijf om er niet naar te vragen.
Dank voor je antwoord. Fijn hoor, dat het je zo goed gaat.

_{Oh, en 39 joh, is helemaaaaal niet oud!}

ehm, raar als ik me een beetje aangesproken voel? maar ik vroeg me dat helemaal niet af... leeftijdsverschil doet me niet zoveel... ben je meteen zonder fatsoen in je lijf als je iets niet vraagt wat niet bij je opkomt?

(sorry, ben beetje prikkelbaar door het vele bankhangen/bedhangen op het moment, misschien vat ik het helemaal verkeerd op, en in dat geval alvast sorry...)
ik ben inderdaad te prikkelbaar op het moment... sorry Moonah...

[ Bericht 3% gewijzigd door mijsje op 03-06-2009 16:48:48 ]

En ik stelde de vraag zelf niet, omdat ik zelf ook een oudere partner heb Ik vraag me dat soort dingen dus eigenlijk ook nooit af. Soms word je gewoon verliefd. Punt. Klaar

(en de mijnes is 44.....)

quote:

Op woensdag 3 juni 2009 16:25 schreef mijsje het volgende:

[..]

ehm, raar als ik me een beetje aangesproken voel? maar ik vroeg me dat helemaal niet af... leeftijdsverschil doet me niet zoveel... ben je meteen zonder fatsoen in je lijf als je iets niet vraagt wat niet bij je opkomt?

(sorry, ben beetje prikkelbaar door het vele bankhangen/bedhangen op het moment, misschien vat ik het helemaal verkeerd op, en in dat geval alvast sorry...)
ik ben inderdaad te prikkelbaar op het moment... sorry Moonah...

Joh, het was met een knipoog geschreven hoor!
En ik bedoelde meer iets te zeggen over mezelf, dat ik zo onbeschaamd vragen stel. Iets dat ik soms beter niet zou kunnen doen.
Sterkte met je humeur.

dat is ondertussen alweer wat opgeknapt.
ik moet ook leren dingen minder naar mezelf te trekken...

Tico, mooi verhaal!
Het viel me idd wel op dat je zo "moederachtig" was naar priscil, en dan verder gewoon een jonge meid. en dat dat vloeiend in elkaar overloopt. vondik erg mooi om te zien

over oudere mannen en vaders en zo, twas helemaal niet in me opgekomen

ik moet het stokje nog doorgeven hoor.

Heavy hoor Tico, zo jong stiefmoeder!