OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Opvoeden! Van kleine kwesties zoals "Help, mijn kind eet poep uit de kattenbak!" tot grootse vraagstukken zoals "Als mijn kind straks terugkijkt op zijn/haar jeugd, wat hoop ik dan meegegeven te hebben?". Af en toe komt er in de diverse topics (baby, dreumes, peuter, etc.) een discussie voorbij over opvoeden:
… waarna het al snel weer over de dagelijkse dingen gaat. Er is animo voor een apart topic waarin we meer de diepte in kunnen, echter wel met de nodige mitsen en maren:quote:Op dinsdag 30 april 2019 17:44 schreef Roomsnoes het volgende:
Wat ik in de diverse topics wel fijn en leuk lezen vind, is dat er zo nu en dan een opvoeduitdaging de groep in wordt gegooid, en daar dan begeleiding/visies/ideetjes voor worden gegeven. Ik ben zelf vaak zo tot andere inzichten gekomen. Niet beter, of meer correct, maar anders. Alsof iemand even met je meekijkt ofzo.
Ieder kind en iedere ouder is uniek. Onze doelen kunnen verschillen en de manier waarop we deze het liefst willen bereiken ook. En dan is het nog maar de vraag wat er van die manier uiteindelijk terechtkomt in de praktijk. Wat voor de één heel goed kan uitpakken, kan bij de ander de plank volledig misslaan.
Het is dus niet de bedoeling dat je jouw manier propageert alsof het beter zou zijn dan die van een ander:
Andersom is het óók niet de bedoeling dat de ander zich na een discussie zonder oordelen alsnog bekritiseerd of aangevallen voelt. Als je daar gevoelig voor bent, dan is dit misschien niet het juiste topic voor je.quote:
Voorbeeld:
Niet "Ik zie altijd van die moeders die hun kinderen de hele dag voor de tv zetten, dat is echt slecht, ik snap niet dat ze dat doen."
Wel: "Ik ben benieuwd hoe andere ouders denken over beeldschermtijd. Welke afwegingen maak jij en waarom?"
En dan nu de feelgood-boodschap:
Het is geneuzel in de marge. Tenzij kindermishandeling echt jouw ding is, maakt het voor het eindresultaat vooralsnog vrij weinig uit welke theorie of aanpak je erop nahoudt:
https://www.volkskrant.nl(...)t-is-prima~b277f913/
Dus: je doet het nu al goed!
Met het uitwisselen van ideeën en ervaringen in dit topic kan het er dus hooguit wat gemakkelijker/prettiger/meer doordacht/meer bewust van worden. 
Nou, daar gaan we!
Mooi topic.
Ik heb een zesjarige en voed met een mix van Rie/oo op.
Wat mij helpt zijn een paar quotes die mijn mantra zijn.
Tijdens bepaalde periodes kan ik heel onzeker zijn en echt met mijn handen in het haar zitten.
Ik heb een zesjarige en voed met een mix van Rie/oo op.
Wat mij helpt zijn een paar quotes die mijn mantra zijn.
Tijdens bepaalde periodes kan ik heel onzeker zijn en echt met mijn handen in het haar zitten.
Ik ben nu al de draad kwijt.quote:
Mooi topic.
en voed met een mix van Rie/oo op.
Sorry, maar ik weet niet wat dit betekent. Kun je het misschien uitleggen?
Verder, inderdaad mooie op.
.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ik begon vol goede moed met ap/up en dat is eigenlijk steeds meer over gegaan in de ik-doe-maar-wat-methode. Die bevalt vooralsnog het beste.
Oh op die fiets.
Laat ik het er dan maar op houden dat ik volledig van de ie/aaa methode ben.
Laat ik het er dan maar op houden dat ik volledig van de ie/aaa methode ben.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ja, lijkt me een goed plan!quote:
Misschien ter verduidelijking in de OP al die afkortingen opnemen?!
Als de mensen die zo'n afkorting gepost hebben mij even een website tippen via DM/PM waarin de theorie goed uitgelegd wordt, dan zet ik die link er ook bij. 
AP = Attachment Parenting (in het nederlands ook wel Natuurlijk ouderschap)
AK = Alfie Kohn (de god der UP)
BLW = Baby led weaning oftewel de rapley methode
NA= Natuurlijk ouderschap
Kleintjes-methode -- Een voedselintroductie manier met een voedselschema voor allergieen, heeft rapley invloeden
Rapley = Beginnen met 6 maanden vast voedsel te geven.
RIE= Respect into Action/ RIE staat voor Resources for Infant Educarers
UP = Unconditional Parenting (nederlandse afkorting is OO)
AK = Alfie Kohn (de god der UP)
BLW = Baby led weaning oftewel de rapley methode
NA= Natuurlijk ouderschap
Kleintjes-methode -- Een voedselintroductie manier met een voedselschema voor allergieen, heeft rapley invloeden
Rapley = Beginnen met 6 maanden vast voedsel te geven.
RIE= Respect into Action/ RIE staat voor Resources for Infant Educarers
UP = Unconditional Parenting (nederlandse afkorting is OO)
Wauw, fijne OP, Vivi!
Duidelijk lijstje, Buda.
Wij deden vooral maar wat voor ons goed voelde en daar bleek ook een stroming bij te horen, namelijk onvoorwaardelijk ouderschap. Ik kan me voor een heel groot deel vinden in de visie van Alfie Kohn over omgang met kinderen. Daar stoppen we verder wat van onszelf bij en op gezette tijden loopt het allemaal voor geen meter en doen we iets totaal anders.
Doorgaans vind ik naarmate ze ouder wordt de het gemakkelijker wordt, hoewel ik me soms wel wat zorgen kan maken over de aankomende puberteit. Maar eens zien hoe alles dan loopt.
Duidelijk lijstje, Buda.
Wij deden vooral maar wat voor ons goed voelde en daar bleek ook een stroming bij te horen, namelijk onvoorwaardelijk ouderschap. Ik kan me voor een heel groot deel vinden in de visie van Alfie Kohn over omgang met kinderen. Daar stoppen we verder wat van onszelf bij en op gezette tijden loopt het allemaal voor geen meter en doen we iets totaal anders.
Doorgaans vind ik naarmate ze ouder wordt de het gemakkelijker wordt, hoewel ik me soms wel wat zorgen kan maken over de aankomende puberteit. Maar eens zien hoe alles dan loopt.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Dank, Buda.
Ik denk vrij bewust na over opvoeding, maar ik ben dus niet zo dat ik me helemaal heb verdiept in bepaalde methodes (en bijbehorende afkortingen). Ik lees her en der wat, maar wat ik vooral doe is nadenken over welke normen en waarden voor mij voorop staan, waar ik prioriteit aan geef, hoe ik het voel en daarbij reflecteer ik: wat lukt, wat gaat lastig, wat doe ik, wat zou ik anders kunnen doen?
Ik denk dat ik (en waarschijnlijk iedereen) veel baseer op wat ik in mijn leven aan ervaringen heb opgedaan: mijn eigen kindertijd, wat ik bij anderen heb gezien, mijn ervaringen in het onderwijs.
Ik heb toen ik het onderwijs in ging eens op een rij moeten zetten welke waarden voor mij het belangrijkste zijn om over te brengen in mijn onderwijspraktijk. Dat deed ik samen met medestudenten. Dat was heel leerzaam, omdat je voor je gevoel dingen bovenaan zet die 'logisch' zijn, maar dan blijkt een ander heel andere waarden bovenaan te hebben staan.
Vanuit ervaringen in mijn jeugd en ook persoonlijkheid is een waarde als 'autonomie' bijv zeer belangrijk voor me. Voor mijzelf dus, maar daardoor vind ik het ook heel belangrijk aan een ander te geven. Dus: niet teveel invullen, zelf leren nadenken, laten ontdekken, vallen en opstaan en daarvan leren.
Ik merk dus dat ik dat in de opvoeding ook centraal stel. Tegelijkertijd ben ik zelf conservatief, streng, gedisciplineerd opgevoed met traditionele waarden. Alhoewel ik in mijn eigen leven een heel ander pad heb bewandeld merk ik duidelijk dat dit toch ook in mij zit, evenals de nuchterheid die ik sterk van huis heb meegekregen. Dat zie ik ook wel terug in hoe ik mijn kinderen nu opvoed. We (mijn vriend heeft dit ook) verwachten ook wel een bepaald respect terug, omgangsvormen, discipline.
Ik voel soms wel hoe dit botst met andere waarden die ik heb en ook de aantrekking die ik voel tot bijvoorbeeld onvoorwaardelijk ouderschap.
Waar ik nu op uitkom, is dat ik dit niet meer als een botsing beschouw, maar als gewoon onderdeel van wie ik ben en ben geworden, door alle invloeden die ik heb gehad en keuzes die ik zelf maak.
Ik zou nooit een methode of idee helemaal kunnen volgen. Ik kan niet de ideeën van een ander incorporeren, overnemen, 'nadoen'. Ik kan er dingen uithalen die aansluiten op hoe ik het zelf zie en voel, maar veel meer dan dat is het niet.
Ik denk vrij bewust na over opvoeding, maar ik ben dus niet zo dat ik me helemaal heb verdiept in bepaalde methodes (en bijbehorende afkortingen). Ik lees her en der wat, maar wat ik vooral doe is nadenken over welke normen en waarden voor mij voorop staan, waar ik prioriteit aan geef, hoe ik het voel en daarbij reflecteer ik: wat lukt, wat gaat lastig, wat doe ik, wat zou ik anders kunnen doen?
Ik denk dat ik (en waarschijnlijk iedereen) veel baseer op wat ik in mijn leven aan ervaringen heb opgedaan: mijn eigen kindertijd, wat ik bij anderen heb gezien, mijn ervaringen in het onderwijs.
Ik heb toen ik het onderwijs in ging eens op een rij moeten zetten welke waarden voor mij het belangrijkste zijn om over te brengen in mijn onderwijspraktijk. Dat deed ik samen met medestudenten. Dat was heel leerzaam, omdat je voor je gevoel dingen bovenaan zet die 'logisch' zijn, maar dan blijkt een ander heel andere waarden bovenaan te hebben staan.
Vanuit ervaringen in mijn jeugd en ook persoonlijkheid is een waarde als 'autonomie' bijv zeer belangrijk voor me. Voor mijzelf dus, maar daardoor vind ik het ook heel belangrijk aan een ander te geven. Dus: niet teveel invullen, zelf leren nadenken, laten ontdekken, vallen en opstaan en daarvan leren.
Ik merk dus dat ik dat in de opvoeding ook centraal stel. Tegelijkertijd ben ik zelf conservatief, streng, gedisciplineerd opgevoed met traditionele waarden. Alhoewel ik in mijn eigen leven een heel ander pad heb bewandeld merk ik duidelijk dat dit toch ook in mij zit, evenals de nuchterheid die ik sterk van huis heb meegekregen. Dat zie ik ook wel terug in hoe ik mijn kinderen nu opvoed. We (mijn vriend heeft dit ook) verwachten ook wel een bepaald respect terug, omgangsvormen, discipline.
Ik voel soms wel hoe dit botst met andere waarden die ik heb en ook de aantrekking die ik voel tot bijvoorbeeld onvoorwaardelijk ouderschap.
Waar ik nu op uitkom, is dat ik dit niet meer als een botsing beschouw, maar als gewoon onderdeel van wie ik ben en ben geworden, door alle invloeden die ik heb gehad en keuzes die ik zelf maak.
Ik zou nooit een methode of idee helemaal kunnen volgen. Ik kan niet de ideeën van een ander incorporeren, overnemen, 'nadoen'. Ik kan er dingen uithalen die aansluiten op hoe ik het zelf zie en voel, maar veel meer dan dat is het niet.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit heb nagedacht over de beste opvoedmethode voor mijn kinderen. Ik klooi maar wat aan 
Even een korte vraag om mijn mening met die van jullie te vergelijken.
Kinderen die dagelijks knuffels en kusjes van hun ouders krijgen zijn beter af dan kinderen die weinig liefde van hun ouders krijgen?
Even een korte vraag om mijn mening met die van jullie te vergelijken.
Kinderen die dagelijks knuffels en kusjes van hun ouders krijgen zijn beter af dan kinderen die weinig liefde van hun ouders krijgen?
Kinderen die op structurele basis fysieke genegenheid missen, krijgen groeiachterstand en lopen mentale schade op. Dat zegt genoeg, denk ik.
De ervaringen met weeskinderen:
De ervaringen met weeskinderen:
Zie: https://www.thecut.com/20(...)-of-human-touch.htmlquote:In the 1990s, researchers discovered a naturally occurring, and heartbreaking, large-scale case of touch deprivation in kids: In Romania, where national policies on childbearing led to a skyrocketing birth rate, thousands of unwanted children were raised in crowded orphanages with little to no physical human contact. Harvard researchers Mary Carlson and Felton Earls, who traveled to Romania to examine the effects of this type of environment, later described “the muteness, blank facial expressions, social withdrawal, and bizarre stereotypic movements” they observed.
Developmental psychologist Tiffany Field, director of the Touch Research Institute at the University of Miami School of Medicine, has made her own research trips to Romanian orphanages; the children she saw there, she says, were physically and mentally stunted, with heights and weights well below normal for their age. “They were extremely mentally delayed on cognitive tests,” she recalls, “and they walked around behaving like children you’d see with severe autism. They didn’t make eye contact, they didn’t talk, they didn’t smile … these are kids who may get touch on a regular basis, but not enough.”
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
(dagelijks) kussen en knuffelen staat niet gelijk aan veel liefde.quote:
Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit heb nagedacht over de beste opvoedmethode voor mijn kinderen. Ik klooi maar wat aan
Even een korte vraag om mijn mening met die van jullie te vergelijken.
Kinderen die dagelijks knuffels en kusjes van hun ouders krijgen zijn beter af dan kinderen die weinig liefde van hun ouders krijgen?
Je kan liefde ook op andere manieren uiten, bovendien heeft niet iedereen de zelfde behoefte aan kusjes of knuffels en is het kind afhankelijk of die genegenheid gewenst is. en ik denk dat iedereen zijn kind liefde wil geven.
Ik denk dat je niet kan zeggen geen kusjes is weinig liefde.
Maar ieder kind heeft liefde nodig, niet altijd dagelijkse kussen en knuffels om dat te ervaren.
Nee ik bedoel gewoon aan je kind laten voelen dat je van hem of haar houdt, ze complimenten geven als ze iets goeds gedaan hebben, dat soort dingen.quote:Op zondag 5 mei 2019 13:11 schreef Budabuddumbam het volgende:
[..]
(dagelijks) kussen en knuffelen staat niet gelijk aan veel liefde.
Je kan liefde ook op andere manieren uiten, bovendien heeft niet iedereen de zelfde behoefte aan kusjes of knuffels en is het kind afhankelijk of die genegenheid gewenst is. en ik denk dat iedereen zijn kind liefde wil geven.
Ik denk dat je niet kan zeggen geen kusjes is weinig liefde.
Maar ieder kind heeft liefde nodig, niet altijd dagelijkse kussen en knuffels om dat te ervaren.
Over dat complimenten geven, daar is uit onderzoek over gebleken dat als je je kind heel vaak complimenteert dit weer kan leiden tot faalangst. Je kunt een kind er overbewust van maken voor prestaties.quote:
[..]
Nee ik bedoel gewoon aan je kind laten voelen dat je van hem of haar houdt, ze complimenten geven als ze iets goeds gedaan hebben, dat soort dingen.
Het is denk ik zoals met veel dingen: zoeken naar wat werkt, voor jou als ouder en voor het kind. Zoals buda ook schrijft: de een is meer van knuffels en kusjes dan de ander.
En ik heb een dochter van 5 die nu, als ik zeg dat ik van haar houd, zegt: "Jaahaa, mama, dat wéét ik."
.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Dat een kind weet dat er van hem/haar gehouden wordt lijkt mij inderdaad heel belangrijk.quote:
[..]
Nee ik bedoel gewoon aan je kind laten voelen dat je van hem of haar houdt, ze complimenten geven als ze iets goeds gedaan hebben, dat soort dingen.
De manier waarop je dat toont kan weer verschillen. De ene mens is veel knuffelige dan de ander.
Complimenten bij goed gedrag of als ze iets goed gedaan hebben is voor mij bijvoorbeeld niet een teken van liefde. Want toon je je liefde dan ook als ze bijvoorbeeld een onvoldoende halen op hun rapport?
Ik vind opvoeden ook best lastig. Ook nooit echt over nagedacht destijds.quote:Op zondag 5 mei 2019 13:25 schreef Franny_G het volgende:
[..]
Over dat complimenten geven, daar is uit onderzoek over gebleken dat als je je kind heel vaak complimenteert dit weer kan leiden tot faalangst. Je kunt een kind er overbewust van maken voor prestaties.
Het is denk ik zoals met veel dingen: zoeken naar wat werkt, voor jou als ouder en voor het kind. Zoals buda ook schrijft: de een is meer van knuffels en kusjes dan de ander.
En ik heb een dochter van 5 die nu, als ik zeg dat ik van haar houd, zegt: "Jaahaa, mama, dat wéét ik."
Dat het lastig is, lijkt me ook best logisch. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die het moeiteloos af gaat. Een levend wezen verzorgen en grootbrengen en is al heel wat. Daarnaast zijn er allerlei onderzoeken die a of juist b als beste uit zouden wijzen en zijn er hordes mensen die een mening hebben over hoe JIJ het doet. Want zij doen het anders en dus beter.quote:
[..]
Ik vind opvoeden ook best lastig. Ook nooit echt over nagedacht destijds.
En dat laatste zal ongetwijfeld, omdat het in hun geval, met hen als ouders en hun kinderen in hun omstandigheden het beste zal zijn voor hun gezin. Dat zegt niets over dat van jou.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Voor mij is AP en UP het naampje bij wat ik deed, in pricipe sta ik daar nog achter.
Ik ben naarmate de kinderen ouder aan het worden wel meer consequenties aan gedrag aan het verbinden maar nogsteeds niet echt straffen of autoritaire opvoeding.
Ik sta niet boven mijn kinderen en ik weet het niet altijd beter dan hun.
Ze kunnen soms best eens gelijk hebben ookal dacht ik daar eerder anders over.
Ik vind veel complimenteren echt nogsteeds niet bij ons passen.
Ik vind nogsteeds AP heel belangrijk, lang borstvoeding, samen slapen enorm veel doen met kind en voor kind. Maar ik vind het jammer dat moeder vaak de verzorgende is, en degene die alle attachment doet, die focus past totaal niet bij mij.
Ik ga dus hopelijk binnenkort weer alleen op vakantie net als dat ik al een paar keer eerder heb gedaan. Ik vind dat je als ouder echt jezelf niet moet verliezen en zeker niet in dienst staat van je kinderen. Ik vind dat goede hechtin ook kan komen van vaders, opa en oma en vaak genoeg ook van de gastouder etc. Ik vind hoe slecht veel AP ouders praten over een KDV echt onprettig.
Wat niet echt hoort bij opvoedstromingen maar wat voor mij wel heel belangrijk is dat is opvoeden zonder bodyshaming, controle en baas over eigen lichaam (minus vaccinatie, tandenpoetsen etc). Ik zal ze nooit zeggen hoe hun haar te knippen of wat dan ook.
Ook vind ik seksisme en genderrollen echt heel stom. Feminisme is ook belangrijk.
In mijn huis zijn we heel open over seksualiteit en geaardheid.
Dat vind ik nu ze ouder worden echt veel belangrijker dan wel of niet een compliment bij een tekening. Dat is allemaal een beetje basis peuter en kleuter gedoe en dat gaat steeds meer over van opvoeden naar levensvisie meegeven.
Ik ben naarmate de kinderen ouder aan het worden wel meer consequenties aan gedrag aan het verbinden maar nogsteeds niet echt straffen of autoritaire opvoeding.
Ik sta niet boven mijn kinderen en ik weet het niet altijd beter dan hun.
Ze kunnen soms best eens gelijk hebben ookal dacht ik daar eerder anders over.
Ik vind veel complimenteren echt nogsteeds niet bij ons passen.
Ik vind nogsteeds AP heel belangrijk, lang borstvoeding, samen slapen enorm veel doen met kind en voor kind. Maar ik vind het jammer dat moeder vaak de verzorgende is, en degene die alle attachment doet, die focus past totaal niet bij mij.
Ik ga dus hopelijk binnenkort weer alleen op vakantie net als dat ik al een paar keer eerder heb gedaan. Ik vind dat je als ouder echt jezelf niet moet verliezen en zeker niet in dienst staat van je kinderen. Ik vind dat goede hechtin ook kan komen van vaders, opa en oma en vaak genoeg ook van de gastouder etc. Ik vind hoe slecht veel AP ouders praten over een KDV echt onprettig.
Wat niet echt hoort bij opvoedstromingen maar wat voor mij wel heel belangrijk is dat is opvoeden zonder bodyshaming, controle en baas over eigen lichaam (minus vaccinatie, tandenpoetsen etc). Ik zal ze nooit zeggen hoe hun haar te knippen of wat dan ook.
Ook vind ik seksisme en genderrollen echt heel stom. Feminisme is ook belangrijk.
In mijn huis zijn we heel open over seksualiteit en geaardheid.
Dat vind ik nu ze ouder worden echt veel belangrijker dan wel of niet een compliment bij een tekening. Dat is allemaal een beetje basis peuter en kleuter gedoe en dat gaat steeds meer over van opvoeden naar levensvisie meegeven.
Buda. Herkenbaar m.b.t. de consequenties naarmate ze ouder wordt.
Ik probeer er wel altijd een logische consequentie van te maken.
Ik probeer er wel altijd een logische consequentie van te maken.
Leuk topic!
Wij doen vooral aan "opvoeden is voor-leven". En dat gaat heel fijn en goed.
En verder is er geen straf nodig (soms wel even gemopper heen en weer, maar we komen er altijd samen uit op een prettige en redelijke manier). Ik vind straf heel naar, doe ik in de klas ook niet. Ik houd van de visie Alfie Kohn, maar om volledig volgens zijn leer te leven gaat me te ver.
Ik heb nog wel zitten nadenken wat er 'bijzonder' is bij ons. Ben op 2 dingen gekomen.
*als/dan: daar doen we dus bewust niet aan.
"Als je je bord leeg eet, mag je straks op de laptop."
"Als je nu niet gaat opruimen, dan krijg je geen toetje."
"Als je een goed rapport hebt, dan krijg je een mooi cadeautje."
Grappig, zoonlief (12) zegt het nu zelf ook wel eens tegen mij: "Mam, dat is een als/dannetje hoor!" (maar dat was iets in de trant van 'als je nu opschiet, dan zijn we nog net op tijd').
*zelf doen wat je zelf kunt doen.
Hebben we hem van jongs af aan laten doen. Ook al duurden dingen dan dus soms heeeel lang, en jeukten mijn handen om het dan toch maar snelsnel zelf te doen.
En ja, soms maak ik écht nog wel zijn broodtrommel klaar, zoals vanavond, aan het einde van de vakantie. Maar dat is dan gewoon een extraatje (hetgeen ook op die manier wordt gewaardeerd).
Al met al heeft deze manier van opvoeden vooralsnog een heel fijn, sociaal, lief, behulpzaam kind opgeleverd (disclaimer: we hebben er maar één, én hij zit nog net niet in de pubertijd).
Wij doen vooral aan "opvoeden is voor-leven". En dat gaat heel fijn en goed.
En verder is er geen straf nodig (soms wel even gemopper heen en weer, maar we komen er altijd samen uit op een prettige en redelijke manier). Ik vind straf heel naar, doe ik in de klas ook niet. Ik houd van de visie Alfie Kohn, maar om volledig volgens zijn leer te leven gaat me te ver.
Ik heb nog wel zitten nadenken wat er 'bijzonder' is bij ons. Ben op 2 dingen gekomen.
*als/dan: daar doen we dus bewust niet aan.
"Als je je bord leeg eet, mag je straks op de laptop."
"Als je nu niet gaat opruimen, dan krijg je geen toetje."
"Als je een goed rapport hebt, dan krijg je een mooi cadeautje."
Grappig, zoonlief (12) zegt het nu zelf ook wel eens tegen mij: "Mam, dat is een als/dannetje hoor!" (maar dat was iets in de trant van 'als je nu opschiet, dan zijn we nog net op tijd').
*zelf doen wat je zelf kunt doen.
Hebben we hem van jongs af aan laten doen. Ook al duurden dingen dan dus soms heeeel lang, en jeukten mijn handen om het dan toch maar snelsnel zelf te doen.
En ja, soms maak ik écht nog wel zijn broodtrommel klaar, zoals vanavond, aan het einde van de vakantie. Maar dat is dan gewoon een extraatje (hetgeen ook op die manier wordt gewaardeerd).
Al met al heeft deze manier van opvoeden vooralsnog een heel fijn, sociaal, lief, behulpzaam kind opgeleverd (disclaimer: we hebben er maar één, én hij zit nog net niet in de pubertijd).
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Goeie OP Vivi! hartjehartje
Ik houd niet echt een visie aan, denk ik. Maar een aantal basisprincipes zitten redelijk diep, zowel op persoonlijk plan als op mijn werk (pedagoog op een kindergarten).
Ik praat met ze, niet tegen ze.
Het kind-zijn heeft een eigenwaarde, een kind is geen volwassene-in-wording.
Er is enorm veel ruimte voor spelen thuis en ik zorg er voor dat speelgoed aansluit bij de ontwikkeling en interesse. Lijkt voor de hand liggend, maar ik vind het erg belangrijk dat ze uitdaging hebben in hun spel. We komen om in het speelgoed, maargoed. Is een guilty pleasure van mij, speelgoedwinkels
Uitingen van vreugde, verdriet, boosheid of andere gevoelens wijs ik nooit af. Er is altijd een knuffel te halen, of een hand om vast te houden.
Ik verhef mijn stem zelden. Kan niet zeggen nooit, dat zou niet eerlijk zijn, maar waar ik eerst een erg kort lontje had, moet ik zeggen dat het me in het ouderschap verdomd goed af gaat.
Ik probeer oprecht geinteresseerd te zijn in wat ze doen, en beantwoord hun reacties als zij willen weten wat ik doe. Hier wijs ik ze ook niet af.
Ik probeer te zoeken naar de intentie van een handeling, niet per sé de uitvoering. Als het een teringbende wordt omdat ze zelf hun glaasje willen vullen, dan probeer ik daar niet negatief op reageren. Zo probeer ik ook de intentie van kind 1 aan kind 2 duidelijk te maken. Als kind 1 van 2,5 bv een speeltje afpakt, dan benoem ik dat tegenover kind 2 als: "Oh, hij wil met je spelen! Kind 1, kan je vragen of je mee mag doen?".
Ik probeer geen nee/niet te zeggen. Niet dat ze alles mogen, maar "ga op je billen zitten" heeft dezelfde boodschap als "niet op de bank staan". Zo voel ik me minder politieagent, en denk ik dat de kinderen minder het gevoel hebben dat ze niets mogen en alles fout doen.
Als ik me ergens aan erger, dan probeer ik te achterhalen waar dat vandaan komt. Doen ze echt iets vervelends, of ben ík degene die wat kan veranderen? Als ik moe ben, dan heb ik geen zin in zingende kinderen. Dat is dan niet hun probleem, maar het mijne. Dan ga ik een verdieping omhoog, bv (niet dat ik ze niet wil leren om rekening met elkaar te houden, uiteraard
)
Ik probeer altijd een reden te geven als iets niet mag, of juist moet. Als ze dan een tegengeluid geven, dan probeer ik dat te respecteren. Als ze vragen waarom ze bv niet naar buiten mogen, dan gebeurt het vaak genoeg dat ik daar eigenlijk geen antwoord op heb. Dan zeg ik: hm, goede vraag, waarom ook niet, ga je schoenen maar halen
Ik zeg sorry als ik ergens spijt van heb. Kan niet verwachten dat zij dat doen, als ze het zelf nooit horen.
Verder ben ik me net als jij Budda erg bewust van feminisme, baas over eigen lichaam, zowel haar als kleding etc (met uitzondering dat met oorbellen toch echt een poosje gewacht moet worden, en dat medische dingen uiteraard gewoon moeten).
Ben me ook erg bewust van hoe we tegenover geaardheid staan, of geloof etc. Ik probeer, als we het over verliefd zijn hebben, of trouwen ofzo, consequent te zeggen dat je verliefd kan worden op een meisje of jongen. Ze vertellen dat het net zo normaal is om op een jongen dan wel een meisje te vallen.
Verder vind ik opvoeden echt zo gaaf Ik vind het echt zo fantastisch om te zien hoe die koters opgroeien, samen spelen, samen ruziën en weer vriendjes worden.
Ik houd niet echt een visie aan, denk ik. Maar een aantal basisprincipes zitten redelijk diep, zowel op persoonlijk plan als op mijn werk (pedagoog op een kindergarten).
Ik praat met ze, niet tegen ze.
Het kind-zijn heeft een eigenwaarde, een kind is geen volwassene-in-wording.
Er is enorm veel ruimte voor spelen thuis en ik zorg er voor dat speelgoed aansluit bij de ontwikkeling en interesse. Lijkt voor de hand liggend, maar ik vind het erg belangrijk dat ze uitdaging hebben in hun spel. We komen om in het speelgoed, maargoed. Is een guilty pleasure van mij, speelgoedwinkels
Uitingen van vreugde, verdriet, boosheid of andere gevoelens wijs ik nooit af. Er is altijd een knuffel te halen, of een hand om vast te houden.
Ik verhef mijn stem zelden. Kan niet zeggen nooit, dat zou niet eerlijk zijn, maar waar ik eerst een erg kort lontje had, moet ik zeggen dat het me in het ouderschap verdomd goed af gaat.
Ik probeer oprecht geinteresseerd te zijn in wat ze doen, en beantwoord hun reacties als zij willen weten wat ik doe. Hier wijs ik ze ook niet af.
Ik probeer te zoeken naar de intentie van een handeling, niet per sé de uitvoering. Als het een teringbende wordt omdat ze zelf hun glaasje willen vullen, dan probeer ik daar niet negatief op reageren. Zo probeer ik ook de intentie van kind 1 aan kind 2 duidelijk te maken. Als kind 1 van 2,5 bv een speeltje afpakt, dan benoem ik dat tegenover kind 2 als: "Oh, hij wil met je spelen! Kind 1, kan je vragen of je mee mag doen?".
Ik probeer geen nee/niet te zeggen. Niet dat ze alles mogen, maar "ga op je billen zitten" heeft dezelfde boodschap als "niet op de bank staan". Zo voel ik me minder politieagent, en denk ik dat de kinderen minder het gevoel hebben dat ze niets mogen en alles fout doen.
Als ik me ergens aan erger, dan probeer ik te achterhalen waar dat vandaan komt. Doen ze echt iets vervelends, of ben ík degene die wat kan veranderen? Als ik moe ben, dan heb ik geen zin in zingende kinderen. Dat is dan niet hun probleem, maar het mijne. Dan ga ik een verdieping omhoog, bv (niet dat ik ze niet wil leren om rekening met elkaar te houden, uiteraard
)Ik probeer altijd een reden te geven als iets niet mag, of juist moet. Als ze dan een tegengeluid geven, dan probeer ik dat te respecteren. Als ze vragen waarom ze bv niet naar buiten mogen, dan gebeurt het vaak genoeg dat ik daar eigenlijk geen antwoord op heb. Dan zeg ik: hm, goede vraag, waarom ook niet, ga je schoenen maar halen
Ik zeg sorry als ik ergens spijt van heb. Kan niet verwachten dat zij dat doen, als ze het zelf nooit horen.
Verder ben ik me net als jij Budda erg bewust van feminisme, baas over eigen lichaam, zowel haar als kleding etc (met uitzondering dat met oorbellen toch echt een poosje gewacht moet worden, en dat medische dingen uiteraard gewoon moeten).
Ben me ook erg bewust van hoe we tegenover geaardheid staan, of geloof etc. Ik probeer, als we het over verliefd zijn hebben, of trouwen ofzo, consequent te zeggen dat je verliefd kan worden op een meisje of jongen. Ze vertellen dat het net zo normaal is om op een jongen dan wel een meisje te vallen.
Verder vind ik opvoeden echt zo gaaf
Ik vind het echt zo fantastisch om te zien hoe die koters opgroeien, samen spelen, samen ruziën en weer vriendjes worden.
Leuk!quote:
Verder vind ik opvoeden echt zo gaaf
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:
Verder vind ik opvoeden echt zo gaaf
Bij mij wisselt het af van supergaaf tot het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb.
Ik loop dan tegen oud zeer of mijn eigen onzekerheden aan.
Ik vind het als bijna-moeder mooi om te zien hoe jullie het ouderschap en opvoeden beleven .
Voor ons merk ik al dat we nu al tegen wat dingen aanlopen; zo lijkt het voor de omgeving heel belangrijk om nu al te weten of we een zoon of een dochter krijgen. Wij willen juist de focus leggen op eigen identiteit en (leeftijdsgebonden) interesse, en niet de maatschappelijke verwachtingen die aan een bepaald geslacht verbonden zitten. Verder hoop ik straks vooral veel liefde en aandacht mee te mogen geven in de opvoeding, de behoefte van mijn kind in ontwikkeling te voorzien en kaders te stellen die nodig zijn. Ow, en ik vind het spannend en soms ook wel eng, dat hele avontuur wat ons te wachten staat.
. Voor ons merk ik al dat we nu al tegen wat dingen aanlopen; zo lijkt het voor de omgeving heel belangrijk om nu al te weten of we een zoon of een dochter krijgen. Wij willen juist de focus leggen op eigen identiteit en (leeftijdsgebonden) interesse, en niet de maatschappelijke verwachtingen die aan een bepaald geslacht verbonden zitten. Verder hoop ik straks vooral veel liefde en aandacht mee te mogen geven in de opvoeding, de behoefte van mijn kind in ontwikkeling te voorzien en kaders te stellen die nodig zijn. Ow, en ik vind het spannend en soms ook wel eng, dat hele avontuur wat ons te wachten staat
.
Ik noemde het een ikdoemaarwatmethode maar dat betekent niet dat er helemaal niet over na wordt gedacht.
Ik geloof niet in straffen, wel in natuurlijke consequenties. Ik geloof ook niet zozeer in als/dan, tenzij dat een natuurlijke consequentie is. Ik geloof wel in voorleven en ze de vrijheid geven om zelf te ontdekken en te ervaren. Ik geloof tot op zekere hoogte ook in het erkennen en benoemen van behoeften. Tegelijkertijd hebben mijn kinderen soms ook baat bij een duidelijke rechtlijnige grens van zo is het en nu klaar.
Wat ik soms wel lastig vind in een gezin met meerdere kinderen is dat je soms moet schipperen. Wat voor de een werkt, werkt niet voor de ander. En qua opvoeden wil je ook een zekere mate van gelijkheid en consequentheid hebben.
Ik geloof niet in straffen, wel in natuurlijke consequenties. Ik geloof ook niet zozeer in als/dan, tenzij dat een natuurlijke consequentie is. Ik geloof wel in voorleven en ze de vrijheid geven om zelf te ontdekken en te ervaren. Ik geloof tot op zekere hoogte ook in het erkennen en benoemen van behoeften. Tegelijkertijd hebben mijn kinderen soms ook baat bij een duidelijke rechtlijnige grens van zo is het en nu klaar.
Wat ik soms wel lastig vind in een gezin met meerdere kinderen is dat je soms moet schipperen. Wat voor de een werkt, werkt niet voor de ander. En qua opvoeden wil je ook een zekere mate van gelijkheid en consequentheid hebben.
Mooi contrast jouw laatste paragraaf met hoe ik het beleef @Roomsnoesquote:
Verder vind ik opvoeden echt zo gaaf
Ik vind opvoeden echt de hel. Zo veel moeilijker dan ik ooit verwacht had en in alle eerlijkheid weet ik niet of ik het nog eens zou doen als ik de keuze had.
Ik hou met heel mijn hart van ze en zou ze never nooit willen missen. Maar er zijn zo veel dingen die pijn, ècht diepe hartpijn, doen. Dat vind ik heel moeilijk.
Al die prachtige methodes en invullingen, ik heb veel gelezen maar het lukt niet het hier in te vullen en te interpreteren, het werkt gewoon niet, staat te ver af van onze persoonlijkheden voor mijn gevoel.
Waar ik wel trots op ben is onze snoepkist. Daar zit een cijferslot op en de kinderen hebben de code en wij niet. En dat gaat prima, ze pakken nooit zonder het ons te vragen. (En ik kan hem niet leeg vreten, daar was het slot voor nodig.
)Oh, en we hebben nog nooit drama’s gehad in de supermarkt of aan tafel.
Overigens zou ik nog wel 10 baby’s willen!
Maar ja, het is net als met kittens en puppy’s.
***
Ge-ni-aal!!!!quote:Op zondag 5 mei 2019 19:55 schreef Brighteyes het volgende:
Waar ik wel trots op ben is onze snoepkist. Daar zit een cijferslot op en de kinderen hebben de code en wij niet. En dat gaat prima, ze pakken nooit zonder het ons te vragen. (En ik kan hem niet leeg vreten, daar was het slot voor nodig.
En verder hulde en
voor je kwetsbaarheid.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik heb me vooraf nooit gerealiseerd hoe als ouder de stomste dingen ineens een soort keuze/beslissing vereisen en aan hoeveel dingen je moet denken. Ook had ik nooit verwacht hoe kwetsbaar ik zou zijn als het mijn kinderen betreft. In die zin vind ik het moeilijker dan verwacht, en ik dacht er al niet licht over.
Ik hanteer geen vaste stijl of theorie. Ik ga uit van mijn eigen opvoeding, omdat ik vind dat ik daarmee goed gelukt ben Die komt vooral neer op voorleven, wat iemand anders ook al zei. Ik ga ervanuit dat mijn kinderen bijvoorbeeld leren dat je mensen bedankt, omdat ik dat zelf ook doe. Ik hoop dat ze opgroeien tot leuke mensen met een goed ontwikkeld basisfatsoen.
Ik ben wel erg van de drie r’en, met name de rust en de regelmaat. Ik leg heel veel uit en wordt zelden boos, maar dat komt wel voor en dan komt het ook wel binnen.
Ik hanteer geen vaste stijl of theorie. Ik ga uit van mijn eigen opvoeding, omdat ik vind dat ik daarmee goed gelukt ben
Die komt vooral neer op voorleven, wat iemand anders ook al zei. Ik ga ervanuit dat mijn kinderen bijvoorbeeld leren dat je mensen bedankt, omdat ik dat zelf ook doe. Ik hoop dat ze opgroeien tot leuke mensen met een goed ontwikkeld basisfatsoen. Ik ben wel erg van de drie r’en, met name de rust en de regelmaat. Ik leg heel veel uit en wordt zelden boos, maar dat komt wel voor en dan komt het ook wel binnen.
Het doet me wat om over jouw pijn te horen. Wat doet specifiek pijn? Ik snap het als je dat liever neit online wil delen, maar ik ben benieuwd.quote:
[..]
Mooi contrast jouw laatste paragraaf met hoe ik het beleef @:Roomsnoes
Ik vind opvoeden echt de hel. Zo veel moeilijker dan ik ooit verwacht had en in alle eerlijkheid weet ik niet of ik het nog eens zou doen als ik de keuze had.
Ik hou met heel mijn hart van ze en zou ze never nooit willen missen. Maar er zijn zo veel dingen die pijn, ècht diepe hartpijn, doen. Dat vind ik heel moeilijk.
Al die prachtige methodes en invullingen, ik heb veel gelezen maar het lukt niet het hier in te vullen en te interpreteren, het werkt gewoon niet, staat te ver af van onze persoonlijkheden voor mijn gevoel.
Waar ik wel trots op ben is onze snoepkist. Daar zit een cijferslot op en de kinderen hebben de code en wij niet. En dat gaat prima, ze pakken nooit zonder het ons te vragen. (En ik kan hem niet leeg vreten, daar was het slot voor nodig.
Oh, en we hebben nog nooit drama’s gehad in de supermarkt of aan tafel.
Overigens zou ik nog wel 10 baby’s willen!
Moet wel zeggen dat, ondanks dat ik opvoeden erg leuk vind, ik het heus niet altijd makkelijk vind hoor. Maar het is mijn vak en mijn interesse en mijn liefde, dat wel.
Ik dm je later hier wel over, het is geen geheim maar ik wil ook geen schietschijf worden voor lollige lurkers etc. (En het topic was voor iets anders bedoeld. )
Zit nu echter mobiel met een bijna lege batterij.
Als ik dan om on-topic te gaan onze stijl zou moeten omschrijven dan is het idd een beetje aanrommelen. Op sommige vlakken heel consequent, op andere minder. Er is ruimte voor hun vraag autonomie (die behoorlijk sterk is) maar er moet soms ook echt wel gewoon gedaan worden wat er gezegd wordt. Tot en met aftellen aan toe waarbij ze, vaak helaas pas in actie schieten bij de 3-2... in plaats van gewoon als ik het ze de eerste keer normaal vraag.
)Zit nu echter mobiel met een bijna lege batterij.
Als ik dan om on-topic te gaan onze stijl zou moeten omschrijven dan is het idd een beetje aanrommelen. Op sommige vlakken heel consequent, op andere minder. Er is ruimte voor hun vraag autonomie (die behoorlijk sterk is) maar er moet soms ook echt wel gewoon gedaan worden wat er gezegd wordt. Tot en met aftellen aan toe waarbij ze, vaak helaas pas in actie schieten bij de 3-2... in plaats van gewoon als ik het ze de eerste keer normaal vraag.
***
Ik vind kinderen zien opgroeien ook heerlijk. Ik heb moeite met het altijd 'mentaal aanwezig' zijn en steeds (adequaat) moeten reageren. Eigenlijk is dat ook precies waarom ik altijd wel op zag tegen ouderschap eigenlijk. Ik kan behoorlijk dromerig zijn, in mijn eigen gedachtenwereld verzonken zitten. Dat vind ik soms lastig te combineren. Ik zie dit trouwens bij mijn eigen dochter ook, die heeft het volgens mij een tikkeltje van mij meegekregen.
Het is een beetje zoeken soms hoe daarmee om te gaan. Het is bij mij ook vaak alles of niets: of ik ben er helemaal voor de kinderen en dan hebben we heel veel lol en ben ik er 100%. Maar als ik met mijn gedachten ergens anders zit, in mijn eigen wereld, dan kan ik het heel moeilijk en soms ronduit vervelend en irritant vinden als mijn kinderen mijn aandacht vragen. Dan heb ik ook een korter lontje.
Ik ben wel benieuwd of anderen dit herkennen en hoe je daar mee omgaat.
Het is een beetje zoeken soms hoe daarmee om te gaan. Het is bij mij ook vaak alles of niets: of ik ben er helemaal voor de kinderen en dan hebben we heel veel lol en ben ik er 100%. Maar als ik met mijn gedachten ergens anders zit, in mijn eigen wereld, dan kan ik het heel moeilijk en soms ronduit vervelend en irritant vinden als mijn kinderen mijn aandacht vragen. Dan heb ik ook een korter lontje.
Ik ben wel benieuwd of anderen dit herkennen en hoe je daar mee omgaat.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
En Brightteyes, ik vind het voor jou rot dat je het zo ervaart, maar ik vind het wel fijn dat je jouw ervaring deelt. Want dit kan ook gewoon de realiteit zijn van het hebben van kinderen. .
.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Franny, dat aaaltijd "aan" moeten zijn, vind ik ook een dingetje. Het is soms wel schipperen. Ik heb van 06.00 tot 20.00 kinderen om me heen, en dat vliegt me soms wel aan. Ik ben me er dan ook wel van bewust om na hun bedtijd echt dingen voor mezelf te doen. Huishouden dus niet. En soms neem ik een vrije dag, en besteed die echt alleen aan mezelf.
Gelukkig spelen de mijnessen veel samen, en dan kan ik mijn pc er even bij pakken om aan mn studie te werken, bv. Maar dan ben ik mentaal wel bij hun, ook. Maar het is constant multitasken. Scheelt wel dat ik sowieso geen lange concentratie heb, dus dat ik op vrije dagen ook niet twee uur achtereen aan bv een studieopdracht kan werken. Dan is het ook 15 min hier en 30 min daar.
Gelukkig spelen de mijnessen veel samen, en dan kan ik mijn pc er even bij pakken om aan mn studie te werken, bv. Maar dan ben ik mentaal wel bij hun, ook. Maar het is constant multitasken. Scheelt wel dat ik sowieso geen lange concentratie heb, dus dat ik op vrije dagen ook niet twee uur achtereen aan bv een studieopdracht kan werken. Dan is het ook 15 min hier en 30 min daar.
Dat “aan” moeten zijn vind ik ook lastig. Er zijn momenten dat ik gewoon even niks wil.
Verder loop ik aan tegen mijn eigen schemgebruik. Bij uitjes lukt het me prima zonder schermpjes. Maar thuis vind ik dat een stuk lastiger.
Als ik met haar speel dan leg ik echt mijn telefoon weg. Maar bij momenten voor mezelf grijp ik toch snel naar mijn telefoon of iPad.
Verder loop ik aan tegen mijn eigen schemgebruik. Bij uitjes lukt het me prima zonder schermpjes. Maar thuis vind ik dat een stuk lastiger.
Als ik met haar speel dan leg ik echt mijn telefoon weg. Maar bij momenten voor mezelf grijp ik toch snel naar mijn telefoon of iPad.
Ik ben niet altijd ‘aan’...
Overigens vind ik loslaten veel moeilijker dan opvoeden. Opvoeden is inderdaad vaak voorleven, zoals Moonah het al omschreef. En in ons geval dochter laten bewegen tussen de grenzen die wij belangrijk vinden. Maar die grenzen moet je dus steeds bijstellen, uitbreiden. En dat vind ik best moeilijk... Inschatten of zij er aan toe is, accepteren dat ik er misschien nog niet aan toe ben maar me daar over heen zetten.
Overigens vind ik loslaten veel moeilijker dan opvoeden. Opvoeden is inderdaad vaak voorleven, zoals Moonah het al omschreef. En in ons geval dochter laten bewegen tussen de grenzen die wij belangrijk vinden. Maar die grenzen moet je dus steeds bijstellen, uitbreiden. En dat vind ik best moeilijk... Inschatten of zij er aan toe is, accepteren dat ik er misschien nog niet aan toe ben maar me daar over heen zetten.
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Ik haat ook het altijd aan staan, en dat is met 4 kinderen wel een ding.
Ik heb tegenwoordig ook een hekel aan de deurbel omdat wat ik ook doe in weekenden en op vrije dagen gaat hij elke 15 minuten of vaker tussen 10:00 en 17:00 vanwege kinderen aan de deur (ook de mijnes ookal kunnen ze gewoon zo naar binnenlopen.
mijn oudste is nu net naar bed om 22:00 dan wil ik echt nog zoooo erg veel dingen doen( en ook vooral graag slapen maar dan heb ik nog niets gedaan )en dan heb ik wel een beetje een gejaagd gevoel. Er zijn zoveel series die ik zou willen kijken, of gewoon een film ofzo
Ik heb tegenwoordig ook een hekel aan de deurbel omdat wat ik ook doe in weekenden en op vrije dagen gaat hij elke 15 minuten of vaker tussen 10:00 en 17:00 vanwege kinderen aan de deur (ook de mijnes ookal kunnen ze gewoon zo naar binnenlopen.
mijn oudste is nu net naar bed om 22:00 dan wil ik echt nog zoooo erg veel dingen doen( en ook vooral graag slapen maar dan heb ik nog niets gedaan )en dan heb ik wel een beetje een gejaagd gevoel. Er zijn zoveel series die ik zou willen kijken, of gewoon een film ofzo
Heeft dat niet met de cadeautjes voor de baby te maken?quote:
Ik vind het als bijna-moeder mooi om te zien hoe jullie het ouderschap en opvoeden beleven
Voor ons merk ik al dat we nu al tegen wat dingen aanlopen; zo lijkt het voor de omgeving heel belangrijk om nu al te weten of we een zoon of een dochter krijgen. Wij willen juist de focus leggen op eigen identiteit en (leeftijdsgebonden) interesse, en niet de maatschappelijke verwachtingen die aan een bepaald geslacht verbonden zitten. Verder hoop ik straks vooral veel liefde en aandacht mee te mogen geven in de opvoeding, de behoefte van mijn kind in ontwikkeling te voorzien en kaders te stellen die nodig zijn. Ow, en ik vind het spannend en soms ook wel eng, dat hele avontuur wat ons te wachten staat
Dat is van hetzelfde laken een pak. Baby's met een piemel hebben niet significant andere cadeaus nodig dan baby's met een vulva. Dat komt nog steeds neer op maatschappelijke verwachtingen over roze en poppen voor meisjes en blauw en auto's voor jongens.quote:
[..]
Heeft dat niet met de cadeautjes voor de baby te maken?
Als dat zo is, zou ik dat juist jammer vinden. Er zijn naast roze en blauw genoeg andere kleuren in de wereld en maakt het nou echt zoveel uit voor een pasgeborene?quote:
[..]
Heeft dat niet met de cadeautjes voor de baby te maken?
Speelgoed gericht op ontdekken, een knuffel of kleertjes in een 'neutrale' kleur, voorleesboeken etc; er is genoeg te vinden zonder een 'stereotype' kleur.
quote:
[..]
Dat is van hetzelfde laken een pak. Baby's met een piemel hebben niet significant andere cadeaus nodig dan baby's met een vulva. Dat komt nog steeds neer op maatschappelijke verwachtingen over roze en poppen voor meisjes en blauw en auto's voor jongens.
Dit topic is nu al wat het zegt te zijn
Het is hier sinds gister avond nergens anders over gegaan dan over dingen die ik hier gelezen heb of die we nu bijvoorbeeld over Alfie Kohn hebben gelezen. Het is zo fijn zo positief na te denken over de opvoeding.
Het is hier sinds gister avond nergens anders over gegaan dan over dingen die ik hier gelezen heb of die we nu bijvoorbeeld over Alfie Kohn hebben gelezen. Het is zo fijn zo positief na te denken over de opvoeding.
Dit.quote:
[..]
Mooi contrast jouw laatste paragraaf met hoe ik het beleef @:Roomsnoes
Ik vind opvoeden echt de hel. Zo veel moeilijker dan ik ooit verwacht had en in alle eerlijkheid weet ik niet of ik het nog eens zou doen als ik de keuze had.
Wij hebben een ontzettend zorgintensief kind en een 'gewoon'. Ik weet niet of ik hetzelfde zou voelen als ze allebei enigszins gewoon zouden zijn, maar als ik alles van tevoren geweten had, zou zeker een andere keus gemaakt hebben.
Dat betekent, vreemd genoeg, inderdaad absoluut niet dat ik niet van ze hou.
Op 28 februari 2012 19:20 schreef lezzer en op 31 augustus 2013 21:27 schreef DancingPhoebe:Jezus, Vanyel, wat een fantastische tips geef jij toch altijd!
En dit trouwens. M.n. mijn zoon is nu, door school, steeds meer doordrongen van enorme verschillen tussen jongens en meisjes en wat bij hen past. Dat vind ik best lastig. Wij blijven dus met zijn allen zo hard mogelijk voorleven dat wij zelf dat onderscheid veel minder maken.quote:
[..]
Dat is van hetzelfde laken een pak. Baby's met een piemel hebben niet significant andere cadeaus nodig dan baby's met een vulva. Dat komt nog steeds neer op maatschappelijke verwachtingen over roze en poppen voor meisjes en blauw en auto's voor jongens.
Overigens is het echt een jongen. En zij echt een meisje. Dat is fysiek anders en duidelijk. Dat zegt bij ons thuis alleen niks over wat we van ze verwachten, met welk speelgoed ze mogen spelen, welke films ze kijken en op welke manier we ze benaderen.
Op 28 februari 2012 19:20 schreef lezzer en op 31 augustus 2013 21:27 schreef DancingPhoebe:Jezus, Vanyel, wat een fantastische tips geef jij toch altijd!
En toch willen mensen die verdeling maken! Op mijn werk vragen regelmatig mensen over een effen paars, groen of grijs setje of het voor een jongen of een meisje is. Ze vinden een speelgoedje van ongekleurd hout voor meisjes, of juist voor jongens en als er ook maar iets bloemigs op staat, is het voor meisjes. Zelfs de dieren zijn onderverdeeld. Die tweedeling zit blijkbaar heel diep ingebakken.quote:
[..]
Als dat zo is, zou ik dat juist jammer vinden. Er zijn naast roze en blauw genoeg andere kleuren in de wereld en maakt het nou echt zoveel uit voor een pasgeborene?
Speelgoed gericht op ontdekken, een knuffel of kleertjes in een 'neutrale' kleur, voorleesboeken etc; er is genoeg te vinden zonder een 'stereotype' kleur.
