Opvoeden in theorie en praktijk: een feelgood-topic!

quote:

Op maandag 6 mei 2019 16:25 schreef Franny_G het volgende:
Is het niet ook invloed van testosteron waardoor jongens zeker in bepaalde fases fysieker zijn en bijv meer naar bewegende objecten neigen? Ik las daar laatst een keer iets over van een onderzoek bij baby's. Meisjes reageren sterker op gezichten, jongens op bewegende objecten. Er zijn natuurlijke verschillen tussen jongens en meisjes. Generaliseren is alleen lastig en ook vrij onmogelijk omdat er nu eenmaal in die beide groepen zoveel onderlinge verschillen zijn.

Met betrekking tot stoeien en testosteron zat in 'Man Made' wel een leuk experimentje. Het testosteron van verschillende beroepsgroepen (advocaten, rugbyers, balletdansers, advocaten, verplegers, queerartiesten en politiemannen) werd gemeten:


Wat kort door de bocht natuurlijk, maar goed, het is tv. De conclusie is in elk geval zo'n beetje dat hormonen/een hormoon an sich niet zoveel zeggen/zegt over gedrag. Het is denk ik een complexe combinatie van factoren, waar hormonen onderdeel van uitmaken, maar waar ook persoonlijkheid, omgeving, aan- en afgeleerd gedrag en nog veel meer (nurture én nature) bij meespeelt. En waarin naar mijn mening de tweedeling man/vrouw eerder tegenwerkt dan helpt, gezien het aantal variaties in gender en geslacht. Dus ik doe mijn best de overtuigingen op dat vlak van me af te schudden en de dingen op z'n minst gelijkwaardig te bekijken. Mijn man vindt dat lastiger dan ik (dat snap ik gezien juist die overtuigingen dan weer wel, haha), maar hij doet daar ook zijn best voor.

Interessant filmpje Cass.

Ik moest even denken aan een stukje van een tijdje terug over jongens en school. Dat jongens het over het algemeen lastiger hebben dan meisjes.
Dit met de nurture en nature. Is dat stukje over jongens en school dan achterhaalt?

quote:

Op maandag 6 mei 2019 19:36 schreef krijgerrtje het volgende:
Wat een fijn topic dit. Hoewel je het rationeel wel weet, is het toch weer fijn om te horen dat die ‘andere moeders ook maar wat doen’. Hier ook niet ingelezen in theorieën. Een aantal opmerkingen uit diverse topics zijn me altijd bijgebleven. Een hele belangrijke (voor mijzelf) is dat ik nooit ‘sssht, stil maar’ zeg om te troosten. Is ze verdrietig, dan knuffelen we en praten we erover -mits ze dat wil-. Een andere inderdaad om haar gevoel er ook te laten mogen zijn (goeie zin krijger), dat ze best boos/verdrietig/gefrustreerd mag zijn als een klasgenootje niet kan spelen, als ze die lekkere koekjes uit de winkel niet meekriigt of als ze geen tv mag kijken ‘s ochtends. Ik merk dat ze, net als ik, best een temperament heeft. Boos worden en niet weten wat je met die agressie aan moet. Vooralsnog vertel ik haar dat ze dan het beste in een kussen mag slaan of schreeuwen, zodat ze niet met deuren/spullen gaat smijten. Maar misschien hebben jullie daar nog andere ideeën voor?


Wat ik wel lastig vind is dat Vriend en ik niet helemaal op 1 lijn zitten. Hij is een stuk strenger dan ik en ik merk dat ik vaker denk aan het ‘pick your battles’ principe. Dus het valt me op dat hij heel vaak ‘nee’ of ‘niet doen’ zegt op dingen die ík door de vingers zou kijken. Zoals bijvoorbeeld op d’r knieën op de stoel zitten in plaats van rechtop, of over de bank heen kruipen in plaats van er omheen lopen etc. Vaak vrij onbenullige dingen, maar op het moment dat hij ‘nee’ zegt, voel ik me als het ware verplicht om er in mee te gaan om zo wel een soort eenheid te vormen, ook al sta ik er niet achter. Hoe doen jullie dit?

Ik kies mn battles ook met meneer.
Ik heb er vormen in; 1. niet instemmen maar gewoon niet mee bemoeien, later op terugkomen. 2. Instemmen ondanks niet mee eens, later op terugkomen. 3. Op moment zelf, ondanks aanwezigheid van kinderen, kenbaar maken.
Meestal krijg ik dan de snauw, regel jij het dan maar.
Verder wel herkenning, maar ik laat het meestal. Ondanks dat hij veel meer op hun huid zit en ik misschien te weinig is dat ook een soort balans. Dat we het niet altijd eens zijn hoort er gewoon bij en de kinderen zien dan ook dat we er ook weer uitkomen.


Qua boos worden: ja je mag prima boos zijn, dag mag je ook laten merken, maar op een normale manier. Ook als je boos bent laat je mn spullen heel, slaan en krijsen lost sowieso niks op. Maar ik heb dat wat moeten herhalen voordat het ook door drong tot Jen dat je meer bereikt als je niet volledig uit je plaat gaat. Maar dat is opvoeden, herhalen, herhalen.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:55 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Mooi contrast jouw laatste paragraaf met hoe ik het beleef @:Roomsnoes
Ik vind opvoeden echt de hel. Zo veel moeilijker dan ik ooit verwacht had en in alle eerlijkheid weet ik niet of ik het nog eens zou doen als ik de keuze had.
Ik hou met heel mijn hart van ze en zou ze never nooit willen missen.

Ik vind opvoeden soms ook echt hel. Nu helemaal met een puber van 13 en een pre puber van bijna 10. Vooral met de puber weet ik soms niet wat/hoe ik het moet doen. Moet ik bepaald gedrag negeren? Moet ik beeldschermstraf inzetten, moet ik bovenop haar huiswerk zitten of moet ik het loslaten. ik twijfel soms enorm aan of ik het wel goed doe, of ik het anders moet doen.
En die keuze.. daar herken ik mezelf ook heel erg in

Ik heb me vooraf niet ingelezen in de diverse opvoedtheorieen. Het is voor mij soms te "zweverig" en ik ben helemaal niet zo.

Ik ben ook van het "aanrommelen". Maar als ik dan zo naar mijn kinderen kijk en denk ik dat ik het toch ergens wel goed gedaan heb. Ze zijn volgens mij netjes opgevoed met normen en waarden.
En ja, er vliegt hier wel eens een scheldwoord door het huis, maar daar ben ik zelf debet aan.

[ Bericht 0% gewijzigd door Vicky op 06-05-2019 21:36:20 ]

Ik vind opvoeden zo megatof! Ik vind het fantastisch dat er kleine mensen rondlopen die door mij/ons gevormd zijn tot wie ze nu zijn, ik geniet van de uitdagingen die het met zich mee brengt, van hoe het mij een spiegel voorhoudt en hoe ik groei van alles wat ze mijn kant op werpen. Verder vind ik ze echt leuke mensen waar ik graag mijn tijd mee door breng, dat helpt ook. Daarnaast vind ik het in periodes loeizwaar, vooral als zij het zwaar hebben. Mijn oudste heeft een afschuwelijk half jaar gehad, is intens ongelukkig geweest met alle vreselijke nare dingen die daarbij horen, en ik heb me toen herhaaldelijk afgevraagd waarom ik een kind op de wereld had gezet als grootse pijn er blijkbaar ook bij hoort. Ze behoeden voor pijn is blijkbaar niet compleet gelukt en naast dat dat zeer doet, voelt het ook als falen.

De opvoedmethodes ken ik, voor elke methode geldt dat ik er uit haal wat bij ons gezin past. Dat is voor een deel aan de hippie-kant van het spectrum met veel invloeden vanuit ap/oo maar om de boel in balans te houden komen we ook wel eens bij de Mac

Hier ook 2 kinderen met 2 verschillende gebruiksaanwijzingen.. Dus ik heb "ik-doe-maar-wat-variant-1"en de "ik-doe-maar-wat-variant-2". Waarbij optie 1 meer intuïtief werkt, omdat het kind op mij lijkt. En nr2 moet ik wat meer bij nadenken, maar kom ik ook wel uit. Man heeft het juist eerder andersom. Die kan nr2 van nature wat makkelijker opvoeden. Samen komen we er wel uit, juist de mix helpt hier. Als de ene ouder het niet lukt, dan lukt het de ander wel, en ze worden allebei vrolijk groter..
Je ziet ook op school dat ze precies een ander type leerkracht nodig hebben om vooruit te komen.
En doorsnee gezien zijn het geen pittige kinderen, dus ik heb sowieso makkelijk praten

Ik ben tijdens de peutertijd van de kinderen regelmatig naar een moeder-wijk-groep geweest. Daar adviseerden ze de Tripple P methode. Vooral veiligheid, consequent en inspireren. Dat past me wel, en de kinderen ook, zeker op die leeftijd. Al werkt het bij allebei op hun eigen manier.
HowToTalkToKids heeft me wel bewuster gemaakt van de manier waarop ik dingen zeg/vraag. Maar ook dat staat niet zover van mijn natuur af.

