OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Zet in op de relatie, heb oprechte aandacht voor je kind, zorg dat je betrouwbaar bent.quote:Op maandag 5 augustus 2019 20:21 schreef littledrummergirl het volgende:
@:moonah hoe ziet dat er in de praktijk uit, het bouwen aan die drie pijlers? Wat zijn simpele do's en don'ts?
Zorg dat een kind zelf kan/mag doen waar hij aan toe is (autonomie). En zorg voor een uitdagende omgeving, waar eea in te ontdekken valt (competentie).
Je kunt situaties beschouwen/erop reflecteren en bedenken welke pijler meer aandacht behoeft. Tenminste, zo doe ik het met kinderen in de klas met wie ik iets uit te vogelen heb. Bij mijn eigen kind reageer ik meestal wat intuitiever en minder doordacht.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik denk dat opvoeden het moeilijkste is wat je kunt doen, zeker als je dat een beetje bewust doet. En dan heb ik maar 1 kind dat door de bank genomen ook wel gezien kan worden als een gemakkelijk kind.quote:Op maandag 5 augustus 2019 20:12 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Sommigen daarvan weten simpelweg niet hoe het anders te doen.
Alle opvoedboeken en -theoriën en hulp en assistentie en begeleiding ten spijt.
Oh nee, wacht, daar heel erg hard nood aan hebben is al meteen het grootste teken dat je als ouder faalt, anders zou je dat niet nodig hebben.
En ondertussen nachtenlang wakker liggen omdat je ernstige twijfels hebt over of jouw kinderen überhaupt wel normale, leuke volwassenen gaan worden...
Kom maar met die shitstorm!
Ik voel me suf en toch gaat het hier gewoon echt he-le-maal niet goed!
En ja, geloof me, dat neem ik mezelf heel wat meer kwalijk dan volgens anderen nodig zou zijn.
Vertel me maar hoe het moet!? Zin om hier eens mee te komen kijken?
Ik vind het alleen maar heel erg goed wanneer ouders hulp vragen als het moeilijk voor ze is. En ik ken inmiddels veel heel liefdevolle ouders die hulp gezocht hebben. Ouders die heel graag kinderen wilden en waarbij het toch moeilijker werd dan ze hadden gedacht en die er zelf niet meer uit komen. Die falen niet, juist niet!
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Nou, volgens mij was indertijd meer de insteek om met elkaar op een prettige en constructieve manier te stoeien/sparren over opvoeding. Dus voel je niet bezwaard!!quote:
Maar goed, feelgood staat er in de TT toch?Beetje *topickaap zo.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Nou, "het ligt allemaal aan de opvoeding, een baby wordt zonder karakter geboren" vind ik iig al geen prettige insteek.quote:
[..]
Nou, volgens mij was indertijd meer de insteek om met elkaar op een prettige en constructieve manier te stoeien/sparren over opvoeding. Dus voel je niet bezwaard!!
En dan heb ik nog een vrij probleemloos kind en heb ik er al een in m'n eentje groot gekregen die het ook prima doet, dus in feite zou ik het als veren in mijn reet moeten zien, maar ik vind het een behoorlijke sneer naar ouders waar het niet zo lekker gaat.
Ik las dit artikel; even als toevoeging op Moonah's samenvatting.quote:
@:moonah hoe ziet dat er in de praktijk uit, het bouwen aan die drie pijlers? Wat zijn simpele do's en don'ts?
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Topickaap mag van mij op de verboden woorden lijst.quote:
Maar goed, feelgood staat er in de TT toch?
Je mag altijd spuien. Soms heb je dat gewoon even nodig.
Ik ken je situatie niet echt, maar ik merk wel dat het je heel hoog zit wat sommige schrijven.
Ik denk dat je met nurture veel kan, maar sommige dingen zitten er echt in hoor... die stop je er niet in. 
Maar nu... ga ik genieten van het leukste moment van de dag: voorlezen voor het slapen gaan!
(De val van de Vredeborch van Thea Beckman!
)
Maar nu... ga ik genieten van het leukste moment van de dag: voorlezen voor het slapen gaan!
(De val van de Vredeborch van Thea Beckman!
)
***
Ik kan me ergens goed vinden in delen van wat je schrijft, marz. Ik zie om me heen dat veel mensen het opvoeden tochw at onderschat hebben. Die verwachten dat je net als Supernanny een bepaalde strategie uit je hoofd leert, dat keihard doorpakt, en dat het dan wel goed komt. Dat is opvoeden niet, denk ik.
Er wordt geschreven dat verschillend gedrag van kinderen niet aan opvoeding ligt maar aan verschillende karakters. Dat vind ik een erg smalle kijk op opvoeden geven. Beetje het supernanny idee weer. We laten op elk kind dezelfde formule los, en dan doet het ene kind het wel goed, en het andere kind niet.
Opvoeden is zo veel meer dan theorieen en methodes. Het is intunen op persoonlijkheden, het is aanvoelen, reflekteren en uitproberen. Opvoeden is dus juist het pogen om je "zijn" aan te passen aan die verschillende persoonlijkheden die je kinderen hebben.
Ook is het verschillende situaties los van elkaar bekijken. De ene keer mag mijn dochter wel zelf naar de speeltuin, de andere keer niet, afhankelijk van haar bui, het weer, drukte en weet ik het. Dan zou je kunnen zeggen dat opvoeden het handteren van regels is, maar ik denk dus juist dat opvoeden het constant beoordelen van situaties is.
Tegen mijn dochter kon ik zeggen: blijf hier even staan, ik ben zo terug. 99% zeker dat ze er nog stond. Mijn zoon? No way. Daar ga ik dat dus ook niet tegen zeggen.
Het op de juiste manier aanvoelen en intunen en inspringen is wat opvoeden positief kan laten zijn. Hiermee wil ik niet zeggen dat als dit niet lukt, het per se falen is. Ik vind dat zo vervelend woord in de context van opvoeden. Het is een complexe wisselwerking van persoonlijke energien en manieren van zijn, dat dit niet altijd even smooth gaat. Dan kan de wil er nog zo zijn, soms matcht het niet.
Er wordt geschreven dat verschillend gedrag van kinderen niet aan opvoeding ligt maar aan verschillende karakters. Dat vind ik een erg smalle kijk op opvoeden geven. Beetje het supernanny idee weer. We laten op elk kind dezelfde formule los, en dan doet het ene kind het wel goed, en het andere kind niet.
Opvoeden is zo veel meer dan theorieen en methodes. Het is intunen op persoonlijkheden, het is aanvoelen, reflekteren en uitproberen. Opvoeden is dus juist het pogen om je "zijn" aan te passen aan die verschillende persoonlijkheden die je kinderen hebben.
Ook is het verschillende situaties los van elkaar bekijken. De ene keer mag mijn dochter wel zelf naar de speeltuin, de andere keer niet, afhankelijk van haar bui, het weer, drukte en weet ik het. Dan zou je kunnen zeggen dat opvoeden het handteren van regels is, maar ik denk dus juist dat opvoeden het constant beoordelen van situaties is.
Tegen mijn dochter kon ik zeggen: blijf hier even staan, ik ben zo terug. 99% zeker dat ze er nog stond. Mijn zoon? No way. Daar ga ik dat dus ook niet tegen zeggen.
Het op de juiste manier aanvoelen en intunen en inspringen is wat opvoeden positief kan laten zijn. Hiermee wil ik niet zeggen dat als dit niet lukt, het per se falen is. Ik vind dat zo vervelend woord in de context van opvoeden. Het is een complexe wisselwerking van persoonlijke energien en manieren van zijn, dat dit niet altijd even smooth gaat. Dan kan de wil er nog zo zijn, soms matcht het niet.
Ik denk dat het inderdaad heel lastig is altijd die behoeftes te snappen. De vraag is: weten we van onszelf altijd waar onze behoeftes liggen? Ik heb er bijna mijn hele volwassen leven tot nu toe over gedaan daar een beetje inzicht in te krijgen.
Dat ik daar zo lang en moeizaam over deed, had er wel weer mee te maken dat daar in het gezin waarin ik opgroeide weinig oog voor was, en de anderen in mijn omgeving daar ook niet voor uitkwamen (wat hun behoeftes waren). Maar ik denk dat sommige mensen, ook als ze kind en opgroeiend zijn, nu eenmaal meer (bovengemiddeld, wat dat dan ook betekent) met zichzelf worstelen en erger in de knoop zitten dan anderen. Als ouder zit je daar soms als machteloze toeschouwer bij te kijken. In de hoop dat er op de een of andere manier handvaten komen. En lastige daarbij is ook: soms zit je er zo dicht op dat je het juist daardoor niet ziet of kunt zien. Vooral ook om je eigen rol van een afstand te bekijken en te snappen. Dat vraagt wel wat van een mens en ik geloof eerlijk gezegd dat niet iedereen dat in zich heeft.
Als docent zie ik die kinderen en ouders ook aan me voorbij komen, en vaak begrijp ik de pijn en onmacht bij alle kanten. En nu ik zelf ouder ben en nu soms in het klein af en toe dat ook mee krijg, heb ik geleerd empathischer richting de machteloze ouder te zijn.
Dat ik daar zo lang en moeizaam over deed, had er wel weer mee te maken dat daar in het gezin waarin ik opgroeide weinig oog voor was, en de anderen in mijn omgeving daar ook niet voor uitkwamen (wat hun behoeftes waren). Maar ik denk dat sommige mensen, ook als ze kind en opgroeiend zijn, nu eenmaal meer (bovengemiddeld, wat dat dan ook betekent) met zichzelf worstelen en erger in de knoop zitten dan anderen. Als ouder zit je daar soms als machteloze toeschouwer bij te kijken. In de hoop dat er op de een of andere manier handvaten komen. En lastige daarbij is ook: soms zit je er zo dicht op dat je het juist daardoor niet ziet of kunt zien. Vooral ook om je eigen rol van een afstand te bekijken en te snappen. Dat vraagt wel wat van een mens en ik geloof eerlijk gezegd dat niet iedereen dat in zich heeft.
Als docent zie ik die kinderen en ouders ook aan me voorbij komen, en vaak begrijp ik de pijn en onmacht bij alle kanten. En nu ik zelf ouder ben en nu soms in het klein af en toe dat ook mee krijg, heb ik geleerd empathischer richting de machteloze ouder te zijn.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ten eerste zijn deze woorden door marz niet in dit topic genoemd, maar er door Moonah bijgehaald. Niet hem beschuldigen van sneren ajb. Ten tweede heeft hij misschien een visie op opvoeden waar je het niet mee eens bent, maar hij discuteert op een nette manier.quote:
[..]
Nou, "het ligt allemaal aan de opvoeding, een baby wordt zonder karakter geboren" vind ik iig al geen prettige insteek.
En dan heb ik nog een vrij probleemloos kind en heb ik er al een in m'n eentje groot gekregen die het ook prima doet, dus in feite zou ik het als veren in mijn reet moeten zien, maar ik vind het een behoorlijke sneer naar ouders waar het niet zo lekker gaat.
Mooi en duidelijk stuk. Dank je voor het delen.quote:
[..]
Ik las dit artikel; even als toevoeging op Moonah's samenvatting.
Ik las dit stukje “Als je het moeilijk vindt om je kind tegemoet te komen in zijn behoeften, heb je waarschijnlijk zelf nood op één van de drie gebieden. Als je eigen autonomie, competentie gefrustreerd worden”.
Dit vind ik een van de lastigste dingen met opvoeden. Ik ben zo streng naar mezelf toe en daardoor merk ik wel eens dat ik inderdaad te controlerend naar R ben.
Dat "feelgood" staat er inderdaad opdat we elkaar niet afbranden, aangezien we echt allemaal ons best doen.quote:
Nou, volgens mij was indertijd meer de insteek om met elkaar op een prettige en constructieve manier te stoeien/sparren over opvoeding. Dus voel je niet bezwaard!!
Het is dus niet de insteek dat hier alleen succesverhalen gedeeld zouden mogen worden.
Het lastige is dat de meeste mensen niet zozeer voor opvoeden kiezen, maar voor het krijgen van een baby, het liefhebben van eigen kinderen. Die opvoeding krijg je er als het ware bij in je takenpakket, het maakt dat je aan de slag met moet gedrag dat je vervelend vindt of dat je herkent van jezelf of je anderszins triggert. En dan begint het pas. Dan moet je meestal nog gaan bedenken hoe je je verhoudt tot al die ideeën over opvoeden, methodes, je eigen gevoeligheden, en dat met al die liefde die je voelt en een beetje slaapgebrek hier en daar.quote:
Ik kan me ergens goed vinden in delen van wat je schrijft, marz. Ik zie om me heen dat veel mensen het opvoeden tochw at onderschat hebben. Die verwachten dat je net als Supernanny een bepaalde strategie uit je hoofd leert, dat keihard doorpakt, en dat het dan wel goed komt. Dat is opvoeden niet, denk ik.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Let wel: ik heb pas 2 jaar ervaring. Maar ik vind het wel heel fijn dat zo'n klein kind je elke dag weer de kans geeft om opnieuw te beginnen. Als ik vandaag een misstap maak in dat hele opvoedgebeuren, dan weet ik zeker dat ik morgen weer dezelfde grijns krijg bij uit bed halen, dezelfde klemmende armpjes om mijn nek en hetzelfde enthousiasme over mijn voorstellen. Ik word elke dag probleemloos vergeven. Dus dat doe ik ook met mezelf, en dan klungel ik weer verder.
