Het OUD Estafette Topic deel 8

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 12:25 schreef Vlindur het volgende:
Films: Scruffy

Jeetje wat heftig allemaal, En dat ongeluk pffff zelfs als je het leest klinkt het heel heftig!
En scruffy, daardoor heb ik weken in tranen gezeten.
Ik kreeg de film toen ik een jaar of 4 was, en heb hem 1 keer gezien. Wat was ik in paniek.
Daarna nog een keer een poging gedaan maar weer in paniek..
Als ik aan de film denk moet ik al huilen

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 13:21 schreef freecell het volgende:
Vlindur, heftig verhaal...
Lever gescheurd.... Dat is behoorlijk heftig
[..]


_{De beste vriend van TARA heeft ook zijn lever gescheurd, ook van een motor afgeklapt en was net te laat in het ziekenhuis... No way dat TARA ooit op een motor mag rijden}

Jaaaa sssst manlief heeft net zijn rijbewijs

Maar heftig verhaal van dat ongeluk inderdaad en dat laatste van niks kopen had ik ook heel sterk. Eerst tot aan de eerste echo van 12 weken toen was het goed maar dacht ik nou wacht nog even tot de 20 weken echo. Daarna ging ik los
Mooi antwoord Vlindur

Het is dat ik niet in de buurt woon anders bracht ik Seb gisteren nog bij jou vlindur

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 13:30 schreef Vlindur het volgende:

[..]

Wat lief!

Ik ben zo hormonaal, niks aan, gister onder August Rush moest ik ook zomaar ineens janken

Dat is permanent hoor dat hormonale Dacht jij dat het door de zwangerschap kwam?

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 13:40 schreef Vlindur het volgende:

[..]

Dan heb je wel gelijk.... zolang je niet denkt dat het na de bevalling over zal ijn

dacht je dat je NU hormonaal was, wacht maar tot de kraamtranen.
Ik zie me nog langs het wiegje zitten Ik vind hem zooooo lieeehieeeeeef snik wheeeeeeeeeeee

Nee hoor Vlindur geniet van je zwangerschap en alles wat erbij komt kijken

Ik ben vereerd om het stokje te mogen overnemen van Vlindur, maar jullie zullen toch nog even moeten wachten op mijn verhaal.
Ik moet er nog aan beginnen, maar ik probeer het vandaag nog af te krijgen.

Backstreet boys en Hanson!

Wat heftig, zeg, dat ongeluk!
Zou de PCOS daardoor kunnen zijn gekomen?

(En ik dacht dat je wel ouder zou zijn dan ik, maar bent 2 jaar jonger. grappig )

En je broer overleden aan Kroep? Ik dacht dat kinderen daar tegenwoordig niet meer zo snel aan stierven

Vlindur: we zijn gezellig samen een kwart-eeuw

Heb in het begin even meegelezn en ben daarna het topic een beetje vergeten.. Heb nu weer een paar verhalen gelezen...

Mooi, ontroerend en wat moet een mens soms toch allemaal meemaken!

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 14:19 schreef Vlindur het volgende:

[..]

Kun je PCOS door een ongeluk krijgen? Lijkt me toch wel sterk hoor
Oh, ik dacht dat jij ook ouder zou zijn! Maar 2 jaar valt mee ja!

Naja, kweenie, maar pcos is toch verklevingen in je baarmoeder e.o. ?

Door zo'n ernstig ongeluk kunenn toch verklevingen ontstaan, als soort littekenweefsel?

Misschien raaskal ik wel, hoor, maar dat schoot me door mn hoofd, vandaar.

Iig nog even een voor je zwangerschap

Maar Vlindur? Kroep?

Het OUD Estafette Topic deel 8

wat afschuwelijk, vlindur...

Wat erg zeg Zoiets drukt ook wel een stempel op je gezin....
Pseudokroep sterf je normaal inderdaad niet aan Wij hebben het thuis alle 7 wel eens gehad. Wat erg dat zoiets simpels als Pseudokroep zulke gevolgen kan hebben

_{Het is echt te lang geworden maar hier komt het dan toch maar.}

Ik ben Leonie, bijna 28 jaar geleden geboren in een ziekenhuis in Roeselare en grootgebracht in Dadizele. Mijn zus is 5 jaar ouder en ondanks de talrijke ruzies die we vroeger hebben gehad, weten we dat we er altijd zullen zijn voor elkaar. Ook (en misschien zelfs: zeker) als het even wat minder gaat.

De tijd die ik doorbracht op de lagere school was over het algemeen een heerlijke tijd: ik ging altijd graag naar school, moest eigenlijk niet zoveel leren en had dus alle tijd van de wereld om buiten te spelen met de kinderen van de straat. Zalig vond ik het om in een wijk vol kinderen te wonen. En aangezien ik het enige meisje van mijn leeftijd was, kon ik lekker veel met de jongens spelen: voetbal, knikkeren, baseball, ... Een poppenmeisje ben ik nooit geweest

Tijdens de eerste jaren van de middelbare school ging het allemaal wat minder. Lessen volgen en goeie punten halen, ging heel vlot, maar dat zorgde er ook voor dat de pesterijen begonnen. Mijn beste vriendin wist niet meer wat ze moest doen omdat ze haar ook begonnen te pesten aangezien ze nog met mij omging. Een eenzame periode waarover ik thuis niets durfde te vertellen tot de dag dat ik in de auto met mijn ma en zus begon te wenen en niet meer kon ophouden... Ik had (en heb) mijn zus nog nooit zo kwaad gezien: iemand bezorgde haar kleine zus zoveel verdriet en dat kon ze niet laten passeren. Ze heeft een bezoekje gebracht aan de ouders van de hoofdpester en mijn beste vriendin om de situatie uit te klaren en in september van datzelfde jaar heeft de pester zich ingeschreven aan een andere middelbare school. Opgeruimd staat netjes al merk ik nu nog steeds dat ze me vroeger hebben gepest. Ik voel me vaak onzeker als ik tussen een hoop ‘onbekenden’ sta, maar vind het nog erger om ergens alleen te moeten wachten _{(ik ben zo’n persoon die om 20u afspreekt op café met iemand en voor de zekerheid nog een toertje doet in ’t stad om zo maar om 20.15u toe te komen zodat ik zeker niet alleen aan een tafeltje moet zitten, want wat zouden de mensen wel niet van mij denken?)}. Steek je mij echter in een groep waar ik me echt ‘veilig’ voel dan staat mijn mond niet meer stil

Na de middelbare school heb ik een lerarenopleiding gevolgd waardoor ik les kan geven in het secundair onderwijs: boekhouden en informatica. Iedereen verklaarde me gek dat ik mijn kennis uit het secundair (talen en wiskunde) niet ging uitdiepen, maar ik wou iets nieuws. Ik heb er wel nog steeds spijt van dat ik geen masterdiploma heb behaald (zelfs niet heb geprobeerd). De lerarenopleiding ging opnieuw heel vlot en ik vraag me regelmatig af hoe ik het aan de universiteit zou gedaan hebben.
Tot mijn laatste jaar... mijn wereld stortte in toen ik op mijn verjaardag de bevestiging kreeg dat er iets mis was met mijn lichaam en dat het niet normaal was dat ik op mijn 20e nog nooit ongesteld was geweest. Op dat moment kon de gyn er nog geen naam op plakken (en dit maakte het in mijn hoofd alleen maar erger), 4 jaar later vertelde een andere gyn mij dat ik PCOS had. Toen pas kon ik eindelijk beginnen uitzoeken wat ik precies had. En alle puzzelstukjes vielen samen: mijn ma had me al sinds mijn 11e op dieet gezet: diëtisten, weightwatchers, pillen met Chinese kruiden, theetjes, ... Mijn zus is magerder dan ik en mijn ma heeft altijd gewild dat ik de figuur van mijn zus zou hebben, want dan zou ik pas écht gelukkig zijn _{(zegt zij...)}. Niet dat ik me achter PCOS wil verschuilen, maar nu had ik tenminste iets waardoor ik kon zeggen dat ik al die diëten wel goed heb gevolgd, terwijl ze niet zoveel effect hadden.
In de zomer voor mijn laatste jaar heb ik me helemaal opgesloten en me op Internet gestort. Maanden heb ik ’s nachts geleefd op internet (want daar is er altijd wel iemand bij wie je je hart kunt uitstorten zonder dat ze je ooit zullen zien) tot één van mijn docenten mij eens apart heeft genomen en me vroeg wat er precies aan de hand was. Dankzij die docent heb ik toch nog op tijd mijn diploma behaald: hij zag veel door de vingers, liet het toe dat ik soms 'zomaar' afwezig was tijdens zijn lessen, maar liet me vooral mijn verhaal vertellen als ik daar nood aan had. Nu pas besef ik eigenlijk dat ik door deze docent geen moment getwijfeld heb toen ze me mijn huidige job aanboden: studie- en trajectbegeleider aan een hogeschool in Brussel.
Door heel het internetverhaal ben ik er eigenlijk ook van overtuigd dat iedereen die op internet vertoeft dit om een bepaalde reden doet. Ik ken heel weinig mensen die 'zomaar' op Internet zijn terecht gekomen.

Aangezien ik vanaf mijn 20e heel veel op Internet vertoefde, is het ook niet vreemd dat ik er mijn man heb leren kennen Via een gemeenschappelijke vriend had hij mijn foto gekregen (als grap want het was nog niet zo lang uit met zijn vriendin) en een paar maand later toen hij zijn pc opruimde, vroeg hij aan die vriend wie dat meisje met die rode bril eigenlijk was. Ik zat toevallig net online en kreeg een invite voor de chatbox waar zij zaten. Het eerste wat mijn man mij vroeg was of ik nog van die foto’s had en of er ook geen naaktfoto’s tussen zaten De toon was gezet! Er werd veel gezeverd en gelachen en na een week dag in, dag uit chatten, begonnen we te telefoneren. Ik mag nog altijd niet weten hoe duur zijn eerste telefoonrekening was Op dat moment zat ik wel nog in een relatie en stelde om die reden steeds een ontmoeting uit: de vonk ging sowieso overslaan, daar bestond geen twijfel over. 40 dagen na ons eerste gesprek hebben we elkaar toch ontmoet en diezelfde dag heb ik mijn relatie nog beëindigd. Ondertussen zijn we _{(volgende week vrijdag)} 6 jaar later en bijna 3 jaar getrouwd.

We waren anderhalve maand samen toen mijn leven nog maar eens helemaal op z’n kop stond: op een avond kwam ik thuis van mijn werk en vond ik een briefje van mijn pa, gericht aan mijn ma, waarin stond dat het voor hem over was. Hij was, zonder ook maar één woord te zeggen, verhuisd... Bij zijn nieuwe vriendin (waar hij, bleek achteraf, al meer dan 15 jaar lang op en af een relatie mee had) ingetrokken, bleek na een paar dagen. Mijn vader, de man die altijd naar een oudercontact kwam, waarmee ik samen verkleed naar de voetbal keek (samen al juichend de straat op als de Rode Duivels scoorden), waar ik alles kon tegen vertellen, die me heeft leren koken, ... vond het niet nodig om een briefje voor mij achter te laten of om te reageren op de telefoons en sms’jes van mijn zus _{(zelf kon ik het niet stel je voor dat hij ook voor mij zijn telefoon zou afzetten)}. In die tijd werkte ik nog bij een notaris en na mijn vakantie kreeg ik het meest vreselijke dossier op mijn bureau: de echtscheiding van mijn ouders. De eerste keer dat ik mijn pa gehoord heb, was toen ik hem opbelde om een afspraak te maken om de akte te komen ondertekenen op kantoor.
Kort daarna ben ik (in het geheim want mijn ma kon dat niet aan) mijn pa (dankzij mijn man) terug gaan opzoeken. Hebben we stilletjesaan het contact terug opgebouwd (ook met zijn vriendin), maar sinds ons huwelijk in juli 2007 (waar hij niet naartoe wou komen), is alle contact verbroken. Er gaat eigenlijk geen dag voorbij zonder dat heel dit gedoe door mijn hoofd spookt. En dan vaak in combinatie met het idee dat wij zoveel doen om een kind te krijgen en hij zijn kinderen blijkbaar probleemloos in de steek kan laten. Dit zal ik, vrees ik, nooit kunnen begrijpen.

En dan zitten we nu in het hier en het nu: getrouwd, in ons eigen huis ingetrokken in Oost-Vlaanderen op 100km van mijn thuis, samen met mijn man op dezelfde plaats aan het werk (hij, als informaticus, les aan het geven en ik als leerkracht studenten begeleiden die het om de één of andere reden moeilijk hebben) en druk bezig met de zoveelste vruchtbaarheidsbehandeling. Een slopende periode, maar het is allemaal voor het goeie doel natuurlijk. Ooit moet het lukken, ooit komt het goed! _{(maar daar kom ik straks nog even op terug)}.

Het liefst heb ik eigenlijk dat je me niet wakker maakt ’s nachts. Ik slaap tegenwoordig al heel slecht (ik word gemiddeld 6 keer wakker per nacht) dus laat je mij het best slapen Ik lees het liefst boeken over politieonderzoeken (Aspe, Donna Leon, Patricia Cornwell, ...) maar kan de Potter-boeken blijven opnieuw lezen. Ook de LOTR-boeken heb ik zowel in het Engels als het Nederlands gelezen. Momenteel ben ik bezig in Angels and Demons van Dan Brown. Ik wil eerst het boek uit hebben voor ik de film ga zien.
En welke films kan ik blijven bekijken? Grease, Dirty Dancing, maar ook La vita è bella en Seven… veel verschillende genres dus
Qua muziek heb ik steeds het gevoel dat ik in de verkeerde tijd ben geboren: geef mij maar muziek uit de jaren ’70 – ’80.

En dan kom ik nu uiteindelijk bij de vraag van Vlindur:

quote:

Jullie zijn ook al zolang bezig met zwanger worden. Alles is gereed voor een kleine, een mooi huis en fijne ouders maar wat nou als het rampscenario zich echt voor doet en het lukt echt niet om een kindje te krijgen, wat doen jullie dan? Zetten jullie er een streep onder? Of ga je dan door voor adoptie? Of een draagmoeder?

Ik zei daarnet natuurlijk wel dat het ooit moet lukken en dat het ooit goed zal komen, maar inderdaad: wat als… Ik denk enerzijds dat adoptie/draagmoederschap iets is waar je moet in groeien. Net zoals ik mezelf een paar maand geleden nog niet zelf zag spuiten, was er tot enige tijd geleden voor mij eigenlijk maar één mogelijkheid om moeder te worden: zelf een kind op de wereld zetten.
Begrijp me niet verkeerd, ik zou héél graag zwanger zijn en een kind voelen groeien in mij (met alle gevolgen van dien ) maar we zitten natuurlijk niet alleen daarvoor in de MMM. Hoe graag ik ook zwanger zou willen zijn, het resultaat is natuurlijk het ultieme doel: een kind om (en dit klinkt zo melig) onze liefde te kunnen geven en een thuis te kunnen geven. Het liefst natuurlijk een kind van mijn man en van mij waarin we onze trekjes (zowel uiterlijk als karakter) kunnen herkennen. Maar soms heb je in je leven niet altijd hetgeen je het liefst zou hebben en dan blijft natuurlijk nog draagmoederschap en adoptie over. Ik zie eigenlijk maar één mogelijke draagmoeder en dat is mijn zus. Al lachend heb ik haar al eens gezegd dat ze misschien toch nog een derde keer zwanger zal zijn, maar heel serieus is daar nog niet op ingegaan. Ook met mijn man heb ik over die optie nog niet genoeg gesproken. Maar voor mij is het alvast niet uitgesloten.
En dan adoptie. Die optie staat alvast heel erg open, ook voor mijn man. Een paar weken geleden begon mijn man zelf over het opstarten van de adoptieprocedure. Als we zouden adopteren, zouden we alleszins niet wachten met het opstarten van de procedure tot de laatste IVF een feit is. De procedure duurt op zich nog 2 à 3 jaar, dus ik denk dat we ze zouden opstarten als we met IVF beginnen. Maar daar is natuurlijk nog één belangrijke voorwaarde aan verbonden: het prijskaartje. Ik weet niet of we het financieel zullen aankunnen om dit te doen, nu alvast niet. En dat baart me toch wel wat zorgen. Samen met alle gesprekken die eraan verbonden zijn. Stel je namelijk maar eens voor dat iemand ons niet geschikt vindt als ouder? Ik mag er niet aan denken

Ik heb al iemand gecontacteerd om het stokje over te nemen, maar dat wordt nog even wachten op een reactie.

Mooi Leonie, en ik hoop echt zo dat jullie lange wachten gauw beloond gaat worden

en Patricia Cornwell , ik heb alle Kay Scarpetta's hier staan en verslonden
Aspe kijken wij erg graag op tv, Hier in NL wordt dat ook uitgezonden

Leonieke, ik vind je een tof mens en ik hoop dat je gauw zwanger wordt
En wat een verhaal van je vader zeg, onbegrijpelijk

Leonieke, hopelijk hoeft het voor jullie niet zo ver te komen dat jullie daar echt serieus mee bezig hoeven te zijn.

Thx allemaal. Was het niet dat ik de nieuwe vraag hier moest posten, ik zou hier waarschijnlijk niet durven komen lezen

Wat grappig dat we allebei graag dezelfde boeken lezen, Poppejans Alhoewel, zo erg verbaast het me nu ook niet
Ow en dat van dat gauw zwanger worden, dat hopen we hier ook. In 2006 getrouwd voor de wet, in 2007 voor de kerk, in 2008 in ons huis getrokken... Er moet echt nog iets gebeuren in 2009

Maar ik geef het stokje graag door aan Asyniur met de volgende vraag:

Asyniur, ik vind je echt een heel toffe en lieve madam. Je staat altijd klaar om te luisteren of met troostende woorden of gewoon om mensen terug moed in te pompen. Je houdt zomaar bij hoe het met iedereen hier gaat (bij mij toch ) en als iemand een mindere dag heeft, sta jij klaar met je optimisme. Kortom, ik kan eigenlijk niets negatiefs over jou zeggen. Maar... toch heeft iedereen zijn/haar minpuntje
Nu jullie ook bezig zijn met zwanger worden _{(we gaan samen Z&G'en hé )} vraag ik me af of je al over de volgende vraag hebt nagedacht: welk negatief trekje zou je echt niet graag doorgeven aan jouw kinderen? Moest je er nog niet over nagedacht hebben, dan is het nu het moment want ik ben echt wel nieuwsgierig

Leonie ik hoop ook van harte dat 2009 het jaar is dat jullie zwanger worden.
Inderdaad alles op een mooi rijtje
En inderdaad echt onbegrijpelijk van je vader, ik snap echt niet dat een mens zoiets kan doen..

Leonieke, ik 'ken' je al zo lang... Erg fijn om je verhaal te lezen, hoe verdrietig het soms ook is.
Het stukje over je zus vind ik erg ontroerend:

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 20:12 schreef leonieke het volgende:
Ik had (en heb) mijn zus nog nooit zo kwaad gezien: iemand bezorgde haar kleine zus zoveel verdriet en dat kon ze niet laten passeren.

Die zusterliefde door dik en dun. Zo voel ik dat ook met mijn zus.

En jullie 'traject'.... Zo spijtig dat het zo lang duurt eer jullie wens in vervulling kan gaan.

Mooie verhalen weer _{enne Vlindur, mn schoonzusje woont ook in Drachten!!}

Leonieke, het komt ook vast een keer goed. Positive thinking

Leonieke mooi verhaal
Met plezier gelezen, ken je nog van een jaar of 3 geleden uit de chat
Je bent niet echt veranderd, maar volgens mij wel volwassener geworden in tijd _{(zo riep het kleine meisje )}

Ik heb hier ook weer even bij moeten lezen. Boeiende verhalen weer. Zoveel veerkracht bij iedereen. Ik vind dat mooi om te lezen.

Leonieke, onbegrijpelijk verhaal van je vader, inderdaad.

Ik heb de laatste verhalen weer bijgelezen. Wat een indrukwekkende verhalen allemaal. En ik vind het leuk om iedereen zo een beetje beter te leren kennen.

Allereerst Leonie, bedankt voor het stokje!
Ik had niet verwacht gevraagd te worden voor dit topic, dus ben een beetje overvallen.

Ik probeer vandaag nog mijn stukje 'in te leveren' bij de juf

Een tijdje niet gelezen, maar nu heel veel verhalen... Dank jullie wel ! Wat een prachtige, ontroerende verhalen. Bewondering voor jullie manier van schrijven, elk op zijn eigen wijze zo heel bijzonder. Dank !

Morgen ben ik 32 jaar geleden geboren in een dorpje in Noord-Limburg. Ik heb 4 zussen en een broer (3 zussen zijn niet van dezelfde vader). Mijn levensverhaal ga ik jullie niet teveel mee vermoeien. Laten we het er op houden dat mijn jeugd (achteraf bezien) niet zo makkelijk geweest is. Niet zo ernstig als sommige anderen hier, maar wel lastig.

Na enkele problematische relaties (2x samengewoond) en 8 verhuizingen heb ik me, na een flinke poos alleen te hebben gewoond, aangemeld bij een datingsite. Leuke contacten opgedaan maar de ware zat er nooit tussen. Tot die ene keer...

Ik kon het gewoon niet geloven dat deze jongeman MIJ leuk vond. Bovendien had deze jongeman zijn zaakjes allemaal goed voor elkaar. Heel in het begin heb ik nog even kort getwijfeld over het feit of mijn gevoelens oprecht waren, maar gelukkig waren ze dat wel. Dus er kwam een 9e verhuizing. Nu woon ik in een dorpje in Zuid-Limburg waar op Hemelvaartsdag om 6:00u 's morgens de Schutterij door de straten trommelt en toetert...

Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest en ik heb me nog nooit zo goed gevoeld. Elke dag nog vind ik dat ik geboft heb. Gelukkig vindt hij dat ook. Hij is echt mijn maatje, mijn vriend, mijn alles.
In augustus van dit jaar zijn we 4 jaar samen en gaan we trouwen. We hopen dan dat ik zwanger zal zijn, maar als dat niet zo is dan is het ook goed.

Ik werk in de verpleeg- en verzorgingshuizen sector. Laten we het er op houden dat ik niet in de zorg aan het bed werk, maar een hogere functie heb. Ik ben dol op mijn werk en heb ook het geluk dat ik er niet zo ver voor hoef te reizen.

Ik heb 2 honden. De ene is pas 12 geworden en de andere 11. Gelukkig is er net zo dol op als ik.

Hobby's ben ik opnieuw aan het ontdekken nu mijn leven in rustiger vaarwater zit. Met koken is al een start gemaakt
Ik wil binnenkort weer lid worden van de bieb zodat ik het lezen weer kan oppakken. Momenteel heb ik vooral chick-lit in mijn kast staan.
Qua films kijk ik graag de echte meidenfilms, de feel-goodmovies.
Qua muziek is mijn muzieksmaak nogal breed en waait met allerlei winden mee. Alanis Morissette vind ik tof, maar ook Smashing Pumpkins, the Doors, Heather Nova, Rolling Stones, Dargaard, Rammstein of nummers van Abba.

Waar kun je me 's nachts voor wakker maken? Om op vakantie te gaan! Maar ook voor lekker eten (frietje speciaal met bamischijf oriental , pasta's, salades eigenlijk vanalles). Ik ben een echte lekkerbek.

Ik ben een echt ochtendmens (in tegenstelling tot ), hoewel ik ook goed een nacht kan doorhalen. Ik heb wel echt mijn slaap nodig, maar dat mag ook op andere momenten van de dag.
Ik ben lief, eigenwijs, (meestal) optimistisch, impulsief, spontaan, initiefrijk en knatsjgek. Ik heb van mezelf donkerblond halflang haar, meestal zit er een kleurtje in (vandaag kastanjebruin). Ik draag een bril, heb maatje 40/42, zou graag een kilo of 5 nog willen afvallen maar het ontbreekt mij vaak aan de discipline .

Leukste uitspraak is mijn neefje van toen bijna 4 geloof ik over de nieuwe badstofhanddoeken: hmm heeeeerlijk, handdoeken met een vachtje...

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 20:49 schreef leonieke het volgende:
Asyniur, ik vind je echt een heel toffe en lieve madam. Je staat altijd klaar om te luisteren of met troostende woorden of gewoon om mensen terug moed in te pompen. Je houdt zomaar bij hoe het met iedereen hier gaat (bij mij toch ) en als iemand een mindere dag heeft, sta jij klaar met je optimisme. Kortom, ik kan eigenlijk niets negatiefs over jou zeggen. Maar... toch heeft iedereen zijn/haar minpuntje
Nu jullie ook bezig zijn met zwanger worden _{(we gaan samen Z&G'en hé )} vraag ik me af of je al over de volgende vraag hebt nagedacht: welk negatief trekje zou je echt niet graag doorgeven aan jouw kinderen? Moest je er nog niet over nagedacht hebben, dan is het nu het moment want ik ben echt wel nieuwsgierig

Allereerst vind ik het lief dat je zo over me denkt. Ik kan echter niet alles bijhouden en ook ik vergeet regelmatig wel iemand. Ook heb ik zo mijn buien en moet wel eens op mijn handen gaan zitten om niet een rottige reactie te geven.

Mijn grootste minpunt is denk ik wel het gebrek aan discipline. Ik hou niet veel lang vol wat betreft hobby's e.d. Bijvoorbeeld sporten ben ik fanatiek aan begonnen en ik vind het heel stoer van mezelf dat ik nu ruim 1 jaar later nog steeds gemiddeld 2x per week de sportschool bezoek. Maar hiervoor heb ik vaak wel even een schop onder mijn kont van voor nodig . Of bijvoorbeeld die paar kilootjes nog afvallen. Toch zwicht ik regelmatig weer voor korte termijn pleziertjes (lekker stukje taart of 2 ). Ook huishoudelijk werk blijft hier vaak lang liggen .
Ik moet echt supergemotiveerd zijn voor iets, dan heb ik ook een geweldige discipline. Maar anders...
Mijn lief is daarentegen veel gedisciplineerder. Ik hoop dat onze kinderen op dat gebied een beetje meer weg hebben van hem. _{en anders op zijn minst zijn enorm lange wimpers}

Nu komt het moeilijkste: iemand anders het stokje doorgeven. De lijst is al zo lang!
Maar PM is inmiddels verstuurd. Ik ga nog even broeden op een vraag...

Asyniur, jouw verhaal lees ik morgen, dan heb ik meer tijd. (kan ik er echt even voor gaat zitten)

Leonieke, wat een verhaal... je vader, de pcos, je onzekerheid... (ik ken ook een vader, niet de mijne, die opeens van de ene op de andere dag opeens vertrok... hij is naar Zweden gegaan, heel veel verdriet achterlatend... onbegrijpelijk)
Ik hoop zo dat door de behandelingen je gewoon een kindje gaat krijgen waar jullie karaktertrekjes in te vinden zijn! je verdient het zeker! En mocht je het traject ingaan voor adoptie, dan kan ik me niet voorstellen dat jullie niet geschikt bevonden gaan worden voor het ouderschap!

Asyniur, je klinkt gelukkig
Fijn dat het allemaal zo goed met je gaat. En je minpunten zijn zo herkenbaar dat ik ze maar niet eens minpunten wil noemen.

quote:

Op zaterdag 23 mei 2009 13:47 schreef livelink het volgende:
Asyniur, je klinkt gelukkig
Fijn dat het allemaal zo goed met je gaat. En je minpunten zijn zo herkenbaar dat ik ze maar niet eens minpunten wil noemen.

Ik ben het ook echt! Ik kan me geen fijner leven dan dit voorstellen!
En de minpunten: tja ik denk dat het gewoon de keerzijde is van het impulsieve. is erg behoudend, structureel en dus ook gedisciplineerd

Het stokje is aangenomen door Flower-Ti-Amo.
De vraag: we hebben samen nog gerammeld in het rammelaarstopic en nu ben je al een heel eind op weg in je zwangerschap. Hoe is het nu om zwanger te zijn? Is het zoals je je had voorgesteld? Wat is je mee- en wat is je tegengevallen?

_{en ik moet nog steeds met eens naar die Italiaan}

Leuk om te lezen Asyniur!

Asyniur bedankt voor het stokje, ik ga morgen even aan mijn verhaal zitten!

_{en die italiaan moet je echt doen hoor!!}

Asyniur, ik vind het heel fijn om te lezen dat je zo gelukkig bent. je hebt een lastige jeugd gehad, noem je het zelf, maar vaak maakt dat wie je bent. Heb je je honden ook al van jongs af aan? (honden zijn leuk)
Ik hoop ook dat je met een buikje in je trouwjurk/trouwpak staat straks! Rammelde je al lang in het rammelaarstopic voor je naar het wachten-op-een-tweede-streepjes topic kwam?
Leuk om je wat beter te leren kennen!

quote:

Op zaterdag 23 mei 2009 22:38 schreef mijsje het volgende:
Asyniur, ik vind het heel fijn om te lezen dat je zo gelukkig bent. je hebt een lastige jeugd gehad, noem je het zelf, maar vaak maakt dat wie je bent. Heb je je honden ook al van jongs af aan? (honden zijn leuk)
Ik hoop ook dat je met een buikje in je trouwjurk/trouwpak staat straks! Rammelde je al lang in het rammelaarstopic voor je naar het wachten-op-een-tweede-streepjes topic kwam?
Leuk om je wat beter te leren kennen!

Dat van die jeugd weet ik, maar soms worstel ik er nog wel mee...
Ik heb de honden van jongs af aan. De oudste vanaf ongeveer 8 weken en de 'jongste' vanaf ongeveer 13 weken. Ik vind het (nu ze oud worden) soms een raar idee dat ze er ooit niet meer zijn. Ik heb ze immers al zo lang!

Gelukkig sluit de jurk met veters, maar dan moet mijn buikje niet te dik worden

Ik rammel al een hele poos. Zelfs al voor ik in het rammelaarstopic postte. Maar wilde nog niet. En nu dus wel!!

Wat een leuke topicreeks. Ontdek 'm nu pas!