Opvoeden in theorie en praktijk: een feelgood-topic!

Hou toch op, ontkennen dat diagnoses als ADHD en dergelijke bestaan is een regelrechte ontkenning van de problematiek waar sommige ouders (lees: OUD-users) mee worstelen, en helemaal in combinatie met het aanwijzen van ouders cq opvoeding als oorzaak.

Voor degenen die daar mee worstelen wordt het reageren in dit "feel good topic" wel heel een stuk lastiger want er zit gewoon iemand die zonder enige praktijkervaring te vertellen dat het allemaal niet bestaat.

Maar goed, dat soort gesneer onder een wetenschappelijk sausje is kennelijk geen probleem.

[ Bericht 1% gewijzigd door Leandra op 06-08-2019 18:31:51 ]

quote:

Opvoeden in theorie en praktijk: een feelgood-topic!

Ik heb nog even gecheckt en geconstateerd dat ik met mijn theoretische inzichten hier ook van harte welkom ben, dan kan ik nog even reageren op wat sillie schreef.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 16:53 schreef silliegirl het volgende:
Maar als je op den duur 1000 dingen hebt geprobeerd, met of zonder hulp van buitenaf, en niks werkt, tsja. Aan wie ligt dat dan? Aan de ouder die moedeloos wordt?

Ja.

Jouw moedeloosheid zegt toch enkel iets over jouw gevoelens, niet over of er wel/of niet een oplossing is voor je probleem?

Dit is niet kut of persoonlijk bedoeld naar wie dan ook, maar wij mensen zijn er nu eenmaal niet bijster goed in om out of the box te denken en uit onze eigen patronen te stappen, al denken we soms écht dat we 10000 triljoen dingen hebben geprobeerd, Vaak waren dat 1000 triljoen varianten op hetzelfde. Als we dit wel zouden kunnen, waren er uberhaupt geen slechte relaties en structurele problemen, geen gedragscoaches, slaapcoaches, life coaches, enz.

Wat te doen, als je een hond hebt genomen en die vreet je hele bank op? Je hebt 1000 dingen geprobeerd! Belonen, straffen, knuffelen, meer eten geven, minder eten geven. Niets werkte. Je bent moedeloos geworden. Dus: met hond naar de hondenpsycholoog.

Die zal altijd zeggen: weet je wat wij gaan doen, ik ga jou helpen om jouw hond op te voeden. Ja, jouw hond is temperamentvol en snel verveeld. Maar hij heeft jou nodig om van die bank af te blijven. En ik weet dat je het kan!

De psycholoog zal niet zeggen: Ach ik zie het al, hond heeft ADHD. Hij mist een stofje waardoor hij zo druk doet. Hier geef hem kalmeringstabletten. Ja het werk fantastisch, maar ja het is wel heel slecht voor zijn lever, er zijn bijwerkingen en mogelijk heb je ook geen leuke gezellige hond meer. Maar hij blijft wel voorgoed van je bank af. Of: breng je hond 2x per week naar mij, ik voed hem wel op. Ja msischien doet hij dat wel, maar dan is het geldklopperij. Jij wil immers een goede band met jouw hond ontwikkelen met wederzijds respect. Als jij het zelf kan, groeien jullie samen en is het resultaat duurzaam!

Wat te doen, als je als ouder moedeloos bent geworden van problemen die ontstaan in je gezin?

Je kind laten diagnosticeren en er psychofarmaca in stoppen zodat hij "opknapt"?

quote:

Of misschien toch soms bij de extra handleiding van het kind?

Of misschien toch bij je eigen extra handleiding?

Waarom daar niet mee beginnen? Waarom ga je er voor het gemak niet even van uit dat gedragsproblemen van je kind voortkomen uit iets wat jij bent/doet/niet weet over jezelf? Het is geen schande, we leren allemaal gedurende ons hele leven, trial & error is hoe wij het doen. En dat kan ook gewoon, dat is geweldig, kinderen zijn vergevingsgezind. Kinderen stoppen hun emoties gerust tijdelijk weg als je niet beschikbaar bent. Later komt dat wel weer goed! Er is niet onmiddelijk schade aangericht als je uit je slof schiet.

Maar als er wel langdurig een probleem is. Probeer dat dan eerst, voordat je nota bene cognitieve therapie en psychofarmaca toedient aan een opgroeiend kind. Want dan weet je dat je sowieso iets onomkeerbaars gaat doen met mogelijk grote gevolgen voor je kind in zijn latere leven. Het ontneemt ze autonomie en authenticiteit. Ook zet je de band tussen jou en je kind er mee op het spel.

Er ligt gewoon géén duurzame oplossing in diagnostiek en vele vormen van behandeling en interventies dit is een hele grote hardnekkige denkfout. Dit is uiteraard mijn mening, maar als je een beetje research doet zie je dat ik niet de enige ben en dat ook steeds meer psychiaters dit zo zien.

quote:

Je kunt een hoop vinden van diagnoses of adhd of ass, maar bij sommige kinderen verklaren ze héél veel van de moeilijkheden die ouders ervaren en bieden ze nieuwe inzichten die de moedeloosheid wat opheffen.

Maar waar liggen de oorzaken dan? Heb je die ook gevonden?

Want wat is er precies verklarend aan: "attention deficit hyperactivity disorder"?
Wat is precies verklarend aan: "autisme spectrum stoornis" ?

Dit is niet alleen mijn mening, het is een feit dat wij nog altijd helemaal niets weten over de etiologie van deze stoornissen. We tasten hier volledig in het duister.

Een diagnose is beschrijvend, nooit verklarend.

Het gevaar is dat je gaat rondtollen in een zelfgecreëerde werkelijkheid, waarin een causaliteit lijkt te bestaan maar die je totaal niet kan aantonen.

Ondertussen kan en wordt wel steeds meer aangetoond, dat wat wij nu doen met z'n allen, niet werkt.

quote:

En dan heb ik het nog niet eens het feit dat kinderen (sommigen althans) onwijs kunnen opknappen van medicatie. Kinderen met bijvoorbeeld diabetes worden ook gewoon heel ziek zonder insuline. Waarom zou adhd dan niet een zelfde lichamelijk basis kunnen hebben en dus behandelbaar zijn met medicatie? Dat dat een laatste redmiddel moet zijn, dat vind ik zeker. Maar er zit soms wel degelijk veel meerwaarde in zo’n diagnose én passende medicatie.

Ooit knapten mensen wonderlijk goed op van een lobotomie! En een hysterectomie! Het is een schot hagel. Men weet tot op de dag van vandaag niet hoe psychofarmaca werken, dat is gewoon algemeen bekend!

Homofilie werd ook behandeld, nog niet eens zo lang geleden.

Veel vervelende kinderen knapten goed op na wat jaartjes bij de nonnen of in militaire dienst.

Zo kan ik nog wel even doorgaan. Als je ook maar iets uitzoomt en kijkt naar ons huidige model van kijken naar "gedragsstoornissen" zie je dat we halve generaties aan het wegzetten zijn als geestelijk beperkt.

Werkt dat ? Volgens mij werkt het helemaal voor geen meter.

Overigens staat dit los van opvoeden in de normale zin van het woord hoor. Er is helemaal nergens aanleiding voor mij om de opvoedpraktijken van individuele users hier te bekritiseren of te veroordelen, of wat dan ook. Ik herhaal: nergens leg ik schuld bij ouders neer van gedragsproblemen! Trial & error is de normale gang van zaken. Maar neem errors dan ook serieus als ze zich voordoen en ga niet dit probleem isoleren en als op zichzelf staand iets proberen te behandelen.

Overigens loop ik blijkbaar achter de feiten want is dit alles reeds in veel mindere mate aan de hand, in dat geval ben ik alleen maar blij dat we daarmee stoppen.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 18:12 schreef Leandra het volgende:
Hou toch op, ontkennen dat diagnoses als ADHD en dergelijke bestaan is een regelrechte ontkenning van de problematiek waar sommige ouders (lees: OUD-users) mee worstelen, en helemaal in combinatie met het aanwijzen als ouders cq opvoeding als oorzaak.

Voor degenen die daar mee worstelen wordt het reageren in dit "feel good topic" wel heel een stuk lastiger want er zit gewoon iemand die zonder enige praktijkervaring te vertellen dat het allemaal niet bestaat.

Maar goed, dat soort gesneer onder een wetenschappelijk sausje is kennelijk geen probleem.

Inderdaad. Of de ouders met kinderen op het speciaal onderwijs die zich elke dag inzetten voor hun kind en wakker liggen over hun toekomst. En dan te horen krijgen dat het allemaal aan je zelf ligt, had je maar een beter mens moeten zijn.

Ok, ok, nu haak ik ook af .

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 18:18 schreef -marz- het volgende:

[..]

Ik heb nog even gecheckt en geconstateerd dat ik met mijn theoretische inzichten hier ook van harte welkom ben, dan kan ik nog even reageren op wat sillie schreef.
[..]

Ja.

Jouw moedeloosheid zegt toch enkel iets over jouw gevoelens, niet over of er wel/of niet een oplossing is voor je probleem?

Als je door gaat op je eigen theorie, zou je snappen dat, als ouders moedeloos raken, de interactie tussen ouder-kind nog meer gefrustreerd raakt. Dat maakt het probleem (en de impact op het kind) nog groter.

quote:

Wat te doen, als je een hond hebt genomen en die vreet je hele bank op? Je hebt 1000 dingen geprobeerd! Belonen, straffen, knuffelen, meer eten geven, minder eten geven. Niets werkte. Je bent moedeloos geworden. Dus: met hond naar de hondenpsycholoog.

Die zal altijd zeggen: weet je wat wij gaan doen, ik ga jou helpen om jouw hond op te voeden. Ja, jouw hond is temperamentvol en snel verveeld. Maar hij heeft jou nodig om van die bank af te blijven. En ik weet dat je het kan!

De psycholoog zal niet zeggen: Ach ik zie het al, hond heeft ADHD. Hij mist een stofje waardoor hij zo druk doet. Hier geef hem kalmeringstabletten. Ja het werk fantastisch, maar ja het is wel heel slecht voor zijn lever, er zijn bijwerkingen en mogelijk heb je ook geen leuke gezellige hond meer. Maar hij blijft wel voorgoed van je bank af. Of: breng je hond 2x per week naar mij, ik voed hem wel op. Ja msischien doet hij dat wel, maar dan is het geldklopperij. Jij wil immers een goede band met jouw hond ontwikkelen met wederzijds respect. Als jij het zelf kan, groeien jullie samen en is het resultaat duurzaam!

Wat een idiote vergelijking. Maar, Om die door te trekken; je hebt wel degelijks trainers die honden “intern” nemen om ze te trainen (zie die Cesar Milan bijvoorbeeld). Dat werkt ook. Natuurlijk moet je dan ook iets met de baasjes (of de ouders in mijn vakgebied), maar zoals ik al schreef, dat doe je dan ook.

quote:

Je kind laten diagnosticeren en er psychofarmaca in stoppen zodat hij "opknapt"?
[..]

Of misschien toch bij je eigen extra handleiding?

Heb je uberhaupt iets gelezen over wat ik schreef? Voor je bij zo’n diagnose komt loop je al een heel traject. Met kind; met ouders; met leerkrachten. En soms blijft het daarbij: dan leer je ouders andere vaardigheden en loopt het weer prima. Idem voor het kind; soms komt dat ver met een aantal handvatten en ondersteuning van ouders. Maar soms werkt dat niet voldoende. En dan verklaart en helpt zo’n diagnose soms toch heel veel.

quote:

Maar als er wel langdurig een probleem is. Probeer dat dan eerst, voordat je nota bene cognitieve therapie en psychofarmaca toedient aan een opgroeiend kind. Want dan weet je dat je sowieso iets onomkeerbaars gaat doen met mogelijk grote gevolgen voor je kind in zijn latere leven. Het ontneemt ze autonomie en authenticiteit. Ook zet je de band tussen jou en je kind er mee op het spel.

Er ligt gewoon géén duurzame oplossing in diagnostiek en vele vormen van behandeling en interventies dit is een hele grote hardnekkige denkfout. Dit is uiteraard mijn mening, maar als je een beetje research doet zie je dat ik niet de enige ben en dat ook steeds meer psychiaters dit zo zien.
[..]

Als je behandeling enkel individuele therapie voor een jong kind en medicatie is niet nee. Maar je doet mijn vakgebied tekort als je blijft vinden dat dat is hoe het gaat.

Je werkt juist altijd samen met ouders. Soms ook uitsluitend met ouders. Daar is de ingang. Maar voor sommige kinderen ligt het “probleem” niet bij de ouder, maar gewoon aangeboren, in aanleg, bij het kind. Of door de impact van iets anders in de omgeving. Een kind wat stelselmatig misbruikt wordt door een leerkracht/opa/oma/familievriend raakt ook ontwricht. Dat zit hem écht niet in iets wat de “ouders” dan “fout” doen.
Je legt echt teveel nadruk op de mogelijkheden van ouders. Niet elk kind met gedragsproblemen heeft “falende” ouders en zo breng jij het wel. Als dat een breedgedragen insteek moet worden kunnen we ons borst wel natmaken, want dan krijgt de hulpverlening nog minder grip op gezinnen die het nog nodig hebben; immers, het is nogal confronterend om als ouder te moeten horen dat je alles fout doet en dat door jouw schuld je kind zo doet. Dan zou ik ook die hulpverlener maar mijden.

[ Bericht 5% gewijzigd door silliegirl op 06-08-2019 18:46:39 ]

Maar dat 1 user dat zegt, maakt het toch geen waarheid? Echt, heb wat meer zelfvertrouwen dan dat. Als je denkt: "wat een kul", laat het daar dan bij. Je voedt zelf de discussie op deze manier ook.

quote:

@Leandra :Voor degenen die daar mee worstelen wordt het reageren in dit "feel good topic" wel heel een stuk lastiger want er zit gewoon iemand die zonder enige praktijkervaring te vertellen dat het allemaal niet bestaat.

Je haalt dat woord feel-good er steeds bij. Wat is volgens jou de definitie? Hoe kan er volgens jou dan plaats zijn voor volledig uiteenlopende visies op opvoeden/kindergedrag binnen dit topic? Want dat mag, ergens totaal anders over denken.

Als je snel onzeker wordt over of je iets goed doet, doe jezelf dan een lol en bezoek dit soort topics niet. Dat hele opvoeden is al lastig genoeg om je onzeker te laten maken door iemand die je niet eens kent.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 18:12 schreef Leandra het volgende:
Hou toch op, ontkennen dat diagnoses als ADHD en dergelijke bestaan is een regelrechte ontkenning van de problematiek waar sommige ouders (lees: OUD-users) mee worstelen, en helemaal in combinatie met het aanwijzen van ouders cq opvoeding als oorzaak.

Voor degenen die daar mee worstelen wordt het reageren in dit "feel good topic" wel heel een stuk lastiger want er zit gewoon iemand die zonder enige praktijkervaring te vertellen dat het allemaal niet bestaat.

Maar goed, dat soort gesneer onder een wetenschappelijk sausje is kennelijk geen probleem.

+1 en dat noemt zichzelf een psycholoog......

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 18:39 schreef Roomsnoes het volgende:
Maar dat 1 user dat zegt, maakt het toch geen waarheid? Echt, heb wat meer zelfvertrouwen dan dat. Als je denkt: "wat een kul", laat het daar dan bij. Je voedt zelf de discussie op deze manier ook.
[..]

Je haalt dat woord feel-good er steeds bij. Wat is volgens jou de definitie? Hoe kan er volgens jou dan plaats zijn voor volledig uiteenlopende visies op opvoeden/kindergedrag binnen dit topic? Want dat mag, ergens totaal anders over denken.

Als je snel onzeker wordt over of je iets goed doet, doe jezelf dan een lol en bezoek dit soort topics niet. Dat hele opvoeden is al lastig genoeg om je onzeker te laten maken door iemand die je niet eens kent.

Misschien is dit een gevoelig onderwerp en vooral als iemand loopt te verkondigen dat het allemaal kul is! En dat het dus aan ons ouders (moeders) ligt. Terwijl we 24/7 het juiste willen voor ons kind, en de passende opvoeding.

We verzanden nu wel erg veel in therapie en medicatie en weet ik het. Ondanks dat dit uiteraard ook aan opvoeding gerelateerd is, is het hier toch een beetje uit de bocht, wmb.

@-marz- Je betogen worden nu wel erg specifiek, en wat ongenuanceerd. Ik ben het met je eens dat het miljø vane en kind makkelijker te veranderen is dan het kind zelf, maar het wordt nu wel een beetje zwart-wit.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 18:39 schreef Roomsnoes het volgende:
Maar dat 1 user dat zegt, maakt het toch geen waarheid? Echt, heb wat meer zelfvertrouwen dan dat. Als je denkt: "wat een kul", laat het daar dan bij. Je voedt zelf de discussie op deze manier ook.
[..]

Je haalt dat woord feel-good er steeds bij. Wat is volgens jou de definitie? Hoe kan er volgens jou dan plaats zijn voor volledig uiteenlopende visies op opvoeden/kindergedrag binnen dit topic? Want dat mag, ergens totaal anders over denken.

Als je snel onzeker wordt over of je iets goed doet, doe jezelf dan een lol en bezoek dit soort topics niet. Dat hele opvoeden is al lastig genoeg om je onzeker te laten maken door iemand die je niet eens kent.

Ik ben niet onzeker hoor, mijn kinderen doen het prima, maar er zijn ook behoorlijk war users die wel met die problematiek worstelen, en die worden door een zelfverklaard psycholoog, die nooit in OUD komt, even neergezet als faalouders en dat moeten we allemaal maar prima vinden.
Waarom? Omdat ze er een hoop bla bla bla omheen zet?

[ Bericht 0% gewijzigd door Leandra op 06-08-2019 19:05:22 ]

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 18:44 schreef Leandra het volgende:

[..]

Ik ben niet onzeker hoor, maar, mijn kinderen doen het prima, maar er zijn ook behoorlijk war users die wel met die problematiek worstelen, en die worden door een zelfverklaard psycholoog, die nooit in OUD komt, even neergezet als faalouders en dat moeten we allemaal maar prima vinden.
Waarom? Omdat ze er een hoop bla bla bla omheen zet?

Natuurlijk kan dat raak zijn. Maar kun je dat ten alle tijden voorkomen dan? Is dat nuttig?

En dit was natuurlijk ook wel een beetje te verwachten als zulk een discussie wordt meegenomen naar een topic als deze. Niet dat we alles maar binnen OUD moeten houden, maar heel de wereld vindt wat van opvoeden. Ook op fok.

Ik lees die posts net iets anders dan jij, met mijn achtergrond, mijn eigen visie op opvoeden etc. Weer anderen raakt dit heel erg. Dat was dus ook het moeilijke met een topic als dit.

Wat lees ik nou weer.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 18:49 schreef Roomsnoes het volgende:

[..]

Natuurlijk kan dat raak zijn. Maar kun je dat ten alle tijden voorkomen dan? Is dat nuttig?

En dit was natuurlijk ook wel een beetje te verwachten als zulk een discussie wordt meegenomen naar een topic als deze. Niet dat we alles maar binnen OUD moeten houden, maar heel de wereld vindt wat van opvoeden. Ook op fok.

Ik lees die posts net iets anders dan jij, met mijn achtergrond, mijn eigen visie op opvoeden etc. Weer anderen raakt dit heel erg. Dat was dus ook het moeilijke met een topic als dit.

Dit topic is bij uitstek het topic waar dat soort gesneer (al dan niet onder een wetenschappelijk sausje) voorkomen dient te te worden, dat ondermijnt het doel van dit topic juist.

Goh... ik begin ondertussen toch echt aan mezelf te twijfelen hier. Een dyslectisch kind, ik vraag me af waar ik de mist in gegaan ben met opvoeden

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 19:09 schreef Sjeen het volgende:
Goh... ik begin ondertussen toch echt aan mezelf te twijfelen hier. Een dyslectisch kind, ik vraag me af waar ik de mist in gegaan ben met opvoeden

Uhuh. Ik ook. De ppd-nos zal ik er wel in geslagen hebben ofzo..

Ok. De discussie is nu wel klaar. Erg jammer dat er gesneerd wordt en olie op het vuur wordt gegooid is, want daar startte het niet. reacties helpen ook niet.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 19:09 schreef Sjeen het volgende:
Goh... ik begin ondertussen toch echt aan mezelf te twijfelen hier. Een dyslectisch kind, ik vraag me af waar ik de mist in gegaan ben met opvoeden

Voorgelezen vanaf dag 1?
Klassieke muziek geluisterd toen je zwanger was?
Op minstens 25 meter van iedere roker gebleven toen je zwanger was en de eerste 4 jaar van haar leven?
Zwangerschapsvitaminen genomen?
Kind laten Rapleyen?
Babygebaren gedaan om haar snel taalvaardig te maken?

De buurvrouw van de tante van de nicht van de bakker bij haar weggehouden zodat die haar niet kon besmetten met een beroerd letterbeeld?

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 19:13 schreef Roomsnoes het volgende:
Ok. De discussie is nu wel klaar. Erg jammer dat er gesneerd wordt en olie op het vuur wordt gegooid is, want daar startte het niet. reacties helpen ook niet.

Daar startte het wel, kijk maar terug naar de eerste post die -marz- hier zelf geplaatst heeft.

Zo, even iets anders .

.
.
.
.

Wat zijn jullie ervaringen met toegeeflijk zijn? Ik vind het zó moeilijk om altijd aan mijn regels onze gewoontes vast te houden. Terwijl rond bedtijd alles leuker is dan naar bed gaan en zijn enthousiasme over een boek _{dat ik net heb gekocht} vind ik dan aandoenlijk en dan lezen we het nog een keer. Maar dan is daarna tandenpoetsen drama en ben ik eigenlijk gewoon te laat met hem in bed leggen.
Andere voorbeelden:
- op schoot laten eten omdat er in zijn ogen iets engs langs reed waar hij van schrok
- een doosje rozijntjes in de auto
- geen slab om wegens kleren toch al vies
- dat ik het speelgoed alleen opruim in plaats van samen

Ja, we hebben hier de categorie toegeeflijkheid aan peuters. Nu is het leed meestal nog wel te overzien als we het de volgende keer anders doen. Maar hij is ook heel goed in er de volgende keer weer om vragen. Verschilt dat per kind of wordt het lastiger naarmate ze ouder worden? Ik hoor wel eens van ouders dat 1x afwijken van de regel betekent dat er voortaan altijd om gezeurd wordt. Dat lijkt me zo jammer.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 19:16 schreef Leandra het volgende:

[..]

Daar startte het wel, kijk maar terug naar de eerste post die -marz- hier zelf geplaatst heeft.

Dat spelletje van wie begon gaan we nu echt niet spelen.

Zo, ik vind sommige reacties wel heftig zeg. Zijn jullie in het echt ook zo knettercynisch of is dat alleen voor op fok?

Ik heb recht op mijn mening en bovendien kan ik die prima onderbouwen met theoretische argumenten, sentimentele argumenten, logische argumenten, ik val niemand aan. Maar eens dat het een beetje te specifiek is geworden. Eens dat er iets van persoonlijk sentiment achter mijn reacties schuil gaat.

Ik maak er mijn persoonlijke missie van om de wereld te veranderen, is natuurlijk belachelijk. Het is waarschijnlijk "een fase".

Dat ik mensen als faalouders zou neerzetten, ik neem dit gewoon van jullie aan als dat zo stellig beweerd wordt.

Maar het kan toch ook gewoon werkelijk zo zijn dat je daar in faalt, steken laat vallen? In die podcast van manny kwam het ook al voorbij. Je faalt toch ook als je kind kapot gaat van verdriet en onmacht omdat je hem niet begrijpt. Falen hoort erbij, is menselijk. Dus iedereen is een faalouder.

Maar waarom staat dat zo centraal en is angst om te falen alles overheersend?

Ik faal zelf ook steeds, met allerlei dingen. Dat is niet iets waar ik mee te koop loop of leuk vind, maar hoort wel onvermijdelijk bij het leven toch. Ik kwets mensen, ik loop te hard van stapel, ik besteed te veel van mijn tijd aan nutteloze forumposts schrijven. En dan noem ik zomaar 3 dingen die in een halve dag gebeuren. Je maakt zomaar een reeks domme fouten terwijl je je had voorgenomen om het anders te doen.

Ik lees wel in OUD hoor. Ik vind jullie stuk voor stuk heel moedig. Sorry dat ik hier niet ben om support te bieden bij opvoedproblemen. Ik ben ook niet de geschikte persoon daarvoor denk ik en eerlijk gezegd geloof ik niet zo in elkaar naar de mond praten op een forum.

Ik reageerde omdat ik werd getriggerd door de sarcastische toon waarmee sommige users over hun kinderen praten in een ander topic. Dit deed iets met mij persoonlijk en daarom reageerde ik. Voor mij in ieder geval weer een leerzame momenten.

Zo is mijn ervaring wel, lemijn, maar de andere kant op ook: als ik dan weer 3 dagen consequent ben, is dat ook weer helemaal weg.

Ik wil graag altijd consequent zijn, want "dat hoort" maar waarheid gebiedt te zeggen: ik ben er gewoon niet zo goed in. De gevolgen daarvan moet ik dus maar accepteren

Ja het is typisch zoiets waarvan ik dacht dat me het makkelijk af zou gaan, maar in praktijk ben ik liever een beetje flexibel (oa qua tijd) en met spontane acties en zo. En dan blijken mijn eigen behoeftes belangrijker dan ik vantevoren had ingeschat .

Ik wil zo graag al een beetje samen leven, in plaats van zijn politieagent/corrector zijn. Natuurlijk blijf ik wel de ouder, en hij de tweejarige zonder empathie en tijdsbesef en meer van dat soort nuttige dingen. Maar toch he. Ik dril geen hond. En soms lijkt een beetje toegeven ook wel te werken. Zo zong ik net nog een liedje terwijl ik eigenlijk de laatste al had gedaan. Toen kon ik daarna opeens zonder problemen weg. Soms lijkt autonomie geven dus te werken en soms juist dat consequent zijn.

Wij hebben niet echt veel regels of gewoontes waar we consequent in zijn. Som lezen we een boek voor bedtijd, soms twee, soms een liedje, soms niks. Wij hebben bewust geen rituelen ingebouwd om geen verwachting te scheppen, voor onszeøf vooral. Ik kan erg skecht tegen als dingen steeds hetzelfde zijn. Word daar onrustig van, ofzo. Ik vraag bv wat wil je vanavond met bedtijd doen, of ik begin met zingen, of ik stel een boek voor.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 19:19 schreef Lemijn het volgende:
Zo, even iets anders .

.
.
.
.

Wat zijn jullie ervaringen met toegeeflijk zijn? Ik vind het zó moeilijk om altijd aan mijn regels onze gewoontes vast te houden. Terwijl rond bedtijd alles leuker is dan naar bed gaan en zijn enthousiasme over een boek _{dat ik net heb gekocht} vind ik dan aandoenlijk en dan lezen we het nog een keer. Maar dan is daarna tandenpoetsen drama en ben ik eigenlijk gewoon te laat met hem in bed leggen.
Andere voorbeelden:
- op schoot laten eten omdat er in zijn ogen iets engs langs reed waar hij van schrok
- een doosje rozijntjes in de auto
- geen slab om wegens kleren toch al vies
- dat ik het speelgoed alleen opruim in plaats van samen

Ja, we hebben hier de categorie toegeeflijkheid aan peuters. Nu is het leed meestal nog wel te overzien als we het de volgende keer anders doen. Maar hij is ook heel goed in er de volgende keer weer om vragen. Verschilt dat per kind of wordt het lastiger naarmate ze ouder worden? Ik hoor wel eens van ouders dat 1x afwijken van de regel betekent dat er voortaan altijd om gezeurd wordt. Dat lijkt me zo jammer.

Ik heb ook zo’n exemplaar dat dus altijd de uitzondering wil ipv de regel. Ik “ondervang” dat nu door, als het een keer echt anders mag of gaat dan anders, door dat dan te benoemen: “nu lezen we dan voor één keer een boekje extra!”. Als hij dan volgende keer weer extra vraagt, herhaal ik wat ik toen die keer zei “nee dat was één keer he?”. Dat lijkt tot dusver best te werken, want dan is het daarna ook klaar en weer prima volgens de routine..