Opvoeden in theorie en praktijk: een feelgood-topic!

Mooi topic.
Ik heb een zesjarige en voed met een mix van Rie/oo op.
Wat mij helpt zijn een paar quotes die mijn mantra zijn.
Tijdens bepaalde periodes kan ik heel onzeker zijn en echt met mijn handen in het haar zitten.

Kudos voor de op

quote:

Op zondag 5 mei 2019 07:23 schreef Omentielvo het volgende:
Mooi topic.
en voed met een mix van Rie/oo op.

Ik ben nu al de draad kwijt.

Sorry, maar ik weet niet wat dit betekent. Kun je het misschien uitleggen?

Verder, inderdaad mooie op. .

Ik begon vol goede moed met ap/up en dat is eigenlijk steeds meer over gegaan in de ik-doe-maar-wat-methode. Die bevalt vooralsnog het beste.

Oh op die fiets.

Laat ik het er dan maar op houden dat ik volledig van de ie/aaa methode ben.

Misschien ter verduidelijking in de OP al die afkortingen opnemen?!

AP = Attachment Parenting (in het nederlands ook wel Natuurlijk ouderschap)
AK = Alfie Kohn (de god der UP)
BLW = Baby led weaning oftewel de rapley methode
NA= Natuurlijk ouderschap
Kleintjes-methode -- Een voedselintroductie manier met een voedselschema voor allergieen, heeft rapley invloeden
Rapley = Beginnen met 6 maanden vast voedsel te geven.
RIE= Respect into Action/ RIE staat voor Resources for Infant Educarers
UP = Unconditional Parenting (nederlandse afkorting is OO)

Wauw, fijne OP, Vivi!
Duidelijk lijstje, Buda.

Wij deden vooral maar wat voor ons goed voelde en daar bleek ook een stroming bij te horen, namelijk onvoorwaardelijk ouderschap. Ik kan me voor een heel groot deel vinden in de visie van Alfie Kohn over omgang met kinderen. Daar stoppen we verder wat van onszelf bij en op gezette tijden loopt het allemaal voor geen meter en doen we iets totaal anders.

Doorgaans vind ik naarmate ze ouder wordt de het gemakkelijker wordt, hoewel ik me soms wel wat zorgen kan maken over de aankomende puberteit. Maar eens zien hoe alles dan loopt.

Dank, Buda.

Ik denk vrij bewust na over opvoeding, maar ik ben dus niet zo dat ik me helemaal heb verdiept in bepaalde methodes (en bijbehorende afkortingen). Ik lees her en der wat, maar wat ik vooral doe is nadenken over welke normen en waarden voor mij voorop staan, waar ik prioriteit aan geef, hoe ik het voel en daarbij reflecteer ik: wat lukt, wat gaat lastig, wat doe ik, wat zou ik anders kunnen doen?

Ik denk dat ik (en waarschijnlijk iedereen) veel baseer op wat ik in mijn leven aan ervaringen heb opgedaan: mijn eigen kindertijd, wat ik bij anderen heb gezien, mijn ervaringen in het onderwijs.

Ik heb toen ik het onderwijs in ging eens op een rij moeten zetten welke waarden voor mij het belangrijkste zijn om over te brengen in mijn onderwijspraktijk. Dat deed ik samen met medestudenten. Dat was heel leerzaam, omdat je voor je gevoel dingen bovenaan zet die 'logisch' zijn, maar dan blijkt een ander heel andere waarden bovenaan te hebben staan.

Vanuit ervaringen in mijn jeugd en ook persoonlijkheid is een waarde als 'autonomie' bijv zeer belangrijk voor me. Voor mijzelf dus, maar daardoor vind ik het ook heel belangrijk aan een ander te geven. Dus: niet teveel invullen, zelf leren nadenken, laten ontdekken, vallen en opstaan en daarvan leren.

Ik merk dus dat ik dat in de opvoeding ook centraal stel. Tegelijkertijd ben ik zelf conservatief, streng, gedisciplineerd opgevoed met traditionele waarden. Alhoewel ik in mijn eigen leven een heel ander pad heb bewandeld merk ik duidelijk dat dit toch ook in mij zit, evenals de nuchterheid die ik sterk van huis heb meegekregen. Dat zie ik ook wel terug in hoe ik mijn kinderen nu opvoed. We (mijn vriend heeft dit ook) verwachten ook wel een bepaald respect terug, omgangsvormen, discipline.
Ik voel soms wel hoe dit botst met andere waarden die ik heb en ook de aantrekking die ik voel tot bijvoorbeeld onvoorwaardelijk ouderschap.

Waar ik nu op uitkom, is dat ik dit niet meer als een botsing beschouw, maar als gewoon onderdeel van wie ik ben en ben geworden, door alle invloeden die ik heb gehad en keuzes die ik zelf maak.
Ik zou nooit een methode of idee helemaal kunnen volgen. Ik kan niet de ideeën van een ander incorporeren, overnemen, 'nadoen'. Ik kan er dingen uithalen die aansluiten op hoe ik het zelf zie en voel, maar veel meer dan dat is het niet.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit heb nagedacht over de beste opvoedmethode voor mijn kinderen. Ik klooi maar wat aan
Even een korte vraag om mijn mening met die van jullie te vergelijken.
Kinderen die dagelijks knuffels en kusjes van hun ouders krijgen zijn beter af dan kinderen die weinig liefde van hun ouders krijgen?

Kinderen die op structurele basis fysieke genegenheid missen, krijgen groeiachterstand en lopen mentale schade op. Dat zegt genoeg, denk ik.

De ervaringen met weeskinderen:

quote:

In the 1990s, researchers discovered a naturally occurring, and heartbreaking, large-scale case of touch deprivation in kids: In Romania, where national policies on childbearing led to a skyrocketing birth rate, thousands of unwanted children were raised in crowded orphanages with little to no physical human contact. Harvard researchers Mary Carlson and Felton Earls, who traveled to Romania to examine the effects of this type of environment, later described “the muteness, blank facial expressions, social withdrawal, and bizarre stereotypic movements” they observed.

Developmental psychologist Tiffany Field, director of the Touch Research Institute at the University of Miami School of Medicine, has made her own research trips to Romanian orphanages; the children she saw there, she says, were physically and mentally stunted, with heights and weights well below normal for their age. “They were extremely mentally delayed on cognitive tests,” she recalls, “and they walked around behaving like children you’d see with severe autism. They didn’t make eye contact, they didn’t talk, they didn’t smile … these are kids who may get touch on a regular basis, but not enough.”

Zie: https://www.thecut.com/20(...)-of-human-touch.html

quote:

Op zondag 5 mei 2019 13:03 schreef Cryptocoryne het volgende:
Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit heb nagedacht over de beste opvoedmethode voor mijn kinderen. Ik klooi maar wat aan
Even een korte vraag om mijn mening met die van jullie te vergelijken.
Kinderen die dagelijks knuffels en kusjes van hun ouders krijgen zijn beter af dan kinderen die weinig liefde van hun ouders krijgen?

(dagelijks) kussen en knuffelen staat niet gelijk aan veel liefde.
Je kan liefde ook op andere manieren uiten, bovendien heeft niet iedereen de zelfde behoefte aan kusjes of knuffels en is het kind afhankelijk of die genegenheid gewenst is. en ik denk dat iedereen zijn kind liefde wil geven.

Ik denk dat je niet kan zeggen geen kusjes is weinig liefde.

Maar ieder kind heeft liefde nodig, niet altijd dagelijkse kussen en knuffels om dat te ervaren.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 13:11 schreef Budabuddumbam het volgende:

[..]

(dagelijks) kussen en knuffelen staat niet gelijk aan veel liefde.
Je kan liefde ook op andere manieren uiten, bovendien heeft niet iedereen de zelfde behoefte aan kusjes of knuffels en is het kind afhankelijk of die genegenheid gewenst is. en ik denk dat iedereen zijn kind liefde wil geven.

Ik denk dat je niet kan zeggen geen kusjes is weinig liefde.

Maar ieder kind heeft liefde nodig, niet altijd dagelijkse kussen en knuffels om dat te ervaren.

Nee ik bedoel gewoon aan je kind laten voelen dat je van hem of haar houdt, ze complimenten geven als ze iets goeds gedaan hebben, dat soort dingen.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 13:18 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Nee ik bedoel gewoon aan je kind laten voelen dat je van hem of haar houdt, ze complimenten geven als ze iets goeds gedaan hebben, dat soort dingen.

Over dat complimenten geven, daar is uit onderzoek over gebleken dat als je je kind heel vaak complimenteert dit weer kan leiden tot faalangst. Je kunt een kind er overbewust van maken voor prestaties.

Het is denk ik zoals met veel dingen: zoeken naar wat werkt, voor jou als ouder en voor het kind. Zoals buda ook schrijft: de een is meer van knuffels en kusjes dan de ander.

En ik heb een dochter van 5 die nu, als ik zeg dat ik van haar houd, zegt: "Jaahaa, mama, dat wéét ik." .

quote:

Op zondag 5 mei 2019 13:18 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Nee ik bedoel gewoon aan je kind laten voelen dat je van hem of haar houdt, ze complimenten geven als ze iets goeds gedaan hebben, dat soort dingen.

Dat een kind weet dat er van hem/haar gehouden wordt lijkt mij inderdaad heel belangrijk.
De manier waarop je dat toont kan weer verschillen. De ene mens is veel knuffelige dan de ander.

Complimenten bij goed gedrag of als ze iets goed gedaan hebben is voor mij bijvoorbeeld niet een teken van liefde. Want toon je je liefde dan ook als ze bijvoorbeeld een onvoldoende halen op hun rapport?

quote:

Op zondag 5 mei 2019 13:25 schreef Franny_G het volgende:

[..]

Over dat complimenten geven, daar is uit onderzoek over gebleken dat als je je kind heel vaak complimenteert dit weer kan leiden tot faalangst. Je kunt een kind er overbewust van maken voor prestaties.

Het is denk ik zoals met veel dingen: zoeken naar wat werkt, voor jou als ouder en voor het kind. Zoals buda ook schrijft: de een is meer van knuffels en kusjes dan de ander.

En ik heb een dochter van 5 die nu, als ik zeg dat ik van haar houd, zegt: "Jaahaa, mama, dat wéét ik." .

Ik vind opvoeden ook best lastig. Ook nooit echt over nagedacht destijds.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 13:37 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Ik vind opvoeden ook best lastig. Ook nooit echt over nagedacht destijds.

Dat het lastig is, lijkt me ook best logisch. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die het moeiteloos af gaat. Een levend wezen verzorgen en grootbrengen en is al heel wat. Daarnaast zijn er allerlei onderzoeken die a of juist b als beste uit zouden wijzen en zijn er hordes mensen die een mening hebben over hoe JIJ het doet. Want zij doen het anders en dus beter.

En dat laatste zal ongetwijfeld, omdat het in hun geval, met hen als ouders en hun kinderen in hun omstandigheden het beste zal zijn voor hun gezin. Dat zegt niets over dat van jou.

Voor mij is AP en UP het naampje bij wat ik deed, in pricipe sta ik daar nog achter.
Ik ben naarmate de kinderen ouder aan het worden wel meer consequenties aan gedrag aan het verbinden maar nogsteeds niet echt straffen of autoritaire opvoeding.

Ik sta niet boven mijn kinderen en ik weet het niet altijd beter dan hun.
Ze kunnen soms best eens gelijk hebben ookal dacht ik daar eerder anders over.

Ik vind veel complimenteren echt nogsteeds niet bij ons passen.

Ik vind nogsteeds AP heel belangrijk, lang borstvoeding, samen slapen enorm veel doen met kind en voor kind. Maar ik vind het jammer dat moeder vaak de verzorgende is, en degene die alle attachment doet, die focus past totaal niet bij mij.

Ik ga dus hopelijk binnenkort weer alleen op vakantie net als dat ik al een paar keer eerder heb gedaan. Ik vind dat je als ouder echt jezelf niet moet verliezen en zeker niet in dienst staat van je kinderen. Ik vind dat goede hechtin ook kan komen van vaders, opa en oma en vaak genoeg ook van de gastouder etc. Ik vind hoe slecht veel AP ouders praten over een KDV echt onprettig.

Wat niet echt hoort bij opvoedstromingen maar wat voor mij wel heel belangrijk is dat is opvoeden zonder bodyshaming, controle en baas over eigen lichaam (minus vaccinatie, tandenpoetsen etc). Ik zal ze nooit zeggen hoe hun haar te knippen of wat dan ook.
Ook vind ik seksisme en genderrollen echt heel stom. Feminisme is ook belangrijk.
In mijn huis zijn we heel open over seksualiteit en geaardheid.

Dat vind ik nu ze ouder worden echt veel belangrijker dan wel of niet een compliment bij een tekening. Dat is allemaal een beetje basis peuter en kleuter gedoe en dat gaat steeds meer over van opvoeden naar levensvisie meegeven.

Buda. Herkenbaar m.b.t. de consequenties naarmate ze ouder wordt.
Ik probeer er wel altijd een logische consequentie van te maken.

Leuk topic!

Wij doen vooral aan "opvoeden is voor-leven". En dat gaat heel fijn en goed.

En verder is er geen straf nodig (soms wel even gemopper heen en weer, maar we komen er altijd samen uit op een prettige en redelijke manier). Ik vind straf heel naar, doe ik in de klas ook niet. Ik houd van de visie Alfie Kohn, maar om volledig volgens zijn leer te leven gaat me te ver.

Ik heb nog wel zitten nadenken wat er 'bijzonder' is bij ons. Ben op 2 dingen gekomen.

*als/dan: daar doen we dus bewust niet aan.
"Als je je bord leeg eet, mag je straks op de laptop."
"Als je nu niet gaat opruimen, dan krijg je geen toetje."
"Als je een goed rapport hebt, dan krijg je een mooi cadeautje."
Grappig, zoonlief (12) zegt het nu zelf ook wel eens tegen mij: "Mam, dat is een als/dannetje hoor!" (maar dat was iets in de trant van 'als je nu opschiet, dan zijn we nog net op tijd').

*zelf doen wat je zelf kunt doen.
Hebben we hem van jongs af aan laten doen. Ook al duurden dingen dan dus soms heeeel lang, en jeukten mijn handen om het dan toch maar snelsnel zelf te doen.
En ja, soms maak ik écht nog wel zijn broodtrommel klaar, zoals vanavond, aan het einde van de vakantie. Maar dat is dan gewoon een extraatje (hetgeen ook op die manier wordt gewaardeerd).

Al met al heeft deze manier van opvoeden vooralsnog een heel fijn, sociaal, lief, behulpzaam kind opgeleverd (disclaimer: we hebben er maar één, én hij zit nog net niet in de pubertijd).

Goeie OP Vivi! hartjehartje

Ik houd niet echt een visie aan, denk ik. Maar een aantal basisprincipes zitten redelijk diep, zowel op persoonlijk plan als op mijn werk (pedagoog op een kindergarten).

Ik praat met ze, niet tegen ze.
Het kind-zijn heeft een eigenwaarde, een kind is geen volwassene-in-wording.
Er is enorm veel ruimte voor spelen thuis en ik zorg er voor dat speelgoed aansluit bij de ontwikkeling en interesse. Lijkt voor de hand liggend, maar ik vind het erg belangrijk dat ze uitdaging hebben in hun spel. We komen om in het speelgoed, maargoed. Is een guilty pleasure van mij, speelgoedwinkels
Uitingen van vreugde, verdriet, boosheid of andere gevoelens wijs ik nooit af. Er is altijd een knuffel te halen, of een hand om vast te houden.
Ik verhef mijn stem zelden. Kan niet zeggen nooit, dat zou niet eerlijk zijn, maar waar ik eerst een erg kort lontje had, moet ik zeggen dat het me in het ouderschap verdomd goed af gaat.
Ik probeer oprecht geinteresseerd te zijn in wat ze doen, en beantwoord hun reacties als zij willen weten wat ik doe. Hier wijs ik ze ook niet af.
Ik probeer te zoeken naar de intentie van een handeling, niet per sé de uitvoering. Als het een teringbende wordt omdat ze zelf hun glaasje willen vullen, dan probeer ik daar niet negatief op reageren. Zo probeer ik ook de intentie van kind 1 aan kind 2 duidelijk te maken. Als kind 1 van 2,5 bv een speeltje afpakt, dan benoem ik dat tegenover kind 2 als: "Oh, hij wil met je spelen! Kind 1, kan je vragen of je mee mag doen?".
Ik probeer geen nee/niet te zeggen. Niet dat ze alles mogen, maar "ga op je billen zitten" heeft dezelfde boodschap als "niet op de bank staan". Zo voel ik me minder politieagent, en denk ik dat de kinderen minder het gevoel hebben dat ze niets mogen en alles fout doen.
Als ik me ergens aan erger, dan probeer ik te achterhalen waar dat vandaan komt. Doen ze echt iets vervelends, of ben ík degene die wat kan veranderen? Als ik moe ben, dan heb ik geen zin in zingende kinderen. Dat is dan niet hun probleem, maar het mijne. Dan ga ik een verdieping omhoog, bv (niet dat ik ze niet wil leren om rekening met elkaar te houden, uiteraard )

Ik probeer altijd een reden te geven als iets niet mag, of juist moet. Als ze dan een tegengeluid geven, dan probeer ik dat te respecteren. Als ze vragen waarom ze bv niet naar buiten mogen, dan gebeurt het vaak genoeg dat ik daar eigenlijk geen antwoord op heb. Dan zeg ik: hm, goede vraag, waarom ook niet, ga je schoenen maar halen
Ik zeg sorry als ik ergens spijt van heb. Kan niet verwachten dat zij dat doen, als ze het zelf nooit horen.

Verder ben ik me net als jij Budda erg bewust van feminisme, baas over eigen lichaam, zowel haar als kleding etc (met uitzondering dat met oorbellen toch echt een poosje gewacht moet worden, en dat medische dingen uiteraard gewoon moeten).
Ben me ook erg bewust van hoe we tegenover geaardheid staan, of geloof etc. Ik probeer, als we het over verliefd zijn hebben, of trouwen ofzo, consequent te zeggen dat je verliefd kan worden op een meisje of jongen. Ze vertellen dat het net zo normaal is om op een jongen dan wel een meisje te vallen.

Verder vind ik opvoeden echt zo gaaf Ik vind het echt zo fantastisch om te zien hoe die koters opgroeien, samen spelen, samen ruziën en weer vriendjes worden.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:31 schreef Roomsnoes het volgende:

Verder vind ik opvoeden echt zo gaaf Ik vind het echt zo fantastisch om te zien hoe die koters opgroeien, samen spelen, samen ruziën en weer vriendjes worden.

Leuk!

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:31 schreef Roomsnoes het volgende:


Verder vind ik opvoeden echt zo gaaf Ik vind het echt zo fantastisch om te zien hoe die koters opgroeien, samen spelen, samen ruziën en weer vriendjes worden.

Bij mij wisselt het af van supergaaf tot het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb.
Ik loop dan tegen oud zeer of mijn eigen onzekerheden aan.

Ik vind het als bijna-moeder mooi om te zien hoe jullie het ouderschap en opvoeden beleven .

Voor ons merk ik al dat we nu al tegen wat dingen aanlopen; zo lijkt het voor de omgeving heel belangrijk om nu al te weten of we een zoon of een dochter krijgen. Wij willen juist de focus leggen op eigen identiteit en (leeftijdsgebonden) interesse, en niet de maatschappelijke verwachtingen die aan een bepaald geslacht verbonden zitten. Verder hoop ik straks vooral veel liefde en aandacht mee te mogen geven in de opvoeding, de behoefte van mijn kind in ontwikkeling te voorzien en kaders te stellen die nodig zijn. Ow, en ik vind het spannend en soms ook wel eng, dat hele avontuur wat ons te wachten staat .

Ik noemde het een ikdoemaarwatmethode maar dat betekent niet dat er helemaal niet over na wordt gedacht.

Ik geloof niet in straffen, wel in natuurlijke consequenties. Ik geloof ook niet zozeer in als/dan, tenzij dat een natuurlijke consequentie is. Ik geloof wel in voorleven en ze de vrijheid geven om zelf te ontdekken en te ervaren. Ik geloof tot op zekere hoogte ook in het erkennen en benoemen van behoeften. Tegelijkertijd hebben mijn kinderen soms ook baat bij een duidelijke rechtlijnige grens van zo is het en nu klaar.

Wat ik soms wel lastig vind in een gezin met meerdere kinderen is dat je soms moet schipperen. Wat voor de een werkt, werkt niet voor de ander. En qua opvoeden wil je ook een zekere mate van gelijkheid en consequentheid hebben.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:31 schreef Roomsnoes het volgende:

Verder vind ik opvoeden echt zo gaaf Ik vind het echt zo fantastisch om te zien hoe die koters opgroeien, samen spelen, samen ruziën en weer vriendjes worden.

Mooi contrast jouw laatste paragraaf met hoe ik het beleef @Roomsnoes
Ik vind opvoeden echt de hel. Zo veel moeilijker dan ik ooit verwacht had en in alle eerlijkheid weet ik niet of ik het nog eens zou doen als ik de keuze had.
Ik hou met heel mijn hart van ze en zou ze never nooit willen missen. Maar er zijn zo veel dingen die pijn, ècht diepe hartpijn, doen. Dat vind ik heel moeilijk.

Al die prachtige methodes en invullingen, ik heb veel gelezen maar het lukt niet het hier in te vullen en te interpreteren, het werkt gewoon niet, staat te ver af van onze persoonlijkheden voor mijn gevoel.

Waar ik wel trots op ben is onze snoepkist. Daar zit een cijferslot op en de kinderen hebben de code en wij niet. En dat gaat prima, ze pakken nooit zonder het ons te vragen. (En ik kan hem niet leeg vreten, daar was het slot voor nodig. )
Oh, en we hebben nog nooit drama’s gehad in de supermarkt of aan tafel.

Overigens zou ik nog wel 10 baby’s willen! Maar ja, het is net als met kittens en puppy’s.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:55 schreef Brighteyes het volgende:

Waar ik wel trots op ben is onze snoepkist. Daar zit een cijferslot op en de kinderen hebben de code en wij niet. En dat gaat prima, ze pakken nooit zonder het ons te vragen. (En ik kan hem niet leeg vreten, daar was het slot voor nodig. )

Ge-ni-aal!!!!

En verder hulde en voor je kwetsbaarheid.

Ik heb me vooraf nooit gerealiseerd hoe als ouder de stomste dingen ineens een soort keuze/beslissing vereisen en aan hoeveel dingen je moet denken. Ook had ik nooit verwacht hoe kwetsbaar ik zou zijn als het mijn kinderen betreft. In die zin vind ik het moeilijker dan verwacht, en ik dacht er al niet licht over.

Ik hanteer geen vaste stijl of theorie. Ik ga uit van mijn eigen opvoeding, omdat ik vind dat ik daarmee goed gelukt ben Die komt vooral neer op voorleven, wat iemand anders ook al zei. Ik ga ervanuit dat mijn kinderen bijvoorbeeld leren dat je mensen bedankt, omdat ik dat zelf ook doe. Ik hoop dat ze opgroeien tot leuke mensen met een goed ontwikkeld basisfatsoen.
Ik ben wel erg van de drie r’en, met name de rust en de regelmaat. Ik leg heel veel uit en wordt zelden boos, maar dat komt wel voor en dan komt het ook wel binnen.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:55 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Mooi contrast jouw laatste paragraaf met hoe ik het beleef @:Roomsnoes
Ik vind opvoeden echt de hel. Zo veel moeilijker dan ik ooit verwacht had en in alle eerlijkheid weet ik niet of ik het nog eens zou doen als ik de keuze had.
Ik hou met heel mijn hart van ze en zou ze never nooit willen missen. Maar er zijn zo veel dingen die pijn, ècht diepe hartpijn, doen. Dat vind ik heel moeilijk.

Al die prachtige methodes en invullingen, ik heb veel gelezen maar het lukt niet het hier in te vullen en te interpreteren, het werkt gewoon niet, staat te ver af van onze persoonlijkheden voor mijn gevoel.

Waar ik wel trots op ben is onze snoepkist. Daar zit een cijferslot op en de kinderen hebben de code en wij niet. En dat gaat prima, ze pakken nooit zonder het ons te vragen. (En ik kan hem niet leeg vreten, daar was het slot voor nodig. )
Oh, en we hebben nog nooit drama’s gehad in de supermarkt of aan tafel.

Overigens zou ik nog wel 10 baby’s willen! Maar ja, het is net als met kittens en puppy’s.

Het doet me wat om over jouw pijn te horen. Wat doet specifiek pijn? Ik snap het als je dat liever neit online wil delen, maar ik ben benieuwd.

Moet wel zeggen dat, ondanks dat ik opvoeden erg leuk vind, ik het heus niet altijd makkelijk vind hoor. Maar het is mijn vak en mijn interesse en mijn liefde, dat wel.

Ik dm je later hier wel over, het is geen geheim maar ik wil ook geen schietschijf worden voor lollige lurkers etc. (En het topic was voor iets anders bedoeld. )
Zit nu echter mobiel met een bijna lege batterij.

Als ik dan om on-topic te gaan onze stijl zou moeten omschrijven dan is het idd een beetje aanrommelen. Op sommige vlakken heel consequent, op andere minder. Er is ruimte voor hun vraag autonomie (die behoorlijk sterk is) maar er moet soms ook echt wel gewoon gedaan worden wat er gezegd wordt. Tot en met aftellen aan toe waarbij ze, vaak helaas pas in actie schieten bij de 3-2... in plaats van gewoon als ik het ze de eerste keer normaal vraag.

Ik vind kinderen zien opgroeien ook heerlijk. Ik heb moeite met het altijd 'mentaal aanwezig' zijn en steeds (adequaat) moeten reageren. Eigenlijk is dat ook precies waarom ik altijd wel op zag tegen ouderschap eigenlijk. Ik kan behoorlijk dromerig zijn, in mijn eigen gedachtenwereld verzonken zitten. Dat vind ik soms lastig te combineren. Ik zie dit trouwens bij mijn eigen dochter ook, die heeft het volgens mij een tikkeltje van mij meegekregen.

Het is een beetje zoeken soms hoe daarmee om te gaan. Het is bij mij ook vaak alles of niets: of ik ben er helemaal voor de kinderen en dan hebben we heel veel lol en ben ik er 100%. Maar als ik met mijn gedachten ergens anders zit, in mijn eigen wereld, dan kan ik het heel moeilijk en soms ronduit vervelend en irritant vinden als mijn kinderen mijn aandacht vragen. Dan heb ik ook een korter lontje.

Ik ben wel benieuwd of anderen dit herkennen en hoe je daar mee omgaat.

En Brightteyes, ik vind het voor jou rot dat je het zo ervaart, maar ik vind het wel fijn dat je jouw ervaring deelt. Want dit kan ook gewoon de realiteit zijn van het hebben van kinderen. .

Franny, dat aaaltijd "aan" moeten zijn, vind ik ook een dingetje. Het is soms wel schipperen. Ik heb van 06.00 tot 20.00 kinderen om me heen, en dat vliegt me soms wel aan. Ik ben me er dan ook wel van bewust om na hun bedtijd echt dingen voor mezelf te doen. Huishouden dus niet. En soms neem ik een vrije dag, en besteed die echt alleen aan mezelf.

Gelukkig spelen de mijnessen veel samen, en dan kan ik mijn pc er even bij pakken om aan mn studie te werken, bv. Maar dan ben ik mentaal wel bij hun, ook. Maar het is constant multitasken. Scheelt wel dat ik sowieso geen lange concentratie heb, dus dat ik op vrije dagen ook niet twee uur achtereen aan bv een studieopdracht kan werken. Dan is het ook 15 min hier en 30 min daar.

Dat “aan” moeten zijn vind ik ook lastig. Er zijn momenten dat ik gewoon even niks wil.
Verder loop ik aan tegen mijn eigen schemgebruik. Bij uitjes lukt het me prima zonder schermpjes. Maar thuis vind ik dat een stuk lastiger.
Als ik met haar speel dan leg ik echt mijn telefoon weg. Maar bij momenten voor mezelf grijp ik toch snel naar mijn telefoon of iPad.

Ik ben niet altijd ‘aan’...

Overigens vind ik loslaten veel moeilijker dan opvoeden. Opvoeden is inderdaad vaak voorleven, zoals Moonah het al omschreef. En in ons geval dochter laten bewegen tussen de grenzen die wij belangrijk vinden. Maar die grenzen moet je dus steeds bijstellen, uitbreiden. En dat vind ik best moeilijk... Inschatten of zij er aan toe is, accepteren dat ik er misschien nog niet aan toe ben maar me daar over heen zetten.

Ik haat ook het altijd aan staan, en dat is met 4 kinderen wel een ding.
Ik heb tegenwoordig ook een hekel aan de deurbel omdat wat ik ook doe in weekenden en op vrije dagen gaat hij elke 15 minuten of vaker tussen 10:00 en 17:00 vanwege kinderen aan de deur (ook de mijnes ookal kunnen ze gewoon zo naar binnenlopen.

mijn oudste is nu net naar bed om 22:00 dan wil ik echt nog zoooo erg veel dingen doen( en ook vooral graag slapen maar dan heb ik nog niets gedaan )en dan heb ik wel een beetje een gejaagd gevoel. Er zijn zoveel series die ik zou willen kijken, of gewoon een film ofzo

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:52 schreef douche-eendje het volgende:
Ik vind het als bijna-moeder mooi om te zien hoe jullie het ouderschap en opvoeden beleven .

Voor ons merk ik al dat we nu al tegen wat dingen aanlopen; zo lijkt het voor de omgeving heel belangrijk om nu al te weten of we een zoon of een dochter krijgen. Wij willen juist de focus leggen op eigen identiteit en (leeftijdsgebonden) interesse, en niet de maatschappelijke verwachtingen die aan een bepaald geslacht verbonden zitten. Verder hoop ik straks vooral veel liefde en aandacht mee te mogen geven in de opvoeding, de behoefte van mijn kind in ontwikkeling te voorzien en kaders te stellen die nodig zijn. Ow, en ik vind het spannend en soms ook wel eng, dat hele avontuur wat ons te wachten staat .

Heeft dat niet met de cadeautjes voor de baby te maken?

quote:

Op maandag 6 mei 2019 06:16 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Heeft dat niet met de cadeautjes voor de baby te maken?

Dat is van hetzelfde laken een pak. Baby's met een piemel hebben niet significant andere cadeaus nodig dan baby's met een vulva. Dat komt nog steeds neer op maatschappelijke verwachtingen over roze en poppen voor meisjes en blauw en auto's voor jongens.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 06:16 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Heeft dat niet met de cadeautjes voor de baby te maken?

Als dat zo is, zou ik dat juist jammer vinden. Er zijn naast roze en blauw genoeg andere kleuren in de wereld en maakt het nou echt zoveel uit voor een pasgeborene?
Speelgoed gericht op ontdekken, een knuffel of kleertjes in een 'neutrale' kleur, voorleesboeken etc; er is genoeg te vinden zonder een 'stereotype' kleur.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 06:55 schreef lunapuella het volgende:

[..]

Dat is van hetzelfde laken een pak. Baby's met een piemel hebben niet significant andere cadeaus nodig dan baby's met een vulva. Dat komt nog steeds neer op maatschappelijke verwachtingen over roze en poppen voor meisjes en blauw en auto's voor jongens.

Dit topic is nu al wat het zegt te zijn

Het is hier sinds gister avond nergens anders over gegaan dan over dingen die ik hier gelezen heb of die we nu bijvoorbeeld over Alfie Kohn hebben gelezen. Het is zo fijn zo positief na te denken over de opvoeding.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:55 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Mooi contrast jouw laatste paragraaf met hoe ik het beleef @:Roomsnoes
Ik vind opvoeden echt de hel. Zo veel moeilijker dan ik ooit verwacht had en in alle eerlijkheid weet ik niet of ik het nog eens zou doen als ik de keuze had.

Dit.
Wij hebben een ontzettend zorgintensief kind en een 'gewoon'. Ik weet niet of ik hetzelfde zou voelen als ze allebei enigszins gewoon zouden zijn, maar als ik alles van tevoren geweten had, zou zeker een andere keus gemaakt hebben.
Dat betekent, vreemd genoeg, inderdaad absoluut niet dat ik niet van ze hou.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 06:55 schreef lunapuella het volgende:

[..]

Dat is van hetzelfde laken een pak. Baby's met een piemel hebben niet significant andere cadeaus nodig dan baby's met een vulva. Dat komt nog steeds neer op maatschappelijke verwachtingen over roze en poppen voor meisjes en blauw en auto's voor jongens.

En dit trouwens. M.n. mijn zoon is nu, door school, steeds meer doordrongen van enorme verschillen tussen jongens en meisjes en wat bij hen past. Dat vind ik best lastig. Wij blijven dus met zijn allen zo hard mogelijk voorleven dat wij zelf dat onderscheid veel minder maken.

Overigens is het echt een jongen. En zij echt een meisje. Dat is fysiek anders en duidelijk. Dat zegt bij ons thuis alleen niks over wat we van ze verwachten, met welk speelgoed ze mogen spelen, welke films ze kijken en op welke manier we ze benaderen.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 07:09 schreef douche-eendje het volgende:

[..]

Als dat zo is, zou ik dat juist jammer vinden. Er zijn naast roze en blauw genoeg andere kleuren in de wereld en maakt het nou echt zoveel uit voor een pasgeborene?
Speelgoed gericht op ontdekken, een knuffel of kleertjes in een 'neutrale' kleur, voorleesboeken etc; er is genoeg te vinden zonder een 'stereotype' kleur.

En toch willen mensen die verdeling maken! Op mijn werk vragen regelmatig mensen over een effen paars, groen of grijs setje of het voor een jongen of een meisje is. Ze vinden een speelgoedje van ongekleurd hout voor meisjes, of juist voor jongens en als er ook maar iets bloemigs op staat, is het voor meisjes. Zelfs de dieren zijn onderverdeeld. Die tweedeling zit blijkbaar heel diep ingebakken.

Thuis proberen we zo min mogelijk het onderscheid te maken. Ook in kleding. Of ja, dat betekent dat zowel mini als mega vooral paars en roze dragen, want dat zijn mijn favoriete kleuren en het staat ze heel mooi Dus bij mini zei iedereen “zie je wel, je doet niet neutraal, ze draagt alleen maar meisjeskleding” en nu bij mega krijg ik nog veel vaker suffe opmerkingen (ook regelmatig ‘grappend’ of ik “wil dat hij homo wordt hihaho”)

Dit topic trouwens Wat opvoeden betreft, doen wij ook maar wat. Er is veel uit AP/OU wat me aanspreekt (en veel hebben we geloof ik ook gedaan, samen slaen, lang bv, veel dragen) maar we zijn hier met zijn vieren. Dat betekent nou eenmaal dat we ook rekening moeten houden met de ‘gezondheid van de groep’ Daarbij zijn we alle vier enorm verschillend en hebben we alle vier iets anders nodig. En oh ja, ik heb OCD, depressies en ADHD en man heeft een ASS (asperger). Dat is geen excuus voor hoe het gaat, maar betekent wel dat het niet altijd allemaal onvoorwaardelijk kan. En het betekent ook dat ik soms oneindig onredelijk ben, omdat mijn OCD dat vraagt, of dat mijn man even zelf wil ‘zijn’ omdat zijn asperger dat vraagt. Soms schakelen we dan ondersteuning in, maar vaak ook niet. Dan is het gewoon even zo. Ik zou het moeilijker en misschien zelfs kwalijker vinden als we alles zouden verstoppen omwille van de kinderen. Ook omdat zij misschien wel erfelijk belast zijn en dan ook kunnen ervaren dat zoiets verstopt moet worden. Dus ja, het is hier een chaotisch zooitje (maar dan niet chaotisch en geen zooitje, want OCD hè ) Ik hoop dat ze ondanks dat voelen en zien dat we wel onvoorwaardelijk van ze houden en altijd voor ze klaarstaan, ook als klaarstaan soms betekent dat we even opa bellen om ze een middagje op te halen.

Trouwens: dat geen complimenten geven vind ik een geweldige theorie, maar ik ben echt de ophyper van dit gezin en ik vind alles mooi en leuk en geweldig. Ja, ik ben die moeder. Dat is geloof ik niet zozeer om ze complimenten te geven, maar omdat ik gewoon vrij snel (en vrij hardop) onder de indruk ben van de wereld. Ook van bloemetjes die uit de knop komen of van verf die op de muur blijft plakken hoor, dus hopelijk zorgt dat op latere leeftijd voor wat relativering.

Qua speelgoed laat ik mijn dochter helemaal vrij in haar keus. Ze is momenteel helemaal dol op haar hatchimalbaby en knutselen. Buiten is ze dol op fietsen of steppen.
Qua kleding heb ik zeker bij baby's wel onderscheid tussen jongens en meisjesbaby. Voor een jongetjesbaby zou ik bijvoorbeeld nooit een rokje of jurk kopen.

Verder vraag ik mij m.b.t. jongens en meisjes soms echt af wat nurture is en nature is.
Als ik bijvoorbeeld kijk naar hoe jongetjes stoeien onderling. Op die manier zie ik meisjes dat niet doen. En zo zijn er voor mij wel meer dingen waar jongens en meisjes in verschillen. En die verschillen vind ik zelf ook leuk om te zien.

Als ik voor een ander speelgoed of kleding koop houd ik rekening met wat de ouders leuk vinden.

Mijn jongens stoeien eigenlijk niet Omen vooral oudste heeft dat nooit gedaan en er ook best een hekel aan. Maargoed dat kan je natuurlijk koppelen aan 't feit dat hij zijn eerste 6 jaar door mij en z'n oma is opgevoed
Jongste stoeit als papa uitlokt.

Het verschil met onze buurjongens is zo goed te merken, grappig vind ik dat. Die worden elke avond door hun vader begroet met een hoop geschreeuw (positief!) en gestoei zitten allebei op voetbal, en het past ze ook zo goed gewoon!
Stoere ouders ook, en heule stoere praat komt er ook al uit de jongste (4j), die goed bevriend is met mijn jongste. Als mijn jongste daar heeft gespeeld komt ie ook thuis met uitspraken als "vette auto!" Als ik 'm dan vraag wat dat betekent, gaat hij gewoon uitleggen wat voor auto 't is

Waar ik ook altijd om moet lachen is dat de buurjongen vaak komt met dingen als "ik ben veel groter, beter, ouder", enz enz. "Draag jij nog een luier? Toen IK 3 was had ik allaaaang geen luier meer" zulks.
En hetgeen waar ik dan om moet lachen is dat 't mijn jongste echt niks doet en die speelt gewoon lekker door (goddank)

quote:

Op maandag 6 mei 2019 07:09 schreef douche-eendje het volgende:

[..]

Als dat zo is, zou ik dat juist jammer vinden. Er zijn naast roze en blauw genoeg andere kleuren in de wereld en maakt het nou echt zoveel uit voor een pasgeborene?
Speelgoed gericht op ontdekken, een knuffel of kleertjes in een 'neutrale' kleur, voorleesboeken etc; er is genoeg te vinden zonder een 'stereotype' kleur.

Klopt. Maar mensen doen het toch wel.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 06:55 schreef lunapuella het volgende:

[..]

Dat is van hetzelfde laken een pak. Baby's met een piemel hebben niet significant andere cadeaus nodig dan baby's met een vulva. Dat komt nog steeds neer op maatschappelijke verwachtingen over roze en poppen voor meisjes en blauw en auto's voor jongens.

Ik zou voor een binkie geen jurkje (kleur maakt niet zoveel uit) als kraamcadeau kopen bijvoorbeeld.