Opvoeden in theorie en praktijk: een feelgood-topic!

Ik vind het als bijna-moeder mooi om te zien hoe jullie het ouderschap en opvoeden beleven .

Voor ons merk ik al dat we nu al tegen wat dingen aanlopen; zo lijkt het voor de omgeving heel belangrijk om nu al te weten of we een zoon of een dochter krijgen. Wij willen juist de focus leggen op eigen identiteit en (leeftijdsgebonden) interesse, en niet de maatschappelijke verwachtingen die aan een bepaald geslacht verbonden zitten. Verder hoop ik straks vooral veel liefde en aandacht mee te mogen geven in de opvoeding, de behoefte van mijn kind in ontwikkeling te voorzien en kaders te stellen die nodig zijn. Ow, en ik vind het spannend en soms ook wel eng, dat hele avontuur wat ons te wachten staat .

Ik noemde het een ikdoemaarwatmethode maar dat betekent niet dat er helemaal niet over na wordt gedacht.

Ik geloof niet in straffen, wel in natuurlijke consequenties. Ik geloof ook niet zozeer in als/dan, tenzij dat een natuurlijke consequentie is. Ik geloof wel in voorleven en ze de vrijheid geven om zelf te ontdekken en te ervaren. Ik geloof tot op zekere hoogte ook in het erkennen en benoemen van behoeften. Tegelijkertijd hebben mijn kinderen soms ook baat bij een duidelijke rechtlijnige grens van zo is het en nu klaar.

Wat ik soms wel lastig vind in een gezin met meerdere kinderen is dat je soms moet schipperen. Wat voor de een werkt, werkt niet voor de ander. En qua opvoeden wil je ook een zekere mate van gelijkheid en consequentheid hebben.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:31 schreef Roomsnoes het volgende:

Verder vind ik opvoeden echt zo gaaf Ik vind het echt zo fantastisch om te zien hoe die koters opgroeien, samen spelen, samen ruziën en weer vriendjes worden.

Mooi contrast jouw laatste paragraaf met hoe ik het beleef @Roomsnoes
Ik vind opvoeden echt de hel. Zo veel moeilijker dan ik ooit verwacht had en in alle eerlijkheid weet ik niet of ik het nog eens zou doen als ik de keuze had.
Ik hou met heel mijn hart van ze en zou ze never nooit willen missen. Maar er zijn zo veel dingen die pijn, ècht diepe hartpijn, doen. Dat vind ik heel moeilijk.

Al die prachtige methodes en invullingen, ik heb veel gelezen maar het lukt niet het hier in te vullen en te interpreteren, het werkt gewoon niet, staat te ver af van onze persoonlijkheden voor mijn gevoel.

Waar ik wel trots op ben is onze snoepkist. Daar zit een cijferslot op en de kinderen hebben de code en wij niet. En dat gaat prima, ze pakken nooit zonder het ons te vragen. (En ik kan hem niet leeg vreten, daar was het slot voor nodig. )
Oh, en we hebben nog nooit drama’s gehad in de supermarkt of aan tafel.

Overigens zou ik nog wel 10 baby’s willen! Maar ja, het is net als met kittens en puppy’s.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:55 schreef Brighteyes het volgende:

Waar ik wel trots op ben is onze snoepkist. Daar zit een cijferslot op en de kinderen hebben de code en wij niet. En dat gaat prima, ze pakken nooit zonder het ons te vragen. (En ik kan hem niet leeg vreten, daar was het slot voor nodig. )

Ge-ni-aal!!!!

En verder hulde en voor je kwetsbaarheid.

Ik heb me vooraf nooit gerealiseerd hoe als ouder de stomste dingen ineens een soort keuze/beslissing vereisen en aan hoeveel dingen je moet denken. Ook had ik nooit verwacht hoe kwetsbaar ik zou zijn als het mijn kinderen betreft. In die zin vind ik het moeilijker dan verwacht, en ik dacht er al niet licht over.

Ik hanteer geen vaste stijl of theorie. Ik ga uit van mijn eigen opvoeding, omdat ik vind dat ik daarmee goed gelukt ben Die komt vooral neer op voorleven, wat iemand anders ook al zei. Ik ga ervanuit dat mijn kinderen bijvoorbeeld leren dat je mensen bedankt, omdat ik dat zelf ook doe. Ik hoop dat ze opgroeien tot leuke mensen met een goed ontwikkeld basisfatsoen.
Ik ben wel erg van de drie r’en, met name de rust en de regelmaat. Ik leg heel veel uit en wordt zelden boos, maar dat komt wel voor en dan komt het ook wel binnen.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:55 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Mooi contrast jouw laatste paragraaf met hoe ik het beleef @:Roomsnoes
Ik vind opvoeden echt de hel. Zo veel moeilijker dan ik ooit verwacht had en in alle eerlijkheid weet ik niet of ik het nog eens zou doen als ik de keuze had.
Ik hou met heel mijn hart van ze en zou ze never nooit willen missen. Maar er zijn zo veel dingen die pijn, ècht diepe hartpijn, doen. Dat vind ik heel moeilijk.

Al die prachtige methodes en invullingen, ik heb veel gelezen maar het lukt niet het hier in te vullen en te interpreteren, het werkt gewoon niet, staat te ver af van onze persoonlijkheden voor mijn gevoel.

Waar ik wel trots op ben is onze snoepkist. Daar zit een cijferslot op en de kinderen hebben de code en wij niet. En dat gaat prima, ze pakken nooit zonder het ons te vragen. (En ik kan hem niet leeg vreten, daar was het slot voor nodig. )
Oh, en we hebben nog nooit drama’s gehad in de supermarkt of aan tafel.

Overigens zou ik nog wel 10 baby’s willen! Maar ja, het is net als met kittens en puppy’s.

Het doet me wat om over jouw pijn te horen. Wat doet specifiek pijn? Ik snap het als je dat liever neit online wil delen, maar ik ben benieuwd.

Moet wel zeggen dat, ondanks dat ik opvoeden erg leuk vind, ik het heus niet altijd makkelijk vind hoor. Maar het is mijn vak en mijn interesse en mijn liefde, dat wel.

Ik dm je later hier wel over, het is geen geheim maar ik wil ook geen schietschijf worden voor lollige lurkers etc. (En het topic was voor iets anders bedoeld. )
Zit nu echter mobiel met een bijna lege batterij.

Als ik dan om on-topic te gaan onze stijl zou moeten omschrijven dan is het idd een beetje aanrommelen. Op sommige vlakken heel consequent, op andere minder. Er is ruimte voor hun vraag autonomie (die behoorlijk sterk is) maar er moet soms ook echt wel gewoon gedaan worden wat er gezegd wordt. Tot en met aftellen aan toe waarbij ze, vaak helaas pas in actie schieten bij de 3-2... in plaats van gewoon als ik het ze de eerste keer normaal vraag.

Ik vind kinderen zien opgroeien ook heerlijk. Ik heb moeite met het altijd 'mentaal aanwezig' zijn en steeds (adequaat) moeten reageren. Eigenlijk is dat ook precies waarom ik altijd wel op zag tegen ouderschap eigenlijk. Ik kan behoorlijk dromerig zijn, in mijn eigen gedachtenwereld verzonken zitten. Dat vind ik soms lastig te combineren. Ik zie dit trouwens bij mijn eigen dochter ook, die heeft het volgens mij een tikkeltje van mij meegekregen.

Het is een beetje zoeken soms hoe daarmee om te gaan. Het is bij mij ook vaak alles of niets: of ik ben er helemaal voor de kinderen en dan hebben we heel veel lol en ben ik er 100%. Maar als ik met mijn gedachten ergens anders zit, in mijn eigen wereld, dan kan ik het heel moeilijk en soms ronduit vervelend en irritant vinden als mijn kinderen mijn aandacht vragen. Dan heb ik ook een korter lontje.

Ik ben wel benieuwd of anderen dit herkennen en hoe je daar mee omgaat.

En Brightteyes, ik vind het voor jou rot dat je het zo ervaart, maar ik vind het wel fijn dat je jouw ervaring deelt. Want dit kan ook gewoon de realiteit zijn van het hebben van kinderen. .

Franny, dat aaaltijd "aan" moeten zijn, vind ik ook een dingetje. Het is soms wel schipperen. Ik heb van 06.00 tot 20.00 kinderen om me heen, en dat vliegt me soms wel aan. Ik ben me er dan ook wel van bewust om na hun bedtijd echt dingen voor mezelf te doen. Huishouden dus niet. En soms neem ik een vrije dag, en besteed die echt alleen aan mezelf.

Gelukkig spelen de mijnessen veel samen, en dan kan ik mijn pc er even bij pakken om aan mn studie te werken, bv. Maar dan ben ik mentaal wel bij hun, ook. Maar het is constant multitasken. Scheelt wel dat ik sowieso geen lange concentratie heb, dus dat ik op vrije dagen ook niet twee uur achtereen aan bv een studieopdracht kan werken. Dan is het ook 15 min hier en 30 min daar.

Dat “aan” moeten zijn vind ik ook lastig. Er zijn momenten dat ik gewoon even niks wil.
Verder loop ik aan tegen mijn eigen schemgebruik. Bij uitjes lukt het me prima zonder schermpjes. Maar thuis vind ik dat een stuk lastiger.
Als ik met haar speel dan leg ik echt mijn telefoon weg. Maar bij momenten voor mezelf grijp ik toch snel naar mijn telefoon of iPad.

Ik ben niet altijd ‘aan’...

Overigens vind ik loslaten veel moeilijker dan opvoeden. Opvoeden is inderdaad vaak voorleven, zoals Moonah het al omschreef. En in ons geval dochter laten bewegen tussen de grenzen die wij belangrijk vinden. Maar die grenzen moet je dus steeds bijstellen, uitbreiden. En dat vind ik best moeilijk... Inschatten of zij er aan toe is, accepteren dat ik er misschien nog niet aan toe ben maar me daar over heen zetten.

Ik haat ook het altijd aan staan, en dat is met 4 kinderen wel een ding.
Ik heb tegenwoordig ook een hekel aan de deurbel omdat wat ik ook doe in weekenden en op vrije dagen gaat hij elke 15 minuten of vaker tussen 10:00 en 17:00 vanwege kinderen aan de deur (ook de mijnes ookal kunnen ze gewoon zo naar binnenlopen.

mijn oudste is nu net naar bed om 22:00 dan wil ik echt nog zoooo erg veel dingen doen( en ook vooral graag slapen maar dan heb ik nog niets gedaan )en dan heb ik wel een beetje een gejaagd gevoel. Er zijn zoveel series die ik zou willen kijken, of gewoon een film ofzo

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:52 schreef douche-eendje het volgende:
Ik vind het als bijna-moeder mooi om te zien hoe jullie het ouderschap en opvoeden beleven .

Voor ons merk ik al dat we nu al tegen wat dingen aanlopen; zo lijkt het voor de omgeving heel belangrijk om nu al te weten of we een zoon of een dochter krijgen. Wij willen juist de focus leggen op eigen identiteit en (leeftijdsgebonden) interesse, en niet de maatschappelijke verwachtingen die aan een bepaald geslacht verbonden zitten. Verder hoop ik straks vooral veel liefde en aandacht mee te mogen geven in de opvoeding, de behoefte van mijn kind in ontwikkeling te voorzien en kaders te stellen die nodig zijn. Ow, en ik vind het spannend en soms ook wel eng, dat hele avontuur wat ons te wachten staat .

Heeft dat niet met de cadeautjes voor de baby te maken?

quote:

Op maandag 6 mei 2019 06:16 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Heeft dat niet met de cadeautjes voor de baby te maken?

Dat is van hetzelfde laken een pak. Baby's met een piemel hebben niet significant andere cadeaus nodig dan baby's met een vulva. Dat komt nog steeds neer op maatschappelijke verwachtingen over roze en poppen voor meisjes en blauw en auto's voor jongens.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 06:16 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Heeft dat niet met de cadeautjes voor de baby te maken?

Als dat zo is, zou ik dat juist jammer vinden. Er zijn naast roze en blauw genoeg andere kleuren in de wereld en maakt het nou echt zoveel uit voor een pasgeborene?
Speelgoed gericht op ontdekken, een knuffel of kleertjes in een 'neutrale' kleur, voorleesboeken etc; er is genoeg te vinden zonder een 'stereotype' kleur.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 06:55 schreef lunapuella het volgende:

[..]

Dat is van hetzelfde laken een pak. Baby's met een piemel hebben niet significant andere cadeaus nodig dan baby's met een vulva. Dat komt nog steeds neer op maatschappelijke verwachtingen over roze en poppen voor meisjes en blauw en auto's voor jongens.

Dit topic is nu al wat het zegt te zijn

Het is hier sinds gister avond nergens anders over gegaan dan over dingen die ik hier gelezen heb of die we nu bijvoorbeeld over Alfie Kohn hebben gelezen. Het is zo fijn zo positief na te denken over de opvoeding.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:55 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Mooi contrast jouw laatste paragraaf met hoe ik het beleef @:Roomsnoes
Ik vind opvoeden echt de hel. Zo veel moeilijker dan ik ooit verwacht had en in alle eerlijkheid weet ik niet of ik het nog eens zou doen als ik de keuze had.

Dit.
Wij hebben een ontzettend zorgintensief kind en een 'gewoon'. Ik weet niet of ik hetzelfde zou voelen als ze allebei enigszins gewoon zouden zijn, maar als ik alles van tevoren geweten had, zou zeker een andere keus gemaakt hebben.
Dat betekent, vreemd genoeg, inderdaad absoluut niet dat ik niet van ze hou.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 06:55 schreef lunapuella het volgende:

[..]

Dat is van hetzelfde laken een pak. Baby's met een piemel hebben niet significant andere cadeaus nodig dan baby's met een vulva. Dat komt nog steeds neer op maatschappelijke verwachtingen over roze en poppen voor meisjes en blauw en auto's voor jongens.

En dit trouwens. M.n. mijn zoon is nu, door school, steeds meer doordrongen van enorme verschillen tussen jongens en meisjes en wat bij hen past. Dat vind ik best lastig. Wij blijven dus met zijn allen zo hard mogelijk voorleven dat wij zelf dat onderscheid veel minder maken.

Overigens is het echt een jongen. En zij echt een meisje. Dat is fysiek anders en duidelijk. Dat zegt bij ons thuis alleen niks over wat we van ze verwachten, met welk speelgoed ze mogen spelen, welke films ze kijken en op welke manier we ze benaderen.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 07:09 schreef douche-eendje het volgende:

[..]

Als dat zo is, zou ik dat juist jammer vinden. Er zijn naast roze en blauw genoeg andere kleuren in de wereld en maakt het nou echt zoveel uit voor een pasgeborene?
Speelgoed gericht op ontdekken, een knuffel of kleertjes in een 'neutrale' kleur, voorleesboeken etc; er is genoeg te vinden zonder een 'stereotype' kleur.

En toch willen mensen die verdeling maken! Op mijn werk vragen regelmatig mensen over een effen paars, groen of grijs setje of het voor een jongen of een meisje is. Ze vinden een speelgoedje van ongekleurd hout voor meisjes, of juist voor jongens en als er ook maar iets bloemigs op staat, is het voor meisjes. Zelfs de dieren zijn onderverdeeld. Die tweedeling zit blijkbaar heel diep ingebakken.

Thuis proberen we zo min mogelijk het onderscheid te maken. Ook in kleding. Of ja, dat betekent dat zowel mini als mega vooral paars en roze dragen, want dat zijn mijn favoriete kleuren en het staat ze heel mooi Dus bij mini zei iedereen “zie je wel, je doet niet neutraal, ze draagt alleen maar meisjeskleding” en nu bij mega krijg ik nog veel vaker suffe opmerkingen (ook regelmatig ‘grappend’ of ik “wil dat hij homo wordt hihaho”)

Dit topic trouwens Wat opvoeden betreft, doen wij ook maar wat. Er is veel uit AP/OU wat me aanspreekt (en veel hebben we geloof ik ook gedaan, samen slaen, lang bv, veel dragen) maar we zijn hier met zijn vieren. Dat betekent nou eenmaal dat we ook rekening moeten houden met de ‘gezondheid van de groep’ Daarbij zijn we alle vier enorm verschillend en hebben we alle vier iets anders nodig. En oh ja, ik heb OCD, depressies en ADHD en man heeft een ASS (asperger). Dat is geen excuus voor hoe het gaat, maar betekent wel dat het niet altijd allemaal onvoorwaardelijk kan. En het betekent ook dat ik soms oneindig onredelijk ben, omdat mijn OCD dat vraagt, of dat mijn man even zelf wil ‘zijn’ omdat zijn asperger dat vraagt. Soms schakelen we dan ondersteuning in, maar vaak ook niet. Dan is het gewoon even zo. Ik zou het moeilijker en misschien zelfs kwalijker vinden als we alles zouden verstoppen omwille van de kinderen. Ook omdat zij misschien wel erfelijk belast zijn en dan ook kunnen ervaren dat zoiets verstopt moet worden. Dus ja, het is hier een chaotisch zooitje (maar dan niet chaotisch en geen zooitje, want OCD hè ) Ik hoop dat ze ondanks dat voelen en zien dat we wel onvoorwaardelijk van ze houden en altijd voor ze klaarstaan, ook als klaarstaan soms betekent dat we even opa bellen om ze een middagje op te halen.

Trouwens: dat geen complimenten geven vind ik een geweldige theorie, maar ik ben echt de ophyper van dit gezin en ik vind alles mooi en leuk en geweldig. Ja, ik ben die moeder. Dat is geloof ik niet zozeer om ze complimenten te geven, maar omdat ik gewoon vrij snel (en vrij hardop) onder de indruk ben van de wereld. Ook van bloemetjes die uit de knop komen of van verf die op de muur blijft plakken hoor, dus hopelijk zorgt dat op latere leeftijd voor wat relativering.

Qua speelgoed laat ik mijn dochter helemaal vrij in haar keus. Ze is momenteel helemaal dol op haar hatchimalbaby en knutselen. Buiten is ze dol op fietsen of steppen.
Qua kleding heb ik zeker bij baby's wel onderscheid tussen jongens en meisjesbaby. Voor een jongetjesbaby zou ik bijvoorbeeld nooit een rokje of jurk kopen.

Verder vraag ik mij m.b.t. jongens en meisjes soms echt af wat nurture is en nature is.
Als ik bijvoorbeeld kijk naar hoe jongetjes stoeien onderling. Op die manier zie ik meisjes dat niet doen. En zo zijn er voor mij wel meer dingen waar jongens en meisjes in verschillen. En die verschillen vind ik zelf ook leuk om te zien.

Als ik voor een ander speelgoed of kleding koop houd ik rekening met wat de ouders leuk vinden.

Mijn jongens stoeien eigenlijk niet Omen vooral oudste heeft dat nooit gedaan en er ook best een hekel aan. Maargoed dat kan je natuurlijk koppelen aan 't feit dat hij zijn eerste 6 jaar door mij en z'n oma is opgevoed
Jongste stoeit als papa uitlokt.

Het verschil met onze buurjongens is zo goed te merken, grappig vind ik dat. Die worden elke avond door hun vader begroet met een hoop geschreeuw (positief!) en gestoei zitten allebei op voetbal, en het past ze ook zo goed gewoon!
Stoere ouders ook, en heule stoere praat komt er ook al uit de jongste (4j), die goed bevriend is met mijn jongste. Als mijn jongste daar heeft gespeeld komt ie ook thuis met uitspraken als "vette auto!" Als ik 'm dan vraag wat dat betekent, gaat hij gewoon uitleggen wat voor auto 't is

Waar ik ook altijd om moet lachen is dat de buurjongen vaak komt met dingen als "ik ben veel groter, beter, ouder", enz enz. "Draag jij nog een luier? Toen IK 3 was had ik allaaaang geen luier meer" zulks.
En hetgeen waar ik dan om moet lachen is dat 't mijn jongste echt niks doet en die speelt gewoon lekker door (goddank)

quote:

Op maandag 6 mei 2019 07:09 schreef douche-eendje het volgende:

[..]

Als dat zo is, zou ik dat juist jammer vinden. Er zijn naast roze en blauw genoeg andere kleuren in de wereld en maakt het nou echt zoveel uit voor een pasgeborene?
Speelgoed gericht op ontdekken, een knuffel of kleertjes in een 'neutrale' kleur, voorleesboeken etc; er is genoeg te vinden zonder een 'stereotype' kleur.

Klopt. Maar mensen doen het toch wel.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 06:55 schreef lunapuella het volgende:

[..]

Dat is van hetzelfde laken een pak. Baby's met een piemel hebben niet significant andere cadeaus nodig dan baby's met een vulva. Dat komt nog steeds neer op maatschappelijke verwachtingen over roze en poppen voor meisjes en blauw en auto's voor jongens.

Ik zou voor een binkie geen jurkje (kleur maakt niet zoveel uit) als kraamcadeau kopen bijvoorbeeld.