Opvoeden in theorie en praktijk: een feelgood-topic!

Marz, ik zie heel vaak die buien aankomen. En wat ik merk bij mijn kind.
Vaak is die buit niet te voorkomen. Linksom of rechtsom. Die bui gaat eraan komen.
Het fijne hiervan vind ik wel dat ik op die momenten mezelf erop kan voorbereiden en ik dan wel in staat ben zelf rustig te blijven. Het is dan haar bui. Niet de mijne.

En nogmaals. Jij ziet een klein stukje van die ouders en kinderen. Echt een momentopname.
Wellicht heeft die ouder de vijf keer daarvoor heel anders gereageerd.

Maz, die van mij kan van 0 naar 10 gaan, en heeft geen jengel fase. Maar goed, meestal kan ik het wel zien aankomen hoor. Soms haal ik haar bijv van school + opvang. Dan zijn we allebei moe van de dag, ik weet dat het dan goed is om snel naar huis te gaan en te gaan eten. Dat wil zij ook, maar ze kan het allemaal niet meer opbrengen. En in het kleine stukje naar huis heeft ze dan een totale mental breakdown, staat ze tegen me te schreeuwen op straat, begint ze me te slaan e.d.

Ik zie dat niet als falende opvoeding op dat moment, of dat er iets misgaat. Het hoort erbij. Ze kan zich inderdaad niet beheersen en ik toon daar begrip voor maar ik moet ook ferm zijn over wat er moet gebeuren (nl naar huis gaan). Dat is dan dus misschien een mengeling van nonchalance/er niet teveel op in gaan en tegelijk zorgen dat we wel thuis komen. En soms verlies ik ook wel eens mijn geduld, omdat ik zelf op zo'n moment ook moe ben en graag naar huis wil.

Opvoeden van kleine kinderen betekent niet dat je hysterie moet en kunt vermijden, in tegendeel. Soms heeft het vooral met acceptatie te maken.

En dan later, als ik haar naar bed breng, dan hebben we het bijvoorbeeld samen nog even over wat ze die dag heeft meegemaakt en komen er ook wel eens dingen naar buiten over wat haar dwarszit.
Ik denk dat het heel erg lastig is om op basis van situaties die je in het openbaar tegenkomt van ouders en kinderen zoals je het nu beschrijft conclusies te trekken over hoe ze met gevoelens omgaan e.d.

Ja ik zie alleen de momenten dat het in het openbaar gebeurt. Als ik dan de denigerende toon en de afwijzende houding soms hoor/zie wekt dat toch de indruk van een bepaald gedragsrepertoire waarin dat de norm is, maar toegegeven dat weet ik natuurlijk inderdaad niet.

Ik probeer er vanuit compassie naar te kijken hoor, ik ben niet zo iemand die een moeder veroordelend gaat staan aangapen als ze een krijsend kind in een fietsstoeltje probeert te krijgen ofzo. Het leven is al moeilijk genoeg.

Ik heb nu ook het artikel gelezen, wat je schrijft Lemijn dat zullen dan die momenten zijn waarop je je als ouder zelf gefrustreerd voelt in je mogelijkheden.

quote:

Als je het moeilijk vindt om je kind tegemoet te komen in zijn behoeften, heb je waarschijnlijk zelf nood op één van de drie gebieden. Als je eigen autonomie, competentie of verbinding gefrustreerd worden, leidt dat makkelijker tot controlerend opvoeden. Het is dan ook belangrijk om energie in jezelf te stoppen. Dat kan betekenen dat je dingen doet die je zelf leuk vindt, ook los van je kinderen.

Ik heb ook gelezen dat je van baby af aan er voor je kind kan zijn door hem/haar te laten huilen in je armen, met je aandacht erbij. Ook al duurt het een uur of langer. Er schijnt veel nadruk te worden gelegd op troosten/sussen/kalmeren maar huilen en lachen schijnen de enige manieren van ontlading te zijn die een baby heeft. Misschien als je het van kleins af aan praktiseert dat het grotere kind zich dan ook makkelijker bij je kan uiten? Ik weet het niet hoor, zoals gezegd heb ik hier allerlei hoofdbrekens over en ik lees er veel over.

Franny, begrenzen en accepteren inderdaad. Zo'n uitbarsting is logisch en niet te voorkomen na een volle dag, als kind loop je dan altijd een moment ergens vast.

Dat vind ik nog wel wat anders dan iemand (je eigen kind in deze) afwijzen, wat gewoon heel veel pijn doet en verwarrend is en denk ik echt schade aan het zelfvertrouwen oplevert.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:08 schreef -marz- het volgende:
Franny, begrenzen en accepteren inderdaad. Zo'n uitbarsting is logisch en niet te voorkomen na een volle dag, als kind loop je dan altijd een moment ergens vast.

Dat vind ik nog wel wat anders dan iemand (je eigen kind in deze) afwijzen, wat gewoon heel veel pijn doet en verwarrend is en denk ik echt schade aan het zelfvertrouwen oplevert.

Maar wat vind jij afwijzen?
Ik heb dus ook zo’n peuter die onwijze buien kan hebben. En dan is echt helemaal niks goed. Met hem proberen te praten niet, hem vasthouden niet, boos worden niet, troosten niet. Hij is dan alleen maar boos en onbereikbaar. Dus ik laat hem dan. Ik blijf in de buurt, maar soms parkeer ik hem en zijn boosheid letterlijk even (“ik zie dat je nu even heel boos bent, kom maar bij me als je weer wat rustiger bent”.) Dan ligt het initatief bij hem; ik ben er als je me weer opzoekt. Dat zal er in een winkel ook wel eens “hard” uitzien;
Laat ik mijn kind daar zo staan brullen. Maarja. Zo gaat het gewoon soms.

Ik sluit niet uit dat ik mijn kind soms ook een gevoel van afwijzing bezorg, marz, want mijn reacties zijn niet altijd de juiste. Maar gelukkig is mijn dochter zo dat ze me daar ook wel op wijst. Ze komt voor zichzelf op. En dat ze dat doet en zich ook veilig voelt om dat te doen, is wel belangrijk denk ik.

Er werd hier geschreven dat het zo belangrijk is om sorry te zeggen, dat je het repareert, maar ja, er zullen dingen zijn die je met een sorry toch niet echt repareert.

Ik ben ook benieuwd wat je in dit geval onder afwijzen bedoelt.

Toen de mijne een peuter was moest ik haar ook echt met rust laten. Ik was dan wel in dezelfde ruimte. Maar knuffelen of praten werkte dan niet.
Ik kon alleen maar aangeven dat ik er voor haar was als zij het wilde.
Nu met 6,5 rent ze vaak naar boven toe. En ik ren haar dan niet achterna. Omdat ze op dat moment even alleen wil zijn.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:15 schreef Franny_G het volgende:
Ik sluit niet uit dat ik mijn kind soms ook een gevoel van afwijzing bezorg, marz, want mijn reacties zijn niet altijd de juiste. Maar gelukkig is mijn dochter zo dat ze me daar ook wel op wijst. Ze komt voor zichzelf op. En dat ze dat doet en zich ook veilig voelt om dat te doen, is wel belangrijk denk ik.

Er werd hier geschreven dat het zo belangrijk is om sorry te zeggen, dat je het repareert, maar ja, er zullen dingen zijn die je met een sorry toch niet echt repareert.

