OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik bedoelde het zeker niet zo.quote:Op dinsdag 6 augustus 2019 09:30 schreef Tele6 het volgende:
[..]
Dat heb ik idd niet duidelijk omschreven. Ik bedoel inderdaad dat het niet een rechtvaardiging moet zijn, maar een manier om te begrijpen waarom iemand zo reageerde. En er moet de andere richting in ook begrip zijn. Dus als het kind stuurs reageert omdat het moe is, dat je dan ook kunt zeggen "ik snap dat je het moeilijker vindt om dit te doen als je zo moe bent" of zo (ipv "ja en, je bent moe, maar dan kun je wel gewoon doen!")
Meer: was mamma een beetje kortaf? Sorry. Mamma is erg moe en dan gebeurt dat wel eens. Ik zal er in het vervolg op letten.
En als het kind moe is, dan zou ik ook doen zoals je hier boven schetst.
Ik weet dat je het niet zo bedoelde. Ik wilde alleen mijn ervaring toevoegen en wijzen op een valkuil.quote:
[..]
Ik bedoelde het zeker niet zo.
Meer: was mamma een beetje kortaf? Sorry. Mamma is erg moe en dan gebeurt dat wel eens. Ik zal er in het vervolg op letten.
En als het kind moe is, dan zou ik ook doen zoals je hier boven schetst.
Ik vind het een mooie formulering van je, hierboven. Ook met de belofte om erop te gaan letten en niet "ja, ik ben moe en dan gedraag ik me zo, doe het er maar mee"
manny, ik wou even zeggen dat ik dit heel boeiend vind om te luisteren!quote:
luistervoer / een manier om naar opvoeden te kijken
https://podcasts.apple.co(...)9847?i=1000417435158
gesprek met moeder waarbij bij kind 1 alles op rolletjes loopt en bij kind 2 het omgekeerde.
Die andere podcast "de tweede" vind ik ook intrigerend, ik weet niet of jij het was die het postte. Ik kan alleen niet luisteren en iets anders doen tegelijk dus het duurt even, maar wel de moeite waard.
Verder ook heel interessant om jullie perspectieven en ervaringen met het opvoeden hier te lezen.
Springfield's looking pretty dusty today
Ik denk dat dit benoemen alleen maar kan werken als je snapt dat je kind zich ook wel eens zo kan gedragen, omdat ze moe, hongerig of minder blij zijn.quote:
[..]
Ik weet dat je het niet zo bedoelde. Ik wilde alleen mijn ervaring toevoegen en wijzen op een valkuil.
Ik vind het een mooie formulering van je, hierboven. Ook met de belofte om erop te gaan letten en niet "ja, ik ben moe en dan gedraag ik me zo, doe het er maar mee"
Ik merk best wel vaak dat veel mensen dit stukje lijken te vergeten. Dat ze van hun kinderen bijna verwachten dat ze altijd vrolijk en lief zijn, terwijl ze zelf wel eens minder vrolijk of lief zijn.
Wauw ik heb nu de hele podcast geluisterd, deze beschrijft precies mijn jeugd. Dit gaat ook weer over wat hierboven stond: verbinding, autonomie, competentie.
In het tweede gedeelte legt die man precies de vinger op de (voor mij) zere plek. Dat je je altijd maar de moeilijke dochter voelt, want je maakt je lieve moeder ongelukkig door je stomme gedrag. Want het andere kind is immers wel gelukt, alles zou op rolletjes lopen als jij je maar normaal kon gedragen.
Ik hield zo veel van mijn moeder dat het pijn deed. Ik maakte knutsels voor haar, kaartjes met sorry erop, maar me gedragen naar haar verwachting lukte gewoon niet. Ik ging alleen maar meer hangen, jengelen, huilen en overal tegenin al kreeg ik eindeloos hun weerzin en boosheid over me heen. Ik miste haar liefde en bevestiging en het gevoel dat ik het zelf verziekt had voelde als ondraaglijk. Het andere, wel gelukte kind keek ook op mij neer omdat ik steeds "de sfeer verziekte" volgens hun en dat was ook zo.
Ja, ik was een sensitief, intelligent kind met een sterke wil zoals dat heet. Maar dat vroeg dan toch van mijn opvoeders om zich aan te passen, niet van mij om dan maar hele delen van mezelf te vernietigen om in hun plaatje te passen? Dat gaat gewoon niet, het heeft me stil en machteloos en haatdragend gemaakt en heeft uiteindelijk zelfs gemaakt dat ik niet meer kon leven. Omdat ik niet wist HOE ik in deze wereld moest leven, het leven was een strijd voor mij in een wereld die duidelijk helemaal niet op mij zat te wachten. Als je klein bent dan is je thuis je hele wereld, als die je het gevoel geven dat je kut bent dankzij je gedrag voelt dat alsof de hele wereld niet voor jou bedoeld is.
Ik heb pas jaren later geleerd dat ik niet hoef te vechten om aandacht te krijgen, dat ik liefde waard ben ook gedrag ik mij x of y of ga ik op mijn kop staan.
Waarom gaat men er maar klakkeloos van uit dat een kind met een sterke wil of temperament lastig is? Voor wie is het lastig? Voor jou als opvoeder ja, omdat het zo fijn zou zijn als je geen moeite hoeft te doen. Maar jij wilde toch kinderen! Dan is die kans er toch dat jouw kind, of jouw tweede of jouw derde kind een ander temperament heeft dan die andere, of dan alle andere kinderen die jij kent, en dat je dat kind daardoor misschien eerst niet begrjipt of misschien wel nooit zal begrijpen? Dat is toch heel logisch en het zou je toch moeten uitdagen om een betere opvoeder te worden?
Deze moeder zegt gewoon letterlijk: het zou helpen als er een diagnose zou komen.
Waarom? Je eigen kind diskwalificeren, de opvoeding uit handen geven aan instanties? Zij beseft niet wat een vergaande maatregel dat is en dat het nooit een oplossing kan zijn.
Ik heb geleerd als psycholoog, je hoeft mensen niet te begrijpen om er voor ze te zijn. Sterker nog, zodra je maar dénkt dat je het begrijpt kan je stoppen want op dat moment laat je diegene in de steek en leef je in je eigen gedachtenwereld. Ik denk dat het met opvoeden precies zo is en dat je kind het haarfijn aanvoelt dat je je gedachten of verwachtingen op hem/haar projecteert, zoals de meneer in deze podcast ook zegt.
Sorry voor de emotionele rant, dit is uiteraard niet persoonlijk bedoeld tegen iemand hier en ik snap dat deze moeder in kwestie ook gewoon niets beters kan verzinnen, goed dat ze juist erkent dat ze hulp nodig heeft.
In het tweede gedeelte legt die man precies de vinger op de (voor mij) zere plek. Dat je je altijd maar de moeilijke dochter voelt, want je maakt je lieve moeder ongelukkig door je stomme gedrag. Want het andere kind is immers wel gelukt, alles zou op rolletjes lopen als jij je maar normaal kon gedragen.
Ik hield zo veel van mijn moeder dat het pijn deed. Ik maakte knutsels voor haar, kaartjes met sorry erop, maar me gedragen naar haar verwachting lukte gewoon niet. Ik ging alleen maar meer hangen, jengelen, huilen en overal tegenin al kreeg ik eindeloos hun weerzin en boosheid over me heen. Ik miste haar liefde en bevestiging en het gevoel dat ik het zelf verziekt had voelde als ondraaglijk. Het andere, wel gelukte kind keek ook op mij neer omdat ik steeds "de sfeer verziekte" volgens hun en dat was ook zo.
Ja, ik was een sensitief, intelligent kind met een sterke wil zoals dat heet. Maar dat vroeg dan toch van mijn opvoeders om zich aan te passen, niet van mij om dan maar hele delen van mezelf te vernietigen om in hun plaatje te passen? Dat gaat gewoon niet, het heeft me stil en machteloos en haatdragend gemaakt en heeft uiteindelijk zelfs gemaakt dat ik niet meer kon leven. Omdat ik niet wist HOE ik in deze wereld moest leven, het leven was een strijd voor mij in een wereld die duidelijk helemaal niet op mij zat te wachten. Als je klein bent dan is je thuis je hele wereld, als die je het gevoel geven dat je kut bent dankzij je gedrag voelt dat alsof de hele wereld niet voor jou bedoeld is.
Ik heb pas jaren later geleerd dat ik niet hoef te vechten om aandacht te krijgen, dat ik liefde waard ben ook gedrag ik mij x of y of ga ik op mijn kop staan.
Waarom gaat men er maar klakkeloos van uit dat een kind met een sterke wil of temperament lastig is? Voor wie is het lastig? Voor jou als opvoeder ja, omdat het zo fijn zou zijn als je geen moeite hoeft te doen. Maar jij wilde toch kinderen! Dan is die kans er toch dat jouw kind, of jouw tweede of jouw derde kind een ander temperament heeft dan die andere, of dan alle andere kinderen die jij kent, en dat je dat kind daardoor misschien eerst niet begrjipt of misschien wel nooit zal begrijpen? Dat is toch heel logisch en het zou je toch moeten uitdagen om een betere opvoeder te worden?
Deze moeder zegt gewoon letterlijk: het zou helpen als er een diagnose zou komen.
Waarom? Je eigen kind diskwalificeren, de opvoeding uit handen geven aan instanties? Zij beseft niet wat een vergaande maatregel dat is en dat het nooit een oplossing kan zijn.
Ik heb geleerd als psycholoog, je hoeft mensen niet te begrijpen om er voor ze te zijn. Sterker nog, zodra je maar dénkt dat je het begrijpt kan je stoppen want op dat moment laat je diegene in de steek en leef je in je eigen gedachtenwereld. Ik denk dat het met opvoeden precies zo is en dat je kind het haarfijn aanvoelt dat je je gedachten of verwachtingen op hem/haar projecteert, zoals de meneer in deze podcast ook zegt.
Sorry voor de emotionele rant, dit is uiteraard niet persoonlijk bedoeld tegen iemand hier en ik snap dat deze moeder in kwestie ook gewoon niets beters kan verzinnen, goed dat ze juist erkent dat ze hulp nodig heeft.
Springfield's looking pretty dusty today
Met een diagnose diskwalificeer je je kind toch niet? Een diagnose kan ook helpend zijn voor zowel de ouder als een kind.
Sorry maar dat is gewoon pertinent niet waar. Om iemand te helpen hoef je diegene niet eerst in een hokje te stoppen hoor.quote:
Met een diagnose diskwalificeer je je kind toch niet? Een diagnose kan ook helpend zijn voor zowel de ouder als een kind.
Met een diagnose categoriseer je gedrag van je kind en schaar je het onder een label wat gaat over afwijkingen. Zeggen dat iemand een afwijking heeft is wel degelijk een ernstige diskwalificatie. Kinderen dragen dat de rest van hun leven bij zich. Je kind laten diagnosticeren wegens gedragproblemen is het ontlopen van je verantwoordelijkheid en je incompetentie als opvoeder proberen te compenseren met externe oplossingen buiten het gezin.
Wat voor gevoel geef je je kind als je het maar uit handen geeft want jij bent zó onhandelbaar dat papa en mama niet met je om kunnen gaan? Kijk maar, de autoriteit vindt het ook. Dan ben je dus voor de rest van je leven fucked, je gaat daar namelijk zelf in geloven.
Met alle respect, maar ik kan echt gewoon niet geloven dat er werkelijk mensen zijn die dat niet beseffen of weten wat dat inhoudt.
Ik heb zelf gewerkt in de diagnostiek. Het is mensonterend. Het is gekunsteld bovendien. Het testen en diagnosticeren van kinderen is random, is totaal niet gevalideerd noch betrouwbaar, blijkt gewoon uit onderzoek. Men wil nu dan ook in Belgie van de DSM af omdat het zo stigmatiserend is en een groei-mindset totaal belemmert.
Heb je ooit een autist met zelfvertrouwen gezien? Ooit een autist gezien van wie de ouders dachten dat het autisme over zou gaan?
Toch ken ik meerdere mensen die als kind gediagnosticeerd zijn en die door hun eigen ouders tot op de dag van vandaag als autist gezien worden, ondanks dat zij zich later alsnog ontwikkeld hebben en normaal meedraaien in de maatschappij. Waarbij van een afwijking dus gewoon geen sprake blijkt te zijn! Alleen die ouders blijven maar in de waan dat het echt heus wel een afwijking heeft. En dat heeft deze families stuk voor stuk verwoest. Waarom? Omdat zij zelf weigerden hun mindset aan te passen aan de behoeftes van hun kind en dat gaat dus ook nooit meer gebeuren. Diagnostiek heeft hen de "waarheid" in handen gegeven en daar houden zij aan vast. Het lag allemaal niet aan hen.
Kind naar speciaal onderwijs sturen is gewoon een diskwalificatie. Jouw kind hoort dus niet tussen de normale kinderen blijkbaar. Daar kan je niet omheen. Je kan niet diagnosticeren zonder te diskwalificeren. Een diagnose heeft écht vergaande gevolgen. Dat niet kunnen inzien vind ik heel erg naief en gevaarlijk, sorry dat ik het zeg.
Springfield's looking pretty dusty today
Ik snap jullie wel, want dit is op dit moment vrij gangbaar in ons land.
Een kind dat moeilijk is, kan je naar een instantie sturen zodat er een diagnose gesteld kan worden en dan kan je het laten behandelen.
Dit is denken vanuit het medisch model. Ziek --> diagnose --> behandelen.
Maar dit heeft implicaties, welke tamelijk onzichtbaar zijn en moeilijk te meten. Maar het doet wel degelijk iets met mensen. Het gaat namelijk niet om lichamelijke ziekte, het gaat om de beleving en individualiteit van een persoon, die zo geworden is in interactie met zijn omgeving. Nu ga je deze unieke beleving en individualiteit weghalen uit die omgeving, en bestempelen als abnormaal. Vervolgens ga je behandelen, wat in dit geval inhoudt: normaliseren. Maar wat is eigenlijk normaal?
Dat normaliseren is heel schadelijk voor de individualiteit, het zelfvertrouwen en dus de groeipotentie van de mens. Als ouders/instanties/opvoeders dit doen, leg je neurale netwerken aan in het kind waarin het normaliseren de basis is, in plaats van: autonomie, eigenheid, vertrouwen.
Ditzelfde gebeurt met cognitieve therapie bij volwassenen. Je gaat iets corrigeren, op basis van een norm. Je zegt eigenlijk: jouw angst komt doordat je verkeerd denkt. Dit is eveneens een diskwalificatie. Want waarom zouden de gedachten van de psycholoog cq. de norm in ons land, béter zijn dan mijn eigen gedachten? Omdat ze normaler zijn, dus dichter bij de modaal liggen? Waarom is dat iets goeds? In onze wereld gaat het juist beter met je als je uniek bent want daar ligt je toegevoegde waarde. Het gevolg is een blijvende identiteitscrisis.
Mensen komen pas uit een identiteitscrisis wanneer ze zichzelf kennen. Bij mensen die ooit gediagnosticeerd zijn of anderszins bestempeld als raar, problematisch, door belangrijke opvoedfiguren en autoriteiten, duurt dit allemaal veel langer en is het een pijnlijk proces vervuld van schaamte en angst.
Je kan je uiteraard gewoon laten leiden door wat als 'normaal' wordt gezien. Maar als je een stapje achteruit zet en ieder mens beschouwt als vanaf de geboorte goed en compleet, precies zoals hij/zij is, dus dit vanuit een heel ander perspectief bekijkt, waarin een kind nooit mislukt of afwijkend of problematisch kan zijn, en bovendien vertrouwen van zijn opvoeders nodig heeft dus dat betekent: dat zij niet allerlei hulptroepen inschakelen in de vorm van formele instanties om "te behandelen", zie je dat diagnosticeren van gedrag zo'n beetje het minst constructieve is wat een ouder met zijn kind kan doen.
Een kind dat moeilijk is, kan je naar een instantie sturen zodat er een diagnose gesteld kan worden en dan kan je het laten behandelen.
Dit is denken vanuit het medisch model. Ziek --> diagnose --> behandelen.
Maar dit heeft implicaties, welke tamelijk onzichtbaar zijn en moeilijk te meten. Maar het doet wel degelijk iets met mensen. Het gaat namelijk niet om lichamelijke ziekte, het gaat om de beleving en individualiteit van een persoon, die zo geworden is in interactie met zijn omgeving. Nu ga je deze unieke beleving en individualiteit weghalen uit die omgeving, en bestempelen als abnormaal. Vervolgens ga je behandelen, wat in dit geval inhoudt: normaliseren. Maar wat is eigenlijk normaal?
Dat normaliseren is heel schadelijk voor de individualiteit, het zelfvertrouwen en dus de groeipotentie van de mens. Als ouders/instanties/opvoeders dit doen, leg je neurale netwerken aan in het kind waarin het normaliseren de basis is, in plaats van: autonomie, eigenheid, vertrouwen.
Ditzelfde gebeurt met cognitieve therapie bij volwassenen. Je gaat iets corrigeren, op basis van een norm. Je zegt eigenlijk: jouw angst komt doordat je verkeerd denkt. Dit is eveneens een diskwalificatie. Want waarom zouden de gedachten van de psycholoog cq. de norm in ons land, béter zijn dan mijn eigen gedachten? Omdat ze normaler zijn, dus dichter bij de modaal liggen? Waarom is dat iets goeds? In onze wereld gaat het juist beter met je als je uniek bent want daar ligt je toegevoegde waarde. Het gevolg is een blijvende identiteitscrisis.
Mensen komen pas uit een identiteitscrisis wanneer ze zichzelf kennen. Bij mensen die ooit gediagnosticeerd zijn of anderszins bestempeld als raar, problematisch, door belangrijke opvoedfiguren en autoriteiten, duurt dit allemaal veel langer en is het een pijnlijk proces vervuld van schaamte en angst.
Je kan je uiteraard gewoon laten leiden door wat als 'normaal' wordt gezien. Maar als je een stapje achteruit zet en ieder mens beschouwt als vanaf de geboorte goed en compleet, precies zoals hij/zij is, dus dit vanuit een heel ander perspectief bekijkt, waarin een kind nooit mislukt of afwijkend of problematisch kan zijn, en bovendien vertrouwen van zijn opvoeders nodig heeft dus dat betekent: dat zij niet allerlei hulptroepen inschakelen in de vorm van formele instanties om "te behandelen", zie je dat diagnosticeren van gedrag zo'n beetje het minst constructieve is wat een ouder met zijn kind kan doen.
Springfield's looking pretty dusty today
Ik ben het met meerdere delen van je post pertinent oneens, maar zit mobiel dus pik voor nu deze er even uit.quote:
[..]
Sorry maar dat is gewoon pertinent niet waar. Om iemand te helpen hoef je diegene niet eerst in een hokje te stoppen hoor.
Het is in de huidige maatschappij namelijk helaas wel degelijk zo dat professionele hulp die gedekt wordt door de verzekering alleen beschikbaar is wanneer er een diagnose gegeven wordt. En voor een heleboel mensen is het gewoon financieel niet haalbaar om deze professionele hulp in te schakelen wanneer het niet door de verzekering vergoed wordt. En dus is het dan wel alleen mogelijk om de benodigde hulp te krijgen, als het kind een diagnose krijgt.
Daarnaast trek je ook veel van je eigen ervaringen door naar alle kinderen die een diagnose krijgen. Voor sommige kinderen is een diagnose wel degelijk een opluchting, omdat ze dan begrijpen waarom sommige dingen bij hen zoveel moeilijker gaan dan bij kinderen om hun heen. Jij ziet het als een stempel van "niet normaal zijn", je kunt het ook zien als het aangeven dat er méér kinderen zijn zoals jij die met deze bepaalde dingen het moeilijk hebben. Dat jij het op de eerste manier hebt ervaren, betekent niet dat alle kinderen dat zo doen.
Dat klopt. Dat betekent niet dat het automatisch ook wenselijk is.quote:
[..]
Ik ben het met meerdere delen van je post pertinent oneens, maar zit mobiel dus pik voor nu deze er even uit.
Het is in de huidige maatschappij namelijk helaas wel degelijk zo dat professionele hulp die gedekt wordt door de verzekering alleen beschikbaar is wanneer er een diagnose gegeven wordt. En voor een heleboel mensen is het gewoon financieel niet haalbaar om deze professionele hulp in te schakelen wanneer het niet door de verzekering vergoed wordt. En dus is het dan wel alleen mogelijk om de benodigde hulp te krijgen, als het kind een diagnose krijgt.
Er waren tijden dat we de helft van de frontale cortex eruit sneden bij gevallen van "hysterie".
Gelukkig komen er steeds weer nieuwe en betere inzichten. Die komen niet door ons maar klakkeloos neer te leggen bij de status quo.
Je kunt je afvragen waar die opluchting vandaan komt en wat het impliceert.quote:Daarnaast trek je ook veel van je eigen ervaringen door naar alle kinderen die een diagnose krijgen. Voor sommige kinderen is een diagnose wel degelijk een opluchting, omdat ze dan begrijpen waarom sommige dingen bij hen zoveel moeilijker gaan dan bij kinderen om hun heen. Jij ziet het als een stempel van "niet normaal zijn", je kunt het ook zien als het aangeven dat er méér kinderen zijn zoals jij die met deze bepaalde dingen het moeilijk hebben. Dat jij het op de eerste manier hebt ervaren, betekent niet dat alle kinderen dat zo doen.
Ik heb ook lang gezocht naar diagnoses en herkenning, ik dacht dat ik autisme had, ADD, borderline, narcisme, angststoornissen. Anderen dachten ook dat ik autistisch was. Ik dacht dat het accepteren van mijn 'raarheid' de oplossing was. Ik heb dat ook geprobeerd. Ik vond het stom.
Ik ben geen afwijking. Ik was een normaal kind dat reageerde op een situatie. Ik heb empathie ontwikkeld, ik ben heel erg veranderd sinds ik trauma's verwerkt heb, ik voer geen strijd meer, ik denk dat ik inmiddels de minst autistische autist ben die er bestaat en dat in een periode van ongeveer 5 jaar. Diagnoses zijn niet nodig.
Springfield's looking pretty dusty today
Geloof mij, je wil niet één van de gekkies zijn.
Ook al maak je daar je vader en moeder godsgruwelijk blij mee en jezelf ook omdat je nu wel "begrepen" wordt. En je nu ontsloten wordt tot een wereld waarin jij niet hoeft wat de andere kindjes wel moeten. En waar het komt door je gekkigheid dat je zo gek doet, dus we accepteren je nu wel!
Dat is NIET ok. Echt niet. Ook al lijkt het ok. En voel het ok. Het is niet ok. Écht niet. Ik spreek niet alleen uit eigen ervaring.
Mensen die zich laven in hun "ik heb nu eenmaal ADHD" enz kan ik ook echt niets mee, ik snap dat het aangeleerd gedrag is maar je moet het gewoon niet willen om jezelf te identificeren met een afwijking. Ook al voelt het zo veilig.
Veilig is fout wanneer je in een disfunctioneel gezin bent opgegroeid, veilig is als je op die plek bent waar jij het gevalletje bent. Dit betekent helaas dat je langdurig buiten je comfort zone moet zijn om jezelf te vinden en veel mensen willen/durven dat nog niet aan. Maar het betekent niet dat het beter is. Je hebt de wereld meer te bieden dan "ik heb autisme dus een speciale behandeling nodig".
Iedereen heeft een speciale behandeling nodig.
Ook al maak je daar je vader en moeder godsgruwelijk blij mee en jezelf ook omdat je nu wel "begrepen" wordt. En je nu ontsloten wordt tot een wereld waarin jij niet hoeft wat de andere kindjes wel moeten. En waar het komt door je gekkigheid dat je zo gek doet, dus we accepteren je nu wel!
Dat is NIET ok. Echt niet. Ook al lijkt het ok. En voel het ok. Het is niet ok. Écht niet. Ik spreek niet alleen uit eigen ervaring.
Mensen die zich laven in hun "ik heb nu eenmaal ADHD" enz kan ik ook echt niets mee, ik snap dat het aangeleerd gedrag is maar je moet het gewoon niet willen om jezelf te identificeren met een afwijking. Ook al voelt het zo veilig.
Veilig is fout wanneer je in een disfunctioneel gezin bent opgegroeid, veilig is als je op die plek bent waar jij het gevalletje bent. Dit betekent helaas dat je langdurig buiten je comfort zone moet zijn om jezelf te vinden en veel mensen willen/durven dat nog niet aan. Maar het betekent niet dat het beter is. Je hebt de wereld meer te bieden dan "ik heb autisme dus een speciale behandeling nodig".
Iedereen heeft een speciale behandeling nodig.
Springfield's looking pretty dusty today
Niet iedereen is daartoe in staat zonder professionele hulp, en of het nou wenselijk is of niet, die professionele hulp is voor een groot deel van de bevolking momenteel dus alleen beschikbaar bij een diagnose. En dus is de realiteit dat voor veel mensen een diagnose wel degelijk nodig is.quote:
Ik ben geen afwijking. Ik was een normaal kind dat reageerde op een situatie. Ik heb empathie ontwikkeld, ik ben heel erg veranderd sinds ik trauma's verwerkt heb, ik voer geen strijd meer, ik denk dat ik inmiddels de minst autistische autist ben die er bestaat en dat in een periode van ongeveer 5 jaar. Diagnoses zijn niet nodig.
In theorie zou een diagnose niet nodig moeten zijn om hulp te kunnen krijgen bij dingen waar je tegenaan loopt. In de praktijk is dat voor veel mensen dus helaas wel het geval.
Ik was net bezig aan een post in reactie op je vorige post, maar toen knalde de pagina eruit. Ik kom later vandaag daar nog een keer op terug als ik op de laptop zit. Ik heb namelijk óók zelf ervaring met het ervaren van problemen, maar mijn ervaring van een diagnose krijgen en waar dat toe heeft geleid is compleet anders. Ik denk dus, nogmaals, dat je jouw persoonlijke ervaring hiermee nu generaliseert op een manier die niet overeenkomstig is met de werkelijkheid. Heus dat een deel van de mensen zich er in herkent - en mijn eigen ervaring is net zozeer niet te generaliseren naar andere mensen - maar echt niet iedereen ervaart het krijgen of mogelijk krijgen van een diagnose op de manier waarop jij dat hebt ervaren. En dus zijn diagnoses niet per definitie slecht, net zoals hulp zoeken als ouder niet door alle kinderen zal worden opgevat als een gebrek aan vertrouwen in het kind. Het is vaak juist een gebrek aan vertrouwen in het eigen vermogen om een kind te bieden wat het nodig heeft, waarvoor hulp gezocht wordt.
En nogmaals: jij spreekt wellicht uit eigen ervaring, maar ik spreek óók uit eigen ervaring, en mijn ervaring komt dus totaal niet overeen met die van jou, en ik ben ook iemand die moeite heeft gedaan om mezelf te leren kennen en ik heb ook niet gezwelgd in 'ik heb nou eenmaal een angststoornis' en ik heb me enorm ingezet om te komen tot een situatie waarin ik nu niet meer voldoe aan de criteria van een angststoornis. Het is echt niet zo zwartwit als jij schetst.
Ik heb ook een diagnose gekregen om een therapie vergoed te krijgen.
Dat is alsnog iets heel anders dan een kind laten diagnosticeren. Ik was volwassen en ik ben zelf psycholoog dus ik weet dat het een formaliteit is. Ik weet hoe de DSM tot stand gekomen is en hoe classificatie werkt.
Een kind weet dit alles niet. En de ouders vaak helaas ook niet, die zijn gewoon ontzettend blij dat er iets gevonden is. En weet je, wat te simpel lijkt om waar te zijn, is dat eigenlijk altijd ook.
Gedragsproblemen van een kind onstaan altijd in de dynamiek van het gezin.
Gedragsproblemen bij kinderen laten diagnosticeren isoleert slechts een fractie van deze dynamiek en tracht dat te normaliseren. Dit leidt tot meer problemen. Altijd. Het probleem van de ouders kan verholpen zijn, de problemen van het kind beginnen daar pas.
Nogmaals ik weet dat dit nu de norm is. Maar er is een hele beweging aan het ontstaan waarin dit wel erkend wordt. Kijk naar "de nieuwe GGZ" beweging waarbij hoog aangeschreven psychiaters zich hardmaken voor een ander zorgstelsel waarin we holistisch kijken en niet meer volgens het medisch model.
Dat is alsnog iets heel anders dan een kind laten diagnosticeren. Ik was volwassen en ik ben zelf psycholoog dus ik weet dat het een formaliteit is. Ik weet hoe de DSM tot stand gekomen is en hoe classificatie werkt.
Een kind weet dit alles niet. En de ouders vaak helaas ook niet, die zijn gewoon ontzettend blij dat er iets gevonden is. En weet je, wat te simpel lijkt om waar te zijn, is dat eigenlijk altijd ook.
Gedragsproblemen van een kind onstaan altijd in de dynamiek van het gezin.
Gedragsproblemen bij kinderen laten diagnosticeren isoleert slechts een fractie van deze dynamiek en tracht dat te normaliseren. Dit leidt tot meer problemen. Altijd. Het probleem van de ouders kan verholpen zijn, de problemen van het kind beginnen daar pas.
Nogmaals ik weet dat dit nu de norm is. Maar er is een hele beweging aan het ontstaan waarin dit wel erkend wordt. Kijk naar "de nieuwe GGZ" beweging waarbij hoog aangeschreven psychiaters zich hardmaken voor een ander zorgstelsel waarin we holistisch kijken en niet meer volgens het medisch model.
Springfield's looking pretty dusty today
Het kan ook anders marz, dat het bij jou zo heeft uitgepakt wil niet zeggen dat dit per definitie voor iedereen op gaat.
De ervaring die ik ken met iemand die pas later gediagnostiseerd is, is dat het toen pas op zn plek viel en makkelijker werd. Er werden namelijk stappen gezet die zonder die hulp niet gezet zouden zijn.
De diagnose heeft geholpen, niet beperkt. Er was nl ineens wel een mogelijkheid om geoorloofd langer over studie te doen, een passende stageplek, een werkplek waar hij zichzelf mocht zijn en niet altijd weg werd gestuurd/ontslagen. Nu heeft hij een ‘normale’ baan, geen uitkering meer en niemand die nog taalt naar een diagnose.
Zonder die hulp had hij deze leeftijd niet gehaald door eigen toedoen. Daar heb ik geen twijfels over.
Ouders zijn niet altijd bij machte om zelf de oplossing te vinden, dan is dat toegeven en andere mensen te laten helpen met de oplossing het beste wat ze kunnen doen. Dan kan je ze kwalijk nemen dat ouders dat hadden moeten kunnen/doen, maar verwijten heeft nog nooit iemand verder gebracht. Hulp wel.
De ervaring die ik ken met iemand die pas later gediagnostiseerd is, is dat het toen pas op zn plek viel en makkelijker werd. Er werden namelijk stappen gezet die zonder die hulp niet gezet zouden zijn.
De diagnose heeft geholpen, niet beperkt. Er was nl ineens wel een mogelijkheid om geoorloofd langer over studie te doen, een passende stageplek, een werkplek waar hij zichzelf mocht zijn en niet altijd weg werd gestuurd/ontslagen. Nu heeft hij een ‘normale’ baan, geen uitkering meer en niemand die nog taalt naar een diagnose.
Zonder die hulp had hij deze leeftijd niet gehaald door eigen toedoen. Daar heb ik geen twijfels over.
Ouders zijn niet altijd bij machte om zelf de oplossing te vinden, dan is dat toegeven en andere mensen te laten helpen met de oplossing het beste wat ze kunnen doen. Dan kan je ze kwalijk nemen dat ouders dat hadden moeten kunnen/doen, maar verwijten heeft nog nooit iemand verder gebracht. Hulp wel.
Als je twijfelt aan bovenstaande tekst, neem dan contact op met je medisch specialist.
Het komt op mij over alsof je ook bijzonder weinig vertrouwen hebt in de geestelijke gezondheidszorg Marz. Je lijkt uit te gaan van het niet bestaan van diagnoses, is het dan allemaal aangeleerd gedrag?
Kijkende naar mijzelf, mijn vader is autistisch, mijn moeder heeft adhd. Ik heb zelf heel wat mallemolens doorgelopen wegens verschillende psychische problematiek. Uiteindelijk ben ik juist NIET gediagnosticeerd. Is er door psychologen aangegeven dat er een verschil zit tussen aangeleerd en aangeboren gedrag, dat ik mij als kind heb aangepast op voor mij ongezonde situaties maar dat er dus geen sprake is van een diagnose.
Het was mij om het even, als men had gezegd dat ik wel autistisch was had dat van mij geen ander mens gemaakt. Ik was op zoek naar antwoorden, waarom ben ik (geworden) zoals ik ben. Die had ik nodig in de zoektocht waar ik op dat moment in zat, hulp die ik nodig had in mijn jeugd is mij onthouden waardoor ik op latere leeftijd ben blijven worstelen.
Het hoeft niet te gaan om diagnoses en hokjes, het kan ook gewoon gaan om het krijgen van handvatten, hulp, antwoorden op vragen. Niet om te stellen: jij bent anders, maar omdat mensen en kinderen soms gebaat kunnen zijn bij wat extra hulp en begeleiding.
Dat ik geen diagnose kreeg, komt overigens o.a. omdat er ook wordt gekeken en gevraagd naar hoe je was als baby, als peuter, etc. Sommige gedragingen en dergelijke beginnen al zo jong, dat er mijn inziens (nog) geen sprake kan zijn van aangeleerd gedrag (denk bijvoorbeeld aan baby's die geen oogcontact maken). Dat het bij jou zo was dat jouw gedrag een reactie was op je opvoeding en omgeving, maakt niet dat dit voor elk kind zo is (geweest).
Kijkende naar mijzelf, mijn vader is autistisch, mijn moeder heeft adhd. Ik heb zelf heel wat mallemolens doorgelopen wegens verschillende psychische problematiek. Uiteindelijk ben ik juist NIET gediagnosticeerd. Is er door psychologen aangegeven dat er een verschil zit tussen aangeleerd en aangeboren gedrag, dat ik mij als kind heb aangepast op voor mij ongezonde situaties maar dat er dus geen sprake is van een diagnose.
Het was mij om het even, als men had gezegd dat ik wel autistisch was had dat van mij geen ander mens gemaakt. Ik was op zoek naar antwoorden, waarom ben ik (geworden) zoals ik ben. Die had ik nodig in de zoektocht waar ik op dat moment in zat, hulp die ik nodig had in mijn jeugd is mij onthouden waardoor ik op latere leeftijd ben blijven worstelen.
Het hoeft niet te gaan om diagnoses en hokjes, het kan ook gewoon gaan om het krijgen van handvatten, hulp, antwoorden op vragen. Niet om te stellen: jij bent anders, maar omdat mensen en kinderen soms gebaat kunnen zijn bij wat extra hulp en begeleiding.
Dat ik geen diagnose kreeg, komt overigens o.a. omdat er ook wordt gekeken en gevraagd naar hoe je was als baby, als peuter, etc. Sommige gedragingen en dergelijke beginnen al zo jong, dat er mijn inziens (nog) geen sprake kan zijn van aangeleerd gedrag (denk bijvoorbeeld aan baby's die geen oogcontact maken). Dat het bij jou zo was dat jouw gedrag een reactie was op je opvoeding en omgeving, maakt niet dat dit voor elk kind zo is (geweest).
Ik vraag me af wat jij precies onder gedragsproblemen verstaat?quote:
Ik heb ook een diagnose gekregen om een therapie vergoed te krijgen.
Dat is alsnog iets heel anders dan een kind laten diagnosticeren. Ik was volwassen en ik ben zelf psycholoog dus ik weet dat het een formaliteit is. Ik weet hoe de DSM tot stand gekomen is en hoe classificatie werkt.
Een kind weet dit alles niet. En de ouders vaak helaas ook niet, die zijn gewoon ontzettend blij dat er iets gevonden is. En weet je, wat te simpel lijkt om waar te zijn, is dat eigenlijk altijd ook.
Gedragsproblemen van een kind onstaan altijd in de dynamiek van het gezin.
Gedragsproblemen bij kinderen laten diagnosticeren isoleert slechts een fractie van deze dynamiek en tracht dat te normaliseren. Dit leidt tot meer problemen. Altijd. Het probleem van de ouders kan verholpen zijn, de problemen van het kind beginnen daar pas.
Nogmaals ik weet dat dit nu de norm is. Maar er is een hele beweging aan het ontstaan waarin dit wel erkend wordt. Kijk naar "de nieuwe GGZ" beweging waarbij hoog aangeschreven psychiaters zich hardmaken voor een ander zorgstelsel waarin we holistisch kijken en niet meer volgens het medisch model.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Als je zelf psycholoog bent begrijp ik echt niet hoe je zo veroordelend kunt reageren naar ouders toe die hulp zoeken voor hun kind bij professionals. Zeker als je zelf aangeeft dat kinderen en soms ook ouders zelf vaak niet geheel begrijpen hoe dingen werken: dan is hulp zoeken daarvoor toch juist uitstekend om te leren hoe dat werkt en de situatie dus te kunnen verbeteren? En ook de eigen rol daarin mee te nemen. En ik vind het ook de rol van een psycholoog om kinderen en ouders psycho-educatie te geven, wat ook kan inhouden dat je een kind uitlegt dat het krijgen van een diagnose niet betekent dat jij afwijkend bent, maar dat er méér kinderen zijn zoals jij die bepaalde dingen moeilijk vinden, en dat ze daarom een naam ervoor hebben bedacht. Dat geeft het al een compleet andere lading.
Ah.... het blijft de schuld van de opvoeders dus, maar het wordt zo lekker respectvol gebracht dat kennelijk niet opvalt dat er simpelweg afgezeken wordt dat sommige ouders wat meer moeite met hun kinderen hebben.
In feite is er nog niets veranderd sinds de sneren in het andere topic, maar er staat zoveel tekst omheen dat het ineens een "nette discussie" is.
Als je werkelijk psycholoog bent dan weet je als geen ander dat je zonder diagnose nergens komt, tenzij je een schip met geld meebrengt.
Maar het lijkt vooral persoonlijke frustratie over de eigen opvoeding te zijn, en daarmee is het natuurlijk lekker uithalen naar ouders die hier open zijn over dingen die niet zo lekker lopen.
So much voor een "feel good" topic waar iemand keer op keer de kans krijgt om in een "nette discussie" te stellen dat het eigenlijk vooral aan de ouders zelf ligt als hun kind op een of andere manier niet zo lekker gaat.
In feite is er nog niets veranderd sinds de sneren in het andere topic, maar er staat zoveel tekst omheen dat het ineens een "nette discussie" is.
quote:
Volgens mij ben je als opvoeder ofwel de pirmaire oorzaak van wangedrag van je kind, minstens degene die het helpt in stand te houden en hoe dan ook ben jij de enige die er wat aan kan veranderen.
quote:
Het mag een impopulair standpunt zijn, maar wat ik zoal lees hier en om mij heen hoor over dramaqueens en driftbuiten tot zelfs psychiatrische diagnoses, denk ik dat we met z'n allen een klein beetje zijn doorgeslagen in het nuanceren van de impact van opvoeding als het gaat om karaktervorming van kinderen. Wat voor mij heel logisch lijkt is dat blijkbaar voor heel veel mensen helemaal niet.
Een mens wordt niet geboren met een karakter. Dat kan ook helemaal niet want de hersenen staan nog aan het begin van ontwikkeling. Een temperament, meer zit er nog niet op/in. En met temperament wordt bedoeld: alertheid, reactiepatroon, en dus niet: hij/zij is koppig en heeft driftbuien om kleine dingen. Dat temperament noemen is gewoon een zwaktebod.
En dan nu zelfs (als zelfbenoemde professional in het vakgebied) stellen dat een diagnose niet nodig is.quote:
Gedragsproblemen van een kind onstaan altijd in de dynamiek van het gezin.
Als je werkelijk psycholoog bent dan weet je als geen ander dat je zonder diagnose nergens komt, tenzij je een schip met geld meebrengt.
Maar het lijkt vooral persoonlijke frustratie over de eigen opvoeding te zijn, en daarmee is het natuurlijk lekker uithalen naar ouders die hier open zijn over dingen die niet zo lekker lopen.
So much voor een "feel good" topic waar iemand keer op keer de kans krijgt om in een "nette discussie" te stellen dat het eigenlijk vooral aan de ouders zelf ligt als hun kind op een of andere manier niet zo lekker gaat.
Och het wordt pas een probleem als het als voldongen feit wordt aangenomen door de meerderheid. Op dit moment is er genoeg tegengeluid om het een evenwichtige discussie te laten zijn.
Meningen kunnen ook verschillen. Dan is het voor iemand (en meerdere waarschijnlijk) de schuld van de ouders. Waarvan akte.
Meningen kunnen ook verschillen. Dan is het voor iemand (en meerdere waarschijnlijk) de schuld van de ouders. Waarvan akte.
Als je twijfelt aan bovenstaande tekst, neem dan contact op met je medisch specialist.
Je haal er een aantal quotes uit die inderdaad nogal ongenuanceerd zijn, maar ik vind dat er ook wel wat dingen in het verhaal zitten waar ik wel wat meer over zou willen weten of praten.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Behalve dat dit een feel good topic over opvoeden is, en het in feite impliceert dat ouders die hier open zijn over de problemen met hun kinderen te horen krijgen (van een zogenaamde professional) dat het aan hun zelf ligt.quote:Op dinsdag 6 augustus 2019 13:40 schreef AwayTL het volgende:
Och het wordt pas een probleem als het als voldongen feit wordt aangenomen door de meerderheid. Op dit moment is er genoeg tegengeluid om het een evenwichtige discussie te laten zijn.
Meningen kunnen ook verschillen. Dan is het voor iemand (en meerdere waarschijnlijk) de schuld van de ouders. Waarvan akte.
Als je wilt dat ouders open kunnen zijn over dat soort zaken dan helpt het niet dat het geen bal uitmaakt wat ze posten omdat het toch aan henzelf ligt. En daarmee blijft er weinig "feel good" van dit topic over.
Wat wat lastig wordt als je weet dat iemand het allemaal met die ongenuanceerde mening in het achterhoofd (en soms in your face) roept.quote:
Je haal er een aantal quotes uit die inderdaad nogal ongenuanceerd zijn, maar ik vind dat er ook wel wat dingen in het verhaal zitten waar ik wel wat meer over zou willen weten of praten.
Ok, snap dat het een gevoelige snaar is. Het woord schuld heb ik nergens gebruikt, dit zegt meer over degene die het woord gebruikt dan over mij denk ik. Ik heb het over verantwoordelijkheid. Is dat dan ook een vies woord ofzo? Wil je dat niet horen als ouder?
Je kan natuurlijk denken vanuit de overheersende, bestaande paradigma's. Dat doen we allemaal en is handig en normaal.
Je kan mijn standpunten beschouwen als een sneer of aanval op mensen die alleen maar hun kind proberen op te voeden, of als het bashen op diagnostiek in het algemeen. Dat is een ieders goed recht uiteraard.
Ik zou het zelf fijn vinden als we wat verschilende perspectieven kunnen innemen met z'n allen, die het strijdtoneel overstijgen.
Wellicht dat mijn visie controversieel is, maar het is toch geheel niet in mijn belang om mensen aan te vallen of af te vallen? Ik heb absoluut respect voor de opvoedstruggles van iedereen en val niemand persoonlijk aan. Ik heb mijn persoonlijke ervaringen en pijn daarvan, die zet ik juist uiteen zodat jullie zien wat de context is van mijn persoonlijke visie. Prima als je mijn hele visie daardoor als sentiment wil beschouwen, dat mag ook allemaal van mij.
Of ik dit nu vind vanuit eigen ervaringen of als (al dan niet zelfbenoemd) psycholoog of als medemens, het maakt mijn standpunt volgens mij niet meer of minder legitiem en niets om mij op aan te vallen. Als jullie geen discussie willen en gaan bitchen, ook prima dan houd ik mijn mening verder voor me.
Het verandert echter niet mijn visie op gedragsproblemen bij het kind en hoe we daar als samenleving mee om kunnen gaan. Sterker nog, het is tot nog toe voor mij moeilijk om hier argumenten te vinden die mij inzicht geven in een mogelijk ander perspectief hierop.
Ik lees dat het fijn kan zijn en je op weg kan helpen om beter te worden om een diagnose te krijgen, dat denk ik ook wel. Het is ook zeker niet zwart wit. Ik vraag me alleen af of het wel opweegt tegen stigmatiserende ervan, en of je niet beter af zou zijn zonder kwaliciferende diagnostiek. Volgens mij kunnen we prima zonder namelijk. Helemaal als het gaat om kinderen.
En er zijn toch ook zat voorbeelden van ouders die zonder strijd hun kinderen opvoeden? Waarbij kinderen niet gediagnosticeerd hoeven te worden?
Geloven jullie echt dat er dan zoiets bestaat als aangeboren hersenafwijkingen die op dit moment in grote getalen prevaleren in Nederland?
Hoe komt het dan dat dit in andere culturen niet het geval is? Hoe verklaren jullie dit?
(Krishnamurti)quote:It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society.
Je kan natuurlijk denken vanuit de overheersende, bestaande paradigma's. Dat doen we allemaal en is handig en normaal.
Je kan mijn standpunten beschouwen als een sneer of aanval op mensen die alleen maar hun kind proberen op te voeden, of als het bashen op diagnostiek in het algemeen. Dat is een ieders goed recht uiteraard.
Ik zou het zelf fijn vinden als we wat verschilende perspectieven kunnen innemen met z'n allen, die het strijdtoneel overstijgen.
Wellicht dat mijn visie controversieel is, maar het is toch geheel niet in mijn belang om mensen aan te vallen of af te vallen? Ik heb absoluut respect voor de opvoedstruggles van iedereen en val niemand persoonlijk aan. Ik heb mijn persoonlijke ervaringen en pijn daarvan, die zet ik juist uiteen zodat jullie zien wat de context is van mijn persoonlijke visie. Prima als je mijn hele visie daardoor als sentiment wil beschouwen, dat mag ook allemaal van mij.
Of ik dit nu vind vanuit eigen ervaringen of als (al dan niet zelfbenoemd
) psycholoog of als medemens, het maakt mijn standpunt volgens mij niet meer of minder legitiem en niets om mij op aan te vallen. Als jullie geen discussie willen en gaan bitchen, ook prima dan houd ik mijn mening verder voor me.Het verandert echter niet mijn visie op gedragsproblemen bij het kind en hoe we daar als samenleving mee om kunnen gaan. Sterker nog, het is tot nog toe voor mij moeilijk om hier argumenten te vinden die mij inzicht geven in een mogelijk ander perspectief hierop.
Ik lees dat het fijn kan zijn en je op weg kan helpen om beter te worden om een diagnose te krijgen, dat denk ik ook wel. Het is ook zeker niet zwart wit. Ik vraag me alleen af of het wel opweegt tegen stigmatiserende ervan, en of je niet beter af zou zijn zonder kwaliciferende diagnostiek. Volgens mij kunnen we prima zonder namelijk. Helemaal als het gaat om kinderen.
En er zijn toch ook zat voorbeelden van ouders die zonder strijd hun kinderen opvoeden? Waarbij kinderen niet gediagnosticeerd hoeven te worden?
Geloven jullie echt dat er dan zoiets bestaat als aangeboren hersenafwijkingen die op dit moment in grote getalen prevaleren in Nederland?
Hoe komt het dan dat dit in andere culturen niet het geval is? Hoe verklaren jullie dit?
Springfield's looking pretty dusty today
|
|
