Opvoeden in theorie en praktijk: een feelgood-topic!

quote:

Op dinsdag 21 mei 2019 12:03 schreef Sicilia het volgende:

Een tijdje geleden loog ze vaak over zich niet lekker voelen op school en op de opvang. Ik of mijn vriend gingen haar dan ophalen en dan was het zodra wij thuis waren ineens helemaal over en voelde ze zich weer prima. Ook in het weekend zei ze vaak zich niet lekker te voelen, maar zodra er een vriendje of een vriendinnetje aan de deur stond om met haar te spelen, ging het weer prima. Na lang en veel met haar te praten hierover leek het een aandachtsdingetje te zijn. Wij zijn haar dus (nog) meer positieve aandacht gaan geven en het ging best een poosje goed. Als ze vond dat ze meer recht op aandacht had, gaf ze dit keurig aan zonder gekke smoesjes.

Maar nu bracht mijn vriend haar vanmorgen naar de opvang en werd hij door de juf daar gecondoleerd met het verlies van zijn vader. Zijn vader is nog springlevend... N. had maandag tussen de middag bij de overblijf gezegd dat haar opa is overleden. Ze was verdrietig en toen de juf was gaan vragen wat er was, gaf ze aan opa te missen. Toen de juf ging doorvragen zei ze dat hij pas is overleden (mijn schoonvader is 3 weken geleden geopereerd, hij past normaal op woensdag op, maar heeft dat dus nu 3 weken niet kunnen doen). Ze ging direct heel hard huilen toen de juf vandaag vertelde aan mijn vriend dat ze dit gister vertelde, voelde zich duidelijk betrapt. Mijn vriend is toen weer rustig met haar in gesprek gegaan, heeft gezegd dat hij niet boos is, maar wel geschrokken, want dat over het overlijden van iemand liegen wel heel erg is en heeft haar gevraagd waarom ze dit gedaan heeft. Haar antwoord was dat ze opa gewoon mist en dat ze het daarom zei.

Is dit weer een schreeuw om aandacht, haar fantasie die op hol slaat of missen we iets? Ik weet niet zo goed meer hoe we hier nou mee moeten omgaan, dus als iemand een tip heeft hoor ik die heel graag!

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 13:44 schreef -marz- het volgende:
Hoewel nutteloos vind ik het op zich geen rare vraag/conclusie.

Ik vraag me ook regelmatig af als ik mensen hun krijsende kind kwaad zie afbranden/negeren/afbekken: waarom ben je hier dan ook aan begonnen? Helemaal voor een buitenstaander/persoon zonder kinderen is dat op zich een voor de hand liggende gedachte.

Volgens mij ben je als opvoeder ofwel de pirmaire oorzaak van wangedrag van je kind, minstens degene die het helpt in stand te houden en hoe dan ook ben jij de enige die er wat aan kan veranderen.

Dus het lijkt voor mij als buitenstaander net alsof mensen die klagen over, of een strijd aan gaan met hun kinderen helemaal geen zin hebben om daar wat mee te doen.

Ik vraag me ook serieus af of mensen wel echt zin hebben om zich te verdiepen in de behoeften van hun opgroeiende kind, of dat ze denken ik doe wat binnen mijn huidige bereik ligt, de rest mja jammer hopelijk trekt het nog wat bij en droogt het nog enigszins goed op. Het komt vaak zo cynisch en afgestompt op me over, en er zijn ballen die in de lucht moeten enz. net alsof een kind daar een boodschap aan heeft.

Terwijl je juist op de moeilijke/hardnekkige problemen waar je je aan ergert zoveel winst kan behalen voor het hele gezin. Het kind aborteren kan niet meer dus waarom zou je het gedrag waar je je aan kapot ergert niet aanpakken?

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 13:48 schreef Leandra het volgende:

[..]

Dat is wel een lekker makkelijk oordeel, maar hoe kan het dan dat mensen meerdere kinderen hebben, die primair op dezelfde manier opgevoed worden, en dat het ene kind gewoon een kind is dat zich krijsend ter aarde stort als iets niet gaat zoals het wil en het andere kind een kind is dat je probleemloos uit eten zou kunnen nemen in een sterrenrestaurant?

Dat het ene kind opgroeit tot een junk of crimineel, en de andere kinderen gewoon hardwerkende brave burgers zijn? Allemaal dezelfde opvoeding gehad.

Soms zit het in de opvoeding (of vooral het gebrek daaraan), maar soms is het gewoon karakter.
Aan de andere kant is het ook zo dat als de situatie wat lastiger is (alleenstaande ouder bijvoorbeeld), dat het dan altijd aan de opvoeding ligt als het kind niet goed opdroogt, maar aan het karakter van het kind te danken is als het kind wel goed opdroogt.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 13:51 schreef Lospedrosa het volgende:

[... door -marz-]

Jij hebt geen kinderen? Je hebt wel helemaal gelijk.
Een intelligente opvoeder heeft helemaal geen problemen. Het is vaak je eigen gedrag (of energie) wat een kind gaat spiegelen. Terwijl het gewoon rust, vertrouwen en respect (wederzijds) nodig heeft.
Kijk eens naar de meditairaine landen, daar loopt de kleuterjuf dikwijls met 30 kinderen een eind. En alleen, de kinderen hebben een lang dik touw vast en niemand maakt lawaai.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 13:59 schreef minilot het volgende:

[...Leandra]

Even los van de rest, maar ik vind de verschillen tussen broers/zussen van verschillende leeftijden niet echt een argument. Er zullen altijd verschillen in opvoeding, aandacht en/of prioriteiten zijn tussen eerste en volgende kinderen, en vaak flink ook.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 14:05 schreef Leandra het volgende:

[...mini-lot]

Bij grote leeftijdsverschillen zal dat idd niet echt een argument zijn, maar als je er een stuk of 3 hebt die amper 2 jaar schelen dan (of waar zelfs een tweeling bij zit), dan maakt de opvoeding op zich niet heel veel verschil.
Dat er voor het oudste kind de eerste jaren meer aandacht is is geen garantie dat dat oudste kind ook beter terechtkomt dan de andere kinderen.
Maar ouders die voet bij stuk houden doen dat over het algemeen bij alle kinderen, ouder die over zich heen laten lopen doen dat over het algemeen ook bij alle kinderen, ongeacht het feit dat het ene kind klaagt dat het andere kind "altijd alles mag, en ik nooit".

Ik ken weinig gezinnen waar de regels wel voor het ene kind gelden en niet voor het andere.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 16:00 schreef -marz- het volgende:

[..]

Dit is onwaar, of laat ik het zo zeggen er is veel bewijs tegen deze stelling.
[...Leandra]

Je stelt dat kinderen grootbrengen gaat over regels.

Dat valt te bezien. Ben jij geworden wie je nu bent dankzij de huisregels van je vader en moeder?

Bovendien, de expliciete opvoeding kan exact gelijk zijn. Dan nog zullen de verschillen tussen de vorming van kinderen onderling groot zijn. Het zijn juist impliciete omgevingsfactoren waarin de grootste verschillen bestaan.

Ouders gaan met kinderen van verschillend geslacht bijvoorbeeld al heel anders om. Dit heeft te maken met hun eigen sekse en opvoeding en de blauwdruk die daarmee gelegd is voor de verwachtingen die je hebt van een jongen dan wel meisje. Dit grotendeels onbewust dus feminisme en genderneutrale intenties ten spijt.

Denk verder aan: hoeveel tijd/aandacht er is voor een kind, algemene verwachtingen en houding van de ouders (heel belangrijk en dit kan enorm verschillen als het bijvoorbeeld gaat om een eerste of tweede of derde kind), voorbeeldgedrag, samenwerken tussen kinderen, empathie, etc.

Al tijdens de zwangerschap zijn de omgevingsfactoren al heel verschillend per kind, na de geboorte zijn de verschillen alleen maar groter.

Hier wordt veel onderzoek naar gedaan dus dit is niet zomaar uit de lucht gegrepen.

Het lijkt alsof er vaak gedacht wordt dat hetgeen je letterlijk zegt en doet tegen een kind de meeste impact heeft op het gedrag van kinderen. Do as I say, don't do as I do. Maar als je puur logisch nadenkt is dat heel gemakkelijk te ondermijnen, kijk alleen al naar hoe je zelf het beste leert in een simpele situatie. Iemand die je komt vertellen geen drugs te gebruiken terwijl hij zelf strak staat van een lijntje coke. Dat is wel hoe veel mensen proberen hun kind op te voeden.

Daarom is mijn mening als er gedragsproblemen zijn bij je kind moet je bij jezelf onderzoeken wat je aan je eigen (levens)houding en gedrag kan veranderen. Tenminste, als je je kind betere kansen wil geven in het leven en je gezinsleven positief wil beïnvloeden.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 16:06 schreef Leandra het volgende:

[...-marz-]

Nee, ik stel niet dat opvoeden over regels gaat, ik stel alleen dat ik weinig gezinnen ken waar de regels voor het ene kind heel anders zijn dan voor het andere kind.

Als je werkelijk denkt dat kinderen geen compleet verschillende karakters kunnen hebben, en problemen eigenlijk altijd bij de ouders liggen dan wens ik je nog heel veel sterkte in de toekomst.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 16:43 schreef -marz- het volgende:
Dankje maar waar heb ik heel veel sterkte bij nodig?

Het mag een impopulair standpunt zijn, maar wat ik zoal lees hier en om mij heen hoor over dramaqueens en driftbuiten tot zelfs psychiatrische diagnoses, denk ik dat we met z'n allen een klein beetje zijn doorgeslagen in het nuanceren van de impact van opvoeding als het gaat om karaktervorming van kinderen. Wat voor mij heel logisch lijkt is dat blijkbaar voor heel veel mensen helemaal niet.

Een mens wordt niet geboren met een karakter. Dat kan ook helemaal niet want de hersenen staan nog aan het begin van ontwikkeling. Een temperament, meer zit er nog niet op/in. En met temperament wordt bedoeld: alertheid, reactiepatroon, en dus niet: hij/zij is koppig en heeft driftbuien om kleine dingen. Dat temperament noemen is gewoon een zwaktebod.

Iedereen, alle mensen zijn namelijk behoorlijk koppig en hebben driftbuien als ze hun zin niet krijgen. Een kind dat niet bokkig is, is meestal een angstig of onveilig gehecht kind.

Gelukkig leren we op onze weg naar volwassenheid hoe we beter om kunnen gaan met lastige situaties en sterke emoties. Tenminste, als onze ouders dat zelf ook kunnen en de intentie hebben om het ons te leren, zodat ze ons, behalve begrenzen, ook steunen en helpen in die lastige situaties. Dus echt leren en niet: dan maak je maar zin of: stel je niet aan, zoals veel van onze ouders zelf zijn grootgebracht.

Als onze ouders onze emoties gaan managen, ofwel met "stel je niet zo aan" ofwel met speentjes en afleiding en ander vermijdingstactieken en vervolgens het gedrag van het daardoor grenzeloos ontsporende kind gaan wegzetten als lastig, irritant, hopeloos, slecht karakter, temperament, gedragsprobleem, ADHD of wat dan ook en erop reageren met veroordelen, vergelijken met andere kinderen die zich wel kunnen gedragen, straffen, timeouts, regels, negeren, helpen we ons kind van de regen in de drup en sturen we weer een nieuwe volwassene zonder enige emotionele vaardigheden de wereld in.

Dit is een cyclus die in generaties wordt doorgegegeven en die een ouder kan doorbreken door zichzelf als ouder/opvoeder verder te bekwamen in emotieregulatie, bewustzijn en liefdevol grenzen kunnen aangeven. Juist als er gedragsproblemen bij het kind zijn, is het zaak om dit te doen.

Veel mensen van mijn leeftijd (35) en ouder hebben dit namelijk amper geleerd van huis uit. En dat zie je aan de gedragsproblemen van onze kinderen. Wat ik continu zie om me heen is dat mensen óf alleen maar liefdevol zijn, óf begrenzen. Zodra ze gaan begrenzen is alle liefde weg en is het een soort vulkaanuitbarsting. Voor een kind is dit angstig en verwarrend, het gevolg is nog meer opstandig gedrag tot zelfs regressie: weer vergeten van nieuw verworven skills, weer gaan bedplassen etc.

Als je je enigszins verdiept in de uitdagingen van de hedendaagse ontwikkelingspsychologie en orthopedagogiek valt dit direct op. Er is geen andere verklaring voor de lange wachtlijsten in de GGZ dan dat er op dit moment iets mis gaat in het opvoeden van onze kinderen tot gebalanceerde volwassenen.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 16:49 schreef Leandra het volgende:
Als de theorie maar goed zit hè.
Het vervelendste kind in de klas van mijn kind is het kind van een psycholoog.... je zou denken dat een ouder die dusdanige kennis en intelligentie heeft een kind wel fatsoenlijk zou kunnen opvoeden, maar helaas, het is een gruwelijk schreeuwend vervelend kind, echt nare trekjes ook.
Maar ja hoogbegaafd, dus moeilijk, moeilijk, moeilijk.
Dat er meer hoogbegaafde kinderen in die klas zitten die een stuk minder moeilijk zijn boeit niet.

_{Niet mijn kind overigens, tenminste niet voor zover wij weten, want ik vind het bizar om zulke jonge kinderen te testen.}

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 17:31 schreef Omentielvo het volgende:
Nurture
[...-marz-]

nurture vs nature vind ik altijd interssant.
Ik geloof namelijk dat veel van je karakter al bij je geboorte aanwezig is.
Je kan het zien aan hoe verschillende baby’s reageren op situaties.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 17:55 schreef Leandra het volgende:

[..]

Nature.... despite the kind of nurture.
Maar ik snap dat "tabula rasa" een aantrekkelijke gedachte is.

Ik geloof best dat de opvoeding effect kan hebben op gedrag van kinderen, maar ik geloof er niets van dat kinderen karakterloos geboren worden, en de hele persoonlijkheid gebaseerd is op de opvoeding of op datgene wat het kind om zich heen ziet.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 18:50 schreef -marz- het volgende:

[.. leandra]

Maar als je opvoedingstijl er mogelijk wel of geen effect op heeft.

Wat zien jullie dan als geschikte oplossingsstrategie als je kind opstandig of anderszins vervelend of grenzeloos gedrag vertoont?

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 18:58 schreef manny het volgende:

[..]

het is niet zwart wit naar mijn bescheiden mening en dus probeer je naar eer en geweten te sturen, grenzen aan te geven, vertrouwen te geven, etc etc

denk wel dat de impact van “bewust” opvoeden overschat wordt en (naast nature) de impact van basale dingen als veiligheid, liefde en vertrouwen geven (heb je een teiltje) onderschat.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 19:05 schreef -marz- het volgende:

[...manny]

Dat denk ik ook! Het feit dat jij zelfs een teiltje nodig hebt bij die begrippen zegt al heel veel.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 19:26 schreef Kyara het volgende:

[..leandra]



Karakters waren idd als baby al anders. Later meer/anders gedefinieerd. Juist door die verschillende karakters pas je wel je opvoeding aan op aan. Want waar de een goed reageert op humor, werkt dat bij de ander bijvoorbeeld averechts.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 19:26 schreef Leandra het volgende:

[..]-marz-

Ik denk dat er niet één oplossingsstrategie is, ik denk dat je dat van het karakter van het kind moet laten afhangen; wat bij de een prima werkt, werkt bij de ander totaal niet, en wat bij die ander werkt zou bij de een mogelijk een veel te drastische methode zijn.

Sommige kinderen kun je best een gesprek mee aangaan in de trant van "ik vind het niet goed als je dit of dat doet omdat zus of zo", en bij andere kinderen heeft dat weinig effect maar kan een "omdat ik het zeg" prima werken.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 19:32 schreef -marz- het volgende:
Ik snap eigenlijk niet waarom zoveel mensen dan klagen over irritant gedrag van hun kinderen. Het is dan toch súper simpel om ze ermee op te laten houden

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 19:34 schreef -marz- het volgende:

[..]

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 19:53 schreef Lemijn het volgende:
Dat denk ik ook en ik begrijp dat goed. Ik doe het ook vaak. Gedrag is in your face, het roept iets bij je op, het belemmert je. De behoeftes zitten erachter. Die zien vereist dat je even een stapje achteruit doet, wacht met je reactie, je kind ziet achter die boze krokodillentranen.

Ik schreef recent op een whiteboard: Autonomie • Competentie • Verbinding.

Ik las deze woorden als voorbeeld van centrale behoeftes van opgroeiende kinderen en ik herkende daar mijn peuter in. Dus ik kijk daar een paar keer per dag even naar. Dat helpt.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 19:42 schreef Moonah het volgende:
Een goede leerkracht zet in op 3 punten: relatie, competentie en autonomie. Mijn ervaring (24 jaar onderwijs) is dat als je aan deze voorwaarden voldoet, je geen straffen of beloningen nodig hebt.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 19:59 schreef Moonah het volgende:

[..]

Haha, ik heb die 3 net genoemd in een ander topic!
[..]

Maar het geldt uiteraard ook voor ouders.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 19:47 schreef Moonah het volgende:
Ik denk dat veel ouders zich richten op gedrag ipv op behoeften.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 19:47 schreef Moonah het volgende:
Ik denk dat veel ouders zich richten op gedrag ipv op behoeften.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 20:12 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Sommigen daarvan weten simpelweg niet hoe het anders te doen.
Alle opvoedboeken en -theoriën en hulp en assistentie en begeleiding ten spijt.

Oh nee, wacht, daar heel erg hard nood aan hebben is al meteen het grootste teken dat je als ouder faalt, anders zou je dat niet nodig hebben.
En ondertussen nachtenlang wakker liggen omdat je ernstige twijfels hebt over of jouw kinderen überhaupt wel normale, leuke volwassenen gaan worden...

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 20:14 schreef Lemijn het volgende:

[..]

Wie vindt dat je dan faalt? Vind je dat zelf, of de omgeving, of die begeleiding?

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 16:43 schreef -marz- het volgende:
Dankje maar waar heb ik heel veel sterkte bij nodig?

Het mag een impopulair standpunt zijn, maar wat ik zoal lees hier en om mij heen hoor over dramaqueens en driftbuiten tot zelfs psychiatrische diagnoses, denk ik dat we met z'n allen een klein beetje zijn doorgeslagen in het nuanceren van de impact van opvoeding als het gaat om karaktervorming van kinderen. Wat voor mij heel logisch lijkt is dat blijkbaar voor heel veel mensen helemaal niet.

Een mens wordt niet geboren met een karakter. Dat kan ook helemaal niet want de hersenen staan nog aan het begin van ontwikkeling. Een temperament, meer zit er nog niet op/in. En met temperament wordt bedoeld: alertheid, reactiepatroon, en dus niet: hij/zij is koppig en heeft driftbuien om kleine dingen. Dat temperament noemen is gewoon een zwaktebod.

Iedereen, alle mensen zijn namelijk behoorlijk koppig en hebben driftbuien als ze hun zin niet krijgen. Een kind dat niet bokkig is, is meestal een angstig of onveilig gehecht kind.

Gelukkig leren we op onze weg naar volwassenheid hoe we beter om kunnen gaan met lastige situaties en sterke emoties. Tenminste, als onze ouders dat zelf ook kunnen en de intentie hebben om het ons te leren, zodat ze ons, behalve begrenzen, ook steunen en helpen in die lastige situaties. Dus echt leren en niet: dan maak je maar zin of: stel je niet aan, zoals veel van onze ouders zelf zijn grootgebracht.

Als onze ouders onze emoties gaan managen, ofwel met "stel je niet zo aan" ofwel met speentjes en afleiding en ander vermijdingstactieken en vervolgens het gedrag van het daardoor grenzeloos ontsporende kind gaan wegzetten als lastig, irritant, hopeloos, slecht karakter, temperament, gedragsprobleem, ADHD of wat dan ook en erop reageren met veroordelen, vergelijken met andere kinderen die zich wel kunnen gedragen, straffen, timeouts, regels, negeren, helpen we ons kind van de regen in de drup en sturen we weer een nieuwe volwassene zonder enige emotionele vaardigheden de wereld in.

Dit is een cyclus die in generaties wordt doorgegegeven en die een ouder kan doorbreken door zichzelf als ouder/opvoeder verder te bekwamen in emotieregulatie, bewustzijn en liefdevol grenzen kunnen aangeven. Juist als er gedragsproblemen bij het kind zijn, is het zaak om dit te doen.

Veel mensen van mijn leeftijd (35) en ouder hebben dit namelijk amper geleerd van huis uit. En dat zie je aan de gedragsproblemen van onze kinderen. Wat ik continu zie om me heen is dat mensen óf alleen maar liefdevol zijn, óf begrenzen. Zodra ze gaan begrenzen is alle liefde weg en is het een soort vulkaanuitbarsting. Voor een kind is dit angstig en verwarrend, het gevolg is nog meer opstandig gedrag tot zelfs regressie: weer vergeten van nieuw verworven skills, weer gaan bedplassen etc.

Als je je enigszins verdiept in de uitdagingen van de hedendaagse ontwikkelingspsychologie en orthopedagogiek valt dit direct op. Er is geen andere verklaring voor de lange wachtlijsten in de GGZ dan dat er op dit moment iets mis gaat in het opvoeden van onze kinderen tot gebalanceerde volwassenen.

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 20:16 schreef Omentielvo het volgende:
Bericht,
Even een virtuele knuffel. Waarom voel je jezelf suf? Waar gaat het niet goed?
Kunnen wij meedenken wellicht?

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 20:22 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Suf van het al jaren zoeken naar ‘de beste manier’, want het ìs hier gewoon niet zo simpel als het voor sommigen lijkt. Godzijdank ondertussen bevestigd door mensen die er voor doorgeleerd hebben.

Ik reageer hier wat melodramatisch, maar echt, het ìs niet makkelijk, ook niet als de theorie nog zo aantrekkelijk lijkt, als de situatie het toepassen onmogelijk maakt sta je toch mooi met lege handen, zeg maar.

Ik wilde alleen even tegenwicht geven tegen de opmerkingen in de trant van ‘je moet meer op gevoel en minder op gedrag’.
Sommigen van jullie ‘kennen’ me ondertussen, I am not a bad person, ik wilde HEEL, HEEL graag kinderen, maar dat wil nog niet zeggen dat het dan ook op zijn pootjes terecht komt. Soms gewoon niet...

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 20:22 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Suf van het al jaren zoeken naar ‘de beste manier’, want het ìs hier gewoon niet zo simpel als het voor sommigen lijkt. Godzijdank ondertussen bevestigd door mensen die er voor doorgeleerd hebben.

Ik reageer hier wat melodramatisch, maar echt, het ìs niet makkelijk, ook niet als de theorie nog zo aantrekkelijk lijkt, als de situatie het toepassen onmogelijk maakt sta je toch mooi met lege handen, zeg maar.

Ik wilde alleen even tegenwicht geven tegen de opmerkingen in de trant van ‘je moet meer op gevoel en minder op gedrag’.
Sommigen van jullie ‘kennen’ me ondertussen, I am not a bad person, ik wilde HEEL, HEEL graag kinderen, maar dat wil nog niet zeggen dat het dan ook op zijn pootjes terecht komt. Soms gewoon niet...

quote:

Op maandag 5 augustus 2019 20:22 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Suf van het al jaren zoeken naar ‘de beste manier’, want het ìs hier gewoon niet zo simpel als het voor sommigen lijkt. Godzijdank ondertussen bevestigd door mensen die er voor doorgeleerd hebben.

quote:

Ik wilde alleen even tegenwicht geven tegen de opmerkingen in de trant van ‘je moet meer op gevoel en minder op gedrag’.

quote:

Sommigen van jullie ‘kennen’ me ondertussen, I am not a bad person, ik wilde HEEL, HEEL graag kinderen, maar dat wil nog niet zeggen dat het dan ook op zijn pootjes terecht komt. Soms gewoon niet...