Aan wat voor dingen denk je dan, die je niet met sorry (of knuffel oid) kan repareren?

Tja hoe komt een kind aan extreme buien?

Ik denk dat het altijd opgebouwde spanningen zijn. Ofwel van zichzelf ofwel vanuit de omgeving die verwarrend is.

Veel mensen hebben voor zichzelf enorm hoge standaarden, dit brengt ook veel spanning met zich mee.

Ik was een zogenaamd moeilijk kind maar mijn ouders hadden ook geen gezonde relatie en mijn moeder trekt zelf allerlei dingen helemaal niet.

Dat stempel 'moeilijk' ben ik best wel kwaad over, ik was gewoon angstig en probeerde het juist goed te doen zelfs toen ik nog heel klein was. Juist daardoor liep ik over.
Hoe het voor andere kinderen is weet ik natuurlijk niet.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:18 schreef Roomsnoes het volgende:

[..]

Aan wat voor dingen denk je dan, die je niet met sorry (of knuffel oid) kan repareren?

Als je met wat voor woorden of daden ook je kind het gevoel geeft dat het niet goed is zoals het is, dan denk ik dat dat gevoel een kind kan bij blijven, hoe vaak je ook sorry zegt.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:21 schreef -marz- het volgende:
Tja hoe komt een kind aan extreme buien?

Ik denk dat het altijd opgebouwde spanningen zijn. Ofwel van zichzelf ofwel vanuit de omgeving die verwarrend is.

Veel mensen hebben voor zichzelf enorm hoge standaarden, dit brengt ook veel spanning met zich mee.

Ik was een zogenaamd moeilijk kind maar mijn ouders hadden ook geen gezonde relatie en mijn moeder trekt zelf allerlei dingen helemaal niet.

Dat stempel 'moeilijk' ben ik best wel kwaad over, ik was gewoon angstig en probeerde het juist goed te doen zelfs toen ik nog heel klein was. Juist daardoor liep ik over.
Hoe het voor andere kinderen is weet ik natuurlijk niet.

Maar dat is het nu net; de buien van mijn peuter zijn niet extreem. Althans, niet meer of minder vaak aanwezig dan bij een gemiddelde peuter.

Die buien hebben ook een functie. Ze zijn dé manier voor een kind om te ontladen en te verwerken. En dat gaat niet alleen over negatieve ervaringen. Ook een dag vol plezier en indrukken in een zwembad kan een trigger zijn, bij wijze van. En daarnaast helpen ze een kind ook om te leren reguleren; wat moet ik met al die emoties in mijn lijf? Van die buien horen bij de gezonde ontwikkeling van kinderen.

Een jong kind dat geen driftbuien heeft, als ik die tref op de werkvloer, dan ga ik me zorgen maken.

pffff. wat een serieusheid allemaal

mag ik het ook gewoon leuk vinden dat opvoeden en af en toe om mezelf en de kids lachen als het mis loopt ?

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:21 schreef -marz- het volgende:

Ik was een zogenaamd moeilijk kind maar mijn ouders hadden ook geen gezonde relatie en mijn moeder trekt zelf allerlei dingen helemaal niet.

Dat stempel 'moeilijk' ben ik best wel kwaad over, ik was gewoon angstig en probeerde het juist goed te doen zelfs toen ik nog heel klein was. Juist daardoor liep ik over.
Hoe het voor andere kinderen is weet ik natuurlijk niet.

Js, ik heb ook wel gehoord dat ik een moeilijk kind was. Maar dat was puur omdat ik altijd doorvroeg en ook niet alles zomaar aannam. Het heeft me ook pijn gedaan dat te horen, maar het betekent inderdaad vooral dat de ander jou als moeilijk ervaart omdat die ander geen antwoord op je heeft (niet perse letterlijk maar figuurlijk).

Wat je zegt over heftige buien, daar denk ik over dat je dat iets teveel relateert aan je eigen ervaring. Mijn oudste is temperamentvol. Dat heeft ze zeker ook van mij. Ze kan heftig reageren, wil graag dat de dingen gaan zoals zij wil, kan goed dramatiseren en kan zeer boos worden, ook al geef ik haar veel ruimte en autonomie. Ze brengt leven in de brouwerij, heel veel enthousiasme, liefde en energie, maar soms ook vuurwerk, pats boem. Dat is waar zij en wij mee moeten leren omgaan.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:29 schreef manny het volgende:
pffff. wat een serieusheid allemaal

mag ik het ook gewoon leuk vinden dat opvoeden en af en toe om mezelf en de kids lachen als het mis loopt ?

Ja, juist. Dat geeft lucht. Daar ben ik niet altijd even goed in. gelukkig wel steeds meer!

O sorry sillie, ik reageerde op 'onwijze driftbuien' en dat je hem dan laat afkoelen.

Spanning en ontlading hoort er allemaal bij natuurlijk, vooral aan het einde van de dag.

Aan de andere kant moeten kinderen wel heel veel en je kunt je afvragen of het protest niet gewoon ook gegrond is? Ik weet niet of ik het een kind zou willen aandoen om in deze maatschappij op te laten groeien, als ik heel eerlijk ben. En dat is niet vanuit mijn eigen levenservaring gesproken.

Maargoed ik woon boven een supermarkt dus ik heb een dagelijkse toddler tantrum livestream vanuit mijn raam. Laatst zag ik een vader knielen bij zijn hysterische peuter en rustig met hem praten. Ik weet niet wat hij zei maar het duurde even en toen kalmeerde hij heel snel. Hij kon toch even z'n 'verhaal' kwijt zo leek het. Dat zag er voor mij vele malen beter uit dan negeren.

Edit: ik weet wat er anders aan was, het was empathie. Die vader had een soort man to man talk met hem, hij nam zijn kind serieus in plaats van dat hij aan het 'opvoeden' was.

Mijn dreumes van 1,5 kan al enorme driftbuien hebben. En dan helpt ook niks. Tegen praten/knuffelen gooit alleen maar olie op het vuur dus ik laat hem dan ook uitrazen en hij krijgt een knuffel als hij weer rustig is. Maar dan zit je wel met een kind wat nog niet praat en waarvan je de helft van de tijd geen idee hebt wat er überhaupt aan de hand is. Dit is uiteraard vaker op het einde van de dag (moe), misschien wordt het mettertijd makkelijker maar ik vermoed dat dit wel een kind blijft met een enorme eigen wil. (althans, dat hoor ik o.a. al vanaf dag 1 op de opvang van de leidsters). Op deze leeftijd is dat wel enorm lastig. En bij hem gaat het ook van 0-100 in 1 sec. en slaat gedrag plotseling om. Ik durf te zeggen dat dit echt in z’n karakter zit en dat wij dat hopelijk zo goed mogelijk kunnen ondervangen met de opvoeding.

Edit: dit topic is echt een goede toevoeging en ik haal er veel uit om over na te denken

Empathie is voor mij dat je weet hoe jij op jouw kind moet reageren als ze zo’n bui hebben.
Niet bij elk kind werkt het om te praten tijdens een driftbui.
Bij sommige kinderen helpt het om ze ruimte te geven om te ontladen door niks te zeggen. Door er gewoon te zijn voor je kind.