Thuis proberen we zo min mogelijk het onderscheid te maken. Ook in kleding. Of ja, dat betekent dat zowel mini als mega vooral paars en roze dragen, want dat zijn mijn favoriete kleuren en het staat ze heel mooi
Dus bij mini zei iedereen “zie je wel, je doet niet neutraal, ze draagt alleen maar meisjeskleding” en nu bij mega krijg ik nog veel vaker suffe opmerkingen (ook regelmatig ‘grappend’ of ik “wil dat hij homo wordt hihaho”) 
Dit topic trouwens
Wat opvoeden betreft, doen wij ook maar wat. Er is veel uit AP/OU wat me aanspreekt (en veel hebben we geloof ik ook gedaan, samen slaen, lang bv, veel dragen) maar we zijn hier met zijn vieren. Dat betekent nou eenmaal dat we ook rekening moeten houden met de ‘gezondheid van de groep’ Daarbij zijn we alle vier enorm verschillend en hebben we alle vier iets anders nodig. En oh ja, ik heb OCD, depressies en ADHD en man heeft een ASS (asperger). Dat is geen excuus voor hoe het gaat, maar betekent wel dat het niet altijd allemaal onvoorwaardelijk kan. En het betekent ook dat ik soms oneindig onredelijk ben, omdat mijn OCD dat vraagt, of dat mijn man even zelf wil ‘zijn’ omdat zijn asperger dat vraagt. Soms schakelen we dan ondersteuning in, maar vaak ook niet. Dan is het gewoon even zo. Ik zou het moeilijker en misschien zelfs kwalijker vinden als we alles zouden verstoppen omwille van de kinderen. Ook omdat zij misschien wel erfelijk belast zijn en dan ook kunnen ervaren dat zoiets verstopt moet worden. Dus ja, het is hier een chaotisch zooitje (maar dan niet chaotisch en geen zooitje, want OCD hè ) Ik hoop dat ze ondanks dat voelen en zien dat we wel onvoorwaardelijk van ze houden en altijd voor ze klaarstaan, ook als klaarstaan soms betekent dat we even opa bellen om ze een middagje op te halen.Trouwens: dat geen complimenten geven vind ik een geweldige theorie, maar ik ben echt de ophyper van dit gezin en ik vind alles mooi en leuk en geweldig. Ja, ik ben die moeder. Dat is geloof ik niet zozeer om ze complimenten te geven, maar omdat ik gewoon vrij snel (en vrij hardop) onder de indruk ben van de wereld. Ook van bloemetjes die uit de knop komen of van verf die op de muur blijft plakken hoor, dus hopelijk zorgt dat op latere leeftijd voor wat relativering.
Make your own kind of music.
Qua speelgoed laat ik mijn dochter helemaal vrij in haar keus. Ze is momenteel helemaal dol op haar hatchimalbaby en knutselen. Buiten is ze dol op fietsen of steppen.
Qua kleding heb ik zeker bij baby's wel onderscheid tussen jongens en meisjesbaby. Voor een jongetjesbaby zou ik bijvoorbeeld nooit een rokje of jurk kopen.
Verder vraag ik mij m.b.t. jongens en meisjes soms echt af wat nurture is en nature is.
Als ik bijvoorbeeld kijk naar hoe jongetjes stoeien onderling. Op die manier zie ik meisjes dat niet doen. En zo zijn er voor mij wel meer dingen waar jongens en meisjes in verschillen. En die verschillen vind ik zelf ook leuk om te zien.
Als ik voor een ander speelgoed of kleding koop houd ik rekening met wat de ouders leuk vinden.
Qua kleding heb ik zeker bij baby's wel onderscheid tussen jongens en meisjesbaby. Voor een jongetjesbaby zou ik bijvoorbeeld nooit een rokje of jurk kopen.
Verder vraag ik mij m.b.t. jongens en meisjes soms echt af wat nurture is en nature is.
Als ik bijvoorbeeld kijk naar hoe jongetjes stoeien onderling. Op die manier zie ik meisjes dat niet doen. En zo zijn er voor mij wel meer dingen waar jongens en meisjes in verschillen. En die verschillen vind ik zelf ook leuk om te zien.
Als ik voor een ander speelgoed of kleding koop houd ik rekening met wat de ouders leuk vinden.
Mijn jongens stoeien eigenlijk niet Omen 
vooral oudste heeft dat nooit gedaan en er ook best een hekel aan. Maargoed dat kan je natuurlijk koppelen aan 't feit dat hij zijn eerste 6 jaar door mij en z'n oma is opgevoed
Jongste stoeit als papa uitlokt.
Het verschil met onze buurjongens is zo goed te merken, grappig vind ik dat. Die worden elke avond door hun vader begroet met een hoop geschreeuw (positief!) en gestoei zitten allebei op voetbal, en het past ze ook zo goed gewoon!
Stoere ouders ook, en heule stoere praat komt er ook al uit de jongste (4j), die goed bevriend is met mijn jongste. Als mijn jongste daar heeft gespeeld komt ie ook thuis met uitspraken als "vette auto!"
Als ik 'm dan vraag wat dat betekent, gaat hij gewoon uitleggen wat voor auto 't is
Waar ik ook altijd om moet lachen is dat de buurjongen vaak komt met dingen als "ik ben veel groter, beter, ouder", enz enz. "Draag jij nog een luier? Toen IK 3 was had ik allaaaang geen luier meer" zulks.
En hetgeen waar ik dan om moet lachen is dat 't mijn jongste echt niks doet en die speelt gewoon lekker door (goddank)
vooral oudste heeft dat nooit gedaan en er ook best een hekel aan. Maargoed dat kan je natuurlijk koppelen aan 't feit dat hij zijn eerste 6 jaar door mij en z'n oma is opgevoed Jongste stoeit als papa uitlokt.
Het verschil met onze buurjongens is zo goed te merken, grappig vind ik dat. Die worden elke avond door hun vader begroet met een hoop geschreeuw (positief!) en gestoei
zitten allebei op voetbal, en het past ze ook zo goed gewoon! Stoere ouders ook, en heule stoere praat komt er ook al uit de jongste (4j), die goed bevriend is met mijn jongste. Als mijn jongste daar heeft gespeeld komt ie ook thuis met uitspraken als "vette auto!"
Als ik 'm dan vraag wat dat betekent, gaat hij gewoon uitleggen wat voor auto 't is Waar ik ook altijd om moet lachen is dat de buurjongen vaak komt met dingen als "ik ben veel groter, beter, ouder", enz enz. "Draag jij nog een luier? Toen IK 3 was had ik allaaaang geen luier meer" zulks.
En hetgeen waar ik dan om moet lachen is dat 't mijn jongste echt niks doet en die speelt gewoon lekker door
(goddank)
erf de ogen van je kind - kijk erdoor
Klopt. Maar mensen doen het toch wel.quote:
[..]
Als dat zo is, zou ik dat juist jammer vinden. Er zijn naast roze en blauw genoeg andere kleuren in de wereld en maakt het nou echt zoveel uit voor een pasgeborene?
Speelgoed gericht op ontdekken, een knuffel of kleertjes in een 'neutrale' kleur, voorleesboeken etc; er is genoeg te vinden zonder een 'stereotype' kleur.
Ik zou voor een binkie geen jurkje (kleur maakt niet zoveel uit) als kraamcadeau kopen bijvoorbeeld.quote:
[..]
Dat is van hetzelfde laken een pak. Baby's met een piemel hebben niet significant andere cadeaus nodig dan baby's met een vulva. Dat komt nog steeds neer op maatschappelijke verwachtingen over roze en poppen voor meisjes en blauw en auto's voor jongens.
Verder doe ik maar wat qua opvoeding. Ik probeer heel goed te zien en te horen wat de kinderen nodig hebben.
Wat ik soms lastig vind is dat m'n lief het vaak toch anders doet. Ik gooi af en toe wat tips in de groep als ik merk dat dingen hem lastig afgaan, die hij in eerste instantie altijd als afkeuring voelt, maar zodra hij 't heeft laten bezinken is hij er meestal blij mee.
Het aller- aller- allermoeilijkste van kinderen grootbrengen vind ik de invloed van buitenaf. Hoezeer ze veranderen door vriendjes, school en situatie.
Het is normaal, ik weet dat ik het zelf ook deed (en ook doe), ieder persoon heeft op elke plek een bepaalde rol. Ik vind het zo moeilijk om dat te zien gebeuren, ik herken m'n eigen kinderen niet meer
gelukkig zijn ze thuis altijd weer (soms niet meteen) hun eigen fijne zelf.
En ik benoem het ook, zodat ze zelf beseffen dat ze in een rol kruipen. En ik wil dat het duidelijk is dat als die rol teveel energie gaat kosten, dat het dan anders moet.
Maar pff
m'n leuke kinderen. Dat doet me echt pijn.
Wat ik soms lastig vind is dat m'n lief het vaak toch anders doet. Ik gooi af en toe wat tips in de groep als ik merk dat dingen hem lastig afgaan, die hij in eerste instantie altijd als afkeuring voelt, maar zodra hij 't heeft laten bezinken is hij er meestal blij mee.
Het aller- aller- allermoeilijkste van kinderen grootbrengen vind ik de invloed van buitenaf. Hoezeer ze veranderen door vriendjes, school en situatie.
Het is normaal, ik weet dat ik het zelf ook deed (en ook doe), ieder persoon heeft op elke plek een bepaalde rol. Ik vind het zo moeilijk om dat te zien gebeuren, ik herken m'n eigen kinderen niet meer
gelukkig zijn ze thuis altijd weer (soms niet meteen) hun eigen fijne zelf. En ik benoem het ook, zodat ze zelf beseffen dat ze in een rol kruipen. En ik wil dat het duidelijk is dat als die rol teveel energie gaat kosten, dat het dan anders moet.
Maar pff
m'n leuke kinderen. Dat doet me echt pijn.
erf de ogen van je kind - kijk erdoor
quote:
[..]
Dit.
Wij hebben een ontzettend zorgintensief kind en een 'gewoon'. Ik weet niet of ik hetzelfde zou voelen als ze allebei enigszins gewoon zouden zijn, maar als ik alles van tevoren geweten had, zou zeker een andere keus gemaakt hebben.
Dat betekent, vreemd genoeg, inderdaad absoluut niet dat ik niet van ze hou.
***
Mensen doen het toch wel, maar dat hoeft niet te zeggen dat het bij mij niks doet binnen mijn visie van opvoeden. Als mijn kind op een gegeven moment een voorkeur heeft voor voor roze glitter of vrachtwagens, prima, lekker stimuleren die hap want daar ligt dan interesse en heeft het kind behoefte aanquote:
[..]
Klopt. Maar mensen doen het toch wel.
. Maar daarin hoef je niet door te schieten. Doe ik ook nooit. Maar ik koop voor een meisje ook geen jurkje. Ik geef altijd een prentenboek, want dat is onafhankelijk van het geslacht leuk, het is iets wat je langer dan een paar weken kan gebruiken en ook meerdere kinderen mee kan gaanquote:
[..]
Ik zou voor een binkie geen jurkje (kleur maakt niet zoveel uit) als kraamcadeau kopen bijvoorbeeld.
. Je kunt op zoek gaan naar een cadeau voor een jongen of een meisje van bijna 1 jaar oud. Je kunt ook op zoek gaan naar een cadeau voor een bijna 1-jarige.
Oh wat een mooi topic
Ik sluit mij aan bij de 'ik doe maar wat' opvoedstijl. Ik heb oprecht geen idee, anticipeer ook op situaties zelf waardoor het ene incident tot een hele andere reactie bij mij kan leiden dan een soortgelijk incident in een andere situatie.
Ik hou niet van straffen en heb mijzelf altijd voorgenomen het gesprek aan te gaan met mijn kind, niet trapzitten, niet in de hoek staan en zéker geen tik op de vingers. Maar praten, uitleggen wat er mis ging, verwachtingen uitspreken over wat ik wel graag wil zien qua gedrag. Ondertussen heeft peuterlief al heel vaak op de trap gezeten, in de hoek gestaan en ja, zelfs tikken op de vingers gehad. Omdat het gesprek soms gewoonweg niet mogelijk blijkt, ze net zo lang door kan blijven gaan tot ik mij volkomen machteloos en onbekwaam voel en af ga op mijn gevoel op dat moment. En dat gevoel zegt dan: straf.
Ik lees het hier meer: kinderen maken je zo kwetsbaar. Dat maakt mij meteen ook heel bang. Ik leef soms in angst over wat mijn meiden kan overkomen, vrees voor hun kwetsbaarheid, dub over het hoe ik ze weerbaar(der) kan maken in deze maatschappij. De grens tussen beschermen en overbeschermen, behoeden en bang maken. Ik weet hem maar moeilijk te vinden, ben ook gevormd door mijn eigen verleden waardoor ik niet goed weet of ik af kan gaan op mijn gevoel en intuïtie in dezen of dat ik daarvoor zelf al teveel ben gevormd.
Kijkende naar mijn eigen moeder, ze deed zo erg haar best maar heeft zoveel steken laten vallen. Hoe vaak ze wel heeft geroepen dat ze nooit moeder had moeten worden, omdat ze gewoonweg geen moedermateriaal bleek te zijn. Daar kwam ze pas achter toen ze al kinderen had. Tja, weet je dat op voorhand echt, of je moedermateriaal bent?
En ze heeft ook veel goed gedaan, maar mijn zus heeft al het contact met onze ouders verbroken en beschuldigt mijn moeder zelfs van haar eigen gebreken. Juist nu ik zelf moeder ben, breekt mijn hart soms als ik daar aan denk. Want mijn moeder heeft het nooit kwaad bedoeld, ondanks wel 'kwaad' gedaan, en toch wordt het haar allemaal verweten. Hoe bang mij dat maakt dat mijn kinderen later hetzelfde bij mij gaan doen, dat ze niet door het handelen heen kunnen kijken om de goede bedoelingen erachter te zien.
Ik vind het moederschap verdomd zwaar. Ik zie mijzelf terug in mijn kinderen en dat confronteert. Laatst moest ik huilen en kwam mijn oudste dochter van amper 2,5 mij troosten, mijn tranen wegvegen en vragen of ik pijn had, of ik water wilde drinken. Dat was voor mij het moeilijkste en het mooiste tegelijk. De liefde van haar maakte alles goed, zo'n klein gebaar daar kan ik dagen op vooruit. Maar mijn kwetsbaarheid tonen aan mijn kind, de angst haar daarmee te belasten, zo moeilijk.
Mijn kinderen maken mij mens en robot tegelijk. Ik voel emoties waarvan ik het bestaan niet kende, een liefde die ik nog nooit voor iemand heb gevoeld. Maar ze maken ook dat ik mijzelf soms op slot (moet) zet(ten) qua gevoelens, en dat ik zo vaak 'aan' moet staan (zoals iemand het hier zo mooi zei) op momenten dat ik het licht juist even uit wil doen.
Jeetje wat een relaas, maar al met al vind ik opvoeden prachtig, kwetsbaar, moeilijk en kut tegelijkertijd. Met een traan en een lach, soms raak ik mijzelf kwijt en soms leer ik mijzelf er juist door vinden. Ik had op voorhand in ieder geval nooit verwacht dat het dit met mij zou doen.
Ik sluit mij aan bij de 'ik doe maar wat' opvoedstijl. Ik heb oprecht geen idee, anticipeer ook op situaties zelf waardoor het ene incident tot een hele andere reactie bij mij kan leiden dan een soortgelijk incident in een andere situatie.
Ik hou niet van straffen en heb mijzelf altijd voorgenomen het gesprek aan te gaan met mijn kind, niet trapzitten, niet in de hoek staan en zéker geen tik op de vingers. Maar praten, uitleggen wat er mis ging, verwachtingen uitspreken over wat ik wel graag wil zien qua gedrag. Ondertussen heeft peuterlief al heel vaak op de trap gezeten, in de hoek gestaan en ja, zelfs tikken op de vingers gehad. Omdat het gesprek soms gewoonweg niet mogelijk blijkt, ze net zo lang door kan blijven gaan tot ik mij volkomen machteloos en onbekwaam voel en af ga op mijn gevoel op dat moment. En dat gevoel zegt dan: straf.
Ik lees het hier meer: kinderen maken je zo kwetsbaar. Dat maakt mij meteen ook heel bang. Ik leef soms in angst over wat mijn meiden kan overkomen, vrees voor hun kwetsbaarheid, dub over het hoe ik ze weerbaar(der) kan maken in deze maatschappij. De grens tussen beschermen en overbeschermen, behoeden en bang maken. Ik weet hem maar moeilijk te vinden, ben ook gevormd door mijn eigen verleden waardoor ik niet goed weet of ik af kan gaan op mijn gevoel en intuïtie in dezen of dat ik daarvoor zelf al teveel ben gevormd.
Kijkende naar mijn eigen moeder, ze deed zo erg haar best maar heeft zoveel steken laten vallen. Hoe vaak ze wel heeft geroepen dat ze nooit moeder had moeten worden, omdat ze gewoonweg geen moedermateriaal bleek te zijn. Daar kwam ze pas achter toen ze al kinderen had. Tja, weet je dat op voorhand echt, of je moedermateriaal bent?
En ze heeft ook veel goed gedaan, maar mijn zus heeft al het contact met onze ouders verbroken en beschuldigt mijn moeder zelfs van haar eigen gebreken. Juist nu ik zelf moeder ben, breekt mijn hart soms als ik daar aan denk. Want mijn moeder heeft het nooit kwaad bedoeld, ondanks wel 'kwaad' gedaan, en toch wordt het haar allemaal verweten. Hoe bang mij dat maakt dat mijn kinderen later hetzelfde bij mij gaan doen, dat ze niet door het handelen heen kunnen kijken om de goede bedoelingen erachter te zien.
Ik vind het moederschap verdomd zwaar. Ik zie mijzelf terug in mijn kinderen en dat confronteert. Laatst moest ik huilen en kwam mijn oudste dochter van amper 2,5 mij troosten, mijn tranen wegvegen en vragen of ik pijn had, of ik water wilde drinken. Dat was voor mij het moeilijkste en het mooiste tegelijk. De liefde van haar maakte alles goed, zo'n klein gebaar daar kan ik dagen op vooruit. Maar mijn kwetsbaarheid tonen aan mijn kind, de angst haar daarmee te belasten, zo moeilijk.
Mijn kinderen maken mij mens en robot tegelijk. Ik voel emoties waarvan ik het bestaan niet kende, een liefde die ik nog nooit voor iemand heb gevoeld. Maar ze maken ook dat ik mijzelf soms op slot (moet) zet(ten) qua gevoelens, en dat ik zo vaak 'aan' moet staan (zoals iemand het hier zo mooi zei) op momenten dat ik het licht juist even uit wil doen.
Jeetje wat een relaas, maar al met al vind ik opvoeden prachtig, kwetsbaar, moeilijk en kut tegelijkertijd. Met een traan en een lach, soms raak ik mijzelf kwijt en soms leer ik mijzelf er juist door vinden. Ik had op voorhand in ieder geval nooit verwacht dat het dit met mij zou doen.
Je kunt je afvragen of jongetjes onderling zo stoeien omdat dat in hun natuur zit, of omdat er met jongetjes van baby af aan anders wordt omgegaan en mee wordt gestoeid, OMDAT het jongetjes zijnquote:
Qua speelgoed laat ik mijn dochter helemaal vrij in haar keus. Ze is momenteel helemaal dol op haar hatchimalbaby en knutselen. Buiten is ze dol op fietsen of steppen.
Qua kleding heb ik zeker bij baby's wel onderscheid tussen jongens en meisjesbaby. Voor een jongetjesbaby zou ik bijvoorbeeld nooit een rokje of jurk kopen.
Verder vraag ik mij m.b.t. jongens en meisjes soms echt af wat nurture is en nature is.
Als ik bijvoorbeeld kijk naar hoe jongetjes stoeien onderling. Op die manier zie ik meisjes dat niet doen. En zo zijn er voor mij wel meer dingen waar jongens en meisjes in verschillen. En die verschillen vind ik zelf ook leuk om te zien.
Als ik voor een ander speelgoed of kleding koop houd ik rekening met wat de ouders leuk vinden.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Dat vind ik een interessante. Vrouwlief stoeit tussendoor vaak met onze oudste dochter. Dat vindt ze geweldig en zodra ze kans ziet, stoeit zij ook met anderen zoals mij, haar opa, haar tante, haar grote neef. Nooit als de ander geen aanleiding maakt om te stoeien dus ze is er wel afwachtend in, maar als de ander laat merken te willen stoeien dan springt ze er zo bovenopquote:
[..]
Je kunt je afvragen of jongetjes onderling zo stoeien omdat dat in hun natuur zit, of omdat er met jongetjes van baby af aan anders wordt omgegaan en mee wordt gestoeid, OMDAT het jongetjes zijn
Is het niet ook invloed van testosteron waardoor jongens zeker in bepaalde fases fysieker zijn en bijv meer naar bewegende objecten neigen? Ik las daar laatst een keer iets over van een onderzoek bij baby's. Meisjes reageren sterker op gezichten, jongens op bewegende objecten. Er zijn natuurlijke verschillen tussen jongens en meisjes. Generaliseren is alleen lastig en ook vrij onmogelijk omdat er nu eenmaal in die beide groepen zoveel onderlinge verschillen zijn.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Even iets anders. Mijn kleuter van 5 vertelde me vandaag een beetje achteloos dat ze een vriendinnetje in haar klas allerlei verhalen vertelt die niet waar zijn.
Zo zijn we deze vakantie in het museum voor Oudheden geweest en zij heeft daar bij dat vriendinnetje van gemaakt dat ze naar Egypte is geweest, en daar spannende avonturen bij verzonnen.
Ze heeft grote verbeeldingskracht en heeft ook wel in de gaten dat sommige kinderen sneller meegaan in die verhalen dan anderen. Ze zei ook letterlijk: Ja maar L gelooft altijd alles wat ik vertel."
Ik weet dat kinderen op deze leeftijd vrij onschuldig wat heen en weer kunnen schuiven tussen waarheid en fictie, maar toch lijkt me dit niet zo handig. Hoe leg ik dat haar nu op een goede manier uit?
Zo zijn we deze vakantie in het museum voor Oudheden geweest en zij heeft daar bij dat vriendinnetje van gemaakt dat ze naar Egypte is geweest, en daar spannende avonturen bij verzonnen.
Ze heeft grote verbeeldingskracht en heeft ook wel in de gaten dat sommige kinderen sneller meegaan in die verhalen dan anderen. Ze zei ook letterlijk: Ja maar L gelooft altijd alles wat ik vertel."
Ik weet dat kinderen op deze leeftijd vrij onschuldig wat heen en weer kunnen schuiven tussen waarheid en fictie, maar toch lijkt me dit niet zo handig. Hoe leg ik dat haar nu op een goede manier uit?
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
@Vanyel. at klinkt inderdaad heftig. Ik zie in mijn omgeving hoe het kan zijn met zorgintensieve kinderen, en dat is soms moeilijk om te zien. Ik snap het iig heel goed, ondanks dat het bij mij anders gaat.
Wat ik lastig vind trouwens, is nuances. O is vrij bescheiden en zal niet snel voordringen bv. Laatst had ze een ongelukje bij dans omdat ze zó zachtjes had gezegd dat ze moest plassen, dan niemand haar hoorde. Dus ik ga wat gesprekken aan om te zeggen dat als ze iets nodig heeft, ze dan best dat hardop mag zeggen en voor haarzelf op mag komen. Maar ja. Toen ging ik haar gisteren ophalen op een feestje en toen kregen ze snoepzakjes uitgedeeld. Wie stond daar om snoep te jengelen? Creds voor het voor zichzelf opkomen, maar bedelen is dan weer niet netjes. Dat moet voor die kleintjes ook ingewikkeld zijn
Verder vind ik de balans tussen eerlijk zijn en de ze bekend maken met de werkelijkheid, vs ze bang maken erg lastig. Ik wil ze vertellen over wat er gebeurt als iemand doodgaat, als ze daar om vragen, maar niet dat ze er bang voor worden. Zeker als het een tema is dat ik zelf moeilijk vind, dan is dat best heftig. Gelukkig is dat nu wat rustiger, maar hoe kan ik er voor zorgen dat ik haar wel vertel dat mijn ouders vroeg zijn overleden, maar dat ze niet bang wordt dat wij ineens weg zijn?
Wat ik lastig vind trouwens, is nuances. O is vrij bescheiden en zal niet snel voordringen bv. Laatst had ze een ongelukje bij dans omdat ze zó zachtjes had gezegd dat ze moest plassen, dan niemand haar hoorde. Dus ik ga wat gesprekken aan om te zeggen dat als ze iets nodig heeft, ze dan best dat hardop mag zeggen en voor haarzelf op mag komen. Maar ja. Toen ging ik haar gisteren ophalen op een feestje en toen kregen ze snoepzakjes uitgedeeld. Wie stond daar om snoep te jengelen?
Creds voor het voor zichzelf opkomen, maar bedelen is dan weer niet netjes. Dat moet voor die kleintjes ook ingewikkeld zijn Verder vind ik de balans tussen eerlijk zijn en de ze bekend maken met de werkelijkheid, vs ze bang maken erg lastig. Ik wil ze vertellen over wat er gebeurt als iemand doodgaat, als ze daar om vragen, maar niet dat ze er bang voor worden. Zeker als het een tema is dat ik zelf moeilijk vind, dan is dat best heftig. Gelukkig is dat nu wat rustiger, maar hoe kan ik er voor zorgen dat ik haar wel vertel dat mijn ouders vroeg zijn overleden, maar dat ze niet bang wordt dat wij ineens weg zijn?
Mooi om al jullie verschillende manieren van opvoeden te lezen.
Ik ben zo'n 'ik doe maar wat' moeder. Ik heb mijn opvoedmethodes al meermaals aangepast/bijgeschaafd en ik voed zelfs niet alle kinderen op dezelfde manier op. Wat voor het ene kind prima werkt, kan mijn andere kind helemaal niets mee. Ik probeer te kijken naar welke aanpak voor het kind het beste werkt en dat lijkt aardig te lukken.
Er zijn een aantal punten die ik erg belangrijk vind als het om opvoeden gaat, o.a. samen, aandacht, reflectie, weerbaarheid en verantwoordelijkheid. En nog een heleboel andere punten uiteraard, maar dan wordt het wel een heel lang verhaal.
Weerbaarheid vind ik op dot moment op één of andere manier vooral voor mijn dochter een belangrijk punt. Gelukkig geeft ze haar grenzen tot noch toe altijd goed aan. Ik hoor haar zelfs af en toe tegen broertjes zeggen: 'zeg, hebben jullie geen lentekriebels gehad op school? dit is mijn privé en daar hoor je niet aan te komen.' Ik moet er af en toe wel om gniffelen, maar het geeft wel aan dat ze weet dat ze het kan zeggen als iemand te ver gaat. Wat ik wel heel lastig vind is haar te informeren over volwassenen die het niet zo goed bedoelen. Want wat vertel je wel en wat niet? Hoe zorg je dat je kind weerbaar is zonder het gelijk bang te maken? Mogen ze niet mee met een oud vrouwtje die om hulp vraagt bij het verwisselen van de autoband? Of geldt dat alleen voor de meneer die thuis kleine puppy's heeft? Ik blijf het een lastig onderwerp vinden.
Wat ik met alle kinderen doe is bij het naar bed brengen een kort reflectiemomentje waarbij we de dag bespreken. Vaak doen we dat in mijn bed, want ze vinden het reuzegezellig als ze in ons bed in slaap mogen vallen. Ik doe alleen geen oog dicht met kind in bed, dus als ze slapen leggen we ze over naar hun eigen bed. Tijdens de gesprekjes gaan we niet alleen in op wat zij bij zichzelf goed/minder goed vonden gaan en wat ze fijn of minder fijn vonden aan die dag, maar ook wat ze die dag van mijn gedrag vonden. Zo gaf mijn dochter van 9 jaar me laatst terug: "Mam ik vind het niet leuk als je dingen zomaar uit mijn handen pakt, dat kun je me dan toch ook gewoon vertellen en dan leg ik het weg of geef ik het terug." -> Situatie was een mobiele telefoon die ze had gepakt zonder het aan mij te vragen en vervolgens deed ik zo ongeveer hetzelfde bij haar, namelijk iets pakken zonder te vragen. Ik geloof dat we er in dit geval beiden iets van geleerd hebben.
Daarnaast vind ik verantwoordelijkheid nemen een belangrijk punt. Verantwoordelijkheid voor jezelf, je eigen spullen, maar ook voor anderen en andermans spullen.
Het zijn op dit moment nog kleine verantwoordelijkheden, zo zijn de kinderen zelf verantwoordelijk voor het uitzoeken van kleding en het aantrekken ervan. E.e.a. ontstaan uit dagelijkse kledingdiscussies. In het kader van pick your battles heb ik dit laten varen en het aantal bizarre combinaties valt echt reuze mee.
Tenzij ze mijn hulp vragen bij het aankleden, dan kom ik uiteraard helpen. Ze zijn ook zelf verantwoordelijk voor het inpakken van hun schooltas. Ik maak de spullen klaar, zij pakken hun tas in. Maar ook rommel van jezelf en soms ook van anderen opruimen hoort erbij. Als je toch naar de bak met schoenen loopt, neem dan ook de schoenen van de medemens even mee als je daar toch toevallig langskomt. Maar ook verantwoordelijkheid nemen bij het buitenspelen, zie je daar dingen gebeuren die niet mogen of niet fijn zijn voor iemand, doe er dan iets aan of schakel indien je het zelf niet kunt hulp in van een volwassene.
Het opvoeden gaat me bij twee van de drie kinderen eigenlijk prima af, bij die twee escaleert er zelden iets. Bij mijn middelste (5 jaar oud en de eerstgeborene van mijn tweeling) is het regelmatig een behoorlijke uitdaging. Hij is erg onderzoekend en ondernemend en gaat eigenlijk altijd net een stapje verder dan wij hem hebben toegestaan. Afgelopen weken werd het negeren van onze adviezen en regels (niet bij de sloot want je hebt je zwemdiploma nog niet) en het woord k*t gebruiken (fijn zo'n BSO waar een nogal brutaal kind rondloopt en een kleuter die dat dus één op één overneemt ), zo erg dat ik overgegaan ben tot in mijn ogen erg drastische maatregelen. Waarschuwen, uitleg geven waarom, op de trap zetten en boos worden, we hebben letterlijk alles geprobeerd, maar niets hielp. Dit in combinatie met zijn 'ik doe het lekker toch' gedrag en uitlatingen dreven me echt tot wanhoop.
In een ultieme poging wel tot hem door te dringen heb ik elke keer als hij het verboden woord weer zei aangegeven wat het volgende item van hem zou zijn dat ik zou innemen. Het resulteerde eerst in het innemen van een stuk of 5 items, waaronder zijn fiets en skateboard en niet zozeer verdriet, maar vooral boosheid van zijn kant. En een huilend moederhart aan mijn kant.
Binnen een paar dagen kwam hij tot de ontdekking dat ik het nu wel echt meende en dat dergelijk gedrag écht consequenties had. Inmiddels heeft hij al zijn spullen weer terug, het woord hoor ik niet meer en ook luisteren in zijn algemeenheid gaat ook een stuk beter. Het deed mijn moederhart echt pijn om hem op deze manier te benaderen, maar twee weken geleden zat ik huilend op de trap omdat ik echt niet meer wist hoe ik dan wel tot hem door zou kunnen dringen. Dat was voor mij wel even een eye opener en de reden om mijn zachtere aanpak even te laten voor wat het was.
Kortom opvoeden, ik vind het een leuke uitdaging, maar soms ben ik wel blij als ik even tijd voor mezelf heb en even niet 24/7 in dienst hoef te staan van anderen.
[ Bericht 0% gewijzigd door _NIKKI_ op 06-05-2019 16:59:31 ]
Ik ben zo'n 'ik doe maar wat' moeder. Ik heb mijn opvoedmethodes al meermaals aangepast/bijgeschaafd en ik voed zelfs niet alle kinderen op dezelfde manier op. Wat voor het ene kind prima werkt, kan mijn andere kind helemaal niets mee. Ik probeer te kijken naar welke aanpak voor het kind het beste werkt en dat lijkt aardig te lukken.
Er zijn een aantal punten die ik erg belangrijk vind als het om opvoeden gaat, o.a. samen, aandacht, reflectie, weerbaarheid en verantwoordelijkheid. En nog een heleboel andere punten uiteraard, maar dan wordt het wel een heel lang verhaal.
Weerbaarheid vind ik op dot moment op één of andere manier vooral voor mijn dochter een belangrijk punt. Gelukkig geeft ze haar grenzen tot noch toe altijd goed aan. Ik hoor haar zelfs af en toe tegen broertjes zeggen: 'zeg, hebben jullie geen lentekriebels gehad op school? dit is mijn privé en daar hoor je niet aan te komen.' Ik moet er af en toe wel om gniffelen, maar het geeft wel aan dat ze weet dat ze het kan zeggen als iemand te ver gaat. Wat ik wel heel lastig vind is haar te informeren over volwassenen die het niet zo goed bedoelen. Want wat vertel je wel en wat niet? Hoe zorg je dat je kind weerbaar is zonder het gelijk bang te maken? Mogen ze niet mee met een oud vrouwtje die om hulp vraagt bij het verwisselen van de autoband? Of geldt dat alleen voor de meneer die thuis kleine puppy's heeft? Ik blijf het een lastig onderwerp vinden.
Wat ik met alle kinderen doe is bij het naar bed brengen een kort reflectiemomentje waarbij we de dag bespreken. Vaak doen we dat in mijn bed, want ze vinden het reuzegezellig als ze in ons bed in slaap mogen vallen. Ik doe alleen geen oog dicht met kind in bed, dus als ze slapen leggen we ze over naar hun eigen bed. Tijdens de gesprekjes gaan we niet alleen in op wat zij bij zichzelf goed/minder goed vonden gaan en wat ze fijn of minder fijn vonden aan die dag, maar ook wat ze die dag van mijn gedrag vonden. Zo gaf mijn dochter van 9 jaar me laatst terug: "Mam ik vind het niet leuk als je dingen zomaar uit mijn handen pakt, dat kun je me dan toch ook gewoon vertellen en dan leg ik het weg of geef ik het terug." -> Situatie was een mobiele telefoon die ze had gepakt zonder het aan mij te vragen en vervolgens deed ik zo ongeveer hetzelfde bij haar, namelijk iets pakken zonder te vragen.
Ik geloof dat we er in dit geval beiden iets van geleerd hebben.Daarnaast vind ik verantwoordelijkheid nemen een belangrijk punt. Verantwoordelijkheid voor jezelf, je eigen spullen, maar ook voor anderen en andermans spullen.
Het zijn op dit moment nog kleine verantwoordelijkheden, zo zijn de kinderen zelf verantwoordelijk voor het uitzoeken van kleding en het aantrekken ervan. E.e.a. ontstaan uit dagelijkse kledingdiscussies. In het kader van pick your battles heb ik dit laten varen en het aantal bizarre combinaties valt echt reuze mee.
Tenzij ze mijn hulp vragen bij het aankleden, dan kom ik uiteraard helpen. Ze zijn ook zelf verantwoordelijk voor het inpakken van hun schooltas. Ik maak de spullen klaar, zij pakken hun tas in. Maar ook rommel van jezelf en soms ook van anderen opruimen hoort erbij. Als je toch naar de bak met schoenen loopt, neem dan ook de schoenen van de medemens even mee als je daar toch toevallig langskomt. Maar ook verantwoordelijkheid nemen bij het buitenspelen, zie je daar dingen gebeuren die niet mogen of niet fijn zijn voor iemand, doe er dan iets aan of schakel indien je het zelf niet kunt hulp in van een volwassene.
Het opvoeden gaat me bij twee van de drie kinderen eigenlijk prima af, bij die twee escaleert er zelden iets. Bij mijn middelste (5 jaar oud en de eerstgeborene van mijn tweeling) is het regelmatig een behoorlijke uitdaging. Hij is erg onderzoekend en ondernemend en gaat eigenlijk altijd net een stapje verder dan wij hem hebben toegestaan. Afgelopen weken werd het negeren van onze adviezen en regels (niet bij de sloot want je hebt je zwemdiploma nog niet) en het woord k*t gebruiken (fijn zo'n BSO waar een nogal brutaal kind rondloopt en een kleuter die dat dus één op één overneemt
), zo erg dat ik overgegaan ben tot in mijn ogen erg drastische maatregelen. Waarschuwen, uitleg geven waarom, op de trap zetten en boos worden, we hebben letterlijk alles geprobeerd, maar niets hielp. Dit in combinatie met zijn 'ik doe het lekker toch' gedrag en uitlatingen dreven me echt tot wanhoop.In een ultieme poging wel tot hem door te dringen heb ik elke keer als hij het verboden woord weer zei aangegeven wat het volgende item van hem zou zijn dat ik zou innemen. Het resulteerde eerst in het innemen van een stuk of 5 items, waaronder zijn fiets en skateboard en niet zozeer verdriet, maar vooral boosheid van zijn kant. En een huilend moederhart aan mijn kant.
Binnen een paar dagen kwam hij tot de ontdekking dat ik het nu wel echt meende en dat dergelijk gedrag écht consequenties had. Inmiddels heeft hij al zijn spullen weer terug, het woord hoor ik niet meer en ook luisteren in zijn algemeenheid gaat ook een stuk beter. Het deed mijn moederhart echt pijn om hem op deze manier te benaderen, maar twee weken geleden zat ik huilend op de trap omdat ik echt niet meer wist hoe ik dan wel tot hem door zou kunnen dringen. Dat was voor mij wel even een eye opener en de reden om mijn zachtere aanpak even te laten voor wat het was.
Kortom opvoeden, ik vind het een leuke uitdaging, maar soms ben ik wel blij als ik even tijd voor mezelf heb en even niet 24/7 in dienst hoef te staan van anderen.
[ Bericht 0% gewijzigd door _NIKKI_ op 06-05-2019 16:59:31 ]
Daar kun je niet echt voor zorgen, dat is het rottige. De dood en sterfelijkheid zijn onderdeel van het bestaan, daar hoort angst ook bij, al is het wel te hopen dat die angst binnen de perken blijft.quote:
hoe kan ik er voor zorgen dat ik haar wel vertel dat mijn ouders vroeg zijn overleden, maar dat ze niet bang wordt dat wij ineens weg zijn?
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Wij vertellen al heel lang dat ze ons altijd even moet laten weten als ze ergens anders heen gaat. Dat als iemand zegt puppy's te hebben en zij wil ze zien, dat wij dat dan even moeten weten. Want anders zijn we haar kwijt, en dat is niet handig en maken we ons zorgen.quote:
Wat ik wel heel lastig vind is haar te informeren over volwassenen die het niet zo goed bedoelen. Want wat vertel je wel en wat niet? Hoe zorg je dat je kind weerbaar is zonder het gelijk bang te maken? Mogen ze niet mee met een oud vrouwtje die om hulp vraagt bij het verwisselen van de autoband? Of geldt dat alleen voor de meneer die thuis kleine puppy's heeft? Ik blijf het een lastig onderwerp vinden.
En daarbij hebben we ook gezegd dat als een (onbekende) volwassene haar om hulp vraagt (ook dat oude vrouwtje) dat ze dan ons maar even moet roepen. Want wat kan een kind nou doen om een volwassene te helpen? Dat kan een andere volwassene veel beter en dat willen wij natuurlijk altijd!
Maar goed, bij ons is inmiddels ook het woord kinderlokker al langs geweest en seksueel misbruik besproken. En dat er volwassenen zijn die een belangstelling voor kinderen hebben die niet passend is. Dat ze ons daar altijd van op de hoogte moet stellen en dat ze daar geen geheim over mag hebben. Dat een geheim waar je je rot over voelt, gedeeld moet worden. Alles ondervangen kun je natuurlijk nooit, helaas. Maar zaken feitelijk en zonder te veel emotie vertellen (hoe moeilijk ook als het over zo'n onderwerp gaat) geeft ze informatie en maakt ze niet zo snel bang. Tenminste, zo werkt het bij onze bijna tienjarige.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
O, zeker! Er zijn zeker verschillen en die mogen er ook zijn. Maar van een heleboel verschillen is de vraag nurture of nature volgens mij helemaal niet zo gemakkelijk te beantwoorden en stoppen we er met nurture geheel onbewust toch best nog wel wat in.quote:
Is het niet ook invloed van testosteron waardoor jongens zeker in bepaalde fases fysieker zijn en bijv meer naar bewegende objecten neigen? Ik las daar laatst een keer iets over van een onderzoek bij baby's. Meisjes reageren sterker op gezichten, jongens op bewegende objecten. Er zijn natuurlijke verschillen tussen jongens en meisjes. Generaliseren is alleen lastig en ook vrij onmogelijk omdat er nu eenmaal in die beide groepen zoveel onderlinge verschillen zijn.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik denk zelf dat het stoeien wat ik bedoel door de testeron komt.quote:
[..]
O, zeker! Er zijn zeker verschillen en die mogen er ook zijn. Maar van een heleboel verschillen is de vraag nurture of nature volgens mij helemaal niet zo gemakkelijk te beantwoorden en stoppen we er met nurture geheel onbewust toch best nog wel wat in.
Ik bedoel overigens niet dat alle jongetjes van stoeien houden of meisjes er niet van houden.
Ik bedoel die situatie als twee jongetjes onderling stoeien. Op die manier zie ik meisjes niet stoeien.
Maar het is heel lastig om te bepalen omdat er al zo snel onderscheid gemaakt wordt.
Ik heb me vantevoren niet zo in opvoedmethodes verdiept. Dus ook ik doe maar wat. Maar ondertussen heb ik wel e.e.a. over diverse opvoedmethodes gelezen. Hierbij pas ik toe wat voor ons werkt.
Het ene kind is het andere niet, dus wat bij de een werkt, hoeft bij de ander niet te werken.
Een voorbeeld:
Mijn oudste had/heeft veel behoefte aan duidelijkheid en aan duidelijke grenzen. Uitzonderingen verschoven voor hem gelijk een grens, dus maakte ik bij hem zelden een uitzondering (en dat vond ik lastig, want ik houd wel van uitzonderingen).
Mijn 2e heeft veel beter door wat een uitzondering inhoudt, dus daar kan ik gemakkelijker uitzonderingen maken (maar minder in bijzijn van de oudste).
Overigens vind ik meestal dat het opvoeden me beter afgaat dan ik vantevoren van mezelf ingeschat had. Ik zag mezelf nooit zo als een moederlijk type.
[ Bericht 10% gewijzigd door Grijs op 06-05-2019 17:50:16 ]
Het ene kind is het andere niet, dus wat bij de een werkt, hoeft bij de ander niet te werken.
Een voorbeeld:
Mijn oudste had/heeft veel behoefte aan duidelijkheid en aan duidelijke grenzen. Uitzonderingen verschoven voor hem gelijk een grens, dus maakte ik bij hem zelden een uitzondering (en dat vond ik lastig, want ik houd wel van uitzonderingen).
Mijn 2e heeft veel beter door wat een uitzondering inhoudt, dus daar kan ik gemakkelijker uitzonderingen maken (maar minder in bijzijn van de oudste).
Overigens vind ik meestal dat het opvoeden me beter afgaat dan ik vantevoren van mezelf ingeschat had. Ik zag mezelf nooit zo als een moederlijk type.
[ Bericht 10% gewijzigd door Grijs op 06-05-2019 17:50:16 ]
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
3 kinderen en alle 3 hebben hun eigen benadering nodig. Wat voor Jen super werkt zou voor Leyla helemaal niet passen en wat voor Leyla goed is heeft geen effect op Bram.
Ik spreek nooit op een kinderlijke toon tegen de kinderen, spreek ze aan op hun eigen verantwoordelijkheid en mopper vooral dat ze elkaar met rust moeten laten.
Maar buiten dat doe ik maar wat en ze leven nog steeds.
Ik spreek nooit op een kinderlijke toon tegen de kinderen, spreek ze aan op hun eigen verantwoordelijkheid en mopper vooral dat ze elkaar met rust moeten laten.
Maar buiten dat doe ik maar wat en ze leven nog steeds.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Dit hebben wij ook aangegeven. Zelfs als het een bekende is die zegt dat papa en mama 'het al weten' moeten ze toch naar huis komen. Deze boodschap laten we af en toe de revue passeren, maar ik zou oprecht niet weten wat ze doen als ze in zo'n situatie terecht zouden komen.quote:
[..]
Wij vertellen al heel lang dat ze ons altijd even moet laten weten als ze ergens anders heen gaat. Dat als iemand zegt puppy's te hebben en zij wil ze zien, dat wij dat dan even moeten weten. Want anders zijn we haar kwijt, en dat is niet handig en maken we ons zorgen.
En daarbij hebben we ook gezegd dat als een (onbekende) volwassene haar om hulp vraagt (ook dat oude vrouwtje) dat ze dan ons maar even moet roepen. Want wat kan een kind nou doen om een volwassene te helpen? Dat kan een andere volwassene veel beter en dat willen wij natuurlijk altijd!
Maar goed, bij ons is inmiddels ook het woord kinderlokker al langs geweest en seksueel misbruik besproken. En dat er volwassenen zijn die een belangstelling voor kinderen hebben die niet passend is. Dat ze ons daar altijd van op de hoogte moet stellen en dat ze daar geen geheim over mag hebben. Dat een geheim waar je je rot over voelt, gedeeld moet worden. Alles ondervangen kun je natuurlijk nooit, helaas. Maar zaken feitelijk en zonder te veel emotie vertellen (hoe moeilijk ook als het over zo'n onderwerp gaat) geeft ze informatie en maakt ze niet zo snel bang. Tenminste, zo werkt het bij onze bijna tienjarige.
Ik vond dat filmpje echt heel erg slecht. De man sprak eerst een tijdje met de ouder, dat was duidelijk een prettig gesprek, dat straalden ze uit. Daarna sprak de man met het kind, in het zicht van de ouder. Toen hij vroeg om mee te gaan, gingen die kinderen mee, vanwege bovenstaande en waarschijnlijk ook omdat de ouder zag dat het kind met de man meeging.quote:
Er was een tijdje geleden een filmpje daarover. Die meneer vroeg vooraf toestemming aan de ouders. En bijna elk kind ging mee.
Dit kan ook komen omdat ze de meneer met hun ouders hadden zien praten.
Ik vond het echt op geen enkele manier iets zeggen over kinderen en of ze met onbekenden mee zouden gaan.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Wat een fijn topic dit. Hoewel je het rationeel wel weet, is het toch weer fijn om te horen dat die ‘andere moeders ook maar wat doen’. Hier ook niet ingelezen in theorieën. Een aantal opmerkingen uit diverse topics zijn me altijd bijgebleven. Een hele belangrijke (voor mijzelf) is dat ik nooit ‘sssht, stil maar’ zeg om te troosten. Is ze verdrietig, dan knuffelen we en praten we erover -mits ze dat wil-. Een andere inderdaad om haar gevoel er ook te laten mogen zijn (goeie zin krijger), dat ze best boos/verdrietig/gefrustreerd mag zijn als een klasgenootje niet kan spelen, als ze die lekkere koekjes uit de winkel niet meekriigt of als ze geen tv mag kijken ‘s ochtends. Ik merk dat ze, net als ik, best een temperament heeft. Boos worden en niet weten wat je met die agressie aan moet. Vooralsnog vertel ik haar dat ze dan het beste in een kussen mag slaan of schreeuwen, zodat ze niet met deuren/spullen gaat smijten. Maar misschien hebben jullie daar nog andere ideeën voor?
Wat ik wel lastig vind is dat Vriend en ik niet helemaal op 1 lijn zitten. Hij is een stuk strenger dan ik en ik merk dat ik vaker denk aan het ‘pick your battles’ principe. Dus het valt me op dat hij heel vaak ‘nee’ of ‘niet doen’ zegt op dingen die ík door de vingers zou kijken. Zoals bijvoorbeeld op d’r knieën op de stoel zitten in plaats van rechtop, of over de bank heen kruipen in plaats van er omheen lopen etc. Vaak vrij onbenullige dingen, maar op het moment dat hij ‘nee’ zegt, voel ik me als het ware verplicht om er in mee te gaan om zo wel een soort eenheid te vormen, ook al sta ik er niet achter. Hoe doen jullie dit?
Wat ik wel lastig vind is dat Vriend en ik niet helemaal op 1 lijn zitten. Hij is een stuk strenger dan ik en ik merk dat ik vaker denk aan het ‘pick your battles’ principe. Dus het valt me op dat hij heel vaak ‘nee’ of ‘niet doen’ zegt op dingen die ík door de vingers zou kijken. Zoals bijvoorbeeld op d’r knieën op de stoel zitten in plaats van rechtop, of over de bank heen kruipen in plaats van er omheen lopen etc. Vaak vrij onbenullige dingen, maar op het moment dat hij ‘nee’ zegt, voel ik me als het ware verplicht om er in mee te gaan om zo wel een soort eenheid te vormen, ook al sta ik er niet achter. Hoe doen jullie dit?
.
[ Bericht 99% gewijzigd door miss_sly op 06-05-2019 19:44:09 ]
[ Bericht 99% gewijzigd door miss_sly op 06-05-2019 19:44:09 ]
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Het feel good waar we het over hadden is voor mij wel weg.quote:
[..]
Het is geheel off topic, maar dat was niet waar het filmpje over ging. Het filmpje was gemaakt om aan te tonen dat kinderen met onbekenden mee zouden gaan. En dat laat dit filmpje dus juist niet zien, in mijn ogen.
Ik zal mijn posts wijzigen.
Dat hebben wij ook vaak. Dan zegt man "als je nu niet ophoudt, dan moet je op de gang". Ik ben daar zelf niet van, maar ik vind het erg belangrijk om hem ook eea uit te laten vogelen. Zolang hij imo niet over de grenzen van het kind gaat, dan ga ik mee in wat hij zegt. Hij vindt het opvoeden denk ik wel lastig hier en daar, en heeft heel simpel veel minder ervaring dan ik. Maar hij is ook wat te trots/eigenwijs om om hulp te vragen.quote:
Wat ik wel lastig vind is dat Vriend en ik niet helemaal op 1 lijn zitten. Hij is een stuk strenger dan ik en ik merk dat ik vaker denk aan het ‘pick your battles’ principe. Dus het valt me op dat hij heel vaak ‘nee’ of ‘niet doen’ zegt op dingen die ík door de vingers zou kijken. Zoals bijvoorbeeld op d’r knieën op de stoel zitten in plaats van rechtop, of over de bank heen kruipen in plaats van er omheen lopen etc. Vaak vrij onbenullige dingen, maar op het moment dat hij ‘nee’ zegt, voel ik me als het ware verplicht om er in mee te gaan om zo wel een soort eenheid te vormen, ook al sta ik er niet achter. Hoe doen jullie dit?
Laatst zat ie in een cirkel vast en riep hij 100x S pak je schoenen, schoenen pakken, schoenen pakken, op en blafferige toon. Dat gaat em bij s dus echt niet worden. Toen "greep" ik wel in, omdat ik zag dat ze er beiden niet uit gingen komen. Toen zei ik: hoe is het voor jou als ik zeg "autosleutels pakken!". Toen zag hij in dat hij er niet uit ging komen, vroeg S lief en toen waren ze in 4 minuten buiten.
Ik heb het ook regelmatig over dat als er iemand (ook bekenden) vragen of ze mee gaat of mee naar binnen komt, je het altijd eerst komt zeggen/vragen aan papa of mama.
Ook geheimpjes met iemand mag ze niet hebben. Die hebben we een keer uitgetest. Opa gaf haar een snoepje en zei daarbij dat het een geheimpje was. Toen nam ze hem gelukkig niet aan omdat ze geen geheimen mag hebben.
Inmiddels weet ze wel dat ze cadeautjes ed voor iemand geheim mag houden.
En dat vind ik vooral erg lastig, waar leg je de grens, er zijn altijd zoveel uitzonderingen
Oh en bij ons kwijtraken moeten ze naar een papa of mama toe die kinderen bij zich heeft.
En @Krijgertje, ik heb dat met man soms ook. Man is ook strenger dan ik ben. Ik wil ook een eenheid met mam vormen en ga er dan op dat moment mee in en als ik me er eigenlijk niet prettig bij voel heb ik het er later met man over en besluiten we of het wel of niet mag.
En soms besluiten we ook dat het bij mij wel mag en bij man niet en als we er samen zijn dat het dan niet mag.
Kinderen gaan daar eigenlijk best goed mee om. Het zijn ook geen heel grote dingen (tv kijken tijdens eten bijv)
Ook geheimpjes met iemand mag ze niet hebben. Die hebben we een keer uitgetest. Opa gaf haar een snoepje en zei daarbij dat het een geheimpje was. Toen nam ze hem gelukkig niet aan omdat ze geen geheimen mag hebben.
Inmiddels weet ze wel dat ze cadeautjes ed voor iemand geheim mag houden.
