Opvoeden in theorie en praktijk: een feelgood-topic!

Marz, ik zie heel vaak die buien aankomen. En wat ik merk bij mijn kind.
Vaak is die buit niet te voorkomen. Linksom of rechtsom. Die bui gaat eraan komen.
Het fijne hiervan vind ik wel dat ik op die momenten mezelf erop kan voorbereiden en ik dan wel in staat ben zelf rustig te blijven. Het is dan haar bui. Niet de mijne.

En nogmaals. Jij ziet een klein stukje van die ouders en kinderen. Echt een momentopname.
Wellicht heeft die ouder de vijf keer daarvoor heel anders gereageerd.

Maz, die van mij kan van 0 naar 10 gaan, en heeft geen jengel fase. Maar goed, meestal kan ik het wel zien aankomen hoor. Soms haal ik haar bijv van school + opvang. Dan zijn we allebei moe van de dag, ik weet dat het dan goed is om snel naar huis te gaan en te gaan eten. Dat wil zij ook, maar ze kan het allemaal niet meer opbrengen. En in het kleine stukje naar huis heeft ze dan een totale mental breakdown, staat ze tegen me te schreeuwen op straat, begint ze me te slaan e.d.

Ik zie dat niet als falende opvoeding op dat moment, of dat er iets misgaat. Het hoort erbij. Ze kan zich inderdaad niet beheersen en ik toon daar begrip voor maar ik moet ook ferm zijn over wat er moet gebeuren (nl naar huis gaan). Dat is dan dus misschien een mengeling van nonchalance/er niet teveel op in gaan en tegelijk zorgen dat we wel thuis komen. En soms verlies ik ook wel eens mijn geduld, omdat ik zelf op zo'n moment ook moe ben en graag naar huis wil.

Opvoeden van kleine kinderen betekent niet dat je hysterie moet en kunt vermijden, in tegendeel. Soms heeft het vooral met acceptatie te maken.

En dan later, als ik haar naar bed breng, dan hebben we het bijvoorbeeld samen nog even over wat ze die dag heeft meegemaakt en komen er ook wel eens dingen naar buiten over wat haar dwarszit.
Ik denk dat het heel erg lastig is om op basis van situaties die je in het openbaar tegenkomt van ouders en kinderen zoals je het nu beschrijft conclusies te trekken over hoe ze met gevoelens omgaan e.d.

Ja ik zie alleen de momenten dat het in het openbaar gebeurt. Als ik dan de denigerende toon en de afwijzende houding soms hoor/zie wekt dat toch de indruk van een bepaald gedragsrepertoire waarin dat de norm is, maar toegegeven dat weet ik natuurlijk inderdaad niet.

Ik probeer er vanuit compassie naar te kijken hoor, ik ben niet zo iemand die een moeder veroordelend gaat staan aangapen als ze een krijsend kind in een fietsstoeltje probeert te krijgen ofzo. Het leven is al moeilijk genoeg.

Ik heb nu ook het artikel gelezen, wat je schrijft Lemijn dat zullen dan die momenten zijn waarop je je als ouder zelf gefrustreerd voelt in je mogelijkheden.

quote:

Als je het moeilijk vindt om je kind tegemoet te komen in zijn behoeften, heb je waarschijnlijk zelf nood op één van de drie gebieden. Als je eigen autonomie, competentie of verbinding gefrustreerd worden, leidt dat makkelijker tot controlerend opvoeden. Het is dan ook belangrijk om energie in jezelf te stoppen. Dat kan betekenen dat je dingen doet die je zelf leuk vindt, ook los van je kinderen.

Ik heb ook gelezen dat je van baby af aan er voor je kind kan zijn door hem/haar te laten huilen in je armen, met je aandacht erbij. Ook al duurt het een uur of langer. Er schijnt veel nadruk te worden gelegd op troosten/sussen/kalmeren maar huilen en lachen schijnen de enige manieren van ontlading te zijn die een baby heeft. Misschien als je het van kleins af aan praktiseert dat het grotere kind zich dan ook makkelijker bij je kan uiten? Ik weet het niet hoor, zoals gezegd heb ik hier allerlei hoofdbrekens over en ik lees er veel over.

Franny, begrenzen en accepteren inderdaad. Zo'n uitbarsting is logisch en niet te voorkomen na een volle dag, als kind loop je dan altijd een moment ergens vast.

Dat vind ik nog wel wat anders dan iemand (je eigen kind in deze) afwijzen, wat gewoon heel veel pijn doet en verwarrend is en denk ik echt schade aan het zelfvertrouwen oplevert.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:08 schreef -marz- het volgende:
Franny, begrenzen en accepteren inderdaad. Zo'n uitbarsting is logisch en niet te voorkomen na een volle dag, als kind loop je dan altijd een moment ergens vast.

Dat vind ik nog wel wat anders dan iemand (je eigen kind in deze) afwijzen, wat gewoon heel veel pijn doet en verwarrend is en denk ik echt schade aan het zelfvertrouwen oplevert.

Maar wat vind jij afwijzen?
Ik heb dus ook zo’n peuter die onwijze buien kan hebben. En dan is echt helemaal niks goed. Met hem proberen te praten niet, hem vasthouden niet, boos worden niet, troosten niet. Hij is dan alleen maar boos en onbereikbaar. Dus ik laat hem dan. Ik blijf in de buurt, maar soms parkeer ik hem en zijn boosheid letterlijk even (“ik zie dat je nu even heel boos bent, kom maar bij me als je weer wat rustiger bent”.) Dan ligt het initatief bij hem; ik ben er als je me weer opzoekt. Dat zal er in een winkel ook wel eens “hard” uitzien;
Laat ik mijn kind daar zo staan brullen. Maarja. Zo gaat het gewoon soms.

Ik sluit niet uit dat ik mijn kind soms ook een gevoel van afwijzing bezorg, marz, want mijn reacties zijn niet altijd de juiste. Maar gelukkig is mijn dochter zo dat ze me daar ook wel op wijst. Ze komt voor zichzelf op. En dat ze dat doet en zich ook veilig voelt om dat te doen, is wel belangrijk denk ik.

Er werd hier geschreven dat het zo belangrijk is om sorry te zeggen, dat je het repareert, maar ja, er zullen dingen zijn die je met een sorry toch niet echt repareert.

Ik ben ook benieuwd wat je in dit geval onder afwijzen bedoelt.

Toen de mijne een peuter was moest ik haar ook echt met rust laten. Ik was dan wel in dezelfde ruimte. Maar knuffelen of praten werkte dan niet.
Ik kon alleen maar aangeven dat ik er voor haar was als zij het wilde.
Nu met 6,5 rent ze vaak naar boven toe. En ik ren haar dan niet achterna. Omdat ze op dat moment even alleen wil zijn.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:15 schreef Franny_G het volgende:
Ik sluit niet uit dat ik mijn kind soms ook een gevoel van afwijzing bezorg, marz, want mijn reacties zijn niet altijd de juiste. Maar gelukkig is mijn dochter zo dat ze me daar ook wel op wijst. Ze komt voor zichzelf op. En dat ze dat doet en zich ook veilig voelt om dat te doen, is wel belangrijk denk ik.

Er werd hier geschreven dat het zo belangrijk is om sorry te zeggen, dat je het repareert, maar ja, er zullen dingen zijn die je met een sorry toch niet echt repareert.

Aan wat voor dingen denk je dan, die je niet met sorry (of knuffel oid) kan repareren?

Tja hoe komt een kind aan extreme buien?

Ik denk dat het altijd opgebouwde spanningen zijn. Ofwel van zichzelf ofwel vanuit de omgeving die verwarrend is.

Veel mensen hebben voor zichzelf enorm hoge standaarden, dit brengt ook veel spanning met zich mee.

Ik was een zogenaamd moeilijk kind maar mijn ouders hadden ook geen gezonde relatie en mijn moeder trekt zelf allerlei dingen helemaal niet.

Dat stempel 'moeilijk' ben ik best wel kwaad over, ik was gewoon angstig en probeerde het juist goed te doen zelfs toen ik nog heel klein was. Juist daardoor liep ik over.
Hoe het voor andere kinderen is weet ik natuurlijk niet.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:18 schreef Roomsnoes het volgende:

[..]

Aan wat voor dingen denk je dan, die je niet met sorry (of knuffel oid) kan repareren?

Als je met wat voor woorden of daden ook je kind het gevoel geeft dat het niet goed is zoals het is, dan denk ik dat dat gevoel een kind kan bij blijven, hoe vaak je ook sorry zegt.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:21 schreef -marz- het volgende:
Tja hoe komt een kind aan extreme buien?

Ik denk dat het altijd opgebouwde spanningen zijn. Ofwel van zichzelf ofwel vanuit de omgeving die verwarrend is.

Veel mensen hebben voor zichzelf enorm hoge standaarden, dit brengt ook veel spanning met zich mee.

Ik was een zogenaamd moeilijk kind maar mijn ouders hadden ook geen gezonde relatie en mijn moeder trekt zelf allerlei dingen helemaal niet.

Dat stempel 'moeilijk' ben ik best wel kwaad over, ik was gewoon angstig en probeerde het juist goed te doen zelfs toen ik nog heel klein was. Juist daardoor liep ik over.
Hoe het voor andere kinderen is weet ik natuurlijk niet.

Maar dat is het nu net; de buien van mijn peuter zijn niet extreem. Althans, niet meer of minder vaak aanwezig dan bij een gemiddelde peuter.

Die buien hebben ook een functie. Ze zijn dé manier voor een kind om te ontladen en te verwerken. En dat gaat niet alleen over negatieve ervaringen. Ook een dag vol plezier en indrukken in een zwembad kan een trigger zijn, bij wijze van. En daarnaast helpen ze een kind ook om te leren reguleren; wat moet ik met al die emoties in mijn lijf? Van die buien horen bij de gezonde ontwikkeling van kinderen.

Een jong kind dat geen driftbuien heeft, als ik die tref op de werkvloer, dan ga ik me zorgen maken.

pffff. wat een serieusheid allemaal

mag ik het ook gewoon leuk vinden dat opvoeden en af en toe om mezelf en de kids lachen als het mis loopt ?

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:21 schreef -marz- het volgende:

Ik was een zogenaamd moeilijk kind maar mijn ouders hadden ook geen gezonde relatie en mijn moeder trekt zelf allerlei dingen helemaal niet.

Dat stempel 'moeilijk' ben ik best wel kwaad over, ik was gewoon angstig en probeerde het juist goed te doen zelfs toen ik nog heel klein was. Juist daardoor liep ik over.
Hoe het voor andere kinderen is weet ik natuurlijk niet.

Js, ik heb ook wel gehoord dat ik een moeilijk kind was. Maar dat was puur omdat ik altijd doorvroeg en ook niet alles zomaar aannam. Het heeft me ook pijn gedaan dat te horen, maar het betekent inderdaad vooral dat de ander jou als moeilijk ervaart omdat die ander geen antwoord op je heeft (niet perse letterlijk maar figuurlijk).

Wat je zegt over heftige buien, daar denk ik over dat je dat iets teveel relateert aan je eigen ervaring. Mijn oudste is temperamentvol. Dat heeft ze zeker ook van mij. Ze kan heftig reageren, wil graag dat de dingen gaan zoals zij wil, kan goed dramatiseren en kan zeer boos worden, ook al geef ik haar veel ruimte en autonomie. Ze brengt leven in de brouwerij, heel veel enthousiasme, liefde en energie, maar soms ook vuurwerk, pats boem. Dat is waar zij en wij mee moeten leren omgaan.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:29 schreef manny het volgende:
pffff. wat een serieusheid allemaal

mag ik het ook gewoon leuk vinden dat opvoeden en af en toe om mezelf en de kids lachen als het mis loopt ?

Ja, juist. Dat geeft lucht. Daar ben ik niet altijd even goed in. gelukkig wel steeds meer!

O sorry sillie, ik reageerde op 'onwijze driftbuien' en dat je hem dan laat afkoelen.

Spanning en ontlading hoort er allemaal bij natuurlijk, vooral aan het einde van de dag.

Aan de andere kant moeten kinderen wel heel veel en je kunt je afvragen of het protest niet gewoon ook gegrond is? Ik weet niet of ik het een kind zou willen aandoen om in deze maatschappij op te laten groeien, als ik heel eerlijk ben. En dat is niet vanuit mijn eigen levenservaring gesproken.

Maargoed ik woon boven een supermarkt dus ik heb een dagelijkse toddler tantrum livestream vanuit mijn raam. Laatst zag ik een vader knielen bij zijn hysterische peuter en rustig met hem praten. Ik weet niet wat hij zei maar het duurde even en toen kalmeerde hij heel snel. Hij kon toch even z'n 'verhaal' kwijt zo leek het. Dat zag er voor mij vele malen beter uit dan negeren.

Edit: ik weet wat er anders aan was, het was empathie. Die vader had een soort man to man talk met hem, hij nam zijn kind serieus in plaats van dat hij aan het 'opvoeden' was.

Mijn dreumes van 1,5 kan al enorme driftbuien hebben. En dan helpt ook niks. Tegen praten/knuffelen gooit alleen maar olie op het vuur dus ik laat hem dan ook uitrazen en hij krijgt een knuffel als hij weer rustig is. Maar dan zit je wel met een kind wat nog niet praat en waarvan je de helft van de tijd geen idee hebt wat er überhaupt aan de hand is. Dit is uiteraard vaker op het einde van de dag (moe), misschien wordt het mettertijd makkelijker maar ik vermoed dat dit wel een kind blijft met een enorme eigen wil. (althans, dat hoor ik o.a. al vanaf dag 1 op de opvang van de leidsters). Op deze leeftijd is dat wel enorm lastig. En bij hem gaat het ook van 0-100 in 1 sec. en slaat gedrag plotseling om. Ik durf te zeggen dat dit echt in z’n karakter zit en dat wij dat hopelijk zo goed mogelijk kunnen ondervangen met de opvoeding.

Edit: dit topic is echt een goede toevoeging en ik haal er veel uit om over na te denken

Empathie is voor mij dat je weet hoe jij op jouw kind moet reageren als ze zo’n bui hebben.
Niet bij elk kind werkt het om te praten tijdens een driftbui.
Bij sommige kinderen helpt het om ze ruimte te geven om te ontladen door niks te zeggen. Door er gewoon te zijn voor je kind.

Daarbij reageren veel ouders ook op een bepaalde manier uit angst voor commentaar van anderen. En is het soms heel lastig om je niks aan te trekken van de starende en fluisterende voorbijgangers.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:35 schreef -marz- het volgende:
O sorry sillie, ik reageerde op 'onwijze driftbuien' en dat je hem dan laat afkoelen.

Spanning en ontlading hoort er allemaal bij natuurlijk, vooral aan het einde van de dag.

Aan de andere kant moeten kinderen wel heel veel en je kunt je afvragen of het protest niet gewoon ook gegrond is? Ik weet niet of ik het een kind zou willen aandoen om in deze maatschappij op te laten groeien, als ik heel eerlijk ben. En dat is niet vanuit mijn eigen levenservaring gesproken.

Maargoed ik woon boven een supermarkt dus ik heb een dagelijkse toddler tantrum livestream vanuit mijn raam. Laatst zag ik een vader knielen bij zijn hysterische peuter en rustig met hem praten. Ik weet niet wat hij zei maar het duurde even en toen kalmeerde hij heel snel. Hij kon toch even z'n 'verhaal' kwijt zo leek het. Dat zag er voor mij vele malen beter uit dan negeren.

Edit: ik weet wat er anders aan was, het was empathie. Die vader had een soort man to man talk met hem, hij nam zijn kind serieus in plaats van dat hij aan het 'opvoeden' was.

De vader bracht ze verbinding tussen hem en peuter weer tot stand. Als dat lukt, ben je een heel eind. Soms zijn de buien ook zo hevig dat dat even niet mogelijk is.

Het zat hem vooral in het luisteren, denk ik. En misschien vragen stellen over het gevoel?

Ik denk juist dat je ook wel ergens moet oppassen met invullen voor je kind dat het beter is als hij met rust gelaten wordt. Jij kan er altijd zijn toch, ook al is iemand niet beschikbaar of voor rede vatbaar. Soms is het daar juist allemaal om te doen denk ik. Gewoon even dat fijne gevoel dat iemand onvoorwaardelijk aan jouw kant staat en je de ruimte geeft? Juist als er anderen bij zijn en de hele wereld doorgaat dat je dan toch even je moment mag pakken. Dan is het ook al snel weer goed. Als je klein bent kan dat nog, de rest van je leven mag je redelijkheid gaan betrachten anders bellen ze de politie.

Tenminste, als ik mag refereren aan het omgaan met boze/onredelijke/psychotische/dissocierende volwassenen. Dat is een kwestie van luisteren, serieus nemen van het gevoel/de beleving van de ander en op gelijk niveau blijven. Separeren is traumatiserend, inleven kan helend zijn. Mijn persoonlijke theorie maar volgens mij ook wel breder zo erkend is dat deze mensen als kind vaak niet gehoord zijn. En nu ze groot zijn worden ze als gevaarlijk beschouwd.

luistervoer / een manier om naar opvoeden te kijken

https://podcasts.apple.co(...)9847?i=1000417435158

gesprek met moeder waarbij bij kind 1 alles op rolletjes loopt en bij kind 2 het omgekeerde.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:28 schreef Franny_G het volgende:

[..]

Als je met wat voor woorden of daden ook je kind het gevoel geeft dat het niet goed is zoals het is, dan denk ik dat dat gevoel een kind kan bij blijven, hoe vaak je ook sorry zegt.

Idd. En het hangt ook af van de manier waarop je sorry zegt. Sorry als "het spijt me dat je het rot vond wat ik deed" is geen sorry.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 21:26 schreef Roomsnoes het volgende:

[..]

Het is een harde houding ja, maar natuurlijk wel hoe het is. Een kind staat ook 24/7 aan, en daar zit denk ik ook voor velen de uitdaging.
Maar ik denk dan ook weer dat de manier waarop je daar dan weer mee omgaat, belangrijk is. Achteraf sorry zeggen, of waarschuwen dat je op een dag erg moe bent, of hoofdpijn hebt. Net zoals wij graag naar de context zoeken voor het gedrag van een kind, zoekt een kind net zo goed naar waarom wij doen zoals we doen. Juist dit is denk ik ook een belangrijk punt in opvoeden.

[..]

Dat heeft kleine Tele6 heel angstig gemaakt voor mensen die moe waren of hoofdpijn hadden.

Want kleine Tele6 kwam er niet mee weg als ze snauwde of wegliep omdat ze moe was of hoofdpijn had, en waarom mamma dan wel?

En betekent het dat je het mamma niet kwalijk mag nemen dat ze zo ongeduldig met je is, want ze kan er niks aan doen dat ze moe is?

Ik denk dat je dat kan oplossen door meer ruimte te geven voor hoe het kind zich voelt in plaats van alleen een uitleg te geven vanuit jou. Maar ik weet het niet precies.

Interessante dingen worden hier aangehaald en besproken, het geeft mij stof tot nadenken over hoe ik zelf zaken aanpak richting en met mijn kinderen.

Over de buien, mijn peuterdochter van ruim 2,5 heeft ze met enige regelmaat. Zoals gisteravond, na een dag opvang terwijl we buiten aan het eten waren. Ze raakte hysterisch omdat haar eten niet goed lag, zoiets simpels kan dan al de trigger zijn omdat ze waarschijnlijk teveel indrukken heeft gehad die dag. Ik wilde naast haar gaan zitten, wat resulteerde in enkel meer hysterie en een herhalende: jij mag daar niet zitten! Uiteindelijk ben ik een stoel verder gaan zitten, heb haar na een 'ik ben en blijf hier voor je' laten razen (omdat niets op zo'n moment helpt en ze het kwijt moet) en toen de storm iets was gaan liggen heb ik gevraagd of ze naast mij wilde zitten als ik niet naast haar mocht zitten. Dat wilde zij. Vijf minuten later was ze nog rustiger en kreeg ik haar zelfs zover om bij mij op schoot te zitten, waarna we even hebben gepraat over dat ze mam en mama had gemist op de opvang en dat ze een beetje verdrietig was. Na een poosje gaf ze zelf aan: ik ben rustig.

Humor wil hier ook vaak helpen. Toen ik na de 'ik ben rustig' vroeg of ze dan toch wilde proberen een hapje te eten, dreigde ze weer in een bui te raken want ze begon meteen weer wild te bewegen en te snikken op mijn schoot. Daarop heb ik vol gespeelde verbazing aan haar buik gevoeld en gezegd dat die hartstikke vol zat, wat ze allemaal had gegeten op de opvang vandaag, dat ik snapte dat daar geen avondeten meer inpaste maar waar we dan haar toetje moesten laten. Haar bui sloeg meteen over, ze begon giechelend te vertellen wat ze allemaal had gegeten en hoeveel hapjes er nog wel in haar buik zouden passen. Uiteindelijk heeft ze zelfs meer hapjes gehad dan we hadden afgesproken.

Nu ik vorenstaande typ vraag ik mij af of ik haar teveel heb afgeleid met die humor, waardoor ze haar emotie niet kwijt kon. Maar ik wilde geen herhaling van de bui ervoor, dus ik handel op zo'n moment ook op gevoel.

Buien in supermarkten, gelukkig heb ik die maar eenmaal meegemaakt met mijn oudste. Zij was op dat moment net een jaar en raakte overstuur bij de kassa. Het was warm, druk, ze wilde niet in de buggy, niet eruit, niet opgetild worden, niet op de grond, ze wilde gewoon helemaal niets. Ik ben tegen haar blijven praten, geprobeerd haar te sussen, liedjes gezongen, niets hielp. De verwijtende blikken die ik kreeg deden mij bijna huilen, de oudere vrouw achter mij die zei dat ze moe was en naar bed moest terwijl ze die middag hartstikke goed had geslapen. Ik kon wel door de grond zakken op dat moment en ben uiteindelijk daadwerkelijk huilend naar huis gelopen. Ik ben geen perfecte ouder, op dat moment was ik ook moe, zwanger, en ik deed mijn uiterste best maar wist zelf ook niet hoe mijn kind te kalmeren. Was ik op dat moment thuis geweest, had ik meer tijd en ruimte gehad, een voor mijn kind veilige omgeving, geen verwijtende blikken en opmerkingen, en had ik veel beter kunnen handelen. Een supermarkt is niet de meest fijne en veilige omgeving om een kind tot kalmte te krijgen. Die momentopnames die je als buitenstaander dan ziet, zeggen vaak echt helemaal niets over de opvoedskills van een ouder.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 09:16 schreef Tele6 het volgende:
Dat heeft kleine Tele6 heel angstig gemaakt voor mensen die moe waren of hoofdpijn hadden.

Want kleine Tele6 kwam er niet mee weg als ze snauwde of wegliep omdat ze moe was of hoofdpijn had, en waarom mamma dan wel?

En betekent het dat je het mamma niet kwalijk mag nemen dat ze zo ongeduldig met je is, want ze kan er niks aan doen dat ze moe is?

Ligt eraan wat je bedoelt met "ermee wegkomen".
Wmb is zoiets nooit een rechtvaardiging, maar een context om elkaars gedrag te begrijpen.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 09:26 schreef Burdie het volgende:

[..]

Ligt eraan wat je bedoelt met "ermee wegkomen".
Wmb is zoiets nooit een rechtvaardiging, maar een context om elkaars gedrag te begrijpen.

Dat heb ik idd niet duidelijk omschreven. Ik bedoel inderdaad dat het niet een rechtvaardiging moet zijn, maar een manier om te begrijpen waarom iemand zo reageerde. En er moet de andere richting in ook begrip zijn. Dus als het kind stuurs reageert omdat het moe is, dat je dan ook kunt zeggen "ik snap dat je het moeilijker vindt om dit te doen als je zo moe bent" of zo (ipv "ja en, je bent moe, maar dan kun je wel gewoon doen!")