Daarbij reageren veel ouders ook op een bepaalde manier uit angst voor commentaar van anderen. En is het soms heel lastig om je niks aan te trekken van de starende en fluisterende voorbijgangers.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:35 schreef -marz- het volgende:
O sorry sillie, ik reageerde op 'onwijze driftbuien' en dat je hem dan laat afkoelen.

Spanning en ontlading hoort er allemaal bij natuurlijk, vooral aan het einde van de dag.

Aan de andere kant moeten kinderen wel heel veel en je kunt je afvragen of het protest niet gewoon ook gegrond is? Ik weet niet of ik het een kind zou willen aandoen om in deze maatschappij op te laten groeien, als ik heel eerlijk ben. En dat is niet vanuit mijn eigen levenservaring gesproken.

Maargoed ik woon boven een supermarkt dus ik heb een dagelijkse toddler tantrum livestream vanuit mijn raam. Laatst zag ik een vader knielen bij zijn hysterische peuter en rustig met hem praten. Ik weet niet wat hij zei maar het duurde even en toen kalmeerde hij heel snel. Hij kon toch even z'n 'verhaal' kwijt zo leek het. Dat zag er voor mij vele malen beter uit dan negeren.

Edit: ik weet wat er anders aan was, het was empathie. Die vader had een soort man to man talk met hem, hij nam zijn kind serieus in plaats van dat hij aan het 'opvoeden' was.

De vader bracht ze verbinding tussen hem en peuter weer tot stand. Als dat lukt, ben je een heel eind. Soms zijn de buien ook zo hevig dat dat even niet mogelijk is.

Het zat hem vooral in het luisteren, denk ik. En misschien vragen stellen over het gevoel?

Ik denk juist dat je ook wel ergens moet oppassen met invullen voor je kind dat het beter is als hij met rust gelaten wordt. Jij kan er altijd zijn toch, ook al is iemand niet beschikbaar of voor rede vatbaar. Soms is het daar juist allemaal om te doen denk ik. Gewoon even dat fijne gevoel dat iemand onvoorwaardelijk aan jouw kant staat en je de ruimte geeft? Juist als er anderen bij zijn en de hele wereld doorgaat dat je dan toch even je moment mag pakken. Dan is het ook al snel weer goed. Als je klein bent kan dat nog, de rest van je leven mag je redelijkheid gaan betrachten anders bellen ze de politie.

Tenminste, als ik mag refereren aan het omgaan met boze/onredelijke/psychotische/dissocierende volwassenen. Dat is een kwestie van luisteren, serieus nemen van het gevoel/de beleving van de ander en op gelijk niveau blijven. Separeren is traumatiserend, inleven kan helend zijn. Mijn persoonlijke theorie maar volgens mij ook wel breder zo erkend is dat deze mensen als kind vaak niet gehoord zijn. En nu ze groot zijn worden ze als gevaarlijk beschouwd.

luistervoer / een manier om naar opvoeden te kijken

https://podcasts.apple.co(...)9847?i=1000417435158

gesprek met moeder waarbij bij kind 1 alles op rolletjes loopt en bij kind 2 het omgekeerde.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:28 schreef Franny_G het volgende:

[..]

Als je met wat voor woorden of daden ook je kind het gevoel geeft dat het niet goed is zoals het is, dan denk ik dat dat gevoel een kind kan bij blijven, hoe vaak je ook sorry zegt.

Idd. En het hangt ook af van de manier waarop je sorry zegt. Sorry als "het spijt me dat je het rot vond wat ik deed" is geen sorry.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 21:26 schreef Roomsnoes het volgende:

[..]

Het is een harde houding ja, maar natuurlijk wel hoe het is. Een kind staat ook 24/7 aan, en daar zit denk ik ook voor velen de uitdaging.
Maar ik denk dan ook weer dat de manier waarop je daar dan weer mee omgaat, belangrijk is. Achteraf sorry zeggen, of waarschuwen dat je op een dag erg moe bent, of hoofdpijn hebt. Net zoals wij graag naar de context zoeken voor het gedrag van een kind, zoekt een kind net zo goed naar waarom wij doen zoals we doen. Juist dit is denk ik ook een belangrijk punt in opvoeden.

[..]

Dat heeft kleine Tele6 heel angstig gemaakt voor mensen die moe waren of hoofdpijn hadden.

Want kleine Tele6 kwam er niet mee weg als ze snauwde of wegliep omdat ze moe was of hoofdpijn had, en waarom mamma dan wel?

En betekent het dat je het mamma niet kwalijk mag nemen dat ze zo ongeduldig met je is, want ze kan er niks aan doen dat ze moe is?

Ik denk dat je dat kan oplossen door meer ruimte te geven voor hoe het kind zich voelt in plaats van alleen een uitleg te geven vanuit jou. Maar ik weet het niet precies.

Interessante dingen worden hier aangehaald en besproken, het geeft mij stof tot nadenken over hoe ik zelf zaken aanpak richting en met mijn kinderen.

Over de buien, mijn peuterdochter van ruim 2,5 heeft ze met enige regelmaat. Zoals gisteravond, na een dag opvang terwijl we buiten aan het eten waren. Ze raakte hysterisch omdat haar eten niet goed lag, zoiets simpels kan dan al de trigger zijn omdat ze waarschijnlijk teveel indrukken heeft gehad die dag. Ik wilde naast haar gaan zitten, wat resulteerde in enkel meer hysterie en een herhalende: jij mag daar niet zitten! Uiteindelijk ben ik een stoel verder gaan zitten, heb haar na een 'ik ben en blijf hier voor je' laten razen (omdat niets op zo'n moment helpt en ze het kwijt moet) en toen de storm iets was gaan liggen heb ik gevraagd of ze naast mij wilde zitten als ik niet naast haar mocht zitten. Dat wilde zij. Vijf minuten later was ze nog rustiger en kreeg ik haar zelfs zover om bij mij op schoot te zitten, waarna we even hebben gepraat over dat ze mam en mama had gemist op de opvang en dat ze een beetje verdrietig was. Na een poosje gaf ze zelf aan: ik ben rustig.

Humor wil hier ook vaak helpen. Toen ik na de 'ik ben rustig' vroeg of ze dan toch wilde proberen een hapje te eten, dreigde ze weer in een bui te raken want ze begon meteen weer wild te bewegen en te snikken op mijn schoot. Daarop heb ik vol gespeelde verbazing aan haar buik gevoeld en gezegd dat die hartstikke vol zat, wat ze allemaal had gegeten op de opvang vandaag, dat ik snapte dat daar geen avondeten meer inpaste maar waar we dan haar toetje moesten laten. Haar bui sloeg meteen over, ze begon giechelend te vertellen wat ze allemaal had gegeten en hoeveel hapjes er nog wel in haar buik zouden passen. Uiteindelijk heeft ze zelfs meer hapjes gehad dan we hadden afgesproken.

Nu ik vorenstaande typ vraag ik mij af of ik haar teveel heb afgeleid met die humor, waardoor ze haar emotie niet kwijt kon. Maar ik wilde geen herhaling van de bui ervoor, dus ik handel op zo'n moment ook op gevoel.

Buien in supermarkten, gelukkig heb ik die maar eenmaal meegemaakt met mijn oudste. Zij was op dat moment net een jaar en raakte overstuur bij de kassa. Het was warm, druk, ze wilde niet in de buggy, niet eruit, niet opgetild worden, niet op de grond, ze wilde gewoon helemaal niets. Ik ben tegen haar blijven praten, geprobeerd haar te sussen, liedjes gezongen, niets hielp. De verwijtende blikken die ik kreeg deden mij bijna huilen, de oudere vrouw achter mij die zei dat ze moe was en naar bed moest terwijl ze die middag hartstikke goed had geslapen. Ik kon wel door de grond zakken op dat moment en ben uiteindelijk daadwerkelijk huilend naar huis gelopen. Ik ben geen perfecte ouder, op dat moment was ik ook moe, zwanger, en ik deed mijn uiterste best maar wist zelf ook niet hoe mijn kind te kalmeren. Was ik op dat moment thuis geweest, had ik meer tijd en ruimte gehad, een voor mijn kind veilige omgeving, geen verwijtende blikken en opmerkingen, en had ik veel beter kunnen handelen. Een supermarkt is niet de meest fijne en veilige omgeving om een kind tot kalmte te krijgen. Die momentopnames die je als buitenstaander dan ziet, zeggen vaak echt helemaal niets over de opvoedskills van een ouder.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 09:16 schreef Tele6 het volgende:
Dat heeft kleine Tele6 heel angstig gemaakt voor mensen die moe waren of hoofdpijn hadden.

Want kleine Tele6 kwam er niet mee weg als ze snauwde of wegliep omdat ze moe was of hoofdpijn had, en waarom mamma dan wel?

En betekent het dat je het mamma niet kwalijk mag nemen dat ze zo ongeduldig met je is, want ze kan er niks aan doen dat ze moe is?

Ligt eraan wat je bedoelt met "ermee wegkomen".
Wmb is zoiets nooit een rechtvaardiging, maar een context om elkaars gedrag te begrijpen.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 09:26 schreef Burdie het volgende:

[..]

Ligt eraan wat je bedoelt met "ermee wegkomen".
Wmb is zoiets nooit een rechtvaardiging, maar een context om elkaars gedrag te begrijpen.

Dat heb ik idd niet duidelijk omschreven. Ik bedoel inderdaad dat het niet een rechtvaardiging moet zijn, maar een manier om te begrijpen waarom iemand zo reageerde. En er moet de andere richting in ook begrip zijn. Dus als het kind stuurs reageert omdat het moe is, dat je dan ook kunt zeggen "ik snap dat je het moeilijker vindt om dit te doen als je zo moe bent" of zo (ipv "ja en, je bent moe, maar dan kun je wel gewoon doen!")

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 09:30 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Dat heb ik idd niet duidelijk omschreven. Ik bedoel inderdaad dat het niet een rechtvaardiging moet zijn, maar een manier om te begrijpen waarom iemand zo reageerde. En er moet de andere richting in ook begrip zijn. Dus als het kind stuurs reageert omdat het moe is, dat je dan ook kunt zeggen "ik snap dat je het moeilijker vindt om dit te doen als je zo moe bent" of zo (ipv "ja en, je bent moe, maar dan kun je wel gewoon doen!")

Ik bedoelde het zeker niet zo.

Meer: was mamma een beetje kortaf? Sorry. Mamma is erg moe en dan gebeurt dat wel eens. Ik zal er in het vervolg op letten.

En als het kind moe is, dan zou ik ook doen zoals je hier boven schetst.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 10:05 schreef Roomsnoes het volgende:

[..]

Ik bedoelde het zeker niet zo.

Meer: was mamma een beetje kortaf? Sorry. Mamma is erg moe en dan gebeurt dat wel eens. Ik zal er in het vervolg op letten.

En als het kind moe is, dan zou ik ook doen zoals je hier boven schetst.

Ik weet dat je het niet zo bedoelde. Ik wilde alleen mijn ervaring toevoegen en wijzen op een valkuil.
Ik vind het een mooie formulering van je, hierboven. Ook met de belofte om erop te gaan letten en niet "ja, ik ben moe en dan gedraag ik me zo, doe het er maar mee"

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 07:27 schreef manny het volgende:
luistervoer / een manier om naar opvoeden te kijken

https://podcasts.apple.co(...)9847?i=1000417435158

gesprek met moeder waarbij bij kind 1 alles op rolletjes loopt en bij kind 2 het omgekeerde.

manny, ik wou even zeggen dat ik dit heel boeiend vind om te luisteren!

Die andere podcast "de tweede" vind ik ook intrigerend, ik weet niet of jij het was die het postte. Ik kan alleen niet luisteren en iets anders doen tegelijk dus het duurt even, maar wel de moeite waard.

Verder ook heel interessant om jullie perspectieven en ervaringen met het opvoeden hier te lezen.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 10:12 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Ik weet dat je het niet zo bedoelde. Ik wilde alleen mijn ervaring toevoegen en wijzen op een valkuil.
Ik vind het een mooie formulering van je, hierboven. Ook met de belofte om erop te gaan letten en niet "ja, ik ben moe en dan gedraag ik me zo, doe het er maar mee"

Ik denk dat dit benoemen alleen maar kan werken als je snapt dat je kind zich ook wel eens zo kan gedragen, omdat ze moe, hongerig of minder blij zijn.

Ik merk best wel vaak dat veel mensen dit stukje lijken te vergeten. Dat ze van hun kinderen bijna verwachten dat ze altijd vrolijk en lief zijn, terwijl ze zelf wel eens minder vrolijk of lief zijn.

Wauw ik heb nu de hele podcast geluisterd, deze beschrijft precies mijn jeugd. Dit gaat ook weer over wat hierboven stond: verbinding, autonomie, competentie.

In het tweede gedeelte legt die man precies de vinger op de (voor mij) zere plek. Dat je je altijd maar de moeilijke dochter voelt, want je maakt je lieve moeder ongelukkig door je stomme gedrag. Want het andere kind is immers wel gelukt, alles zou op rolletjes lopen als jij je maar normaal kon gedragen.

Ik hield zo veel van mijn moeder dat het pijn deed. Ik maakte knutsels voor haar, kaartjes met sorry erop, maar me gedragen naar haar verwachting lukte gewoon niet. Ik ging alleen maar meer hangen, jengelen, huilen en overal tegenin al kreeg ik eindeloos hun weerzin en boosheid over me heen. Ik miste haar liefde en bevestiging en het gevoel dat ik het zelf verziekt had voelde als ondraaglijk. Het andere, wel gelukte kind keek ook op mij neer omdat ik steeds "de sfeer verziekte" volgens hun en dat was ook zo.

Ja, ik was een sensitief, intelligent kind met een sterke wil zoals dat heet. Maar dat vroeg dan toch van mijn opvoeders om zich aan te passen, niet van mij om dan maar hele delen van mezelf te vernietigen om in hun plaatje te passen? Dat gaat gewoon niet, het heeft me stil en machteloos en haatdragend gemaakt en heeft uiteindelijk zelfs gemaakt dat ik niet meer kon leven. Omdat ik niet wist HOE ik in deze wereld moest leven, het leven was een strijd voor mij in een wereld die duidelijk helemaal niet op mij zat te wachten. Als je klein bent dan is je thuis je hele wereld, als die je het gevoel geven dat je kut bent dankzij je gedrag voelt dat alsof de hele wereld niet voor jou bedoeld is.

Ik heb pas jaren later geleerd dat ik niet hoef te vechten om aandacht te krijgen, dat ik liefde waard ben ook gedrag ik mij x of y of ga ik op mijn kop staan.

Waarom gaat men er maar klakkeloos van uit dat een kind met een sterke wil of temperament lastig is? Voor wie is het lastig? Voor jou als opvoeder ja, omdat het zo fijn zou zijn als je geen moeite hoeft te doen. Maar jij wilde toch kinderen! Dan is die kans er toch dat jouw kind, of jouw tweede of jouw derde kind een ander temperament heeft dan die andere, of dan alle andere kinderen die jij kent, en dat je dat kind daardoor misschien eerst niet begrjipt of misschien wel nooit zal begrijpen? Dat is toch heel logisch en het zou je toch moeten uitdagen om een betere opvoeder te worden?

Deze moeder zegt gewoon letterlijk: het zou helpen als er een diagnose zou komen.

Waarom? Je eigen kind diskwalificeren, de opvoeding uit handen geven aan instanties? Zij beseft niet wat een vergaande maatregel dat is en dat het nooit een oplossing kan zijn.

Ik heb geleerd als psycholoog, je hoeft mensen niet te begrijpen om er voor ze te zijn. Sterker nog, zodra je maar dénkt dat je het begrijpt kan je stoppen want op dat moment laat je diegene in de steek en leef je in je eigen gedachtenwereld. Ik denk dat het met opvoeden precies zo is en dat je kind het haarfijn aanvoelt dat je je gedachten of verwachtingen op hem/haar projecteert, zoals de meneer in deze podcast ook zegt.

Sorry voor de emotionele rant, dit is uiteraard niet persoonlijk bedoeld tegen iemand hier en ik snap dat deze moeder in kwestie ook gewoon niets beters kan verzinnen, goed dat ze juist erkent dat ze hulp nodig heeft.

Met een diagnose diskwalificeer je je kind toch niet? Een diagnose kan ook helpend zijn voor zowel de ouder als een kind.

Ik vind dat ook wel wat kort door de bocht. Een diagnose kan je ook begrip en handvatten geven.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 12:37 schreef Omentielvo het volgende:
Met een diagnose diskwalificeer je je kind toch niet? Een diagnose kan ook helpend zijn voor zowel de ouder als een kind.

Sorry maar dat is gewoon pertinent niet waar. Om iemand te helpen hoef je diegene niet eerst in een hokje te stoppen hoor.

Met een diagnose categoriseer je gedrag van je kind en schaar je het onder een label wat gaat over afwijkingen. Zeggen dat iemand een afwijking heeft is wel degelijk een ernstige diskwalificatie. Kinderen dragen dat de rest van hun leven bij zich. Je kind laten diagnosticeren wegens gedragproblemen is het ontlopen van je verantwoordelijkheid en je incompetentie als opvoeder proberen te compenseren met externe oplossingen buiten het gezin.

Wat voor gevoel geef je je kind als je het maar uit handen geeft want jij bent zó onhandelbaar dat papa en mama niet met je om kunnen gaan? Kijk maar, de autoriteit vindt het ook. Dan ben je dus voor de rest van je leven fucked, je gaat daar namelijk zelf in geloven.

Met alle respect, maar ik kan echt gewoon niet geloven dat er werkelijk mensen zijn die dat niet beseffen of weten wat dat inhoudt.

Ik heb zelf gewerkt in de diagnostiek. Het is mensonterend. Het is gekunsteld bovendien. Het testen en diagnosticeren van kinderen is random, is totaal niet gevalideerd noch betrouwbaar, blijkt gewoon uit onderzoek. Men wil nu dan ook in Belgie van de DSM af omdat het zo stigmatiserend is en een groei-mindset totaal belemmert.

Heb je ooit een autist met zelfvertrouwen gezien? Ooit een autist gezien van wie de ouders dachten dat het autisme over zou gaan?

Toch ken ik meerdere mensen die als kind gediagnosticeerd zijn en die door hun eigen ouders tot op de dag van vandaag als autist gezien worden, ondanks dat zij zich later alsnog ontwikkeld hebben en normaal meedraaien in de maatschappij. Waarbij van een afwijking dus gewoon geen sprake blijkt te zijn! Alleen die ouders blijven maar in de waan dat het echt heus wel een afwijking heeft. En dat heeft deze families stuk voor stuk verwoest. Waarom? Omdat zij zelf weigerden hun mindset aan te passen aan de behoeftes van hun kind en dat gaat dus ook nooit meer gebeuren. Diagnostiek heeft hen de "waarheid" in handen gegeven en daar houden zij aan vast. Het lag allemaal niet aan hen.

Kind naar speciaal onderwijs sturen is gewoon een diskwalificatie. Jouw kind hoort dus niet tussen de normale kinderen blijkbaar. Daar kan je niet omheen. Je kan niet diagnosticeren zonder te diskwalificeren. Een diagnose heeft écht vergaande gevolgen. Dat niet kunnen inzien vind ik heel erg naief en gevaarlijk, sorry dat ik het zeg.

Ik snap jullie wel, want dit is op dit moment vrij gangbaar in ons land.

Een kind dat moeilijk is, kan je naar een instantie sturen zodat er een diagnose gesteld kan worden en dan kan je het laten behandelen.

Dit is denken vanuit het medisch model. Ziek --> diagnose --> behandelen.

Maar dit heeft implicaties, welke tamelijk onzichtbaar zijn en moeilijk te meten. Maar het doet wel degelijk iets met mensen. Het gaat namelijk niet om lichamelijke ziekte, het gaat om de beleving en individualiteit van een persoon, die zo geworden is in interactie met zijn omgeving. Nu ga je deze unieke beleving en individualiteit weghalen uit die omgeving, en bestempelen als abnormaal. Vervolgens ga je behandelen, wat in dit geval inhoudt: normaliseren. Maar wat is eigenlijk normaal?

Dat normaliseren is heel schadelijk voor de individualiteit, het zelfvertrouwen en dus de groeipotentie van de mens. Als ouders/instanties/opvoeders dit doen, leg je neurale netwerken aan in het kind waarin het normaliseren de basis is, in plaats van: autonomie, eigenheid, vertrouwen.

Ditzelfde gebeurt met cognitieve therapie bij volwassenen. Je gaat iets corrigeren, op basis van een norm. Je zegt eigenlijk: jouw angst komt doordat je verkeerd denkt. Dit is eveneens een diskwalificatie. Want waarom zouden de gedachten van de psycholoog cq. de norm in ons land, béter zijn dan mijn eigen gedachten? Omdat ze normaler zijn, dus dichter bij de modaal liggen? Waarom is dat iets goeds? In onze wereld gaat het juist beter met je als je uniek bent want daar ligt je toegevoegde waarde. Het gevolg is een blijvende identiteitscrisis.

Mensen komen pas uit een identiteitscrisis wanneer ze zichzelf kennen. Bij mensen die ooit gediagnosticeerd zijn of anderszins bestempeld als raar, problematisch, door belangrijke opvoedfiguren en autoriteiten, duurt dit allemaal veel langer en is het een pijnlijk proces vervuld van schaamte en angst.

Je kan je uiteraard gewoon laten leiden door wat als 'normaal' wordt gezien. Maar als je een stapje achteruit zet en ieder mens beschouwt als vanaf de geboorte goed en compleet, precies zoals hij/zij is, dus dit vanuit een heel ander perspectief bekijkt, waarin een kind nooit mislukt of afwijkend of problematisch kan zijn, en bovendien vertrouwen van zijn opvoeders nodig heeft dus dat betekent: dat zij niet allerlei hulptroepen inschakelen in de vorm van formele instanties om "te behandelen", zie je dat diagnosticeren van gedrag zo'n beetje het minst constructieve is wat een ouder met zijn kind kan doen.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 12:53 schreef -marz- het volgende:

[..]

Sorry maar dat is gewoon pertinent niet waar. Om iemand te helpen hoef je diegene niet eerst in een hokje te stoppen hoor.

Ik ben het met meerdere delen van je post pertinent oneens, maar zit mobiel dus pik voor nu deze er even uit.

Het is in de huidige maatschappij namelijk helaas wel degelijk zo dat professionele hulp die gedekt wordt door de verzekering alleen beschikbaar is wanneer er een diagnose gegeven wordt. En voor een heleboel mensen is het gewoon financieel niet haalbaar om deze professionele hulp in te schakelen wanneer het niet door de verzekering vergoed wordt. En dus is het dan wel alleen mogelijk om de benodigde hulp te krijgen, als het kind een diagnose krijgt.

Daarnaast trek je ook veel van je eigen ervaringen door naar alle kinderen die een diagnose krijgen. Voor sommige kinderen is een diagnose wel degelijk een opluchting, omdat ze dan begrijpen waarom sommige dingen bij hen zoveel moeilijker gaan dan bij kinderen om hun heen. Jij ziet het als een stempel van "niet normaal zijn", je kunt het ook zien als het aangeven dat er méér kinderen zijn zoals jij die met deze bepaalde dingen het moeilijk hebben. Dat jij het op de eerste manier hebt ervaren, betekent niet dat alle kinderen dat zo doen.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:05 schreef vlindertje89 het volgende:

[..]

Ik ben het met meerdere delen van je post pertinent oneens, maar zit mobiel dus pik voor nu deze er even uit.

Het is in de huidige maatschappij namelijk helaas wel degelijk zo dat professionele hulp die gedekt wordt door de verzekering alleen beschikbaar is wanneer er een diagnose gegeven wordt. En voor een heleboel mensen is het gewoon financieel niet haalbaar om deze professionele hulp in te schakelen wanneer het niet door de verzekering vergoed wordt. En dus is het dan wel alleen mogelijk om de benodigde hulp te krijgen, als het kind een diagnose krijgt.

Dat klopt. Dat betekent niet dat het automatisch ook wenselijk is.
Er waren tijden dat we de helft van de frontale cortex eruit sneden bij gevallen van "hysterie".
Gelukkig komen er steeds weer nieuwe en betere inzichten. Die komen niet door ons maar klakkeloos neer te leggen bij de status quo.

quote:

Daarnaast trek je ook veel van je eigen ervaringen door naar alle kinderen die een diagnose krijgen. Voor sommige kinderen is een diagnose wel degelijk een opluchting, omdat ze dan begrijpen waarom sommige dingen bij hen zoveel moeilijker gaan dan bij kinderen om hun heen. Jij ziet het als een stempel van "niet normaal zijn", je kunt het ook zien als het aangeven dat er méér kinderen zijn zoals jij die met deze bepaalde dingen het moeilijk hebben. Dat jij het op de eerste manier hebt ervaren, betekent niet dat alle kinderen dat zo doen.

Je kunt je afvragen waar die opluchting vandaan komt en wat het impliceert.

Ik heb ook lang gezocht naar diagnoses en herkenning, ik dacht dat ik autisme had, ADD, borderline, narcisme, angststoornissen. Anderen dachten ook dat ik autistisch was. Ik dacht dat het accepteren van mijn 'raarheid' de oplossing was. Ik heb dat ook geprobeerd. Ik vond het stom.

Ik ben geen afwijking. Ik was een normaal kind dat reageerde op een situatie. Ik heb empathie ontwikkeld, ik ben heel erg veranderd sinds ik trauma's verwerkt heb, ik voer geen strijd meer, ik denk dat ik inmiddels de minst autistische autist ben die er bestaat en dat in een periode van ongeveer 5 jaar. Diagnoses zijn niet nodig.

Geloof mij, je wil niet één van de gekkies zijn.

Ook al maak je daar je vader en moeder godsgruwelijk blij mee en jezelf ook omdat je nu wel "begrepen" wordt. En je nu ontsloten wordt tot een wereld waarin jij niet hoeft wat de andere kindjes wel moeten. En waar het komt door je gekkigheid dat je zo gek doet, dus we accepteren je nu wel!

Dat is NIET ok. Echt niet. Ook al lijkt het ok. En voel het ok. Het is niet ok. Écht niet. Ik spreek niet alleen uit eigen ervaring.

Mensen die zich laven in hun "ik heb nu eenmaal ADHD" enz kan ik ook echt niets mee, ik snap dat het aangeleerd gedrag is maar je moet het gewoon niet willen om jezelf te identificeren met een afwijking. Ook al voelt het zo veilig.

Veilig is fout wanneer je in een disfunctioneel gezin bent opgegroeid, veilig is als je op die plek bent waar jij het gevalletje bent. Dit betekent helaas dat je langdurig buiten je comfort zone moet zijn om jezelf te vinden en veel mensen willen/durven dat nog niet aan. Maar het betekent niet dat het beter is. Je hebt de wereld meer te bieden dan "ik heb autisme dus een speciale behandeling nodig".

Iedereen heeft een speciale behandeling nodig.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:10 schreef -marz- het volgende:

Ik ben geen afwijking. Ik was een normaal kind dat reageerde op een situatie. Ik heb empathie ontwikkeld, ik ben heel erg veranderd sinds ik trauma's verwerkt heb, ik voer geen strijd meer, ik denk dat ik inmiddels de minst autistische autist ben die er bestaat en dat in een periode van ongeveer 5 jaar. Diagnoses zijn niet nodig.

Niet iedereen is daartoe in staat zonder professionele hulp, en of het nou wenselijk is of niet, die professionele hulp is voor een groot deel van de bevolking momenteel dus alleen beschikbaar bij een diagnose. En dus is de realiteit dat voor veel mensen een diagnose wel degelijk nodig is.

In theorie zou een diagnose niet nodig moeten zijn om hulp te kunnen krijgen bij dingen waar je tegenaan loopt. In de praktijk is dat voor veel mensen dus helaas wel het geval.

Ik was net bezig aan een post in reactie op je vorige post, maar toen knalde de pagina eruit. Ik kom later vandaag daar nog een keer op terug als ik op de laptop zit. Ik heb namelijk óók zelf ervaring met het ervaren van problemen, maar mijn ervaring van een diagnose krijgen en waar dat toe heeft geleid is compleet anders. Ik denk dus, nogmaals, dat je jouw persoonlijke ervaring hiermee nu generaliseert op een manier die niet overeenkomstig is met de werkelijkheid. Heus dat een deel van de mensen zich er in herkent - en mijn eigen ervaring is net zozeer niet te generaliseren naar andere mensen - maar echt niet iedereen ervaart het krijgen of mogelijk krijgen van een diagnose op de manier waarop jij dat hebt ervaren. En dus zijn diagnoses niet per definitie slecht, net zoals hulp zoeken als ouder niet door alle kinderen zal worden opgevat als een gebrek aan vertrouwen in het kind. Het is vaak juist een gebrek aan vertrouwen in het eigen vermogen om een kind te bieden wat het nodig heeft, waarvoor hulp gezocht wordt.

En nogmaals: jij spreekt wellicht uit eigen ervaring, maar ik spreek óók uit eigen ervaring, en mijn ervaring komt dus totaal niet overeen met die van jou, en ik ben ook iemand die moeite heeft gedaan om mezelf te leren kennen en ik heb ook niet gezwelgd in 'ik heb nou eenmaal een angststoornis' en ik heb me enorm ingezet om te komen tot een situatie waarin ik nu niet meer voldoe aan de criteria van een angststoornis. Het is echt niet zo zwartwit als jij schetst.

Ik heb ook een diagnose gekregen om een therapie vergoed te krijgen.

Dat is alsnog iets heel anders dan een kind laten diagnosticeren. Ik was volwassen en ik ben zelf psycholoog dus ik weet dat het een formaliteit is. Ik weet hoe de DSM tot stand gekomen is en hoe classificatie werkt.

Een kind weet dit alles niet. En de ouders vaak helaas ook niet, die zijn gewoon ontzettend blij dat er iets gevonden is. En weet je, wat te simpel lijkt om waar te zijn, is dat eigenlijk altijd ook.

Gedragsproblemen van een kind onstaan altijd in de dynamiek van het gezin.

Gedragsproblemen bij kinderen laten diagnosticeren isoleert slechts een fractie van deze dynamiek en tracht dat te normaliseren. Dit leidt tot meer problemen. Altijd. Het probleem van de ouders kan verholpen zijn, de problemen van het kind beginnen daar pas.

Nogmaals ik weet dat dit nu de norm is. Maar er is een hele beweging aan het ontstaan waarin dit wel erkend wordt. Kijk naar "de nieuwe GGZ" beweging waarbij hoog aangeschreven psychiaters zich hardmaken voor een ander zorgstelsel waarin we holistisch kijken en niet meer volgens het medisch model.

Het kan ook anders marz, dat het bij jou zo heeft uitgepakt wil niet zeggen dat dit per definitie voor iedereen op gaat.

De ervaring die ik ken met iemand die pas later gediagnostiseerd is, is dat het toen pas op zn plek viel en makkelijker werd. Er werden namelijk stappen gezet die zonder die hulp niet gezet zouden zijn.

De diagnose heeft geholpen, niet beperkt. Er was nl ineens wel een mogelijkheid om geoorloofd langer over studie te doen, een passende stageplek, een werkplek waar hij zichzelf mocht zijn en niet altijd weg werd gestuurd/ontslagen. Nu heeft hij een ‘normale’ baan, geen uitkering meer en niemand die nog taalt naar een diagnose.

Zonder die hulp had hij deze leeftijd niet gehaald door eigen toedoen. Daar heb ik geen twijfels over.

Ouders zijn niet altijd bij machte om zelf de oplossing te vinden, dan is dat toegeven en andere mensen te laten helpen met de oplossing het beste wat ze kunnen doen. Dan kan je ze kwalijk nemen dat ouders dat hadden moeten kunnen/doen, maar verwijten heeft nog nooit iemand verder gebracht. Hulp wel.

Het komt op mij over alsof je ook bijzonder weinig vertrouwen hebt in de geestelijke gezondheidszorg Marz. Je lijkt uit te gaan van het niet bestaan van diagnoses, is het dan allemaal aangeleerd gedrag?

Kijkende naar mijzelf, mijn vader is autistisch, mijn moeder heeft adhd. Ik heb zelf heel wat mallemolens doorgelopen wegens verschillende psychische problematiek. Uiteindelijk ben ik juist NIET gediagnosticeerd. Is er door psychologen aangegeven dat er een verschil zit tussen aangeleerd en aangeboren gedrag, dat ik mij als kind heb aangepast op voor mij ongezonde situaties maar dat er dus geen sprake is van een diagnose.

Het was mij om het even, als men had gezegd dat ik wel autistisch was had dat van mij geen ander mens gemaakt. Ik was op zoek naar antwoorden, waarom ben ik (geworden) zoals ik ben. Die had ik nodig in de zoektocht waar ik op dat moment in zat, hulp die ik nodig had in mijn jeugd is mij onthouden waardoor ik op latere leeftijd ben blijven worstelen.

Het hoeft niet te gaan om diagnoses en hokjes, het kan ook gewoon gaan om het krijgen van handvatten, hulp, antwoorden op vragen. Niet om te stellen: jij bent anders, maar omdat mensen en kinderen soms gebaat kunnen zijn bij wat extra hulp en begeleiding.

Dat ik geen diagnose kreeg, komt overigens o.a. omdat er ook wordt gekeken en gevraagd naar hoe je was als baby, als peuter, etc. Sommige gedragingen en dergelijke beginnen al zo jong, dat er mijn inziens (nog) geen sprake kan zijn van aangeleerd gedrag (denk bijvoorbeeld aan baby's die geen oogcontact maken). Dat het bij jou zo was dat jouw gedrag een reactie was op je opvoeding en omgeving, maakt niet dat dit voor elk kind zo is (geweest).

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:23 schreef -marz- het volgende:
Ik heb ook een diagnose gekregen om een therapie vergoed te krijgen.

Dat is alsnog iets heel anders dan een kind laten diagnosticeren. Ik was volwassen en ik ben zelf psycholoog dus ik weet dat het een formaliteit is. Ik weet hoe de DSM tot stand gekomen is en hoe classificatie werkt.

Een kind weet dit alles niet. En de ouders vaak helaas ook niet, die zijn gewoon ontzettend blij dat er iets gevonden is. En weet je, wat te simpel lijkt om waar te zijn, is dat eigenlijk altijd ook.

Gedragsproblemen van een kind onstaan altijd in de dynamiek van het gezin.

Gedragsproblemen bij kinderen laten diagnosticeren isoleert slechts een fractie van deze dynamiek en tracht dat te normaliseren. Dit leidt tot meer problemen. Altijd. Het probleem van de ouders kan verholpen zijn, de problemen van het kind beginnen daar pas.

Nogmaals ik weet dat dit nu de norm is. Maar er is een hele beweging aan het ontstaan waarin dit wel erkend wordt. Kijk naar "de nieuwe GGZ" beweging waarbij hoog aangeschreven psychiaters zich hardmaken voor een ander zorgstelsel waarin we holistisch kijken en niet meer volgens het medisch model.

Ik vraag me af wat jij precies onder gedragsproblemen verstaat?

Als je zelf psycholoog bent begrijp ik echt niet hoe je zo veroordelend kunt reageren naar ouders toe die hulp zoeken voor hun kind bij professionals. Zeker als je zelf aangeeft dat kinderen en soms ook ouders zelf vaak niet geheel begrijpen hoe dingen werken: dan is hulp zoeken daarvoor toch juist uitstekend om te leren hoe dat werkt en de situatie dus te kunnen verbeteren? En ook de eigen rol daarin mee te nemen. En ik vind het ook de rol van een psycholoog om kinderen en ouders psycho-educatie te geven, wat ook kan inhouden dat je een kind uitlegt dat het krijgen van een diagnose niet betekent dat jij afwijkend bent, maar dat er méér kinderen zijn zoals jij die bepaalde dingen moeilijk vinden, en dat ze daarom een naam ervoor hebben bedacht. Dat geeft het al een compleet andere lading.

Ah.... het blijft de schuld van de opvoeders dus, maar het wordt zo lekker respectvol gebracht dat kennelijk niet opvalt dat er simpelweg afgezeken wordt dat sommige ouders wat meer moeite met hun kinderen hebben.

In feite is er nog niets veranderd sinds de sneren in het andere topic, maar er staat zoveel tekst omheen dat het ineens een "nette discussie" is.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 13:44 schreef -marz- het volgende:

Volgens mij ben je als opvoeder ofwel de pirmaire oorzaak van wangedrag van je kind, minstens degene die het helpt in stand te houden en hoe dan ook ben jij de enige die er wat aan kan veranderen.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 16:43 schreef -marz- het volgende:
Het mag een impopulair standpunt zijn, maar wat ik zoal lees hier en om mij heen hoor over dramaqueens en driftbuiten tot zelfs psychiatrische diagnoses, denk ik dat we met z'n allen een klein beetje zijn doorgeslagen in het nuanceren van de impact van opvoeding als het gaat om karaktervorming van kinderen. Wat voor mij heel logisch lijkt is dat blijkbaar voor heel veel mensen helemaal niet.

Een mens wordt niet geboren met een karakter. Dat kan ook helemaal niet want de hersenen staan nog aan het begin van ontwikkeling. Een temperament, meer zit er nog niet op/in. En met temperament wordt bedoeld: alertheid, reactiepatroon, en dus niet: hij/zij is koppig en heeft driftbuien om kleine dingen. Dat temperament noemen is gewoon een zwaktebod.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:23 schreef -marz- het volgende:
Gedragsproblemen van een kind onstaan altijd in de dynamiek van het gezin.

En dan nu zelfs (als zelfbenoemde professional in het vakgebied) stellen dat een diagnose niet nodig is.
Als je werkelijk psycholoog bent dan weet je als geen ander dat je zonder diagnose nergens komt, tenzij je een schip met geld meebrengt.

Maar het lijkt vooral persoonlijke frustratie over de eigen opvoeding te zijn, en daarmee is het natuurlijk lekker uithalen naar ouders die hier open zijn over dingen die niet zo lekker lopen.
So much voor een "feel good" topic waar iemand keer op keer de kans krijgt om in een "nette discussie" te stellen dat het eigenlijk vooral aan de ouders zelf ligt als hun kind op een of andere manier niet zo lekker gaat.

Och het wordt pas een probleem als het als voldongen feit wordt aangenomen door de meerderheid. Op dit moment is er genoeg tegengeluid om het een evenwichtige discussie te laten zijn.

Meningen kunnen ook verschillen. Dan is het voor iemand (en meerdere waarschijnlijk) de schuld van de ouders. Waarvan akte.

Je haal er een aantal quotes uit die inderdaad nogal ongenuanceerd zijn, maar ik vind dat er ook wel wat dingen in het verhaal zitten waar ik wel wat meer over zou willen weten of praten.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:40 schreef AwayTL het volgende:
Och het wordt pas een probleem als het als voldongen feit wordt aangenomen door de meerderheid. Op dit moment is er genoeg tegengeluid om het een evenwichtige discussie te laten zijn.

Meningen kunnen ook verschillen. Dan is het voor iemand (en meerdere waarschijnlijk) de schuld van de ouders. Waarvan akte.

Behalve dat dit een feel good topic over opvoeden is, en het in feite impliceert dat ouders die hier open zijn over de problemen met hun kinderen te horen krijgen (van een zogenaamde professional) dat het aan hun zelf ligt.

Als je wilt dat ouders open kunnen zijn over dat soort zaken dan helpt het niet dat het geen bal uitmaakt wat ze posten omdat het toch aan henzelf ligt. En daarmee blijft er weinig "feel good" van dit topic over.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:44 schreef miss_sly het volgende:
Je haal er een aantal quotes uit die inderdaad nogal ongenuanceerd zijn, maar ik vind dat er ook wel wat dingen in het verhaal zitten waar ik wel wat meer over zou willen weten of praten.

Wat wat lastig wordt als je weet dat iemand het allemaal met die ongenuanceerde mening in het achterhoofd (en soms in your face) roept.

Ok, snap dat het een gevoelige snaar is. Het woord schuld heb ik nergens gebruikt, dit zegt meer over degene die het woord gebruikt dan over mij denk ik. Ik heb het over verantwoordelijkheid. Is dat dan ook een vies woord ofzo? Wil je dat niet horen als ouder?

quote:

It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society.

(Krishnamurti)

Je kan natuurlijk denken vanuit de overheersende, bestaande paradigma's. Dat doen we allemaal en is handig en normaal.

Je kan mijn standpunten beschouwen als een sneer of aanval op mensen die alleen maar hun kind proberen op te voeden, of als het bashen op diagnostiek in het algemeen. Dat is een ieders goed recht uiteraard.

Ik zou het zelf fijn vinden als we wat verschilende perspectieven kunnen innemen met z'n allen, die het strijdtoneel overstijgen.

Wellicht dat mijn visie controversieel is, maar het is toch geheel niet in mijn belang om mensen aan te vallen of af te vallen? Ik heb absoluut respect voor de opvoedstruggles van iedereen en val niemand persoonlijk aan. Ik heb mijn persoonlijke ervaringen en pijn daarvan, die zet ik juist uiteen zodat jullie zien wat de context is van mijn persoonlijke visie. Prima als je mijn hele visie daardoor als sentiment wil beschouwen, dat mag ook allemaal van mij.

Of ik dit nu vind vanuit eigen ervaringen of als (al dan niet zelfbenoemd ) psycholoog of als medemens, het maakt mijn standpunt volgens mij niet meer of minder legitiem en niets om mij op aan te vallen. Als jullie geen discussie willen en gaan bitchen, ook prima dan houd ik mijn mening verder voor me.

Het verandert echter niet mijn visie op gedragsproblemen bij het kind en hoe we daar als samenleving mee om kunnen gaan. Sterker nog, het is tot nog toe voor mij moeilijk om hier argumenten te vinden die mij inzicht geven in een mogelijk ander perspectief hierop.

Ik lees dat het fijn kan zijn en je op weg kan helpen om beter te worden om een diagnose te krijgen, dat denk ik ook wel. Het is ook zeker niet zwart wit. Ik vraag me alleen af of het wel opweegt tegen stigmatiserende ervan, en of je niet beter af zou zijn zonder kwaliciferende diagnostiek. Volgens mij kunnen we prima zonder namelijk. Helemaal als het gaat om kinderen.

En er zijn toch ook zat voorbeelden van ouders die zonder strijd hun kinderen opvoeden? Waarbij kinderen niet gediagnosticeerd hoeven te worden?
Geloven jullie echt dat er dan zoiets bestaat als aangeboren hersenafwijkingen die op dit moment in grote getalen prevaleren in Nederland?
Hoe komt het dan dat dit in andere culturen niet het geval is? Hoe verklaren jullie dit?

Maar goed, ik ga lekker met mijn kind naar de dierentuin, veel plezier met de theoreticus wiens enige ervaring met opvoeden is dat iemand een poging heeft gedaan haar op te voeden.