Opvoeden in theorie en praktijk: een feelgood-topic!

Mooi topic.
Ik heb een zesjarige en voed met een mix van Rie/oo op.
Wat mij helpt zijn een paar quotes die mijn mantra zijn.
Tijdens bepaalde periodes kan ik heel onzeker zijn en echt met mijn handen in het haar zitten.

Kudos voor de op

quote:

Op zondag 5 mei 2019 07:23 schreef Omentielvo het volgende:
Mooi topic.
en voed met een mix van Rie/oo op.

Ik ben nu al de draad kwijt.

Sorry, maar ik weet niet wat dit betekent. Kun je het misschien uitleggen?

Verder, inderdaad mooie op. .

Ik begon vol goede moed met ap/up en dat is eigenlijk steeds meer over gegaan in de ik-doe-maar-wat-methode. Die bevalt vooralsnog het beste.

Oh op die fiets.

Laat ik het er dan maar op houden dat ik volledig van de ie/aaa methode ben.

Misschien ter verduidelijking in de OP al die afkortingen opnemen?!

AP = Attachment Parenting (in het nederlands ook wel Natuurlijk ouderschap)
AK = Alfie Kohn (de god der UP)
BLW = Baby led weaning oftewel de rapley methode
NA= Natuurlijk ouderschap
Kleintjes-methode -- Een voedselintroductie manier met een voedselschema voor allergieen, heeft rapley invloeden
Rapley = Beginnen met 6 maanden vast voedsel te geven.
RIE= Respect into Action/ RIE staat voor Resources for Infant Educarers
UP = Unconditional Parenting (nederlandse afkorting is OO)

Wauw, fijne OP, Vivi!
Duidelijk lijstje, Buda.

Wij deden vooral maar wat voor ons goed voelde en daar bleek ook een stroming bij te horen, namelijk onvoorwaardelijk ouderschap. Ik kan me voor een heel groot deel vinden in de visie van Alfie Kohn over omgang met kinderen. Daar stoppen we verder wat van onszelf bij en op gezette tijden loopt het allemaal voor geen meter en doen we iets totaal anders.

Doorgaans vind ik naarmate ze ouder wordt de het gemakkelijker wordt, hoewel ik me soms wel wat zorgen kan maken over de aankomende puberteit. Maar eens zien hoe alles dan loopt.

Dank, Buda.

Ik denk vrij bewust na over opvoeding, maar ik ben dus niet zo dat ik me helemaal heb verdiept in bepaalde methodes (en bijbehorende afkortingen). Ik lees her en der wat, maar wat ik vooral doe is nadenken over welke normen en waarden voor mij voorop staan, waar ik prioriteit aan geef, hoe ik het voel en daarbij reflecteer ik: wat lukt, wat gaat lastig, wat doe ik, wat zou ik anders kunnen doen?

Ik denk dat ik (en waarschijnlijk iedereen) veel baseer op wat ik in mijn leven aan ervaringen heb opgedaan: mijn eigen kindertijd, wat ik bij anderen heb gezien, mijn ervaringen in het onderwijs.

Ik heb toen ik het onderwijs in ging eens op een rij moeten zetten welke waarden voor mij het belangrijkste zijn om over te brengen in mijn onderwijspraktijk. Dat deed ik samen met medestudenten. Dat was heel leerzaam, omdat je voor je gevoel dingen bovenaan zet die 'logisch' zijn, maar dan blijkt een ander heel andere waarden bovenaan te hebben staan.

Vanuit ervaringen in mijn jeugd en ook persoonlijkheid is een waarde als 'autonomie' bijv zeer belangrijk voor me. Voor mijzelf dus, maar daardoor vind ik het ook heel belangrijk aan een ander te geven. Dus: niet teveel invullen, zelf leren nadenken, laten ontdekken, vallen en opstaan en daarvan leren.

Ik merk dus dat ik dat in de opvoeding ook centraal stel. Tegelijkertijd ben ik zelf conservatief, streng, gedisciplineerd opgevoed met traditionele waarden. Alhoewel ik in mijn eigen leven een heel ander pad heb bewandeld merk ik duidelijk dat dit toch ook in mij zit, evenals de nuchterheid die ik sterk van huis heb meegekregen. Dat zie ik ook wel terug in hoe ik mijn kinderen nu opvoed. We (mijn vriend heeft dit ook) verwachten ook wel een bepaald respect terug, omgangsvormen, discipline.
Ik voel soms wel hoe dit botst met andere waarden die ik heb en ook de aantrekking die ik voel tot bijvoorbeeld onvoorwaardelijk ouderschap.

Waar ik nu op uitkom, is dat ik dit niet meer als een botsing beschouw, maar als gewoon onderdeel van wie ik ben en ben geworden, door alle invloeden die ik heb gehad en keuzes die ik zelf maak.
Ik zou nooit een methode of idee helemaal kunnen volgen. Ik kan niet de ideeën van een ander incorporeren, overnemen, 'nadoen'. Ik kan er dingen uithalen die aansluiten op hoe ik het zelf zie en voel, maar veel meer dan dat is het niet.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit heb nagedacht over de beste opvoedmethode voor mijn kinderen. Ik klooi maar wat aan
Even een korte vraag om mijn mening met die van jullie te vergelijken.
Kinderen die dagelijks knuffels en kusjes van hun ouders krijgen zijn beter af dan kinderen die weinig liefde van hun ouders krijgen?

Kinderen die op structurele basis fysieke genegenheid missen, krijgen groeiachterstand en lopen mentale schade op. Dat zegt genoeg, denk ik.

De ervaringen met weeskinderen:

quote:

In the 1990s, researchers discovered a naturally occurring, and heartbreaking, large-scale case of touch deprivation in kids: In Romania, where national policies on childbearing led to a skyrocketing birth rate, thousands of unwanted children were raised in crowded orphanages with little to no physical human contact. Harvard researchers Mary Carlson and Felton Earls, who traveled to Romania to examine the effects of this type of environment, later described “the muteness, blank facial expressions, social withdrawal, and bizarre stereotypic movements” they observed.

Developmental psychologist Tiffany Field, director of the Touch Research Institute at the University of Miami School of Medicine, has made her own research trips to Romanian orphanages; the children she saw there, she says, were physically and mentally stunted, with heights and weights well below normal for their age. “They were extremely mentally delayed on cognitive tests,” she recalls, “and they walked around behaving like children you’d see with severe autism. They didn’t make eye contact, they didn’t talk, they didn’t smile … these are kids who may get touch on a regular basis, but not enough.”

Zie: https://www.thecut.com/20(...)-of-human-touch.html

quote:

Op zondag 5 mei 2019 13:03 schreef Cryptocoryne het volgende:
Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit heb nagedacht over de beste opvoedmethode voor mijn kinderen. Ik klooi maar wat aan
Even een korte vraag om mijn mening met die van jullie te vergelijken.
Kinderen die dagelijks knuffels en kusjes van hun ouders krijgen zijn beter af dan kinderen die weinig liefde van hun ouders krijgen?

(dagelijks) kussen en knuffelen staat niet gelijk aan veel liefde.
Je kan liefde ook op andere manieren uiten, bovendien heeft niet iedereen de zelfde behoefte aan kusjes of knuffels en is het kind afhankelijk of die genegenheid gewenst is. en ik denk dat iedereen zijn kind liefde wil geven.

Ik denk dat je niet kan zeggen geen kusjes is weinig liefde.

Maar ieder kind heeft liefde nodig, niet altijd dagelijkse kussen en knuffels om dat te ervaren.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 13:11 schreef Budabuddumbam het volgende:

[..]

(dagelijks) kussen en knuffelen staat niet gelijk aan veel liefde.
Je kan liefde ook op andere manieren uiten, bovendien heeft niet iedereen de zelfde behoefte aan kusjes of knuffels en is het kind afhankelijk of die genegenheid gewenst is. en ik denk dat iedereen zijn kind liefde wil geven.

Ik denk dat je niet kan zeggen geen kusjes is weinig liefde.

Maar ieder kind heeft liefde nodig, niet altijd dagelijkse kussen en knuffels om dat te ervaren.

Nee ik bedoel gewoon aan je kind laten voelen dat je van hem of haar houdt, ze complimenten geven als ze iets goeds gedaan hebben, dat soort dingen.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 13:18 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Nee ik bedoel gewoon aan je kind laten voelen dat je van hem of haar houdt, ze complimenten geven als ze iets goeds gedaan hebben, dat soort dingen.

Over dat complimenten geven, daar is uit onderzoek over gebleken dat als je je kind heel vaak complimenteert dit weer kan leiden tot faalangst. Je kunt een kind er overbewust van maken voor prestaties.

Het is denk ik zoals met veel dingen: zoeken naar wat werkt, voor jou als ouder en voor het kind. Zoals buda ook schrijft: de een is meer van knuffels en kusjes dan de ander.

En ik heb een dochter van 5 die nu, als ik zeg dat ik van haar houd, zegt: "Jaahaa, mama, dat wéét ik." .

quote:

Op zondag 5 mei 2019 13:18 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Nee ik bedoel gewoon aan je kind laten voelen dat je van hem of haar houdt, ze complimenten geven als ze iets goeds gedaan hebben, dat soort dingen.

Dat een kind weet dat er van hem/haar gehouden wordt lijkt mij inderdaad heel belangrijk.
De manier waarop je dat toont kan weer verschillen. De ene mens is veel knuffelige dan de ander.

Complimenten bij goed gedrag of als ze iets goed gedaan hebben is voor mij bijvoorbeeld niet een teken van liefde. Want toon je je liefde dan ook als ze bijvoorbeeld een onvoldoende halen op hun rapport?

quote:

Op zondag 5 mei 2019 13:25 schreef Franny_G het volgende:

[..]

Over dat complimenten geven, daar is uit onderzoek over gebleken dat als je je kind heel vaak complimenteert dit weer kan leiden tot faalangst. Je kunt een kind er overbewust van maken voor prestaties.

Het is denk ik zoals met veel dingen: zoeken naar wat werkt, voor jou als ouder en voor het kind. Zoals buda ook schrijft: de een is meer van knuffels en kusjes dan de ander.

En ik heb een dochter van 5 die nu, als ik zeg dat ik van haar houd, zegt: "Jaahaa, mama, dat wéét ik." .

Ik vind opvoeden ook best lastig. Ook nooit echt over nagedacht destijds.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 13:37 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Ik vind opvoeden ook best lastig. Ook nooit echt over nagedacht destijds.

Dat het lastig is, lijkt me ook best logisch. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die het moeiteloos af gaat. Een levend wezen verzorgen en grootbrengen en is al heel wat. Daarnaast zijn er allerlei onderzoeken die a of juist b als beste uit zouden wijzen en zijn er hordes mensen die een mening hebben over hoe JIJ het doet. Want zij doen het anders en dus beter.

En dat laatste zal ongetwijfeld, omdat het in hun geval, met hen als ouders en hun kinderen in hun omstandigheden het beste zal zijn voor hun gezin. Dat zegt niets over dat van jou.

Voor mij is AP en UP het naampje bij wat ik deed, in pricipe sta ik daar nog achter.
Ik ben naarmate de kinderen ouder aan het worden wel meer consequenties aan gedrag aan het verbinden maar nogsteeds niet echt straffen of autoritaire opvoeding.

Ik sta niet boven mijn kinderen en ik weet het niet altijd beter dan hun.
Ze kunnen soms best eens gelijk hebben ookal dacht ik daar eerder anders over.

Ik vind veel complimenteren echt nogsteeds niet bij ons passen.

Ik vind nogsteeds AP heel belangrijk, lang borstvoeding, samen slapen enorm veel doen met kind en voor kind. Maar ik vind het jammer dat moeder vaak de verzorgende is, en degene die alle attachment doet, die focus past totaal niet bij mij.

Ik ga dus hopelijk binnenkort weer alleen op vakantie net als dat ik al een paar keer eerder heb gedaan. Ik vind dat je als ouder echt jezelf niet moet verliezen en zeker niet in dienst staat van je kinderen. Ik vind dat goede hechtin ook kan komen van vaders, opa en oma en vaak genoeg ook van de gastouder etc. Ik vind hoe slecht veel AP ouders praten over een KDV echt onprettig.

Wat niet echt hoort bij opvoedstromingen maar wat voor mij wel heel belangrijk is dat is opvoeden zonder bodyshaming, controle en baas over eigen lichaam (minus vaccinatie, tandenpoetsen etc). Ik zal ze nooit zeggen hoe hun haar te knippen of wat dan ook.
Ook vind ik seksisme en genderrollen echt heel stom. Feminisme is ook belangrijk.
In mijn huis zijn we heel open over seksualiteit en geaardheid.

Dat vind ik nu ze ouder worden echt veel belangrijker dan wel of niet een compliment bij een tekening. Dat is allemaal een beetje basis peuter en kleuter gedoe en dat gaat steeds meer over van opvoeden naar levensvisie meegeven.

Buda. Herkenbaar m.b.t. de consequenties naarmate ze ouder wordt.
Ik probeer er wel altijd een logische consequentie van te maken.

Leuk topic!

Wij doen vooral aan "opvoeden is voor-leven". En dat gaat heel fijn en goed.

En verder is er geen straf nodig (soms wel even gemopper heen en weer, maar we komen er altijd samen uit op een prettige en redelijke manier). Ik vind straf heel naar, doe ik in de klas ook niet. Ik houd van de visie Alfie Kohn, maar om volledig volgens zijn leer te leven gaat me te ver.

Ik heb nog wel zitten nadenken wat er 'bijzonder' is bij ons. Ben op 2 dingen gekomen.

*als/dan: daar doen we dus bewust niet aan.
"Als je je bord leeg eet, mag je straks op de laptop."
"Als je nu niet gaat opruimen, dan krijg je geen toetje."
"Als je een goed rapport hebt, dan krijg je een mooi cadeautje."
Grappig, zoonlief (12) zegt het nu zelf ook wel eens tegen mij: "Mam, dat is een als/dannetje hoor!" (maar dat was iets in de trant van 'als je nu opschiet, dan zijn we nog net op tijd').

*zelf doen wat je zelf kunt doen.
Hebben we hem van jongs af aan laten doen. Ook al duurden dingen dan dus soms heeeel lang, en jeukten mijn handen om het dan toch maar snelsnel zelf te doen.
En ja, soms maak ik écht nog wel zijn broodtrommel klaar, zoals vanavond, aan het einde van de vakantie. Maar dat is dan gewoon een extraatje (hetgeen ook op die manier wordt gewaardeerd).

Al met al heeft deze manier van opvoeden vooralsnog een heel fijn, sociaal, lief, behulpzaam kind opgeleverd (disclaimer: we hebben er maar één, én hij zit nog net niet in de pubertijd).

Goeie OP Vivi! hartjehartje

Ik houd niet echt een visie aan, denk ik. Maar een aantal basisprincipes zitten redelijk diep, zowel op persoonlijk plan als op mijn werk (pedagoog op een kindergarten).

Ik praat met ze, niet tegen ze.
Het kind-zijn heeft een eigenwaarde, een kind is geen volwassene-in-wording.
Er is enorm veel ruimte voor spelen thuis en ik zorg er voor dat speelgoed aansluit bij de ontwikkeling en interesse. Lijkt voor de hand liggend, maar ik vind het erg belangrijk dat ze uitdaging hebben in hun spel. We komen om in het speelgoed, maargoed. Is een guilty pleasure van mij, speelgoedwinkels
Uitingen van vreugde, verdriet, boosheid of andere gevoelens wijs ik nooit af. Er is altijd een knuffel te halen, of een hand om vast te houden.
Ik verhef mijn stem zelden. Kan niet zeggen nooit, dat zou niet eerlijk zijn, maar waar ik eerst een erg kort lontje had, moet ik zeggen dat het me in het ouderschap verdomd goed af gaat.
Ik probeer oprecht geinteresseerd te zijn in wat ze doen, en beantwoord hun reacties als zij willen weten wat ik doe. Hier wijs ik ze ook niet af.
Ik probeer te zoeken naar de intentie van een handeling, niet per sé de uitvoering. Als het een teringbende wordt omdat ze zelf hun glaasje willen vullen, dan probeer ik daar niet negatief op reageren. Zo probeer ik ook de intentie van kind 1 aan kind 2 duidelijk te maken. Als kind 1 van 2,5 bv een speeltje afpakt, dan benoem ik dat tegenover kind 2 als: "Oh, hij wil met je spelen! Kind 1, kan je vragen of je mee mag doen?".
Ik probeer geen nee/niet te zeggen. Niet dat ze alles mogen, maar "ga op je billen zitten" heeft dezelfde boodschap als "niet op de bank staan". Zo voel ik me minder politieagent, en denk ik dat de kinderen minder het gevoel hebben dat ze niets mogen en alles fout doen.
Als ik me ergens aan erger, dan probeer ik te achterhalen waar dat vandaan komt. Doen ze echt iets vervelends, of ben ík degene die wat kan veranderen? Als ik moe ben, dan heb ik geen zin in zingende kinderen. Dat is dan niet hun probleem, maar het mijne. Dan ga ik een verdieping omhoog, bv (niet dat ik ze niet wil leren om rekening met elkaar te houden, uiteraard )

Ik probeer altijd een reden te geven als iets niet mag, of juist moet. Als ze dan een tegengeluid geven, dan probeer ik dat te respecteren. Als ze vragen waarom ze bv niet naar buiten mogen, dan gebeurt het vaak genoeg dat ik daar eigenlijk geen antwoord op heb. Dan zeg ik: hm, goede vraag, waarom ook niet, ga je schoenen maar halen
Ik zeg sorry als ik ergens spijt van heb. Kan niet verwachten dat zij dat doen, als ze het zelf nooit horen.

Verder ben ik me net als jij Budda erg bewust van feminisme, baas over eigen lichaam, zowel haar als kleding etc (met uitzondering dat met oorbellen toch echt een poosje gewacht moet worden, en dat medische dingen uiteraard gewoon moeten).
Ben me ook erg bewust van hoe we tegenover geaardheid staan, of geloof etc. Ik probeer, als we het over verliefd zijn hebben, of trouwen ofzo, consequent te zeggen dat je verliefd kan worden op een meisje of jongen. Ze vertellen dat het net zo normaal is om op een jongen dan wel een meisje te vallen.

Verder vind ik opvoeden echt zo gaaf Ik vind het echt zo fantastisch om te zien hoe die koters opgroeien, samen spelen, samen ruziën en weer vriendjes worden.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:31 schreef Roomsnoes het volgende:

Verder vind ik opvoeden echt zo gaaf Ik vind het echt zo fantastisch om te zien hoe die koters opgroeien, samen spelen, samen ruziën en weer vriendjes worden.

Leuk!

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:31 schreef Roomsnoes het volgende:


Verder vind ik opvoeden echt zo gaaf Ik vind het echt zo fantastisch om te zien hoe die koters opgroeien, samen spelen, samen ruziën en weer vriendjes worden.

Bij mij wisselt het af van supergaaf tot het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb.
Ik loop dan tegen oud zeer of mijn eigen onzekerheden aan.

Ik vind het als bijna-moeder mooi om te zien hoe jullie het ouderschap en opvoeden beleven .

Voor ons merk ik al dat we nu al tegen wat dingen aanlopen; zo lijkt het voor de omgeving heel belangrijk om nu al te weten of we een zoon of een dochter krijgen. Wij willen juist de focus leggen op eigen identiteit en (leeftijdsgebonden) interesse, en niet de maatschappelijke verwachtingen die aan een bepaald geslacht verbonden zitten. Verder hoop ik straks vooral veel liefde en aandacht mee te mogen geven in de opvoeding, de behoefte van mijn kind in ontwikkeling te voorzien en kaders te stellen die nodig zijn. Ow, en ik vind het spannend en soms ook wel eng, dat hele avontuur wat ons te wachten staat .

Ik noemde het een ikdoemaarwatmethode maar dat betekent niet dat er helemaal niet over na wordt gedacht.

Ik geloof niet in straffen, wel in natuurlijke consequenties. Ik geloof ook niet zozeer in als/dan, tenzij dat een natuurlijke consequentie is. Ik geloof wel in voorleven en ze de vrijheid geven om zelf te ontdekken en te ervaren. Ik geloof tot op zekere hoogte ook in het erkennen en benoemen van behoeften. Tegelijkertijd hebben mijn kinderen soms ook baat bij een duidelijke rechtlijnige grens van zo is het en nu klaar.

Wat ik soms wel lastig vind in een gezin met meerdere kinderen is dat je soms moet schipperen. Wat voor de een werkt, werkt niet voor de ander. En qua opvoeden wil je ook een zekere mate van gelijkheid en consequentheid hebben.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:31 schreef Roomsnoes het volgende:

Verder vind ik opvoeden echt zo gaaf Ik vind het echt zo fantastisch om te zien hoe die koters opgroeien, samen spelen, samen ruziën en weer vriendjes worden.

Mooi contrast jouw laatste paragraaf met hoe ik het beleef @Roomsnoes
Ik vind opvoeden echt de hel. Zo veel moeilijker dan ik ooit verwacht had en in alle eerlijkheid weet ik niet of ik het nog eens zou doen als ik de keuze had.
Ik hou met heel mijn hart van ze en zou ze never nooit willen missen. Maar er zijn zo veel dingen die pijn, ècht diepe hartpijn, doen. Dat vind ik heel moeilijk.

Al die prachtige methodes en invullingen, ik heb veel gelezen maar het lukt niet het hier in te vullen en te interpreteren, het werkt gewoon niet, staat te ver af van onze persoonlijkheden voor mijn gevoel.

Waar ik wel trots op ben is onze snoepkist. Daar zit een cijferslot op en de kinderen hebben de code en wij niet. En dat gaat prima, ze pakken nooit zonder het ons te vragen. (En ik kan hem niet leeg vreten, daar was het slot voor nodig. )
Oh, en we hebben nog nooit drama’s gehad in de supermarkt of aan tafel.

Overigens zou ik nog wel 10 baby’s willen! Maar ja, het is net als met kittens en puppy’s.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:55 schreef Brighteyes het volgende:

Waar ik wel trots op ben is onze snoepkist. Daar zit een cijferslot op en de kinderen hebben de code en wij niet. En dat gaat prima, ze pakken nooit zonder het ons te vragen. (En ik kan hem niet leeg vreten, daar was het slot voor nodig. )

Ge-ni-aal!!!!

En verder hulde en voor je kwetsbaarheid.

Ik heb me vooraf nooit gerealiseerd hoe als ouder de stomste dingen ineens een soort keuze/beslissing vereisen en aan hoeveel dingen je moet denken. Ook had ik nooit verwacht hoe kwetsbaar ik zou zijn als het mijn kinderen betreft. In die zin vind ik het moeilijker dan verwacht, en ik dacht er al niet licht over.

Ik hanteer geen vaste stijl of theorie. Ik ga uit van mijn eigen opvoeding, omdat ik vind dat ik daarmee goed gelukt ben Die komt vooral neer op voorleven, wat iemand anders ook al zei. Ik ga ervanuit dat mijn kinderen bijvoorbeeld leren dat je mensen bedankt, omdat ik dat zelf ook doe. Ik hoop dat ze opgroeien tot leuke mensen met een goed ontwikkeld basisfatsoen.
Ik ben wel erg van de drie r’en, met name de rust en de regelmaat. Ik leg heel veel uit en wordt zelden boos, maar dat komt wel voor en dan komt het ook wel binnen.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:55 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Mooi contrast jouw laatste paragraaf met hoe ik het beleef @:Roomsnoes
Ik vind opvoeden echt de hel. Zo veel moeilijker dan ik ooit verwacht had en in alle eerlijkheid weet ik niet of ik het nog eens zou doen als ik de keuze had.
Ik hou met heel mijn hart van ze en zou ze never nooit willen missen. Maar er zijn zo veel dingen die pijn, ècht diepe hartpijn, doen. Dat vind ik heel moeilijk.

Al die prachtige methodes en invullingen, ik heb veel gelezen maar het lukt niet het hier in te vullen en te interpreteren, het werkt gewoon niet, staat te ver af van onze persoonlijkheden voor mijn gevoel.

Waar ik wel trots op ben is onze snoepkist. Daar zit een cijferslot op en de kinderen hebben de code en wij niet. En dat gaat prima, ze pakken nooit zonder het ons te vragen. (En ik kan hem niet leeg vreten, daar was het slot voor nodig. )
Oh, en we hebben nog nooit drama’s gehad in de supermarkt of aan tafel.

Overigens zou ik nog wel 10 baby’s willen! Maar ja, het is net als met kittens en puppy’s.

Het doet me wat om over jouw pijn te horen. Wat doet specifiek pijn? Ik snap het als je dat liever neit online wil delen, maar ik ben benieuwd.

Moet wel zeggen dat, ondanks dat ik opvoeden erg leuk vind, ik het heus niet altijd makkelijk vind hoor. Maar het is mijn vak en mijn interesse en mijn liefde, dat wel.

Ik dm je later hier wel over, het is geen geheim maar ik wil ook geen schietschijf worden voor lollige lurkers etc. (En het topic was voor iets anders bedoeld. )
Zit nu echter mobiel met een bijna lege batterij.

Als ik dan om on-topic te gaan onze stijl zou moeten omschrijven dan is het idd een beetje aanrommelen. Op sommige vlakken heel consequent, op andere minder. Er is ruimte voor hun vraag autonomie (die behoorlijk sterk is) maar er moet soms ook echt wel gewoon gedaan worden wat er gezegd wordt. Tot en met aftellen aan toe waarbij ze, vaak helaas pas in actie schieten bij de 3-2... in plaats van gewoon als ik het ze de eerste keer normaal vraag.

Ik vind kinderen zien opgroeien ook heerlijk. Ik heb moeite met het altijd 'mentaal aanwezig' zijn en steeds (adequaat) moeten reageren. Eigenlijk is dat ook precies waarom ik altijd wel op zag tegen ouderschap eigenlijk. Ik kan behoorlijk dromerig zijn, in mijn eigen gedachtenwereld verzonken zitten. Dat vind ik soms lastig te combineren. Ik zie dit trouwens bij mijn eigen dochter ook, die heeft het volgens mij een tikkeltje van mij meegekregen.

Het is een beetje zoeken soms hoe daarmee om te gaan. Het is bij mij ook vaak alles of niets: of ik ben er helemaal voor de kinderen en dan hebben we heel veel lol en ben ik er 100%. Maar als ik met mijn gedachten ergens anders zit, in mijn eigen wereld, dan kan ik het heel moeilijk en soms ronduit vervelend en irritant vinden als mijn kinderen mijn aandacht vragen. Dan heb ik ook een korter lontje.

Ik ben wel benieuwd of anderen dit herkennen en hoe je daar mee omgaat.

En Brightteyes, ik vind het voor jou rot dat je het zo ervaart, maar ik vind het wel fijn dat je jouw ervaring deelt. Want dit kan ook gewoon de realiteit zijn van het hebben van kinderen. .

Franny, dat aaaltijd "aan" moeten zijn, vind ik ook een dingetje. Het is soms wel schipperen. Ik heb van 06.00 tot 20.00 kinderen om me heen, en dat vliegt me soms wel aan. Ik ben me er dan ook wel van bewust om na hun bedtijd echt dingen voor mezelf te doen. Huishouden dus niet. En soms neem ik een vrije dag, en besteed die echt alleen aan mezelf.

Gelukkig spelen de mijnessen veel samen, en dan kan ik mijn pc er even bij pakken om aan mn studie te werken, bv. Maar dan ben ik mentaal wel bij hun, ook. Maar het is constant multitasken. Scheelt wel dat ik sowieso geen lange concentratie heb, dus dat ik op vrije dagen ook niet twee uur achtereen aan bv een studieopdracht kan werken. Dan is het ook 15 min hier en 30 min daar.

Dat “aan” moeten zijn vind ik ook lastig. Er zijn momenten dat ik gewoon even niks wil.
Verder loop ik aan tegen mijn eigen schemgebruik. Bij uitjes lukt het me prima zonder schermpjes. Maar thuis vind ik dat een stuk lastiger.
Als ik met haar speel dan leg ik echt mijn telefoon weg. Maar bij momenten voor mezelf grijp ik toch snel naar mijn telefoon of iPad.

Ik ben niet altijd ‘aan’...

Overigens vind ik loslaten veel moeilijker dan opvoeden. Opvoeden is inderdaad vaak voorleven, zoals Moonah het al omschreef. En in ons geval dochter laten bewegen tussen de grenzen die wij belangrijk vinden. Maar die grenzen moet je dus steeds bijstellen, uitbreiden. En dat vind ik best moeilijk... Inschatten of zij er aan toe is, accepteren dat ik er misschien nog niet aan toe ben maar me daar over heen zetten.

Ik haat ook het altijd aan staan, en dat is met 4 kinderen wel een ding.
Ik heb tegenwoordig ook een hekel aan de deurbel omdat wat ik ook doe in weekenden en op vrije dagen gaat hij elke 15 minuten of vaker tussen 10:00 en 17:00 vanwege kinderen aan de deur (ook de mijnes ookal kunnen ze gewoon zo naar binnenlopen.

mijn oudste is nu net naar bed om 22:00 dan wil ik echt nog zoooo erg veel dingen doen( en ook vooral graag slapen maar dan heb ik nog niets gedaan )en dan heb ik wel een beetje een gejaagd gevoel. Er zijn zoveel series die ik zou willen kijken, of gewoon een film ofzo

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:52 schreef douche-eendje het volgende:
Ik vind het als bijna-moeder mooi om te zien hoe jullie het ouderschap en opvoeden beleven .

Voor ons merk ik al dat we nu al tegen wat dingen aanlopen; zo lijkt het voor de omgeving heel belangrijk om nu al te weten of we een zoon of een dochter krijgen. Wij willen juist de focus leggen op eigen identiteit en (leeftijdsgebonden) interesse, en niet de maatschappelijke verwachtingen die aan een bepaald geslacht verbonden zitten. Verder hoop ik straks vooral veel liefde en aandacht mee te mogen geven in de opvoeding, de behoefte van mijn kind in ontwikkeling te voorzien en kaders te stellen die nodig zijn. Ow, en ik vind het spannend en soms ook wel eng, dat hele avontuur wat ons te wachten staat .

Heeft dat niet met de cadeautjes voor de baby te maken?

quote:

Op maandag 6 mei 2019 06:16 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Heeft dat niet met de cadeautjes voor de baby te maken?

Dat is van hetzelfde laken een pak. Baby's met een piemel hebben niet significant andere cadeaus nodig dan baby's met een vulva. Dat komt nog steeds neer op maatschappelijke verwachtingen over roze en poppen voor meisjes en blauw en auto's voor jongens.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 06:16 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Heeft dat niet met de cadeautjes voor de baby te maken?

Als dat zo is, zou ik dat juist jammer vinden. Er zijn naast roze en blauw genoeg andere kleuren in de wereld en maakt het nou echt zoveel uit voor een pasgeborene?
Speelgoed gericht op ontdekken, een knuffel of kleertjes in een 'neutrale' kleur, voorleesboeken etc; er is genoeg te vinden zonder een 'stereotype' kleur.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 06:55 schreef lunapuella het volgende:

[..]

Dat is van hetzelfde laken een pak. Baby's met een piemel hebben niet significant andere cadeaus nodig dan baby's met een vulva. Dat komt nog steeds neer op maatschappelijke verwachtingen over roze en poppen voor meisjes en blauw en auto's voor jongens.

Dit topic is nu al wat het zegt te zijn

Het is hier sinds gister avond nergens anders over gegaan dan over dingen die ik hier gelezen heb of die we nu bijvoorbeeld over Alfie Kohn hebben gelezen. Het is zo fijn zo positief na te denken over de opvoeding.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:55 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Mooi contrast jouw laatste paragraaf met hoe ik het beleef @:Roomsnoes
Ik vind opvoeden echt de hel. Zo veel moeilijker dan ik ooit verwacht had en in alle eerlijkheid weet ik niet of ik het nog eens zou doen als ik de keuze had.

Dit.
Wij hebben een ontzettend zorgintensief kind en een 'gewoon'. Ik weet niet of ik hetzelfde zou voelen als ze allebei enigszins gewoon zouden zijn, maar als ik alles van tevoren geweten had, zou zeker een andere keus gemaakt hebben.
Dat betekent, vreemd genoeg, inderdaad absoluut niet dat ik niet van ze hou.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 06:55 schreef lunapuella het volgende:

[..]

Dat is van hetzelfde laken een pak. Baby's met een piemel hebben niet significant andere cadeaus nodig dan baby's met een vulva. Dat komt nog steeds neer op maatschappelijke verwachtingen over roze en poppen voor meisjes en blauw en auto's voor jongens.

En dit trouwens. M.n. mijn zoon is nu, door school, steeds meer doordrongen van enorme verschillen tussen jongens en meisjes en wat bij hen past. Dat vind ik best lastig. Wij blijven dus met zijn allen zo hard mogelijk voorleven dat wij zelf dat onderscheid veel minder maken.

Overigens is het echt een jongen. En zij echt een meisje. Dat is fysiek anders en duidelijk. Dat zegt bij ons thuis alleen niks over wat we van ze verwachten, met welk speelgoed ze mogen spelen, welke films ze kijken en op welke manier we ze benaderen.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 07:09 schreef douche-eendje het volgende:

[..]

Als dat zo is, zou ik dat juist jammer vinden. Er zijn naast roze en blauw genoeg andere kleuren in de wereld en maakt het nou echt zoveel uit voor een pasgeborene?
Speelgoed gericht op ontdekken, een knuffel of kleertjes in een 'neutrale' kleur, voorleesboeken etc; er is genoeg te vinden zonder een 'stereotype' kleur.

En toch willen mensen die verdeling maken! Op mijn werk vragen regelmatig mensen over een effen paars, groen of grijs setje of het voor een jongen of een meisje is. Ze vinden een speelgoedje van ongekleurd hout voor meisjes, of juist voor jongens en als er ook maar iets bloemigs op staat, is het voor meisjes. Zelfs de dieren zijn onderverdeeld. Die tweedeling zit blijkbaar heel diep ingebakken.

Thuis proberen we zo min mogelijk het onderscheid te maken. Ook in kleding. Of ja, dat betekent dat zowel mini als mega vooral paars en roze dragen, want dat zijn mijn favoriete kleuren en het staat ze heel mooi Dus bij mini zei iedereen “zie je wel, je doet niet neutraal, ze draagt alleen maar meisjeskleding” en nu bij mega krijg ik nog veel vaker suffe opmerkingen (ook regelmatig ‘grappend’ of ik “wil dat hij homo wordt hihaho”)

Dit topic trouwens Wat opvoeden betreft, doen wij ook maar wat. Er is veel uit AP/OU wat me aanspreekt (en veel hebben we geloof ik ook gedaan, samen slaen, lang bv, veel dragen) maar we zijn hier met zijn vieren. Dat betekent nou eenmaal dat we ook rekening moeten houden met de ‘gezondheid van de groep’ Daarbij zijn we alle vier enorm verschillend en hebben we alle vier iets anders nodig. En oh ja, ik heb OCD, depressies en ADHD en man heeft een ASS (asperger). Dat is geen excuus voor hoe het gaat, maar betekent wel dat het niet altijd allemaal onvoorwaardelijk kan. En het betekent ook dat ik soms oneindig onredelijk ben, omdat mijn OCD dat vraagt, of dat mijn man even zelf wil ‘zijn’ omdat zijn asperger dat vraagt. Soms schakelen we dan ondersteuning in, maar vaak ook niet. Dan is het gewoon even zo. Ik zou het moeilijker en misschien zelfs kwalijker vinden als we alles zouden verstoppen omwille van de kinderen. Ook omdat zij misschien wel erfelijk belast zijn en dan ook kunnen ervaren dat zoiets verstopt moet worden. Dus ja, het is hier een chaotisch zooitje (maar dan niet chaotisch en geen zooitje, want OCD hè ) Ik hoop dat ze ondanks dat voelen en zien dat we wel onvoorwaardelijk van ze houden en altijd voor ze klaarstaan, ook als klaarstaan soms betekent dat we even opa bellen om ze een middagje op te halen.

Trouwens: dat geen complimenten geven vind ik een geweldige theorie, maar ik ben echt de ophyper van dit gezin en ik vind alles mooi en leuk en geweldig. Ja, ik ben die moeder. Dat is geloof ik niet zozeer om ze complimenten te geven, maar omdat ik gewoon vrij snel (en vrij hardop) onder de indruk ben van de wereld. Ook van bloemetjes die uit de knop komen of van verf die op de muur blijft plakken hoor, dus hopelijk zorgt dat op latere leeftijd voor wat relativering.

Qua speelgoed laat ik mijn dochter helemaal vrij in haar keus. Ze is momenteel helemaal dol op haar hatchimalbaby en knutselen. Buiten is ze dol op fietsen of steppen.
Qua kleding heb ik zeker bij baby's wel onderscheid tussen jongens en meisjesbaby. Voor een jongetjesbaby zou ik bijvoorbeeld nooit een rokje of jurk kopen.

Verder vraag ik mij m.b.t. jongens en meisjes soms echt af wat nurture is en nature is.
Als ik bijvoorbeeld kijk naar hoe jongetjes stoeien onderling. Op die manier zie ik meisjes dat niet doen. En zo zijn er voor mij wel meer dingen waar jongens en meisjes in verschillen. En die verschillen vind ik zelf ook leuk om te zien.

Als ik voor een ander speelgoed of kleding koop houd ik rekening met wat de ouders leuk vinden.

Mijn jongens stoeien eigenlijk niet Omen vooral oudste heeft dat nooit gedaan en er ook best een hekel aan. Maargoed dat kan je natuurlijk koppelen aan 't feit dat hij zijn eerste 6 jaar door mij en z'n oma is opgevoed
Jongste stoeit als papa uitlokt.

Het verschil met onze buurjongens is zo goed te merken, grappig vind ik dat. Die worden elke avond door hun vader begroet met een hoop geschreeuw (positief!) en gestoei zitten allebei op voetbal, en het past ze ook zo goed gewoon!
Stoere ouders ook, en heule stoere praat komt er ook al uit de jongste (4j), die goed bevriend is met mijn jongste. Als mijn jongste daar heeft gespeeld komt ie ook thuis met uitspraken als "vette auto!" Als ik 'm dan vraag wat dat betekent, gaat hij gewoon uitleggen wat voor auto 't is

Waar ik ook altijd om moet lachen is dat de buurjongen vaak komt met dingen als "ik ben veel groter, beter, ouder", enz enz. "Draag jij nog een luier? Toen IK 3 was had ik allaaaang geen luier meer" zulks.
En hetgeen waar ik dan om moet lachen is dat 't mijn jongste echt niks doet en die speelt gewoon lekker door (goddank)

quote:

Op maandag 6 mei 2019 07:09 schreef douche-eendje het volgende:

[..]

Als dat zo is, zou ik dat juist jammer vinden. Er zijn naast roze en blauw genoeg andere kleuren in de wereld en maakt het nou echt zoveel uit voor een pasgeborene?
Speelgoed gericht op ontdekken, een knuffel of kleertjes in een 'neutrale' kleur, voorleesboeken etc; er is genoeg te vinden zonder een 'stereotype' kleur.

Klopt. Maar mensen doen het toch wel.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 06:55 schreef lunapuella het volgende:

[..]

Dat is van hetzelfde laken een pak. Baby's met een piemel hebben niet significant andere cadeaus nodig dan baby's met een vulva. Dat komt nog steeds neer op maatschappelijke verwachtingen over roze en poppen voor meisjes en blauw en auto's voor jongens.

Ik zou voor een binkie geen jurkje (kleur maakt niet zoveel uit) als kraamcadeau kopen bijvoorbeeld.

Verder doe ik maar wat qua opvoeding. Ik probeer heel goed te zien en te horen wat de kinderen nodig hebben.
Wat ik soms lastig vind is dat m'n lief het vaak toch anders doet. Ik gooi af en toe wat tips in de groep als ik merk dat dingen hem lastig afgaan, die hij in eerste instantie altijd als afkeuring voelt, maar zodra hij 't heeft laten bezinken is hij er meestal blij mee.

Het aller- aller- allermoeilijkste van kinderen grootbrengen vind ik de invloed van buitenaf. Hoezeer ze veranderen door vriendjes, school en situatie.
Het is normaal, ik weet dat ik het zelf ook deed (en ook doe), ieder persoon heeft op elke plek een bepaalde rol. Ik vind het zo moeilijk om dat te zien gebeuren, ik herken m'n eigen kinderen niet meer gelukkig zijn ze thuis altijd weer (soms niet meteen) hun eigen fijne zelf.
En ik benoem het ook, zodat ze zelf beseffen dat ze in een rol kruipen. En ik wil dat het duidelijk is dat als die rol teveel energie gaat kosten, dat het dan anders moet.
Maar pff m'n leuke kinderen. Dat doet me echt pijn.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 07:56 schreef Vanyel het volgende:

[..]

Dit.
Wij hebben een ontzettend zorgintensief kind en een 'gewoon'. Ik weet niet of ik hetzelfde zou voelen als ze allebei enigszins gewoon zouden zijn, maar als ik alles van tevoren geweten had, zou zeker een andere keus gemaakt hebben.
Dat betekent, vreemd genoeg, inderdaad absoluut niet dat ik niet van ze hou.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 12:35 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Klopt. Maar mensen doen het toch wel.

Mensen doen het toch wel, maar dat hoeft niet te zeggen dat het bij mij niks doet binnen mijn visie van opvoeden. Als mijn kind op een gegeven moment een voorkeur heeft voor voor roze glitter of vrachtwagens, prima, lekker stimuleren die hap want daar ligt dan interesse en heeft het kind behoefte aan . Maar daarin hoef je niet door te schieten.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 12:37 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Ik zou voor een binkie geen jurkje (kleur maakt niet zoveel uit) als kraamcadeau kopen bijvoorbeeld.

Doe ik ook nooit. Maar ik koop voor een meisje ook geen jurkje. Ik geef altijd een prentenboek, want dat is onafhankelijk van het geslacht leuk, het is iets wat je langer dan een paar weken kan gebruiken en ook meerdere kinderen mee kan gaan . Je kunt op zoek gaan naar een cadeau voor een jongen of een meisje van bijna 1 jaar oud. Je kunt ook op zoek gaan naar een cadeau voor een bijna 1-jarige.

Oh wat een mooi topic

Ik sluit mij aan bij de 'ik doe maar wat' opvoedstijl. Ik heb oprecht geen idee, anticipeer ook op situaties zelf waardoor het ene incident tot een hele andere reactie bij mij kan leiden dan een soortgelijk incident in een andere situatie.

Ik hou niet van straffen en heb mijzelf altijd voorgenomen het gesprek aan te gaan met mijn kind, niet trapzitten, niet in de hoek staan en zéker geen tik op de vingers. Maar praten, uitleggen wat er mis ging, verwachtingen uitspreken over wat ik wel graag wil zien qua gedrag. Ondertussen heeft peuterlief al heel vaak op de trap gezeten, in de hoek gestaan en ja, zelfs tikken op de vingers gehad. Omdat het gesprek soms gewoonweg niet mogelijk blijkt, ze net zo lang door kan blijven gaan tot ik mij volkomen machteloos en onbekwaam voel en af ga op mijn gevoel op dat moment. En dat gevoel zegt dan: straf.

Ik lees het hier meer: kinderen maken je zo kwetsbaar. Dat maakt mij meteen ook heel bang. Ik leef soms in angst over wat mijn meiden kan overkomen, vrees voor hun kwetsbaarheid, dub over het hoe ik ze weerbaar(der) kan maken in deze maatschappij. De grens tussen beschermen en overbeschermen, behoeden en bang maken. Ik weet hem maar moeilijk te vinden, ben ook gevormd door mijn eigen verleden waardoor ik niet goed weet of ik af kan gaan op mijn gevoel en intuïtie in dezen of dat ik daarvoor zelf al teveel ben gevormd.

Kijkende naar mijn eigen moeder, ze deed zo erg haar best maar heeft zoveel steken laten vallen. Hoe vaak ze wel heeft geroepen dat ze nooit moeder had moeten worden, omdat ze gewoonweg geen moedermateriaal bleek te zijn. Daar kwam ze pas achter toen ze al kinderen had. Tja, weet je dat op voorhand echt, of je moedermateriaal bent?
En ze heeft ook veel goed gedaan, maar mijn zus heeft al het contact met onze ouders verbroken en beschuldigt mijn moeder zelfs van haar eigen gebreken. Juist nu ik zelf moeder ben, breekt mijn hart soms als ik daar aan denk. Want mijn moeder heeft het nooit kwaad bedoeld, ondanks wel 'kwaad' gedaan, en toch wordt het haar allemaal verweten. Hoe bang mij dat maakt dat mijn kinderen later hetzelfde bij mij gaan doen, dat ze niet door het handelen heen kunnen kijken om de goede bedoelingen erachter te zien.

Ik vind het moederschap verdomd zwaar. Ik zie mijzelf terug in mijn kinderen en dat confronteert. Laatst moest ik huilen en kwam mijn oudste dochter van amper 2,5 mij troosten, mijn tranen wegvegen en vragen of ik pijn had, of ik water wilde drinken. Dat was voor mij het moeilijkste en het mooiste tegelijk. De liefde van haar maakte alles goed, zo'n klein gebaar daar kan ik dagen op vooruit. Maar mijn kwetsbaarheid tonen aan mijn kind, de angst haar daarmee te belasten, zo moeilijk.

Mijn kinderen maken mij mens en robot tegelijk. Ik voel emoties waarvan ik het bestaan niet kende, een liefde die ik nog nooit voor iemand heb gevoeld. Maar ze maken ook dat ik mijzelf soms op slot (moet) zet(ten) qua gevoelens, en dat ik zo vaak 'aan' moet staan (zoals iemand het hier zo mooi zei) op momenten dat ik het licht juist even uit wil doen.

Jeetje wat een relaas, maar al met al vind ik opvoeden prachtig, kwetsbaar, moeilijk en kut tegelijkertijd. Met een traan en een lach, soms raak ik mijzelf kwijt en soms leer ik mijzelf er juist door vinden. Ik had op voorhand in ieder geval nooit verwacht dat het dit met mij zou doen.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 12:16 schreef Omentielvo het volgende:
Qua speelgoed laat ik mijn dochter helemaal vrij in haar keus. Ze is momenteel helemaal dol op haar hatchimalbaby en knutselen. Buiten is ze dol op fietsen of steppen.
Qua kleding heb ik zeker bij baby's wel onderscheid tussen jongens en meisjesbaby. Voor een jongetjesbaby zou ik bijvoorbeeld nooit een rokje of jurk kopen.

Verder vraag ik mij m.b.t. jongens en meisjes soms echt af wat nurture is en nature is.
Als ik bijvoorbeeld kijk naar hoe jongetjes stoeien onderling. Op die manier zie ik meisjes dat niet doen. En zo zijn er voor mij wel meer dingen waar jongens en meisjes in verschillen. En die verschillen vind ik zelf ook leuk om te zien.

Als ik voor een ander speelgoed of kleding koop houd ik rekening met wat de ouders leuk vinden.

Je kunt je afvragen of jongetjes onderling zo stoeien omdat dat in hun natuur zit, of omdat er met jongetjes van baby af aan anders wordt omgegaan en mee wordt gestoeid, OMDAT het jongetjes zijn

quote:

Op maandag 6 mei 2019 15:29 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Je kunt je afvragen of jongetjes onderling zo stoeien omdat dat in hun natuur zit, of omdat er met jongetjes van baby af aan anders wordt omgegaan en mee wordt gestoeid, OMDAT het jongetjes zijn

Dat vind ik een interessante. Vrouwlief stoeit tussendoor vaak met onze oudste dochter. Dat vindt ze geweldig en zodra ze kans ziet, stoeit zij ook met anderen zoals mij, haar opa, haar tante, haar grote neef. Nooit als de ander geen aanleiding maakt om te stoeien dus ze is er wel afwachtend in, maar als de ander laat merken te willen stoeien dan springt ze er zo bovenop

Is het niet ook invloed van testosteron waardoor jongens zeker in bepaalde fases fysieker zijn en bijv meer naar bewegende objecten neigen? Ik las daar laatst een keer iets over van een onderzoek bij baby's. Meisjes reageren sterker op gezichten, jongens op bewegende objecten. Er zijn natuurlijke verschillen tussen jongens en meisjes. Generaliseren is alleen lastig en ook vrij onmogelijk omdat er nu eenmaal in die beide groepen zoveel onderlinge verschillen zijn.

Even iets anders. Mijn kleuter van 5 vertelde me vandaag een beetje achteloos dat ze een vriendinnetje in haar klas allerlei verhalen vertelt die niet waar zijn.
Zo zijn we deze vakantie in het museum voor Oudheden geweest en zij heeft daar bij dat vriendinnetje van gemaakt dat ze naar Egypte is geweest, en daar spannende avonturen bij verzonnen.
Ze heeft grote verbeeldingskracht en heeft ook wel in de gaten dat sommige kinderen sneller meegaan in die verhalen dan anderen. Ze zei ook letterlijk: Ja maar L gelooft altijd alles wat ik vertel."

Ik weet dat kinderen op deze leeftijd vrij onschuldig wat heen en weer kunnen schuiven tussen waarheid en fictie, maar toch lijkt me dit niet zo handig. Hoe leg ik dat haar nu op een goede manier uit?

@Vanyel. at klinkt inderdaad heftig. Ik zie in mijn omgeving hoe het kan zijn met zorgintensieve kinderen, en dat is soms moeilijk om te zien. Ik snap het iig heel goed, ondanks dat het bij mij anders gaat.

Wat ik lastig vind trouwens, is nuances. O is vrij bescheiden en zal niet snel voordringen bv. Laatst had ze een ongelukje bij dans omdat ze zó zachtjes had gezegd dat ze moest plassen, dan niemand haar hoorde. Dus ik ga wat gesprekken aan om te zeggen dat als ze iets nodig heeft, ze dan best dat hardop mag zeggen en voor haarzelf op mag komen. Maar ja. Toen ging ik haar gisteren ophalen op een feestje en toen kregen ze snoepzakjes uitgedeeld. Wie stond daar om snoep te jengelen? Creds voor het voor zichzelf opkomen, maar bedelen is dan weer niet netjes. Dat moet voor die kleintjes ook ingewikkeld zijn

Verder vind ik de balans tussen eerlijk zijn en de ze bekend maken met de werkelijkheid, vs ze bang maken erg lastig. Ik wil ze vertellen over wat er gebeurt als iemand doodgaat, als ze daar om vragen, maar niet dat ze er bang voor worden. Zeker als het een tema is dat ik zelf moeilijk vind, dan is dat best heftig. Gelukkig is dat nu wat rustiger, maar hoe kan ik er voor zorgen dat ik haar wel vertel dat mijn ouders vroeg zijn overleden, maar dat ze niet bang wordt dat wij ineens weg zijn?

Mooi om al jullie verschillende manieren van opvoeden te lezen.

Ik ben zo'n 'ik doe maar wat' moeder. Ik heb mijn opvoedmethodes al meermaals aangepast/bijgeschaafd en ik voed zelfs niet alle kinderen op dezelfde manier op. Wat voor het ene kind prima werkt, kan mijn andere kind helemaal niets mee. Ik probeer te kijken naar welke aanpak voor het kind het beste werkt en dat lijkt aardig te lukken.

Er zijn een aantal punten die ik erg belangrijk vind als het om opvoeden gaat, o.a. samen, aandacht, reflectie, weerbaarheid en verantwoordelijkheid. En nog een heleboel andere punten uiteraard, maar dan wordt het wel een heel lang verhaal.

Weerbaarheid vind ik op dot moment op één of andere manier vooral voor mijn dochter een belangrijk punt. Gelukkig geeft ze haar grenzen tot noch toe altijd goed aan. Ik hoor haar zelfs af en toe tegen broertjes zeggen: 'zeg, hebben jullie geen lentekriebels gehad op school? dit is mijn privé en daar hoor je niet aan te komen.' Ik moet er af en toe wel om gniffelen, maar het geeft wel aan dat ze weet dat ze het kan zeggen als iemand te ver gaat. Wat ik wel heel lastig vind is haar te informeren over volwassenen die het niet zo goed bedoelen. Want wat vertel je wel en wat niet? Hoe zorg je dat je kind weerbaar is zonder het gelijk bang te maken? Mogen ze niet mee met een oud vrouwtje die om hulp vraagt bij het verwisselen van de autoband? Of geldt dat alleen voor de meneer die thuis kleine puppy's heeft? Ik blijf het een lastig onderwerp vinden.

Wat ik met alle kinderen doe is bij het naar bed brengen een kort reflectiemomentje waarbij we de dag bespreken. Vaak doen we dat in mijn bed, want ze vinden het reuzegezellig als ze in ons bed in slaap mogen vallen. Ik doe alleen geen oog dicht met kind in bed, dus als ze slapen leggen we ze over naar hun eigen bed. Tijdens de gesprekjes gaan we niet alleen in op wat zij bij zichzelf goed/minder goed vonden gaan en wat ze fijn of minder fijn vonden aan die dag, maar ook wat ze die dag van mijn gedrag vonden. Zo gaf mijn dochter van 9 jaar me laatst terug: "Mam ik vind het niet leuk als je dingen zomaar uit mijn handen pakt, dat kun je me dan toch ook gewoon vertellen en dan leg ik het weg of geef ik het terug." -> Situatie was een mobiele telefoon die ze had gepakt zonder het aan mij te vragen en vervolgens deed ik zo ongeveer hetzelfde bij haar, namelijk iets pakken zonder te vragen. Ik geloof dat we er in dit geval beiden iets van geleerd hebben.

Daarnaast vind ik verantwoordelijkheid nemen een belangrijk punt. Verantwoordelijkheid voor jezelf, je eigen spullen, maar ook voor anderen en andermans spullen.
Het zijn op dit moment nog kleine verantwoordelijkheden, zo zijn de kinderen zelf verantwoordelijk voor het uitzoeken van kleding en het aantrekken ervan. E.e.a. ontstaan uit dagelijkse kledingdiscussies. In het kader van pick your battles heb ik dit laten varen en het aantal bizarre combinaties valt echt reuze mee.
Tenzij ze mijn hulp vragen bij het aankleden, dan kom ik uiteraard helpen. Ze zijn ook zelf verantwoordelijk voor het inpakken van hun schooltas. Ik maak de spullen klaar, zij pakken hun tas in. Maar ook rommel van jezelf en soms ook van anderen opruimen hoort erbij. Als je toch naar de bak met schoenen loopt, neem dan ook de schoenen van de medemens even mee als je daar toch toevallig langskomt. Maar ook verantwoordelijkheid nemen bij het buitenspelen, zie je daar dingen gebeuren die niet mogen of niet fijn zijn voor iemand, doe er dan iets aan of schakel indien je het zelf niet kunt hulp in van een volwassene.

Het opvoeden gaat me bij twee van de drie kinderen eigenlijk prima af, bij die twee escaleert er zelden iets. Bij mijn middelste (5 jaar oud en de eerstgeborene van mijn tweeling) is het regelmatig een behoorlijke uitdaging. Hij is erg onderzoekend en ondernemend en gaat eigenlijk altijd net een stapje verder dan wij hem hebben toegestaan. Afgelopen weken werd het negeren van onze adviezen en regels (niet bij de sloot want je hebt je zwemdiploma nog niet) en het woord k*t gebruiken (fijn zo'n BSO waar een nogal brutaal kind rondloopt en een kleuter die dat dus één op één overneemt ), zo erg dat ik overgegaan ben tot in mijn ogen erg drastische maatregelen. Waarschuwen, uitleg geven waarom, op de trap zetten en boos worden, we hebben letterlijk alles geprobeerd, maar niets hielp. Dit in combinatie met zijn 'ik doe het lekker toch' gedrag en uitlatingen dreven me echt tot wanhoop.
In een ultieme poging wel tot hem door te dringen heb ik elke keer als hij het verboden woord weer zei aangegeven wat het volgende item van hem zou zijn dat ik zou innemen. Het resulteerde eerst in het innemen van een stuk of 5 items, waaronder zijn fiets en skateboard en niet zozeer verdriet, maar vooral boosheid van zijn kant. En een huilend moederhart aan mijn kant.
Binnen een paar dagen kwam hij tot de ontdekking dat ik het nu wel echt meende en dat dergelijk gedrag écht consequenties had. Inmiddels heeft hij al zijn spullen weer terug, het woord hoor ik niet meer en ook luisteren in zijn algemeenheid gaat ook een stuk beter. Het deed mijn moederhart echt pijn om hem op deze manier te benaderen, maar twee weken geleden zat ik huilend op de trap omdat ik echt niet meer wist hoe ik dan wel tot hem door zou kunnen dringen. Dat was voor mij wel even een eye opener en de reden om mijn zachtere aanpak even te laten voor wat het was.

Kortom opvoeden, ik vind het een leuke uitdaging, maar soms ben ik wel blij als ik even tijd voor mezelf heb en even niet 24/7 in dienst hoef te staan van anderen.

[ Bericht 0% gewijzigd door _NIKKI_ op 06-05-2019 16:59:31 ]

quote:

Op maandag 6 mei 2019 16:36 schreef Roomsnoes het volgende:
hoe kan ik er voor zorgen dat ik haar wel vertel dat mijn ouders vroeg zijn overleden, maar dat ze niet bang wordt dat wij ineens weg zijn?

Daar kun je niet echt voor zorgen, dat is het rottige. De dood en sterfelijkheid zijn onderdeel van het bestaan, daar hoort angst ook bij, al is het wel te hopen dat die angst binnen de perken blijft.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 16:38 schreef _NIKKI_ het volgende:
Wat ik wel heel lastig vind is haar te informeren over volwassenen die het niet zo goed bedoelen. Want wat vertel je wel en wat niet? Hoe zorg je dat je kind weerbaar is zonder het gelijk bang te maken? Mogen ze niet mee met een oud vrouwtje die om hulp vraagt bij het verwisselen van de autoband? Of geldt dat alleen voor de meneer die thuis kleine puppy's heeft? Ik blijf het een lastig onderwerp vinden.

Wij vertellen al heel lang dat ze ons altijd even moet laten weten als ze ergens anders heen gaat. Dat als iemand zegt puppy's te hebben en zij wil ze zien, dat wij dat dan even moeten weten. Want anders zijn we haar kwijt, en dat is niet handig en maken we ons zorgen.
En daarbij hebben we ook gezegd dat als een (onbekende) volwassene haar om hulp vraagt (ook dat oude vrouwtje) dat ze dan ons maar even moet roepen. Want wat kan een kind nou doen om een volwassene te helpen? Dat kan een andere volwassene veel beter en dat willen wij natuurlijk altijd!

Maar goed, bij ons is inmiddels ook het woord kinderlokker al langs geweest en seksueel misbruik besproken. En dat er volwassenen zijn die een belangstelling voor kinderen hebben die niet passend is. Dat ze ons daar altijd van op de hoogte moet stellen en dat ze daar geen geheim over mag hebben. Dat een geheim waar je je rot over voelt, gedeeld moet worden. Alles ondervangen kun je natuurlijk nooit, helaas. Maar zaken feitelijk en zonder te veel emotie vertellen (hoe moeilijk ook als het over zo'n onderwerp gaat) geeft ze informatie en maakt ze niet zo snel bang. Tenminste, zo werkt het bij onze bijna tienjarige.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 16:25 schreef Franny_G het volgende:
Is het niet ook invloed van testosteron waardoor jongens zeker in bepaalde fases fysieker zijn en bijv meer naar bewegende objecten neigen? Ik las daar laatst een keer iets over van een onderzoek bij baby's. Meisjes reageren sterker op gezichten, jongens op bewegende objecten. Er zijn natuurlijke verschillen tussen jongens en meisjes. Generaliseren is alleen lastig en ook vrij onmogelijk omdat er nu eenmaal in die beide groepen zoveel onderlinge verschillen zijn.

O, zeker! Er zijn zeker verschillen en die mogen er ook zijn. Maar van een heleboel verschillen is de vraag nurture of nature volgens mij helemaal niet zo gemakkelijk te beantwoorden en stoppen we er met nurture geheel onbewust toch best nog wel wat in.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 17:12 schreef miss_sly het volgende:

[..]

O, zeker! Er zijn zeker verschillen en die mogen er ook zijn. Maar van een heleboel verschillen is de vraag nurture of nature volgens mij helemaal niet zo gemakkelijk te beantwoorden en stoppen we er met nurture geheel onbewust toch best nog wel wat in.

Ik denk zelf dat het stoeien wat ik bedoel door de testeron komt.
Ik bedoel overigens niet dat alle jongetjes van stoeien houden of meisjes er niet van houden.
Ik bedoel die situatie als twee jongetjes onderling stoeien. Op die manier zie ik meisjes niet stoeien.

Maar het is heel lastig om te bepalen omdat er al zo snel onderscheid gemaakt wordt.

Ik heb me vantevoren niet zo in opvoedmethodes verdiept. Dus ook ik doe maar wat. Maar ondertussen heb ik wel e.e.a. over diverse opvoedmethodes gelezen. Hierbij pas ik toe wat voor ons werkt.
Het ene kind is het andere niet, dus wat bij de een werkt, hoeft bij de ander niet te werken.
Een voorbeeld:
Mijn oudste had/heeft veel behoefte aan duidelijkheid en aan duidelijke grenzen. Uitzonderingen verschoven voor hem gelijk een grens, dus maakte ik bij hem zelden een uitzondering (en dat vond ik lastig, want ik houd wel van uitzonderingen).
Mijn 2e heeft veel beter door wat een uitzondering inhoudt, dus daar kan ik gemakkelijker uitzonderingen maken (maar minder in bijzijn van de oudste).

Overigens vind ik meestal dat het opvoeden me beter afgaat dan ik vantevoren van mezelf ingeschat had. Ik zag mezelf nooit zo als een moederlijk type.

[ Bericht 10% gewijzigd door Grijs op 06-05-2019 17:50:16 ]

3 kinderen en alle 3 hebben hun eigen benadering nodig. Wat voor Jen super werkt zou voor Leyla helemaal niet passen en wat voor Leyla goed is heeft geen effect op Bram.

Ik spreek nooit op een kinderlijke toon tegen de kinderen, spreek ze aan op hun eigen verantwoordelijkheid en mopper vooral dat ze elkaar met rust moeten laten.

Maar buiten dat doe ik maar wat en ze leven nog steeds.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 17:11 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Wij vertellen al heel lang dat ze ons altijd even moet laten weten als ze ergens anders heen gaat. Dat als iemand zegt puppy's te hebben en zij wil ze zien, dat wij dat dan even moeten weten. Want anders zijn we haar kwijt, en dat is niet handig en maken we ons zorgen.
En daarbij hebben we ook gezegd dat als een (onbekende) volwassene haar om hulp vraagt (ook dat oude vrouwtje) dat ze dan ons maar even moet roepen. Want wat kan een kind nou doen om een volwassene te helpen? Dat kan een andere volwassene veel beter en dat willen wij natuurlijk altijd!

Maar goed, bij ons is inmiddels ook het woord kinderlokker al langs geweest en seksueel misbruik besproken. En dat er volwassenen zijn die een belangstelling voor kinderen hebben die niet passend is. Dat ze ons daar altijd van op de hoogte moet stellen en dat ze daar geen geheim over mag hebben. Dat een geheim waar je je rot over voelt, gedeeld moet worden. Alles ondervangen kun je natuurlijk nooit, helaas. Maar zaken feitelijk en zonder te veel emotie vertellen (hoe moeilijk ook als het over zo'n onderwerp gaat) geeft ze informatie en maakt ze niet zo snel bang. Tenminste, zo werkt het bij onze bijna tienjarige.

Dit hebben wij ook aangegeven. Zelfs als het een bekende is die zegt dat papa en mama 'het al weten' moeten ze toch naar huis komen. Deze boodschap laten we af en toe de revue passeren, maar ik zou oprecht niet weten wat ze doen als ze in zo'n situatie terecht zouden komen.

Niet belangrijk

[ Bericht 93% gewijzigd door Omentielvo op 06-05-2019 19:43:46 ]

quote:

Op maandag 6 mei 2019 18:13 schreef Omentielvo het volgende:
Er was een tijdje geleden een filmpje daarover. Die meneer vroeg vooraf toestemming aan de ouders. En bijna elk kind ging mee.
Dit kan ook komen omdat ze de meneer met hun ouders hadden zien praten.

Ik vond dat filmpje echt heel erg slecht. De man sprak eerst een tijdje met de ouder, dat was duidelijk een prettig gesprek, dat straalden ze uit. Daarna sprak de man met het kind, in het zicht van de ouder. Toen hij vroeg om mee te gaan, gingen die kinderen mee, vanwege bovenstaande en waarschijnlijk ook omdat de ouder zag dat het kind met de man meeging.

Ik vond het echt op geen enkele manier iets zeggen over kinderen en of ze met onbekenden mee zouden gaan.

Wat een fijn topic dit. Hoewel je het rationeel wel weet, is het toch weer fijn om te horen dat die ‘andere moeders ook maar wat doen’. Hier ook niet ingelezen in theorieën. Een aantal opmerkingen uit diverse topics zijn me altijd bijgebleven. Een hele belangrijke (voor mijzelf) is dat ik nooit ‘sssht, stil maar’ zeg om te troosten. Is ze verdrietig, dan knuffelen we en praten we erover -mits ze dat wil-. Een andere inderdaad om haar gevoel er ook te laten mogen zijn (goeie zin krijger), dat ze best boos/verdrietig/gefrustreerd mag zijn als een klasgenootje niet kan spelen, als ze die lekkere koekjes uit de winkel niet meekriigt of als ze geen tv mag kijken ‘s ochtends. Ik merk dat ze, net als ik, best een temperament heeft. Boos worden en niet weten wat je met die agressie aan moet. Vooralsnog vertel ik haar dat ze dan het beste in een kussen mag slaan of schreeuwen, zodat ze niet met deuren/spullen gaat smijten. Maar misschien hebben jullie daar nog andere ideeën voor?


Wat ik wel lastig vind is dat Vriend en ik niet helemaal op 1 lijn zitten. Hij is een stuk strenger dan ik en ik merk dat ik vaker denk aan het ‘pick your battles’ principe. Dus het valt me op dat hij heel vaak ‘nee’ of ‘niet doen’ zegt op dingen die ík door de vingers zou kijken. Zoals bijvoorbeeld op d’r knieën op de stoel zitten in plaats van rechtop, of over de bank heen kruipen in plaats van er omheen lopen etc. Vaak vrij onbenullige dingen, maar op het moment dat hij ‘nee’ zegt, voel ik me als het ware verplicht om er in mee te gaan om zo wel een soort eenheid te vormen, ook al sta ik er niet achter. Hoe doen jullie dit?

Niet belangrijk

.

[ Bericht 99% gewijzigd door miss_sly op 06-05-2019 19:44:09 ]

quote:

Op maandag 6 mei 2019 19:40 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Het is geheel off topic, maar dat was niet waar het filmpje over ging. Het filmpje was gemaakt om aan te tonen dat kinderen met onbekenden mee zouden gaan. En dat laat dit filmpje dus juist niet zien, in mijn ogen.

Het feel good waar we het over hadden is voor mij wel weg.
Ik zal mijn posts wijzigen.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 19:36 schreef krijgerrtje het volgende:

Wat ik wel lastig vind is dat Vriend en ik niet helemaal op 1 lijn zitten. Hij is een stuk strenger dan ik en ik merk dat ik vaker denk aan het ‘pick your battles’ principe. Dus het valt me op dat hij heel vaak ‘nee’ of ‘niet doen’ zegt op dingen die ík door de vingers zou kijken. Zoals bijvoorbeeld op d’r knieën op de stoel zitten in plaats van rechtop, of over de bank heen kruipen in plaats van er omheen lopen etc. Vaak vrij onbenullige dingen, maar op het moment dat hij ‘nee’ zegt, voel ik me als het ware verplicht om er in mee te gaan om zo wel een soort eenheid te vormen, ook al sta ik er niet achter. Hoe doen jullie dit?

Dat hebben wij ook vaak. Dan zegt man "als je nu niet ophoudt, dan moet je op de gang". Ik ben daar zelf niet van, maar ik vind het erg belangrijk om hem ook eea uit te laten vogelen. Zolang hij imo niet over de grenzen van het kind gaat, dan ga ik mee in wat hij zegt. Hij vindt het opvoeden denk ik wel lastig hier en daar, en heeft heel simpel veel minder ervaring dan ik. Maar hij is ook wat te trots/eigenwijs om om hulp te vragen.

Laatst zat ie in een cirkel vast en riep hij 100x S pak je schoenen, schoenen pakken, schoenen pakken, op en blafferige toon. Dat gaat em bij s dus echt niet worden. Toen "greep" ik wel in, omdat ik zag dat ze er beiden niet uit gingen komen. Toen zei ik: hoe is het voor jou als ik zeg "autosleutels pakken!". Toen zag hij in dat hij er niet uit ging komen, vroeg S lief en toen waren ze in 4 minuten buiten.

Ik heb het ook regelmatig over dat als er iemand (ook bekenden) vragen of ze mee gaat of mee naar binnen komt, je het altijd eerst komt zeggen/vragen aan papa of mama.
Ook geheimpjes met iemand mag ze niet hebben. Die hebben we een keer uitgetest. Opa gaf haar een snoepje en zei daarbij dat het een geheimpje was. Toen nam ze hem gelukkig niet aan omdat ze geen geheimen mag hebben.
Inmiddels weet ze wel dat ze cadeautjes ed voor iemand geheim mag houden.
En dat vind ik vooral erg lastig, waar leg je de grens, er zijn altijd zoveel uitzonderingen

Oh en bij ons kwijtraken moeten ze naar een papa of mama toe die kinderen bij zich heeft.

En @Krijgertje, ik heb dat met man soms ook. Man is ook strenger dan ik ben. Ik wil ook een eenheid met mam vormen en ga er dan op dat moment mee in en als ik me er eigenlijk niet prettig bij voel heb ik het er later met man over en besluiten we of het wel of niet mag.
En soms besluiten we ook dat het bij mij wel mag en bij man niet en als we er samen zijn dat het dan niet mag.
Kinderen gaan daar eigenlijk best goed mee om. Het zijn ook geen heel grote dingen (tv kijken tijdens eten bijv)

quote:

Op maandag 6 mei 2019 16:25 schreef Franny_G het volgende:
Is het niet ook invloed van testosteron waardoor jongens zeker in bepaalde fases fysieker zijn en bijv meer naar bewegende objecten neigen? Ik las daar laatst een keer iets over van een onderzoek bij baby's. Meisjes reageren sterker op gezichten, jongens op bewegende objecten. Er zijn natuurlijke verschillen tussen jongens en meisjes. Generaliseren is alleen lastig en ook vrij onmogelijk omdat er nu eenmaal in die beide groepen zoveel onderlinge verschillen zijn.

Met betrekking tot stoeien en testosteron zat in 'Man Made' wel een leuk experimentje. Het testosteron van verschillende beroepsgroepen (advocaten, rugbyers, balletdansers, advocaten, verplegers, queerartiesten en politiemannen) werd gemeten:


Wat kort door de bocht natuurlijk, maar goed, het is tv. De conclusie is in elk geval zo'n beetje dat hormonen/een hormoon an sich niet zoveel zeggen/zegt over gedrag. Het is denk ik een complexe combinatie van factoren, waar hormonen onderdeel van uitmaken, maar waar ook persoonlijkheid, omgeving, aan- en afgeleerd gedrag en nog veel meer (nurture én nature) bij meespeelt. En waarin naar mijn mening de tweedeling man/vrouw eerder tegenwerkt dan helpt, gezien het aantal variaties in gender en geslacht. Dus ik doe mijn best de overtuigingen op dat vlak van me af te schudden en de dingen op z'n minst gelijkwaardig te bekijken. Mijn man vindt dat lastiger dan ik (dat snap ik gezien juist die overtuigingen dan weer wel, haha), maar hij doet daar ook zijn best voor.

Interessant filmpje Cass.

Ik moest even denken aan een stukje van een tijdje terug over jongens en school. Dat jongens het over het algemeen lastiger hebben dan meisjes.
Dit met de nurture en nature. Is dat stukje over jongens en school dan achterhaalt?

quote:

Op maandag 6 mei 2019 19:36 schreef krijgerrtje het volgende:
Wat een fijn topic dit. Hoewel je het rationeel wel weet, is het toch weer fijn om te horen dat die ‘andere moeders ook maar wat doen’. Hier ook niet ingelezen in theorieën. Een aantal opmerkingen uit diverse topics zijn me altijd bijgebleven. Een hele belangrijke (voor mijzelf) is dat ik nooit ‘sssht, stil maar’ zeg om te troosten. Is ze verdrietig, dan knuffelen we en praten we erover -mits ze dat wil-. Een andere inderdaad om haar gevoel er ook te laten mogen zijn (goeie zin krijger), dat ze best boos/verdrietig/gefrustreerd mag zijn als een klasgenootje niet kan spelen, als ze die lekkere koekjes uit de winkel niet meekriigt of als ze geen tv mag kijken ‘s ochtends. Ik merk dat ze, net als ik, best een temperament heeft. Boos worden en niet weten wat je met die agressie aan moet. Vooralsnog vertel ik haar dat ze dan het beste in een kussen mag slaan of schreeuwen, zodat ze niet met deuren/spullen gaat smijten. Maar misschien hebben jullie daar nog andere ideeën voor?


Wat ik wel lastig vind is dat Vriend en ik niet helemaal op 1 lijn zitten. Hij is een stuk strenger dan ik en ik merk dat ik vaker denk aan het ‘pick your battles’ principe. Dus het valt me op dat hij heel vaak ‘nee’ of ‘niet doen’ zegt op dingen die ík door de vingers zou kijken. Zoals bijvoorbeeld op d’r knieën op de stoel zitten in plaats van rechtop, of over de bank heen kruipen in plaats van er omheen lopen etc. Vaak vrij onbenullige dingen, maar op het moment dat hij ‘nee’ zegt, voel ik me als het ware verplicht om er in mee te gaan om zo wel een soort eenheid te vormen, ook al sta ik er niet achter. Hoe doen jullie dit?

Ik kies mn battles ook met meneer.
Ik heb er vormen in; 1. niet instemmen maar gewoon niet mee bemoeien, later op terugkomen. 2. Instemmen ondanks niet mee eens, later op terugkomen. 3. Op moment zelf, ondanks aanwezigheid van kinderen, kenbaar maken.
Meestal krijg ik dan de snauw, regel jij het dan maar.
Verder wel herkenning, maar ik laat het meestal. Ondanks dat hij veel meer op hun huid zit en ik misschien te weinig is dat ook een soort balans. Dat we het niet altijd eens zijn hoort er gewoon bij en de kinderen zien dan ook dat we er ook weer uitkomen.


Qua boos worden: ja je mag prima boos zijn, dag mag je ook laten merken, maar op een normale manier. Ook als je boos bent laat je mn spullen heel, slaan en krijsen lost sowieso niks op. Maar ik heb dat wat moeten herhalen voordat het ook door drong tot Jen dat je meer bereikt als je niet volledig uit je plaat gaat. Maar dat is opvoeden, herhalen, herhalen.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:55 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Mooi contrast jouw laatste paragraaf met hoe ik het beleef @:Roomsnoes
Ik vind opvoeden echt de hel. Zo veel moeilijker dan ik ooit verwacht had en in alle eerlijkheid weet ik niet of ik het nog eens zou doen als ik de keuze had.
Ik hou met heel mijn hart van ze en zou ze never nooit willen missen.

Ik vind opvoeden soms ook echt hel. Nu helemaal met een puber van 13 en een pre puber van bijna 10. Vooral met de puber weet ik soms niet wat/hoe ik het moet doen. Moet ik bepaald gedrag negeren? Moet ik beeldschermstraf inzetten, moet ik bovenop haar huiswerk zitten of moet ik het loslaten. ik twijfel soms enorm aan of ik het wel goed doe, of ik het anders moet doen.
En die keuze.. daar herken ik mezelf ook heel erg in

Ik heb me vooraf niet ingelezen in de diverse opvoedtheorieen. Het is voor mij soms te "zweverig" en ik ben helemaal niet zo.

Ik ben ook van het "aanrommelen". Maar als ik dan zo naar mijn kinderen kijk en denk ik dat ik het toch ergens wel goed gedaan heb. Ze zijn volgens mij netjes opgevoed met normen en waarden.
En ja, er vliegt hier wel eens een scheldwoord door het huis, maar daar ben ik zelf debet aan.

[ Bericht 0% gewijzigd door Vicky op 06-05-2019 21:36:20 ]

Ik vind opvoeden zo megatof! Ik vind het fantastisch dat er kleine mensen rondlopen die door mij/ons gevormd zijn tot wie ze nu zijn, ik geniet van de uitdagingen die het met zich mee brengt, van hoe het mij een spiegel voorhoudt en hoe ik groei van alles wat ze mijn kant op werpen. Verder vind ik ze echt leuke mensen waar ik graag mijn tijd mee door breng, dat helpt ook. Daarnaast vind ik het in periodes loeizwaar, vooral als zij het zwaar hebben. Mijn oudste heeft een afschuwelijk half jaar gehad, is intens ongelukkig geweest met alle vreselijke nare dingen die daarbij horen, en ik heb me toen herhaaldelijk afgevraagd waarom ik een kind op de wereld had gezet als grootse pijn er blijkbaar ook bij hoort. Ze behoeden voor pijn is blijkbaar niet compleet gelukt en naast dat dat zeer doet, voelt het ook als falen.

De opvoedmethodes ken ik, voor elke methode geldt dat ik er uit haal wat bij ons gezin past. Dat is voor een deel aan de hippie-kant van het spectrum met veel invloeden vanuit ap/oo maar om de boel in balans te houden komen we ook wel eens bij de Mac

Hier ook 2 kinderen met 2 verschillende gebruiksaanwijzingen.. Dus ik heb "ik-doe-maar-wat-variant-1"en de "ik-doe-maar-wat-variant-2". Waarbij optie 1 meer intuïtief werkt, omdat het kind op mij lijkt. En nr2 moet ik wat meer bij nadenken, maar kom ik ook wel uit. Man heeft het juist eerder andersom. Die kan nr2 van nature wat makkelijker opvoeden. Samen komen we er wel uit, juist de mix helpt hier. Als de ene ouder het niet lukt, dan lukt het de ander wel, en ze worden allebei vrolijk groter..
Je ziet ook op school dat ze precies een ander type leerkracht nodig hebben om vooruit te komen.
En doorsnee gezien zijn het geen pittige kinderen, dus ik heb sowieso makkelijk praten

Ik ben tijdens de peutertijd van de kinderen regelmatig naar een moeder-wijk-groep geweest. Daar adviseerden ze de Tripple P methode. Vooral veiligheid, consequent en inspireren. Dat past me wel, en de kinderen ook, zeker op die leeftijd. Al werkt het bij allebei op hun eigen manier.
HowToTalkToKids heeft me wel bewuster gemaakt van de manier waarop ik dingen zeg/vraag. Maar ook dat staat niet zover van mijn natuur af.

Elk kind is anders en elke ouder is anders. Je intuitie is bij de meeste weldenkende ouders voldoende lijkt me al zet ik dat weldenkend wel in een bepaald perspectief. De perfecte ouder bestaat (bij lange na) niet, al denken sommigen dat wel

Ik geloof niet zo in die keurslijf methodes, proberen in te leven in de denkwijze van je jonge kinderen is al moeilijk genoeg

quote:

Op dinsdag 7 mei 2019 09:01 schreef Deepfreeze het volgende:

HowToTalkToKids heeft me wel bewuster gemaakt van de manier waarop ik dingen zeg/vraag. Maar ook dat staat niet zover van mijn natuur af.

Leuk, dat boek heb ik ook! Ik heb er vorig jaar een begin in gemaakt maar toen was mijn jongste nog niet geboren en mijn oudste pas 1,5. Bleek toen dus nog niet zo effectief Maar ik ga hem dit weekend maar weer eens uit de kast opdiepen want het was wel interessant leesvoer met volgens mij handige handvatten inderdaad.

quote:

Op dinsdag 7 mei 2019 09:20 schreef Schanu het volgende:

[..]

Leuk, dat boek heb ik ook! Ik heb er vorig jaar een begin in gemaakt maar toen was mijn jongste nog niet geboren en mijn oudste pas 1,5. Bleek toen dus nog niet zo effectief Maar ik ga hem dit weekend maar weer eens uit de kast opdiepen want het was wel interessant leesvoer met volgens mij handige handvatten inderdaad.

Er is ook een deel 2. en eentje over rivaliteit tussen broers en zussen.
Die laatste vond ik wel handig toen de jongste richting peuterpuberteit ging en de oudste daar last van had..

Maar het blijven ook gewoon broertjes die af en toe vreselijk moeten stoeien en hun energie kwijt moeten. Om dan 5 minuten later liggen te knuffelen voor een tekenfilm..
In het begin had ik daar wel moeite mee. Nu loop ik er wel heen als er eentje kapot is

Bedankt voor de tip, die ga ik zeker op mijn lijstje zetten want ik verwacht hier ook nog wel wat trammelant tussen de zussen

Haha loslaten heet dat denk ik, ik grijp ook niet meer in elke keer in, ze moeten het toch samen leren 'uit te vechten', zei het op een goede manier. En inderdaad, hoort er ook gewoon bij!

Ok, help.

Situatie: een bijna peuter die andere kindjes pijn doet en vooral bijt. Thuis is het zijn broer, maar op het KDV ook andere kindjes

Hoe zouden jullie dit aanpakken?

Ik heb heel veel nagedacht. Kevin heeft heel heel heel veel energie en is vaak erg enthousiast en wordt dan lomp. Hij kan van 0 naar boos in standje 10 als hij zijn zin niet krijgt. Daarnaast beet zijn broer ook heel veel, maar alleen Kevin. Ik denk dat daardoor hij denkt dat het er een beetje bij hoort.

We hebben gesprek gehad met KDV, en eigenlijk komt het er op neer dat zij het ook niet weten. We hanteren wel dezelfde aanpak: duidelijk zeggen dat het niet mag en uit de situatie halen door hem apart te zetten. Ze zeggen daar dat boos worden juist het tegenovergestelde effect heeft, maar ik schiet wel eens uit mijn slof als ik hem zie bijten.

Ik ben eigenlijk een beetje geschrokken van het gesprek, omdat ze hebben aangegeven dat ouders hun kind daar bij het KDV weg willen halen, omdat Kevin het kind bijt.
Dit maakt dat ik mezelf echt zo’n faalmoeder vind. Ik kan er wel om huilen.
Eigenlijk ook wel omdat het voor mij een beetje uit de lucht komt vallen dat hij zo veel bijt. Thuis bijt hij wel hoor, maar dus vooral broerlief en ik heb hem nog nooit andere kindjes zien bijten.

Weten jullie iets wat wij kunnen doen? Ze zeggen dat we met dit naar het CB moeten gaan voor advies , maar dat lijkt mij niet zo zinvol.

Beide broers komen wel nu in een aparte groep bij het KDV, omdat ze vaak met zijn tweeën optrekken tegen de rest. Dit vind ik heel fijn, omdat ik dit zelf ook merk. Misschien geeft dit Kevin ook wel wat rust.

Je bent echt geen faalmoeder. Gewoon niet.

Ik zou gaan bijhouden wanneer hij bijt en of je de reden kan achterhalen waarom hij bijt.
Als je de reden weet kan je veel gerichter naar een oplossing zoeken.
En praat er ook over op rustige momenten. Dat tandjes zijn om je eten te eten en niet om kindjes te bijten.

[ Bericht 15% gewijzigd door Omentielvo op 09-05-2019 06:34:37 ]

quote:

Op donderdag 9 mei 2019 00:40 schreef Adrian4 het volgende:
Ok, help.

Situatie: een bijna peuter die andere kindjes pijn doet en vooral bijt. Thuis is het zijn broer, maar op het KDV ook andere kindjes

Hoe zouden jullie dit aanpakken?

Ik heb heel veel nagedacht. Kevin heeft heel heel heel veel energie en is vaak erg enthousiast en wordt dan lomp. Hij kan van 0 naar boos in standje 10 als hij zijn zin niet krijgt. Daarnaast beet zijn broer ook heel veel, maar alleen Kevin. Ik denk dat daardoor hij denkt dat het er een beetje bij hoort.

We hebben gesprek gehad met KDV, en eigenlijk komt het er op neer dat zij het ook niet weten. We hanteren wel dezelfde aanpak: duidelijk zeggen dat het niet mag en uit de situatie halen door hem apart te zetten. Ze zeggen daar dat boos worden juist het tegenovergestelde effect heeft, maar ik schiet wel eens uit mijn slof als ik hem zie bijten.

Ik ben eigenlijk een beetje geschrokken van het gesprek, omdat ze hebben aangegeven dat ouders hun kind daar bij het KDV weg willen halen, omdat Kevin het kind bijt.
Dit maakt dat ik mezelf echt zo’n faalmoeder vind. Ik kan er wel om huilen.
Eigenlijk ook wel omdat het voor mij een beetje uit de lucht komt vallen dat hij zo veel bijt. Thuis bijt hij wel hoor, maar dus vooral broerlief en ik heb hem nog nooit andere kindjes zien bijten.

Weten jullie iets wat wij kunnen doen? Ze zeggen dat we met dit naar het CB moeten gaan voor advies , maar dat lijkt mij niet zo zinvol.

Beide broers komen wel nu in een aparte groep bij het KDV, omdat ze vaak met zijn tweeën optrekken tegen de rest. Dit vind ik heel fijn, omdat ik dit zelf ook merk. Misschien geeft dit Kevin ook wel wat rust.

Mijne deed dat ook, totdat hij een keer teruggebeten werd. Toen begreep hij dat het pijn doet en niet leuk is. Praten erover hielp hier niet.

Adrian, wat verveld dat hij zo veel bijt! Voor hem voornamelijk.

Een paar gedachtes:
-Jammer dat die andere ouders kun kind weg willen halen. Dit gaat ook voor hen geen oplossing zijn. Dikke kans dat er daar ook een bijtend kind zit. Want hoe vervelend ook, het is vrij normaal.
-Aanpak lijkt me op zich nits mis mee, maar ik zou het kdv vragen om te observeren in welke situaties hij bijt. Kan je zelf ook doen. Is het zelfverdediging? Een ietwat onhandige manier om genegenheid uit te drukken? Angst? Zodra je weet wat hij probeert te zeggen met het bijten, kun je daar ook de oplossing zoeken.
Wij hadden op de groep een kindje (1,5) dat erg van knuffelen hielt. Dan pakte hij andere kindjes bij de oren en ging met zijn mond op het andere kindje af. Wij interpreteerden dat als genegenheid zoeken, en we zijn het kind gaan schaduwen en elke keer dat hij zo iets wilde doen, pakten we zijn handjes en leerden hem om andere kindjes over de arm te aaien. Op een gegeven moment zag je dan dat hij wilde gaan bijten, opkeek naar ons en zich bedacht, en ging aaien. Je kan dan ook al aaien zeggen dat het zeer doet voor het andere kind, en dat aaien wel fijn is.

Als het woede is zou je hem stampvoeten aan kunnen leren.
Als het in baldadige stoeisituaties gebeurt, dan zou je er voor kunnen waken dat zulke situaties in een periode niet voorkomen.

Op zich fijn dat jullie met het kdv in gesprek zijn, maar zij moeten het probleem daar aanpakken, en jullie thuis, in de situatie dus. Er thuis over praten met kind gaat geen zoden aan de dijk zetten. 3 minuten na een incident is een kind het al weer vergeten.

En in het algemeen zou je actief op positief gedrag kunnen reageren. Het is frappant om te zien dat, wanneer ik kind A vertel dat hij zo lief is dat hij kind B troost, kind C, D en E ook aan komen hollen om te troosten. Kinderen zijn zo op zoek naar dit soort feedback, dat een fokus hier op ook best mee kan helpen aan een oplossing. (Waarmee ik niet wil zeggen dat jullie niet positief zijn, maar dat een periode hier op fokusen best afleidend kan werken). Door op de situatie te zitten en negatief gedrag te corrigeren, kan je snel in een negatieve spiraal raken, waarbij het enige dat je omtrent tegen het kind zegt is "nee niet doen, dat doet pijn". Dat wordt verwarrend voor het kind, op den duur.

Eens dat CB niet direct zinvol is. Zij kennen Kevin niet, en jullie en het kdv wel.

Een faalmoeder ben je sowieso niet. Je bent een gewone moeder die met haar handen in het haar zit, omdat een kind heel gewone dingen doet, maar die nou eenmaal niet fijn zijn voor anderen. Hij is niet gaan bijten omdat jij iets fout doet.

Adrian, bij ons vorige kdv hadden ze een pedagoge die op meerdere vestigingen van de organisatie af en toe langskwam en met de leidsters meedacht en ook observeerde op de groepen. Misschien een idee om na te vragen of de opvang ook dergelijke expertise in huis heeft?
Zoals Roomsnoes ook zegt, is het zo belangrijk om goed te kijken wat er precies gebeurt in zulke situaties.

Daarbij is het ook wel een belangrijke vraag of Kevin een goede band heeft met de leidsters. Zijn het altijd dezelfde of wisselt het vaak? Zie je dat hij enthousiast op ze reageert, echt contact maakt?
Want veel van dit gedrag heeft ook wel met veiligheid te maken. Tenminste, dat is wat ik bij mijn eigen kinderen zie. En ook dat hoe beter ze zich bij een leidster voelen, hoe makkelijker ze ook bij te sturen zijn en tot rust kunnen komen.

Als het gaat om die energie en het enthousiasme: ik herken dat van mijn oudste, die had dat ook. En daardoor ook die frustratie als de ander niet meegaat in wat je wil, of gewoon emoties niet goed kwijt kunnen. Zij ging dan slaan.

Is er op het kdv genoeg ruimte en gaan ze veel naar buiten? Dat is wel een belangrijk punt, denk ik?
Bij I deden ze op een gegeven moment peutergym. Vond ik een geweldig initiatief. Want door spelletjes te doen, leerden de kinderen heel veel. I overwon haar angst voor veel dingen, ze leren ook met elkaar fysiek om te gaan, elkaar te helpen, samen energie kwijt kunnen etc.

Kortom, ik heb geen idee hoe dat verder op dat kdv gaat, maar is wel de moeite waard om daar ook goed naar te kijken.

Thuis zou je ook veel kunnen observeren. Dus gewoon op een afstandje voor een langere tijd eens kijken naar hoe Kevin bezig is. Ik kon op die manier op een gegeven moment vrij goed voorspellen bij I wanneer het mis zou gaan. Er bouwt zich vaak toch iets op. En dan kun je het soms ook net voor zijn, door je kind af te leiden en uit de situatie te halen. Of gewoon vanuit de rust die je hebt terwijl je observeert, direct adequaat in te grijpen.

Observatie is denk ik ook goed om dat idee kwijt te raken dat jij als moeder faalt en verantwoordelijk bent. Als ik mijn kinderen observeer dan zie ik altijd zo duidelijk dat het kleine mensjes zijn die echt los van mij staan. Die ik ook niet altijd begrijp, die hun eigen pad volgen. Het geeft een soort rustige afstand.

Adrian, geen tips van mij. Maar voel je alsjeblieft geen faalmoeder. Dit is een fase waar meer kinderen door heen gaan. Bij de 1 is het bijten de ander slaat, krabt of trekt aan haren. Natuurlijk moeten jullie er iets mee maar dat het gebeurt is absoluut geen teken van iets fout of verkeerd doen.

En dat het kdv in jullie schoenen schuift dat er ouders zijn die hun kind van het kdv willen halen: dat is niet omdat Kevin bijt maar omdat het kdv de veiligheid van de andere kinderen niet kan garanderen.
Mijn dochter van 9 maanden is de afgelopen maand 3x door hetzelfde kind gebeten op het kdv. Vind ik absoluut niet leuk maar het kind neem ik niks kwalijk. Ik neem het wel de leidsters kwalijk dat het blijkbaar al 3x kan gebeuren terwijl bekend is dat het kind vaak bijt.

quote:

Op donderdag 9 mei 2019 00:40 schreef Adrian4 het volgende:
Eigenlijk ook wel omdat het voor mij een beetje uit de lucht komt vallen dat hij zo veel bijt. Thuis bijt hij wel hoor, maar dus vooral broerlief en ik heb hem nog nooit andere kindjes zien bijten.

Sorry maar dit vind ik een beetje tegenstrijdig. Zijn broer bijten telt niet mee ofzo?
Vind ik een beetje sneu voor broer eerlijk gezegd.

Hoe zit het met zijn taalontwikkeling? Als dat achter ligt kan er ook extra frustratie ontstaan die hij uit in woedeaanvallen en bijten.
En verder lijkt observatie van een orthopedagoog me een goede tip.

Ik vind het heel moeilijk uit te leggen waarom het huis anders is dan op het KDV.
Thuis gebeurt het vaak in het heetst van de strijd wanneer beide broers ruzie met elkaar hebben. Eerst beginnen ze te trekken en te duwen (en lawaai te maken), dan gaan ze met de hoofden tegen elkaar aan staan en dan begint de een de ander te bijten. Dat is echt 50/50. Willem bijt dan net zo veel als Kevin.
Dit escaleert alleen naar fase drie, wanneer niemand daarvoor ingrijpt. Dat gebeurt wel eens ooit (want ik ben nu eenmaal ook af en toe aan het koken oid), maar op tijd ingrijpen is hier relatief makkelijk. Vooral omdat fase 1 samen gaat met heel veel lawaai. Hiermee praat ik het gedrag niet goed. Het is alleen relatief onder controle.

Op het KDV is het niet zo, want daar worden zomaar andere kindjes gebeten zonder fase 1 en fase 2. Ik heb er uiteraard heel veel over nagedacht en ik bedacht me opeens dat het met koningsdag ook escaleerde. Ze gingen toen spelen bij een zoontje van een vriendin die net zo oud is als Willem. Willem noemt hem: “Mijn beste vriendin” en die twee kunnen heel leuk spelen samen. Wat er met koningsdag gebeurde was dat als Willem en zijn vriendje fijn aan het spelen waren Kevin mee wilde spelen. Dit ging niet soepel, want hij snapte niet zo goed waar ze bezig waren en/of kon gewoon niet mee doen. Gewoon het verschil tussen peuters van 3,5 jaar en een dreumes. Deze frustratie zorgde er voor dat hij het spel ging saboteren. Deze keer niet bijten, maar dingen kapot maken enz. Willem trok dan naar Kevin toe, waardoor het twee tegen een werd, wat echt heel zielig was voor het vriendje. Ik denk dat er zoiets ook gebeurt bij het KDV, waarbij het aan Kevins gemoedstoestand ligt hoe hij zijn frustratie uit. Ik vond het met koningsdag ook heel moeilijk hoe ik moest reageren op het gedrag van Kevin, maar hier kan ik natuurlijk wel gericht om advies vragen bij mensen die er verstand van hebben! Ik leg dit ook voor bij het KDV.

In ieder geval heeft Man ze vanmorgen naar het KDV gebracht en Willem is in een andere groep gezet. Ze vertelde ons dat Willem in de andere groep veel leeftijdsgenootjes heeft, maar ik denk dat de mentorjuf Kevin ook ziet als een uitdaging. Ze zijn nu beide lief aan het spelen. Misschien dat dit wel de oplossing is, maar ik ben er nog niet gerust op.

Takkie, ik ben erg blij met je berichtje, omdat het precies verwoord hoe ik er over dacht en dan ben ik blij dat ik niet helemaal gek denk. Ik denk dat ik ook zo zou redeneren als mijn kind gebeten wordt. Man relativeert graag en zegt dat ze waarschijnlijk niet zoveel bedoelde met de opmerking dat ouders hun kind weg willen halen omdat Kevin bijt, maar het feit blijft dat ze dat niet hadden moeten zeggen en dat ik daarom een beetje van slag ben.

En dank voor de tip van het observeren. Ik heb het gisteren geprobeerd, want meestal gun ik mijzelf de tijd hier voor niet. Je leert er echt heel veel van!

In die situatie die je vertelt van koningsdag. Ik maak er uit op dat hij mee wilde spelen maar dat het niet goed lukte. Heb je geprobeerd om hem te leren meespelen? Want een spel benaderen is niet altijd makkelijk. Kregen die oudere kinderen de mogelijkheid om zich af te zonderen?

Ik verbaas me een klein beetje over de oplossing van het kdv om hem in een andere groep te plaatsen. Wat is de reden daartoe? Kent hij de medewerkers daar? Voelt hij zich veilig daar?

quote:

Op vrijdag 10 mei 2019 11:49 schreef Roomsnoes het volgende:
In die situatie die je vertelt van koningsdag. Ik maak er uit op dat hij mee wilde spelen maar dat het niet goed lukte. Heb je geprobeerd om hem te leren meespelen? Want een spel benaderen is niet altijd makkelijk. Kregen die oudere kinderen de mogelijkheid om zich af te zonderen?

Nee op beide vragen, dank voor het aangeven.

quote:

Ik verbaas me een klein beetje over de oplossing van het kdv om hem in een andere groep te plaatsen. Wat is de reden daartoe? Kent hij de medewerkers daar? Voelt hij zich veilig daar?

De reden is eigenlijk om Willem lekker te laten spelen zonder tussenkomst van Kevin, omdat hij toch vaak wordt meegetrokken door Kevin. Het is ook niet verkeerd om ze uit elkaar te halen, want ze zijn wel erg verknocht aan elkaar. Het met zijn tweetjes tegen de rest idee. Ik denk dat het nite verkeerd is hoor, ben alleen bang dat het niet de oplossing is.

Hij kent de medewerkers heel goed en ik heb het vermoeden dat de twee groepen op het eind van de middag toch bij elkaar komen, wanneer uit beide groepen veel kindjes al naar huis zijn.

Ah ze zitten op dezelfde groep? Dat had ik gemist. Dan snap ik het besluit beter

quote:

Op maandag 6 mei 2019 13:38 schreef Schanu het volgende:
...

Ik lees het hier meer: kinderen maken je zo kwetsbaar. Dat maakt mij meteen ook heel bang. Ik leef soms in angst over wat mijn meiden kan overkomen, vrees voor hun kwetsbaarheid, dub over het hoe ik ze weerbaar(der) kan maken in deze maatschappij. De grens tussen beschermen en overbeschermen, behoeden en bang maken. Ik weet hem maar moeilijk te vinden, ben ook gevormd door mijn eigen verleden waardoor ik niet goed weet of ik af kan gaan op mijn gevoel en intuïtie in dezen of dat ik daarvoor zelf al teveel ben gevormd.

Kijkende naar mijn eigen moeder, ze deed zo erg haar best maar heeft zoveel steken laten vallen. Hoe vaak ze wel heeft geroepen dat ze nooit moeder had moeten worden, omdat ze gewoonweg geen moedermateriaal bleek te zijn. Daar kwam ze pas achter toen ze al kinderen had. Tja, weet je dat op voorhand echt, of je moedermateriaal bent?
En ze heeft ook veel goed gedaan, maar mijn zus heeft al het contact met onze ouders verbroken en beschuldigt mijn moeder zelfs van haar eigen gebreken. Juist nu ik zelf moeder ben, breekt mijn hart soms als ik daar aan denk. Want mijn moeder heeft het nooit kwaad bedoeld, ondanks wel 'kwaad' gedaan, en toch wordt het haar allemaal verweten. Hoe bang mij dat maakt dat mijn kinderen later hetzelfde bij mij gaan doen, dat ze niet door het handelen heen kunnen kijken om de goede bedoelingen erachter te zien.
...

Lieve Schanu

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat een tof topic dit.

Ik/wij volg geen methode, maar AP past het beste bij ons.

Ik lees graag mee.