En dat vind ik vooral erg lastig, waar leg je de grens, er zijn altijd zoveel uitzonderingen
Oh en bij ons kwijtraken moeten ze naar een papa of mama toe die kinderen bij zich heeft.
En @Krijgertje, ik heb dat met man soms ook. Man is ook strenger dan ik ben. Ik wil ook een eenheid met mam vormen en ga er dan op dat moment mee in en als ik me er eigenlijk niet prettig bij voel heb ik het er later met man over en besluiten we of het wel of niet mag.
En soms besluiten we ook dat het bij mij wel mag en bij man niet en als we er samen zijn dat het dan niet mag.
Kinderen gaan daar eigenlijk best goed mee om. Het zijn ook geen heel grote dingen (tv kijken tijdens eten bijv)
Met betrekking tot stoeien en testosteron zat in 'Man Made' wel een leuk experimentje. Het testosteron van verschillende beroepsgroepen (advocaten, rugbyers, balletdansers, advocaten, verplegers, queerartiesten en politiemannen) werd gemeten:quote:
Is het niet ook invloed van testosteron waardoor jongens zeker in bepaalde fases fysieker zijn en bijv meer naar bewegende objecten neigen? Ik las daar laatst een keer iets over van een onderzoek bij baby's. Meisjes reageren sterker op gezichten, jongens op bewegende objecten. Er zijn natuurlijke verschillen tussen jongens en meisjes. Generaliseren is alleen lastig en ook vrij onmogelijk omdat er nu eenmaal in die beide groepen zoveel onderlinge verschillen zijn.
Wat kort door de bocht natuurlijk, maar goed, het is tv. De conclusie is in elk geval zo'n beetje dat hormonen/een hormoon an sich niet zoveel zeggen/zegt over gedrag. Het is denk ik een complexe combinatie van factoren, waar hormonen onderdeel van uitmaken, maar waar ook persoonlijkheid, omgeving, aan- en afgeleerd gedrag en nog veel meer (nurture én nature) bij meespeelt. En waarin naar mijn mening de tweedeling man/vrouw eerder tegenwerkt dan helpt, gezien het aantal variaties in gender en geslacht. Dus ik doe mijn best de overtuigingen op dat vlak van me af te schudden en de dingen op z'n minst gelijkwaardig te bekijken. Mijn man vindt dat lastiger dan ik (dat snap ik gezien juist die overtuigingen dan weer wel, haha), maar hij doet daar ook zijn best voor.
Make your own kind of music.
Interessant filmpje Cass.
Ik moest even denken aan een stukje van een tijdje terug over jongens en school. Dat jongens het over het algemeen lastiger hebben dan meisjes.
Dit met de nurture en nature. Is dat stukje over jongens en school dan achterhaalt?
Ik moest even denken aan een stukje van een tijdje terug over jongens en school. Dat jongens het over het algemeen lastiger hebben dan meisjes.
Dit met de nurture en nature. Is dat stukje over jongens en school dan achterhaalt?
Ik kies mn battles ook met meneer.quote:
Wat een fijn topic dit. Hoewel je het rationeel wel weet, is het toch weer fijn om te horen dat die ‘andere moeders ook maar wat doen’. Hier ook niet ingelezen in theorieën. Een aantal opmerkingen uit diverse topics zijn me altijd bijgebleven. Een hele belangrijke (voor mijzelf) is dat ik nooit ‘sssht, stil maar’ zeg om te troosten. Is ze verdrietig, dan knuffelen we en praten we erover -mits ze dat wil-. Een andere inderdaad om haar gevoel er ook te laten mogen zijn (goeie zin krijger), dat ze best boos/verdrietig/gefrustreerd mag zijn als een klasgenootje niet kan spelen, als ze die lekkere koekjes uit de winkel niet meekriigt of als ze geen tv mag kijken ‘s ochtends. Ik merk dat ze, net als ik, best een temperament heeft. Boos worden en niet weten wat je met die agressie aan moet. Vooralsnog vertel ik haar dat ze dan het beste in een kussen mag slaan of schreeuwen, zodat ze niet met deuren/spullen gaat smijten. Maar misschien hebben jullie daar nog andere ideeën voor?
Wat ik wel lastig vind is dat Vriend en ik niet helemaal op 1 lijn zitten. Hij is een stuk strenger dan ik en ik merk dat ik vaker denk aan het ‘pick your battles’ principe. Dus het valt me op dat hij heel vaak ‘nee’ of ‘niet doen’ zegt op dingen die ík door de vingers zou kijken. Zoals bijvoorbeeld op d’r knieën op de stoel zitten in plaats van rechtop, of over de bank heen kruipen in plaats van er omheen lopen etc. Vaak vrij onbenullige dingen, maar op het moment dat hij ‘nee’ zegt, voel ik me als het ware verplicht om er in mee te gaan om zo wel een soort eenheid te vormen, ook al sta ik er niet achter. Hoe doen jullie dit?
Ik heb er vormen in; 1. niet instemmen maar gewoon niet mee bemoeien, later op terugkomen. 2. Instemmen ondanks niet mee eens, later op terugkomen. 3. Op moment zelf, ondanks aanwezigheid van kinderen, kenbaar maken.
Meestal krijg ik dan de snauw, regel jij het dan maar.
Verder wel herkenning, maar ik laat het meestal. Ondanks dat hij veel meer op hun huid zit en ik misschien te weinig is dat ook een soort balans. Dat we het niet altijd eens zijn hoort er gewoon bij en de kinderen zien dan ook dat we er ook weer uitkomen.
Qua boos worden: ja je mag prima boos zijn, dag mag je ook laten merken, maar op een normale manier. Ook als je boos bent laat je mn spullen heel, slaan en krijsen lost sowieso niks op. Maar ik heb dat wat moeten herhalen voordat het ook door drong tot Jen dat je meer bereikt als je niet volledig uit je plaat gaat. Maar dat is opvoeden, herhalen, herhalen.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Ik vind opvoeden soms ook echt hel. Nu helemaal met een puber van 13 en een pre puber van bijna 10. Vooral met de puber weet ik soms niet wat/hoe ik het moet doen. Moet ik bepaald gedrag negeren? Moet ik beeldschermstraf inzetten, moet ik bovenop haar huiswerk zitten of moet ik het loslaten. ik twijfel soms enorm aan of ik het wel goed doe, of ik het anders moet doen.quote:
[..]
Mooi contrast jouw laatste paragraaf met hoe ik het beleef @:Roomsnoes
Ik vind opvoeden echt de hel. Zo veel moeilijker dan ik ooit verwacht had en in alle eerlijkheid weet ik niet of ik het nog eens zou doen als ik de keuze had.
Ik hou met heel mijn hart van ze en zou ze never nooit willen missen.
En die keuze.. daar herken ik mezelf ook heel erg in
Ik heb me vooraf niet ingelezen in de diverse opvoedtheorieen. Het is voor mij soms te "zweverig" en ik ben helemaal niet zo.
Ik ben ook van het "aanrommelen". Maar als ik dan zo naar mijn kinderen kijk en denk ik dat ik het toch ergens wel goed gedaan heb. Ze zijn volgens mij netjes opgevoed met normen en waarden.
En ja, er vliegt hier wel eens een scheldwoord door het huis, maar daar ben ik zelf debet aan.
[ Bericht 0% gewijzigd door Vicky op 06-05-2019 21:36:20 ]
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Ik vind opvoeden zo megatof! Ik vind het fantastisch dat er kleine mensen rondlopen die door mij/ons gevormd zijn tot wie ze nu zijn, ik geniet van de uitdagingen die het met zich mee brengt, van hoe het mij een spiegel voorhoudt en hoe ik groei van alles wat ze mijn kant op werpen. Verder vind ik ze echt leuke mensen waar ik graag mijn tijd mee door breng, dat helpt ook. Daarnaast vind ik het in periodes loeizwaar, vooral als zij het zwaar hebben. Mijn oudste heeft een afschuwelijk half jaar gehad, is intens ongelukkig geweest met alle vreselijke nare dingen die daarbij horen, en ik heb me toen herhaaldelijk afgevraagd waarom ik een kind op de wereld had gezet als grootse pijn er blijkbaar ook bij hoort. Ze behoeden voor pijn is blijkbaar niet compleet gelukt en naast dat dat zeer doet, voelt het ook als falen.
De opvoedmethodes ken ik, voor elke methode geldt dat ik er uit haal wat bij ons gezin past. Dat is voor een deel aan de hippie-kant van het spectrum met veel invloeden vanuit ap/oo maar om de boel in balans te houden komen we ook wel eens bij de Mac
Ze behoeden voor pijn is blijkbaar niet compleet gelukt en naast dat dat zeer doet, voelt het ook als falen. De opvoedmethodes ken ik, voor elke methode geldt dat ik er uit haal wat bij ons gezin past. Dat is voor een deel aan de hippie-kant van het spectrum met veel invloeden vanuit ap/oo maar om de boel in balans te houden komen we ook wel eens bij de Mac
Om even de andere kant te belichten: toen ik een jaar of 6 was had ik een buurmeisje van een jaar of 12 dat graag allerlei wilde verhalen vertelde aan de jongere kinderen in de straat. Ik genoot daar enorm van, en keek steeds uit naar de volgende keer dat ik haar weer zou zien. Tot mijn vader een keer uitlegde dat het simpelweg niet waar kon zijn wat ze die dag had verteld (ze zou een week geleden een ernstig ongeluk gehad hebben op straat, met veel bloed en uitpuilende ingewandenquote:
Even iets anders. Mijn kleuter van 5 vertelde me vandaag een beetje achteloos dat ze een vriendinnetje in haar klas allerlei verhalen vertelt die niet waar zijn.
Zo zijn we deze vakantie in het museum voor Oudheden geweest en zij heeft daar bij dat vriendinnetje van gemaakt dat ze naar Egypte is geweest, en daar spannende avonturen bij verzonnen.
Ze heeft grote verbeeldingskracht en heeft ook wel in de gaten dat sommige kinderen sneller meegaan in die verhalen dan anderen. Ze zei ook letterlijk: Ja maar L gelooft altijd alles wat ik vertel."
Ik weet dat kinderen op deze leeftijd vrij onschuldig wat heen en weer kunnen schuiven tussen waarheid en fictie, maar toch lijkt me dit niet zo handig. Hoe leg ik dat haar nu op een goede manier uit?
). Toen was de magie weg (hetzelfde als toen ik achter het geheim van Sinterklaas kwam), dat vond ik spijtiger dan het feit dat ze niet eerlijk was geweest. En verder: wat fijn dat het goed gaat met dit topic!
Hier ook 2 kinderen met 2 verschillende gebruiksaanwijzingen.. Dus ik heb "ik-doe-maar-wat-variant-1"en de "ik-doe-maar-wat-variant-2". Waarbij optie 1 meer intuïtief werkt, omdat het kind op mij lijkt. En nr2 moet ik wat meer bij nadenken, maar kom ik ook wel uit. Man heeft het juist eerder andersom. Die kan nr2 van nature wat makkelijker opvoeden. Samen komen we er wel uit, juist de mix helpt hier. Als de ene ouder het niet lukt, dan lukt het de ander wel, en ze worden allebei vrolijk groter..
Je ziet ook op school dat ze precies een ander type leerkracht nodig hebben om vooruit te komen.
En doorsnee gezien zijn het geen pittige kinderen, dus ik heb sowieso makkelijk praten
Ik ben tijdens de peutertijd van de kinderen regelmatig naar een moeder-wijk-groep geweest. Daar adviseerden ze de Tripple P methode. Vooral veiligheid, consequent en inspireren. Dat past me wel, en de kinderen ook, zeker op die leeftijd. Al werkt het bij allebei op hun eigen manier.
HowToTalkToKids heeft me wel bewuster gemaakt van de manier waarop ik dingen zeg/vraag. Maar ook dat staat niet zover van mijn natuur af.
Je ziet ook op school dat ze precies een ander type leerkracht nodig hebben om vooruit te komen.
En doorsnee gezien zijn het geen pittige kinderen, dus ik heb sowieso makkelijk praten
Ik ben tijdens de peutertijd van de kinderen regelmatig naar een moeder-wijk-groep geweest. Daar adviseerden ze de Tripple P methode. Vooral veiligheid, consequent en inspireren. Dat past me wel, en de kinderen ook, zeker op die leeftijd. Al werkt het bij allebei op hun eigen manier.
HowToTalkToKids heeft me wel bewuster gemaakt van de manier waarop ik dingen zeg/vraag. Maar ook dat staat niet zover van mijn natuur af.
Elk kind is anders en elke ouder is anders. Je intuitie is bij de meeste weldenkende ouders voldoende lijkt me al zet ik dat weldenkend wel in een bepaald perspectief. De perfecte ouder bestaat (bij lange na) niet, al denken sommigen dat wel
Ik geloof niet zo in die keurslijf methodes, proberen in te leven in de denkwijze van je jonge kinderen is al moeilijk genoeg
Ik geloof niet zo in die keurslijf methodes, proberen in te leven in de denkwijze van je jonge kinderen is al moeilijk genoeg
"Hoka Hey!"
Leuk, dat boek heb ik ook! Ik heb er vorig jaar een begin in gemaakt maar toen was mijn jongste nog niet geboren en mijn oudste pas 1,5. Bleek toen dus nog niet zo effectiefquote:
HowToTalkToKids heeft me wel bewuster gemaakt van de manier waarop ik dingen zeg/vraag. Maar ook dat staat niet zover van mijn natuur af.
Maar ik ga hem dit weekend maar weer eens uit de kast opdiepen want het was wel interessant leesvoer met volgens mij handige handvatten inderdaad.
Er is ook een deel 2. en eentje over rivaliteit tussen broers en zussen.quote:
[..]
Leuk, dat boek heb ik ook! Ik heb er vorig jaar een begin in gemaakt maar toen was mijn jongste nog niet geboren en mijn oudste pas 1,5. Bleek toen dus nog niet zo effectief
Die laatste vond ik wel handig toen de jongste richting peuterpuberteit ging en de oudste daar last van had..
Maar het blijven ook gewoon broertjes die af en toe vreselijk moeten stoeien en hun energie kwijt moeten. Om dan 5 minuten later liggen te knuffelen voor een tekenfilm..
In het begin had ik daar wel moeite mee. Nu loop ik er wel heen als er eentje kapot is
Bedankt voor de tip, die ga ik zeker op mijn lijstje zetten want ik verwacht hier ook nog wel wat trammelant tussen de zussen
Haha loslaten heet dat denk ik, ik grijp ook niet meer in elke keer in, ze moeten het toch samen leren 'uit te vechten', zei het op een goede manier. En inderdaad, hoort er ook gewoon bij!
Haha loslaten heet dat denk ik, ik grijp ook niet meer in elke keer in, ze moeten het toch samen leren 'uit te vechten', zei het op een goede manier. En inderdaad, hoort er ook gewoon bij!
Ok, help.
Situatie: een bijna peuter die andere kindjes pijn doet en vooral bijt. Thuis is het zijn broer, maar op het KDV ook andere kindjes
Hoe zouden jullie dit aanpakken?
Ik heb heel veel nagedacht. Kevin heeft heel heel heel veel energie en is vaak erg enthousiast en wordt dan lomp. Hij kan van 0 naar boos in standje 10 als hij zijn zin niet krijgt. Daarnaast beet zijn broer ook heel veel, maar alleen Kevin. Ik denk dat daardoor hij denkt dat het er een beetje bij hoort.
We hebben gesprek gehad met KDV, en eigenlijk komt het er op neer dat zij het ook niet weten. We hanteren wel dezelfde aanpak: duidelijk zeggen dat het niet mag en uit de situatie halen door hem apart te zetten. Ze zeggen daar dat boos worden juist het tegenovergestelde effect heeft, maar ik schiet wel eens uit mijn slof als ik hem zie bijten.
Ik ben eigenlijk een beetje geschrokken van het gesprek, omdat ze hebben aangegeven dat ouders hun kind daar bij het KDV weg willen halen, omdat Kevin het kind bijt.
Dit maakt dat ik mezelf echt zo’n faalmoeder vind. Ik kan er wel om huilen.
Eigenlijk ook wel omdat het voor mij een beetje uit de lucht komt vallen dat hij zo veel bijt. Thuis bijt hij wel hoor, maar dus vooral broerlief en ik heb hem nog nooit andere kindjes zien bijten.
Weten jullie iets wat wij kunnen doen? Ze zeggen dat we met dit naar het CB moeten gaan voor advies , maar dat lijkt mij niet zo zinvol.
Beide broers komen wel nu in een aparte groep bij het KDV, omdat ze vaak met zijn tweeën optrekken tegen de rest. Dit vind ik heel fijn, omdat ik dit zelf ook merk. Misschien geeft dit Kevin ook wel wat rust.
Situatie: een bijna peuter die andere kindjes pijn doet en vooral bijt. Thuis is het zijn broer, maar op het KDV ook andere kindjes
Hoe zouden jullie dit aanpakken?
Ik heb heel veel nagedacht. Kevin heeft heel heel heel veel energie en is vaak erg enthousiast en wordt dan lomp. Hij kan van 0 naar boos in standje 10 als hij zijn zin niet krijgt. Daarnaast beet zijn broer ook heel veel, maar alleen Kevin. Ik denk dat daardoor hij denkt dat het er een beetje bij hoort.
We hebben gesprek gehad met KDV, en eigenlijk komt het er op neer dat zij het ook niet weten. We hanteren wel dezelfde aanpak: duidelijk zeggen dat het niet mag en uit de situatie halen door hem apart te zetten. Ze zeggen daar dat boos worden juist het tegenovergestelde effect heeft, maar ik schiet wel eens uit mijn slof als ik hem zie bijten.
Ik ben eigenlijk een beetje geschrokken van het gesprek, omdat ze hebben aangegeven dat ouders hun kind daar bij het KDV weg willen halen, omdat Kevin het kind bijt.
Dit maakt dat ik mezelf echt zo’n faalmoeder vind. Ik kan er wel om huilen.
Eigenlijk ook wel omdat het voor mij een beetje uit de lucht komt vallen dat hij zo veel bijt. Thuis bijt hij wel hoor, maar dus vooral broerlief en ik heb hem nog nooit andere kindjes zien bijten.
Weten jullie iets wat wij kunnen doen? Ze zeggen dat we met dit naar het CB moeten gaan voor advies , maar dat lijkt mij niet zo zinvol.
Beide broers komen wel nu in een aparte groep bij het KDV, omdat ze vaak met zijn tweeën optrekken tegen de rest. Dit vind ik heel fijn, omdat ik dit zelf ook merk. Misschien geeft dit Kevin ook wel wat rust.
Je bent echt geen faalmoeder. Gewoon niet.
Ik zou gaan bijhouden wanneer hij bijt en of je de reden kan achterhalen waarom hij bijt.
Als je de reden weet kan je veel gerichter naar een oplossing zoeken.
En praat er ook over op rustige momenten. Dat tandjes zijn om je eten te eten en niet om kindjes te bijten.
[ Bericht 15% gewijzigd door Omentielvo op 09-05-2019 06:34:37 ]
Ik zou gaan bijhouden wanneer hij bijt en of je de reden kan achterhalen waarom hij bijt.
Als je de reden weet kan je veel gerichter naar een oplossing zoeken.
En praat er ook over op rustige momenten. Dat tandjes zijn om je eten te eten en niet om kindjes te bijten.
[ Bericht 15% gewijzigd door Omentielvo op 09-05-2019 06:34:37 ]
Mijne deed dat ook, totdat hij een keer teruggebeten werd. Toen begreep hij dat het pijn doet en niet leuk is. Praten erover hielp hier niet.quote:
Ok, help.
Situatie: een bijna peuter die andere kindjes pijn doet en vooral bijt. Thuis is het zijn broer, maar op het KDV ook andere kindjes
Hoe zouden jullie dit aanpakken?
Ik heb heel veel nagedacht. Kevin heeft heel heel heel veel energie en is vaak erg enthousiast en wordt dan lomp. Hij kan van 0 naar boos in standje 10 als hij zijn zin niet krijgt. Daarnaast beet zijn broer ook heel veel, maar alleen Kevin. Ik denk dat daardoor hij denkt dat het er een beetje bij hoort.
We hebben gesprek gehad met KDV, en eigenlijk komt het er op neer dat zij het ook niet weten. We hanteren wel dezelfde aanpak: duidelijk zeggen dat het niet mag en uit de situatie halen door hem apart te zetten. Ze zeggen daar dat boos worden juist het tegenovergestelde effect heeft, maar ik schiet wel eens uit mijn slof als ik hem zie bijten.
Ik ben eigenlijk een beetje geschrokken van het gesprek, omdat ze hebben aangegeven dat ouders hun kind daar bij het KDV weg willen halen, omdat Kevin het kind bijt.
Dit maakt dat ik mezelf echt zo’n faalmoeder vind. Ik kan er wel om huilen.
Eigenlijk ook wel omdat het voor mij een beetje uit de lucht komt vallen dat hij zo veel bijt. Thuis bijt hij wel hoor, maar dus vooral broerlief en ik heb hem nog nooit andere kindjes zien bijten.
Weten jullie iets wat wij kunnen doen? Ze zeggen dat we met dit naar het CB moeten gaan voor advies , maar dat lijkt mij niet zo zinvol.
Beide broers komen wel nu in een aparte groep bij het KDV, omdat ze vaak met zijn tweeën optrekken tegen de rest. Dit vind ik heel fijn, omdat ik dit zelf ook merk. Misschien geeft dit Kevin ook wel wat rust.
Adrian, wat verveld dat hij zo veel bijt! Voor hem voornamelijk.
Een paar gedachtes:
-Jammer dat die andere ouders kun kind weg willen halen. Dit gaat ook voor hen geen oplossing zijn. Dikke kans dat er daar ook een bijtend kind zit. Want hoe vervelend ook, het is vrij normaal.
-Aanpak lijkt me op zich nits mis mee, maar ik zou het kdv vragen om te observeren in welke situaties hij bijt. Kan je zelf ook doen. Is het zelfverdediging? Een ietwat onhandige manier om genegenheid uit te drukken? Angst? Zodra je weet wat hij probeert te zeggen met het bijten, kun je daar ook de oplossing zoeken.
Wij hadden op de groep een kindje (1,5) dat erg van knuffelen hielt. Dan pakte hij andere kindjes bij de oren en ging met zijn mond op het andere kindje af. Wij interpreteerden dat als genegenheid zoeken, en we zijn het kind gaan schaduwen en elke keer dat hij zo iets wilde doen, pakten we zijn handjes en leerden hem om andere kindjes over de arm te aaien. Op een gegeven moment zag je dan dat hij wilde gaan bijten, opkeek naar ons en zich bedacht, en ging aaien. Je kan dan ook al aaien zeggen dat het zeer doet voor het andere kind, en dat aaien wel fijn is.
Als het woede is zou je hem stampvoeten aan kunnen leren.
Als het in baldadige stoeisituaties gebeurt, dan zou je er voor kunnen waken dat zulke situaties in een periode niet voorkomen.
Op zich fijn dat jullie met het kdv in gesprek zijn, maar zij moeten het probleem daar aanpakken, en jullie thuis, in de situatie dus. Er thuis over praten met kind gaat geen zoden aan de dijk zetten. 3 minuten na een incident is een kind het al weer vergeten.
En in het algemeen zou je actief op positief gedrag kunnen reageren. Het is frappant om te zien dat, wanneer ik kind A vertel dat hij zo lief is dat hij kind B troost, kind C, D en E ook aan komen hollen om te troosten. Kinderen zijn zo op zoek naar dit soort feedback, dat een fokus hier op ook best mee kan helpen aan een oplossing. (Waarmee ik niet wil zeggen dat jullie niet positief zijn, maar dat een periode hier op fokusen best afleidend kan werken). Door op de situatie te zitten en negatief gedrag te corrigeren, kan je snel in een negatieve spiraal raken, waarbij het enige dat je omtrent tegen het kind zegt is "nee niet doen, dat doet pijn". Dat wordt verwarrend voor het kind, op den duur.
Eens dat CB niet direct zinvol is. Zij kennen Kevin niet, en jullie en het kdv wel.
Een faalmoeder ben je sowieso niet. Je bent een gewone moeder die met haar handen in het haar zit, omdat een kind heel gewone dingen doet, maar die nou eenmaal niet fijn zijn voor anderen. Hij is niet gaan bijten omdat jij iets fout doet.
Een paar gedachtes:
-Jammer dat die andere ouders kun kind weg willen halen. Dit gaat ook voor hen geen oplossing zijn. Dikke kans dat er daar ook een bijtend kind zit. Want hoe vervelend ook, het is vrij normaal.
-Aanpak lijkt me op zich nits mis mee, maar ik zou het kdv vragen om te observeren in welke situaties hij bijt. Kan je zelf ook doen. Is het zelfverdediging? Een ietwat onhandige manier om genegenheid uit te drukken? Angst? Zodra je weet wat hij probeert te zeggen met het bijten, kun je daar ook de oplossing zoeken.
Wij hadden op de groep een kindje (1,5) dat erg van knuffelen hielt. Dan pakte hij andere kindjes bij de oren en ging met zijn mond op het andere kindje af. Wij interpreteerden dat als genegenheid zoeken, en we zijn het kind gaan schaduwen en elke keer dat hij zo iets wilde doen, pakten we zijn handjes en leerden hem om andere kindjes over de arm te aaien. Op een gegeven moment zag je dan dat hij wilde gaan bijten, opkeek naar ons en zich bedacht, en ging aaien. Je kan dan ook al aaien zeggen dat het zeer doet voor het andere kind, en dat aaien wel fijn is.
Als het woede is zou je hem stampvoeten aan kunnen leren.
Als het in baldadige stoeisituaties gebeurt, dan zou je er voor kunnen waken dat zulke situaties in een periode niet voorkomen.
Op zich fijn dat jullie met het kdv in gesprek zijn, maar zij moeten het probleem daar aanpakken, en jullie thuis, in de situatie dus. Er thuis over praten met kind gaat geen zoden aan de dijk zetten. 3 minuten na een incident is een kind het al weer vergeten.
En in het algemeen zou je actief op positief gedrag kunnen reageren. Het is frappant om te zien dat, wanneer ik kind A vertel dat hij zo lief is dat hij kind B troost, kind C, D en E ook aan komen hollen om te troosten. Kinderen zijn zo op zoek naar dit soort feedback, dat een fokus hier op ook best mee kan helpen aan een oplossing. (Waarmee ik niet wil zeggen dat jullie niet positief zijn, maar dat een periode hier op fokusen best afleidend kan werken). Door op de situatie te zitten en negatief gedrag te corrigeren, kan je snel in een negatieve spiraal raken, waarbij het enige dat je omtrent tegen het kind zegt is "nee niet doen, dat doet pijn". Dat wordt verwarrend voor het kind, op den duur.
Eens dat CB niet direct zinvol is. Zij kennen Kevin niet, en jullie en het kdv wel.
Een faalmoeder ben je sowieso niet. Je bent een gewone moeder die met haar handen in het haar zit, omdat een kind heel gewone dingen doet, maar die nou eenmaal niet fijn zijn voor anderen. Hij is niet gaan bijten omdat jij iets fout doet.
Adrian, bij ons vorige kdv hadden ze een pedagoge die op meerdere vestigingen van de organisatie af en toe langskwam en met de leidsters meedacht en ook observeerde op de groepen. Misschien een idee om na te vragen of de opvang ook dergelijke expertise in huis heeft?
Zoals Roomsnoes ook zegt, is het zo belangrijk om goed te kijken wat er precies gebeurt in zulke situaties.
Daarbij is het ook wel een belangrijke vraag of Kevin een goede band heeft met de leidsters. Zijn het altijd dezelfde of wisselt het vaak? Zie je dat hij enthousiast op ze reageert, echt contact maakt?
Want veel van dit gedrag heeft ook wel met veiligheid te maken. Tenminste, dat is wat ik bij mijn eigen kinderen zie. En ook dat hoe beter ze zich bij een leidster voelen, hoe makkelijker ze ook bij te sturen zijn en tot rust kunnen komen.
Als het gaat om die energie en het enthousiasme: ik herken dat van mijn oudste, die had dat ook. En daardoor ook die frustratie als de ander niet meegaat in wat je wil, of gewoon emoties niet goed kwijt kunnen. Zij ging dan slaan.
Is er op het kdv genoeg ruimte en gaan ze veel naar buiten? Dat is wel een belangrijk punt, denk ik?
Bij I deden ze op een gegeven moment peutergym. Vond ik een geweldig initiatief. Want door spelletjes te doen, leerden de kinderen heel veel. I overwon haar angst voor veel dingen, ze leren ook met elkaar fysiek om te gaan, elkaar te helpen, samen energie kwijt kunnen etc.
Kortom, ik heb geen idee hoe dat verder op dat kdv gaat, maar is wel de moeite waard om daar ook goed naar te kijken.
Thuis zou je ook veel kunnen observeren. Dus gewoon op een afstandje voor een langere tijd eens kijken naar hoe Kevin bezig is. Ik kon op die manier op een gegeven moment vrij goed voorspellen bij I wanneer het mis zou gaan. Er bouwt zich vaak toch iets op. En dan kun je het soms ook net voor zijn, door je kind af te leiden en uit de situatie te halen. Of gewoon vanuit de rust die je hebt terwijl je observeert, direct adequaat in te grijpen.
Observatie is denk ik ook goed om dat idee kwijt te raken dat jij als moeder faalt en verantwoordelijk bent. Als ik mijn kinderen observeer dan zie ik altijd zo duidelijk dat het kleine mensjes zijn die echt los van mij staan. Die ik ook niet altijd begrijp, die hun eigen pad volgen. Het geeft een soort rustige afstand.
Zoals Roomsnoes ook zegt, is het zo belangrijk om goed te kijken wat er precies gebeurt in zulke situaties.
Daarbij is het ook wel een belangrijke vraag of Kevin een goede band heeft met de leidsters. Zijn het altijd dezelfde of wisselt het vaak? Zie je dat hij enthousiast op ze reageert, echt contact maakt?
Want veel van dit gedrag heeft ook wel met veiligheid te maken. Tenminste, dat is wat ik bij mijn eigen kinderen zie. En ook dat hoe beter ze zich bij een leidster voelen, hoe makkelijker ze ook bij te sturen zijn en tot rust kunnen komen.
Als het gaat om die energie en het enthousiasme: ik herken dat van mijn oudste, die had dat ook. En daardoor ook die frustratie als de ander niet meegaat in wat je wil, of gewoon emoties niet goed kwijt kunnen. Zij ging dan slaan.
Is er op het kdv genoeg ruimte en gaan ze veel naar buiten? Dat is wel een belangrijk punt, denk ik?
Bij I deden ze op een gegeven moment peutergym. Vond ik een geweldig initiatief. Want door spelletjes te doen, leerden de kinderen heel veel. I overwon haar angst voor veel dingen, ze leren ook met elkaar fysiek om te gaan, elkaar te helpen, samen energie kwijt kunnen etc.
Kortom, ik heb geen idee hoe dat verder op dat kdv gaat, maar is wel de moeite waard om daar ook goed naar te kijken.
Thuis zou je ook veel kunnen observeren. Dus gewoon op een afstandje voor een langere tijd eens kijken naar hoe Kevin bezig is. Ik kon op die manier op een gegeven moment vrij goed voorspellen bij I wanneer het mis zou gaan. Er bouwt zich vaak toch iets op. En dan kun je het soms ook net voor zijn, door je kind af te leiden en uit de situatie te halen. Of gewoon vanuit de rust die je hebt terwijl je observeert, direct adequaat in te grijpen.
Observatie is denk ik ook goed om dat idee kwijt te raken dat jij als moeder faalt en verantwoordelijk bent. Als ik mijn kinderen observeer dan zie ik altijd zo duidelijk dat het kleine mensjes zijn die echt los van mij staan. Die ik ook niet altijd begrijp, die hun eigen pad volgen. Het geeft een soort rustige afstand.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Adrian, geen tips van mij. Maar voel je alsjeblieft geen faalmoeder. Dit is een fase waar meer kinderen door heen gaan. Bij de 1 is het bijten de ander slaat, krabt of trekt aan haren. Natuurlijk moeten jullie er iets mee maar dat het gebeurt is absoluut geen teken van iets fout of verkeerd doen.
En dat het kdv in jullie schoenen schuift dat er ouders zijn die hun kind van het kdv willen halen: dat is niet omdat Kevin bijt maar omdat het kdv de veiligheid van de andere kinderen niet kan garanderen.
Mijn dochter van 9 maanden is de afgelopen maand 3x door hetzelfde kind gebeten op het kdv. Vind ik absoluut niet leuk maar het kind neem ik niks kwalijk. Ik neem het wel de leidsters kwalijk dat het blijkbaar al 3x kan gebeuren terwijl bekend is dat het kind vaak bijt.
En dat het kdv in jullie schoenen schuift dat er ouders zijn die hun kind van het kdv willen halen: dat is niet omdat Kevin bijt maar omdat het kdv de veiligheid van de andere kinderen niet kan garanderen.
Mijn dochter van 9 maanden is de afgelopen maand 3x door hetzelfde kind gebeten op het kdv. Vind ik absoluut niet leuk maar het kind neem ik niks kwalijk. Ik neem het wel de leidsters kwalijk dat het blijkbaar al 3x kan gebeuren terwijl bekend is dat het kind vaak bijt.
Sorry maar dit vind ik een beetje tegenstrijdig. Zijn broer bijten telt niet mee ofzo?quote:
Eigenlijk ook wel omdat het voor mij een beetje uit de lucht komt vallen dat hij zo veel bijt. Thuis bijt hij wel hoor, maar dus vooral broerlief en ik heb hem nog nooit andere kindjes zien bijten.
Vind ik een beetje sneu voor broer eerlijk gezegd.
Hoe zit het met zijn taalontwikkeling? Als dat achter ligt kan er ook extra frustratie ontstaan die hij uit in woedeaanvallen en bijten.
En verder lijkt observatie van een orthopedagoog me een goede tip.
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
Ik vind het heel moeilijk uit te leggen waarom het huis anders is dan op het KDV.
Thuis gebeurt het vaak in het heetst van de strijd wanneer beide broers ruzie met elkaar hebben. Eerst beginnen ze te trekken en te duwen (en lawaai te maken), dan gaan ze met de hoofden tegen elkaar aan staan en dan begint de een de ander te bijten. Dat is echt 50/50. Willem bijt dan net zo veel als Kevin.
Dit escaleert alleen naar fase drie, wanneer niemand daarvoor ingrijpt. Dat gebeurt wel eens ooit (want ik ben nu eenmaal ook af en toe aan het koken oid), maar op tijd ingrijpen is hier relatief makkelijk. Vooral omdat fase 1 samen gaat met heel veel lawaai. Hiermee praat ik het gedrag niet goed. Het is alleen relatief onder controle.
Op het KDV is het niet zo, want daar worden zomaar andere kindjes gebeten zonder fase 1 en fase 2. Ik heb er uiteraard heel veel over nagedacht en ik bedacht me opeens dat het met koningsdag ook escaleerde. Ze gingen toen spelen bij een zoontje van een vriendin die net zo oud is als Willem. Willem noemt hem: “Mijn beste vriendin” en die twee kunnen heel leuk spelen samen. Wat er met koningsdag gebeurde was dat als Willem en zijn vriendje fijn aan het spelen waren Kevin mee wilde spelen. Dit ging niet soepel, want hij snapte niet zo goed waar ze bezig waren en/of kon gewoon niet mee doen. Gewoon het verschil tussen peuters van 3,5 jaar en een dreumes. Deze frustratie zorgde er voor dat hij het spel ging saboteren. Deze keer niet bijten, maar dingen kapot maken enz. Willem trok dan naar Kevin toe, waardoor het twee tegen een werd, wat echt heel zielig was voor het vriendje. Ik denk dat er zoiets ook gebeurt bij het KDV, waarbij het aan Kevins gemoedstoestand ligt hoe hij zijn frustratie uit. Ik vond het met koningsdag ook heel moeilijk hoe ik moest reageren op het gedrag van Kevin, maar hier kan ik natuurlijk wel gericht om advies vragen bij mensen die er verstand van hebben! Ik leg dit ook voor bij het KDV.
In ieder geval heeft Man ze vanmorgen naar het KDV gebracht en Willem is in een andere groep gezet. Ze vertelde ons dat Willem in de andere groep veel leeftijdsgenootjes heeft, maar ik denk dat de mentorjuf Kevin ook ziet als een uitdaging. Ze zijn nu beide lief aan het spelen. Misschien dat dit wel de oplossing is, maar ik ben er nog niet gerust op.
Takkie, ik ben erg blij met je berichtje, omdat het precies verwoord hoe ik er over dacht en dan ben ik blij dat ik niet helemaal gek denk. Ik denk dat ik ook zo zou redeneren als mijn kind gebeten wordt. Man relativeert graag en zegt dat ze waarschijnlijk niet zoveel bedoelde met de opmerking dat ouders hun kind weg willen halen omdat Kevin bijt, maar het feit blijft dat ze dat niet hadden moeten zeggen en dat ik daarom een beetje van slag ben.
En dank voor de tip van het observeren. Ik heb het gisteren geprobeerd, want meestal gun ik mijzelf de tijd hier voor niet. Je leert er echt heel veel van!
Thuis gebeurt het vaak in het heetst van de strijd wanneer beide broers ruzie met elkaar hebben. Eerst beginnen ze te trekken en te duwen (en lawaai te maken), dan gaan ze met de hoofden tegen elkaar aan staan en dan begint de een de ander te bijten. Dat is echt 50/50. Willem bijt dan net zo veel als Kevin.
Dit escaleert alleen naar fase drie, wanneer niemand daarvoor ingrijpt. Dat gebeurt wel eens ooit (want ik ben nu eenmaal ook af en toe aan het koken oid), maar op tijd ingrijpen is hier relatief makkelijk. Vooral omdat fase 1 samen gaat met heel veel lawaai. Hiermee praat ik het gedrag niet goed. Het is alleen relatief onder controle.
Op het KDV is het niet zo, want daar worden zomaar andere kindjes gebeten zonder fase 1 en fase 2. Ik heb er uiteraard heel veel over nagedacht en ik bedacht me opeens dat het met koningsdag ook escaleerde. Ze gingen toen spelen bij een zoontje van een vriendin die net zo oud is als Willem. Willem noemt hem: “Mijn beste vriendin” en die twee kunnen heel leuk spelen samen. Wat er met koningsdag gebeurde was dat als Willem en zijn vriendje fijn aan het spelen waren Kevin mee wilde spelen. Dit ging niet soepel, want hij snapte niet zo goed waar ze bezig waren en/of kon gewoon niet mee doen. Gewoon het verschil tussen peuters van 3,5 jaar en een dreumes. Deze frustratie zorgde er voor dat hij het spel ging saboteren. Deze keer niet bijten, maar dingen kapot maken enz. Willem trok dan naar Kevin toe, waardoor het twee tegen een werd, wat echt heel zielig was voor het vriendje. Ik denk dat er zoiets ook gebeurt bij het KDV, waarbij het aan Kevins gemoedstoestand ligt hoe hij zijn frustratie uit. Ik vond het met koningsdag ook heel moeilijk hoe ik moest reageren op het gedrag van Kevin, maar hier kan ik natuurlijk wel gericht om advies vragen bij mensen die er verstand van hebben! Ik leg dit ook voor bij het KDV.
In ieder geval heeft Man ze vanmorgen naar het KDV gebracht en Willem is in een andere groep gezet. Ze vertelde ons dat Willem in de andere groep veel leeftijdsgenootjes heeft, maar ik denk dat de mentorjuf Kevin ook ziet als een uitdaging. Ze zijn nu beide lief aan het spelen. Misschien dat dit wel de oplossing is, maar ik ben er nog niet gerust op.
Takkie, ik ben erg blij met je berichtje, omdat het precies verwoord hoe ik er over dacht en dan ben ik blij dat ik niet helemaal gek denk. Ik denk dat ik ook zo zou redeneren als mijn kind gebeten wordt. Man relativeert graag en zegt dat ze waarschijnlijk niet zoveel bedoelde met de opmerking dat ouders hun kind weg willen halen omdat Kevin bijt, maar het feit blijft dat ze dat niet hadden moeten zeggen en dat ik daarom een beetje van slag ben.
En dank voor de tip van het observeren. Ik heb het gisteren geprobeerd, want meestal gun ik mijzelf de tijd hier voor niet. Je leert er echt heel veel van!
In die situatie die je vertelt van koningsdag. Ik maak er uit op dat hij mee wilde spelen maar dat het niet goed lukte. Heb je geprobeerd om hem te leren meespelen? Want een spel benaderen is niet altijd makkelijk. Kregen die oudere kinderen de mogelijkheid om zich af te zonderen?
Ik verbaas me een klein beetje over de oplossing van het kdv om hem in een andere groep te plaatsen. Wat is de reden daartoe? Kent hij de medewerkers daar? Voelt hij zich veilig daar?
Ik verbaas me een klein beetje over de oplossing van het kdv om hem in een andere groep te plaatsen. Wat is de reden daartoe? Kent hij de medewerkers daar? Voelt hij zich veilig daar?
Nee op beide vragen, dank voor het aangeven.quote:
In die situatie die je vertelt van koningsdag. Ik maak er uit op dat hij mee wilde spelen maar dat het niet goed lukte. Heb je geprobeerd om hem te leren meespelen? Want een spel benaderen is niet altijd makkelijk. Kregen die oudere kinderen de mogelijkheid om zich af te zonderen?
De reden is eigenlijk om Willem lekker te laten spelen zonder tussenkomst van Kevin, omdat hij toch vaak wordt meegetrokken door Kevin. Het is ook niet verkeerd om ze uit elkaar te halen, want ze zijn wel erg verknocht aan elkaar. Het met zijn tweetjes tegen de rest idee. Ik denk dat het nite verkeerd is hoor, ben alleen bang dat het niet de oplossing is.quote:Ik verbaas me een klein beetje over de oplossing van het kdv om hem in een andere groep te plaatsen. Wat is de reden daartoe? Kent hij de medewerkers daar? Voelt hij zich veilig daar?
Hij kent de medewerkers heel goed en ik heb het vermoeden dat de twee groepen op het eind van de middag toch bij elkaar komen, wanneer uit beide groepen veel kindjes al naar huis zijn.
Lieve Schanuquote:
...
Ik lees het hier meer: kinderen maken je zo kwetsbaar. Dat maakt mij meteen ook heel bang. Ik leef soms in angst over wat mijn meiden kan overkomen, vrees voor hun kwetsbaarheid, dub over het hoe ik ze weerbaar(der) kan maken in deze maatschappij. De grens tussen beschermen en overbeschermen, behoeden en bang maken. Ik weet hem maar moeilijk te vinden, ben ook gevormd door mijn eigen verleden waardoor ik niet goed weet of ik af kan gaan op mijn gevoel en intuïtie in dezen of dat ik daarvoor zelf al teveel ben gevormd.
Kijkende naar mijn eigen moeder, ze deed zo erg haar best maar heeft zoveel steken laten vallen. Hoe vaak ze wel heeft geroepen dat ze nooit moeder had moeten worden, omdat ze gewoonweg geen moedermateriaal bleek te zijn. Daar kwam ze pas achter toen ze al kinderen had. Tja, weet je dat op voorhand echt, of je moedermateriaal bent?
En ze heeft ook veel goed gedaan, maar mijn zus heeft al het contact met onze ouders verbroken en beschuldigt mijn moeder zelfs van haar eigen gebreken. Juist nu ik zelf moeder ben, breekt mijn hart soms als ik daar aan denk. Want mijn moeder heeft het nooit kwaad bedoeld, ondanks wel 'kwaad' gedaan, en toch wordt het haar allemaal verweten. Hoe bang mij dat maakt dat mijn kinderen later hetzelfde bij mij gaan doen, dat ze niet door het handelen heen kunnen kijken om de goede bedoelingen erachter te zien.
...
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
quote:SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Wat een tof topic dit.
Ik/wij volg geen methode, maar AP past het beste bij ons.
Ik lees graag mee.
Ik/wij volg geen methode, maar AP past het beste bij ons.
Ik lees graag mee.
Protège moi de mes désirs.
Ik ben op zoek naar tips!
Onze dochter van 7 liegt...en dat hoort er wellicht een klein beetje bij, bij haar ontwikkeling, maar ze gaat wel echt ver nu.
Een tijdje geleden loog ze vaak over zich niet lekker voelen op school en op de opvang. Ik of mijn vriend gingen haar dan ophalen en dan was het zodra wij thuis waren ineens helemaal over en voelde ze zich weer prima. Ook in het weekend zei ze vaak zich niet lekker te voelen, maar zodra er een vriendje of een vriendinnetje aan de deur stond om met haar te spelen, ging het weer prima. Na lang en veel met haar te praten hierover leek het een aandachtsdingetje te zijn. Wij zijn haar dus (nog) meer positieve aandacht gaan geven en het ging best een poosje goed. Als ze vond dat ze meer recht op aandacht had, gaf ze dit keurig aan zonder gekke smoesjes.
Maar nu bracht mijn vriend haar vanmorgen naar de opvang en werd hij door de juf daar gecondoleerd met het verlies van zijn vader. Zijn vader is nog springlevend... N. had maandag tussen de middag bij de overblijf gezegd dat haar opa is overleden. Ze was verdrietig en toen de juf was gaan vragen wat er was, gaf ze aan opa te missen. Toen de juf ging doorvragen zei ze dat hij pas is overleden (mijn schoonvader is 3 weken geleden geopereerd, hij past normaal op woensdag op, maar heeft dat dus nu 3 weken niet kunnen doen). Ze ging direct heel hard huilen toen de juf vandaag vertelde aan mijn vriend dat ze dit gister vertelde, voelde zich duidelijk betrapt. Mijn vriend is toen weer rustig met haar in gesprek gegaan, heeft gezegd dat hij niet boos is, maar wel geschrokken, want dat over het overlijden van iemand liegen wel heel erg is en heeft haar gevraagd waarom ze dit gedaan heeft. Haar antwoord was dat ze opa gewoon mist en dat ze het daarom zei.
Is dit weer een schreeuw om aandacht, haar fantasie die op hol slaat of missen we iets? Ik weet niet zo goed meer hoe we hier nou mee moeten omgaan, dus als iemand een tip heeft hoor ik die heel graag!
Onze dochter van 7 liegt...en dat hoort er wellicht een klein beetje bij, bij haar ontwikkeling, maar ze gaat wel echt ver nu.
Een tijdje geleden loog ze vaak over zich niet lekker voelen op school en op de opvang. Ik of mijn vriend gingen haar dan ophalen en dan was het zodra wij thuis waren ineens helemaal over en voelde ze zich weer prima. Ook in het weekend zei ze vaak zich niet lekker te voelen, maar zodra er een vriendje of een vriendinnetje aan de deur stond om met haar te spelen, ging het weer prima. Na lang en veel met haar te praten hierover leek het een aandachtsdingetje te zijn. Wij zijn haar dus (nog) meer positieve aandacht gaan geven en het ging best een poosje goed. Als ze vond dat ze meer recht op aandacht had, gaf ze dit keurig aan zonder gekke smoesjes.
Maar nu bracht mijn vriend haar vanmorgen naar de opvang en werd hij door de juf daar gecondoleerd met het verlies van zijn vader. Zijn vader is nog springlevend... N. had maandag tussen de middag bij de overblijf gezegd dat haar opa is overleden. Ze was verdrietig en toen de juf was gaan vragen wat er was, gaf ze aan opa te missen. Toen de juf ging doorvragen zei ze dat hij pas is overleden (mijn schoonvader is 3 weken geleden geopereerd, hij past normaal op woensdag op, maar heeft dat dus nu 3 weken niet kunnen doen). Ze ging direct heel hard huilen toen de juf vandaag vertelde aan mijn vriend dat ze dit gister vertelde, voelde zich duidelijk betrapt. Mijn vriend is toen weer rustig met haar in gesprek gegaan, heeft gezegd dat hij niet boos is, maar wel geschrokken, want dat over het overlijden van iemand liegen wel heel erg is en heeft haar gevraagd waarom ze dit gedaan heeft. Haar antwoord was dat ze opa gewoon mist en dat ze het daarom zei.
Is dit weer een schreeuw om aandacht, haar fantasie die op hol slaat of missen we iets? Ik weet niet zo goed meer hoe we hier nou mee moeten omgaan, dus als iemand een tip heeft hoor ik die heel graag!
Zwangerschapsdocent bij de vereniging Samen Bevallen ❤
Ik zou proberen om te achterhalen waarom ze liegt. Een kind kan om diverse redenen liegen. Het kan dat ze bang zijn voor straf. Het kan ook, omdat ze een taak of activiteit uit de weg willen gaan.
Nu is de reden best lastig te achterhalen als je waarom vraagt. Dus op het moment dat ze gelogen heeft kan je kijken wat ze die dag allemaal moest doen en dan kan je gerichter vragen stellen.
Nu is de reden best lastig te achterhalen als je waarom vraagt. Dus op het moment dat ze gelogen heeft kan je kijken wat ze die dag allemaal moest doen en dan kan je gerichter vragen stellen.
Liegen gebeurt ook om te oefenen met dingen, om iets uit te proberen. Wat gebeurt er als ik zeg dat de opa die ik mis dood is? Hoe voel ik me dan? Hoe gaat de juf dan met me om? Ben ik dan interessant voor de andere kindjes? Zijn mensen dan extra lief voor me? Kan ik wat meer maken?
Dit wordt wellicht niet allemaal zo bewust bedacht, maar kan wel in het hoofd spelen. Is er van een klasgenootje of vriendje/vriendinnetje onlangs een opa of oma overleden?
Ik zou er niet heel erg moeilijk over doen. Wel uitleggen dat het niet zo prettig is om over zoiets te liegen, en sowieso dat als je vaker niet de waarheid vertelt, dat het dan wel moeilijk wordt voor anderen om je te geloven.
Dit wordt wellicht niet allemaal zo bewust bedacht, maar kan wel in het hoofd spelen. Is er van een klasgenootje of vriendje/vriendinnetje onlangs een opa of oma overleden?
Ik zou er niet heel erg moeilijk over doen. Wel uitleggen dat het niet zo prettig is om over zoiets te liegen, en sowieso dat als je vaker niet de waarheid vertelt, dat het dan wel moeilijk wordt voor anderen om je te geloven.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik denk dat het vooral heel goed is dat je erover praat. Het niet heel sterk veroordeelt, ook begrip toont, dat het heel verleidelijk kan zijn om iets te vertellen waardoor je reactie krijgt en aandacht. Maar haar ook telkens wijzen op de consequenties. Allereerst komen leugens dus meestal uit. En dan ben je niet blij en kunnen mensen boos en verdrietig zijn. Ten tweede kan het zo zijn dat mensen je op een gegeven moment niet meer geloven als je iets vertelt dat wel waar is.quote:
Een tijdje geleden loog ze vaak over zich niet lekker voelen op school en op de opvang. Ik of mijn vriend gingen haar dan ophalen en dan was het zodra wij thuis waren ineens helemaal over en voelde ze zich weer prima. Ook in het weekend zei ze vaak zich niet lekker te voelen, maar zodra er een vriendje of een vriendinnetje aan de deur stond om met haar te spelen, ging het weer prima. Na lang en veel met haar te praten hierover leek het een aandachtsdingetje te zijn. Wij zijn haar dus (nog) meer positieve aandacht gaan geven en het ging best een poosje goed. Als ze vond dat ze meer recht op aandacht had, gaf ze dit keurig aan zonder gekke smoesjes.
Maar nu bracht mijn vriend haar vanmorgen naar de opvang en werd hij door de juf daar gecondoleerd met het verlies van zijn vader. Zijn vader is nog springlevend... N. had maandag tussen de middag bij de overblijf gezegd dat haar opa is overleden. Ze was verdrietig en toen de juf was gaan vragen wat er was, gaf ze aan opa te missen. Toen de juf ging doorvragen zei ze dat hij pas is overleden (mijn schoonvader is 3 weken geleden geopereerd, hij past normaal op woensdag op, maar heeft dat dus nu 3 weken niet kunnen doen). Ze ging direct heel hard huilen toen de juf vandaag vertelde aan mijn vriend dat ze dit gister vertelde, voelde zich duidelijk betrapt. Mijn vriend is toen weer rustig met haar in gesprek gegaan, heeft gezegd dat hij niet boos is, maar wel geschrokken, want dat over het overlijden van iemand liegen wel heel erg is en heeft haar gevraagd waarom ze dit gedaan heeft. Haar antwoord was dat ze opa gewoon mist en dat ze het daarom zei.
Is dit weer een schreeuw om aandacht, haar fantasie die op hol slaat of missen we iets? Ik weet niet zo goed meer hoe we hier nou mee moeten omgaan, dus als iemand een tip heeft hoor ik die heel graag!
Verder kun je op een meer speelse manier ingaan op het verschil tussen een verhaal, waarvan iedereen wel weet dat het niet echt is, maar wat toch heel mooi kan zijn (denk aan films en boeken) en een verhaal dat als waarheid wordt verteld maar niet blijkt te kloppen. Je kunt haar bijvoorbeeld stimuleren tot het bedenken van verhaaltjes, en daar toneelstukjes van maken, want het kan best dat ze daar een talent voor heeft. Inlevingsvermogen, fantasie, verhalen kunnen bedenken en vertellen. Het zijn in potentie mooie eigenschappen waar je veel mee kunt en ook veel in kwijt kan. Op die manier benader je het positief, en leert ze het op een goede manier in te zetten.
Mijn dochter van 5 had laatst ook zoiets (wel veel milder) en sindsdien ben ik hier ook een beetje mee bezig.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Hier even verder.
quote:
Hoewel nutteloos vind ik het op zich geen rare vraag/conclusie.
Ik vraag me ook regelmatig af als ik mensen hun krijsende kind kwaad zie afbranden/negeren/afbekken: waarom ben je hier dan ook aan begonnen? Helemaal voor een buitenstaander/persoon zonder kinderen is dat op zich een voor de hand liggende gedachte.
Volgens mij ben je als opvoeder ofwel de pirmaire oorzaak van wangedrag van je kind, minstens degene die het helpt in stand te houden en hoe dan ook ben jij de enige die er wat aan kan veranderen.
Dus het lijkt voor mij als buitenstaander net alsof mensen die klagen over, of een strijd aan gaan met hun kinderen helemaal geen zin hebben om daar wat mee te doen.
Ik vraag me ook serieus af of mensen wel echt zin hebben om zich te verdiepen in de behoeften van hun opgroeiende kind, of dat ze denken ik doe wat binnen mijn huidige bereik ligt, de rest mja jammer hopelijk trekt het nog wat bij en droogt het nog enigszins goed op. Het komt vaak zo cynisch en afgestompt op me over, en er zijn ballen die in de lucht moeten enz. net alsof een kind daar een boodschap aan heeft.
Terwijl je juist op de moeilijke/hardnekkige problemen waar je je aan ergert zoveel winst kan behalen voor het hele gezin. Het kind aborteren kan niet meer dus waarom zou je het gedrag waar je je aan kapot ergert niet aanpakken?
quote:
[..]
Dat is wel een lekker makkelijk oordeel, maar hoe kan het dan dat mensen meerdere kinderen hebben, die primair op dezelfde manier opgevoed worden, en dat het ene kind gewoon een kind is dat zich krijsend ter aarde stort als iets niet gaat zoals het wil en het andere kind een kind is dat je probleemloos uit eten zou kunnen nemen in een sterrenrestaurant?
Dat het ene kind opgroeit tot een junk of crimineel, en de andere kinderen gewoon hardwerkende brave burgers zijn? Allemaal dezelfde opvoeding gehad.
Soms zit het in de opvoeding (of vooral het gebrek daaraan), maar soms is het gewoon karakter.
Aan de andere kant is het ook zo dat als de situatie wat lastiger is (alleenstaande ouder bijvoorbeeld), dat het dan altijd aan de opvoeding ligt als het kind niet goed opdroogt, maar aan het karakter van het kind te danken is als het kind wel goed opdroogt.
quote:
[... door -marz-]
Jij hebt geen kinderen? Je hebt wel helemaal gelijk.
Een intelligente opvoeder heeft helemaal geen problemen. Het is vaak je eigen gedrag (of energie) wat een kind gaat spiegelen. Terwijl het gewoon rust, vertrouwen en respect (wederzijds) nodig heeft.
Kijk eens naar de meditairaine landen, daar loopt de kleuterjuf dikwijls met 30 kinderen een eind. En alleen, de kinderen hebben een lang dik touw vast en niemand maakt lawaai.
quote:
[...Leandra]
Even los van de rest, maar ik vind de verschillen tussen broers/zussen van verschillende leeftijden niet echt een argument. Er zullen altijd verschillen in opvoeding, aandacht en/of prioriteiten zijn tussen eerste en volgende kinderen, en vaak flink ook.
quote:
[...mini-lot]
Bij grote leeftijdsverschillen zal dat idd niet echt een argument zijn, maar als je er een stuk of 3 hebt die amper 2 jaar schelen dan (of waar zelfs een tweeling bij zit), dan maakt de opvoeding op zich niet heel veel verschil.
Dat er voor het oudste kind de eerste jaren meer aandacht is is geen garantie dat dat oudste kind ook beter terechtkomt dan de andere kinderen.
Maar ouders die voet bij stuk houden doen dat over het algemeen bij alle kinderen, ouder die over zich heen laten lopen doen dat over het algemeen ook bij alle kinderen, ongeacht het feit dat het ene kind klaagt dat het andere kind "altijd alles mag, en ik nooit".
Ik ken weinig gezinnen waar de regels wel voor het ene kind gelden en niet voor het andere.
quote:
[..]
Dit is onwaar, of laat ik het zo zeggen er is veel bewijs tegen deze stelling.
[...Leandra]
Je stelt dat kinderen grootbrengen gaat over regels.
Dat valt te bezien. Ben jij geworden wie je nu bent dankzij de huisregels van je vader en moeder?
Bovendien, de expliciete opvoeding kan exact gelijk zijn. Dan nog zullen de verschillen tussen de vorming van kinderen onderling groot zijn. Het zijn juist impliciete omgevingsfactoren waarin de grootste verschillen bestaan.
Ouders gaan met kinderen van verschillend geslacht bijvoorbeeld al heel anders om. Dit heeft te maken met hun eigen sekse en opvoeding en de blauwdruk die daarmee gelegd is voor de verwachtingen die je hebt van een jongen dan wel meisje. Dit grotendeels onbewust dus feminisme en genderneutrale intenties ten spijt.
Denk verder aan: hoeveel tijd/aandacht er is voor een kind, algemene verwachtingen en houding van de ouders (heel belangrijk en dit kan enorm verschillen als het bijvoorbeeld gaat om een eerste of tweede of derde kind), voorbeeldgedrag, samenwerken tussen kinderen, empathie, etc.
Al tijdens de zwangerschap zijn de omgevingsfactoren al heel verschillend per kind, na de geboorte zijn de verschillen alleen maar groter.
Hier wordt veel onderzoek naar gedaan dus dit is niet zomaar uit de lucht gegrepen.
Het lijkt alsof er vaak gedacht wordt dat hetgeen je letterlijk zegt en doet tegen een kind de meeste impact heeft op het gedrag van kinderen. Do as I say, don't do as I do. Maar als je puur logisch nadenkt is dat heel gemakkelijk te ondermijnen, kijk alleen al naar hoe je zelf het beste leert in een simpele situatie. Iemand die je komt vertellen geen drugs te gebruiken terwijl hij zelf strak staat van een lijntje coke. Dat is wel hoe veel mensen proberen hun kind op te voeden.
Daarom is mijn mening als er gedragsproblemen zijn bij je kind moet je bij jezelf onderzoeken wat je aan je eigen (levens)houding en gedrag kan veranderen. Tenminste, als je je kind betere kansen wil geven in het leven en je gezinsleven positief wil beïnvloeden.
quote:
[...-marz-]
Nee, ik stel niet dat opvoeden over regels gaat, ik stel alleen dat ik weinig gezinnen ken waar de regels voor het ene kind heel anders zijn dan voor het andere kind.
Als je werkelijk denkt dat kinderen geen compleet verschillende karakters kunnen hebben, en problemen eigenlijk altijd bij de ouders liggen dan wens ik je nog heel veel sterkte in de toekomst.
quote:
Dankje maar waar heb ik heel veel sterkte bij nodig?
Het mag een impopulair standpunt zijn, maar wat ik zoal lees hier en om mij heen hoor over dramaqueens en driftbuiten tot zelfs psychiatrische diagnoses, denk ik dat we met z'n allen een klein beetje zijn doorgeslagen in het nuanceren van de impact van opvoeding als het gaat om karaktervorming van kinderen. Wat voor mij heel logisch lijkt is dat blijkbaar voor heel veel mensen helemaal niet.
Een mens wordt niet geboren met een karakter. Dat kan ook helemaal niet want de hersenen staan nog aan het begin van ontwikkeling. Een temperament, meer zit er nog niet op/in. En met temperament wordt bedoeld: alertheid, reactiepatroon, en dus niet: hij/zij is koppig en heeft driftbuien om kleine dingen. Dat temperament noemen is gewoon een zwaktebod.
Iedereen, alle mensen zijn namelijk behoorlijk koppig en hebben driftbuien als ze hun zin niet krijgen. Een kind dat niet bokkig is, is meestal een angstig of onveilig gehecht kind.
Gelukkig leren we op onze weg naar volwassenheid hoe we beter om kunnen gaan met lastige situaties en sterke emoties. Tenminste, als onze ouders dat zelf ook kunnen en de intentie hebben om het ons te leren, zodat ze ons, behalve begrenzen, ook steunen en helpen in die lastige situaties. Dus echt leren en niet: dan maak je maar zin of: stel je niet aan, zoals veel van onze ouders zelf zijn grootgebracht.
Als onze ouders onze emoties gaan managen, ofwel met "stel je niet zo aan" ofwel met speentjes en afleiding en ander vermijdingstactieken en vervolgens het gedrag van het daardoor grenzeloos ontsporende kind gaan wegzetten als lastig, irritant, hopeloos, slecht karakter, temperament, gedragsprobleem, ADHD of wat dan ook en erop reageren met veroordelen, vergelijken met andere kinderen die zich wel kunnen gedragen, straffen, timeouts, regels, negeren, helpen we ons kind van de regen in de drup en sturen we weer een nieuwe volwassene zonder enige emotionele vaardigheden de wereld in.
Dit is een cyclus die in generaties wordt doorgegegeven en die een ouder kan doorbreken door zichzelf als ouder/opvoeder verder te bekwamen in emotieregulatie, bewustzijn en liefdevol grenzen kunnen aangeven. Juist als er gedragsproblemen bij het kind zijn, is het zaak om dit te doen.
Veel mensen van mijn leeftijd (35) en ouder hebben dit namelijk amper geleerd van huis uit. En dat zie je aan de gedragsproblemen van onze kinderen. Wat ik continu zie om me heen is dat mensen óf alleen maar liefdevol zijn, óf begrenzen. Zodra ze gaan begrenzen is alle liefde weg en is het een soort vulkaanuitbarsting. Voor een kind is dit angstig en verwarrend, het gevolg is nog meer opstandig gedrag tot zelfs regressie: weer vergeten van nieuw verworven skills, weer gaan bedplassen etc.
Als je je enigszins verdiept in de uitdagingen van de hedendaagse ontwikkelingspsychologie en orthopedagogiek valt dit direct op. Er is geen andere verklaring voor de lange wachtlijsten in de GGZ dan dat er op dit moment iets mis gaat in het opvoeden van onze kinderen tot gebalanceerde volwassenen.
quote:
Als de theorie maar goed zit hè.
Het vervelendste kind in de klas van mijn kind is het kind van een psycholoog.... je zou denken dat een ouder die dusdanige kennis en intelligentie heeft een kind wel fatsoenlijk zou kunnen opvoeden, maar helaas, het is een gruwelijk schreeuwend vervelend kind, echt nare trekjes ook.
Maar ja hoogbegaafd, dus moeilijk, moeilijk, moeilijk.
Dat er meer hoogbegaafde kinderen in die klas zitten die een stuk minder moeilijk zijn boeit niet.
Niet mijn kind overigens, tenminste niet voor zover wij weten, want ik vind het bizar om zulke jonge kinderen te testen.
quote:
Nurture
[...-marz-]
nurture vs nature vind ik altijd interssant.
Ik geloof namelijk dat veel van je karakter al bij je geboorte aanwezig is.
Je kan het zien aan hoe verschillende baby’s reageren op situaties.
quote:
[..]
Nature.... despite the kind of nurture.
Maar ik snap dat "tabula rasa" een aantrekkelijke gedachte is.
Ik geloof best dat de opvoeding effect kan hebben op gedrag van kinderen, maar ik geloof er niets van dat kinderen karakterloos geboren worden, en de hele persoonlijkheid gebaseerd is op de opvoeding of op datgene wat het kind om zich heen ziet.
quote:
[.. leandra]
Maar als je opvoedingstijl er mogelijk wel of geen effect op heeft.
Wat zien jullie dan als geschikte oplossingsstrategie als je kind opstandig of anderszins vervelend of grenzeloos gedrag vertoont?
quote:
[..]
het is niet zwart wit naar mijn bescheiden mening en dus probeer je naar eer en geweten te sturen, grenzen aan te geven, vertrouwen te geven, etc etc
denk wel dat de impact van “bewust” opvoeden overschat wordt en (naast nature) de impact van basale dingen als veiligheid, liefde en vertrouwen geven (heb je een teiltje) onderschat.
quote:
[...manny]
Dat denk ik ook! Het feit dat jij zelfs een teiltje nodig hebt bij die begrippen zegt al heel veel.
quote:
[..leandra]
Karakters waren idd als baby al anders. Later meer/anders gedefinieerd. Juist door die verschillende karakters pas je wel je opvoeding aan op aan. Want waar de een goed reageert op humor, werkt dat bij de ander bijvoorbeeld averechts.
quote:
[..]-marz-
Ik denk dat er niet één oplossingsstrategie is, ik denk dat je dat van het karakter van het kind moet laten afhangen; wat bij de een prima werkt, werkt bij de ander totaal niet, en wat bij die ander werkt zou bij de een mogelijk een veel te drastische methode zijn.
Sommige kinderen kun je best een gesprek mee aangaan in de trant van "ik vind het niet goed als je dit of dat doet omdat zus of zo", en bij andere kinderen heeft dat weinig effect maar kan een "omdat ik het zeg" prima werken.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:
Ik snap eigenlijk niet waarom zoveel mensen dan klagen over irritant gedrag van hun kinderen. Het is dan toch súper simpel om ze ermee op te laten houden
Springfield's looking pretty dusty today
Ik denk dat veel ouders zich richten op gedrag ipv op behoeften.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Dat is toch een grapje?quote:
Ik vind dat er (zeker bij kinderlozen) vaak heel zwart/wit gedacht wordt als het opvoeding aankomt.
(Kind gedraagt zich lief en beleefd. De ouder is een goede opvoeder.
Kind ligt te jengelen op de grond. De ouder is een slechte opvoeder. )
Zo vaak wordt volgens mij vergeten dat kinderen gewoon mensen zijn die ook wel eens een slechte dag kunnen hebben en zich daarom op een bepaalde manier gedragen.
Maar vaak heeft een kind nog niet de capaciteiten om dat op een “volwassen” manier te uiten.
Dat denk ik ook en ik begrijp dat goed. Ik doe het ook vaak. Gedrag is in your face, het roept iets bij je op, het belemmert je. De behoeftes zitten erachter. Die zien vereist dat je even een stapje achteruit doet, wacht met je reactie, je kind ziet achter die boze krokodillentranen.
Ik schreef recent op een whiteboard: Autonomie • Competentie • Verbinding.
Ik las deze woorden als voorbeeld van centrale behoeftes van opgroeiende kinderen en ik herkende daar mijn peuter in. Dus ik kijk daar een paar keer per dag even naar. Dat helpt.
Ik schreef recent op een whiteboard: Autonomie • Competentie • Verbinding.
Ik las deze woorden als voorbeeld van centrale behoeftes van opgroeiende kinderen en ik herkende daar mijn peuter in. Dus ik kijk daar een paar keer per dag even naar. Dat helpt.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Dat bepaald gedrag je belemmert merk ik op dit moment bij mijn dochter en mij.
Ze triggert mij enorm op momenten en we zitten elkaar daardoor soms een beetje in de weg.
Ik wil echt weer op het punt komen dat ik even dat stapje terug doet en de situatie eerst even overzie voordat ik ga handelen vanuit mijn eigen emotie.
Ze triggert mij enorm op momenten en we zitten elkaar daardoor soms een beetje in de weg.
Ik wil echt weer op het punt komen dat ik even dat stapje terug doet en de situatie eerst even overzie voordat ik ga handelen vanuit mijn eigen emotie.
Haha, ik heb die 3 net genoemd in een ander topic!quote:
Dat denk ik ook en ik begrijp dat goed. Ik doe het ook vaak. Gedrag is in your face, het roept iets bij je op, het belemmert je. De behoeftes zitten erachter. Die zien vereist dat je even een stapje achteruit doet, wacht met je reactie, je kind ziet achter die boze krokodillentranen.
Ik schreef recent op een whiteboard: Autonomie • Competentie • Verbinding.
Ik las deze woorden als voorbeeld van centrale behoeftes van opgroeiende kinderen en ik herkende daar mijn peuter in. Dus ik kijk daar een paar keer per dag even naar. Dat helpt.
Maar het geldt uiteraard ook voor ouders.quote:
Een goede leerkracht zet in op 3 punten: relatie, competentie en autonomie. Mijn ervaring (24 jaar onderwijs) is dat als je aan deze voorwaarden voldoet, je geen straffen of beloningen nodig hebt.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Oh! Dan is de hoogleraar die het zo noemde in een artikel dat ik las het wellicht niet uit zijn duim gezogenquote:
[..]
Haha, ik heb die 3 net genoemd in een ander topic!
[..]
Maar het geldt uiteraard ook voor ouders.
.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Dit denk ik ook!quote:
Ik denk dat veel ouders zich richten op gedrag ipv op behoeften.
En het maakt letterlijk een wereld van verschil, aangezien zijn opvoeders voor een kind letterlijk nog de hele wereld is. Waarin zijn behoeftes dus erkend of juist structureel genegeerd worden.
Een keer is vast niet erg, maar structureel interventiëren op gedragsniveau zonder de onderliggende behoefte te erkennen veroorzaakt strijd en opstand en dan nog de niet te overziene onzichtbare schade in het opgroeiende kind. Een kind kan deze schade niet aangeven behalve met allerlei 'vervelend' gedrag. Daarom liggen daar juist kansen om het anders te doen.
Springfield's looking pretty dusty today
Sommigen daarvan weten simpelweg niet hoe het anders te doen.quote:
Ik denk dat veel ouders zich richten op gedrag ipv op behoeften.
Alle opvoedboeken en -theoriën en hulp en assistentie en begeleiding ten spijt.
Oh nee, wacht, daar heel erg hard nood aan hebben is al meteen het grootste teken dat je als ouder faalt, anders zou je dat niet nodig hebben.
En ondertussen nachtenlang wakker liggen omdat je ernstige twijfels hebt over of jouw kinderen überhaupt wel normale, leuke volwassenen gaan worden...
Kom maar met die shitstorm!
Ik voel me suf en toch gaat het hier gewoon echt he-le-maal niet goed!
En ja, geloof me, dat neem ik mezelf heel wat meer kwalijk dan volgens anderen nodig zou zijn.
Vertel me maar hoe het moet!? Zin om hier eens mee te komen kijken?
***
Wie vindt dat je dan faalt? Vind je dat zelf, of de omgeving, of die begeleiding?quote:Op maandag 5 augustus 2019 20:12 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Sommigen daarvan weten simpelweg niet hoe het anders te doen.
Alle opvoedboeken en -theoriën en hulp en assistentie en begeleiding ten spijt.
Oh nee, wacht, daar heel erg hard nood aan hebben is al meteen het grootste teken dat je als ouder faalt, anders zou je dat niet nodig hebben.
En ondertussen nachtenlang wakker liggen omdat je ernstige twijfels hebt over of jouw kinderen überhaupt wel normale, leuke volwassenen gaan worden...
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
quote:
[..]
Wie vindt dat je dan faalt? Vind je dat zelf, of de omgeving, of die begeleiding?
Zie de laatste paragraaf voor de conclusie.quote:
Dankje maar waar heb ik heel veel sterkte bij nodig?
Het mag een impopulair standpunt zijn, maar wat ik zoal lees hier en om mij heen hoor over dramaqueens en driftbuiten tot zelfs psychiatrische diagnoses, denk ik dat we met z'n allen een klein beetje zijn doorgeslagen in het nuanceren van de impact van opvoeding als het gaat om karaktervorming van kinderen. Wat voor mij heel logisch lijkt is dat blijkbaar voor heel veel mensen helemaal niet.
Een mens wordt niet geboren met een karakter. Dat kan ook helemaal niet want de hersenen staan nog aan het begin van ontwikkeling. Een temperament, meer zit er nog niet op/in. En met temperament wordt bedoeld: alertheid, reactiepatroon, en dus niet: hij/zij is koppig en heeft driftbuien om kleine dingen. Dat temperament noemen is gewoon een zwaktebod.
Iedereen, alle mensen zijn namelijk behoorlijk koppig en hebben driftbuien als ze hun zin niet krijgen. Een kind dat niet bokkig is, is meestal een angstig of onveilig gehecht kind.
Gelukkig leren we op onze weg naar volwassenheid hoe we beter om kunnen gaan met lastige situaties en sterke emoties. Tenminste, als onze ouders dat zelf ook kunnen en de intentie hebben om het ons te leren, zodat ze ons, behalve begrenzen, ook steunen en helpen in die lastige situaties. Dus echt leren en niet: dan maak je maar zin of: stel je niet aan, zoals veel van onze ouders zelf zijn grootgebracht.
Als onze ouders onze emoties gaan managen, ofwel met "stel je niet zo aan" ofwel met speentjes en afleiding en ander vermijdingstactieken en vervolgens het gedrag van het daardoor grenzeloos ontsporende kind gaan wegzetten als lastig, irritant, hopeloos, slecht karakter, temperament, gedragsprobleem, ADHD of wat dan ook en erop reageren met veroordelen, vergelijken met andere kinderen die zich wel kunnen gedragen, straffen, timeouts, regels, negeren, helpen we ons kind van de regen in de drup en sturen we weer een nieuwe volwassene zonder enige emotionele vaardigheden de wereld in.
Dit is een cyclus die in generaties wordt doorgegegeven en die een ouder kan doorbreken door zichzelf als ouder/opvoeder verder te bekwamen in emotieregulatie, bewustzijn en liefdevol grenzen kunnen aangeven. Juist als er gedragsproblemen bij het kind zijn, is het zaak om dit te doen.
Veel mensen van mijn leeftijd (35) en ouder hebben dit namelijk amper geleerd van huis uit. En dat zie je aan de gedragsproblemen van onze kinderen. Wat ik continu zie om me heen is dat mensen óf alleen maar liefdevol zijn, óf begrenzen. Zodra ze gaan begrenzen is alle liefde weg en is het een soort vulkaanuitbarsting. Voor een kind is dit angstig en verwarrend, het gevolg is nog meer opstandig gedrag tot zelfs regressie: weer vergeten van nieuw verworven skills, weer gaan bedplassen etc.
Als je je enigszins verdiept in de uitdagingen van de hedendaagse ontwikkelingspsychologie en orthopedagogiek valt dit direct op. Er is geen andere verklaring voor de lange wachtlijsten in de GGZ dan dat er op dit moment iets mis gaat in het opvoeden van onze kinderen tot gebalanceerde volwassenen.
***
brigteyes,
Even een virtuele knuffel. Waarom voel je jezelf suf? Waar gaat het niet goed?
Kunnen wij meedenken wellicht?
Even een virtuele knuffel. Waarom voel je jezelf suf? Waar gaat het niet goed?
Kunnen wij meedenken wellicht?
Ik lees daarin dat we opvoedfouten maken in elke generatie, en dat als er gedragsproblemen zijn het goed is om liefdevol grenzen aan te kunnen geven. Niet andersom (niet die dingen gedaan -> gedragsprobleem). Het zegt dus m.i. niet alles over de oorzaak gedragsproblemen. En jij hebt dat hopelijk inmiddels ook al vaak gehoord: het oorzaak zit niet (altijd) (alleen) in de opvoeding.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
@Moonah hoe ziet dat er in de praktijk uit, het bouwen aan die drie pijlers? Wat zijn simpele do's en don'ts?
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
Suf van het al jaren zoeken naar ‘de beste manier’, want het ìs hier gewoon niet zo simpel als het voor sommigen lijkt. Godzijdank ondertussen bevestigd door mensen die er voor doorgeleerd hebben.quote:
Bericht,
Even een virtuele knuffel. Waarom voel je jezelf suf? Waar gaat het niet goed?
Kunnen wij meedenken wellicht?
Ik reageer hier wat melodramatisch, maar echt, het ìs niet makkelijk, ook niet als de theorie nog zo aantrekkelijk lijkt, als de situatie het toepassen onmogelijk maakt sta je toch mooi met lege handen, zeg maar.
Ik wilde alleen even tegenwicht geven tegen de opmerkingen in de trant van ‘je moet meer op gevoel en minder op gedrag’.
Sommigen van jullie ‘kennen’ me ondertussen, I am not a bad person, ik wilde HEEL, HEEL graag kinderen, maar dat wil nog niet zeggen dat het dan ook op zijn pootjes terecht komt. Soms gewoon niet...
***
Oh, en grappig genoeg, krijspartijen aan tafel en in de supermarkt hebben we hier nog nooit gehad. Dus iets ging er toch wel goed. 
***
quote:
[..]
Suf van het al jaren zoeken naar ‘de beste manier’, want het ìs hier gewoon niet zo simpel als het voor sommigen lijkt. Godzijdank ondertussen bevestigd door mensen die er voor doorgeleerd hebben.
Ik reageer hier wat melodramatisch, maar echt, het ìs niet makkelijk, ook niet als de theorie nog zo aantrekkelijk lijkt, als de situatie het toepassen onmogelijk maakt sta je toch mooi met lege handen, zeg maar.
Ik wilde alleen even tegenwicht geven tegen de opmerkingen in de trant van ‘je moet meer op gevoel en minder op gedrag’.
Sommigen van jullie ‘kennen’ me ondertussen, I am not a bad person, ik wilde HEEL, HEEL graag kinderen, maar dat wil nog niet zeggen dat het dan ook op zijn pootjes terecht komt. Soms gewoon niet...
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
Niet zoveel van aantrekken, sommige theoretische experts zonder enige praktijkervaring roepen graag dat het allemaal aan de ouders cq de opvoeding ligt.quote:
[..]
Suf van het al jaren zoeken naar ‘de beste manier’, want het ìs hier gewoon niet zo simpel als het voor sommigen lijkt. Godzijdank ondertussen bevestigd door mensen die er voor doorgeleerd hebben.
Ik reageer hier wat melodramatisch, maar echt, het ìs niet makkelijk, ook niet als de theorie nog zo aantrekkelijk lijkt, als de situatie het toepassen onmogelijk maakt sta je toch mooi met lege handen, zeg maar.
Ik wilde alleen even tegenwicht geven tegen de opmerkingen in de trant van ‘je moet meer op gevoel en minder op gedrag’.
Sommigen van jullie ‘kennen’ me ondertussen, I am not a bad person, ik wilde HEEL, HEEL graag kinderen, maar dat wil nog niet zeggen dat het dan ook op zijn pootjes terecht komt. Soms gewoon niet...
En in sommige gevallen zouden ze beter moeten weten dat dat zo neerzetten.
BE, ik vind het spijtig dat je je blijkbaar genoodzaakt voelt je te verdedigen. Ik ken jullie situatie enigszins. Sommige dingen staan hier ook wel wat ongenuanceerd.
Ik kan me voorstellen dat 'bevestiging van deskundigen' voor jou steunend voelt.quote:
[..]
Suf van het al jaren zoeken naar ‘de beste manier’, want het ìs hier gewoon niet zo simpel als het voor sommigen lijkt. Godzijdank ondertussen bevestigd door mensen die er voor doorgeleerd hebben.
Ook dít is niet zo zwart/wit gezegd/bedoeld. Echter. als een ouder/leerkracht zich alleen richt op gedrag mis je wel de oorzaak die daaronder ligt, de behoefte. Maar soms kún je je (in eerste instantie) alleen maar richten op gedrag.quote:Ik wilde alleen even tegenwicht geven tegen de opmerkingen in de trant van ‘je moet meer op gevoel en minder op gedrag’.
quote:Sommigen van jullie ‘kennen’ me ondertussen, I am not a bad person, ik wilde HEEL, HEEL graag kinderen, maar dat wil nog niet zeggen dat het dan ook op zijn pootjes terecht komt. Soms gewoon niet...
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zet in op de relatie, heb oprechte aandacht voor je kind, zorg dat je betrouwbaar bent.quote:
@:moonah hoe ziet dat er in de praktijk uit, het bouwen aan die drie pijlers? Wat zijn simpele do's en don'ts?
Zorg dat een kind zelf kan/mag doen waar hij aan toe is (autonomie). En zorg voor een uitdagende omgeving, waar eea in te ontdekken valt (competentie).
Je kunt situaties beschouwen/erop reflecteren en bedenken welke pijler meer aandacht behoeft. Tenminste, zo doe ik het met kinderen in de klas met wie ik iets uit te vogelen heb. Bij mijn eigen kind reageer ik meestal wat intuitiever en minder doordacht.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik denk dat opvoeden het moeilijkste is wat je kunt doen, zeker als je dat een beetje bewust doet. En dan heb ik maar 1 kind dat door de bank genomen ook wel gezien kan worden als een gemakkelijk kind.quote:
[..]
Sommigen daarvan weten simpelweg niet hoe het anders te doen.
Alle opvoedboeken en -theoriën en hulp en assistentie en begeleiding ten spijt.
Oh nee, wacht, daar heel erg hard nood aan hebben is al meteen het grootste teken dat je als ouder faalt, anders zou je dat niet nodig hebben.
En ondertussen nachtenlang wakker liggen omdat je ernstige twijfels hebt over of jouw kinderen überhaupt wel normale, leuke volwassenen gaan worden...
Kom maar met die shitstorm!
Ik voel me suf en toch gaat het hier gewoon echt he-le-maal niet goed!
En ja, geloof me, dat neem ik mezelf heel wat meer kwalijk dan volgens anderen nodig zou zijn.
Vertel me maar hoe het moet!? Zin om hier eens mee te komen kijken?
Ik vind het alleen maar heel erg goed wanneer ouders hulp vragen als het moeilijk voor ze is. En ik ken inmiddels veel heel liefdevolle ouders die hulp gezocht hebben. Ouders die heel graag kinderen wilden en waarbij het toch moeilijker werd dan ze hadden gedacht en die er zelf niet meer uit komen. Die falen niet, juist niet!
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Nou, volgens mij was indertijd meer de insteek om met elkaar op een prettige en constructieve manier te stoeien/sparren over opvoeding. Dus voel je niet bezwaard!!quote:
Maar goed, feelgood staat er in de TT toch?
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Nou, "het ligt allemaal aan de opvoeding, een baby wordt zonder karakter geboren" vind ik iig al geen prettige insteek.quote:
[..]
Nou, volgens mij was indertijd meer de insteek om met elkaar op een prettige en constructieve manier te stoeien/sparren over opvoeding. Dus voel je niet bezwaard!!
En dan heb ik nog een vrij probleemloos kind en heb ik er al een in m'n eentje groot gekregen die het ook prima doet, dus in feite zou ik het als veren in mijn reet moeten zien, maar ik vind het een behoorlijke sneer naar ouders waar het niet zo lekker gaat.
Ik las dit artikel; even als toevoeging op Moonah's samenvatting.quote:
@:moonah hoe ziet dat er in de praktijk uit, het bouwen aan die drie pijlers? Wat zijn simpele do's en don'ts?
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Topickaap mag van mij op de verboden woorden lijst.quote:
Maar goed, feelgood staat er in de TT toch?
Je mag altijd spuien. Soms heb je dat gewoon even nodig.
Ik ken je situatie niet echt, maar ik merk wel dat het je heel hoog zit wat sommige schrijven.
Ik denk dat je met nurture veel kan, maar sommige dingen zitten er echt in hoor... die stop je er niet in.
Maar nu... ga ik genieten van het leukste moment van de dag: voorlezen voor het slapen gaan!
(De val van de Vredeborch van Thea Beckman! )
Maar nu... ga ik genieten van het leukste moment van de dag: voorlezen voor het slapen gaan!
(De val van de Vredeborch van Thea Beckman!
)
***
Ik kan me ergens goed vinden in delen van wat je schrijft, marz. Ik zie om me heen dat veel mensen het opvoeden tochw at onderschat hebben. Die verwachten dat je net als Supernanny een bepaalde strategie uit je hoofd leert, dat keihard doorpakt, en dat het dan wel goed komt. Dat is opvoeden niet, denk ik.
Er wordt geschreven dat verschillend gedrag van kinderen niet aan opvoeding ligt maar aan verschillende karakters. Dat vind ik een erg smalle kijk op opvoeden geven. Beetje het supernanny idee weer. We laten op elk kind dezelfde formule los, en dan doet het ene kind het wel goed, en het andere kind niet.
Opvoeden is zo veel meer dan theorieen en methodes. Het is intunen op persoonlijkheden, het is aanvoelen, reflekteren en uitproberen. Opvoeden is dus juist het pogen om je "zijn" aan te passen aan die verschillende persoonlijkheden die je kinderen hebben.
Ook is het verschillende situaties los van elkaar bekijken. De ene keer mag mijn dochter wel zelf naar de speeltuin, de andere keer niet, afhankelijk van haar bui, het weer, drukte en weet ik het. Dan zou je kunnen zeggen dat opvoeden het handteren van regels is, maar ik denk dus juist dat opvoeden het constant beoordelen van situaties is.
Tegen mijn dochter kon ik zeggen: blijf hier even staan, ik ben zo terug. 99% zeker dat ze er nog stond. Mijn zoon? No way. Daar ga ik dat dus ook niet tegen zeggen.
Het op de juiste manier aanvoelen en intunen en inspringen is wat opvoeden positief kan laten zijn. Hiermee wil ik niet zeggen dat als dit niet lukt, het per se falen is. Ik vind dat zo vervelend woord in de context van opvoeden. Het is een complexe wisselwerking van persoonlijke energien en manieren van zijn, dat dit niet altijd even smooth gaat. Dan kan de wil er nog zo zijn, soms matcht het niet.
Er wordt geschreven dat verschillend gedrag van kinderen niet aan opvoeding ligt maar aan verschillende karakters. Dat vind ik een erg smalle kijk op opvoeden geven. Beetje het supernanny idee weer. We laten op elk kind dezelfde formule los, en dan doet het ene kind het wel goed, en het andere kind niet.
Opvoeden is zo veel meer dan theorieen en methodes. Het is intunen op persoonlijkheden, het is aanvoelen, reflekteren en uitproberen. Opvoeden is dus juist het pogen om je "zijn" aan te passen aan die verschillende persoonlijkheden die je kinderen hebben.
Ook is het verschillende situaties los van elkaar bekijken. De ene keer mag mijn dochter wel zelf naar de speeltuin, de andere keer niet, afhankelijk van haar bui, het weer, drukte en weet ik het. Dan zou je kunnen zeggen dat opvoeden het handteren van regels is, maar ik denk dus juist dat opvoeden het constant beoordelen van situaties is.
Tegen mijn dochter kon ik zeggen: blijf hier even staan, ik ben zo terug. 99% zeker dat ze er nog stond. Mijn zoon? No way. Daar ga ik dat dus ook niet tegen zeggen.
Het op de juiste manier aanvoelen en intunen en inspringen is wat opvoeden positief kan laten zijn. Hiermee wil ik niet zeggen dat als dit niet lukt, het per se falen is. Ik vind dat zo vervelend woord in de context van opvoeden. Het is een complexe wisselwerking van persoonlijke energien en manieren van zijn, dat dit niet altijd even smooth gaat. Dan kan de wil er nog zo zijn, soms matcht het niet.
Ik denk dat het inderdaad heel lastig is altijd die behoeftes te snappen. De vraag is: weten we van onszelf altijd waar onze behoeftes liggen? Ik heb er bijna mijn hele volwassen leven tot nu toe over gedaan daar een beetje inzicht in te krijgen.
Dat ik daar zo lang en moeizaam over deed, had er wel weer mee te maken dat daar in het gezin waarin ik opgroeide weinig oog voor was, en de anderen in mijn omgeving daar ook niet voor uitkwamen (wat hun behoeftes waren). Maar ik denk dat sommige mensen, ook als ze kind en opgroeiend zijn, nu eenmaal meer (bovengemiddeld, wat dat dan ook betekent) met zichzelf worstelen en erger in de knoop zitten dan anderen. Als ouder zit je daar soms als machteloze toeschouwer bij te kijken. In de hoop dat er op de een of andere manier handvaten komen. En lastige daarbij is ook: soms zit je er zo dicht op dat je het juist daardoor niet ziet of kunt zien. Vooral ook om je eigen rol van een afstand te bekijken en te snappen. Dat vraagt wel wat van een mens en ik geloof eerlijk gezegd dat niet iedereen dat in zich heeft.
Als docent zie ik die kinderen en ouders ook aan me voorbij komen, en vaak begrijp ik de pijn en onmacht bij alle kanten. En nu ik zelf ouder ben en nu soms in het klein af en toe dat ook mee krijg, heb ik geleerd empathischer richting de machteloze ouder te zijn.
Dat ik daar zo lang en moeizaam over deed, had er wel weer mee te maken dat daar in het gezin waarin ik opgroeide weinig oog voor was, en de anderen in mijn omgeving daar ook niet voor uitkwamen (wat hun behoeftes waren). Maar ik denk dat sommige mensen, ook als ze kind en opgroeiend zijn, nu eenmaal meer (bovengemiddeld, wat dat dan ook betekent) met zichzelf worstelen en erger in de knoop zitten dan anderen. Als ouder zit je daar soms als machteloze toeschouwer bij te kijken. In de hoop dat er op de een of andere manier handvaten komen. En lastige daarbij is ook: soms zit je er zo dicht op dat je het juist daardoor niet ziet of kunt zien. Vooral ook om je eigen rol van een afstand te bekijken en te snappen. Dat vraagt wel wat van een mens en ik geloof eerlijk gezegd dat niet iedereen dat in zich heeft.
Als docent zie ik die kinderen en ouders ook aan me voorbij komen, en vaak begrijp ik de pijn en onmacht bij alle kanten. En nu ik zelf ouder ben en nu soms in het klein af en toe dat ook mee krijg, heb ik geleerd empathischer richting de machteloze ouder te zijn.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ten eerste zijn deze woorden door marz niet in dit topic genoemd, maar er door Moonah bijgehaald. Niet hem beschuldigen van sneren ajb. Ten tweede heeft hij misschien een visie op opvoeden waar je het niet mee eens bent, maar hij discuteert op een nette manier.quote:
[..]
Nou, "het ligt allemaal aan de opvoeding, een baby wordt zonder karakter geboren" vind ik iig al geen prettige insteek.
En dan heb ik nog een vrij probleemloos kind en heb ik er al een in m'n eentje groot gekregen die het ook prima doet, dus in feite zou ik het als veren in mijn reet moeten zien, maar ik vind het een behoorlijke sneer naar ouders waar het niet zo lekker gaat.
Mooi en duidelijk stuk. Dank je voor het delen.quote:
[..]
Ik las dit artikel; even als toevoeging op Moonah's samenvatting.
Ik las dit stukje “Als je het moeilijk vindt om je kind tegemoet te komen in zijn behoeften, heb je waarschijnlijk zelf nood op één van de drie gebieden. Als je eigen autonomie, competentie gefrustreerd worden”.
Dit vind ik een van de lastigste dingen met opvoeden. Ik ben zo streng naar mezelf toe en daardoor merk ik wel eens dat ik inderdaad te controlerend naar R ben.
Dat "feelgood" staat er inderdaad opdat we elkaar niet afbranden, aangezien we echt allemaal ons best doen.quote:
Nou, volgens mij was indertijd meer de insteek om met elkaar op een prettige en constructieve manier te stoeien/sparren over opvoeding. Dus voel je niet bezwaard!!
Het is dus niet de insteek dat hier alleen succesverhalen gedeeld zouden mogen worden.
Het lastige is dat de meeste mensen niet zozeer voor opvoeden kiezen, maar voor het krijgen van een baby, het liefhebben van eigen kinderen. Die opvoeding krijg je er als het ware bij in je takenpakket, het maakt dat je aan de slag met moet gedrag dat je vervelend vindt of dat je herkent van jezelf of je anderszins triggert. En dan begint het pas. Dan moet je meestal nog gaan bedenken hoe je je verhoudt tot al die ideeën over opvoeden, methodes, je eigen gevoeligheden, en dat met al die liefde die je voelt en een beetje slaapgebrek hier en daar.quote:
Ik kan me ergens goed vinden in delen van wat je schrijft, marz. Ik zie om me heen dat veel mensen het opvoeden tochw at onderschat hebben. Die verwachten dat je net als Supernanny een bepaalde strategie uit je hoofd leert, dat keihard doorpakt, en dat het dan wel goed komt. Dat is opvoeden niet, denk ik.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Let wel: ik heb pas 2 jaar ervaring. Maar ik vind het wel heel fijn dat zo'n klein kind je elke dag weer de kans geeft om opnieuw te beginnen. Als ik vandaag een misstap maak in dat hele opvoedgebeuren, dan weet ik zeker dat ik morgen weer dezelfde grijns krijg bij uit bed halen, dezelfde klemmende armpjes om mijn nek en hetzelfde enthousiasme over mijn voorstellen. Ik word elke dag probleemloos vergeven. Dus dat doe ik ook met mezelf, en dan klungel ik weer verder.
Maar tegelijk probeer ik dus wel erover te lezen, over waar ik tegenaan loop en wat er nog komt. En om daarover te praten met anderen. Want ik heb allang door dat ik het op alleen mijn liefde en intuïtie niet red. Of ja, dan komen we ook heel ver hoor, maar dan zit ik mezelf onnodig in de weg denk ik. Dus ik besteed hier tijd aan om het leuker te maken voor mezelf. En daarmee voor hem, hoop ik.
Maar tegelijk probeer ik dus wel erover te lezen, over waar ik tegenaan loop en wat er nog komt. En om daarover te praten met anderen. Want ik heb allang door dat ik het op alleen mijn liefde en intuïtie niet red. Of ja, dan komen we ook heel ver hoor, maar dan zit ik mezelf onnodig in de weg denk ik. Dus ik besteed hier tijd aan om het leuker te maken voor mezelf. En daarmee voor hem, hoop ik.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Mooi om te lezen hoe jij dat doet Lemijn!
Het is een beetje een onhebbelijkheid van mij om mensen er, wellicht tegen beter weten in, van bewust te willen maken dat kinderen er baat bij hebben als je aandacht besteedt aan zelfreflectie en je bewust bent van je houding naar je kind toe.
Ik heb geen kinderen dus dat geeft zonder twijfel een ander perspectief dan als ik aan den lijve zou ondervinden wat opvoedtaken met een mens doen. Alsnog respecteer ik de persoonlijke situatie/worsteling van een ieder en ik heb er groot ontzag voor.
Ik ben tevens zelf het resultaat van een opvoeding 'op gedragsniveau'.
Mijn moeder deed absoluut wel haar best om liefde te geven, ze heeft me nooit geslagen, ik kan me ook wel in haar worstelingen inleven en ik weet alle redenen en oorzaken en hoe haar eigen opvoeding is geweest. Ik heb kansen gekregen in het leven om er zelf wat van te maken.
Maar het onveilige gevoel, de verwarring van onverwacht op je kop krijgen, jezelf niet in de hand kunnen houden als kind en weten dat je het toch weer 'fout' gaat doen, het dan zelf maar gaan uitlokken omdat de spanning te veel wordt, de boosheid, de verzuchtingen en stille verwensingen, de voelbare irritatie en vermoeidheid, de momenten waarop ze uit onmacht mijn driftbuien probeerde te laten stoppen, het zit nog wel diep bij mij.
Zo diep dat ik zelf nog zo veel aan het leren ben, dat mijn behoeftes er mogen zijn, grenzen aangeven, enz. Als ik nu zelf een dochter (of zoon) zou hebben, zou zij geheid ook weer de vruchten plukken van dit stramien wat blijkbaar door generaties op elkaar doorgegeven wordt.
Het is een beetje een onhebbelijkheid van mij om mensen er, wellicht tegen beter weten in, van bewust te willen maken dat kinderen er baat bij hebben als je aandacht besteedt aan zelfreflectie en je bewust bent van je houding naar je kind toe.
Ik heb geen kinderen dus dat geeft zonder twijfel een ander perspectief dan als ik aan den lijve zou ondervinden wat opvoedtaken met een mens doen. Alsnog respecteer ik de persoonlijke situatie/worsteling van een ieder en ik heb er groot ontzag voor.
Ik ben tevens zelf het resultaat van een opvoeding 'op gedragsniveau'.
Mijn moeder deed absoluut wel haar best om liefde te geven, ze heeft me nooit geslagen, ik kan me ook wel in haar worstelingen inleven en ik weet alle redenen en oorzaken en hoe haar eigen opvoeding is geweest. Ik heb kansen gekregen in het leven om er zelf wat van te maken.
Maar het onveilige gevoel, de verwarring van onverwacht op je kop krijgen, jezelf niet in de hand kunnen houden als kind en weten dat je het toch weer 'fout' gaat doen, het dan zelf maar gaan uitlokken omdat de spanning te veel wordt, de boosheid, de verzuchtingen en stille verwensingen, de voelbare irritatie en vermoeidheid, de momenten waarop ze uit onmacht mijn driftbuien probeerde te laten stoppen, het zit nog wel diep bij mij.
Zo diep dat ik zelf nog zo veel aan het leren ben, dat mijn behoeftes er mogen zijn, grenzen aangeven, enz. Als ik nu zelf een dochter (of zoon) zou hebben, zou zij geheid ook weer de vruchten plukken van dit stramien wat blijkbaar door generaties op elkaar doorgegeven wordt.
Springfield's looking pretty dusty today
Oh marz, dat gevoel van dat stramien begrijp ik zo goed. Ik schreef net al dat in het gezin waar ik uit kom ook weinig tot geen oog was voor behoeftes en onderliggende problematiek. Dat konden mijn ouders bij zichzelf ook niet, zo waren ze ook niet opgevoed.
Ik heb ook zo lang getwijfeld of ik een gezin wel aan zou kunnen, mede hierdoor en nog een boel andere zaken.
Maar weet je, mijn broer en zussen hebben ook allemaal kinderen, van wie een aantal nu volwassen zijn. Wat ik mooi vind is dat mijn broer en zussen het allemaal bij hun eigen kinderen beter hebben willen doen. Dat was niet altijd makkelijk maar ik zie nu aan mijn neefjes en nichtjes wat een leuke mensen het geworden zijn. Het kan. En je hoeft niet perfect te zijn. Maar dat kunnen en durven reflecteren is wel het allerbelangrijkste, geloof ik.
Ik heb ook zo lang getwijfeld of ik een gezin wel aan zou kunnen, mede hierdoor en nog een boel andere zaken.
Maar weet je, mijn broer en zussen hebben ook allemaal kinderen, van wie een aantal nu volwassen zijn. Wat ik mooi vind is dat mijn broer en zussen het allemaal bij hun eigen kinderen beter hebben willen doen. Dat was niet altijd makkelijk maar ik zie nu aan mijn neefjes en nichtjes wat een leuke mensen het geworden zijn. Het kan. En je hoeft niet perfect te zijn. Maar dat kunnen en durven reflecteren is wel het allerbelangrijkste, geloof ik.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
heel erg spuit elf maar... Kan het niet zijn dat je dochter zich vergiste? Dat ze bedoelde dat ze opa miste omdat hij geopereerd was, maar dat ze 'overleden' zei? Mijn dochter van 6,5 zou dat zomaar door elkaar kunnen halen namelijk...quote:
Ik ben op zoek naar tips!
Onze dochter van 7 liegt...en dat hoort er wellicht een klein beetje bij, bij haar ontwikkeling, maar ze gaat wel echt ver nu.
Een tijdje geleden loog ze vaak over zich niet lekker voelen op school en op de opvang. Ik of mijn vriend gingen haar dan ophalen en dan was het zodra wij thuis waren ineens helemaal over en voelde ze zich weer prima. Ook in het weekend zei ze vaak zich niet lekker te voelen, maar zodra er een vriendje of een vriendinnetje aan de deur stond om met haar te spelen, ging het weer prima. Na lang en veel met haar te praten hierover leek het een aandachtsdingetje te zijn. Wij zijn haar dus (nog) meer positieve aandacht gaan geven en het ging best een poosje goed. Als ze vond dat ze meer recht op aandacht had, gaf ze dit keurig aan zonder gekke smoesjes.
Maar nu bracht mijn vriend haar vanmorgen naar de opvang en werd hij door de juf daar gecondoleerd met het verlies van zijn vader. Zijn vader is nog springlevend... N. had maandag tussen de middag bij de overblijf gezegd dat haar opa is overleden. Ze was verdrietig en toen de juf was gaan vragen wat er was, gaf ze aan opa te missen. Toen de juf ging doorvragen zei ze dat hij pas is overleden (mijn schoonvader is 3 weken geleden geopereerd, hij past normaal op woensdag op, maar heeft dat dus nu 3 weken niet kunnen doen). Ze ging direct heel hard huilen toen de juf vandaag vertelde aan mijn vriend dat ze dit gister vertelde, voelde zich duidelijk betrapt. Mijn vriend is toen weer rustig met haar in gesprek gegaan, heeft gezegd dat hij niet boos is, maar wel geschrokken, want dat over het overlijden van iemand liegen wel heel erg is en heeft haar gevraagd waarom ze dit gedaan heeft. Haar antwoord was dat ze opa gewoon mist en dat ze het daarom zei.
Is dit weer een schreeuw om aandacht, haar fantasie die op hol slaat of missen we iets? Ik weet niet zo goed meer hoe we hier nou mee moeten omgaan, dus als iemand een tip heeft hoor ik die heel graag!
J'ai vu un escarbot ivre!-Komupolapana
Het zijn de kleine dingen die het doen <3
Het zijn de kleine dingen die het doen <3
Interessant om te lezen, -marz-. Dat onveilige gevoel kan ik me ook wel herinneren, ja. Mijn ouders waren schatten, het ontbrak me nergens aan, maar er waren opvliegers, en die vond ik bijzonder onprettig. Voor mij kwamen ze vaak als donderslag, en dat heeft idd eea met mij gedaan.
Ik probeer zo goed en kwaad als het lukt nu om constant te zoeken naar wat voor emoties of gedachtes er achter handelingen schuil gaan. Dat is verdomde lastig, want kom er maar eens achter wat er in het hoofd van mijn 5 jarige omgaat. Ze praat als geen ander, maar vindt het (logisch!) heel erg lastig om onder woorden te brengen wat er in haar om gaat.
Ik probeer zo goed en kwaad als het lukt nu om constant te zoeken naar wat voor emoties of gedachtes er achter handelingen schuil gaan. Dat is verdomde lastig, want kom er maar eens achter wat er in het hoofd van mijn 5 jarige omgaat. Ze praat als geen ander, maar vindt het (logisch!) heel erg lastig om onder woorden te brengen wat er in haar om gaat.
Ik ben het wel met je eens, maar dat is ook wel een harde houding naar jezelf als ouder, als je je continue bewust moet zijn van hoé je iets doet.quote:
Mooi om te lezen hoe jij dat doet Lemijn!
Het is een beetje een onhebbelijkheid van mij om mensen er, wellicht tegen beter weten in, van bewust te willen maken dat kinderen er baat bij hebben als je aandacht besteedt aan zelfreflectie en je bewust bent van je houding naar je kind toe.
Want, laten we wel zijn, ouder zijn is 24/7 altijd AAN staan. Ook op momenten dat het even niet uitkomt. En dan reageren we allemaal wel eens als mens; kortaf, boos, geirriteerd
Gelukkig valt of staat hoe een kind zich hecht (en daarmee ontwikkelt tot gezonde volwassene) niet met die momenten, maar juist met hoe we die momenten als ouder weer weten te repareren. Daarmee leer je je kind trouwens ook reguleren, door daar een voorbeeld in te zijn: “als ik iets niet zo leuk vind lig ik ook niet schreeuwend op de grond, zie je?”
Dat gezegd hebbende; ik ben dus ontwikkelingspsycholoog, maar qua opvoeden van mijn eigen kinderen doe ik ook maar wat. Juist omdat heel veel op de automatische piloot en gevoelsmatig gaat, zeker nu ze nog zo klein zijn. Soms is een kind niet vervelend om vervelend te zijn, maar zijn ze doodmoe, overprikkelt, bang.. En als je het wáárom achter het wat goed aanvoelt, reageer je heel anders dan als je puur naar het gedrag kijkt. Als ouder, ik althans, voel je vooral aan en reageer je daarop. Veel meer dan op wat je kind daadwerkelijk doet.
Het is een harde houding ja, maar natuurlijk wel hoe het is. Een kind staat ook 24/7 aan, en daar zit denk ik ook voor velen de uitdaging.quote:
[..]
Ik ben het wel met je eens, maar dat is ook wel een harde houding naar jezelf als ouder, als je je continue bewust moet zijn van hoé je iets doet.
Want, laten we wel zijn, ouder zijn is 24/7 altijd AAN staan. Ook op momenten dat het even niet uitkomt. En dan reageren we allemaal wel eens als mens; kortaf, boos, geirriteerd
Gelukkig valt of staat hoe een kind zich hecht (en daarmee ontwikkelt tot gezonde volwassene) niet met die momenten, maar juist met hoe we die momenten als ouder weer weten te repareren. Daarmee leer je je kind trouwens ook reguleren, door daar een voorbeeld in te zijn: “als ik iets niet zo leuk vind lig ik ook niet schreeuwend op de grond, zie je?”
Dat gezegd hebbende; ik ben dus ontwikkelingspsycholoog, maar qua opvoeden van mijn eigen kinderen doe ik ook maar wat. Juist omdat heel veel op de automatische piloot en gevoelsmatig gaat, zeker nu ze nog zo klein zijn. Soms is een kind niet vervelend om vervelend te zijn, maar zijn ze doodmoe, overprikkelt, bang.. En als je het wáárom achter het wat goed aanvoelt, reageer je heel anders dan als je puur naar het gedrag kijkt. Als ouder, ik althans, voel je vooral aan en reageer je daarop. Veel meer dan op wat je kind daadwerkelijk doet.
Maar ik denk dan ook weer dat de manier waarop je daar dan weer mee omgaat, belangrijk is. Achteraf sorry zeggen, of waarschuwen dat je op een dag erg moe bent, of hoofdpijn hebt. Net zoals wij graag naar de context zoeken voor het gedrag van een kind, zoekt een kind net zo goed naar waarom wij doen zoals we doen. Juist dit is denk ik ook een belangrijk punt in opvoeden.
En ik ben het heel erg eens met het laatste. Een kind is niet moeilijk, maar heeft het ergens moeillijk mee. Opvoeden is de (gecompliceerde) taak om er achter te komen wat, en hoe daar mee om te leren gaan.
Ja en nee. Het is misschien wel zoals het is, want ja, inderdaad, je kind staat ook 24/7 aan. Maar, ik besef ook gewoon heel goed dat het menselijk is om soms niet helemaal oké te reageren. Dus ik accepteer van mezelf dat dat zo is en ik los het op als ik een keer een fout maak daarin. Dat is óók opvoeden.quote:
[..]
Het is een harde houding ja, maar natuurlijk wel hoe het is. Een kind staat ook 24/7 aan, en daar zit denk ik ook voor velen de uitdaging.
Maar ik denk dan ook weer dat de manier waarop je daar dan weer mee omgaat, belangrijk is. Achteraf sorry zeggen, of waarschuwen dat je op een dag erg moe bent, of hoofdpijn hebt. Net zoals wij graag naar de context zoeken voor het gedrag van een kind, zoekt een kind net zo goed naar waarom wij doen zoals we doen. Juist dit is denk ik ook een belangrijk punt in opvoeden.
En ik ben het heel erg eens met het laatste. Een kind is niet moeilijk, maar heeft het ergens moeillijk mee. Opvoeden is de (gecompliceerde) taak om er achter te komen wat, en hoe daar mee om te leren gaan.
In de interacties tussen ouder&kind loopt, gemiddeld gezien, maar 30% volledig goed afgestemd. Dat wil zeggen dat de ouder volledig adequaat reageert op de behoefte die het kind aangeeft. 30%. En dat is voldoende voor een gezonde ontwikkeling van het kind. Dus we mogen heus fouten maken, als je ze nadien maar oplost, zoals je zelf ook zegt.
Een gezin zonder strijd en aanvaringen bestaat denk ik ook niet en dat hoeft ook niet.
Maar nog even iets over dat vervelende gedrag. Ik had laatst gelezen dat het bij kinderen juist altijd gebeurt op momenten dat het niet uitkomt, dat ze juist dan tot een emotionele uitbarsting komen.
Dus zeg maar niet als je samen rustig op de bank een boekje zit te lezen.
Ineens loopt er een emmer vol en dan maakt het niet uit of school over 10 minuten begint, of werk, of dat het middenin een supermarkt is, of tijd om te gaan slapen. Dat vind ik juist zo mooi aan kinderen.
Ook met slapengaan, ineens is er het besef dat je moet gaan slapen, weten dat mama/papa je nu alleen gaat laten voor een hele lange tijd kan plotseling zo angstaanjagend zijn als je eigenlijk nog vol zit met onverwerkte emotie, dat weet ik ook nog van mezelf toen ik klein was. De gevoelens in jezelf lijken wel de hele kamer te vullen als een soort spoken die je aanvliegen zodra je alleen bent (of misschien had alleen ik dat, maar dat denk ik eigenlijk niet).
Kinderen hebben nog geen goede emotieregulatietactieken, het komt vaak neer op ontevreden jengelen gevolgd door een ongecontroleerde hysterische uitbarsting door een minimale aanleiding, omdat er alleen nog even een vonkje bij moest komen. Als je dat afstraft, doen ze die uitbarsting de volgende keer misschien niet meer. Maar waar blijven die gevoelens dan? Bij mij is het volledig naar binnen geslagen en het heeft me 20 jaar gekost om er weer bij te kunnen.
Ik ken overigens ook andere volwassenen voor wie dit geldt, dus vanzelfsprekend is het blijkbaar ook niet dat we dit allemaal leren.
Horen ouders dat soort info niet gewoon bij de hand te hebben? Als ik in een winkel loop kan ik zo de kinderen aanwijzen die overladen zijn en binnen nu en 20 minuten een uitbarsting gaan krijgen. En ik denk dat elke ouder/mens dat wel kan zien, of is dat niet zo?
Vaak reageren de ouders in kwestie dan vervolgens met totaal het tegenovergestelde gedrag van wat ik zou verwachten. Ze proberen dan met een mix van negeren/nonchalance en plotselinge haast dit even snel onder de duim te houden en vervolgens explodeert het totaa zodra het kind de auto in moetl. Waarom doen ouders dit soms zo op deze manier, daar breek ik me vrijwel dagelijks het hoofd over.
Maar nog even iets over dat vervelende gedrag. Ik had laatst gelezen dat het bij kinderen juist altijd gebeurt op momenten dat het niet uitkomt, dat ze juist dan tot een emotionele uitbarsting komen.
Dus zeg maar niet als je samen rustig op de bank een boekje zit te lezen.
Ineens loopt er een emmer vol en dan maakt het niet uit of school over 10 minuten begint, of werk, of dat het middenin een supermarkt is, of tijd om te gaan slapen. Dat vind ik juist zo mooi aan kinderen.
Ook met slapengaan, ineens is er het besef dat je moet gaan slapen, weten dat mama/papa je nu alleen gaat laten voor een hele lange tijd kan plotseling zo angstaanjagend zijn als je eigenlijk nog vol zit met onverwerkte emotie, dat weet ik ook nog van mezelf toen ik klein was. De gevoelens in jezelf lijken wel de hele kamer te vullen als een soort spoken die je aanvliegen zodra je alleen bent (of misschien had alleen ik dat, maar dat denk ik eigenlijk niet).
Kinderen hebben nog geen goede emotieregulatietactieken, het komt vaak neer op ontevreden jengelen gevolgd door een ongecontroleerde hysterische uitbarsting door een minimale aanleiding, omdat er alleen nog even een vonkje bij moest komen. Als je dat afstraft, doen ze die uitbarsting de volgende keer misschien niet meer. Maar waar blijven die gevoelens dan? Bij mij is het volledig naar binnen geslagen en het heeft me 20 jaar gekost om er weer bij te kunnen.
Ik ken overigens ook andere volwassenen voor wie dit geldt, dus vanzelfsprekend is het blijkbaar ook niet dat we dit allemaal leren.
Horen ouders dat soort info niet gewoon bij de hand te hebben? Als ik in een winkel loop kan ik zo de kinderen aanwijzen die overladen zijn en binnen nu en 20 minuten een uitbarsting gaan krijgen. En ik denk dat elke ouder/mens dat wel kan zien, of is dat niet zo?
Vaak reageren de ouders in kwestie dan vervolgens met totaal het tegenovergestelde gedrag van wat ik zou verwachten. Ze proberen dan met een mix van negeren/nonchalance en plotselinge haast dit even snel onder de duim te houden en vervolgens explodeert het totaa zodra het kind de auto in moetl. Waarom doen ouders dit soms zo op deze manier, daar breek ik me vrijwel dagelijks het hoofd over.
Springfield's looking pretty dusty today
Omdat je die afstand niet hebt.
Omdat je zelf ook moet bent en bijna overladen.
Omdat de winkel zo dicht gaat en morgen dat verjaardagsfeestje is.
Omdat je tegen de klippen op hoopt dat het vandaag meevalt.
Omdat je zo graag WIL dat het zo werkt.
Omdat je zelf ook moet bent en bijna overladen.
Omdat de winkel zo dicht gaat en morgen dat verjaardagsfeestje is.
Omdat je tegen de klippen op hoopt dat het vandaag meevalt.
Omdat je zo graag WIL dat het zo werkt.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
quote:
[..]
Ik las dit artikel; even als toevoeging op Moonah's samenvatting.
thnx lemijn en moonah. Klinkt als een goede basis (die ik grotendeels al zo doe, dus dat scheelt weer )
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
Ik denk oprecht dat het niet lukt om elk moment bewust te zijn hoe je iets doet. En ik denk ook niet dat je 100% moet halen, omdat je anders ongelukkige kinderen gaat krijgen.
Mensen zijn gewoonweg niet perfect. En dat is ook allemaal niet nodig.
Voor mezelf werkt de 70/30 methode. https://sarahockwell-smit(...)parenting-is-enough/
Ik heb dit een tijdje bijgehouden en ik merkte dat de meeste dagen dan boven die 70/30 kwam. Mij gaf dat zoveel rust.
Wel ben ik het eens dat jezelf kunnen verontschuldigen naar je kind als je fout reageert belangrijk is. En ook dat kan een moeilijke stap zijn heb ik gemerkt.
Maar toch. Laatst reageerde ik behoorlijk onpedagogisch verantwoord. En toen ik naar boven liep om daar mijn excuses voor aan te bieden, merkte weer ik hoe ontzettend vergevensgezind kinderen zijn.
Mensen zijn gewoonweg niet perfect. En dat is ook allemaal niet nodig.
Voor mezelf werkt de 70/30 methode. https://sarahockwell-smit(...)parenting-is-enough/
Ik heb dit een tijdje bijgehouden en ik merkte dat de meeste dagen dan boven die 70/30 kwam. Mij gaf dat zoveel rust.
Wel ben ik het eens dat jezelf kunnen verontschuldigen naar je kind als je fout reageert belangrijk is. En ook dat kan een moeilijke stap zijn heb ik gemerkt.
Maar toch. Laatst reageerde ik behoorlijk onpedagogisch verantwoord. En toen ik naar boven liep om daar mijn excuses voor aan te bieden, merkte weer ik hoe ontzettend vergevensgezind kinderen zijn.
Marz, ik zie heel vaak die buien aankomen. En wat ik merk bij mijn kind.
Vaak is die buit niet te voorkomen. Linksom of rechtsom. Die bui gaat eraan komen.
Het fijne hiervan vind ik wel dat ik op die momenten mezelf erop kan voorbereiden en ik dan wel in staat ben zelf rustig te blijven. Het is dan haar bui. Niet de mijne.
En nogmaals. Jij ziet een klein stukje van die ouders en kinderen. Echt een momentopname.
Wellicht heeft die ouder de vijf keer daarvoor heel anders gereageerd.
Vaak is die buit niet te voorkomen. Linksom of rechtsom. Die bui gaat eraan komen.
Het fijne hiervan vind ik wel dat ik op die momenten mezelf erop kan voorbereiden en ik dan wel in staat ben zelf rustig te blijven. Het is dan haar bui. Niet de mijne.
En nogmaals. Jij ziet een klein stukje van die ouders en kinderen. Echt een momentopname.
Wellicht heeft die ouder de vijf keer daarvoor heel anders gereageerd.
Maz, die van mij kan van 0 naar 10 gaan, en heeft geen jengel fase. Maar goed, meestal kan ik het wel zien aankomen hoor. Soms haal ik haar bijv van school + opvang. Dan zijn we allebei moe van de dag, ik weet dat het dan goed is om snel naar huis te gaan en te gaan eten. Dat wil zij ook, maar ze kan het allemaal niet meer opbrengen. En in het kleine stukje naar huis heeft ze dan een totale mental breakdown, staat ze tegen me te schreeuwen op straat, begint ze me te slaan e.d.
Ik zie dat niet als falende opvoeding op dat moment, of dat er iets misgaat. Het hoort erbij. Ze kan zich inderdaad niet beheersen en ik toon daar begrip voor maar ik moet ook ferm zijn over wat er moet gebeuren (nl naar huis gaan). Dat is dan dus misschien een mengeling van nonchalance/er niet teveel op in gaan en tegelijk zorgen dat we wel thuis komen. En soms verlies ik ook wel eens mijn geduld, omdat ik zelf op zo'n moment ook moe ben en graag naar huis wil.
Opvoeden van kleine kinderen betekent niet dat je hysterie moet en kunt vermijden, in tegendeel. Soms heeft het vooral met acceptatie te maken.
En dan later, als ik haar naar bed breng, dan hebben we het bijvoorbeeld samen nog even over wat ze die dag heeft meegemaakt en komen er ook wel eens dingen naar buiten over wat haar dwarszit.
Ik denk dat het heel erg lastig is om op basis van situaties die je in het openbaar tegenkomt van ouders en kinderen zoals je het nu beschrijft conclusies te trekken over hoe ze met gevoelens omgaan e.d.
Ik zie dat niet als falende opvoeding op dat moment, of dat er iets misgaat. Het hoort erbij. Ze kan zich inderdaad niet beheersen en ik toon daar begrip voor maar ik moet ook ferm zijn over wat er moet gebeuren (nl naar huis gaan). Dat is dan dus misschien een mengeling van nonchalance/er niet teveel op in gaan en tegelijk zorgen dat we wel thuis komen. En soms verlies ik ook wel eens mijn geduld, omdat ik zelf op zo'n moment ook moe ben en graag naar huis wil.
Opvoeden van kleine kinderen betekent niet dat je hysterie moet en kunt vermijden, in tegendeel. Soms heeft het vooral met acceptatie te maken.
En dan later, als ik haar naar bed breng, dan hebben we het bijvoorbeeld samen nog even over wat ze die dag heeft meegemaakt en komen er ook wel eens dingen naar buiten over wat haar dwarszit.
Ik denk dat het heel erg lastig is om op basis van situaties die je in het openbaar tegenkomt van ouders en kinderen zoals je het nu beschrijft conclusies te trekken over hoe ze met gevoelens omgaan e.d.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ja ik zie alleen de momenten dat het in het openbaar gebeurt. Als ik dan de denigerende toon en de afwijzende houding soms hoor/zie wekt dat toch de indruk van een bepaald gedragsrepertoire waarin dat de norm is, maar toegegeven dat weet ik natuurlijk inderdaad niet.
Ik probeer er vanuit compassie naar te kijken hoor, ik ben niet zo iemand die een moeder veroordelend gaat staan aangapen als ze een krijsend kind in een fietsstoeltje probeert te krijgen ofzo. Het leven is al moeilijk genoeg.
Ik heb nu ook het artikel gelezen, wat je schrijft Lemijn dat zullen dan die momenten zijn waarop je je als ouder zelf gefrustreerd voelt in je mogelijkheden.
Ik probeer er vanuit compassie naar te kijken hoor, ik ben niet zo iemand die een moeder veroordelend gaat staan aangapen als ze een krijsend kind in een fietsstoeltje probeert te krijgen ofzo. Het leven is al moeilijk genoeg.
Ik heb nu ook het artikel gelezen, wat je schrijft Lemijn dat zullen dan die momenten zijn waarop je je als ouder zelf gefrustreerd voelt in je mogelijkheden.
Ik heb ook gelezen dat je van baby af aan er voor je kind kan zijn door hem/haar te laten huilen in je armen, met je aandacht erbij. Ook al duurt het een uur of langer. Er schijnt veel nadruk te worden gelegd op troosten/sussen/kalmeren maar huilen en lachen schijnen de enige manieren van ontlading te zijn die een baby heeft. Misschien als je het van kleins af aan praktiseert dat het grotere kind zich dan ook makkelijker bij je kan uiten? Ik weet het niet hoor, zoals gezegd heb ik hier allerlei hoofdbrekens over en ik lees er veel over.quote:Als je het moeilijk vindt om je kind tegemoet te komen in zijn behoeften, heb je waarschijnlijk zelf nood op één van de drie gebieden. Als je eigen autonomie, competentie of verbinding gefrustreerd worden, leidt dat makkelijker tot controlerend opvoeden. Het is dan ook belangrijk om energie in jezelf te stoppen. Dat kan betekenen dat je dingen doet die je zelf leuk vindt, ook los van je kinderen.
Springfield's looking pretty dusty today
Franny, begrenzen en accepteren inderdaad. Zo'n uitbarsting is logisch en niet te voorkomen na een volle dag, als kind loop je dan altijd een moment ergens vast.
Dat vind ik nog wel wat anders dan iemand (je eigen kind in deze) afwijzen, wat gewoon heel veel pijn doet en verwarrend is en denk ik echt schade aan het zelfvertrouwen oplevert.
Dat vind ik nog wel wat anders dan iemand (je eigen kind in deze) afwijzen, wat gewoon heel veel pijn doet en verwarrend is en denk ik echt schade aan het zelfvertrouwen oplevert.
Springfield's looking pretty dusty today
Maar wat vind jij afwijzen?quote:
Franny, begrenzen en accepteren inderdaad. Zo'n uitbarsting is logisch en niet te voorkomen na een volle dag, als kind loop je dan altijd een moment ergens vast.
Dat vind ik nog wel wat anders dan iemand (je eigen kind in deze) afwijzen, wat gewoon heel veel pijn doet en verwarrend is en denk ik echt schade aan het zelfvertrouwen oplevert.
Ik heb dus ook zo’n peuter die onwijze buien kan hebben. En dan is echt helemaal niks goed. Met hem proberen te praten niet, hem vasthouden niet, boos worden niet, troosten niet. Hij is dan alleen maar boos en onbereikbaar. Dus ik laat hem dan. Ik blijf in de buurt, maar soms parkeer ik hem en zijn boosheid letterlijk even (“ik zie dat je nu even heel boos bent, kom maar bij me als je weer wat rustiger bent”.) Dan ligt het initatief bij hem; ik ben er als je me weer opzoekt. Dat zal er in een winkel ook wel eens “hard” uitzien;
Laat ik mijn kind daar zo staan brullen. Maarja. Zo gaat het gewoon soms.
Ik sluit niet uit dat ik mijn kind soms ook een gevoel van afwijzing bezorg, marz, want mijn reacties zijn niet altijd de juiste. Maar gelukkig is mijn dochter zo dat ze me daar ook wel op wijst. Ze komt voor zichzelf op. En dat ze dat doet en zich ook veilig voelt om dat te doen, is wel belangrijk denk ik.
Er werd hier geschreven dat het zo belangrijk is om sorry te zeggen, dat je het repareert, maar ja, er zullen dingen zijn die je met een sorry toch niet echt repareert.
Er werd hier geschreven dat het zo belangrijk is om sorry te zeggen, dat je het repareert, maar ja, er zullen dingen zijn die je met een sorry toch niet echt repareert.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ik ben ook benieuwd wat je in dit geval onder afwijzen bedoelt.
Toen de mijne een peuter was moest ik haar ook echt met rust laten. Ik was dan wel in dezelfde ruimte. Maar knuffelen of praten werkte dan niet.
Ik kon alleen maar aangeven dat ik er voor haar was als zij het wilde.
Nu met 6,5 rent ze vaak naar boven toe. En ik ren haar dan niet achterna. Omdat ze op dat moment even alleen wil zijn.
Toen de mijne een peuter was moest ik haar ook echt met rust laten. Ik was dan wel in dezelfde ruimte. Maar knuffelen of praten werkte dan niet.
Ik kon alleen maar aangeven dat ik er voor haar was als zij het wilde.
Nu met 6,5 rent ze vaak naar boven toe. En ik ren haar dan niet achterna. Omdat ze op dat moment even alleen wil zijn.
Aan wat voor dingen denk je dan, die je niet met sorry (of knuffel oid) kan repareren?quote:
Ik sluit niet uit dat ik mijn kind soms ook een gevoel van afwijzing bezorg, marz, want mijn reacties zijn niet altijd de juiste. Maar gelukkig is mijn dochter zo dat ze me daar ook wel op wijst. Ze komt voor zichzelf op. En dat ze dat doet en zich ook veilig voelt om dat te doen, is wel belangrijk denk ik.
Er werd hier geschreven dat het zo belangrijk is om sorry te zeggen, dat je het repareert, maar ja, er zullen dingen zijn die je met een sorry toch niet echt repareert.
Tja hoe komt een kind aan extreme buien?
Ik denk dat het altijd opgebouwde spanningen zijn. Ofwel van zichzelf ofwel vanuit de omgeving die verwarrend is.
Veel mensen hebben voor zichzelf enorm hoge standaarden, dit brengt ook veel spanning met zich mee.
Ik was een zogenaamd moeilijk kind maar mijn ouders hadden ook geen gezonde relatie en mijn moeder trekt zelf allerlei dingen helemaal niet.
Dat stempel 'moeilijk' ben ik best wel kwaad over, ik was gewoon angstig en probeerde het juist goed te doen zelfs toen ik nog heel klein was. Juist daardoor liep ik over.
Hoe het voor andere kinderen is weet ik natuurlijk niet.
Ik denk dat het altijd opgebouwde spanningen zijn. Ofwel van zichzelf ofwel vanuit de omgeving die verwarrend is.
Veel mensen hebben voor zichzelf enorm hoge standaarden, dit brengt ook veel spanning met zich mee.
Ik was een zogenaamd moeilijk kind maar mijn ouders hadden ook geen gezonde relatie en mijn moeder trekt zelf allerlei dingen helemaal niet.
Dat stempel 'moeilijk' ben ik best wel kwaad over, ik was gewoon angstig en probeerde het juist goed te doen zelfs toen ik nog heel klein was. Juist daardoor liep ik over.
Hoe het voor andere kinderen is weet ik natuurlijk niet.
Springfield's looking pretty dusty today
Als je met wat voor woorden of daden ook je kind het gevoel geeft dat het niet goed is zoals het is, dan denk ik dat dat gevoel een kind kan bij blijven, hoe vaak je ook sorry zegt.quote:
[..]
Aan wat voor dingen denk je dan, die je niet met sorry (of knuffel oid) kan repareren?
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Maar dat is het nu net; de buien van mijn peuter zijn niet extreem. Althans, niet meer of minder vaak aanwezig dan bij een gemiddelde peuter.quote:
Tja hoe komt een kind aan extreme buien?
Ik denk dat het altijd opgebouwde spanningen zijn. Ofwel van zichzelf ofwel vanuit de omgeving die verwarrend is.
Veel mensen hebben voor zichzelf enorm hoge standaarden, dit brengt ook veel spanning met zich mee.
Ik was een zogenaamd moeilijk kind maar mijn ouders hadden ook geen gezonde relatie en mijn moeder trekt zelf allerlei dingen helemaal niet.
Dat stempel 'moeilijk' ben ik best wel kwaad over, ik was gewoon angstig en probeerde het juist goed te doen zelfs toen ik nog heel klein was. Juist daardoor liep ik over.
Hoe het voor andere kinderen is weet ik natuurlijk niet.
Die buien hebben ook een functie. Ze zijn dé manier voor een kind om te ontladen en te verwerken. En dat gaat niet alleen over negatieve ervaringen. Ook een dag vol plezier en indrukken in een zwembad kan een trigger zijn, bij wijze van. En daarnaast helpen ze een kind ook om te leren reguleren; wat moet ik met al die emoties in mijn lijf? Van die buien horen bij de gezonde ontwikkeling van kinderen.
Een jong kind dat geen driftbuien heeft, als ik die tref op de werkvloer, dan ga ik me zorgen maken.
pffff. wat een serieusheid allemaal
mag ik het ook gewoon leuk vinden dat opvoeden en af en toe om mezelf en de kids lachen als het mis loopt ?
mag ik het ook gewoon leuk vinden dat opvoeden en af en toe om mezelf en de kids lachen als het mis loopt ?
proberen is de eerste stap naar falen
een cafe zonder Hazes, is geen kroeg
een cafe zonder Hazes, is geen kroeg
Js, ik heb ook wel gehoord dat ik een moeilijk kind was. Maar dat was puur omdat ik altijd doorvroeg en ook niet alles zomaar aannam. Het heeft me ook pijn gedaan dat te horen, maar het betekent inderdaad vooral dat de ander jou als moeilijk ervaart omdat die ander geen antwoord op je heeft (niet perse letterlijk maar figuurlijk).quote:
Ik was een zogenaamd moeilijk kind maar mijn ouders hadden ook geen gezonde relatie en mijn moeder trekt zelf allerlei dingen helemaal niet.
Dat stempel 'moeilijk' ben ik best wel kwaad over, ik was gewoon angstig en probeerde het juist goed te doen zelfs toen ik nog heel klein was. Juist daardoor liep ik over.
Hoe het voor andere kinderen is weet ik natuurlijk niet.
Wat je zegt over heftige buien, daar denk ik over dat je dat iets teveel relateert aan je eigen ervaring. Mijn oudste is temperamentvol. Dat heeft ze zeker ook van mij. Ze kan heftig reageren, wil graag dat de dingen gaan zoals zij wil, kan goed dramatiseren en kan zeer boos worden, ook al geef ik haar veel ruimte en autonomie. Ze brengt leven in de brouwerij, heel veel enthousiasme, liefde en energie, maar soms ook vuurwerk, pats boem. Dat is waar zij en wij mee moeten leren omgaan.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ja, juist. Dat geeft lucht. Daar ben ik niet altijd even goed in. gelukkig wel steeds meer!quote:
pffff. wat een serieusheid allemaal
mag ik het ook gewoon leuk vinden dat opvoeden en af en toe om mezelf en de kids lachen als het mis loopt ?
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
O sorry sillie, ik reageerde op 'onwijze driftbuien' en dat je hem dan laat afkoelen.
Spanning en ontlading hoort er allemaal bij natuurlijk, vooral aan het einde van de dag.
Aan de andere kant moeten kinderen wel heel veel en je kunt je afvragen of het protest niet gewoon ook gegrond is? Ik weet niet of ik het een kind zou willen aandoen om in deze maatschappij op te laten groeien, als ik heel eerlijk ben. En dat is niet vanuit mijn eigen levenservaring gesproken.
Maargoed ik woon boven een supermarkt dus ik heb een dagelijkse toddler tantrum livestream vanuit mijn raam. Laatst zag ik een vader knielen bij zijn hysterische peuter en rustig met hem praten. Ik weet niet wat hij zei maar het duurde even en toen kalmeerde hij heel snel. Hij kon toch even z'n 'verhaal' kwijt zo leek het. Dat zag er voor mij vele malen beter uit dan negeren.
Edit: ik weet wat er anders aan was, het was empathie. Die vader had een soort man to man talk met hem, hij nam zijn kind serieus in plaats van dat hij aan het 'opvoeden' was.
Spanning en ontlading hoort er allemaal bij natuurlijk, vooral aan het einde van de dag.
Aan de andere kant moeten kinderen wel heel veel en je kunt je afvragen of het protest niet gewoon ook gegrond is? Ik weet niet of ik het een kind zou willen aandoen om in deze maatschappij op te laten groeien, als ik heel eerlijk ben. En dat is niet vanuit mijn eigen levenservaring gesproken.
Maargoed ik woon boven een supermarkt dus ik heb een dagelijkse toddler tantrum livestream vanuit mijn raam. Laatst zag ik een vader knielen bij zijn hysterische peuter en rustig met hem praten. Ik weet niet wat hij zei maar het duurde even en toen kalmeerde hij heel snel. Hij kon toch even z'n 'verhaal' kwijt zo leek het. Dat zag er voor mij vele malen beter uit dan negeren.
Edit: ik weet wat er anders aan was, het was empathie. Die vader had een soort man to man talk met hem, hij nam zijn kind serieus in plaats van dat hij aan het 'opvoeden' was.
Springfield's looking pretty dusty today
Mijn dreumes van 1,5 kan al enorme driftbuien hebben. En dan helpt ook niks. Tegen praten/knuffelen gooit alleen maar olie op het vuur dus ik laat hem dan ook uitrazen en hij krijgt een knuffel als hij weer rustig is. Maar dan zit je wel met een kind wat nog niet praat en waarvan je de helft van de tijd geen idee hebt wat er überhaupt aan de hand is. Dit is uiteraard vaker op het einde van de dag (moe), misschien wordt het mettertijd makkelijker maar ik vermoed dat dit wel een kind blijft met een enorme eigen wil. (althans, dat hoor ik o.a. al vanaf dag 1 op de opvang van de leidsters). Op deze leeftijd is dat wel enorm lastig. En bij hem gaat het ook van 0-100 in 1 sec. en slaat gedrag plotseling om. Ik durf te zeggen dat dit echt in z’n karakter zit en dat wij dat hopelijk zo goed mogelijk kunnen ondervangen met de opvoeding.
Edit: dit topic is echt een goede toevoeging en ik haal er veel uit om over na te denken
Edit: dit topic is echt een goede toevoeging en ik haal er veel uit om over na te denken
Empathie is voor mij dat je weet hoe jij op jouw kind moet reageren als ze zo’n bui hebben.
Niet bij elk kind werkt het om te praten tijdens een driftbui.
Bij sommige kinderen helpt het om ze ruimte te geven om te ontladen door niks te zeggen. Door er gewoon te zijn voor je kind.
Daarbij reageren veel ouders ook op een bepaalde manier uit angst voor commentaar van anderen. En is het soms heel lastig om je niks aan te trekken van de starende en fluisterende voorbijgangers.
Niet bij elk kind werkt het om te praten tijdens een driftbui.
Bij sommige kinderen helpt het om ze ruimte te geven om te ontladen door niks te zeggen. Door er gewoon te zijn voor je kind.
Daarbij reageren veel ouders ook op een bepaalde manier uit angst voor commentaar van anderen. En is het soms heel lastig om je niks aan te trekken van de starende en fluisterende voorbijgangers.
De vader bracht ze verbinding tussen hem en peuter weer tot stand. Als dat lukt, ben je een heel eind. Soms zijn de buien ook zo hevig dat dat even niet mogelijk is.quote:
O sorry sillie, ik reageerde op 'onwijze driftbuien' en dat je hem dan laat afkoelen.
Spanning en ontlading hoort er allemaal bij natuurlijk, vooral aan het einde van de dag.
Aan de andere kant moeten kinderen wel heel veel en je kunt je afvragen of het protest niet gewoon ook gegrond is? Ik weet niet of ik het een kind zou willen aandoen om in deze maatschappij op te laten groeien, als ik heel eerlijk ben. En dat is niet vanuit mijn eigen levenservaring gesproken.
Maargoed ik woon boven een supermarkt dus ik heb een dagelijkse toddler tantrum livestream vanuit mijn raam. Laatst zag ik een vader knielen bij zijn hysterische peuter en rustig met hem praten. Ik weet niet wat hij zei maar het duurde even en toen kalmeerde hij heel snel. Hij kon toch even z'n 'verhaal' kwijt zo leek het. Dat zag er voor mij vele malen beter uit dan negeren.
Edit: ik weet wat er anders aan was, het was empathie. Die vader had een soort man to man talk met hem, hij nam zijn kind serieus in plaats van dat hij aan het 'opvoeden' was.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Het zat hem vooral in het luisteren, denk ik. En misschien vragen stellen over het gevoel?
Ik denk juist dat je ook wel ergens moet oppassen met invullen voor je kind dat het beter is als hij met rust gelaten wordt. Jij kan er altijd zijn toch, ook al is iemand niet beschikbaar of voor rede vatbaar. Soms is het daar juist allemaal om te doen denk ik. Gewoon even dat fijne gevoel dat iemand onvoorwaardelijk aan jouw kant staat en je de ruimte geeft? Juist als er anderen bij zijn en de hele wereld doorgaat dat je dan toch even je moment mag pakken. Dan is het ook al snel weer goed. Als je klein bent kan dat nog, de rest van je leven mag je redelijkheid gaan betrachten anders bellen ze de politie.
Tenminste, als ik mag refereren aan het omgaan met boze/onredelijke/psychotische/dissocierende volwassenen. Dat is een kwestie van luisteren, serieus nemen van het gevoel/de beleving van de ander en op gelijk niveau blijven. Separeren is traumatiserend, inleven kan helend zijn. Mijn persoonlijke theorie maar volgens mij ook wel breder zo erkend is dat deze mensen als kind vaak niet gehoord zijn. En nu ze groot zijn worden ze als gevaarlijk beschouwd.
Ik denk juist dat je ook wel ergens moet oppassen met invullen voor je kind dat het beter is als hij met rust gelaten wordt. Jij kan er altijd zijn toch, ook al is iemand niet beschikbaar of voor rede vatbaar. Soms is het daar juist allemaal om te doen denk ik. Gewoon even dat fijne gevoel dat iemand onvoorwaardelijk aan jouw kant staat en je de ruimte geeft? Juist als er anderen bij zijn en de hele wereld doorgaat dat je dan toch even je moment mag pakken. Dan is het ook al snel weer goed. Als je klein bent kan dat nog, de rest van je leven mag je redelijkheid gaan betrachten anders bellen ze de politie.
Tenminste, als ik mag refereren aan het omgaan met boze/onredelijke/psychotische/dissocierende volwassenen. Dat is een kwestie van luisteren, serieus nemen van het gevoel/de beleving van de ander en op gelijk niveau blijven. Separeren is traumatiserend, inleven kan helend zijn. Mijn persoonlijke theorie maar volgens mij ook wel breder zo erkend is dat deze mensen als kind vaak niet gehoord zijn. En nu ze groot zijn worden ze als gevaarlijk beschouwd.
Springfield's looking pretty dusty today
luistervoer / een manier om naar opvoeden te kijken
https://podcasts.apple.co(...)9847?i=1000417435158
gesprek met moeder waarbij bij kind 1 alles op rolletjes loopt en bij kind 2 het omgekeerde.
https://podcasts.apple.co(...)9847?i=1000417435158
gesprek met moeder waarbij bij kind 1 alles op rolletjes loopt en bij kind 2 het omgekeerde.
proberen is de eerste stap naar falen
een cafe zonder Hazes, is geen kroeg
een cafe zonder Hazes, is geen kroeg
Idd. En het hangt ook af van de manier waarop je sorry zegt. Sorry als "het spijt me dat je het rot vond wat ik deed" is geen sorry.quote:
[..]
Als je met wat voor woorden of daden ook je kind het gevoel geeft dat het niet goed is zoals het is, dan denk ik dat dat gevoel een kind kan bij blijven, hoe vaak je ook sorry zegt.
Dat heeft kleine Tele6 heel angstig gemaakt voor mensen die moe waren of hoofdpijn hadden.quote:
[..]
Het is een harde houding ja, maar natuurlijk wel hoe het is. Een kind staat ook 24/7 aan, en daar zit denk ik ook voor velen de uitdaging.
Maar ik denk dan ook weer dat de manier waarop je daar dan weer mee omgaat, belangrijk is. Achteraf sorry zeggen, of waarschuwen dat je op een dag erg moe bent, of hoofdpijn hebt. Net zoals wij graag naar de context zoeken voor het gedrag van een kind, zoekt een kind net zo goed naar waarom wij doen zoals we doen. Juist dit is denk ik ook een belangrijk punt in opvoeden.
[..]
Want kleine Tele6 kwam er niet mee weg als ze snauwde of wegliep omdat ze moe was of hoofdpijn had, en waarom mamma dan wel?
En betekent het dat je het mamma niet kwalijk mag nemen dat ze zo ongeduldig met je is, want ze kan er niks aan doen dat ze moe is?
Ik denk dat je dat kan oplossen door meer ruimte te geven voor hoe het kind zich voelt in plaats van alleen een uitleg te geven vanuit jou. Maar ik weet het niet precies.
Interessante dingen worden hier aangehaald en besproken, het geeft mij stof tot nadenken over hoe ik zelf zaken aanpak richting en met mijn kinderen.
Over de buien, mijn peuterdochter van ruim 2,5 heeft ze met enige regelmaat. Zoals gisteravond, na een dag opvang terwijl we buiten aan het eten waren. Ze raakte hysterisch omdat haar eten niet goed lag, zoiets simpels kan dan al de trigger zijn omdat ze waarschijnlijk teveel indrukken heeft gehad die dag. Ik wilde naast haar gaan zitten, wat resulteerde in enkel meer hysterie en een herhalende: jij mag daar niet zitten! Uiteindelijk ben ik een stoel verder gaan zitten, heb haar na een 'ik ben en blijf hier voor je' laten razen (omdat niets op zo'n moment helpt en ze het kwijt moet) en toen de storm iets was gaan liggen heb ik gevraagd of ze naast mij wilde zitten als ik niet naast haar mocht zitten. Dat wilde zij. Vijf minuten later was ze nog rustiger en kreeg ik haar zelfs zover om bij mij op schoot te zitten, waarna we even hebben gepraat over dat ze mam en mama had gemist op de opvang en dat ze een beetje verdrietig was. Na een poosje gaf ze zelf aan: ik ben rustig.
Humor wil hier ook vaak helpen. Toen ik na de 'ik ben rustig' vroeg of ze dan toch wilde proberen een hapje te eten, dreigde ze weer in een bui te raken want ze begon meteen weer wild te bewegen en te snikken op mijn schoot. Daarop heb ik vol gespeelde verbazing aan haar buik gevoeld en gezegd dat die hartstikke vol zat, wat ze allemaal had gegeten op de opvang vandaag, dat ik snapte dat daar geen avondeten meer inpaste maar waar we dan haar toetje moesten laten. Haar bui sloeg meteen over, ze begon giechelend te vertellen wat ze allemaal had gegeten en hoeveel hapjes er nog wel in haar buik zouden passen. Uiteindelijk heeft ze zelfs meer hapjes gehad dan we hadden afgesproken.
Nu ik vorenstaande typ vraag ik mij af of ik haar teveel heb afgeleid met die humor, waardoor ze haar emotie niet kwijt kon. Maar ik wilde geen herhaling van de bui ervoor, dus ik handel op zo'n moment ook op gevoel.
Buien in supermarkten, gelukkig heb ik die maar eenmaal meegemaakt met mijn oudste. Zij was op dat moment net een jaar en raakte overstuur bij de kassa. Het was warm, druk, ze wilde niet in de buggy, niet eruit, niet opgetild worden, niet op de grond, ze wilde gewoon helemaal niets. Ik ben tegen haar blijven praten, geprobeerd haar te sussen, liedjes gezongen, niets hielp. De verwijtende blikken die ik kreeg deden mij bijna huilen, de oudere vrouw achter mij die zei dat ze moe was en naar bed moest terwijl ze die middag hartstikke goed had geslapen. Ik kon wel door de grond zakken op dat moment en ben uiteindelijk daadwerkelijk huilend naar huis gelopen. Ik ben geen perfecte ouder, op dat moment was ik ook moe, zwanger, en ik deed mijn uiterste best maar wist zelf ook niet hoe mijn kind te kalmeren. Was ik op dat moment thuis geweest, had ik meer tijd en ruimte gehad, een voor mijn kind veilige omgeving, geen verwijtende blikken en opmerkingen, en had ik veel beter kunnen handelen. Een supermarkt is niet de meest fijne en veilige omgeving om een kind tot kalmte te krijgen. Die momentopnames die je als buitenstaander dan ziet, zeggen vaak echt helemaal niets over de opvoedskills van een ouder.
Over de buien, mijn peuterdochter van ruim 2,5 heeft ze met enige regelmaat. Zoals gisteravond, na een dag opvang terwijl we buiten aan het eten waren. Ze raakte hysterisch omdat haar eten niet goed lag, zoiets simpels kan dan al de trigger zijn omdat ze waarschijnlijk teveel indrukken heeft gehad die dag. Ik wilde naast haar gaan zitten, wat resulteerde in enkel meer hysterie en een herhalende: jij mag daar niet zitten! Uiteindelijk ben ik een stoel verder gaan zitten, heb haar na een 'ik ben en blijf hier voor je' laten razen (omdat niets op zo'n moment helpt en ze het kwijt moet) en toen de storm iets was gaan liggen heb ik gevraagd of ze naast mij wilde zitten als ik niet naast haar mocht zitten. Dat wilde zij. Vijf minuten later was ze nog rustiger en kreeg ik haar zelfs zover om bij mij op schoot te zitten, waarna we even hebben gepraat over dat ze mam en mama had gemist op de opvang en dat ze een beetje verdrietig was. Na een poosje gaf ze zelf aan: ik ben rustig.
Humor wil hier ook vaak helpen. Toen ik na de 'ik ben rustig' vroeg of ze dan toch wilde proberen een hapje te eten, dreigde ze weer in een bui te raken want ze begon meteen weer wild te bewegen en te snikken op mijn schoot. Daarop heb ik vol gespeelde verbazing aan haar buik gevoeld en gezegd dat die hartstikke vol zat, wat ze allemaal had gegeten op de opvang vandaag, dat ik snapte dat daar geen avondeten meer inpaste maar waar we dan haar toetje moesten laten. Haar bui sloeg meteen over, ze begon giechelend te vertellen wat ze allemaal had gegeten en hoeveel hapjes er nog wel in haar buik zouden passen. Uiteindelijk heeft ze zelfs meer hapjes gehad dan we hadden afgesproken.
Nu ik vorenstaande typ vraag ik mij af of ik haar teveel heb afgeleid met die humor, waardoor ze haar emotie niet kwijt kon. Maar ik wilde geen herhaling van de bui ervoor, dus ik handel op zo'n moment ook op gevoel.
Buien in supermarkten, gelukkig heb ik die maar eenmaal meegemaakt met mijn oudste. Zij was op dat moment net een jaar en raakte overstuur bij de kassa. Het was warm, druk, ze wilde niet in de buggy, niet eruit, niet opgetild worden, niet op de grond, ze wilde gewoon helemaal niets. Ik ben tegen haar blijven praten, geprobeerd haar te sussen, liedjes gezongen, niets hielp. De verwijtende blikken die ik kreeg deden mij bijna huilen, de oudere vrouw achter mij die zei dat ze moe was en naar bed moest terwijl ze die middag hartstikke goed had geslapen. Ik kon wel door de grond zakken op dat moment en ben uiteindelijk daadwerkelijk huilend naar huis gelopen. Ik ben geen perfecte ouder, op dat moment was ik ook moe, zwanger, en ik deed mijn uiterste best maar wist zelf ook niet hoe mijn kind te kalmeren. Was ik op dat moment thuis geweest, had ik meer tijd en ruimte gehad, een voor mijn kind veilige omgeving, geen verwijtende blikken en opmerkingen, en had ik veel beter kunnen handelen. Een supermarkt is niet de meest fijne en veilige omgeving om een kind tot kalmte te krijgen. Die momentopnames die je als buitenstaander dan ziet, zeggen vaak echt helemaal niets over de opvoedskills van een ouder.
Ligt eraan wat je bedoelt met "ermee wegkomen".quote:
Dat heeft kleine Tele6 heel angstig gemaakt voor mensen die moe waren of hoofdpijn hadden.
Want kleine Tele6 kwam er niet mee weg als ze snauwde of wegliep omdat ze moe was of hoofdpijn had, en waarom mamma dan wel?
En betekent het dat je het mamma niet kwalijk mag nemen dat ze zo ongeduldig met je is, want ze kan er niks aan doen dat ze moe is?
Wmb is zoiets nooit een rechtvaardiging, maar een context om elkaars gedrag te begrijpen.
Dat heb ik idd niet duidelijk omschreven. Ik bedoel inderdaad dat het niet een rechtvaardiging moet zijn, maar een manier om te begrijpen waarom iemand zo reageerde. En er moet de andere richting in ook begrip zijn. Dus als het kind stuurs reageert omdat het moe is, dat je dan ook kunt zeggen "ik snap dat je het moeilijker vindt om dit te doen als je zo moe bent" of zo (ipv "ja en, je bent moe, maar dan kun je wel gewoon doen!")quote:
[..]
Ligt eraan wat je bedoelt met "ermee wegkomen".
Wmb is zoiets nooit een rechtvaardiging, maar een context om elkaars gedrag te begrijpen.
Ik bedoelde het zeker niet zo.quote:
[..]
Dat heb ik idd niet duidelijk omschreven. Ik bedoel inderdaad dat het niet een rechtvaardiging moet zijn, maar een manier om te begrijpen waarom iemand zo reageerde. En er moet de andere richting in ook begrip zijn. Dus als het kind stuurs reageert omdat het moe is, dat je dan ook kunt zeggen "ik snap dat je het moeilijker vindt om dit te doen als je zo moe bent" of zo (ipv "ja en, je bent moe, maar dan kun je wel gewoon doen!")
Meer: was mamma een beetje kortaf? Sorry. Mamma is erg moe en dan gebeurt dat wel eens. Ik zal er in het vervolg op letten.
En als het kind moe is, dan zou ik ook doen zoals je hier boven schetst.
Ik weet dat je het niet zo bedoelde. Ik wilde alleen mijn ervaring toevoegen en wijzen op een valkuil.quote:
[..]
Ik bedoelde het zeker niet zo.
Meer: was mamma een beetje kortaf? Sorry. Mamma is erg moe en dan gebeurt dat wel eens. Ik zal er in het vervolg op letten.
En als het kind moe is, dan zou ik ook doen zoals je hier boven schetst.
Ik vind het een mooie formulering van je, hierboven. Ook met de belofte om erop te gaan letten en niet "ja, ik ben moe en dan gedraag ik me zo, doe het er maar mee"
manny, ik wou even zeggen dat ik dit heel boeiend vind om te luisteren!quote:
luistervoer / een manier om naar opvoeden te kijken
https://podcasts.apple.co(...)9847?i=1000417435158
gesprek met moeder waarbij bij kind 1 alles op rolletjes loopt en bij kind 2 het omgekeerde.
Die andere podcast "de tweede" vind ik ook intrigerend, ik weet niet of jij het was die het postte. Ik kan alleen niet luisteren en iets anders doen tegelijk dus het duurt even, maar wel de moeite waard.
Verder ook heel interessant om jullie perspectieven en ervaringen met het opvoeden hier te lezen.
Springfield's looking pretty dusty today
Ik denk dat dit benoemen alleen maar kan werken als je snapt dat je kind zich ook wel eens zo kan gedragen, omdat ze moe, hongerig of minder blij zijn.quote:
[..]
Ik weet dat je het niet zo bedoelde. Ik wilde alleen mijn ervaring toevoegen en wijzen op een valkuil.
Ik vind het een mooie formulering van je, hierboven. Ook met de belofte om erop te gaan letten en niet "ja, ik ben moe en dan gedraag ik me zo, doe het er maar mee"
Ik merk best wel vaak dat veel mensen dit stukje lijken te vergeten. Dat ze van hun kinderen bijna verwachten dat ze altijd vrolijk en lief zijn, terwijl ze zelf wel eens minder vrolijk of lief zijn.
Wauw ik heb nu de hele podcast geluisterd, deze beschrijft precies mijn jeugd. Dit gaat ook weer over wat hierboven stond: verbinding, autonomie, competentie.
In het tweede gedeelte legt die man precies de vinger op de (voor mij) zere plek. Dat je je altijd maar de moeilijke dochter voelt, want je maakt je lieve moeder ongelukkig door je stomme gedrag. Want het andere kind is immers wel gelukt, alles zou op rolletjes lopen als jij je maar normaal kon gedragen.
Ik hield zo veel van mijn moeder dat het pijn deed. Ik maakte knutsels voor haar, kaartjes met sorry erop, maar me gedragen naar haar verwachting lukte gewoon niet. Ik ging alleen maar meer hangen, jengelen, huilen en overal tegenin al kreeg ik eindeloos hun weerzin en boosheid over me heen. Ik miste haar liefde en bevestiging en het gevoel dat ik het zelf verziekt had voelde als ondraaglijk. Het andere, wel gelukte kind keek ook op mij neer omdat ik steeds "de sfeer verziekte" volgens hun en dat was ook zo.
Ja, ik was een sensitief, intelligent kind met een sterke wil zoals dat heet. Maar dat vroeg dan toch van mijn opvoeders om zich aan te passen, niet van mij om dan maar hele delen van mezelf te vernietigen om in hun plaatje te passen? Dat gaat gewoon niet, het heeft me stil en machteloos en haatdragend gemaakt en heeft uiteindelijk zelfs gemaakt dat ik niet meer kon leven. Omdat ik niet wist HOE ik in deze wereld moest leven, het leven was een strijd voor mij in een wereld die duidelijk helemaal niet op mij zat te wachten. Als je klein bent dan is je thuis je hele wereld, als die je het gevoel geven dat je kut bent dankzij je gedrag voelt dat alsof de hele wereld niet voor jou bedoeld is.
Ik heb pas jaren later geleerd dat ik niet hoef te vechten om aandacht te krijgen, dat ik liefde waard ben ook gedrag ik mij x of y of ga ik op mijn kop staan.
Waarom gaat men er maar klakkeloos van uit dat een kind met een sterke wil of temperament lastig is? Voor wie is het lastig? Voor jou als opvoeder ja, omdat het zo fijn zou zijn als je geen moeite hoeft te doen. Maar jij wilde toch kinderen! Dan is die kans er toch dat jouw kind, of jouw tweede of jouw derde kind een ander temperament heeft dan die andere, of dan alle andere kinderen die jij kent, en dat je dat kind daardoor misschien eerst niet begrjipt of misschien wel nooit zal begrijpen? Dat is toch heel logisch en het zou je toch moeten uitdagen om een betere opvoeder te worden?
Deze moeder zegt gewoon letterlijk: het zou helpen als er een diagnose zou komen.
Waarom? Je eigen kind diskwalificeren, de opvoeding uit handen geven aan instanties? Zij beseft niet wat een vergaande maatregel dat is en dat het nooit een oplossing kan zijn.
Ik heb geleerd als psycholoog, je hoeft mensen niet te begrijpen om er voor ze te zijn. Sterker nog, zodra je maar dénkt dat je het begrijpt kan je stoppen want op dat moment laat je diegene in de steek en leef je in je eigen gedachtenwereld. Ik denk dat het met opvoeden precies zo is en dat je kind het haarfijn aanvoelt dat je je gedachten of verwachtingen op hem/haar projecteert, zoals de meneer in deze podcast ook zegt.
Sorry voor de emotionele rant, dit is uiteraard niet persoonlijk bedoeld tegen iemand hier en ik snap dat deze moeder in kwestie ook gewoon niets beters kan verzinnen, goed dat ze juist erkent dat ze hulp nodig heeft.
In het tweede gedeelte legt die man precies de vinger op de (voor mij) zere plek. Dat je je altijd maar de moeilijke dochter voelt, want je maakt je lieve moeder ongelukkig door je stomme gedrag. Want het andere kind is immers wel gelukt, alles zou op rolletjes lopen als jij je maar normaal kon gedragen.
Ik hield zo veel van mijn moeder dat het pijn deed. Ik maakte knutsels voor haar, kaartjes met sorry erop, maar me gedragen naar haar verwachting lukte gewoon niet. Ik ging alleen maar meer hangen, jengelen, huilen en overal tegenin al kreeg ik eindeloos hun weerzin en boosheid over me heen. Ik miste haar liefde en bevestiging en het gevoel dat ik het zelf verziekt had voelde als ondraaglijk. Het andere, wel gelukte kind keek ook op mij neer omdat ik steeds "de sfeer verziekte" volgens hun en dat was ook zo.
Ja, ik was een sensitief, intelligent kind met een sterke wil zoals dat heet. Maar dat vroeg dan toch van mijn opvoeders om zich aan te passen, niet van mij om dan maar hele delen van mezelf te vernietigen om in hun plaatje te passen? Dat gaat gewoon niet, het heeft me stil en machteloos en haatdragend gemaakt en heeft uiteindelijk zelfs gemaakt dat ik niet meer kon leven. Omdat ik niet wist HOE ik in deze wereld moest leven, het leven was een strijd voor mij in een wereld die duidelijk helemaal niet op mij zat te wachten. Als je klein bent dan is je thuis je hele wereld, als die je het gevoel geven dat je kut bent dankzij je gedrag voelt dat alsof de hele wereld niet voor jou bedoeld is.
Ik heb pas jaren later geleerd dat ik niet hoef te vechten om aandacht te krijgen, dat ik liefde waard ben ook gedrag ik mij x of y of ga ik op mijn kop staan.
Waarom gaat men er maar klakkeloos van uit dat een kind met een sterke wil of temperament lastig is? Voor wie is het lastig? Voor jou als opvoeder ja, omdat het zo fijn zou zijn als je geen moeite hoeft te doen. Maar jij wilde toch kinderen! Dan is die kans er toch dat jouw kind, of jouw tweede of jouw derde kind een ander temperament heeft dan die andere, of dan alle andere kinderen die jij kent, en dat je dat kind daardoor misschien eerst niet begrjipt of misschien wel nooit zal begrijpen? Dat is toch heel logisch en het zou je toch moeten uitdagen om een betere opvoeder te worden?
Deze moeder zegt gewoon letterlijk: het zou helpen als er een diagnose zou komen.
Waarom? Je eigen kind diskwalificeren, de opvoeding uit handen geven aan instanties? Zij beseft niet wat een vergaande maatregel dat is en dat het nooit een oplossing kan zijn.
Ik heb geleerd als psycholoog, je hoeft mensen niet te begrijpen om er voor ze te zijn. Sterker nog, zodra je maar dénkt dat je het begrijpt kan je stoppen want op dat moment laat je diegene in de steek en leef je in je eigen gedachtenwereld. Ik denk dat het met opvoeden precies zo is en dat je kind het haarfijn aanvoelt dat je je gedachten of verwachtingen op hem/haar projecteert, zoals de meneer in deze podcast ook zegt.
Sorry voor de emotionele rant, dit is uiteraard niet persoonlijk bedoeld tegen iemand hier en ik snap dat deze moeder in kwestie ook gewoon niets beters kan verzinnen, goed dat ze juist erkent dat ze hulp nodig heeft.
Springfield's looking pretty dusty today
Met een diagnose diskwalificeer je je kind toch niet? Een diagnose kan ook helpend zijn voor zowel de ouder als een kind.
Sorry maar dat is gewoon pertinent niet waar. Om iemand te helpen hoef je diegene niet eerst in een hokje te stoppen hoor.quote:
Met een diagnose diskwalificeer je je kind toch niet? Een diagnose kan ook helpend zijn voor zowel de ouder als een kind.
Met een diagnose categoriseer je gedrag van je kind en schaar je het onder een label wat gaat over afwijkingen. Zeggen dat iemand een afwijking heeft is wel degelijk een ernstige diskwalificatie. Kinderen dragen dat de rest van hun leven bij zich. Je kind laten diagnosticeren wegens gedragproblemen is het ontlopen van je verantwoordelijkheid en je incompetentie als opvoeder proberen te compenseren met externe oplossingen buiten het gezin.
Wat voor gevoel geef je je kind als je het maar uit handen geeft want jij bent zó onhandelbaar dat papa en mama niet met je om kunnen gaan? Kijk maar, de autoriteit vindt het ook. Dan ben je dus voor de rest van je leven fucked, je gaat daar namelijk zelf in geloven.
Met alle respect, maar ik kan echt gewoon niet geloven dat er werkelijk mensen zijn die dat niet beseffen of weten wat dat inhoudt.
Ik heb zelf gewerkt in de diagnostiek. Het is mensonterend. Het is gekunsteld bovendien. Het testen en diagnosticeren van kinderen is random, is totaal niet gevalideerd noch betrouwbaar, blijkt gewoon uit onderzoek. Men wil nu dan ook in Belgie van de DSM af omdat het zo stigmatiserend is en een groei-mindset totaal belemmert.
Heb je ooit een autist met zelfvertrouwen gezien? Ooit een autist gezien van wie de ouders dachten dat het autisme over zou gaan?
Toch ken ik meerdere mensen die als kind gediagnosticeerd zijn en die door hun eigen ouders tot op de dag van vandaag als autist gezien worden, ondanks dat zij zich later alsnog ontwikkeld hebben en normaal meedraaien in de maatschappij. Waarbij van een afwijking dus gewoon geen sprake blijkt te zijn! Alleen die ouders blijven maar in de waan dat het echt heus wel een afwijking heeft. En dat heeft deze families stuk voor stuk verwoest. Waarom? Omdat zij zelf weigerden hun mindset aan te passen aan de behoeftes van hun kind en dat gaat dus ook nooit meer gebeuren. Diagnostiek heeft hen de "waarheid" in handen gegeven en daar houden zij aan vast. Het lag allemaal niet aan hen.
Kind naar speciaal onderwijs sturen is gewoon een diskwalificatie. Jouw kind hoort dus niet tussen de normale kinderen blijkbaar. Daar kan je niet omheen. Je kan niet diagnosticeren zonder te diskwalificeren. Een diagnose heeft écht vergaande gevolgen. Dat niet kunnen inzien vind ik heel erg naief en gevaarlijk, sorry dat ik het zeg.
Springfield's looking pretty dusty today
Ik snap jullie wel, want dit is op dit moment vrij gangbaar in ons land.
Een kind dat moeilijk is, kan je naar een instantie sturen zodat er een diagnose gesteld kan worden en dan kan je het laten behandelen.
Dit is denken vanuit het medisch model. Ziek --> diagnose --> behandelen.
Maar dit heeft implicaties, welke tamelijk onzichtbaar zijn en moeilijk te meten. Maar het doet wel degelijk iets met mensen. Het gaat namelijk niet om lichamelijke ziekte, het gaat om de beleving en individualiteit van een persoon, die zo geworden is in interactie met zijn omgeving. Nu ga je deze unieke beleving en individualiteit weghalen uit die omgeving, en bestempelen als abnormaal. Vervolgens ga je behandelen, wat in dit geval inhoudt: normaliseren. Maar wat is eigenlijk normaal?
Dat normaliseren is heel schadelijk voor de individualiteit, het zelfvertrouwen en dus de groeipotentie van de mens. Als ouders/instanties/opvoeders dit doen, leg je neurale netwerken aan in het kind waarin het normaliseren de basis is, in plaats van: autonomie, eigenheid, vertrouwen.
Ditzelfde gebeurt met cognitieve therapie bij volwassenen. Je gaat iets corrigeren, op basis van een norm. Je zegt eigenlijk: jouw angst komt doordat je verkeerd denkt. Dit is eveneens een diskwalificatie. Want waarom zouden de gedachten van de psycholoog cq. de norm in ons land, béter zijn dan mijn eigen gedachten? Omdat ze normaler zijn, dus dichter bij de modaal liggen? Waarom is dat iets goeds? In onze wereld gaat het juist beter met je als je uniek bent want daar ligt je toegevoegde waarde. Het gevolg is een blijvende identiteitscrisis.
Mensen komen pas uit een identiteitscrisis wanneer ze zichzelf kennen. Bij mensen die ooit gediagnosticeerd zijn of anderszins bestempeld als raar, problematisch, door belangrijke opvoedfiguren en autoriteiten, duurt dit allemaal veel langer en is het een pijnlijk proces vervuld van schaamte en angst.
Je kan je uiteraard gewoon laten leiden door wat als 'normaal' wordt gezien. Maar als je een stapje achteruit zet en ieder mens beschouwt als vanaf de geboorte goed en compleet, precies zoals hij/zij is, dus dit vanuit een heel ander perspectief bekijkt, waarin een kind nooit mislukt of afwijkend of problematisch kan zijn, en bovendien vertrouwen van zijn opvoeders nodig heeft dus dat betekent: dat zij niet allerlei hulptroepen inschakelen in de vorm van formele instanties om "te behandelen", zie je dat diagnosticeren van gedrag zo'n beetje het minst constructieve is wat een ouder met zijn kind kan doen.
Een kind dat moeilijk is, kan je naar een instantie sturen zodat er een diagnose gesteld kan worden en dan kan je het laten behandelen.
Dit is denken vanuit het medisch model. Ziek --> diagnose --> behandelen.
Maar dit heeft implicaties, welke tamelijk onzichtbaar zijn en moeilijk te meten. Maar het doet wel degelijk iets met mensen. Het gaat namelijk niet om lichamelijke ziekte, het gaat om de beleving en individualiteit van een persoon, die zo geworden is in interactie met zijn omgeving. Nu ga je deze unieke beleving en individualiteit weghalen uit die omgeving, en bestempelen als abnormaal. Vervolgens ga je behandelen, wat in dit geval inhoudt: normaliseren. Maar wat is eigenlijk normaal?
Dat normaliseren is heel schadelijk voor de individualiteit, het zelfvertrouwen en dus de groeipotentie van de mens. Als ouders/instanties/opvoeders dit doen, leg je neurale netwerken aan in het kind waarin het normaliseren de basis is, in plaats van: autonomie, eigenheid, vertrouwen.
Ditzelfde gebeurt met cognitieve therapie bij volwassenen. Je gaat iets corrigeren, op basis van een norm. Je zegt eigenlijk: jouw angst komt doordat je verkeerd denkt. Dit is eveneens een diskwalificatie. Want waarom zouden de gedachten van de psycholoog cq. de norm in ons land, béter zijn dan mijn eigen gedachten? Omdat ze normaler zijn, dus dichter bij de modaal liggen? Waarom is dat iets goeds? In onze wereld gaat het juist beter met je als je uniek bent want daar ligt je toegevoegde waarde. Het gevolg is een blijvende identiteitscrisis.
Mensen komen pas uit een identiteitscrisis wanneer ze zichzelf kennen. Bij mensen die ooit gediagnosticeerd zijn of anderszins bestempeld als raar, problematisch, door belangrijke opvoedfiguren en autoriteiten, duurt dit allemaal veel langer en is het een pijnlijk proces vervuld van schaamte en angst.
Je kan je uiteraard gewoon laten leiden door wat als 'normaal' wordt gezien. Maar als je een stapje achteruit zet en ieder mens beschouwt als vanaf de geboorte goed en compleet, precies zoals hij/zij is, dus dit vanuit een heel ander perspectief bekijkt, waarin een kind nooit mislukt of afwijkend of problematisch kan zijn, en bovendien vertrouwen van zijn opvoeders nodig heeft dus dat betekent: dat zij niet allerlei hulptroepen inschakelen in de vorm van formele instanties om "te behandelen", zie je dat diagnosticeren van gedrag zo'n beetje het minst constructieve is wat een ouder met zijn kind kan doen.
Springfield's looking pretty dusty today
Ik ben het met meerdere delen van je post pertinent oneens, maar zit mobiel dus pik voor nu deze er even uit.quote:
[..]
Sorry maar dat is gewoon pertinent niet waar. Om iemand te helpen hoef je diegene niet eerst in een hokje te stoppen hoor.
Het is in de huidige maatschappij namelijk helaas wel degelijk zo dat professionele hulp die gedekt wordt door de verzekering alleen beschikbaar is wanneer er een diagnose gegeven wordt. En voor een heleboel mensen is het gewoon financieel niet haalbaar om deze professionele hulp in te schakelen wanneer het niet door de verzekering vergoed wordt. En dus is het dan wel alleen mogelijk om de benodigde hulp te krijgen, als het kind een diagnose krijgt.
Daarnaast trek je ook veel van je eigen ervaringen door naar alle kinderen die een diagnose krijgen. Voor sommige kinderen is een diagnose wel degelijk een opluchting, omdat ze dan begrijpen waarom sommige dingen bij hen zoveel moeilijker gaan dan bij kinderen om hun heen. Jij ziet het als een stempel van "niet normaal zijn", je kunt het ook zien als het aangeven dat er méér kinderen zijn zoals jij die met deze bepaalde dingen het moeilijk hebben. Dat jij het op de eerste manier hebt ervaren, betekent niet dat alle kinderen dat zo doen.
Dat klopt. Dat betekent niet dat het automatisch ook wenselijk is.quote:
[..]
Ik ben het met meerdere delen van je post pertinent oneens, maar zit mobiel dus pik voor nu deze er even uit.
Het is in de huidige maatschappij namelijk helaas wel degelijk zo dat professionele hulp die gedekt wordt door de verzekering alleen beschikbaar is wanneer er een diagnose gegeven wordt. En voor een heleboel mensen is het gewoon financieel niet haalbaar om deze professionele hulp in te schakelen wanneer het niet door de verzekering vergoed wordt. En dus is het dan wel alleen mogelijk om de benodigde hulp te krijgen, als het kind een diagnose krijgt.
Er waren tijden dat we de helft van de frontale cortex eruit sneden bij gevallen van "hysterie".
Gelukkig komen er steeds weer nieuwe en betere inzichten. Die komen niet door ons maar klakkeloos neer te leggen bij de status quo.
Je kunt je afvragen waar die opluchting vandaan komt en wat het impliceert.quote:Daarnaast trek je ook veel van je eigen ervaringen door naar alle kinderen die een diagnose krijgen. Voor sommige kinderen is een diagnose wel degelijk een opluchting, omdat ze dan begrijpen waarom sommige dingen bij hen zoveel moeilijker gaan dan bij kinderen om hun heen. Jij ziet het als een stempel van "niet normaal zijn", je kunt het ook zien als het aangeven dat er méér kinderen zijn zoals jij die met deze bepaalde dingen het moeilijk hebben. Dat jij het op de eerste manier hebt ervaren, betekent niet dat alle kinderen dat zo doen.
Ik heb ook lang gezocht naar diagnoses en herkenning, ik dacht dat ik autisme had, ADD, borderline, narcisme, angststoornissen. Anderen dachten ook dat ik autistisch was. Ik dacht dat het accepteren van mijn 'raarheid' de oplossing was. Ik heb dat ook geprobeerd. Ik vond het stom.
Ik ben geen afwijking. Ik was een normaal kind dat reageerde op een situatie. Ik heb empathie ontwikkeld, ik ben heel erg veranderd sinds ik trauma's verwerkt heb, ik voer geen strijd meer, ik denk dat ik inmiddels de minst autistische autist ben die er bestaat en dat in een periode van ongeveer 5 jaar. Diagnoses zijn niet nodig.
Springfield's looking pretty dusty today
Geloof mij, je wil niet één van de gekkies zijn.
Ook al maak je daar je vader en moeder godsgruwelijk blij mee en jezelf ook omdat je nu wel "begrepen" wordt. En je nu ontsloten wordt tot een wereld waarin jij niet hoeft wat de andere kindjes wel moeten. En waar het komt door je gekkigheid dat je zo gek doet, dus we accepteren je nu wel!
Dat is NIET ok. Echt niet. Ook al lijkt het ok. En voel het ok. Het is niet ok. Écht niet. Ik spreek niet alleen uit eigen ervaring.
Mensen die zich laven in hun "ik heb nu eenmaal ADHD" enz kan ik ook echt niets mee, ik snap dat het aangeleerd gedrag is maar je moet het gewoon niet willen om jezelf te identificeren met een afwijking. Ook al voelt het zo veilig.
Veilig is fout wanneer je in een disfunctioneel gezin bent opgegroeid, veilig is als je op die plek bent waar jij het gevalletje bent. Dit betekent helaas dat je langdurig buiten je comfort zone moet zijn om jezelf te vinden en veel mensen willen/durven dat nog niet aan. Maar het betekent niet dat het beter is. Je hebt de wereld meer te bieden dan "ik heb autisme dus een speciale behandeling nodig".
Iedereen heeft een speciale behandeling nodig.
Ook al maak je daar je vader en moeder godsgruwelijk blij mee en jezelf ook omdat je nu wel "begrepen" wordt. En je nu ontsloten wordt tot een wereld waarin jij niet hoeft wat de andere kindjes wel moeten. En waar het komt door je gekkigheid dat je zo gek doet, dus we accepteren je nu wel!
Dat is NIET ok. Echt niet. Ook al lijkt het ok. En voel het ok. Het is niet ok. Écht niet. Ik spreek niet alleen uit eigen ervaring.
Mensen die zich laven in hun "ik heb nu eenmaal ADHD" enz kan ik ook echt niets mee, ik snap dat het aangeleerd gedrag is maar je moet het gewoon niet willen om jezelf te identificeren met een afwijking. Ook al voelt het zo veilig.
Veilig is fout wanneer je in een disfunctioneel gezin bent opgegroeid, veilig is als je op die plek bent waar jij het gevalletje bent. Dit betekent helaas dat je langdurig buiten je comfort zone moet zijn om jezelf te vinden en veel mensen willen/durven dat nog niet aan. Maar het betekent niet dat het beter is. Je hebt de wereld meer te bieden dan "ik heb autisme dus een speciale behandeling nodig".
Iedereen heeft een speciale behandeling nodig.
Springfield's looking pretty dusty today
Niet iedereen is daartoe in staat zonder professionele hulp, en of het nou wenselijk is of niet, die professionele hulp is voor een groot deel van de bevolking momenteel dus alleen beschikbaar bij een diagnose. En dus is de realiteit dat voor veel mensen een diagnose wel degelijk nodig is.quote:
Ik ben geen afwijking. Ik was een normaal kind dat reageerde op een situatie. Ik heb empathie ontwikkeld, ik ben heel erg veranderd sinds ik trauma's verwerkt heb, ik voer geen strijd meer, ik denk dat ik inmiddels de minst autistische autist ben die er bestaat en dat in een periode van ongeveer 5 jaar. Diagnoses zijn niet nodig.
In theorie zou een diagnose niet nodig moeten zijn om hulp te kunnen krijgen bij dingen waar je tegenaan loopt. In de praktijk is dat voor veel mensen dus helaas wel het geval.
Ik was net bezig aan een post in reactie op je vorige post, maar toen knalde de pagina eruit. Ik kom later vandaag daar nog een keer op terug als ik op de laptop zit. Ik heb namelijk óók zelf ervaring met het ervaren van problemen, maar mijn ervaring van een diagnose krijgen en waar dat toe heeft geleid is compleet anders. Ik denk dus, nogmaals, dat je jouw persoonlijke ervaring hiermee nu generaliseert op een manier die niet overeenkomstig is met de werkelijkheid. Heus dat een deel van de mensen zich er in herkent - en mijn eigen ervaring is net zozeer niet te generaliseren naar andere mensen - maar echt niet iedereen ervaart het krijgen of mogelijk krijgen van een diagnose op de manier waarop jij dat hebt ervaren. En dus zijn diagnoses niet per definitie slecht, net zoals hulp zoeken als ouder niet door alle kinderen zal worden opgevat als een gebrek aan vertrouwen in het kind. Het is vaak juist een gebrek aan vertrouwen in het eigen vermogen om een kind te bieden wat het nodig heeft, waarvoor hulp gezocht wordt.
En nogmaals: jij spreekt wellicht uit eigen ervaring, maar ik spreek óók uit eigen ervaring, en mijn ervaring komt dus totaal niet overeen met die van jou, en ik ben ook iemand die moeite heeft gedaan om mezelf te leren kennen en ik heb ook niet gezwelgd in 'ik heb nou eenmaal een angststoornis' en ik heb me enorm ingezet om te komen tot een situatie waarin ik nu niet meer voldoe aan de criteria van een angststoornis. Het is echt niet zo zwartwit als jij schetst.
Ik heb ook een diagnose gekregen om een therapie vergoed te krijgen.
Dat is alsnog iets heel anders dan een kind laten diagnosticeren. Ik was volwassen en ik ben zelf psycholoog dus ik weet dat het een formaliteit is. Ik weet hoe de DSM tot stand gekomen is en hoe classificatie werkt.
Een kind weet dit alles niet. En de ouders vaak helaas ook niet, die zijn gewoon ontzettend blij dat er iets gevonden is. En weet je, wat te simpel lijkt om waar te zijn, is dat eigenlijk altijd ook.
Gedragsproblemen van een kind onstaan altijd in de dynamiek van het gezin.
Gedragsproblemen bij kinderen laten diagnosticeren isoleert slechts een fractie van deze dynamiek en tracht dat te normaliseren. Dit leidt tot meer problemen. Altijd. Het probleem van de ouders kan verholpen zijn, de problemen van het kind beginnen daar pas.
Nogmaals ik weet dat dit nu de norm is. Maar er is een hele beweging aan het ontstaan waarin dit wel erkend wordt. Kijk naar "de nieuwe GGZ" beweging waarbij hoog aangeschreven psychiaters zich hardmaken voor een ander zorgstelsel waarin we holistisch kijken en niet meer volgens het medisch model.
Dat is alsnog iets heel anders dan een kind laten diagnosticeren. Ik was volwassen en ik ben zelf psycholoog dus ik weet dat het een formaliteit is. Ik weet hoe de DSM tot stand gekomen is en hoe classificatie werkt.
Een kind weet dit alles niet. En de ouders vaak helaas ook niet, die zijn gewoon ontzettend blij dat er iets gevonden is. En weet je, wat te simpel lijkt om waar te zijn, is dat eigenlijk altijd ook.
Gedragsproblemen van een kind onstaan altijd in de dynamiek van het gezin.
Gedragsproblemen bij kinderen laten diagnosticeren isoleert slechts een fractie van deze dynamiek en tracht dat te normaliseren. Dit leidt tot meer problemen. Altijd. Het probleem van de ouders kan verholpen zijn, de problemen van het kind beginnen daar pas.
Nogmaals ik weet dat dit nu de norm is. Maar er is een hele beweging aan het ontstaan waarin dit wel erkend wordt. Kijk naar "de nieuwe GGZ" beweging waarbij hoog aangeschreven psychiaters zich hardmaken voor een ander zorgstelsel waarin we holistisch kijken en niet meer volgens het medisch model.
Springfield's looking pretty dusty today
Het kan ook anders marz, dat het bij jou zo heeft uitgepakt wil niet zeggen dat dit per definitie voor iedereen op gaat.
De ervaring die ik ken met iemand die pas later gediagnostiseerd is, is dat het toen pas op zn plek viel en makkelijker werd. Er werden namelijk stappen gezet die zonder die hulp niet gezet zouden zijn.
De diagnose heeft geholpen, niet beperkt. Er was nl ineens wel een mogelijkheid om geoorloofd langer over studie te doen, een passende stageplek, een werkplek waar hij zichzelf mocht zijn en niet altijd weg werd gestuurd/ontslagen. Nu heeft hij een ‘normale’ baan, geen uitkering meer en niemand die nog taalt naar een diagnose.
Zonder die hulp had hij deze leeftijd niet gehaald door eigen toedoen. Daar heb ik geen twijfels over.
Ouders zijn niet altijd bij machte om zelf de oplossing te vinden, dan is dat toegeven en andere mensen te laten helpen met de oplossing het beste wat ze kunnen doen. Dan kan je ze kwalijk nemen dat ouders dat hadden moeten kunnen/doen, maar verwijten heeft nog nooit iemand verder gebracht. Hulp wel.
De ervaring die ik ken met iemand die pas later gediagnostiseerd is, is dat het toen pas op zn plek viel en makkelijker werd. Er werden namelijk stappen gezet die zonder die hulp niet gezet zouden zijn.
De diagnose heeft geholpen, niet beperkt. Er was nl ineens wel een mogelijkheid om geoorloofd langer over studie te doen, een passende stageplek, een werkplek waar hij zichzelf mocht zijn en niet altijd weg werd gestuurd/ontslagen. Nu heeft hij een ‘normale’ baan, geen uitkering meer en niemand die nog taalt naar een diagnose.
Zonder die hulp had hij deze leeftijd niet gehaald door eigen toedoen. Daar heb ik geen twijfels over.
Ouders zijn niet altijd bij machte om zelf de oplossing te vinden, dan is dat toegeven en andere mensen te laten helpen met de oplossing het beste wat ze kunnen doen. Dan kan je ze kwalijk nemen dat ouders dat hadden moeten kunnen/doen, maar verwijten heeft nog nooit iemand verder gebracht. Hulp wel.
Als je twijfelt aan bovenstaande tekst, neem dan contact op met je medisch specialist.
Het komt op mij over alsof je ook bijzonder weinig vertrouwen hebt in de geestelijke gezondheidszorg Marz. Je lijkt uit te gaan van het niet bestaan van diagnoses, is het dan allemaal aangeleerd gedrag?
Kijkende naar mijzelf, mijn vader is autistisch, mijn moeder heeft adhd. Ik heb zelf heel wat mallemolens doorgelopen wegens verschillende psychische problematiek. Uiteindelijk ben ik juist NIET gediagnosticeerd. Is er door psychologen aangegeven dat er een verschil zit tussen aangeleerd en aangeboren gedrag, dat ik mij als kind heb aangepast op voor mij ongezonde situaties maar dat er dus geen sprake is van een diagnose.
Het was mij om het even, als men had gezegd dat ik wel autistisch was had dat van mij geen ander mens gemaakt. Ik was op zoek naar antwoorden, waarom ben ik (geworden) zoals ik ben. Die had ik nodig in de zoektocht waar ik op dat moment in zat, hulp die ik nodig had in mijn jeugd is mij onthouden waardoor ik op latere leeftijd ben blijven worstelen.
Het hoeft niet te gaan om diagnoses en hokjes, het kan ook gewoon gaan om het krijgen van handvatten, hulp, antwoorden op vragen. Niet om te stellen: jij bent anders, maar omdat mensen en kinderen soms gebaat kunnen zijn bij wat extra hulp en begeleiding.
Dat ik geen diagnose kreeg, komt overigens o.a. omdat er ook wordt gekeken en gevraagd naar hoe je was als baby, als peuter, etc. Sommige gedragingen en dergelijke beginnen al zo jong, dat er mijn inziens (nog) geen sprake kan zijn van aangeleerd gedrag (denk bijvoorbeeld aan baby's die geen oogcontact maken). Dat het bij jou zo was dat jouw gedrag een reactie was op je opvoeding en omgeving, maakt niet dat dit voor elk kind zo is (geweest).
Kijkende naar mijzelf, mijn vader is autistisch, mijn moeder heeft adhd. Ik heb zelf heel wat mallemolens doorgelopen wegens verschillende psychische problematiek. Uiteindelijk ben ik juist NIET gediagnosticeerd. Is er door psychologen aangegeven dat er een verschil zit tussen aangeleerd en aangeboren gedrag, dat ik mij als kind heb aangepast op voor mij ongezonde situaties maar dat er dus geen sprake is van een diagnose.
Het was mij om het even, als men had gezegd dat ik wel autistisch was had dat van mij geen ander mens gemaakt. Ik was op zoek naar antwoorden, waarom ben ik (geworden) zoals ik ben. Die had ik nodig in de zoektocht waar ik op dat moment in zat, hulp die ik nodig had in mijn jeugd is mij onthouden waardoor ik op latere leeftijd ben blijven worstelen.
Het hoeft niet te gaan om diagnoses en hokjes, het kan ook gewoon gaan om het krijgen van handvatten, hulp, antwoorden op vragen. Niet om te stellen: jij bent anders, maar omdat mensen en kinderen soms gebaat kunnen zijn bij wat extra hulp en begeleiding.
Dat ik geen diagnose kreeg, komt overigens o.a. omdat er ook wordt gekeken en gevraagd naar hoe je was als baby, als peuter, etc. Sommige gedragingen en dergelijke beginnen al zo jong, dat er mijn inziens (nog) geen sprake kan zijn van aangeleerd gedrag (denk bijvoorbeeld aan baby's die geen oogcontact maken). Dat het bij jou zo was dat jouw gedrag een reactie was op je opvoeding en omgeving, maakt niet dat dit voor elk kind zo is (geweest).
Ik vraag me af wat jij precies onder gedragsproblemen verstaat?quote:
Ik heb ook een diagnose gekregen om een therapie vergoed te krijgen.
Dat is alsnog iets heel anders dan een kind laten diagnosticeren. Ik was volwassen en ik ben zelf psycholoog dus ik weet dat het een formaliteit is. Ik weet hoe de DSM tot stand gekomen is en hoe classificatie werkt.
Een kind weet dit alles niet. En de ouders vaak helaas ook niet, die zijn gewoon ontzettend blij dat er iets gevonden is. En weet je, wat te simpel lijkt om waar te zijn, is dat eigenlijk altijd ook.
Gedragsproblemen van een kind onstaan altijd in de dynamiek van het gezin.
Gedragsproblemen bij kinderen laten diagnosticeren isoleert slechts een fractie van deze dynamiek en tracht dat te normaliseren. Dit leidt tot meer problemen. Altijd. Het probleem van de ouders kan verholpen zijn, de problemen van het kind beginnen daar pas.
Nogmaals ik weet dat dit nu de norm is. Maar er is een hele beweging aan het ontstaan waarin dit wel erkend wordt. Kijk naar "de nieuwe GGZ" beweging waarbij hoog aangeschreven psychiaters zich hardmaken voor een ander zorgstelsel waarin we holistisch kijken en niet meer volgens het medisch model.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Als je zelf psycholoog bent begrijp ik echt niet hoe je zo veroordelend kunt reageren naar ouders toe die hulp zoeken voor hun kind bij professionals. Zeker als je zelf aangeeft dat kinderen en soms ook ouders zelf vaak niet geheel begrijpen hoe dingen werken: dan is hulp zoeken daarvoor toch juist uitstekend om te leren hoe dat werkt en de situatie dus te kunnen verbeteren? En ook de eigen rol daarin mee te nemen. En ik vind het ook de rol van een psycholoog om kinderen en ouders psycho-educatie te geven, wat ook kan inhouden dat je een kind uitlegt dat het krijgen van een diagnose niet betekent dat jij afwijkend bent, maar dat er méér kinderen zijn zoals jij die bepaalde dingen moeilijk vinden, en dat ze daarom een naam ervoor hebben bedacht. Dat geeft het al een compleet andere lading.
Ah.... het blijft de schuld van de opvoeders dus, maar het wordt zo lekker respectvol gebracht dat kennelijk niet opvalt dat er simpelweg afgezeken wordt dat sommige ouders wat meer moeite met hun kinderen hebben.
In feite is er nog niets veranderd sinds de sneren in het andere topic, maar er staat zoveel tekst omheen dat het ineens een "nette discussie" is.
Als je werkelijk psycholoog bent dan weet je als geen ander dat je zonder diagnose nergens komt, tenzij je een schip met geld meebrengt.
Maar het lijkt vooral persoonlijke frustratie over de eigen opvoeding te zijn, en daarmee is het natuurlijk lekker uithalen naar ouders die hier open zijn over dingen die niet zo lekker lopen.
So much voor een "feel good" topic waar iemand keer op keer de kans krijgt om in een "nette discussie" te stellen dat het eigenlijk vooral aan de ouders zelf ligt als hun kind op een of andere manier niet zo lekker gaat.
In feite is er nog niets veranderd sinds de sneren in het andere topic, maar er staat zoveel tekst omheen dat het ineens een "nette discussie" is.
quote:
Volgens mij ben je als opvoeder ofwel de pirmaire oorzaak van wangedrag van je kind, minstens degene die het helpt in stand te houden en hoe dan ook ben jij de enige die er wat aan kan veranderen.
quote:
Het mag een impopulair standpunt zijn, maar wat ik zoal lees hier en om mij heen hoor over dramaqueens en driftbuiten tot zelfs psychiatrische diagnoses, denk ik dat we met z'n allen een klein beetje zijn doorgeslagen in het nuanceren van de impact van opvoeding als het gaat om karaktervorming van kinderen. Wat voor mij heel logisch lijkt is dat blijkbaar voor heel veel mensen helemaal niet.
Een mens wordt niet geboren met een karakter. Dat kan ook helemaal niet want de hersenen staan nog aan het begin van ontwikkeling. Een temperament, meer zit er nog niet op/in. En met temperament wordt bedoeld: alertheid, reactiepatroon, en dus niet: hij/zij is koppig en heeft driftbuien om kleine dingen. Dat temperament noemen is gewoon een zwaktebod.
En dan nu zelfs (als zelfbenoemde professional in het vakgebied) stellen dat een diagnose niet nodig is.quote:
Gedragsproblemen van een kind onstaan altijd in de dynamiek van het gezin.
Als je werkelijk psycholoog bent dan weet je als geen ander dat je zonder diagnose nergens komt, tenzij je een schip met geld meebrengt.
Maar het lijkt vooral persoonlijke frustratie over de eigen opvoeding te zijn, en daarmee is het natuurlijk lekker uithalen naar ouders die hier open zijn over dingen die niet zo lekker lopen.
So much voor een "feel good" topic waar iemand keer op keer de kans krijgt om in een "nette discussie" te stellen dat het eigenlijk vooral aan de ouders zelf ligt als hun kind op een of andere manier niet zo lekker gaat.
Och het wordt pas een probleem als het als voldongen feit wordt aangenomen door de meerderheid. Op dit moment is er genoeg tegengeluid om het een evenwichtige discussie te laten zijn.
Meningen kunnen ook verschillen. Dan is het voor iemand (en meerdere waarschijnlijk) de schuld van de ouders. Waarvan akte.
Meningen kunnen ook verschillen. Dan is het voor iemand (en meerdere waarschijnlijk) de schuld van de ouders. Waarvan akte.
Als je twijfelt aan bovenstaande tekst, neem dan contact op met je medisch specialist.
Je haal er een aantal quotes uit die inderdaad nogal ongenuanceerd zijn, maar ik vind dat er ook wel wat dingen in het verhaal zitten waar ik wel wat meer over zou willen weten of praten.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Behalve dat dit een feel good topic over opvoeden is, en het in feite impliceert dat ouders die hier open zijn over de problemen met hun kinderen te horen krijgen (van een zogenaamde professional) dat het aan hun zelf ligt.quote:
Och het wordt pas een probleem als het als voldongen feit wordt aangenomen door de meerderheid. Op dit moment is er genoeg tegengeluid om het een evenwichtige discussie te laten zijn.
Meningen kunnen ook verschillen. Dan is het voor iemand (en meerdere waarschijnlijk) de schuld van de ouders. Waarvan akte.
Als je wilt dat ouders open kunnen zijn over dat soort zaken dan helpt het niet dat het geen bal uitmaakt wat ze posten omdat het toch aan henzelf ligt. En daarmee blijft er weinig "feel good" van dit topic over.
Wat wat lastig wordt als je weet dat iemand het allemaal met die ongenuanceerde mening in het achterhoofd (en soms in your face) roept.quote:
Je haal er een aantal quotes uit die inderdaad nogal ongenuanceerd zijn, maar ik vind dat er ook wel wat dingen in het verhaal zitten waar ik wel wat meer over zou willen weten of praten.
Ok, snap dat het een gevoelige snaar is. Het woord schuld heb ik nergens gebruikt, dit zegt meer over degene die het woord gebruikt dan over mij denk ik. Ik heb het over verantwoordelijkheid. Is dat dan ook een vies woord ofzo? Wil je dat niet horen als ouder?
Je kan natuurlijk denken vanuit de overheersende, bestaande paradigma's. Dat doen we allemaal en is handig en normaal.
Je kan mijn standpunten beschouwen als een sneer of aanval op mensen die alleen maar hun kind proberen op te voeden, of als het bashen op diagnostiek in het algemeen. Dat is een ieders goed recht uiteraard.
Ik zou het zelf fijn vinden als we wat verschilende perspectieven kunnen innemen met z'n allen, die het strijdtoneel overstijgen.
Wellicht dat mijn visie controversieel is, maar het is toch geheel niet in mijn belang om mensen aan te vallen of af te vallen? Ik heb absoluut respect voor de opvoedstruggles van iedereen en val niemand persoonlijk aan. Ik heb mijn persoonlijke ervaringen en pijn daarvan, die zet ik juist uiteen zodat jullie zien wat de context is van mijn persoonlijke visie. Prima als je mijn hele visie daardoor als sentiment wil beschouwen, dat mag ook allemaal van mij.
Of ik dit nu vind vanuit eigen ervaringen of als (al dan niet zelfbenoemd) psycholoog of als medemens, het maakt mijn standpunt volgens mij niet meer of minder legitiem en niets om mij op aan te vallen. Als jullie geen discussie willen en gaan bitchen, ook prima dan houd ik mijn mening verder voor me.
Het verandert echter niet mijn visie op gedragsproblemen bij het kind en hoe we daar als samenleving mee om kunnen gaan. Sterker nog, het is tot nog toe voor mij moeilijk om hier argumenten te vinden die mij inzicht geven in een mogelijk ander perspectief hierop.
Ik lees dat het fijn kan zijn en je op weg kan helpen om beter te worden om een diagnose te krijgen, dat denk ik ook wel. Het is ook zeker niet zwart wit. Ik vraag me alleen af of het wel opweegt tegen stigmatiserende ervan, en of je niet beter af zou zijn zonder kwaliciferende diagnostiek. Volgens mij kunnen we prima zonder namelijk. Helemaal als het gaat om kinderen.
En er zijn toch ook zat voorbeelden van ouders die zonder strijd hun kinderen opvoeden? Waarbij kinderen niet gediagnosticeerd hoeven te worden?
Geloven jullie echt dat er dan zoiets bestaat als aangeboren hersenafwijkingen die op dit moment in grote getalen prevaleren in Nederland?
Hoe komt het dan dat dit in andere culturen niet het geval is? Hoe verklaren jullie dit?
(Krishnamurti)quote:It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society.
Je kan natuurlijk denken vanuit de overheersende, bestaande paradigma's. Dat doen we allemaal en is handig en normaal.
Je kan mijn standpunten beschouwen als een sneer of aanval op mensen die alleen maar hun kind proberen op te voeden, of als het bashen op diagnostiek in het algemeen. Dat is een ieders goed recht uiteraard.
Ik zou het zelf fijn vinden als we wat verschilende perspectieven kunnen innemen met z'n allen, die het strijdtoneel overstijgen.
Wellicht dat mijn visie controversieel is, maar het is toch geheel niet in mijn belang om mensen aan te vallen of af te vallen? Ik heb absoluut respect voor de opvoedstruggles van iedereen en val niemand persoonlijk aan. Ik heb mijn persoonlijke ervaringen en pijn daarvan, die zet ik juist uiteen zodat jullie zien wat de context is van mijn persoonlijke visie. Prima als je mijn hele visie daardoor als sentiment wil beschouwen, dat mag ook allemaal van mij.
Of ik dit nu vind vanuit eigen ervaringen of als (al dan niet zelfbenoemd
) psycholoog of als medemens, het maakt mijn standpunt volgens mij niet meer of minder legitiem en niets om mij op aan te vallen. Als jullie geen discussie willen en gaan bitchen, ook prima dan houd ik mijn mening verder voor me.Het verandert echter niet mijn visie op gedragsproblemen bij het kind en hoe we daar als samenleving mee om kunnen gaan. Sterker nog, het is tot nog toe voor mij moeilijk om hier argumenten te vinden die mij inzicht geven in een mogelijk ander perspectief hierop.
Ik lees dat het fijn kan zijn en je op weg kan helpen om beter te worden om een diagnose te krijgen, dat denk ik ook wel. Het is ook zeker niet zwart wit. Ik vraag me alleen af of het wel opweegt tegen stigmatiserende ervan, en of je niet beter af zou zijn zonder kwaliciferende diagnostiek. Volgens mij kunnen we prima zonder namelijk. Helemaal als het gaat om kinderen.
En er zijn toch ook zat voorbeelden van ouders die zonder strijd hun kinderen opvoeden? Waarbij kinderen niet gediagnosticeerd hoeven te worden?
Geloven jullie echt dat er dan zoiets bestaat als aangeboren hersenafwijkingen die op dit moment in grote getalen prevaleren in Nederland?
Hoe komt het dan dat dit in andere culturen niet het geval is? Hoe verklaren jullie dit?
Springfield's looking pretty dusty today
Ik ken de diagnostiekhoek zelf ook goed. Ik had er al een grote weerzin tegen en die is niet afgenomen. Wel heb ik meer sympathie gekregen voor alle betrokkenen, want zij zitten er in de regel met de beste bedoelingen. Ouders willen hulp voor zichzelf en hun kind en orthopedagogen en ontwikkelingspsychologen willen helpen. Zomaar een idee: misschien zou het jou helpen om in dit topic vragen te stellen in plaats van je oordeel uit te schrijven? Niet alleen ouders hebben baat bij empathie en communicatieve vaardigheden.quote:
Wat voor gevoel geef je je kind als je het maar uit handen geeft want jij bent zó onhandelbaar dat papa en mama niet met je om kunnen gaan? Kijk maar, de autoriteit vindt het ook. Dan ben je dus voor de rest van je leven fucked, je gaat daar namelijk zelf in geloven.
(...)
Ik heb zelf gewerkt in de diagnostiek. Het is mensonterend. Het is gekunsteld bovendien. Het testen en diagnosticeren van kinderen is random, is totaal niet gevalideerd noch betrouwbaar, blijkt gewoon uit onderzoek. Men wil nu dan ook in Belgie van de DSM af omdat het zo stigmatiserend is en een groei-mindset totaal belemmert.
Wat je eerste opmerking betreft: wij hebben heel recentelijk contact gezocht met een psycholoog voor onze dochter. Onze dochter had in een paar weken tijd zoveel schoolangst ontwikkeld dat ze bij het wakker worden al begon over te geven. Sta je dan als ouder bij het horen van de schoolbel in een stinkend wc-hokje het haar van je dochter achterover te houden zodat ze niet vies wordt tijdens het overgeven. Zelden heb ik me zo kut gevoeld. En reken maar dat ik al mijn liefde, intuïtie en opvoedingskennis tevergeefs op de schoolangst heb toegepast.
Overigens hebben we vooralsnog aan de externe hulp niet veel gehad, vooral validatie dat we goed bezig waren. Na verloop van tijd ging het naar school gaan weer iets beter, maar er is een grote kans dat de angst er weer is aan het einde van de zomervakantie. Ze begint er nu al over dat ze niet naar school wil. Alles staat bij ons in het teken van duidelijk maken dat niet naar school gaan geen optie is (je kunt niet altijd toegeven aan je behoeftes) en haar helpen om mechanismen te ontwikkelen om met de angst om te gaan. Ik vind het zelf nota bene ook niet eenvoudig om met mijn angsten om te gaan, dus we kunnen van haar niet verwachten dat we met onze vingers knippen en de angst voor altijd weg is.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Ik ben het niet met je eens. Als een feelgood topic in moet houden dat we allemaal alleen maar instemmem met elkaar, dan ok heb je een punt.quote:
[..]
Behalve dat dit een feel good topic over opvoeden is, en het in feite impliceert dat ouders die hier open zijn over de problemen met hun kinderen te horen krijgen (van een zogenaamde professional) dat het aan hun zelf ligt.
Als je wilt dat ouders open kunnen zijn over dat soort zaken dan helpt het niet dat het geen bal uitmaakt wat ze posten omdat het toch aan henzelf ligt. En daarmee blijft er weinig "feel good" van dit topic over.
Er wordt een mening geventileerd. Er wordt niemand afgezeken of aangevallen. Dat er mensen zich aangesproken voelen door de mening, dat kan, maar er staan ook tig andere meningen die het tegendeel ventileren. Als de negatieve kant je dan nog dusdanig raakt dat je er voor kiest alleen die te zien, dan heb je mi iets om handen waar de aangesprokene wat mee moet. Niet de mening gever.
Als je twijfelt aan bovenstaande tekst, neem dan contact op met je medisch specialist.
Nee hoor, we hoeven het helemaal niet met elkaar eens te zijn, maar ongenuanceerd roepen "je als opvoeder ofwel de pirmaire oorzaak van wangedrag van je kind, minstens degene die het helpt in stand te houden" is afzeiken, je zeikt namelijk iedereen af die wel problemen met zijn of haar kind heeft.quote:
Ik ben het niet met je eens. Als een feelgood topic in moet houden dat we allemaal alleen maar instemmem met elkaar, dan ok heb je een punt.
Er wordt een mening geventileerd. Er wordt niemand afgezeken of aangevallen. Dat er mensen zich aangesproken voelen door de mening, dat kan, maar er staan ook tig andere meningen die het tegendeel ventileren. Als de negatieve kant je dan nog dusdanig raakt dat je er voor kiest alleen die te zien, dan heb je mi iets om handen waar de aangesprokene wat mee moet. Niet de mening gever.
@Leandra, het is duidelijk dat je het niet eens bent met -marz-, maar op deze manier draag jij ook niet bij aan een volwassen discussie.
We kunnen het niet altijd met elkaar eens zijn, en er is plaats voor meerdere visies op opvoeding en gedrag. Ik vind het problematisch om te lezen dat veel van de oorzaken puur bij het kind gelegd worden.
Er is niet een waarheid over waar het gedrag van een kind vandaan komt. Ik vind een "ik doe nog zo hard mijn best maar het kind blijft problemen vertonen" ook nogal een bagatellisering van het opvoeden en de verschillende factoren die daarbij een rol spelen. En je ontkomt niet aan mild generaliseren in dit soort discussies.
@-marz- ik kan me vinden in veel wat je zegt, in een ideale wereld. Maar feit is, dat we nou eenmaal in een samenleving leven, en dat een puur individuele aanpak haast niet mogelijk is. De wereld is complex, we werken allemaal, kinderen gaan naar school en hebben een lage volwassen/kind-ratio.
Diagnoses zijn inderdaad een soort hokjes, maar het is natuurlijk ook aan jezelf hoe zwart-wit je dit wilt zien. Een diagnose zou een inidivuele aanpak nooit in de weg mogen staan, maar ik heb ook niet het idee dat dit gebeurt. Je kunt niet spreken over "een autist ..." of " een ADD´er". Maar de kern kan zeker tot inzichten leiden.
Ik heb zelf 2 jaar geleden een diagose ADD gekregen. man, wat vielen er een hoop dingen op zijn plek. Ineens snap ik waarom ik in de avonden doodmoe ben, waarom het me ontzettend veel energie kost om iets af te maken of zelfs mijn hobby uit te oefenen. Ik weet niet wat dit stickertje eerder met mij gedaan zou hebben. Ik gok dat het me heel erg veel ruzie met mijn ouders had bespaart.
We kunnen het niet altijd met elkaar eens zijn, en er is plaats voor meerdere visies op opvoeding en gedrag. Ik vind het problematisch om te lezen dat veel van de oorzaken puur bij het kind gelegd worden.
Er is niet een waarheid over waar het gedrag van een kind vandaan komt. Ik vind een "ik doe nog zo hard mijn best maar het kind blijft problemen vertonen" ook nogal een bagatellisering van het opvoeden en de verschillende factoren die daarbij een rol spelen. En je ontkomt niet aan mild generaliseren in dit soort discussies.
@-marz- ik kan me vinden in veel wat je zegt, in een ideale wereld. Maar feit is, dat we nou eenmaal in een samenleving leven, en dat een puur individuele aanpak haast niet mogelijk is. De wereld is complex, we werken allemaal, kinderen gaan naar school en hebben een lage volwassen/kind-ratio.
Diagnoses zijn inderdaad een soort hokjes, maar het is natuurlijk ook aan jezelf hoe zwart-wit je dit wilt zien. Een diagnose zou een inidivuele aanpak nooit in de weg mogen staan, maar ik heb ook niet het idee dat dit gebeurt. Je kunt niet spreken over "een autist ..." of " een ADD´er". Maar de kern kan zeker tot inzichten leiden.
Ik heb zelf 2 jaar geleden een diagose ADD gekregen. man, wat vielen er een hoop dingen op zijn plek. Ineens snap ik waarom ik in de avonden doodmoe ben, waarom het me ontzettend veel energie kost om iets af te maken of zelfs mijn hobby uit te oefenen. Ik weet niet wat dit stickertje eerder met mij gedaan zou hebben. Ik gok dat het me heel erg veel ruzie met mijn ouders had bespaart.
Hoe zie jij dat dan?quote:
Ok, snap dat het een gevoelige snaar is. Het woord schuld heb ik nergens gebruikt, dit zegt meer over degene die het woord gebruikt dan over mij denk ik. Ik heb het over verantwoordelijkheid. Is dat dan ook een vies woord ofzo? Wil je dat niet horen als ouder?
[..]
(Krishnamurti)
Je kan natuurlijk denken vanuit de overheersende, bestaande paradigma's. Dat doen we allemaal en is handig en normaal.
Je kan mijn standpunten beschouwen als een sneer of aanval op mensen die alleen maar hun kind proberen op te voeden, of als het bashen op diagnostiek in het algemeen. Dat is een ieders goed recht uiteraard.
Ik zou het zelf fijn vinden als we wat verschilende perspectieven kunnen innemen met z'n allen, die het strijdtoneel overstijgen.
Wellicht dat mijn visie controversieel is, maar het is toch geheel niet in mijn belang om mensen aan te vallen of af te vallen? Ik heb absoluut respect voor de opvoedstruggles van iedereen en val niemand persoonlijk aan. Ik heb mijn persoonlijke ervaringen en pijn daarvan, die zet ik juist uiteen zodat jullie zien wat de context is van mijn persoonlijke visie. Prima als je mijn hele visie daardoor als sentiment wil beschouwen, dat mag ook allemaal van mij.
Of ik dit nu vind vanuit eigen ervaringen of als (al dan niet zelfbenoemd
Het verandert echter niet mijn visie op gedragsproblemen bij het kind en hoe we daar als samenleving mee om kunnen gaan. Sterker nog, het is tot nog toe voor mij moeilijk om hier argumenten te vinden die mij inzicht geven in een mogelijk ander perspectief hierop.
Ik lees dat het fijn kan zijn en je op weg kan helpen om beter te worden om een diagnose te krijgen, dat denk ik ook wel. Het is ook zeker niet zwart wit. Ik vraag me alleen af of het wel opweegt tegen stigmatiserende ervan, en of je niet beter af zou zijn zonder kwaliciferende diagnostiek. Volgens mij kunnen we prima zonder namelijk. Helemaal als het gaat om kinderen.
En er zijn toch ook zat voorbeelden van ouders die zonder strijd hun kinderen opvoeden? Waarbij kinderen niet gediagnosticeerd hoeven te worden?
Geloven jullie echt dat er dan zoiets bestaat als aangeboren hersenafwijkingen die op dit moment in grote getalen prevaleren in Nederland?
Hoe komt het dan dat dit in andere culturen niet het geval is? Hoe verklaren jullie dit?
Geen diagnose, wel hulp? Hoe ziet die hulp er dan uit? En wanneer wordt die hulp gegeven, hoe kom je ervoor in aanmerking?
Want dat veel ouders en kinderen gebaat zijn bij hulp lijkt me evident. Ik vind opvoeden verre van gemakkelijk, en wij hebben niet eens ergens een problematiek zitten. Dus als het ergens spaak loopt, kan ik me voorstellen dat het als nog minder gemakkelijk wordt ervaren.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Korte reactie want werk. Ik herken me als iemand met de stempel ADD op geen enkele manier in wat jij zegt. Het heeft mij rust gebracht, handvaten en ik ben prima gesocialiseerd in de maatschappij, heb zelfvertrouwen, geen trauma’s opgelopen en voel me zeker geen gekkie of niet normaal. Ik weet waar bepaald gedrag vandaan komt, dat wist ik zonder diagnose niet. Het is bij mij niet meer en niet minder en ik zie het labeltje of ADD zelf niet eens als negatief. Sterker nog, ik ervaar er ook veel positieve kanten van
Ja daar heb je gelijk in. Ik probeer dat ook wel te doen. Ik reageer ook soms fel op dingen die ik lees en dan moet ik eigenlijk even afstand nemen.quote:
[..]
Zomaar een idee: misschien zou het jou helpen om in dit topic vragen te stellen in plaats van je oordeel uit te schrijven? Niet alleen ouders hebben baat bij empathie en communicatieve vaardigheden.
Dat is in essentie waar de crux dan zit misschien ?quote:Ik vind het zelf nota bene ook niet eenvoudig om met mijn angsten om te gaan, dus we kunnen van haar niet verwachten dat we met onze vingers knippen en de angst voor altijd weg is.
Niet dat het goed of slecht is, maar gewoon dat dat is wat het is, dat kinderen ten eerste al op je lijken en ten tweede ook je eigen (eventuele gebrek aan) copingsskills overnemen. Denk ik?
Ja, en ik zei ook nog: je bent de ENIGE die er wat aan kan veranderen.quote:
[..]
Nee hoor, we hoeven het helemaal niet met elkaar eens te zijn, maar ongenuanceerd roepen "je als opvoeder ofwel de pirmaire oorzaak van wangedrag van je kind, minstens degene die het helpt in stand te houden" is afzeiken, je zeikt namelijk iedereen af die wel problemen met zijn of haar kind heeft.
Ik zie echt niet hoe of waarom dit afzeiken is.
Voor mij is dit echt gewoon zoals het is ?
Wie gaat het anders doen ?
Je kan wel hulp krijgen, maar je zal toch altijd als ouder iets moeten veranderen. Daar gaat ook die podcast over die manny postte. De moeder zal haar mindset moeten veranderen om de gedragsproblemen van haar kind aan te pakken. Dat is de enige manier.
Hier zijn geen workarounds of hacks voor, je moet er doorheen en dan kom je er aan de andere kant anders uit. Jij als ouder dus. Niet je kind moet veranderen en jij niet. Je kind gaat veranderen zodra jij iets anders doet dan wat je daarvoor deed. Dat denk ik.
Springfield's looking pretty dusty today
Ja, ten eerste opvoeden is ook verre van gemakkelijk en een behoorlijke verantwoordelijkheid. Dat staat alvast als een paal boven water.quote:
[..]
Hoe zie jij dat dan?
Geen diagnose, wel hulp? Hoe ziet die hulp er dan uit? En wanneer wordt die hulp gegeven, hoe kom je ervoor in aanmerking?
Want dat veel ouders en kinderen gebaat zijn bij hulp lijkt me evident. Ik vind opvoeden verre van gemakkelijk, en wij hebben niet eens ergens een problematiek zitten. Dus als het ergens spaak loopt, kan ik me voorstellen dat het als nog minder gemakkelijk wordt ervaren.
Het is voor mij een reden om geen kinderen te willen, omdat ik zelf denk dat ik het niet zou aankunnen zonder hulp van mijn omgeving en, zoals ik al zei, ik vind de maatschappij waar ik zelf een kind van ben heel erg individualistisch en weinig tolerant, wat opvoeden nog eens 1000x moeilijker maakt dan als je in een hechte community zou zijn.
Ik heb deelgenomen aan een landelijke werkgroep die zich over deze vraag buigt. In het kort komt het dan neer op een complete hervorming van het zorgstelsel.
Maar iets wat je nu ziet is ontstaan is allerlei vormen van lokale, formele en informele zorg door elkaar heen. Wat minder geld kost en minstens net zo effectief kan zijn. Bijvoorbeeld centering pregnancy is zoiets moois, waar jonge ouders al tijdens de zwangerschap met elkaar in contact komen. Van elkaar kun je al zo veel zien en leren. Bij consultatiebureaus liggen ook veel kansen, ik weet het fijne er niet van maar dit concept lijkt sinds de jaren '50 niet meer rigoreus geupdated te zijn terwijl er toch een flinke stroom geld naartoe gaat.
Ik denk dat we moeten stoppen met onderscheid maken tussen: normaal vs. niet normaal, gezond vs. ziek*. Dat kan alleen als het huidige, totalitaire systeem wat hierop gebaseerd is, vervangen wordt door andere systemen.
*Zó veel mensen zijn momenteel geestelijk of lichamelijk chronisch (min of meer) ziek/niet gezond, dat dit niet langer houdbaar is.
Springfield's looking pretty dusty today
Dat een ouder de mindset moet veranderen als de opvoeding van het kind niet lekker loopt wil nog niet zeggen dat problemen van/met het kind per definitie aan de ouders dan wel de opvoeding liggen.
Er kunnen legio oorzaken zijn, en soms liggen die oorzaken buiten de ouders en/of opvoeding.
Er kunnen legio oorzaken zijn, en soms liggen die oorzaken buiten de ouders en/of opvoeding.
Ok, het is blijkbaar zo belangrijk om te vermelden dat de oorzaak van gedragsproblemen niet per se bij de ouders ligt dat je dit zelfs vanuit de dierentuin hier komt posten.quote:
Dat een ouder de mindset moet veranderen als de opvoeding van het kind niet lekker loopt wil nog niet zeggen dat problemen van/met het kind per definitie aan de ouders dan wel de opvoeding liggen.
Er kunnen legio oorzaken zijn, en soms liggen die oorzaken buiten de ouders en/of opvoeding.
Kan je (of iemand anders) misschien een paar voorbeelden noemen van die legio oorzaken die buiten de ouders en/of opvoeding liggen?
Springfield's looking pretty dusty today
Ik denk dat dat het grootste probleem is met het mogelijk toepassen van jouw visie: de hele maatschappij zou moeten worden heringericht.quote:
[..]
Ja, ten eerste opvoeden is ook verre van gemakkelijk en een behoorlijke verantwoordelijkheid. Dat staat alvast als een paal boven water.
Het is voor mij een reden om geen kinderen te willen, omdat ik zelf denk dat ik het niet zou aankunnen zonder hulp van mijn omgeving en, zoals ik al zei, ik vind de maatschappij waar ik zelf een kind van ben heel erg individualistisch en weinig tolerant, wat opvoeden nog eens 1000x moeilijker maakt dan als je in een hechte community zou zijn.
Ik heb deelgenomen aan een landelijke werkgroep die zich over deze vraag buigt. In het kort komt het dan neer op een complete hervorming van het zorgstelsel.
Maar iets wat je nu ziet is ontstaan is allerlei vormen van lokale, formele en informele zorg door elkaar heen. Wat minder geld kost en minstens net zo effectief kan zijn. Bijvoorbeeld centering pregnancy is zoiets moois, waar jonge ouders al tijdens de zwangerschap met elkaar in contact komen. Van elkaar kun je al zo veel zien en leren. Bij consultatiebureaus liggen ook veel kansen, ik weet het fijne er niet van maar dit concept lijkt sinds de jaren '50 niet meer rigoreus geupdated te zijn terwijl er toch een flinke stroom geld naartoe gaat.
Ik denk dat we moeten stoppen met onderscheid maken tussen: normaal vs. niet normaal, gezond vs. ziek*. Dat kan alleen als het huidige, totalitaire systeem wat hierop gebaseerd is, vervangen wordt door andere systemen.
*Zó veel mensen zijn momenteel geestelijk of lichamelijk chronisch (min of meer) ziek/niet gezond, dat dit niet langer houdbaar is.
Zoals Roomsnoes ook al zegt, de samenleving is erg individualistisch aan de ene kant, en aan de andere kant komen onze kinderen juist al jong ver buiten het gezin in aanraking met andere gezagspersonen en groepen waarin ze moeten functioneren. En als dat niet lekker loopt, wanneer een kind niet met de groep mee kan, is het vrijwel ondoenlijk om de groep dusdanig te transformeren dat dit kind wel mee kan. Dan wordt toch naar dat kind gekeken. En naar handvaten gezocht voor eenieder die met dat kind omgaat om te zorgen dat het wel mee kan en past.
Terwijl het feit dat dit kind niet mee kan met de groep niet hoeft te betekenen dat er iets mis is met het kind, maar alleen dat het anders is. De eigenheid van het kind past niet binnen de groep. In de ideale wereld zou de eigenheid van ieder kind, het unieke altijd passen.
Er wordt tegenwoordig ook wel heel veel gevraagd van ouders en van kinderen, denk ik.
'It takes a village to raise a child' is
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik vroeg je in een eerdere post wat volgens jouw gedragsproblemen zijn. Hoe zie jij dat?quote:
[..]
Ok, het is blijkbaar zo belangrijk om te vermelden dat de oorzaak van gedragsproblemen niet per se bij de ouders ligt dat je dit zelfs vanuit de dierentuin hier komt posten.
Kan je (of iemand anders) misschien een paar voorbeelden noemen van die legio oorzaken die buiten de ouders en/of opvoeding liggen?
Denk jij dat er echt niet zoiets bestaat als autisme, ADD, ADHD, schizofrenie? Of denk je dat de stickers te gemakkelijk worden geplakt?
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ja, mijn autistische zoon die op speciaal onderwijs heeft gezeten barst van de zelfvertrouwen.quote:
[..]
...
Heb je ooit een autist met zelfvertrouwen gezien? Ooit een autist gezien van wie de ouders dachten dat het autisme over zou gaan?
Toch ken ik meerdere mensen die als kind gediagnosticeerd zijn en die door hun eigen ouders tot op de dag van vandaag als autist gezien worden, ondanks dat zij zich later alsnog ontwikkeld hebben en normaal meedraaien in de maatschappij. Waarbij van een afwijking dus gewoon geen sprake blijkt te zijn! Alleen die ouders blijven maar in de waan dat het echt heus wel een afwijking heeft. En dat heeft deze families stuk voor stuk verwoest. Waarom? Omdat zij zelf weigerden hun mindset aan te passen aan de behoeftes van hun kind en dat gaat dus ook nooit meer gebeuren. Diagnostiek heeft hen de "waarheid" in handen gegeven en daar houden zij aan vast. Het lag allemaal niet aan hen.
Kind naar speciaal onderwijs sturen is gewoon een diskwalificatie. Jouw kind hoort dus niet tussen de normale kinderen blijkbaar. Daar kan je niet omheen. Je kan niet diagnosticeren zonder te diskwalificeren. Een diagnose heeft écht vergaande gevolgen. Dat niet kunnen inzien vind ik heel erg naief en gevaarlijk, sorry dat ik het zeg.
En hij zat op speciaal onderwijs omdat we vermoedden dat regulier onderwijs te prikkelend zou zijn. Na 8 jaar speciaal onderwijs gaat hij straks naar regulier onderwijs met een VWO advies.
We hebben de diagnostiek gedaan toen hij 3,5 was. Uit liefde. Omdat we het beste voor hem willen en het idee hadden dat een blik van professionals ons zou ondersteunen in onze opvoeding. En we kregen ook verder ondersteuning en tips.
Dus zeker niet afgeserveerd oid.
(en ja, ik zeg "autistische zoon", want "autisme spectrum stoornis" zegt dat hij een stoornis heeft. Hij is niet ziek, hij heeft gewoon een extra handleiding.)
Zo, nu verder lezen
Trotse mama van 2 :)
Mijn kind doet een rondje Dinopark en kan dat prima alleen omdat hij zich ook gedraagt als hij niet door zijn moeder in de gaten gehouden wordt, dus ik kan op een bankje even FOK!ken.quote:
[..]
Ok, het is blijkbaar zo belangrijk om te vermelden dat de oorzaak van gedragsproblemen niet per se bij de ouders ligt dat je dit zelfs vanuit de dierentuin hier komt posten.
Kan je (of iemand anders) misschien een paar voorbeelden noemen van die legio oorzaken die buiten de ouders en/of opvoeding liggen?
Als jij diagnoses als ADHD niet serieus neemt dan wordt het lastig om oorzaken te noemen die niet aan de ouders of opvoeding liggen.
Maar het kindje van een familielid heeft als baby van nog geen maand oud een hersenbloeding gehad, dat lijkt me ook bij uitstek iets waarbij je eventuele problemen in de opvoeding niet op voorhand bij de ouders kunt leggen.
Hoewel de buitenstaander dat wellicht zonder enige kennis van zaken wel doet als hij wat ongenuanceerd reageert, voor een peuter.
[ Bericht 0% gewijzigd door Leandra op 06-08-2019 20:40:44 ]
I rest my case.quote:
Als jij diagnoses als ADHD niet serieus neemt dan wordt het lastig om oorzaken te noemen die niet aan de ouders of opvoeding liggen.
Dat denk ik ook. Maar ik zie het niet als een probleem maar als potentie.quote:
[..]
Ik denk dat dat het grootste probleem is met het mogelijk toepassen van jouw visie: de hele maatschappij zou moeten worden heringericht.
Zoals Krishnamurti zei:
De mensen die het in deze maatschappij momenteel echt goed doen, zijn (gemiddeld genomen): emotioneel afgestompt, individualistisch, intellectuele elite, verslaafd aan werken.quote:It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society.
Ik vind dit geen situatie om kinderen in te laten opgroeien, en een teken van ernstige emotionele armoede. Ik heb hier zelf onder te lijden gehad, maar ik ben zeker niet de enige. Blijkens de grote getalen waarmee mijn generatiegenoten momenteel de GGZ bevolken. Survival of the fittest.
In een naoorlogse samenleving vind je vaak een erosie van empathie. Ik denk dat dit nu nog gaande is in onze maatschappij. Of misschien het staartje ervan, als ik het hoopvol beschouw. Verandering komt echt wel op gang.
Om dan maar door te gaan op je andere punt over stoornissen.
Er komen steeds stemmen voor de gedachte dat: autisme, ADHD, schizofrenie, dissociatieve stoornis, borderline, anorexia, verslaving, allemaal ontstaan zijn uit copingmechanismen van het opgroeiende kind. Het zijn weliswaar afwijkingen/stoornissen. Maar ze vinden hun grondslag in een gemene deler, enkel de uitingsvorm is anders. Als je het zo bekijkt, zijn de implicaties voor diagnostiek en behandeling heel anders.
Diagnosticeren doen wij momenteel, het laat zich raden: op gedragsniveau. Met gebruik van kwantitatieve data (normgroepen).
Ik weet niet hoeveel mensen hier zijn die met diagnostiek te maken hebben gehad, maar de werkwijze bevat: deze kwantitatieve data, een gestandaardiseerde vragenlijst/checklist, en het referentiekader van de diagnosticus. Wat als deze drie zaken niet zo valide blijken te zijn als wij denken?
Dit is in het verleden al (veel) vaker gebeurd. Zo was er bijvoorbeeld de stoornis hysterie (vrouwen die depressief waren in een tijd van vrouwenonderdrukking, behandeling: baarmoeder verwijderen), in de koloniale wereld was er een stoornis waarmee "uitbrekende slaven" gediagnosticeerd werden (behandeling; geen idee, waarschijnlijk niet zo mensvriendelijk). Zijn het stoornissen die individuele personen treffen, zijn het ziektes? Of zijn het symptomen van misstanden in de maatschappij?
Waarom zou dat in deze huidige tijd dan niet ook aan de hand kunnen zijn? Is het niet raar dat we ineens omringd zijn door autistische kinderen? Waar komt dat vandaan dan, besmet drinkwater, vaccinaties? Of heeft het toch te maken met onze verwachtingen van wat een normaal kind allemaal zou moeten doen?
Wij leggen onszelf reteveel stress op, misschien proberen we wel het onmogelijke te doen. Voor mij, mij lukt het niet om full time te werken, een gezin te stichten, de stress van werken voor een hypotheek, werken in een toxische bedrijfscultuur, noem maar op wat tegenwoordig gewoon de norm is en waar we ons maar mee moeten redden. Als ik dat doe, en ik heb het geprobeerd, bestaat mijn leven uit het managen van mijn angst- en paniekstoornis. Ligt dat dan aan mij? En hoezo zou mijn kind wel al die stress moeten kunnen hanteren in mijn gezin, als ik wel zo zou leven? Ik heb het nooit gekund, ik ga het nooit kunnen, en ik ben gewoon een normaal kind/mens. Waarom zouden al die andere kinderen het dan wel kunnen?
Nomaals, maak de vergelijking eens met andere culturen. Vele van onze stoornissen, bestaan gewoon in het geheel niet in andere culturen. Ook geen varianten daar op.
Springfield's looking pretty dusty today
Het punt van psychiatrische diagnostiek is jou juist dat dit helemaal niet kijkt naar hoe de hersenen werken maar naar een arbitraire verzameling gedragskenmerken. Dat heeft niets met het functioneren van de hersenen te maken, dat wordt immers nauwelijks gemeten en is zeker niet doorslaggevend voor een diagnose. Transculturele psychologie is wel wat meer dan stellen dat de maori ook niet geen ADHD kennen. Er zijn culturen waarin kinderen worden verstoten omdat ze bezeten zouden zijn of waar homoseksualiteit als gestoord wordt beschouwd. Is dat dan een redelijk alternatief?quote:
Ok, snap dat het een gevoelige snaar is. Het woord schuld heb ik nergens gebruikt, dit zegt meer over degene die het woord gebruikt dan over mij denk ik. Ik heb het over verantwoordelijkheid. Is dat dan ook een vies woord ofzo? Wil je dat niet horen als ouder?
[..]
(Krishnamurti)
Je kan natuurlijk denken vanuit de overheersende, bestaande paradigma's. Dat doen we allemaal en is handig en normaal.
Je kan mijn standpunten beschouwen als een sneer of aanval op mensen die alleen maar hun kind proberen op te voeden, of als het bashen op diagnostiek in het algemeen. Dat is een ieders goed recht uiteraard.
Ik zou het zelf fijn vinden als we wat verschilende perspectieven kunnen innemen met z'n allen, die het strijdtoneel overstijgen.
Wellicht dat mijn visie controversieel is, maar het is toch geheel niet in mijn belang om mensen aan te vallen of af te vallen? Ik heb absoluut respect voor de opvoedstruggles van iedereen en val niemand persoonlijk aan. Ik heb mijn persoonlijke ervaringen en pijn daarvan, die zet ik juist uiteen zodat jullie zien wat de context is van mijn persoonlijke visie. Prima als je mijn hele visie daardoor als sentiment wil beschouwen, dat mag ook allemaal van mij.
Of ik dit nu vind vanuit eigen ervaringen of als (al dan niet zelfbenoemd
Het verandert echter niet mijn visie op gedragsproblemen bij het kind en hoe we daar als samenleving mee om kunnen gaan. Sterker nog, het is tot nog toe voor mij moeilijk om hier argumenten te vinden die mij inzicht geven in een mogelijk ander perspectief hierop.
Ik lees dat het fijn kan zijn en je op weg kan helpen om beter te worden om een diagnose te krijgen, dat denk ik ook wel. Het is ook zeker niet zwart wit. Ik vraag me alleen af of het wel opweegt tegen stigmatiserende ervan, en of je niet beter af zou zijn zonder kwaliciferende diagnostiek. Volgens mij kunnen we prima zonder namelijk. Helemaal als het gaat om kinderen.
En er zijn toch ook zat voorbeelden van ouders die zonder strijd hun kinderen opvoeden? Waarbij kinderen niet gediagnosticeerd hoeven te worden?
Geloven jullie echt dat er dan zoiets bestaat als aangeboren hersenafwijkingen die op dit moment in grote getalen prevaleren in Nederland?
Hoe komt het dan dat dit in andere culturen niet het geval is? Hoe verklaren jullie dit?
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Nou, eh, met alle respect;quote:
[..]
Diagnosticeren doen wij momenteel, het laat zich raden: op gedragsniveau. Met gebruik van kwantitatieve data (normgroepen).
Ik weet niet hoeveel mensen hier zijn die met diagnostiek te maken hebben gehad, maar de werkwijze bevat: deze kwantitatieve data, een gestandaardiseerde vragenlijst/checklist, en het referentiekader van de diagnosticus. Wat als deze drie zaken niet zo valide blijken te zijn als wij denken?
.
Ik weet niet in hoeverre jijzelf wel eens diagnostiek bij kinderen hebt gedaan, maar zo werkt het niet hoor.
Bovendien staat in de jeugdhulpverlening, in ieder geval in mijn regio, de hulpvraag van kind en ouders centraal. Soms volgt er dan diagnostiek ja, omdat ook een vraag kan zijn waarom Pietje zo’n moeite heeft met leren of waarom Klaasje niet praat. Maar de diagnostiek is dan net zo zeer systeemgericht als kindgericht.
Misschien vaak wel meer systeemgericht. En dat hele diagnose-voor-vergoedingsysteem is in veel gemeentes al op de schop; ik hoef in ieder geval geen DSM-classificatie meer af te geven voor vergoeding van de behandeling binnen de ggz.
Marz, ik ben het niet met je eens dat kinderen temperamentloos geboren zouden worden en volgens mij is dat ook niet iets wat algemeen empirisch ondersteund wordt. Vergelijk bijvoorbeeld de 'paardenbloem en orchidee' metafoor van Ellis (toegankelijk stuk hier: https://www.psychologiema(...)t-van-kwetsbaarheid/) Ik geloof echt wel dat er kinderen zijn die je met twee vingers in je neus opvoedt omdat ze aan een half woord genoeg hebben en dat er kinderen zijn die voortdurend van je vragen dat je scherp bent en het beste van jezelf geeft. En ik vind dat je als ouder best ook mag voelen dat dat soms moeilijk is en hard werken. De connotatie dat dat betekent dat je je kind daarmee diskwalificeert en afwijst zit denk ik vooral in je eigen herinneringen en beleving van je jeugd en wat mij betreft kleurt die wrokkige houding de discussie behoorlijk. Het maakt het denk ik voor mensen onveilig om hun twijfels en onzekerheden te delen .
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Ok!quote:
[..]
Nou, eh, met alle respect;
Ik weet niet in hoeverre jijzelf wel eens diagnostiek bij kinderen hebt gedaan, maar zo werkt het niet hoor.
Bovendien staat in de jeugdhulpverlening, in ieder geval in mijn regio, de hulpvraag van kind en ouders centraal. Soms volgt er dan diagnostiek ja, omdat ook een vraag kan zijn waarom Pietje zo’n moeite heeft met leren of waarom Klaasje niet praat. Maar de diagnostiek is dan net zo zeer systeemgericht als kindgericht.
Misschien vaak wel meer systeemgericht. En dat hele diagnose-voor-vergoedingsysteem is in veel gemeentes al op de schop; ik hoef in ieder geval geen DSM-classificatie meer af te geven voor vergoeding van de behandeling binnen de ggz.
Wat zouden dan zeg maar in geval van Pietje of Klaasje mogelijke uitkomsten en behandelplannen kunnen zijn ?
En wat voor soort systemische hulp wordt er geboden in zo'n geval? Is dat daadwerkelijk op het gezin gericht, of alsnog op Pietje resp. Klaasje? Want dat laatste is toch wel helaas mijn ervaring en de hele reden dat ik het de rug toegekeerd heb. Dat het juist erg gaat om proberen te normaliseren, zelfs met psychofarmaca, zelfs antipsychotica.
Maar fijn als er wel schot in zit. Ik denk dat je inderdaad niet om een systemische benadering heen kan.
Maar dit heb ik nooit beweerd hoor. Ik zei juist, kinderen worden wel degelijk met een temperament geboren. Wat alleen los staat van persoonlijkheidsontwikkeling. Ik snap dat zoiets snel uit z'n verband getrokken wordt maar als je even terug leest zie je het staan.quote:
Marz, ik ben het niet met je eens dat kinderen temperamentloos geboren zouden worden en
Ik kijk altijd graag naar: werkt het?
Wat je denkt, hoe je kijkt. Werkt het?
Hoe werkt het voor je, om het te zien als: sommige kinderen zijn makkelijk, die van mij is moeilijk?
Hoe zou het werken als je denkt: mijn kind is zoals het is, als er structurele problemen zijn dan zoek ik naar oorzaken zodat ik het beter kan doen?
Springfield's looking pretty dusty today
Dit dus!quote:
Marz, ik ben het niet met je eens dat kinderen temperamentloos geboren zouden worden en volgens mij is dat ook niet iets wat algemeen empirisch ondersteund wordt. Vergelijk bijvoorbeeld de 'paardenbloem en orchidee' metafoor van Ellis (toegankelijk stuk hier: https://www.psychologiema(...)t-van-kwetsbaarheid/) Ik geloof echt wel dat er kinderen zijn die je met twee vingers in je neus opvoedt omdat ze aan een half woord genoeg hebben en dat er kinderen zijn die voortdurend van je vragen dat je scherp bent en het beste van jezelf geeft. En ik vind dat je als ouder best ook mag voelen dat dat soms moeilijk is en hard werken. De connotatie dat dat betekent dat je je kind daarmee diskwalificeert en afwijst zit denk ik vooral in je eigen herinneringen en beleving van je jeugd en wat mij betreft kleurt die wrokkige houding de discussie behoorlijk. Het maakt het denk ik voor mensen onveilig om hun twijfels en onzekerheden te delen .
Ik herinner me dat je zegt dat het een zwaktebod is om een kind met driftbuien temperamentvol te noemen. Maar misschien onthield ik dat verkeerd.quote:
[..]
Ok!
Wat zouden dan zeg maar in geval van Pietje of Klaasje mogelijke uitkomsten en behandelplannen kunnen zijn ?
En wat voor soort systemische hulp wordt er geboden in zo'n geval? Is dat daadwerkelijk op het gezin gericht, of alsnog op Pietje resp. Klaasje? Want dat laatste is toch wel helaas mijn ervaring en de hele reden dat ik het de rug toegekeerd heb. Dat het juist erg gaat om proberen te normaliseren, zelfs met psychofarmaca, zelfs antipsychotica.
Maar fijn als er wel schot in zit. Ik denk dat je inderdaad niet om een systemische benadering heen kan.
[..]
Maar dit heb ik nooit beweerd hoor. Ik zei juist, kinderen worden wel degelijk met een temperament geboren. Wat alleen los staat van persoonlijkheidsontwikkeling. Ik snap dat zoiets snel uit z'n verband getrokken wordt maar als je even terug leest zie je het staan.
Ik kijk altijd graag naar: werkt het?
Wat je denkt, hoe je kijkt. Werkt het?
Hoe werkt het voor je, om het te zien als: sommige kinderen zijn makkelijk, die van mij is moeilijk?
Hoe zou het werken als je denkt: mijn kind is zoals het is, als er structurele problemen zijn dan zoek ik naar oorzaken zodat ik het beter kan doen?
Maar ja, het helpt mij zeker om te bedenken dat ik opvoeden soms moeilijk vind (want dat zeg ik, als je goed leest). Dat het in orde is om de verantwoordelijk soms zwaar te vinden, dat het ook ok is als ik het even niet weet en dat ik mag worstelen. En ja, het helpt me ook om te weten dat mijn kind veel van mij vraagt als opvoeder. Dat het niet aan mij noch hem ligt dat hij niet een hele maaltijd stil kan zitten, braaf blijft staan waar ik hem neerpoot en soms héél boos kan worden om iets ogenschijnlijk kleins. Dat dat dus vraagt om een andere aanpak dan bij een kind dat dat allemaal anders doet. Maar ik vind het wel prettig als ik dat gewoon mag ventileren naar mijn partner of naaste omgeving of een forum for that matter, te sparren en tips uit te wisselen zonder dat iemand meent dat dit betekent dat het kind in kwestie gediskwalificeerd wordt.
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Maar alle kinderen doen toch zo? Dat is juist mijn hele punt. Natuurlijk mag je ventileren.
Sorry hoor, maar je bent iets aan het tegenspreken wat ik helemaal nooit beweerd heb.
Of ik heb totaal de bedoeling van deze discussie verkeerd begrepen, dat het slechts een veilige zone is waar opvoeders mogen ventileren.
Dan hoor ik hier inderdaad niet
Sorry hoor, maar je bent iets aan het tegenspreken wat ik helemaal nooit beweerd heb.
Of ik heb totaal de bedoeling van deze discussie verkeerd begrepen, dat het slechts een veilige zone is waar opvoeders mogen ventileren.
Dan hoor ik hier inderdaad niet
Springfield's looking pretty dusty today
Ja. Ehm. Je doet natuurlijk juist diagnostiek om een goede probleemsamenhang te hebben en dus een goed behandeladvies te formuleren. Dan snap je hopelijk ook wel dat de ene Pietje of Klaasje de andere niet is en dus het advies kan verschillen, van een schoolwissel, naar prikkelarmer maken van de klas, naar ouders therapie bieden om hun relatieproblemen anders te gaan aanpakken.quote:
[..]
Ok!
Wat zouden dan zeg maar in geval van Pietje of Klaasje mogelijke uitkomsten en behandelplannen kunnen zijn ?
En wat voor soort systemische hulp wordt er geboden in zo'n geval? Is dat daadwerkelijk op het gezin gericht, of alsnog op Pietje resp. Klaasje? Want dat laatste is toch wel helaas mijn ervaring en de hele reden dat ik het de rug toegekeerd heb. Dat het juist erg gaat om proberen te normaliseren, zelfs met psychofarmaca, zelfs antipsychotica.
En uiteraard bied je dan het hele gezin/systeem begeleiding. Dat kan op tig manieren: psychoeducatie, mediatietherapie, echt systeemtherapie waarbij ook de kwetsbaarheden van ouders worden meegenomen, varierend van eens per week op spreekuur, tot in deeltijd (2 dagdelen per week) tot een klinische gezinsopname indien echt nodig.
[..]
Ouders zoeken en proberen continue. Dat is zeg maar de grootste uitdaging die er is als ouder zijnde. Maar als je op den duur 1000 dingen hebt geprobeerd, met of zonder hulp van buitenaf, en niks werkt, tsja. Aan wie ligt dat dan? Aan de ouder die moedeloos wordt? Of misschien toch soms bij de extra handleiding van het kind?quote:Maar dit heb ik nooit beweerd hoor. Ik zei juist, kinderen worden wel degelijk met een temperament geboren. Wat alleen los staat van persoonlijkheidsontwikkeling. Ik snap dat zoiets snel uit z'n verband getrokken wordt maar als je even terug leest zie je het staan.
Ik kijk altijd graag naar: werkt het?
Wat je denkt, hoe je kijkt. Werkt het?
Hoe werkt het voor je, om het te zien als: sommige kinderen zijn makkelijk, die van mij is moeilijk?
Hoe zou het werken als je denkt: mijn kind is zoals het is, als er structurele problemen zijn dan zoek ik naar oorzaken zodat ik het beter kan doen?
Je kunt een hoop vinden van diagnoses als adhd of ass, maar bij sommige kinderen verklaren ze héél veel van de moeilijkheden die ouders (én kinderen zelf!) ervaren en bieden ze nieuwe inzichten die de moedeloosheid wat opheffen. En dan heb ik het nog niet eens het feit dat kinderen (sommigen althans) onwijs kunnen opknappen van medicatie. Kinderen met bijvoorbeeld diabetes worden ook gewoon heel ziek zonder insuline. Waarom zou adhd dan niet een zelfde lichamelijk basis kunnen hebben en dus behandelbaar zijn met medicatie? Dat dat een laatste redmiddel moet zijn, dat vind ik zeker. Maar er zit soms
wel degelijk veel meerwaarde in zo’n diagnose én passende medicatie.
Volgens mij zeg je zelf dat je bent opgegroeid naast een sibling die zoveel makkelijker door het leven fietste. En bij jou ging het moeilijker maar dat hadden je ouders niet mogen zeggen/ervaren/voelen want dat heeft jou beschadigd terwijl zij de sleutel waren. Of begrijp ik het nou allemaal zo verkeerd?quote:
Maar alle kinderen doen toch zo? Dat is juist mijn hele punt. Natuurlijk mag je ventileren.
Sorry hoor, maar je bent iets aan het tegenspreken wat ik helemaal nooit beweerd heb.
Of ik heb totaal de bedoeling van deze discussie verkeerd begrepen, dat het slechts een veilige zone is waar opvoeders mogen ventileren.
Dan hoor ik hier inderdaad niet
En ja, dat is het doel van dit topic. Praten over opvoeden zonder veroordelende blikken. Ik vind je ideeën boeiend en daar praat ik ook graag over, maar de gekrenktheid die maar blijf lezen geeft wel een 'als je worstelt dan doe je het sowieso verkeerd voor je kind' toon eraan die het voor mij onveilig maakt. Dat is verder niet aan mij om te beslissen of je hier past, ik kan alleen mijn eigen gevoel erover delen.
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Veroordelen is hier niet de bedoeling.
Maar het lastige is dat de grens tussen ergens een (theoretische) mening over hebben en een oordeel hebben dun is, en voor ieder anders is.
Ik denk dat het feit dat dit een discussie is die al een paar pagina’s duurt, dat het toch iets is wat men leuk en of leerzaam vindt om te discussieren.
-marz heeft misschien wat controversielle meningen, maar dat mag zolang er niet lelijk gedaan wordt (tot nu toe niet heg geval imo). Zolang er geen modder gegooid wordt en er wederzijds vragen worden gesteld en worden beantwoord, kan de discussie wmb zo door.
Ik hoop dat iedereen ook kan inzien dat je in sit soort discussies nooit zo genuanceerd kan zijn als eigenlijk zou moeten. Houd dat ook in je achterhoofd als iets je raakt: degene die iets uitspreekt kent jou niet en je kind/situatie/struggles niet.
Maar het lastige is dat de grens tussen ergens een (theoretische) mening over hebben en een oordeel hebben dun is, en voor ieder anders is.
Ik denk dat het feit dat dit een discussie is die al een paar pagina’s duurt, dat het toch iets is wat men leuk en of leerzaam vindt om te discussieren.
-marz heeft misschien wat controversielle meningen, maar dat mag zolang er niet lelijk gedaan wordt (tot nu toe niet heg geval imo). Zolang er geen modder gegooid wordt en er wederzijds vragen worden gesteld en worden beantwoord, kan de discussie wmb zo door.
Ik hoop dat iedereen ook kan inzien dat je in sit soort discussies nooit zo genuanceerd kan zijn als eigenlijk zou moeten. Houd dat ook in je achterhoofd als iets je raakt: degene die iets uitspreekt kent jou niet en je kind/situatie/struggles niet.
Hou toch op, ontkennen dat diagnoses als ADHD en dergelijke bestaan is een regelrechte ontkenning van de problematiek waar sommige ouders (lees: OUD-users) mee worstelen, en helemaal in combinatie met het aanwijzen van ouders cq opvoeding als oorzaak.
Voor degenen die daar mee worstelen wordt het reageren in dit "feel good topic" wel heel een stuk lastiger want er zit gewoon iemand die zonder enige praktijkervaring te vertellen dat het allemaal niet bestaat.
Maar goed, dat soort gesneer onder een wetenschappelijk sausje is kennelijk geen probleem.
[ Bericht 1% gewijzigd door Leandra op 06-08-2019 18:31:51 ]
Voor degenen die daar mee worstelen wordt het reageren in dit "feel good topic" wel heel een stuk lastiger want er zit gewoon iemand die zonder enige praktijkervaring te vertellen dat het allemaal niet bestaat.
Maar goed, dat soort gesneer onder een wetenschappelijk sausje is kennelijk geen probleem.
[ Bericht 1% gewijzigd door Leandra op 06-08-2019 18:31:51 ]
Ik heb nog even gecheckt en geconstateerd dat ik met mijn theoretische inzichten hier ook van harte welkom ben, dan kan ik nog even reageren op wat sillie schreef.quote:Opvoeden in theorie en praktijk: een feelgood-topic!
Ja.quote:
Maar als je op den duur 1000 dingen hebt geprobeerd, met of zonder hulp van buitenaf, en niks werkt, tsja. Aan wie ligt dat dan? Aan de ouder die moedeloos wordt?
Jouw moedeloosheid zegt toch enkel iets over jouw gevoelens, niet over of er wel/of niet een oplossing is voor je probleem?
Dit is niet kut of persoonlijk bedoeld naar wie dan ook, maar wij mensen zijn er nu eenmaal niet bijster goed in om out of the box te denken en uit onze eigen patronen te stappen, al denken we soms écht dat we 10000 triljoen dingen hebben geprobeerd, Vaak waren dat 1000 triljoen varianten op hetzelfde. Als we dit wel zouden kunnen, waren er uberhaupt geen slechte relaties en structurele problemen, geen gedragscoaches, slaapcoaches, life coaches, enz.
Wat te doen, als je een hond hebt genomen en die vreet je hele bank op? Je hebt 1000 dingen geprobeerd! Belonen, straffen, knuffelen, meer eten geven, minder eten geven. Niets werkte. Je bent moedeloos geworden. Dus: met hond naar de hondenpsycholoog.
Die zal altijd zeggen: weet je wat wij gaan doen, ik ga jou helpen om jouw hond op te voeden. Ja, jouw hond is temperamentvol en snel verveeld. Maar hij heeft jou nodig om van die bank af te blijven. En ik weet dat je het kan!
De psycholoog zal niet zeggen: Ach ik zie het al, hond heeft ADHD. Hij mist een stofje waardoor hij zo druk doet. Hier geef hem kalmeringstabletten. Ja het werk fantastisch, maar ja het is wel heel slecht voor zijn lever, er zijn bijwerkingen en mogelijk heb je ook geen leuke gezellige hond meer. Maar hij blijft wel voorgoed van je bank af. Of: breng je hond 2x per week naar mij, ik voed hem wel op. Ja msischien doet hij dat wel, maar dan is het geldklopperij. Jij wil immers een goede band met jouw hond ontwikkelen met wederzijds respect. Als jij het zelf kan, groeien jullie samen en is het resultaat duurzaam!
Wat te doen, als je als ouder moedeloos bent geworden van problemen die ontstaan in je gezin?
Je kind laten diagnosticeren en er psychofarmaca in stoppen zodat hij "opknapt"?
Of misschien toch bij je eigen extra handleiding?quote:Of misschien toch soms bij de extra handleiding van het kind?
Waarom daar niet mee beginnen? Waarom ga je er voor het gemak niet even van uit dat gedragsproblemen van je kind voortkomen uit iets wat jij bent/doet/niet weet over jezelf? Het is geen schande, we leren allemaal gedurende ons hele leven, trial & error is hoe wij het doen. En dat kan ook gewoon, dat is geweldig, kinderen zijn vergevingsgezind. Kinderen stoppen hun emoties gerust tijdelijk weg als je niet beschikbaar bent. Later komt dat wel weer goed! Er is niet onmiddelijk schade aangericht als je uit je slof schiet.
Maar als er wel langdurig een probleem is. Probeer dat dan eerst, voordat je nota bene cognitieve therapie en psychofarmaca toedient aan een opgroeiend kind. Want dan weet je dat je sowieso iets onomkeerbaars gaat doen met mogelijk grote gevolgen voor je kind in zijn latere leven. Het ontneemt ze autonomie en authenticiteit. Ook zet je de band tussen jou en je kind er mee op het spel.
Er ligt gewoon géén duurzame oplossing in diagnostiek en vele vormen van behandeling en interventies dit is een hele grote hardnekkige denkfout. Dit is uiteraard mijn mening, maar als je een beetje research doet zie je dat ik niet de enige ben en dat ook steeds meer psychiaters dit zo zien.
Maar waar liggen de oorzaken dan? Heb je die ook gevonden?quote:Je kunt een hoop vinden van diagnoses of adhd of ass, maar bij sommige kinderen verklaren ze héél veel van de moeilijkheden die ouders ervaren en bieden ze nieuwe inzichten die de moedeloosheid wat opheffen.
Want wat is er precies verklarend aan: "attention deficit hyperactivity disorder"?
Wat is precies verklarend aan: "autisme spectrum stoornis" ?
Dit is niet alleen mijn mening, het is een feit dat wij nog altijd helemaal niets weten over de etiologie van deze stoornissen. We tasten hier volledig in het duister.
Een diagnose is beschrijvend, nooit verklarend.
Het gevaar is dat je gaat rondtollen in een zelfgecreëerde werkelijkheid, waarin een causaliteit lijkt te bestaan maar die je totaal niet kan aantonen.
Ondertussen kan en wordt wel steeds meer aangetoond, dat wat wij nu doen met z'n allen, niet werkt.
Ooit knapten mensen wonderlijk goed op van een lobotomie! En een hysterectomie! Het is een schot hagel. Men weet tot op de dag van vandaag niet hoe psychofarmaca werken, dat is gewoon algemeen bekend!quote:En dan heb ik het nog niet eens het feit dat kinderen (sommigen althans) onwijs kunnen opknappen van medicatie. Kinderen met bijvoorbeeld diabetes worden ook gewoon heel ziek zonder insuline. Waarom zou adhd dan niet een zelfde lichamelijk basis kunnen hebben en dus behandelbaar zijn met medicatie? Dat dat een laatste redmiddel moet zijn, dat vind ik zeker. Maar er zit soms wel degelijk veel meerwaarde in zo’n diagnose én passende medicatie.
Homofilie werd ook behandeld, nog niet eens zo lang geleden.
Veel vervelende kinderen knapten goed op na wat jaartjes bij de nonnen of in militaire dienst.
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Als je ook maar iets uitzoomt en kijkt naar ons huidige model van kijken naar "gedragsstoornissen" zie je dat we halve generaties aan het wegzetten zijn als geestelijk beperkt.
Werkt dat ? Volgens mij werkt het helemaal voor geen meter.
Overigens staat dit los van opvoeden in de normale zin van het woord hoor. Er is helemaal nergens aanleiding voor mij om de opvoedpraktijken van individuele users hier te bekritiseren of te veroordelen, of wat dan ook. Ik herhaal: nergens leg ik schuld bij ouders neer van gedragsproblemen! Trial & error is de normale gang van zaken. Maar neem errors dan ook serieus als ze zich voordoen en ga niet dit probleem isoleren en als op zichzelf staand iets proberen te behandelen.
Overigens loop ik blijkbaar achter de feiten want is dit alles reeds in veel mindere mate aan de hand, in dat geval ben ik alleen maar blij dat we daarmee stoppen.
Springfield's looking pretty dusty today
Inderdaad. Of de ouders met kinderen op het speciaal onderwijs die zich elke dag inzetten voor hun kind en wakker liggen over hun toekomst. En dan te horen krijgen dat het allemaal aan je zelf ligt, had je maar een beter mens moeten zijn.quote:
Hou toch op, ontkennen dat diagnoses als ADHD en dergelijke bestaan is een regelrechte ontkenning van de problematiek waar sommige ouders (lees: OUD-users) mee worstelen, en helemaal in combinatie met het aanwijzen als ouders cq opvoeding als oorzaak.
Voor degenen die daar mee worstelen wordt het reageren in dit "feel good topic" wel heel een stuk lastiger want er zit gewoon iemand die zonder enige praktijkervaring te vertellen dat het allemaal niet bestaat.
Maar goed, dat soort gesneer onder een wetenschappelijk sausje is kennelijk geen probleem.
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Ok, ok, nu haak ik ook af .
.
Als je twijfelt aan bovenstaande tekst, neem dan contact op met je medisch specialist.
Als je door gaat op je eigen theorie, zou je snappen dat, als ouders moedeloos raken, de interactie tussen ouder-kind nog meer gefrustreerd raakt. Dat maakt het probleem (en de impact op het kind) nog groter.quote:
[..]
Ik heb nog even gecheckt en geconstateerd dat ik met mijn theoretische inzichten hier ook van harte welkom ben, dan kan ik nog even reageren op wat sillie schreef.
[..]
Ja.
Jouw moedeloosheid zegt toch enkel iets over jouw gevoelens, niet over of er wel/of niet een oplossing is voor je probleem?
Wat een idiote vergelijking. Maar, Om die door te trekken; je hebt wel degelijks trainers die honden “intern” nemen om ze te trainen (zie die Cesar Milan bijvoorbeeld). Dat werkt ook. Natuurlijk moet je dan ook iets met de baasjes (of de ouders in mijn vakgebied), maar zoals ik al schreef, dat doe je dan ook.quote:Wat te doen, als je een hond hebt genomen en die vreet je hele bank op? Je hebt 1000 dingen geprobeerd! Belonen, straffen, knuffelen, meer eten geven, minder eten geven. Niets werkte. Je bent moedeloos geworden. Dus: met hond naar de hondenpsycholoog.
Die zal altijd zeggen: weet je wat wij gaan doen, ik ga jou helpen om jouw hond op te voeden. Ja, jouw hond is temperamentvol en snel verveeld. Maar hij heeft jou nodig om van die bank af te blijven. En ik weet dat je het kan!
De psycholoog zal niet zeggen: Ach ik zie het al, hond heeft ADHD. Hij mist een stofje waardoor hij zo druk doet. Hier geef hem kalmeringstabletten. Ja het werk fantastisch, maar ja het is wel heel slecht voor zijn lever, er zijn bijwerkingen en mogelijk heb je ook geen leuke gezellige hond meer. Maar hij blijft wel voorgoed van je bank af. Of: breng je hond 2x per week naar mij, ik voed hem wel op. Ja msischien doet hij dat wel, maar dan is het geldklopperij. Jij wil immers een goede band met jouw hond ontwikkelen met wederzijds respect. Als jij het zelf kan, groeien jullie samen en is het resultaat duurzaam!
Heb je uberhaupt iets gelezen over wat ik schreef? Voor je bij zo’n diagnose komt loop je al een heel traject. Met kind; met ouders; met leerkrachten. En soms blijft het daarbij: dan leer je ouders andere vaardigheden en loopt het weer prima. Idem voor het kind; soms komt dat ver met een aantal handvatten en ondersteuning van ouders. Maar soms werkt dat niet voldoende. En dan verklaart en helpt zo’n diagnose soms toch heel veel.quote:Je kind laten diagnosticeren en er psychofarmaca in stoppen zodat hij "opknapt"?
[..]
Of misschien toch bij je eigen extra handleiding?
Als je behandeling enkel individuele therapie voor een jong kind en medicatie is niet nee. Maar je doet mijn vakgebied tekort als je blijft vinden dat dat is hoe het gaat.quote:Maar als er wel langdurig een probleem is. Probeer dat dan eerst, voordat je nota bene cognitieve therapie en psychofarmaca toedient aan een opgroeiend kind. Want dan weet je dat je sowieso iets onomkeerbaars gaat doen met mogelijk grote gevolgen voor je kind in zijn latere leven. Het ontneemt ze autonomie en authenticiteit. Ook zet je de band tussen jou en je kind er mee op het spel.
Er ligt gewoon géén duurzame oplossing in diagnostiek en vele vormen van behandeling en interventies dit is een hele grote hardnekkige denkfout. Dit is uiteraard mijn mening, maar als je een beetje research doet zie je dat ik niet de enige ben en dat ook steeds meer psychiaters dit zo zien.
[..]
Je werkt juist altijd samen met ouders. Soms ook uitsluitend met ouders. Daar is de ingang. Maar voor sommige kinderen ligt het “probleem” niet bij de ouder, maar gewoon aangeboren, in aanleg, bij het kind. Of door de impact van iets anders in de omgeving. Een kind wat stelselmatig misbruikt wordt door een leerkracht/opa/oma/familievriend raakt ook ontwricht. Dat zit hem écht niet in iets wat de “ouders” dan “fout” doen.
Je legt echt teveel nadruk op de mogelijkheden van ouders. Niet elk kind met gedragsproblemen heeft “falende” ouders en zo breng jij het wel. Als dat een breedgedragen insteek moet worden kunnen we ons borst wel natmaken, want dan krijgt de hulpverlening nog minder grip op gezinnen die het nog nodig hebben; immers, het is nogal confronterend om als ouder te moeten horen dat je alles fout doet en dat door jouw schuld je kind zo doet. Dan zou ik ook die hulpverlener maar mijden.
[ Bericht 5% gewijzigd door silliegirl op 06-08-2019 18:46:39 ]
Maar dat 1 user dat zegt, maakt het toch geen waarheid? Echt, heb wat meer zelfvertrouwen dan dat. Als je denkt: "wat een kul", laat het daar dan bij. Je voedt zelf de discussie op deze manier ook.
Als je snel onzeker wordt over of je iets goed doet, doe jezelf dan een lol en bezoek dit soort topics niet. Dat hele opvoeden is al lastig genoeg om je onzeker te laten maken door iemand die je niet eens kent.
Je haalt dat woord feel-good er steeds bij. Wat is volgens jou de definitie? Hoe kan er volgens jou dan plaats zijn voor volledig uiteenlopende visies op opvoeden/kindergedrag binnen dit topic? Want dat mag, ergens totaal anders over denken.quote:@Leandra :Voor degenen die daar mee worstelen wordt het reageren in dit "feel good topic" wel heel een stuk lastiger want er zit gewoon iemand die zonder enige praktijkervaring te vertellen dat het allemaal niet bestaat.
Als je snel onzeker wordt over of je iets goed doet, doe jezelf dan een lol en bezoek dit soort topics niet. Dat hele opvoeden is al lastig genoeg om je onzeker te laten maken door iemand die je niet eens kent.
quote:
Hou toch op, ontkennen dat diagnoses als ADHD en dergelijke bestaan is een regelrechte ontkenning van de problematiek waar sommige ouders (lees: OUD-users) mee worstelen, en helemaal in combinatie met het aanwijzen van ouders cq opvoeding als oorzaak.
Voor degenen die daar mee worstelen wordt het reageren in dit "feel good topic" wel heel een stuk lastiger want er zit gewoon iemand die zonder enige praktijkervaring te vertellen dat het allemaal niet bestaat.
Maar goed, dat soort gesneer onder een wetenschappelijk sausje is kennelijk geen probleem.
+1 en dat noemt zichzelf een psycholoog......
Misschien is dit een gevoelig onderwerp en vooral als iemand loopt te verkondigen dat het allemaal kul is! En dat het dus aan ons ouders (moeders) ligt. Terwijl we 24/7 het juiste willen voor ons kind, en de passende opvoeding.quote:
Maar dat 1 user dat zegt, maakt het toch geen waarheid? Echt, heb wat meer zelfvertrouwen dan dat. Als je denkt: "wat een kul", laat het daar dan bij. Je voedt zelf de discussie op deze manier ook.
[..]
Je haalt dat woord feel-good er steeds bij. Wat is volgens jou de definitie? Hoe kan er volgens jou dan plaats zijn voor volledig uiteenlopende visies op opvoeden/kindergedrag binnen dit topic? Want dat mag, ergens totaal anders over denken.
Als je snel onzeker wordt over of je iets goed doet, doe jezelf dan een lol en bezoek dit soort topics niet. Dat hele opvoeden is al lastig genoeg om je onzeker te laten maken door iemand die je niet eens kent.
We verzanden nu wel erg veel in therapie en medicatie en weet ik het. Ondanks dat dit uiteraard ook aan opvoeding gerelateerd is, is het hier toch een beetje uit de bocht, wmb.
@-marz- Je betogen worden nu wel erg specifiek, en wat ongenuanceerd. Ik ben het met je eens dat het miljø vane en kind makkelijker te veranderen is dan het kind zelf, maar het wordt nu wel een beetje zwart-wit.
@-marz- Je betogen worden nu wel erg specifiek, en wat ongenuanceerd. Ik ben het met je eens dat het miljø vane en kind makkelijker te veranderen is dan het kind zelf, maar het wordt nu wel een beetje zwart-wit.
Ik ben niet onzeker hoor, mijn kinderen doen het prima, maar er zijn ook behoorlijk war users die wel met die problematiek worstelen, en die worden door een zelfverklaard psycholoog, die nooit in OUD komt, even neergezet als faalouders en dat moeten we allemaal maar prima vinden.quote:
Maar dat 1 user dat zegt, maakt het toch geen waarheid? Echt, heb wat meer zelfvertrouwen dan dat. Als je denkt: "wat een kul", laat het daar dan bij. Je voedt zelf de discussie op deze manier ook.
[..]
Je haalt dat woord feel-good er steeds bij. Wat is volgens jou de definitie? Hoe kan er volgens jou dan plaats zijn voor volledig uiteenlopende visies op opvoeden/kindergedrag binnen dit topic? Want dat mag, ergens totaal anders over denken.
Als je snel onzeker wordt over of je iets goed doet, doe jezelf dan een lol en bezoek dit soort topics niet. Dat hele opvoeden is al lastig genoeg om je onzeker te laten maken door iemand die je niet eens kent.
Waarom? Omdat ze er een hoop bla bla bla omheen zet?
[ Bericht 0% gewijzigd door Leandra op 06-08-2019 19:05:22 ]
Natuurlijk kan dat raak zijn. Maar kun je dat ten alle tijden voorkomen dan? Is dat nuttig?quote:
[..]
Ik ben niet onzeker hoor, maar, mijn kinderen doen het prima, maar er zijn ook behoorlijk war users die wel met die problematiek worstelen, en die worden door een zelfverklaard psycholoog, die nooit in OUD komt, even neergezet als faalouders en dat moeten we allemaal maar prima vinden.
Waarom? Omdat ze er een hoop bla bla bla omheen zet?
En dit was natuurlijk ook wel een beetje te verwachten als zulk een discussie wordt meegenomen naar een topic als deze. Niet dat we alles maar binnen OUD moeten houden, maar heel de wereld vindt wat van opvoeden. Ook op fok.
Ik lees die posts net iets anders dan jij, met mijn achtergrond, mijn eigen visie op opvoeden etc. Weer anderen raakt dit heel erg. Dat was dus ook het moeilijke met een topic als dit.
Dit topic is bij uitstek het topic waar dat soort gesneer (al dan niet onder een wetenschappelijk sausje) voorkomen dient te te worden, dat ondermijnt het doel van dit topic juist.quote:
[..]
Natuurlijk kan dat raak zijn. Maar kun je dat ten alle tijden voorkomen dan? Is dat nuttig?
En dit was natuurlijk ook wel een beetje te verwachten als zulk een discussie wordt meegenomen naar een topic als deze. Niet dat we alles maar binnen OUD moeten houden, maar heel de wereld vindt wat van opvoeden. Ook op fok.
Ik lees die posts net iets anders dan jij, met mijn achtergrond, mijn eigen visie op opvoeden etc. Weer anderen raakt dit heel erg. Dat was dus ook het moeilijke met een topic als dit.
Goh... ik begin ondertussen toch echt aan mezelf te twijfelen hier. Een dyslectisch kind, ik vraag me af waar ik de mist in gegaan ben met opvoeden 
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Uhuh. Ik ook. De ppd-nos zal ik er wel in geslagen hebben ofzo..quote:
Goh... ik begin ondertussen toch echt aan mezelf te twijfelen hier. Een dyslectisch kind, ik vraag me af waar ik de mist in gegaan ben met opvoeden
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Ok. De discussie is nu wel klaar. Erg jammer dat er gesneerd wordt en olie op het vuur wordt gegooid is, want daar startte het niet. reacties helpen ook niet.
reacties helpen ook niet.
Voorgelezen vanaf dag 1?quote:
Goh... ik begin ondertussen toch echt aan mezelf te twijfelen hier. Een dyslectisch kind, ik vraag me af waar ik de mist in gegaan ben met opvoeden
Klassieke muziek geluisterd toen je zwanger was?
Op minstens 25 meter van iedere roker gebleven toen je zwanger was en de eerste 4 jaar van haar leven?
Zwangerschapsvitaminen genomen?
Kind laten Rapleyen?
Babygebaren gedaan om haar snel taalvaardig te maken?
De buurvrouw van de tante van de nicht van de bakker bij haar weggehouden zodat die haar niet kon besmetten met een beroerd letterbeeld?
Daar startte het wel, kijk maar terug naar de eerste post die -marz- hier zelf geplaatst heeft.quote:
Ok. De discussie is nu wel klaar. Erg jammer dat er gesneerd wordt en olie op het vuur wordt gegooid is, want daar startte het niet.
Zo, even iets anders .
.
.
.
.
Wat zijn jullie ervaringen met toegeeflijk zijn? Ik vind het zó moeilijk om altijd aan mijn regels onze gewoontes vast te houden. Terwijl rond bedtijd alles leuker is dan naar bed gaan en zijn enthousiasme over een boek dat ik net heb gekocht vind ik dan aandoenlijk en dan lezen we het nog een keer. Maar dan is daarna tandenpoetsen drama en ben ik eigenlijk gewoon te laat met hem in bed leggen.
Andere voorbeelden:
- op schoot laten eten omdat er in zijn ogen iets engs langs reed waar hij van schrok
- een doosje rozijntjes in de auto
- geen slab om wegens kleren toch al vies
- dat ik het speelgoed alleen opruim in plaats van samen
Ja, we hebben hier de categorie toegeeflijkheid aan peuters. Nu is het leed meestal nog wel te overzien als we het de volgende keer anders doen. Maar hij is ook heel goed in er de volgende keer weer om vragen. Verschilt dat per kind of wordt het lastiger naarmate ze ouder worden? Ik hoor wel eens van ouders dat 1x afwijken van de regel betekent dat er voortaan altijd om gezeurd wordt. Dat lijkt me zo jammer.
..
.
.
.
Wat zijn jullie ervaringen met toegeeflijk zijn? Ik vind het zó moeilijk om altijd aan mijn regels onze gewoontes vast te houden. Terwijl rond bedtijd alles leuker is dan naar bed gaan en zijn enthousiasme over een boek dat ik net heb gekocht vind ik dan aandoenlijk en dan lezen we het nog een keer. Maar dan is daarna tandenpoetsen drama en ben ik eigenlijk gewoon te laat met hem in bed leggen.
Andere voorbeelden:
- op schoot laten eten omdat er in zijn ogen iets engs langs reed waar hij van schrok
- een doosje rozijntjes in de auto
- geen slab om wegens kleren toch al vies
- dat ik het speelgoed alleen opruim in plaats van samen
Ja, we hebben hier de categorie toegeeflijkheid aan peuters. Nu is het leed meestal nog wel te overzien als we het de volgende keer anders doen. Maar hij is ook heel goed in er de volgende keer weer om vragen. Verschilt dat per kind of wordt het lastiger naarmate ze ouder worden? Ik hoor wel eens van ouders dat 1x afwijken van de regel betekent dat er voortaan altijd om gezeurd wordt. Dat lijkt me zo jammer.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Dat spelletje van wie begon gaan we nu echt niet spelen.quote:
[..]
Daar startte het wel, kijk maar terug naar de eerste post die -marz- hier zelf geplaatst heeft.
Zo, ik vind sommige reacties wel heftig zeg. Zijn jullie in het echt ook zo knettercynisch of is dat alleen voor op fok?
Ik heb recht op mijn mening en bovendien kan ik die prima onderbouwen met theoretische argumenten, sentimentele argumenten, logische argumenten, ik val niemand aan. Maar eens dat het een beetje te specifiek is geworden. Eens dat er iets van persoonlijk sentiment achter mijn reacties schuil gaat.
Ik maak er mijn persoonlijke missie van om de wereld te veranderen, is natuurlijk belachelijk. Het is waarschijnlijk "een fase".
Dat ik mensen als faalouders zou neerzetten, ik neem dit gewoon van jullie aan als dat zo stellig beweerd wordt.
Maar het kan toch ook gewoon werkelijk zo zijn dat je daar in faalt, steken laat vallen? In die podcast van manny kwam het ook al voorbij. Je faalt toch ook als je kind kapot gaat van verdriet en onmacht omdat je hem niet begrijpt. Falen hoort erbij, is menselijk. Dus iedereen is een faalouder.
Maar waarom staat dat zo centraal en is angst om te falen alles overheersend?
Ik faal zelf ook steeds, met allerlei dingen. Dat is niet iets waar ik mee te koop loop of leuk vind, maar hoort wel onvermijdelijk bij het leven toch. Ik kwets mensen, ik loop te hard van stapel, ik besteed te veel van mijn tijd aan nutteloze forumposts schrijven. En dan noem ik zomaar 3 dingen die in een halve dag gebeuren. Je maakt zomaar een reeks domme fouten terwijl je je had voorgenomen om het anders te doen.
Ik lees wel in OUD hoor. Ik vind jullie stuk voor stuk heel moedig. Sorry dat ik hier niet ben om support te bieden bij opvoedproblemen. Ik ben ook niet de geschikte persoon daarvoor denk ik en eerlijk gezegd geloof ik niet zo in elkaar naar de mond praten op een forum.
Ik reageerde omdat ik werd getriggerd door de sarcastische toon waarmee sommige users over hun kinderen praten in een ander topic. Dit deed iets met mij persoonlijk en daarom reageerde ik. Voor mij in ieder geval weer een leerzame momenten.
Ik heb recht op mijn mening en bovendien kan ik die prima onderbouwen met theoretische argumenten, sentimentele argumenten, logische argumenten, ik val niemand aan. Maar eens dat het een beetje te specifiek is geworden. Eens dat er iets van persoonlijk sentiment achter mijn reacties schuil gaat.
Ik maak er mijn persoonlijke missie van om de wereld te veranderen, is natuurlijk belachelijk. Het is waarschijnlijk "een fase".
Dat ik mensen als faalouders zou neerzetten, ik neem dit gewoon van jullie aan als dat zo stellig beweerd wordt.
Maar het kan toch ook gewoon werkelijk zo zijn dat je daar in faalt, steken laat vallen? In die podcast van manny kwam het ook al voorbij. Je faalt toch ook als je kind kapot gaat van verdriet en onmacht omdat je hem niet begrijpt. Falen hoort erbij, is menselijk. Dus iedereen is een faalouder.
Maar waarom staat dat zo centraal en is angst om te falen alles overheersend?
Ik faal zelf ook steeds, met allerlei dingen. Dat is niet iets waar ik mee te koop loop of leuk vind, maar hoort wel onvermijdelijk bij het leven toch. Ik kwets mensen, ik loop te hard van stapel, ik besteed te veel van mijn tijd aan nutteloze forumposts schrijven. En dan noem ik zomaar 3 dingen die in een halve dag gebeuren. Je maakt zomaar een reeks domme fouten terwijl je je had voorgenomen om het anders te doen.
Ik lees wel in OUD hoor. Ik vind jullie stuk voor stuk heel moedig. Sorry dat ik hier niet ben om support te bieden bij opvoedproblemen. Ik ben ook niet de geschikte persoon daarvoor denk ik en eerlijk gezegd geloof ik niet zo in elkaar naar de mond praten op een forum.
Ik reageerde omdat ik werd getriggerd door de sarcastische toon waarmee sommige users over hun kinderen praten in een ander topic. Dit deed iets met mij persoonlijk en daarom reageerde ik. Voor mij in ieder geval weer een leerzame momenten.
Springfield's looking pretty dusty today
Zo is mijn ervaring wel, lemijn, maar de andere kant op ook: als ik dan weer 3 dagen consequent ben, is dat ook weer helemaal weg.
Ik wil graag altijd consequent zijn, want "dat hoort" maar waarheid gebiedt te zeggen: ik ben er gewoon niet zo goed in. De gevolgen daarvan moet ik dus maar accepteren
Ik wil graag altijd consequent zijn, want "dat hoort" maar waarheid gebiedt te zeggen: ik ben er gewoon niet zo goed in. De gevolgen daarvan moet ik dus maar accepteren
disclaimer
Ja het is typisch zoiets waarvan ik dacht dat me het makkelijk af zou gaan, maar in praktijk ben ik liever een beetje flexibel (oa qua tijd) en met spontane acties en zo. En dan blijken mijn eigen behoeftes belangrijker dan ik vantevoren had ingeschat .
Ik wil zo graag al een beetje samen leven, in plaats van zijn politieagent/corrector zijn. Natuurlijk blijf ik wel de ouder, en hij de tweejarige zonder empathie en tijdsbesef en meer van dat soort nuttige dingen. Maar toch he. Ik dril geen hond. En soms lijkt een beetje toegeven ook wel te werken. Zo zong ik net nog een liedje terwijl ik eigenlijk de laatste al had gedaan. Toen kon ik daarna opeens zonder problemen weg. Soms lijkt autonomie geven dus te werken en soms juist dat consequent zijn.
. Ik wil zo graag al een beetje samen leven, in plaats van zijn politieagent/corrector zijn. Natuurlijk blijf ik wel de ouder, en hij de tweejarige zonder empathie en tijdsbesef en meer van dat soort nuttige dingen. Maar toch he. Ik dril geen hond. En soms lijkt een beetje toegeven ook wel te werken. Zo zong ik net nog een liedje terwijl ik eigenlijk de laatste al had gedaan. Toen kon ik daarna opeens zonder problemen weg. Soms lijkt autonomie geven dus te werken en soms juist dat consequent zijn.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Wij hebben niet echt veel regels of gewoontes waar we consequent in zijn. Som lezen we een boek voor bedtijd, soms twee, soms een liedje, soms niks. Wij hebben bewust geen rituelen ingebouwd om geen verwachting te scheppen, voor onszeøf vooral. Ik kan erg skecht tegen als dingen steeds hetzelfde zijn. Word daar onrustig van, ofzo. Ik vraag bv wat wil je vanavond met bedtijd doen, of ik begin met zingen, of ik stel een boek voor.
Ik heb ook zo’n exemplaar dat dus altijd de uitzondering wil ipv de regel. Ik “ondervang” dat nu door, als het een keer echt anders mag of gaat dan anders, door dat dan te benoemen: “nu lezen we dan voor één keer een boekje extra!”. Als hij dan volgende keer weer extra vraagt, herhaal ik wat ik toen die keer zei “nee dat was één keer he?”. Dat lijkt tot dusver best te werken, want dan is het daarna ook klaar en weer prima volgens de routine..quote:
Zo, even iets anders
.
.
.
.
Wat zijn jullie ervaringen met toegeeflijk zijn? Ik vind het zó moeilijk om altijd aan mijn regels onze gewoontes vast te houden. Terwijl rond bedtijd alles leuker is dan naar bed gaan en zijn enthousiasme over een boek dat ik net heb gekocht vind ik dan aandoenlijk en dan lezen we het nog een keer. Maar dan is daarna tandenpoetsen drama en ben ik eigenlijk gewoon te laat met hem in bed leggen.
Andere voorbeelden:
- op schoot laten eten omdat er in zijn ogen iets engs langs reed waar hij van schrok
- een doosje rozijntjes in de auto
- geen slab om wegens kleren toch al vies
- dat ik het speelgoed alleen opruim in plaats van samen
Ja, we hebben hier de categorie toegeeflijkheid aan peuters. Nu is het leed meestal nog wel te overzien als we het de volgende keer anders doen. Maar hij is ook heel goed in er de volgende keer weer om vragen. Verschilt dat per kind of wordt het lastiger naarmate ze ouder worden? Ik hoor wel eens van ouders dat 1x afwijken van de regel betekent dat er voortaan altijd om gezeurd wordt. Dat lijkt me zo jammer.
Verbaast je dat oprecht, als je aangeeft dat de ouders de oorzaak en sleutel van alle succes maar juist ook ellende zijn, ondersteund met een eindeloze opsomming van wat je moeder, ondanks haar goede bedoelingen, allemaal verkeerd gedaan heeft tot het punt dat jij er blijkbaar suïcidaal van werd? Verwondert het je dan, dat mensen met jonge kinderen daar een beetje van in de kramp schieten en het ze onzeker maakt?quote:
Maar waarom staat dat zo centraal en is angst om te falen alles overheersend?
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Mijn ervaring is dat zeuren toch wel plaatsvindt, ook als je nooit toegeeflijk bent, en dat kinderen bij het ouder worden best voor rede vatbaar zijn als je open praat over regels en uitzonderingen. Het leven is niet consequent, dus ik vind de vaardigheid om te begrijpen wat er achter regels of gewoonten schuilgaat en daar keuzes in te kunnen maken iets wat je in de opvoeding kunt meegeven?quote:
Zo, even iets anders
.
.
.
.
Wat zijn jullie ervaringen met toegeeflijk zijn? Ik vind het zó moeilijk om altijd aan mijn regels onze gewoontes vast te houden. Terwijl rond bedtijd alles leuker is dan naar bed gaan en zijn enthousiasme over een boek dat ik net heb gekocht vind ik dan aandoenlijk en dan lezen we het nog een keer. Maar dan is daarna tandenpoetsen drama en ben ik eigenlijk gewoon te laat met hem in bed leggen.
Andere voorbeelden:
- op schoot laten eten omdat er in zijn ogen iets engs langs reed waar hij van schrok
- een doosje rozijntjes in de auto
- geen slab om wegens kleren toch al vies
- dat ik het speelgoed alleen opruim in plaats van samen
Ja, we hebben hier de categorie toegeeflijkheid aan peuters. Nu is het leed meestal nog wel te overzien als we het de volgende keer anders doen. Maar hij is ook heel goed in er de volgende keer weer om vragen. Verschilt dat per kind of wordt het lastiger naarmate ze ouder worden? Ik hoor wel eens van ouders dat 1x afwijken van de regel betekent dat er voortaan altijd om gezeurd wordt. Dat lijkt me zo jammer.
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Ja potver, nu ben ik eindelijk bijgelezen en is de discussie stopgezet...
Ik wil ook nog even mijn plasje erover doen.
Sinds een poos werk ik (na bijna 24 jaar in regulier onderwijs) op een school voor speciaal onderwijs. Ik heb de indruk dat er kinderen zitten die, als zij uit een ander nest zouden komen, er niet zouden hoeven zitten. Oftewel: daar zie ik wel degelijk dat problematiek vnl lijkt samen te hangen met minder adequate opvoedskills van de ouders. Echter, er zitten ook kinderen bij wie ik de diagnose ASS of AD(H)D heel goed kan plaatsen. Hun hersenen werken écht op een andere manier.
Edit: privé-info, maar bij nader inzien acht ik het helemaal niet nodig me te verantwoorden over de diagnose van onze zoon.
[ Bericht 50% gewijzigd door Moonah op 07-08-2019 17:19:33 ]
Ik wil ook nog even mijn plasje erover doen.
Sinds een poos werk ik (na bijna 24 jaar in regulier onderwijs) op een school voor speciaal onderwijs. Ik heb de indruk dat er kinderen zitten die, als zij uit een ander nest zouden komen, er niet zouden hoeven zitten. Oftewel: daar zie ik wel degelijk dat problematiek vnl lijkt samen te hangen met minder adequate opvoedskills van de ouders. Echter, er zitten ook kinderen bij wie ik de diagnose ASS of AD(H)D heel goed kan plaatsen. Hun hersenen werken écht op een andere manier.
Edit: privé-info, maar bij nader inzien acht ik het helemaal niet nodig me te verantwoorden over de diagnose van onze zoon.
[ Bericht 50% gewijzigd door Moonah op 07-08-2019 17:19:33 ]
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Wat betreft toegeeflijkheid...
Onze zoon zei een aantal jaren geleden: "Zeg nou maar gewoon 'Vooruit dan maar!!' want dat zeg jij altijd" 
Onze zoon zei een aantal jaren geleden: "Zeg nou maar gewoon 'Vooruit dan maar!!' want dat zeg jij altijd"
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Regels zorgen er mi voornamelijk voor dat je van jezelf vindt dat je je er aan moet houden. Daar trap ik zelf nl heel vaak in . Ik stel de regel en vind dan dat ik die ook moet handhaven, want waarom heb ik het anders gezegd (en het drama begint gewoon op het moment dat je gaat handhaven).
Zou vooral na gaan waar je structuur in wil, dat vast blijven houden en waar je zelf mee wil fladderen, gewoon blijven fladderen.
Frans gaat goed op zelf vooraf bepalen hoe vaak iets moet. ‘Tussen 1 en 3, hoe vaak wil je dit boekje vanavond lezen?’ Ik eindig dan met ‘zo, goede keuze, dat was gezellig’ . Heb wel eens de fout gemaakt door te zeggen ‘zo, klaar!! en nu slapen’ ....
NEEEEEEE.
De oudste moet structuur, dus daar valt niet vanaf te wijken. Voor beide partijen niet.
. Ik stel de regel en vind dan dat ik die ook moet handhaven, want waarom heb ik het anders gezegd (en het drama begint gewoon op het moment dat je gaat handhaven).Zou vooral na gaan waar je structuur in wil, dat vast blijven houden en waar je zelf mee wil fladderen, gewoon blijven fladderen.
Frans gaat goed op zelf vooraf bepalen hoe vaak iets moet. ‘Tussen 1 en 3, hoe vaak wil je dit boekje vanavond lezen?’ Ik eindig dan met ‘zo, goede keuze, dat was gezellig’ . Heb wel eens de fout gemaakt door te zeggen ‘zo, klaar!! en nu slapen’ ....
NEEEEEEE.De oudste moet structuur, dus daar valt niet vanaf te wijken. Voor beide partijen niet.
Als je twijfelt aan bovenstaande tekst, neem dan contact op met je medisch specialist.
Aan de ene kant vind ik het wel heel confronterend om dit allemaal te lezen. Ik wil het zo graag goed doen en dan lees je dingen en denk ik jemig daar ben ik het helemaal mee eens, maar ik heb het de hele tijd verkeerd aangepakt. Dan zit ik te malen van oh nee straks heb ik het al verpest en kan hij niet over zijn emotie praten. Maar hij is nog nieteens 2 dus ik ga het nu gewoon anders doen.
Ik ben tevreden over hoe de opvoeding nu gaat. Ik kap alleen snel zijn frustatraties af. Terwijl deze er ook gewoon mogen zijn. Nu probeer ik zijn gevoel te benoemen en hem even uit te laten razen.
Zo zie je maar dat het goed is om over opvoeding te blijven lezen en sparren.
Ik ben tevreden over hoe de opvoeding nu gaat. Ik kap alleen snel zijn frustatraties af. Terwijl deze er ook gewoon mogen zijn. Nu probeer ik zijn gevoel te benoemen en hem even uit te laten razen.
Zo zie je maar dat het goed is om over opvoeding te blijven lezen en sparren.
Ik heb niet heel veel grenzen, maar degene die ik heb zijn weinig flexibel.
Ik sta wel makkelijk open voor suggesties (zeg mama, zullen we naar de dierentuin/bioscoop/zwembad gaan?), maar als ik geen "ja" zeg wordt het ook geen "ja" meer.
Dat weten ze ook allebei.
Ik doe ook niet moeilijk over bedtijden tijdens weekenden en vakanties, maar je moet niet beneden gaan zitten chagrijnen omdat je moe bent, dan moet je gewoon gaan slapen.
Ik sta wel makkelijk open voor suggesties (zeg mama, zullen we naar de dierentuin/bioscoop/zwembad gaan?), maar als ik geen "ja" zeg wordt het ook geen "ja" meer.
Dat weten ze ook allebei.
Ik doe ook niet moeilijk over bedtijden tijdens weekenden en vakanties, maar je moet niet beneden gaan zitten chagrijnen omdat je moe bent, dan moet je gewoon gaan slapen.
Oh, ik ben wel over te halen. Zo hebben wij onlangs onze vakantie met nog een paar gaden verlengd omdat zoonlief dat prima wist te beargumenteren.quote:
Imaar als ik geen "ja" zeg wordt het ook geen "ja" meer.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Goede argumenten werken vaak wel, zeker zolang ik het nog min of meer open laat met een "weet ik nog niet".quote:
[..]
Oh, ik ben wel over te halen. Zo hebben wij onlangs onze vakantie met nog een paar gaden verlengd omdat zoonlief dat prima wist te beargumenteren.
Ha dat is een mooie, ik heb mensen onzeker gemaakt omdat ik een kind ben uit een disfunctioneel gezin en vertelde over wat het met mij heeft gedaan.quote:
[..]
Verbaast je dat oprecht, als je aangeeft dat de ouders de oorzaak en sleutel van alle succes maar juist ook ellende zijn, ondersteund met een eindeloze opsomming van wat je moeder, ondanks haar goede bedoelingen, allemaal verkeerd gedaan heeft tot het punt dat jij er blijkbaar suïcidaal van werd? Verwondert het je dan, dat mensen met jonge kinderen daar een beetje van in de kramp schieten en het ze onzeker maakt?
Aardig dat je mij zoveel macht toekent, maar die heb ik niet. Ik raakte misschien hier of daar een gevoelige snaar met mijn verhaal en mijn eigen kijk op de dingen. So what. Ik ben ook maar een mens, ik hoef niet gelijk beledigd en weggehoond te worden. Misschien niet handig van me om dit in de virtuele kraamkamer van fok vol met prille moeders te doen, dat is waar.
Maar nogmaals, het is er al. Ik ben al langere tijd op fok, ik weet dat er hier mensen zijn die verdergaande schade in hun jeugd hebben opgelopen dan ik. Ik heb ook al lang gelezen dat er hier in OUD users zijn die een vergelijkbare jeugd als de mijne hebben gehad, en die net als ik tot op de dag van vandaag leven met de gevolgen daarvan. Dat hoeft niet weggestopt te worden. Het is gewoon wat het is, net zoals dat ieder mens gewoon regelmatig faalt in wat dan ook.
Springfield's looking pretty dusty today
Ik dacht voor ik zelf een kind had dat consequent zijn wel echt het allerbelangrijkste was en dat ik dat echt moest zijn.
Ik ben daar heel erg over van mening veranderd. We hebben sowieso niet veel regels, meer afspraken. Afspraken maken we samen, en evalueren we samen. Daarnaast ben ik best wel geneigd om uit gemak wegens 'nee' op te zeggen, omdat ik er geen zin in heb of te veel moeite vind. Eigenlijk is dat niet heel erg eerlijk, dus vind ik dat ik ook van gedachte moet kunnen veranderen. Of omdat ik zelf bwdenk dat er eigenlijk best kan, of omdat ze een goed kan onderbouwen waarom iets wel kan.
Ik ben daar heel erg over van mening veranderd. We hebben sowieso niet veel regels, meer afspraken. Afspraken maken we samen, en evalueren we samen. Daarnaast ben ik best wel geneigd om uit gemak wegens 'nee' op te zeggen, omdat ik er geen zin in heb of te veel moeite vind. Eigenlijk is dat niet heel erg eerlijk, dus vind ik dat ik ook van gedachte moet kunnen veranderen. Of omdat ik zelf bwdenk dat er eigenlijk best kan, of omdat ze een goed kan onderbouwen waarom iets wel kan.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik ben eigenlijk vooral consequent in dingen die ik echt belangrijk vind, qua omgangsnormen of veiligheid bijv. Altijd even hoi zeggen als we ergens komen en zwaaien als we weg gaan (kind is bijna 2 😉 ik zet hem nog niet zo hoog in). En op de tafel mag je nooit staan, ook niet een keertje voor een spelletje, gewoon niet.
Verder vind ik heel veel prima, stampen we naar hartelust in modder, eten we soms twee ijsjes omdat het kan, zingen we soms acht keer een slaapliedje omdat we erom moeten lachen samen. Ect.
Verder is er echt wel duidelijkheid en structuur in een dag, maar aan de andere kant vind ik het heerlijk om lekker mee te gaan met zijn spelletjes en ideetjes hij leert me om dingen juist wel te doen terwijl ik in eerste instantie denk "aah nee gatver, dan wordt je vies" ect. Wat maakt het ook uit samen avonturen beleven gaat voor alles
Verder vind ik heel veel prima, stampen we naar hartelust in modder, eten we soms twee ijsjes omdat het kan, zingen we soms acht keer een slaapliedje omdat we erom moeten lachen samen. Ect.
Verder is er echt wel duidelijkheid en structuur in een dag, maar aan de andere kant vind ik het heerlijk om lekker mee te gaan met zijn spelletjes en ideetjes
hij leert me om dingen juist wel te doen terwijl ik in eerste instantie denk "aah nee gatver, dan wordt je vies" ect. Wat maakt het ook uit samen avonturen beleven gaat voor alles
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
Hier ook zo ongeveerquote:
Ik heb niet heel veel grenzen, maar degene die ik heb zijn weinig flexibel.
Ik sta wel makkelijk open voor suggesties (zeg mama, zullen we naar de dierentuin/bioscoop/zwembad gaan?), maar als ik geen "ja" zeg wordt het ook geen "ja" meer.
Dat weten ze ook allebei.
Ik doe ook niet moeilijk over bedtijden tijdens weekenden en vakanties, maar je moet niet beneden gaan zitten chagrijnen omdat je moe bent, dan moet je gewoon gaan slapen.
Moonah, ik herinner me volgens mij een uitspraak van jou van jaren terug die ik altijd heb onthouden en proberen uit te voeren. Het was iets in de trant van ‘Vrijheid binnen grenzen’ oftewel je kind zich zelfstandig laten bewegen binnen gestelde grenzen. En die grenzen groeien mee met leeftijd en zelfstandigheid.
Vandaag is er weer een grens verlegd, ze ging met vriendinnen met de trein naar Den Haag.
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Lemijn ik ben behoorlijk toegeeflijk. En wat hij vandaag mag, mag met 90% zekerheid morgen ook weer.
Iets dat snel kapot gaat, gevaarlijk is, heel vies, of te duur om kapot gaan te riskeren mag hij niet. En hij mag niet de hele dag door eten. Al het andere vind ik wel best. Dus al jouw voorbeelden heb ik niet zo'n moeite mee, al vind ik rozijntjes in een rijdende auto wel spannend.
-Een dag later wil hij dan misschien weer op schoot eten maar de eetstoel in is altijd een klein gevecht.
-Dag later eventueel zonder slab, die trekt hij toch los als het hem niet zint.
-Boekjes lezen kan na het tanden poetsen weer. Soms letterlijk totdat het licht uit gaat. Ik tel de boekjes ook niet trouwens, hij bladert gewoon wat in vijf boekjes tegelijk en wijst plaatjes aan die mijn man dan benoemt.
Ik ben trouwens wel heel consequent. Alles mag nog 1x, daarna is het klaar. Dan kan hij nog een optie B proberen maar dan is het ook echt gedaan. Daar geef ik dus niet in toe want ik wil geen -ik tel tot drie- mama zijn.
Iets dat snel kapot gaat, gevaarlijk is, heel vies, of te duur om kapot gaan te riskeren mag hij niet. En hij mag niet de hele dag door eten. Al het andere vind ik wel best. Dus al jouw voorbeelden heb ik niet zo'n moeite mee, al vind ik rozijntjes in een rijdende auto wel spannend.
-Een dag later wil hij dan misschien weer op schoot eten maar de eetstoel in is altijd een klein gevecht.
-Dag later eventueel zonder slab, die trekt hij toch los als het hem niet zint.
-Boekjes lezen kan na het tanden poetsen weer. Soms letterlijk totdat het licht uit gaat. Ik tel de boekjes ook niet trouwens, hij bladert gewoon wat in vijf boekjes tegelijk en wijst plaatjes aan die mijn man dan benoemt.
Ik ben trouwens wel heel consequent. Alles mag nog 1x, daarna is het klaar. Dan kan hij nog een optie B proberen maar dan is het ook echt gedaan. Daar geef ik dus niet in toe want ik wil geen -ik tel tot drie- mama zijn.
Wat gewoon is voor de spin, is chaos voor de vlieg.
Die is idd mooi, vrijheid binnen grenzen.quote:
[..]
Hier ook zo ongeveer
Moonah, ik herinner me volgens mij een uitspraak van jou van jaren terug die ik altijd heb onthouden en proberen uit te voeren. Het was iets in de trant van ‘Vrijheid binnen grenzen’ oftewel je kind zich zelfstandig laten bewegen binnen gestelde grenzen. En die grenzen groeien mee met leeftijd en zelfstandigheid.
Vandaag is er weer een grens verlegd, ze ging met vriendinnen met de trein naar Den Haag.
En loslaten is spannend, maar vaak weet je redelijk goed of je je kind veilig kunt laten gaan.
Je bedoelde het vast niet zo, maar bewustwording kan geen kwaad. Dit leek haast op een sneaky verwijtquote:Op dinsdag 6 augustus 2019 21:41 schreef Pannenkoekenmix het volgende:
Lemijn ik ben behoorlijk toegeeflijk. En wat hij vandaag mag, mag met 90% zekerheid morgen ook weer.
Iets dat snel kapot gaat, gevaarlijk is, heel vies, of te duur om kapot gaan te riskeren mag hij niet. En hij mag niet de hele dag door eten. Al het andere vind ik wel best. Dus al jouw voorbeelden heb ik niet zo'n moeite mee, al vind ik rozijntjes in een rijdende auto wel spannend.
-Een dag later wil hij dan misschien weer op schoot eten maar de eetstoel in is altijd een klein gevecht.
-Dag later eventueel zonder slab, die trekt hij toch los als het hem niet zint.
-Boekjes lezen kan na het tanden poetsen weer. Soms letterlijk totdat het licht uit gaat. Ik tel de boekjes ook niet trouwens, hij bladert gewoon wat in vijf boekjes tegelijk en wijst plaatjes aan die mijn man dan benoemt.
Ik ben trouwens wel heel consequent. Alles mag nog 1x, daarna is het klaar. Dan kan hij nog een optie B proberen maar dan is het ook echt gedaan. Daar geef ik dus niet in toe want ik wil geen -ik tel tot drie- mama zijn.
.Groetjens een 1-2-3 mama
Als je twijfelt aan bovenstaande tekst, neem dan contact op met je medisch specialist.
Ik ben ook te toegeeflijk eigenlijk... Ik heb onlangs van een opleider geleerd dat je beter wat lossere grenzen kan hebben die je dan wel bewaakt bijvoorbeeld; 'je mag los lopen op de stoep maar als je te dicht bij de weg komt dan moet je een hand geven' (en dat dus ook echt doen als het zo is) dat is dan beter/duidelijker dan 'geef een handje hier' en dan toch toestaan dat ze los lopen. Je verliest in het laatste geval je geloofwaardigheid ook
Vwb die psycholoog die hier van leer trekt denk ik; die heeft haar diploma bij een pakje boter gekregen dus eoiaou
Vwb die psycholoog die hier van leer trekt denk ik; die heeft haar diploma bij een pakje boter gekregen dus eoiaou
J'ai vu un escarbot ivre!-Komupolapana
Het zijn de kleine dingen die het doen <3
Het zijn de kleine dingen die het doen <3
Ik probeer heel hard wat flexibeler te worden, want dat maakt mijn leven wat makkelijker. Maar ik kom er meer en meer achter dat ik gewoon niet flexibel ben en dat we daar met zijn allen wel eens last van hebben
Hoe gaan jullie bijvoorbeeld om wanneer je peuter bloemen plukt van een bloemenstruik in de tuin. Is het dan goed om te tolereren? Het doet niemand pijn, de struik gaat niet dood en het is ook niet gevaarlijk. Ik vind het niet fijn, want ik ben heel trots op de mooie bloemenstruik en ik ben heel bang dat ik het als ik het bij ons toe laat, ze bij opa ook bloemen gaan plukken en dat is zo ongeveer zijn levenswerk. Peuters uitleggen dat ik het niet fijn vind lukt me niet, want ze kunnen niks met mijn gevoel in dit geval. Of doe ik het dan verkeerd?
Ik vind goed opvoeden gewoon zo moeilijk
Ik wil jouw lijstje graag volgen met nog 1 uitbreiding: iemand (mens of dier) pijn doen. Maar het lukt me niet goed om principes los te laten. Spelen met eten kan ik bijvoorbeeld heel slecht hebben, maar valt niet in het lijstje.quote:
Lemijn ik ben behoorlijk toegeeflijk. En wat hij vandaag mag, mag met 90% zekerheid morgen ook weer.
Iets dat snel kapot gaat, gevaarlijk is, heel vies, of te duur om kapot gaan te riskeren mag hij niet. En hij mag niet de hele dag door eten. Al het andere vind ik wel best. Dus al jouw voorbeelden heb ik niet zo'n moeite mee, al vind ik rozijntjes in een rijdende auto wel spannend.
...
Hoe gaan jullie bijvoorbeeld om wanneer je peuter bloemen plukt van een bloemenstruik in de tuin. Is het dan goed om te tolereren? Het doet niemand pijn, de struik gaat niet dood en het is ook niet gevaarlijk. Ik vind het niet fijn, want ik ben heel trots op de mooie bloemenstruik en ik ben heel bang dat ik het als ik het bij ons toe laat, ze bij opa ook bloemen gaan plukken en dat is zo ongeveer zijn levenswerk. Peuters uitleggen dat ik het niet fijn vind lukt me niet, want ze kunnen niks met mijn gevoel in dit geval. Of doe ik het dan verkeerd?
Ik vind goed opvoeden gewoon zo moeilijk
quote:
Zo zie je maar dat het goed is om over opvoeding te blijven lezen en sparren.
Ah ja!!quote:
Moonah, ik herinner me volgens mij een uitspraak van jou van jaren terug die ik altijd heb onthouden en proberen uit te voeren. Het was iets in de trant van ‘Vrijheid binnen grenzen’ oftewel je kind zich zelfstandig laten bewegen binnen gestelde grenzen. En die grenzen groeien mee met leeftijd en zelfstandigheid.
Geef een kind de ruimte, maar niet de leegte.
Een ruimte is begrensd, een leegte is oneindig.
Wauw,cool!quote:Vandaag is er weer een grens verlegd, ze ging met vriendinnen met de trein naar Den Haag.
Daar past mijn huidige adagio weer mooi bij
:We can give our children two gifts.
One is roots.
The other is wings.
Ik was een 1-2-3-4-5-6-7-8-9-10-mama!quote:
ik wil geen -ik tel tot drie- mama zijn.
Vijf minuten van tevoren zeggen dat een activiteit gaat aflopen, daarna nog 1 minuutje, en de laatste 10 tellen dus aftellen. Werkte altijd heel fijn!
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik zou Niet gaan opvoeden op basis van wat er misschien ‘mis’ kan gaan bij opa. Opa fixt dat zelf wel. Of door wel tot haar door te dringen of des opas het niet erg te vinden.quote:
Ik probeer heel hard wat flexibeler te worden, want dat maakt mijn leven wat makkelijker. Maar ik kom er meer en meer achter dat ik gewoon niet flexibel ben en dat we daar met zijn allen wel eens last van hebben
[..]
Ik wil jou lijstje graag volgen met nog 1 uitbreiding: iemand (mens of dier) pijn doen. Maar het lukt me niet goed om principes los te laten. Spelen met eten kan ik bijvoorbeeld heel slecht hebben, maar valt niet in het lijstje.
Hoe gaan jullie bijvoorbeeld om wanneer je peuter bloemen plukt van een bloemenstruik in de tuin. Is het dan goed om te tolereren? Het doet niemand pijn, de struik gaat niet dood en het is ook niet gevaarlijk. Ik vind het niet fijn, want ik ben heel trots op de mooie bloemenstruik en ik ben heel bang dat ik het als ik het bij ons toe laat, ze bij opa ook bloemen gaan plukken en dat is zo ongeveer zijn levenswerk. Peuters uitleggen dat ik het niet fijn vind lukt me niet, want ze kunnen niks met mijn gevoel in dit geval. Of doe ik het dan verkeerd?
Ik vind goed opvoeden gewoon zo moeilijk
Ik zou het benoemen, maar zou er geen punt van maken/het hoog opspelen
Oh en dat inflexibele is heel herkenbaar. Rust, regelmaat en voorspelbaarheid voor mij alsjeblieft. Eigenlijk alles wat kinderen niet met zich mee brengen
.
Als je twijfelt aan bovenstaande tekst, neem dan contact op met je medisch specialist.
Mijn nichtje is afgelopen jaar overgestapt naar het speciaal onderwijs. Zij heeft tot groep 7 geworsteld op een gewone school, met extra begeleiding van school en thuis van mijn zus. In eerste instantie ging dat goed, maar dat laatste jaar liep ze vast en ze was diep ongelukkig. Nu zit ze een half jaar op de andere school. Ze is juist helemaal opgebloeid. Van steeds de slechtste in de klas was ze nu ineens gewoon als alle anderen of zelfs de beste. Haar zelfvertrouwen heeft een enorme boost gekregen. Overigens geen ‘standaard’ diagnose als autisme of ADHD. Punt is: soms is speciaal onderwijs de allerbeste keuze.quote:
[..]
Sorry maar dat is gewoon pertinent niet waar. Om iemand te helpen hoef je diegene niet eerst in een hokje te stoppen hoor.
Met een diagnose categoriseer je gedrag van je kind en schaar je het onder een label wat gaat over afwijkingen. Zeggen dat iemand een afwijking heeft is wel degelijk een ernstige diskwalificatie. Kinderen dragen dat de rest van hun leven bij zich. Je kind laten diagnosticeren wegens gedragproblemen is het ontlopen van je verantwoordelijkheid en je incompetentie als opvoeder proberen te compenseren met externe oplossingen buiten het gezin.
Wat voor gevoel geef je je kind als je het maar uit handen geeft want jij bent zó onhandelbaar dat papa en mama niet met je om kunnen gaan? Kijk maar, de autoriteit vindt het ook. Dan ben je dus voor de rest van je leven fucked, je gaat daar namelijk zelf in geloven.
Met alle respect, maar ik kan echt gewoon niet geloven dat er werkelijk mensen zijn die dat niet beseffen of weten wat dat inhoudt.
Ik heb zelf gewerkt in de diagnostiek. Het is mensonterend. Het is gekunsteld bovendien. Het testen en diagnosticeren van kinderen is random, is totaal niet gevalideerd noch betrouwbaar, blijkt gewoon uit onderzoek. Men wil nu dan ook in Belgie van de DSM af omdat het zo stigmatiserend is en een groei-mindset totaal belemmert.
Heb je ooit een autist met zelfvertrouwen gezien? Ooit een autist gezien van wie de ouders dachten dat het autisme over zou gaan?
Toch ken ik meerdere mensen die als kind gediagnosticeerd zijn en die door hun eigen ouders tot op de dag van vandaag als autist gezien worden, ondanks dat zij zich later alsnog ontwikkeld hebben en normaal meedraaien in de maatschappij. Waarbij van een afwijking dus gewoon geen sprake blijkt te zijn! Alleen die ouders blijven maar in de waan dat het echt heus wel een afwijking heeft. En dat heeft deze families stuk voor stuk verwoest. Waarom? Omdat zij zelf weigerden hun mindset aan te passen aan de behoeftes van hun kind en dat gaat dus ook nooit meer gebeuren. Diagnostiek heeft hen de "waarheid" in handen gegeven en daar houden zij aan vast. Het lag allemaal niet aan hen.
Kind naar speciaal onderwijs sturen is gewoon een diskwalificatie. Jouw kind hoort dus niet tussen de normale kinderen blijkbaar. Daar kan je niet omheen. Je kan niet diagnosticeren zonder te diskwalificeren. Een diagnose heeft écht vergaande gevolgen. Dat niet kunnen inzien vind ik heel erg naief en gevaarlijk, sorry dat ik het zeg.
Edit: sorry, ik had nog niet gelezen dat deze discussie klaar was
.[ Bericht 2% gewijzigd door Phaidra op 06-08-2019 23:21:53 ]
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Ja, je doet het precies als een mens eigenlijk.quote:
Ja het is typisch zoiets waarvan ik dacht dat me het makkelijk af zou gaan, maar in praktijk ben ik liever een beetje flexibel (oa qua tijd) en met spontane acties en zo. En dan blijken mijn eigen behoeftes belangrijker dan ik vantevoren had ingeschat
Ik wil zo graag al een beetje samen leven, in plaats van zijn politieagent/corrector zijn. Natuurlijk blijf ik wel de ouder, en hij de tweejarige zonder empathie en tijdsbesef en meer van dat soort nuttige dingen. Maar toch he. Ik dril geen hond. En soms lijkt een beetje toegeven ook wel te werken. Zo zong ik net nog een liedje terwijl ik eigenlijk de laatste al had gedaan. Toen kon ik daarna opeens zonder problemen weg. Soms lijkt autonomie geven dus te werken en soms juist dat consequent zijn.
. Ja, die consequentheid is wel belangrijk als je je leven een beetje makkelijk wil houden als moeder. Want ze hebben gewoon heel veel behoefte aan duidelijkheid. Het spel is dat zij zich ertegen verzetten en er tegelijk naar snakken en aan jou om precies te weten wanneer het ene en wanneer het andere en dat je daarin wel een evenwicht bewaart. Redelijkheid, soms ook flexibel zijn. En ook gewoon waar je zelf op dat moment (geen) zin in hebt.Het is niet zo dat je hem nu helemaal verpest omdat je er niet op staat dat je samen opruimt. Aan de andere kant is wel zo dat als jij continu vanaf nu tot hij 18 is alles voor hem doet, het wel een verpest joch gaat worden.
. Dus ergens daartussen ga jij een behoorlijk aantal keren wel op je strepen staan, denk ik. .
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ik heb bijna geen regels en bijna niets wat moet.
We maken samen afspraken over dingen. Of ik leg vantevoren mijn wensen uit. Ik ben heel toegeeflijk en regelmaat hebben we weinig maar doordat mijn nee ook echt een harde grens is luisteren ze er wel naar.
(Met de normale fases dat ze dat niet doen natuurlijk 😃)
Er zijn ook dingen die ik op maandag niet wil hebben en die op dinsdag prima zijn, even er bij vermelden waarom wel en waarom niet werkt prima. Dus de ene dag mag je wel beneden op de bank gitaarspelen en de andere dag trek ik dat niet.
Mijn nee kan overigens ook makkelijk een ja worden ik veranderen weleens van mening, ik zeg soms te makkelijk nee. Soms dan zeg ik dat ze iets niet mogen en denk ik na een poosje stom eigenlijk dat ik zo streng doe en dan zeg ik ze ook gewoon dat mijn mening nu anders is en waarom dat op dit moment toch verschilt van andere momenten)
Ik denk dat duidelijkheid van mij naar hun belangrijker is dan consequent zijn.
(Ik denk ook dat het een groot gedeelte komt door de 4 kinderen met aardig wat leeftijdsverschil. Veel wensen, veel situaties waarin het ene kind meer mag dan een ander. En altijd wel iets waardoor dingen of volgordes kunnen veranderen)
We maken samen afspraken over dingen. Of ik leg vantevoren mijn wensen uit. Ik ben heel toegeeflijk en regelmaat hebben we weinig maar doordat mijn nee ook echt een harde grens is luisteren ze er wel naar.
(Met de normale fases dat ze dat niet doen natuurlijk 😃)
Er zijn ook dingen die ik op maandag niet wil hebben en die op dinsdag prima zijn, even er bij vermelden waarom wel en waarom niet werkt prima. Dus de ene dag mag je wel beneden op de bank gitaarspelen en de andere dag trek ik dat niet.
Mijn nee kan overigens ook makkelijk een ja worden ik veranderen weleens van mening, ik zeg soms te makkelijk nee. Soms dan zeg ik dat ze iets niet mogen en denk ik na een poosje stom eigenlijk dat ik zo streng doe en dan zeg ik ze ook gewoon dat mijn mening nu anders is en waarom dat op dit moment toch verschilt van andere momenten)
Ik denk dat duidelijkheid van mij naar hun belangrijker is dan consequent zijn.
(Ik denk ook dat het een groot gedeelte komt door de 4 kinderen met aardig wat leeftijdsverschil. Veel wensen, veel situaties waarin het ene kind meer mag dan een ander. En altijd wel iets waardoor dingen of volgordes kunnen veranderen)
Regels hier zijn dat we binnen praten met binnenstem. Dat is er eentje die ik regelmatig even moet helpen herinneren.
Geen mensen en dieren pijn doen.
En hier met zes jaar mag ze buiten spelen. Maar de regel is als ze ergens binnen wil spelen of ergens anders, dat ze dat even komt zeggen.
Bij haar heb ik wel gemerkt dat ik niet moet gaan afwijken als ik eenmaal een antwoord heb gegeven. Dus mijn taak is om goed na te denken alvorens ik antwoord geef.
Wel net zoals bij Bum. Wat de ene dag niet mag, kan een andere dag wel. Inderdaad met uitleg waarom.
Ik vind opvoeden overigens het lastigste en het leukste wat ik ooit gedaan heb.
Geen mensen en dieren pijn doen.
En hier met zes jaar mag ze buiten spelen. Maar de regel is als ze ergens binnen wil spelen of ergens anders, dat ze dat even komt zeggen.
Bij haar heb ik wel gemerkt dat ik niet moet gaan afwijken als ik eenmaal een antwoord heb gegeven. Dus mijn taak is om goed na te denken alvorens ik antwoord geef.
Wel net zoals bij Bum. Wat de ene dag niet mag, kan een andere dag wel. Inderdaad met uitleg waarom.
Ik vind opvoeden overigens het lastigste en het leukste wat ik ooit gedaan heb.
Bij bomen, bloemen en andere natuur leg ik vaak iets uit over de natuur. Dat zij heel erg haar best doet om alles te laten groeien en bloeien en dat we daarbij kunnen helpen door de bloemetjes te laten staan. Dat ik wel begrijp dat ze de bloemetjes willen plukken, want ze zijn zo mooi en voelen zo grappig, maar dat we ze toch laten hangen of staan. En dat we met opa wel eens bloemetjes gaan plukken op een plek waar dat mag. Bij mijn mega (1) doe ik niet dit hele verhaal hoor, hij krijgt gewoon te horen dat we de bloemetjes laten hangen, punt. Het helpt me vaak om te bedenken dat wij hebben afgeleerd om alle zintuigen te gebruiken en aangeleerd welk zintuig voor welke situatie geschikt is, terwijl kinderen het liefste alles inzetten en alles proberen om de wereld te ontdekken. Eigenlijk een hele mooie eigenschapquote:
Ik probeer heel hard wat flexibeler te worden, want dat maakt mijn leven wat makkelijker. Maar ik kom er meer en meer achter dat ik gewoon niet flexibel ben en dat we daar met zijn allen wel eens last van hebben
[..]
Ik wil jouw lijstje graag volgen met nog 1 uitbreiding: iemand (mens of dier) pijn doen. Maar het lukt me niet goed om principes los te laten. Spelen met eten kan ik bijvoorbeeld heel slecht hebben, maar valt niet in het lijstje.
Hoe gaan jullie bijvoorbeeld om wanneer je peuter bloemen plukt van een bloemenstruik in de tuin. Is het dan goed om te tolereren? Het doet niemand pijn, de struik gaat niet dood en het is ook niet gevaarlijk. Ik vind het niet fijn, want ik ben heel trots op de mooie bloemenstruik en ik ben heel bang dat ik het als ik het bij ons toe laat, ze bij opa ook bloemen gaan plukken en dat is zo ongeveer zijn levenswerk. Peuters uitleggen dat ik het niet fijn vind lukt me niet, want ze kunnen niks met mijn gevoel in dit geval. Of doe ik het dan verkeerd?
Ik vind goed opvoeden gewoon zo moeilijk
@Lemijn Wij zijn volgens mij thuis best toegeeflijk, maar houden wel vast aan onze rituelen en gebruiken. En we wijken niet af van wat we al besloten hadden: twee boekjes is twee boekjes. We proberen daarin vrijheid te geven door hen (of met name mini) bijvoorbeeld de boekjes te laten kiezen. Of door mee te nemen wat ze fijn zouden vinden. Mini weet bijvoorbeeld precies wanneer ze tijdens onze wekelijkse supermarktronde kan gaan spelen. Ik was een keer bij een avond met Lois Eijgenraam die zei: 'het leven kan voor een kind niet saai genoeg zijn' en dat ben ik eigenlijk gewoon wel met haar eens. Binnen die saaiheid, of voorspelbaarheid, ontstaat de ruimte om te ontdekken, precies zoals Moonah zegt eigenlijk
Als we te weinig vastigheid bieden, gaat mini compleet over de flos. We merkten dat bijvoorbeeld ook in deze vakantie. We waren wat lakser met ons ritme, zij is ineens haar houvast kwijt en zoekt dan alle grenzen op. Toen we weer streng ons ritme gingen uitvoeren, werd het voor iedereen een stuk gemakkelijker (en leuker). Mini móet echt weten waar ze aan toe is en heeft veel behoefte aan rituelen, regelmaat en duidelijkheid. Dat maakt de wereld voor haar veilig en overzichtelijk, waardoor ze veel meer energie overhoudt om te spelen en te ontdekken
Voor mijn man en mijzelf geldt eigenlijk hetzelfde, en eerlijk, mega doet het er ook prima op. Onze grenzen zijn dus best helder, maar als er eentje boontjes wil eten terwijl we spinazie op het lijstje hadden staan of als we 's avonds toch nog even naar het strand willen, ja, daar doen we echt niet moeilijk over. We staan best open voor discussie, ook nu al Ik vind dat soort zaken ook niet zo belangrijk. Maar als we op het strand blijven slapen, voeren we daar wel ons slaapritueel uit, net als thuis.Bij mij persoonlijk gaat het trouwens niet goed als ik mijn eigen grens uit het oog ben verloren. Dan ben ik de hele dag een lekker meeverende moeder en blijkt ineens al mijn energie op! Ja, dan word ik dus echt een onredelijke 'nee, dat mag niet!' moeder. Maar goed, dat probeer ik dus (mede door het inzetten van al die rituelen) te voorkomen.
Make your own kind of music.
Dat was inderdaad niet zo bedoeld. Ik ken mezelf, dan zou hij dus nog drie keer mogen glijden en daarna alsnog drie keer optie B mogen.quote:
[..]
Je bedoelde het vast niet zo, maar bewustwording kan geen kwaad. Dit leek haast op een sneaky verwijt
Groetjens een 1-2-3 mama
Moonah zoals jij het doet ga ik overwegen als opvolger. Ik geef wel altijd een vooraankondiging dat we gaan en om alvast te vertellen wat we daarna gaan doen.
Dieren pijn doen mag ook in het rijtje ja. Al valt onze kat nog wel in de categorie 'is zelf gevaarlijk'. Banaan heeft in ieder geval nog nooit een diertje pijn gedaan.
Hij mag bij ons rode aardbeien en tomaten plukken, bij gebrek aan dan kiest hij de groene. Bloemen en blaadjes plukt hij ook weleens. Ik vertel dat het niet mag en ga hem dan afleiden. Bij zijn oma in de tuin doet hij het ook weleens, dan ga ik er ook zo mee om.
Wat gewoon is voor de spin, is chaos voor de vlieg.
Pannenkoek, jij zou het dus goed vinden als een dier pijn gedaan wordt door hem?
Mijn R heeft dat ook nooit gedaan. Is wel soms wild met de katjes of blijft ze dragen. Maar accepteert dan ook als de katjes het op hun manier laten merken dat ze dit niet willen.
Mijn R heeft dat ook nooit gedaan. Is wel soms wild met de katjes of blijft ze dragen. Maar accepteert dan ook als de katjes het op hun manier laten merken dat ze dit niet willen.
Dieren pijn doen mag in het rijtje met dingen die hij echt niet mag. Hij begint net een beetje met ons slaan, dat mag ook niet.quote:
Pannenkoek, jij zou het dus goed vinden als een dier pijn gedaan wordt door hem?
Mijn R heeft dat ook nooit gedaan. Is wel soms wild met de katjes of blijft ze dragen. Maar accepteert dan ook als de katjes het op hun manier laten merken dat ze dit niet willen.
Ik heb drie weken "kat auw" gehoord na een uithaal en verwacht dat de kat pijn doen dus niet zo snel zal gebeuren.
Wat gewoon is voor de spin, is chaos voor de vlieg.
haha, ja dat is het voordeel met dieren. Die laten wel weten wanneer ze het niet leuk vinden.
Onze kippen mogen ook op hun nest zitten totdat ze zelf er van af willen sinds er eentje in de hand van Kevin heeft gepikt toen ze er te vroeg van af werd geduwd. Wel nadat ik goed had uitgelegd waarom ze had gepikt.
Maar als grote broer een keer van zich af mept en ik heel duidelijk maak aan huilende Kevin dat je niet dingen moet af pakken (en ik uiteraard ook aan Willem duidelijk maak dat hij niet mag slaan), wordt er binnen 5 minuten weer iets afgepakt.
Onze kippen mogen ook op hun nest zitten totdat ze zelf er van af willen sinds er eentje in de hand van Kevin heeft gepikt toen ze er te vroeg van af werd geduwd. Wel nadat ik goed had uitgelegd waarom ze had gepikt.
Maar als grote broer een keer van zich af mept en ik heel duidelijk maak aan huilende Kevin dat je niet dingen moet af pakken (en ik uiteraard ook aan Willem duidelijk maak dat hij niet mag slaan), wordt er binnen 5 minuten weer iets afgepakt.
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |