OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik moet nog iemand vragen voor het stokje... dat wordt nog lastig.
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Owmensen ik heb absoluut geen tijd om allemaal pm-tjes te gaan sturen en de antwoorden kan ik dus pas over een week ofzo lezen. Ik wil het sokje graag aan Poppedein geven als ze wil, mijn vraag voor haar zou zijn: Maakt je zwangerschap dat je heel anders inje werk alsverloskundige staat? Heb je al eye-openers gehad dat je dacht ooo voelt dat zo! ?
En anders misschien toch Pandora? Je kan natuurlijk ook een wat oppervlakkiger verhaal houden. Mijn vraag aan jou zou zijn: Je bent mee-mama in een latrelatie zou je op den duur wél bij je lief willen wonen om de zorg voor B helemaal samen te doen?
En anders misschien toch Pandora? Je kan natuurlijk ook een wat oppervlakkiger verhaal houden. Mijn vraag aan jou zou zijn: Je bent mee-mama in een latrelatie zou je op den duur wél bij je lief willen wonen om de zorg voor B helemaal samen te doen?
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
het was niet ideaal, maar het is zoals het is. Als ik alle dingen die in de loop der jaren beter hadden gekunt blijf herhalen dan kom ik nooit een steek verder. Mijn oudste zus is er zo een, die komt ook gewoon niet verder in haar leven, jammer vind ik dat.quote:Op vrijdag 10 juli 2009 10:24 schreef bixister het volgende:
mooi & eerlijk geschreven, jelief. ik vind je een tof mens!succes met de verhuizing! klinkt wel als een plek waar je snel kunt wennen. (wat heftig trouwens dat je op je 16e al alleen moest wonen...
).
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Deze vraag wil ik op zich wel beantwoorden, maar mijn hele levensverhaal hier neer zetten durf / kan / wil ik echt niet... Dus ik denk niet dat ik een geschikte ben om het stokje aan aan te bieden.quote:Op vrijdag 10 juli 2009 11:47 schreef Jelief het volgende:
En anders misschien toch Pandora? Je kan natuurlijk ook een wat oppervlakkiger verhaal houden. Mijn vraag aan jou zou zijn: Je bent mee-mama in een latrelatie zou je op den duur wél bij je lief willen wonen om de zorg voor B helemaal samen te doen?
Geluk is een richting,
geen punt
---Loesje---
geen punt
---Loesje---
Je hele levensverhaal hoeft ook helemaal niet Pandora.
Kijk maar naar de allereerste verhalen in het eerste topic, de vraag die Faja daar stelt aan de volgende is niet meer dan een lijstje met je favoriete boeken en je favoriete eten.
Dan hou je het daar toch bij?
Niemand is verplicht zijn of haar grote of minder grote dingen te posten.
Mooi verhaal Jelief!
Kijk maar naar de allereerste verhalen in het eerste topic, de vraag die Faja daar stelt aan de volgende is niet meer dan een lijstje met je favoriete boeken en je favoriete eten.
Dan hou je het daar toch bij?Niemand is verplicht zijn of haar grote of minder grote dingen te posten.
Mooi verhaal Jelief!
***
Tja, verplicht misschien niet, maar iedereen doet het wel... En dus voel ik me "schuldig" als ik dat niet ook doen.
* Pandora73 vindt het heel moeilijk...
Ik ga nu eerst even lunchen, en dan zal ik sowieso de vraag beantwoorden, dat vind ik wel zo netjes. En zeker als er ook nog mensen zijn die het echt willen weten ;-)
De vraag was, of ik op den duur bij mijn lief zou willen gaan wonen en de zorg voor B samen zou willen delen. Het antwoord hierop is: Ja, heel graag. Ik zou heel graag een gezinnetje willen vormen met haar en B. Helaas zijn de omstandigheden daar nu nog niet naar, en is het allemaal nog te pril en te wankel om nu al dit soort grote beslissingen te nemen. Bovendien wíl zij stiekem B nog helemaal niet delen, omdat ze nu zelf eerst haar plek met B wil vinden. Maar... Als het aan mij ligt, verhuis ik volgend jaar. (En aangezien vorige week is aangekondigd dat het bedrijf waar ik werk wordt opgeslokt, is er een kans dat ik met een leuk bedragje kan vertrekken, dus dat zou wel een hoop schelen).
Om toch iets persoonlijks te kunnen melden, hier nog een fragment uit mijn "van-me-af-schrijf-bestand" (te onregelmatig om dagboek te heten, en het is een Word-bestand dus ook helemaal geen boek ;-) ) van eerder deze week. Dit geeft hopelijk een beetje aan hoe het nu zit.
==============================
It just hit me... with a bang!
Ik realiseerde me eerder vandaag opeens wat er aan de hand is.
Ik heb eindelijk iets om voor te vechten.
Dus niet meer vechten tégen, zoals ik al zo lang gewend ben, maar echt vechten vóór.
Hoe moeilijk het nu ook is, en hoe zeer ik ook gewend ben om gemakkelijk op te geven omdat het me - althans, dat is tot enkele maanden terug mijn ervaring - toch niet gegund is gelukkig te worden, of als ik me al eens gelukkig voelde ik daarna altijd weer keihard op de grond ben teruggesmeten… Dit voelt heel diep van binnen als iets waar ik keihard voor wil vechten.
Oerdrift, bijna.
Maar wat is dat dan, waar ik voor wil vechten? Tja, dat is lastig te omschrijven. Het is zo veelzijdig...
De enorme klik, gelijk vanaf het begin, vanaf de eerste berichtjes eigenlijk al.
Het begrip voor elkaar.
De eerlijkheid, die nog nooit zo weinig eng is geweest.
De zekerheid van het 'weten', ook al was het nog zo pril.
De openheid, die zo opvallend veilig voelde.
Het - eigenlijk voor het eerst, althans in mijn geval - niet bang zijn voor wat er zou kunnen (of waarschijnlijk zelfs moeten) veranderen.
De dingen die we ervaarden - waaronder niet in de laatste plaats de energieën die we letterlijk van elkaar voelden en delen konden.
De overtuiging dat dit goed is.
Natuurlijk, er zijn zonder al te diep na te denken al tientallen redenen te bedenken waarom het sowieso niet goed zou kunnen gaan. Denk alleen maar aan afstand, omstandigheden, verledens.
Bovendien: opgeven is inmiddels mijn tweede natuur geworden. Immers, dan valt het tenminste niet tegen als het later (zoals het bij mij tenslotte altijd steeds weer is gegaan) misloopt. Waarom dus al die energie ergens in stoppen, om daarna alleen maar extra teleurgesteld te raken? Dat is maar zonde van de tijd en moeite, en het bespaart veel pijn.
Maar ik wíl dit keer helemaal niet opgeven.
Het komt zelfs niet eens in mijn gedachten op, om de makkelijke weg te lopen.
Het is voor mij juist ineens volkomen vanzelfsprekend om *niet* te vluchten.
Omdat het zo enorm diep en goed voelt.
Maar degene voor wie ik wil vechten, kan - door haar eigen op hun kop gezette omstandigheden, en alle veranderingen en de heftigheid van haar nieuwgeboren emoties - juist datgene waar ik zo hard voor wil vechten, even niet meer zien. Omdat er te veel dingen en gevoelens nu vele malen dringender zijn. Omdat ze te moe is. Omdat er te veel te snel is veranderd. Omdat ze het zelf ook allemaal even niet meer weet.
Heel erg logisch, en volkomen begrijpelijk, vanuit haar standpunt bekeken. En rationeel gesproken vanuit mijn standpunt ook wel te snappen. Maar ja, ratio en emotie… dat zijn bij mij niet altijd de beste vrienden - helaas.
Zij moet momenteel al haar energie gebruiken om te leren omgaan met het heden; ze moet haar plaats weer vinden, haar leven opnieuw inrichten, haar dingen doen, haar ritme zoeken, haar veranderingen plaatsen.
En dan kom ik - voor het eerst van mijn leven vanuit mijn diepste ik overtuigd - superenthousiast met van alles aan, zowel daden als dingen als dromen; en wil ik haar letterlijk en figuurlijk uit dat voor haar toch al zo wankele heden, meesleuren op weg naar de toekomst. Althans, iets waarvan ik denk dat het een toekomst zou kunnen zijn.
En dat gaat niet.
Rationeel gezien snap ik volkomen dat zij nu het heden wil, en veiligheid en vertrouwdheid en een plek vinden. En natuurlijk kan ik me in mijn wildste verbeelding geen voorstelling maken van hoe heftig het allemaal voor haar is, zowel fysiek als geestelijk en emotioneel.
Maar het bizarre is dat er voor mij ook iets heel heftigs aan de hand is. Namelijk dat ik me eindelijk, na 35 jaar, met een goed gevoel op de toekomst wil richten. Ineens heeft het leven wél zin.
Ik wil opeens plannen maken, ik wil vooruit, ik wil verder, ik wil dingen doen, ik wil een leven.
Maar ik verlies daarbij uit het oog dat de basis voor de toekomst, altijd in het heden ligt.
En daar moet ik meer bij stilstaan.
Ik moet leren geduld te hebben, en accepteren dat ik niet meer alleen met mezelf rekening kan houden, maar plaats moet maken voor de behoeften en gevoelens van een ander. Dat heb ik nog nooit hoeven doen. Dus dat is een heftige verandering.
En daarbij zal ik ongetwijfeld nog veel fouten maken. Hoe vreselijk ik dat ook vind. Maar ik weet zeker dat ik het zal kunnen leren. Want ik weet waar ik het voor doe. Voor haar.
[ Bericht 88% gewijzigd door Pandora73 op 10-07-2009 12:57:10 ]
* Pandora73 vindt het heel moeilijk...
Ik ga nu eerst even lunchen, en dan zal ik sowieso de vraag beantwoorden, dat vind ik wel zo netjes. En zeker als er ook nog mensen zijn die het echt willen weten ;-)
De vraag was, of ik op den duur bij mijn lief zou willen gaan wonen en de zorg voor B samen zou willen delen. Het antwoord hierop is: Ja, heel graag. Ik zou heel graag een gezinnetje willen vormen met haar en B. Helaas zijn de omstandigheden daar nu nog niet naar, en is het allemaal nog te pril en te wankel om nu al dit soort grote beslissingen te nemen. Bovendien wíl zij stiekem B nog helemaal niet delen, omdat ze nu zelf eerst haar plek met B wil vinden. Maar... Als het aan mij ligt, verhuis ik volgend jaar. (En aangezien vorige week is aangekondigd dat het bedrijf waar ik werk wordt opgeslokt, is er een kans dat ik met een leuk bedragje kan vertrekken, dus dat zou wel een hoop schelen).
Om toch iets persoonlijks te kunnen melden, hier nog een fragment uit mijn "van-me-af-schrijf-bestand" (te onregelmatig om dagboek te heten, en het is een Word-bestand dus ook helemaal geen boek ;-) ) van eerder deze week. Dit geeft hopelijk een beetje aan hoe het nu zit.
==============================
It just hit me... with a bang!
Ik realiseerde me eerder vandaag opeens wat er aan de hand is.
Ik heb eindelijk iets om voor te vechten.
Dus niet meer vechten tégen, zoals ik al zo lang gewend ben, maar echt vechten vóór.
Hoe moeilijk het nu ook is, en hoe zeer ik ook gewend ben om gemakkelijk op te geven omdat het me - althans, dat is tot enkele maanden terug mijn ervaring - toch niet gegund is gelukkig te worden, of als ik me al eens gelukkig voelde ik daarna altijd weer keihard op de grond ben teruggesmeten… Dit voelt heel diep van binnen als iets waar ik keihard voor wil vechten.
Oerdrift, bijna.
Maar wat is dat dan, waar ik voor wil vechten? Tja, dat is lastig te omschrijven. Het is zo veelzijdig...
De enorme klik, gelijk vanaf het begin, vanaf de eerste berichtjes eigenlijk al.
Het begrip voor elkaar.
De eerlijkheid, die nog nooit zo weinig eng is geweest.
De zekerheid van het 'weten', ook al was het nog zo pril.
De openheid, die zo opvallend veilig voelde.
Het - eigenlijk voor het eerst, althans in mijn geval - niet bang zijn voor wat er zou kunnen (of waarschijnlijk zelfs moeten) veranderen.
De dingen die we ervaarden - waaronder niet in de laatste plaats de energieën die we letterlijk van elkaar voelden en delen konden.
De overtuiging dat dit goed is.
Natuurlijk, er zijn zonder al te diep na te denken al tientallen redenen te bedenken waarom het sowieso niet goed zou kunnen gaan. Denk alleen maar aan afstand, omstandigheden, verledens.
Bovendien: opgeven is inmiddels mijn tweede natuur geworden. Immers, dan valt het tenminste niet tegen als het later (zoals het bij mij tenslotte altijd steeds weer is gegaan) misloopt. Waarom dus al die energie ergens in stoppen, om daarna alleen maar extra teleurgesteld te raken? Dat is maar zonde van de tijd en moeite, en het bespaart veel pijn.
Maar ik wíl dit keer helemaal niet opgeven.
Het komt zelfs niet eens in mijn gedachten op, om de makkelijke weg te lopen.
Het is voor mij juist ineens volkomen vanzelfsprekend om *niet* te vluchten.
Omdat het zo enorm diep en goed voelt.
Maar degene voor wie ik wil vechten, kan - door haar eigen op hun kop gezette omstandigheden, en alle veranderingen en de heftigheid van haar nieuwgeboren emoties - juist datgene waar ik zo hard voor wil vechten, even niet meer zien. Omdat er te veel dingen en gevoelens nu vele malen dringender zijn. Omdat ze te moe is. Omdat er te veel te snel is veranderd. Omdat ze het zelf ook allemaal even niet meer weet.
Heel erg logisch, en volkomen begrijpelijk, vanuit haar standpunt bekeken. En rationeel gesproken vanuit mijn standpunt ook wel te snappen. Maar ja, ratio en emotie… dat zijn bij mij niet altijd de beste vrienden - helaas.
Zij moet momenteel al haar energie gebruiken om te leren omgaan met het heden; ze moet haar plaats weer vinden, haar leven opnieuw inrichten, haar dingen doen, haar ritme zoeken, haar veranderingen plaatsen.
En dan kom ik - voor het eerst van mijn leven vanuit mijn diepste ik overtuigd - superenthousiast met van alles aan, zowel daden als dingen als dromen; en wil ik haar letterlijk en figuurlijk uit dat voor haar toch al zo wankele heden, meesleuren op weg naar de toekomst. Althans, iets waarvan ik denk dat het een toekomst zou kunnen zijn.
En dat gaat niet.
Rationeel gezien snap ik volkomen dat zij nu het heden wil, en veiligheid en vertrouwdheid en een plek vinden. En natuurlijk kan ik me in mijn wildste verbeelding geen voorstelling maken van hoe heftig het allemaal voor haar is, zowel fysiek als geestelijk en emotioneel.
Maar het bizarre is dat er voor mij ook iets heel heftigs aan de hand is. Namelijk dat ik me eindelijk, na 35 jaar, met een goed gevoel op de toekomst wil richten. Ineens heeft het leven wél zin.
Ik wil opeens plannen maken, ik wil vooruit, ik wil verder, ik wil dingen doen, ik wil een leven.
Maar ik verlies daarbij uit het oog dat de basis voor de toekomst, altijd in het heden ligt.
En daar moet ik meer bij stilstaan.
Ik moet leren geduld te hebben, en accepteren dat ik niet meer alleen met mezelf rekening kan houden, maar plaats moet maken voor de behoeften en gevoelens van een ander. Dat heb ik nog nooit hoeven doen. Dus dat is een heftige verandering.
En daarbij zal ik ongetwijfeld nog veel fouten maken. Hoe vreselijk ik dat ook vind. Maar ik weet zeker dat ik het zal kunnen leren. Want ik weet waar ik het voor doe. Voor haar.
[ Bericht 88% gewijzigd door Pandora73 op 10-07-2009 12:57:10 ]
Geluk is een richting,
geen punt
---Loesje---
geen punt
---Loesje---
pandora dat klinkt als een hele moeilijke situatie. goed bij jezelf blijven hoor, en tegelijkertijd voorlopig de verwachtingen t.o.v. je partner maar op een laag pitje houden.
Jelief, mooi geschreven. Ik vind jou altijd zo'n uber-mama 
pandora, ook heel mooi zo, echt! er is geen vaste vorm voor de stukjes hier, ik vind jouw stuk een hele leuke afwisseling! thanks!
pandora, ook heel mooi zo, echt! er is geen vaste vorm voor de stukjes hier, ik vind jouw stuk een hele leuke afwisseling! thanks!
stormy waters...
sailin'
sailin'
Wat een prachtige verhalen, wat een liefde, emoties en gevoelens vliegen over mijn scherm.
alle schrijvers ontzettend bedankt ! Het is erg mooi om al jullie verhalen te lezen en een kijkje in jullie leven te krijgen ! Dankjewel !
alle schrijvers ontzettend bedankt ! Het is erg mooi om al jullie verhalen te lezen en een kijkje in jullie leven te krijgen ! Dankjewel !
Ik heb nergens gezien dat iemand Poppedein gevraagd heeft? Toch? 
Althans, Jelief gaf het als 1 van de 2 opties, maar die heeft niet gePMd zei ze en ik zie ook niet staan dat Pandorah haar gePMd heeft... mss dat even doen? Wellicht leest ze hier niet eens mee.
Althans, Jelief gaf het als 1 van de 2 opties, maar die heeft niet gePMd zei ze en ik zie ook niet staan dat Pandorah haar gePMd heeft... mss dat even doen? Wellicht leest ze hier niet eens mee.
***
Ah ok, maar dan nog... Pandorah heeft het stokje van Jelief aangenomen en dus is het aan haar om een volgende te kiezen toch? Tenzij zij Poppedein kiest, dan is er niks aan de hand.
Waar bemoei ik me toch ook weer mee. 
Waar bemoei ik me toch ook weer mee.
***
Ik had net besloten me er niet meer mee te bemoeien.
En Pandorah leest hier wel mee hoor, die ziet het vanzelf wel volgens mij.
En Pandorah leest hier wel mee hoor, die ziet het vanzelf wel volgens mij.
***
Ow sorry, maar ik dacht eigenlijk dat omdat ik het stokje niet formeel had overgenomen, maar slechts de vraag had beantwoord, dat ik niet meetelde qua estafette.
Jeutje, ik heb geen idee mensen, ik zou niet weten wie ik moet kiezen...
Heb ook eerlijk gezegd geen fut en tijd om een zoektocht naar een nieuwe stokjesdrager te starten... Er zijn al zoveel mensen geweest zag ik in de OP... Dus hoe met ik dan in vredesnaam iemand vragen?
Zijn er vrijwilligers, mensen die graag iets kwijt willen of zo?
Jeutje, ik heb geen idee mensen, ik zou niet weten wie ik moet kiezen...
Heb ook eerlijk gezegd geen fut en tijd om een zoektocht naar een nieuwe stokjesdrager te starten... Er zijn al zoveel mensen geweest zag ik in de OP... Dus hoe met ik dan in vredesnaam iemand vragen?
Zijn er vrijwilligers, mensen die graag iets kwijt willen of zo?
Geluk is een richting,
geen punt
---Loesje---
geen punt
---Loesje---
Als ik me er dan ook ongevraagd mee mag bemoeien. Ik zie de hele tijd Mrien als TS staan en ik ben wel benieuwd naar haar verhaal.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Och jeetje... ik kreeg vanavond een PM met de mededeling dat er een berichtje voor mij in het estafettetopic staat...Ik lees hier niet, dus excuus voor mijn late reactie!
Jelief, dankjewel voor t stokje, maar ik laat m toch graag aan me voorbij gaan. Ik voel me er zonder hele duidelijke reden toch niet prettig bij om hier zo uitgebreid over mezelf te posten. Ik weet en begrijp dat dat helemaal niet zo privé hoeft te zijn als wel door velen is gedaan, maar het voelt gewoon niet fijn. Inmiddels heb ik een aantal uitnodigingen ontvangen en ik vind het echt hartstikke lief dat jullie aan me gedacht hebben, maar heb toch een beetje hetzelfde gevoel als Pandorah... ik wil het niet ineens wél doen omdat ik me er enigzins "schuldig" over ga voelen dat ik steeds t stokje afwijs... Dat is ook de reden dat ik besloten heb hier geen eerdere berichtjes achter te laten!
Sorry!
Jelief, dankjewel voor t stokje, maar ik laat m toch graag aan me voorbij gaan. Ik voel me er zonder hele duidelijke reden toch niet prettig bij om hier zo uitgebreid over mezelf te posten. Ik weet en begrijp dat dat helemaal niet zo privé hoeft te zijn als wel door velen is gedaan, maar het voelt gewoon niet fijn. Inmiddels heb ik een aantal uitnodigingen ontvangen en ik vind het echt hartstikke lief dat jullie aan me gedacht hebben, maar heb toch een beetje hetzelfde gevoel als Pandorah... ik wil het niet ineens wél doen omdat ik me er enigzins "schuldig" over ga voelen dat ik steeds t stokje afwijs... Dat is ook de reden dat ik besloten heb hier geen eerdere berichtjes achter te laten!
Sorry!
* Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje...*
Poppedein, begrijpelijk toch, ook al noem je geen duidelijke reden. Onderbuikgevoel telt ook.
Ik ben benieuwd naar de verhalen van Beefcake, LadyS, Buzzer, Icaa, Tinkepink, Phileine en Melonovy.
Ik ben benieuwd naar de verhalen van Beefcake, LadyS, Buzzer, Icaa, Tinkepink, Phileine en Melonovy.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Eigenlijk mag Pandora nu het stokje doorgeven, dus als je wilt?
of je leest wat verder terug...
Goed, Ik zal ff een pm sturen om het stokje door te sturen,ikzag wat leuke opties!
Poppedein ik begrijp het hoor.
of je leest wat verder terug...
Goed, Ik zal ff een pm sturen om het stokje door te sturen,ikzag wat leuke opties!
Poppedein ik begrijp het hoor.
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Ik denk dat het ook een keertje ophoud eigenlijk, dat iedereen die wil geweest is.
Hier had uw advertentie kunnen staan :P
dat zou best wel eens kunnen inderdaad...
Misschien iemand van de nieuwe OUD-bezoekers?
Of mensen die zichzelf aanmelden om een stokje over te nemen? (wie nog niet geweest zijn, maar wel willen, alleen nog nooit gevraagd zijn?)
Misschien iemand van de nieuwe OUD-bezoekers?
Of mensen die zichzelf aanmelden om een stokje over te nemen? (wie nog niet geweest zijn, maar wel willen, alleen nog nooit gevraagd zijn?)
Ik mis het overzicht om nog iemand uit tenodigen ik voel er weinig voor om tig mensen te benaderen en steeds weer te horen dat ze niet willen (dat ze niet willen is ok maar het is zo lastig als ik mensen benader die al eerder gevraagd zijn.)
Dus als er iemand is die graag het stokje wil doen dan graag!
Dus als er iemand is die graag het stokje wil doen dan graag!
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Jammer dat het topic een beetje stil ligt nu
Hopelijk gaat het snel weer een beetje lopen, want ik vind het een super mooi topic geworden
Hopelijk gaat het snel weer een beetje lopen, want ik vind het een super mooi topic geworden
quote:Op maandag 17 augustus 2009 21:14 schreef mrien het volgende:
Uhm..ik twijfel eigenlijk
Maar ik doe het wel
Ben benieuwd
Ik heb wel een vraag voor je. Ik heb via jou OUD op de hoogte gehouden tijdens de bevalling van Ruben. Heel fijn om zo'n lijntje met mijn verslaving te hebben vond ik.
Hoe verslaafd ben jij aan OUD? En wat voor invloed heeft dat op je 'echte' leven?
Hoe verslaafd ben jij aan OUD? En wat voor invloed heeft dat op je 'echte' leven?
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Leuke vraag Jelief en leuk dat je het stokje wil pakken Mrien
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Hee, komt er weer leven in dit topic? Leuk!
EDIT: oh, ja, ben ingelogd op compu van manlief...
Die zal morgen schrikken als hij dit topic in n MyAT ziet staan!
EDIT: oh, ja, ben ingelogd op compu van manlief...
Die zal morgen schrikken als hij dit topic in n MyAT ziet staan!
Ik ben Mrien, bijna 27 jaar oud en nu ruim een jaar getrouwd met S. Sinds 28 juni 2008 ben ik mama van Lotte.
Ik ben geboren in Rotterdam, maar heb daar zelf niet gewoond.
Mijn jeugd heb ik doorgebracht in Spijkenisse. Aan mijn basisschooltijd heb ik niet echt goede herinneringen. Ik viel er een beetje buiten, had op zich wel een paar vriendjes/vriendinnetjes , maar ben ook regelmatig gekwetst en gepest.
Toen ik bijna 12 was gingen we verhuizen (tussen Rotterdam en Zoetermeer in) en ging ik ook naar de middelbare school. De mavo werd het, in Rotterdam. De eerste 2 jaar ging niet echt geweldig, in de groei zijn en leren schijnt niet echt een goede combinatie te zijn bij mij Bijna bleef ik in de 2e zitten, dat was echt wel even schrikken. Mijn beste vriend bleef toen wel zitten en ik was echt zo boos op hem
In de derde ging het een stuk beter en in de 4e deed ik examen met hogere cijfers voor schoolonderzoeken dan ik zelf had verwacht.
Ik wist toen nog niet zo goed wat ik worden wilde, maar je moest toen een keuze maken en ik koos voor MBO Secretarieel. Nog voor ik begonnen was aan de opleiding wisselde ik al naar MBO Automatisering
De opleiding zelf was echt 20x niks, uiteindelijk heb ik een diploma systeembeheer/netwerkbeheer gehaald, maar vind niet dat je daar echt wat mee kunt. De praktijk heb ik in ieder geval in de stages goed geleerd.
In 1999 heb ik S. leren kennen op vakantie in Italië. Hij zou daar niet op vakantie gaan en ik zou helemaal niet op vakantie gaan, en toch leer je elkaar dan kennen. Hij woonde aan de ene kant van het land en ik aan de andere, toch hield de relatie stand ondanks een reis van elke keer 3,5 uur om bij elkaar te komen.
Na een jaar (we waren toen allebei nog wel heel jong), wilden we gaan samenwonen omdat we het gereis gewoon helemaal zat waren.
Er is toen heel veel gebeurd waarover ik nu niet ga uitweiden, het komt er in ieder geval op neer dat ik geen contact meer heb met mijn ouders, inmiddels al een behoorlijke tijd dus.
We gingen samenwonen in Hengelo (OV) omdat de opleiding van S. in Enschede was en mijn opleiding (MBO Automatisering) ook daar verder kon. Het 3e en laatste jaar deed ik dus in Hengelo en na mijn examen ging ik werken in de IT.
Ik heb jaren in de IT gewerkt, tot ik teveel last kreeg van m'n pols. Toen wilde ik wel weer gaan studeren, het werd de PABO. Ik heb deze opleiding anderhalf jaar gevolgd en toen ben ik gestopt. Ook weer 2 verschillende scholen vanwege de verhuizing naar Emmen ondertussen en dat heeft uiteindelijk veel meegeteld alhoewel ik op de pabo in Hengelo ook al twijfelde. Ik vind kinderen geweldig, het lesgeven ook, maar ik miste iets. Dit was niet wat ik wilde..en uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt om te stoppen.
Inmiddels was S. begonnen met werken in de makelaardij (andere richting dan hij in eerste instantie deed) en waren we daarom verhuisd. De reisafstand was op zich prima te doen (uurtje), maar door drukte werd het vaak veel meer en hij kreeg steeds meer afspraken ’s avonds.
Emmen dus. Inmiddels wonen we hier alweer bijna 3 jaar en hebben we het goed naar ons zin.
Na de pabo ben ik weer gaan werken, ik ben bij Tempo Team terecht gekomen als Vestigingsassistent en verzorgde daar de planning voor een groot aantal productiebedrijven.
Na mijn zwangerschapsverlof ben ik weer gaan werken en toen werd vanwege de crisis mijn contract niet verlengd.
Inmiddels heb ik een nieuwe en hele leuke baan gevonden bij de gemeente Emmen. Ik werk nu op de afdeling Multimedia, verzorg de ontvangstbevestigingen, afschrijvingen van sollicitaties, loop op de repro mee, verzorg het samenstellen en printen van raads –en commissiestukken en malingen en van alles en nog wat. Ik ben de hele dag bezig en dat is echt een verademing t.o.v. mijn vorige banen. Ik heb het er echt goed naar m’n zin
Mijn hobbies zijn koken, lezen, computeren, spelletjes, de Wii. In mijn hoofd wil ik heel veel maar het komt er allemaal nog niet zo uit. Zo wil ik heel graag weer meer creatief bezig zijn, maar ik kan me er niet toe zetten. Hopelijk gaat dat een keer goed komen Bakken vind ik ook erg leuk en doe ik regelmatig.
!Ik vind mountainbiken en skaten heerlijk, maar het komt er momenteel eigenlijk nooit van. Ik heb jaren aan judo gedaan, bruine band, les gegeven en ik was scheids. Maar door blessures ben ik daar mee gestopt. Daarna heb ik een hele tijd paardgereden, heerlijk! Dat wil ik op den duur ook echt weer gaan doen.
De komende tijd ga ik energie steken in de opleiding als contactpersoon voor de VBN (Vereniging borstvoeding natuurlijk) en de nieuwbouwplannen die wij hebben!
Ik ben fan van de boeken van James Patterson, Karin Slaughter, Tess Gerritsen en JK Rowling. Verder lees ik eigenlijk alles wat los en vast zit, maar m'n voorkeur gaat naar Thrillers. Laatste boek dat ik gelezen heb is van Brain Haig – Moordenaar van de president
Lezen vind ik echt heerlijk, ik verslind ze echt. Ik lees snel en mensen kijken vaak verbaasd als ik weer een boek uit heb Toevallig zijn we momenteel de zolder aan het opruimen en ik heb echt veel boeken
De beste film vind ik lastig, ik heb veel films gezien die ook echt wel goed waren. Waar ik in ieder geval fan van ben zijn: LOTR triologie, Harry Potter films, Oceans 11/12/13, A walk to Remember, the Lake House. De film die ik volgens mij wel tig keer gezien heb ondertussen is the Italian Job, blijft een goede film vind ik en ik kan hem gerust nog meerdere malen bekijken!
Qua eten hou ik erg van Italiaans eten. Ik ben gek op allerlei soorten kaas, in het buitenland vind ik de supermarkten dan ook altijd geweldig met hun grote en mooie uitgebreide kaasafdelingen! We zijn net weer in Italië geweest en ik vind het land ook echt helemaal fijn. De cultuur, de omgeving, de mensen, gewoon alles bij elkaar.
’s Nachts wakker maken, liever niet. Al wordt ik momenteel teveel wakker gemaakt door Lotte. Maar een bord gnocci met gorgonzola saus laat ik denk ik niet zo snel staan
Ik ben op FOK! Terecht gekomen toen Genuivere & Bastardhost in afwachting waren op de geboorte van Sverre. Bastardhost was destijds mijn collega (op andere vestiging) en ik leefde toen erg mee met de zwangerschap van Genuivere en de vroeggeboorte van Sverre.
Toen ben ik eigenlijk blijven lurken tot ik af en toe eens mee begon te posten. Toen we zelf zwanger wilden worden heb ik me aangemeld onder een kloon (had wat bekenden langs zien komen) en actief begonnen met posten. Na de 12 weken echo ben ik verder gegaan onder mijn eigen naam (waar ik ook op andere fora’s mee post).
Ik denk ondertussen dat ik toch wel behoorlijk verslaafd geraakt ben. Op m’n mobiel heb ik nu ook internet en de startpagina is OUD. Het meeleven, meelezen en ervaren, tja..dat werkt blijkbaar verslavend. Ik kan me nog genoeg situaties bedenken die ik nog weet van de afgelopen jaren en waar ik zo heb meegeleefd zelfs thuis nog.
Qua invloed op mijn echte leven..lastig. Ik internet graag wat op m’n mobiel als Lotte ook aan het spelen is, vaak staat OUD er dan op, even bijlezen. Reageren wil niet altijd even makkelijk dan, maar lezen wel.
Sowieso zit ik normaal wel veel achter de computer, die verslaving heb ik toch wel over gehouden aan de IT. Ik denk dat de verslaving soms best wel eens wat minder mag zijn
Ik heb LovelyLady gevraagd het stokje over te nemen en die heeft ze geaccepteerd
Mijn vraag aan jou is:
Jij bent nu mama van Sander en Koen. Jouw vriend is niet de vader van Sander. In hoeverre merk je een verschil in opvoeding tussen Sander en Koen.
Nu snel op invoeren drukken, voor ik misschien spijt krijg
Ik ben overigens op een bepaald stuk niet openhartig geweest omdat het al ellende genoeg in de familie veroorzaakt heeft, helaas.
Ik ben geboren in Rotterdam, maar heb daar zelf niet gewoond.
Mijn jeugd heb ik doorgebracht in Spijkenisse. Aan mijn basisschooltijd heb ik niet echt goede herinneringen. Ik viel er een beetje buiten, had op zich wel een paar vriendjes/vriendinnetjes , maar ben ook regelmatig gekwetst en gepest.
Toen ik bijna 12 was gingen we verhuizen (tussen Rotterdam en Zoetermeer in) en ging ik ook naar de middelbare school. De mavo werd het, in Rotterdam. De eerste 2 jaar ging niet echt geweldig, in de groei zijn en leren schijnt niet echt een goede combinatie te zijn bij mij
Bijna bleef ik in de 2e zitten, dat was echt wel even schrikken. Mijn beste vriend bleef toen wel zitten en ik was echt zo boos op hem In de derde ging het een stuk beter en in de 4e deed ik examen met hogere cijfers voor schoolonderzoeken dan ik zelf had verwacht.
Ik wist toen nog niet zo goed wat ik worden wilde, maar je moest toen een keuze maken en ik koos voor MBO Secretarieel. Nog voor ik begonnen was aan de opleiding wisselde ik al naar MBO Automatisering
De opleiding zelf was echt 20x niks, uiteindelijk heb ik een diploma systeembeheer/netwerkbeheer gehaald, maar vind niet dat je daar echt wat mee kunt. De praktijk heb ik in ieder geval in de stages goed geleerd.
In 1999 heb ik S. leren kennen op vakantie in Italië. Hij zou daar niet op vakantie gaan en ik zou helemaal niet op vakantie gaan, en toch leer je elkaar dan kennen. Hij woonde aan de ene kant van het land en ik aan de andere, toch hield de relatie stand ondanks een reis van elke keer 3,5 uur om bij elkaar te komen.
Na een jaar (we waren toen allebei nog wel heel jong), wilden we gaan samenwonen omdat we het gereis gewoon helemaal zat waren.
Er is toen heel veel gebeurd waarover ik nu niet ga uitweiden, het komt er in ieder geval op neer dat ik geen contact meer heb met mijn ouders, inmiddels al een behoorlijke tijd dus.
We gingen samenwonen in Hengelo (OV) omdat de opleiding van S. in Enschede was en mijn opleiding (MBO Automatisering) ook daar verder kon. Het 3e en laatste jaar deed ik dus in Hengelo en na mijn examen ging ik werken in de IT.
Ik heb jaren in de IT gewerkt, tot ik teveel last kreeg van m'n pols. Toen wilde ik wel weer gaan studeren, het werd de PABO. Ik heb deze opleiding anderhalf jaar gevolgd en toen ben ik gestopt. Ook weer 2 verschillende scholen vanwege de verhuizing naar Emmen ondertussen en dat heeft uiteindelijk veel meegeteld alhoewel ik op de pabo in Hengelo ook al twijfelde. Ik vind kinderen geweldig, het lesgeven ook, maar ik miste iets. Dit was niet wat ik wilde..en uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt om te stoppen.
Inmiddels was S. begonnen met werken in de makelaardij (andere richting dan hij in eerste instantie deed) en waren we daarom verhuisd. De reisafstand was op zich prima te doen (uurtje), maar door drukte werd het vaak veel meer en hij kreeg steeds meer afspraken ’s avonds.
Emmen dus. Inmiddels wonen we hier alweer bijna 3 jaar en hebben we het goed naar ons zin.
Na de pabo ben ik weer gaan werken, ik ben bij Tempo Team terecht gekomen als Vestigingsassistent en verzorgde daar de planning voor een groot aantal productiebedrijven.
Na mijn zwangerschapsverlof ben ik weer gaan werken en toen werd vanwege de crisis mijn contract niet verlengd.
Inmiddels heb ik een nieuwe en hele leuke baan gevonden bij de gemeente Emmen. Ik werk nu op de afdeling Multimedia, verzorg de ontvangstbevestigingen, afschrijvingen van sollicitaties, loop op de repro mee, verzorg het samenstellen en printen van raads –en commissiestukken en malingen en van alles en nog wat. Ik ben de hele dag bezig en dat is echt een verademing t.o.v. mijn vorige banen. Ik heb het er echt goed naar m’n zin
Mijn hobbies zijn koken, lezen, computeren, spelletjes, de Wii. In mijn hoofd wil ik heel veel maar het komt er allemaal nog niet zo uit. Zo wil ik heel graag weer meer creatief bezig zijn, maar ik kan me er niet toe zetten. Hopelijk gaat dat een keer goed komen Bakken vind ik ook erg leuk en doe ik regelmatig.
!Ik vind mountainbiken en skaten heerlijk, maar het komt er momenteel eigenlijk nooit van. Ik heb jaren aan judo gedaan, bruine band, les gegeven en ik was scheids. Maar door blessures ben ik daar mee gestopt. Daarna heb ik een hele tijd paardgereden, heerlijk! Dat wil ik op den duur ook echt weer gaan doen.
De komende tijd ga ik energie steken in de opleiding als contactpersoon voor de VBN (Vereniging borstvoeding natuurlijk) en de nieuwbouwplannen die wij hebben!
Ik ben fan van de boeken van James Patterson, Karin Slaughter, Tess Gerritsen en JK Rowling. Verder lees ik eigenlijk alles wat los en vast zit, maar m'n voorkeur gaat naar Thrillers. Laatste boek dat ik gelezen heb is van Brain Haig – Moordenaar van de president
Lezen vind ik echt heerlijk, ik verslind ze echt. Ik lees snel en mensen kijken vaak verbaasd als ik weer een boek uit heb
Toevallig zijn we momenteel de zolder aan het opruimen en ik heb echt veel boeken De beste film vind ik lastig, ik heb veel films gezien die ook echt wel goed waren. Waar ik in ieder geval fan van ben zijn: LOTR triologie, Harry Potter films, Oceans 11/12/13, A walk to Remember, the Lake House. De film die ik volgens mij wel tig keer gezien heb ondertussen is the Italian Job, blijft een goede film vind ik en ik kan hem gerust nog meerdere malen bekijken!
Qua eten hou ik erg van Italiaans eten. Ik ben gek op allerlei soorten kaas, in het buitenland vind ik de supermarkten dan ook altijd geweldig met hun grote en mooie uitgebreide kaasafdelingen! We zijn net weer in Italië geweest en ik vind het land ook echt helemaal fijn. De cultuur, de omgeving, de mensen, gewoon alles bij elkaar.
’s Nachts wakker maken, liever niet. Al wordt ik momenteel teveel wakker gemaakt door Lotte. Maar een bord gnocci met gorgonzola saus laat ik denk ik niet zo snel staan
Mooie vraag! Hoe verslaafd ben ik aan OUD…quote:Op maandag 17 augustus 2009 22:07 schreef Jelief het volgende:
Ik heb wel een vraag voor je. Ik heb via jou OUD op de hoogte gehouden tijdens de bevalling van Ruben. Heel fijn om zo'n lijntje met mijn verslaving te hebben vond ik.
Hoe verslaafd ben jij aan OUD? En wat voor invloed heeft dat op je 'echte' leven?
Ik ben op FOK! Terecht gekomen toen Genuivere & Bastardhost in afwachting waren op de geboorte van Sverre. Bastardhost was destijds mijn collega (op andere vestiging) en ik leefde toen erg mee met de zwangerschap van Genuivere en de vroeggeboorte van Sverre.
Toen ben ik eigenlijk blijven lurken tot ik af en toe eens mee begon te posten. Toen we zelf zwanger wilden worden heb ik me aangemeld onder een kloon (had wat bekenden langs zien komen) en actief begonnen met posten. Na de 12 weken echo ben ik verder gegaan onder mijn eigen naam (waar ik ook op andere fora’s mee post).
Ik denk ondertussen dat ik toch wel behoorlijk verslaafd geraakt ben. Op m’n mobiel heb ik nu ook internet en de startpagina is OUD. Het meeleven, meelezen en ervaren, tja..dat werkt blijkbaar verslavend. Ik kan me nog genoeg situaties bedenken die ik nog weet van de afgelopen jaren en waar ik zo heb meegeleefd zelfs thuis nog.
Qua invloed op mijn echte leven..lastig. Ik internet graag wat op m’n mobiel als Lotte ook aan het spelen is, vaak staat OUD er dan op, even bijlezen. Reageren wil niet altijd even makkelijk dan, maar lezen wel.
Sowieso zit ik normaal wel veel achter de computer, die verslaving heb ik toch wel over gehouden aan de IT. Ik denk dat de verslaving soms best wel eens wat minder mag zijn
Ik heb LovelyLady gevraagd het stokje over te nemen en die heeft ze geaccepteerd
Mijn vraag aan jou is:
Jij bent nu mama van Sander en Koen. Jouw vriend is niet de vader van Sander. In hoeverre merk je een verschil in opvoeding tussen Sander en Koen.
Nu snel op invoeren drukken, voor ik misschien spijt krijg
Ik ben overigens op een bepaald stuk niet openhartig geweest omdat het al ellende genoeg in de familie veroorzaakt heeft, helaas.
Leuk om je wat beter te leren kennen, mrien. Werkt je vriend nog steeds in de makelaardij? Loopt dat nog een beetje? Ik herken het wel dat gedeelte dat je eigenlijk wel weer dingen van vroeger op wil pakken, maar daar niet helemaal aan toekomt.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
leuk om te lezen mrien, en grappig dat dit je eigen naam is. had ik nooit gedacht! maar snel even je profiel gechecked en nu snap ik 'm pas. stom he, ik had me nooit gerealiseerd dat 't daar een verbastering van was.
en hey, anitra!
ook leuk om jou hier weer tegen te komen!!! heb jij 't stokje al eens gehad? (hint ).
maar snel even je profiel gechecked en nu snap ik 'm pas. stom he, ik had me nooit gerealiseerd dat 't daar een verbastering van was. en hey, anitra!
ook leuk om jou hier weer tegen te komen!!! heb jij 't stokje al eens gehad? (hint ).
bijna welquote:
leuk om te lezen mrien, en grappig dat dit je eigen naam is. had ik nooit gedacht!
en hey, anitra!
kon toen niet en daarna waren er anderen aan de beurt. Maar ik heb ook heel geen boeiend verhaal zoals de anderen
nonsens natuurlijk he! 
ben wel benieuwd hoe 't met je gaat. maar daarvoor moet ik ws op 't speeltuinbankje zijn? (ik moet nog veel bijlezen, net terug van vakantie).
ben wel benieuwd hoe 't met je gaat. maar daarvoor moet ik ws op 't speeltuinbankje zijn? (ik moet nog veel bijlezen, net terug van vakantie).
Mrien bedankt voor het aannemen van het stokje, leukom wat meer van je te wetente komen. En laten we zeggen dat een ieder zo openhartig is als hij wil, het is niet verplicht om je hart leeg te storten hier.
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Wie is LovelyLady?
Ik ben Sacha, geboren in 1980 in de kaasstad Alkmaar, opgegroeid in het kunstenaarsdorpje vlakbij, Bergen.
Daar opgroeiende samen met mijn ouders en mijn half broer.
Even ter uitleg, mijn vader was eerst getrouwd met een andere vrouw, zij hebben 2 dochters gekregen waar ik tot op heden jammer genoeg geen contact mee heb.
Mijn moeder was eerst getrouwd met een andere man, zij hebben samen een zoon gekregen, mijn halfbroer dus
Mijn broertje, zoals ik hem altijd noem, is 6 jaar ouder
Inmiddels is hij *telt* bijna 36 en een talentvolle, soms iets te hard werkende, succesvolle jongeman met een eigen bedrijf. Waar hij samen met nog iemand websites maakt, fotograaf is en alles wat daarbij komt kijken maakt/ontwerpt.
Ik ben ook ontzettend trots op mijn broertje Hij is ambitieus, iets waar ik toch iets meer moeite mee heb.
Mijn vader stond voor de klas, mijn moeder was thuis, inmiddels is zij werkzaam in een dierenasiel en heeft het erg naar haar zin.
Als ieniemini-meisje ging ik naar een openbare basisschool, de laatste 3 jaar van de basischool werd ik gepest Ik was dan ook blij dat ik naar de middelbare school mocht.
Het advies van de cito/leraar was LBO, toch ging ik de MAVO doen, welke ik in 4 jaar keurig heb afgerond. Het was een supertijd, met een eerste vriendje op mijn 14e wat tot mijn 16e duurde.
Na de Mavo begon eigenlijk een beetje de ellende... wat ga ik doen? Ik wilde wel kapster worden, dat mocht niet baten, ik kon geen geschikte stageplek vinden. Ik was toen 17 en eigenlijk al te oud De keus van mijn ouders was duidelijk: OF je gaat werken, OF je gaat naar school. Het werd school, een soort tussenjaartje, om te oriënteren. Ik denk dat ik hooguit 3 maanden op school heb gezeten van dat jaar. De rest van de tijd spijbelde ik en zat ik met diverse andere klasgenootjes te blowen in de coffeeshop.
Dat liep een beetje uit de hand, tot ik op zo'n 6 of 7 jointjes per dag zat.
Ik kwam alleen nog thuis om te eten en te slapen. Tot mijn ouders erachter kwamen dat dit niet de goede kant op ging. Mijn moeder was heel verdrietig en mijn vader was boos. Ik ben toen een paar maanden thuis gebleven om "af te kicken" Ook blowen brengt een soort verslaving mee, een geestelijke verslaving want je wilt de hele tijd dat "lekkere" gevoel hebben. Er zitten veel gaten in mijn hoofd, kleine dingen weet ik niet meer. Soms fijn, soms heeeeel vervelend. Toen ik zwanger was van Sander ben ik gestopt met roken. Daarna heb ik 2 jaar weer gerookt en nu in oktober ben ik inmiddels alweer 3 jaar gestopt.
Oke weer verder:
Weer een nieuwe opleiding: Systeembeheer, ik was helemaal into the computers! Maar dat was het ook niet. Na een jaartje ben ik hier maar mee gestopt.
Mijn beslissing was duidelijk, aangezien ik niet wist welke opleiding ik nog wilde doen ben ik gaan werken. Ik ben toen begonnen als soort van secretaresse in vastgoedbedrijfje, waar ik het wel een hele week heb volgehouden. In deze periode lagen mijn ouders in een scheiding. Ik ben, denk ik, een jaar of 19, 20.
Ik ga werken bij een callcenter, een reisorganisatie gespecialiseerd in het verhuren van huisjes in Europa. Hier heb ik een half jaartje gewerkt. Later kwam ik een klasgenoot tegen die op A'dam CS werkte en die hielp mij letterlijk aan een baantje bij Free Record Shop.
Ik heb zo'n beetje alle filialen van Noord-Holland gehad maar vond mijn plekje op Alkmaar CS. Na een maand samengewoond te hebben (dat ging snel
) heb ik een tijdje bij mijn vader gewoond en mijn stiefmoeder. Uiteindelijk kreeg ik een plekje voor mijzelf.
Ik woonde al snel samen met M. samen. De biologische vader van Sander. Ik werd zwanger en kwam uiteindelijk in Hoorn terecht.
Er volgt hier een spoiler over mijn ex, de reden daarvoor is dat ik snap dat niet iedereen behoefte heeft om dit te lezen en het verhaal al zo lang is. Voor mij is het nog steeds "gevoelig" en door het op te schrijven heeft voor mij een soort van helende werking. Iedereen mag mijn verhaal weten, ik schaam me nergens voor.
Ik ben Sacha, geboren in 1980 in de kaasstad Alkmaar, opgegroeid in het kunstenaarsdorpje vlakbij, Bergen.
Daar opgroeiende samen met mijn ouders en mijn half broer.
Even ter uitleg, mijn vader was eerst getrouwd met een andere vrouw, zij hebben 2 dochters gekregen waar ik tot op heden jammer genoeg geen contact mee heb.
Mijn moeder was eerst getrouwd met een andere man, zij hebben samen een zoon gekregen, mijn halfbroer dus
Mijn broertje, zoals ik hem altijd noem, is 6 jaar ouder
Inmiddels is hij *telt* bijna 36 en een talentvolle, soms iets te hard werkende, succesvolle jongeman met een eigen bedrijf. Waar hij samen met nog iemand websites maakt, fotograaf is en alles wat daarbij komt kijken maakt/ontwerpt.
Ik ben ook ontzettend trots op mijn broertje
Hij is ambitieus, iets waar ik toch iets meer moeite mee heb.Mijn vader stond voor de klas, mijn moeder was thuis, inmiddels is zij werkzaam in een dierenasiel en heeft het erg naar haar zin.
Als ieniemini-meisje ging ik naar een openbare basisschool, de laatste 3 jaar van de basischool werd ik gepest Ik was dan ook blij dat ik naar de middelbare school mocht.
Het advies van de cito/leraar was LBO, toch ging ik de MAVO doen, welke ik in 4 jaar keurig heb afgerond. Het was een supertijd, met een eerste vriendje op mijn 14e wat tot mijn 16e duurde.
Na de Mavo begon eigenlijk een beetje de ellende... wat ga ik doen? Ik wilde wel kapster worden, dat mocht niet baten, ik kon geen geschikte stageplek vinden. Ik was toen 17 en eigenlijk al te oud
De keus van mijn ouders was duidelijk: OF je gaat werken, OF je gaat naar school. Het werd school, een soort tussenjaartje, om te oriënteren. Ik denk dat ik hooguit 3 maanden op school heb gezeten van dat jaar. De rest van de tijd spijbelde ik en zat ik met diverse andere klasgenootjes te blowen in de coffeeshop. Dat liep een beetje uit de hand, tot ik op zo'n 6 of 7 jointjes per dag zat.
Ik kwam alleen nog thuis om te eten en te slapen. Tot mijn ouders erachter kwamen dat dit niet de goede kant op ging. Mijn moeder was heel verdrietig en mijn vader was boos. Ik ben toen een paar maanden thuis gebleven om "af te kicken" Ook blowen brengt een soort verslaving mee, een geestelijke verslaving want je wilt de hele tijd dat "lekkere" gevoel hebben. Er zitten veel gaten in mijn hoofd, kleine dingen weet ik niet meer. Soms fijn, soms heeeeel vervelend. Toen ik zwanger was van Sander ben ik gestopt met roken. Daarna heb ik 2 jaar weer gerookt en nu in oktober ben ik inmiddels alweer 3 jaar gestopt.
Oke weer verder:
Weer een nieuwe opleiding: Systeembeheer, ik was helemaal into the computers! Maar dat was het ook niet. Na een jaartje ben ik hier maar mee gestopt.
Mijn beslissing was duidelijk, aangezien ik niet wist welke opleiding ik nog wilde doen ben ik gaan werken. Ik ben toen begonnen als soort van secretaresse in vastgoedbedrijfje, waar ik het wel een hele week heb volgehouden. In deze periode lagen mijn ouders in een scheiding. Ik ben, denk ik, een jaar of 19, 20.
Ik ga werken bij een callcenter, een reisorganisatie gespecialiseerd in het verhuren van huisjes in Europa. Hier heb ik een half jaartje gewerkt. Later kwam ik een klasgenoot tegen die op A'dam CS werkte en die hielp mij letterlijk aan een baantje bij Free Record Shop.
Ik heb zo'n beetje alle filialen van Noord-Holland gehad maar vond mijn plekje op Alkmaar CS. Na een maand samengewoond te hebben (dat ging snel
) heb ik een tijdje bij mijn vader gewoond en mijn stiefmoeder. Uiteindelijk kreeg ik een plekje voor mijzelf. Ik woonde al snel samen met M. samen. De biologische vader van Sander. Ik werd zwanger en kwam uiteindelijk in Hoorn terecht.
Er volgt hier een spoiler over mijn ex, de reden daarvoor is dat ik snap dat niet iedereen behoefte heeft om dit te lezen en het verhaal al zo lang is. Voor mij is het nog steeds "gevoelig" en door het op te schrijven heeft voor mij een soort van helende werking. Iedereen mag mijn verhaal weten, ik schaam me nergens voor.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Na de FRS ben ik bij de Media Markt gaan werken. Ik moest van de bijstand meer uren maken. En dat deed ik. Sander ging met veel plezier naar een gastouder en ik werkte. En dat was het dan ook wel. Ik werkte maar ik leerde verder niets. Het werk was saai, de collega's waren super.
Ik leerde dat jaar J. kennen.
We kennen elkaar via FoK!fotoboekHij gluurde bij mij, ik reageerde en zo is het balletje gaan rollen.
We praatten via msn, telefoonnummers werden uitgewisseld en we spraken af. En dat binnen een week. We spraken af in A'dam hebben door de stad gelopen, eventjes gepoold en zijn uiteindelijk in het Vondelpark terecht gekomen. Daar hebben we ontzettend veel gelachen en de vonk sloeg over. Ik vroeg (ja OMG ik vroeg) of ik hem mocht zoenen waar hij mee instemde.
En de liefde was geboren.
We zijn zelfs virtueel eigenaar van een stukje vondelpark.
Precies het stukje waar wij hebben gezeten
Sindsdien is het heel snel gegaan. In oktober kwam ik erachter dat ik zwanger was en het was even shocking maar het voelde goed en we gingen ervoor.
We keken naar de mogelijkheden en ik wilde niet meer bij de MM werken. Ik heb mijn ontslag ingediend en ben in januari 2008 begonnen als gastouder. Ik ben thuis voor Sander als hij uit school komt en ik kan mijn eigen tijd indelen. Op 1 juli 2008 is Koen geboren
2 broertjes komen op onregelmatige tijden en dagen hier bij mij thuis. Druk, maar ze kunnen allemaal zo lief en leuk met elkaar spelen. De oudste wordt in september 2 en de jongste is bijna 3 maanden.
Lezen:
Lezen doe ik TE weinig maar als ik dan mag kiezen hou ik van spannende boeken. Tom Clancy bijvoorbeeld met het boek Netforce. Veel boeken liggen op zolder. Op mijn nachtkastje ligt "Manlief" van Daphne Deckers voorzien van een laagje stof.
Ik weet niet eens uit mijn hoofd wat ik heb liggen.
Mijn favoboeken zijn: Evelyn en Waar is de zon van Evelyn Doyle, ik heb deze 2 boeken samen in 1 week uitgelezen.
Hobbies:
Fietsen, wandelen, lekker naar zee, met het gezin op stap. Fok-ken natuurlijk. Fotografie en computers.
Binnekort ga ik een naaimachine kopen en ga ik daar mee knutselen en freubelen
Mijn grootste passie: mijn gezin. Ik hecht veel waarde aan het gezinsleven, Ik hou van mijn jongens en mijn gezin. Daarnaast geniet ik van kleine dingen, Sander die weer eens een gekke opmerking maakt, J. met zijn gevoel voor humor, Koen die iets nieuws kan/doet.
Film:
De enige film waar ik ooit een traan om moest laten was Pearl Harbor. Verder staat LOTR hoog in de lijst, maar mijn all time favo's zijn DISNEY/PIXAR films
Muziek:
Ik ben opgegroeid met muziek. Mijn vader speelt gitaar en heeft van 1980 tot 1983 illegaal radio uitgezonden op de zolderverdieping, mijn oom is zelfs bij de oudere garde een bekende volkszanger. Mijn andere oom heeft in een band gezeten en zingt ook regelmatig in zijn eigen cafe.
Mijn smaak voor muziek is breed, heel breed. De radio staat hier vrijwel altijd op 3fm maar mijn voorkeur gaat uit naar Rock en alles wat je daar onder kan verstaan.
Ik ben een fan van Blue October en we gaan ze in september dan voor de 3e keer weer zien.
Het nummer Calling You is "ons" nummer
In oktober staat er een concert gepland voor Black Stone Cherry
In november een concert van Shinedown
Waar ze mij 's nachts voor wakker mogen maken...
Als er oorlog uitbreekt of brand is. Ik wil nog wel eens in coma liggen
Maar voor welk gerecht? Een lekkere verse carpaccio met oude kaas en pijnboompitjes en pesto en zongedroogde
tomaatjes? *jummie*
Leukste uitspraak:
Sander die voor het eerst giraf uitspreekt: rieffieraf
En de mooiste blijft toch: "Mama, je bent lief" of "ik hou van jou."
Dan de vraag van Mrien:
Jij bent nu mama van Sander en Koen. Jouw vriend is niet de vader van Sander. In hoeverre merk je een verschil in opvoeding tussen Sander en Koen.
Het leeftijdsverschil is 4 jaar tussen de jongens. J. is pas in Sander's leven gekomen toen Sander bijna 3 was. Ik ben altijd duidelijk en consequent (althans dat probeer ik) geweest naar Sander toe. We werken met veel routine en consequentie, zowel met Koen als met Sander. Dit werkt voor iedereen het prettigst. De kinderen weten waar ze aan toe zijn. Natuurlijk zijn er voor Sander ook andere regels mbt buiten spelen, naar het speeltuintje gaan, regels waar Koen nog maling aan zou hebben omdat hij bepaalde principes nog niet snapt
Verder is respect naar elkaar toe erg belangrijk, openheid en vooral EERLIJKHEID. En deze dingen willen we als basis meegeven aan onze kinderen. Ik hoop je vraag hiermee beantwoord is.
Mijn oprechte excuses voor de ontzettende langdradigheid, maar zo ben ik nou eenmaal. Ik vind het fijn om mijn verhaal te delen en die van andere te lezen.
Mrien bedankt voor het stokje.
Ik moet nog even een leuke vraag bedenken voor mijn opvolgster... later meer
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 19-08-2009 11:37:49 ]
Zo, de rest ook gelezen. Mooie verhalen weer, leuk om te lezen vooral. Het lijkt me ontzettend moeilijk om om te gaan met dat gedeelte uit de spoiler LL, respect daarvoor.
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Mrien, wat een verhaal meid. je hebt een hoop meegemaakt, maar je komt op mij gelukkig over.
LovelyLady, ook jouw verhaal is heel wat. (en dan heb ik het niet over de lengte...) Heel anders dan dat van Mrien, en ook jij komt op mij over als gelukkig in je leven. (met natuurlijk het schaduwrandje van je ex die opeens zijn zoontje weer wil zien...)
bedankt dat jullie dit weer wilden delen met ons...
LovelyLady, ook jouw verhaal is heel wat. (en dan heb ik het niet over de lengte...) Heel anders dan dat van Mrien, en ook jij komt op mij over als gelukkig in je leven. (met natuurlijk het schaduwrandje van je ex die opeens zijn zoontje weer wil zien...)
bedankt dat jullie dit weer wilden delen met ons...
Mrien en LovelyLady dank jullie wel voor jullie verhaal.
LL, dat spoilerstuk is een behoorlijke heftige tijd geweest volgens mij en jammer dat de vader van de oudste alleen maar aan zich zelf denkt en niet aan de gevoelens van zijn kind en ex. Heel veel succes en sterkte met de stap naar de rechter.
LL, dat spoilerstuk is een behoorlijke heftige tijd geweest volgens mij en jammer dat de vader van de oudste alleen maar aan zich zelf denkt en niet aan de gevoelens van zijn kind en ex. Heel veel succes en sterkte met de stap naar de rechter.
Verse verhalen
En wat maken sommige mensen toch hoogte en dieptepunten mee in hun leven..
LL, dat stuk uit de spoiler is echt zo'n dieptepunt.. En ook nog eentje met een staartje blijkbaar
En wat maken sommige mensen toch hoogte en dieptepunten mee in hun leven..
LL, dat stuk uit de spoiler is echt zo'n dieptepunt.. En ook nog eentje met een staartje blijkbaar
Toen jij daar ook zatquote:Op woensdag 19 augustus 2009 11:33 schreef Troel het volgende:
[..]
Welke jaren heb je daar gezeten mrien?
Ik heb je d'r weleens zien lopenSeptember 2005 tot juli 2006
Mooi LL
Het stukje in de spoiler had ik eerlijk gezegd niet verwacht
Ik ben trots op je
@ Mrien, wat grappig dat jij en Troel vroeger bij elkaar op school zaten!
@ LL, leuk stuk geworden. Ik vind het helemaal niet langdradig. En erg leuk zo, met die youtube-linkjes erbij!
@ LL, leuk stuk geworden. Ik vind het helemaal niet langdradig. En erg leuk zo, met die youtube-linkjes erbij!
Lotte!
Noah!
Noah!
Mooi nummer, dat Calling You. Ik dacht eerst dat het Calling You uit de film Bagdad Café was, ook zo'n mooi nummer.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Ja! We gaan weer door!
LL, ik vind het juist fijn dat je verhaal zo compleet is. En Mrien, wat een toeval dat jij en Troel op de zelfde school hebben gezeten!
LL, ik vind het juist fijn dat je verhaal zo compleet is. En Mrien, wat een toeval dat jij en Troel op de zelfde school hebben gezeten!
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Jullie hebben allebei een belangrijk pijnpunt in je leven, Mrien en LL. Wat knap dat jullie daar iets over kunnen en willen schrijven.
En LL, ik voel me niet de oudere garde
(Ik heb overigens op de Berger Scholengemeenschap gezeten. Dat was wél lang geleden )
En LL, ik voel me niet de oudere garde
(Ik heb overigens op de Berger Scholengemeenschap gezeten. Dat was wél lang geleden
)
DancingPhoebe op <a href="http://forum.fok.nl/topic/1352192/3/51#73971988" target="_blank" >23/10/09</a>:[/b]
God, wat is het toch een dunne scheidslijn tussen een vrije geest zijn en je plek in het universum niet kennen :')
God, wat is het toch een dunne scheidslijn tussen een vrije geest zijn en je plek in het universum niet kennen :')
Ohja ik geef mijn stokje door aan Linda2205. Ik heb geen specifieke vraag, maar ben benieuwd naar je verhaal.
Linda, zo ver ik begrijp uit je linkje ben je zwanger van je eerste kindje. Toen ik zwanger was van de eerste heb ik mijn moeder het hemp van het lijf gevraagd over haar zwangerschappen. Vraag jij ook je moeder, schoonmoeder etc om ervaringsverhalen en hoe sta je daar in?
Ik ben Linda, 21 jaar geleden geboren onder de rook van Utrecht, in IJsselstein. 2 maanden voor mijn 3e verjaardag kreeg ik een zusje en 3 maanden voor mijn 4e verjaardag gingen mijn ouders uit elkaar. Met mijn moeder verhuisden we naar een flatje. We waren veel samen met de oppas, omdat mama fulltime werkte. Vakanties zaten er voor ons niet in, maar ik heb het nooit gemist. In de zomer speelde we op het balkon, met opblaasbadje en plastic serviesjes. We gingen regelmatig naar het zwembad en iedere dag gingen we vers fruit halen bij de groenteboer.
Na nog een paar verhuizingen en als gevolg daarvan ook andere scholen, kwamen we uiteindelijk 2 huizen naast het huis waar ik ben geboren te wonen. Dit was voor mij vrij heftig, omdat het in dezelfde straat was waar lange tijd mijn vader ook nog gewoond heeft en waar voor mij veel ingrijpende dingen gebeurd zijn. Al van kleins af aan heb ik mijn moeder gevraagd hoe oud ik moest zijn om niet meer naar papa te hoeven. Steevast was haar antwoord: Als je 12 bent, kunnen we het daar nog eens over hebben. Toen baalde ik daar van, maar achteraf vind ik dat een goed standpunt. Uiteindelijk heeft ze toen ik 11 was, contact gezocht met een advocaat, omdat ik echt niet meer 4 dagen achter elkaar bij mijn vader en zijn nieuwe vriendin wilde zijn. Ik voelde me daar niet prettig. Je eigen mening hebben was alleen mogelijk als dat ook zijn mening was en haar kinderen (2 jongens, beide ouder dan ik) zijn regelmatig geslagen door zowel hun moeder als mijn vader. In de brief van de advocaat stond dat ik alleen nog de zaterdag en de zondag daar wilde zijn, in plaats van vrijdag tot maandag. Nadat mijn vader de brief onder ogen kreeg is er 3u lang op me ingepraat, gedreigd met kinderrechters, het nooit meer mogen zien van mijn moeder enzovoorts, enzovoorts. De volgende dag kwam zijn vriendin me wakker maken met de vraag of ik al van gedachte veranderd was. Het antwoord was nog steeds: Nee. Ze is toen weggegaan met de mededeling: “Als je mijn kind was geweest, had ik het er wel uitgeslagen.” Iets wat voor mij bevestigde dat ik de goede beslissing nam. Ik ben na het ontbijt, waarbij ik compleet genegeerd werd, naar het huis van een collega van mijn moeder gegaan. Hij heeft mijn moeder gebeld en ze heeft me opgehaald. Een tijdlang ben ik helemaal niet meer bij mijn vader geweest, tot ik het langzaamaan weer ging proberen, met 1 zondag per keer. Tot ik daar op zondag kwam en me meegedeeld werd dat ik weer normaal kon doen en dus van vrijdag tot maandag kon komen of ik hoefde helemaal niet meer te komen en hoorde dan ook niet meer bij het gezin. Ik koos voor het laatste en ben nu dus al 10 jaar niet meer bij mijn vader thuis geweest.
Doordat ik op 3 verschillende basisscholen gezeten heb, is het me nooit gelukt om daar goede vriendschappen aan over te houden. Op de middelbare school kreeg ik daar wel de kans voor. Ik was echter al zo gewend aan de oppervlakkige contacten dat er nu nog 1 iemand is die ik regelmatig zie van de middelbare school en verder niet. Dat is ook goed zo, maar af en toe kan ik wel een steekje van jaloezie voelen bij mensen die echte vriendschappen voor het leven hebben.
Op het VWO, waar ik liever lui dan moe was, maar toch makkelijk doorheen gerold ben, leerde ik J. kennen. Met hem ben ik 3 jaar samen geweest, tot ik er achter kwam dat hij vreemd gegaan was. Hij koos voor z’n nieuwe vriendin, met wie hij nu bijna anderhalf jaar samen is. Ik koos ervoor om even lekker niks te moeten. Na het behalen van m’n propedeuse Management Economie en Recht ben ik 5 weken naar Zweden gegaan om te werken in het hotel/restaurant van vrienden van mijn moeder. En daar werkte Ronny. Hij was de kok, 29 jaar oud en Duitser. Hoewel ik naar Zweden gegaan ben om rust te krijgen en m’n hoofd op orde te krijgen, werd m’n hoofd juist nog meer overhoop gehaald. Halsoverkop besloot ik een jaar in Zweden te blijven in plaats van de vooraf afgesproken 5 weken. Uiteindelijk zijn we eind september naar Berlijn verhuisd. Onze eerste keer seks resulteerde, ondanks nuvaring-gebruik, in een zwangerschap en miskraam. Hierdoor kwam het thema kinderen iets sneller naar boven dan bij andere stellen. Begin augustus waren we 1 jaar samen en was ik 34 weken zwanger van een meisje dat op 17 september dezelfde naam zal krijgen als 1 van de kindjes van mijn voorgangsters.
Wat betreft films, lezen en dergelijke staat alles een beetje op een laag pitje. Ik lees eigenlijk alles wat los en vast zit, maar wel ter ontspanning. Doordat ik de hele dag al leef in een vreemde taal, is het voor mij niet echt ontspannend om dan ’s avonds ook nog op de bank te kruipen met een Duits boek. Precies zo met films, alles is hier nagesynchroniseerd. Tegenwoordig bestaat mijn leeswereld dus uit Nederlandse tijdschriften van een paar maanden terug die ik meeneem als ik bij mijn moeder was of die zij meebrengt hierheen en boeken over zwangerschap en geboorte. Volgend jaar ga ik weer verder met m’n studie, dus dan gaat ook het aantal leesuren weer drastisch omhoog!
En dan de vraag van Faja:
Linda, zo ver ik begrijp uit je linkje ben je zwanger van je eerste kindje. Toen ik zwanger was van de eerste heb ik mijn moeder het hemp van het lijf gevraagd over haar zwangerschappen. Vraag jij ook je moeder, schoonmoeder etc om ervaringsverhalen en hoe sta je daar in?
Door de afstand tussen mij en mijn moeder, die er vooral letterlijk is, heb ik het op dit moment soms best moeilijk. Kleine dingetjes als leuk winkelen voor rompertjes en dergelijk is niet voor ons weggelegd. Ik heb wel veel contact met d’r, via mail, MSN en telefoon. Als ik vragen heb, stel ik die ook altijd wel, maar zoals ze zelf ook zegt, er zijn sinds haar zwangerschappen heel veel dingen veranderd. Ze was 21 toen ik kwam en had na de geboorte iets wat ze tegenwoordig een postnatale depressie zouden noemen. Hierdoor heeft ze heel veel dingen verdrukt of is ze vergeten. Ik kan met haar dus prima over mijn eigen zwangerschap praten, maar met dingen van haar eigen zwangerschappen kan ze me helaas niet helpen.
Mijn schoonmoeder is een heel ander verhaal. Ronny heeft zelden tot nooit contact met haar. Ik heb d’r nu 3 keer gezien. Sowieso zijn ze hier in Duitsland (of in Berlijn, dat weet ik niet) vrij afstandelijk. Aangezien ik hier pas een jaar ben, is het voor mij vrij lastig om op zo’n manier te praten met bijvoorbeeld Ronny’s zussen. Al met al is het dus tijdens deze zwangerschap vooral een kwestie van zelf uitzoeken geweest. Waar ga ik heen nu ik zwanger ben, hoe zit het met kinderbijslag, waar vindt de bevalling plaats enzovoorts. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant is het een gevolg van de keuze die ik 1 jaar geleden gemaakt heb.
Best een lang verhaal geworden uiteindelijk, sorry daarvoor. Ik heb iemand benaderd voor het stokje, dus ik wacht nog even op reactie daarop.
[ Bericht 0% gewijzigd door Linda2205 op 19-08-2009 21:28:44 ]
Na nog een paar verhuizingen en als gevolg daarvan ook andere scholen, kwamen we uiteindelijk 2 huizen naast het huis waar ik ben geboren te wonen. Dit was voor mij vrij heftig, omdat het in dezelfde straat was waar lange tijd mijn vader ook nog gewoond heeft en waar voor mij veel ingrijpende dingen gebeurd zijn. Al van kleins af aan heb ik mijn moeder gevraagd hoe oud ik moest zijn om niet meer naar papa te hoeven. Steevast was haar antwoord: Als je 12 bent, kunnen we het daar nog eens over hebben. Toen baalde ik daar van, maar achteraf vind ik dat een goed standpunt. Uiteindelijk heeft ze toen ik 11 was, contact gezocht met een advocaat, omdat ik echt niet meer 4 dagen achter elkaar bij mijn vader en zijn nieuwe vriendin wilde zijn. Ik voelde me daar niet prettig. Je eigen mening hebben was alleen mogelijk als dat ook zijn mening was en haar kinderen (2 jongens, beide ouder dan ik) zijn regelmatig geslagen door zowel hun moeder als mijn vader. In de brief van de advocaat stond dat ik alleen nog de zaterdag en de zondag daar wilde zijn, in plaats van vrijdag tot maandag. Nadat mijn vader de brief onder ogen kreeg is er 3u lang op me ingepraat, gedreigd met kinderrechters, het nooit meer mogen zien van mijn moeder enzovoorts, enzovoorts. De volgende dag kwam zijn vriendin me wakker maken met de vraag of ik al van gedachte veranderd was. Het antwoord was nog steeds: Nee. Ze is toen weggegaan met de mededeling: “Als je mijn kind was geweest, had ik het er wel uitgeslagen.” Iets wat voor mij bevestigde dat ik de goede beslissing nam. Ik ben na het ontbijt, waarbij ik compleet genegeerd werd, naar het huis van een collega van mijn moeder gegaan. Hij heeft mijn moeder gebeld en ze heeft me opgehaald. Een tijdlang ben ik helemaal niet meer bij mijn vader geweest, tot ik het langzaamaan weer ging proberen, met 1 zondag per keer. Tot ik daar op zondag kwam en me meegedeeld werd dat ik weer normaal kon doen en dus van vrijdag tot maandag kon komen of ik hoefde helemaal niet meer te komen en hoorde dan ook niet meer bij het gezin. Ik koos voor het laatste en ben nu dus al 10 jaar niet meer bij mijn vader thuis geweest.
Doordat ik op 3 verschillende basisscholen gezeten heb, is het me nooit gelukt om daar goede vriendschappen aan over te houden. Op de middelbare school kreeg ik daar wel de kans voor. Ik was echter al zo gewend aan de oppervlakkige contacten dat er nu nog 1 iemand is die ik regelmatig zie van de middelbare school en verder niet. Dat is ook goed zo, maar af en toe kan ik wel een steekje van jaloezie voelen bij mensen die echte vriendschappen voor het leven hebben.
Op het VWO, waar ik liever lui dan moe was, maar toch makkelijk doorheen gerold ben, leerde ik J. kennen. Met hem ben ik 3 jaar samen geweest, tot ik er achter kwam dat hij vreemd gegaan was. Hij koos voor z’n nieuwe vriendin, met wie hij nu bijna anderhalf jaar samen is. Ik koos ervoor om even lekker niks te moeten. Na het behalen van m’n propedeuse Management Economie en Recht ben ik 5 weken naar Zweden gegaan om te werken in het hotel/restaurant van vrienden van mijn moeder. En daar werkte Ronny. Hij was de kok, 29 jaar oud en Duitser. Hoewel ik naar Zweden gegaan ben om rust te krijgen en m’n hoofd op orde te krijgen, werd m’n hoofd juist nog meer overhoop gehaald. Halsoverkop besloot ik een jaar in Zweden te blijven in plaats van de vooraf afgesproken 5 weken. Uiteindelijk zijn we eind september naar Berlijn verhuisd. Onze eerste keer seks resulteerde, ondanks nuvaring-gebruik, in een zwangerschap en miskraam. Hierdoor kwam het thema kinderen iets sneller naar boven dan bij andere stellen. Begin augustus waren we 1 jaar samen en was ik 34 weken zwanger van een meisje dat op 17 september dezelfde naam zal krijgen als 1 van de kindjes van mijn voorgangsters.
Wat betreft films, lezen en dergelijke staat alles een beetje op een laag pitje. Ik lees eigenlijk alles wat los en vast zit, maar wel ter ontspanning. Doordat ik de hele dag al leef in een vreemde taal, is het voor mij niet echt ontspannend om dan ’s avonds ook nog op de bank te kruipen met een Duits boek. Precies zo met films, alles is hier nagesynchroniseerd. Tegenwoordig bestaat mijn leeswereld dus uit Nederlandse tijdschriften van een paar maanden terug die ik meeneem als ik bij mijn moeder was of die zij meebrengt hierheen en boeken over zwangerschap en geboorte. Volgend jaar ga ik weer verder met m’n studie, dus dan gaat ook het aantal leesuren weer drastisch omhoog!
En dan de vraag van Faja:
Linda, zo ver ik begrijp uit je linkje ben je zwanger van je eerste kindje. Toen ik zwanger was van de eerste heb ik mijn moeder het hemp van het lijf gevraagd over haar zwangerschappen. Vraag jij ook je moeder, schoonmoeder etc om ervaringsverhalen en hoe sta je daar in?
Door de afstand tussen mij en mijn moeder, die er vooral letterlijk is, heb ik het op dit moment soms best moeilijk. Kleine dingetjes als leuk winkelen voor rompertjes en dergelijk is niet voor ons weggelegd. Ik heb wel veel contact met d’r, via mail, MSN en telefoon. Als ik vragen heb, stel ik die ook altijd wel, maar zoals ze zelf ook zegt, er zijn sinds haar zwangerschappen heel veel dingen veranderd. Ze was 21 toen ik kwam en had na de geboorte iets wat ze tegenwoordig een postnatale depressie zouden noemen. Hierdoor heeft ze heel veel dingen verdrukt of is ze vergeten. Ik kan met haar dus prima over mijn eigen zwangerschap praten, maar met dingen van haar eigen zwangerschappen kan ze me helaas niet helpen.
Mijn schoonmoeder is een heel ander verhaal. Ronny heeft zelden tot nooit contact met haar. Ik heb d’r nu 3 keer gezien. Sowieso zijn ze hier in Duitsland (of in Berlijn, dat weet ik niet) vrij afstandelijk. Aangezien ik hier pas een jaar ben, is het voor mij vrij lastig om op zo’n manier te praten met bijvoorbeeld Ronny’s zussen. Al met al is het dus tijdens deze zwangerschap vooral een kwestie van zelf uitzoeken geweest. Waar ga ik heen nu ik zwanger ben, hoe zit het met kinderbijslag, waar vindt de bevalling plaats enzovoorts. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant is het een gevolg van de keuze die ik 1 jaar geleden gemaakt heb.
Best een lang verhaal geworden uiteindelijk, sorry daarvoor. Ik heb iemand benaderd voor het stokje, dus ik wacht nog even op reactie daarop.
[ Bericht 0% gewijzigd door Linda2205 op 19-08-2009 21:28:44 ]
Lotte!
Noah!
Noah!
Ik ben gevraagd om het stokje over te nemen! (en die had ik niet zien aankomen! )
Ik ga er binnenkort even voor zitten.
)Ik ga er binnenkort even voor zitten.
Linda, ik wist niet dat je nog zo jong was. Alles gaat wel snel bij jou
Wilde je zusje ook niet naar je vader toe of is zij wel blijven gaan?
Wilde je zusje ook niet naar je vader toe of is zij wel blijven gaan?
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Zo, ik heb dus Raissa benaderd voor het stokje en het is aangenomen. Mijn vraag:
Je hebt na de te vroege geboorte van Mila best een moeilijke tijd gehad, met Mila in het ziekenhuis. Geniet je nu ze thuis en helemaal gezond is, meer van de kleine dingen in haar leventje en in welk opzicht denk je dat dat anders was geweest als ze niet te vroeg geboren zou zijn?
Je hebt na de te vroege geboorte van Mila best een moeilijke tijd gehad, met Mila in het ziekenhuis. Geniet je nu ze thuis en helemaal gezond is, meer van de kleine dingen in haar leventje en in welk opzicht denk je dat dat anders was geweest als ze niet te vroeg geboren zou zijn?
Lotte!
Noah!
Noah!
Mijn zusje is wel gegaan. Zij is iemand die altijd probeert te pleasen. Het was zielig voor papa als hij beide kinderen niet meer zou zien. Hij heeft daar ook handig op ingespeeld door altijd tegen haar te zeggen dat hij geen idee heeft waarom ik niet meer kom en dat hij me zo mist. Hij is niks veranderd, maar zij heeft nog steeds contact met hem, zij het met tegenzin.quote:Op woensdag 19 augustus 2009 21:30 schreef livelink het volgende:
Linda, ik wist niet dat je nog zo jong was. Alles gaat wel snel bij jou
Wilde je zusje ook niet naar je vader toe of is zij wel blijven gaan?
En ja, het gaat inderdaad erg snel. Als je me anderhalf jaar geleden gezegd had dat ik er nu zo bij zou zitten, zwanger in mn eigen huisje, 600km bij "thuis" vandaan, had ik je echt uitgelachen
Lotte!
Noah!
Noah!
Linda, wat een ongelovelijke eikel van een vader heb je zeg! Sorry dat ik het zo zeg maar het idee dat mensen zo met hun kinderen om gaan, gaat mijn pet te boven. Jammer dat je vooral zelf veel info hebt moeten opzoeken over zwanger zijn etc. Hopelijk heeft FOK OUD ook een hoop info voor je die je normaliter niet of nauwelijks in boeken vindt. Bedankt voor het beantwoorden van mijn vraag trouwens.
Geen probleem, ik hou er wel van als mensen het zo zeggenquote:Op woensdag 19 augustus 2009 21:38 schreef Faja-Lobi het volgende:
Linda, wat een ongelovelijke eikel van een vader heb je zeg! Sorry dat ik het zo zeg maar het idee dat mensen zo met hun kinderen om gaan, gaat mijn pet te boven. Jammer dat je vooral zelf veel info hebt moeten opzoeken over zwanger zijn etc. Hopelijk heeft FOK OUD ook een hoop info voor je die je normaliter niet of nauwelijks in boeken vindt. Bedankt voor het beantwoorden van mijn vraag trouwens.
. Beter dan de reactie die ik regelmatig krijg: "Je zal het er wel zelf naar gemaakt hebben en flink de puber hebben uitgehangen." En dat dan niet alleen van volwassenen, maar ook van klasgenoten en vrienden.
Lotte!
Noah!
Noah!
Ook een mooi verhaal Linda, ook al kende ik het al een beetje
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
en toen waren we weer drie verhalen verder! Mrien, leuk dat je ook james patterson leest!
(al heb ik nu geen geduld meer voor die moord en doodslag, al heeft een collega me wel tess gerrritsen aanbevolen )LL, pfff, ik kende je verhaal al een beetje, maar het blijft erg heftig! er is iig heel veel iefde in jullie fam, dus das helemaal goed!
Linda, ook al zo'n heftig verhaal, zeg! weet niet echt iets nuttigs te zeggen, sorry
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Poeh zeg, het zijn inderdaad allemaal erg heftige verhalen...
Van de rillingen over mijn rug tot een dikke glimlach om de mooie dingen die er ook tussen verstopt zitten.
Dames, heel erg bedankt dat jullie zo openhartig durven zijn! (Zoals bekend: ik durf het niet...)
Van de rillingen over mijn rug tot een dikke glimlach om de mooie dingen die er ook tussen verstopt zitten.
Dames, heel erg bedankt dat jullie zo openhartig durven zijn! (Zoals bekend: ik durf het niet...)
Geluk is een richting,
geen punt
---Loesje---
geen punt
---Loesje---
Ik ben Raïssa en behoor ook tot de jonkies van OUD. In september word ik 22. Ik ben geboren in Papendrecht maar heb het grootste gedeelte van mijn leven doorgebracht in Putten (GLD). Op dit moment woon ik in Lelystad, samen met Milanese en onze bloedmooie dochter Mila.
In mijn jeugd heb ik een hoop meegemaakt, een hoop 'foute vriendjes' met verstrekkende gevolgen. Ik heb er voor gekozen hier verder niet over te schrijven, ik vind het moeilijk om er een samenhangend verhaal in te krijgen.
Op mijn 15e begon mijn ziekte de kop op te steken. Ik werd onverklaarbaar moe en hing iedere dag meerdere malen boven het toilet om er mijn maaginhoud in te deponeren. Na vele artsen gezien te hebben en verschillende diagnoses (o.a. anorexia, PDS en "tussen je oren") te hebben gekregen ging het steeds slechter. In 2005 ging het dusdanig slecht dat ik op de hartbewaking terecht kwam, ze hadden me zolang laten lopen dat mijn hart er ieder moment mee op kon houden. Na enkele dagen was er dan eindelijk de diagnose, de ziekte van crohn. Toen die diagnose er eenmaal was heeft het nog even geduurd voordat het beter ging, na drie jaar sukkelen ging het dan eindelijk wat beter en leek mijn ziekte onder controle.
Doordat ik zo lang heb lopen sukkelen met mijn gezondheid heb ik na 4 jaar VWO te hebben gedaan gekozen om een MBO opleiding (economie en detailhandel) te gaan doen, dan had ik in ieder geval een papiertje op zak. De opleiding heb ik met een 9,3 vanuit mijn ziekenhuisbed afgerond. Mijn oorspronkelijke plan was om informatica of rechten te gaan studeren, uiteindelijk is daar niks meer van terecht gekomen. Maar omdat ik leren wel heel erg leuk vind ben ik maar wat studies via de LOI en NTI gaan volgen, Assurantie B, Spaans, Loonadministratie. Allemaal met goed gevolg afgesloten.
Milanese heb ik leren kennen via een vriend. Hij heeft een blinddate voor ons geregeld en dat bleek te klikken! Sinds januari 2005 zijn we bij elkaar, sinds april 2006 wonen we samen in Lelystad.
In juni 2008 werd ik zwanger van Mila. In veel gevallen houdt de ziekte van crohn zich rustig tijdens de zwangerschap, bij mij helaas niet het geval. Het kwam in alle hevigheid weer terug. De zwangerschap begon met extreme misselijkheid, in eerste instantie werd dit gewijt aan de zwangerschap achteraf
bleek dat dit het eerste symptoom was van een opvlammende crohn. Met 25 weken zwangerschap ben ik met gillende sirenes opgehaald omdat ik weeën had, eenmaal in het ziekenhuis werd de weeënactiviteit gelukkig minder en uiteindelijk stopte ze, zonder hulp. De rest van mijn zwangerschap heb ik voornamelijk
in bed doorgebracht, doordat ik vrijwel continu (ook 's nachts en dat putte me uit) enorm pijnlijke harde buiken had (die veroorzaakt werden door mijn ontstoken darmen).
Met 33 weken en 4 dagen zwangerschap braken dan opeens mijn vliezen, op 11 januari 2009 om 06:04 is Mila geboren. Veel te vroeg. Toen Mila op mijn buik werd gelegd heb ik gehuild omdat ze zo verschrikkelijk klein was en ik zeker wist 'dat kan toch niet goed gaan'.
Inmiddels is Mila 7 maanden oud en je merkt er niks van dat ze te vroeg geboren is, gelukkig maar want dat had heel anders kunnen lopen! Zelf ben ik in de tussentijd geopereerd omdat de ziekte niet meer rustig te krijgen was met medicatie. Zoals veel mensen wel denken ben ik nu niet genezen maar hoop ik wel de komende paar jaren klachtenvrij te kunnen leven.
Wat doe ik op dit moment? Ik werk, zorg voor Mila en run het huishouden, al schiet dat laatste er nog weleens bij in Ik kan qua werk gelukkig mijn eigen tijd indelen, ik doe verschillende werkzaamheden (administratie, PZ, marketing) voor een beveiligingsbedrijf en daarnaast heb ik een webshop met verlichting.
Mijn hobbies, ik heb jaren de paardensport beoefend. Mijn eigen paard heb ik een aantal jaar geleden weggedaan omdat ik een liesblessure had. Ik heb het 3 jaar geleden weer opgepakt maar vanwege de zwangerschap, problemen met mijn rug en doordat ik nu erg weinig tijd heb ben ik hier weer mee gestopt. Lekker lezen in een warm bad is ook een van mijn hobbies. Ik mag de boeken van Saskia Noort, René Appel, Heleen van Royen, Esther Verhoef, Siska Mulder, etc. Litheraire thrillers dus. Op dit moment ben ik bezig in Mijn laatste bekentenis van H. Fitzgerald.
Voor welk gerecht mag je mij wakker maken? Hmmm... lastig. Aangezien ik redelijk last heb van een ochtendhumeur zou ik je niet aanraden mij midden in de nacht wakker te maken. Maar als je het dan toch doet dan graag voor een tournedos met kruidenboter en lekkere frietjes en tomaten!
Dan nu de vraag van Linda2205:
De geboorte van Mila kwam totaal onverwacht, voor mijn gevoel had ik me nog nergens op voorbereid. De schrik dat de geplande keizersnede niet door kon gaan omdat het hoofdje inmiddels al te zien was was dan ook erg groot, hoewel ik er nooit vanuit ben gegaan dat ik "op tijd" zou bevallen maar te vroeg kwam het toch redelijk rauw op mijn dak. Ik had me totaal niet verdiept in een natuurlijke bevalling. En ik zou moeder worden! Ik! Dat kon helemaal niet want ik moest nog zoveel lezen en voorbereiden en vragen!
Toen ze er eenmaal was voelde het heel erg onwerkelijk, ze bleef in het ziekenhuis en ik ging met een lege buik weer naar huis. De volgende dagen heb ik me zo schuldig gevoeld, ik kon niet ieder moment bij haar zijn omdat ik simpelweg te veel pijn had en te moe was. Mijn kleine meisje lag daar helemaal alleen aan allerlei draadjes en slangetjes en infuzen en ik kon maar 2 of 3 keer paar dag naar haar toe.. Na een paar dagen bleek dat ze meer voor de sier was aangesloten op de draadjes dan dat ze zich echt zorgen om haar hebben gemaakt, ze is zo sterk! Ik ben zo gelukkig dat alles goed met haar is, dat ze geen schade heeft ondervonden van de medicatie die ik tijdens de zwangerschap heb gebruikt het had zo fout kunnen gaan! De eerste vraag die mijn arts stelde toen ik vertelde dat Mila geboren was was: "Heeft ze geen hersenbloedingen gehad?" Nee, ze heeft helemaal niks! Geen beademing nodig, geen opstartproblemen! Ze is alleen wat klein en moet warm gehouden worden.
Ik ben nog nooit zo verliefd geweest als op Mila. Alles moet op de foto om voor altijd te kunnen onthouden. Of ik meer geniet dan wanneer ze op tijd geboren zou zijn.. Een hele moeilijke vraag omdat ik denk dat mijn lichaam zo'n lange zwangerschap niet had kunnen volhouden. Wat ik wel weet is dat ik geniet met
volle teugen van zo'n mooi kindje.
Dan ga ik nu maar een speurtocht op touw zetten naar een opvolg(st)er om het stokje over te nemen, aanmelden mag via PM
In mijn jeugd heb ik een hoop meegemaakt, een hoop 'foute vriendjes' met verstrekkende gevolgen. Ik heb er voor gekozen hier verder niet over te schrijven, ik vind het moeilijk om er een samenhangend verhaal in te krijgen.
Op mijn 15e begon mijn ziekte de kop op te steken. Ik werd onverklaarbaar moe en hing iedere dag meerdere malen boven het toilet om er mijn maaginhoud in te deponeren. Na vele artsen gezien te hebben en verschillende diagnoses (o.a. anorexia, PDS en "tussen je oren") te hebben gekregen ging het steeds slechter. In 2005 ging het dusdanig slecht dat ik op de hartbewaking terecht kwam, ze hadden me zolang laten lopen dat mijn hart er ieder moment mee op kon houden. Na enkele dagen was er dan eindelijk de diagnose, de ziekte van crohn. Toen die diagnose er eenmaal was heeft het nog even geduurd voordat het beter ging, na drie jaar sukkelen ging het dan eindelijk wat beter en leek mijn ziekte onder controle.
Doordat ik zo lang heb lopen sukkelen met mijn gezondheid heb ik na 4 jaar VWO te hebben gedaan gekozen om een MBO opleiding (economie en detailhandel) te gaan doen, dan had ik in ieder geval een papiertje op zak. De opleiding heb ik met een 9,3 vanuit mijn ziekenhuisbed afgerond. Mijn oorspronkelijke plan was om informatica of rechten te gaan studeren, uiteindelijk is daar niks meer van terecht gekomen. Maar omdat ik leren wel heel erg leuk vind ben ik maar wat studies via de LOI en NTI gaan volgen, Assurantie B, Spaans, Loonadministratie. Allemaal met goed gevolg afgesloten.
Milanese heb ik leren kennen via een vriend. Hij heeft een blinddate voor ons geregeld en dat bleek te klikken! Sinds januari 2005 zijn we bij elkaar, sinds april 2006 wonen we samen in Lelystad.
In juni 2008 werd ik zwanger van Mila. In veel gevallen houdt de ziekte van crohn zich rustig tijdens de zwangerschap, bij mij helaas niet het geval. Het kwam in alle hevigheid weer terug. De zwangerschap begon met extreme misselijkheid, in eerste instantie werd dit gewijt aan de zwangerschap achteraf
bleek dat dit het eerste symptoom was van een opvlammende crohn. Met 25 weken zwangerschap ben ik met gillende sirenes opgehaald omdat ik weeën had, eenmaal in het ziekenhuis werd de weeënactiviteit gelukkig minder en uiteindelijk stopte ze, zonder hulp. De rest van mijn zwangerschap heb ik voornamelijk
in bed doorgebracht, doordat ik vrijwel continu (ook 's nachts en dat putte me uit) enorm pijnlijke harde buiken had (die veroorzaakt werden door mijn ontstoken darmen).
Met 33 weken en 4 dagen zwangerschap braken dan opeens mijn vliezen, op 11 januari 2009 om 06:04 is Mila geboren. Veel te vroeg. Toen Mila op mijn buik werd gelegd heb ik gehuild omdat ze zo verschrikkelijk klein was en ik zeker wist 'dat kan toch niet goed gaan'.
Inmiddels is Mila 7 maanden oud en je merkt er niks van dat ze te vroeg geboren is, gelukkig maar want dat had heel anders kunnen lopen! Zelf ben ik in de tussentijd geopereerd omdat de ziekte niet meer rustig te krijgen was met medicatie. Zoals veel mensen wel denken ben ik nu niet genezen maar hoop ik wel de komende paar jaren klachtenvrij te kunnen leven.
Wat doe ik op dit moment? Ik werk, zorg voor Mila en run het huishouden, al schiet dat laatste er nog weleens bij in
Ik kan qua werk gelukkig mijn eigen tijd indelen, ik doe verschillende werkzaamheden (administratie, PZ, marketing) voor een beveiligingsbedrijf en daarnaast heb ik een webshop met verlichting.Mijn hobbies, ik heb jaren de paardensport beoefend. Mijn eigen paard heb ik een aantal jaar geleden weggedaan omdat ik een liesblessure had. Ik heb het 3 jaar geleden weer opgepakt maar vanwege de zwangerschap, problemen met mijn rug en doordat ik nu erg weinig tijd heb ben ik hier weer mee gestopt. Lekker lezen in een warm bad is ook een van mijn hobbies. Ik mag de boeken van Saskia Noort, René Appel, Heleen van Royen, Esther Verhoef, Siska Mulder, etc. Litheraire thrillers dus. Op dit moment ben ik bezig in Mijn laatste bekentenis van H. Fitzgerald.
Voor welk gerecht mag je mij wakker maken? Hmmm... lastig. Aangezien ik redelijk last heb van een ochtendhumeur zou ik je niet aanraden mij midden in de nacht wakker te maken. Maar als je het dan toch doet dan graag voor een tournedos met kruidenboter en lekkere frietjes en tomaten!
Dan nu de vraag van Linda2205:
quote:Op woensdag 19 augustus 2009 21:30 schreef Linda2205 het volgende:
Zo, ik heb dus Raissa benaderd voor het stokje en het is aangenomen. Mijn vraag:
Je hebt na de te vroege geboorte van Mila best een moeilijke tijd gehad, met Mila in het ziekenhuis. Geniet je nu ze thuis en helemaal gezond is, meer van de kleine dingen in haar leventje en in welk opzicht denk je dat dat anders was geweest als ze niet te vroeg geboren zou zijn?
De geboorte van Mila kwam totaal onverwacht, voor mijn gevoel had ik me nog nergens op voorbereid. De schrik dat de geplande keizersnede niet door kon gaan omdat het hoofdje inmiddels al te zien was was dan ook erg groot, hoewel ik er nooit vanuit ben gegaan dat ik "op tijd" zou bevallen maar te vroeg kwam het toch redelijk rauw op mijn dak. Ik had me totaal niet verdiept in een natuurlijke bevalling. En ik zou moeder worden! Ik! Dat kon helemaal niet want ik moest nog zoveel lezen en voorbereiden en vragen!
Toen ze er eenmaal was voelde het heel erg onwerkelijk, ze bleef in het ziekenhuis en ik ging met een lege buik weer naar huis. De volgende dagen heb ik me zo schuldig gevoeld, ik kon niet ieder moment bij haar zijn omdat ik simpelweg te veel pijn had en te moe was. Mijn kleine meisje lag daar helemaal alleen aan allerlei draadjes en slangetjes en infuzen en ik kon maar 2 of 3 keer paar dag naar haar toe.. Na een paar dagen bleek dat ze meer voor de sier was aangesloten op de draadjes dan dat ze zich echt zorgen om haar hebben gemaakt, ze is zo sterk! Ik ben zo gelukkig dat alles goed met haar is, dat ze geen schade heeft ondervonden van de medicatie die ik tijdens de zwangerschap heb gebruikt het had zo fout kunnen gaan! De eerste vraag die mijn arts stelde toen ik vertelde dat Mila geboren was was: "Heeft ze geen hersenbloedingen gehad?" Nee, ze heeft helemaal niks! Geen beademing nodig, geen opstartproblemen! Ze is alleen wat klein en moet warm gehouden worden.
Ik ben nog nooit zo verliefd geweest als op Mila. Alles moet op de foto om voor altijd te kunnen onthouden. Of ik meer geniet dan wanneer ze op tijd geboren zou zijn.. Een hele moeilijke vraag omdat ik denk dat mijn lichaam zo'n lange zwangerschap niet had kunnen volhouden. Wat ik wel weet is dat ik geniet met
volle teugen van zo'n mooi kindje.
Dan ga ik nu maar een speurtocht op touw zetten naar een opvolg(st)er om het stokje over te nemen, aanmelden mag via PM
Linda mooi verhaal, heftig maar wel mooi hoe je voor jezelf gekozen hebt.
Raissa ik moest huilen muh
Raissa
ik moest huilen muh
Huilen? Waarom?quote:Op donderdag 20 augustus 2009 13:10 schreef huuphuup het volgende:
Linda mooi verhaal, heftig maar wel mooi hoe je voor jezelf gekozen hebt.
Raissa
Daarom:quote:
jouw schuld!quote:Met 33 weken en 4 dagen zwangerschap braken dan opeens mijn vliezen, op 11 januari 2009 om 06:04 is Mila geboren. Veel te vroeg. Toen Mila op mijn buik werd gelegd heb ik gehuild omdat ze zo verschrikkelijk klein was en ik zeker wist 'dat kan toch niet goed gaan'.
en omdat ik het zo mooi vind dat je mooie meisje het zo goed doet nu
Als rammelende Crohn-patiente is dit niet echt bevorderlijk voor mijn beslissingsvermogen, maar Raissa, wat fijn dat je dit hebt willen delen. En dat het allemaal weer helemaal goed is gekomen natuurlijk!
Geluk is een richting,
geen punt
---Loesje---
geen punt
---Loesje---
Raissa, dank je wel dat je het stokje wilde overnemen en voor het beantwoorden van m'n vraag!
Lotte!
Noah!
Noah!
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |