Eerlijk zeggen; hebben jullie spijt?

Zal de vraag niet beter kunnen zijn "Nu je weet hoe het voor je voelt en wat je moet laten en wat je ervoor terug krijgt.. zou je het dan nog een keer zo doen? Of zou je dan een ander pad bewandelen?"

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 13:10 schreef Linkse_krijger het volgende:

[..]

Ja ok, dat is niet echt een fatsoenlijke formulering. Lastig discussiëren ook als de OP wordt aangepast.

Hij klaagde zelf dat hij geen normale antwoorden kreeg dus ik heb m een beetje geholpen. Toen kwamen er wel normale antwoorden maar toen was het ook niet goed. Dus, mja. Ik vond het eigenlijk best goed gaan en ik vind dat er eerlijke en gevarieerde antwoorden werden gegeven totdat er een aantal figuren overheen begonnen te schreeuwen. Maar uiteraard ligt het daar nooit aan

Spijt, nooit. Maar af en toe mag ik graag terugdenken aan de tijd dat ik hele dagen knetterstoned achter m’n playstation zat te wachten totdat mijn vriendin met haar pessarium om haar baarmoedermond terug was van werk en ik er weer eens rucksichtlös overheen kon voordat we naar de kroeg konden. Die dagen liggen ver, ver achter mij, en die mis ik wel een beetje.

Maar goed, the grownup life bevalt me uiteindelijk uitstekend.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 14:37 schreef Marsenal het volgende:
Spijt, nooit. Maar af en toe mag ik graag terugdenken aan de tijd dat ik hele dagen knetterstoned achter m’n playstation zat te wachten totdat mijn vriendin met haar pessarium om haar baarmoedermond terug was van werk en ik er weer eens rucksichtlös overheen kon voordat we naar de kroeg konden. Die dagen liggen ver, ver achter mij, en die mis ik wel een beetje.

Maar goed, the grownup life bevalt me uiteindelijk uitstekend.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 13:46 schreef minilot het volgende:
Geen spijt. Het omgekeerde. Alles is zoveel leuker nu -ie er is!

Tot dusver dan hè, we hebben er pas anderhalf jaar op zitten

Ja dit dus. Maar dan zijn we pas 5 maanden bezig <3

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 14:37 schreef Marsenal het volgende:
Spijt, nooit. Maar af en toe mag ik graag terugdenken aan de tijd dat ik hele dagen knetterstoned achter m’n playstation zat te wachten totdat mijn vriendin met haar pessarium om haar baarmoedermond terug was van werk en ik er weer eens rucksichtlös overheen kon voordat we naar de kroeg konden. Die dagen liggen ver, ver achter mij, en die mis ik wel een beetje.

Maar goed, the grownup life bevalt me uiteindelijk uitstekend.

Dit. Nou ja, niet knetterstoned achter de Playstation, wel trillend van de mdma op een strandfeestje. Zelfde principe

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 14:29 schreef Cue_ het volgende:
Zal de vraag niet beter kunnen zijn "Nu je weet hoe het voor je voelt en wat je moet laten en wat je ervoor terug krijgt.. zou je het dan nog een keer zo doen? Of zou je dan een ander pad bewandelen?"

Had denk ik ook een betere vraag geweest.

En ik zou het zo overdoen. Ik zit echt niet altijd op een roze wolk en vind ook niet elk moment leuk.
Maar mijn leven met kind vind ik zoveel leuker. .

Ik denk dat ik wel misschien wat bewuster en harder had genoten van bepaalde vrijheden, als ik alles van te voren had geweten. En misschien wat jonger aan begonnen zodat mijn moeder ze nog wat bewuster mee had kunnen maken

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 15:05 schreef Omentielvo het volgende:

[..]

Had denk ik ook een betere vraag geweest.

En ik zou het zo overdoen. Ik zit echt niet altijd op een roze wolk en vind ook niet elk moment leuk.
Maar mijn leven met kind vind ik zoveel leuker. .

Dat was idd een betere vraag geweest.
En alleen een kind opvoeden was echt behoorlijk zwaar, maar ik zou geen andere keuze gemaakt hebben, hoewel ik het niemand zal adviseren.
Overigens zou ik mbt ons nakomelingetje dat ik niet alleen hoef op te voeden ook geen andere keuze maken.

Wat iemand hier zei heb ik ook weleens: dat je van die uitgebluste / chagrijnige ouders ziet lopen door de stad met krijsende kinderen. En dat je dan idd de gedachte hebt: ben jij wel gelukkig? Ofzo

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 15:15 schreef Leandra het volgende:

[..]

Dat was idd een betere vraag geweest.
En alleen een kind opvoeden was echt behoorlijk zwaar, maar ik zou geen andere keuze gemaakt hebben, hoewel ik het niemand zal adviseren.
Overigens zou ik mbt ons nakomelingetje dat ik niet alleen hoef op te voeden ook geen andere keuze maken.

Is wel grappig om te zien, vriendin van mij werd op haar 25e moeder en is alleenstaand. We zijn nu 1,5 jaar verder maar het is zo leuk en relax. Ze is zo gelukkig, kindje ook en het gaat ook echt goed, dat ik dus de gedachte krijg: het is leuk en makkelijk.

Als ik kijk naar de broer van mijn vriend met zijn partner (dertigers), dat kindje is ook van dezelfde leeftijd, dan zie ik zoveel stress en strijd om allerlei dingen als slapen, middagdutjes, weet ik het wat allemaal. Dan krijg ik weer de gedachte: wat een moeilijkheden allemaal, nooit aan beginnen.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 15:28 schreef Moneyfornothing1 het volgende:
Wat iemand hier zei heb ik ook weleens: dat je van die uitgebluste / chagrijnige ouders ziet lopen door de stad met krijsende kinderen. En dat je dan idd de gedachte hebt: ben jij wel gelukkig? Ofzo

Dat is een momentopname die je ziet.
En op dat moment zal de ouder (en het betreffende kind) inderdaad niet zo gelukkig zijn.
Dat wil overigens niet zeggen dat ze spijt hebben.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 15:35 schreef Moneyfornothing1 het volgende:

[..]

Is wel grappig om te zien, vriendin van mij werd op haar 25e moeder en is alleenstaand. We zijn nu 1,5 jaar verder maar het is zo leuk en relax. Ze is zo gelukkig, kindje ook en het gaat ook echt goed, dat ik dus de gedachte krijg: het is leuk en makkelijk.

Als ik kijk naar de broer van mijn vriend met zijn partner (dertigers), dat kindje is ook van dezelfde leeftijd, dan zie ik zoveel stress en strijd om allerlei dingen als slapen, middagdutjes, weet ik het wat allemaal. Dan krijg ik weer de gedachte: wat een moeilijkheden allemaal, nooit aan beginnen.

Deze twee situaties vatten voor mij ouderschap goed samen.

De momenten waarop het zo relaxed gaat. Dat je zo gelukkig bent.
En daar tegenover de momenten dat je zelf gestrest ben (of niet lekker in je vel zit) en dat het allemaal veel minder soepel gaat.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 15:35 schreef Moneyfornothing1 het volgende:

[..]

Is wel grappig om te zien, vriendin van mij werd op haar 25e moeder en is alleenstaand. We zijn nu 1,5 jaar verder maar het is zo leuk en relax. Ze is zo gelukkig, kindje ook en het gaat ook echt goed, dat ik dus de gedachte krijg: het is leuk en makkelijk.

Als ik kijk naar de broer van mijn vriend met zijn partner (dertigers), dat kindje is ook van dezelfde leeftijd, dan zie ik zoveel stress en strijd om allerlei dingen als slapen, middagdutjes, weet ik het wat allemaal. Dan krijg ik weer de gedachte: wat een moeilijkheden allemaal, nooit aan beginnen.

Ik was ook 25 (en alleen) toen mijn oudste geboren werd, ik was 44 (en niet alleen) toen mijn jongste geboren werd, dat wat ik nu een relaxtere moeder ben dan destijds zou ik nu ook zijn geweest als ik weer een alleenstaande moeder was, sterker nog; het zou wel eens kunnen zijn dat dat me makkelijker afgaat dan met een andere ouder erbij.
Je hebt dan bijvoorbeeld ook niet dat je kind je kan proberen uit te spelen tegen de andere ouder, het is wel zwaar, maar het heeft zeker wel zo z'n voordelen.
Het kan ook wel zo zijn dat je alleen andere oplossingen zoekt als er een probleem is dan wanneer je ook de andere ouder nog in kunt zetten. Ik weet het niet.

Ik weet wel dat dat hele "een eenoudergezin is per definitie slechter voor een kind" BS is, er zijn legio gezinnen met 2 ouders waar de kinderen beroerder opgegroeid zijn dan mijn oudste bij mij alleen.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 15:28 schreef Moneyfornothing1 het volgende:
Wat iemand hier zei heb ik ook weleens: dat je van die uitgebluste / chagrijnige ouders ziet lopen door de stad met krijsende kinderen. En dat je dan idd de gedachte hebt: ben jij wel gelukkig? Ofzo

Het gedrag van het kind kan wel verband houden met het uitgeblust/chagrijnig zijn van de ouders, maar dat laatste hoeft weer niet door het kind te komen, hoeft er zelfs geen enkel verband mee te houden.

Ik kan boos, verdrietig, gefrustreerd zijn, zwaar over de zeik zijn tegen mijn partner, maar dat ben ik nooit over of tegen mijn kind.
Hij zegt wel eens van "Je bent vaak boos", maar dat ben ik vrijwel nooit tegen hem.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 14:05 schreef Leandra het volgende:

[..]

Bij grote leeftijdsverschillen zal dat idd niet echt een argument zijn, maar als je er een stuk of 3 hebt die amper 2 jaar schelen dan (of waar zelfs een tweeling bij zit), dan maakt de opvoeding op zich niet heel veel verschil.

Dit is onwaar, of laat ik het zo zeggen er is veel bewijs tegen deze stelling.

quote:

Dat er voor het oudste kind de eerste jaren meer aandacht is is geen garantie dat dat oudste kind ook beter terechtkomt dan de andere kinderen.
Maar ouders die voet bij stuk houden doen dat over het algemeen bij alle kinderen, ouder die over zich heen laten lopen doen dat over het algemeen ook bij alle kinderen, ongeacht het feit dat het ene kind klaagt dat het andere kind "altijd alles mag, en ik nooit".

Ik ken weinig gezinnen waar de regels wel voor het ene kind gelden en niet voor het andere.

Je stelt dat kinderen grootbrengen gaat over regels.

Dat valt te bezien. Ben jij geworden wie je nu bent dankzij de huisregels van je vader en moeder?

Bovendien, de expliciete opvoeding kan exact gelijk zijn. Dan nog zullen de verschillen tussen de vorming van kinderen onderling groot zijn. Het zijn juist impliciete omgevingsfactoren waarin de grootste verschillen bestaan.

Ouders gaan met kinderen van verschillend geslacht bijvoorbeeld al heel anders om. Dit heeft te maken met hun eigen sekse en opvoeding en de blauwdruk die daarmee gelegd is voor de verwachtingen die je hebt van een jongen dan wel meisje. Dit grotendeels onbewust dus feminisme en genderneutrale intenties ten spijt.

Denk verder aan: hoeveel tijd/aandacht er is voor een kind, algemene verwachtingen en houding van de ouders (heel belangrijk en dit kan enorm verschillen als het bijvoorbeeld gaat om een eerste of tweede of derde kind), voorbeeldgedrag, samenwerken tussen kinderen, empathie, etc.

Al tijdens de zwangerschap zijn de omgevingsfactoren al heel verschillend per kind, na de geboorte zijn de verschillen alleen maar groter.

Hier wordt veel onderzoek naar gedaan dus dit is niet zomaar uit de lucht gegrepen.

Het lijkt alsof er vaak gedacht wordt dat hetgeen je letterlijk zegt en doet tegen een kind de meeste impact heeft op het gedrag van kinderen. Do as I say, don't do as I do. Maar als je puur logisch nadenkt is dat heel gemakkelijk te ondermijnen, kijk alleen al naar hoe je zelf het beste leert in een simpele situatie. Iemand die je komt vertellen geen drugs te gebruiken terwijl hij zelf strak staat van een lijntje coke. Dat is wel hoe veel mensen proberen hun kind op te voeden.

Daarom is mijn mening als er gedragsproblemen zijn bij je kind moet je bij jezelf onderzoeken wat je aan je eigen (levens)houding en gedrag kan veranderen. Tenminste, als je je kind betere kansen wil geven in het leven en je gezinsleven positief wil beïnvloeden.

Ik word over 2 maanden vader. Ik ben benieuwd of ik er spijt van ga krijgen. Hahahhh

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 16:00 schreef -marz- het volgende:

[..]

Dit is onwaar, of laat ik het zo zeggen er is veel bewijs tegen deze stelling.
[..]

Je stelt dat kinderen grootbrengen gaat over regels.

Dat valt te bezien. Ben jij geworden wie je nu bent dankzij de huisregels van je vader en moeder?

Bovendien, de expliciete opvoeding kan exact gelijk zijn. Dan nog zullen de verschillen tussen de vorming van kinderen onderling groot zijn. Het zijn juist impliciete omgevingsfactoren waarin de grootste verschillen bestaan.

Ouders gaan met kinderen van verschillend geslacht bijvoorbeeld al heel anders om. Dit heeft te maken met hun eigen sekse en opvoeding en de blauwdruk die daarmee gelegd is voor de verwachtingen die je hebt van een jongen dan wel meisje. Dit grotendeels onbewust dus feminisme en genderneutrale intenties ten spijt.

Denk verder aan: hoeveel tijd/aandacht er is voor een kind, algemene verwachtingen en houding van de ouders (heel belangrijk en dit kan enorm verschillen als het bijvoorbeeld gaat om een eerste of tweede of derde kind), voorbeeldgedrag, samenwerken tussen kinderen, empathie, etc.

Al tijdens de zwangerschap zijn de omgevingsfactoren al heel verschillend per kind, na de geboorte zijn de verschillen alleen maar groter.

Hier wordt veel onderzoek naar gedaan dus dit is niet zomaar uit de lucht gegrepen.

Het lijkt alsof er vaak gedacht wordt dat hetgeen je letterlijk zegt en doet tegen een kind de meeste impact heeft op het gedrag van kinderen. Do as I say, don't do as I do. Maar als je puur logisch nadenkt is dat heel gemakkelijk te ondermijnen, kijk alleen al naar hoe je zelf het beste leert in een simpele situatie. Iemand die je komt vertellen geen drugs te gebruiken terwijl hij zelf strak staat van een lijntje coke. Dat is wel hoe veel mensen proberen hun kind op te voeden.

Daarom is mijn mening als er gedragsproblemen zijn bij je kind moet je bij jezelf onderzoeken wat je aan je eigen (levens)houding en gedrag kan veranderen. Tenminste, als je je kind betere kansen wil geven in het leven en je gezinsleven positief wil beïnvloeden.

Nee, ik stel niet dat opvoeden over regels gaat, ik stel alleen dat ik weinig gezinnen ken waar de regels voor het ene kind heel anders zijn dan voor het andere kind.

Als je werkelijk denkt dat kinderen geen compleet verschillende karakters kunnen hebben, en problemen eigenlijk altijd bij de ouders liggen dan wens ik je nog heel veel sterkte in de toekomst.

Dankje maar waar heb ik heel veel sterkte bij nodig?

Het mag een impopulair standpunt zijn, maar wat ik zoal lees hier en om mij heen hoor over dramaqueens en driftbuiten tot zelfs psychiatrische diagnoses, denk ik dat we met z'n allen een klein beetje zijn doorgeslagen in het nuanceren van de impact van opvoeding als het gaat om karaktervorming van kinderen. Wat voor mij heel logisch lijkt is dat blijkbaar voor heel veel mensen helemaal niet.

Een mens wordt niet geboren met een karakter. Dat kan ook helemaal niet want de hersenen staan nog aan het begin van ontwikkeling. Een temperament, meer zit er nog niet op/in. En met temperament wordt bedoeld: alertheid, reactiepatroon, en dus niet: hij/zij is koppig en heeft driftbuien om kleine dingen. Dat temperament noemen is gewoon een zwaktebod.

Iedereen, alle mensen zijn namelijk behoorlijk koppig en hebben driftbuien als ze hun zin niet krijgen. Een kind dat niet bokkig is, is meestal een angstig of onveilig gehecht kind.

Gelukkig leren we op onze weg naar volwassenheid hoe we beter om kunnen gaan met lastige situaties en sterke emoties. Tenminste, als onze ouders dat zelf ook kunnen en de intentie hebben om het ons te leren, zodat ze ons, behalve begrenzen, ook steunen en helpen in die lastige situaties. Dus echt leren en niet: dan maak je maar zin of: stel je niet aan, zoals veel van onze ouders zelf zijn grootgebracht.

Als onze ouders onze emoties gaan managen, ofwel met "stel je niet zo aan" ofwel met speentjes en afleiding en ander vermijdingstactieken en vervolgens het gedrag van het daardoor grenzeloos ontsporende kind gaan wegzetten als lastig, irritant, hopeloos, slecht karakter, temperament, gedragsprobleem, ADHD of wat dan ook en erop reageren met veroordelen, vergelijken met andere kinderen die zich wel kunnen gedragen, straffen, timeouts, regels, negeren, helpen we ons kind van de regen in de drup en sturen we weer een nieuwe volwassene zonder enige emotionele vaardigheden de wereld in.

Dit is een cyclus die in generaties wordt doorgegegeven en die een ouder kan doorbreken door zichzelf als ouder/opvoeder verder te bekwamen in emotieregulatie, bewustzijn en liefdevol grenzen kunnen aangeven. Juist als er gedragsproblemen bij het kind zijn, is het zaak om dit te doen.

Veel mensen van mijn leeftijd (35) en ouder hebben dit namelijk amper geleerd van huis uit. En dat zie je aan de gedragsproblemen van onze kinderen. Wat ik continu zie om me heen is dat mensen óf alleen maar liefdevol zijn, óf begrenzen. Zodra ze gaan begrenzen is alle liefde weg en is het een soort vulkaanuitbarsting. Voor een kind is dit angstig en verwarrend, het gevolg is nog meer opstandig gedrag tot zelfs regressie: weer vergeten van nieuw verworven skills, weer gaan bedplassen etc.

Als je je enigszins verdiept in de uitdagingen van de hedendaagse ontwikkelingspsychologie en orthopedagogiek valt dit direct op. Er is geen andere verklaring voor de lange wachtlijsten in de GGZ dan dat er op dit moment iets mis gaat in het opvoeden van onze kinderen tot gebalanceerde volwassenen.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 14:42 schreef minilot het volgende:

[..]



Dit. Nou ja, niet knetterstoned achter de Playstation, wel trillend van de mdma op een strandfeestje. Zelfde principe

Potato potato inderdaad

Ik vind dit op zich een heel interessante en goede discussie, ik denk alleen dat ie niet in dit topic past? Wellicht beter voor het opvoedmethoden-topic, of er iets aparts voor aanmaken?

Als de theorie maar goed zit hè.
Het vervelendste kind in de klas van mijn kind is het kind van een psycholoog.... je zou denken dat een ouder die dusdanige kennis en intelligentie heeft een kind wel fatsoenlijk zou kunnen opvoeden, maar helaas, het is een gruwelijk schreeuwend vervelend kind, echt nare trekjes ook.
Maar ja hoogbegaafd, dus moeilijk, moeilijk, moeilijk.
Dat er meer hoogbegaafde kinderen in die klas zitten die een stuk minder moeilijk zijn boeit niet.

_{Niet mijn kind overigens, tenminste niet voor zover wij weten, want ik vind het bizar om zulke jonge kinderen te testen.}

als je er eens over wil podcastluisteren.

leuke serie over de dynamiek tussen ouders en kinderen onderling, en zijdelings komt ook de “spijt van kinderen” aan bod in sommige afleveringen.

https://podcasts.apple.co(...)0350?i=1000442812225

waarom wil je er 2 en geen 3 ? past goed in de auto....

[ Bericht 6% gewijzigd door manny op 05-08-2019 17:00:38 ]

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 13:13 schreef Brighteyes het volgende:

[..]


En als antwoord aan de TS:
Spijt... groot woord., nee, dat niet.
Zou ik het weer doen? Ik weet het echt niet.

dat dus

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 16:48 schreef Stormqueen het volgende:
Ik vind dit op zich een heel interessante en goede discussie, ik denk alleen dat ie niet in dit topic past? Wellicht beter voor het opvoedmethoden-topic, of er iets aparts voor aanmaken?

Ja, ik vind het ook heel interessant, en van mij mag er in het andere topic of een nieuw topic zeker over verder gepraat worden!

@-marz-