OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Verder doe ik maar wat qua opvoeding. Ik probeer heel goed te zien en te horen wat de kinderen nodig hebben.
Wat ik soms lastig vind is dat m'n lief het vaak toch anders doet. Ik gooi af en toe wat tips in de groep als ik merk dat dingen hem lastig afgaan, die hij in eerste instantie altijd als afkeuring voelt, maar zodra hij 't heeft laten bezinken is hij er meestal blij mee.
Het aller- aller- allermoeilijkste van kinderen grootbrengen vind ik de invloed van buitenaf. Hoezeer ze veranderen door vriendjes, school en situatie.
Het is normaal, ik weet dat ik het zelf ook deed (en ook doe), ieder persoon heeft op elke plek een bepaalde rol. Ik vind het zo moeilijk om dat te zien gebeuren, ik herken m'n eigen kinderen niet meer
gelukkig zijn ze thuis altijd weer (soms niet meteen) hun eigen fijne zelf.
En ik benoem het ook, zodat ze zelf beseffen dat ze in een rol kruipen. En ik wil dat het duidelijk is dat als die rol teveel energie gaat kosten, dat het dan anders moet.
Maar pff
m'n leuke kinderen. Dat doet me echt pijn.
Wat ik soms lastig vind is dat m'n lief het vaak toch anders doet. Ik gooi af en toe wat tips in de groep als ik merk dat dingen hem lastig afgaan, die hij in eerste instantie altijd als afkeuring voelt, maar zodra hij 't heeft laten bezinken is hij er meestal blij mee.
Het aller- aller- allermoeilijkste van kinderen grootbrengen vind ik de invloed van buitenaf. Hoezeer ze veranderen door vriendjes, school en situatie.
Het is normaal, ik weet dat ik het zelf ook deed (en ook doe), ieder persoon heeft op elke plek een bepaalde rol. Ik vind het zo moeilijk om dat te zien gebeuren, ik herken m'n eigen kinderen niet meer
gelukkig zijn ze thuis altijd weer (soms niet meteen) hun eigen fijne zelf. En ik benoem het ook, zodat ze zelf beseffen dat ze in een rol kruipen. En ik wil dat het duidelijk is dat als die rol teveel energie gaat kosten, dat het dan anders moet.
Maar pff
m'n leuke kinderen. Dat doet me echt pijn.
erf de ogen van je kind - kijk erdoor
quote:Op maandag 6 mei 2019 07:56 schreef Vanyel het volgende:
[..]
Dit.
Wij hebben een ontzettend zorgintensief kind en een 'gewoon'. Ik weet niet of ik hetzelfde zou voelen als ze allebei enigszins gewoon zouden zijn, maar als ik alles van tevoren geweten had, zou zeker een andere keus gemaakt hebben.
Dat betekent, vreemd genoeg, inderdaad absoluut niet dat ik niet van ze hou.
***
Mensen doen het toch wel, maar dat hoeft niet te zeggen dat het bij mij niks doet binnen mijn visie van opvoeden. Als mijn kind op een gegeven moment een voorkeur heeft voor voor roze glitter of vrachtwagens, prima, lekker stimuleren die hap want daar ligt dan interesse en heeft het kind behoefte aanquote:Op maandag 6 mei 2019 12:35 schreef Cryptocoryne het volgende:
[..]
Klopt. Maar mensen doen het toch wel.
. Maar daarin hoef je niet door te schieten. Doe ik ook nooit. Maar ik koop voor een meisje ook geen jurkje. Ik geef altijd een prentenboek, want dat is onafhankelijk van het geslacht leuk, het is iets wat je langer dan een paar weken kan gebruiken en ook meerdere kinderen mee kan gaanquote:
[..]
Ik zou voor een binkie geen jurkje (kleur maakt niet zoveel uit) als kraamcadeau kopen bijvoorbeeld.
. Je kunt op zoek gaan naar een cadeau voor een jongen of een meisje van bijna 1 jaar oud. Je kunt ook op zoek gaan naar een cadeau voor een bijna 1-jarige.
Oh wat een mooi topic 
Ik sluit mij aan bij de 'ik doe maar wat' opvoedstijl. Ik heb oprecht geen idee, anticipeer ook op situaties zelf waardoor het ene incident tot een hele andere reactie bij mij kan leiden dan een soortgelijk incident in een andere situatie.
Ik hou niet van straffen en heb mijzelf altijd voorgenomen het gesprek aan te gaan met mijn kind, niet trapzitten, niet in de hoek staan en zéker geen tik op de vingers. Maar praten, uitleggen wat er mis ging, verwachtingen uitspreken over wat ik wel graag wil zien qua gedrag. Ondertussen heeft peuterlief al heel vaak op de trap gezeten, in de hoek gestaan en ja, zelfs tikken op de vingers gehad. Omdat het gesprek soms gewoonweg niet mogelijk blijkt, ze net zo lang door kan blijven gaan tot ik mij volkomen machteloos en onbekwaam voel en af ga op mijn gevoel op dat moment. En dat gevoel zegt dan: straf.
Ik lees het hier meer: kinderen maken je zo kwetsbaar. Dat maakt mij meteen ook heel bang. Ik leef soms in angst over wat mijn meiden kan overkomen, vrees voor hun kwetsbaarheid, dub over het hoe ik ze weerbaar(der) kan maken in deze maatschappij. De grens tussen beschermen en overbeschermen, behoeden en bang maken. Ik weet hem maar moeilijk te vinden, ben ook gevormd door mijn eigen verleden waardoor ik niet goed weet of ik af kan gaan op mijn gevoel en intuïtie in dezen of dat ik daarvoor zelf al teveel ben gevormd.
Kijkende naar mijn eigen moeder, ze deed zo erg haar best maar heeft zoveel steken laten vallen. Hoe vaak ze wel heeft geroepen dat ze nooit moeder had moeten worden, omdat ze gewoonweg geen moedermateriaal bleek te zijn. Daar kwam ze pas achter toen ze al kinderen had. Tja, weet je dat op voorhand echt, of je moedermateriaal bent?
En ze heeft ook veel goed gedaan, maar mijn zus heeft al het contact met onze ouders verbroken en beschuldigt mijn moeder zelfs van haar eigen gebreken. Juist nu ik zelf moeder ben, breekt mijn hart soms als ik daar aan denk. Want mijn moeder heeft het nooit kwaad bedoeld, ondanks wel 'kwaad' gedaan, en toch wordt het haar allemaal verweten. Hoe bang mij dat maakt dat mijn kinderen later hetzelfde bij mij gaan doen, dat ze niet door het handelen heen kunnen kijken om de goede bedoelingen erachter te zien.
Ik vind het moederschap verdomd zwaar. Ik zie mijzelf terug in mijn kinderen en dat confronteert. Laatst moest ik huilen en kwam mijn oudste dochter van amper 2,5 mij troosten, mijn tranen wegvegen en vragen of ik pijn had, of ik water wilde drinken. Dat was voor mij het moeilijkste en het mooiste tegelijk. De liefde van haar maakte alles goed, zo'n klein gebaar daar kan ik dagen op vooruit. Maar mijn kwetsbaarheid tonen aan mijn kind, de angst haar daarmee te belasten, zo moeilijk.
Mijn kinderen maken mij mens en robot tegelijk. Ik voel emoties waarvan ik het bestaan niet kende, een liefde die ik nog nooit voor iemand heb gevoeld. Maar ze maken ook dat ik mijzelf soms op slot (moet) zet(ten) qua gevoelens, en dat ik zo vaak 'aan' moet staan (zoals iemand het hier zo mooi zei) op momenten dat ik het licht juist even uit wil doen.
Jeetje wat een relaas, maar al met al vind ik opvoeden prachtig, kwetsbaar, moeilijk en kut tegelijkertijd. Met een traan en een lach, soms raak ik mijzelf kwijt en soms leer ik mijzelf er juist door vinden. Ik had op voorhand in ieder geval nooit verwacht dat het dit met mij zou doen.
Ik sluit mij aan bij de 'ik doe maar wat' opvoedstijl. Ik heb oprecht geen idee, anticipeer ook op situaties zelf waardoor het ene incident tot een hele andere reactie bij mij kan leiden dan een soortgelijk incident in een andere situatie.
Ik hou niet van straffen en heb mijzelf altijd voorgenomen het gesprek aan te gaan met mijn kind, niet trapzitten, niet in de hoek staan en zéker geen tik op de vingers. Maar praten, uitleggen wat er mis ging, verwachtingen uitspreken over wat ik wel graag wil zien qua gedrag. Ondertussen heeft peuterlief al heel vaak op de trap gezeten, in de hoek gestaan en ja, zelfs tikken op de vingers gehad. Omdat het gesprek soms gewoonweg niet mogelijk blijkt, ze net zo lang door kan blijven gaan tot ik mij volkomen machteloos en onbekwaam voel en af ga op mijn gevoel op dat moment. En dat gevoel zegt dan: straf.
Ik lees het hier meer: kinderen maken je zo kwetsbaar. Dat maakt mij meteen ook heel bang. Ik leef soms in angst over wat mijn meiden kan overkomen, vrees voor hun kwetsbaarheid, dub over het hoe ik ze weerbaar(der) kan maken in deze maatschappij. De grens tussen beschermen en overbeschermen, behoeden en bang maken. Ik weet hem maar moeilijk te vinden, ben ook gevormd door mijn eigen verleden waardoor ik niet goed weet of ik af kan gaan op mijn gevoel en intuïtie in dezen of dat ik daarvoor zelf al teveel ben gevormd.
Kijkende naar mijn eigen moeder, ze deed zo erg haar best maar heeft zoveel steken laten vallen. Hoe vaak ze wel heeft geroepen dat ze nooit moeder had moeten worden, omdat ze gewoonweg geen moedermateriaal bleek te zijn. Daar kwam ze pas achter toen ze al kinderen had. Tja, weet je dat op voorhand echt, of je moedermateriaal bent?
En ze heeft ook veel goed gedaan, maar mijn zus heeft al het contact met onze ouders verbroken en beschuldigt mijn moeder zelfs van haar eigen gebreken. Juist nu ik zelf moeder ben, breekt mijn hart soms als ik daar aan denk. Want mijn moeder heeft het nooit kwaad bedoeld, ondanks wel 'kwaad' gedaan, en toch wordt het haar allemaal verweten. Hoe bang mij dat maakt dat mijn kinderen later hetzelfde bij mij gaan doen, dat ze niet door het handelen heen kunnen kijken om de goede bedoelingen erachter te zien.
Ik vind het moederschap verdomd zwaar. Ik zie mijzelf terug in mijn kinderen en dat confronteert. Laatst moest ik huilen en kwam mijn oudste dochter van amper 2,5 mij troosten, mijn tranen wegvegen en vragen of ik pijn had, of ik water wilde drinken. Dat was voor mij het moeilijkste en het mooiste tegelijk. De liefde van haar maakte alles goed, zo'n klein gebaar daar kan ik dagen op vooruit. Maar mijn kwetsbaarheid tonen aan mijn kind, de angst haar daarmee te belasten, zo moeilijk.
Mijn kinderen maken mij mens en robot tegelijk. Ik voel emoties waarvan ik het bestaan niet kende, een liefde die ik nog nooit voor iemand heb gevoeld. Maar ze maken ook dat ik mijzelf soms op slot (moet) zet(ten) qua gevoelens, en dat ik zo vaak 'aan' moet staan (zoals iemand het hier zo mooi zei) op momenten dat ik het licht juist even uit wil doen.
Jeetje wat een relaas, maar al met al vind ik opvoeden prachtig, kwetsbaar, moeilijk en kut tegelijkertijd. Met een traan en een lach, soms raak ik mijzelf kwijt en soms leer ik mijzelf er juist door vinden. Ik had op voorhand in ieder geval nooit verwacht dat het dit met mij zou doen.
Je kunt je afvragen of jongetjes onderling zo stoeien omdat dat in hun natuur zit, of omdat er met jongetjes van baby af aan anders wordt omgegaan en mee wordt gestoeid, OMDAT het jongetjes zijnquote:
Qua speelgoed laat ik mijn dochter helemaal vrij in haar keus. Ze is momenteel helemaal dol op haar hatchimalbaby en knutselen. Buiten is ze dol op fietsen of steppen.
Qua kleding heb ik zeker bij baby's wel onderscheid tussen jongens en meisjesbaby. Voor een jongetjesbaby zou ik bijvoorbeeld nooit een rokje of jurk kopen.
Verder vraag ik mij m.b.t. jongens en meisjes soms echt af wat nurture is en nature is.
Als ik bijvoorbeeld kijk naar hoe jongetjes stoeien onderling. Op die manier zie ik meisjes dat niet doen. En zo zijn er voor mij wel meer dingen waar jongens en meisjes in verschillen. En die verschillen vind ik zelf ook leuk om te zien.
Als ik voor een ander speelgoed of kleding koop houd ik rekening met wat de ouders leuk vinden.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Dat vind ik een interessante. Vrouwlief stoeit tussendoor vaak met onze oudste dochter. Dat vindt ze geweldig en zodra ze kans ziet, stoeit zij ook met anderen zoals mij, haar opa, haar tante, haar grote neef. Nooit als de ander geen aanleiding maakt om te stoeien dus ze is er wel afwachtend in, maar als de ander laat merken te willen stoeien dan springt ze er zo bovenopquote:
[..]
Je kunt je afvragen of jongetjes onderling zo stoeien omdat dat in hun natuur zit, of omdat er met jongetjes van baby af aan anders wordt omgegaan en mee wordt gestoeid, OMDAT het jongetjes zijn
Is het niet ook invloed van testosteron waardoor jongens zeker in bepaalde fases fysieker zijn en bijv meer naar bewegende objecten neigen? Ik las daar laatst een keer iets over van een onderzoek bij baby's. Meisjes reageren sterker op gezichten, jongens op bewegende objecten. Er zijn natuurlijke verschillen tussen jongens en meisjes. Generaliseren is alleen lastig en ook vrij onmogelijk omdat er nu eenmaal in die beide groepen zoveel onderlinge verschillen zijn.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Even iets anders. Mijn kleuter van 5 vertelde me vandaag een beetje achteloos dat ze een vriendinnetje in haar klas allerlei verhalen vertelt die niet waar zijn.
Zo zijn we deze vakantie in het museum voor Oudheden geweest en zij heeft daar bij dat vriendinnetje van gemaakt dat ze naar Egypte is geweest, en daar spannende avonturen bij verzonnen.
Ze heeft grote verbeeldingskracht en heeft ook wel in de gaten dat sommige kinderen sneller meegaan in die verhalen dan anderen. Ze zei ook letterlijk: Ja maar L gelooft altijd alles wat ik vertel."
Ik weet dat kinderen op deze leeftijd vrij onschuldig wat heen en weer kunnen schuiven tussen waarheid en fictie, maar toch lijkt me dit niet zo handig. Hoe leg ik dat haar nu op een goede manier uit?
Zo zijn we deze vakantie in het museum voor Oudheden geweest en zij heeft daar bij dat vriendinnetje van gemaakt dat ze naar Egypte is geweest, en daar spannende avonturen bij verzonnen.
Ze heeft grote verbeeldingskracht en heeft ook wel in de gaten dat sommige kinderen sneller meegaan in die verhalen dan anderen. Ze zei ook letterlijk: Ja maar L gelooft altijd alles wat ik vertel."
Ik weet dat kinderen op deze leeftijd vrij onschuldig wat heen en weer kunnen schuiven tussen waarheid en fictie, maar toch lijkt me dit niet zo handig. Hoe leg ik dat haar nu op een goede manier uit?
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
@Vanyel. at klinkt inderdaad heftig. Ik zie in mijn omgeving hoe het kan zijn met zorgintensieve kinderen, en dat is soms moeilijk om te zien. Ik snap het iig heel goed, ondanks dat het bij mij anders gaat.
Wat ik lastig vind trouwens, is nuances. O is vrij bescheiden en zal niet snel voordringen bv. Laatst had ze een ongelukje bij dans omdat ze zó zachtjes had gezegd dat ze moest plassen, dan niemand haar hoorde. Dus ik ga wat gesprekken aan om te zeggen dat als ze iets nodig heeft, ze dan best dat hardop mag zeggen en voor haarzelf op mag komen. Maar ja. Toen ging ik haar gisteren ophalen op een feestje en toen kregen ze snoepzakjes uitgedeeld. Wie stond daar om snoep te jengelen?
Creds voor het voor zichzelf opkomen, maar bedelen is dan weer niet netjes. Dat moet voor die kleintjes ook ingewikkeld zijn
Verder vind ik de balans tussen eerlijk zijn en de ze bekend maken met de werkelijkheid, vs ze bang maken erg lastig. Ik wil ze vertellen over wat er gebeurt als iemand doodgaat, als ze daar om vragen, maar niet dat ze er bang voor worden. Zeker als het een tema is dat ik zelf moeilijk vind, dan is dat best heftig. Gelukkig is dat nu wat rustiger, maar hoe kan ik er voor zorgen dat ik haar wel vertel dat mijn ouders vroeg zijn overleden, maar dat ze niet bang wordt dat wij ineens weg zijn?
Wat ik lastig vind trouwens, is nuances. O is vrij bescheiden en zal niet snel voordringen bv. Laatst had ze een ongelukje bij dans omdat ze zó zachtjes had gezegd dat ze moest plassen, dan niemand haar hoorde. Dus ik ga wat gesprekken aan om te zeggen dat als ze iets nodig heeft, ze dan best dat hardop mag zeggen en voor haarzelf op mag komen. Maar ja. Toen ging ik haar gisteren ophalen op een feestje en toen kregen ze snoepzakjes uitgedeeld. Wie stond daar om snoep te jengelen?
Creds voor het voor zichzelf opkomen, maar bedelen is dan weer niet netjes. Dat moet voor die kleintjes ook ingewikkeld zijn Verder vind ik de balans tussen eerlijk zijn en de ze bekend maken met de werkelijkheid, vs ze bang maken erg lastig. Ik wil ze vertellen over wat er gebeurt als iemand doodgaat, als ze daar om vragen, maar niet dat ze er bang voor worden. Zeker als het een tema is dat ik zelf moeilijk vind, dan is dat best heftig. Gelukkig is dat nu wat rustiger, maar hoe kan ik er voor zorgen dat ik haar wel vertel dat mijn ouders vroeg zijn overleden, maar dat ze niet bang wordt dat wij ineens weg zijn?
Mooi om al jullie verschillende manieren van opvoeden te lezen.
Ik ben zo'n 'ik doe maar wat' moeder. Ik heb mijn opvoedmethodes al meermaals aangepast/bijgeschaafd en ik voed zelfs niet alle kinderen op dezelfde manier op. Wat voor het ene kind prima werkt, kan mijn andere kind helemaal niets mee. Ik probeer te kijken naar welke aanpak voor het kind het beste werkt en dat lijkt aardig te lukken.
Er zijn een aantal punten die ik erg belangrijk vind als het om opvoeden gaat, o.a. samen, aandacht, reflectie, weerbaarheid en verantwoordelijkheid. En nog een heleboel andere punten uiteraard, maar dan wordt het wel een heel lang verhaal.
Weerbaarheid vind ik op dot moment op één of andere manier vooral voor mijn dochter een belangrijk punt. Gelukkig geeft ze haar grenzen tot noch toe altijd goed aan. Ik hoor haar zelfs af en toe tegen broertjes zeggen: 'zeg, hebben jullie geen lentekriebels gehad op school? dit is mijn privé en daar hoor je niet aan te komen.' Ik moet er af en toe wel om gniffelen, maar het geeft wel aan dat ze weet dat ze het kan zeggen als iemand te ver gaat. Wat ik wel heel lastig vind is haar te informeren over volwassenen die het niet zo goed bedoelen. Want wat vertel je wel en wat niet? Hoe zorg je dat je kind weerbaar is zonder het gelijk bang te maken? Mogen ze niet mee met een oud vrouwtje die om hulp vraagt bij het verwisselen van de autoband? Of geldt dat alleen voor de meneer die thuis kleine puppy's heeft? Ik blijf het een lastig onderwerp vinden.
Wat ik met alle kinderen doe is bij het naar bed brengen een kort reflectiemomentje waarbij we de dag bespreken. Vaak doen we dat in mijn bed, want ze vinden het reuzegezellig als ze in ons bed in slaap mogen vallen. Ik doe alleen geen oog dicht met kind in bed, dus als ze slapen leggen we ze over naar hun eigen bed. Tijdens de gesprekjes gaan we niet alleen in op wat zij bij zichzelf goed/minder goed vonden gaan en wat ze fijn of minder fijn vonden aan die dag, maar ook wat ze die dag van mijn gedrag vonden. Zo gaf mijn dochter van 9 jaar me laatst terug: "Mam ik vind het niet leuk als je dingen zomaar uit mijn handen pakt, dat kun je me dan toch ook gewoon vertellen en dan leg ik het weg of geef ik het terug." -> Situatie was een mobiele telefoon die ze had gepakt zonder het aan mij te vragen en vervolgens deed ik zo ongeveer hetzelfde bij haar, namelijk iets pakken zonder te vragen.
Ik geloof dat we er in dit geval beiden iets van geleerd hebben.
Daarnaast vind ik verantwoordelijkheid nemen een belangrijk punt. Verantwoordelijkheid voor jezelf, je eigen spullen, maar ook voor anderen en andermans spullen.
Het zijn op dit moment nog kleine verantwoordelijkheden, zo zijn de kinderen zelf verantwoordelijk voor het uitzoeken van kleding en het aantrekken ervan. E.e.a. ontstaan uit dagelijkse kledingdiscussies. In het kader van pick your battles heb ik dit laten varen en het aantal bizarre combinaties valt echt reuze mee.
Tenzij ze mijn hulp vragen bij het aankleden, dan kom ik uiteraard helpen. Ze zijn ook zelf verantwoordelijk voor het inpakken van hun schooltas. Ik maak de spullen klaar, zij pakken hun tas in. Maar ook rommel van jezelf en soms ook van anderen opruimen hoort erbij. Als je toch naar de bak met schoenen loopt, neem dan ook de schoenen van de medemens even mee als je daar toch toevallig langskomt. Maar ook verantwoordelijkheid nemen bij het buitenspelen, zie je daar dingen gebeuren die niet mogen of niet fijn zijn voor iemand, doe er dan iets aan of schakel indien je het zelf niet kunt hulp in van een volwassene.
Het opvoeden gaat me bij twee van de drie kinderen eigenlijk prima af, bij die twee escaleert er zelden iets. Bij mijn middelste (5 jaar oud en de eerstgeborene van mijn tweeling) is het regelmatig een behoorlijke uitdaging. Hij is erg onderzoekend en ondernemend en gaat eigenlijk altijd net een stapje verder dan wij hem hebben toegestaan. Afgelopen weken werd het negeren van onze adviezen en regels (niet bij de sloot want je hebt je zwemdiploma nog niet) en het woord k*t gebruiken (fijn zo'n BSO waar een nogal brutaal kind rondloopt en een kleuter die dat dus één op één overneemt
), zo erg dat ik overgegaan ben tot in mijn ogen erg drastische maatregelen. Waarschuwen, uitleg geven waarom, op de trap zetten en boos worden, we hebben letterlijk alles geprobeerd, maar niets hielp. Dit in combinatie met zijn 'ik doe het lekker toch' gedrag en uitlatingen dreven me echt tot wanhoop.
In een ultieme poging wel tot hem door te dringen heb ik elke keer als hij het verboden woord weer zei aangegeven wat het volgende item van hem zou zijn dat ik zou innemen. Het resulteerde eerst in het innemen van een stuk of 5 items, waaronder zijn fiets en skateboard en niet zozeer verdriet, maar vooral boosheid van zijn kant. En een huilend moederhart aan mijn kant.
Binnen een paar dagen kwam hij tot de ontdekking dat ik het nu wel echt meende en dat dergelijk gedrag écht consequenties had. Inmiddels heeft hij al zijn spullen weer terug, het woord hoor ik niet meer en ook luisteren in zijn algemeenheid gaat ook een stuk beter. Het deed mijn moederhart echt pijn om hem op deze manier te benaderen, maar twee weken geleden zat ik huilend op de trap omdat ik echt niet meer wist hoe ik dan wel tot hem door zou kunnen dringen. Dat was voor mij wel even een eye opener en de reden om mijn zachtere aanpak even te laten voor wat het was.
Kortom opvoeden, ik vind het een leuke uitdaging, maar soms ben ik wel blij als ik even tijd voor mezelf heb en even niet 24/7 in dienst hoef te staan van anderen.
[ Bericht 0% gewijzigd door _NIKKI_ op 06-05-2019 16:59:31 ]
Ik ben zo'n 'ik doe maar wat' moeder. Ik heb mijn opvoedmethodes al meermaals aangepast/bijgeschaafd en ik voed zelfs niet alle kinderen op dezelfde manier op. Wat voor het ene kind prima werkt, kan mijn andere kind helemaal niets mee. Ik probeer te kijken naar welke aanpak voor het kind het beste werkt en dat lijkt aardig te lukken.
Er zijn een aantal punten die ik erg belangrijk vind als het om opvoeden gaat, o.a. samen, aandacht, reflectie, weerbaarheid en verantwoordelijkheid. En nog een heleboel andere punten uiteraard, maar dan wordt het wel een heel lang verhaal.
Weerbaarheid vind ik op dot moment op één of andere manier vooral voor mijn dochter een belangrijk punt. Gelukkig geeft ze haar grenzen tot noch toe altijd goed aan. Ik hoor haar zelfs af en toe tegen broertjes zeggen: 'zeg, hebben jullie geen lentekriebels gehad op school? dit is mijn privé en daar hoor je niet aan te komen.' Ik moet er af en toe wel om gniffelen, maar het geeft wel aan dat ze weet dat ze het kan zeggen als iemand te ver gaat. Wat ik wel heel lastig vind is haar te informeren over volwassenen die het niet zo goed bedoelen. Want wat vertel je wel en wat niet? Hoe zorg je dat je kind weerbaar is zonder het gelijk bang te maken? Mogen ze niet mee met een oud vrouwtje die om hulp vraagt bij het verwisselen van de autoband? Of geldt dat alleen voor de meneer die thuis kleine puppy's heeft? Ik blijf het een lastig onderwerp vinden.
Wat ik met alle kinderen doe is bij het naar bed brengen een kort reflectiemomentje waarbij we de dag bespreken. Vaak doen we dat in mijn bed, want ze vinden het reuzegezellig als ze in ons bed in slaap mogen vallen. Ik doe alleen geen oog dicht met kind in bed, dus als ze slapen leggen we ze over naar hun eigen bed. Tijdens de gesprekjes gaan we niet alleen in op wat zij bij zichzelf goed/minder goed vonden gaan en wat ze fijn of minder fijn vonden aan die dag, maar ook wat ze die dag van mijn gedrag vonden. Zo gaf mijn dochter van 9 jaar me laatst terug: "Mam ik vind het niet leuk als je dingen zomaar uit mijn handen pakt, dat kun je me dan toch ook gewoon vertellen en dan leg ik het weg of geef ik het terug." -> Situatie was een mobiele telefoon die ze had gepakt zonder het aan mij te vragen en vervolgens deed ik zo ongeveer hetzelfde bij haar, namelijk iets pakken zonder te vragen.
Ik geloof dat we er in dit geval beiden iets van geleerd hebben.Daarnaast vind ik verantwoordelijkheid nemen een belangrijk punt. Verantwoordelijkheid voor jezelf, je eigen spullen, maar ook voor anderen en andermans spullen.
Het zijn op dit moment nog kleine verantwoordelijkheden, zo zijn de kinderen zelf verantwoordelijk voor het uitzoeken van kleding en het aantrekken ervan. E.e.a. ontstaan uit dagelijkse kledingdiscussies. In het kader van pick your battles heb ik dit laten varen en het aantal bizarre combinaties valt echt reuze mee.
Tenzij ze mijn hulp vragen bij het aankleden, dan kom ik uiteraard helpen. Ze zijn ook zelf verantwoordelijk voor het inpakken van hun schooltas. Ik maak de spullen klaar, zij pakken hun tas in. Maar ook rommel van jezelf en soms ook van anderen opruimen hoort erbij. Als je toch naar de bak met schoenen loopt, neem dan ook de schoenen van de medemens even mee als je daar toch toevallig langskomt. Maar ook verantwoordelijkheid nemen bij het buitenspelen, zie je daar dingen gebeuren die niet mogen of niet fijn zijn voor iemand, doe er dan iets aan of schakel indien je het zelf niet kunt hulp in van een volwassene.
Het opvoeden gaat me bij twee van de drie kinderen eigenlijk prima af, bij die twee escaleert er zelden iets. Bij mijn middelste (5 jaar oud en de eerstgeborene van mijn tweeling) is het regelmatig een behoorlijke uitdaging. Hij is erg onderzoekend en ondernemend en gaat eigenlijk altijd net een stapje verder dan wij hem hebben toegestaan. Afgelopen weken werd het negeren van onze adviezen en regels (niet bij de sloot want je hebt je zwemdiploma nog niet) en het woord k*t gebruiken (fijn zo'n BSO waar een nogal brutaal kind rondloopt en een kleuter die dat dus één op één overneemt
), zo erg dat ik overgegaan ben tot in mijn ogen erg drastische maatregelen. Waarschuwen, uitleg geven waarom, op de trap zetten en boos worden, we hebben letterlijk alles geprobeerd, maar niets hielp. Dit in combinatie met zijn 'ik doe het lekker toch' gedrag en uitlatingen dreven me echt tot wanhoop.In een ultieme poging wel tot hem door te dringen heb ik elke keer als hij het verboden woord weer zei aangegeven wat het volgende item van hem zou zijn dat ik zou innemen. Het resulteerde eerst in het innemen van een stuk of 5 items, waaronder zijn fiets en skateboard en niet zozeer verdriet, maar vooral boosheid van zijn kant. En een huilend moederhart aan mijn kant.
Binnen een paar dagen kwam hij tot de ontdekking dat ik het nu wel echt meende en dat dergelijk gedrag écht consequenties had. Inmiddels heeft hij al zijn spullen weer terug, het woord hoor ik niet meer en ook luisteren in zijn algemeenheid gaat ook een stuk beter. Het deed mijn moederhart echt pijn om hem op deze manier te benaderen, maar twee weken geleden zat ik huilend op de trap omdat ik echt niet meer wist hoe ik dan wel tot hem door zou kunnen dringen. Dat was voor mij wel even een eye opener en de reden om mijn zachtere aanpak even te laten voor wat het was.
Kortom opvoeden, ik vind het een leuke uitdaging, maar soms ben ik wel blij als ik even tijd voor mezelf heb en even niet 24/7 in dienst hoef te staan van anderen.
[ Bericht 0% gewijzigd door _NIKKI_ op 06-05-2019 16:59:31 ]
Daar kun je niet echt voor zorgen, dat is het rottige. De dood en sterfelijkheid zijn onderdeel van het bestaan, daar hoort angst ook bij, al is het wel te hopen dat die angst binnen de perken blijft.quote:
hoe kan ik er voor zorgen dat ik haar wel vertel dat mijn ouders vroeg zijn overleden, maar dat ze niet bang wordt dat wij ineens weg zijn?
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Wij vertellen al heel lang dat ze ons altijd even moet laten weten als ze ergens anders heen gaat. Dat als iemand zegt puppy's te hebben en zij wil ze zien, dat wij dat dan even moeten weten. Want anders zijn we haar kwijt, en dat is niet handig en maken we ons zorgen.quote:
Wat ik wel heel lastig vind is haar te informeren over volwassenen die het niet zo goed bedoelen. Want wat vertel je wel en wat niet? Hoe zorg je dat je kind weerbaar is zonder het gelijk bang te maken? Mogen ze niet mee met een oud vrouwtje die om hulp vraagt bij het verwisselen van de autoband? Of geldt dat alleen voor de meneer die thuis kleine puppy's heeft? Ik blijf het een lastig onderwerp vinden.
En daarbij hebben we ook gezegd dat als een (onbekende) volwassene haar om hulp vraagt (ook dat oude vrouwtje) dat ze dan ons maar even moet roepen. Want wat kan een kind nou doen om een volwassene te helpen? Dat kan een andere volwassene veel beter en dat willen wij natuurlijk altijd!
Maar goed, bij ons is inmiddels ook het woord kinderlokker al langs geweest en seksueel misbruik besproken. En dat er volwassenen zijn die een belangstelling voor kinderen hebben die niet passend is. Dat ze ons daar altijd van op de hoogte moet stellen en dat ze daar geen geheim over mag hebben. Dat een geheim waar je je rot over voelt, gedeeld moet worden. Alles ondervangen kun je natuurlijk nooit, helaas. Maar zaken feitelijk en zonder te veel emotie vertellen (hoe moeilijk ook als het over zo'n onderwerp gaat) geeft ze informatie en maakt ze niet zo snel bang. Tenminste, zo werkt het bij onze bijna tienjarige.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
O, zeker! Er zijn zeker verschillen en die mogen er ook zijn. Maar van een heleboel verschillen is de vraag nurture of nature volgens mij helemaal niet zo gemakkelijk te beantwoorden en stoppen we er met nurture geheel onbewust toch best nog wel wat in.quote:Op maandag 6 mei 2019 16:25 schreef Franny_G het volgende:
Is het niet ook invloed van testosteron waardoor jongens zeker in bepaalde fases fysieker zijn en bijv meer naar bewegende objecten neigen? Ik las daar laatst een keer iets over van een onderzoek bij baby's. Meisjes reageren sterker op gezichten, jongens op bewegende objecten. Er zijn natuurlijke verschillen tussen jongens en meisjes. Generaliseren is alleen lastig en ook vrij onmogelijk omdat er nu eenmaal in die beide groepen zoveel onderlinge verschillen zijn.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik denk zelf dat het stoeien wat ik bedoel door de testeron komt.quote:
[..]
O, zeker! Er zijn zeker verschillen en die mogen er ook zijn. Maar van een heleboel verschillen is de vraag nurture of nature volgens mij helemaal niet zo gemakkelijk te beantwoorden en stoppen we er met nurture geheel onbewust toch best nog wel wat in.
Ik bedoel overigens niet dat alle jongetjes van stoeien houden of meisjes er niet van houden.
Ik bedoel die situatie als twee jongetjes onderling stoeien. Op die manier zie ik meisjes niet stoeien.
Maar het is heel lastig om te bepalen omdat er al zo snel onderscheid gemaakt wordt.
Ik heb me vantevoren niet zo in opvoedmethodes verdiept. Dus ook ik doe maar wat. Maar ondertussen heb ik wel e.e.a. over diverse opvoedmethodes gelezen. Hierbij pas ik toe wat voor ons werkt.
Het ene kind is het andere niet, dus wat bij de een werkt, hoeft bij de ander niet te werken.
Een voorbeeld:
Mijn oudste had/heeft veel behoefte aan duidelijkheid en aan duidelijke grenzen. Uitzonderingen verschoven voor hem gelijk een grens, dus maakte ik bij hem zelden een uitzondering (en dat vond ik lastig, want ik houd wel van uitzonderingen).
Mijn 2e heeft veel beter door wat een uitzondering inhoudt, dus daar kan ik gemakkelijker uitzonderingen maken (maar minder in bijzijn van de oudste).
Overigens vind ik meestal dat het opvoeden me beter afgaat dan ik vantevoren van mezelf ingeschat had. Ik zag mezelf nooit zo als een moederlijk type.
[ Bericht 10% gewijzigd door Grijs op 06-05-2019 17:50:16 ]
Het ene kind is het andere niet, dus wat bij de een werkt, hoeft bij de ander niet te werken.
Een voorbeeld:
Mijn oudste had/heeft veel behoefte aan duidelijkheid en aan duidelijke grenzen. Uitzonderingen verschoven voor hem gelijk een grens, dus maakte ik bij hem zelden een uitzondering (en dat vond ik lastig, want ik houd wel van uitzonderingen).
Mijn 2e heeft veel beter door wat een uitzondering inhoudt, dus daar kan ik gemakkelijker uitzonderingen maken (maar minder in bijzijn van de oudste).
Overigens vind ik meestal dat het opvoeden me beter afgaat dan ik vantevoren van mezelf ingeschat had. Ik zag mezelf nooit zo als een moederlijk type.
[ Bericht 10% gewijzigd door Grijs op 06-05-2019 17:50:16 ]
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
3 kinderen en alle 3 hebben hun eigen benadering nodig. Wat voor Jen super werkt zou voor Leyla helemaal niet passen en wat voor Leyla goed is heeft geen effect op Bram.
Ik spreek nooit op een kinderlijke toon tegen de kinderen, spreek ze aan op hun eigen verantwoordelijkheid en mopper vooral dat ze elkaar met rust moeten laten.
Maar buiten dat doe ik maar wat en ze leven nog steeds.
Ik spreek nooit op een kinderlijke toon tegen de kinderen, spreek ze aan op hun eigen verantwoordelijkheid en mopper vooral dat ze elkaar met rust moeten laten.
Maar buiten dat doe ik maar wat en ze leven nog steeds.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Dit hebben wij ook aangegeven. Zelfs als het een bekende is die zegt dat papa en mama 'het al weten' moeten ze toch naar huis komen. Deze boodschap laten we af en toe de revue passeren, maar ik zou oprecht niet weten wat ze doen als ze in zo'n situatie terecht zouden komen.quote:
[..]
Wij vertellen al heel lang dat ze ons altijd even moet laten weten als ze ergens anders heen gaat. Dat als iemand zegt puppy's te hebben en zij wil ze zien, dat wij dat dan even moeten weten. Want anders zijn we haar kwijt, en dat is niet handig en maken we ons zorgen.
En daarbij hebben we ook gezegd dat als een (onbekende) volwassene haar om hulp vraagt (ook dat oude vrouwtje) dat ze dan ons maar even moet roepen. Want wat kan een kind nou doen om een volwassene te helpen? Dat kan een andere volwassene veel beter en dat willen wij natuurlijk altijd!
Maar goed, bij ons is inmiddels ook het woord kinderlokker al langs geweest en seksueel misbruik besproken. En dat er volwassenen zijn die een belangstelling voor kinderen hebben die niet passend is. Dat ze ons daar altijd van op de hoogte moet stellen en dat ze daar geen geheim over mag hebben. Dat een geheim waar je je rot over voelt, gedeeld moet worden. Alles ondervangen kun je natuurlijk nooit, helaas. Maar zaken feitelijk en zonder te veel emotie vertellen (hoe moeilijk ook als het over zo'n onderwerp gaat) geeft ze informatie en maakt ze niet zo snel bang. Tenminste, zo werkt het bij onze bijna tienjarige.
Ik vond dat filmpje echt heel erg slecht. De man sprak eerst een tijdje met de ouder, dat was duidelijk een prettig gesprek, dat straalden ze uit. Daarna sprak de man met het kind, in het zicht van de ouder. Toen hij vroeg om mee te gaan, gingen die kinderen mee, vanwege bovenstaande en waarschijnlijk ook omdat de ouder zag dat het kind met de man meeging.quote:
Er was een tijdje geleden een filmpje daarover. Die meneer vroeg vooraf toestemming aan de ouders. En bijna elk kind ging mee.
Dit kan ook komen omdat ze de meneer met hun ouders hadden zien praten.
Ik vond het echt op geen enkele manier iets zeggen over kinderen en of ze met onbekenden mee zouden gaan.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Wat een fijn topic dit. Hoewel je het rationeel wel weet, is het toch weer fijn om te horen dat die ‘andere moeders ook maar wat doen’. Hier ook niet ingelezen in theorieën. Een aantal opmerkingen uit diverse topics zijn me altijd bijgebleven. Een hele belangrijke (voor mijzelf) is dat ik nooit ‘sssht, stil maar’ zeg om te troosten. Is ze verdrietig, dan knuffelen we en praten we erover -mits ze dat wil-. Een andere inderdaad om haar gevoel er ook te laten mogen zijn (goeie zin krijger), dat ze best boos/verdrietig/gefrustreerd mag zijn als een klasgenootje niet kan spelen, als ze die lekkere koekjes uit de winkel niet meekriigt of als ze geen tv mag kijken ‘s ochtends. Ik merk dat ze, net als ik, best een temperament heeft. Boos worden en niet weten wat je met die agressie aan moet. Vooralsnog vertel ik haar dat ze dan het beste in een kussen mag slaan of schreeuwen, zodat ze niet met deuren/spullen gaat smijten. Maar misschien hebben jullie daar nog andere ideeën voor?
Wat ik wel lastig vind is dat Vriend en ik niet helemaal op 1 lijn zitten. Hij is een stuk strenger dan ik en ik merk dat ik vaker denk aan het ‘pick your battles’ principe. Dus het valt me op dat hij heel vaak ‘nee’ of ‘niet doen’ zegt op dingen die ík door de vingers zou kijken. Zoals bijvoorbeeld op d’r knieën op de stoel zitten in plaats van rechtop, of over de bank heen kruipen in plaats van er omheen lopen etc. Vaak vrij onbenullige dingen, maar op het moment dat hij ‘nee’ zegt, voel ik me als het ware verplicht om er in mee te gaan om zo wel een soort eenheid te vormen, ook al sta ik er niet achter. Hoe doen jullie dit?
Wat ik wel lastig vind is dat Vriend en ik niet helemaal op 1 lijn zitten. Hij is een stuk strenger dan ik en ik merk dat ik vaker denk aan het ‘pick your battles’ principe. Dus het valt me op dat hij heel vaak ‘nee’ of ‘niet doen’ zegt op dingen die ík door de vingers zou kijken. Zoals bijvoorbeeld op d’r knieën op de stoel zitten in plaats van rechtop, of over de bank heen kruipen in plaats van er omheen lopen etc. Vaak vrij onbenullige dingen, maar op het moment dat hij ‘nee’ zegt, voel ik me als het ware verplicht om er in mee te gaan om zo wel een soort eenheid te vormen, ook al sta ik er niet achter. Hoe doen jullie dit?
.
[ Bericht 99% gewijzigd door miss_sly op 06-05-2019 19:44:09 ]
[ Bericht 99% gewijzigd door miss_sly op 06-05-2019 19:44:09 ]
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Het feel good waar we het over hadden is voor mij wel weg.quote:
[..]
Het is geheel off topic, maar dat was niet waar het filmpje over ging. Het filmpje was gemaakt om aan te tonen dat kinderen met onbekenden mee zouden gaan. En dat laat dit filmpje dus juist niet zien, in mijn ogen.
Ik zal mijn posts wijzigen.
Dat hebben wij ook vaak. Dan zegt man "als je nu niet ophoudt, dan moet je op de gang". Ik ben daar zelf niet van, maar ik vind het erg belangrijk om hem ook eea uit te laten vogelen. Zolang hij imo niet over de grenzen van het kind gaat, dan ga ik mee in wat hij zegt. Hij vindt het opvoeden denk ik wel lastig hier en daar, en heeft heel simpel veel minder ervaring dan ik. Maar hij is ook wat te trots/eigenwijs om om hulp te vragen.quote:
Wat ik wel lastig vind is dat Vriend en ik niet helemaal op 1 lijn zitten. Hij is een stuk strenger dan ik en ik merk dat ik vaker denk aan het ‘pick your battles’ principe. Dus het valt me op dat hij heel vaak ‘nee’ of ‘niet doen’ zegt op dingen die ík door de vingers zou kijken. Zoals bijvoorbeeld op d’r knieën op de stoel zitten in plaats van rechtop, of over de bank heen kruipen in plaats van er omheen lopen etc. Vaak vrij onbenullige dingen, maar op het moment dat hij ‘nee’ zegt, voel ik me als het ware verplicht om er in mee te gaan om zo wel een soort eenheid te vormen, ook al sta ik er niet achter. Hoe doen jullie dit?
Laatst zat ie in een cirkel vast en riep hij 100x S pak je schoenen, schoenen pakken, schoenen pakken, op en blafferige toon. Dat gaat em bij s dus echt niet worden. Toen "greep" ik wel in, omdat ik zag dat ze er beiden niet uit gingen komen. Toen zei ik: hoe is het voor jou als ik zeg "autosleutels pakken!". Toen zag hij in dat hij er niet uit ging komen, vroeg S lief en toen waren ze in 4 minuten buiten.
Ik heb het ook regelmatig over dat als er iemand (ook bekenden) vragen of ze mee gaat of mee naar binnen komt, je het altijd eerst komt zeggen/vragen aan papa of mama.
Ook geheimpjes met iemand mag ze niet hebben. Die hebben we een keer uitgetest. Opa gaf haar een snoepje en zei daarbij dat het een geheimpje was. Toen nam ze hem gelukkig niet aan omdat ze geen geheimen mag hebben.
Inmiddels weet ze wel dat ze cadeautjes ed voor iemand geheim mag houden.
En dat vind ik vooral erg lastig, waar leg je de grens, er zijn altijd zoveel uitzonderingen
Oh en bij ons kwijtraken moeten ze naar een papa of mama toe die kinderen bij zich heeft.
En @Krijgertje, ik heb dat met man soms ook. Man is ook strenger dan ik ben. Ik wil ook een eenheid met mam vormen en ga er dan op dat moment mee in en als ik me er eigenlijk niet prettig bij voel heb ik het er later met man over en besluiten we of het wel of niet mag.
En soms besluiten we ook dat het bij mij wel mag en bij man niet en als we er samen zijn dat het dan niet mag.
Kinderen gaan daar eigenlijk best goed mee om. Het zijn ook geen heel grote dingen (tv kijken tijdens eten bijv)
Ook geheimpjes met iemand mag ze niet hebben. Die hebben we een keer uitgetest. Opa gaf haar een snoepje en zei daarbij dat het een geheimpje was. Toen nam ze hem gelukkig niet aan omdat ze geen geheimen mag hebben.
Inmiddels weet ze wel dat ze cadeautjes ed voor iemand geheim mag houden.
En dat vind ik vooral erg lastig, waar leg je de grens, er zijn altijd zoveel uitzonderingen
Oh en bij ons kwijtraken moeten ze naar een papa of mama toe die kinderen bij zich heeft.
En @Krijgertje, ik heb dat met man soms ook. Man is ook strenger dan ik ben. Ik wil ook een eenheid met mam vormen en ga er dan op dat moment mee in en als ik me er eigenlijk niet prettig bij voel heb ik het er later met man over en besluiten we of het wel of niet mag.
En soms besluiten we ook dat het bij mij wel mag en bij man niet en als we er samen zijn dat het dan niet mag.
Kinderen gaan daar eigenlijk best goed mee om. Het zijn ook geen heel grote dingen (tv kijken tijdens eten bijv)
|
|
