Opvoeden in theorie en praktijk: een feelgood-topic!

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:21 schreef -marz- het volgende:
Tja hoe komt een kind aan extreme buien?

Ik denk dat het altijd opgebouwde spanningen zijn. Ofwel van zichzelf ofwel vanuit de omgeving die verwarrend is.

Veel mensen hebben voor zichzelf enorm hoge standaarden, dit brengt ook veel spanning met zich mee.

Ik was een zogenaamd moeilijk kind maar mijn ouders hadden ook geen gezonde relatie en mijn moeder trekt zelf allerlei dingen helemaal niet.

Dat stempel 'moeilijk' ben ik best wel kwaad over, ik was gewoon angstig en probeerde het juist goed te doen zelfs toen ik nog heel klein was. Juist daardoor liep ik over.
Hoe het voor andere kinderen is weet ik natuurlijk niet.

Maar dat is het nu net; de buien van mijn peuter zijn niet extreem. Althans, niet meer of minder vaak aanwezig dan bij een gemiddelde peuter.

Die buien hebben ook een functie. Ze zijn dé manier voor een kind om te ontladen en te verwerken. En dat gaat niet alleen over negatieve ervaringen. Ook een dag vol plezier en indrukken in een zwembad kan een trigger zijn, bij wijze van. En daarnaast helpen ze een kind ook om te leren reguleren; wat moet ik met al die emoties in mijn lijf? Van die buien horen bij de gezonde ontwikkeling van kinderen.

Een jong kind dat geen driftbuien heeft, als ik die tref op de werkvloer, dan ga ik me zorgen maken.

pffff. wat een serieusheid allemaal

mag ik het ook gewoon leuk vinden dat opvoeden en af en toe om mezelf en de kids lachen als het mis loopt ?

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:21 schreef -marz- het volgende:

Ik was een zogenaamd moeilijk kind maar mijn ouders hadden ook geen gezonde relatie en mijn moeder trekt zelf allerlei dingen helemaal niet.

Dat stempel 'moeilijk' ben ik best wel kwaad over, ik was gewoon angstig en probeerde het juist goed te doen zelfs toen ik nog heel klein was. Juist daardoor liep ik over.
Hoe het voor andere kinderen is weet ik natuurlijk niet.

Js, ik heb ook wel gehoord dat ik een moeilijk kind was. Maar dat was puur omdat ik altijd doorvroeg en ook niet alles zomaar aannam. Het heeft me ook pijn gedaan dat te horen, maar het betekent inderdaad vooral dat de ander jou als moeilijk ervaart omdat die ander geen antwoord op je heeft (niet perse letterlijk maar figuurlijk).

Wat je zegt over heftige buien, daar denk ik over dat je dat iets teveel relateert aan je eigen ervaring. Mijn oudste is temperamentvol. Dat heeft ze zeker ook van mij. Ze kan heftig reageren, wil graag dat de dingen gaan zoals zij wil, kan goed dramatiseren en kan zeer boos worden, ook al geef ik haar veel ruimte en autonomie. Ze brengt leven in de brouwerij, heel veel enthousiasme, liefde en energie, maar soms ook vuurwerk, pats boem. Dat is waar zij en wij mee moeten leren omgaan.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:29 schreef manny het volgende:
pffff. wat een serieusheid allemaal

mag ik het ook gewoon leuk vinden dat opvoeden en af en toe om mezelf en de kids lachen als het mis loopt ?

Ja, juist. Dat geeft lucht. Daar ben ik niet altijd even goed in. gelukkig wel steeds meer!

O sorry sillie, ik reageerde op 'onwijze driftbuien' en dat je hem dan laat afkoelen.

Spanning en ontlading hoort er allemaal bij natuurlijk, vooral aan het einde van de dag.

Aan de andere kant moeten kinderen wel heel veel en je kunt je afvragen of het protest niet gewoon ook gegrond is? Ik weet niet of ik het een kind zou willen aandoen om in deze maatschappij op te laten groeien, als ik heel eerlijk ben. En dat is niet vanuit mijn eigen levenservaring gesproken.

Maargoed ik woon boven een supermarkt dus ik heb een dagelijkse toddler tantrum livestream vanuit mijn raam. Laatst zag ik een vader knielen bij zijn hysterische peuter en rustig met hem praten. Ik weet niet wat hij zei maar het duurde even en toen kalmeerde hij heel snel. Hij kon toch even z'n 'verhaal' kwijt zo leek het. Dat zag er voor mij vele malen beter uit dan negeren.

Edit: ik weet wat er anders aan was, het was empathie. Die vader had een soort man to man talk met hem, hij nam zijn kind serieus in plaats van dat hij aan het 'opvoeden' was.

Mijn dreumes van 1,5 kan al enorme driftbuien hebben. En dan helpt ook niks. Tegen praten/knuffelen gooit alleen maar olie op het vuur dus ik laat hem dan ook uitrazen en hij krijgt een knuffel als hij weer rustig is. Maar dan zit je wel met een kind wat nog niet praat en waarvan je de helft van de tijd geen idee hebt wat er überhaupt aan de hand is. Dit is uiteraard vaker op het einde van de dag (moe), misschien wordt het mettertijd makkelijker maar ik vermoed dat dit wel een kind blijft met een enorme eigen wil. (althans, dat hoor ik o.a. al vanaf dag 1 op de opvang van de leidsters). Op deze leeftijd is dat wel enorm lastig. En bij hem gaat het ook van 0-100 in 1 sec. en slaat gedrag plotseling om. Ik durf te zeggen dat dit echt in z’n karakter zit en dat wij dat hopelijk zo goed mogelijk kunnen ondervangen met de opvoeding.

Edit: dit topic is echt een goede toevoeging en ik haal er veel uit om over na te denken

Empathie is voor mij dat je weet hoe jij op jouw kind moet reageren als ze zo’n bui hebben.
Niet bij elk kind werkt het om te praten tijdens een driftbui.
Bij sommige kinderen helpt het om ze ruimte te geven om te ontladen door niks te zeggen. Door er gewoon te zijn voor je kind.

Daarbij reageren veel ouders ook op een bepaalde manier uit angst voor commentaar van anderen. En is het soms heel lastig om je niks aan te trekken van de starende en fluisterende voorbijgangers.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:35 schreef -marz- het volgende:
O sorry sillie, ik reageerde op 'onwijze driftbuien' en dat je hem dan laat afkoelen.

Spanning en ontlading hoort er allemaal bij natuurlijk, vooral aan het einde van de dag.

Aan de andere kant moeten kinderen wel heel veel en je kunt je afvragen of het protest niet gewoon ook gegrond is? Ik weet niet of ik het een kind zou willen aandoen om in deze maatschappij op te laten groeien, als ik heel eerlijk ben. En dat is niet vanuit mijn eigen levenservaring gesproken.

Maargoed ik woon boven een supermarkt dus ik heb een dagelijkse toddler tantrum livestream vanuit mijn raam. Laatst zag ik een vader knielen bij zijn hysterische peuter en rustig met hem praten. Ik weet niet wat hij zei maar het duurde even en toen kalmeerde hij heel snel. Hij kon toch even z'n 'verhaal' kwijt zo leek het. Dat zag er voor mij vele malen beter uit dan negeren.

Edit: ik weet wat er anders aan was, het was empathie. Die vader had een soort man to man talk met hem, hij nam zijn kind serieus in plaats van dat hij aan het 'opvoeden' was.

De vader bracht ze verbinding tussen hem en peuter weer tot stand. Als dat lukt, ben je een heel eind. Soms zijn de buien ook zo hevig dat dat even niet mogelijk is.

Het zat hem vooral in het luisteren, denk ik. En misschien vragen stellen over het gevoel?

Ik denk juist dat je ook wel ergens moet oppassen met invullen voor je kind dat het beter is als hij met rust gelaten wordt. Jij kan er altijd zijn toch, ook al is iemand niet beschikbaar of voor rede vatbaar. Soms is het daar juist allemaal om te doen denk ik. Gewoon even dat fijne gevoel dat iemand onvoorwaardelijk aan jouw kant staat en je de ruimte geeft? Juist als er anderen bij zijn en de hele wereld doorgaat dat je dan toch even je moment mag pakken. Dan is het ook al snel weer goed. Als je klein bent kan dat nog, de rest van je leven mag je redelijkheid gaan betrachten anders bellen ze de politie.

Tenminste, als ik mag refereren aan het omgaan met boze/onredelijke/psychotische/dissocierende volwassenen. Dat is een kwestie van luisteren, serieus nemen van het gevoel/de beleving van de ander en op gelijk niveau blijven. Separeren is traumatiserend, inleven kan helend zijn. Mijn persoonlijke theorie maar volgens mij ook wel breder zo erkend is dat deze mensen als kind vaak niet gehoord zijn. En nu ze groot zijn worden ze als gevaarlijk beschouwd.

luistervoer / een manier om naar opvoeden te kijken

https://podcasts.apple.co(...)9847?i=1000417435158

gesprek met moeder waarbij bij kind 1 alles op rolletjes loopt en bij kind 2 het omgekeerde.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 22:28 schreef Franny_G het volgende:

[..]

Als je met wat voor woorden of daden ook je kind het gevoel geeft dat het niet goed is zoals het is, dan denk ik dat dat gevoel een kind kan bij blijven, hoe vaak je ook sorry zegt.

Idd. En het hangt ook af van de manier waarop je sorry zegt. Sorry als "het spijt me dat je het rot vond wat ik deed" is geen sorry.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 21:26 schreef Roomsnoes het volgende:

[..]

Het is een harde houding ja, maar natuurlijk wel hoe het is. Een kind staat ook 24/7 aan, en daar zit denk ik ook voor velen de uitdaging.
Maar ik denk dan ook weer dat de manier waarop je daar dan weer mee omgaat, belangrijk is. Achteraf sorry zeggen, of waarschuwen dat je op een dag erg moe bent, of hoofdpijn hebt. Net zoals wij graag naar de context zoeken voor het gedrag van een kind, zoekt een kind net zo goed naar waarom wij doen zoals we doen. Juist dit is denk ik ook een belangrijk punt in opvoeden.

[..]

Dat heeft kleine Tele6 heel angstig gemaakt voor mensen die moe waren of hoofdpijn hadden.

Want kleine Tele6 kwam er niet mee weg als ze snauwde of wegliep omdat ze moe was of hoofdpijn had, en waarom mamma dan wel?

En betekent het dat je het mamma niet kwalijk mag nemen dat ze zo ongeduldig met je is, want ze kan er niks aan doen dat ze moe is?

Ik denk dat je dat kan oplossen door meer ruimte te geven voor hoe het kind zich voelt in plaats van alleen een uitleg te geven vanuit jou. Maar ik weet het niet precies.

Interessante dingen worden hier aangehaald en besproken, het geeft mij stof tot nadenken over hoe ik zelf zaken aanpak richting en met mijn kinderen.

Over de buien, mijn peuterdochter van ruim 2,5 heeft ze met enige regelmaat. Zoals gisteravond, na een dag opvang terwijl we buiten aan het eten waren. Ze raakte hysterisch omdat haar eten niet goed lag, zoiets simpels kan dan al de trigger zijn omdat ze waarschijnlijk teveel indrukken heeft gehad die dag. Ik wilde naast haar gaan zitten, wat resulteerde in enkel meer hysterie en een herhalende: jij mag daar niet zitten! Uiteindelijk ben ik een stoel verder gaan zitten, heb haar na een 'ik ben en blijf hier voor je' laten razen (omdat niets op zo'n moment helpt en ze het kwijt moet) en toen de storm iets was gaan liggen heb ik gevraagd of ze naast mij wilde zitten als ik niet naast haar mocht zitten. Dat wilde zij. Vijf minuten later was ze nog rustiger en kreeg ik haar zelfs zover om bij mij op schoot te zitten, waarna we even hebben gepraat over dat ze mam en mama had gemist op de opvang en dat ze een beetje verdrietig was. Na een poosje gaf ze zelf aan: ik ben rustig.

Humor wil hier ook vaak helpen. Toen ik na de 'ik ben rustig' vroeg of ze dan toch wilde proberen een hapje te eten, dreigde ze weer in een bui te raken want ze begon meteen weer wild te bewegen en te snikken op mijn schoot. Daarop heb ik vol gespeelde verbazing aan haar buik gevoeld en gezegd dat die hartstikke vol zat, wat ze allemaal had gegeten op de opvang vandaag, dat ik snapte dat daar geen avondeten meer inpaste maar waar we dan haar toetje moesten laten. Haar bui sloeg meteen over, ze begon giechelend te vertellen wat ze allemaal had gegeten en hoeveel hapjes er nog wel in haar buik zouden passen. Uiteindelijk heeft ze zelfs meer hapjes gehad dan we hadden afgesproken.

Nu ik vorenstaande typ vraag ik mij af of ik haar teveel heb afgeleid met die humor, waardoor ze haar emotie niet kwijt kon. Maar ik wilde geen herhaling van de bui ervoor, dus ik handel op zo'n moment ook op gevoel.

Buien in supermarkten, gelukkig heb ik die maar eenmaal meegemaakt met mijn oudste. Zij was op dat moment net een jaar en raakte overstuur bij de kassa. Het was warm, druk, ze wilde niet in de buggy, niet eruit, niet opgetild worden, niet op de grond, ze wilde gewoon helemaal niets. Ik ben tegen haar blijven praten, geprobeerd haar te sussen, liedjes gezongen, niets hielp. De verwijtende blikken die ik kreeg deden mij bijna huilen, de oudere vrouw achter mij die zei dat ze moe was en naar bed moest terwijl ze die middag hartstikke goed had geslapen. Ik kon wel door de grond zakken op dat moment en ben uiteindelijk daadwerkelijk huilend naar huis gelopen. Ik ben geen perfecte ouder, op dat moment was ik ook moe, zwanger, en ik deed mijn uiterste best maar wist zelf ook niet hoe mijn kind te kalmeren. Was ik op dat moment thuis geweest, had ik meer tijd en ruimte gehad, een voor mijn kind veilige omgeving, geen verwijtende blikken en opmerkingen, en had ik veel beter kunnen handelen. Een supermarkt is niet de meest fijne en veilige omgeving om een kind tot kalmte te krijgen. Die momentopnames die je als buitenstaander dan ziet, zeggen vaak echt helemaal niets over de opvoedskills van een ouder.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 09:16 schreef Tele6 het volgende:
Dat heeft kleine Tele6 heel angstig gemaakt voor mensen die moe waren of hoofdpijn hadden.

Want kleine Tele6 kwam er niet mee weg als ze snauwde of wegliep omdat ze moe was of hoofdpijn had, en waarom mamma dan wel?

En betekent het dat je het mamma niet kwalijk mag nemen dat ze zo ongeduldig met je is, want ze kan er niks aan doen dat ze moe is?

Ligt eraan wat je bedoelt met "ermee wegkomen".
Wmb is zoiets nooit een rechtvaardiging, maar een context om elkaars gedrag te begrijpen.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 09:26 schreef Burdie het volgende:

[..]

Ligt eraan wat je bedoelt met "ermee wegkomen".
Wmb is zoiets nooit een rechtvaardiging, maar een context om elkaars gedrag te begrijpen.

Dat heb ik idd niet duidelijk omschreven. Ik bedoel inderdaad dat het niet een rechtvaardiging moet zijn, maar een manier om te begrijpen waarom iemand zo reageerde. En er moet de andere richting in ook begrip zijn. Dus als het kind stuurs reageert omdat het moe is, dat je dan ook kunt zeggen "ik snap dat je het moeilijker vindt om dit te doen als je zo moe bent" of zo (ipv "ja en, je bent moe, maar dan kun je wel gewoon doen!")

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 09:30 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Dat heb ik idd niet duidelijk omschreven. Ik bedoel inderdaad dat het niet een rechtvaardiging moet zijn, maar een manier om te begrijpen waarom iemand zo reageerde. En er moet de andere richting in ook begrip zijn. Dus als het kind stuurs reageert omdat het moe is, dat je dan ook kunt zeggen "ik snap dat je het moeilijker vindt om dit te doen als je zo moe bent" of zo (ipv "ja en, je bent moe, maar dan kun je wel gewoon doen!")

Ik bedoelde het zeker niet zo.

Meer: was mamma een beetje kortaf? Sorry. Mamma is erg moe en dan gebeurt dat wel eens. Ik zal er in het vervolg op letten.

En als het kind moe is, dan zou ik ook doen zoals je hier boven schetst.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 10:05 schreef Roomsnoes het volgende:

[..]

Ik bedoelde het zeker niet zo.

Meer: was mamma een beetje kortaf? Sorry. Mamma is erg moe en dan gebeurt dat wel eens. Ik zal er in het vervolg op letten.

En als het kind moe is, dan zou ik ook doen zoals je hier boven schetst.

Ik weet dat je het niet zo bedoelde. Ik wilde alleen mijn ervaring toevoegen en wijzen op een valkuil.
Ik vind het een mooie formulering van je, hierboven. Ook met de belofte om erop te gaan letten en niet "ja, ik ben moe en dan gedraag ik me zo, doe het er maar mee"

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 07:27 schreef manny het volgende:
luistervoer / een manier om naar opvoeden te kijken

https://podcasts.apple.co(...)9847?i=1000417435158

gesprek met moeder waarbij bij kind 1 alles op rolletjes loopt en bij kind 2 het omgekeerde.

manny, ik wou even zeggen dat ik dit heel boeiend vind om te luisteren!

Die andere podcast "de tweede" vind ik ook intrigerend, ik weet niet of jij het was die het postte. Ik kan alleen niet luisteren en iets anders doen tegelijk dus het duurt even, maar wel de moeite waard.

Verder ook heel interessant om jullie perspectieven en ervaringen met het opvoeden hier te lezen.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 10:12 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Ik weet dat je het niet zo bedoelde. Ik wilde alleen mijn ervaring toevoegen en wijzen op een valkuil.
Ik vind het een mooie formulering van je, hierboven. Ook met de belofte om erop te gaan letten en niet "ja, ik ben moe en dan gedraag ik me zo, doe het er maar mee"

Ik denk dat dit benoemen alleen maar kan werken als je snapt dat je kind zich ook wel eens zo kan gedragen, omdat ze moe, hongerig of minder blij zijn.

Ik merk best wel vaak dat veel mensen dit stukje lijken te vergeten. Dat ze van hun kinderen bijna verwachten dat ze altijd vrolijk en lief zijn, terwijl ze zelf wel eens minder vrolijk of lief zijn.

Wauw ik heb nu de hele podcast geluisterd, deze beschrijft precies mijn jeugd. Dit gaat ook weer over wat hierboven stond: verbinding, autonomie, competentie.

In het tweede gedeelte legt die man precies de vinger op de (voor mij) zere plek. Dat je je altijd maar de moeilijke dochter voelt, want je maakt je lieve moeder ongelukkig door je stomme gedrag. Want het andere kind is immers wel gelukt, alles zou op rolletjes lopen als jij je maar normaal kon gedragen.

Ik hield zo veel van mijn moeder dat het pijn deed. Ik maakte knutsels voor haar, kaartjes met sorry erop, maar me gedragen naar haar verwachting lukte gewoon niet. Ik ging alleen maar meer hangen, jengelen, huilen en overal tegenin al kreeg ik eindeloos hun weerzin en boosheid over me heen. Ik miste haar liefde en bevestiging en het gevoel dat ik het zelf verziekt had voelde als ondraaglijk. Het andere, wel gelukte kind keek ook op mij neer omdat ik steeds "de sfeer verziekte" volgens hun en dat was ook zo.

Ja, ik was een sensitief, intelligent kind met een sterke wil zoals dat heet. Maar dat vroeg dan toch van mijn opvoeders om zich aan te passen, niet van mij om dan maar hele delen van mezelf te vernietigen om in hun plaatje te passen? Dat gaat gewoon niet, het heeft me stil en machteloos en haatdragend gemaakt en heeft uiteindelijk zelfs gemaakt dat ik niet meer kon leven. Omdat ik niet wist HOE ik in deze wereld moest leven, het leven was een strijd voor mij in een wereld die duidelijk helemaal niet op mij zat te wachten. Als je klein bent dan is je thuis je hele wereld, als die je het gevoel geven dat je kut bent dankzij je gedrag voelt dat alsof de hele wereld niet voor jou bedoeld is.

Ik heb pas jaren later geleerd dat ik niet hoef te vechten om aandacht te krijgen, dat ik liefde waard ben ook gedrag ik mij x of y of ga ik op mijn kop staan.

Waarom gaat men er maar klakkeloos van uit dat een kind met een sterke wil of temperament lastig is? Voor wie is het lastig? Voor jou als opvoeder ja, omdat het zo fijn zou zijn als je geen moeite hoeft te doen. Maar jij wilde toch kinderen! Dan is die kans er toch dat jouw kind, of jouw tweede of jouw derde kind een ander temperament heeft dan die andere, of dan alle andere kinderen die jij kent, en dat je dat kind daardoor misschien eerst niet begrjipt of misschien wel nooit zal begrijpen? Dat is toch heel logisch en het zou je toch moeten uitdagen om een betere opvoeder te worden?

Deze moeder zegt gewoon letterlijk: het zou helpen als er een diagnose zou komen.

Waarom? Je eigen kind diskwalificeren, de opvoeding uit handen geven aan instanties? Zij beseft niet wat een vergaande maatregel dat is en dat het nooit een oplossing kan zijn.

Ik heb geleerd als psycholoog, je hoeft mensen niet te begrijpen om er voor ze te zijn. Sterker nog, zodra je maar dénkt dat je het begrijpt kan je stoppen want op dat moment laat je diegene in de steek en leef je in je eigen gedachtenwereld. Ik denk dat het met opvoeden precies zo is en dat je kind het haarfijn aanvoelt dat je je gedachten of verwachtingen op hem/haar projecteert, zoals de meneer in deze podcast ook zegt.

Sorry voor de emotionele rant, dit is uiteraard niet persoonlijk bedoeld tegen iemand hier en ik snap dat deze moeder in kwestie ook gewoon niets beters kan verzinnen, goed dat ze juist erkent dat ze hulp nodig heeft.

Met een diagnose diskwalificeer je je kind toch niet? Een diagnose kan ook helpend zijn voor zowel de ouder als een kind.

Ik vind dat ook wel wat kort door de bocht. Een diagnose kan je ook begrip en handvatten geven.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 12:37 schreef Omentielvo het volgende:
Met een diagnose diskwalificeer je je kind toch niet? Een diagnose kan ook helpend zijn voor zowel de ouder als een kind.

Sorry maar dat is gewoon pertinent niet waar. Om iemand te helpen hoef je diegene niet eerst in een hokje te stoppen hoor.

Met een diagnose categoriseer je gedrag van je kind en schaar je het onder een label wat gaat over afwijkingen. Zeggen dat iemand een afwijking heeft is wel degelijk een ernstige diskwalificatie. Kinderen dragen dat de rest van hun leven bij zich. Je kind laten diagnosticeren wegens gedragproblemen is het ontlopen van je verantwoordelijkheid en je incompetentie als opvoeder proberen te compenseren met externe oplossingen buiten het gezin.

Wat voor gevoel geef je je kind als je het maar uit handen geeft want jij bent zó onhandelbaar dat papa en mama niet met je om kunnen gaan? Kijk maar, de autoriteit vindt het ook. Dan ben je dus voor de rest van je leven fucked, je gaat daar namelijk zelf in geloven.

Met alle respect, maar ik kan echt gewoon niet geloven dat er werkelijk mensen zijn die dat niet beseffen of weten wat dat inhoudt.

Ik heb zelf gewerkt in de diagnostiek. Het is mensonterend. Het is gekunsteld bovendien. Het testen en diagnosticeren van kinderen is random, is totaal niet gevalideerd noch betrouwbaar, blijkt gewoon uit onderzoek. Men wil nu dan ook in Belgie van de DSM af omdat het zo stigmatiserend is en een groei-mindset totaal belemmert.

Heb je ooit een autist met zelfvertrouwen gezien? Ooit een autist gezien van wie de ouders dachten dat het autisme over zou gaan?

Toch ken ik meerdere mensen die als kind gediagnosticeerd zijn en die door hun eigen ouders tot op de dag van vandaag als autist gezien worden, ondanks dat zij zich later alsnog ontwikkeld hebben en normaal meedraaien in de maatschappij. Waarbij van een afwijking dus gewoon geen sprake blijkt te zijn! Alleen die ouders blijven maar in de waan dat het echt heus wel een afwijking heeft. En dat heeft deze families stuk voor stuk verwoest. Waarom? Omdat zij zelf weigerden hun mindset aan te passen aan de behoeftes van hun kind en dat gaat dus ook nooit meer gebeuren. Diagnostiek heeft hen de "waarheid" in handen gegeven en daar houden zij aan vast. Het lag allemaal niet aan hen.

Kind naar speciaal onderwijs sturen is gewoon een diskwalificatie. Jouw kind hoort dus niet tussen de normale kinderen blijkbaar. Daar kan je niet omheen. Je kan niet diagnosticeren zonder te diskwalificeren. Een diagnose heeft écht vergaande gevolgen. Dat niet kunnen inzien vind ik heel erg naief en gevaarlijk, sorry dat ik het zeg.

Ik snap jullie wel, want dit is op dit moment vrij gangbaar in ons land.

Een kind dat moeilijk is, kan je naar een instantie sturen zodat er een diagnose gesteld kan worden en dan kan je het laten behandelen.

Dit is denken vanuit het medisch model. Ziek --> diagnose --> behandelen.

Maar dit heeft implicaties, welke tamelijk onzichtbaar zijn en moeilijk te meten. Maar het doet wel degelijk iets met mensen. Het gaat namelijk niet om lichamelijke ziekte, het gaat om de beleving en individualiteit van een persoon, die zo geworden is in interactie met zijn omgeving. Nu ga je deze unieke beleving en individualiteit weghalen uit die omgeving, en bestempelen als abnormaal. Vervolgens ga je behandelen, wat in dit geval inhoudt: normaliseren. Maar wat is eigenlijk normaal?

Dat normaliseren is heel schadelijk voor de individualiteit, het zelfvertrouwen en dus de groeipotentie van de mens. Als ouders/instanties/opvoeders dit doen, leg je neurale netwerken aan in het kind waarin het normaliseren de basis is, in plaats van: autonomie, eigenheid, vertrouwen.

Ditzelfde gebeurt met cognitieve therapie bij volwassenen. Je gaat iets corrigeren, op basis van een norm. Je zegt eigenlijk: jouw angst komt doordat je verkeerd denkt. Dit is eveneens een diskwalificatie. Want waarom zouden de gedachten van de psycholoog cq. de norm in ons land, béter zijn dan mijn eigen gedachten? Omdat ze normaler zijn, dus dichter bij de modaal liggen? Waarom is dat iets goeds? In onze wereld gaat het juist beter met je als je uniek bent want daar ligt je toegevoegde waarde. Het gevolg is een blijvende identiteitscrisis.

Mensen komen pas uit een identiteitscrisis wanneer ze zichzelf kennen. Bij mensen die ooit gediagnosticeerd zijn of anderszins bestempeld als raar, problematisch, door belangrijke opvoedfiguren en autoriteiten, duurt dit allemaal veel langer en is het een pijnlijk proces vervuld van schaamte en angst.

Je kan je uiteraard gewoon laten leiden door wat als 'normaal' wordt gezien. Maar als je een stapje achteruit zet en ieder mens beschouwt als vanaf de geboorte goed en compleet, precies zoals hij/zij is, dus dit vanuit een heel ander perspectief bekijkt, waarin een kind nooit mislukt of afwijkend of problematisch kan zijn, en bovendien vertrouwen van zijn opvoeders nodig heeft dus dat betekent: dat zij niet allerlei hulptroepen inschakelen in de vorm van formele instanties om "te behandelen", zie je dat diagnosticeren van gedrag zo'n beetje het minst constructieve is wat een ouder met zijn kind kan doen.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 12:53 schreef -marz- het volgende:

[..]

Sorry maar dat is gewoon pertinent niet waar. Om iemand te helpen hoef je diegene niet eerst in een hokje te stoppen hoor.

Ik ben het met meerdere delen van je post pertinent oneens, maar zit mobiel dus pik voor nu deze er even uit.

Het is in de huidige maatschappij namelijk helaas wel degelijk zo dat professionele hulp die gedekt wordt door de verzekering alleen beschikbaar is wanneer er een diagnose gegeven wordt. En voor een heleboel mensen is het gewoon financieel niet haalbaar om deze professionele hulp in te schakelen wanneer het niet door de verzekering vergoed wordt. En dus is het dan wel alleen mogelijk om de benodigde hulp te krijgen, als het kind een diagnose krijgt.

Daarnaast trek je ook veel van je eigen ervaringen door naar alle kinderen die een diagnose krijgen. Voor sommige kinderen is een diagnose wel degelijk een opluchting, omdat ze dan begrijpen waarom sommige dingen bij hen zoveel moeilijker gaan dan bij kinderen om hun heen. Jij ziet het als een stempel van "niet normaal zijn", je kunt het ook zien als het aangeven dat er méér kinderen zijn zoals jij die met deze bepaalde dingen het moeilijk hebben. Dat jij het op de eerste manier hebt ervaren, betekent niet dat alle kinderen dat zo doen.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:05 schreef vlindertje89 het volgende:

[..]

Ik ben het met meerdere delen van je post pertinent oneens, maar zit mobiel dus pik voor nu deze er even uit.

Het is in de huidige maatschappij namelijk helaas wel degelijk zo dat professionele hulp die gedekt wordt door de verzekering alleen beschikbaar is wanneer er een diagnose gegeven wordt. En voor een heleboel mensen is het gewoon financieel niet haalbaar om deze professionele hulp in te schakelen wanneer het niet door de verzekering vergoed wordt. En dus is het dan wel alleen mogelijk om de benodigde hulp te krijgen, als het kind een diagnose krijgt.

Dat klopt. Dat betekent niet dat het automatisch ook wenselijk is.
Er waren tijden dat we de helft van de frontale cortex eruit sneden bij gevallen van "hysterie".
Gelukkig komen er steeds weer nieuwe en betere inzichten. Die komen niet door ons maar klakkeloos neer te leggen bij de status quo.

quote:

Daarnaast trek je ook veel van je eigen ervaringen door naar alle kinderen die een diagnose krijgen. Voor sommige kinderen is een diagnose wel degelijk een opluchting, omdat ze dan begrijpen waarom sommige dingen bij hen zoveel moeilijker gaan dan bij kinderen om hun heen. Jij ziet het als een stempel van "niet normaal zijn", je kunt het ook zien als het aangeven dat er méér kinderen zijn zoals jij die met deze bepaalde dingen het moeilijk hebben. Dat jij het op de eerste manier hebt ervaren, betekent niet dat alle kinderen dat zo doen.

Je kunt je afvragen waar die opluchting vandaan komt en wat het impliceert.

Ik heb ook lang gezocht naar diagnoses en herkenning, ik dacht dat ik autisme had, ADD, borderline, narcisme, angststoornissen. Anderen dachten ook dat ik autistisch was. Ik dacht dat het accepteren van mijn 'raarheid' de oplossing was. Ik heb dat ook geprobeerd. Ik vond het stom.

Ik ben geen afwijking. Ik was een normaal kind dat reageerde op een situatie. Ik heb empathie ontwikkeld, ik ben heel erg veranderd sinds ik trauma's verwerkt heb, ik voer geen strijd meer, ik denk dat ik inmiddels de minst autistische autist ben die er bestaat en dat in een periode van ongeveer 5 jaar. Diagnoses zijn niet nodig.

Geloof mij, je wil niet één van de gekkies zijn.

Ook al maak je daar je vader en moeder godsgruwelijk blij mee en jezelf ook omdat je nu wel "begrepen" wordt. En je nu ontsloten wordt tot een wereld waarin jij niet hoeft wat de andere kindjes wel moeten. En waar het komt door je gekkigheid dat je zo gek doet, dus we accepteren je nu wel!

Dat is NIET ok. Echt niet. Ook al lijkt het ok. En voel het ok. Het is niet ok. Écht niet. Ik spreek niet alleen uit eigen ervaring.

Mensen die zich laven in hun "ik heb nu eenmaal ADHD" enz kan ik ook echt niets mee, ik snap dat het aangeleerd gedrag is maar je moet het gewoon niet willen om jezelf te identificeren met een afwijking. Ook al voelt het zo veilig.

Veilig is fout wanneer je in een disfunctioneel gezin bent opgegroeid, veilig is als je op die plek bent waar jij het gevalletje bent. Dit betekent helaas dat je langdurig buiten je comfort zone moet zijn om jezelf te vinden en veel mensen willen/durven dat nog niet aan. Maar het betekent niet dat het beter is. Je hebt de wereld meer te bieden dan "ik heb autisme dus een speciale behandeling nodig".

Iedereen heeft een speciale behandeling nodig.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:10 schreef -marz- het volgende:

Ik ben geen afwijking. Ik was een normaal kind dat reageerde op een situatie. Ik heb empathie ontwikkeld, ik ben heel erg veranderd sinds ik trauma's verwerkt heb, ik voer geen strijd meer, ik denk dat ik inmiddels de minst autistische autist ben die er bestaat en dat in een periode van ongeveer 5 jaar. Diagnoses zijn niet nodig.

Niet iedereen is daartoe in staat zonder professionele hulp, en of het nou wenselijk is of niet, die professionele hulp is voor een groot deel van de bevolking momenteel dus alleen beschikbaar bij een diagnose. En dus is de realiteit dat voor veel mensen een diagnose wel degelijk nodig is.

In theorie zou een diagnose niet nodig moeten zijn om hulp te kunnen krijgen bij dingen waar je tegenaan loopt. In de praktijk is dat voor veel mensen dus helaas wel het geval.

Ik was net bezig aan een post in reactie op je vorige post, maar toen knalde de pagina eruit. Ik kom later vandaag daar nog een keer op terug als ik op de laptop zit. Ik heb namelijk óók zelf ervaring met het ervaren van problemen, maar mijn ervaring van een diagnose krijgen en waar dat toe heeft geleid is compleet anders. Ik denk dus, nogmaals, dat je jouw persoonlijke ervaring hiermee nu generaliseert op een manier die niet overeenkomstig is met de werkelijkheid. Heus dat een deel van de mensen zich er in herkent - en mijn eigen ervaring is net zozeer niet te generaliseren naar andere mensen - maar echt niet iedereen ervaart het krijgen of mogelijk krijgen van een diagnose op de manier waarop jij dat hebt ervaren. En dus zijn diagnoses niet per definitie slecht, net zoals hulp zoeken als ouder niet door alle kinderen zal worden opgevat als een gebrek aan vertrouwen in het kind. Het is vaak juist een gebrek aan vertrouwen in het eigen vermogen om een kind te bieden wat het nodig heeft, waarvoor hulp gezocht wordt.

En nogmaals: jij spreekt wellicht uit eigen ervaring, maar ik spreek óók uit eigen ervaring, en mijn ervaring komt dus totaal niet overeen met die van jou, en ik ben ook iemand die moeite heeft gedaan om mezelf te leren kennen en ik heb ook niet gezwelgd in 'ik heb nou eenmaal een angststoornis' en ik heb me enorm ingezet om te komen tot een situatie waarin ik nu niet meer voldoe aan de criteria van een angststoornis. Het is echt niet zo zwartwit als jij schetst.

Ik heb ook een diagnose gekregen om een therapie vergoed te krijgen.

Dat is alsnog iets heel anders dan een kind laten diagnosticeren. Ik was volwassen en ik ben zelf psycholoog dus ik weet dat het een formaliteit is. Ik weet hoe de DSM tot stand gekomen is en hoe classificatie werkt.

Een kind weet dit alles niet. En de ouders vaak helaas ook niet, die zijn gewoon ontzettend blij dat er iets gevonden is. En weet je, wat te simpel lijkt om waar te zijn, is dat eigenlijk altijd ook.

Gedragsproblemen van een kind onstaan altijd in de dynamiek van het gezin.

Gedragsproblemen bij kinderen laten diagnosticeren isoleert slechts een fractie van deze dynamiek en tracht dat te normaliseren. Dit leidt tot meer problemen. Altijd. Het probleem van de ouders kan verholpen zijn, de problemen van het kind beginnen daar pas.

Nogmaals ik weet dat dit nu de norm is. Maar er is een hele beweging aan het ontstaan waarin dit wel erkend wordt. Kijk naar "de nieuwe GGZ" beweging waarbij hoog aangeschreven psychiaters zich hardmaken voor een ander zorgstelsel waarin we holistisch kijken en niet meer volgens het medisch model.

Het kan ook anders marz, dat het bij jou zo heeft uitgepakt wil niet zeggen dat dit per definitie voor iedereen op gaat.

De ervaring die ik ken met iemand die pas later gediagnostiseerd is, is dat het toen pas op zn plek viel en makkelijker werd. Er werden namelijk stappen gezet die zonder die hulp niet gezet zouden zijn.

De diagnose heeft geholpen, niet beperkt. Er was nl ineens wel een mogelijkheid om geoorloofd langer over studie te doen, een passende stageplek, een werkplek waar hij zichzelf mocht zijn en niet altijd weg werd gestuurd/ontslagen. Nu heeft hij een ‘normale’ baan, geen uitkering meer en niemand die nog taalt naar een diagnose.

Zonder die hulp had hij deze leeftijd niet gehaald door eigen toedoen. Daar heb ik geen twijfels over.

Ouders zijn niet altijd bij machte om zelf de oplossing te vinden, dan is dat toegeven en andere mensen te laten helpen met de oplossing het beste wat ze kunnen doen. Dan kan je ze kwalijk nemen dat ouders dat hadden moeten kunnen/doen, maar verwijten heeft nog nooit iemand verder gebracht. Hulp wel.

Het komt op mij over alsof je ook bijzonder weinig vertrouwen hebt in de geestelijke gezondheidszorg Marz. Je lijkt uit te gaan van het niet bestaan van diagnoses, is het dan allemaal aangeleerd gedrag?

Kijkende naar mijzelf, mijn vader is autistisch, mijn moeder heeft adhd. Ik heb zelf heel wat mallemolens doorgelopen wegens verschillende psychische problematiek. Uiteindelijk ben ik juist NIET gediagnosticeerd. Is er door psychologen aangegeven dat er een verschil zit tussen aangeleerd en aangeboren gedrag, dat ik mij als kind heb aangepast op voor mij ongezonde situaties maar dat er dus geen sprake is van een diagnose.

Het was mij om het even, als men had gezegd dat ik wel autistisch was had dat van mij geen ander mens gemaakt. Ik was op zoek naar antwoorden, waarom ben ik (geworden) zoals ik ben. Die had ik nodig in de zoektocht waar ik op dat moment in zat, hulp die ik nodig had in mijn jeugd is mij onthouden waardoor ik op latere leeftijd ben blijven worstelen.

Het hoeft niet te gaan om diagnoses en hokjes, het kan ook gewoon gaan om het krijgen van handvatten, hulp, antwoorden op vragen. Niet om te stellen: jij bent anders, maar omdat mensen en kinderen soms gebaat kunnen zijn bij wat extra hulp en begeleiding.

Dat ik geen diagnose kreeg, komt overigens o.a. omdat er ook wordt gekeken en gevraagd naar hoe je was als baby, als peuter, etc. Sommige gedragingen en dergelijke beginnen al zo jong, dat er mijn inziens (nog) geen sprake kan zijn van aangeleerd gedrag (denk bijvoorbeeld aan baby's die geen oogcontact maken). Dat het bij jou zo was dat jouw gedrag een reactie was op je opvoeding en omgeving, maakt niet dat dit voor elk kind zo is (geweest).

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:23 schreef -marz- het volgende:
Ik heb ook een diagnose gekregen om een therapie vergoed te krijgen.

Dat is alsnog iets heel anders dan een kind laten diagnosticeren. Ik was volwassen en ik ben zelf psycholoog dus ik weet dat het een formaliteit is. Ik weet hoe de DSM tot stand gekomen is en hoe classificatie werkt.

Een kind weet dit alles niet. En de ouders vaak helaas ook niet, die zijn gewoon ontzettend blij dat er iets gevonden is. En weet je, wat te simpel lijkt om waar te zijn, is dat eigenlijk altijd ook.

Gedragsproblemen van een kind onstaan altijd in de dynamiek van het gezin.

Gedragsproblemen bij kinderen laten diagnosticeren isoleert slechts een fractie van deze dynamiek en tracht dat te normaliseren. Dit leidt tot meer problemen. Altijd. Het probleem van de ouders kan verholpen zijn, de problemen van het kind beginnen daar pas.

Nogmaals ik weet dat dit nu de norm is. Maar er is een hele beweging aan het ontstaan waarin dit wel erkend wordt. Kijk naar "de nieuwe GGZ" beweging waarbij hoog aangeschreven psychiaters zich hardmaken voor een ander zorgstelsel waarin we holistisch kijken en niet meer volgens het medisch model.

Ik vraag me af wat jij precies onder gedragsproblemen verstaat?

Als je zelf psycholoog bent begrijp ik echt niet hoe je zo veroordelend kunt reageren naar ouders toe die hulp zoeken voor hun kind bij professionals. Zeker als je zelf aangeeft dat kinderen en soms ook ouders zelf vaak niet geheel begrijpen hoe dingen werken: dan is hulp zoeken daarvoor toch juist uitstekend om te leren hoe dat werkt en de situatie dus te kunnen verbeteren? En ook de eigen rol daarin mee te nemen. En ik vind het ook de rol van een psycholoog om kinderen en ouders psycho-educatie te geven, wat ook kan inhouden dat je een kind uitlegt dat het krijgen van een diagnose niet betekent dat jij afwijkend bent, maar dat er méér kinderen zijn zoals jij die bepaalde dingen moeilijk vinden, en dat ze daarom een naam ervoor hebben bedacht. Dat geeft het al een compleet andere lading.

Ah.... het blijft de schuld van de opvoeders dus, maar het wordt zo lekker respectvol gebracht dat kennelijk niet opvalt dat er simpelweg afgezeken wordt dat sommige ouders wat meer moeite met hun kinderen hebben.

In feite is er nog niets veranderd sinds de sneren in het andere topic, maar er staat zoveel tekst omheen dat het ineens een "nette discussie" is.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 13:44 schreef -marz- het volgende:

Volgens mij ben je als opvoeder ofwel de pirmaire oorzaak van wangedrag van je kind, minstens degene die het helpt in stand te houden en hoe dan ook ben jij de enige die er wat aan kan veranderen.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 16:43 schreef -marz- het volgende:
Het mag een impopulair standpunt zijn, maar wat ik zoal lees hier en om mij heen hoor over dramaqueens en driftbuiten tot zelfs psychiatrische diagnoses, denk ik dat we met z'n allen een klein beetje zijn doorgeslagen in het nuanceren van de impact van opvoeding als het gaat om karaktervorming van kinderen. Wat voor mij heel logisch lijkt is dat blijkbaar voor heel veel mensen helemaal niet.

Een mens wordt niet geboren met een karakter. Dat kan ook helemaal niet want de hersenen staan nog aan het begin van ontwikkeling. Een temperament, meer zit er nog niet op/in. En met temperament wordt bedoeld: alertheid, reactiepatroon, en dus niet: hij/zij is koppig en heeft driftbuien om kleine dingen. Dat temperament noemen is gewoon een zwaktebod.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:23 schreef -marz- het volgende:
Gedragsproblemen van een kind onstaan altijd in de dynamiek van het gezin.

En dan nu zelfs (als zelfbenoemde professional in het vakgebied) stellen dat een diagnose niet nodig is.
Als je werkelijk psycholoog bent dan weet je als geen ander dat je zonder diagnose nergens komt, tenzij je een schip met geld meebrengt.

Maar het lijkt vooral persoonlijke frustratie over de eigen opvoeding te zijn, en daarmee is het natuurlijk lekker uithalen naar ouders die hier open zijn over dingen die niet zo lekker lopen.
So much voor een "feel good" topic waar iemand keer op keer de kans krijgt om in een "nette discussie" te stellen dat het eigenlijk vooral aan de ouders zelf ligt als hun kind op een of andere manier niet zo lekker gaat.

Och het wordt pas een probleem als het als voldongen feit wordt aangenomen door de meerderheid. Op dit moment is er genoeg tegengeluid om het een evenwichtige discussie te laten zijn.

Meningen kunnen ook verschillen. Dan is het voor iemand (en meerdere waarschijnlijk) de schuld van de ouders. Waarvan akte.

Je haal er een aantal quotes uit die inderdaad nogal ongenuanceerd zijn, maar ik vind dat er ook wel wat dingen in het verhaal zitten waar ik wel wat meer over zou willen weten of praten.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:40 schreef AwayTL het volgende:
Och het wordt pas een probleem als het als voldongen feit wordt aangenomen door de meerderheid. Op dit moment is er genoeg tegengeluid om het een evenwichtige discussie te laten zijn.

Meningen kunnen ook verschillen. Dan is het voor iemand (en meerdere waarschijnlijk) de schuld van de ouders. Waarvan akte.

Behalve dat dit een feel good topic over opvoeden is, en het in feite impliceert dat ouders die hier open zijn over de problemen met hun kinderen te horen krijgen (van een zogenaamde professional) dat het aan hun zelf ligt.

Als je wilt dat ouders open kunnen zijn over dat soort zaken dan helpt het niet dat het geen bal uitmaakt wat ze posten omdat het toch aan henzelf ligt. En daarmee blijft er weinig "feel good" van dit topic over.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:44 schreef miss_sly het volgende:
Je haal er een aantal quotes uit die inderdaad nogal ongenuanceerd zijn, maar ik vind dat er ook wel wat dingen in het verhaal zitten waar ik wel wat meer over zou willen weten of praten.

Wat wat lastig wordt als je weet dat iemand het allemaal met die ongenuanceerde mening in het achterhoofd (en soms in your face) roept.

Ok, snap dat het een gevoelige snaar is. Het woord schuld heb ik nergens gebruikt, dit zegt meer over degene die het woord gebruikt dan over mij denk ik. Ik heb het over verantwoordelijkheid. Is dat dan ook een vies woord ofzo? Wil je dat niet horen als ouder?

quote:

It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society.

(Krishnamurti)

Je kan natuurlijk denken vanuit de overheersende, bestaande paradigma's. Dat doen we allemaal en is handig en normaal.

Je kan mijn standpunten beschouwen als een sneer of aanval op mensen die alleen maar hun kind proberen op te voeden, of als het bashen op diagnostiek in het algemeen. Dat is een ieders goed recht uiteraard.

Ik zou het zelf fijn vinden als we wat verschilende perspectieven kunnen innemen met z'n allen, die het strijdtoneel overstijgen.

Wellicht dat mijn visie controversieel is, maar het is toch geheel niet in mijn belang om mensen aan te vallen of af te vallen? Ik heb absoluut respect voor de opvoedstruggles van iedereen en val niemand persoonlijk aan. Ik heb mijn persoonlijke ervaringen en pijn daarvan, die zet ik juist uiteen zodat jullie zien wat de context is van mijn persoonlijke visie. Prima als je mijn hele visie daardoor als sentiment wil beschouwen, dat mag ook allemaal van mij.

Of ik dit nu vind vanuit eigen ervaringen of als (al dan niet zelfbenoemd ) psycholoog of als medemens, het maakt mijn standpunt volgens mij niet meer of minder legitiem en niets om mij op aan te vallen. Als jullie geen discussie willen en gaan bitchen, ook prima dan houd ik mijn mening verder voor me.

Het verandert echter niet mijn visie op gedragsproblemen bij het kind en hoe we daar als samenleving mee om kunnen gaan. Sterker nog, het is tot nog toe voor mij moeilijk om hier argumenten te vinden die mij inzicht geven in een mogelijk ander perspectief hierop.

Ik lees dat het fijn kan zijn en je op weg kan helpen om beter te worden om een diagnose te krijgen, dat denk ik ook wel. Het is ook zeker niet zwart wit. Ik vraag me alleen af of het wel opweegt tegen stigmatiserende ervan, en of je niet beter af zou zijn zonder kwaliciferende diagnostiek. Volgens mij kunnen we prima zonder namelijk. Helemaal als het gaat om kinderen.

En er zijn toch ook zat voorbeelden van ouders die zonder strijd hun kinderen opvoeden? Waarbij kinderen niet gediagnosticeerd hoeven te worden?
Geloven jullie echt dat er dan zoiets bestaat als aangeboren hersenafwijkingen die op dit moment in grote getalen prevaleren in Nederland?
Hoe komt het dan dat dit in andere culturen niet het geval is? Hoe verklaren jullie dit?

Maar goed, ik ga lekker met mijn kind naar de dierentuin, veel plezier met de theoreticus wiens enige ervaring met opvoeden is dat iemand een poging heeft gedaan haar op te voeden.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 12:53 schreef -marz- het volgende:

Wat voor gevoel geef je je kind als je het maar uit handen geeft want jij bent zó onhandelbaar dat papa en mama niet met je om kunnen gaan? Kijk maar, de autoriteit vindt het ook. Dan ben je dus voor de rest van je leven fucked, je gaat daar namelijk zelf in geloven.

(...)

Ik heb zelf gewerkt in de diagnostiek. Het is mensonterend. Het is gekunsteld bovendien. Het testen en diagnosticeren van kinderen is random, is totaal niet gevalideerd noch betrouwbaar, blijkt gewoon uit onderzoek. Men wil nu dan ook in Belgie van de DSM af omdat het zo stigmatiserend is en een groei-mindset totaal belemmert.

Ik ken de diagnostiekhoek zelf ook goed. Ik had er al een grote weerzin tegen en die is niet afgenomen. Wel heb ik meer sympathie gekregen voor alle betrokkenen, want zij zitten er in de regel met de beste bedoelingen. Ouders willen hulp voor zichzelf en hun kind en orthopedagogen en ontwikkelingspsychologen willen helpen. Zomaar een idee: misschien zou het jou helpen om in dit topic vragen te stellen in plaats van je oordeel uit te schrijven? Niet alleen ouders hebben baat bij empathie en communicatieve vaardigheden.

Wat je eerste opmerking betreft: wij hebben heel recentelijk contact gezocht met een psycholoog voor onze dochter. Onze dochter had in een paar weken tijd zoveel schoolangst ontwikkeld dat ze bij het wakker worden al begon over te geven. Sta je dan als ouder bij het horen van de schoolbel in een stinkend wc-hokje het haar van je dochter achterover te houden zodat ze niet vies wordt tijdens het overgeven. Zelden heb ik me zo kut gevoeld. En reken maar dat ik al mijn liefde, intuïtie en opvoedingskennis tevergeefs op de schoolangst heb toegepast.

Overigens hebben we vooralsnog aan de externe hulp niet veel gehad, vooral validatie dat we goed bezig waren. Na verloop van tijd ging het naar school gaan weer iets beter, maar er is een grote kans dat de angst er weer is aan het einde van de zomervakantie. Ze begint er nu al over dat ze niet naar school wil. Alles staat bij ons in het teken van duidelijk maken dat niet naar school gaan geen optie is (je kunt niet altijd toegeven aan je behoeftes) en haar helpen om mechanismen te ontwikkelen om met de angst om te gaan. Ik vind het zelf nota bene ook niet eenvoudig om met mijn angsten om te gaan, dus we kunnen van haar niet verwachten dat we met onze vingers knippen en de angst voor altijd weg is.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:46 schreef Leandra het volgende:

[..]

Behalve dat dit een feel good topic over opvoeden is, en het in feite impliceert dat ouders die hier open zijn over de problemen met hun kinderen te horen krijgen (van een zogenaamde professional) dat het aan hun zelf ligt.

Als je wilt dat ouders open kunnen zijn over dat soort zaken dan helpt het niet dat het geen bal uitmaakt wat ze posten omdat het toch aan henzelf ligt. En daarmee blijft er weinig "feel good" van dit topic over.

Ik ben het niet met je eens. Als een feelgood topic in moet houden dat we allemaal alleen maar instemmem met elkaar, dan ok heb je een punt.

Er wordt een mening geventileerd. Er wordt niemand afgezeken of aangevallen. Dat er mensen zich aangesproken voelen door de mening, dat kan, maar er staan ook tig andere meningen die het tegendeel ventileren. Als de negatieve kant je dan nog dusdanig raakt dat je er voor kiest alleen die te zien, dan heb je mi iets om handen waar de aangesprokene wat mee moet. Niet de mening gever.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:52 schreef AwayTL het volgende:
Ik ben het niet met je eens. Als een feelgood topic in moet houden dat we allemaal alleen maar instemmem met elkaar, dan ok heb je een punt.

Er wordt een mening geventileerd. Er wordt niemand afgezeken of aangevallen. Dat er mensen zich aangesproken voelen door de mening, dat kan, maar er staan ook tig andere meningen die het tegendeel ventileren. Als de negatieve kant je dan nog dusdanig raakt dat je er voor kiest alleen die te zien, dan heb je mi iets om handen waar de aangesprokene wat mee moet. Niet de mening gever.

Nee hoor, we hoeven het helemaal niet met elkaar eens te zijn, maar ongenuanceerd roepen "je als opvoeder ofwel de pirmaire oorzaak van wangedrag van je kind, minstens degene die het helpt in stand te houden" is afzeiken, je zeikt namelijk iedereen af die wel problemen met zijn of haar kind heeft.

@Leandra, het is duidelijk dat je het niet eens bent met -marz-, maar op deze manier draag jij ook niet bij aan een volwassen discussie.

We kunnen het niet altijd met elkaar eens zijn, en er is plaats voor meerdere visies op opvoeding en gedrag. Ik vind het problematisch om te lezen dat veel van de oorzaken puur bij het kind gelegd worden.

Er is niet een waarheid over waar het gedrag van een kind vandaan komt. Ik vind een "ik doe nog zo hard mijn best maar het kind blijft problemen vertonen" ook nogal een bagatellisering van het opvoeden en de verschillende factoren die daarbij een rol spelen. En je ontkomt niet aan mild generaliseren in dit soort discussies.

@-marz- ik kan me vinden in veel wat je zegt, in een ideale wereld. Maar feit is, dat we nou eenmaal in een samenleving leven, en dat een puur individuele aanpak haast niet mogelijk is. De wereld is complex, we werken allemaal, kinderen gaan naar school en hebben een lage volwassen/kind-ratio.
Diagnoses zijn inderdaad een soort hokjes, maar het is natuurlijk ook aan jezelf hoe zwart-wit je dit wilt zien. Een diagnose zou een inidivuele aanpak nooit in de weg mogen staan, maar ik heb ook niet het idee dat dit gebeurt. Je kunt niet spreken over "een autist ..." of " een ADD´er". Maar de kern kan zeker tot inzichten leiden.

Ik heb zelf 2 jaar geleden een diagose ADD gekregen. man, wat vielen er een hoop dingen op zijn plek. Ineens snap ik waarom ik in de avonden doodmoe ben, waarom het me ontzettend veel energie kost om iets af te maken of zelfs mijn hobby uit te oefenen. Ik weet niet wat dit stickertje eerder met mij gedaan zou hebben. Ik gok dat het me heel erg veel ruzie met mijn ouders had bespaart.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:50 schreef -marz- het volgende:
Ok, snap dat het een gevoelige snaar is. Het woord schuld heb ik nergens gebruikt, dit zegt meer over degene die het woord gebruikt dan over mij denk ik. Ik heb het over verantwoordelijkheid. Is dat dan ook een vies woord ofzo? Wil je dat niet horen als ouder?
[..]

(Krishnamurti)

Je kan natuurlijk denken vanuit de overheersende, bestaande paradigma's. Dat doen we allemaal en is handig en normaal.

Je kan mijn standpunten beschouwen als een sneer of aanval op mensen die alleen maar hun kind proberen op te voeden, of als het bashen op diagnostiek in het algemeen. Dat is een ieders goed recht uiteraard.

Ik zou het zelf fijn vinden als we wat verschilende perspectieven kunnen innemen met z'n allen, die het strijdtoneel overstijgen.

Wellicht dat mijn visie controversieel is, maar het is toch geheel niet in mijn belang om mensen aan te vallen of af te vallen? Ik heb absoluut respect voor de opvoedstruggles van iedereen en val niemand persoonlijk aan. Ik heb mijn persoonlijke ervaringen en pijn daarvan, die zet ik juist uiteen zodat jullie zien wat de context is van mijn persoonlijke visie. Prima als je mijn hele visie daardoor als sentiment wil beschouwen, dat mag ook allemaal van mij.

Of ik dit nu vind vanuit eigen ervaringen of als (al dan niet zelfbenoemd ) psycholoog of als medemens, het maakt mijn standpunt volgens mij niet meer of minder legitiem en niets om mij op aan te vallen. Als jullie geen discussie willen en gaan bitchen, ook prima dan houd ik mijn mening verder voor me.

Het verandert echter niet mijn visie op gedragsproblemen bij het kind en hoe we daar als samenleving mee om kunnen gaan. Sterker nog, het is tot nog toe voor mij moeilijk om hier argumenten te vinden die mij inzicht geven in een mogelijk ander perspectief hierop.

Ik lees dat het fijn kan zijn en je op weg kan helpen om beter te worden om een diagnose te krijgen, dat denk ik ook wel. Het is ook zeker niet zwart wit. Ik vraag me alleen af of het wel opweegt tegen stigmatiserende ervan, en of je niet beter af zou zijn zonder kwaliciferende diagnostiek. Volgens mij kunnen we prima zonder namelijk. Helemaal als het gaat om kinderen.

En er zijn toch ook zat voorbeelden van ouders die zonder strijd hun kinderen opvoeden? Waarbij kinderen niet gediagnosticeerd hoeven te worden?
Geloven jullie echt dat er dan zoiets bestaat als aangeboren hersenafwijkingen die op dit moment in grote getalen prevaleren in Nederland?
Hoe komt het dan dat dit in andere culturen niet het geval is? Hoe verklaren jullie dit?

Hoe zie jij dat dan?
Geen diagnose, wel hulp? Hoe ziet die hulp er dan uit? En wanneer wordt die hulp gegeven, hoe kom je ervoor in aanmerking?

Want dat veel ouders en kinderen gebaat zijn bij hulp lijkt me evident. Ik vind opvoeden verre van gemakkelijk, en wij hebben niet eens ergens een problematiek zitten. Dus als het ergens spaak loopt, kan ik me voorstellen dat het als nog minder gemakkelijk wordt ervaren.

Korte reactie want werk. Ik herken me als iemand met de stempel ADD op geen enkele manier in wat jij zegt. Het heeft mij rust gebracht, handvaten en ik ben prima gesocialiseerd in de maatschappij, heb zelfvertrouwen, geen trauma’s opgelopen en voel me zeker geen gekkie of niet normaal. Ik weet waar bepaald gedrag vandaan komt, dat wist ik zonder diagnose niet. Het is bij mij niet meer en niet minder en ik zie het labeltje of ADD zelf niet eens als negatief. Sterker nog, ik ervaar er ook veel positieve kanten van

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:51 schreef Claudia_x het volgende:

[..]
Zomaar een idee: misschien zou het jou helpen om in dit topic vragen te stellen in plaats van je oordeel uit te schrijven? Niet alleen ouders hebben baat bij empathie en communicatieve vaardigheden.

Ja daar heb je gelijk in. Ik probeer dat ook wel te doen. Ik reageer ook soms fel op dingen die ik lees en dan moet ik eigenlijk even afstand nemen.

quote:

Ik vind het zelf nota bene ook niet eenvoudig om met mijn angsten om te gaan, dus we kunnen van haar niet verwachten dat we met onze vingers knippen en de angst voor altijd weg is.

Dat is in essentie waar de crux dan zit misschien ?
Niet dat het goed of slecht is, maar gewoon dat dat is wat het is, dat kinderen ten eerste al op je lijken en ten tweede ook je eigen (eventuele gebrek aan) copingsskills overnemen. Denk ik?

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:55 schreef Leandra het volgende:

[..]

Nee hoor, we hoeven het helemaal niet met elkaar eens te zijn, maar ongenuanceerd roepen "je als opvoeder ofwel de pirmaire oorzaak van wangedrag van je kind, minstens degene die het helpt in stand te houden" is afzeiken, je zeikt namelijk iedereen af die wel problemen met zijn of haar kind heeft.

Ja, en ik zei ook nog: je bent de ENIGE die er wat aan kan veranderen.

Ik zie echt niet hoe of waarom dit afzeiken is.

Voor mij is dit echt gewoon zoals het is ?

Wie gaat het anders doen ?

Je kan wel hulp krijgen, maar je zal toch altijd als ouder iets moeten veranderen. Daar gaat ook die podcast over die manny postte. De moeder zal haar mindset moeten veranderen om de gedragsproblemen van haar kind aan te pakken. Dat is de enige manier.

Hier zijn geen workarounds of hacks voor, je moet er doorheen en dan kom je er aan de andere kant anders uit. Jij als ouder dus. Niet je kind moet veranderen en jij niet. Je kind gaat veranderen zodra jij iets anders doet dan wat je daarvoor deed. Dat denk ik.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:57 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Hoe zie jij dat dan?
Geen diagnose, wel hulp? Hoe ziet die hulp er dan uit? En wanneer wordt die hulp gegeven, hoe kom je ervoor in aanmerking?

Want dat veel ouders en kinderen gebaat zijn bij hulp lijkt me evident. Ik vind opvoeden verre van gemakkelijk, en wij hebben niet eens ergens een problematiek zitten. Dus als het ergens spaak loopt, kan ik me voorstellen dat het als nog minder gemakkelijk wordt ervaren.

Ja, ten eerste opvoeden is ook verre van gemakkelijk en een behoorlijke verantwoordelijkheid. Dat staat alvast als een paal boven water.

Het is voor mij een reden om geen kinderen te willen, omdat ik zelf denk dat ik het niet zou aankunnen zonder hulp van mijn omgeving en, zoals ik al zei, ik vind de maatschappij waar ik zelf een kind van ben heel erg individualistisch en weinig tolerant, wat opvoeden nog eens 1000x moeilijker maakt dan als je in een hechte community zou zijn.

Ik heb deelgenomen aan een landelijke werkgroep die zich over deze vraag buigt. In het kort komt het dan neer op een complete hervorming van het zorgstelsel.

Maar iets wat je nu ziet is ontstaan is allerlei vormen van lokale, formele en informele zorg door elkaar heen. Wat minder geld kost en minstens net zo effectief kan zijn. Bijvoorbeeld centering pregnancy is zoiets moois, waar jonge ouders al tijdens de zwangerschap met elkaar in contact komen. Van elkaar kun je al zo veel zien en leren. Bij consultatiebureaus liggen ook veel kansen, ik weet het fijne er niet van maar dit concept lijkt sinds de jaren '50 niet meer rigoreus geupdated te zijn terwijl er toch een flinke stroom geld naartoe gaat.

Ik denk dat we moeten stoppen met onderscheid maken tussen: normaal vs. niet normaal, gezond vs. ziek*. Dat kan alleen als het huidige, totalitaire systeem wat hierop gebaseerd is, vervangen wordt door andere systemen.

*Zó veel mensen zijn momenteel geestelijk of lichamelijk chronisch (min of meer) ziek/niet gezond, dat dit niet langer houdbaar is.

Dat een ouder de mindset moet veranderen als de opvoeding van het kind niet lekker loopt wil nog niet zeggen dat problemen van/met het kind per definitie aan de ouders dan wel de opvoeding liggen.
Er kunnen legio oorzaken zijn, en soms liggen die oorzaken buiten de ouders en/of opvoeding.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 15:02 schreef Leandra het volgende:
Dat een ouder de mindset moet veranderen als de opvoeding van het kind niet lekker loopt wil nog niet zeggen dat problemen van/met het kind per definitie aan de ouders dan wel de opvoeding liggen.
Er kunnen legio oorzaken zijn, en soms liggen die oorzaken buiten de ouders en/of opvoeding.

Ok, het is blijkbaar zo belangrijk om te vermelden dat de oorzaak van gedragsproblemen niet per se bij de ouders ligt dat je dit zelfs vanuit de dierentuin hier komt posten.

Kan je (of iemand anders) misschien een paar voorbeelden noemen van die legio oorzaken die buiten de ouders en/of opvoeding liggen?

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 15:00 schreef -marz- het volgende:

[..]

Ja, ten eerste opvoeden is ook verre van gemakkelijk en een behoorlijke verantwoordelijkheid. Dat staat alvast als een paal boven water.

Het is voor mij een reden om geen kinderen te willen, omdat ik zelf denk dat ik het niet zou aankunnen zonder hulp van mijn omgeving en, zoals ik al zei, ik vind de maatschappij waar ik zelf een kind van ben heel erg individualistisch en weinig tolerant, wat opvoeden nog eens 1000x moeilijker maakt dan als je in een hechte community zou zijn.

Ik heb deelgenomen aan een landelijke werkgroep die zich over deze vraag buigt. In het kort komt het dan neer op een complete hervorming van het zorgstelsel.

Maar iets wat je nu ziet is ontstaan is allerlei vormen van lokale, formele en informele zorg door elkaar heen. Wat minder geld kost en minstens net zo effectief kan zijn. Bijvoorbeeld centering pregnancy is zoiets moois, waar jonge ouders al tijdens de zwangerschap met elkaar in contact komen. Van elkaar kun je al zo veel zien en leren. Bij consultatiebureaus liggen ook veel kansen, ik weet het fijne er niet van maar dit concept lijkt sinds de jaren '50 niet meer rigoreus geupdated te zijn terwijl er toch een flinke stroom geld naartoe gaat.

Ik denk dat we moeten stoppen met onderscheid maken tussen: normaal vs. niet normaal, gezond vs. ziek*. Dat kan alleen als het huidige, totalitaire systeem wat hierop gebaseerd is, vervangen wordt door andere systemen.

*Zó veel mensen zijn momenteel geestelijk of lichamelijk chronisch (min of meer) ziek/niet gezond, dat dit niet langer houdbaar is.

Ik denk dat dat het grootste probleem is met het mogelijk toepassen van jouw visie: de hele maatschappij zou moeten worden heringericht.
Zoals Roomsnoes ook al zegt, de samenleving is erg individualistisch aan de ene kant, en aan de andere kant komen onze kinderen juist al jong ver buiten het gezin in aanraking met andere gezagspersonen en groepen waarin ze moeten functioneren. En als dat niet lekker loopt, wanneer een kind niet met de groep mee kan, is het vrijwel ondoenlijk om de groep dusdanig te transformeren dat dit kind wel mee kan. Dan wordt toch naar dat kind gekeken. En naar handvaten gezocht voor eenieder die met dat kind omgaat om te zorgen dat het wel mee kan en past.

Terwijl het feit dat dit kind niet mee kan met de groep niet hoeft te betekenen dat er iets mis is met het kind, maar alleen dat het anders is. De eigenheid van het kind past niet binnen de groep. In de ideale wereld zou de eigenheid van ieder kind, het unieke altijd passen.

Er wordt tegenwoordig ook wel heel veel gevraagd van ouders en van kinderen, denk ik.

'It takes a village to raise a child' is

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 15:08 schreef -marz- het volgende:

[..]

Ok, het is blijkbaar zo belangrijk om te vermelden dat de oorzaak van gedragsproblemen niet per se bij de ouders ligt dat je dit zelfs vanuit de dierentuin hier komt posten.

Kan je (of iemand anders) misschien een paar voorbeelden noemen van die legio oorzaken die buiten de ouders en/of opvoeding liggen?

Ik vroeg je in een eerdere post wat volgens jouw gedragsproblemen zijn. Hoe zie jij dat?

Denk jij dat er echt niet zoiets bestaat als autisme, ADD, ADHD, schizofrenie? Of denk je dat de stickers te gemakkelijk worden geplakt?

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 12:53 schreef -marz- het volgende:

[..]

...

Heb je ooit een autist met zelfvertrouwen gezien? Ooit een autist gezien van wie de ouders dachten dat het autisme over zou gaan?

Toch ken ik meerdere mensen die als kind gediagnosticeerd zijn en die door hun eigen ouders tot op de dag van vandaag als autist gezien worden, ondanks dat zij zich later alsnog ontwikkeld hebben en normaal meedraaien in de maatschappij. Waarbij van een afwijking dus gewoon geen sprake blijkt te zijn! Alleen die ouders blijven maar in de waan dat het echt heus wel een afwijking heeft. En dat heeft deze families stuk voor stuk verwoest. Waarom? Omdat zij zelf weigerden hun mindset aan te passen aan de behoeftes van hun kind en dat gaat dus ook nooit meer gebeuren. Diagnostiek heeft hen de "waarheid" in handen gegeven en daar houden zij aan vast. Het lag allemaal niet aan hen.

Kind naar speciaal onderwijs sturen is gewoon een diskwalificatie. Jouw kind hoort dus niet tussen de normale kinderen blijkbaar. Daar kan je niet omheen. Je kan niet diagnosticeren zonder te diskwalificeren. Een diagnose heeft écht vergaande gevolgen. Dat niet kunnen inzien vind ik heel erg naief en gevaarlijk, sorry dat ik het zeg.

Ja, mijn autistische zoon die op speciaal onderwijs heeft gezeten barst van de zelfvertrouwen.
En hij zat op speciaal onderwijs omdat we vermoedden dat regulier onderwijs te prikkelend zou zijn. Na 8 jaar speciaal onderwijs gaat hij straks naar regulier onderwijs met een VWO advies.

We hebben de diagnostiek gedaan toen hij 3,5 was. Uit liefde. Omdat we het beste voor hem willen en het idee hadden dat een blik van professionals ons zou ondersteunen in onze opvoeding. En we kregen ook verder ondersteuning en tips.
Dus zeker niet afgeserveerd oid.

(en ja, ik zeg "autistische zoon", want "autisme spectrum stoornis" zegt dat hij een stoornis heeft. Hij is niet ziek, hij heeft gewoon een extra handleiding.)

Zo, nu verder lezen

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 15:08 schreef -marz- het volgende:

[..]

Ok, het is blijkbaar zo belangrijk om te vermelden dat de oorzaak van gedragsproblemen niet per se bij de ouders ligt dat je dit zelfs vanuit de dierentuin hier komt posten.

Kan je (of iemand anders) misschien een paar voorbeelden noemen van die legio oorzaken die buiten de ouders en/of opvoeding liggen?

Mijn kind doet een rondje Dinopark en kan dat prima alleen omdat hij zich ook gedraagt als hij niet door zijn moeder in de gaten gehouden wordt, dus ik kan op een bankje even FOK!ken.

Als jij diagnoses als ADHD niet serieus neemt dan wordt het lastig om oorzaken te noemen die niet aan de ouders of opvoeding liggen.

Maar het kindje van een familielid heeft als baby van nog geen maand oud een hersenbloeding gehad, dat lijkt me ook bij uitstek iets waarbij je eventuele problemen in de opvoeding niet op voorhand bij de ouders kunt leggen.
Hoewel de buitenstaander dat wellicht zonder enige kennis van zaken wel doet als hij wat ongenuanceerd reageert, voor een peuter.

[ Bericht 0% gewijzigd door Leandra op 06-08-2019 20:40:44 ]

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 15:22 schreef Leandra het volgende:
Als jij diagnoses als ADHD niet serieus neemt dan wordt het lastig om oorzaken te noemen die niet aan de ouders of opvoeding liggen.

I rest my case.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 15:14 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ik denk dat dat het grootste probleem is met het mogelijk toepassen van jouw visie: de hele maatschappij zou moeten worden heringericht.

Dat denk ik ook. Maar ik zie het niet als een probleem maar als potentie.

Zoals Krishnamurti zei:

quote:

It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society.

De mensen die het in deze maatschappij momenteel echt goed doen, zijn (gemiddeld genomen): emotioneel afgestompt, individualistisch, intellectuele elite, verslaafd aan werken.

Ik vind dit geen situatie om kinderen in te laten opgroeien, en een teken van ernstige emotionele armoede. Ik heb hier zelf onder te lijden gehad, maar ik ben zeker niet de enige. Blijkens de grote getalen waarmee mijn generatiegenoten momenteel de GGZ bevolken. Survival of the fittest.

In een naoorlogse samenleving vind je vaak een erosie van empathie. Ik denk dat dit nu nog gaande is in onze maatschappij. Of misschien het staartje ervan, als ik het hoopvol beschouw. Verandering komt echt wel op gang.

Om dan maar door te gaan op je andere punt over stoornissen.

Er komen steeds stemmen voor de gedachte dat: autisme, ADHD, schizofrenie, dissociatieve stoornis, borderline, anorexia, verslaving, allemaal ontstaan zijn uit copingmechanismen van het opgroeiende kind. Het zijn weliswaar afwijkingen/stoornissen. Maar ze vinden hun grondslag in een gemene deler, enkel de uitingsvorm is anders. Als je het zo bekijkt, zijn de implicaties voor diagnostiek en behandeling heel anders.

Diagnosticeren doen wij momenteel, het laat zich raden: op gedragsniveau. Met gebruik van kwantitatieve data (normgroepen).

Ik weet niet hoeveel mensen hier zijn die met diagnostiek te maken hebben gehad, maar de werkwijze bevat: deze kwantitatieve data, een gestandaardiseerde vragenlijst/checklist, en het referentiekader van de diagnosticus. Wat als deze drie zaken niet zo valide blijken te zijn als wij denken?

Dit is in het verleden al (veel) vaker gebeurd. Zo was er bijvoorbeeld de stoornis hysterie (vrouwen die depressief waren in een tijd van vrouwenonderdrukking, behandeling: baarmoeder verwijderen), in de koloniale wereld was er een stoornis waarmee "uitbrekende slaven" gediagnosticeerd werden (behandeling; geen idee, waarschijnlijk niet zo mensvriendelijk). Zijn het stoornissen die individuele personen treffen, zijn het ziektes? Of zijn het symptomen van misstanden in de maatschappij?

Waarom zou dat in deze huidige tijd dan niet ook aan de hand kunnen zijn? Is het niet raar dat we ineens omringd zijn door autistische kinderen? Waar komt dat vandaan dan, besmet drinkwater, vaccinaties? Of heeft het toch te maken met onze verwachtingen van wat een normaal kind allemaal zou moeten doen?

Wij leggen onszelf reteveel stress op, misschien proberen we wel het onmogelijke te doen. Voor mij, mij lukt het niet om full time te werken, een gezin te stichten, de stress van werken voor een hypotheek, werken in een toxische bedrijfscultuur, noem maar op wat tegenwoordig gewoon de norm is en waar we ons maar mee moeten redden. Als ik dat doe, en ik heb het geprobeerd, bestaat mijn leven uit het managen van mijn angst- en paniekstoornis. Ligt dat dan aan mij? En hoezo zou mijn kind wel al die stress moeten kunnen hanteren in mijn gezin, als ik wel zo zou leven? Ik heb het nooit gekund, ik ga het nooit kunnen, en ik ben gewoon een normaal kind/mens. Waarom zouden al die andere kinderen het dan wel kunnen?

Nomaals, maak de vergelijking eens met andere culturen. Vele van onze stoornissen, bestaan gewoon in het geheel niet in andere culturen. Ook geen varianten daar op.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 13:50 schreef -marz- het volgende:
Ok, snap dat het een gevoelige snaar is. Het woord schuld heb ik nergens gebruikt, dit zegt meer over degene die het woord gebruikt dan over mij denk ik. Ik heb het over verantwoordelijkheid. Is dat dan ook een vies woord ofzo? Wil je dat niet horen als ouder?
[..]

(Krishnamurti)

Je kan natuurlijk denken vanuit de overheersende, bestaande paradigma's. Dat doen we allemaal en is handig en normaal.

Je kan mijn standpunten beschouwen als een sneer of aanval op mensen die alleen maar hun kind proberen op te voeden, of als het bashen op diagnostiek in het algemeen. Dat is een ieders goed recht uiteraard.

Ik zou het zelf fijn vinden als we wat verschilende perspectieven kunnen innemen met z'n allen, die het strijdtoneel overstijgen.

Wellicht dat mijn visie controversieel is, maar het is toch geheel niet in mijn belang om mensen aan te vallen of af te vallen? Ik heb absoluut respect voor de opvoedstruggles van iedereen en val niemand persoonlijk aan. Ik heb mijn persoonlijke ervaringen en pijn daarvan, die zet ik juist uiteen zodat jullie zien wat de context is van mijn persoonlijke visie. Prima als je mijn hele visie daardoor als sentiment wil beschouwen, dat mag ook allemaal van mij.

Of ik dit nu vind vanuit eigen ervaringen of als (al dan niet zelfbenoemd ) psycholoog of als medemens, het maakt mijn standpunt volgens mij niet meer of minder legitiem en niets om mij op aan te vallen. Als jullie geen discussie willen en gaan bitchen, ook prima dan houd ik mijn mening verder voor me.

Het verandert echter niet mijn visie op gedragsproblemen bij het kind en hoe we daar als samenleving mee om kunnen gaan. Sterker nog, het is tot nog toe voor mij moeilijk om hier argumenten te vinden die mij inzicht geven in een mogelijk ander perspectief hierop.

Ik lees dat het fijn kan zijn en je op weg kan helpen om beter te worden om een diagnose te krijgen, dat denk ik ook wel. Het is ook zeker niet zwart wit. Ik vraag me alleen af of het wel opweegt tegen stigmatiserende ervan, en of je niet beter af zou zijn zonder kwaliciferende diagnostiek. Volgens mij kunnen we prima zonder namelijk. Helemaal als het gaat om kinderen.

En er zijn toch ook zat voorbeelden van ouders die zonder strijd hun kinderen opvoeden? Waarbij kinderen niet gediagnosticeerd hoeven te worden?
Geloven jullie echt dat er dan zoiets bestaat als aangeboren hersenafwijkingen die op dit moment in grote getalen prevaleren in Nederland?
Hoe komt het dan dat dit in andere culturen niet het geval is? Hoe verklaren jullie dit?

Het punt van psychiatrische diagnostiek is jou juist dat dit helemaal niet kijkt naar hoe de hersenen werken maar naar een arbitraire verzameling gedragskenmerken. Dat heeft niets met het functioneren van de hersenen te maken, dat wordt immers nauwelijks gemeten en is zeker niet doorslaggevend voor een diagnose. Transculturele psychologie is wel wat meer dan stellen dat de maori ook niet geen ADHD kennen. Er zijn culturen waarin kinderen worden verstoten omdat ze bezeten zouden zijn of waar homoseksualiteit als gestoord wordt beschouwd. Is dat dan een redelijk alternatief?

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 15:47 schreef -marz- het volgende:

[..]


Diagnosticeren doen wij momenteel, het laat zich raden: op gedragsniveau. Met gebruik van kwantitatieve data (normgroepen).

Ik weet niet hoeveel mensen hier zijn die met diagnostiek te maken hebben gehad, maar de werkwijze bevat: deze kwantitatieve data, een gestandaardiseerde vragenlijst/checklist, en het referentiekader van de diagnosticus. Wat als deze drie zaken niet zo valide blijken te zijn als wij denken?
.

Nou, eh, met alle respect;
Ik weet niet in hoeverre jijzelf wel eens diagnostiek bij kinderen hebt gedaan, maar zo werkt het niet hoor.

Bovendien staat in de jeugdhulpverlening, in ieder geval in mijn regio, de hulpvraag van kind en ouders centraal. Soms volgt er dan diagnostiek ja, omdat ook een vraag kan zijn waarom Pietje zo’n moeite heeft met leren of waarom Klaasje niet praat. Maar de diagnostiek is dan net zo zeer systeemgericht als kindgericht.
Misschien vaak wel meer systeemgericht. En dat hele diagnose-voor-vergoedingsysteem is in veel gemeentes al op de schop; ik hoef in ieder geval geen DSM-classificatie meer af te geven voor vergoeding van de behandeling binnen de ggz.

Marz, ik ben het niet met je eens dat kinderen temperamentloos geboren zouden worden en volgens mij is dat ook niet iets wat algemeen empirisch ondersteund wordt. Vergelijk bijvoorbeeld de 'paardenbloem en orchidee' metafoor van Ellis (toegankelijk stuk hier: https://www.psychologiema(...)t-van-kwetsbaarheid/) Ik geloof echt wel dat er kinderen zijn die je met twee vingers in je neus opvoedt omdat ze aan een half woord genoeg hebben en dat er kinderen zijn die voortdurend van je vragen dat je scherp bent en het beste van jezelf geeft. En ik vind dat je als ouder best ook mag voelen dat dat soms moeilijk is en hard werken. De connotatie dat dat betekent dat je je kind daarmee diskwalificeert en afwijst zit denk ik vooral in je eigen herinneringen en beleving van je jeugd en wat mij betreft kleurt die wrokkige houding de discussie behoorlijk. Het maakt het denk ik voor mensen onveilig om hun twijfels en onzekerheden te delen .

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 16:35 schreef silliegirl het volgende:

[..]

Nou, eh, met alle respect;
Ik weet niet in hoeverre jijzelf wel eens diagnostiek bij kinderen hebt gedaan, maar zo werkt het niet hoor.

Bovendien staat in de jeugdhulpverlening, in ieder geval in mijn regio, de hulpvraag van kind en ouders centraal. Soms volgt er dan diagnostiek ja, omdat ook een vraag kan zijn waarom Pietje zo’n moeite heeft met leren of waarom Klaasje niet praat. Maar de diagnostiek is dan net zo zeer systeemgericht als kindgericht.
Misschien vaak wel meer systeemgericht. En dat hele diagnose-voor-vergoedingsysteem is in veel gemeentes al op de schop; ik hoef in ieder geval geen DSM-classificatie meer af te geven voor vergoeding van de behandeling binnen de ggz.

Ok!

Wat zouden dan zeg maar in geval van Pietje of Klaasje mogelijke uitkomsten en behandelplannen kunnen zijn ?

En wat voor soort systemische hulp wordt er geboden in zo'n geval? Is dat daadwerkelijk op het gezin gericht, of alsnog op Pietje resp. Klaasje? Want dat laatste is toch wel helaas mijn ervaring en de hele reden dat ik het de rug toegekeerd heb. Dat het juist erg gaat om proberen te normaliseren, zelfs met psychofarmaca, zelfs antipsychotica.

Maar fijn als er wel schot in zit. Ik denk dat je inderdaad niet om een systemische benadering heen kan.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 16:39 schreef Clubsoda het volgende:
Marz, ik ben het niet met je eens dat kinderen temperamentloos geboren zouden worden en

Maar dit heb ik nooit beweerd hoor. Ik zei juist, kinderen worden wel degelijk met een temperament geboren. Wat alleen los staat van persoonlijkheidsontwikkeling. Ik snap dat zoiets snel uit z'n verband getrokken wordt maar als je even terug leest zie je het staan.

Ik kijk altijd graag naar: werkt het?
Wat je denkt, hoe je kijkt. Werkt het?

Hoe werkt het voor je, om het te zien als: sommige kinderen zijn makkelijk, die van mij is moeilijk?
Hoe zou het werken als je denkt: mijn kind is zoals het is, als er structurele problemen zijn dan zoek ik naar oorzaken zodat ik het beter kan doen?

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 16:39 schreef Clubsoda het volgende:
Marz, ik ben het niet met je eens dat kinderen temperamentloos geboren zouden worden en volgens mij is dat ook niet iets wat algemeen empirisch ondersteund wordt. Vergelijk bijvoorbeeld de 'paardenbloem en orchidee' metafoor van Ellis (toegankelijk stuk hier: https://www.psychologiema(...)t-van-kwetsbaarheid/) Ik geloof echt wel dat er kinderen zijn die je met twee vingers in je neus opvoedt omdat ze aan een half woord genoeg hebben en dat er kinderen zijn die voortdurend van je vragen dat je scherp bent en het beste van jezelf geeft. En ik vind dat je als ouder best ook mag voelen dat dat soms moeilijk is en hard werken. De connotatie dat dat betekent dat je je kind daarmee diskwalificeert en afwijst zit denk ik vooral in je eigen herinneringen en beleving van je jeugd en wat mij betreft kleurt die wrokkige houding de discussie behoorlijk. Het maakt het denk ik voor mensen onveilig om hun twijfels en onzekerheden te delen .

Dit dus!

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 16:43 schreef -marz- het volgende:

[..]

Ok!

Wat zouden dan zeg maar in geval van Pietje of Klaasje mogelijke uitkomsten en behandelplannen kunnen zijn ?

En wat voor soort systemische hulp wordt er geboden in zo'n geval? Is dat daadwerkelijk op het gezin gericht, of alsnog op Pietje resp. Klaasje? Want dat laatste is toch wel helaas mijn ervaring en de hele reden dat ik het de rug toegekeerd heb. Dat het juist erg gaat om proberen te normaliseren, zelfs met psychofarmaca, zelfs antipsychotica.

Maar fijn als er wel schot in zit. Ik denk dat je inderdaad niet om een systemische benadering heen kan.
[..]

Maar dit heb ik nooit beweerd hoor. Ik zei juist, kinderen worden wel degelijk met een temperament geboren. Wat alleen los staat van persoonlijkheidsontwikkeling. Ik snap dat zoiets snel uit z'n verband getrokken wordt maar als je even terug leest zie je het staan.

Ik kijk altijd graag naar: werkt het?
Wat je denkt, hoe je kijkt. Werkt het?

Hoe werkt het voor je, om het te zien als: sommige kinderen zijn makkelijk, die van mij is moeilijk?
Hoe zou het werken als je denkt: mijn kind is zoals het is, als er structurele problemen zijn dan zoek ik naar oorzaken zodat ik het beter kan doen?

Ik herinner me dat je zegt dat het een zwaktebod is om een kind met driftbuien temperamentvol te noemen. Maar misschien onthield ik dat verkeerd.

Maar ja, het helpt mij zeker om te bedenken dat ik opvoeden soms moeilijk vind (want dat zeg ik, als je goed leest). Dat het in orde is om de verantwoordelijk soms zwaar te vinden, dat het ook ok is als ik het even niet weet en dat ik mag worstelen. En ja, het helpt me ook om te weten dat mijn kind veel van mij vraagt als opvoeder. Dat het niet aan mij noch hem ligt dat hij niet een hele maaltijd stil kan zitten, braaf blijft staan waar ik hem neerpoot en soms héél boos kan worden om iets ogenschijnlijk kleins. Dat dat dus vraagt om een andere aanpak dan bij een kind dat dat allemaal anders doet. Maar ik vind het wel prettig als ik dat gewoon mag ventileren naar mijn partner of naaste omgeving of een forum for that matter, te sparren en tips uit te wisselen zonder dat iemand meent dat dit betekent dat het kind in kwestie gediskwalificeerd wordt.

Maar alle kinderen doen toch zo? Dat is juist mijn hele punt. Natuurlijk mag je ventileren.

Sorry hoor, maar je bent iets aan het tegenspreken wat ik helemaal nooit beweerd heb.

Of ik heb totaal de bedoeling van deze discussie verkeerd begrepen, dat het slechts een veilige zone is waar opvoeders mogen ventileren.

Dan hoor ik hier inderdaad niet

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 16:43 schreef -marz- het volgende:

[..]

Ok!

Wat zouden dan zeg maar in geval van Pietje of Klaasje mogelijke uitkomsten en behandelplannen kunnen zijn ?

En wat voor soort systemische hulp wordt er geboden in zo'n geval? Is dat daadwerkelijk op het gezin gericht, of alsnog op Pietje resp. Klaasje? Want dat laatste is toch wel helaas mijn ervaring en de hele reden dat ik het de rug toegekeerd heb. Dat het juist erg gaat om proberen te normaliseren, zelfs met psychofarmaca, zelfs antipsychotica.

Ja. Ehm. Je doet natuurlijk juist diagnostiek om een goede probleemsamenhang te hebben en dus een goed behandeladvies te formuleren. Dan snap je hopelijk ook wel dat de ene Pietje of Klaasje de andere niet is en dus het advies kan verschillen, van een schoolwissel, naar prikkelarmer maken van de klas, naar ouders therapie bieden om hun relatieproblemen anders te gaan aanpakken.

En uiteraard bied je dan het hele gezin/systeem begeleiding. Dat kan op tig manieren: psychoeducatie, mediatietherapie, echt systeemtherapie waarbij ook de kwetsbaarheden van ouders worden meegenomen, varierend van eens per week op spreekuur, tot in deeltijd (2 dagdelen per week) tot een klinische gezinsopname indien echt nodig.
[..]

quote:

Maar dit heb ik nooit beweerd hoor. Ik zei juist, kinderen worden wel degelijk met een temperament geboren. Wat alleen los staat van persoonlijkheidsontwikkeling. Ik snap dat zoiets snel uit z'n verband getrokken wordt maar als je even terug leest zie je het staan.

Ik kijk altijd graag naar: werkt het?
Wat je denkt, hoe je kijkt. Werkt het?

Hoe werkt het voor je, om het te zien als: sommige kinderen zijn makkelijk, die van mij is moeilijk?
Hoe zou het werken als je denkt: mijn kind is zoals het is, als er structurele problemen zijn dan zoek ik naar oorzaken zodat ik het beter kan doen?

Ouders zoeken en proberen continue. Dat is zeg maar de grootste uitdaging die er is als ouder zijnde. Maar als je op den duur 1000 dingen hebt geprobeerd, met of zonder hulp van buitenaf, en niks werkt, tsja. Aan wie ligt dat dan? Aan de ouder die moedeloos wordt? Of misschien toch soms bij de extra handleiding van het kind?

Je kunt een hoop vinden van diagnoses als adhd of ass, maar bij sommige kinderen verklaren ze héél veel van de moeilijkheden die ouders (én kinderen zelf!) ervaren en bieden ze nieuwe inzichten die de moedeloosheid wat opheffen. En dan heb ik het nog niet eens het feit dat kinderen (sommigen althans) onwijs kunnen opknappen van medicatie. Kinderen met bijvoorbeeld diabetes worden ook gewoon heel ziek zonder insuline. Waarom zou adhd dan niet een zelfde lichamelijk basis kunnen hebben en dus behandelbaar zijn met medicatie? Dat dat een laatste redmiddel moet zijn, dat vind ik zeker. Maar er zit soms
wel degelijk veel meerwaarde in zo’n diagnose én passende medicatie.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 16:53 schreef -marz- het volgende:
Maar alle kinderen doen toch zo? Dat is juist mijn hele punt. Natuurlijk mag je ventileren.

Sorry hoor, maar je bent iets aan het tegenspreken wat ik helemaal nooit beweerd heb.

Of ik heb totaal de bedoeling van deze discussie verkeerd begrepen, dat het slechts een veilige zone is waar opvoeders mogen ventileren.

Dan hoor ik hier inderdaad niet

Volgens mij zeg je zelf dat je bent opgegroeid naast een sibling die zoveel makkelijker door het leven fietste. En bij jou ging het moeilijker maar dat hadden je ouders niet mogen zeggen/ervaren/voelen want dat heeft jou beschadigd terwijl zij de sleutel waren. Of begrijp ik het nou allemaal zo verkeerd?

En ja, dat is het doel van dit topic. Praten over opvoeden zonder veroordelende blikken. Ik vind je ideeën boeiend en daar praat ik ook graag over, maar de gekrenktheid die maar blijf lezen geeft wel een 'als je worstelt dan doe je het sowieso verkeerd voor je kind' toon eraan die het voor mij onveilig maakt. Dat is verder niet aan mij om te beslissen of je hier past, ik kan alleen mijn eigen gevoel erover delen.

Veroordelen is hier niet de bedoeling.
Maar het lastige is dat de grens tussen ergens een (theoretische) mening over hebben en een oordeel hebben dun is, en voor ieder anders is.

Ik denk dat het feit dat dit een discussie is die al een paar pagina’s duurt, dat het toch iets is wat men leuk en of leerzaam vindt om te discussieren.

-marz heeft misschien wat controversielle meningen, maar dat mag zolang er niet lelijk gedaan wordt (tot nu toe niet heg geval imo). Zolang er geen modder gegooid wordt en er wederzijds vragen worden gesteld en worden beantwoord, kan de discussie wmb zo door.

Ik hoop dat iedereen ook kan inzien dat je in sit soort discussies nooit zo genuanceerd kan zijn als eigenlijk zou moeten. Houd dat ook in je achterhoofd als iets je raakt: degene die iets uitspreekt kent jou niet en je kind/situatie/struggles niet.

Hou toch op, ontkennen dat diagnoses als ADHD en dergelijke bestaan is een regelrechte ontkenning van de problematiek waar sommige ouders (lees: OUD-users) mee worstelen, en helemaal in combinatie met het aanwijzen van ouders cq opvoeding als oorzaak.

Voor degenen die daar mee worstelen wordt het reageren in dit "feel good topic" wel heel een stuk lastiger want er zit gewoon iemand die zonder enige praktijkervaring te vertellen dat het allemaal niet bestaat.

Maar goed, dat soort gesneer onder een wetenschappelijk sausje is kennelijk geen probleem.

[ Bericht 1% gewijzigd door Leandra op 06-08-2019 18:31:51 ]

quote:

Opvoeden in theorie en praktijk: een feelgood-topic!

Ik heb nog even gecheckt en geconstateerd dat ik met mijn theoretische inzichten hier ook van harte welkom ben, dan kan ik nog even reageren op wat sillie schreef.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 16:53 schreef silliegirl het volgende:
Maar als je op den duur 1000 dingen hebt geprobeerd, met of zonder hulp van buitenaf, en niks werkt, tsja. Aan wie ligt dat dan? Aan de ouder die moedeloos wordt?

Ja.

Jouw moedeloosheid zegt toch enkel iets over jouw gevoelens, niet over of er wel/of niet een oplossing is voor je probleem?

Dit is niet kut of persoonlijk bedoeld naar wie dan ook, maar wij mensen zijn er nu eenmaal niet bijster goed in om out of the box te denken en uit onze eigen patronen te stappen, al denken we soms écht dat we 10000 triljoen dingen hebben geprobeerd, Vaak waren dat 1000 triljoen varianten op hetzelfde. Als we dit wel zouden kunnen, waren er uberhaupt geen slechte relaties en structurele problemen, geen gedragscoaches, slaapcoaches, life coaches, enz.

Wat te doen, als je een hond hebt genomen en die vreet je hele bank op? Je hebt 1000 dingen geprobeerd! Belonen, straffen, knuffelen, meer eten geven, minder eten geven. Niets werkte. Je bent moedeloos geworden. Dus: met hond naar de hondenpsycholoog.

Die zal altijd zeggen: weet je wat wij gaan doen, ik ga jou helpen om jouw hond op te voeden. Ja, jouw hond is temperamentvol en snel verveeld. Maar hij heeft jou nodig om van die bank af te blijven. En ik weet dat je het kan!

De psycholoog zal niet zeggen: Ach ik zie het al, hond heeft ADHD. Hij mist een stofje waardoor hij zo druk doet. Hier geef hem kalmeringstabletten. Ja het werk fantastisch, maar ja het is wel heel slecht voor zijn lever, er zijn bijwerkingen en mogelijk heb je ook geen leuke gezellige hond meer. Maar hij blijft wel voorgoed van je bank af. Of: breng je hond 2x per week naar mij, ik voed hem wel op. Ja msischien doet hij dat wel, maar dan is het geldklopperij. Jij wil immers een goede band met jouw hond ontwikkelen met wederzijds respect. Als jij het zelf kan, groeien jullie samen en is het resultaat duurzaam!

Wat te doen, als je als ouder moedeloos bent geworden van problemen die ontstaan in je gezin?

Je kind laten diagnosticeren en er psychofarmaca in stoppen zodat hij "opknapt"?

quote:

Of misschien toch soms bij de extra handleiding van het kind?

Of misschien toch bij je eigen extra handleiding?

Waarom daar niet mee beginnen? Waarom ga je er voor het gemak niet even van uit dat gedragsproblemen van je kind voortkomen uit iets wat jij bent/doet/niet weet over jezelf? Het is geen schande, we leren allemaal gedurende ons hele leven, trial & error is hoe wij het doen. En dat kan ook gewoon, dat is geweldig, kinderen zijn vergevingsgezind. Kinderen stoppen hun emoties gerust tijdelijk weg als je niet beschikbaar bent. Later komt dat wel weer goed! Er is niet onmiddelijk schade aangericht als je uit je slof schiet.

Maar als er wel langdurig een probleem is. Probeer dat dan eerst, voordat je nota bene cognitieve therapie en psychofarmaca toedient aan een opgroeiend kind. Want dan weet je dat je sowieso iets onomkeerbaars gaat doen met mogelijk grote gevolgen voor je kind in zijn latere leven. Het ontneemt ze autonomie en authenticiteit. Ook zet je de band tussen jou en je kind er mee op het spel.

Er ligt gewoon géén duurzame oplossing in diagnostiek en vele vormen van behandeling en interventies dit is een hele grote hardnekkige denkfout. Dit is uiteraard mijn mening, maar als je een beetje research doet zie je dat ik niet de enige ben en dat ook steeds meer psychiaters dit zo zien.

quote:

Je kunt een hoop vinden van diagnoses of adhd of ass, maar bij sommige kinderen verklaren ze héél veel van de moeilijkheden die ouders ervaren en bieden ze nieuwe inzichten die de moedeloosheid wat opheffen.

Maar waar liggen de oorzaken dan? Heb je die ook gevonden?

Want wat is er precies verklarend aan: "attention deficit hyperactivity disorder"?
Wat is precies verklarend aan: "autisme spectrum stoornis" ?

Dit is niet alleen mijn mening, het is een feit dat wij nog altijd helemaal niets weten over de etiologie van deze stoornissen. We tasten hier volledig in het duister.

Een diagnose is beschrijvend, nooit verklarend.

Het gevaar is dat je gaat rondtollen in een zelfgecreëerde werkelijkheid, waarin een causaliteit lijkt te bestaan maar die je totaal niet kan aantonen.

Ondertussen kan en wordt wel steeds meer aangetoond, dat wat wij nu doen met z'n allen, niet werkt.

quote:

En dan heb ik het nog niet eens het feit dat kinderen (sommigen althans) onwijs kunnen opknappen van medicatie. Kinderen met bijvoorbeeld diabetes worden ook gewoon heel ziek zonder insuline. Waarom zou adhd dan niet een zelfde lichamelijk basis kunnen hebben en dus behandelbaar zijn met medicatie? Dat dat een laatste redmiddel moet zijn, dat vind ik zeker. Maar er zit soms wel degelijk veel meerwaarde in zo’n diagnose én passende medicatie.

Ooit knapten mensen wonderlijk goed op van een lobotomie! En een hysterectomie! Het is een schot hagel. Men weet tot op de dag van vandaag niet hoe psychofarmaca werken, dat is gewoon algemeen bekend!

Homofilie werd ook behandeld, nog niet eens zo lang geleden.

Veel vervelende kinderen knapten goed op na wat jaartjes bij de nonnen of in militaire dienst.

Zo kan ik nog wel even doorgaan. Als je ook maar iets uitzoomt en kijkt naar ons huidige model van kijken naar "gedragsstoornissen" zie je dat we halve generaties aan het wegzetten zijn als geestelijk beperkt.

Werkt dat ? Volgens mij werkt het helemaal voor geen meter.

Overigens staat dit los van opvoeden in de normale zin van het woord hoor. Er is helemaal nergens aanleiding voor mij om de opvoedpraktijken van individuele users hier te bekritiseren of te veroordelen, of wat dan ook. Ik herhaal: nergens leg ik schuld bij ouders neer van gedragsproblemen! Trial & error is de normale gang van zaken. Maar neem errors dan ook serieus als ze zich voordoen en ga niet dit probleem isoleren en als op zichzelf staand iets proberen te behandelen.

Overigens loop ik blijkbaar achter de feiten want is dit alles reeds in veel mindere mate aan de hand, in dat geval ben ik alleen maar blij dat we daarmee stoppen.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 18:12 schreef Leandra het volgende:
Hou toch op, ontkennen dat diagnoses als ADHD en dergelijke bestaan is een regelrechte ontkenning van de problematiek waar sommige ouders (lees: OUD-users) mee worstelen, en helemaal in combinatie met het aanwijzen als ouders cq opvoeding als oorzaak.

Voor degenen die daar mee worstelen wordt het reageren in dit "feel good topic" wel heel een stuk lastiger want er zit gewoon iemand die zonder enige praktijkervaring te vertellen dat het allemaal niet bestaat.

Maar goed, dat soort gesneer onder een wetenschappelijk sausje is kennelijk geen probleem.

Inderdaad. Of de ouders met kinderen op het speciaal onderwijs die zich elke dag inzetten voor hun kind en wakker liggen over hun toekomst. En dan te horen krijgen dat het allemaal aan je zelf ligt, had je maar een beter mens moeten zijn.

Ok, ok, nu haak ik ook af .

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 18:18 schreef -marz- het volgende:

[..]

Ik heb nog even gecheckt en geconstateerd dat ik met mijn theoretische inzichten hier ook van harte welkom ben, dan kan ik nog even reageren op wat sillie schreef.
[..]

Ja.

Jouw moedeloosheid zegt toch enkel iets over jouw gevoelens, niet over of er wel/of niet een oplossing is voor je probleem?

Als je door gaat op je eigen theorie, zou je snappen dat, als ouders moedeloos raken, de interactie tussen ouder-kind nog meer gefrustreerd raakt. Dat maakt het probleem (en de impact op het kind) nog groter.

quote:

Wat te doen, als je een hond hebt genomen en die vreet je hele bank op? Je hebt 1000 dingen geprobeerd! Belonen, straffen, knuffelen, meer eten geven, minder eten geven. Niets werkte. Je bent moedeloos geworden. Dus: met hond naar de hondenpsycholoog.

Die zal altijd zeggen: weet je wat wij gaan doen, ik ga jou helpen om jouw hond op te voeden. Ja, jouw hond is temperamentvol en snel verveeld. Maar hij heeft jou nodig om van die bank af te blijven. En ik weet dat je het kan!

De psycholoog zal niet zeggen: Ach ik zie het al, hond heeft ADHD. Hij mist een stofje waardoor hij zo druk doet. Hier geef hem kalmeringstabletten. Ja het werk fantastisch, maar ja het is wel heel slecht voor zijn lever, er zijn bijwerkingen en mogelijk heb je ook geen leuke gezellige hond meer. Maar hij blijft wel voorgoed van je bank af. Of: breng je hond 2x per week naar mij, ik voed hem wel op. Ja msischien doet hij dat wel, maar dan is het geldklopperij. Jij wil immers een goede band met jouw hond ontwikkelen met wederzijds respect. Als jij het zelf kan, groeien jullie samen en is het resultaat duurzaam!

Wat een idiote vergelijking. Maar, Om die door te trekken; je hebt wel degelijks trainers die honden “intern” nemen om ze te trainen (zie die Cesar Milan bijvoorbeeld). Dat werkt ook. Natuurlijk moet je dan ook iets met de baasjes (of de ouders in mijn vakgebied), maar zoals ik al schreef, dat doe je dan ook.

quote:

Je kind laten diagnosticeren en er psychofarmaca in stoppen zodat hij "opknapt"?
[..]

Of misschien toch bij je eigen extra handleiding?

Heb je uberhaupt iets gelezen over wat ik schreef? Voor je bij zo’n diagnose komt loop je al een heel traject. Met kind; met ouders; met leerkrachten. En soms blijft het daarbij: dan leer je ouders andere vaardigheden en loopt het weer prima. Idem voor het kind; soms komt dat ver met een aantal handvatten en ondersteuning van ouders. Maar soms werkt dat niet voldoende. En dan verklaart en helpt zo’n diagnose soms toch heel veel.

quote:

Maar als er wel langdurig een probleem is. Probeer dat dan eerst, voordat je nota bene cognitieve therapie en psychofarmaca toedient aan een opgroeiend kind. Want dan weet je dat je sowieso iets onomkeerbaars gaat doen met mogelijk grote gevolgen voor je kind in zijn latere leven. Het ontneemt ze autonomie en authenticiteit. Ook zet je de band tussen jou en je kind er mee op het spel.

Er ligt gewoon géén duurzame oplossing in diagnostiek en vele vormen van behandeling en interventies dit is een hele grote hardnekkige denkfout. Dit is uiteraard mijn mening, maar als je een beetje research doet zie je dat ik niet de enige ben en dat ook steeds meer psychiaters dit zo zien.
[..]

Als je behandeling enkel individuele therapie voor een jong kind en medicatie is niet nee. Maar je doet mijn vakgebied tekort als je blijft vinden dat dat is hoe het gaat.

Je werkt juist altijd samen met ouders. Soms ook uitsluitend met ouders. Daar is de ingang. Maar voor sommige kinderen ligt het “probleem” niet bij de ouder, maar gewoon aangeboren, in aanleg, bij het kind. Of door de impact van iets anders in de omgeving. Een kind wat stelselmatig misbruikt wordt door een leerkracht/opa/oma/familievriend raakt ook ontwricht. Dat zit hem écht niet in iets wat de “ouders” dan “fout” doen.
Je legt echt teveel nadruk op de mogelijkheden van ouders. Niet elk kind met gedragsproblemen heeft “falende” ouders en zo breng jij het wel. Als dat een breedgedragen insteek moet worden kunnen we ons borst wel natmaken, want dan krijgt de hulpverlening nog minder grip op gezinnen die het nog nodig hebben; immers, het is nogal confronterend om als ouder te moeten horen dat je alles fout doet en dat door jouw schuld je kind zo doet. Dan zou ik ook die hulpverlener maar mijden.

[ Bericht 5% gewijzigd door silliegirl op 06-08-2019 18:46:39 ]

Maar dat 1 user dat zegt, maakt het toch geen waarheid? Echt, heb wat meer zelfvertrouwen dan dat. Als je denkt: "wat een kul", laat het daar dan bij. Je voedt zelf de discussie op deze manier ook.

quote:

@Leandra :Voor degenen die daar mee worstelen wordt het reageren in dit "feel good topic" wel heel een stuk lastiger want er zit gewoon iemand die zonder enige praktijkervaring te vertellen dat het allemaal niet bestaat.

Je haalt dat woord feel-good er steeds bij. Wat is volgens jou de definitie? Hoe kan er volgens jou dan plaats zijn voor volledig uiteenlopende visies op opvoeden/kindergedrag binnen dit topic? Want dat mag, ergens totaal anders over denken.

Als je snel onzeker wordt over of je iets goed doet, doe jezelf dan een lol en bezoek dit soort topics niet. Dat hele opvoeden is al lastig genoeg om je onzeker te laten maken door iemand die je niet eens kent.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 18:12 schreef Leandra het volgende:
Hou toch op, ontkennen dat diagnoses als ADHD en dergelijke bestaan is een regelrechte ontkenning van de problematiek waar sommige ouders (lees: OUD-users) mee worstelen, en helemaal in combinatie met het aanwijzen van ouders cq opvoeding als oorzaak.

Voor degenen die daar mee worstelen wordt het reageren in dit "feel good topic" wel heel een stuk lastiger want er zit gewoon iemand die zonder enige praktijkervaring te vertellen dat het allemaal niet bestaat.

Maar goed, dat soort gesneer onder een wetenschappelijk sausje is kennelijk geen probleem.

+1 en dat noemt zichzelf een psycholoog......

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 18:39 schreef Roomsnoes het volgende:
Maar dat 1 user dat zegt, maakt het toch geen waarheid? Echt, heb wat meer zelfvertrouwen dan dat. Als je denkt: "wat een kul", laat het daar dan bij. Je voedt zelf de discussie op deze manier ook.
[..]

Je haalt dat woord feel-good er steeds bij. Wat is volgens jou de definitie? Hoe kan er volgens jou dan plaats zijn voor volledig uiteenlopende visies op opvoeden/kindergedrag binnen dit topic? Want dat mag, ergens totaal anders over denken.

Als je snel onzeker wordt over of je iets goed doet, doe jezelf dan een lol en bezoek dit soort topics niet. Dat hele opvoeden is al lastig genoeg om je onzeker te laten maken door iemand die je niet eens kent.

Misschien is dit een gevoelig onderwerp en vooral als iemand loopt te verkondigen dat het allemaal kul is! En dat het dus aan ons ouders (moeders) ligt. Terwijl we 24/7 het juiste willen voor ons kind, en de passende opvoeding.

We verzanden nu wel erg veel in therapie en medicatie en weet ik het. Ondanks dat dit uiteraard ook aan opvoeding gerelateerd is, is het hier toch een beetje uit de bocht, wmb.

@-marz- Je betogen worden nu wel erg specifiek, en wat ongenuanceerd. Ik ben het met je eens dat het miljø vane en kind makkelijker te veranderen is dan het kind zelf, maar het wordt nu wel een beetje zwart-wit.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 18:39 schreef Roomsnoes het volgende:
Maar dat 1 user dat zegt, maakt het toch geen waarheid? Echt, heb wat meer zelfvertrouwen dan dat. Als je denkt: "wat een kul", laat het daar dan bij. Je voedt zelf de discussie op deze manier ook.
[..]

Je haalt dat woord feel-good er steeds bij. Wat is volgens jou de definitie? Hoe kan er volgens jou dan plaats zijn voor volledig uiteenlopende visies op opvoeden/kindergedrag binnen dit topic? Want dat mag, ergens totaal anders over denken.

Als je snel onzeker wordt over of je iets goed doet, doe jezelf dan een lol en bezoek dit soort topics niet. Dat hele opvoeden is al lastig genoeg om je onzeker te laten maken door iemand die je niet eens kent.

Ik ben niet onzeker hoor, mijn kinderen doen het prima, maar er zijn ook behoorlijk war users die wel met die problematiek worstelen, en die worden door een zelfverklaard psycholoog, die nooit in OUD komt, even neergezet als faalouders en dat moeten we allemaal maar prima vinden.
Waarom? Omdat ze er een hoop bla bla bla omheen zet?

[ Bericht 0% gewijzigd door Leandra op 06-08-2019 19:05:22 ]

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 18:44 schreef Leandra het volgende:

[..]

Ik ben niet onzeker hoor, maar, mijn kinderen doen het prima, maar er zijn ook behoorlijk war users die wel met die problematiek worstelen, en die worden door een zelfverklaard psycholoog, die nooit in OUD komt, even neergezet als faalouders en dat moeten we allemaal maar prima vinden.
Waarom? Omdat ze er een hoop bla bla bla omheen zet?

Natuurlijk kan dat raak zijn. Maar kun je dat ten alle tijden voorkomen dan? Is dat nuttig?

En dit was natuurlijk ook wel een beetje te verwachten als zulk een discussie wordt meegenomen naar een topic als deze. Niet dat we alles maar binnen OUD moeten houden, maar heel de wereld vindt wat van opvoeden. Ook op fok.

Ik lees die posts net iets anders dan jij, met mijn achtergrond, mijn eigen visie op opvoeden etc. Weer anderen raakt dit heel erg. Dat was dus ook het moeilijke met een topic als dit.

Wat lees ik nou weer.

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 18:49 schreef Roomsnoes het volgende:

[..]

Natuurlijk kan dat raak zijn. Maar kun je dat ten alle tijden voorkomen dan? Is dat nuttig?

En dit was natuurlijk ook wel een beetje te verwachten als zulk een discussie wordt meegenomen naar een topic als deze. Niet dat we alles maar binnen OUD moeten houden, maar heel de wereld vindt wat van opvoeden. Ook op fok.

Ik lees die posts net iets anders dan jij, met mijn achtergrond, mijn eigen visie op opvoeden etc. Weer anderen raakt dit heel erg. Dat was dus ook het moeilijke met een topic als dit.

Dit topic is bij uitstek het topic waar dat soort gesneer (al dan niet onder een wetenschappelijk sausje) voorkomen dient te te worden, dat ondermijnt het doel van dit topic juist.

Goh... ik begin ondertussen toch echt aan mezelf te twijfelen hier. Een dyslectisch kind, ik vraag me af waar ik de mist in gegaan ben met opvoeden

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2019 19:09 schreef Sjeen het volgende:
Goh... ik begin ondertussen toch echt aan mezelf te twijfelen hier. Een dyslectisch kind, ik vraag me af waar ik de mist in gegaan ben met opvoeden

Uhuh. Ik ook. De ppd-nos zal ik er wel in geslagen hebben ofzo..