Elk kind is anders en elke ouder is anders. Je intuitie is bij de meeste weldenkende ouders voldoende lijkt me al zet ik dat weldenkend wel in een bepaald perspectief. De perfecte ouder bestaat (bij lange na) niet, al denken sommigen dat wel

Ik geloof niet zo in die keurslijf methodes, proberen in te leven in de denkwijze van je jonge kinderen is al moeilijk genoeg

quote:

Op dinsdag 7 mei 2019 09:01 schreef Deepfreeze het volgende:

HowToTalkToKids heeft me wel bewuster gemaakt van de manier waarop ik dingen zeg/vraag. Maar ook dat staat niet zover van mijn natuur af.

Leuk, dat boek heb ik ook! Ik heb er vorig jaar een begin in gemaakt maar toen was mijn jongste nog niet geboren en mijn oudste pas 1,5. Bleek toen dus nog niet zo effectief Maar ik ga hem dit weekend maar weer eens uit de kast opdiepen want het was wel interessant leesvoer met volgens mij handige handvatten inderdaad.

quote:

Op dinsdag 7 mei 2019 09:20 schreef Schanu het volgende:

[..]

Leuk, dat boek heb ik ook! Ik heb er vorig jaar een begin in gemaakt maar toen was mijn jongste nog niet geboren en mijn oudste pas 1,5. Bleek toen dus nog niet zo effectief Maar ik ga hem dit weekend maar weer eens uit de kast opdiepen want het was wel interessant leesvoer met volgens mij handige handvatten inderdaad.

Er is ook een deel 2. en eentje over rivaliteit tussen broers en zussen.
Die laatste vond ik wel handig toen de jongste richting peuterpuberteit ging en de oudste daar last van had..

Maar het blijven ook gewoon broertjes die af en toe vreselijk moeten stoeien en hun energie kwijt moeten. Om dan 5 minuten later liggen te knuffelen voor een tekenfilm..
In het begin had ik daar wel moeite mee. Nu loop ik er wel heen als er eentje kapot is

Bedankt voor de tip, die ga ik zeker op mijn lijstje zetten want ik verwacht hier ook nog wel wat trammelant tussen de zussen

Haha loslaten heet dat denk ik, ik grijp ook niet meer in elke keer in, ze moeten het toch samen leren 'uit te vechten', zei het op een goede manier. En inderdaad, hoort er ook gewoon bij!

Ok, help.

Situatie: een bijna peuter die andere kindjes pijn doet en vooral bijt. Thuis is het zijn broer, maar op het KDV ook andere kindjes

Hoe zouden jullie dit aanpakken?

Ik heb heel veel nagedacht. Kevin heeft heel heel heel veel energie en is vaak erg enthousiast en wordt dan lomp. Hij kan van 0 naar boos in standje 10 als hij zijn zin niet krijgt. Daarnaast beet zijn broer ook heel veel, maar alleen Kevin. Ik denk dat daardoor hij denkt dat het er een beetje bij hoort.

We hebben gesprek gehad met KDV, en eigenlijk komt het er op neer dat zij het ook niet weten. We hanteren wel dezelfde aanpak: duidelijk zeggen dat het niet mag en uit de situatie halen door hem apart te zetten. Ze zeggen daar dat boos worden juist het tegenovergestelde effect heeft, maar ik schiet wel eens uit mijn slof als ik hem zie bijten.

Ik ben eigenlijk een beetje geschrokken van het gesprek, omdat ze hebben aangegeven dat ouders hun kind daar bij het KDV weg willen halen, omdat Kevin het kind bijt.
Dit maakt dat ik mezelf echt zo’n faalmoeder vind. Ik kan er wel om huilen.
Eigenlijk ook wel omdat het voor mij een beetje uit de lucht komt vallen dat hij zo veel bijt. Thuis bijt hij wel hoor, maar dus vooral broerlief en ik heb hem nog nooit andere kindjes zien bijten.

Weten jullie iets wat wij kunnen doen? Ze zeggen dat we met dit naar het CB moeten gaan voor advies , maar dat lijkt mij niet zo zinvol.

Beide broers komen wel nu in een aparte groep bij het KDV, omdat ze vaak met zijn tweeën optrekken tegen de rest. Dit vind ik heel fijn, omdat ik dit zelf ook merk. Misschien geeft dit Kevin ook wel wat rust.

Je bent echt geen faalmoeder. Gewoon niet.

Ik zou gaan bijhouden wanneer hij bijt en of je de reden kan achterhalen waarom hij bijt.
Als je de reden weet kan je veel gerichter naar een oplossing zoeken.
En praat er ook over op rustige momenten. Dat tandjes zijn om je eten te eten en niet om kindjes te bijten.

[ Bericht 15% gewijzigd door Omentielvo op 09-05-2019 06:34:37 ]

quote:

Op donderdag 9 mei 2019 00:40 schreef Adrian4 het volgende:
Ok, help.

Situatie: een bijna peuter die andere kindjes pijn doet en vooral bijt. Thuis is het zijn broer, maar op het KDV ook andere kindjes

Hoe zouden jullie dit aanpakken?

Ik heb heel veel nagedacht. Kevin heeft heel heel heel veel energie en is vaak erg enthousiast en wordt dan lomp. Hij kan van 0 naar boos in standje 10 als hij zijn zin niet krijgt. Daarnaast beet zijn broer ook heel veel, maar alleen Kevin. Ik denk dat daardoor hij denkt dat het er een beetje bij hoort.

We hebben gesprek gehad met KDV, en eigenlijk komt het er op neer dat zij het ook niet weten. We hanteren wel dezelfde aanpak: duidelijk zeggen dat het niet mag en uit de situatie halen door hem apart te zetten. Ze zeggen daar dat boos worden juist het tegenovergestelde effect heeft, maar ik schiet wel eens uit mijn slof als ik hem zie bijten.

Ik ben eigenlijk een beetje geschrokken van het gesprek, omdat ze hebben aangegeven dat ouders hun kind daar bij het KDV weg willen halen, omdat Kevin het kind bijt.
Dit maakt dat ik mezelf echt zo’n faalmoeder vind. Ik kan er wel om huilen.
Eigenlijk ook wel omdat het voor mij een beetje uit de lucht komt vallen dat hij zo veel bijt. Thuis bijt hij wel hoor, maar dus vooral broerlief en ik heb hem nog nooit andere kindjes zien bijten.

Weten jullie iets wat wij kunnen doen? Ze zeggen dat we met dit naar het CB moeten gaan voor advies , maar dat lijkt mij niet zo zinvol.

Beide broers komen wel nu in een aparte groep bij het KDV, omdat ze vaak met zijn tweeën optrekken tegen de rest. Dit vind ik heel fijn, omdat ik dit zelf ook merk. Misschien geeft dit Kevin ook wel wat rust.

Mijne deed dat ook, totdat hij een keer teruggebeten werd. Toen begreep hij dat het pijn doet en niet leuk is. Praten erover hielp hier niet.

Adrian, wat verveld dat hij zo veel bijt! Voor hem voornamelijk.

Een paar gedachtes:
-Jammer dat die andere ouders kun kind weg willen halen. Dit gaat ook voor hen geen oplossing zijn. Dikke kans dat er daar ook een bijtend kind zit. Want hoe vervelend ook, het is vrij normaal.
-Aanpak lijkt me op zich nits mis mee, maar ik zou het kdv vragen om te observeren in welke situaties hij bijt. Kan je zelf ook doen. Is het zelfverdediging? Een ietwat onhandige manier om genegenheid uit te drukken? Angst? Zodra je weet wat hij probeert te zeggen met het bijten, kun je daar ook de oplossing zoeken.
Wij hadden op de groep een kindje (1,5) dat erg van knuffelen hielt. Dan pakte hij andere kindjes bij de oren en ging met zijn mond op het andere kindje af. Wij interpreteerden dat als genegenheid zoeken, en we zijn het kind gaan schaduwen en elke keer dat hij zo iets wilde doen, pakten we zijn handjes en leerden hem om andere kindjes over de arm te aaien. Op een gegeven moment zag je dan dat hij wilde gaan bijten, opkeek naar ons en zich bedacht, en ging aaien. Je kan dan ook al aaien zeggen dat het zeer doet voor het andere kind, en dat aaien wel fijn is.

Als het woede is zou je hem stampvoeten aan kunnen leren.
Als het in baldadige stoeisituaties gebeurt, dan zou je er voor kunnen waken dat zulke situaties in een periode niet voorkomen.

Op zich fijn dat jullie met het kdv in gesprek zijn, maar zij moeten het probleem daar aanpakken, en jullie thuis, in de situatie dus. Er thuis over praten met kind gaat geen zoden aan de dijk zetten. 3 minuten na een incident is een kind het al weer vergeten.

En in het algemeen zou je actief op positief gedrag kunnen reageren. Het is frappant om te zien dat, wanneer ik kind A vertel dat hij zo lief is dat hij kind B troost, kind C, D en E ook aan komen hollen om te troosten. Kinderen zijn zo op zoek naar dit soort feedback, dat een fokus hier op ook best mee kan helpen aan een oplossing. (Waarmee ik niet wil zeggen dat jullie niet positief zijn, maar dat een periode hier op fokusen best afleidend kan werken). Door op de situatie te zitten en negatief gedrag te corrigeren, kan je snel in een negatieve spiraal raken, waarbij het enige dat je omtrent tegen het kind zegt is "nee niet doen, dat doet pijn". Dat wordt verwarrend voor het kind, op den duur.

Eens dat CB niet direct zinvol is. Zij kennen Kevin niet, en jullie en het kdv wel.

Een faalmoeder ben je sowieso niet. Je bent een gewone moeder die met haar handen in het haar zit, omdat een kind heel gewone dingen doet, maar die nou eenmaal niet fijn zijn voor anderen. Hij is niet gaan bijten omdat jij iets fout doet.

Adrian, bij ons vorige kdv hadden ze een pedagoge die op meerdere vestigingen van de organisatie af en toe langskwam en met de leidsters meedacht en ook observeerde op de groepen. Misschien een idee om na te vragen of de opvang ook dergelijke expertise in huis heeft?
Zoals Roomsnoes ook zegt, is het zo belangrijk om goed te kijken wat er precies gebeurt in zulke situaties.

Daarbij is het ook wel een belangrijke vraag of Kevin een goede band heeft met de leidsters. Zijn het altijd dezelfde of wisselt het vaak? Zie je dat hij enthousiast op ze reageert, echt contact maakt?
Want veel van dit gedrag heeft ook wel met veiligheid te maken. Tenminste, dat is wat ik bij mijn eigen kinderen zie. En ook dat hoe beter ze zich bij een leidster voelen, hoe makkelijker ze ook bij te sturen zijn en tot rust kunnen komen.

Als het gaat om die energie en het enthousiasme: ik herken dat van mijn oudste, die had dat ook. En daardoor ook die frustratie als de ander niet meegaat in wat je wil, of gewoon emoties niet goed kwijt kunnen. Zij ging dan slaan.

Is er op het kdv genoeg ruimte en gaan ze veel naar buiten? Dat is wel een belangrijk punt, denk ik?
Bij I deden ze op een gegeven moment peutergym. Vond ik een geweldig initiatief. Want door spelletjes te doen, leerden de kinderen heel veel. I overwon haar angst voor veel dingen, ze leren ook met elkaar fysiek om te gaan, elkaar te helpen, samen energie kwijt kunnen etc.

Kortom, ik heb geen idee hoe dat verder op dat kdv gaat, maar is wel de moeite waard om daar ook goed naar te kijken.

Thuis zou je ook veel kunnen observeren. Dus gewoon op een afstandje voor een langere tijd eens kijken naar hoe Kevin bezig is. Ik kon op die manier op een gegeven moment vrij goed voorspellen bij I wanneer het mis zou gaan. Er bouwt zich vaak toch iets op. En dan kun je het soms ook net voor zijn, door je kind af te leiden en uit de situatie te halen. Of gewoon vanuit de rust die je hebt terwijl je observeert, direct adequaat in te grijpen.

Observatie is denk ik ook goed om dat idee kwijt te raken dat jij als moeder faalt en verantwoordelijk bent. Als ik mijn kinderen observeer dan zie ik altijd zo duidelijk dat het kleine mensjes zijn die echt los van mij staan. Die ik ook niet altijd begrijp, die hun eigen pad volgen. Het geeft een soort rustige afstand.

Adrian, geen tips van mij. Maar voel je alsjeblieft geen faalmoeder. Dit is een fase waar meer kinderen door heen gaan. Bij de 1 is het bijten de ander slaat, krabt of trekt aan haren. Natuurlijk moeten jullie er iets mee maar dat het gebeurt is absoluut geen teken van iets fout of verkeerd doen.

En dat het kdv in jullie schoenen schuift dat er ouders zijn die hun kind van het kdv willen halen: dat is niet omdat Kevin bijt maar omdat het kdv de veiligheid van de andere kinderen niet kan garanderen.
Mijn dochter van 9 maanden is de afgelopen maand 3x door hetzelfde kind gebeten op het kdv. Vind ik absoluut niet leuk maar het kind neem ik niks kwalijk. Ik neem het wel de leidsters kwalijk dat het blijkbaar al 3x kan gebeuren terwijl bekend is dat het kind vaak bijt.

quote:

Op donderdag 9 mei 2019 00:40 schreef Adrian4 het volgende:
Eigenlijk ook wel omdat het voor mij een beetje uit de lucht komt vallen dat hij zo veel bijt. Thuis bijt hij wel hoor, maar dus vooral broerlief en ik heb hem nog nooit andere kindjes zien bijten.

Sorry maar dit vind ik een beetje tegenstrijdig. Zijn broer bijten telt niet mee ofzo?
Vind ik een beetje sneu voor broer eerlijk gezegd.

Hoe zit het met zijn taalontwikkeling? Als dat achter ligt kan er ook extra frustratie ontstaan die hij uit in woedeaanvallen en bijten.
En verder lijkt observatie van een orthopedagoog me een goede tip.

Ik vind het heel moeilijk uit te leggen waarom het huis anders is dan op het KDV.
Thuis gebeurt het vaak in het heetst van de strijd wanneer beide broers ruzie met elkaar hebben. Eerst beginnen ze te trekken en te duwen (en lawaai te maken), dan gaan ze met de hoofden tegen elkaar aan staan en dan begint de een de ander te bijten. Dat is echt 50/50. Willem bijt dan net zo veel als Kevin.
Dit escaleert alleen naar fase drie, wanneer niemand daarvoor ingrijpt. Dat gebeurt wel eens ooit (want ik ben nu eenmaal ook af en toe aan het koken oid), maar op tijd ingrijpen is hier relatief makkelijk. Vooral omdat fase 1 samen gaat met heel veel lawaai. Hiermee praat ik het gedrag niet goed. Het is alleen relatief onder controle.

Op het KDV is het niet zo, want daar worden zomaar andere kindjes gebeten zonder fase 1 en fase 2. Ik heb er uiteraard heel veel over nagedacht en ik bedacht me opeens dat het met koningsdag ook escaleerde. Ze gingen toen spelen bij een zoontje van een vriendin die net zo oud is als Willem. Willem noemt hem: “Mijn beste vriendin” en die twee kunnen heel leuk spelen samen. Wat er met koningsdag gebeurde was dat als Willem en zijn vriendje fijn aan het spelen waren Kevin mee wilde spelen. Dit ging niet soepel, want hij snapte niet zo goed waar ze bezig waren en/of kon gewoon niet mee doen. Gewoon het verschil tussen peuters van 3,5 jaar en een dreumes. Deze frustratie zorgde er voor dat hij het spel ging saboteren. Deze keer niet bijten, maar dingen kapot maken enz. Willem trok dan naar Kevin toe, waardoor het twee tegen een werd, wat echt heel zielig was voor het vriendje. Ik denk dat er zoiets ook gebeurt bij het KDV, waarbij het aan Kevins gemoedstoestand ligt hoe hij zijn frustratie uit. Ik vond het met koningsdag ook heel moeilijk hoe ik moest reageren op het gedrag van Kevin, maar hier kan ik natuurlijk wel gericht om advies vragen bij mensen die er verstand van hebben! Ik leg dit ook voor bij het KDV.

In ieder geval heeft Man ze vanmorgen naar het KDV gebracht en Willem is in een andere groep gezet. Ze vertelde ons dat Willem in de andere groep veel leeftijdsgenootjes heeft, maar ik denk dat de mentorjuf Kevin ook ziet als een uitdaging. Ze zijn nu beide lief aan het spelen. Misschien dat dit wel de oplossing is, maar ik ben er nog niet gerust op.

Takkie, ik ben erg blij met je berichtje, omdat het precies verwoord hoe ik er over dacht en dan ben ik blij dat ik niet helemaal gek denk. Ik denk dat ik ook zo zou redeneren als mijn kind gebeten wordt. Man relativeert graag en zegt dat ze waarschijnlijk niet zoveel bedoelde met de opmerking dat ouders hun kind weg willen halen omdat Kevin bijt, maar het feit blijft dat ze dat niet hadden moeten zeggen en dat ik daarom een beetje van slag ben.

En dank voor de tip van het observeren. Ik heb het gisteren geprobeerd, want meestal gun ik mijzelf de tijd hier voor niet. Je leert er echt heel veel van!

In die situatie die je vertelt van koningsdag. Ik maak er uit op dat hij mee wilde spelen maar dat het niet goed lukte. Heb je geprobeerd om hem te leren meespelen? Want een spel benaderen is niet altijd makkelijk. Kregen die oudere kinderen de mogelijkheid om zich af te zonderen?

Ik verbaas me een klein beetje over de oplossing van het kdv om hem in een andere groep te plaatsen. Wat is de reden daartoe? Kent hij de medewerkers daar? Voelt hij zich veilig daar?

quote:

Op vrijdag 10 mei 2019 11:49 schreef Roomsnoes het volgende:
In die situatie die je vertelt van koningsdag. Ik maak er uit op dat hij mee wilde spelen maar dat het niet goed lukte. Heb je geprobeerd om hem te leren meespelen? Want een spel benaderen is niet altijd makkelijk. Kregen die oudere kinderen de mogelijkheid om zich af te zonderen?

Nee op beide vragen, dank voor het aangeven.

quote:

Ik verbaas me een klein beetje over de oplossing van het kdv om hem in een andere groep te plaatsen. Wat is de reden daartoe? Kent hij de medewerkers daar? Voelt hij zich veilig daar?

De reden is eigenlijk om Willem lekker te laten spelen zonder tussenkomst van Kevin, omdat hij toch vaak wordt meegetrokken door Kevin. Het is ook niet verkeerd om ze uit elkaar te halen, want ze zijn wel erg verknocht aan elkaar. Het met zijn tweetjes tegen de rest idee. Ik denk dat het nite verkeerd is hoor, ben alleen bang dat het niet de oplossing is.

Hij kent de medewerkers heel goed en ik heb het vermoeden dat de twee groepen op het eind van de middag toch bij elkaar komen, wanneer uit beide groepen veel kindjes al naar huis zijn.

Ah ze zitten op dezelfde groep? Dat had ik gemist. Dan snap ik het besluit beter

quote:

Op maandag 6 mei 2019 13:38 schreef Schanu het volgende:
...

Ik lees het hier meer: kinderen maken je zo kwetsbaar. Dat maakt mij meteen ook heel bang. Ik leef soms in angst over wat mijn meiden kan overkomen, vrees voor hun kwetsbaarheid, dub over het hoe ik ze weerbaar(der) kan maken in deze maatschappij. De grens tussen beschermen en overbeschermen, behoeden en bang maken. Ik weet hem maar moeilijk te vinden, ben ook gevormd door mijn eigen verleden waardoor ik niet goed weet of ik af kan gaan op mijn gevoel en intuïtie in dezen of dat ik daarvoor zelf al teveel ben gevormd.

Kijkende naar mijn eigen moeder, ze deed zo erg haar best maar heeft zoveel steken laten vallen. Hoe vaak ze wel heeft geroepen dat ze nooit moeder had moeten worden, omdat ze gewoonweg geen moedermateriaal bleek te zijn. Daar kwam ze pas achter toen ze al kinderen had. Tja, weet je dat op voorhand echt, of je moedermateriaal bent?
En ze heeft ook veel goed gedaan, maar mijn zus heeft al het contact met onze ouders verbroken en beschuldigt mijn moeder zelfs van haar eigen gebreken. Juist nu ik zelf moeder ben, breekt mijn hart soms als ik daar aan denk. Want mijn moeder heeft het nooit kwaad bedoeld, ondanks wel 'kwaad' gedaan, en toch wordt het haar allemaal verweten. Hoe bang mij dat maakt dat mijn kinderen later hetzelfde bij mij gaan doen, dat ze niet door het handelen heen kunnen kijken om de goede bedoelingen erachter te zien.
...

Lieve Schanu

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat een tof topic dit.

Ik/wij volg geen methode, maar AP past het beste bij ons.

Ik lees graag mee.