Maar tegelijk probeer ik dus wel erover te lezen, over waar ik tegenaan loop en wat er nog komt. En om daarover te praten met anderen. Want ik heb allang door dat ik het op alleen mijn liefde en intuïtie niet red. Of ja, dan komen we ook heel ver hoor, maar dan zit ik mezelf onnodig in de weg denk ik. Dus ik besteed hier tijd aan om het leuker te maken voor mezelf. En daarmee voor hem, hoop ik.
Maar tegelijk probeer ik dus wel erover te lezen, over waar ik tegenaan loop en wat er nog komt. En om daarover te praten met anderen. Want ik heb allang door dat ik het op alleen mijn liefde en intuïtie niet red. Of ja, dan komen we ook heel ver hoor, maar dan zit ik mezelf onnodig in de weg denk ik. Dus ik besteed hier tijd aan om het leuker te maken voor mezelf. En daarmee voor hem, hoop ik.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Mooi om te lezen hoe jij dat doet Lemijn!
Het is een beetje een onhebbelijkheid van mij om mensen er, wellicht tegen beter weten in, van bewust te willen maken dat kinderen er baat bij hebben als je aandacht besteedt aan zelfreflectie en je bewust bent van je houding naar je kind toe.
Ik heb geen kinderen dus dat geeft zonder twijfel een ander perspectief dan als ik aan den lijve zou ondervinden wat opvoedtaken met een mens doen. Alsnog respecteer ik de persoonlijke situatie/worsteling van een ieder en ik heb er groot ontzag voor.
Ik ben tevens zelf het resultaat van een opvoeding 'op gedragsniveau'.
Mijn moeder deed absoluut wel haar best om liefde te geven, ze heeft me nooit geslagen, ik kan me ook wel in haar worstelingen inleven en ik weet alle redenen en oorzaken en hoe haar eigen opvoeding is geweest. Ik heb kansen gekregen in het leven om er zelf wat van te maken.
Maar het onveilige gevoel, de verwarring van onverwacht op je kop krijgen, jezelf niet in de hand kunnen houden als kind en weten dat je het toch weer 'fout' gaat doen, het dan zelf maar gaan uitlokken omdat de spanning te veel wordt, de boosheid, de verzuchtingen en stille verwensingen, de voelbare irritatie en vermoeidheid, de momenten waarop ze uit onmacht mijn driftbuien probeerde te laten stoppen, het zit nog wel diep bij mij.
Zo diep dat ik zelf nog zo veel aan het leren ben, dat mijn behoeftes er mogen zijn, grenzen aangeven, enz. Als ik nu zelf een dochter (of zoon) zou hebben, zou zij geheid ook weer de vruchten plukken van dit stramien wat blijkbaar door generaties op elkaar doorgegeven wordt.
Het is een beetje een onhebbelijkheid van mij om mensen er, wellicht tegen beter weten in, van bewust te willen maken dat kinderen er baat bij hebben als je aandacht besteedt aan zelfreflectie en je bewust bent van je houding naar je kind toe.
Ik heb geen kinderen dus dat geeft zonder twijfel een ander perspectief dan als ik aan den lijve zou ondervinden wat opvoedtaken met een mens doen. Alsnog respecteer ik de persoonlijke situatie/worsteling van een ieder en ik heb er groot ontzag voor.
Ik ben tevens zelf het resultaat van een opvoeding 'op gedragsniveau'.
Mijn moeder deed absoluut wel haar best om liefde te geven, ze heeft me nooit geslagen, ik kan me ook wel in haar worstelingen inleven en ik weet alle redenen en oorzaken en hoe haar eigen opvoeding is geweest. Ik heb kansen gekregen in het leven om er zelf wat van te maken.
Maar het onveilige gevoel, de verwarring van onverwacht op je kop krijgen, jezelf niet in de hand kunnen houden als kind en weten dat je het toch weer 'fout' gaat doen, het dan zelf maar gaan uitlokken omdat de spanning te veel wordt, de boosheid, de verzuchtingen en stille verwensingen, de voelbare irritatie en vermoeidheid, de momenten waarop ze uit onmacht mijn driftbuien probeerde te laten stoppen, het zit nog wel diep bij mij.
Zo diep dat ik zelf nog zo veel aan het leren ben, dat mijn behoeftes er mogen zijn, grenzen aangeven, enz. Als ik nu zelf een dochter (of zoon) zou hebben, zou zij geheid ook weer de vruchten plukken van dit stramien wat blijkbaar door generaties op elkaar doorgegeven wordt.
Springfield's looking pretty dusty today
Oh marz, dat gevoel van dat stramien begrijp ik zo goed. Ik schreef net al dat in het gezin waar ik uit kom ook weinig tot geen oog was voor behoeftes en onderliggende problematiek. Dat konden mijn ouders bij zichzelf ook niet, zo waren ze ook niet opgevoed.
Ik heb ook zo lang getwijfeld of ik een gezin wel aan zou kunnen, mede hierdoor en nog een boel andere zaken.
Maar weet je, mijn broer en zussen hebben ook allemaal kinderen, van wie een aantal nu volwassen zijn. Wat ik mooi vind is dat mijn broer en zussen het allemaal bij hun eigen kinderen beter hebben willen doen. Dat was niet altijd makkelijk maar ik zie nu aan mijn neefjes en nichtjes wat een leuke mensen het geworden zijn. Het kan. En je hoeft niet perfect te zijn. Maar dat kunnen en durven reflecteren is wel het allerbelangrijkste, geloof ik.
Ik heb ook zo lang getwijfeld of ik een gezin wel aan zou kunnen, mede hierdoor en nog een boel andere zaken.
Maar weet je, mijn broer en zussen hebben ook allemaal kinderen, van wie een aantal nu volwassen zijn. Wat ik mooi vind is dat mijn broer en zussen het allemaal bij hun eigen kinderen beter hebben willen doen. Dat was niet altijd makkelijk maar ik zie nu aan mijn neefjes en nichtjes wat een leuke mensen het geworden zijn. Het kan. En je hoeft niet perfect te zijn. Maar dat kunnen en durven reflecteren is wel het allerbelangrijkste, geloof ik.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
heel erg spuit elf maar... Kan het niet zijn dat je dochter zich vergiste? Dat ze bedoelde dat ze opa miste omdat hij geopereerd was, maar dat ze 'overleden' zei? Mijn dochter van 6,5 zou dat zomaar door elkaar kunnen halen namelijk...quote:
Ik ben op zoek naar tips!
Onze dochter van 7 liegt...en dat hoort er wellicht een klein beetje bij, bij haar ontwikkeling, maar ze gaat wel echt ver nu.
Een tijdje geleden loog ze vaak over zich niet lekker voelen op school en op de opvang. Ik of mijn vriend gingen haar dan ophalen en dan was het zodra wij thuis waren ineens helemaal over en voelde ze zich weer prima. Ook in het weekend zei ze vaak zich niet lekker te voelen, maar zodra er een vriendje of een vriendinnetje aan de deur stond om met haar te spelen, ging het weer prima. Na lang en veel met haar te praten hierover leek het een aandachtsdingetje te zijn. Wij zijn haar dus (nog) meer positieve aandacht gaan geven en het ging best een poosje goed. Als ze vond dat ze meer recht op aandacht had, gaf ze dit keurig aan zonder gekke smoesjes.
Maar nu bracht mijn vriend haar vanmorgen naar de opvang en werd hij door de juf daar gecondoleerd met het verlies van zijn vader. Zijn vader is nog springlevend... N. had maandag tussen de middag bij de overblijf gezegd dat haar opa is overleden. Ze was verdrietig en toen de juf was gaan vragen wat er was, gaf ze aan opa te missen. Toen de juf ging doorvragen zei ze dat hij pas is overleden (mijn schoonvader is 3 weken geleden geopereerd, hij past normaal op woensdag op, maar heeft dat dus nu 3 weken niet kunnen doen). Ze ging direct heel hard huilen toen de juf vandaag vertelde aan mijn vriend dat ze dit gister vertelde, voelde zich duidelijk betrapt. Mijn vriend is toen weer rustig met haar in gesprek gegaan, heeft gezegd dat hij niet boos is, maar wel geschrokken, want dat over het overlijden van iemand liegen wel heel erg is en heeft haar gevraagd waarom ze dit gedaan heeft. Haar antwoord was dat ze opa gewoon mist en dat ze het daarom zei.
Is dit weer een schreeuw om aandacht, haar fantasie die op hol slaat of missen we iets? Ik weet niet zo goed meer hoe we hier nou mee moeten omgaan, dus als iemand een tip heeft hoor ik die heel graag!
J'ai vu un escarbot ivre!-Komupolapana
Het zijn de kleine dingen die het doen <3
Het zijn de kleine dingen die het doen <3
Interessant om te lezen, -marz-. Dat onveilige gevoel kan ik me ook wel herinneren, ja. Mijn ouders waren schatten, het ontbrak me nergens aan, maar er waren opvliegers, en die vond ik bijzonder onprettig. Voor mij kwamen ze vaak als donderslag, en dat heeft idd eea met mij gedaan.
Ik probeer zo goed en kwaad als het lukt nu om constant te zoeken naar wat voor emoties of gedachtes er achter handelingen schuil gaan. Dat is verdomde lastig, want kom er maar eens achter wat er in het hoofd van mijn 5 jarige omgaat. Ze praat als geen ander, maar vindt het (logisch!) heel erg lastig om onder woorden te brengen wat er in haar om gaat.
Ik probeer zo goed en kwaad als het lukt nu om constant te zoeken naar wat voor emoties of gedachtes er achter handelingen schuil gaan. Dat is verdomde lastig, want kom er maar eens achter wat er in het hoofd van mijn 5 jarige omgaat. Ze praat als geen ander, maar vindt het (logisch!) heel erg lastig om onder woorden te brengen wat er in haar om gaat.
Ik ben het wel met je eens, maar dat is ook wel een harde houding naar jezelf als ouder, als je je continue bewust moet zijn van hoé je iets doet.quote:
Mooi om te lezen hoe jij dat doet Lemijn!
Het is een beetje een onhebbelijkheid van mij om mensen er, wellicht tegen beter weten in, van bewust te willen maken dat kinderen er baat bij hebben als je aandacht besteedt aan zelfreflectie en je bewust bent van je houding naar je kind toe.
Want, laten we wel zijn, ouder zijn is 24/7 altijd AAN staan. Ook op momenten dat het even niet uitkomt. En dan reageren we allemaal wel eens als mens; kortaf, boos, geirriteerd
Gelukkig valt of staat hoe een kind zich hecht (en daarmee ontwikkelt tot gezonde volwassene) niet met die momenten, maar juist met hoe we die momenten als ouder weer weten te repareren. Daarmee leer je je kind trouwens ook reguleren, door daar een voorbeeld in te zijn: “als ik iets niet zo leuk vind lig ik ook niet schreeuwend op de grond, zie je?”
Dat gezegd hebbende; ik ben dus ontwikkelingspsycholoog, maar qua opvoeden van mijn eigen kinderen doe ik ook maar wat. Juist omdat heel veel op de automatische piloot en gevoelsmatig gaat, zeker nu ze nog zo klein zijn. Soms is een kind niet vervelend om vervelend te zijn, maar zijn ze doodmoe, overprikkelt, bang.. En als je het wáárom achter het wat goed aanvoelt, reageer je heel anders dan als je puur naar het gedrag kijkt. Als ouder, ik althans, voel je vooral aan en reageer je daarop. Veel meer dan op wat je kind daadwerkelijk doet.
Het is een harde houding ja, maar natuurlijk wel hoe het is. Een kind staat ook 24/7 aan, en daar zit denk ik ook voor velen de uitdaging.quote:
[..]
Ik ben het wel met je eens, maar dat is ook wel een harde houding naar jezelf als ouder, als je je continue bewust moet zijn van hoé je iets doet.
Want, laten we wel zijn, ouder zijn is 24/7 altijd AAN staan. Ook op momenten dat het even niet uitkomt. En dan reageren we allemaal wel eens als mens; kortaf, boos, geirriteerd
Gelukkig valt of staat hoe een kind zich hecht (en daarmee ontwikkelt tot gezonde volwassene) niet met die momenten, maar juist met hoe we die momenten als ouder weer weten te repareren. Daarmee leer je je kind trouwens ook reguleren, door daar een voorbeeld in te zijn: “als ik iets niet zo leuk vind lig ik ook niet schreeuwend op de grond, zie je?”
Dat gezegd hebbende; ik ben dus ontwikkelingspsycholoog, maar qua opvoeden van mijn eigen kinderen doe ik ook maar wat. Juist omdat heel veel op de automatische piloot en gevoelsmatig gaat, zeker nu ze nog zo klein zijn. Soms is een kind niet vervelend om vervelend te zijn, maar zijn ze doodmoe, overprikkelt, bang.. En als je het wáárom achter het wat goed aanvoelt, reageer je heel anders dan als je puur naar het gedrag kijkt. Als ouder, ik althans, voel je vooral aan en reageer je daarop. Veel meer dan op wat je kind daadwerkelijk doet.
Maar ik denk dan ook weer dat de manier waarop je daar dan weer mee omgaat, belangrijk is. Achteraf sorry zeggen, of waarschuwen dat je op een dag erg moe bent, of hoofdpijn hebt. Net zoals wij graag naar de context zoeken voor het gedrag van een kind, zoekt een kind net zo goed naar waarom wij doen zoals we doen. Juist dit is denk ik ook een belangrijk punt in opvoeden.
En ik ben het heel erg eens met het laatste. Een kind is niet moeilijk, maar heeft het ergens moeillijk mee. Opvoeden is de (gecompliceerde) taak om er achter te komen wat, en hoe daar mee om te leren gaan.
Ja en nee. Het is misschien wel zoals het is, want ja, inderdaad, je kind staat ook 24/7 aan. Maar, ik besef ook gewoon heel goed dat het menselijk is om soms niet helemaal oké te reageren. Dus ik accepteer van mezelf dat dat zo is en ik los het op als ik een keer een fout maak daarin. Dat is óók opvoeden.quote:
[..]
Het is een harde houding ja, maar natuurlijk wel hoe het is. Een kind staat ook 24/7 aan, en daar zit denk ik ook voor velen de uitdaging.
Maar ik denk dan ook weer dat de manier waarop je daar dan weer mee omgaat, belangrijk is. Achteraf sorry zeggen, of waarschuwen dat je op een dag erg moe bent, of hoofdpijn hebt. Net zoals wij graag naar de context zoeken voor het gedrag van een kind, zoekt een kind net zo goed naar waarom wij doen zoals we doen. Juist dit is denk ik ook een belangrijk punt in opvoeden.
En ik ben het heel erg eens met het laatste. Een kind is niet moeilijk, maar heeft het ergens moeillijk mee. Opvoeden is de (gecompliceerde) taak om er achter te komen wat, en hoe daar mee om te leren gaan.
In de interacties tussen ouder&kind loopt, gemiddeld gezien, maar 30% volledig goed afgestemd. Dat wil zeggen dat de ouder volledig adequaat reageert op de behoefte die het kind aangeeft. 30%. En dat is voldoende voor een gezonde ontwikkeling van het kind. Dus we mogen heus fouten maken, als je ze nadien maar oplost, zoals je zelf ook zegt.
Een gezin zonder strijd en aanvaringen bestaat denk ik ook niet en dat hoeft ook niet.
Maar nog even iets over dat vervelende gedrag. Ik had laatst gelezen dat het bij kinderen juist altijd gebeurt op momenten dat het niet uitkomt, dat ze juist dan tot een emotionele uitbarsting komen.
Dus zeg maar niet als je samen rustig op de bank een boekje zit te lezen.
Ineens loopt er een emmer vol en dan maakt het niet uit of school over 10 minuten begint, of werk, of dat het middenin een supermarkt is, of tijd om te gaan slapen. Dat vind ik juist zo mooi aan kinderen.
Ook met slapengaan, ineens is er het besef dat je moet gaan slapen, weten dat mama/papa je nu alleen gaat laten voor een hele lange tijd kan plotseling zo angstaanjagend zijn als je eigenlijk nog vol zit met onverwerkte emotie, dat weet ik ook nog van mezelf toen ik klein was. De gevoelens in jezelf lijken wel de hele kamer te vullen als een soort spoken die je aanvliegen zodra je alleen bent (of misschien had alleen ik dat, maar dat denk ik eigenlijk niet).
Kinderen hebben nog geen goede emotieregulatietactieken, het komt vaak neer op ontevreden jengelen gevolgd door een ongecontroleerde hysterische uitbarsting door een minimale aanleiding, omdat er alleen nog even een vonkje bij moest komen. Als je dat afstraft, doen ze die uitbarsting de volgende keer misschien niet meer. Maar waar blijven die gevoelens dan? Bij mij is het volledig naar binnen geslagen en het heeft me 20 jaar gekost om er weer bij te kunnen.
Ik ken overigens ook andere volwassenen voor wie dit geldt, dus vanzelfsprekend is het blijkbaar ook niet dat we dit allemaal leren.
Horen ouders dat soort info niet gewoon bij de hand te hebben? Als ik in een winkel loop kan ik zo de kinderen aanwijzen die overladen zijn en binnen nu en 20 minuten een uitbarsting gaan krijgen. En ik denk dat elke ouder/mens dat wel kan zien, of is dat niet zo?
Vaak reageren de ouders in kwestie dan vervolgens met totaal het tegenovergestelde gedrag van wat ik zou verwachten. Ze proberen dan met een mix van negeren/nonchalance en plotselinge haast dit even snel onder de duim te houden en vervolgens explodeert het totaa zodra het kind de auto in moetl. Waarom doen ouders dit soms zo op deze manier, daar breek ik me vrijwel dagelijks het hoofd over.
Maar nog even iets over dat vervelende gedrag. Ik had laatst gelezen dat het bij kinderen juist altijd gebeurt op momenten dat het niet uitkomt, dat ze juist dan tot een emotionele uitbarsting komen.
Dus zeg maar niet als je samen rustig op de bank een boekje zit te lezen.
Ineens loopt er een emmer vol en dan maakt het niet uit of school over 10 minuten begint, of werk, of dat het middenin een supermarkt is, of tijd om te gaan slapen. Dat vind ik juist zo mooi aan kinderen.
Ook met slapengaan, ineens is er het besef dat je moet gaan slapen, weten dat mama/papa je nu alleen gaat laten voor een hele lange tijd kan plotseling zo angstaanjagend zijn als je eigenlijk nog vol zit met onverwerkte emotie, dat weet ik ook nog van mezelf toen ik klein was. De gevoelens in jezelf lijken wel de hele kamer te vullen als een soort spoken die je aanvliegen zodra je alleen bent (of misschien had alleen ik dat, maar dat denk ik eigenlijk niet).
Kinderen hebben nog geen goede emotieregulatietactieken, het komt vaak neer op ontevreden jengelen gevolgd door een ongecontroleerde hysterische uitbarsting door een minimale aanleiding, omdat er alleen nog even een vonkje bij moest komen. Als je dat afstraft, doen ze die uitbarsting de volgende keer misschien niet meer. Maar waar blijven die gevoelens dan? Bij mij is het volledig naar binnen geslagen en het heeft me 20 jaar gekost om er weer bij te kunnen.
Ik ken overigens ook andere volwassenen voor wie dit geldt, dus vanzelfsprekend is het blijkbaar ook niet dat we dit allemaal leren.
Horen ouders dat soort info niet gewoon bij de hand te hebben? Als ik in een winkel loop kan ik zo de kinderen aanwijzen die overladen zijn en binnen nu en 20 minuten een uitbarsting gaan krijgen. En ik denk dat elke ouder/mens dat wel kan zien, of is dat niet zo?
Vaak reageren de ouders in kwestie dan vervolgens met totaal het tegenovergestelde gedrag van wat ik zou verwachten. Ze proberen dan met een mix van negeren/nonchalance en plotselinge haast dit even snel onder de duim te houden en vervolgens explodeert het totaa zodra het kind de auto in moetl. Waarom doen ouders dit soms zo op deze manier, daar breek ik me vrijwel dagelijks het hoofd over.
Springfield's looking pretty dusty today
Omdat je die afstand niet hebt.
Omdat je zelf ook moet bent en bijna overladen.
Omdat de winkel zo dicht gaat en morgen dat verjaardagsfeestje is.
Omdat je tegen de klippen op hoopt dat het vandaag meevalt.
Omdat je zo graag WIL dat het zo werkt.
Omdat je zelf ook moet bent en bijna overladen.
Omdat de winkel zo dicht gaat en morgen dat verjaardagsfeestje is.
Omdat je tegen de klippen op hoopt dat het vandaag meevalt.
Omdat je zo graag WIL dat het zo werkt.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
quote:
[..]
Ik las dit artikel; even als toevoeging op Moonah's samenvatting.
thnx lemijn en moonah. Klinkt als een goede basis (die ik grotendeels al zo doe, dus dat scheelt weer )
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
Ik denk oprecht dat het niet lukt om elk moment bewust te zijn hoe je iets doet. En ik denk ook niet dat je 100% moet halen, omdat je anders ongelukkige kinderen gaat krijgen.
Mensen zijn gewoonweg niet perfect. En dat is ook allemaal niet nodig.
Voor mezelf werkt de 70/30 methode. https://sarahockwell-smit(...)parenting-is-enough/
Ik heb dit een tijdje bijgehouden en ik merkte dat de meeste dagen dan boven die 70/30 kwam. Mij gaf dat zoveel rust.
Wel ben ik het eens dat jezelf kunnen verontschuldigen naar je kind als je fout reageert belangrijk is. En ook dat kan een moeilijke stap zijn heb ik gemerkt.
Maar toch. Laatst reageerde ik behoorlijk onpedagogisch verantwoord. En toen ik naar boven liep om daar mijn excuses voor aan te bieden, merkte weer ik hoe ontzettend vergevensgezind kinderen zijn.
Mensen zijn gewoonweg niet perfect. En dat is ook allemaal niet nodig.
Voor mezelf werkt de 70/30 methode. https://sarahockwell-smit(...)parenting-is-enough/
Ik heb dit een tijdje bijgehouden en ik merkte dat de meeste dagen dan boven die 70/30 kwam. Mij gaf dat zoveel rust.
Wel ben ik het eens dat jezelf kunnen verontschuldigen naar je kind als je fout reageert belangrijk is. En ook dat kan een moeilijke stap zijn heb ik gemerkt.
Maar toch. Laatst reageerde ik behoorlijk onpedagogisch verantwoord. En toen ik naar boven liep om daar mijn excuses voor aan te bieden, merkte weer ik hoe ontzettend vergevensgezind kinderen zijn.
|
|
